Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

1
Προτού ξεκινήσουμε να αναλύσουμε τι ήταν οι αρχαίοι θεοί, και να παίρνουμε διάφορες θέσεις, ας δούμε διάφορες πηγές, και ας προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε αυτούς ανάλογα την εποχή διότι άλλη εικόνα για αυτούς έχουμε τώρα, άλλη είχαν στην αρχαιότητα, άλλη στο Βυζάντιο, άλλη κατά τόπους κτλ :

Ας ξεκινήσουμε με την wiki

Περίληψη : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF% ... E%BF%CF%85
Οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου είναι οι κύριοι θεοί της Ελληνικής μυθολογίας που κατοικούσαν στην κορυφή του Ολύμπου. Οι Ολύμπιοι θεοί κέρδισαν την εξουσία νικώντας τους Τιτάνες στην Τιτανομαχία. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο δωδεκάθεο, αλλά υπήρχαν μεγάλοι και μικρότεροι θεοί και άλλοι που λατρεύονταν τοπικά π.χ. ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Άδης ήταν οι μεγαλύτεροι θεοί, ενώ ο Διόνυσος ήταν μικρότερος θεός. Το δωδεκάθεο είναι έννοια που σχηματίστηκε από δυτικούς λόγιους τον 16ο-17ο αιώνα και έχει εμφανιστεί με διάφορες συνθέσεις ανάμεσα σε 14 θεούς.

Οι θεότητες που, κατά παράδοση, αποτελούσαν το δωδεκάθεο είναι:

Ζευς ή Δίας
Ήρα
Ποσειδώνας
Δήμητρα
Εστία
Αφροδίτη
Απόλλων
Άρης
Άρτεμις
Αθηνά
Ήφαιστος
Ερμής

Άλλες θεότητες της ελληνικής μυθολογίας είναι:
Πλούτωνας [ή Άδης, κατά την πρώιμη αρχαιότητα] : Θεός του Κάτω και του Αόρατου Κόσμου.
Διόνυσος: Θεός του δράματος και του παιχνιδιού, θεός του κρασιού. Συνδέεται επίσης με τη γονιμότητα.
Εκάτη : Θεά της μαγείας.
Έρως : Θεός του έρωτα.
Ήβη : Θεά της νεότητας.
Ιασώ : Θεά της ίασης.
Παν : Θεός της πανίδας και των ποιμένων.
Περσεφόνη : Θεά των εποχών[κόρη της Δήμητρας].
Αίολος : Θεός των ανέμων.
Θέμις : Θεά της δικαιοσύνης.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι "θεοί" των αρχαίων Ελλήνων είχαν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Εικόνα
Καταρχάς λατρευόντουσαν κατά τόπους (άλλος στην Αθήνα, άλλος στη Σπάρτη, άλλος στη Κρήτη).
Έπειτα , σύμφωνα με τη μυθολογία είχαμε όχι μόνο θεούς, αλλά και τιτάνες, και όντα γεννήματα αυτών (γνωστά ως νεφελίμ - πιπερίμ). Επίσης Ήρωες ημίθεους και διάφορα γένη ανθρώπων(που δεν αναφέρει εδώ).
Οι θεοί ήταν προστάτες των Ελληνικών πόλεων, με ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά, και αξιόλογες αδυναμίες.


Ήταν όμως έτσι ;

Προσωπικά θα υποστηρίξω τον ορισμό που δίδει ο Αριστοτέλης , ότι δηλαδή :

“Οι θεοί είναι άνθρωποι αθάνατοι, οι Έλληνες θεοί θνητοί”

Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι "δαίμονες". Κι αν λατρεύτηκαν ως είδωλα από τους ανθρώπους, αυτό δε σημαίνει πως ήσαν κιόλας "είδωλα".

Σε αυτή λοιπόν τη γραμμή θέλω να ακούσω τι έχετε να πείτε, διότι είμαι σίγουρος πως θα εκπλαγείτε.

και ξεκινάω δανείζοντας 2 αναφορές :
Spartan έγραψε:Κοίτα να δεις πως λύνονται όλα τα μυστήρια εάν δεχτούμε πως υπήρξαν οι Νεφελίμ. Οι αρχαίοι "θεοί" ήταν Νεφελίμ, που άλλοι ήταν φιλάνθρωποι και άλλοι μισάνθρωποι. Σε όλους τους Νεφελίμ πρόσβαση είχε και Θεός και ο Διάβολος και το αντίστροφο. Άρα όσοι και για όσο υπάκουαν στο καλό ήταν καλοί και όσοι και για όσο υπάκουαν στο κακό ήταν κακοί-δαίμονες όπως θα λέγαμε σήμερα. Όμως ήταν όντα! Γιατί δηλαδή να ήταν άυλοι και ασώματοι δαίμονες και να μην ήταν υπεράνθρωπα όντα που συνεργάζονταν (ή όχι) με δαίμονες;
emman έγραψε:
ἔχουσι βασιλέα ἐπ᾿ αὐτῶν τὸν ἄγγελον τῆς ἀβύσσου• ὄνομα αὐτῷ ῾Εβραϊστὶ ᾿Αβαδδών, ἐν δὲ τῇ ῾Ελληνικῇ ὄνομα ἔχει ᾿Απολλύων.
Να και ο Απόλλων ένας απο τους Θεούς των Ελληνων που είναι ο Αβαδδών,ο όλεθρος δηλαδή...... κατά τεκτόνων ο άγγελος εξολοθρευτής!

Μήπω τελικά οι "θεοι" των αρχαίων Ελλήνων δεν είναι ούτε αθάνατοι,ούτε τεχνολογικά προηγμένοι κάποιου χαμένου πολιτισμού κτλ αλλά δαίμονες όπως έχω πεί πολλάκιες φορες?
Τι ήταν λοιπόν; Καλοί; κακοί; δαίμονες ; άνθρωποι αθάνατοι; είδωλα ; νεφελίμ ;

:0607
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

2
Προτού κανείς ξεκινήσει να λέει τα γνωστά , όλα δηλαδή εκείνα τα οποία μας έχουν μάθει να λέμε και αναφέρονται παραπάνω , ας δούμε πρώτα από όλα τι γνώμη είχαν για τους Θεούς οι άνθρωποι του 4 αιώνα π.Χ . Στο "Τίμαιο" του Πλάτωνος αναφέρει λοιπόν στο Σωκράτη(ο οποίος συμφωνεί) ο Τίμαιος ότι οι Θεοί είναι οι περίλαμπροι αστέρες και τίποτα παραπάνω. Ως εκ τούτου πως μπορούμε να λέμε ότι ο Σωκράτης και οι λοιποί φιλόσοφοι πίστευαν σε δαίμονες και νεφελίμ όταν οι ίδιοι μας λένε ότι πίστευαν σε έναν Δημιουργό , ονομάζοντας τους αστέρες "Θεούς" ;;;; επειδή κινούνται συνεχώς (οι πλανήτες δηλαδή).

Σας παραθέτω λοιπόν το απόσπασμα από το Τίμαιο :

Κεφάλαιο ΙΒ ,

Τώρα λοιπόν και τούτο το υπόλοιπον αυτού (του κόσμου) ο Θεός
το έπλασεν, εντυπώνων εις αυτό την φύσιν του παραδείγμα-
τος.
Καθως λοιπόν ο νους βλέπει τας μορφάς (ιδέας) αίτινες πε-
ριλαμβάνονται εις το ζώον όπερ υπάρχει, οπόσαι δηλ. και ποίαι
είναι, εσκέφθη ότι τόσας και τοιαύτας πρέπει να έχη και τούτο.
40. |Είναι δε τέσσαρες αύται, μία μεν το ουράνιον γένος των
Θεών, άλλη δε είναι τα πτερωτά και αεροπορούντα, τρίτη το
γένος των εν τω ύδατι ζώντων και τετάρτη το πεζόν και χερ-
σαίον(89).
Του θείου λοιπόν είδους ζώων το περισσότερον μέρος
έκαμεν εκ πυρός, διά να είναι όσον το δυνατόν λαμπρότατον και
κατά την όψιν ωραιότατον. Και δίδων εις αυτό το σχήμα του
παντός το έκαμε τελείως κυκλικόν και το έθεσεν εις τον νουν
του κύκλου όστις δεσπόζει πάντων(90), ίνα συνακολουθή αυτόν και
το διένειμεν εις όλον τον ουρανόν πέριξ, διά να είναι αληθινόν
και ποικίλον κόσμημα αυτού καθ' όλην την έκτασίν του. Δύο
δε κινήσεις έδωκεν εις έκαστον (των άστρων), την μίαν εν τω
αυτώ τόπω και κατά τον αυτόν τρόπον, καθ' όσον εν εαυτώ πάν-
Β. | τοτε διανοείται τα αυτά περί των αυτών(91), την άλλην δε κί-
νησιν προς τα εμπρός(92), καθ' όσον έκαστον δεσπόζεται (ελκόμε-
νον) υπό της περιφοράς του ταυτού και ομοίου.
Κατά τας άλλας
δε πέντε κινήσεις(93) τα έκαμεν ακίνητα και στάσιμα, διά να γίνη
έκαστον αυτών όσον ήτο δυνατόν άριστον. Και εκ ταύτης της
αιτίας εγεννήθησαν όσα εκ των άστρων είναι απλανή, ζώα θεία
και αιώνια, τα οποία κατά τον αυτόν τρόπον και εις τον αυτόν
τόπον στρεφόμενα μένουσι πάντοτε στάσιμα・ όσα δε περιφέρον-
ται και περιπλανώνται
C. | Την γην τέλος, την τροφόν ημών, συσπειρουμένην περί
τον άξονα, όστις εκτείνεται δι' όλου του κόσμου, ο Θεός έκαμε

φύλακα και αιτίαν της νυκτός και της ημέρας, πρώτην και
πρεσβυτάτην των θεών, όσοι εγεννήθησαν εντός του ουρανού(95).


[Σχόλια : Όταν μιλάμε για τους αρχαίους και τους ονομάζουμε ειδωλολάτρες, πρώτοι εμείς ήμαστε τοιούτοι , καθώς νομίζουμε πως πίστευαν σε είδωλα και πως πίστευαν σε ανθρωπόμορφους Θεούς, αγνοώντας και τα βασικά ακόμα για αυτούς που ήταν και πρόγονοι μας.]

[Συμπεράσματα : Βλέπουμε λοιπόν ότι ουρανός κατά τους Αρχαίους μας σοφούς δεν ήταν κάτι ανάμεσα στην γη και στο φεγγάρι, αλλά περιλάμβανε όλα τα αστέρια τα οποία ονόμαζαν "θεούς" καθώς είχαν παρατηρήσει ότι κινούνται συνεχώς. Το αξιοθαύμαστο είναι ότι γνωρίζουν πως αυτά τα έκανε ένας αγαθός Δημιουργός και δεν είναι πρωτόγνωρα για αυτούς (δεν ακουστήκανε δηλαδή πρώτη φορά όταν ήρθαν τα Ευαγγέλια). Ο Δημιουργός μας λοιπόν έφτιαξε τα αστέρια, αυτά που πορεύονται στον αέρα (θεούς), αυτά που κολυμπούν στα ύδατα, και τα χερσαία. Στους "θεούς" έδωσε κίνηση γιαυτό και είναι αεικίνητοι , ενώ στη γη (πρώτη των Θεών) που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της (και είναι στρογγυλή όχι επίπεδη όπως πίστευαν οι άνθρωποι κατά το μεσαίωνα) τη δύναμη να τρέφει ζωή. ]

:0607 :dance: :dance:
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

4
emman έγραψε:H δικιά σου γνώμη ποια είναι περί του θέματος?
Η γνώμη μου είναι ότι ως "θεούς" των αρχαίων ορίζουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα τα οποία έχουν ανακατευτεί μεταξύ τους πιθανόν εσκεμμένα από τους θεσμούς και την "παιδεία" και δημιουργούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Αν όμως δει κανείς την αλήθεια κατάματα και διαχωρίσει όλες τις έννοιες και τις τακτοποιήσει τότε θα μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται και να μην είναι έρμαιο.

Για παράδειγμα παραπάνω παρέθεσα 2 θέσεις. Η μία είναι της Wiki -2013- που ορίζει τους θεούς ως αγέλη από μουσάτους και η άλλη είναι του Τίμαιου (Πλάτωνος) - 4 αιώνας π.Χ.- που ορίζει τους θεούς ως πλανήτες στο πλαίσιο της τέλειας Δημιουργίας. Υπάρχουν πολλές ακόμα για να συμπληρωθεί το "πάζλ". Είναι μία προσωπική έρευνα που μπορεί να κάνει ο καθένας, μόνος ή με βοήθεια. Όποιος θέλει βοηθάει.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

6
GLADIATOR έγραψε:ότι πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια
(Ψαλμός 95,5)
Χαίρομαι, που το λες αυτό αλλά ξέρεις πως δεν αρκεί να παίρνεις μία φράση και να βγάζεις νόημα πλήρες από αυτή.

Διότι πρώτο δεν μπορούμε να λέμε ότι τα αστέρια είναι δαιμόνια. και δεύτερον αν "πάντες" οι θεοί είναι δαιμόνια τότε και ο θεός του δικού μας έθνους είναι το ίδιο.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

7
Ας δούμε τώρα λίγο τι λέει ο Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνα " Κρατύλος" , όπου αναφέρει πως δημιουργήθηκαν τα ονόματα των θεών : (περισσότερα εδώ http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... f=32&t=184 και στο βιβλίο )

"Ουρανός" (Αυτός που ορά τα άνω).

"Κρόνος" "Ρέα" (λέξεις που δείχνουν κίνηση). κόρος Κρόνου = Ζεύς κόρος = καθαρός (ακήρατος = αμόλυντος)

"Δίας Ζευς" (Αυτός εξ αιτίας του οποίου έχουν ζωή όλα τα όντα, ο αίτιος του Ζην Ζηνί (δοτική του Ζευς) [Για να φανερωθεί η έννοια του ονόματος του θεού αυτού πρέπει να χρησιμοποιούνται μαζί και οι δύο τύποι: Δίας +Ζευς].

"Θεός" : Λέξη που προέρχεται από το "θειν" = τρέχω (ταχεία κίνηση). Ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, οι πρώτοι δηλαδή "θεοί" έτρεχαν στον ουρανό


"Ποσειδών" : (Παλιά ονομαζόταν Πολλειδών = Ο πολλά ειδών = αυτός που γνωρίζει πολλά).
"Άδης" = "Πλούτων" :

ΣΩ.: Ποιος δεσμός είναι για κάποιο ζώο ισχυρότερος ως προς το να παραμείνει σε κάποιο μέρος, η ανάγκη ή η επιθυμία;
ΕΡΜ.: Πολύ υπερέχει η επιθυμία.
ΣΩ.: Δεν πιστεύεις ότι πολλοί θα έφευγαν από τον Άδη, αν δεν τους έδενε με τον ισχυρότερο δεσμό;
ΕΡΜ.: Προφανώς.
ΣΩ.: Επομένως τους κρατάει δέσμιους, όπως φαίνεται, με κάποια επιθυμία, αν τους κρατάει με τον ισχυρότερο δεσμό, και όχι με κάποια ανάγκη.
ΕΡΜ.: Έτσι φαίνεται.
ΣΩ.: Οι επιθυμίες, πάλι, είναι πολλών ειδών;
ΕΡΜ.: Ναι.
ΣΩ.: Με τη μεγαλύτερη επιθυμία, λοιπόν, τους κρατάει δέσμιους, αν εννοεί να τους κρατάει με τον μεγαλύτερο δεσμό.
ΕΡΜ.: Ναι.
ΣΩ.: Υπάρχει μεγαλύτερη επιθυμία από το να πιστεύει κάποιος ότι, αφού συναναστραφεί κάποιον άλλον, θα γίνει καλύτερος;
ΕΡΜ.: Μα τον Δία, με κανένα τρόπο, Σωκράτη.
ΣΩ.: Γι' αυτά θα πούμε, Ερμογένη, ότι κανένας από τους εκεί δεν θέλησε να έλθει προς τα εδώ, ούτε οι ίδιες οι Σειρήνες, και ότι και αυτές και όλοι οι άλλοι μαγεύτηκαν από κείνον. Καθώς φαίνεται, τόσο ωραίους λόγους γνωρίζει και λέει ο Άδης και εξ αυτού είναι τέλειος σοφιστής και μεγάλος ευεργέτης όσων βρίσκονται κοντά του, ο οποίος άλλωστε και στους εδώ χαρίζει πολλά αγαθά. Τόσα πολλά είναι τα πλούτη του εκεί, ώστε από αυτό πήρε το όνομα "Πλούτων". Δεν θέλει να συντροφεύει ανθρώπους με σωματική υπόσταση, αλλά τότε μόνο θέλει να είναι μαζί τους, όταν η ψυχή είναι αποκαθαρμένη απ' όλα τα σωματικά κακά και επιθυμίες. Τότε τους δεσμεύει, και μόνο με την επιθυμία της αρετής. Επίσης το "Άιδης" κάθε άλλο παρά το "αιδές" (αόρατο) ορίζει, αλλά πολύ περισσότερο το "πάντα και καλά ειδέναι" (= γνώση όλων των καλών πραγμάτων).
"Δήμητρα" : (Αυτή που δίνει όπως η μητέρα).


"Ήρα" : (= ερατή = αξιαγάπητη. Επίσης και = αήρ = αέρας).

"Περσεφόνη" : (Φερσεφόνη = σοφή. Προέρχεται από το "Φερέπαφα" χάρη στη σοφία της και στην "επαφή" με το φερόμενο, με το κινούμενο, αυτό που πάντα βρίσκεται σε κίνηση)
"Απόλλων" :

ΣΩ.: Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω τι νομίζω. Δεν υπάρχει άλλο όνομα το οποίο, ενώ είναι μόνο ένα να ένωσε τέσσερις ιδιότητες που έχει αυτός ο θεός, ώστε να τις περιέχει όλες και να δηλώνει κατά ορισμένο τρόπο τη μουσική, τη μαντική, την ιατρική και την τοξευτική.
ΕΡΜ.: Λέγε λοιπόν. Μου παρουσιάζεις άλλωστε όνομα παράδοξο.
ΣΩ.: Είναι όμως αρμονικό, καθώς και ο θεός είναι μουσικός. Κατ' αρχάς δηλαδή η κάθαρση και οι καθαρμοί που τελούνται σύμφωνα με την ιατρική και τη μαντική, και όσα γίνονται με ιατρικά φάρμακα και με μαντικά θειαφίσματα, και τα λουτρά σε ανάλογες περιστάσεις και τα ραντίσματα, όλα τούτα μια δυνατότητα έχουν, ν' αποδώσουν τον άνθρωπο καθαρό κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Ή όχι;
ΕΡΜ.: Ασφαλώς.
ΣΩ.: Λοιπόν αυτός δεν είναι ο θεός που καθαρίζει και που λούζει και απαλλάσσει από τα κακά αυτά;
ΕΡΜ.: Βεβαίως.
ΣΩ.: Επειδή λοιπόν απαλλάσσει και καθαρίζει, θεωρούμενος γιατρός των τέτοιου είδους κακών, θα μπορούσε να ονομάζεται "Απολούων". Σύμφωνα με τη μαντική και την αλήθεια και το απλό (ενιαίο) αυτά άλλωστε ταυτίζονται - θα ήταν σωστό να ονομάζεται όπως τον ονομάζουν οι Θεσσαλοί. "Άπλουν" δηλαδή ονομάζουν τον θεό αυτόν οι Θεσσαλοί. Επειδή μάλιστα είναι ικανότατος στις βολές, "Αειβάλλων" είναι (ρίχνει συνεχώς τα βέλη του τόξου). Για τη μουσική, θα πρέπει να σκεφτούμε ότι το άλφα μερικές φορές σημαίνει το "ομού". Έτσι και εδώ σημαίνει την "ομού πόλησιν" (κοινή περιστροφή) γύρω από τον ουρανό, που ονομάζεται "πόλοι" και στην αρμονία του άσματος, που ονομάζεται συμφωνία, γιατί όλα αυτά, όπως λένε οι ειδικοί στη μουσική και την αστρονομία, σύμφωνα με κάποια αρμονία "πολεί άμα πάντα" (περιστρέφονται όλα ταυτόχρονα). Αυτός ο θεός επιβλέπει την αρμονική κίνηση "ομοπολών" (κινώντας ταυτόχρονα) όλα, και τα θεϊκά και τα ανθρώπινα. Και "ομοπολών" = Απόλων. Όμως ο ονοματοθέτης για να μην δημιουργηθεί η κακή λέξη Απόλων (= από το ρήμα απόλλυμι = καταστρέφω, μετοχή μέλλοντα = απολών) πρόσθεσε και το δεύτερο λ και έτσι δημιουργήθηκε το "Απόλλων".
ΣΗΜΕΊΩΣΗ -> Αυτό το άνωθεν καταρρίπτει την θέση ότι ο Απολλύων της Αποκάλυψης είναι ο Απόλλωνας που υποστηρίζουν διάφοροι ανα καιρούς. Εκτός αν κάποιος έχει κάποιο σοβαρό αντεπιχείρημα να υποστηρίξει το αντίθετο ?

"Μούσες" : (Η μουσική ονομάσθηκε έτσι από το "μώσθαι" (=έρευνώ), και από την αναζήτηση και την αγάπη για τη γνώση).

"Άρτεμης" : (Από τη λέξη "αρτεμές" = ακεραιότητα).

"Παλλάς" : (Επίθετο της θεάς Αθηνάς. Προέρχεται από τον χορό των όπλων, κατά τον οποίο σηκώνουμε το σώμα μας στον αέρα και "πάλλεται" (= σείεται).

"Αθηνά" : (Ο ποιητής παρουσιάζει την Αθηνά ως νου και διάνοια, γιατί γεννήθηκε από το κεφάλι του θεού Δία (=θεονόα ή θεονόη).

"Ήφαιστος" : (= φαέος ίστωρ = γνώστης του φωτός, "Φαίστος" με την προσθήκη του Η).

"Άρης" : (Προέρχεται από τη λέξη "άρρεν" και "ανδρεία").

"Ερμής" : (Σχετίζεται με τον λόγο αυτό το όνομα επειδή είναι "ερμηνέας" και αγγελιαφόρος και δόλιος στα λόγια και αγοραίος, και όλη του η δραστηριότητα έχει σχέση με τη δύναμη του λόγου. Ρήμα - ρίζα της λέξης το "είρω = μιλάω, είρη = αρχαία ονομασία του μέρους που γίνονταν οι συνελεύσεις).

"Πάνας" : (Γιος του Ερμή. Ο λόγος του Ερμή είναι διφυής, σημαίνει το παν και το ανακυκλώνει και συνεχώς το περιστρέφει και αυτό έχει δυο όψεις, την αληθή και την ψευδή. Η αλήθεια του λόγου που βρίσκεται μαζί με τους θεούς στον ουρανό είναι λεία και θεϊκή, ενώ το ψέμα του βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους και είναι σκληρό και τραγικό, γιατί εδώ στην τραγική ζωή μας οι μύθοι και τα ψέματα πλεονάζουν. Σωστά λοιπόν, αυτός που φανερώνει το "παν" και ο "αεί πολών" (αυτός που συνεχώς μετακινεί) θα ήταν ο "Παν αιπόλος" ο αιγοβοσκός Παν, ο γιος του Ερμή, με τις δύο φύσεις, στην πάνω μεριά ομαλός και στην κάτω τραχύς και τραγόμορφος).

__________________________

Παρατηρούμε λοιπόν , ότι οι θεοί στο έργο του Πλάτωνα "Κρατύλος" έλαβαν ονόματα... τα οποία δηλώνουν κάποιες σημασίες , οι οποίες σχετίζονται με την ιδιότητα κάθε θεού. Βλέπουμε ότι από "πλανήτες" που κινούνται συνεχώς ("θεοί") παράλληλα ορίζονται στα πλαίσια του μύθου και της ευρύτερης μυθολογίας ως μυθολογικά πρόσωπα που φέρουν ιδιότητες. Η μυθολογία όμως υπήρχε ως όργανο του πολιτισμού για να οξύνει το νου και να κρατάει στη μνήμη των ανθρώπων πληροφορίες οι οποίες έπρεπε να διασωθούν στο μήκος του Χρόνου.

Είναι λοιπόν προφανές ότι ως "θεούς" οι αρχαίοι αντιλαμβανόντουσαν

α) πλανήτες (όσοι είχαν ανώτερη Παιδεία π.χ. Τίμαιος, Σωκράτης κτλ)
β) μυθολογικά πρόσωπα με ιδιότητες ( όπως αυτές που φαίνονται στο έργο "Κρατύλος" ) που φανερώνουν τα ονόματα τους.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

8

12ΘΕΟ, ΧΘΟΝΙΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ, ΛΑΪΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Τελικά στην αρχαιότητα η θρησκεία αντιπροσωπεύονταν από τους «12» θεούς του Ολύμπου ή οι χθόνιες λατρείες την υποσκέλιζαν;

«Για διάφορες αίτιες, με κυρίαρχη αυτή πού διαιωνίζει την εξουσία του κατεστημέ­νου, η πραγματική μορφή της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας έχει φθάσει πολύ διαστρεβλωμένη στις μέρες μας. Βλέπουμε ξανά και ξανά μονοθεϊστές θρησκειολόγους να προσπαθούν να ερευνήσουν κάτι πού στην ουσία δεν τους ενθουσιάζει. Από την άλλη οι ευνοϊκά προσκείμενοι προς τον πολυθεϊσμό ερευνητές και ιστορικοί έχουν μια μόνιμη τάση να ωραιοποιούν, να εξωραΐζουν οτιδήποτε είναι αρχαίο, κάτι πού είναι τροχοπέδη για μια τίμια και αντικει­μενική μελέτη. Τελικά είτε έτσι είτε αλλιώς, ή εικόνα για την Ελληνική θρησκεία, κυ­ρίως από τους πρώτους και πολύ λιγότερο από τους δεύτερους, έχει παραμορφωθεί. Όπως και να έχει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επικράτησε ή άποψη ότι ή θρησκεία του δωδεκαθέου ήταν ή κυρίαρχη θρη­σκευτική λατρεία στην αρχαία Ελλάδα. Το σωστό θα ήταν όμως να πούμε ότι το δω­δεκάθεο σαν επίσημη θρησκευτική λα­τρευτική παράδοση των αρχαίων Ελλήνων κυριαρχούσε στα εξωτερικά λατρευτικά δόγματα. Η ανάγκη όμως για κάλυψη της βαθιάς ανθρώπινης ψυχικής εσωτερικότη­τας ερχόταν κυρίως από τις «συμπληρωμα­τικές» λατρείες, όπως ήταν π.χ. (τουλάχι­στον μετά τον 6ο π.Χ. αιώνα) Ο Όρφικοδιονυσιασμός, η θεουργία αλλά και η Μαγεία. Αυτές οι «συμπληρωματικές» λατρείες των αρχαίων στην ουσία εξέφραζαν και κατά κά­ποιο τρόπο κάλυπταν τις ανάγκες των λι­γότερο προνομιούχων λαϊκών μαζών, όπως και διάφορων περιθωριακών ομάδων, καθώς και των γυναικών. Όλοι μαζί αποτε­λούσαν και τότε την συντριπτική πλειοψη­φία του πληθυσμού.» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 22)
«Ας δούμε όμως τι έχει να μας πει ο Μπάρκετ:
«Η ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτι­σμού έγκειται στον ριζικό και αποτελεσματικό τρόπο, με τον όποιο διαμορφώ­νεται η αντίθεση μεταξύ της επικράτειας των θεών και της επικράτειας των νε­κρών. Οι θεοί είναι αθάνατοι, το επίθετο γίνεται ορισμός. Οι άνθρωποι αντιθέτως ως θνητοί, βροτοί, είναι προορισμένοι να πεθάνουν... Αυτή η αντίθεση σαφώς έγινε έντονη και ολοκληρώθηκε κατά τους Ιστορικούς χρόνους, σ' αυτό έπαι­ξε ρόλο η αρχόμενη συνειδητή θεολο­γία. Στην λογοτεχνία η αντίθεση μεταξύ των «άνω» και των «κάτω» θεών εμφανί­ζεται με σαφή τρόπο στα δράματα του Αισχύλου, ενώ με πολύ μεγάλη συνέπεια προσπαθεί αργότερα να την εφαρμόσει ο Πλάτων με τους Νόμους του... Η αντίθε­ση του Ολυμπίου και του χθονίου στοι­χείου δημιουργεί μια πολικότητα, κατά την οποία το ένα δεν μπορεί να ύπαρξη χωρίς το άλλο και κάθε φορά αποκτά το πλήρες νόημα του από το άλλο. Στην Κό­ρινθο συνυπάρχουν αγάλματα του «Διός» (απλά), του «Διός Χθονίου» και του «Διός Ύψιστου», δεν υπάρχει ανα­τολή του ηλίου, αν δεν έχει προηγηθεί Νύκτα. Κατά τον ίδιο τρόπο ή χθόνια και ή ολύμπια τελετουργία είναι συνεχώς αλληλένδετες».» (Πηγή: Περιοδικό «Ιχώρ», τεύχος 9, άρθρο «Η λαϊκή λατρεία των αρχαίων Ελλήνων και οι αγαθοοντότητες», Γεώργιος Τσαγκρινός, σελίδα 24)
«Για να έχουμε πλήρη εικόνα του κοσμοειδώλου πού παρέδω­σε η κλασσική Ελλάδα στον ελληνιστικό και ρωμαϊκό κόσμο, εκτός του κοσμολογικού συστήματος του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, πρέπει να εξετάσουμε και την πορεία της θρη­σκευτικής σκέψης και της δαιμονολογίας από τα χρόνια του Όμηρου μέχρι την ύστερη αρχαιότητα.
Αν και οι ποιητές Όμηρος και Ησίοδος προσπάθησαν με το Δωδεκάθεο να «βάλουν τάξη» στον λαϊκό πολυθεϊσμό των χθόνιων τελετουργιών γονιμότητας και εξιλασμού, ωστόσο οι τοπικές λατρείες παρέμειναν πάντα ο κεντρικός πυρήνας της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Έχουμε αναφέρει άλλου ότι το βασικό χαρακτηριστικό πού ξεχωρίζει κατά κανόνα το Δωδε­κάθεο από την προ-ομηρική θρησκεία είναι ο ΤΡΟΠΟΣ λατρείας (1). Στους ολύμπιους θεούς οι πιστοί «θύουν» ζώα η καρπούς πάνω σε βωμούς και μετά τη θυσία τρώνε το πρέπον τμήμα του προσφερομένου σφαγίου. Στους προ-ομηρικούς χθόνιους θεούς οι πιστοί προσφέρουν, όπως έχουμε πει. «εναγισμούς»· δηλ. ολοκαυτώματα σε χαμηλές εσχάρες επί χασμάτων η τάφρων («μέγαρα»).


«Καί τούς θεούς δέ διά τοῦτο πάντες φασί βασιλεύεσθαι, ὅτι καί αὐτοί, οἱ μέν ἔτι καί νῦν, οἱ δέ τό ἀρχαῖον ἐβασιλεύοντο, ὦστερ δέ καί τά εἴδη ἐαυτοίς ἀφομοιούσι οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί τούς βίους τῶν θεῶν»

Αριστοτέλης



Ο Όμηρος έπλασε το Δωδεκάθεο κατ' αντιστοιχία της κοι­νωνικής πραγματικότητας της εποχής: όπως επικεφαλής της Πόλεως ήταν η βασιλική οικογένεια, έτσι και ο Κόσμος είχε επικεφαλής έναν δυνατό βασιλέα, τη σύζυγο του, τους δύο αδελφούς του, τα επτά παιδιά του και την αδελφή του. Το πλήθος των άλλων θεών πού λάτρευαν οι Έλληνες στις ποικί­λες τοπικές λατρείες τους έπρεπε ή να ταυτιστεί με το Δωδε­κάθεο ή να τεθεί στην υπηρεσία των μελών της θείας βασιλικής οικογενείας του Ολύμπου· στην πορεία συνέβησαν και τα δύο. Ο τρόπος με τον όποιο ο Ζευς ελάμβανε τις αποφάσεις, προδίδει το χρόνο κατά τον όποιο πλάστηκαν τα ομηρικά έπη και η Ολυμπιακή θρησκεία. Πρόκειται για την εποχή πού οι βασιλείς των ελληνικών πόλεων συνήθιζαν να καλούν στο ανά­κτορο τους και να συμβουλεύονται τους ευγενείς, χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να συμμορφώνονται με τη θέληση της πλειονοψηφίας (10ος-8ος αι. π.Χ.).
Το Δωδεκάθεο έλαβε «κρατική» υπόσταση όταν άρχισαν να δημιουργούνται σιγά-σιγά στην Ελλάδα οι Πόλεις-Κράτη. Κά­θε πολιτεία θεώρησε καλό να βάλει τάξη στο χάος των τοπικών λατρειών δημιουργώντας μία δημόσια λατρεία βασισμένη στο ομηρικό Δωδεκάθεο ως συνεκτικό δεσμό της Πόλεως-Κράτους. Πράγματι, οι αρχαίες ελληνικές πόλεις-κράτη δεν επέτρεπαν σε κανένα να βρίσκεται έξω από την κρατική οργάνωση της λατρεί­ας. Ωστόσο η πλειονότητα των κατοίκων πού δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα (μέτοικοι, δούλοι κ.λπ.) συνέχισε να τηρεί τις πα­λιές, χθόνιες λατρείες και αργότερα αποτέλεσαν τους πολυπλη­θείς πιστούς της νέας θρησκείας του Διονύσου, όπως την είχε «μεταρρυθμίσει» ο Ορφισμός. η κύρια «θρησκευτική» ενασχό­ληση αυτής της πλειονότητας ήταν σαφώς η ΜΑΓΕΙΑ, όπως δεί­χνει με ιδιαίτερη ενάργεια η πληθώρα των μαγικών φυλακτών και καταδέσμων από τις ανασκαφές. Η Μαγεία άλλωστε ήταν και η μόνη διέξοδος της μεγάλης πληθώρας των αποκλήρων της ζωής στην αρχαία εποχή σε έναν κόσμο ανασφαλή, άδικο και εχθρικό.». (Πηγή: «Οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα», κεφάλαιο Η, σελίδα 121, Διαμαντής Κούτουλας, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002)

Σημειώσεις
1. «Τῷ μέν ἀθανάτῳ Ὀλυμπίῳ δε ἐπωνυμίην θύουσι, τῷ δ’ ἑτέρῳ ὡς ἣρωϊ ἐναγίτουσι» (Ηρόδ. ΙΙ, 43)



ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΙΣΜΟΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΕΩΝ


Ωστόσο, όσον κι αν ακούγεται αυτό αντιφατικό, το τέλος του Δωδεκάθεου -αλλά και όλης της αρχαίας ελληνικής θρη­σκείας- είχε αρχίσει με τον Όμηρο...
Ο ανθρωπομορφισμός του Όμηρου ήταν μια χειροβομβίδα στα χέρια της θρησκείας. Όσο πιο πολύ εξανθρωπίζονταν οι θεοί τόσο πιο πολύ απασφαλιζόταν η χειροβομβίδα του Ορθολογισμού. Η σύνδεση των ανθρωπόμορφων θεών με τους ανθρώπους πήρε τη μορφή του ΦΘΟΝΟΥ των Ολυμπίων προς τους θνητούς, για να εξη­γήσει τα ακατανόητα συμβαίνοντα της ζωής. Η πίστη στη Μοίρα, το τυφλό πεπρωμένο πού συμπλήρωνε το Δωδεκάθεο, υπεραναπτύχθηκε και γκρέμισε σιγά-σιγά τους θεούς από τους θρόνους τους. Ο ανθρωπομορφισμός του Όμηρου εκφράζει τον ελληνικό ορθολογισμό και πιθανώς προήλθε από την ανάγκη για κάποια ΟΠΤΙΚΗ αναπαράσταση των θεών. Απετέλεσε ουσιαστικά την πρώτη κριτική της θρησκείας και είχε σαν αποτέλεσμα την ελευθε­ρία του πνεύματος.
Το αιώνια αναπάντητο ερώτημα του θρησκεύοντος ανθρώπου αναφέρεται στα αίτια της ασυμφωνίας μεταξύ του ανθρώπινου ιδεώδους της δικαιοσύνης και της πραγματικής τάξεως του κό­σμου. Όλα τα φιλοσοφικά συστήματα και όλες οι θρησκείες έμμεσα η άμεσα, συνειδητά η ασυνείδητα, γύρω από αυτό το ερώ­τημα τυρβάζουν και όσες απαντήσεις σ οποιαδήποτε ερωτήματα δίνουν, αυτή την πρωταρχική απορία προϋποθέτουν και αύτη προσπαθούν πρωταρχικά να επιλύσουν. Όσον ο άνθρωπος βρι­σκόταν στο θρησκευτικό στάδιο της Μαγείας και πίστευε ότι απρόσωπες η τερατόμορφες δυνάμεις καθόριζαν τη ζωή του, το ερώτημα περί θείας δικαιοσύνης ήταν ανενεργό. Η απρόσωπη δύναμη της φύσης δεν είχε καμία υποχρέωση η ανάγκη να απα­ντήσει στο ερώτημα «γιατί να συμβαίνει αυτό;» ακριβώς γιατί ήταν απρόσωπη. Στην περιοχή της Μαγείας οι προσευχές δεν υπάρχουν, παρά μόνον οι ευχές και οι κατάρες. ο μαγικός άνθρωπος δεν προσπαθεί να θέσει ερωτήματα στους απρόσω­πους θεούς του· προσπαθεί να εκμαιεύσει με ποικίλους τρόπους τη συμπαράσταση τους. Στις πρωτόγονες, μάλιστα, μαγικές τελετουργίες ο σκοπός είναι ένας : η αποτροπή των υπερκόσμιων δυνάμεων. Ο αποτρεπτικός χαρακτήρας της μαγείας δεν αφήνει πε­ριθώρια για ερωτήματα και απορίες περί θείας δικαιοσύνης. Τέ­τοιου είδους ερωτήματα αρχίζουν να διατυπώνονται όταν αρχίζει και ο ανθρωπομορφισμός των θεών. Ο Όμηρος προσπαθώντας να εκφράσει σαν λαϊκό θρύλο και «παραμύθι» τη συμμετοχή των θεών στο συγκλονιστικό Τρωικό Πόλεμο παρουσιάζει τις δώδεκα από τις κυριότερες προ-ομηρικές θεότητες με πλήρη ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά. η «οργάνωση» αυτή του πολυθεϊσμού σε δωδεκάθεο πού πέτυχε ο Όμηρος στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια. ποιητική αδεία, εξέφραζε μεν το πολιτιστικό και πνευ­ματικό επίπεδο των Ελλήνων και κατ' εξοχήν των Ιώνων στα γε­ωμετρικά χρόνια, ωστόσο επρόκειτο να γεννήσει και ορισμένα, φιλοσοφικής φύσεως, ερωτήματα περί θεών πού δεν επρόκειτο να βρουν ποτέ τη λύση τους. Το πλέον μοιραίο χαρακτηριστικό του Ομηρικού Δωδεκάθεου ήταν η έλλειψη κάθε σχέσεως των Ολύμπιων θεών με την Ηθική. Η βροχή πέφτει με τον ίδιο τρόπο επί δικαίων και αδίκων και η φωτιά μαζί με το δάσος μπορεί να κάψει και ανήμπορα μωρά η γριούλες. Επόμενο ήταν ο Ζευς πού στέλ­νει τη βροχή η ο Ήφαιστος, προσωποποίηση της φωτιάς και των ηφαιστείων, να έχουν τόση σχέση με την Ηθική όση και τα αντί­στοιχα φυσικά στοιχεία. (Το επόμενο βήμα ήταν να ζητά ο Αυτόλυκος (2) να μάθει -και να μαθαίνει!-από τον Έρμη πώς να ξεπερνά όλους τους ανθρώπους στην κλεψιά και την ψευδορκία!) Έκτοτε όλες οι πράξεις και οι παραλείψεις των Ομηρικών θεών έχουν σχέσεις περισσότερο με... προσωπικά κίνητρα παρά με τις επι­ταγές της Ηθικής. Η προσωποποίηση των δυνάμεων της Φύσεως ανθρωποποίησε τους θεούς αλλά υπονόμευσε τη θεία δικαιοσύνη. Το μίσος της Ήρας για τους Τρώες, ο θυμός του Ποσειδώνα για τον Οδυσσέα, ο κατατρεγμός του Οινέα από την Άρτεμη κ.λπ. έχουν όλα προσωπικά κίνητρα, όπου «ή πληγωμένη τιμή και μα­ταιοδοξία δεν παίζουν το λιγότερο σπουδαίο ρόλο» (3)
Με το να γίνουν οι θεοί ανθρώπινοι, άρχισαν να δέχονται και τις απαιτήσεις πού προϋπέθετε η άνθρωπο μορφική τους κατά­σταση. Οι άνθρωποι ζητούσαν από τους Ολύμπιους θεούς Ηθι­κή, Δικαιοσύνη και Έλεος, αλλά, θεοί πού είχαν προέλθει από προσωποποιήσεις φυσικών δυνάμεων, τέτοιες απαιτήσεις δεν μπορούσαν να τις εκπληρώσουν. Κι αυτό κατέστη η αρχή του Τέλους τους.
Στην αρχή οι Έλληνες προσπαθώντας να ηθικοποιήσουν τις δυνάμεις της Φύσεως έθεσαν τα πλαίσια των «καθηκόντων» προς τους θεούς μέσα στα παλιά, περιγράμματα των χθόνιων προ-ομηρικών τελετουργιών τους. Οι παλιές χθόνιες θεότητες με το εξαγνιστικό τελετουργικό μετασχηματίστηκαν σε ολύ­μπιες προσωποποιήσεις φυσικών δυνάμεων μεταφέροντας το αίτημα περί θείας δικαιοσύνης στο μαγικό κόσμο των «εναγισμών», των taboo και των τελετών γονιμότητας και εξιλασμού. Ποτέ όμως νέα ερωτήματα δεν απαντώνται με παλιές απαντή­σεις. Και το ερώτημα περί θείας δικαιοσύνης (προϊόν του ανθρωπομορφισμού του Όμηρου) δεν μπορούσε ν' απαντηθεί με το παρωχημένο λεξιλόγιο της μαγείας. Η προσπάθεια για τέτοιου είδους απαντήσεις κράτησε όσο καιρό ήταν ισχυρή η Πόλη-Κράτος πού προστάτευε την Ολυμπιακή, κρατική πια, θρησκεία. Όταν όμως ο θεσμός της Πόλης-Κράτους άρχισε να παραπαίει, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου και μετά απ’ αυτόν, οι μαγικές απαντήσεις στο αίτημα της θεί­ας δικαιοσύνης έχασαν κάθε αποτελεσματικότητα. Το τελικό χτύπημα το έδωσαν οι Σοφιστές με το ερώτημα τους αν η θρη­σκεία βασίζεται στη Φύση η στο νόμο («φύσει ἢ νόμῳ»). Ο Πρωταγόρας πρώτος παρουσιάζει την ύπαρξη των θεών σαν θέμα προς συζήτηση. Αυτό καμία θρησκεία δεν μπορεί να το ανεχθεί χωρίς να εγκαταλείψει το σημαντικότερο της αξίωμα. Γι' αυτό και ο Πρωταγόρας εδιώχθη επί αθεΐα. Η πορεία όμως πού χάραξαν οι Σοφιστές δεν μπορούσε πια να σταματήσει. Οι διαφορές ανάμεσα στις λατρείες και στους θεούς των διαφό­ρων εθνών αποκάλυψαν ότι η θρησκεία δεν ήταν «φύσει» αλλά «νόμῳ» δημιουργία και συνεπώς οι θρησκείες και οι θεοί είναι έργο της ανθρωπινής διανοίας. Από αυτό το συμπέρασμα των Σοφιστών η θρησκεία, φιλοσοφικώς ανετράπη. Ο Κριτίας μά­λιστα προχώρησε πιο πέρα κάνοντας λόγο για την ωφελιμι­στική ανάγκη δημιουργίας θρησκειών με σκοπό να μην αδικούν στα κρυφά οι άνθρωποι (4). Στη συνέχεια οι Ξενοφάνης και Αντι­σθένης θα μιλήσουν περί ενός απεικονίσου θεού, πού τείνει να γίνει μάλλον φιλοσοφική αρχή παρά «θρησκευτικός» θεός. «Εἷς θεός, ἐν τε θεοῖσι καί ἀνθρώποισι μέγιστος, οὒτι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίοις οὐδέ νόημα» (Diels, 23, Ξενοφάνης). [Μετά­φραση: Ένας θεός υπάρχει μέσα στους θεούς και στους ανθρώπους μέγιστος, πού δε μοιάζει ούτε στη μορφή ούτε στη σκέψη με τους ανθρώπους.] (Πηγή: Διαμαντής Κούτουλας, «Οι απόκρυφες επιστήμες στην Ελληνική αρχαιότητα», κεφάλαιο Η,σελίδες 123 - 127, Εκδόσεις Έσοπτρον, Αθήνα 2002)

http://www.apologitis.com/gr/ancient/a- ... ΘΕΟΙ_ΠΙΣΤΗ
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Τι ήταν οι αρχαίοι Θεοί;

9
Οι θεοί των ειδωλολατρών είναι ξεπεσμένοι άγγελοι



Οι θεοί του Δωδεκαθέου ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ. Και ούτε ήταν χαζοί οι αρχαίοι μας πρόγονοι, να πιστεύουν στην ύπαρξη τέτοιων θεών αν δεν υπήρχαν πράγματι. Μιλούσαν για πράγματα που ΓΝΩΡΙΖΑΝ.

Ο γνωστός εχθρός του Χριστιανισμού ο Κέλσος, γράφει ότι στην εποχή του υπήρχαν τοποθεσίες, όπου μπορούσε ο καθένας να συναντήσει θεούς και να τους δει, και να τους ψηλαφίσει. Μιλάει επίσης για κάτι παρόμοιο που συνέβαινε τότε στην Αίγυπτο, με Αιγυπτιακές θεότητες.
Ας δούμε ένα παράδειγμα από τον Κέλσο, που το αναφέρει στο κεφάλαιό του: «Η παραχάραξη της Ελληνικής Φιλοσοφίας από τους Χριστιανούς» (159.1) στο έργο του Κατά Χριστιανών. Εκεί, θέλοντας να αποδείξει ότι από τον Ύψιστο Δημιουργό Θεό έχει δοθεί σε μικρότερους θεούς η εξουσία σε κάθε πράγμα, γράφει τα εξής για την πίστη των Αιγυπτίων της εποχής του:

«Όσο για το ότι έχει ανατεθεί σε κάποιον η εξουσία μέχρι και για το πιο μικρό πράγμα που υπάρχει πάνω στη γη, θα μπορούσε κανείς να πάρει μια ιδέα από τα λεγόμενα των Αιγυπτίων: ότι δηλαδή, αφού διαιρέθηκε το ανθρώπινο σώμα από τριάντα έξι δαίμονες ή ουράνιες θεότητες (μερικοί μιλούν για πολύ περισσότερους) σε ισόποσα μέρη, τάχθηκε να ορίζει ο καθένας το δικό του μέρος. Οι θεοί αυτοί είναι γνωστοί με τα ονόματα που έχουν πάρει από την ντόπια διάλεκτο, όπως λόγου χάρη Χνουμήν, Χναχουμήν, Κνατ, Σικάτ, Βίου, Ερού, Ερεβίου, Ραμανόρ και Ρειανοόρ και όσα άλλα ονόματα χρησιμοποιούν στη γλώσσα τους· και καλώντας αυτούς θεραπεύουν τις παθήσεις των μερών του σώματος. Τι εμποδίζει λοιπόν να τους τιμά κανείς και αυτούς και άλλους ακόμα, αν προτιμά την υγεία από την αρρώστια, την ευτυχία από τη δυστυχία, και το να ζει όσο γίνεται πιο μακριά από βασανιστήρια και τιμωρίες;»

Εδώ οι Νεοπαγανιστές, θα μας πουν βέβαια, ότι τη λέξη: «δαίμονες» διαφορετικά την εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες από τους Χριστιανούς, και ότι θα μπορούσε να σημαίνει και κάποια καλή θεότητα. Και βεβαίως έτσι το εννοούσαν τότε. Όμως για προσέξτε τι άλλο γράφει στη συνέχεια ο Κέλσος:

«…θέλει όμως προσοχή, αν πρόκειται κάποιος να συναναστραφεί αυτές τις θεότητες, να μη γίνει ένα με τη λατρεία τους και, αγαπώντας υπερβολικά το σώμα, απομακρυνθεί από τα ύψιστα αγαθά και τα λησμονήσει. Πρέπει, άλλο τόσο, να πιστεύει τους σοφούς άνδρες που λένε ότι οι περισσότερες επίγειες θεότητες, έτσι όπως είναι μπλεγμένες στον κόσμο των φθαρτών και καθηλωμένες με το αίμα και την κνίσσα και τα άσματα και άλλα παρόμοια, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο από το να θεραπεύσουν ένα κορμί ή προφητεύσουν το μέλλον ενός ανθρώπου ή μιας πόλης και να κάνουν ό,τι άλλο ξέρουν ή μπορούν, σχετικό με πράξεις θνητές. Καλό λοιπόν είναι να τιμούμε αυτές τις θεότητες στο βαθμό που μας συμφέρει· γιατί ο ορθός λόγος δεν υπαγορεύει ότι κάτι τέτοιο είναι ούτως ή άλλως υποχρεωτικό. Και πιο σωστό είναι να θεωρήσουμε ότι οι θεότητες δεν χρειάζονται τίποτα και δεν έχουν την ανάγκη κανενός· απλώς χαίρονται με τους ανθρώπους που τους δείχνουν ευσέβεια. Τον (ύψιστο) θεό όμως δεν πρέπει να τον εγκαταλείπουμε ούτε μέρα ούτε νύχτα, ούτε όταν βρισκόμαστε με άλλους ούτε σαν είμαστε μόνοι· και με λόγια και με έργα, αλλά και χωρίς αυτά, η ψυχή μας ας τείνει πάντα προς τον θεό»

Παρατηρούμε εδώ, ότι ο Κέλσος περιγράφει ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ αυτές τις θεότητες, με την έννοια των δαιμόνων όπως τους εννοούν οι Χριστιανοί (!!!) Έχει ο ίδιος παρατηρήσει, και τονίζει, ότι πρόκειται για ΞΕΠΕΣΜΕΝΕΣ οντότητες, που προσκολλώνται στα υλικά και το αίμα και τις διασκεδάσεις, και είναι μάλιστα και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ για όποιον δεν προσέξει. Και μάλιστα, είναι πολύ ενδιαφέρον ότι όπως είπε στο προηγούμενο απόσπασμα, αυτοί ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΣΩΜΑΤΑ, κάτι που εμείς το λέμε: "Δαιμονοκαταληψία".
Εδώ, αποδεικνύονται ΑΠΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΙΚΗ ΠΗΓΗ τα όσα διδάσκουν οι Χριστιανοί για τους θεούς των εθνών.

Ας πάμε τώρα στον αρχαίο Δωδεκαθεϊστή μάγο, τον μετέπειτα Χριστιανό Άγιο Κυπριανό, να δούμε τη μαρτυρία του για τους θεούς του Ολύμπου, όπως τα μεταφράζει το βιβλίο: «Η ψυχή μετά τον θάνατο» του π. Σεραφείμ Ρόουζ, από τη ζωή του αγίου στο περιοδικό «The Orthodox World», 1976, No 70 σελ. 136-138:

«Στο όρος Όλυμπος ο Κυπριανός μελέτησε όλων των ειδών τις διαβολικές τέχνες: κατάφερε να πραγματοποιεί δαιμονικές μεταμορφώσεις, έμαθε πώς να μεταβάλλει τη φύση του αέρα… Στον τόπο αυτό είδε μία λεγεώνα αμέτρητων δαιμόνων, με τον πρίγκηπα του σκότους επικεφαλής τους. Κάποιοι από τους δαίμονες στέκονταν μπροστά του, άλλοι τον υπηρετούσαν, άλλοι τον υμνούσαν με δυνατές κραυγές, και κάποιοι άλλοι αποστέλλονταν στον κόσμοι για να διαφθείρουν τους ανθρώπους. Είδε επίσης τους παγανιστικούς θεούς και θεές με τις ψεύτικες μορφές τους… Έτσι τελικά έγινε μάγος, καταστροφέας των ψυχών, πολύ στενός και πιστός δούλος του πρίγκηπα του άδη, με τον οποίο συνομιλούσε πρόσωπο με πρόσωπο, και δεχόταν μεγάλες τιμές από αυτόν, σύμφωνα με δική του μαρτυρία. «Πιστέψτε με», είπε, «είδα αυτόν τον ίδιο τον πρίγκηπα του σκότους… Μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει κι εμένα πρίγκηπα μετά την αναχώρησή μου από το σώμα, και ότι θα με βοηθά σε οτιδήποτε χρειαστώ κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής μου… Παραδόθηκα ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του εκείνον τον καιρό, υπακούοντας σε κάθε του εντολή».

«Οι θεοί», σαφώς είναι κατά τους Εθνικούς, οι ενδοσυμπαντικές εκείνες οντότητες που (όπως είδαμε και στον Κέλσο) δεν είναι ούτε άναρχοι, ούτε παντοδύναμοι, αλλά βρίσκονται σε διαφορετική μορφή ύπαρξης από τον άνθρωπο. Και έτσι περιγράφουν ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ. Η βασική διαφορά είναι ότι οι Χριστιανοί θεωρούν ότι η λατρεία πρέπει να αποδίδεται ΜΟΝΟ στον Εξωσυμπαντικό Θεό πλάστη του σύμπαντος, ενώ οι Εθνικοί, ότι μπορούμε να λατρεύουμε και αυτές τις οντότητες, τους αγγέλους (καθ’ ημάς). Και όπως οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν σε καλούς και κακούς «θεούς», οι Χριστιανοί πιστεύουν σε καλούς και κακούς αγγέλους (δαίμονες). Άρα, αυτό που κάνει τη βασική διαφορά μας, είναι ΤΟ ΑΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.

Οι αρχαίοι Δωδεκαθεϊστές, πίστευαν ότι οι δαίμονες μπορούσαν να λατρεύονται, μια και επιθυμούν κάτι τέτοιο, και το θεωρούσαν αυτό οι αρχαίοι ως «υποχρέωση» των ανθρώπων προς αυτούς. Ας δούμε τι λέει γι’ αυτό ο Κέλσος (στο 157.2, 157.3):

«Αξίζει λοιπόν να πειστούν ότι οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί σε κάποιους που διευθύνουν το δεσμωτήριο αυτό· και όχι να κακολογούν αυτές τις θεότητες που βρίσκονται στη γη. Και εντελώς μάταια να προσφέρουν το κορμί τους στα βασανιστήρια και στους ξυλοδαρμούς, δείχνοντας πόσο δεν αγαπούν τη ζωή [το μη φιλοζωεϊν]46 —θαρρείς κι είναι κακοποιοί που ακριβώς επειδή είναι ένοχοι ληστείας δέχονται τα πάθη τους αδιαμαρτύρητα.

Ένα από τα δύο επιτάσσει η λογική: αν απαξιούν να τιμούν τα κοινά έθιμα και εκείνους που έχουν την εποπτεία τους, τότε ας μην ωριμάζουν για να γίνουν άντρες, ας μη νυμφεύονται και ας μη κάνουν παιδιά, ας μη κάνουν τίποτα στη ζωή, μόνο να σηκωθούν να φύγουν όλοι μαζί χωρίς να αφήσουν ούτε έναν απόγονο, μέχρι να αφανιστεί τελείως το γένος τους από τη γη· αν όμως είναι να κάνουν οικογένεια και παιδιά, να γεύονται τους καρπούς και να μετέχουν σε ό,τι προσφέρει η ζωή και να υπομένουν τις δυστυχίες που τους επιφυλάσσει -γιατί είναι φυσικό όλοι οι άνθρωποι να περνούν δυστυχίες· το κακό είναι μια αναγκαιότητα και άλλη πατρίδα δεν έχει-, τότε θα πρέπει να αποδίδουν τις προσήκουσες τιμές σε κείνους που τα 'χουν όλα αυτά υπό την προστασία τους, και να κάνουν τα πρέποντα στη ζωή αυτή μέχρι να απαλλαγούν από τα δεσμά της, για να μη φανούν αχάριστοι απέναντι τους. Στο κάτω κάτω είναι άδικο να απολαμβάνεις τα αγαθά τους χωρίς να τους πληρώνεις τίποτα».

Με άλλα λόγια, λέει εδώ ο Κέλσος: «Γιατί αντί να τιμήσετε εσείς οι Χριστιανοί τους θεούς, για τη ζωή που απολαμβάνετε, προτιμάτε να σας βασανίζουν στους διωγμούς και να σας σκοτώνουν;» Τότε βλέπεις, οι Χριστιανοί διώκονταν, και οι Αυτοκράτορες έβρισκαν σε αυτό «άλοθι» για το διωγμό τους, προκειμένου να διατηρήσουν ενιαία την αυτοκρατορία τους, χωρίς πρόσμιξη ξένης θρησκείας. Και ο Κέλσος με τα λόγια του αυτά, είναι ένας εξωχριστιανικός μάρτυρας των διωγμών των Χριστιανών!
Άρα λοιπόν, η βασική διαφορά είναι, κατά πόσον θα έπρεπε να λατρεύονται οι άγγελοι, (γιατί περί αυτών πρόκειται), έστω οι καλοί, γιατί οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν και κακές θεότητες, όπως ο Άρης και ο Κρόνος, ή θεότητες, που ενώ τις έλεγαν καλές, αυτές απαιτούσαν αίμα και βασανιστήρια ανθρώπων, ή εξαπατούσαν και ήταν βουτηγμένες στα πάθη.

Με λίγα λόγια, οι Χριστιανοί πίστευαν, ότι η συγκεκριμένη ομάδα αγγέλων, τους οποίους ονόμαζαν «δαίμονες», είχαν εκπέσει του λειτουργήματός τους, να έχουν την ευθύνη των ανθρώπων, και έτσι δεν τους οφείλουμε τιμή. Ενώ οι αρχαίοι Έλληνες, ότι οι "θεοί" (οι άγγελοι), τη διατηρούσαν αυτή την ευθύνη, και έτσι είχαν και απαίτηση να τους τιμούμε γι’ αυτό.

Οι Χριστιανοί σαφώς πίστευαν όμως ότι υπήρχαν ακόμα άγγελοι με αυτή την ιδιότητα, αλλά όχι όλοι. Πίστευαν ότι αυτοί που είχαν εκπέσει, έφερναν εμπόδια στο έργο των αγίων αγγέλων του Θεού, και έτσι όχι μόνο άξιοι τιμής δεν ήταν, αλλά ήταν και υπεύθυνοι για την κατάντια του ανθρώπου. Και παράδειγμα αυτής της πίστης των Χριστιανών, μπορούμε να δούμε στον Δανιήλ 10/ι΄ 12-13, 20-21, όπου αναφέρεται σαφώς ότι ο άγγελος που έφερε την προφητεία του Δανιήλ, χρειάστηκε να παλέψει 21 ημέρες με τον «άρχοντα της Περσίας», και μόνο με τη βοήθεια του αρχαγγέλου Μιχαήλ μπόρεσε να περάσει. Και φεύγοντας, δήλωσε ότι είχε να αντιμετωπίσει τους «άρχοντες της Περσίας και της Ελλάδος».

Αυτό το τμήμα του Δανιήλ, είναι αποκαλυπτικό του τι συνέβαινε. Είχαμε δύο ομάδες αγγέλων. Η μία, αποτελείτο από τους θεούς των Εθνών, (Ολυμπίους, Περσικούς, Αιγυπτιακούς, Ινδικούς, κλπ), και η άλλη από αγγέλους του Θεού. Οι Χριστιανοί λοιπόν, αρνούντο όχι μόνο να λατρέψουν οποιονδήποτε άγγελο, αλλά και να τιμήσουν έστω τους δαίμονες, (ενώ βεβαίως τιμούσαν αλλά δεν λάτρευαν τους αγγέλους του Θεού). Και αυτό ήταν στο οποίο διαφωνούσαν με τους Εθνικούς ως προς τους θεούς.

Οι Χριστιανοί λοιπόν, δεν αρνούντο ότι πράγματι κάποτε οι δαίμονες είχαν μια τέτοια λειτουργία στον κόσμο, σαν αυτή που λέει ο Κέλσος. Αλλά πίστευαν ότι την εξουσία αυτή την έχασαν όταν αποστάτησαν στον Θεό και έγιναν δαίμονες. Γι’ αυτό αρνούντο να τους τιμήσουν. Οι αρχαίοι Δωδεκαθεϊστές πάλι, αυτή την πτώση δεν τη γνώριζαν, και συνέχιζαν να τους τιμούν, και θύμωναν που οι Χριστιανοί δεν τους τιμούσαν. Φυσικά τα όσα γράφει ο Κέλσος για «ξεπεσμένους θεούς» που είδαμε στο προηγούμενο μήνυμα, και όσα είδαμε για την απάτη των δήθεν θεών, και όσα μας δηλώνει η αρχαία Ελληνική μυθολογία για τους θεούς, τους γεμάτους πάθη, μίση και καυγάδες, δείχνουν ότι οι Χριστιανοί τελικά είχαν δίκιο όταν μιλούσαν για αγγέλους που έχασαν την αγιότητά τους.
Ακόμα και τους δαίμονες που «βοήθησαν» να σταυρωθεί ο Χριστός, η Αγία Γραφή συνεχίζει να τους αποκαλεί με τα ονόματα εξουσίας τους: «Επειδή δεν είναι η δική μας πάλη ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά προς τις Αρχές, προς τις Εξουσίες, προς τους Κοσμοκράτορες του σκότους αυτού, προς τα Πνευματικά της πονηρίας στον ουρανό» (Εφεσίους 6/ς΄ 12). «Τις Αρχές και τις Εξουσίες έσυρε νικημένες με το θρίαμβό του στο σταυρό» ο Χριστός (Κολοσσαείς 2/β΄ 15).

Σήμερα, 2000 χρόνια μετά τον Χριστό, κάποιοι άνθρωποι, εξακολουθούν να μη δίνουν προσοχή στις προειδοποιήσεις των Χριστιανών, ότι κάποιοι άγγελοι ξέπεσαν, και προσπαθούν να περάσουν ως "θεοί". Εξακολουθούν να λατρεύουν κτιστές θεότητες, αντί να αποδώσουν τη λατρεία τους στον μόνο άξιο να τη δεχθεί, τον Δημιουργό του σύμπαντος. Οι άνθρωποι αυτοί, εξακολουθούν να γίνονται δούλοι αυτών των πεσμένων αγγέλων, και μάλιστα καταλαμβάνονται από αυτούς σε τέτοιο βαθμό, που μισούν ακόμα και τον Σωτήρα του κόσμου τον Ιησού Χριστό, που πέθανε για την ελευθερία τους.

Η δική μας ευχή προς όλους αυτούς, είναι να αντιληφθούν την πραγματικότητα έγκαιρα, προτού ο θάνατος τους φέρει, κάτω από τη φρικτή εξουσία των "θεών" που επέλεξαν.

Ν. Μ.

oodegr.com
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ελληνική μυθολογία”