« ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

1
« ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ» – Χόρχε Μπουκάι

Τη μέρα εκείνη ο Χόρχε με περίμενε με ένα παραμύθι.

Όταν μεγάλωσε ο πατέρας του του είπε:
« Παιδί μου, δε γεννιόμαστε όλοι με φτερά. Μπορεί να μην είσαι υποχρεώμενος να πετάξεις, νομίζω όμως πως είναι κρίμα να μείνεις μόνο στο περπάτημα αφού έχεις τα φτερά που ο καλός Θεός σου έδωσε.»
«Μα δεν ξέρω να πετάω» απάντησε ο γιος.
«Σωστά…» είπε ο πατέρας. Και περπατώντας, τον πήγε ως το χείλος του γκρεμού, στο βουνό.
«Βλέπεις γιε μου; Το κενό. Όταν θελήσεις να πετάξεις, θα έρθεις εδώ θα πάρεις βαθιά ανάσα, θα πηδήξεις στην άβυσσο και απλώνοντας τα φτερά σου θα πετάξεις».
Ο γιος αμφέβαλλε.
«Κι αν πέσω;»
«Ακόμα κι αν πέσεις, δε θα σκοτωθείς. Οι λίγες γρατζουνιές θα σε κάνουν πιο δυνaτό στην επόμενη προσπάθεια» αποκρίθηκε ο πατέρας.
Το παιδί γύρισε στο χωριό να δει τους φίλους του, τις παρέες του, όλους εκείνους που είχε συντρόφους στην πορεία της ζωής του. Οι πιο στενόμυαλοι του είπαν:
«Είσαι τρελός; Για ποιο λόγο; Ο πατέρας σου είναι μισότρελος…Για ποιο λόγο να πετάξεις; Τι σου χρειάζεται; Γιατί δεν αφήνεις τις ανοησίες; Τι νόημα έχει να πετάξεις;»
Οι καλύτεροι φίλοι του τον συμβούλεψαν:
«Κι αν είναι αλήθεια; Μα σίγουρα δεν είναι επικίνδυνο; Γιατί δεν αρχίζεις σιγά-σιγά; Δοκίμασε να πηδήξεις από μια σκάλα ή από την κορυφή ενός δέντρου. Αλλά από τον γκρεμό, βρε παιδί μου;…»
Ο νεαρός άκουσε τις συμβουλές όσων τον αγαπούσαν. Ανέβηκε στην κορυφή του δέντρου και, με όλο του το θάρρος, πήδηξε. Άνοιξε τα φτερά του, τα κούνησε στον αέρα με όλη του τη δύναμη αλλά, δυστυχώς, έπεσε στο έδαφος.
Μ’ένα καρούμπαλο στο κεφάλι συνάντησε τον πατέρα του.
«Μου είπες ψέμματα! Δεν μπορώ να πετάξω. Το δοκίμασα και κοίτα πως χτύπησα! Δεν είμαι σαν κι εσένα. Τα φτερά μου είναι μόνο για στολίδι.»
«Παιδί μου» είπε ο πατέρας, «για να πετάξεις, πρέπει να έχεις τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στον αέρα, ώστε τα φτερά σου να ξεδιπλωθούν. Είναι σαν να πέφτεις με αλεξίπτωτο: χρειάζεσαι κάποιο ελάχιστο ύψος για να πηδήξεις.
Για να πετάξεις πρέπει να αρχίσεις να ριψοκινδυνεύεις.
Αν δε θέλεις να το κάνεις, καλύτερα να συμβιβαστείς και να μείνεις για πάντα στο περπάτημα.
»





http://mybellavista.wordpress.com/
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

2
Ας μου επιτραπεί μία παραλλαγή της ιστορίας ή κάπως η συνέχειά της.....


Αποχώρησε, λοιπόν, αναλογιζόμενος τι είχε πάει στραβά στην πρώτη του αυτή προσπάθεια – γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι,αν και φαινομενικά κλονισμένη η εμπιστοσύνη προς τον πατέρα του,ωστόσο μέσα του κάτι του έλεγε για το αληθινό της υπόθεσης.
Με τα λίγα με τα πολλά αποφάσισε να πάει ξανά να βρει τον πατέρα του,κι έτσι έκανε.Αμέσως του φανέρωσε τους φόβους και τις αμφιβολίες του.
Ο πατέρας του απάντησε τότε:
«Αντιμετωπίζεις,όπως είναι φυσικό, το πρόβλημα ως νέος, φυσιολογικά έλκεσαι από την λύση,θα έλεγα καλύτερα από το αποτέλεσμα της λύσης,που δεν είναι άλλο από την ίδια την πτήση σου,το πέταγμά σου.
Όμως για στάσου ένα λεπτό και σκέψου,σπάσε το πρόβλημα σε επιμέρους μέρη,κάνε μέσα σου ερωτήματα.
Για να σε βοηθήσω λοιπόν σου λέω ότι το πρώτο πρόβλημα,η δική σου πρόκληση είναι ο χώρος.
Και για να εξηγούμαι: Πιστεύεις ότι ο χώρος είναι αυτός που προυποθέτει και εξαρτάται κιόλας η επιτυχία σου απ’αυτόν.
Μάλιστα τον αντιμετωπίζεις ποσοτικά,γι’αυτό και φρονείς ότι το μικρό ύψος είναι και η αιτία που η πρώτη σου προσπάθεια δεν πήγε και τόσο καλά…
Επίσης θεωρείς τις δυνάμεις πεπερασμένες,όπου απλά μία ποσοτική αντιπαράθεση είναι δυνατόν να τις εξαντλήσει.
Είσαι εσύ,ο ίδιος,που ταίριαξες το χάρισμα σ’ένα δοχείο και δε το αφήνεις ν’αναπτυχθεί…
Είσαι εσύ ο ίδιος που τρομάζεις.Αυτή είναι και η δεύτερη πρόκλησή σου,ο τρόμος…
Ο τρόμος σου, υπερισχύει του χαρίσματος και της λογικής σου.
Είναι ο τρόμος που σου παγώνει κάθε θετική διεργασία,σε φυλακίζει και σε κρατά «πακτωμένο», βαρύ και ανήμπορο.
Βέβαια σε δικαιολογώ,γεννήθηκες,γεννηθήκαμε όλοι,έχοντας ως κύριο ένστικτο,αυτό της αυτοσυντήρησης. Ναι,ναι καταλαβαίνω,τρομάζουμε στην ιδέα ότι η ύλη μας θα κακοπάθει…
Αλλά να ξέρεις,ο τρόμος δεν αφήνει περιθώρια,δεν αγαπάει το διάλογο και μεμιάς είναι δυνατόν να δούμε μία ευγενική φύση να αλλάσει σε κτηνώδη θέληση για επιβίωση…
Τώρα λοιπόν μπορούμε να πούμε εύκολα δύο λέξεις:
Χώρος,τρόμος…»

Ευχαρίστησε τον πατέρα του κι έφυγε.
Πήγε κάτω από το δέντρο,εκεί όπου η πραγματικότητα του είχε αρνηθεί το όνειρο,έκατσε και κοίταζε γύρω-γύρω,το δέντρο,τα κλαδιά,το ύψος,το σημείο που…προσγειώθηκε και πληγώθηκε ο νεανικός εγωισμός του.
Από το μυαλό του δεν έλεγαν να φύγουν τα λόγια του πατέρα του…
«Χώρος,τρόμος….Χώρος,τρόμος…Χώρος,τρόμος…».

«Κι αν ήταν προικισμένος με φτερά,αυτό ήταν για να διανύει αστραπιαία την διαδρομή από τα ψηλά κλαδιά στο έδαφος ; Μα…αυτό το εξασφάλιζε ούτως ή άλλως η βαρύτητα…»

Ο χώρος,ο χώρος…
«Ο χώρος που τον ενδιέφερε ήταν από πάνω προς τα κάτω; Τότε τι σόι πτήση ήτανε ; Μάλλον πτώση θα το ονόμαζε καλύτερα…
Γι’αυτό το λόγο,γι’αυτό το χώρο του είχαν χαριστεί τα φτερά ;
Μα…καλά – καλά δε χωρούσαν σε πλήρη ανάπτυξη εδώ !»

Το βλέμμα του έπεσε και πιο πάνω,μέσα από τις φυλλωσιές,πιο ψηλά από τα κλαδιά,έξω και πέρα από το δέντρο.
Χώρος άπειρος,άγνωστος αλλά και οικοδεσπότης συνάμα.
Ναι αυτό ήταν η λύση του,σε άλλο χώρο ανήκε !!!
Γι’αυτό από κάποιους που θαύμαζε, άκουγε να λένε συχνά «δε με χωρά ο τόπος»…
Το αποφάσισε, εκεί ήθελε να βρίσκεται,ψηλά εκεί στο νέο χώρο…
Τελικά παιχνίδι ήταν όλα αυτά, στου νου του τα δρομάκια…
Βαθιά ικανοποίηση τον κατέλαβε,νοιώθοντας ότι το ήμισυ του προβλήματός του είχε λυθεί.

«Αλλά το άλλο που είχε αναφέρει ο πατέρας του ;
Ο τρόμος…Tι εννοούσε μ’αυτό άραγε ;»

Ξανακάθησε κάτω,αυτή τη φορά ακόμη πιο προβληματισμένος.
Γιατί…βλέπετε….με τον χώρο καλά τα κατάφερε,αλλά με τον τρόμο;
«Τι εννοούσε,ο πατέρας,όταν του έλεγε ότι ο τρόμος δεν αγαπά τον διάλογο;»
«Τρόμος….τρόμος…..τρόμος….»
Και μόνο που το επαναλάμβανε μέσα του,σφίγγονταν το στομάχι του,σταμάταγε η καρδιά του αλλά κι αυτή η λογική του πάγωνε…
«Ο τρόμος δεν αγαπά τον διάλογο…»
Ξέρετε…σε στιγμές έντασης ο νους,ως άτακτο παιδί,παίζει,παίζει ασταμάτητα και διόλου πειθαρχημένα…
Πάνω που κουράστηκε και είπε να το αφήσει για την επομένη,του ήρθε στο μυαλό ένα λεκτικό παίγνιο:
«Φοβάμαι όταν τρομάζω ή τρομάζω όταν φοβάμαι;»
«Φόβος !! νέα ανακάλυψη μέσα μου;» αναρωτήθηκε…
«Ο φόβος σηκώνει διάλογο; Πότε φοβόμαστε; Σχετίζεται ο χώρος με το φόβο; Πότε ο φόβος γίνεται τρόμος;….όταν δε μας χωράει ο τόπος αλλά μένουμε ή όταν τον (χώρο) υπερβαίνουμε;»
« Ο φόβος – αν και αδελφός του τρόμου – είναι φίλος μου;»
«Πατέρα, περίεργη ισορροπία μου ζητάς να πράξω…»

Το δίχως άλλο μία ακόμη επίσκεψη στον πατέρα του επιβάλλονταν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ο πατέρας του τον αντίκρυσε χαμογελώντας,σα να τον περίμενε…:
«Ξέρω ότι τα κατάφερες με τον χώρο,το βλέπω στ’ανοιχτά σου τα φτερά και στο ορθωμένο σου στέρνο.
Και ξέρω επίσης ότι σε «τρόμαξε» η απορία σου,αυτό το βλέπω στα μάτια σου τα φοβισμένα…
Όσο κι αν σου φανεί παράξενο ο φόβος σου είναι φίλος.
Αποτελεί άμεσο και αναπόσπαστο μέρος ενός από τα χαρίσματά σου,αυτό της Λογικής.
Είναι η προειδοποίηση,ο φύλακας του εαυτού σου.
Η Λογική το χρειάζεται - είναι το απαραίτητο εργαλείο – για να μη μετατραπεί σε αλαζονεία.
Γι’αυτό και με την Λογική μπορεί και τιθασεύεται,και δαμάζεται,ακριβώς λίγο πριν ο φόβος καλέσει τον αδελφό του τον τρόμο.
Μ’αυτήν την έννοια λοιπόν,ο φόβος είναι και φίλος σου.
Πήγαινε λοιπόν να συμφιλιωθείς και πράξε το πεπρωμένο σου.
Ένα τελευταίο θα σου πω: τον Ίκαρο πάντα τον εθαύμαζα και πάντα τον τιμούσα,την μοίρα του όμως δεν ζήλεψα αλλ’ ούτε και του Δαιδάλου τη ματιά….
Άντε,άντε,πήγαινε τώρα, ο ουρανός σε περιμένει…»

Έφυγε,με την ψυχή γαλήνια και σίγουρη,άλλωστε,αυτό πάντα συνέβαινε μετά από κάθε διάλογο με τον πατέρα του.
Το αντίθετο όμως συνέβαινε μέσα στο μυαλό του. Σκέψεις,ιδέες,ερωταπαντήσεις είχαν βάλει φωτιά στη λογική του.
Περπατούσε μέσα στο πλήθος σαν να μην ήταν κανείς γύρω του,ούτε καν και όταν «έπεσε» πάνω στους φίλους του κατόρθωσε να τους δει,παρά μόνο ψέλλισε ένα ξερό «γεια σας».
Μέσα του κατάστρωνε σχέδιο,σκηνοθετούσε την επιτυχία του. Θα πήγαινε σ’ένα σημείο ψηλά,απ’όπου θα μπορεί να βλέπει έως εκεί
που φτάνει η ματιά του.
Εκεί θα ήταν όμορφα,θα χαλάρωνε,θα σκέφτονταν μόνο τον στόχο του,θα δέχονταν τον εαυτό του.
Θα πήγαινε μόνος του,ολομόναχος,μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και ευχολόγια «φίλων»…
Δε θα ξανάδινε παράσταση για κανένα.Αυτη ή η πρόκληση ήταν ολόδική του και μόνος του θα την κέρδιζε.
Χωρίς να το καταλάβει έφτασε σε μια βουνοπλαγιά,αρκετά ψηλότερα από το δέντρο.
Ο ήλιος,το αεράκι και τα’αρώματα από τα’αγριολούλουδα του χάιδευαν όλες τις αισθήσεις,ενώ στο πρόσωπό του διαγράφονταν η αδημονία του και στα μάτια του πλέον η αποφασιστικότητα ήταν ολοφάνερη.
Κοντοστάθηκε λίγο,σαν κάποιες αόρατες κεραίες αντιλαμβάνονταν εκείνη την ώρα την θετική ενέργεια του χώρου.
Χαμογέλασε,ανάσανε βαθειά και πήρε φόρα προς το σημείο που η πλαγιά βυθίζονταν στον ορίζοντα.
Τα πόδια του έσπρωχναν με τέτοια δύναμη που δεν ορίζονταν πια από την λογική του,αλλά από την θέληση του πεπρωμένου του…
Άνοιξε τα φτερά του διάπλατα,ένοιωσε την πίεση του αέρα στους ώμους του,έσπρωξε ακόμη πιο πολύ για να νικήσει…
Και νάτος!..βρίσκεται μεμιάς αιωρούμενος,αρχίζει και απολαμβάνει την νίκη του επί της βαρύτητας !
Ξαφνικά όμως χάνεται εντελώς η πλαγιά κάτω από τα πόδια του,το τελευταίο σύνορο,και μαζί της και η αίσθηση ασφάλειας που είχε έως τώρα.
Η πορεία του διαγράφει καμπύλη,χάνει ύψος…..ΠΕΦΤΕΙ !!!
Ο φόβος κάνει άμεσα την εμφάνισή του !!!
«Σκέψου,πράξε,κάνε κάτι…….ΑΝΟΗΤΕ !!!»
«ΚΟΥΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΣΟΥ !!!».

Το κοντινότερο θερμό ανοδικό ρεύμα δεν άργησε να τον συναντήσει.
Με πλήρη διάταση των φτερών του και μεγαλοπρεπείς κινήσεις άρχισε να ταξιδεύει προς τα πάνω στην αγκαλιά τ’ ουρανού.
Από ψηλά ο κόσμος του φάνηκε τεράστιος και απαράμιλλης ομορφιάς.
Ένοιωσε ότι είναι «ένα» μέσα σ’αυτή την πανδαισία εικόνων,αισθήσεων αλλά και αισθημάτων.
Το δέντρο από ψηλά ήταν μία μικρή λεπτομέρεια,και οι «φίλοι»,αυτοί οι «φίλοι»….κουκίδες καταδικασμένες στην σκιά του.
Άφησε το βλέμμα του να περιπλανηθεί,η στιγμή δεν φτάνει,ούτε καν ολάκερη ζωή για να χορτάσει !
Το μάτι του πιο ψηλά διέκρινε ένα αδιόρατο φως….του κίνησε την περιέργεια ….
Δεν ήταν τίποτε γι’αυτόν,με δύο-τρεις «απλωτές κολύμπησε» ως εκεί πάνω…
«Μα…. αυτός είναι ο πατέρας μου,το δικό του χαμόγελο είναι αυτό το φως !
Όλη την ώρα παρακολουθούσε την προσπάθειά μου από ψηλά,όλη την ώρα με περίμενε…
Τελικά δεν ήμουν τόσο μόνος όσο πίστευα στην αρχή !!...
Ήθελε μόνος να τα καταφέρω,αλλά εκείνος βρίσκονταν πάντα εκεί !!!...»

Και η λογική του έπαψε.Για να ακριβολογούμε, άλλαξε μάλλον έδρα-γειτονιά-περιεχόμενο….
Μέσα στο στέρνο του η καρδιά του ξεφώνιζε: «ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ- ΑΓΑΠΗ…..ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ-ΑΓΑΠΗ !!!!..»
Αυτό θα ήταν πλέον η λογική και η πράξη του,η ευγνωμοσύνη και η αγάπη.
Συνέχισε να πετά προς τα πάνω – του ήταν αδύνατον να φανταστεί τον εαυτό του μακριά από το φως – απολαμβάνοντας που η Λογική είχε αγκαλιάσει την Kαρδιά του…. ή μήπως συνέβαινε το αντίθετο ;……

«Όχι άλλα λεκτικά παίγνια…πέτα προς το Φως,στον Πατέρα σου να μοιάσεις,Φως να γίνεις σα κι Αυτόν,και να μη ξαναδειλιάσεις».

phpBB [video]


Καλές πτήσεις κλεφτόπουλα !!




ΤΗΛΕ-ΜΑΧΟΣ
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

3
Αρχικά είχα επιλέξει το βιντεάκι από το "Learning to fly" των Pink Floyd αλλά δε κατάφερα να το βρω.Αν κάποιος το βρει,το κοτσάρουμε κι αυτό.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

4
ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑΖΕΙΣ ΛΙΓΟ... :cooll

phpBB [video]
ΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΩΛΙΑΖΟΥΝ ΗΓΕΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.\nΟΥ ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥ.

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

5
phpBB [video]
ΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΩΛΙΑΖΟΥΝ ΗΓΕΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.\nΟΥ ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥ.

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

6
ΣΑΝ ΝΑ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΕΜΠΕΛΙΑΖΕΙΣ ΛΙΓΟ...
Δεν θα το έβρισκα ακόμη και αν δεν τεμπέλιαζα.Ευχαριστώ πολύ.
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

7
Στο σκοταδιστικό μεσαίωνα οι "φωστήρες" (τρομάρα τους!!) των ιερατείων, ως αισχροί ακρωτηριαστές του ανεξάντλητου ανθρώπινου πνεύματος, αφού πρώτα φίμωναν και έκλειναν φυλακή ή σκότωναν όσους επιχειρούσαν να φτιάξουν ιπτάμενες μηχανές, δήλωναν με περίσσο κομπασμό:

"Αν ο Θεός ήθελε ο άνθρωπος να πετάξει, θα του έδινε φτερά"..

Θα θελα να είχα έναν τέτοιο ταλιμπάν σήμερα εδώ πέρα να τον πάρω μαζί μου με μια πτήση σε ένα Cessna για να τον πετάξω κατόπιν άνευ αλεξίπτωτου από πάνω - κάτω και να του φωνάξω:



Y.Γ.: μια πιο αγαπημένη μου έκδοση του Flight of the Iccarus...
phpBB [video]

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

8
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ ΜΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΕΔΩ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ......Το πέταγμα του χαρταετού
και η πνευματική πορεία του ανθρώπου.
του Νικήτα Καυκιού




-Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι;
ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό.
Κι' αυτός αποκρίθηκε:
«Πέφτουμε και σηκωνόμαστε,
και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε
και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε».



- Η πνευματική πορεία δεν είναι μια γραμμική, προοδευτική πορεία προς τη θέωση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, διαφοροποιημένα, διαδοχικά πνευματικά στάδια που οδηγούν στην αγιότητα. Αλλά μια ατέρμονη, προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, στασιμότητες, παλινδρομήσεις, νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες .

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την πνευματική πορεία με το πέταγμα του χαρταετού:

Τα υλικά του χαρταετού εικονίζουν τα βιολογικά μας δεδομένα.

Τα ζύγια, την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία.

Η ουρά, τον προσωπικό σταυρό.

Ο σπάγκος, τη σωφροσύνη που μας γειώνει στην πραγματικότητα και δεν επιτρέπει στα μυαλά μας να πάρουν αέρα.

Οι χειρισμοί που απαιτούνται, τη διάκριση.

«Κεφάλι» κρατάει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος είναι οδηγός και συμπαραστάτης.

Ο άνεμος είναι το πνεύμα του Θεού, η Χάρη χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.
Όταν ο άνεμος είναι καλός και ο χαρταετός καλοζυγισμένος το πέταγμα γίνεται εύκολα. Συνήθως όμως κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται επίμονη προσπάθεια μέχρι να σηκωθεί ψηλά ο χαρταετός και να «βρει τον αέρα του»: προσθαφαίρεση ουράς, σκουλαρίκια, διόρθωση στα ζύγια, τρέξιμο, ξεμπέρδεμα καλούμπας κλπ. Συχνά μπερδεύεται ο σπάγκος, ο αετός πέφτει σε αγκαθωτούς θάμνους, ψάχνουμε να τον βρούμε, χτυπάμε, ιδρώνουμε, φωνάζουμε, νευριάζουμε, μαλώνουμε ή ζηλεύουμε τους άλλους που πάνε ψηλότερα.

Όταν ο αετός ανεβαίνει ψηλά νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τα καταφέραμε. Όταν πέφτει βολίδα ή παίρνει τούμπες ή γέρνει, τρέχουμε, αμολάμε και μαζεύουμε καλούμπα προσπαθώντας να του δώσουμε ύψος ενώ μέσα μας εναλλάσσονται συναισθήματα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Την ώρα της πάλης ξεχνάμε ότι το πέταγμα εξαρτάται κυρίως από τον άνεμο και την κατασκευή του αετού και παλεύουμε απεγνωσμένα να τον ανεβάσουμε ψηλά σαν να εξαρτώνται όλα από τη θέληση, τη δύναμη και την τεχνική μας.

Όταν ο αετός βρει τον αέρα του (αρπαγή από τη Χάρη) κρατιέται μόνος του στον ουρανό (ζωή προσευχής) αρκεί να τον κρατάμε με την άκρη του σπάγκου στο έδαφος (ταπείνωση). Βέβαια πάλι μπορεί να υπάρξουν προβλήματα όπως: να σταματήσει ο άνεμος (άρση της Χάριτος) ή να μας ξεφύγει ο αετός, αν τραβάει πολύ ο αέρας και δεν τον έχουμε στέρεα δεμένο (υψηλοφροσύνη). Και αλίμονο, όσο ψηλότερο είναι το σημείο από το οποίο θα πέσει ο αετός μας τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να συντριβεί.

Οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε και τελειώνουμε την πνευματική μας πορεία χωρίς ποτέ να ανεβούμε τόσο ψηλά ώστε να «βρούμε τον αέρα μας». Έτσι ενώ γλιτώνουμε τον κίνδυνο μιας τελειωτικής πτώσης, δεν χαιρόμαστε ποτέ την ανάβαση στους ουρανούς.



«Αγγέλων εστί το μη πίπτειν, ίσως ουδέ δυναμένων, ως φασίν τινές, ανθρώπων δε το πίπτειν κaι πάλιν αvίστασθαι, οσάκις αν τούτο συμβή»
Οσ. Iωάννης της Κλίμακος







- Πάντως αδελφοί μου να μην ξεχνάμε ότι η πνευματική πορεία προσομοιάζει με πέταγμα χαρταετού και όχι με αεροπορικό ταξίδι. Δεν μπορούμε να ζήσουμε το ανέβασμα στους ουρανούς, καθισμένοι σε αναπαυτικές πολυθρόνες, απολαμβάνοντας το ζεστό καφεδάκι που μας προσφέρει η όμορφη αεροσυνοδός. Χρειάζεται να ματώσουμε μέχρι να μας αρπάξει η Χάρη σε πέταγμα υψηλό. Η πνευματική πορεία είναι ακρότατη περιπέτεια και όχι ταξίδι αναψυχής. Και το πνεύμα του Θεού που πνέει όπου θέλει, προτιμά να δροσίζει ως αύρα τους ριψοκίνδυνους λάτρες της περιπέτειας. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για περιπέτεια σταυρική χάριν της αγάπης.

- Σε όλη τη διάρκεια της επίγειας διαδρομής του ο χριστιανός καλείται να εγκαταλείπει τους αυτό-προστατευτικούς, αμυντικούς μηχανισμούς και να πληγώνεται στην Αλήθεια, τη θυσία και την Αγάπη. Όσο περισσότερο ανοίγεται στην αγάπη και ωριμάζει εν Αγίω Πνεύματι τόσο περισσότερο λυπάται για το κακό και την αμαρτία. Τα αισθητήριά του οξύνονται και πάσχει συνειδητοποιώντας το μέγεθος της απόστασης του κόσμου από την Θεία Αγάπη. Η εμπειρία της οδύνης τον αναγκάζει να προσεύχεται υπέρ της σωτηρίας του κόσμου. Μόνο η Χάρη απαλύνει, γλυκαίνει και θεραπεύει τα τραύματα της αγωνίας του. Ο χριστιανός δεν αναπαύεται σε μια στατική κατάσταση μακάριας, πνευματικής ευδαιμονίας. Ενώ πορεύεται προς τον Χριστό πληγώνεται και θεραπεύεται, απογοητεύεται και ενθουσιάζεται, χαίρεται και λυπάται, αμφιβάλλει και πείθεται, εμπνέεται και στεγνώνει, γνωρίζει και παραμένει αμαθής, αγαπά και οργίζεται, καταλαβαίνει και απορεί.
- Δεν πρόκειται για σταδιακή ανάβαση κλίμακος. Αλλά για δαιδαλώδη διαδρομή με ανηφόρες και κατηφόρες, παγίδες και σημεία ανάπαυσης, στενά και ευρύχωρα διαστήματα, όμορφα και εφιαλτικά τοπία.

Έρχονται στιγμές που νιώθουμε βέβαιη την πίστη μέσα μας, τη σχέση μας με το Θεό ζωντανή και έντονο το μεράκι για υπακοή, άσκηση και διακονία. Έρχονται στιγμές που αμφιβάλλουμε για όλα, νιώθουμε το Θεό να πεθαίνει στην απουσία της προσευχής και αισθανόμαστε την ανάγκη να στηρίξουμε ψυχολογικά τον ετοιμόρροπο εαυτό μας αναζητώντας παρηγοριά ακόμη και στην αμαρτία.

Αμφιβάλλουμε, νιώθουμε αποπροσανατολισμένοι και χαμένοι, θέλουμε να τα παρατήσουμε και να γυρίσουμε πίσω, φοβόμαστε ότι δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε ως το τέλος και θα χαθούμε, τραυματιζόμαστε, πληγωνόμαστε, πονάμε, πέφτουμε και σηκωνόμαστε πάλι και πάλι. Επιστρέφουμε στην αμαρτία, αισθανόμαστε μοναξιά και τρόμο, παρηγοριά, θέρμη αγάπης και σκληρή παγωνιά. Βλέπουμε κάποιο φως και το χάνουμε και το ξαναβρίσκουμε και το ξαναχάνουμε. Μετανιώνουμε που ξεκινήσαμε, αισθανόμαστε εξαπατημένοι, προδομένοι, εγκαταλειμμένοι και μετά πάλι γεμίζουμε με ελπίδα, θάρρος και αισιοδοξία.

Άλλοτε η σκοτεινή νύχτα της ψυχής διαρκεί λίγα λεπτά και άλλοτε χρόνια. Μερικές φορές νιώθουμε άδεια, ξεραμένα κούτσουρα που τα σέρνουν ανεξέλεγκτες δυνάμεις και άλλοτε αισθανόμαστε αγαπημένα παιδιά του Θεού, προστατευμένα κατά πάντα από τη Χάρη Του.

Μας ενθουσιάζουν οι προκλήσεις της Αγιοπατερικής διδασκαλίας και θέλουμε να ακολουθήσουμε τα χνάρια των Αγίων και μετά παγωμένοι, παραμιλάμε στα εικονίσματα ξερά τα λόγια της προσευχής και μας φαίνονται όλα μηχανικά, μάταια, ανόητα και ψευδή. Αισθανόμαστε τους ουρανούς κλειστούς και τη Χάρη του Θεού ανύπαρκτη και μετά πάλι ζωντανεύει μέσα μας η ελπίδα, μας επισκέπτεται η Χάρη, ζεσταίνεται η καρδιά μας με την μετάνοια και θέλουμε πιο πολύ από όλα να ζωντανέψουμε τη σχέση μας με το Θεό. Μετανιώνουμε για την παγωνιά που έκτισε μέσα μας η αμαρτία και λαχταράμε τη θέρμη της Θείας αγάπης.

Οι καρποί της Χάριτος (χαρά, μακροθυμία, πίστη, πραότης, εγκράτεια) ενισχύουν τη σχέση μας με το Θεό και μετά παγώνουμε τη ζωή μας στην αμαρτία και διώχνουμε τη Χάρη. Νιώθουμε το Θεό κουφό και ανάλγητο στις παρακλήσεις μας και απογοητευόμαστε φθάνοντας μέχρι την απιστία.

Αναδύονται μέσα μας ανόητες σκέψεις που δεν αντέχουμε να ομολογήσουμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Σκέψεις που μας προσβάλλουν και μας εξευτελίζουν, παρορμήσεις αισχρές, αισθήματα απαράδεκτα, επιθυμίες στρεβλές. Αισθανόμαστε μέσα μας συγκρούσεις, μετά ισορροπία και μετά πάλι συγκρούσεις.

Ανακαλύπτουμε κίνητρα φτωχά και διεστραμμένα να κρύβονται πίσω από την επιφάνεια της αρετής μας. Αυξάνουμε σε αυτογνωσία και συνειδητοποιούμε ότι αυτό που κάποτε νομίζαμε αρετή ήταν αμαρτία. Αυτό που νομίζαμε ότι προσφέραμε στο Θεό υπηρετούσε μόνο τις ατομικές μας ανάγκες. Η ωριμότητα του χθες αποκαλύπτεται ως η ανωριμότητα του σήμερα. Η αρετή του χθες ως η αμαρτία του σήμερα.
Με τα χρόνια καταλαβαίνουμε ότι οι ατομικές μας προσπάθειες δεν μας σώζουν. Απλά αποκαλύπτουν το μέγεθος της αδυναμίας μας. Οι εξαντλητικές αποτυχίες, μας προετοιμάζουν για να καταθέσουμε συντετριμμένο τον εαυτό μας στον Χριστό. Να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες μας στην πρόνοια της Αγάπης του. Να Του επιτρέψουμε να μας κάνει ότι θέλει, όπως θέλει.

Δεν υπάρχουν ελεγχόμενες τεχνικές για να προσελκύσουμε εσπευσμένα τη Χάρη και να αγιασθούμε ανώδυνα. Τίποτε δεν μπορεί να απαλλάξει την ψυχή μας από το χρονικό του πάθους της. Το κυνήγι της Χάριτος θηρεύει μόνο αποτυχία. Ο αγιασμός δεν είναι του θέλοντος και του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού.

- Η αγιότητα δεν βιώνεται ως ακύμαντη μακαριότητα αλλά ως σταυροαναστάσιμη περιπέτεια. Δεν υπάρχει ένα τελικό στάδιο φωτισμού από το οποίο και μετά η ζωή συνεχίζεται ως πνευματική ευδαιμονία. Μέχρι το τέλος η σχέση με το Θεό είναι σταυρός και ανάσταση. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός στο τέλος της επίγειας πορείας Του δεν επιβραβεύεται με ψυχοσωματική ανάπαυση ή κοινωνική αναγνώριση αλλά τιμωρείται με ατιμωτικό θάνατο.
Μετά τη βίωση της εγκατάλειψης ακόμη και από τον Θεό Πατέρα, ολοκληρώνει το έργο του.
Μετά την ταπεινή αποδοχή του ατιμωτικού θανάτου, δοξάζεται.
Μετά την κάθοδο στον Άδη, ζει ως οντολογικό συνακόλουθο το γεγονός της Ανάστασης.
Αν πιστέψουμε ότι ήλιος εξακολουθεί να λάμπει πάντοτε πίσω από τα σύννεφα θα μπορέσουμε από τώρα να γίνουμε συνδαιτυμόνες της επουρανίου βασιλείας. Διότι αυτό που περισσότερο μας εξουθενώνει στην αμαρτία είναι η απογοήτευση και αυτό που περισσότερο μπορεί να δυναμώσει μέσα μας την πίστη είναι η ελπίδα.
http://www.psyche.gr/aetos.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: « ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΣ»

9
phpBB [video]


Αγαπήστε την "πτήση"..........Σύντομα θα είναι το μόνο που δε θα μπορούν να θεωρήσουν ως δεδομένο......
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Η Δική μας Αντίσταση”