Αν είναι ηλίθιο το να γελάς με ένα ανέκδοτο που άκουσες χτες…τι είναι να θυμώνεις σήμερα, για κάτι που έγινε το 1993 ?

1
Αν είναι ηλίθιο το να γελάς με ένα ανέκδοτο που άκουσες χτες…τι είναι να θυμώνεις σήμερα, για κάτι που έγινε το 1993 ?

Ένα επίκαιρο κομμάτι… του 1993 !
Αφιερωμένο στον Ηλία Αϊβασιλιώτη αλλά και στον κάθε Ηλία που έχω στο πλάι μου !


Η ευθιξία ενός 22χρονου ΥΕΑ.

Πρωτομαγιά ήταν το πρώτο μου ξύπνημα στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού). ‘Εβγαλα όλο το Μάιο, Ιούνιο, Ιούλιο κι Αύγουστο εκεί.

Είμαστε 160 άτομα σε 4 διμοιρίες των 40.
Δυο μήνες σαν ΥΕΑ Α (αλφάδες) και δυο μήνες σαν ΥΕΑ Β (βητάδες). Βητάς γίνεσαι όταν φύγει η πιο παλιά σειρά κι έρχεται μια πιο νέα που γίνονται Αλφάδες.

Όταν γίναμε βητάδες, παρατήρησα το εξής… Ο υπολοχαγός διμοιρίτης μας, έγινε ξαφνικά πιο αυστηρός, προφανώς για να τραβήξει τα λουριά προλαμβάνοντας φαινόμενα χαλάρωσης κι απειθαρχίας που λογικά εμφανίζονται όταν κάποιοι αισθάνονται, ξαφνικά, «παλιοί». Κι εκεί, για παράδειγμα, που τη μία μέρα ο ίδιος θάλαμος του φαινόταν (και ήταν) εντάξει, την επόμενη ημέρα που γίναμε βητάδες του φαινόταν άθλιος. Κατάλαβα βέβαια γιατί το έκανε αυτό και τον δικαιολόγησα.

Αλλά… έκανε ένα σοβαρό σφάλμα. Δυο φορές. Δίπλα στις σφοδρές παρατηρήσεις του πρόσθεσε την «απειλή» ότι θα πάρει μαζί του, σύσσωμη τη διμοιρία μας σα διμοιρία «βαρυποινιτών» πριν τα σκηνάκια. Ο διμοιρίτης μας ήταν ο υπεύθυνος αξιωματικός για το στήσιμο του καταυλισμού.

Και για να εξηγήσω καλύτερα…

Στη ΣΕΑΠ, σύμφωνα με το πρόγραμμα μας, στις αρχές Αυγούστου υπήρχαν δυο εβδομάδες ασκήσεων σε σκηνάκια. Πριν τα σκηνάκια, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή (τρεις ημέρες) 40 άτομα ετοιμάζουν τον καταυλισμό, μαγειρεία, τουαλέτες, κλπ. Αυτοί οι 40 πρέπει να αναλάβουν κι όλες τις υπηρεσίες (σκοπιές, περίπολα, κλπ) του καταυλισμού. Τρεις ημέρες «αγγαρείας» και υπηρεσίας δηλαδή.
Οι υπόλοιποι 120, που μένουν πίσω, απολαμβάνουν τρεις ημέρες εξόδου κι ανάπαυσης. Τη Δευτέρα ανεβαίνουν κι αυτοί για την εκπαίδευση που κρατά 12 ημέρες.
Οι 40 επιλέγονται με βάση τις ποινές. Οι 40 με τις πιο πολλές ποινές ανακοινώνονται κανά δυο ημέρες πριν.

Επειδή στη ΣΕΑΠ σε πάει εμπλοκή στις υπηρεσίες και οι ημέρες εξόδου είναι συγκεκριμένες και πολύ λίγες… Κι επειδή είναι αρχές Αυγούστου στην Κρήτη… και τα Μάλια κι η Χερσόνησος περιμένουν…Το να βγεις τρεις ημέρες εξοδούχος (και μάλιστα συνεχόμενες) είναι ευλογία… Και το να πας με τους «βαρυποινίτες» είναι κατάρα…
Κι αυτό το χρησιμοποιούν (έμμεσα) σα «φόβητρο» για να επιβάλουν πειθαρχία. Σαν πληροφορία το γνωρίζαμε όλοι μας, αλλά μέχρις εκεί. Κανείς δεν το χρησιμοποιούσε σαν άμεση απειλή , όπως ο διμοιρίτης μας, δυο φορές, στο τέλος Ιουνίου με αρχές Ιουλίου.

Την πρώτη φορά, με ενόχλησε αλλά πήγα πάσο… Τη δεύτερη φορά, τα πήρα πολύ άσχημα… Παρουσιάστηκα για να υπηρετήσω στον Ελληνικό στρατό. Θα ηγηθώ Ελλήνων στρατιωτών. Είμαι έτοιμος να σταθώ δίπλα σε Ιερολοχίτες στο Δραγατσάνι και σε Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες. Κι εσύ με «απειλείς» με τέτοιες μαλακίες ? Τι να φοβηθώ ? Τις τρεις μέρες δουλειάς κι υπηρεσίας ? Το να χάσω τρεις εξόδους και δυο μπάνια ?

Ένα μήνα σιγοβράζω… Το φέρω βαρέως… Δε μπορώ να το χωνέψω…

Φτάνουμε στις παραμονές που θα ανακοινώνονταν οι «βαρυποινίτες»… Στατιστικά, δέκα άτομα από κάθε διμοιρία… Ο διμοιρίτης μας, όπως περίμενα άλλωστε, το έχει ξεχάσει κι επιβεβαιώνεται ότι η απειλή ήταν κούφια… Τώρα έφτασε η ώρα να μιλήσω, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !

Γυρνάω στον Ηλία στο διπλανό κρεβάτι (ο Ηλίας είναι ο καλύτερος ΥΕΑ μακράν. Δεν είναι μόνον οι επιδόσεις αλλά κι ο χαρακτήρας του και το παρουσιαστικό του, που τον κάνουν να ξεχωρίζει. Αυτό το διαμάντι είχα στα δεξιά μου για τέσσερις μήνες. Και η εκτίμηση ήταν αμοιβαία).
«Ηλία» του λέω, «επειδή έφτασε ο καιρός να ανακοινωθεί η διμοιρία βαρυποινιτών κι επειδή εγώ δε μπόρεσα να καταπιώ την προσβολή αυτή, θα τρίψω στη μούρη του διμοιρίτη μας, 40 εθελοντές, σύσσωμη τη διμοιρία μας»!

Ο Ηλίας μπήκε στο νόημα αμέσως. Δε χρειάστηκε να τον πείσω. Με κατάλαβε. Και ξεκινήσαμε…

Η διμοιρία μας είναι μοιρασμένη σε δυο θαλάμους των 20. Εγώ κι ο Ηλίας βγαίνουμε στο θάλαμό μας και καλούμε όλους κοντά μας. Κι αρχίζουμε να μετράμε εθελοντές. Έχουμε παρασύρει το θάλαμο μας κι είμαι σίγουρος πως έχω 20 εθελοντές… Μια μεγαλύτερη ομάδα πλέον, πάμε στο διπλανό θάλαμο και τους παίρνουμε κι αυτούς. Έχω 40 ! Σε δυο-τρία λεπτά μόνον ! Και δεν έχω εξηγήσει σε κανέναν το γιατί και το πώς ! Δε χρειάστηκε ! Μάλλον δεν έχουν ιδέα αλλά δεν έχει σημασία για μένα.

Το πράγμα τρέχει από μόνο του στη συνέχεια. Εγώ στέκομαι στην άκρη και παρακολουθώ απλώς !

Πριν την πρωινή αναφορά, ο αρχιλοχίας, ανακοινώνει ότι η τέταρτη διμοιρία θα πάει σχεδόν σύσσωμη εθελοντικά αντί για τη διμοιρία βαρυποινιτών… Καμμιά πενηνταριά-εξηνταριά άτομα από τις άλλες διμοιρίες (που είχαν άγχος ότι θα περιλαμβάνονται στους βαρυποινίτες) αισθάνονται ότι δέχτηκαν ένα απρόσμενο δώρο ! Κι εγώ τρώω μια κρυάδα γιατί ανακοινώνονται 36 εθελοντές ! Ποια ποντίκια την έκαναν στα μουλωχτά ? Κανείς δεν έφερε αντίρρηση το προηγούμενο απόγευμα ! Μου χαλάει το απόλυτο σαραντάρι αλλά τελικά δέχομαι ότι 36 στα 40 είναι αξιοπρεπές ποσοστό και όταν μαθαίνω ποιοί ξεφτίλες ήταν αυτοί που μας πούλησαν, καταλαβαίνω ότι έχω το απόλυτο των αξιοπρεπών. Το πράγμα στρώνει εξάλλου με την άμεση προσχώρηση τεσσάρων εθελοντών από τις άλλες διμοιρίες.

Ο διμοιρίτης μας το μαθαίνει αργότερα, στην πρωινή αναφορά, ότι για πρώτη φορά στη ΣΕΑΠ θα υπάρξει διμοιρία εθελοντών κι αυτή θα είναι η διμοιρία του ! Στέκεται μπροστά μας σχεδόν συγκινημένος. Το θεωρεί μάλλον σαν ευγενική κίνηση εθελοντισμού ή συμπαράστασης κι εκτίμησης προς το πρόσωπό του (θυμίζω ότι ήταν ο υπεύθυνος αξιωματικός για την ετοιμασία του καταυλισμού)…

Εγώ στέκομαι στη μπροστινή γραμμή με ένα χαμογελάκι που μιλούσε «Πως σου φάνηκε αυτό ? Ε ? Πως σου φάνηκε ?». Το πρόσωπό μου είναι απεικόνιση της ηθικής ικανοποίησης ! Καταλαβαίνω ότι δεν το έπιασε το «υπονοούμενο» αλλά δε με πειράζει καθόλου!

Μας λέει πόσο εκτιμάει την κίνησή μας και μας ανακοινώνει ότι σα μικρό αντιστάθμισμα θα βγούμε όλες τις ημέρες έξοδο στα σκηνάκια. Δηλαδή για 28 ώρες (σε τρεις εξόδους) που χάσαμε, θα βγούμε και Σάββατο και Κυριακή (από 12 ώρες) και τη λειψή Τετάρτη (4 ώρες) αντί μόνο 12 ώρες το Σάββατο ή την Κυριακή που θα βγαίναμε κανονικά. Μας έδωσε δηλαδή 16 ώρες για τις 28 που χάσαμε.


Η απογευματινή αναφορά της Παρασκευής με τα 240 ΑΑΑ (Αδικαιολογήτως Απόντα Αρχίδια).

Πήγαμε λοιπόν όμορφα-όμορφα, στήσαμε τον καταυλισμό, κάναμε τις υπηρεσίες μας και τη Δευτέρα ήρθαν κι οι τουρίστες !

Την Τετάρτη οι 40 εθελοντές βγήκαμε έξοδο για τέσσερις ώρες.

Την Παρασκευή στην απογευματινή επιθεώρηση ακούγεται σαν κακόγουστη φάρσα η είδηση ότι ο διοικητής του Τάγματος έμαθε πως κάποιοι που βγήκαν, θα ξαναβγούν , κι απλά έκοψε τις εξόδους χωρίς πολλά-πολλά και χωρίς να γνωρίζει, προφανώς, την όλη ιστορία.

Ο διμοιρίτης μας έχει φαρμακωθεί ! Οι 40 εθελοντές θα είναι αυτοί που θα βγουν τις λιγότερες ώρες ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΚΗΝΑΚΙΑ ! Καραμπινάτη αδικία ! 4 ώρες έναντι 12 ωρών των τουριστών του προηγούμενου τριημέρου !!!

Ο διμοιρίτης μας ψάχνει στο παντελόνι του και δε βρίσκει τίποτε (2 ΑΑΑ) κι έτσι αποφασίζει να ζητήσει 40 εθελοντές για να παραχωρήσουν από μια έξοδο, αντί να το «πάρει πάνω του».

Στέκεται μπροστά σε όλους μας, και τους 160, και επικαλείται το φιλότιμο και την ευσυνειδησία των 120 για να αποκατασταθεί, εν μέρει, η αδικία. Παγωμάρα… Τίποτα… Εγώ κοιτάζω στα αριστερά μου προς τις άλλες τρεις διμοιρίες… Ούτε ένας ! Ούτε καν οι ευνοημένοι βαρυποινίτες ! Κοιτάζω στη διμοιρία μας και φυσικά ούτε ένας από τα τέσσερα ποντίκια που μας πούλησαν πριν μια εβδομάδα δεν ανταποκρίνεται… Τελικά έχουμε έναν εθελοντή ! Έναν που βρήκε πολύ πικρή την ντροπή για να την καταπιεί !

Είναι σχεδόν απίστευτο ! Η απογευματινή αναφορά καταγράφει 238 ΑΑΑ σε σύνολο 240.
Τελικό αποτέλεσμα 2/2 ΑΑΑ αξιωματικών και 238/240 ΑΑΑ ΥΕΑ.
240 Αδικαιολογήτως Απόντα Αρχίδια σε σύνολο 242 !!!

Μιλάμε για τον ανθό της Ελληνικής νεολαίας ! Άνδρες 18 έως 30 ετών ! που θα ονομασθούν, σε 15 ημέρες, δόκιμοι ανθυπολοχαγοί του Ελληνικού Στρατού με την τεράστια πολεμική παράδοση !


Εγώ απλά χαμογελάω ειρωνικά και δε χαλιέμαι και τόσο, είναι αλήθεια. Είναι ίσως μια «παράπλευρη ωφέλεια» σκέφτομαι. Μια ακόμη δικαίωσή μου. Έχω δει επανειλημμένως παρόμοια περιστατικά. Η υποκρισία περίσσευε τόσον καιρό κι όποιος με γνωρίζει καλά γνωρίζει ότι είμαι αλλεργικός σε αυτήν. Το «ξεβράκωμα» αυτό φτιάχνει κάτι πειραγμένο μέσα μου… Δεν αισθάνομαι ότι με θίγει ή με αδικεί κάτι ! Όταν είδα τόσους άνδρες να ταπεινώνονται και να εξευτελίζονται μπροστά στα μάτια μου μια σκέψη κυριαρχεί και σκεπάζει τα πάντα «Ευτυχώς δεν ήμουν, δεν είμαι κι ούτε πρόκειται να γίνω τέτοιος!» Αισθάνομαι ανακούφιση κι ικανοποίηση ανάμικτη με σιχαμάρα αλλά κι απορία. Ο ένας εθελοντής μόνον, με εντυπωσιάζει, είναι αλήθεια, μέχρι και σήμερα !

Τα τυπάκια αυτά απλά έκαναν υπομονή μέχρι να περάσουν 4-5 λεπτά… Κατάπιαν την ελάχιστη ντροπή που τυχόν ένοιωθαν… Απέφυγαν τα βλέμματα της διμοιρίας μου που περίμενε την ανταπόκριση τους… Αγνόησαν την επίμονη (σε βαθμό εξευτελισμού) επίκληση της φιλοτιμίας, αισθήματος δικαιοσύνης, συναδελφικότητος κι ανδρισμού τους… Κι όταν τελείωσαν αυτά τα πέντε λεπτά… αισθάνθηκαν κι αυτοί, όπως κι εγώ, ανακούφιση, αλλά για άλλο λόγο, επειδή θα έβγαιναν Σαββατοκύριακο και πάλι ! Πολλοί απ’αυτούς είχαν ανησυχήσει προς στιγμήν ότι μπορεί να έχαναν την έξοδο ! Όλοι τους προσπέρασαν το συμβάν, το ξέχασαν έτσι απλά και συνέχισαν τη θητεία και τη ζωούλα τους… στο ίδιο μοτίβο…

Γιατί, αν ήμουν στη θέση τους θα το κουβαλούσα μια ζωή μαζί μου ? Γιατί θα με έφτυνα καθημερινά ? Γιατί θα έψαχνα την εξιλέωση ? Γιατί ?
Γιατί αυτοί το προσπέρασαν έτσι απλά ?


Μια «επιτυχία» και μια «αποτυχία»…

Είμαι απολύτως βέβαιος ότι αν ήμουν σε άλλη διμοιρία (μαζί με τον Ηλία), το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο. Η ιστορία θα άλλαζε μόνο ως προς τη διμοιρία που θα πήγαινε εθελόντρια. Αντί για τη δική μας Τέταρτη διμοιρία, θα πήγαινε η Πρώτη, η Δεύτερη ή η Τρίτη !

Και θα συμμετείχε η δική μας Τέταρτη διμοιρία, στη ντροπή της Παρασκευής με το μερίδιο ΑΑΑ που θα της αναλογούσε… Τα άτομα της διμοιρίας μου δε γνώριζαν γιατί πηγαίνουν εθελοντές… Κι οπωσδήποτε δεν ένοιωσαν ΠΟΤΕ τόσο προσβεβλημένοι από τα λεγόμενα του διμοιρίτη μας… Φοβισμένοι μπορεί !!!
Εγώ με τον Ηλία στο θάλαμό μας είμαστε η κρίσιμη μάζα που τραβήξαμε τα άτομα και δημιουργήσαμε ένα υποτυπώδες φαινόμενο του συρμού… Είμαι εγώ ένα καλό 2,5%, πείθω ένα άλλο καλό 2,5% και μαζί είμαστε μια δύναμη που παρέσυρε τους υπόλοιπους... Ο κοινωνικός κομφορμισμός στα καλύτερά του !

Στην περίπτωση των «Ευνούχων της Παρασκευής» υπήρξε επίκληση σε μεμονωμένα πρόσωπα που κρύφτηκαν στο πλήθος εύκολα. Είναι εύκολο να είσαι ευνούχος μέσα σε έναν λόχο ευνούχων… Και δεν είναι καθόλου ντροπή…

Οι «Ευνούχοι της Παρασκευής» είναι καμουφλαρισμένοι σε άνδρες, είναι μεταξύ 36 και 48 ετών σήμερα, ο κορμός της «κοινωνίας» και του «Έθνους». Συνέχισαν το ίδιο βιολί με συνέπεια μέχρι και σήμερα. Γίνονταν ξεφτίλες για κάποια ευρώ, φιλούσαν κατουρημένες ποδιές, εκμεταλλεύονταν «ευκαιρίες», στέκονταν «τυχεροί» χάρη στις ατυχίες κάποιου άλλου, έκαναν πως δεν έβλεπαν και δεν άκουγαν… κι άλλα ωραία που κάνουν στα χαρέμια.

Δεν είναι μόνο οι «δικοί μου» «αυθεντικοί» Ευνούχοι… Είναι τόσοι πολλοί… Δε ζουν ανάμεσά μας… Ζούμε ανάμεσά τους… Δεν ήταν μόνο οι «συνάδελφοί» μου στη σχολή… Δεν ήταν μόνο η σειρά μου που παρουσιάστηκε να υπηρετήσει, το Μάρτιο του 1993 στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις… Δεν ήταν μόνο οι προηγούμενες και οι επόμενες σειρές… Είναι κι αυτοί που δεν υπηρέτησαν ποτέ… Είναι και το άλλο μεγάλο κομμάτι της Πατρίδας… Οι Ελληνίδες…


Πίσω στο 1993 !

Δεν ξέρω πως αλλά άξαφνα γυρίζω πίσω στο χρόνο και ξαναζώ τις στιγμές εκείνης της Παρασκευής.
Είμαι εγώ «του 2012» αλλά στο σώμα του 1993 ! Είμαι πιο σφικτός και στεγνός ! Με πιάνω καλά-καλά ! Είμαι στην αναφορά και δεν έχει καθρέπτη κοντά… Θέλω να δω τη φάτσα μου!!! Δεν πειράζει, μετά, σε λίγο… Με συγχωρείτε κιόλας αλλά αυτό δε συμβαίνει και κάθε μέρα !

Βρίσκομαι στη μπροστινή γραμμή της Τέταρτης διμοιρίας. Ο υπολοχαγός μας μόλις έχει ξεκινήσει να μιλάει… Δεν προσέχω τι λέει… Τα’χω ξανακούσει άλλωστε ! Γυρίζω και κόβω φάτσες και παρατηρώ αντιδράσεις στο χαρέμι… Γαμάτα είναι ! Τους διαβάζω σαν ανοικτό βιβλίο ! Γουστάρω ! Καλός 22χρονος ήμουν αλλά τόσο άπειρος και ρομαντικός μαλάκας !!! Στον κόσμο του τελείως ο ψάρακας ! Πως θα γίνει να αφήσω λίγη εμπειρία στο ζωντόβολο, φεύγοντας ? :slap

Ξαναζώ την ίδια φάση αλλά μου φαίνεται τόσο διαφορετική ! Μετά τις πρώτες θετικές εντυπώσεις αρχίζουν οι φλασιές…Τόσο αβάστακτο ! Έζησα κάτι φρικτό και δεν ένοιωσα, ρε γαμώτο, αυτό που έπρεπε να νοιώσω !

Μια ολόκληρη γενιά ανδρών… Μπροστά στα μάτια μου… Δεν ένοιωσα…

Το προσπέρασα κι εγώ (όπως κι αυτοί) . Δεν το θεώρησα δικό μου θέμα. Δε θίχτηκα… Δε θύμωσα… Δεν έκανα κάτι όπως με το άλλο θέμα με τον υπολοχαγό μας…

Αισθάνομαι δέος ! Αυτή η λέξη ταιριάζει ! Πρόκειται για απίστευτη τραγωδία ! Κι ήμουν εκεί και δεν κατάλαβα και δεν έπραξα αυτό που έπρεπε! Βουρκώνω ! Και δε μπορώ να σταματήσω ! Στέκομαι εκεί με τα δάκρυα να τρέχουν… Σκέπτομαι ότι θα με δουν και θα νομίζουν ότι κλαίω για την αδικία και τη χαμένη έξοδό μας… Μπορεί να με δει και κανένας ευνούχος και να συγκινηθεί και να χουμε και δεύτερο εθελοντή ! Αυτή η τελευταία σκέψη με κάνει να γελάσω και συνέρχομαι. Όλα εντάξει… δε με πρόσεξε κανείς…

Έχω πάρει φωτιά ! Το καλό το πανηγύρι θα γίνει τώρα ! Και η ικανοποίηση μου θα είναι τόση που δε θα φτάσουν δέκα ζωές για να τη νοιώσω !

Αν ονομαστούν δόκιμοι, αυτοί, σε 15 ημέρες, εγώ δε θέλω να λογίζομαι τέτοιος… Αλλά θέλω να τους τρίψω στη μούρη και το γιατί ! Θα κάνω υπομονή και θα ετοιμαστώ για να βγω στην τελευταία αναφορά τάγματος και να μιλήσω… Θα βγω να τους φτύσω δημοσίως και θα απαιτήσω να ονομαστούν μόνον οι σαράντα κι ο ένας, δόκιμοι. Αλλιώς να μη με υπολογίζουν ! Ή αυτοί ή εγώ ! Κι αν δεν ικανοποιηθώ θα τους στολίσω αναλόγως ! Τον Ταγματάρχη, τον Ταξίαρχο Διοικητή της σχολής, τον Αρχηγό ΓΕΣ, τον ΓΕΕΘΑ, το Βαρβιτσιώτη, το Μητσοτάκη. Όλη τη γαμημένη ιεραρχία !

Τώρα, που το σκέπτομαι… Δε θα γίνει στην τελευταία αναφορά ! Στην τελετή αποφοίτησης θα το κάνω και με τον πιο προσβλητικό τρόπο… Ας υπηρετήσω το υπόλοιπο της 23μηνης θητείας μου στον Αυλώνα ! Ναι, είμαι διατεθειμένος να φτάσω μέχρι εκεί ! Μέχρι τον Αυλώνα…

Μια χαρά !
Τώρα που το σκέπτομαι δεν είναι μια… Τρεις χαρές είναι ! Η μάνα μου θα στείλει κάμεραμαν από το Ηράκλειο για να με τραβήξει στην τελετή αποφοίτησης ! Και το κορίτσι μου θα κάνει 700 χιλιόμετρα να με δει !

Ναι, ρε φίλε !!! Η ικανοποίηση μου θα είναι τόση που δε θα φτάσουν δέκα ζωές για να τη νοιώσω !


Όχι, ρε πούστη μου ! 2012 και πάλι !

Τι έγινε τώρα ?

Όχι, ρε πούστη μου, όχι ! Αυτό το ταβάνι το γνωρίζω. Είμαι στο υπνοδωμάτιό μου στη Θεσσαλονίκη ! Κι υποπτεύομαι ότι το χειρότερο δεν είναι το μέρος, αλλά ο χρόνος ! Πιάνω την κοιλιά μου να βεβαιωθώ! Ναι, είναι 2012, και πάλι!

Πάνω που τη βρήκα τη λύση, γύρισα πίσω ! Πάνω που θα διόρθωνα το λάθος !

Όχι, ρε γαμώτο ! Θα το διορθώσω ! Αλήθεια ! Μόνο να γυρίσω πίσω ! Αλήθεια λέω !

Κι όχι μόνον αυτό αλλά κι όλα τ’άλλα !

Κι όχι μόνον τα δικά μου…

Καλά, καλά…Εντάξει ! Τίποτε που να εξυπηρετεί εμένα…

Γάμησέ με, εμένα !

Να σώσω τον κόσμο !
Να σώσω την πατρίδα !
Να σώσω ό,τι μπορέσω !

Δε θα κάνω τίποτε για μένα, την οικογένεια και τους φίλους μου… Τίποτε ! Τ’ορκίζομαι !
Σε παρακαλώ !
Σε παρακαλώ ! …
….
Αν συγκεντρωθώ και χαλαρώσω λες να γυρίσω ?
Εισπνοή ! Εκπνοή ! Εισπνοή ! Εκπνοή !

Μπα…Τίποτε !

Κοιτάζω ψηλά στο ταβάνι του δωματίου μου και φωνάζω «Σε παρακαλώ, γύρνα με πίσω»!
«Σε ικετεύω!»


Η Πατρίδα μίκρυνε, κάπου ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο χώρο ευθύνης της μονάδος μου…

Επειδή δε γίνεται τίποτε και το λάθος αυτό του 1993 δε διορθώνεται, θα συνεχίσω μιλώντας για το πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα…

Όπως, καταλάβατε, δεν έπραξα αυτό που έπρεπε.
Ονομάστηκα δόκιμος, κανονικά, μαζί με τους υπόλοιπους, στην τελετή αποφοίτησης.
Ήμουν ικανοποιημένος που η ανωτερότητά μου επιβεβαιώθηκε και με μια καλή σειρά αποφοίτησης στο χαρτί που παρέλαβα.
Ο κάμεραμαν ήταν εκεί, το ίδιο και το κορίτσι μου !

Έμεινα έναν μήνα επιπλέον για εκπαίδευση στα αντιαρματικά κι έπειτα πήγα στη μονάδα μου.
Εκεί θα ανταποκρινόμουν στο νέο μου ρόλο και καθήκοντα, με τον καλύτερο τρόπο.
Φυσικά, θα διοικούσα δια του παραδείγματος ! Και όλα θα ήταν τέλεια όπως ήλπιζα ότι είναι και το παράδειγμα που θα έδινα.

Στα τέλη Νοεμβρίου με αρχές Δεκεμβρίου, ο Διοικητής μου, μου αναθέτει σαν Αξιωματικός Υπηρεσίας που ήμουν εκείνη τη μέρα, να καθαριστούν πολύ καλά οι χώροι ευθύνης της μονάδος μας διότι την επομένη θα είχαμε επιθεώρηση από κάποιον Στρατηγό. Το απόγευμα έπρεπε οι τρεις χώροι ευθύνης μας να λάμψουν.

Το απόγευμα εκείνο ήταν ένα μουντό κρύο και βροχερό απόγευμα . Φωνάζω στο γραφείο του Διοικητή, το Βοηθό Αξιωματικού Υπηρεσίας (δεκανέας 5ετούς θητείας). Του εξηγώ τι πρέπει να γίνει και φεύγει να μαζέψει τους άνδρες. Μπορώ να μείνω στο ζεστό γραφείο, με το καφεδάκι και την τηλεόραση και να βγω να επιθεωρήσω όταν μου αναφέρει ο βοηθός ότι η δουλειά τελείωσε… Κοιτάζω έξω και μου κακοφαίνεται… Κάνει κρύο και βρέχει… Η επιλογή προφανής…

Βγαίνω μπροστά από τους 12-13 άνδρες και το βοηθό μου. Τους δείχνω πως γίνεται σωστά η δουλειά. Μαζεύω τα πιο πολλά σκουπίδια και προσέχω να καθαρίζονται οι χώροι όσο καλύτερα γίνεται. Τελειώνουμε τον πρώτο χώρο ευθύνης μας. Η γκρίνια έχει εμφανιστεί ήδη.

Στο δεύτερο χώρο ευθύνης μας, η γκρίνια βρίσκεται παντού. Τα σκουπίδια μπορώ να τα μαζέψω αλλά αυτήν όχι. Ακόμη κι ο βοηθός μου «επαγγελματίας» οπλίτης (παρότι παρουσιάστηκε πολύ πρόσφατα στο στρατό και είναι νεότερός μου) γκρινιάζει. Δε νομίζω να έχουν ξαναδεί Αξιωματικό Υπηρεσίας να το κάνει αυτό. Σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο που το κάνω εγώ ! Αλλά δεν τους λέει τίποτε αυτό…

Αφού τελειώνουμε και το δεύτερο χώρο ευθύνης μας… κάνω αυτό που θεώρησα λογικό εκείνη τη στιγμή. Ζητάω εθελοντές να έρθουν μαζί μου στον τρίτο και τελευταίο χώρο. Στον όρχο οχημάτων. Είμαι «τυχερός» γιατί ανάμεσα στους 13-14 υπάρχει ένας που ήρθε στη μονάδα μας την προηγούμενη μόλις ημέρα. Έχω έναν εθελοντή ! Έναν στους 13-14 ! Κι αν αυτός ο ένας είχε έρθει δυο μέρες ή μια βδομάδα νωρίτερα, θα είχα μείνει μόνος μου… Δεν τρέφω αυταπάτες…

Πηγαίνω, στον όρχο οχημάτων μαζί με το νέο… Τελειώνουμε τη δουλειά της μονάδος μας… Την επόμενη ημέρα όλα θα είναι εντάξει στην επιθεώρηση ! Στην επιθεώρηση θα είναι όλα εντάξει… Μέσα μου δε γίνεται να είναι όλα εντάξει… Γυρίζω στο γραφείο μου… Και νοιώθω αυτό που δε μπορούσα να περιγράψω τότε αλλά μπορώ σήμερα…

Ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο χώρο ευθύνης μας, η Πατρίδα μίκρυνε. Ένα κομμάτι της χάθηκε...για πάντα. Ήμουν εκεί. Είδα κι ένοιωσα !


Απλά, δεν υπάρχουν λόγια…

Λόγια για να περιγράψουν τη ζημιά… Να περιγράψουν το ταξίδι αυτό, της απώλειας… Το 1993 έφυγε, ήρθε το 1994, το 1995 η χρονιά που απολύθηκα, το 1996 η χρονιά που ξεκίνησα σα νέος επιχειρηματίας… 1997, 1998, …2009, 2010, 2011, 2012 !

Και με κάθε απώλεια έπρεπε εγώ να γίνομαι λίγο καλύτερος… Μήπως και κρατήσω λίγη από την Πατρίδα που χάνεται…
Απλά δεν υπάρχουν λόγια…
Μπορώ να γεμίσω 50, 100 ή 1000 σελίδες… Περιγράφοντας απώλειες…
Αλλά δε θα φτάσουν…

Δε μιλάμε καν για τον Αυλώνα πλέον…

Στο στρατό παρηγορούμουν λέγοντας ότι αυτοί που δε θυσιάζουν μια έξοδο, θα θυσιάσουν τη ζωή τους αν χρειαστεί !
Αργότερα έλεγα ότι στα δύσκολα οι άνθρωποι θα παρουσιάσουν έναν άλλο, καλύτερο εαυτό !
Σήμερα λέω να κόψω τη μαλακία !


Το 2010, ξεκίνησα να λέω κάθε Έλληνα, αδελφό ! Κι όχι μόνο το είπα αλλά και το ένοιωσα…
Σήμερα, λέω ότι όχι μόνο αδέλφια δεν είμαστε, όχι μόνο στην ίδια φυλή αλλά ούτε καν στο ίδιο είδος δεν ανήκουμε ! Αν αυτοί είναι ‘Ελληνες, δεν είμαι Έλληνας εγώ. Κι αν άνθρωποι λογίζονται, άνθρωπος ας μη λογίζομαι εγώ.


Σήμερα, στέκομαι στη γραμμή μου, σε μια χαοτική αναφορά του Έθνους !

Στέκομαι τόσο βάναυσα προσβεβλημένος και προδομένος. Στέκομαι απαρηγόρητος.

Στέκομαι και περιμένω να νοιώσετε ! Χωρίς να πω τίποτε ! Να νοιώσετε αυτό που πρέπει !

Στέκομαι και περιμένω όταν σας πω να νοιώσετε !

Στέκομαι και περιμένω τουλάχιστον να πράξετε αυτό που πρέπει ! Χωρίς να το νοιώσετε ποτέ ! Χωρίς να με καταλάβετε…Δε με πειράζει… Δε με πειράζει καθόλου…

Στέκομαι και βλέπω την ταραχή σας, τη στενοχώρια, το άγχος και την οργή σας… Αλλά δε βλέπω να νοιώθετε ακόμη… Βλέπω ακόμη ποντίκια που φοβούνται μη χάσουν εξόδους… Λες κι είμαστε στο γαμημένο 1993… Βλέπω ακόμη γαιδούρια που δε θέλουν να μαζέψουν τα σκουπίδια που τους αναλογούν… Και περιμένουν έναν εύθικτο να τα μαζέψει όλα μόνος του… Σα να μην πέρασε μια μέρα…από το 1993. Βλέπω ότι μετράτε ευρώ ακόμη… Κάνετε τα κουμάντα σας… Πάντα για την πάρτη σας… Και περιμένετε ακόμη να περάσουν τα πέντε λεπτά ντροπής και να τη βγάλετε ζάχαρη ! Κούνια που σας κούναγε !

Στέκομαι στη γραμμή κι η ιστορία επαναλαμβάνεται μπροστά μου τραγικά αλλά με το διακύβευμα να καθιστά …την επανάληψη της αδιανόητη !

Αδιανόητη επειδή το «στα όπλα» ηχεί εκκωφαντικά και για τόσο πολύ καιρό !
Αδιανόητη επειδή βαδίζουμε σε κανονική υποδούλωση !
Αδιανόητη επειδή κανείς δε μπορεί να πει δεν είδα, δεν άκουσα, δε γνωρίζω ! Όχι πλέον !
Αδιανόητη επειδή σήμερα κανείς δε μπορεί να κρυφτεί στο πλήθος…ακόμη κι αν μιλάμε για εκατομμύρια.
Αδιανόητη επειδή σήμερα δεν έχει καν αντίδωρο για τη γαιδουριά, την ηλιθιότητα και την απάθεια… Ούτε καν μια έξοδο… Αντιθέτως θα χάσετε όλοι πολλά ! Ίσως και τα πάντα !
Αδιανόητη επειδή η Πατρίδα, η Ανθρωπότητα και η Ανθρωπιά απειλούνται με αφανισμό !


Στέκομαι στις γραμμές ανάμεσά σας και περιμένω…
Μακάρι να μην έχετε αλλάξει !
Μακάρι να μη νοιώσετε ποτέ !
Μακάρι να δω την ιστορία να επαναλαμβάνεται !



Το χαμογελάκι μου λέει πολλά !

Ίσως να έχω τελικά την ευκαιρία να διορθώσω ένα παλιό μου λάθος !


Στέκομαι ανάμεσά σας κι έχω πάρει φωτιά !

Αντιλαμβάνεστε ότι δε μιλάμε καν για τον Αυλώνα πλέον…

Και δε θα μου φτάσει μια αιωνιότητα, ρε μαλακισμένα, για να νοιώσω την ικανοποίηση !!!
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη ! 

Re: Αν είναι ηλίθιο το να γελάς με ένα ανέκδοτο που άκουσες χτες…τι είναι να θυμώνεις σήμερα, για κάτι που έγινε το 1993

2
Kώστα,δεν ξέρω αν το κείμενο είναι δικό σου ή κάποιου άλλου,δεν έχει σημασία άλλωστε,το σίγουρο είναι οτι ο Ελληνας έχει αλλοιωθεί πλέον,έχασε αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει απο τους Δυτικούς,τα κότσια του,την ανδρεία του,το φιλότιμο του,πες το όπως θέλεις.

Προσθέτω με την σειρά μου ενα κείμενο,που πιστεύω οτι ταιριάζει.


ΟΙ ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΑΚΙΝΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ...

Δεν υπάρχει έμπνευση. Πόσο να περιγράψει κανείς το ακίνητο? Πόση φαντασία να επιστρατευτεί για να περιγράψει το τίποτα? Είναι ένα ακίνητο πράγμα, γράφει κανείς κείμενα για το τι υπάρχει γύρω του, για ενδεχόμενους κινδύνους αν δεν μετακινηθεί τουλάχιστον λίγο πιο εκεί, για το ότι συμβαίνε γύρω από αυτό. Κάποια στιγμή οι περιγραφές , κοιτάζοντας αυτό το λιποθυμισμένο? Κλινικά νεκρό? Κανονικά νεκρό? , πλάσμα στερεύουν.



Είναι στο μάτι του κυκλώνα, γύρω γκρεμίζονται τα πάντα αλλά αυτό είναι στο μάτι του κυκλώνα. Ακίνητο, αδύναμο να αντιληφθεί το μέγεθος του κυκλώνα, τα θύματα που έχουν αρχίσει και σωριάζονται στις γύρω περιοχές, τη καταστροφή πάνω στη φύση, στους ανθρώπους, στα πάντα. Εχει κατεβάσει διακόπτη. Το αντιλαμβάνεται σαν το παιχνίδι «στρατιωτάκια αμίλητα, ακούνητα κι αγέλαστα» και έχει μείνει σε όποια στάση τον βρήκε το πρώτο σοκ, θεωρώντας πως αν κάνει έστω και μια κίνηση... έχασε!!


Τι άλλο να πούμε λοιπόν για την Ελλάδα του μνημονίου 1, 2, 3, 4 , 10 , 100... Την Ελλάδα της επέλασης του οικονομικού ράιχ και του υποταγμένου, ακίνητου λαού που απλά περιμένει.. ακίνητος σε όποια στάση ήταν μόλις οι σύμμαχοι είπαν την λέξη κλειδί «...κι αγέλαστα!»


Να περιγράψουμε πως το επόμενο διάστημα θα ασχοληθούμε με τα τελευταία τυπικά εργατικά δικαιώματα που θα καταργηθούν? Να φωνάξουμε ξεσηκωθείτε καταργούν μισθούς, συμβάσεις, εργατικό δίκαιο? Μα ήδη χιλιάδες δουλεύουν χωρίς να πληρώνονται, χωρίς ασφάλεια, χωρίς ωράριο, εκβιαζόμενοι με σκυμένο το κεφάλι, φοβισμένοι, καταθλιπτικοί, με μάτια αδειανά και κουράγιο διαλυμένο. Ενας ψιλοτσαμπουκάς από αγανακτισμένα γεροντάκια όταν περνάει καμιά κάμερα από τη λαϊκή ή τις ουρές στο ΙΚΑ... ένα γαμοσταυρίδι στο τοίχο του σπιτιού, στη καλύτερη περίπτωση φιλότιμοι πολίτες που βοηθάνε σε φιλανθρωπίες και συσίτια για τους δυστυχισμένους..


Ενας λαός που ελπίζει στη φιλανθρωπία. Ενας λαός που μετατρέπεται σιγά σιγά σε ήρωα του Ντίκενς. Το αλητάκι της Ευρώπης το κατατρεγμένο με τα παλιωμένα ρούχα, το χέρι απλωμένο στη ζητηνιά και τους κακούς που το βαράνε...
Να του δώσει ένα ψίχουλο δικαιοσύνης η Πολιτεία ή ένα ψίχουλο φαί ο γείτονας....


Οχι όλο αυτό το σκηνικό δεν αξίζει ούτε περιγραφή. Μου προκαλεί αηδία. Δεν αξίζει πλέον σχολιασμό, αγανάκτιση, θυμό ή κατανόηση. Στο μετρό κάθε πρωί κοιτάζω έξω από το τζάμι το σκοτάδι, γιατί έχω την εντύπωση πως αν κοιτάξω όλα αυτά τα σβησμένα μάτια γύρω μου θα φρικάρω. Και δεν υπάρχει λόγος σοβαρός. Δεν είναι κακόμοιροι, δεν είναι αδικημένοι, δεν είναι φουκαριάρηδες. Δεν χτυπήθηκαν από κάποια φυσική καταστροφή. Συνήθισαν να ζουν στη μιζέρια. Είναι έτοιμοι να υπομείνουν ότι τους είναι γραμμένο. Μοιρολάτρες. Σήμερα έχουμε φαί , αύριο θα δούμε. Χτες τρώγαμε χωρίς να υπολογίζουμε το αύριο. Αύριο δεν θα φάμε γιατί δεν υπολογίσαμε το χτες...


Ακίνητοι. Αγέλαστοι. Με τους διακόπτες κατεβασμένους.


Η Ελλάδα στην εντατική περιμένει ένα θαύμα.


Δυστυχώς όμως οι ανατροπές στην ιστορία, οι ξεσηκωμοί των δυστυχισμένων, η διεκδίκηση των ονείρων τους, δεν έγιναν ποτέ ούτε με ελεημοσύνες ούτε με θαύματα. Εγιναν με αγώνες.


Μ’ εκείνη τη φλόγα αξιοπρέπειας που δεν μπορεί να σβήσει καμιά φωτιά. Το ανάστημα που δεν λογαριάζει τυράννους και εκβιασμούς. Οπως και στη καθημερινότητα, στους απλούς που χτυπιούνται από ένα σωρό βάσανα άλλοι σηκώνουν ανάστημα και παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους με όποιο κόστος, κι άλλοι σκύβουν το κεφάλι καμπούρηδες και ικέτες.


Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε τι από τα δύο είμαστε τελικά. Και πολύ φοβάμαι πως είναι αργά. Από ότι βλέπω ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, έμαθε να ζει χωρίς ανάστημα εδώ και πολλά χρόνια. Συνήθισε να είναι υποχείριο κάποιου. Είτε λεγόταν αφεντικό, είτε βουλευτής, είτε τραπεζίτης, είτε απλά ο εαυτός του. Εκτός από τα τζιπ, τα ακίνητα και τα κινητά, το χρήμα και την αδιαφορία γιας τις πραγματικές αξίες της ζωής, οι περισσότεροι δεν έχουν μάθει τίποτα περισσότερο . Αυτά ονειρεύονται να έχουν ξανά και γι΄αυτά κλαίγονται.


Το κακό είναι πως όταν αυτά που νοιώθεις ότι σου λείπουν είναι ένα μάτσο παλιοσίδερα, ένα μάτσο παλιόρουχα, μια χούφτα μπιχλιμπίδια... δεν θα επαναστατήσεις για να τα έχεις. Θα μηχανευτεί το μυαλό τρόπους να τα αποκτήσει ξανά. Θα κάνεις πιάτσα, θα γίνεις νταβατζής, θα κλέψεις, θα σκοτώσεις, θα πουλήσεις τη ψυχή σου στο διάβολο ή θα γυρνάς ζητιανεύοντας αλλά μέχρι εκεί. Για να μείνεις καθαρός και να απαιτήσεις ανώτερα ιδανικά, για να θυσιαστείς γι΄αυτά,.... πρέπει και να ξέρεις ποια είναι....

vasiliskos2
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Αν είναι ηλίθιο το να γελάς με ένα ανέκδοτο που άκουσες χτες…τι είναι να θυμώνεις σήμερα, για κάτι που έγινε το 1993

3
To κακό συνήθως χτυπιέται στην ρίζα του,άρα θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτό που μας έκανε ακίνητους,αγέλαστους,ρομπότ χωρις να νιώθουμε και να αντιδράμε βυθισμένοι στον άκρατο εγωιστικό ληθαργικό μικρόκοσμό μας.

Ισως τότε έχουμε κάποια ελπίδα.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Η Δική μας Αντίσταση”