Έστω και τώρα, πείτε κι ένα "όχι"!

1
Εικόνα


Να, λοιπόν, τη στιγμή που η τύχη της χώρας κρέμεται από μια κλωστή, ένα θέμα το οποίο σε διαφορετικές περιόδους θα ήταν απλώς το κλασικό θέμα της ελληνικής πολιτικής ατολμίας και μία ακόμα έκφανση του παροιμιώδους μπάχαλου των ελληνικών δημόσιων υπηρεσιών απειλεί να τινάξει στον αέρα τόσο το εναπομείναν πολιτικό σύστημα όσο και την ίδια την κυβέρνηση, η οποία μοιραία στηρίζεται σε τρία κόμματα, το ένα εκ των οποίων ετοιμόρροπο.

Ετσι, μία ολόκληρη εβδομάδα η προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στους υπαίτιους που «λούφαραν» τους φοροφυγάδες της λίστας Λαγκάρντ και ελάχιστα στα αγόρια της τρόικας που κάνουν επίδειξη δύναμης σε μια ετοιμοθάνατη χώρα με εκατομμύρια αναξιοπαθούντες πολίτες. Βλέπετε, ποντάρουν στη δεδηλωμένη θέση των τριών πολιτικών σχηματισμών ότι θα κάνουν τα πάντα για να μείνει η χώρα στο ευρώ. Δεν ξέρω αν τόσο η τρόικα όσο και τα αφεντικά της έβλεπαν στην προγραμματική συμφωνία και μια υποπαράγραφο στην οποία θα έλεγε πάνω κάτω: «Εκτός κι αν οι θυσίες που απαιτούνται είναι παράλογες και οδηγούν σε κοινωνική εξαθλίωση και έκρηξη»...

Να έβλεπα τότε αν ο Τόμσεν, του οποίου το πρόγραμμα απέτυχε παταγωδώς, θα συνέχιζε να το παίζει σκληρός, αλάνθαστος και αυταρχικός. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν φτάσαμε δύο χρόνια μετά την ένταξή μας στο πρόγραμμα διάσωσης σε τρισχειρότερη κατάσταση απ’ αυτήν που ήμασταν τότε, είναι γιατί ακριβώς δεν είπαμε ποτέ ως χώρα ένα ηχηρό OXI. Δεν υπαινιχθήκαμε καν πως αν παρατραβήξουν το σκοινί και σπάσει, τότε οι απώλειες θα είναι ένθεν κακείθεν. Δυστυχώς, όμως, η κρίση υπερέβαινε τις επιστημονικές γνώσεις των ανθρώπων που είχαν αναλάβει να τη διαχειριστούν από την πρώτη στιγμή, έστω κι αν είχαν καλές προθέσεις, και αυτές από μόνες τους δεν ήταν αρκετές για να πάρουν τις σωστές αποφάσεις. Χρειαζόταν μια προσωπικότητα, από εκείνες που έχουν εκλείψει από το πολιτικό προσκήνιο, που θα διαχειριζόταν πρωτίστως πολιτικά το όλο ζήτημα και δευτερευόντως οικονομοτεχνικά. Ατυχήσαμε στο πρώτο μνημόνιο, ατυχήσαμε στο Μεσοπρόθεσμο, είναι ανάγκη να την πατήσουμε και στο τωρινό;

Αφού ο Σαμαράς ύστερα από καιρό βρήκε καλό κλίμα σε Γερμανία και Γαλλία και χορτάσαμε από γλυκόλογα, δεν τους διαμηνύει ότι αυτή η θρησκευτική ευλάβεια στην έκθεση της τρόικας μπορεί να φέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα; Δεν τους ψιθυρίζει πως η άποψη περί μιας ηρωικής εξόδου από το ευρώ κερδίζει συνεχώς έδαφος στους εξαθλιωμένους πολίτες, οι οποίοι τείνουν να γίνουν η πλειονότητα του ελληνικού λαού; Ισως έτσι να καταλάβουν -την ύστατη στιγμή- ότι η λύση δεν μπορεί να είναι μόνο οικονομική, αλλά κυρίως πολιτική και μακριά από μανιχαϊστικές απόψεις. Αραγε, γιατί ψάχνουν μια πιο light λύση για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο και την ίδια στιγμή οδηγούν μια χώρα στα σύγχρονα κρεματόρια; Δηλαδή, μόνο η ενδεχόμενη κατάρρευση της Ισπανίας είναι απειλή για την ευρωπαϊκή συνοχή και όχι της Ελλάδας;

Και επιτέλους, τι φθηνά κολπάκια είναι αυτά με τις συνεχείς καθυστερήσεις και τις νέες απαιτήσεις έως ότου γίνουν οι αμερικανικές εκλογές; Εμάς μας ρώτησαν; Ή μήπως αφουγκράστηκαν το συλλογικό θυμικό μας και κατέληξαν με βεβαιότητα πως «αυτούς ό,τι και να τους κάνουμε θα λένε "yes, sir"»; Αν είναι έτσι, καιρός να μάθουν πως τα επιχειρήματα των δεινών που μας περιμένουν από ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή ξεθωριάζουν στις πλατιές μάζες, καθώς ούτε τώρα μπορούν οι περισσότεροι να αγοράσουν πετρέλαιο, καύσιμα και φάρμακα, ούτε τώρα ζουν ως πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πολλοί συμπολίτες μας διαβιούν σε συνθήκες του ’50, αλλά χωρίς το όραμα των καλύτερων ημερών που προοιωνιζόταν το τέλος του Εμφυλίου.

[Του Βασίλη Στεφανακίδη από protothema.gr]
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων
Απάντηση

Επιστροφή στο “Η Δική μας Αντίσταση”

cron