Θρησκείες

1
Θρησκείες










ΙΝΔΙΑ

Σίβα, ο Βασιλιάς του χορού







O Σίβα, o ινδός θεός της καταστροφής, είναι επίσης γνωστός ως Ναταράτζα, «ο Βασιλιάς του χορού» -- στα σανσκριτικά «Nata» σημαίνει χορός και «raja» σημαίνει Κύριος / Βασιλιάς. Η εικόνα του Ναταράτζα έλαβε την γνωστή της μορφή στα ορειχάλκινα καλλιτεχνήματα της εποχής της δυναστείας των Τσόλα (Chola ,10ος αι. π.Χ.) και από τότε συνέχισε να κατασκευάζεται από μέταλλο, πέτρα και άλλα υλικά μέχρι σήμερα. Ο Τσόλα Ναταράτζα συχνά λέγεται, πως είναι το ανώτατο επίτευγμα της Ινδικής φιλοσοφίας. Ένας ενδιαφέρον μύθος βρίσκεται πίσω από τη σύλληψη της ιδέας του Σίβα ως Nαταράτζα: σ' ένα πυκνό δάσος στη Νότια Ινδία κατοικούσαν πλήθη από αιρετικούς σοφούς. Προς τα εκεί προχώρησε ο Σίβα για να τους αντικρούσει, συνοδευόμενος από τον Βίσνου μεταμφιεσμένο σε μια πολύ όμορφη γυναίκα. Οι σοφοί άρχισαν να διαφωνούν βιαίως μεταξύ τους, αλλά σύντομα ο θυμός τους στράφηκε προς τον Σίβα και προσπάθησαν να τον καταστρέψουν με διάφορα ξόρκια. Μια τρομακτική τίγρης δημιουργήθηκε μέσα από τις φλόγες της θυσιαστηρίου και όρμησε εναντίον του, αλλά αυτός, χαμογελώντας ευγενικά, την έπιασε και με το νύχι του μικρού του δαχτύλου έγδαρε το δέρμα της και το τύλιξε επάνω του σα μεταξωτό ρούχο! Χωρίς να αποθαρρυνθούν οι σοφοί, ανανέωσαν τις προσφορές τους και δημιούργησαν ένα τερατώδες ερπετό, το οποίο ο Σίβα επίσης έπιασε και το τύλιξε στο λαιμό του σα γιρλάντα. Τότε, άρχισε να χορεύει, αλλά τότε, εξαπέλυσαν εναντίον του ένα ακόμη τέρας με τη μορφή μοχθηρού Τότε, ο θεός πάτησε με το πόδι του πάνω του και έσπασε την πλάτη του πλάσματος, κάνοντας το να σπαρταράει στο έδαφος κι έτσι, με τον τελευταίο του αντίπαλο στο έδαφος, ο Σίβα συνέχισε να χορεύει.νάνου.τέχνης



Για να κατανοήσουμε την ιδέα του Ναταράτζα, οφείλουμε να κατανοήσουμε αρχικά, την ιδέα του ίδιου του χορού. Όπως η γιόγκα, ο χορός προκαλεί έκσταση, πνευματική ανάταση και βίωση του Θείου. Στην Ινδία συνεπώς, ο χορός ήκμασε από άκρη σε άκρη μαζί με την αυστηρή ηθική των διαλογιστικών αξιών (νηστεία, απόλυτη εσωστρέφεια κ.λ.π.). Ο Σίβα λοιπόν, ο μέγας Γιόγκι των θεών είναι αναγκαία επίσης ο Κύριος του χορού.





Έτσι, ο Σίβα Nαταράτζα παρουσιάστηκε αρχικά σε μια σειρά από όμορφα μπρούτζινα αγάλματα στη Νότια Ινδία, μεταξύ του 10ου και 12ου αι. π.Χ. Σε αυτές τις εικόνες, ο Nαταράτζα χορεύει έχοντας κάτω από το δεξί πόδι του μία ξαπλωμένη φιγούρα και το αριστερό πόδι κομψά υψωμένο. Μια κόμπρα ξεδιπλώνεται από τον κάτω δεξιά βραχίονά του, μια ημισέληνος και ένα κρανίο βρίσκονται τοποθετημένα στην κορυφή του κεφαλιού του. Χορεύει μέσα σε μία αψίδα φωτιάς. Αυτός ο χορός λέγεται "ο Χορός της Ευλογίας" (anandatandava). Αυτές οι εικονογραφικές λεπτομέρειες του Ναταράτζα θα πρέπει να ερευνηθούν σύμφωνα με την Ινδική παράδοση και με όρους πολύπλοκης εικονικής αλληγορίας:



Στις πιο συνηθισμένες φιγούρες, ο θεός παρουσιάζεται με τέσσερα χέρια. Αυτή η πολλαπλότητα των χεριών αναπαριστά τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις. Κάθε χέρι είτε κρατά ένα αντικείμενο είτε κάνει μία συγκεκριμένη χειρονομία (mudra). Το επάνω δεξιά χέρι κρατάει μία κλεψύδρα τύμπανο, σύμβολο της δημιουργίας. Κτυπά το ρυθμό του σύμπαντος. Το τύμπανο παράγει επίσης, τον ήχο που συνοδεύει το χορό του Σίβα. Συμβολίζει τον ήχο, ως πρώτο στοιχείο του αναπτυσσόμενου σύμπαντος, αφού είναι το πρώτο και το πιο διαχυτικό απ' όλα τα στοιχεία. Η μύθος λέει, πως όταν ο Σίβα έδωσε το δώρο της σοφίας στον ανίδεο Πάνινι Panini, μέγας λόγιος της σανσκριτικής), ο ήχος του τυμπάνου περιέκλειε ολόκληρη τη σανσκριτική γραμματική. Το πρώτο έμμετρο σύγγραμμα της γραμματικής του Πάνινι είναι στην πραγματικότητα, η Σίβα σούτρα (Shiva sutra).



Το τύμπανο κλεψύδρα αναπαριστά επίσης, την αρσενική και τη θηλυκή ζωτική αρχή – δυο τρίγωνα εισδύουν το ένα στο άλλο για να σχηματίσουν ένα εξάγωνο. Όταν διαχωρίζονται, το σύμπαν επίσης, διαλύεται. Το αντίθετο χέρι, το επάνω αριστερά, κρατάει στην παλάμη του μια γλώσσα από φλόγες. Η φωτιά είναι το στοιχείο της καταστροφής του κόσμου. Σύμφωνα με την ινδική μυθολογία, στο τέλος του κόσμου, το μέσο αφανισμού θα είναι η φωτιά. Έτσι, η ισορροπία των δύο χεριών απεικονίζει την εξισορρόπηση της δημιουργίας και της καταστροφής. Ο ήχος ενάντια στις φλόγες, η ακατάπαυστη δημιουργία κατ' αντιπαράσταση με την ακόρεστη επιθυμία της εξολόθρευσης. Το δεύτερο δεξί χέρι βρίσκεται σε στάση (mudra) abhaya, που σημαίνει "χωρίς φόβο", μία κίνηση προστασίας, ερμηνεία που συνήθως αποδίδεται σε μια προβαλλόμενη παλάμη .
Απεικονίζει το θεό σαν προστάτη.


Το αριστερό πόδι είναι σηκωμένο προς το δεξί και το περνά διασταυρώνοντάς το – το κάτω αριστερό χέρι είναι τεντωμένο εγκάρσια στο σώμα και δείχνει το ανασηκωμένο αριστερό πέλμα, αναπαριστώντας έτσι την απελευθέρωση από τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου.
Ενδιαφέρον επίσης, παρουσιάζει, ότι το χέρι που δείχνει το ανασηκωμένο πέλμα βρίσκεται σε μια στάση που μιμείται την προτεταμένη προβοσκίδα του ελέφαντα. Στα σανσκριτικά, αυτό είναι γνωστό ως «η στάση της προβοσκίδας του ελέφαντα» (gaja-hasta-mudra) και είναι σύμβολο του Γκανέσα (Ganesha, ο θεός ελέφαντας που εξαφανίζει όλα τα εμπόδια), γιού του Σίβα Ο Σίβα χορεύει πάνω στο σώμα ενός νάνου apasmara-purusha (ο άνθρωπος της λησμοσύνης), που ενσαρκώνει την άγνοια, την αδιαφορία, την τεμπελιά.


Η δημιουργία, στην πραγματικότητα, όλη η δημιουργική ενέργεια είναι δυνατή, μόνο όταν το βάρος της αδράνειας (το αδάμαστο σκότος του σύμπαντος) υπερνικηθεί και εξαφανιστεί. Η εικόνα του Nαταράτζα λοιπόν, κατευθύνει κάθε άτομο να υπερνικήσει τον εφησυχασμό και να περάσει στην δράση. Ο κύκλος της φωτιάς και του φωτός που περικλείει ολάκερη την εικόνα, προσδιορίζει το πεδίο του χορού ως ολάκερο το σύμπαν. Το βάθρο υπό μορφή λωτού πάνω στο οποίο στέκεται η φιγούρα, προσδιορίζει την ακριβή θέση αυτού του σύμπαντος μέσα στην καρδιά ή συνείδηση του κάθε ατόμου.
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Θρησκείες

2
Η εικόνα του Nαταράτζα είναι επίσης, εύγλωττη ως προς το παράδοξο της Αιωνιότητας και του Χρόνου. Μας δείχνει, πως ο γαλήνιος ωκεανός και το ισχυρό ρεύμα τελικά δε διαφοροποιούνται. Αυτό το θαυμάσιο μάθημα μπορεί να γίνει εμφανές μέσα από τη σημαντική αντίθεση της αδιάκοπης, θριαμβευτικής κίνησης των άκρων, σε σχέση με την ισορροπία και την ακινησία της σα μάσκα μορφής. Ο Σίβα είναι ο Κάλα (kala σημαίνει Χρόνος), αλλά είναι επίσης και ο Maha Kala (Μέγας Χρόνος), η Αιωνιότητα. Ως Ναταράτζα, «Βασιλιάς των χορευτών», οι φιγούρες του, άγριες και γεμάτες χάρη, κατακρημνίζουν την κοσμική ψευδαίσθηση. Τα γρήγορα χέρια και πόδια του και το λίκνισμα του κορμιού του παράγουν τη συνεχόμενη δημιουργία - καταστροφή του σύμπαντος, ο θάνατος σε απόλυτη ισορροπία με τη γέννηση. Η χορογραφία είναι η δίνη του χρόνου. Η ιστορία και τα ερείπια της, η έκρηξη των ήλιων, είναι λάμψεις από την ακούραστα ταλαντευόμενη αλληλουχία κινήσεων. Στα όμορφα χυτά μεταλλικά ειδώλια, όχι μονάχα κάποια συγκεκριμένη φάση ή κίνηση, αλλά συνολικά, αυτός ο κοσμικός χορός ερμηνεύεται θαυμάσια. Ο κυκλικός ρυθμός που ακούγεται ξανά και ξανά μέσα στον ασταμάτητο, μη αναστρέψιμο κύκλο των Μάχα γιούγκας (Maha yugas), των Μεγάλων Αιώνων, σημαδεύτηκε από το ρυθμό και το χτύπημα των πελμάτων του Κυρίου. Όμως το πρόσωπο παραμένει, εν τω μεταξύ, σε υπέρτατη ηρεμία


Βυθισμένη στη γαλήνη, η αινιγματική μάσκα βρίσκεται πάνω από τον στρόβιλο των τεσσάρων ευέλικτων χεριών και δε νοιάζεται διόλου για τα έξοχα πόδια, καθώς αυτά χτυπούν το ρυθμό των κοσμικών εποχών. Αμέτοχος, σε ηγεμονική σιωπή, η μάσκα της θεϊκής αιώνιας ουσίας παραμένει ανεπηρέαστη από την τρομακτική επίδειξη της ίδιας του της ενέργειας, του κόσμου και της εξέλιξής του, της ροής και των αλλαγών του χρόνου. Αυτό το κεφάλι, αυτό το πρόσωπο, αυτή η μάσκα εμμένει σε μια υπερβατική απομόνωση, ως ένας αδιάφορος θεατής. Το χαμόγελό της, με μία κλίση προς τα μέσα, γεμάτο από την ευλογία της αυτο-προσήλωσης, ανεπαίσθητα αντικρούει με μία ελάχιστα κρυμμένη ειρωνία, τις βαρυσήμαντες φιγούρες των ποδιών και των χεριών. Μία ένταση ενυπάρχει ανάμεσα στο θαύμα του χορού και στη γαλήνια ηρεμία αυτής της «εκφραζόμενης ανέκφραστης μορφής». Αυτή η ένταση είναι που ονομάζεται Αιωνιότητα και Χρόνος. Αυτές οι δύο έννοιες, το Αόρατο και το Ορατό, είναι ουσιαστικά το ίδιο. Ο άνθρωπος με όλα τα χαρακτηριστικά της γενέθλιας προσωπικότητάς του προσκολλάται στο δυϊσμό. Ωστόσο, στην πραγματικότητα και τελικά, δεν υπάρχει δυϊσμός.


Μια άλλη διάσταση του Nαταράτζα, πλούσια σε αντίστοιχο συμβολισμό, έχει να κάνει με τα μακριά και αισθησιακά μαλλιά του. Οι μακριές μπούκλες από τα μπερδεμένα μαλλιά του συνήθως βρίσκονται μαζεμένες σαν πυραμίδα και λύνονται θριαμβευτικά στο βίαιο παραλήρημα του ακούραστου χορού του. Καθώς απλώνονται, σχηματίζουν δυο πλεξούδες, προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, ένα είδος φωτοστέφανου που εκπέμπει σα να ήταν - πάνω στους μαγικούς κυματισμούς τους - η πληθωρικότητα και η αγιότητα της παθητικής, αισθησιακής ζωής.


H υπερφυσική ζωική ενέργεια, ισοδύναμη με τη δύναμη της μαγείας,βρίσκεται σε τέτοια αγριότητα κόμης, της ανέγγιχτης από ψαλίδια! Η γενική ιδέα εδώ, είναι παραπλήσια με το θρύλο του Σαμψών, ο οποίος με γυμνά χέρια, άνοιξε διάπλατα τα σαγόνια ενός λιονταριού. Η δύναμή του λεγόταν ότι πήγαζε από τα μαλλιά του.


Eπίσης σημαντική για την κατανόηση του συμβολισμού που κρύβουν τα μαλλιά του Nαταράτζα, είναι η συνειδητοποίηση ότι η περισσότερη από τη γυναικεία γοητεία, η αισθησιακή γοητεία του Αιώνιου Θηλυκού, είναι μέσα στο άρωμα, τον κυματισμό και την στιλπνότητα των όμορφων μαλλιών. Από την άλλη πλευρά, όποιος απαρνιέται τις παραγωγικές δυνάμεις του φυτικού – ζωικού βασιλείου, επαναστατώντας ενάντια στη γενεσιουργό αρχή της ζωής, του φύλου, της γης και της φύσης και εισέρχεται μέσω του πνευματικού μονοπατιού του απόλυτου ασκητισμού, πρέπει πρωτίστως, να ξυριστεί. Οφείλει να μιμηθεί την στειρότητα ενός γέρου ανθρώπου, του οποίου τα μαλλιά έχουν πέσει και δεν αποτελεί πια συνδετικό κρίκο στη γενεαλογική αλυσίδα. Οφείλει ψυχρά να θυσιάσει την κόμη του κεφαλιού.


Η κουρά του Χριστιανού ιερέα και μοναχού είναι ένα σημάδι αυτής της απάρνησης της σάρκας. (Οι κληρικοί δογμάτων στα οποία ο γάμος δε θεωρείται ασύμβατος με το ιερατικό καθήκον, δεν τελούν την κουρά).



Αυτοί οι "ʼξιοι" συμβολίζουν τη νίκη της γιόγκα –πνευματικότητας, έχουν ξεπεράσει όλες τις προκλήσεις παίρνοντας τους μοναστικούς τους όρκους και ακολουθώντας την ασκητική μέθοδο. Με την εκούσια φαλακρότητά τους, καταφέρνουν να φτάσουν στην ειρήνη πέρα από τις εποχές της ανάπτυξης και της αλλαγής. Συνεπώς, έχοντας αυτά τα μακρυά, πλούσια μαλλιά ο Σίβα διαλύει την αντίληψη του συμβατικού ασκητισμού και επιβεβαιώνει το ότι η εικόνα του Nαταράτζα συγχωνεύει και εναρμονίζει μέσα της φαινομενικά αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες όψεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Σίβα είναι δυο αντίθετα πράγματα: αρχετυπικά ασκητής και αρχετυπικά χορευτής. Από τη μια πλευρά είναι απόλυτα και εσωτερικά ήρεμος και γαλήνιος απορροφημένος στον εαυτό του, απορροφημένος στο κενό του Απόλυτου, όπου όλες οι διαφορές συγχωνεύονται και διαλύονται και όλες οι εντάσεις ησυχάζουν. Αλλά, από την άλλη πλευρά, είναι η ίδια η ενεργητικότητα - η ενέργεια της ζωής, ξέφρενη, άσκοπη και παιγνιδιάρικη. Η εικόνα του Nαταράτζα δε συμβολίζει απλά κάποιο επεισόδιο στη μυθική ζωή μιας τοπικής θεότητας, αλλά μια παγκόσμια θεώρηση μέσα από την οποία οι δυνάμεις της φύσης και οι προσδοκίες και περιορισμοί του ανθρώπου αντιπαρατίθενται και αναμειγνύονται μεταξύ τους.


Ο έφορος της Ινδικής συλλογής του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης πολύ σωστά έχει γράψει πως: "Αν κάποιος πρέπει να επιλέξει μια απλή εικόνα που να αναπαριστά την ασυνήθιστα πλούσια και σύνθετη πολιτιστική κληρονομιά της Ινδίας, ο Shiva Nataraja θα είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός υποψήφιος".
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Η ηθική υπόσταση τών Γκουρού

3
Η ηθική υπόσταση τών Γκουρού





+ π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου



Πηγή: Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 12.

Αναδημοσίευση από: http://www.egolpio.com/NEW_AGE/upostash_guru.htm





Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν γκουρού που είναι έντιμοι άνθρωποι και θέλουν στη ζωή τους να πραγματώσουν τα ιδανικά της θρησκείας τους, είτε παραμένοντες στα Ιμαλάια σε πλήρη απομόνωση, είτε και δεχόμενοι μαθητές χωρίς ιδιοτέλεια. Όμως όλοι οι γκουρού δεν είναι έντιμοι, ιδιαίτερα εκείνοι που εκμεταλλεύονται τους Δυτικούς μαθητές.

Σε διάλεξή του, στην Αθήνα ( 1986) ο F. W. Haak ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Πρέπει να πει κανείς πως υπάρχουν γκουρού, που με βάση την ανθρώπινη ποιότητα είναι προφανώς έντιμοι άνθρωποι. Όμως άλλοι είναι εντελώς χαμένα υποκείμενα. Στο Ριζικές βρήκα δύο νεαρούς Γερμανούς, που διδάσκονταν από το γκουρού τους, την ονομαζόμενη σκυλογιόγκα. Αυτοί οι δύο νέοι, που βρίσκονταν σε άθλια πνευματική κατάσταση, έσκυβαν έξω από την καλύβα του γκουρού για να φάνε και να πιούν από ένα δοχείο σαν τους σκύλους! Όμως ο γκουρού, με τα δικά τους χρήματα, πήγαινε στην πόλη και τα έπινε, αν και στο Ριζικές το αλκοόλ είναι απαγορευμένο. Για να πιεί κανείς πρέπει να πάει στο μπαρ. Έτσι μου έγινε σαφές, με ποιο τρόπο δημιουργούνται μερικές ιστορίες γύρω από τα ονόματα των γκουρού: Ήμασταν μια ομάδα από χριστιανούς Ευρωπαίους και Ινδούς. Ένας από αυτούς τους δύο Γερμανούς οπαδούς, ήθελε να μας δείξει, πόσο σπουδαίος ήταν ο γκουρού του και τι θαύματα μπορούσε να κάνει: Μπορεί επί παραδείγματι να δημιουργήσει τρικυμίες και να ρίξει αεροπλάνα. Όταν παρατήρησα, πως αυτά είναι σπουδαία θαύματα, ο ένας με κοίταξε πολύ σοβαρά. Στην πραγματικότητα όμως ο γκουρού είχε ακούσει στο μπαρ που σύχναζε, τις ειδήσεις στο ράδιο, ότι αυτά είχαν συμβεί. Τα διηγήθηκε στους μαθητές του και την άλλη ημέρα τους τα έδειξε στις εφημερίδες! Ένας από τους δύο νεαρούς Γερμανούς ελευθερώθηκε με την βοήθεια Ινδού χριστιανού, που ήταν μαζί μας. Ο άλλος ανήκει ίσως στις χιλιάδες νεαρών Ευρωπαίων, που εχάθησαν εντελώς στην Ινδία».

«Αν δει κανείς σήμερα την κίνηση των γκουρού και την εξετάσει με ακρίβεια, θα αντιληφθεί ένα αξιοπαρατήρητο πράγμα: Κατανόησαν και διδάχθησαν υπέροχα τις εμπορικές δραστηριότητες και την υλιστική τοποθέτηση του δυτικού κόσμου. Σ’ αυτό το σημείο μου έρχεται στο νου ο σουάμι Σατυανάντα. Όταν η ομάδα μας, που απετελείτο από 6 ανθρώπους, βρισκόταν στο άσραμ της κίνησης στην Ινδία, είχαμε μαζί μας μία νεαρή Αγγλίδα, που είχε γεννηθεί στην Καλκούτα και μιλούσε Ινδικά. Όμως δεν είπαμε πως έχουμε μαζί μας κάποιον που τα καταλαβαίνει όλα. Όταν φθάσαμε εκεί, μας ανακοίνωσαν πως η κάθε ημέρα που θα παραμέναμε, θα μας στοίχιζε 15 δολάρια, μία εβδομάδα κόστιζε 100 δολάρια, χωρίς να χρειασθεί κανείς να πεινάει ή να υποφέρει. Όμως με 100 δολάρια θα μπορούσε να ζήσει στην Ινδία δύο μήνες!

Κατόπιν μας δέχθηκε ο γκουρού Σατυανάντα. Του θέσαμε τις ερωτήσεις που θέλαμε, αλλά την τελευταία ερώτηση του τη θέσαμε στα Ινδικά. Και αυτή η ερώτηση ήταν: «Σουάμι, διδάσκεις πως o καθένας πρέπει να είναι ευχαριστημένος με οτιδήποτε του συμβεί, ανεξάρτητα από τις συνθήκες της ζωής του. Σε ένα έντιμο άσραμ γίνεται κανείς δεκτός, χωρίς να ερωτηθεί, αν έχει χρήματα. Όμως στο δικό σου άσραμ βλέπουμε πολύ λίγους Ινδούς, αλλά υπάρχουν πολλοί δυτικοί, που προφανώς μπορούν να πληρώσουν πολύ καλά». Ο γκουρού Σατυανάντα εξεπλάγη τότε πολύ, επειδή παρατήρησε πως είχαμε κατανοήσει πάρα πολλά πράγματα, έχασε εντελώς την αυτοκυριαρχία του, και είπε μία φράση, που τη σημείωσα αμέσως και επιθυμώ να σας τη διαβάσω:

«Επί εκατό χρόνια μας εκμεταλλεύθηκε η Δύση. Οι γκουρού παίρνουν πίσω μόνο εκείνα τα χρήματα, που μας έχουν αρπάξει οι Δυτικοί» . Αυτή είναι η αυθεντική φωνή του σουάμι Σατυανάντα. Ένας άλλος γκουρού, ο γκουρού Σρί Σινμόι ισχυρίζεται πως είναι ο δάσκαλος του διαλογισμού των Ηνωμένων Εθνών. Αυτό όμως είναι ανοησία. Απλώς νοικιάζει στα κτίρια αίθουσες και κάνει διαλέξεις. Δίνει εντολή στους μαθητές του να ανοίγουν καταστήματα, που τα ονομάζει «θεϊκά καταστήματα». Οφείλουν να εργασθούν σκληρά γι’ αυτόν και τα χρήματα τα χρησιμοποιεί πάλι για προπαγάνδα. Στο Μόναχο οργανώνει πάντοτε μαραθώνιο η τρέξιμο χιλίων μέτρων. Πολλοί νέοι επιθυμούν να κάνουν κάτι για την υγεία του σώματος, αλλά και μεγαλύτεροι συμμετέχουν σ’ αυτές τις ασκήσεις, που είναι πολύ καλά οργανωμένες. Όμως πριν από το τρέξιμο τους καλούν να κάνουν λίγο διαλογισμό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο ισχυρίζονται πως θα τρέξουν καλύτερα, με μεγαλύτερα αποτελέσματα» (Haack). Ο γκουρού Σατυανάντα δεν έχει δυσκολία να «κατοχυρώσει» τους απατεώνες γκουρού με το νόμο του κάρμα και να επιρρίψει την ευθύνη στους ίδιους τους μαθητές-θύματα.

Για το μαθητή, λέγει, δεν υπάρχουν κακοί γκουρού. Γιατί ο μαθητής θα επιλέξει τον γκουρού που ανταποκρίνεται στο κάρμα του. Αν επί παραδείγματι πέσει στα χέρια ενός απατεώνα, φταίει ο ίδιος ο μαθητής και αυτό δεν είναι ζημία γι’ αυτόν. Πρέπει ν’ ακολουθήσει αυτόν τον απατεώνα και ν’ αφοσιωθεί στην υπηρεσία του, γιατί μ’ αυτόν και μόνο τον τρόπο ακολουθεί το κάρμα που πρέπει να ξεχρεώσει στη ζωή του. Αν προχωρήσει έτσι στην προσωπική του εξέλιξη, τότε ασφαλώς, σε μια μελλοντική ενσάρκωση, θα βρει ένα πιο «εξελιγμένο» γκουρού! Όμως και ένας «εξελιγμένος γκουρού», π.χ. ο Σατυανάντα, μπορεί να γίνει «ένας πολύ ασυμβίβαστος, ανηλεής τύραννος» για το μαθητή του. Αλλά αυτό γίνεται «για το καλό του μαθητή». «Μερικές φορές ο Γκουρού δοκιμάζει επίσης τον μαθητή. Κάθε φορά που παρουσιάζεται ένας τυφώνας στον νου του μαθητή, αυτός θα πρέπει να ξέρει καθαρά, ότι αυτό είναι είτε ένα κόλπο του νου ή ένα κόλπο του Γκουρού. Εν πάση περιπτώσει, είναι ένα κόλπο». Γι’ αυτό ισχύει πάντοτε ο κανόνας του Σατυανάντα: «Αυτό που λέει ο Γκουρού, θα πρέπει ο μαθητής να το εκτελεί ήρεμα, σωστό ή λάθος». «Σε πολλά βιβλία είναι γραμμένο, ότι ο Γκουρού εκμεταλλεύεται τους μαθητές, η εμπειρία όμως είναι ότι ο Γκουρού δεν μπορεί ποτέ να εκμεταλλευτεί έναν ανιδιοτελή μαθητή» (Σατυανάντα, Φως, σ. 231.314315).

Αν ο μαθητής έχει την εντύπωση, πως o γκουρού του είναι απατεώνας και τον εκμεταλλεύεται, τότε είναι ο «νους» του μαθητή που του δίνει αυτή την πληροφορία. Αλλά ο νους και τα επιτεύγματά του δεν είναι η αληθινή πραγματικότητα, υποστηρίζει ο γκουρουϊσμός. Ανήκουν στην περιοχή της «μάγια», που συνεχώς εξαπατά, είναι τα «κόλπα» του νου του μαθητή!

«Ο Γκουρού μπορεί να είναι ανυπόληπτος ή μπορεί να είναι άγιος ο μαθητής όμως πάντα τον αγαπάει και πιστεύει σ’ αυτόν. Ο Γκουρού του είναι η ζωή του. Αυτός μπορεί να είναι κομψός ή άσχημος. Μπορεί να είναι ευγενικός ή να σας κακομεταχειρίζεται όλη την ώρα. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτός είναι ο Γκουρού σας. Χωρίς Γκουρού δεν υπάρχει κανένας δρόμος» (Σατυανάντα, Φως, σ. 203). Ούτε φυσικά ο Χριστός, όπως πιστεύουμε εμείς!
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Η ηθική υπόσταση τών Γκουρού

4
Πολύ ενδιαφέρον....!!!

Χωρις Γκουρου ,δηλαδη την πατησες??
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Η ηθική υπόσταση τών Γκουρού

7
Δυστυχως!

Παντως απο παντου πρεπει να προσεχουμε..και σε ολα να ειμαστε επιφυλακτικοι,ιδιαιτερα σε οσους μας τασσουν λαγους με πετραχηλια
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Γκουρουισμός: Λατρεύοντες τους Γκουρού ως θεούς

9
Τοῦ Πρωτ. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Λέκτωρος Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Γκουρού ὀνομάζεται συνήθως στόν Ἰνδουϊσμό ἕνας πνευματικός δάσκαλος – καθοδηγητής. Ὁ Γκουρού δείχνει στούς μαθητές και ὀπαδούς του τό δρόμο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς λύτρωσης μυώντας τους στίς διαδικασίες καί τίς τεχνικές αὐτολύτρωσης, ὅπως τοῦ διαλογισμοῦ στά πλαίσια τῆς γιόγκα, δίνοντας ταυτοχρόνως ἕνα μάντρα, μιά μυστική "ἱερή" λέξη ἤ συλλαβή ἐνῶ οὐσιαστικά πρόκειται για μαγική φόρμα. (Τά μάντρας δίνονται στά πλαίσια τῆς γιόγκα, καί μάλιστα εἶναι μυστικά γιά κάθε ὀπαδό. Ὁ μυστικός καί μή κοινοποιήσιμος χαρακτήρας τῶν μάντρα σέ πολλές γκουρουϊστικές κινήσεις εἶναι ὑποχρεωτικός καί ἀπαράβατος κανόνας. Πολλές φορές τά μάντρας εἶναι ἐπίκληση – ἐπανάληψη ὀνομάτων θεοτήτων τοῦ Ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Τά μάντρας ἔχουν, κατά τίς ἀντιλήψεις τους, θεῖο χαρακτήρα).
Ἡ ὑποταγή στόν Γκουρού εἶναι γιά τούς ὀπαδούς του ἀπαράβατος κανόνας καί μάλιστα πρέπει να εἶναι ἀπόλυτη.
Θεμελιώδης ἀντίληψη, ἡ ὁποία ὑπάρχει μέσα στίς γκουρουϊστικές κινήσεις, εἶναι ἡ πεποίθηση νά θεωροῦνται οἱ Γκουρού ὡς παγκόσμιες ἤ καθολικοῦ κύρους αὐθεντίες, πού ἔχουν θεῖο χαρακτήρα ἤ εἶναι ἐπί γῆς θεοί ἤ ἐνσαρκώσεις κάποιου θεοῦ τοῦ ἰνδουϊστικοῦ πάνθεου. Ἀναφέρει χαρακτηριστικά μία ὀπαδός τοῦ Γκουρού Maharaj Charan Singh: «Πρέπει κανείς να ἀνυψωθεῖ “ἐντός”, στό Πνευματικό Μονοπάτι, στούς χώρους τῆς πιο ψηλῆς συνειδήσεως, πρίν ἀρχίσει νά καταλαβαίνει τό μέγεθος τῆς θεϊκῆς φύσεως τοῦ Διδασκάλου καί πρίν μπορέσει νά πεῖ μέ σταθερή γνώση: "Ὁ Θεός καί ὁ Διδάσκαλος εἶναι ἕνα!"». Καί ἀλλοῦ πάλι ἀναφέρει: «Καί ἐκεῖνος ἦταν ὁ Θεός. Τό ἔμαθα τότε καί γιά πάντα».
Ἴδιες ἀπόψεις ἐκφράζει ἕνας ἀκόμα ὀπαδός Γκουρού ἀναφέροντας χαρακτηριστικά ὅτι: «Ἕνας τέλειος Διδάσκαλος καί αὐτό τοῦτο τό Ὑπέρτατο Ὄν εἶναι τό ἴδιο, με μόνη τή διαφορά ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἔχοντας ἐπενδυθῆ ἀνθρώπινο σῶμα περιορίζεται κάπως ἀπ᾽ αὐτό το σῶμα. Πνευματικά ὅμως, ὁ Διδάσκαλος δέν ἔχει κανέναν περιορισμό. Τό ἐσώτατο ὄν του εἶναι ἕνα μέ τό Ὑπέρτατο Ὄν, πού δημιούργησε καί κυβερνᾶ τό σύμπαν».
Στήν ἴδια συνάφεια ἀναφέρεται, ὅτι κάποιον Γκουρού μποροῦμε «να τόν ὀνομάσουμε Ἅγιο, προφήτη, Guru, Διδάσκαλο ἤ Ὁδηγό», ὅμως «Στήν πρα γματικότητα εἶναι ἕνα με τό Θεό». Ἡ αὐθεντία τοῦ Γκουρού εἶναι ἀπόλυτη πάνω στούς ὀπαδούς. Γιά τούς ὀπαδούς τους καί τούς μαθητές τους οἱ Γκουρού θεωροῦνται ὡς ζωντανοί θεοί. Γι᾽ αὐτό καί γίνονται ἀπό τούς ὀπαδούς τους ἀντικείμενο λατρείας, τιμῆς, προσκύνησης καί ἀφοσίωσης.
Ἀναφερόμενος στήν ἴδια πραγματικότητα ὁ ὀπαδός ἑνός ἄλλου Γκουρού λέγει τά ἑξῆς: «Ἄν θέλωμε τό Θεό, ὀφείλουμε νά Τόν λατρεύσωμε σ᾽ αὐτούς. Δέν ὑπάρχει ἄλλη ζωντανή μορφή τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο αὐτό ἀπό τό πρόσωπο τοῦ τελείου Διδασκάλου καί συνεπῶς δέν εἶναι δυνατόν νά λατρεύσωμε τό Θεό ἀμέσως ἐδῶ, κατά κανέναν ἄλλο τρόπο ἀπό τοῦ νά λατρεύσωμε τό Διδάσκαλο».
Ἄν θελήσουμε νά ἀξιολογήσουμε ἀπό χριστιανικῆς πλευρᾶς αὐτή τήν πραγματικότητα, τότε πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἐν προκειμένῳ ἔχουμε μιά πρακτική καί μία διδασκαλία, ἡ ὁποία εἶναι –κατά τον Ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας– “δαιμονικῆς ἐπινοίας ἐφεύρεσις” (PG 76, 257B), καθώς εἰσάγει λατρεία κτισμάτων, θνητῶν ἀνθρώπων. Ἡ λατρεία ὅμως ἀνθρώπων ὡς θεῶν εἶναι μία ἀκραία μορφή πνευματικῆς κατάπτωσης καί διαφθορᾶς, κατάσταση πού παρουσιάστηκε στό μεταπτωτικό ἄνθρωπο και ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα καί ἀπόδειξη ἐσχάτης πνευματικῆς πώρωσης καί σκοτισμοῦ τοῦ νοῦ.
Ὁ χριστιανός γνωρίζει καλά ὅτι ὁ Θεός μᾶς λέγει ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη στό Δεκάλογο: «οὐκ ἔσονταί σοι θεοί ἕτεροι πλήν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σευτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδέ μή λατρεύσης αὐτοῖς» (Ἐξόδ. 20, 3–5. Δευτ. 5,6–9). Στήν Π. Δ., ἐπίσης, λατρεία ἀπαίτησε ὁ βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ. Τό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ προφήτη Δανιήλ ἀναφέρεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ἀκριβῶς καί στην ἄρνηση τῶν Ἁγίων Τριῶν Παίδων νά παραβιάσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά λατρεύσουν τόν βασιλιά ὡς Θεό.
Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων βλέπουμε, ἐπίσης, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους Παῦλο καί Βαρνάβα νά ἀρνοῦνται νά θεωρηθοῦν Θεοί καί νά τούς λατρεύσουν ὡς τέτοιους (Πράξ. 14, 8 – 18). Ἀλλά καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος συνοψίζοντας ἅπαξ διά παντός τή στάση τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι σέ κάθε ψευδῆ θεό ἤ ψευδομεσσία ἤ ψευδοδιδάσκαλο μᾶς ἀναφέρει καί μάλιστα κατά τρόπο σαφῆ και ἀνεπίδεκτο παρερμηνείας ὅτι, ἐκτός ἀπό το Χριστό, «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. 4, 12).
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος

http://thriskeftika.blogspot.gr/2012/08 ... _1373.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παραθρησκεία-Νεοφανείς Αιρέσεις-Σέχτες-Καταστροφικές Λατρείες”

cron