Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

10
Σας ευχαριστω όλους που συμμετέχετε σε αυτο το θέμα,το θεωρώ ιδιαιτέρως σημαντικό γιατί κυκλοφορούν πολλοί γύρω μας που προσφέρουν αλήθειες και γνώσεις,χιλιάδες πρόσωπα ,όπως είπε και ο Spartan,καλύμενα απο πολλές προβιές και πρέπει να τις σηκώσει όλες κάποιος για να δει τι κρύβεται.

Δεν κατηγορούμε κανέναν,ούτε και λέμε οτι αυτοί είναι κακοί και εμείς καλοί,δεν πιστεύω οτι είναι και αυτός ο σκοπός όλων όσων ασχολήθηκαν με το θέμα.(Για να μην παρεξηγούμαστε,απο αυτούς που το διαβάζουν και ασχολούνται με αυτά).
Για αυτό άλλωστε και τους προτείνουμε να αγοράσουν και να διαβάσουν το βιβλίο που γράφτηκε απο κάποιον που ήταν στα χνάρια τους.

Και στο κάτω κάτω εαν έχουνε πρόβλημα με τον Χριστιανισμό,ας σκεφτούν οτι οι αρχαίοι Έλληνες,ούτε γιόγκα ,ούτε ρείκι,ούτε διαλογισμό,ούτε καράτε κάνανε.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

11
ήταν όμως μεγάλοι πολεμιστές και μεγάλοι φιλόσοφοι ... και μη ξεχνάμε ότι οι Πέρσες που είναι πρόγονοι των Ινδών ήταν πάντοτε εχθροί του έθνους μας, επομένως .... τι λέτε ... οι απόγονοι τους να θέλουν το καλό μας; ή μήπως έχουμε ανάγκη της ρυπαρές τέχνες τους; ...όχι αγαπητοί φίλοι... και σαν χριστιανοί , και σαν Έλληνες είναι λάθος να υποβιβαζόμαστε στις ινδουιστικές πλάνες.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

12
ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ,ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ,(σελ.64-70)

Θυμάμαι,οτι πήρα με ενθουσιασμό και λαχτάρα να διαβάσω το βίο του π. Αρσενίου του Καππαδόκου,οταν έμαθα οτι το βιβλίο το έγραψε ο γέροντας Παισιος.Ετσι,κλείστηκα μόνος μου σε ένα κελλί της Ι.Μονής Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους,που είναι και το πλησιέστερο μοναστήρι στο κελλί του γέροντα,και ρουφήχθηκα μέσα στο βιβλίο.

Διάβαζα και εντυπωσιαζόμουν.<<Ρέ παιδί μου,δέν έχουν μόνο οι γιόγκι δυνάμεις.Και τούτος εδώ ο παπάς πρέπει να ήταν μεγάλος γιόγκι>> σκεφτόμουν.Ενώ είχα προηγουμένως διαβάσει διάφορα ινδουιστικά βιβλία για τη ζωή κάποιον μεγάλων γιόγκι,πρώτη φορά διάβαζα για κάποιον Χριστιανό Άγιο.Απορούσα!<<Ώστε υπάρχουν και στην Ελλάδα και στο Χριστιανισμό τόσο πολύ εξελιγμένοι πνευματικά άνθρωποι!!>>.Τότε δεν ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω την μεγάλη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε έναν ορθόδοξο Άγιο και έναν ινδουιστή γκουρού.Μου φαινόταν το ίδιο.

Συνέχιζα το διάβασμα και εντυπωσιαζόμουν όλο και περισσότερο απο την αγία ζωή του π.Αρσενίου! Ξαφνικά άρχισα να ακούω κρότους μέσα στο δωμάτιο.Σαν να έσκαγαν μικρά δυναμιτάκια στον αέρα του δωματίου.Πετάχθηκα έκπληκτος και κοίταζα με ανησυχία και απορία γύρω μου.Δέν μπορούσα να εντοπίσω τίποτα.Συνέχισαν να σκάνε,να δημιουργούνται κρότοι στον αέρα απο το τίποτα μπροστά στο πρόσωπο μου,δίπλα στο αυτί μου,πάνω,κάτω,δεξιά,αριστερά.Μέρα μεσημέρι.Κοιτούσα σαν χαζός γύρω μου.Ανήσυχος.Φοβισμένος

Εφυγα απο το δωμάτιο και πήρα το μονοπάτι για το κελλί του γέροντα Παίσιου.-Γέροντα,τό και τό μου συνέβη του είπα ανήσυχος.Γέλασε!-Μή φοβάσε μου είπε,το ταγκαλάκι=ο δαίμονας,σε πειράζει!Είδε την ωφέλεια που είχε η ψυχή σουόταν διάβαζες το βιβλίο και προσπάθησε να σε σταματήσει.Μή φοβάσαι,δεν είναι τίποτα.Με στην αγκαλιά του με σταύρωσε και με έδιωξε ησυχασμένο.

Λές να υπάρχει διάβολος στα αλήθεια!!όπως μου λέει ο γέροντας?Αναρωτιόμουν στο δρόμο.Φυσικά δέν είχα δεχθεί την εξήγηση του γέροντα.Διάβολος??!!Στον εικοστό αιώνα!!?Δεν το χωρούσε το μυαλό μου,η κουλτούρα μου,η μόρφωσή μου,η κοσμοθεωρία μου,η ιδεολογία μου.Μου φαινόταν πολύ τραβηγμένο.Απο την άλλη μεριά,τί ήταν αυτό που έγινε?Αμηχανία...Απορία...Ασε να δούμε παρακάτω,θέλει ψάξιμο το πράγμα,σκέφτηκα.

ΤΑ ΟΥΡΛΙΑΧΤΑ!

Κάποια άλλη φορά,βρισκόμουν πάλι στο Κουτλουμούσι.Μόνος στο δωμάτιο,διάβαζα κάποιο χριστιανικό βιβλίο.Ξαφνικά μου ήρθε η επιθυμία να προσευχηθώ.Ας δοκιμάσω σκέφτηκα,και τον χριστιανικό τρόπο,να δούμε τι διαφορά έχει η προσευχή απο τον διαλογισμό.Να το νιώσω στην πράξη.Βέβαια δέν ήξερα πως προσεύχονται.Γνώριζα αρκετά για τον διαλογισμό,αλλα τίποτα για την προσευχή Θα γονατίσω ,σκέφτηκα,και θα μιλήσω στο Χριστό.Εξάλου,ο Χριστός είναι καλός!Έίτε μεγάλος γιόγκι ήταν,είτε οτιδήποτε άλλο,το σίγουρο ήταν οτι είναι καλός.Δεν έχω να φοβάμαι τίποτα απο Αυτόν.

Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και γονάτισα.Μόλις ακούμπησα στο πάτωμα τα γόνατα,άκουσα κάτι άγρια ουρλιαχτά έξω απο το παράθυρο.Πετάχθηκα φοβισμένοςΚοίταξα αμέσως έξω απο το παράθυρο.Μεσημέρι,ζέστη,δεν κυκλοφορούσε τίποτα σε μεγάλη απόσταση.Όμως ακόμα άκουγα τα ουρλιαχτά.Τα έχασα!Φοβήθηκα!

Άσε...που πάω να μπλέξω,σκέφτηκα.Σταμάτησα,έφυγε κάθε διάθεση για προσευχή.Μόλις είχα δεχτεί μιά απειλή,απο κάτι πολύ άγριο και δυνατό.Μηπως ξέρω τι γίνεται?...Βρισκόμουν στο σκοτάδι,να παλεύω στα τυφλά με κάτι άγνωστο.Υποχώρησα σε υπαρξιακούς χώρους που γνώριζα.Ένιωθα οτι πήγα να κάνω ενα μικρό βήμα,μιά είσοδο σε έναν πνευματικό χώρο,σε έναν υπαρξιακό χώρο αν προτιμάτε,και κάποιος μου έκλεισε άγρια,κατάμουτρα την πόρτα.Δεν ήμουν καθόλου ευπρόσδεκτος.Ομως με έτρωγε μέσα μου.Τί ήταν αυτό πάλι?Δεν μπορούσα να το αγνοήσω,είχε συμβεί.

Μετά απο μέρες,πήγα πάλι στον γέροντα.Γέροντα έτσι και έτσι.Αυτό μου συνέβηκε.Με κοίταξε με πολλή αγάπη.Μου έπιασε το χέρι και κοιτούσε μέσα στα μάτια μου.Ένιωθα την μεγάλη του αγάπη,το μεγάλο του ενδιαφέρον για μένα προσωπικά.Μή φοβάσαι,οι δαίμονες είναι!!πάνε να σε φοβίσουν,να μην πάρεις τον καλό δρόμο!Δεν επιτρέπει ο Θεός να σου κάνουν κακό!Τους έχει δεμένους!Μόνο να φωνάζουν σαν τα σκυλιά μπορούν.Μη φοβάσαι!Κοντά στον γέροντα δεν φοβόμουν.Γενικά δέν φοβόμουν.Ίσως απο άγνοια κινδύνου,ίσως απο επιπολαιότητα.

Έφυγε,πέρασε το γεγονός...Συμπέρασμα δεν έβγαλα!...Τον γέροντα τον συμπαθούσα πολύ,αλλά τα λόγια του δέν τα πίστευα όλα.Δε χωρούσαν μέσα μου...Βρισκόμουν μετέωρος.Δεν πατούσα πουθενά.Δεν γνώριζα τι να πιστέψω,πως να ερμηνεύσω το γεγονός!...

Ο ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Βρισκόμουν στην μονή Σταυρονικήτα του Αγίου Όρους.Ένα πολύ όμορφο,παραθαλάσσιο μοναστήρι,κάμποσες μέρες φιλοξενούμενοςΈνα απογευμα έπιασα κουβέντα με κάποιον σεβάσμιο μοναχό.Ημασταν μόνοι στη βιβλιοθήκη που υπάρχει στο αρχονταρίκι της μονής.Γέροντα,θέλω να με μάθετε να προσεύχομαι,του είπα κάποια στιγμή.Να προσεύχεσαι?με ρώτησε με απορία.Έπηρεασμένος απο τα ινδουιστικά,φανταζόμουν οτι θα υπάρχει κάποια ιδιαίτερη μέθοδος,κάποια τεχνικη...κάτι σαν τον διαλογισμό.

Ναί γέροντα,τι πρέπει να κάνω για να προσευχηθώ?Τί να πώ?πως πρέπει να κάτσω?Κατάλαβε την μεγάλη μου άγνοια,αλλά δεν έδειξε τίποτα.Νά,κοίτα να δείς...απλά.Πρέπει να είσαι απλός.Θα κάτσεις ήσυχα σε μιά γωνιά και θα μιλήσεις στον Χριστό σαν να ήταν κοντά σου και να σε άκουγε.Είναι μπροστά και σε ακούει...θα τα πείς σαν να μιλούσες σε κάποιον φίλο σου.Καθως όμως συνέχιζε να μου μιλάει,ενιωσα κάτι κακό,περίεργο,να πέφτει πάνω μου και να με αλλοιώνει ψυχικά.Τον διέκοψα.Γέροντα,τώρα που μου μιλάτε,κάτι περίεργο μου συμβαίνει,κάτι με εμποδίζει.Έχει αλλάξει το μυαλό μου.Σας βλέπω κάπως...διαφορετικά.Με κοίταξε με ανησυχία.Δεν πειράζει παιδί μου,θα τα πούμε αύριο.Πάνε τώρα να ξεκουραστείς...

Είχε βραδιάσει πιά.Πήγα στο δωμάτιο μου.Ήμουν μόνος αυτήν την φορά σε ένα μικρό δωμάτιο.Έπεσα να κοιμηθώ.Δεν θα είχα κοιμηθεί πολύ,οταν ξυπνησα ανήσυχος.Κάτι με πλάκωνε στο στήθοςΚάποιος είχε μπεί μέσα στο δωμάτιο μου και με πίεζε στο στήθος.Άνοιξα τα μάτια φοβισμένοςΔεν έβλεπα τίποτα,παραμόνο τα έπιπλα.Όμως... ένιωθα την ζωντανή παρουσία που με πίεζε αφόρητα.Χριστέ μου,δεν αντέχω άλλο βγάλε τον έξω απο δώ,είπα μέσα μου.Αμέσως ενιωσα το δωμάτιο να αδειάζει απο αυτή την βαριά παρουσίαΠήγε και στάθηκε έξω απο την πόρτα του δωματίου...απειλητικά.Δέν τόλμησα να κοιμηθώ.Πέρασα πολλές ώρες ανήσυχος,με την προσοχή τεταμένη.Κάποιος ήταν έξω απο την πόρτα μου συνέχεια!Όταν ξημέρωσε πιά,μπόρεσα και κοιμήθηκα λίγο.

Μόλις ξύπνησα,κατέβηκα στην αυλή του μοναστηριού και έπεσαπάνω στον σεβάσμιο μοναχό,που είχαμε την κουβέντα χτές βράδυ για την προσευχή.Φαινόταν πολύ κουρασμένος,ξάγρυπνοςΠώς είσαι σήμερα?εισαι καλά?με ρώτησε γεμάτος αγάπη και ενδιαφέρον.Ναί γέροντα,μου έφυγε.Δεν έχω τίποτα τωρα,Ευχαριστώ,του είπα.Ένιωσα οτι αυτος ο άνθρωπος,είχε κουραστεί για μένα, προσευχόμενος την νύχτα,γιαυτό δεν μπορούσε να με πειράξει ο νυχτερινός επισκέπτης!Μέχρι σήμερα νιώθω υποχρέωση σε αυτόν τον άνθρωπο.

Την άλλη μέρα,πήγα να δω τον π. Παίσιο.Του είπα το συμβάν.Κάτσε να σου φέρω ενα πιστόλι,μου είπε γελώνταςΜπαίνει μέσα στο κελλί του και μου φέρνει ένα μικρό κομποσχοινάκι,33άρι,με 33 κόμπους,όσα τα χρόνια του Χριστού και με έναν σταυρό.Ξέρεις μου λέει, αυτό πετάει πνευματικές σφαίρες.Κάθε φορα που λές την ευχή ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ,είναι σαν να πυροβολείς το διάβολο και δεν σε πλησιάζει.Πάρτο να το έχεις για άμυνα!

Χαρούμενος γιατί είχα κάτι δικό του το πήρα.Είπαμε και άλλα.Πάντοτε έφευγα απο τον γέροντα πολύ καλύτερα απο όταν πήγαινα,ξεκούραστος,με τα προβλήματα λυμένα,χωρίς απορίες,αισιόδοξος,τονωμένος ακομα και με περισσότερες όχι μόνο ψυχικές,αλλά και σωματικές δυνάμεις.Δέν υπήρχε κανένα πρόβλημα,φοβος,δυσκολία.Μόνο χαρά,σιγουριά και ευτυχία θεική.

Ξαναγύρισα στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα που με φιλοξενούσε.Ένα βράδυ,ξαναφάνηκε ο Επισκέπτης.Αυτή την φορά όμως είχα...το πιστόλι του π. Παίσιου.Μέσα στον ύπνο μου ακόμα,όταν ένιωσα την παρουσία του...πυροβόλησα.ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ.Αμέσως τραβήχθηκε μακριά μου.Συνέχισα να λέω την ευχη.Πήρα θάρρος και άρχισα νατον κυνηγώ.Προχώρησα προς το μέρος του.Όταν όμως πλησίασα αρκετά κοντά του,ένιωσα την παγερή δύναμη του και κοντοστάθηκα.Ήταν πολύ πιό δυνατός απο μένα.Όρμησε κατα πάνω μου.ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ.Πυροβολούσα συνεχώς τώρα,έλεγα συνέχεια την ευχή.Τράπηκε σε φυγή.Λές και τον έκαιγαν τα λόγια της ευχής.Η ευχή,το όνομα του Χριστού είχε δύναμη,όχι εγώ.

Εμένα μπορούσε να με λιώσει σαν κουνούπι στο χέρι του.Ξαφνικά μεταμορφώθηκε.Έγινε αστείος.Κοντός,χοντρός,σαν νάνος,με ένα σαρίκι στο κεφάλι,άρχισε να κάνει αστεία και να με πλησιάζει σιγα σιγα,σαν για παιχνίδι.Ξαφνιάστηκα,σχεδόν γέλασα.Όμως μόλις με πλησίασε αρκετά,ένιωθε η ψυχή μου την απειλή και την κακία και ξανάρχιζα την ευχή.Έφευγε τρέχοντας απο κοντά μου.Έτσι υπήρχε η ευχή του Ιησού σαν απόσταση ασφαλείας ανάμεσα μας.Δεν μπόρεσε να μου κάνει τίποτα,όπως στο παρελθόν που με έδερνε και ήμουν σαν παράλυτος,ανίκανος να υπερασπίσω τον εαυτό μου.Εκείνο το βράδυ,με την δύναμη του Χριστού,έτρεψα σε φυγή τον δαίμονα και τον κράτησα μακριά μου.Είχα κερδίσει μιά μάχη.

Ο πόλεμος όμως,δεν τελείωσε.Συνεχίζεται σε καθε μήκος και πλάτος της γής όπου υπαρχουν άνθρωποι.Η λύσσα του αορατου εχθρού είναι μεγάλη και θελει να τραβήξει στην κολαση όσους περισσότερους μπορεί.Την ίδια στιγμή που έχει πείσει τον σημερινό ζαλισμένο άνθρωπο οτι δέν υπαρχει,τον έχει ρίξει με τα μουτρα στην λατρεία της υλης και του πλουτου του οποίου ειναι κλειδοκράτωρ!Τον εχει ρίξει στον αποκρυφισμο, στην μαγεία,στα μεντιουμ και την μασωνία και καθε είδους παραθρησκεία που είναι τα παιδιά του,και του σιγοψυθιρίζει το αιώνιο ψέμα που είπε και στους πρωτοπλάστους μεσα στην Εδέμ...ποιός θεός?Δεν υπάρχει θεός,δεν είναι.Εσείς είστε θεοί,ο άνθρωπος είναι θεός αρκεί να με ακούσετε,αρκει να κάνετε ότι σας πώ.Πότε με τέχνη και μαεστρία,δώρα και υποσχέσεις,πότε με φοβέρες και απειλές θέλει να παρασύρει τους πάντες στον όλεθρο.Ο Χριστός όμως,είναι παντοδύναμος.Τον έχει συντρίψει για χάρη μας πάνω στον σταυρό!Αρκεί εμείς,να μη λοξοκοιτάμε και φερόμαστε πολύ ανόητα και αχάριστα...


agioritis.pblogs.gr/2009/11/oi-gkoyroy-o-neos-kai-o-gerontas-pa-sios.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

13
Δεν ήθελα να εξαπατηθώ για μια ακόμη φορά στη ζωή μου. Παρ' όλα τα θαυμαστά γεγονότα που είχα δει από τον π. Παΐσιο... τον αμφισβητούσα. Δεν πίστευα τις εξηγήσεις που έδινε. Μπορεί αυτός να το βλέπει έτσι, η πραγματικότητα όμως να τον ξεπερνά. Μπορεί να κατέχει ένα τμήμα της αλήθειας, μπορεί κάποια άλλα τμήματα της αλήθειας να υπάρχουν και σ' άλλα συστήματα σκέψης και σ' άλλες θρησκείες. Μπορεί να είμαι τώρα επηρεασμένος από την έντονη προσωπικότητά του, από το περιβάλλον του Αγίου Όρους. Αν απομακρυνθώ, αν πάρω κάποια απόσταση ίσως δω διαφορετικά τα πράγματα.


Αποφάσισα λοιπόν να δώσω ίσες ευκαιρίες και στους Ινδουιστές γιόγκι. Τους γνώριζα βέβαια πριν γνωρίσω τον π. Παΐσιο, αλλά ποτέ δεν είχα πάει στην Ινδία, στο κέντρο τους, στην καρδιά τους. Αποφάσισα λοιπόν να ανοίξω την ψυχή μου και σε αυτούς, όσο την είχα ανοίξει στον γέροντα. Αποφάσισα να πάω να ζήσω μαζί τους, να ζυμωθώ μαζί τους, όπως είχα κάνει και με τους ορθόδοξους μοναχούς. [...] Έτσι βρέθηκα στην Ινδία και έζησα για μήνες μέσα στα άσραμ μαζί με τους Σουάμι και τους γκουρού.
Απόκτησα εμπειρίες και από τους δύο χώρους. Πάλεψαν μέσα στην ψυχή μου. Μπόρεσα να συγκρίνω την ποιότητα και την προέλευσή τους.
Ήταν χωρίς κίνδυνο αυτή μου η στάση; Όχι, κινδύνεψα πολύ. Δεν τα έβγαλα πέρα με τις δικές μου δυνάμεις. Βοηθήθηκα ή καλύτερα σώθηκα χάρη στις επεμβάσεις του Θεού που έλυνε πολλά πρακτικά καθημερινά προβλήματα, πέρα από τα πνευματικά. Αν δε βοηθούσε ο Θεός, θα είχα καταστραφεί ολοκληρωτικά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ


Στο Σατυανάντα άσραμ, στο Μονγκύρ της Ινδίας, είχαν εντυπωσιασθεί όλοι οι γιόγκοι από το γεγονός ότι είχα συναντήσει τον Babaji και ότι είχα πάει στο άσραμ του, ψηλά στα Ιμαλάια. Ερχόντουσαν λοιπόν και με ρωτούσαν διάφορα. Ήθελαν να μάθουν την ακριβή τοποθεσία, όμως ήταν δύσκολο. Γινόταν ολοφάνερο ότι θα ήθελαν να είχαν μια συνάντηση μαζί του. Ήταν κάτι σαν μύθος μεταξύ τους. Ακόμα και ο πρόεδρος του άσραμ, ο Νιράνζαντζι, έδειχνε κάποιο θαυμασμό και περιέργεια. Όταν μου είπε: «He is in the highest level» «Είναι στο υψηλότατο επίπεδο», κατάλαβα ότι είναι μια γνώμη που προφανώς τη συμμεριζόντουσαν όλοι τους. Οι μετοχές μου είχαν ανέβει στο άσραμ μετά από αυτή την πληροφορία.


Εγώ λοιπόν γνώριζα ότι την τάδε του μήνα και για μερικές μέρες ο Babaji θα κατέβαινε στην Αλαχαμπάντ. Μία από τις πολλές ιερές πόλεις των Ινδιών, στην κοιλάδα του Γάγγη. Όταν λοιπόν ζήτησα «άδεια» για να πάω να τον δω, συνάντησα πάλι θαυμασμό και έκπληξη, για το γεγονός ότι θα πήγαινα στη συγκεκριμένη πόλη τις συγκεκριμένες μέρες. Με θεωρούσαν τυχερό, ευνοημένο. Μου εξήγησαν το λόγο. Κάθε δώδεκα χρόνια γινόταν μια εορτή θρησκευτική, και μαζευόντουσαν στην πόλη γιόγκι και γκουρού απ’ όλη την Ινδία. Η γιορτή κρατούσε τρεις μέρες και λατρευόταν το Ινδουιστικό πάνθεο. Θα ‘χα λοιπόν τη μεγάλη «τιμή» και «ευλογία» να παραβρεθώ μαζί με τους μεγάλους γιόγκι και έτσι θα «βοηθηθώ» από την ενέργεια, τις δονήσεις τους, την ατμόσφαιρα τέλος πάντων που θα δημιουργούσαν. Το γεγονός ότι εγώ ένας ξένος, ένας αμύητος, γνώριζα τον τόπο και τη μέρα θεωρήθηκε από τον πρόεδρο σημαδιακό προνόμιο, και μου «επέτρεψε» το ταξίδι. Δηλαδή θα μου έδινε πίσω το διαβατήριο και τα χρήματά μου, που μου τα είχαν πάρει, όταν πρωτόφθασα στο άσραμ.


Πήρα λοιπόν το τρένο και μετά από μακρύ ταξίδι κατέβηκα στην Αλαχαμπάντ. Ήταν μια κλασική πόλη των Ινδιών. Φαντασθείτε ένα τεράστιο χωριό. Μικροί, στενοί δρόμοι, σκοτεινοί και παμβρώμικοι, σπίτια διώροφα και τριώροφα, με ξύλα και λάσπη τα περισσότερα φτιαγμένα, τα πιο σύγχρονα με τσιμέντο. Πού να βγάλει κανείς άκρη σ’ αυτό το χάος; Χάρτης δεν υπήρχε! Μεγάλοι δρόμοι δεν υπήρχαν! Ένα τεράστιο χωριό, δηλαδή λαβύρινθος! Ένας άνθρωπος θα χανόταν σίγουρα, αν προχωρούσε λίγο πιο βαθειά στην πόλη.
Πήγα σ’ ένα ξενοδοχείο κοντά στο σταθμό. Έκλεισα ένα μονό δωμάτιο, ξεκουράστηκα και το απόγευμα βγήκα βόλτα για να φάω και κάτι. Αποφάσισα ότι θα ‘ψαχνα από αύριο για τον Babaji. Δε μου φαινόταν καθόλου πιθανό να τον βρω, όμως πίστευα ότι αυτός θα τα κανόνιζε πάλι τα πράγματα, όπως την προηγούμενη φορά.
…………………
Τα ηλεκτρικά φώτα στους δρόμους ήταν αραιά. Αλλά υπήρχαν αναμμένες φωτιές εδώ κι εκεί. Το έχουν συνήθεια ν’ ανάβουν τα βράδια φωτιές στους δρόμους. Κρυώνουν κιόλας, γιατί είναι συνηθισμένοι στη ζέστη. Μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και στήνουν την κουβέντα με τις ώρες. Πολλοί δεν έχουν και που αλλού να πάνε, και κοιμούνται δίπλα στο πεζοδρόμιο.
Εκείνη τη νύχτα όμως, διάφοροι γιόγκι είχαν στήσει σε διάφορα μέρη το στέκι τους. Άλλοι σ’ ένα μικρό άνοιγμα, άλλος σε κάποια αυλή, άλλος σε κάποιο πάρκο, άλλοι κάτω από κάποιο δένδρο. Γύρω τους μαζευόταν κόσμος, βγάζαν τα παπούτσια τους και καθόντουσαν. Θα ξενυχτούσαν ψάλλοντας ολόκληρη την Μπαγκαβάτι Γκιτά. Μερικοί είχαν κάτι οργανάκια και συνόδευαν το τραγούδι με μουσική. Οι πιο πιστοί καθόντουσαν κοντά και γύρω τους. Άλλοι στέκονταν πιο μακριά όρθιοι, παρακολουθούσαν για λίγο και μετά φεύγαν. Εγώ γύριζα χαζεύοντας από δω και από κει.


Κόλλησα σε κάποια ομάδα. Ήταν ντυμένος με το πορτοκαλί ράσο. Ήταν λεπτός με κάτασπρα μακριά μαλλιά και γένια. Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο και όμορφο. Καθόταν σταυροπόδι στη στάση του λωτού. Μπροστά του είχε ανοιγμένο το βιβλίο και με το δεξί χέρι έπαιζε το οργανάκι, σαν μικροσκοπικό αρμόνιο. Γύρω-γύρω κόσμος ερχόταν να προστεθεί σ’ αυτούς που ήδη καθόντουσαν. Η φωνή του ήταν μελωδική. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν το αντιπροσωπευτικό δείγμα του γιόγκι. Αυτό που φανταζόμουν. Η εικόνα που ερχόταν στο μυαλό μου, όταν έλεγα «γιόγκι». Γιατί υπήρχαν και χοντροί και άσχημοι γιόγκι. Αυτός ήταν άξιος αντιπρόσωπος του είδους. Γι’ αυτό φαίνεται ότι κόλλησα εκεί και βάλθηκα να τον περιεργάζομαι.


Ξαφνικά συνειδητοποίησα τον εαυτό μου, να παίζει το κεφάλι μου πέρα-δώθε, σαν να ήθελα να διώξω κάτι που πήγαινε να κάτσει πάνω, να τρίβω τα μάτια έντονα με τα δυο τα χέρια μου σαν να προσπαθούσα να ξυπνήσω, ενώ ταυτόχρονα αντιλήφθηκα τον κόσμο να απομακρύνεται από γύρω μου έκπληκτος και φοβισμένος. Αρκετοί μάλιστα εγκατέλειπαν την ομήγυρη. Συνήλθα! Τον κοίταξα αδιάφορα. «Σιγά τα αίματα! Ψιλικατζής!» σκέφτηκα. Δε θύμωσα μαζί του, απλά έχασα κάθε ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Έφυγα αδιάφορος για αυτόν και τις «δυνάμεις» του.

Μετά από λίγο επέστρεψα στο ξενοδοχείο και κοιμήθηκα.
Αργότερα σκέφτηκα ότι δεν κατάλαβα πότε έχασα τον αυτοέλεγχο, τη συνείδηση του εαυτού μου. Δεν κατάλαβα πότε άρχισε, ούτε πόσο διήρκεσε, ούτε τι έκανα κατά τη διάρκειά του. Είχα συνείδηση μόνο, όταν αγωνιζόμουν να ξεφύγω. Αλλά ήταν αυτό το τέλος ή μήπως μόνο η αρχή του φαινομένου; Μήπως δεν μπόρεσε να με υπνωτίσει; Μήπως δεν μπόρεσε να με υποτάξει; Μήπως μόνο προσπάθησε χωρίς επιτυχία; Ή ακριβώς το αντίθετο; Δηλαδή άρχισα να αντιδρώ μόνο στο τέλος, όταν με «άφησε», όταν άρχισα να «ξυπνώ». Πόσα λεπτά διήρκεσε αυτή η «κατάληψη»;
(σελ.194-197)

http://dip88.blogspot.gr/2009/10/blog-post_14.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

14
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΣΟΥΑΜΙ ΓΙΟΓΚΑΜΟΥΓΚΑΝΑΝΤΑ

Πηγή: Εκ του βιβλίου “Οι γκουρού ο νέος και Γέροντας Παΐσιος”


Εκείνη την περίοδο η ζωή μου επηρεαζόταν από πολλούς παράγοντες. Πολύ δυνατή επίδραση είχε η προσευχή του Γέροντα*, που την ένοιωθα διάφορες στιγμές (το βράδυ όταν κοιμόμουν, την ημέρα όταν περπατούσα στο δρόμο) να πλημμυρίζει με ειρήνη την ταραγμένη μου ψυχή, να μου χαρίζει μια όαση χαράς μέσα στο βαθύ μου πόνο και κάποια διαύγεια και ηρεμία στη ζούγκλα των σκέψεών μου. Ένοιωθα παρηγοριά, μια δύναμη να με στηρίζει και αποκτούσα σιγά – σιγά κάποια ελπίδα που με απομάκρυνε από το αδιέξοδο και την αυτοκαταστροφή.
Από την άλλη μεριά δεν είχα σταματήσει τις παλιές κακές μου συνήθειες, που με τα χρόνια είχαν γίνει πάθη, που άπλωσαν βαθειές και δυνατές ρίζες στην ψυχή μου. Με τραβούσαν από τη μύτη.

Προσπαθούσα να γεμίσω το κενό της ζωής μου με ύλη και φιλοσοφίες….όμως διαρκώς το κενό μεγάλωνε και η αγωνία φούντωνε…Το μυαλό δούλευε πυρετωδώς, για να βρει τις απαντήσεις, τη διέξοδο…Βιβλία… πολλά βιβλία….πολύ διάβασμα, πολλή σκέψη. Φιλοσοφίες, απόψεις…μουσική, τέχνη…όμως κανένα αποτέλεσμα, καμία λύση, καμία διέξοδος.

Ο γέροντας* μου έδειχνε πράγματα. Πράγματα μεγάλα και θαυμαστά! Πραγματικά σημαντικά και υπέροχα. Δε μου μιλούσε με λόγια, μου χάριζε βιώματα!! Ακουμπούσε την ψυχή μου με την ψυχή του, μας έδενε η καυτή ολόγλυκεια αγάπη του και μου «χάριζε» τα πνευματικά του μάτια, για να «δω» την καρδιά του, για να νοιώσω.

Και έτσι άρχισε να ανοίγει λίγο – λίγο το πυκνό σύννεφο της άγνοιας που με τύλιγε. Ο κόσμος αποκαλυπτόταν με ένα μυστηριώδες βάθος και πλούτο. Η ζωή αποκτούσε νόημα, δεν πλήγωνε όπως η ηδονή. Η γνώση της ύπαρξης αυτών των πραγμάτων ήταν μια άλλου είδους ηδονή. Μια αληθινή ηδονή που δεν τελείωνε, που γινόταν συνεχώς βαθύτερη και εντονότερη, που όταν αποσυρόταν, άφηνε πίσω της χαρά και όχι θλίψη. Αυτή ήταν η πνευματική ηδονή.

Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι με άλλον τρόπο, μέχρι σήμερα, βουτηγμένος σε μια αίσθηση μυστηρίου. Τα σύννεφα, τα πουλιά, ο ήλιος, τα δέντρα, οι βράχοι, τα ζώα, η θάλασσα, οι άνθρωποι, όλος ο κόσμος ήταν ένα πλούσιο μυστήριο. Το πιο μεγάλο και πιο κοντινό μυστήριο ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Μου φαινόταν τόσο θαυμαστός και τόσο άγνωστος. Τι έκρυβε ο κόσμος; Τι έκρυβε η ψυχή; Μυστήριο! Αισθανόμουν ότι ήταν πραγματικά σημαντικά και ήθελα να τα γνωρίσω.

Αισθανόμουν ότι όλα βρίσκονται κάτω από έλεγχο. Μια κρυφή, αόρατη δύναμη τα κυβερνούσε. Σαν αντάρτης που ήμουν τότε, αναρχικός στις ιδέες μου, ήθελα να ξεφύγω απ’ αυτόν τον έλεγχο, απ’ αυτήν τη δύναμη.

Εκτός από το Γέροντα* δεχόμουν επιδράσεις και από αλλού. Η άσωτη ζωή μου με εξέθετε σ’ αυτές τις επιδράσεις. Το ενδιαφέρον μου για τον αποκρυφισμό, τον εσωτερικό, τη «λευκή» μαγεία, τη γιόγκα, το Ζεν, το Βούδα, όλα τέλος πάντων τα συναφή δεν είχε μειωθεί. Ούτε είχα μια ξεκάθαρη άποψη για όλα αυτά. Μου φαινόντουσαν σημαντικά, ελπιδοφόρα. Πραγματικά που θα βοηθούσαν τη ζωή, θα αποκάλυπταν τις δυνατότητες της αληθινής ζωής. Οι υποσχέσεις ήταν πολλές και μεγάλες…Τις πίστευα…

Βέβαια ο γέροντας με είχε προειδοποιήσει.

«-Κοίταξε, παιδί μου, υπάρχουν δύο δυνάμεις στον κόσμο. Ο Θεός και ο Διάβολος. Εξαρτάται με ποιον συγγενεύει κανείς. Εγώ είμαι με το Θεό, με το Χριστό. Αυτοί με ποιον είναι; ΄Εχει και ο Σατανάς «δύναμη». Κάνει και αυτός κάτι «ψευτοθαύματα». Ήταν αρχάγγελος και διατηρεί τη δύναμή του ως αρχάγγελος. Τα δώρα του Θεού είναι αμετάκλητα, βλέπεις».
Ο Θεός έπλασε τον αρχάγγελο Εωσφόρο και τον στόλισε μ’ όλες τις αρετές και με πολλές δυνάμεις. Αυτός διέστρεψε τον εαυτό του.
Έκανε κακή χρήση της ελευθερίας που του χάρισε ο Θεός, λόγω υπερηφανείας, και έπεσε από τη θέση του στον ουρανό. «Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» καθώς λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο (Λουκ. 10,18). Έπεσε και έγινε Διάβολος. ‘Επεσε και από φως έγινε σκοτάδι. Εφεύρε την κακία και το ψεύδος για πρώτη φορά. Γι’ αυτό και ο Χριστός τον ονομάζει «πατέρα του ψεύδους» ( Ιω.8,44). (Πριν απ’ αυτόν δεν υπήρχε πουθενά στον κόσμο κακία. Ο Θεός δημιούργησε τα πάντα «λίαν καλά»). Ο διάβολος μισεί τους ανθρώπους, γιατί είναι προορισμένοι να έχουν θέση κοντά στο Θεό, μισεί τους ανθρώπους, γιατί μόνο μίσος έχει μέσα του για κάθε τι.
Πολεμάει τώρα αυτός να χωρίσει με κάθε τρόπο, ψέμα, πλάνη, δόλο, σκέψη, πράξη τον άνθρωπο από το Θεό: Να τον απομακρύνει από το φως και να τον φέρει στο σκοτάδι, στην εξουσία του. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μπει στην υπηρεσία του και μέσω αυτών ενεργεί διάφορα ψευτοθαύματα.


Τα είχα ακούσει όλα αυτά, αλλά δεν τα πίστευα. Ούτε τα είχα απορρίψει ούτε τα είχα δεχθεί. Αυτήν τη φορά οι απόψεις αυτές προέρχονταν από έναν άνθρωπο τόσο καλό και τόσο γλυκύ που δεν μπορούσα να τον θεωρήσω ύποπτο. Είχα δει τόσα και τόσα θαύματα απ’ αυτόν, τόσες δυνάμεις, τόσες γνώσεις, τόση αγιότητα που δεν μπορούσα να περάσω στο ντούκου την άποψή του, δεν μπορούσα να τον αγνοήσω. Ήμουν μετέωρος.

Από την άλλη μεριά υπήρχε η άποψη ότι όλοι είμαστε το ίδιο. Όλες οι θρησκείες οδηγούν στον ίδιο Θεό. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο ίδιο τέλος. Φυσικά ο καθένας διαφήμιζε περισσότερο το δικό του «μαγαζί».Οι γιόγκοι έλεγαν ότι ο ανώτερος δρόμος είναι η γιόγκα και έβρισκαν κουσούρια στους άλλους. Οι μασόνοι κάτι είχαν να πουν για τους υπόλοιπους, αναδεικνύοντας στο τέλος τους εαυτούς τους ως τους σοφότερους και καλύτερους. Οι «λευκοί» μάγοι έλεγαν ότι εμείς ταιριάζουμε καλύτερα στην ψυχοσύνθεση του δυτικού ανθρώπου και ότι η γιόγκα είναι για τους ανατολίτες, άρα έλα σε μας, και πάει λέγοντας. Εκεί που όλοι τους φαίνονταν να συμφωνούν είναι ότι η Εκκλησία είναι ένα πράγμα νεκρό, χαζό, αξιολύπητο απολίθωμα, που δεν έχει γνώση, δύναμη, ζωή. Γενικά όμως άλλαζαν τις απόψεις τους ανάλογα με το συζητητή και την περίσταση. Κοιτούσαν ποιο ιδεολογικό πουκάμισο είναι στη μόδα σήμερα και το φορούσαν. Βέβαια δεν τα είχα αντιληφθεί πολύ νωρίς αυτά τα παιχνίδια προσηλυτισμού, ως ίσως όφειλα. Αλλά ήμουν βασικά απονήρευτος μέσα σ’όλη αυτήν τη διαφθορά. Περίεργο μεν, αλλά έτσι συνέβαινε…..

……Μία από τις επόμενες μέρες πήγα. Πήρα το αυτοκίνητο και ανέβηκα στη βίλα του Πανοράματος, όπου στεγαζόταν τότε το άσραμ. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και το γρασίδι στεγνό. Στην πίσω αυλή καθόταν η Σουάμιτζι με μία ινδή σουάμι (=γιόγκι μοναχή). Η ξένη επισκέπτρια ήταν μελαχροινή με κοντά μαλλιά, όμορφη. Οι υπόλοιποι κάτοικοι του άσραμ περιφερόντουσαν γύρω τους σε μια απόσταση. Έψαχναν ευκαιρία να γνωρίσουν και να συνομιλήσουν με την «πνευματικά πολύ προοδευμένη» Ινδή σουάμι.
Όταν ήθελα, λόγω των πολλών συναναστροφών μου, ήμουν άνετος τύπος. Δεν ξέρω πως μου ήρθε και λέω, χαριτολογώντας.

-Στον ουρανό σε γύρευα και στη γη σε βρήκα.
Έσκυψε η Ινδή και ρώτησε τη Σουάμιτζι, τη Σιβαμούρτι, στα αγγλικά:
-Τι είπε;
Της εξήγησε….Τη Σιβαμούρτι έψαχνα να βρω, όταν ανέβηκα.

Με τη Σιβαμούρτι δεν είχα ούτε αντιπάθειες ούτε συμπάθειες. Την είχα απομυθοποιήσει από την πρώτη φορά που την είχα δει. Στο ίδιο άσραμ στο παρελθόν περίμενα να τη δω. Όλος ο εκεί πληθυσμός περίμενε με ανυπομονησία την έξοδό της από το δωμάτιο. Μου φαινόταν λίγο χαζή η συμπεριφορά τους. Τα περισσότερα ήταν νεαρά άτομα. Βγήκε ξαφνικά από το δωμάτιο, όλο μεγαλοπρέπεια. Σαν βασιλιάς που βγαίνει να τον δοξάσουν οι υπήκοοί του, καθώς θα μοιράζει τα δώρα και τη εύνοιά του. Μόνο που αυτή είχε περισσότερο ανάγκη το θαυμασμό τους. Μου φάνηκε σαν κακοπαιγμένο θέατρο η ιστορία. Μου έριξε ένα λοξό σύντομο βλέμμα. Δεν ανταποκρίθηκα στο ρόλο του θαυμαστή, όπως ανέμενε το περιβάλλον, αλλά και η ίδια. Τους κοίταξα για λίγο και συνέχισα ν’ ασχολούμαι με τα σχέδιά μου. Δε με αφορούσε αυτό το θέμα. Το έργο ήταν στημένο στα μάτια μου.


Κάποια άλλη φορά μου «είχαν κάνει την τιμή» να μου προτείνουν να μεταφέρω με το αυτοκίνητό μου στο αεροδρόμιο τη Σιβαμούρτι, και έτσι θα είχα τη «μεγάλη ευκαιρία να βοηθηθώ από την πνευματική αύρα της μεγάλης γιόγκι». Βρήκα μια δικαιολογία και αρνήθηκα. Έπαιζε ένα παιχνίδι εξουσίας, το ίδιο άσχημο όπως όλα τα παιχνίδια εξουσίας. Εγώ δεν ήθελα να το στηρίξω με τη συμμετοχή μου. Θα γινόμουν έτσι συνυπεύθυνος.

Είχα πάει αρκετές φορές στο άσραμ, γιατί ήθελα μερικές γνώσεις, μερικές απόψεις τους. Αυτή ήταν η σχέση μου με το άσραμ και την αρχηγό τους.
Κάθισα δίπλα τους, με κάποια άνεση, αφού δεν δεσμευόμουν όπως οι υπόλοιποι από κάποια σχέση ανώτερου προς κατώτερο, μαθητή προς δάσκαλο. Πιάσαμε την κουβέντα, περιέργως όχι με τη Σιβαμούρτι αλλά με την Ινδή. Η Σιβαμούρτι περιορίστηκε να μεταφράζει, όταν μας δυσκόλευαν τα αγγλικά. Συζητούσαμε ώρα πολλή, γεγονός που προκάλεσε βλέμματα ζήλειας και περιέργειας από τους περιφερόμενους.
Προφανώς η ινδή γιόγκι είχε θεωρήσει σημαδιακό το χαιρετισμό μου. Είπαμε πολλά. Της ανέφερα μερικά από αυτά που μου συνέβαιναν, τις απορίες μου, για το ποιος είμαι; Για το τι συμβαίνει στον κόσμο; Για το όραμα και τα υπόλοιπα από το γέροντα Παίσιο.

-Είναι η ώρα να βρεις τον γκουρού σου μου απάντησε. Εγώ είχα αυτές τις απορίες από τότε που ήμουν 5 χρονών παιδί.
-Πως είναι δυνατόν ένα παιδί να έχει τέτοιες απορίες; απόρησα.
-Από τις προηγούμενες ζωές του, ήρθε η απάντηση.

Σκαλώσαμε εδώ. Σκέφτηκα το γέροντα, τους μοναχούς…αυτά τα θεωρούσαν λάθος. Δεν υπάρχουν προηγούμενες ζωές. Ο άνθρωπος έχει αρχή και όχι τέλος, σύμφωνα με την ορθοδοξία. Είναι αθάνατος, αλλά έχει αρχή. Στη γέννησή του δημιουργείται ένα καινούργιο πρόσωπο που θα υπάρχει αιώνια. Μετά το θάνατο καταστρέφεται το σώμα, η ψυχή παραμένει συνειδητή ως πρόσωπο, ως Κώστας, ως Μαρία, και περιμένει κοντά στο Θεό την ανάσταση των νεκρών, που όλοι μας θα αποκτήσουμε ξανά πίσω τα σώματά μας. Αυτά τα σώματα θα μοιάζουν με το σώμα του αναστημένου Ιησού. Σώματα ένδοξα, αιώνια, άφθορα, χωρίς αρρώστια, πείνα, δίψα, ύπνο. Σώματα που κυριαρχούν στην ύλη και τους νόμους της. Σώματα πνευματικά. Όπως το σώμα του Χριστού, που περνούσε τις κλειστές πόρτες, που αναλήφθηκε στους ουρανούς, που ζωοποιήθηκε με την ανάσταση. «Πρωτότοκος των νεκρών εγένετο» ο Χριστός, και θα ακολουθήσει ολόκληρη η ανθρωπότητα, από τον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ, μέχρι τον τελευταίο. Θα γίνουμε Θεοί κατά χάριν, με τη δύναμη του Θεού και τη δική μας προαίρεση. Δεν μπορούμε να κλέψουμε τη θέωση, ούτε να την «κατορθώσουμε» με αλλαζονικές προσπάθειες που στηρίζονται στις ανθρώπινες δυνάμεις. Η θέωση είναι δώρο της αγάπης του Θεού, που δεν ντράπηκε να γίνει όμοιός μας, για να μας ανοίξει το δρόμο που έκλεισε ο άνθρωπος. Είναι δώρο του Θεανθρώπου Χριστού που μας αποκαλεί αδελφούς Του «όστις γαρ αν ποιήσει το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή εστίν» (Ματθ.12,50).

Ο Εωσφόρος και αυτός τη θέωση επεθύμησε. Προσπάθησε να γίνει Θεός με κλεψιά και έγινε…Διάβολος. Ο Αδάμ στον παράδεισο τη θέωση επεθύμησε. Αλλά θέλησε να την αποκτήσει χωρίς το Θεό, παραβαίνοντας τους νόμους του Θεού και…καταστράφηκε. Έγινε από αθάνατος θνητός και παρέσυρε στην πτώση του την ανθρώπινη φύση και έτσι η ανθρώπινη φύση έχασε τη δόξα και τη δύναμή της και καταδυναστεύεται από το διάβολο, στη συμβουλή του οποίου υπήκουσε. Αυτά σκέφτηκα μέσα μου αστραπιαία.

-Γιατί οι μοναχοί λένε ότι είσαστε με το Διάβολο; ρώτησα.
-Αυτοί δε γνωρίζουν. Βρίσκονται σ’ ένα κατώτερο επίπεδο.
-Όχι! Όχι! απάντησα. Δε βρίσκονται σε κατώτερο επίπεδο. Ξέρουν πολλά πράγματα.


Είχα στο νου μου το γέροντα. Είχε πιάσει από το χέρι έναν γενετής παράλυτο και τον έκανε βόλτα περπατώντας γύρω από την καλύβα. Είχε σταυρώσει έναν καρκινοπαθή στο στήθος που του είχαν αφαιρέσει τα ¾ από τα πνευμόνια του και του έλεγαν οι γιατροί ότι θα πεθάνει σε δυο βδομάδες, και τον είχε κάνει καλά. Μου έλεγε πράγματα που συνέβαιναν στο μέλλον. Τάιζε αρκούδες με το χέρι. Η φύση τον υπάκουε. Έβλεπε και συνομιλούσε με αγίους, αγγέλους, την Παναγία. Βρισκόταν σε μακρινά μέρη χωρίς να ταξιδεύει, και την άλλη στιγμή στο καλύβι του. Και δεν ήταν όλα αυτά που με έκαναν να φωνάξω όχι…Ήταν κάτι άλλο, βαθύτερο, πιο κρυφό… Ο Γέροντας ήταν Θεοφόρος. Κουβαλούσε το Θεό μέσα του. Στην καρδιά του, στην ψυχή του. Γύρω του ξεχυνόταν η Χάρις του Θεού που ο καθένας μας την καταλάβαινε σε διαφορετική ένταση και βάθος. Σ’ αυτόν έβρισκαν εφαρμογή τα λόγια του Χριστού «εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσωμεν» (Ιω.14,23). Ο Θεός είχε κάνει «σπίτι» του (μονήν) την καρδιά του γέροντα. «ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν» (Ιω.15,5 ). Οι καρποί του γέροντα ξεχείλιζαν στις χιλιάδες ανθρώπων που τον επισκέπτονταν. Ο καθένας έλεγε την ιστορία του μετά με ευγνωμοσύνη.

Αυτά υπήρχαν μέσα μου, αλλά δεν τα είχα ξεκάθαρα στο νου μου, ούτε τα είχα συνειδητοποιημένα όπως τώρα. Αυτά με έκαναν να φωνάξω « Όχι!».

-Δεν υπάρχει Διάβολος και Θεός. Βρισκόμαστε πίσω, πέρα από το καλό και το κακό. Τι είναι κακό; Τι είναι αμαρτία; επέμενε αυτή.

-Όταν βλάψεις, πονέσεις, στενοχωρήσεις, σκοτώσεις κάποιον άλλο άνθρωπο ή τον εαυτό σου, αυτό είναι αμαρτία, απάντησα.

Η κουβέντα σταμάτησε σ’ αυτήν τη διαφωνία. Σηκωθήκαμε και πήγε ο καθένας αλλού.
Μετά από κάμποση ώρα ήμουν ακόμη στο άσραμ. Είχα βρει κάποιους γνωστούς μου εκεί. Είχα μείνει μόνος κάποια στιγμή, όταν με πλησίασε ξανά η Γιογκαμουγκανάντα.

-Εσύ με ποιον είσαι; με ρώτησε κατευθείαν.
-Εγώ είμαι πέρα από το καλό και το κακό, απάντησα παιχνιδιάρικα.
Σοβάρεψε πολύ.
Αν υπήρχε μόνο Θεός και Διάβολος, εσύ με ποιον θα πήγαινες; ρώτησε κοιτάζοντάς με έντονα.

-Οι καλόγεροι λένε πως εσείς είστε με το Διάβολο; είπα.
-So what? ( Λοιπόν, τι;), απάντησε.

Λεκτικά, συντακτικά αν το εξετάσει κανείς, η απάντηση είναι διφορούμενη. Μπορεί να σημαίνει «Τι κι αν λένε οι καλόγεροι;» ή «τι κι αν είμαστε με το Διάβολο;». Όμως ο τρόπος που τα είπε δεν ήταν μόνο ερώτηση, ήταν πρόκληση και πρόσκληση ταυτόχρονα. Μια ομολογία και μια πρόσκληση στην παρέα. Υπήρχε μία ερωτική έλξη ανάμεσά μας. (Τάντρα;)

Να, είμαστε με το Διάβολο και περνάμε καλά! Μαγκιά μας! ΄Ελα και συ! Τι έγινε; Τι φοβάσαι;
Αυτό ήταν το συνολικό μήνυμα που έλαβα εγώ μέσα από μη λεκτικά κανάλια. Από τη στάση του σώματος, από το βλέμμα, από τη χροιά της φωνής, από τη διαίσθηση της ψυχής.

Δε γνωρίζω με ποιον τρόπο ταυτόχρονα διήγειρε την ψυχή μου. Ένα μεγάλο ξαφνικό κύμα επιθυμίας όρμησε κατά πάνω και με προκαλούσε, με ωθούσε ν’απαντήσω « Είμαι με το Διάβολο».

Ξαφνιάστηκα, τα έχασα από την απρόσμενη αυτή επίθεση. Βρέθηκα ξαφνικά να προσπαθώ πάνω στη σανίδα της λογικής μου να ισορροπήσω σ’ αυτό το τεράστιο κύμα της επιθυμίας που κόντευε να με καταπιεί. Ταυτόχρονα ζούσα κάτι πρωτόγνωρο και προσπαθούσα να το καταλάβω, να μάθω τι μου γινόταν. Ήταν και η έκπληξη από την εκδήλωση αυτή της δύναμής της. «Ώστε είχε κάποιες δυνάμεις!» σκέφτηκα. «Έπρεπε να είμαι προσεκτικός μ’αυτήν». Συνέβαιναν πολλά πράγματα ταυτόχρονα και ξαφνικά. Καθόταν μπροστά μου και με κοίταζε γεμάτη ένταση. Είχε γίνει ένα βλέμμα.

Κατόρθωσα να κυριαρχήσω πάνω σ’αυτήν την άλογη κίνηση της ψυχής μου, να μην υποκύψω και να πω αυτό που όντως είχα μέσα στο νου μου.

-Είμαι με το Θεό, απάντησα.

Ήθελα να συνεχίσω, αλλά το πρόσωπό της σκοτείνιασε ξαφνικά. Θυμός ήταν; απειλή ήταν; μίσος ήταν; Δεν πρόλαβα να ξεχωρίσω, γιατί έκανε απότομη μεταβολή, χωρίς να πει κουβέντα και έφυγε. Από τότε δεν την ξαναείδα…

Μ’ έναν περίεργο τρόπο δεν κάθισα να βγάλω τα συμπεράσματα απ’ αυτήν τη συνάντηση και τη στιχομυθία παρά χρόνια αργότερα, όταν ήδη μου ήταν γνωστά. Αν το είχα κάνει τότε, ίσως να είχα γλυτώσει από πολλές ταλαιπωρίες.
Αργότερα έμαθα κι άλλα πράγματα γι’ αυτήν. Ήταν από μικρή μαθήτρια του Γκουρού. Έκανε ένα ταξίδι σ’ όλο τον κόσμο, γυρίζοντας από άσραμ σε άσραμ, δίνοντας διαλέξεις και μαθήματα πάνω στη Γιόγκα. Τη θεωρούσαν πολύ προχωρημένη. Υψηλού επιπέδου. Ήταν από τις στενές μαθήτριες του Σατυανάντα. Αυτήν τη φήμη είχε και στο κεντρικό άσραμ της κίνησης, στο Μουνγκύρ της Ινδίας, όπως διαπίστωσα, όταν πήγα εκεί, λίγους μήνες μετά.
Έδωσε διαλέξεις και έκανε μαθήματα και στην Ελλάδα.
* Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης
ΠΗΓΗ: http://www.impantokratoros.gr/813F4DFF.el.aspx
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

15
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

16
Πηγή: Βιβλίο: "Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος", σελ. 364-370.



Υπήρξε κάποιος καιρός που η σκέψη και η κριτική ικανότητα του νου μου είχε «παραλύσει». Κι αυτό συνέβαινε, παρ' όλο που είχα σπουδάσει θετικές επιστήμες και είχα εκπαιδευθεί να σκέφτομαι.

Εξωτικές φιλοσοφίες και ανατολίτες υπεράνθρωποι ασκούσαν μια «μυστηριώδη γοητεία» πάνω μου. Κατάπινα αβασάνιστα και μ' ενθουσιασμό όποια άποψη μου σέρβιραν. Ήταν αυθεντίες!! Κανένας δε σκεφτόταν καν να τους αμφισβητήσει.

Ο πόνος ξύπνησε το μυαλό μου.

Έπαθα πολλά απ' αυτούς. Κινδύνεψα... πόνεσα... φοβήθηκα... και γι' αυτό αναγκάσθηκα ν' αρχίσω... να σκέφτομαι. Έπρεπε να ξεπεράσω κάποια «ψυχολογική υποβολή» που τότε δεν αναγνώριζα ότι υπήρχε. Έπρεπε να προσπαθήσω να δω την πραγματικότητα. Έπρεπε ν' αναλύσω, να κρίνω πράξεις, λόγια, προθέσεις. Έπρεπε να καταλήξω σε συμπεράσματα για ανθρώπους.

Σήμερα, σας προσκαλώ να σκεφτούμε παρέα· χωρίς δέος, χωρίς φόβο, χωρίς προκατάληψη, χωρίς περιορισμούς, αλλά ελεύθερα και μεθοδικά. Έχουμε το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να σκεφτόμαστε ελεύθερα προς κάθε κατεύθυνση και ν' αναζητούμε την αλήθεια, αλλιώς κινδυνεύει να εγκλωβισθεί η ζωή μας μέσα σε κάποιο λάθος, μέσα σε κάποιο καλοστημένο ψέμα.

Ας διερευνήσουμε την άποψη ότι «η Γιόγκα δεν είναι θρησκεία, αλλά επιστήμη, σαν κάθε άλλη επιστήμη». Την άποψη αυτή εξέφρασε ο ίδιος ο Ινδός γκουρού Σατυανάντα στο ξενοδοχείο Σαμάρια, στα Χανιά της Κρήτης στις 24 Απριλίου του 1984. Η πληροφορία είναι από το βιβλίο «Διδασκαλίες του Παραμχάμσα Σατυανάντα» τόμος 6ος, σελίδα 148, που εκδίδει η ίδια η κίνηση του γκουρού στην Ελλάδα, Σατυανάντασραμ.

Αυτή η άποψη εκφράσθηκε και πολλές άλλες φορές κατά καιρούς και από τον ίδιο τον Σατυανάντα, αλλά και από τα επίσημα έντυπα της κίνησής του, που εκδίδουν οι οπαδοί του στην Ελλάδα. Είναι το βασικό στοιχείο της εικόνας που θέλει να καλλιεργήσει προς τα έξω η κίνηση Σατυανάντασραμ για τον εαυτό της. Την ίδια άποψη εξέφρασε και ο γκουρού του «Υπερβατικού Διαλογισμού» ο Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι. Εγκαινιάζοντας το ίδρυμά του που το βάφτισε «Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Ερευνών» δήλωσε «εδώ δεν πρόκειται για τίποτ' άλλο, παρά για καθαρή επιστήμη».

Όχι μόνο οι γκουρού αλλά και όλα σχεδόν τα κινήματα του «New Age», της Νέας Εποχής, προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από το μανδύα της επιστήμης.

Ας επικεντρωθούμε στον ισχυρισμό ότι «η γιόγκα δεν είναι θρησκεία».

Οι μεγάλες (από άποψη πληθυσμού) θρησκείες του πλανήτη μας είναι ο Μουσουλμανισμός, ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και ο Ινδουισμός.

Ο «σκληρός πυρήνας» του Ινδουισμού είναι ο Ινδικός λαός και γεωγραφικά, η χώρα της Ινδίας, εξ ου και το όνομα. Σήμερα, μετά από απομόνωση αιώνων, γίνεται προσπάθεια εξάπλωσης του σ' όλες τις ηπείρους: Ευρώπη, Αυστραλία, Βόρεια και Νότια Αμερική, Αφρική αλλά και στη Ρωσία και Ιαπωνία.

Οι ινδουιστές είναι διαιρεμένοι σε εκατοντάδες αιρέσεις-σχολές που έχουν διαφωνίες αλλά και εχθρότητες μεταξύ τους. Όλες όμως αυτές οι σχολές υποκλίνονται στην Μπαγκαβάτ-Γκιτά (= θείο τραγούδι), το «Ευαγγέλιο» του Ινδουισμού. Είναι ένα κείμενο που συναντιούνται όλοι οι Ινδουιστές. Ένα κείμενο που θεωρείται «ιερό» και «θεόπνευστο» απ' όλους...

Το κείμενο αυτό το μελετούν και το ψάλλουν ως λατρεία στο «θεό» Κρίσνα καθημερινά οι γιόγκι. Στο άσραμ του Σατυανάντα, στο Μονγκύρ της Ινδίας, κάθε πρωί, επί μία ώρα έψαλλαν αποσπάσματα από την Μπαγκαβάτ-Γκιτά, μ' ένα λατρευτικό τρόπο.

Τι είναι η Μπαγκαβάτ-Γκιτά; Ένας διάλογος, υπό μορφή ποιήματος. Κάτι σαν τη «Θεογονία», το ποίημα του αρχαίου Έλληνα Ησιόδου, όπου περιγράφεται η «γέννηση των «θεών» του Ολύμπου: κάτι σαν την «Ιλιάδα» του Ομήρου, όπου με αφορμές τον πόλεμο της Τροίας «θεοί» και... άνθρωποι συμπλέκονται σε έχθρες και φιλίες.

Μέσα λοιπόν στην Γκιτά, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, λίγο πριν αρχίσει μια μεγάλη μάχη, ο «θεός» Κρίσνα αποκαλύπτει τη γιόγκα στο μαθητή και φίλο του, Αρτζούνα. Ο βασιλιάς-μαχητής Αρτζούνα ρωτά και ο Κύριος (= Κρίσνα) διδάσκει. Άλλα ας δώσουμε το λόγο στο ίδιο το κείμενο που είναι πολύ αποκαλυπτικό. Όλα τ' αποσπάσματα είναι από το βιβλίο Μπαγκαβάτ-Γκιτά, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 4η έκδοση 1991, σε μετάφραση του Θεοδώρου Παντουβά. Αφιερώνεται από το μεταφραστή στον γκουρού του, Σουάμι Ghanananda, του τάγματος Ramakrisna, προέδρου του Ramakrisna Vedanta Center του Λονδίνου και προλογίζεται ευμενώς από το νυν πρόεδρο του Κέντρου Swami Bhavynanda.

Σύμφωνα λοιπόν με την Γκιτά, η γιόγκα δεν είναι ανθρώπινο εύρημα, ανθρώπινο δημιούργημα, όπως λόγου χάρη η επιστήμη. Η γιόγκα είναι «θεία» αποκάλυψη, δώρο, που ο «Κύριος της Γιόγκα», ο «θεός» Κρίσνα προσφέρει στην ανθρωπότητα, μέσω του Αρτζούνα.


«Ο κύριος είπε· Στον κόσμο αυτόν από παλιά ένας διπλός δρόμος φανερώθηκε από μένα, ω αναμάρτητε. Του Γνιάνα-Γιόγκα για τους ανθρώπους της συλλογής και του Κάρμα-Γιόγκα για τους ανθρώπους της δράσης» (Κεφ. 3ο, στίχος 3/33). κι άλλου ο Κύριος (= Κρίσνα) λέει στο μαθητή του Αρτζούνα:

«Ο κύριος είπε· Αυτός ο ίδιος ο αρχαίος Γιόγκα σου φανερώθηκε σήμερα από Εμένα. Λάτρης μου είσαι και φίλος κι αυτό το μυστικό είναι πραγματικά υπέρτατο» (κεφ. 4ο, στίχος 3).

Λίγα ακόμη από τ' αναρίθμητα αποσπάσματα της Μπαγκαβάτ Γκιτά θα μας πείσουν ότι· η Γιόγκα είναι μια μορφή λατρείας με την οποία ο «θεός» επιθυμεί να λατρεύεται από τους οπαδούς του. Λέει λοιπόν ο Κρίσνα:

«Μα οι μεγάλες ψυχές, ω Γιε της τιρίτχα, που έχουν θεία φύση, Εμένα λατρεύουν με απαρασάλευτη σκέψη, έχοντας γνωρίσει την πηγή των όντων, την Άφθαρτη.

Πάντα δοξάζοντάς με και αγωνιζόμενοι με αποφασιστικότητα, προσκυνώντας με, με λατρεύουν με αφοσίωση πάντα σε Γιόγκα» (Κεφ. 9ο, στίχ. 13-14). κι άλλου λέει· «Ο Γιόγκι που ‘χει αυτοκυριαρχία και ακλόνητη αποφασιστικότητα, με καρδιά και νου αφιερωμένα σ' Εμενα, αυτός ο λάτρης μου, μου είναι αγαπητός» (κεφ. 12, στ. 14). κι άλλου λέει· «Κι αυτός που θα μελετήσει τον ιερό τούτο διάλογό μας, απ' αυτόν Εγώ θα έχω λατρευθεί με τη Γνώση θυσία. Έτσι εγώ ορίζω» (Κεφ. 18, στ. 70).

Με εξουσία μιλάει ο θεός Κρίσνα, και ορίζει ότι όχι μόνο η πρακτική εξάσκηση της Γιόγκα αλλά και η απλή μελέτη της θεωρίας της, θεωρείται λατρεία προς αυτόν!! Τώρα ο καθένας ξέρει ότι η λατρεία είναι θρησκευτική πράξη και όχι επιστήμη.

Ακόμα, μέσα από την Μπαγκαβάτ Γκιτά ο «θεός» Κρίσνα διδάσκει ότι· η Γιόγκα είναι μια μορφή θυσίας σ’ αυτόν. Τι νομίζετε; η θυσία είναι επιστημονική πράξη;... ας δούμε.

«Άλλοι προσφέρουν θυσία υλικά αγαθά, άλλοι τον ασκητισμό, άλλοι το Γιόγκα και άλλο...» (Κεφ. 4ο, στ. 28), άλλου λέει: «Άλλοι προσφέρουν όλες τις λειτουργίες των αισθήσεων και του Πράνα τις λειτουργίες, θυσία στη φωτιά του Γιόγκα της αυτοσυγκέντρωσης» (Κεφ. 4ο, στ. 27).

Σ' άλλα σημεία ο «θεός» Κρίσνα διακηρύσσει τον εαυτό του θεό-δημιουργό του κόσμου. Διακηρύσσει ότι αυτός είναι το κέντρο και ο σκοπός γύρω από τον όποιο περιστρέφονται και καταλήγουν τα πάντα μέσα στον Ινδουισμό. Τα πάντα· οι «ιερές» γραφές Βέδες, οι θυσίες, οι ιεροτελεστίες, τα μάντρα, το Ιερό ΟΜ, οι ασκήσεις γιόγκα... είναι ο Κρίσνα.

Ας δώσουμε ξανά το λόγο στο κείμενο της Μπαγκαβάτ Γκιτά κεφ. 9ο στίχοι 16-17-18-19.

«Εγώ 'μαι η ιεροτελεστία, Εγώ η θυσία... ο Μάντρα Εγώ. Εγώ η σπονδή, εγώ η φωτιά... Εγώ του κόσμου τούτου είμ' ο πατέρας, η μάνα, ο χορηγός, ο Προπάτορας, το αντικείμενο της γνώσης, ο Εξαγνιστής, η συλλαβή ΟΜ κι ακόμα ο Ρίγκ-Βέδα, ο Σάμα-Βέδα και ο Γιάτζιους-Βέδα, ο σκοπός, το στήριγμα, ο Κύριος... Η αθανασία κι ο θάνατος και το ον και το μη ον, Εγώ είμαι ω Αρτζούνα».

Αλλά ας πάμε πάρα κάτω.

Για ποιο λόγο τέλος πάντων αρχίζει κάποιος να εξασκείται στη Γιόγκα; Ποιο είναι το ζητούμενο; Ποιο είναι το ποθητό τέλος; Ας μην ακούσουμε επαρχιώτες μικροπωλητές, που λένε ό,τι τους βολεύει για να διαφημίσουν την πραμάτεια τους, αλλά ας ακούσουμε, το «μητροπολιτικό» κέντρο να ομιλεί. Ας ακούσουμε το «θεό» Κρίσνα μέσα από τη Μπαγκαβάτ Γκιτά να μας δίνει την απάντηση.

«Τη σκέψη έχε σ' Εμένα, Εμένα λάτρευε, σ' Εμένα θυσίαζε, Εμένα προσκύνα, έτσι σ' Εμένα θα 'ρθεις» (κεφ. 18, στ. 65).

«Άνθρωποι χωρίς πίστη σε τούτη τη διδασκαλία ξαναγυρίζουν στο δρόμο τον κόσμου τον θάνατον, χωρίς να φθάσουν σ' Εμένα» (Εδώ, όπως και σε πολλά άλλα σημεία γίνεται λόγος για πίστη!!).

«Με τη δική Του Χάρη, θα φθάσεις, στη γαλήνη την υπέρτατη, στην αιώνια κατοικία».

Για να φθάσει κανείς στο τέρμα, εκτός από την πρακτική εξάσκηση της Γιόγκα χρειάζεται απαραίτητα και η «Χάρη» του θεού Κρίσνα!!!

Τι λέτε, είναι η γιόγκα θρησκεία ή επιστήμη, όπως διακήρυξε ο Ινδός γκουρού Σατυανάντα; Τι νομίζετε, μας είπε την αλήθεια η θέλουν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια;


«...Κι αυτός ακόμα, λυτρωμένος, στους φωτεινούς κόσμους θα φθάσει των ενάρετων» (κεφ. 18, στ. 17).

Στόχος λοιπόν της Γιόγκα είναι η αιωνιότητα στους φωτεινούς κόσμους των ενάρετων.

Σκοπός λοιπόν και τέλος της Γιόγκα είναι η ένωση με το θεό. Άλλωστε αυτό σημαίνει η λέξη Γιόγκα (= ένωση με το θεό). Προσοχή όμως. Ένωση όχι με κάποιον απρόσωπο «θεό» αλλά με το συγκεκριμένο «θεό» Κρίσνα! Τον εφευρέτη, δημιουργό και δάσκαλο της γιόγκα. Έτσι διδάσκει ο «θεός» Κρίσνα ή οποίος κρύβεται πίσω του, έτσι διδάσκει η «Ιερή» Γκιτά!!...

Συμπεράσματα:

Η γιόγκα, η φιλοσοφία της, από την οποία πηγάζουν και οι πρακτικές της, συνδέεται αδιάσπαστα με θεμελιώδεις θρησκευτικές αντιλήψεις όπως:



� η ύπαρξη και η αθανασία της ψυχής

� η μετεμψύχωση

� ο νόμος του Κάρμα, δηλαδή της ανταπόδοσης των καλών η κακών πράξεων του ανθρώπου σ' άλλες ζωές

� η ύπαρξη του θεού που καθοδηγεί τους πιστούς του προς αυτόν.


Μετά από αυτά εσείς τι λέτε;... Είναι η γιόγκα θρησκεία η επιστήμη όπως ισχυρίζεται ο γκουρού;...

Μα, η επιστήμη έχει ως αντικείμενο μελέτης το φυσικό κόσμο, την ύλη και τις εκδηλώσεις της. Όργανο της επιστήμης είναι... η λογική σκέψη, μέχρι εκεί που αυτή μπορεί να φθάσει. Όταν ξεπεράσουμε αυτά τα όρια, απλά κάνουμε υποθέσεις, πιθανολογούμε ή εκφράζουμε τα πιστεύω μας. Πολλοί μεγάλοι επιστήμονες (π.χ. Αϊνστάιν, Πασκάλ, κ.λ.π.) πίστευαν στον Θεό, αλλά ποτέ δε διανοήθηκαν να παρουσιάσουν αυτή τους την πίστη ως... επιστημονική άποψη.

Οι γκουρού όμως είναι τεχνίτες στο να αλλοιώνουν και να διαστρεβλώνουν τις λέξεις και τις έννοιες. «Έχει κύρος η επιστήμη στο Δυτικό κόσμο, σκέφτονται, άρα συμφέρει να "ντυθούμε" το μανδύα της επιστήμης». Προβατόσχημοι λύκοι. Γιατί κρύβεστε πίσω από πράγματα που δε σας ανήκουν; Γιατί δε διακηρύσσετε καθαρά και τίμια τα μεταφυσικά σας πιστεύω; Μήπως φοβάστε την αντίδραση του κόσμου; Μήπως θέλετε σιγά-σιγά να τους εθίσετε σ' αυτές τις μεταφυσικές απόψεις; Μήπως θέλετε να τους αλλάξετε την πατροπαράδοτη πίστη τους;


Ας προσθέσουμε και μερικές παρατηρήσεις κοινωνιολογικής φύσης, για να συμπληρώσουμε την εικόνα.

Οι Ινδοί είναι ένας λαός με βάθος. Είναι ένας πολύ θρησκεύων λαός. Παντού στη χώρα τους βλέπει κανείς εικόνες, αγάλματα και ναούς αφιερωμένους σε κάποιον από τους χιλιάδες θεούς του Ινδουιστικού πανθέου, π.χ. Κρίσνα, Βισνοϋ, Σίβα, Βράχμαν, Κάλι, Ίντρα, Ράμα κ.λ.π.

Μέσα από το πλήθος του λάου, ξεχωρίζουν οι Σανυάσιν, οι Σουάμι. Άνθρωποι ιδιαίτερα θρησκεύοντες. Έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε κάποια μορφή Γιόγκα, στην αναζήτηση του Θεού. Φορούν κάποια ιδιαίτερη ενδυμασία, συνήθως το γκερού χρώματος ράσο τους, που τους ξεχωρίζει από το πλήθος.

Ζουν συνήθως ομαδικά, σε κάποιο άσραμ, υπό την καθοδήγηση κάποιου γκουρού. Υπάρχουν και κάποιοι περιπλανώμενοι, μακριά από πόλεις, ταξιδεύοντας από ένα «ιερό» προσκύνημα σε κάποιο άλλο, συνήθως κατά μήκος του «Ιερού» ποταμού Γάγγη. Πίνουν και λούζονται καθημερινά στα νερά του, γιατί πιστεύουν ότι έτσι εξαγνίζονται από τις αμαρτίες τους, το κακό τους κάρμα.

Στην Ελλάδα οι άνθρωποι που κάνουν γιόγκα, υποκύπτουν, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, σε μια πολιτιστική ινδική επιρροή. Αρχίζουν να στολίζουν το σπίτι τους με ινδικά μπιχλιμπίδια, να μαγειρεύουν ινδικά φαγητά, ν' ακούν ινδική θρησκευτική μουσική (Κίρταν), να «σκέφτονται» Ινδικά, να μιλούν για μετεμψύχωση, για προηγούμενες ζωές, για τις κρυμμένες δυνάμεις του ανθρώπου, για τα «κατορθώματα» των γιόγκι.

Στό τέλος, μερικοί γίνονται μόνιμοι θαμώνες των εδώ άσραμς. Φορούν το γκερού ράσο των γιόγκι. Κόβουν τα μαλλιά τους και τ' αφιερώνουν στον γκουρού. Αλλάζουν το όνομά τους με κάποιο ινδικό όνομα. Υπακούν, συνήθως απόλυτα στον γκουρού και τους τοπικούς αντιπροσώπους-μαθητές του. Κάνουν κάποια τελετή και παίρνουν τον τίτλο του Σουάμι. Δωρίζουν την περιουσία τους στην κίνηση και αφιερώνουν όλο τους τον εαυτό, όλη τους τη ζωή, όλο τους το χρόνο... στην ανάπτυξη του κινήματος... που θα σώσει τον κόσμο.

Αν λοιπόν μπορούν να μας πείσουν ότι όλα αυτά δεν είναι θρησκεία, τότε λίγο απέχουν από το να μας πείσουν ότι δεν είμαστε ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι, αλλά πνευματικώς εξουσιαζόμενα ρομπότ.

Πιστεύω στην ελευθερία της-θρησκευτικής συνείδησης. Εκείνο που μ' ενοχλεί είναι η προσπάθεια εξαπάτησης. Εκείνο που μ' ενοχλεί είναι να παρουσιάζεται κανείς με μια όμορφη μάσκα, φοβούμενος μήπως δε γίνει αποδεκτός δείχνοντας το αληθινό του πρόσωπο. Αυτή τη συμπεριφορά τη θεωρώ υποκριτική, ύπουλη.

Έκλεψαν ένα κομμάτι από τη ζωή μου. Έχασα χρόνο, ενέργεια, χρήμα, ευκαιρίες. Πάλεψα χρόνια μ' ένα καλοστημένο ψέμα.

Ελπίζω μ' αυτά τα γραπτά να βοηθήσω κάποιες αδελφές ψυχές να ξεμπλέξουν γρηγορότερα, ευκολότερα και με λιγότερες απώλειες.

***



Η τέχνη της παραπλάνησης

Είναι φυσικό ο άνθρωπος να επιθυμεί ό,τι καλό και ωφέλιμο. Όμως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός! Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η «τέχνη» της διαφήμισης ή καλύτερα της εξαπάτησης έχει φθάσει σε μεγάλη ανάπτυξη, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.

Όλοι οι διαφημιστές παρουσιάζουν τα πράγματα από την «ωραία» τους πλευρά. Τα μειονεκτήματα, τα ελαττώματα ή τα αποσιωπούν αν είναι δυνατόν ή τα παρουσιάζουν ως... προτερήματα. Έτσι ο ανυποψίαστος... προχωρεί και μόνο αφού την «πατήσει», θα συνειδητοποιήσει το πάθημά του.

Επειδή είμαι άνθρωπος που την έχω «πατήσει» και έχω πονέσει πολύ απ' αυτό, θεωρώ υποχρέωσή μου να σας προειδοποιήσω. Από εδώ και πέρα, το πώς θ' αντιδράσετε, είναι και δικιά σας ευθύνη.

Στις μέρες μας γίνεται μια έντονη προσπάθεια προσηλυτισμού. Ορισμένα κέντρα καλλιεργούν συνειδητά τη σύγχυση στα μυαλά των ανθρώπων. Έτσι μειώνεται η ικανότητα για σκέψη και κριτική. Το άτομο γίνεται ευάλωτο. Χειραγωγείται, αλλάζει ιδέες, πιστεύει και κατευθύνεται προς συγκεκριμένους «χώρους».

Πώς καλλιεργείται αυτή η σύγχυση; Με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ένας από αυτούς για παράδειγμα είναι ο εξής: Αλλάζοντας την έννοια, το περιεχόμενο των λέξεων!!

Όταν χρησιμοποιούμε τις ίδιες λέξεις με διαφορετικό όμως νόημα, δημιουργείται σύγχυση. Μέσα στα θολά νερά της φωλιάζει η εξαπάτησή μας. Ένα μικρό παράδειγμα: η λέξη Χριστός. Το νόημα που έχει αυτή η λέξη εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι: Χριστός = Συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, που έδρασε στην περιοχή της Παλαιστίνης (σημερινό Ισραήλ) πριν 2.000 περίπου χρόνια. Δίδαξε κάποια συγκεκριμένη αλήθεια, απόκτησε πολλούς οπαδούς, ίδρυσε την Εκκλησία.

http://www.oodegr.com/oode/anatolikes/b ... gioga1.htm
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

17
Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα οτι η εικόνα που υπήρχε στο μυαλό μου για το Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς και αυτό που έβλεπα και αυτό που ζούσα,ήταν δυο πράγματα τελείως αντίθετα.Εγω πίστευα οτι οι Χριστιανοί ήταν μικρόμυαλοι,με ψυχολογικά προβλήματα,κουτοπόνηροι,μίζεροι.Πίστευα οτι η εκκλησία, ο Χριστιανισμός είναι κάτι το νεκρό,μια μουμιοποιημένη παράδοση που ταιριάζει μόνο σε ανθρώπους χαμηλού επιπέδου,σε πονηρούς απατεωνίσκους και μικροκλέφτες.Έπαθα έκπληξη,όταν γνώρισα απο κοντά τους ανθρώπους και τα πράγματα.

Γρήγορα αναρωτήθηκα.Καλά πως έγινε και σχηματίστηκε στο μυαλό μου αυτή η αρνητική,αυτή η ψεύτικη εικόνα για τους Χριστιανους και την Εκκλησία;Δεν είχα το δικαίωμα να έχω άποψη για αυτό το θέμα,γιατί δεν είχα γνωρίσει απο κοντά,ποτέ μου κανένα μοναχό,κανένα παπά ,κανένα συνειδητο Χριστιανό.

Όλη αυτή η αρνητική εικόνα είχε σχηματιστεί μέσα μου απο τις εφημερίδες και απο την τηλεόραση.Είχα οικειοποιηθεί μια ξένη άποψη!....άρα...είχα υποστεί πλύση εγκεφάλου...Αυτό θα πει πνευματική υποταγή,πνευματική δουλεία.Ο έλεγχος της σκέψης μέσα απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Άραγε σε πόσα άλλα θέματα έχω υποστεί την .... ίδια πλύση εγκεφάλου;Κομματάκι κομματάκι,λίγο λίγο ,ειδησούλα στην ειδησούλα χτίζουν μέσα στα μυαλά μας τις εικόνες που θέλουν.Μόνο η συνειδητοποίηση και η συνήθεια της κριτικής και ελέγχου των πληροφοριών που δεχόμαστε μπορεί να μας ελευθερώσει απο την πνευματική σκλαβιά.

Σελ.48-49
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

18
Γίνεται ἕνας φοβερός,ἕνας τεράστιος πόλεμος πάνω στὸν πλανήτη Γῆ.

Γίνεται ἕνας φοβερός,ἕνας τεράστιος πόλεμος πάνω στὸν πλανήτη Γῆ.Δὲν ὑπάρχει γωνία ποὺ νὰ μὴν μαίνεται αὐτὸς ὁ πόλεμος.Τὸ πεδίο αὐτοῦ τοῦ πολέμου είναι ὁ νοῦς και ἡ καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων.Οἱ ἀποφάσεις πού παίρνουμε,οἱ ἐπιλογὲς πού κάνουμε,ὁ τρόπος πού ἀντιμετωπίζουμε τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς ἢ μᾶς οδηγοὺν σωστὰ ἢ σὲ μονοπάτια ἀδιέξοδα και καταστροφικά.Ἢ κερδίζουμε τὴν ζωή,τὴν γνώση,τὴν χαρά ἢ κάνουμε λάθος και πηγαίνουμε στὸ θάνατο,στὴν ἄγνοια ,τὸν πόνο και τὴν λύπη.Ἔχουμε εχθροὺς πού μᾶς μισοῦν ἄγρια.Θέλουν νὰ μᾶς καταστρέψουν τελείως.Νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν.Οὐρλιάζουν μὲ ἀσυγκράτητο μῖσος ἐναντίον μας.Ἢ μὲ παγωμένη πονηρία καταστρώνουν πολὺ ,ὕπουλα σχέδια,γιὰ νὰ μᾶς ξεγελάσουν καὶ νὰ μᾶς ὀδηγήσουν σιγὰ σιγὰ στὸν ὀλοκληρωτικὸ αφανισμό,στὴν τέλεια δυστυχία,στὸν θάνατο.

Προσπαθοῦν νὰ νικήσουν τὸν νοῦ τοῦ ανθρώπου. Νὰ τὸν βουλώσουν,νὰ κλείσουν κάθε παράθυρο πού μπορεῖ νά δεχθεῖ τὸ φῶς κάποιας οὐσιαστικῆς γνώσης. Νὰ τὸν ἐμποδίσουν νὰ συνειδητοποιήσει τὸ μεγαλεῖο του και τῆν ἀξία. Νὰ τὸν πείσουν νὰ ξεπουληθεῖ πολὺ φθηνὰ γιὰ μιὰ πέτρα γιὰ παράδειγμα.Κάνουν ὁ,τιδήποτε μποροῦν γιὰ νὰ τὸν στρέψουν σὲ λάθος δρόμους.

Οἱ εχθροί μας εἶναι πρόσωπα.Ἔχουν ονόματα. Εἶναι πανοῦργοι,ἀδίστακτοι,δουλεύουν ἀδιάκοπα γι’αὐτὸ τὸν σκοπό.Συνεργάζονται μεταξύ τους,ἀνήκουν σ’ἕνα εἶδος,σὲ μια φυλή.Παλεύουν συνολικὰ μὲ τὴν ἀνθρωπότητα,ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν καθένα χωριστά.Ἰδιαίτερα ἂν, κάποιος ἀπὸ τὸ εἶδος μας πάει νὰ τοὺς ξεφύγει ἢ κάποιος τοὺς ανακαλύψει.Αὐτὰ τὰ ἄτομα βρίσκονται ὑπὸ ἰδιαίτερη παρακολούθηση ἐκ μέρους τους,ὑπὸ ἰδιαίτερη πίεση.

Αρκετοί ἄνθρωποι τοὺς ἔχουν ἀνακαλύψει μέσα στοὺς αἰώνες.Πολλοὶ ἀπ’αὐτοὺς ἔχουν πάει μὲ τὸ μέρος τους,εἴτε οικειοθελῶς,εἴτε παρασυρμένοι και ἐξαπατημένοι ἀπ’αὐτούς. Βρίσκονται πιὰ ὑπὸ τὴν ἄμεση ὲξουσία τους.Τοὺς ἐξυπηρετοῦν,τοὺς δουλεύουν, τοὺς διευκολύνουν στα σχέδια τους, και για ἀντάλλαγμα βοηθιούνται ἀπ’αὐτοὺς σὲ αὐτὴν τὴν ζωή.Κερδίζουν λ.χ. εὔκολα θέσεις,ἐξουσία πάνω σ’ἄλλους ἀνθρώπους,πλοῦτο και ὅ,τι ἄλλο ζητήσουν.Βέβαια ζοῦν ἐπικίνδυνα καὶ ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ φόβου.Ἕνα βαθὺ καὶ μόνιμο φόβο,χωρὶς καμία ἐλπίδα.Τὰ «αφεντικά» τους ,τοὺς μισούν καὶ αὐτοὺς για τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι ἄνθρωποι.Εἶναι ἀναλώσιμοι. Καὶ πολλὲς φορὲς τὸ μίσος καὶ ἡ ὀργὴ τῶν ἀφεντικῶν τους ξεσπάει πάνω τους.Εἶναι δυστυχισμένοι,εἶναι φοβιτσιάρηδες.

Ὑπάρχουν καὶ άλλοι,ποὺ ἔχουν ἀνακσλύψει,ποὺ ἔχουν ξεσκεπάσει αὐτοὺς τοὺς κρυφοὺς ἐχθρούς μας.. ποὺ ἔχουν δει τὴν έκταση τῆς ,ἀλλᾶ καὶ τὴν κυριαρχία τους σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο.Μᾶς ἔχουν σχεδὸν νικήσει.Ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει,ἂν ὄχι ὁλοκληρωτικά,σ’ἕνα τεράστιο ποσοστὸ υποταχθεί σ αὐτούς. Παρόλ’αὐτά, αὐτὰ τὰ άτομα,διαλέγουν νὰ τοὺς ἀντισταθοῦν.Δὲν δειλιάζουν ἀπὸ την δύναμή τους.Δὲν φοβοῦνται τὸν κόπο καὶ τοὺς κινδύνους.Διαλέγουν νὰ πεθάνουν σ’αὐτὴν τὴν τρομερὴ μάχη,πολεμώντας ἐναντίον τους ὄρθιοι,παρὰ νὰ συμμαχήσουν μ’ αὐτούς.Εἶναι γιὰ μένα αὐτὸ πού λέμε «Ἥρωες».

Τοὺς θαυμάζω.Εἶναι αὐτοῖ πού ὓπομένουν τὴν πίεση τῆς πρώτης γραμμῆς,γιὰ νὰ ἔχουμε ἐμεῖς στὰ μετόπισθεν κάποια σχετικὴ ἄνεση.Ἐγῶ φοβόμουν νὰ μπῶ στὴν πρώτη γραμμὴ(ἵσως ἀκόμα νὰ φοβᾶμαι),προτιμοῦσα νὰ«χαρώ» τὴν ζωὴ στὰ μετόπισθεν.Ὅμως αὐτοὶ οἱ ἥρωες,ἀρκετοὶ ἀπ’αὐτούς,ἔχουν ἐξευτελίσει τοὺς ἐχθρούς μας. Τοὺς έχουν κατανικήσει στὶς προσωπικὲς «μονομαχίες» .Οἱ ἐχθροί μας πιὰ τοὺς τρέμουν.Και αὐτὸ πού τρέμουν πιὸ πολύ,εἶναι μὴν γίνη γνωστό τὸ γεγονὸς καὶ στοὺς ὑπόλοιπους ἀνθρώπους.Μὴν ἀναθαρρήσουν και ἄλλοι άνθρωποι ἀπὸ τὴν νίκη τους και θελήσουν νὰ ακολουθήσουν τὸ παράδειγμά τους.Μὴν δημιουργηθεί κάποιο ρεῦμα,κάποια κίνηση μέσα στὴν μάζα τὴς ἀνθρωπότητας πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.Μὴν χάσουν δηλαδὴ τὸ παιχνίδι σὲ μαζικὸ επίπεδο.Γιατί ὑπάρχει πάντοτε αὐτὴ ἡ δυνατότητα τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀνατροπῆς τους.Γιὰ νὰ ἀποφύγουν μιὰ τέτοια ἐξέλιξη,προσπαθοῦν νὰ θάψουν τὸ γεγονὸς τῆς ὕπαρξης τέτοιων ατόμων,εἴτε μὲ τὴν συκοφαντία,εἴτε μὲ τὴν διαστρέβλωση,εἴτε μὲ τὴν σιωπή.

Οἱ εχθροί μας,ὄχι μόνο μᾶς μισοῦν,ἀλλὰ μᾶς φοβοῦνται ταυτόχρονα.Ὅχι γιὰ αὐτὸ πού εἴμαστε,ἀλλὰ γιὰ αὐτὸ πού μποροῦμε νὰ γίνουμε.Γιὰ τὶς δυνατότητές μας πού τοὺς ξεπερνούν κατὰ πολύ.Αὐτὲς τῖς δυνατότητες,θέλουν νὰ ματαιώσουν ,νὰ μὴν γίνουν ποτὲ πραγματικότητα,γιατὶ τότε θὰ τοῦς ξεπεράσουμε κατὰ πολύ.

Σὲ αὺτὴ τῆν μάχη ὁ καθένας πολεμᾶει...Ἡ νίκη ἢ ἡ ἤττα είναι προσωπική.Κάποιος νικητής, πού ἔχει ἀποδεσμευθεὶ ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ἐχθρῶν,μπορεῖ νὰ συμβουλέψει,νὰ ὁδηγήσει,νὰ δείξει τὸν δρόμο.Σὲ μας έγκειται νὰ θελήσουμε... νὰ περπατήσουμε .Νὰ θελήσουμε νὰ ἀγωνιστοῦμε.Ἐμεῖς πρέπει νὰ συνεισφέρουμε τὴν θέλησή μας...ἀπὸ κει και πέρα ὑπάρχει βοήθεια,μεγάλη βοήθεια.

(Ἕνας τέτοιος νικητής τους,ἦταν ο π.Παίσιος,πού δὲν τὸν εἶχα γνωρίσει ἀκόμη.)
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παραθρησκεία-Νεοφανείς Αιρέσεις-Σέχτες-Καταστροφικές Λατρείες”

cron