Από το ασυγχώρητο έγκλημα του 1438 ως την Άλωση
Δημοσιεύτηκε: 22 Νοέμ 2013, 02:34
«Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν εὐρωπαϊκὴ σκέψη, ποὺ ἐξυπονοεῖ τὴ χρεωκοπία τοῦ προτεσταντισμοῦ, ἔπρεπε ἡ Ὀρθόδ. Ἐκκλησία, μὲ μόνη τὴν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τοῦ Θεοῦ, ποὺ πολλοὶ χριστιανοὶ ἀρνοῦνται ἐπίσημα, νὰ ἀποκαταστήση τὴ χρεωκοπημένη Ἐκκλησία. Ἀντὶ τούτου σύρεται ἀπὸ τοὺς Λατίνους σὲ ποικίλα σχήματα συνεργασίας, γιατὶ δὲν μπορεῖ αὐτὴ νὰ ἐλέγχη τοὺς σκοποὺς καὶ τῶν δύο. Δικαιολογίες πολλές, ἀλλὰ ἡ βασικὴ παραμένει πάντα ἡ ἴδια, δηλαδὴ ἡ ἰδιαίτερη θέσις στὴν ὁποία εὑρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία, κι’ ἐμεῖς θὰ εἴμαστε συνεχῶς πάροικοι καὶ παρεπίδημοι καὶ οἱ ἄλλοι θὰ τρώγουν τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως»432. * «Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι, τί κάνομε ἐμεῖς σὰν ὀρθόδοξοι ἀπέναντι στὸν Παπισμό; Ἔχουμε ἀντιληφθῆ, ὅτι τοῦ δίνουμε τὸ καλύτερο στήριγμα καὶ τὸν δικαιώνομε στὰ μάτια τῆς οἰκουμένης; …Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Παπισμοῦ, ὅπως εἶναι, ἀπὸ μᾶς τοὺς ὀρθοδόξους συνιστᾶ διαστροφὴ μέσα μας… Θὰ ἐπαναλάβουμε τὸ ἀσυγχώρητο ἔγκλημα, ποὺ διαπράξαμε τὸ 1438»; Τότε «μᾶς κάλεσαν οἱ ἀντιπαπικοὶ ΡΚαθολικοί, ποὺ μὲ τὴ σύνοδο τους στὴ Βασιλεία (1431-1448) ἀγωνίζονταν νὰ ἀπελευθερωθοῦν ἀπὸ τὴν παπικὴ καταδυνάστευση καὶ νὰ ἀποτινάξουν τὰ δεσμὰ τῆς παπικῆς τυραννίας. Μᾶς κάλεσε ὅμως καὶ ὁ πάπας (Εὐγένιος Δ΄, 1431-1447) ποὺ μὲ τὴ σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας προσπαθοῦσε νὰ σώσει… τὴν ἐξουσία του πάνω στὴ δυτικὴ χριστιανοσύνη. Καὶ μεῖς…ταχθήκαμε στὸ πλευρό τοῦ Πάπα καὶ ἀφήσαμε, ὡς μὴ ὤφειλε, τοὺς δυτικοὺς χριστιανούς–ἀδελφούς μας ἀβοήθητους. Αὐτὸ ἦταν τὸ ἔγκλημά μας!… βοηθήσαμε τὸν τύραννό τους»433.
Απόσπασμα από το ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ καὶ ΣΤΑΘΜΟΙ Σημάτη Παναγιώτη Θεολόγου
Σύνοδος Βασιλείας (Αντιπαπικοί - ένας ευγενής σκοπός)
Βασιλείας, σύνοδος (Εκκλ.). Μεταρρυθμιστική σύνοδος της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας που συνήλθε από το 1431 έως το 1449 στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σκοπός της συνόδου ήταν η ένωση των χριστιανικών εθνών υπό το σκήπτρο της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας και η καταπολέμηση των αιρέσεων. Η σύνοδος, που συγκλήθηκε σε μια εποχή που πολλοί υποστήριζαν ότι οι οικουμενικές σύνοδοι είχαν μεγαλύτερες αρμοδιότητες από τον πάπα, επικύρωσε τις αποφάσεις της συνόδου της Κωνσταντίας (1414-18), διακήρυξε την κατάργηση των τίτλων που έδιναν άφεση αμαρτιών με το ανάλογο αντίτιμο (συγχωροχάρτια) εξυπηρετώντας τα παπικά συμφέροντα και απαίτησε τη διενέργεια ελεύθερων εκκλησιαστικών αρχαιρεσιών. Ο πάπας Ευγένιος Δ’ αρνήθηκε να αναγνωρίσει τις αποφάσεις της και συγκάλεσε σύνοδο στη Φεράρα το 1438. Τον επόμενο χρόνο, η σύνοδος αυτή συνέχισε τις εργασίες της στη Φλωρεντία. Η σύνοδος της ελβετικής πόλης, αντιδρώντας, καθαίρεσε τον πάπα Ευγένιο Δ’ και τον αντικατέστησε με τον πάπα Αμαδέο Η’ με το όνομα Φήλιξ Ε’. Τελικά, όμως, οι οπαδοί της υποχώρησαν, γιατί πολλοί Ευρωπαίοι ηγεμόνες υποστήριξαν τον Ευγένιο Δ’. Το 1448 η σύνοδος μεταφέρθηκε από τη Βασιλεία στη Λοζάνη, αλλά το 1449, με την αποχώρηση των περισσότερων μελών της, διαλύθηκε. http://www.ygeiaonline.gr/index.php?opt ... as_synodos
Η προδοσία των Παλαιολόγων
Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας λέγεται η μετά το θάνατο του Πάπα Μαρτίνου Ε΄ εκκλησιαστική σύνοδος που αν και είχε συγκληθεί από τον ίδιο το 1431 στη Βασιλεία ερχόμενη (οι μετέχοντες) σε ρήξη με τον διάδοχο εκείνου Πάπα Ευγένιου Δ΄ προσκάλεσε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σε συμμετοχή και επανεξέταση του ζητήματος της ένωσης των Εκκλησιών.
Τότε ο Πάπας Ευγένιος φοβούμενος ότι μια τέτοια σύμπραξη συνοδικών θα ενίσχυε τους αντιπάλους του κατόρθωσε να πείσει τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο να διαπραγματευτεί μαζί του το ζήτημα με την υπόσχεση μάλιστα σημαντικής βοήθειας της Δύσης έναντι των Τούρκων οι οποίοι ήδη απειλούσαν το Βυζάντιο. Τότε ο Αυτοκράτορας μαζί με τον Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ και 20 αρχιερείς καθώς και με πλήθος ακολουθίας λαϊκών και κληρικών έφθασαν στην Ιταλία όπου και άρχισαν τις εργασίες της Συνόδου το 1438 αρχικά στη Φερράρα και στη συνέχεια τον Ιανουάριο του 1439 στη Φλωρεντία. Οι συζητήσεις και στις δύο πόλεις περιστρέφονταν κυρίως στο επίμαχο ζήτημα της προσθήκης του φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Ο Αυτοκράτορας όμως έχοντας ν΄ αντιμετωπίσει ιδιαίτερα τον συνεχή αυξανόμενο κίνδυνο αξίωσε από τους συνοδούς του όπως συναινέσουν στην ένωση, ανεξάρτητα του ποιος θα είχε από θεολογικής και μόνο πλευράς δίκιο, αποδεχόμενος την πρότερα πρωτοκαθεδρία του Πάπα. Κάτω από αυτές τις συγκυρίες πράγματι στις 6 Ιουλίου του 1439 υπεγράφη απ΄ όλους το σχετικό πρακτικό με εξαίρεση μόνο από τον Μάρκο Ευγενικό που είχε αντιταχθεί σθεναρά.
Όταν όμως οι Βυζαντινοί επέστρεψαν στη Κωνσταντινούπολη στις 1 Φεβρουαρίου του 1440 λαός και κλήρος τους αποδοκίμασε έντονα[1] με συνέπεια η Ένωση να μην επισημοποιηθεί μέχρι λίγους μήνες πριν την Άλωση, από τον τελευταίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ο οποίος εκ του λόγου αυτού και δεν είχε ορίσει πατριάρχη. Σημειώνεται πως αμέσως μετά την Άλωση, ο ίδιος ο Μωάμεθ διόρισε τον υπό αυτοκρατορική δυσμένεια ανθενωτικό πατριάρχη.Για την ακρίβεια επέλεξε σαν νέο Οικουμενικό Πατριάρχη τον ηγέτη των Ανθενωτικών μοναχό Γεννάδιο (τον γνωστό κατά κόσμον Γεώργιο Σχολάριο), που λέγεται ότι ήταν "αιχμάλωτος στην Ανδριανούπολη", τον οποίο και εγκαθίδρυσε πολιτικά με τις δέουσες τιμές, όπως ακριβώς έκαναν οι βυζαντινοί Βασιλείς σε ανάλογες περιπτώσεις.
Επίσης τη Σύνοδο της Φλωρεντίας είχαν αποδοκιμάσει (πριν την Άλωση) και τα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων καθώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας (μετά την Άλωση) το 1484. Αντίθετα αυτών οι Καθολικοί θεωρούν τη Σύνοδο της Φλωρεντίας ως τη μόνη μετά το σχίσμα Οικουμενική Σύνοδο.Να σημειωθεί πως η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει σαν "Οικουμενικές" και άλλες μετά το Σχίσμα (1054) αποκλειστικά δικές της Συνόδους.
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β'. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαϊου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε, η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπουλη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης.
Η Άλωση :
Βυζαντινές Δυνάμεις στρατός 8.500 περίπου , 26 πλοία
Οθωμανικές Δυνάμεις στρατός 80.000-100.000, 150 πλοία
Wikipedia
Απόσπασμα από το ΔΙΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ καὶ ΣΤΑΘΜΟΙ Σημάτη Παναγιώτη Θεολόγου
Σύνοδος Βασιλείας (Αντιπαπικοί - ένας ευγενής σκοπός)
Βασιλείας, σύνοδος (Εκκλ.). Μεταρρυθμιστική σύνοδος της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας που συνήλθε από το 1431 έως το 1449 στη Βασιλεία της Ελβετίας. Σκοπός της συνόδου ήταν η ένωση των χριστιανικών εθνών υπό το σκήπτρο της Δυτ. Καθολικής Εκκλησίας και η καταπολέμηση των αιρέσεων. Η σύνοδος, που συγκλήθηκε σε μια εποχή που πολλοί υποστήριζαν ότι οι οικουμενικές σύνοδοι είχαν μεγαλύτερες αρμοδιότητες από τον πάπα, επικύρωσε τις αποφάσεις της συνόδου της Κωνσταντίας (1414-18), διακήρυξε την κατάργηση των τίτλων που έδιναν άφεση αμαρτιών με το ανάλογο αντίτιμο (συγχωροχάρτια) εξυπηρετώντας τα παπικά συμφέροντα και απαίτησε τη διενέργεια ελεύθερων εκκλησιαστικών αρχαιρεσιών. Ο πάπας Ευγένιος Δ’ αρνήθηκε να αναγνωρίσει τις αποφάσεις της και συγκάλεσε σύνοδο στη Φεράρα το 1438. Τον επόμενο χρόνο, η σύνοδος αυτή συνέχισε τις εργασίες της στη Φλωρεντία. Η σύνοδος της ελβετικής πόλης, αντιδρώντας, καθαίρεσε τον πάπα Ευγένιο Δ’ και τον αντικατέστησε με τον πάπα Αμαδέο Η’ με το όνομα Φήλιξ Ε’. Τελικά, όμως, οι οπαδοί της υποχώρησαν, γιατί πολλοί Ευρωπαίοι ηγεμόνες υποστήριξαν τον Ευγένιο Δ’. Το 1448 η σύνοδος μεταφέρθηκε από τη Βασιλεία στη Λοζάνη, αλλά το 1449, με την αποχώρηση των περισσότερων μελών της, διαλύθηκε. http://www.ygeiaonline.gr/index.php?opt ... as_synodos
Η προδοσία των Παλαιολόγων
Η Σύνοδος Φλωρεντίας λεγόμενη και Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας λέγεται η μετά το θάνατο του Πάπα Μαρτίνου Ε΄ εκκλησιαστική σύνοδος που αν και είχε συγκληθεί από τον ίδιο το 1431 στη Βασιλεία ερχόμενη (οι μετέχοντες) σε ρήξη με τον διάδοχο εκείνου Πάπα Ευγένιου Δ΄ προσκάλεσε την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία σε συμμετοχή και επανεξέταση του ζητήματος της ένωσης των Εκκλησιών.
Τότε ο Πάπας Ευγένιος φοβούμενος ότι μια τέτοια σύμπραξη συνοδικών θα ενίσχυε τους αντιπάλους του κατόρθωσε να πείσει τον Αυτοκράτορα Ιωάννη Η΄ τον Παλαιολόγο να διαπραγματευτεί μαζί του το ζήτημα με την υπόσχεση μάλιστα σημαντικής βοήθειας της Δύσης έναντι των Τούρκων οι οποίοι ήδη απειλούσαν το Βυζάντιο. Τότε ο Αυτοκράτορας μαζί με τον Πατριάρχη Ιωσήφ Β΄ και 20 αρχιερείς καθώς και με πλήθος ακολουθίας λαϊκών και κληρικών έφθασαν στην Ιταλία όπου και άρχισαν τις εργασίες της Συνόδου το 1438 αρχικά στη Φερράρα και στη συνέχεια τον Ιανουάριο του 1439 στη Φλωρεντία. Οι συζητήσεις και στις δύο πόλεις περιστρέφονταν κυρίως στο επίμαχο ζήτημα της προσθήκης του φιλιόκβε στο Σύμβολο της Πίστεως.
Ο Αυτοκράτορας όμως έχοντας ν΄ αντιμετωπίσει ιδιαίτερα τον συνεχή αυξανόμενο κίνδυνο αξίωσε από τους συνοδούς του όπως συναινέσουν στην ένωση, ανεξάρτητα του ποιος θα είχε από θεολογικής και μόνο πλευράς δίκιο, αποδεχόμενος την πρότερα πρωτοκαθεδρία του Πάπα. Κάτω από αυτές τις συγκυρίες πράγματι στις 6 Ιουλίου του 1439 υπεγράφη απ΄ όλους το σχετικό πρακτικό με εξαίρεση μόνο από τον Μάρκο Ευγενικό που είχε αντιταχθεί σθεναρά.
Όταν όμως οι Βυζαντινοί επέστρεψαν στη Κωνσταντινούπολη στις 1 Φεβρουαρίου του 1440 λαός και κλήρος τους αποδοκίμασε έντονα[1] με συνέπεια η Ένωση να μην επισημοποιηθεί μέχρι λίγους μήνες πριν την Άλωση, από τον τελευταίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, ο οποίος εκ του λόγου αυτού και δεν είχε ορίσει πατριάρχη. Σημειώνεται πως αμέσως μετά την Άλωση, ο ίδιος ο Μωάμεθ διόρισε τον υπό αυτοκρατορική δυσμένεια ανθενωτικό πατριάρχη.Για την ακρίβεια επέλεξε σαν νέο Οικουμενικό Πατριάρχη τον ηγέτη των Ανθενωτικών μοναχό Γεννάδιο (τον γνωστό κατά κόσμον Γεώργιο Σχολάριο), που λέγεται ότι ήταν "αιχμάλωτος στην Ανδριανούπολη", τον οποίο και εγκαθίδρυσε πολιτικά με τις δέουσες τιμές, όπως ακριβώς έκαναν οι βυζαντινοί Βασιλείς σε ανάλογες περιπτώσεις.
Επίσης τη Σύνοδο της Φλωρεντίας είχαν αποδοκιμάσει (πριν την Άλωση) και τα πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων καθώς και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας (μετά την Άλωση) το 1484. Αντίθετα αυτών οι Καθολικοί θεωρούν τη Σύνοδο της Φλωρεντίας ως τη μόνη μετά το σχίσμα Οικουμενική Σύνοδο.Να σημειωθεί πως η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει σαν "Οικουμενικές" και άλλες μετά το Σχίσμα (1054) αποκλειστικά δικές της Συνόδους.
Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β'. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαϊου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε, η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.
Απόρροια της Άλωσης ήταν η συνέχιση της εδαφικής προώθησης των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη. Πολλές φορές η Άλωση της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιείται από τους ιστορικούς ως γεγονός που σηματοδοτεί το τέλους του Μεσαίωνα και την έναρξη της Αναγέννησης. Πολλοί μάλιστα εξ αυτών συμφωνούν στο ότι η μαζική μετακίνηση πολλών Ελλήνων από την Κωνσταντινούπουλη στην Ιταλία λόγω της Άλωσης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου και της φιλοσοφίας που ακολούθησαν τα πρόσωπα της Αναγέννησης.
Η Άλωση :
Βυζαντινές Δυνάμεις στρατός 8.500 περίπου , 26 πλοία
Οθωμανικές Δυνάμεις στρατός 80.000-100.000, 150 πλοία
Wikipedia