“Γαλιλαίος Και Ισκαριώτης”
Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Μαρτίου 28, 2010

«Εθίξαμε ήδη από μία άποψη την σχέση της Ιουδαϊκής φυλής με την Χριστιανική θρησκεία και τονίσαμε την πραγματικότητα της ασυνεχείας μεταξύ των δύο ρευμάτων, της Ιουδαϊκής θρησκείας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου της Χριστιανικής. Τολμούμε να υποστηρίξουμε ότι το χάσμα αυτό είναι σαφές ή θα έπρεπε να είναι σαφές και στον απλό μαθητή των θρησκευτικών του σχολείου, ώστε να αισθανόμαστε απηλλαγμένοι της περαιτέρω ενασχολήσεώς μας, για την ανάδειξη της αποστάσεως μεταξύ των νοημάτων της Παλαιάς Διαθήκης αφ’ ενός και της Καινής Διαθήκης αφ’ ετέρου. Και τούτο διότι ενώ και οι πλέον φιλομαθείς μαθητές αγνοούν μάλλον ποιος υπήρξε π.χ. ο Εμπεδοκλής, και οι πλέον αμαθείς γνωρίζουν σίγουρα τον Αβραάμ, τον Κάιν ή τον Αυνάν. Χάρις στην διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης στα σχολεία μας, είμαστε άριστα κατηρτισμένοι γύρω από την Εβραϊκή ιστορία – ή μυθολογία αν προτιμάτε, παραλειπομένων ορισμένων σημείων όπου τα περιγραφόμενα καμώματα των εβραίων αντιτίθενται στο υποτιθέμενο πνεύμα του βιβλίου. Αρκεί νομίζω το παράδειγμα της «Γενέσεως», όπου ο Αβραάμ εκπορνεύει τη γυναίκα του, αφού (προηγουμένως) την παρουσιάζει ως αδελφή του, για να κερδίσει υλικά οφέλη από τον Φαραώ. Όταν μάλιστα ο Φαραώ έμαθε ότι η ερωμένη του δεν ήταν αδελφή του Αβραάμ, αλλά σύζυγός του, τον έδιωξε εξοργισθείς από την ανηθικότητα του «Πατριάρχη» της Εβραϊκής Φάρας (1). Δεν επρόκειτο βεβαίως για ένα ατυχές συμβάν, αφού ο Αβραάμ εξεπόρνευε φαίνεται την γυναίκα του «κατ’ εξακολούθησιν». Στο κεφ. Κ’ της γενέσεως περιγράφεται η ίδια ακριβώς ιστορία. Τη θέση του Φαραώ εδώ κατέχει ο Αβιμέλεχ, ο οποίος «έλαβε χίλια δίδραχμα και πρόβατα και μόσχους και παίδας και παιδίσκας και έδωκε τω Αβραάμ»(2).

Είναι ταυτόχρονα παράδοξο και λυπηρό να αναζητηθεί ιστορικό στήριγμα του Χριστιανισμού σε κείμενα σαν και αυτό. Στην Καινή Διαθήκη επιχειρείται να δοθεί το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού δεκάδες γενεών πριν, έως τον βασιλέα Δαυίδ. Υπήρχε βέβαια μια σκοπιμότης, ο Ιησούς να κατήγετο από βασιλική οικογένεια(3) να είναι δηλαδή – καθαρά σε συμβολικό επίπεδο – Βασιλεύς πέρα από αυτό έπρεπε να είναι και Μέγας Αρχιερεύς για να συγκεντρώνει και τα δύο αξιώματα της Παραδοσιακής Συναρχίας. Γι’ αυτό λοιπόν, λέγεται ότι ο Χριστός ήταν «Βασιλεύς τη τάξει Δαυίδ και Μέγας Αρχιερεύς τη τάξει Μελχωνισεδέκ». Όλα αυτά είναι ευνόητο ότι αναφέρονται στο θεωρητικό-εσωτερικό επίπεδο και καμμία σχέση δεν έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.

Χάριν λοιπόν της αποκρυσταλλώσεως μιας ιστορικής συνεχείας από την κτίση του κόσμου και τον πρώτο άνθρωπο μέχρι τις μέρες μας, χρησιμοποιήθηκε η Εβραϊκή Βίβλος ως γέφυρα. Επελέγησαν μάλιστα κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους από τους πατέρες της Εκκλησίας ορισμένα κείμενα ως θεόπνευστα, σχεδόν αυθαίρετα θα έλεγε κανείς, με βάση φιλολογικο-θεολογικά κριτήρια. Έτσι γεννήθηκε η Παλαιά Διαθήκη και κατ’ αντιδιαστολή το ιερό βιβλίο του Χριστιανισμού ονομάσθηκε Καινή Διαθήκη, κατά τρόπο ώστε η τελευταία να εξαρτάται από την πρώτη τουλάχιστον ονομαστικώς.

Το κλειδί της υποθέσεως είναι ότι το χάσμα μεταξύ των δύο θρησκειών – Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού – είναι χάσμα φυλετικό.

Η Παγκόσμιος παράδοση (4) διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη, προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου (5).

Εκτός από την ολωσδιόλου άσχετη με τα Εβραϊκά διδάγματα διδασκαλία του, διδασκαλία ρωμαλέα, επαναστατική, ενεργητική, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι και η μορφή που από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους κατά παράδοση δίνουν οι αγιογράφοι στον Χριστό, κάθε άλλο παρά Εβραίο θυμίζει.

Βεβαίως, συμφέρει στους Εβραίους να παρουσιάζουν τον Χριστό ως ομόφυλό τους, για λόγους που περιττεύει να αναπτύξουμε. Καμμιά φορά, η θρασύτης τους προκαλεί γέλια. Για παράδειγμα αναφέρουμε τα αμίμητα λόγια του ραβίνου Kloner, ο οποίος εξέθεσε την «εβραϊκή άποψη για τα Χριστούγεννα» σε αμερικανικό περιοδικό του 1977 που κατά τύχη έπεσε στα χέρια μας. Γράφει λοιπόν, ο θρασύς ραββίνος μεταξύ άλλων «Το γεγονός είναι ότι ο Ιησούς ήταν Ιουδαίος. Θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει σήμερα ως ένα Εβραίο ριζοσπάστη ο οποίος έφερε στο λαό του ένα κήρυγμα προσκλητήριο…»κλπ. Μη χάνοντας την ευκαιρία προπαγανδίζει στην συνέχεια περί των «αισθημάτων φόβου που δοκιμάζουν οι Εβραίοι κατά την Χριστουγεννιάτικη περίοδο»(!) και δεν διστάζει ο αθεόφοβος να τονίσει ότι «Ο Χριστός έζησε και πέθανε ως Εβραίος, για τούτο δεν θα διέπραττε ποτέ πράξεις βίας εναντίον μελών της Ιουδαϊκής Κοινότητος»! Αφού επί τη ευκαιρία καυτηριάσει δεόντως τον σύγχρονο αντισημιτισμό, ο σύγχρονος αυτός Καϊάφας καταλήγει με το εξής απαραμίλλου θρασύτητος απόφθεγμα: «Εγώ προσωπικώς ως ραββίνος αισθανόμουν πάντοτε γοητευμένος με την Ιουδαϊκή ιδιότητα του Ιησού και από την διδασκαλία του, η οποία ήταν μία καρποφορία της Ιουδαϊκής κοινωνίας στην οποία έζησε»!

Περίεργο! Και εμείς νομίσαμε ότι οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, ότι ο χυδαίος Εβραϊκός όχλος των Ευαγγελίων, ότι ο Άννας και ο Καϊάφας ήταν οι εκφραστές του Ιουδαϊκού πνεύματος της εποχής εκείνης.

Είναι απαράμιλλος η αντιπάθεια του εβραϊκού όχλου στο πρόσωπο του Χριστού και ο φανατισμός εναντίον του. Ο λόγος είναι απλός. Ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος. Ήταν Ναζαρηνός και κατήγετο από την Γαλιλαία. Ελέγετο μάλιστα από τους Εβραίους ότι τίποτε το αγαθό δεν μπορούσε να βγει από την Ναζαρέτ (Ιω. Α’ 47). Η πραγματική ουσία της φράσεως είναι: «τι το καλό μπορεί να βγει από την κοινότητα των αλλοφύλων Ναζαρηνών».

Όσο για την Γαλιλαία: «Ερεύνησον και ίδε ότι προφήτης εκ της Γαλιλαίας ουκ εγήγερται» (Ιω. Ι΄52).

Τι το κακό όμως είχαν οι Ναζαρηνοί και γενικώς οι Γαλιλαίοι;

Πολλές φορές ο Ιησούς αναφέρεται ως Ναζωραίος και άλλοτε ως Ναζαρηνός. Και οι δύο λέξεις υποδηλώνουν την καταγωγή του από την πόλη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας. Ας ανατρέξουμε όμως στην «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» (λήμμα: Ναζαρέτ του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Παναγιώτη Μπρατσιώτη, στην έδρα της Εισαγωγής και Ερμηνείας της Παλαιάς Διαθήκης των Ο’) θα δούμε ότι: «η πόλις Ναζαρέτ ήτο στην πραγματικότητα η πόλις Εν-Ναζίρα. Η Ναζαρέτ δεν μνημονεύεται ούτε στην Παλαιά Διαθήκη, ούτε υπό του Ιώσηπου. Πρώτος την αναφέρει ο Λουκάς (α’26). Είναι ζήτημα αν ο Ιησούς εκλήθη Ναζωραίος εκ της πόλεως ή η πόλις εκλήθη υπ’ αυτού ως οπαδού της αιρέσεως των Ναζωραίων. Ο τίτλος του Ναζωραίου (Ματθ. Β’ 23, Πραξ. Κδ’ 5) εξηπλώθη αποδιδόμενος εις τους μαθητάς του και διετηρήθη μέχρι σήμερον παρά τοις Άραψιν, οι οποίοι ονομάζουν τους Χριστιανούς Ναζάρα (ενικός=νουσράνι).

Τούτα λέγει ο καθηγητής Μπρατσιώτης στην έγκυρη «Μεγ. Ελλ. Εγκυκλοπαίδεια», η οποία σημειωτέον εξεδόθη δύο περίπου δεκαετίες προ της ανευρέσεως των χειρογράφων της νεκράς θαλάσσης, με τα οποία ιστορικώς πλέον τεκμηριώνεται η ύπαρξη της αιρέσεως των Ναζαρηνών και των Εσσαίων.

Σύμφωνα με τον Πλίνιο αλλά και τον Ιώσηπο, η αίρεση των Ναζαρηνών υπήρχε ως φυλετική ομάδα από το 150π.Χ. στις όχθες του Ιορδάνη και στην ανατολική ακτή της νεκράς θαλάσσης. Ο Ιησούς φορούσε ρούχα «λευκά ως χιών» (Μαρκ. Θ’3) και είχε μακριά μαλλιά με χωρίστρα στη μέση, ιδίωμα των Ναζαρηνών και των Εσσαίων της εποχής, αλλά και των Πυθαγορείων. Η αίρεση των Ναζαρηνών υπήρξε πολύ πριν υπάρξει ο Μωσαϊκός νόμος και προήλθε από λαό εχθρικό απέναντι στους εκλεκτούς του Ισραήλ. «Δεν θα λατρεύσεις τον Ήλιο του οποίου το όνομα είναι Αδωνάϊ, γράφει ο Codex Nazarenus. Αυτός ο Αδωνάϊ θα εκλέξει για λογαριασμό του ένα έθνος και θα το συγκεντρώσει σε πλήθη. Η Ιερουσαλήμ θα γίνει καταφύγιο και πόλη των εκτρωτικών οι οποίοι θα τελειοποιήσουν εαυτούς δια του ξίφους (υπονοείται η περιτομή) και θα λατρεύσουν τον Αδωνάϊ».

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των Ναζαρηνών είναι ότι είτε διέμεναν σε κοινόβια όπου συνήθιζαν τα κοινά δείπνα με οίνο και άρτο όπως ακριβώς έκανε και ο Ιησούς με τους Αποστόλους, είτε ήσαν περιπλανώμενοι κατά το πλείστον θεραπευτές, όπως ακριβώς ο Ιησούς συνήθιζε.

Ιδιαίτερα όμως μνεία οφείλουμε στην «Γαλιλαία των Εθνικών». Γαλιλαία ή Γκαλείλ = κύκλος, περιοχή. Η Βορειοτέρα επαρχία της Παλαιστίνης. Διαβάζουμε και πάλι στην «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια» ότι σ’ αυτήν την ορεινή χώρα, μετά δυσκολίας και κατά μικρόν είχαν εδραιωθεί οι Ισραηλίται και ένθα πολύ βραδύτερον ο πληθυσμός ήτο ανάμικτος εξ Ισραηλιτών και Εθνικών, όθεν ελέγετο Γαλιλαία των Εθνών (Ησαϊας θ’ι, Α’Μακκαβ. Ε’15, Μανώ δ’15). Παρά τον επί Αριστοβούλου Α’ (103π.Χ.) εξιουδαϊσμό αυτής δεν εξέλιπε το εθνικό στοιχείο εν τη χώρα. Ουχί δε ευκαταφρόνητος ήτο ενταύθα η επίδρασις του Ελληνισμού, ήτις τεκμηριώνεται προς τοις άλλοις και εκ του πλήθους των εν αυτή χρησιμοποιουμένων ελληνικών ονομάτων (Ανδρέας, Φίλιππος, κλπ.). Δια τούτο και δια διαφοράς τινας περί την γλώσσαν και τα ήθη και έθιμα, περιεφρονούντο οι Γαλιλαίοι υπό των Ιεροσολυμιτών».

Επί τη ευκαιρία της παραθέσεως αυτών των απλών ιστορικών στοιχείων, τα οποία συνεπικουρούν την άποψή μας περί της φυλετικής καταγωγής του Ιησού και των μαθητών του, παραθέτουμε τα γραφόμενα στο λήμμα «Ιούδας» της «Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαιδείας»: «Ιούδας ο Ισκαριώτης. Είς των δώδεκα αποστόλων του Χριστού, ο και προδότης αυτού. Ο πατήρ αυτού ονομάζετο Σίμων. Εν τοις Ευαγγελίοις επονομάζεται Ισκαριώτης πιθανώτατα διότι κατήγετο εκ της εν τη ΙΟΥΔΑΙΑ πόλεως Καριώθ και επομένως αυτός ήτο ο μόνος Ιουδαίος απόστολος, των λοιπών, αποστόλων όντων Γαλιλαίων.»

Ο Ιωάννης έγραφε περί αυτού, όταν ο Ιούδας διαμαρτυρήθηκε γιατί το μύρον με το οποίο η Μαρία άλειφε τα πόδια του Ιησού «ουκ επράθη τριακοσίων δηναρίων και εδόθη πτωχοίς». «Είπε Δε τούτο ουχ ότι περί των πτωχών έμελεν αυτώ, αλλ’ ότι κλέπτης ην, και το γλωσσόκομον είχε και τα βαλλόμενα βάσταζε». (Ιω. ΙΒ’6).

Ένας Εβραίος ανάμεσα στους Γαλιλαίους, ο πλέον ακατάλληλος, για οικονομικός διαχειριστής, με το αζημίωτο βέβαια, ήταν αρκετός για την καταστροφή. Φθάνουμε λοιπόν στα όσα γράψαμε στην αρχή του παρόντος: Ο Άριος Ιησούς σύμβολο μιας φυλής, ενός πολιτισμού ανωτέρου πάσχει προδιδόμενος από τον οικονομικό διαχειριστή του, τον Ιουδαίο Ιούδα, τον οποίο τα Ευαγγέλια δεν παρέλειπαν να προσονομάζουν Ισκαριώτη για να τονίζουν διαρκώς το Ιουδαϊκό της καταγωγής του και να τον ξεχωρίζουν από τους Γαλιλαίους (6).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. «Γένεσις» Κεφ. 12

2. «Γένεσις» Κεφ. Κ’9-17

3. Ο Βούδας επίσης, αλλά και άλλοι Μύστες και ήρωες, όπως ο Θησεύς, ο Οιδίπους κ.α. είχαν βασιλικό αίμα.

4. Υπό τον όρο «Παγκόσμιος Παράδοση» νοείται η πρωταρχική κληρονομούμενη Γνώση γύρω από τα μυστήρια του Κόσμου και του Ανθρώπου, η οποία φυλάσσεται ως ιερή παρακαταθήκη κατά την αέναο ιστορία της ανθρωπότητας. Καθώς οι πολιτισμοί ακμάζουν και παρακμάζουν, καθώς οι φυλές διαδέχονται η μία την άλλη, η Παγκόσμιος Παράδοση εκφράζεται κατά το μάλλον ή ήττον πληρέστερο τρόπο. Η Παράδοση είναι μια και μοναδική κατά τον Γκενόν και τον Έβολα, πλην όμως εκφράζεται καλύτερα με τα ήθη, τα έθιμα και την νοοτροπία, τις θρησκείες και τις μυστηριακές σχολές της Εσωτερικής Γνώσεως των Αρίων. Έμελλε οι Ινδοί Βραχμάνοι να είναι οι θεματοφύλακες της πρωταρχικής αυτής Αριο-Ηλιακής κληρονομίας.

5. Στο δεύτερο μεγάλο έπος των Αρίων της Ινδίας «Μπαγκαβαντ-Γκιτά» αναφέρεται το εξής: «Όταν γαρ της μεν ευνομίας μείωσις γένηται, της δ’ ανομίας αύξησις, τότ’ εγώ σαρκούμαι» (Κεφ. Δ’7) (Μετάφρ. Δ. Γαλανού του Αθηναίου).

6. Οι απόψεις αυτές για την Αρία καταγωγή του Ιησού, αλλά και των 11 Αποστόλων, έχουν βεβαίως υποστηριχθεί πολύ πριν από μας από συγγραφείς όπως ο Χ.Σ. Τσάμπερλαιν στο περισπούδαστο έργο του «Η γένεσις του 19ου αιώνος» (Die Grundlagen desXIS Jahrhunderts), όπου εμπεριέχεται ολόκληρη μελέτη για το θέμα, καθώς και για την επίδραση του Παύλου στις χριστιανικές μετέπειτα διδασκαλίες, ο Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ στον περίφημο «Μύθο του ΧΧ Αιώνος», ή ακόμη και από τον περίφημο Μονανιόρ Τίζο σε ομιλίες του, καθώς και από άλλους λιγότερο διάσημους.

Καταλληλότερο όμως κείμενο που παρέχει τις πιο ατράνταχτες αποδείξεις αρκεί κανείς να ψάξει στην σωστή κατεύθυνση, είναι η Καινή Διαθήκη και μάλιστα τα 4 Ευαγγέλια με προεξάρχον το κορυφαίο του «μαθητού όν ηγάπα», το Κατά Ιωάννην, για το οποίο ο Albert Reville (Le Quatrieme Enangile) γράφει: «…ο τρόπος με τον οποίον ο ευαγγελιστής στο ζ’ κεφάλαιο και στα επόμενα, μιλάει για τους Εβραίους και τους Φαρισαίους, δείχνει καθαρά ότι δεν θεωρεί εαυτόν ως ανήκοντα στον εβραϊκό λαό».

Παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

Ο Χριστός, που όταν μιλά στους Εβραίους για τον Μωσαϊκό Νόμο (στον κατά Ιωάννην), λέγει «ο Νόμος σας», άρα δεν τον αναγνωρίζει ως δικόν του, αποκηρύττει τους Εβραίους προφήτες λέγοντας: «πάντες όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισίν και λησταί». (Ιω. Ε, 8).

Ακόμη αναφερόμενος στον θεό των εβραίων ο Ευαγγελιστής λέει:

«υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ, και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν εκείνος ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, εκ των ιδίων λαλεί». (Ιω. Η΄44).

Η περίφημος άλλωστε φράσις:

«Ουδείς μεν… παρρησία ελάλει περί αυτού δια τον φόβον των Ιουδαίων» (Ιω. Ι’13) καιτα παρόμοια αποσπάσματα (Ιω. Ι, 1, Ι, 25, Ι, 31 κλπ.), είναι σαφής και δείχνει την αλλόφυλο σχέση Ιησού-μαθητών και Ιουδαίων, αφού ένας απλός αιρετικός ως π.χ. ένας Έλλην χιλιαστής δεν θα έλεγε ποτέ κρύβομαι δια τον φόβον των Ελλήνων, αλλά των Χριστιανών, των αιρετικών, των απίστων ή τέλος πάντων θα χρησιμοποιούσε μία λέξη που θα προσδιόριζε την διαφορά των άλλων από αυτόν και τους ομοίους του. Όμως ακριβώς αυτή ήταν η διαφορά του Ιησού και των μαθητών του –πλην Ιούδα-, ότι δηλαδή δεν ήσαν εβραίοι.

Άλλωστε αν ήσαν δεν θα εμίλαγαν και τόσο διαφορετικήν γλώσσαν ώστε να λέγουν για τον Πέτρον όταν εκάθητο έξω της οικίας του Αρχιερέως και όπου ηρνήθη τρις τον Χριστόν:

«οι παρεστώτες έλεγον τω Πέτρω, αληθώς εξ αυτών ει και γαρ Γαλιλαίος εί και η λαλιά σου ομοιάζει». (Ματθ. Ιδ’, 70).

Το μίσος λοιπόν, το γνωστόν μίσος των Εβραίων για τους αλλοφύλους, που διαφαίνεται εδώ, αφού λέγουν «εξ αυτών εί και γαρ Γαλιλαίος εί», αυτό το μίσος κατευθύνεται προς τους Γαλιλαίους – αλλοφύλους συλλήβδην και όχι προς τους Χριστιανούς εξ αυτών ως να ήσαν απλή αίρεσις. Αυτό που ερεθίζει όπως βλέπουμε απ’ το απόσπασμα είναι η καταγωγή, όχι οι θρησκευτικές ή άλλες αντιλήψεις».

Δ. Λ.

Προπαγάνδα των Εβραίων περί Ιουδαίου Ιησού.