Κύριε Ρόγκ μήπως έχετε πάθει αλτσχάημερ;;;; Γιατί δεν είδα να είστε καλά όταν διαβάζατε τις αρλούμπες σας στην έναρξη...... Τι είπατε;;; οι Άγγλοι έβαλαν πρώτοι τον 19ο αιώνα τον αθλητισμό στα σχολεία, έβαλαν κανόνες
Μόνο ένας ηλίθιος κε Ρόγκ θα μπορούσε να το πει αυτό..... Για κοιτάξτε κι εδώ:::
Ο Ερμής του Πραξιτέλη (340-330 π.Χ.), βρέθηκε στο ναό της Ήρας και είναι τώρα στο μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Το τέλειο βερνίκι του μαρμάρου και το συνδυασμό του ρυθμού και το νατουραλισμό του αγάλματος είναι οι λόγοι για τους οποίους το άγαλμα αυτό θεωρείται ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα τέχνης από την κλασική αρχαιότητα. Απεικονίζει τον θεό Διόνυσο που μεταφέρουν τα βρέφη σε νοσοκόμες του.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αρχαία Ελλάδα
Στην αρχαιότητα, κάθε τέσσερα χρόνια κατά τη θερινή περίοδο, μια σημαντική εκδήλωση, η οποία διαρκούσε επτά ημέρες, πραγματοποιείτο στην Ολυμπία, μια πόλη στην Αρχαία Ελλάδα. Επισήμως είχε καθιερωθεί ως πανελλήνια γιορτή στις αρχές του 9ου αιώνα π.Χ. με το νόμο, περιλάμβανε θρησκευτικές τελετές και αθλητικούς αγώνες. Με τον ίδιο νόμο, η περιοχή της Ολυμπίας θεωρήθηκε ένας ιερός τόπος, ενώ μία εκεχειρία ξεκίνησε: κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, όλες οι συγκρούσεις μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών σταματούσαν.
Η Παλαίστρα, ένα τετράγωνο κτίσμα του 3ου π.Χ. αιώνα αποτελείται από ένα ανοικτό περιστύλιο με δωμάτια γύρω από αυτό. Ήταν ένας τομέας στον οποίο οι αθλητές εκπαιδεύονταν για την πάλη, την πυγμαχία και το άλμα.
Ο ναός της Ήρας (600 π.Χ.), ένας από τούς πρώτους, δωρικού ρυθμού, ναούς στην Ελλάδα. Ο Ερμής του Πραξιτέλη βρέθηκε στο σηκό του.
Οι πρώτες γραπτές μαρτυρίες με τα ονόματα των νικητών, χρονολογούνται από το έτος 776 π.Χ.. Υπήρχαν συγκεκριμένες προετοιμασίες για την εκδήλωση, που ήταν:
Το Στάδιο, όπου οι αθλητικοί αγώνες ελάμβαναν χώρα, ήταν 212.54μ. μακρά και ευρεία 28.50μ. Δεν υπήρχαν καθίσματα, εκτός από την πέτρινη εξέδρα των Ελλανοδικών, στέκεται απέναντι από το βωμό της θεάς Δήμητρας Χαμυνης, και το ανάχωμα όπου μπορούσαν εύκολα να καθίσουν 45.000 θεατές. Στην πρώτη εικόνα, υπάρχει μια γενική άποψη του σταδίου και στη δεύτερη η εξέδρα.
Είσοδος του Σταδίου
Οι διοργανωτές έστελναν αγγελιοφόρους σε όλες τις ελληνικές πόλεις να ανακοινώσουν την ώρα της εκδήλωσης. Εν τω μεταξύ, κάθε πόλη είχε επιλέξει τους αθλητές που θα συμμετείχαν και ένα μήνα πριν τους αγώνες όλοι οι αθλητές έρχονταν στην Ολυμπία, προκειμένου να εκπαιδευτούν. Οι αθλητές θα έπρεπε να είναι Έλληνες! Αργότερα, κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, οι Ρωμαίοι είχαν το δικαίωμα να συμμετάσχουν επίσης.
Οι εκπρόσωποι των πόλεων και άλλοι άνθρωποι έρχονταν στον ιερό χώρο μία ημέρα πριν από την έναρξη της εκδήλωσης. Κατά την παραμονή τους στην Ολυμπία κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τους προκαλέσει βλάβη, ενώ όλες οι συγκρούσεις σε όλη την Ελλάδα σταματούσαν.
Το Λεωνιδαίο (330 π.Χ.) χρησίμευε ως ξενώνας για τους επίσημους επισκέπτες του ιερού.
Μια γενική άποψη της Αρχαίας Ολυμπίας όπως είναι σήμερα.
Θρησκευτικές τελετές γίνονταν στην αρχή και το τέλος των αγώνων.
Την πρώτη ημέρα, οι αθλητές και οι κριτές ορκίζονταν μπροστά από το άγαλμα του Δία (Ο Δίας ήταν ο υπέρτατος θεός στην αρχαία ελληνική θρησκεία, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων) και οι αθλητές κατατάσσονταν στα διάφορα παιχνίδια.
Παράλληλα, προσφέρονταν οι θυσίες στους θεούς από τους διοργανωτές, ενώ όλοι οι άλλοι επισκέπτες παρακολουθούσαν τις τελετές και άκουγαν τους διάφορους ποιητές, φιλοσόφους και ρήτορες, οι οποίοι παρουσίαζαν τη δουλειά τους εκεί.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι αυτή η "τροφή για το νου» προσφέρονταν σε όλους τους επισκέπτες κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων των αγώνων.
Την δεύτερη ημέρα οι αγώνες άρχιζαν με τον αγώνα στο γήπεδο και τελείωναν την 6η ημέρα στον ιπποδρόμιο με άλογα και αρματοδρομίες.
Στο τέλος της τρίτης ημέρας οι νικητές των πρώτων δύο ημερών στέφθονταν και οι νικητές των υπόλοιπων 3 ημέρες στέφθονταν κατά την 6η ημέρα. Ευχαριστώντας με θυσίες τους Θεούς που προσφέρονταν από τους νικητές εκείνη την ημέρα.
Ταύρος αφιερωμένος σε ένα ναό στην Ολυμπία, σήμερα στο Μουσείο της Ολυμπίας.
Η έβδομη μέρα περιελάμβανε μια μεγάλη παρέλαση των νικητών, των δικαστών και των εκπροσώπων των πόλεων από τον Ιππόδρομο προς το γήπεδο. Θυσίαζαν στο βωμό των Θεών και γινόταν ένα συμπόσιο για τους νικητές.
Ο ναός του Δία, το πιο σημαντικό κτίριο στην Άλτη (470 - 456 π.Χ.). Στο σηκό του βρισκόταν το αριστούργημα του Φειδία, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία. Οι γλυπτικές συνθέσεις από τα αετώματα εκτίθενται στο Μουσείο της Ολυμπίας.
Μια σημαντική σημείωση είναι ότι εκτός από τις ιέρειες, οι γυναίκες δεν είχαν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν τους αγώνες και οι μητέρες και οι αδελφές των αθλητών έμεναν στην απέναντι πλευρά του γειτονικού ποταμού.
Ένα από τα θησαυροφυλάκια: μικρά κτίρια, με τη μορφή των ναών που στεγάζονταν πολύτιμα αφιερώματα που έκαναν στο ιερό.
Όλοι οι νικητές στέφθονταν από τους κριτές με ένα στεφάνι αγριελιάς που ονομαζόταν "κότινος". Η ελιά ήταν πίσω από το ναό του Δία. Τα ονόματα των νικητών ήταν χαραγμένα σε μια πέτρινη πλάκα και όλοι τους είχαν το δικαίωμα να δημιουργήσουν το άγαλμα τους, αλλά το άγαλμα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλο όσο το πραγματικό μέγεθος του σώματός τους.
Όταν επέστρεφε ο νικητής, όλοι οι πολίτες είχαν ενημερωθεί εκ των προτέρων από αγγελιαφόρους, τον περίμεναν έξω από την πόλη, εκφράζοντάς του με αυτό τον τρόπο την ευγνωμοσύνη τους για την τιμή που είχε προσφέρει στο κράτος. Αν η πόλη είχε τείχη γύρω της, γκρέμιζαν ένα μέρος τους, κοντά στην πύλη, επειδή θεωρούσαν ότι η νίκη ήταν πολύ μεγάλη και ο νικητής χρειάζεται περισσότερο χώρο για να εισέλθει. Μετά από αυτό, βέβαια, έπρεπε να το ξαναχτίσουν.
Η Νίκη του Παιωνίου (421π.Χ.) - Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Το γλυπτό ήταν αφιερωμένο από τους ανθρώπους της Ναυπάκτου και της Μεσσηνίας στον Δία σε ανάμνηση της νίκης τους επί των Λακεδαιμονίων το 421 π.Χ..
Εκπαίδευση στην αρχαία Ελλάδα
Βικιπαίδεια
Η Αρχαία Ελλάδα υπήρξε ένας από τους εκπαιδευτές του κόσμου, με τρόπο που ακόμη και ο Περικλής δεν τόλμησε να φανταστεί. Τα διανοητικά, αισθητικά και πολιτικά επιτεύγματα της κλασικής Ελλάδας μαγεύουν εδώ και αιώνες τους μελετητές του δυτικού πολιτισμού. Η ήδη αχανής βιβλιογραφία συνεχίζει να αυξάνεται και η πλήρης κατανόηση του ελληνικού πολιτισμού απαιτεί κοπιαστική μελέτη των διαφορετικών του όψεων. Μία από αυτές τις όψεις είναι η εκπαίδευση, η οποία συνδέεται άρρηκτα με κάθε είδους πολιτισμική ανάπτυξη. Αναμφίβολα, είναι γνωστό πως η εκπαίδευση στην αρχαία Ελλάδα επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ανάπτυξη ενός δυναμικού πολιτιστικού συνεχούς, που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, επεκτάθηκε στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τις κτήσεις της και είναι γνωστό σήμερα με το γενικό όρο «δυτικός πολιτισμός». Ωστόσο, οποιαδήποτε μελέτη των επιδράσεων της αρχαίας ελληνικής εκπαίδευσης στο σύγχρονο κόσμο απαιτεί γνώση του ίδιου του αντικείμενου της εκπαίδευσης, έτσι όπως αναπτύχθηκε στις διαφορετικές πόλεις-κράτη της ελληνικής επικράτειας. Στο συγκεκριμένο άρθρο, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε -έστω και συνοπτικά εξαιτίας του περιορισμένου χώρου- να δούμε πώς γινόταν η εκπαίδευση καταρχήν στη Σπάρτη και την Κρήτη και κατόπιν στην Αθήνα, καθώς το παράδειγμα των Αθηνών μιμήθηκε σχεδόν όλη η υπόλοιπη Ελλάδα.
Η Εκπαίδευση στη Σπάρτη και την Κρήτη
Σύμφωνα με το μύθο ο Σκύθης Ανάχαρσις, επιστρέφοντας από τα ταξίδια του, αναφέρει πως οι Σπαρτιάτες ήταν ο μόνος ελληνικός λαός με τον οποίο κατόρθωσε να συζητήσει λογικά, γιατί μόνον αυτός είχε το χρόνο να είναι σοφός. Παρ όλες τις αντιρρήσεις του Ηρόδοτου, φαίνεται πως οι Σπαρτιάτες είχαν άφθονο χρόνο στη διάθεσή τους, όντας απελευθερωμένοι σχετικά από την ανάγκη του πλουτισμού. Δεν ασκούσαν εμπόριο μήτε ήταν απασχολημένοι με κάποιο επάγγελμα. Έτσι, περνούσαν όλο το χρόνο τους αφιερωμένοι στην εκπαίδευσή τους σύμφωνα με τα σπαρτιατικά ιδεώδη. Ο χρόνος τους μοιραζόταν ανάμεσα στη φυσική εξάσκηση, τη στρατιωτική εκπαίδευση το κυνήγι τα δημόσια πράγματα και τις αποκαλούμενες «λέσχες», στις οποίες δεν επιτρέπονταν οι συζητήσεις για δουλειές, παρά μόνο για ό,τι θεωρείτο ευγενές.
Σε αυτό το απόλυτα οργανωμένο κράτος το αγόρι έμενε σπίτι του ως τα επτά του χρόνια. Ακόμη και τότε, όμως, οι γονείς τους φρόντιζαν να τα παίρνουν μαζί τους στα φειδίτια ή φιλίτια, τις κοινές τράπεζες των Σπαρτιατών. Ακούγοντας τις συζητήσεις τους πάνω σε πολιτικά θέματα, τα αγόρια ήδη εκπαιδεύονταν στον σπαρτιατικό τρόπο ζωής. Τα κορίτσια έμεναν στο σπίτι και έπαιρναν το γεύμα μαζί με τη μητέρα τους. Στα φειδίτια οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να συνεισφέρουν κάθε μήνα ένα μέδιμνο κριθάρι, οκτώ χοές οίνου, πέντε μνας τυρί και μισή μνα σύκα. Αν ήταν τόσο φτωχοί, που δεν μπορούσαν να συνεισφέρουν, τότε έχαναν τα δικαιώματά τους ως πολίτες και τα παιδιά τους δεν ήταν δυνατόν να εκπαιδευτούν στα σπαρτιατικό σύστημα. Γενικά, λοιπόν, τα σπαρτιατικά σχολεία ήταν μόνο για τους ομοίους, δηλαδή για εκείνους που μπορούσαν να πληρώσουν την εγγραφή σε είδος.
Ωστόσο, γίνονταν επίσης δεκτά και άλλα παιδιά, αρκεί κάποιος να συνεισέφερε εκ μέρους τους το απαιτούμενο τίμημα, προκειμένου να συνοδεύουν τα παιδιά του στο σχολείο. O αριθμός αυτών των σχολικών συνοδών εξαρτάτο άμεσα από το μέγεθος της συνεισφοράς σε είδος, αλλά δε γίνονταν πολίτες όταν μεγάλωναν. Η απόδοση της ιδιότητας του πολίτη γινόταν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η αξία τους ή οι υπηρεσίες ήταν τέτοιες που η πόλη-κράτος τις αναγνώριζε. Άλλοι μαθητές παρόμοιου είδους ήταν οι μόθωνες ή μόθακες και οι τρόφιμοι. Η διαφορά με τους τρόφιμους βρίσκεται στο γεγονός ότι ήταν παιδιά ελεύθερων Σπαρτιατών και συνεπώς είχαν πλήρη πολιτικά δικαιώματα. Σε μεταγενέστερες περιόδους, στην εποχή της φθοράς του θεσμού πόλης-κράτους εξαιτίας του μεγάλου δημογραφικού προβλήματος των ελληνικών πόλεων-κρατών, όσοι απολάμβαναν της σπαρτιατικής εκπαίδευσης αποκτούσαν και πολιτικά δικαιώματα.
Μετά τα επτά τους χρόνια τα αγόρια απομακρύνονταν από το σπίτι και οργανώνονταν σε έναν ιδιαίτερα συστηματικό τρόπο εκπαίδευσης -ανάλογο με εκείνον της Κρήτης- σε αγέλες ή βούες. Υποδιαιρέσεις των αγελών ήταν οι ίλες, οι οποίες πιθανώς είχαν δύναμη 64 αγοριών. Οι αγέλες τρέφονταν, κοιμούνταν και έπαιζαν μαζί και βρίσκονταν υπό την εποπτεία του παιδονόμου, ενός πολίτη που απολάμβανε του γενικού σεβασμού και κατείχε υψηλή θέση. Βοηθοί του ήταν οι μαστιγοφόροι, οι οποίοι επέβαλαν τη σκληρή πειθαρχία, για την οποία τόσο φημισμένη ήταν η σπαρτιατική κοινωνία. Ακόμη και όταν έλειπε ο παιδονόμος ή οι μαστιγοφόροι, φαίνεται πως η πειθαρχία διατηρείτο ακέραια υπό την εποπτεία του βουαγόρα ή αγελάρχη, δηλαδή του περισσότερο θαρραλέου και λογικού αγοριού σε κάθε αγέλη. Επίσης, σε κάθε σχολείο τοποθετείτο ένας νέος που είχε συμπληρώσει το 20ο έτος της ηλικίας του και ονομαζόταν είρην ή ιρήν. Εκείνος παρακολουθούσε προσεκτικά τις μάχες τους και τους χρησιμοποιούσε ως υπηρέτες στο σπίτι του για το γεύμα του. Τα μεγαλύτερα αγόρια του έφερναν ξύλα για τη φωτιά, ενώ τα μικρότερα μάζευαν λαχανικά. Βέβαια, ο μοναδικός τρόπος για να αποκτηθούν αυτές οι προμήθειες ήταν η κλοπή από τους κήπους ή τις λέσχες των ανδρών, γεγονός που αύξανε τις ικανότητες των νέων στην ανίχνευση. Αφού γευμάτιζαν όλοι μαζί, τότε ο είρην τους προέτρεπε να τραγουδήσουν και κατόπιν να συζητήσουν θέματα ηθικής ή πολιτικής.
Ο είρην, ο παιδονόμος, ή οποιοσδήποτε πρεσβύτερος ασχολείτο με την εκπαίδευση ελεύθερα και εθελοντικά. Τούτο το σύστημα, βέβαια, εξαιτίας της απλότητάς του δεν κόστιζε στην πόλη-κράτος. Επίσης, ήταν ένα σύστημα απόλυτα φυσικής εκπαίδευσης. Ο Πλούταρχος αναφέρει πως «μάθαιναν γράμματα γιατί κάτι τέτοιο ήταν χρήσιμο». Στην πραγματικότητα οι γραπτοί νόμοι ήταν πολύ λίγοι και περνούσαν από γενιά σε γενιά μέσω της προφορικής παράδοσης. Φυσικά, η ρητορική απαγορευόταν σε αντιπαράθεση με τις ελεγείες του Τυρταίου, αλλά η δύναμη του λόγου ήταν πανταχού παρούσα. Ο Πλάτων στον Πρωταγόρα αναφέρει πως «αν συζητήσεις με ένα Λάκωνα, στην αρχή σου φαίνεται απλά ηλίθιος. Ξαφνικά, σε ένα κρίσιμο σημείο, πετάει λίγα λόγια και τότε οι συνομιλητές του φαίνονται μικρά παιδιά μπροστά του».
Γνωρίζουμε ότι οι Σπαρτιάτες εκτιμούσαν πολύ τον Όμηρο για το ηρωικό του ύφος, παρόλο που τρόπος ζωής που περιέγραφε ήταν Ιωνικός και όχι Δωρικός. Σύμφωνα με τον Βέρνερ Τζάγκερ στο έργο του Παιδεία, η πεποίθηση πως η σπαρτιατική εκπαίδευση δεν ήταν τίποτε άλλο από στρατιωτική εκπαίδευση, προήλθε από τις αφηγήσεις του Αριστοτέλη στα Πολιτικά και του Πλάτωνα στους Νόμους, όπου περιγράφει το πνεύμα του συντάγματος του Λυκούργου. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό τούτες οι απόψεις να είναι προϊόν των συγκυριών της εποχής της παρακμής της Σπάρτης, η οποία κυριευμένη από δίψα για δύναμη έχασε την ευνομία για την οποία τη θαύμαζε ο ελληνικός κόσμος.
Με τη σειρά του το κρητικό σύστημα εκπαίδευσης ήταν παρόμοιο με εκείνο της Σπάρτης από πολλές απόψεις. Κατά τον ίδιο τρόπο η διδασκαλία παρεχόταν από ένα πρεσβύτερο μέλος της κοινότητας, αλλά στην Κρήτη η εκπαίδευση κόστιζε στους γονείς ακόμη λιγότερα απ ό,τι στη Σπάρτη, καθώς τα παιδιά τρέφονταν κυρίως με δημόσια έξοδα. Οι γυναίκες έπαιρναν το γεύμα τους στο σπίτι, ενώ οι άνδρες σε λέσχες που αποκαλούνταν ανδρεία. Στα ανδρεία συμμετείχαν όλα τα αρσενικά της οικογένειας. Συνήθως τα αγόρια δικαιούνταν το μισό της τροφής των ενήλικων, εκτός από τα ορφανά που δικαιούνταν πλήρη μερίδα στη λέσχη του νεκρού πατέρα τους.
Στην πραγματικότητα η κρητική λέσχη είναι ένα αμάλγαμα αρκετών οικογενειών σε ένα είδος πατριάς, όλα τα αρσενικά μέλη της οποίας δειπνούσαν μαζί. Τα αγόρια τούτης της πατριάς κοιμούνταν πιθανώς μαζί σε κοιτώνες της λέσχης και σχημάτιζαν ένα ξεχωριστό σχολείο. Στα κοινά συσσίτια με την παρουσία των πρεσβύτερων ενθαρρύνονταν οι συζητήσεις γύρω από ηθικά και πολιτικά θέματα, τα οποία όφειλαν να διδαχθούν. Οι πρεσβύτεροι εξέλεγαν κάποιον να υπηρετήσει ως παιδονόμος ή επιστάτης των αγοριών της λέσχης. Κάτω από την επίβλεψή του τα αγόρια μάθαιναν γράμματα, γυμνάζονταν διαρκώς, εκπαιδεύονταν στη χρήση των όπλων -ιδιαίτερα του τόξου- και στους πολεμικούς χορούς, όπως ο χορός των Κουρητών και ο Πυρρίχειος. Μάθαιναν σαν τραγούδι τους νόμους της πατρίδας τους, για να τους αποστηθίζουν, μια και η άγνοια των νόμων δε δικαιολογείτο. Ο παιάνας ήταν η κύρια μορφή τραγουδιού τους και ήταν εκπαιδευμένοι στο λιτό ύφων των λακεδαιμόνιων συναδέλφων τους.
Οι νεαροί Κρήτες εκπαιδεύονταν στην ατομική και την ομαδική μάχη ενάντια σε άλλες λέσχες-σχολεία. Επίσης, διδάσκονταν την αντοχή σε πολλών ειδών δυσκολίες. Χειμώνα-καλοκαίρι φορούσαν τον ίδιο κοντό χιτώνα -όπως και οι Σπαρτιάτες- και μάθαιναν να αψηφούν τη ζέστη και το κρύο, τα ορεινά μονοπάτια και τα χτυπήματα που δέχονταν στα γυμνάσια και τις μάχες. Στα σχολεία παρέμεναν ως τα δέκα επτά τους χρόνια, οπότε και γίνονταν έφηβοι με ειδική τελετή, τα Εκδύσια. Όπως οι νέοι της Αθήνας, έδιναν όρκο υπακοής στο κράτος και μίσους ενάντια στους εχθρούς του και κατόπιν έμπαιναν σε αγέλες, τις οποίες συγκέντρωναν γύρω τους πλούσιοι και διακεκριμένοι έφηβοι. Ο αριθμός των ατόμων που συγκέντρωνε μια αγέλη εξαρτάτο κυρίως από τον πλούτο και τη δημοτικότητα του νέου, γεγονός που προσδίδει στο θεσμό ένα αριστοκρατικό στοιχείο, σε αντίθεση με τη Σπάρτη.
Ο πατέρας του νεαρού αρχηγού ήταν συνήθως ο αρχηγός της αγέλης -αγελάτης- και είχε πλήρη εξουσία. Καθοδηγούσε τους νέους στο κυνήγι και τους δρόμους, δηλαδή τα γυμνάσια των εφήβων. Μάλιστα, οι Κρήτες που δεν είχαν ακόμη εισέλθει σε αγέλες εξαιρούνταν αυτών των γυμνασίων και ονομάζονταν απόδρομοι. Ο αρχηγός της αγέλης μάζευε τους την αγέλη όπου επιθυμούσε και είναι πολύ πιθανό πως οι νέοι έτρωγαν και κοιμούνταν στο σπίτι του προστάτη τους. Η ζωή τους περιβαλλόταν από μια πολεμική ατμόσφαιρα και θεωρούσαν πολύτιμα αγαθά τη στρατιωτική στολή και τα όπλα τους. Στις αγέλες οι νεαροί Κρήτες έμεναν ως τη μέρα του γάμου τους, οπότε επέστρεφαν στα σπίτια και τις λέσχες τους.
Αθήνα και οι άλλες πόλεις της Ελλάδας
Το σύνηθες σύστημα της πρωτοβάθμιας -θα μπορούσαμε να πούμε- εκπαίδευσης στην Αθήνα είναι ευθύνη των γραμματιστών, των κιθαριστών και των παιδοτρίβων. Οι γραμματιστές δίδασκαν γραφή, ανάγνωση και στοιχεία αριθμητικής και δίδασκαν τους μαθητές τους να διαβάζουν και να μαθαίνουν από στήθους τους μεγάλους ποιητές -Όμηρο Ησίοδο κ.α. Οι κιθαριστές με τη σειρά τους δίδασκαν τα αγόρια πώς να παίζουν την επτάχορδη λύρα και να τραγουδούν τα έργα των λυρικών ποιητών. Οι παιδοτρίβες φρόντιζαν για τη φυσική τους ανάπτυξη με τρόπο επιστημονικό. Τους δίδασκαν την πάλη, το παγκράτιο, την πυγμαχία, το τρέξιμο, τη ρίψη του δίσκου, το άλμα και ποικίλες άλλες ασκήσεις στην παλαίστρα. Σε αυτό το τριπλό σύστημα ενίοτε προστίθετο και το σχέδιο ή η ζωγραφική, ειδικότερα από τα τέλη του 4ου ΠΚΕ αιώνα. Ωστόσο, το σύνηθες σύστημα εκπαίδευσης περιελάμβανε λογοτεχνία, μουσική και αθλητικά.
Ποιο απ’ όλα διδασκόταν πρώτο; Μάλλον διδάσκονταν όλα ταυτόχρονα, αν και η φυσική εκπαίδευση σε απλουστευμένη μορφή ήταν η πρώτη ενασχόληση των αγοριών από το 6ο έτος της ηλικίας τους. Για τις πιο περίπλοκες ασκήσεις και τεχνικές έπρεπε να περιμένουν τουλάχιστον ως τα δώδεκα. Ωστόσο, τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Αριστοτέλης επιμένουν πως η φυσική προετοιμασία πρέπει να ξεκινά αρκετά χρόνια πριν από κάθε είδους διανοητική εκπαίδευση. Την κύρια ευθύνη για τη σειρά προετοιμασίας και τη διευθέτηση τέτοιων θεμάτων είχε ο παιδαγωγός της οικογένειας, ο οποίος ανήκε στο υπηρετικό προσωπικό.
Μετά τα δέκα οκτώ οι νεαροί Αθηναίοι προχωρούσαν στην πολεμική τους εκπαίδευση. Τον πρώτο χρόνο αυτής της εκπαίδευσης τον περνούσαν στην Αθήνα και τον δεύτερο σε φρούρια των συνόρων και σε στρατόπεδα.
ΒΓΑΛΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ.....
