Καλύτεροι φίλοι για μια ζωή…

1
Ο John Unger και ο σκύλος του Schoep έχουν μια σχέση δυνατή που κρατάει εδώ και 19 χρόνια, από τότε δηλαδή που ο John υιοθέτησε το συμπαθές τετράποδο σε ηλικία μόλις 8 μηνών, σώζοντάς το κυριολεκτικά από τον βάναυσο ιδιοκτήτη του που το κακοποιούσε. Κι ο Schoep όλα αυτά τα χρόνια ανταπέδωσε την αγάπη του αφεντικού του με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν πάντα δίπλα του, και μάλιστα σε πολύ δύσκολες στιγμές. «Όταν χώρισα με την αρραβωνιαστικιά μου έπεσα σε κατάθλιψη. Έφτασα κοντά στην αυτοκτονία… Ο Schoep με γλίτωσε πολλές φορές από το θάνατο…», λέει ο John. Ο καιρός πέρασε και έφτασε αυτή η στιγμή για τον John που έπρεπε να ανταποδώσει την αφοσίωση στο σκύλο του. Πριν από μερικά χρόνια ο Schoep εμφάνισε αρθρίτιδα και οι πόνοι ήταν αφόρητοι από την αρχή. Το σκυλί δεν μπορούσε να κινηθεί εύκολα, δεν έβρισκε πουθενά ησυχία και το χειρότερο δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί… Αν και η θεραπεία είναι πολύ ακριβή για τον John, ο οποίος εργάζεται ως επιστάτης σε ένα αγρόκτημα έξω από Bayfield στο Ουισκόνσιν, ο ίδιος αγόραζε στην αρχή όλα τα φάρμακα επιμελώς, προκειμένου να μειωθούν οι πόνοι στα κόκαλα του σκύλου. Κι αυτό για πολύ καιρό…
Εικόνα
Όμως η κατάσταση του Schoep χειροτέρευε και ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Τόσο πολύ, μάλιστα, που ο σκύλος δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί καθόλου. Ο John δοκίμασε τα πάντα και βρήκε σύντομα τη λύση: Πηγαίνει καθημερινά τον σκύλο του αρκετά χιλιόμετρα μακριά, σε μια λίμνη, και τον νανουρίζει υπομονετικά μέσα στο νερό!!! «Είναι ο μόνος τρόπος για να αποκοιμηθεί λίγο και να ξεκουραστεί. Η θερμοκρασία του νερού μειώνει τους πόνους στα κόκαλά του… Κάθομαι όσο χρειαστεί αρκεί να του προσφέρω λίγη ηρεμία…», περιγράφει ο John. Η συγκινητική αυτή ιστορία ήρθε στο φως της δημοσιότητας όταν η φίλη του John και φωτογράφος στο επάγγελμα Hannah Stonehouse Hudson απαθανάτισε τους δυο φίλους μέσα στο νερό και στη συνέχεια ανάρτησε τη φωτογραφία στη σελίδα της στο Facebook, γράφοντας μερικά σχόλια.
Εικόνα
«Ο Schoep κοιμάται κάθε βράδυ στη λίμνη. Η άνωση του νερού καταπραΰνει τους πόνους του», σχολίασε η φωτογράφος. Και αυτό το μήνυμα ήταν αρκετό για να αναδείξει αυτή την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ ζώου και ανθρώπου. «Σε αυτήν τη φωτογραφία φαίνεται η καθαρή αγάπη αλλά και η ελπίδα, η ευγένεια και η στοργή που υπάρχει μεταξύ τους», γράφουν κάποιοι, σχολιάζοντας την εικόνα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν προσφερθεί να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τα έξοδα της θεραπείας του Schoep. Τα λόγια είναι απλώς περιττά και ένα «μπράβο» τόσο μα τόσο μικρό γι’ αυτόν τον άνθρωπο που κάνει κάθε μέρα την ίδια διαδρομή, μπαίνει στη λίμνη με τα ρούχα και μένει εκεί πολλές ώρες νανουρίζοντας το σκύλο του, έχοντας μόνο μια ελπίδα: Να του προσφέρει γαλήνη και πολλή αγάπη μέχρι το τέλος… Νομίζω αξίζει να δείτε το βίντεο που ακολουθεί για να ανακαλύψετε τη μοναδική σχέση που υπάρχει πίσω από την εικόνα…


http://bcove.me/ohs4tlch

ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ, ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ, ΠΙΣΤΗΣ, ΦΙΛΙΑΣ....
.\n.\n.\n\n
Εικόνα

Re: Καλύτεροι φίλοι για μια ζωή…

2
Κάτι παρόμοιο...εξίσου συγκινητικό!!


ΓΙΑ ΤΟΝ HACHIKO.......ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ , ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ!!!


ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ HACHIKO

Χατσίκο (Hachiko) στα Ιαπωνικά (忠犬ハチ公, chūken hachikō, lit) που σημαίνει “Πιστός σκύλος Χατσίκο”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα,
ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Odate, Akita Prefecture.
Εικόνα

Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν.

Κατα τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωϊ που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα . Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya. Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι.
Εικόνα
Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή.

Μετά απο τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσίκο δώθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό ήτανε εκέι, περιμένοντας να δεί τον φίλο του να κατεβαίνει απο το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα 10 χρόνια.

Οι ‘τακτικοί’ του σταθμού οι οποίοι είχανε δεί τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν οτι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα, περιμένοντας οτι θα τον δεί να κατεβαίνει απ το τρένο. Αυτό τους συγκίνησε και κάθε μέρα αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντας του φαγητό και νερό.Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και φρόντιζε να έχει πάντα τροφή και νερό. Του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια απο τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται. Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο με το οποίο συνήθιζε να επιστρέφει ο καθηγητής και περίμενε. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό σπίτι του καθηγητή.

Εικόνα
Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή ο όποίος ήτανε ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. 30 στο σύνολο, με τον Χατσίκο να είναι ένας απο αυτούς.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χατσίκο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές όλων των ανθρώπων.
Ο Χατσίκο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωση του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και πίστης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ώς παράδειγμα προς μίμηση για μικρούς και μεγάλους.Τον Απρίλιο του 1934 στην παρουσία του Χατσίκο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματος του, στον σταθμό της Shibuya.

Το άγαλμα κατα τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (είχε πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και είναι ένα δημοφιλές σημείο συναντησης. Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει έξοδος του Χατσίκο και είναι μία απο τις 5 εξόδους του σταθμού.

Εικόνα
Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χατσίκο, την Odate,
μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.

Οι Japan Times έκαναν ένα αστείο στους αναγνώστες αναφέροντας ότι το άγαλμα χαλκού κλάπηκε λίγο πριν από τις 2πμ την 1η Απριλίου 2007, από «ύποπτους κλέφτες μετάλλων.» Η ψεύτικη ιστορία έκανε έναν πολύ λεπτομερή απολογισμό μιας επιμελημένης κλοπής από άτομα που φορούσαν χακί εργατικές φόρμες οι οποίοι ασφάλισαν την περιοχή με πορτοκαλιούς κώνους ασφάλειας και έκρυψαν την κλοπή με τα μπλε βινυλίου tarps.
Το «έγκλημα» καταγράφηκε σύμφωνα με τους ισχυρισμούς στις φωτογραφικές μηχανές ασφάλειας.Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Hachikō να γαυγίζει από ένα παλιο δίσκο σπασμένο σε διάφορα κομμάτια.
Μια τεράστια εκστρατεία διαφήμισης ακολούθησε και το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, 59 έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια των ραδιοακροατών συντονίστηκαν για να ακούσουν το γαύγισμα του Hachikō.
Αυτό το γεγονός ήταν απόδειξη για τη συνεχιζόμενη δημοτικότητα του Hachikō.
Ο Χατσίκο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 απο filariasis (heartworm). Ο σκύλος βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο.

Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.

Η ιστορία του HACHIKO προβλήθηκε στην μεγάλη οθόνη 2009 στην Αμερική και είναι remake του ιαπωνικής παραγωγής φιλμ του 1987 με τίτλο «Hachiko Monogatari».
Εικόνα
Αμερικάνικη παραγωγή του 2009 σε σκηνοθεσία Lasse Hallström με πρωταγωνιστή τον Richard Gere.
Εικόνα

http://grizosgatos.blogspot.gr/2011/12/hachiko.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Ειδησεις απο τον υπόλοιπο κόσμο”