Το ΟΧΙ των Ελλήνων. (28 Οκτωβρίου 1940 - Εις Μνήμην)
14/10/2008 06:17 Στην κατηγορία : ΥΠ.ΕΘ.Α. | Ελλήνων Στρατιωτική Ιστορία

Η απόφαση για την επίθεση κατά της Ελλάδας ελήφθη στις 15 Οκτωβρίου 1940 από το Ιταλικό Πολεμικό Συμβούλιο, παρουσία του Μουσολίνι και παρά τις αντιρρήσεις πολλών από τους παρισταμένους για την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπιζόταν η επιχείρηση. Ο «Ντούτσε» ήθελε μία νίκη για να μπει στο μάτι του Χίτλερ, που είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις για μία επίθεση κατά της Ελλάδας. Πίστευε ότι η χώρα μας ήταν ο εύκολος στόχος. «Το μόνο μας εμπόδιο είναι οι λασπωμένοι δρόμοι» τον είχαν διαβεβαιώσει οι επιτελείς του. Ως ημέρα της επίθεσης ορίσθηκε η 26η Οκτωβρίου, αλλά ο Μουσολίνι τη μετέθεσε για τις 28 Οκτωβρίου, προκειμένου να συμπέσει με τη 18η επέτειο της Πορείας προς τη Ρώμη, που έφερε τους φασίστες στην εξουσία.

Στην Αθήνα έφθαναν σωρηδόν οι πληροφορίες για επικείμενη ιταλική επίθεση. Στο Υπουργικό Συμβούλιο της 25ης Οκτωβρίου ο Μεταξάς ενημέρωσε τους υπουργούς του για την κατάσταση και τους διαβεβαίωσε ότι η στρατιωτική προπαρασκευή της χώρας είχε προχωρήσει ικανοποιητικά. Η αλήθεια ήταν ότι η χώρα μας ήταν σχεδόν ανοχύρωτη προς την πλευρά της Αλβανίας και με ελλιπείς στρατιωτικές δυνάμεις, καθώς το βάρος είχε δοθεί στα σύνορα με τη Βουλγαρία.


Η ζωή, εν τω μεταξύ, στην πρωτεύουσα κυλούσε στους δικούς της ρυθμούς. Το κοσμικό και πολιτιστικό γεγονός των ημερών ήταν η πρεμιέρα της όπερας του Τζάκομο Πουτσίνι «Μαντάμ Μπατερφλάι» από τη νεοσύστατη Λυρική Σκηνή. Την παράσταση θα τιμούσε ο γιος του συνθέτη, γεγονός που είχε κινητοποιήσει την κοσμική Αθήνα. Ο πρεσβευτής της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι είχε καλέσει τον Μεταξά σε γεύμα μετά την παράσταση. Ο δικτάτορας αρνήθηκε («είναι δυσάρεστο για τον καθένας μας να δεχθεί το φιλί του Ιούδα» σημείωνε στο ημερολόγιό του») και έδωσε την εντολή σε μόνο δύο υπουργούς να παρακολουθήσουν την παράσταση.

Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου ο Ιταλικό Πρακτορείο Ειδήσεων «Στέφανι» εξαπολύει επίθεση εναντίον της Ελλάδας, στην οποία απαντά το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η ελληνική ηγεσία πιστεύει ότι η ιταλική επίθεση είναι ζήτημα ωρών. Ο αρχηγός του ΓΕΣ Αλέξανδρος Παπάγος επικοινωνεί με τα ελληνοαλβανικά σύνορα, ενώ ενημερώνεται και ο Μεταξάς.

Τα άσχημα μαντάτα δεν θα αργήσουν. Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28ης Οκτωβρίου , ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί τελικά με τον Μεταξά, αλλά για να του επιδώσει στο σπίτι του στην Κηφισιά τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»). Με αυτές τις φράσεις στα Γαλλικά ειπώθηκε το ΟΧΙ από τον Μεταξά, που απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού. Αμέσως μετά, ο Μεταξάς ενημέρωσε τον άγγλο πρέσβη Πάλερετ και ζήτησε τη βοήθεια του Ηνωμένου Βασιλείου.

Οι Ιταλοί δεν περίμεναν την εκπνοή του τελεσιγράφου. Ο αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα έδωσε την εντολή για προσβολή των ελληνικών θέσεων από τις 5 το πρωί. Την ώρα αυτή σημειώθηκε και η πρώτη ελληνική απώλεια. Ο 27χρονος πεζικάριος Βασίλειος Τσιαβαλιάρης από τα Τρίκαλα, που υπηρετούσε σε φυλάκιο της ελληνοαλβανικής μεθορίου, σκοτώθηκε από θραύσμα ιταλικού όλμου. Η ιταλική επίθεση εκδηλώθηκε με εισβολή ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων στους τομείς της Πίνδου και της Ηπείρου (από το Γράμμο μέχρι το Ιόνιο) και με τοπικές συμπλοκές στην περιοχή της ΒΔ Μακεδονίας. Ο ιταλός αρχιστράτηγος Βισκόντι Πράσκα είχε στη διάθεσή του 135.000 άνδρες και ο έλληνας ομόλογός του Αλέξανδρος Παπάγος μόλις 35.000.

Στις 9:30 το πρωί πραγματοποιούνται και οι πρώτοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί στον Πειραιά και το Τατόι δίχως συνέπειες, ενώ στην Πάτρα θα υπάρξουν νεκροί. Βομβαρδίστηκαν, ακόμη, η Διώρυγα της Κορίνθου και η ναυτική βάση της Πρέβεζας. Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου ο Μουσολίνι γεμάτος καμάρι ανακοίνωνε στο Χίτλερ, με τον οποίον συναντήθηκε στη Φλωρεντία, την επίθεση κατά της Ελλάδας.

Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».

Η απόφαση της Ελλάδας να αντισταθεί προκαλεί αυθημερόν εκδηλώσεις θαυμασμού, κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και τις χώρες της Κοινοπολιτείας. Σταδιακά αρχίζουν να καταφθάνουν δεκάδες μηνύματα συμπαράστασης, με πρώτο αυτό του βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιου ΣΤ', που τονίζει: «Η υπόθεσίς σας είναι και ιδική μας υπόθεσις». Στο ίδιο μήκος κύματος και το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ: «Θα σας παράσχομεν όλην την δυνατήν βοήθειαν μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού και θα μοιρασθώμεν την κοινήν νίκην».

Οι ΗΠΑ, που ήταν εκτός πολέμου, εξέφρασαν απλώς τη λύπη τους δια του Προέδρου Ρούζβελτ, ενώ η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε «άφωνη», αφού δεσμευόταν από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότωφ. Σε αντίθεση, ο Τουρκικός Τύπος δεν φείσθηκε διθυραμβικών επαίνων για το «ΟΧΙ». Η «Ικδάμ» έγραφε στις 29 Οκτωβρίου «Ζήτω η Ελλάς! Είμαστε υπερήφανοι, που έχουμε σύμμαχο ένα τέτοιο έθνος», ενώ η «Βακίτ» ανέφερε την Ελλάδα ως «αλησμόνητο για όλο τον κόσμο παράδειγμα γενναιότητας».

Το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου:
«Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».


Και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών διακόπτει τις εκπομπές του και μεταδίδει:
«Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Έκτακτον ανακοινωθέν: Η Ελλάς, από της 6ης πρωινής της σήμερον, ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν! Ο στρατός μας αμύνεται του Πάτριου εδάφους! Ζήτω το Έθνος!».


Ο Ιωάννης Μεταξάς, απευθύνει διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό:
«Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»


Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα παραπάνω ! Στο σημείο που λέει "Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους" ρίγη συγκίνησης με διαπερνούν και δακρύζω,
κάθε φορά ! Μα κάθε φορά !

Εμείς σήμερα είμαστε καρικατούρες των παππούδων μας ? Αναρωτιέμαι μήπως με τον ίδιο τρόπο που ο μεγάλος Ιωάννης Μεταξάς έγινε Γιωργάκης Τζέφρυ Παπανδρέου... Μήπως μεταλλαχτήκαμε και εμείς...?

Η Ελλάς έδωσε την νίκην
«Κατακλίθημεν άνθρωποι και ανηγέρθημεν έθνος», γράφει ο Άγγελος Βλάχος την μεγάλη εκείνη μέρα που άρχιζε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.
Πράγματι, η προ του πολέμου κατάσταση στην Ελλάδα, δεν ήταν και η ιδανικότερη. Η δικτατορία του Μεταξά, προϊόν και αυτή της αστάθειας και του διχασμού του τότε πολιτικού κόσμου, δεν εξασφάλιζε την σύμπνοια και την ενότητα, που απαιτεί ένας εθνικός αγώνας. Αντίβαρο όμως σ’ αυτήν την δυσαρέσκεια και διχόνοια του λαού, αποτέλεσαν οι ιταλικές αθλιότητες.
Η τυχοδιωκτική πολιτική των Ιταλών από το 1912 ακόμη, όταν αρνήθηκαν να παραδώσουν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα, οι μωροφιλόδοξες βλέψεις τους στην Αλβανία, οι οποίες στέρησαν την ενσωμάτωση-απελεύθερωση της Βορείου Ηπείρου στον ελληνικό κορμό, η ύπουλη και προκλητική υποστήριξη του σφαγέα Κεμάλ κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία, ο βομβαρδισμός την 27η Αυγούστου 1923 της Κέρκυρας, ως αντίποινα για την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Τελίνι από, όπως αποδείχτηκε αργότερα, αλβανική συμμορία, βομβαρδισμός που προκάλεσε τον θάνατο αρκετών εξαθλιωμένων προσφύγων από την Μικρά Ασία, ήταν λίγα από τα γεγονότα που κατέλειπαν οργή και αγανάκτηση στον ελληνικό λαό κατά των Ιταλών.
Γνωστά είναι και τα γεγονότα την περίοδο του Φασισμού, με τις συνεχείς προκλητικές δηλώσεις περί αναβίωσης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσολίνι, μεθυσμένος από μεγαλαυχία έλεγε από το 1922: «Πριν πεθάνω βλέπω να σχεδιάζεται πάνω στο γαλανό ιταλικό ουρανό μια αναγεννόμενη αυτοκρατορία των Καισάρων». Αποκορύφωμα βέβαια ο τορπιλισμός του καταδρομικού «Έλλη» ανήμερα της Παναγίας, που τραυμάτισε, εκτός από την αξιοπρέπεια, και το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων.
Η ιερόσυλη αυτή πράξη των Ιταλών έδωσε και θρησκευτική χροιά στον πόλεμο, ο πόλεμος θα ήταν πλέον πρώτα «υπέρ πίστεως» και έπειτα «υπέρ πατρίδος», γεγονός που αριστουργηματικά το υπαινίχτηκε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς, όταν συμβούλευε: «αυτόν τον λόγο θα σας πω δε έχω άλλο κανένα / μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα». Το «με χαμόγελο στα χείλη» δεν ήταν φιλοπόλεμη διάθεση και εξωραϊσμός της τραγικότητας των στιγμών. Ήταν το ξέσπασμα, η ανάσταση ενός ολόκληρου λαού που θα πραγμάτωνε την προγονική ισοκράτειο προτροπή: «Ην αναγκασθής κινδυνεύει αιρού (προτίμησε) τεθνάναι καλώς (να πέσεις ένδοξα) μάλλον ή ζην αισχρώς». «Δεν πήγαιναν να σκοτώσουν αυτά τα παιδιά, πήγαν για να πεθάνουν για την πατρίδα», θα γραφεί εξαίσια.
Το γεγονός όμως της σωρευμένης οργής δεν το είχε αντιληφθεί η ιταλική διπλωματία. Ο ατυχής Ιταλός πρέσβης Εμ. Γκράτσι στο πολύκροτο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους» σημειώνει πως στο τελευταίο, πριν από τον πόλεμο, φασιστικό συμβούλιο, ο Μουσολίνι έλαβε την διαβεβαίωση από τους Ιακομόνι (αντιβασιλιάς της Αλβανίας) και Πράσκα (αρχιστράτηγος) ότι «οι Έλληνες δεν έχουν διάθεση για πόλεμο» και ότι «το ηθικό του ελληνικού λαού εμφανίζεται πολύ χαμηλό, εξαιτίας της διάστασής του με την καθεστηκυία πλουτοκρατική τάξη». Ο πόλεμος κηρύσσεται και οι Έλληνες για τέταρτη φορά στον 20ο αι. «δρόμο ίεντο προς τους βαρβάρους» (Ηρόδοτος), επιτυγχάνοντας μια περηφανή νίκη. Ποιες όμως ήταν οι συνέπειες του ένδοξου αυτού πολέμου για την έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου; (Β’.Π.Π.).
Στους πανηγυρικούς της ημέρας επισημαίνεται, με αρκετή ασάφεια, η τεράστια ψυχολογική απήχηση της νίκης του ελληνικού στρατού, εξυμνείται ως η πρώτη νίκη των ελεύθερων κρατών κατά του φασισμού. Το μνημείωσε έξοχα το γεγονός αυτό ένας στίχος του Ελύτη: οι «Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν τον δρόμο». («Άσμα ηρωικό και πένθιμο»).
Σκοπός όμως της ιστορικής μνήμης δεν είναι (μόνο) η επιβεβαίωση της ανδρείας και της γενναιότητας του λαού μας. Η ιστορική μόρφωση έχει μεγάλη σημασία για την αγωγή των πολιτών, κυρίως των νέων πολιτών, των μαθητών. Πόσο όμως αγγίζουν και συγκινούν τους μαθητές οι κοινότοπες κορώνες, οι πανηγυρικοί της δεκάρας, σήμερα μάλιστα που η περιρρέουσα ευδαιμονοθηρία και υλοφροσύνη, οδηγούν στην «έκλειψη του έθνους», στην υποτίμηση των ιδανικών και αξιών που εμπνέουν τον λαό, τον κάθε λαό; Μπορεί, παραδείγματος χάριν, ένας μαθητής Λυκείου να εξηγήσει σ’ έναν Γάλλο ή Άγγλο ομήλικό του, γιατί η νίκη της Ελλάδος ήταν ουσιωδέστατη για την τύχη του Β’ Π.Π.; Αυτός είναι λοιπόν ο σκοπός του σημερινού αφιερώματος και απευθύνεται στους μαθητές. Η παρατήρηση του Θουκυδίδη ότι «αταλαίπωρος γαρ τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και επί τα ετοίμα μάλλον τρέπονται», δηλαδή οι πολλοί «μαθαίνουν» από τις έτοιμες αλήθειες της τηλεόρασης και των αργυρώνητων κονδυλοφόρων, είναι επίκαιρη και «λίαν διδακτική».
Πρώτα – πρώτα απετράπη η είσοδος των Τούρκων στον πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών. Βλέποντας ότι ο Άξονας δεν είναι ανίκητος οι Τούρκοι κράτησαν έκτοτε την γνωστή «επιτήδειο ουδέτερη» στάση. (Η τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ» έγραφε την 9η Μαρτίου 1941. «Κάθε έθνος το οποίο βρίσκεται έναντι εχθρικής απειλής, δεν πρέπει να διστάσει ούτε για μια στιγμή ν’ ακολουθήσει το παράδειγμα της Ελλάδος». Αντί γι’ αυτό οι θρασύδειλοι «γείτονες», οι ύαινες της ιστορίας, γονάτιζαν τον εναπομείναντα Ελληνισμό της Μικράς Ασίας με κεφαλικούς φόρους και νέα τάγματα εργασίας).
Ενθάρρυναν οι ελληνικές νίκες τους Γιουγκοσλάβους, κυρίως η τυμπανοκρουστικώς αναγγελθείσα εαρινή επίθεση του Μουσολίνι της 9ης Μαρτίου του 1941 και η συνακόλουθη πανωλεθρία του. Στις 27 Μαρτίου του ’41 ξέσπασε στο Βελιγράδι επανάσταση του γιουγκοσλαβικού λαού που εξεδίωξε την προδοτική, φιλογερμανική κυβέρνηση του Κροάτη Ζβέτκοβιτς.
Η ελληνική αντίσταση επέδρασε και στις ΗΠΑ. Η εφ. «Morning Advertiser» του Λονδίνου έγραφε τον Νοέμβριο του ’41: «Η θαρραλέα αντίστασις της Ελλάδος εις τας δυνάμεις του Άξονος δεν συγκρατεί μόνον και αποκρούει επιτυχώς την ιταλικήν επίθεσιν, αλλά ανατρέπει τα σχέδια του Χίτλερ διά μίαν επίθεσιν ειρήνης. Υπήρχαν πλείσται όσαι ενδείξεις προ τινος καιρού, ότι ο Χίτλερ θα επεχείρει τας βολιδοσκοπήσεις του περί ειρήνης, αμέσως προ των προεδρικών εκλογών εις τας ΗΠΑ. Τώρα όμως φαίνεται να αντελήφθη ότι, εάν επραγματοποίει το εν λόγω σχέδιόν του, θα επετύγχανεν αποτελέσματα αντίθετα εκείνων τα οποία επεδίωκε. Και τούτο διότι η υπέροχος αντίστασις της Ελλάδος του αφήρεσεν το κυριώτερον επιχείρημα, επί του οποίου εστηρίζετο. Είναι ήδη προφανές, ότι το σχέδιον του Χίτλερ θα ετόνιζεν κυρίως την εικόνα μιας Ευρώπης κατακτημένης και πειθαρχικής… Ατυχώς διά τον Χίτλερ δεν ημπορεί πλέον να στηριχθεί επί του επιχειρήματος μιας υποταγμένης Ευρώπης…». (Αχ. Κύρου «Η Ελλάς έδωσε την νίκην», Αθήνα 1945, σελ. 35). Ο αμερικανικός λαός εντυπωσιάστηκε από την ελληνική εποποιία και στήριξε στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου του ’41 τον Ρούζβελτ, που οδήγησε την χώρα του στο πλευρό των Συμμάχων. (Σώζοντας και την οικονομία του, τακτική που εφαρμόζουν ευλαβικώς οι διάδοχοί του). Για τον αντίκτυπο στην Αγγλία, που έδινε τότε μόνη της την κρισιμότατη «μάχη της Αγγλίας», θα μεταφέρουμε αυτό που έγραψαν οι «Times». «Ο ηρωισμός των Ελλήνων δημιουργεί διά τον αγγλικόν αγώνα κατάστασιν εξαιρετικώς ευνοϊκήν». Ο Άγγλος στρατηγός Ουέβερς στις 15 Φεβ. 1941 δήλωνε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου: «Προθύμως αναγνωρίζομεν ότι οι Έλληνες σύμμαχοί μας ήσαν οι πρώτοι, οι οποίοι, με τις θαυμασίας των νίκας εις την Αλβανίαν, ήνοιξαν τον δρόμον και κατήγαγον τρομερόν πλήγμα κατά της Ιταλίας. Αι επιτυχίαι των δεν είχον μόνον τοπική σημασίαν. Επηρέασαν αποφασιστικώς την όλην εξέλιξην του πολέμου».
Η νίκη των Ελλήνων καταρράκωσε και την «επηρμένη οφρύν» του Μουσολίνι. Η απογοήτευση του ιταλικού λαού οδηγεί στην κατάρρευση της Ιταλίας το 1943, που παίζει μέχρι τότε το ρόλο της κακομαθημένης παιδίσκης. Στις 12 Σεπ. 1943 Βρεττανός Υπουργός Ν.Μπαίκερ δηλώνει «Η νίκη της συνθηκολογήσεως της Ιταλίας ανήκει εις την Ελλάδα. Ο αξέχαστος ηρωισμός των παιδιών της στα Αλβανικά βουνά, οι αμέτρηται θυσίαι του ελληνικού λαού εις τον αγώνα κατά του κατακτητού, κατέστησαν δυνατή την υπέροχον αυτήν νίκην».
Το σημαντικότερο όμως γεγονός ήταν ο εξαναγκασμός του Χίτλερ να «κατέβει» στα Βαλκάνια κυρίως κατά της Ελλάδος, επιχείρηση που τον καθυστέρησε 5 εβδομάδες, οι οποίες του έλειψαν λίγο αργότερα το φθινόπωρο του ’41. Ξεκίνησε στις 22 Ιουνίου. Συνέπεια ήταν να τον προλάβει ο τρομερός ρωσικός χειμώνας, και να καθηλωθεί προ της Μόσχας. Την άνοιξη του ’42 οι Ρώσοι εξοπλισμένοι από τους Αμερικανούς ανασυγκροτημένοι και με υψηλό ηθικό ξεκίνησαν την αντεπίθεση που ήταν και η αρχή του τέλους του πολέμου.
(Ο Τσώρτσιλ στα «Απομνημονεύματά» του γράφει και το εξής: «η επίλεκτος και μόνη Μεραρχία αλεξιπτωτιστών που διέθετε ο γερμανικός στρατός κατεστράφει εις την μάχην της Κρήτης. Η απώλεια των καλύτερων Γερμανών πολεμιστών απεμάκρυνε το τρομερόν όπλον των αλεξιπτωτιστών από κάθε περαιτέρω συμμετοχήν εις τον πόλεμον»).
Η ύψιστη αυτή συμβολή της Ελλάδας στον Β’ Π.Π. αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους. Ο ίδιος ο Χίτλερ στις 15 Φεβ 1945 παραπονιόταν πικρά στο καταφύγιο της καγκελαρίας ότι η ηλίθια ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδος τον εμπόδισε να επιτεθεί στην Σοβιετική Ένωση μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Το 1946 κατά την διάρκεια της Δίκης της Νυρεμβέργης ο αρχηγός της γερμανικής αεροπορίας Γκαίρινγκ ισχυριζόταν το ίδιο. Σε απομνημονεύματα στρατηγών και ναυάρχων του Χίτλερ (Πάουλους, Κάιτελ, Ρέντερ, Φον Κλάιστ) επικρατεί η ίδια άποψη. Ο Άγγλος Υπουργός των Εξωτερικών Α.Ήντεν στις 8 Ιαν 1941 έλεγε στην Βουλή: «Η ελληνική αντίσταση καθυστέρησε για τουλάχιστον 6 εβδομάδες την έναρξη επίθεσης στη Ρωσία. Αυτό δύναμαι να πω ήταν γεγονός τεράστιας σημασίας, του οποίου σας διαβεβαιώ έχουν γνώση οι σύμμαχοί μας».
Στις 27 Απρ 1941 ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Μόσχας μεταδίδει: «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και ενικήσατε. Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατόν να γίνει αλλοιώς, διότι είσθε Έλληνες. Ως Ρώσοι εκερδίσαμεν, χάρις εις την θυσίαν σας, χρόνον ν’ αμυνθώμεν. Σας ευγνωμονούμεν».
Δεν νομίζω ότι χρειάζονται άλλες μαρτυρίες για να καταδειχθεί η προσφορά της «θεϊκιάς κι όλης αίματα πατρίδας» μας. Σε «τέτοια σπάνια φωτεινά σημεία, κρέμεται η κλωστή που μας κρατά πάνω από την άβυσσο» κατά Ελύτη. «Ο πατριωτισμός είναι το οξυγόνο των Ελλήνων» έγραφε ο Σεφέρης. Σε μέρες χαμερπείς και πνιγηρές σαν τις δικές μας η ανάμνηση του αγώνα του λαού μας, μάς προσφέρει την «ζείδωρον αύρα», είναι το φωτεινό σημείο. Οι 11.936 νεκροί του ελληνοϊταλικού πολέμου, οι «άγνωστοι στρατιώτες» έπεσαν για αξίες που οι καλοζωισμένοι των βορείων προαστίων και οι τσαρλατάνοι της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, τις χλευάζουν και τις ποδοπατούν. Ας είναι. Είχαν «άλλη» γνώση εκείνοι οι «νεκροί κριτές», γνώριζαν ότι «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον», η ευτυχία έγκειται στην ελευθερία, η δε ελευθερία στην ανδρεία. Τελειώνω γράφοντας τον επίλογο τριών άρθρων σε μεγάλες ξένες εφημερίδες της εποχής εκείνης:
«Ποτέ η Αγγλία δεν θα λησμονήσει… Οι Ρώσοι θα ενθυμούνται πάντα… Κανείς Αμερικανός δεν θα λησμονήσει…» Την είδαμε την «ενθύμησή» τους στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό, στις ελληνοτουρκικές διαφορές… την είδαμε…την βλέπουμε κάθε μέρα…
Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς

1940 και Εκκλησία
Αρθρογραφία - Ιστορία: 1940-ΟΧΙ-Εμφύλιος
Συντάκτης: Μηνάς Κασιμάτης
Κυριακή, 25 Οκτωβρίου 2009
Ο Οκτώβριος, είναι κυρίως συνυφασμένος, για εμάς τους Έλληνες, με το περιβόητο «Όχι!» και την ηρωική αντίσταση των Ελλήνων κατά των αλλοφύλων εισβολέων, που για άλλη μια φορά, υπερασπίστηκαν τα ιερά και τα όσια της Πατρίδος, όπως κάνανε αδιακόπτως από τα αρχαία χρόνια!

Τα ιστορικά γεγονότα -λίγο έως πολύ γνωστά- επί της ουσίας ξεκινάνε με τον άνανδρο τορπιλισμό της σημαιοστολισμένης «Έλλης» έξω από το λιμάνι της Τήνου, ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου του 1940, γύρω στις 8.30 το πρωί. Είχε ήδη θιγεί η εθνική και θρησκευτική αξιοπρέπεια των Ελλήνων!


Αν και επισήμως δεν ανακοινώθηκε, όλοι ήξεραν πως, πίσω από αυτήν την ιταμή επίθεση, κρύβονταν οι Ιταλοί. Τούτο έγινε σαφές, δύο μήνες περίπου αργότερα, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου του 1940, όταν δηλαδή ο Ιταλός Πρέσβης Εμανουέλε Γκράτσι επισκέφτηκε απροειδοποίητα στο σπίτι του τον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά και του επέδωσε ιδιοχείρως τελεσίγραφο της Κυβερνήσεως της Χώρας του, με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο. Στο άκουσμα των ιταλικών αξιώσεων, η άρνησις του Πρωθυπουργού, υπήρξε άμεσος και σαφής: «Alors, c'est la guerre», που στα γαλλικά σήμαινε «Λοιπόν, έχουμε πόλεμο»!

Γράφει λιτά και περιεκτικά, ο Μεταξάς στο ημερολόγιό του:

«Νύχτα στις 3 με ξυπνούν. Ερχεται ο Γκράτσι - Πόλεμος - Ζητώ Νικολούδη Μαυρουδή - Αναφέρω Βασιλέα - Καλώ Πάλαιρετ και ζητώ βοήθειαν Αγγλίας - Κατεβαίνω στις 5 - Υπουργικόν Συμβούλιον - Ολοι πιστοί και Μαυρουδής - Ολοι πλήν Κύρου - Βασιλέυς περιφορά μαζί του - Φανατισμός του λαού αφάνταστος - Μάχαι στα σύνορα Ηπείρου - Βομβαρδισμοί - Σειρήνες - Αρχίζουμε και τακτοποιούμεθα - ο Θεός βοηθός !!!»

Πριν καν λήξει επισήμως το τελεσίγραφο, ο Ιταλικός στρατός είχε εισβάλει στα ΕλληνοΑλβανική μεθόριο, μη τηρώντας ούτε καν τα προσχήματα!

Και ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών διακόπτει τις εκπομπές του και μεταδίδει: «Εδώ Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών. Έκτακτον ανακοινωθέν: Η Ελλάς, από της 6ης πρωινής της σήμερον, ευρίσκεται εις εμπόλεμον κατάστασιν προς την Ιταλίαν! Ο στρατός μας αμύνεται του Πάτριου εδάφους! Ζήτω το Έθνος!».

Ο Ιωάννης Μεταξάς, απευθύνει διάγγελμα προς τον Ελληνικό Λαό:

«Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών!»

Οι Έλληνες, στις μεγάλες πόλεις, ξύπνησαν από τον ήχο των σειρήνων. Η είδησις της κηρύξεως του πολέμου, διεδόθη αστραπιαίως και σύντομα όλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με ζητωκραυγές, σαν να ήταν μια σπουδαία γιορτή! Οι φαντάροι μας, έφευγαν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη», όπως ακριβώς λέει και το τραγούδι, υπό τις επευφημίες των πολιτών και τις ευχές των μανάδων και των συζύγων! Οι Ναοί πλημμύρισαν ασφυκτικά από ανθρώπους πάσης ηλικίας, άνδρες και γυναίκες που επεκαλούντο την βοήθεια της Παναγίας. Και πράγματι, η Υπέρμαχος Στρατηγός, για άλλη μια φορά θα στεκόταν, συμπαραστάτρια του Έθνους μας!

Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες Ελλήνων Στρατιωτών και Αξιωματικών, συμφώνως προς τις οποίες ενεφανίζετο μια μαυροφορεμένη γυναίκα σε κρίσιμες στιγμές και τους έσωζε από ενέδρες του αντιπάλου, ενώ στην συνέχεια εξεφανίζετο μυστηριωδώς! Παραλλήλως όμως, μάρτυρες τέτοιων γεγονότων συναντούμε και στους αντιπάλους!

Ενδεικτικώς, αναφέρω την περίπτωση της Παναγίας της Σκριπούς: «Σεπτέμβριος 9 του 1943, βράδυ. Οι Γερμανοί πλησιάζουν στον Ορχομενό Βοιωτίας, με απόφαση να κάψουν το χωριό και να σκοτώσουν τους κατοίκους. Η φάλαγγα, αποτελούμενη από τρία τανκς, περνάει μπροστά από την πιο αρχαία εκκλησία της περιοχής, αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και κατευθύνεται προς το Διόνυσο. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, με το χέρι σηκωμένο σε απαγορευτική στάση. Το πρώτο τανκς ακινητοποιείται. Το δεύτερο προσπαθεί να περάσει και πέφτει σε χαντάκι. Το τρίτο «μαρμαρώνει» σε ένα χωράφι που προσπάθησε να διασχίσει. Την άλλη μέρα, ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν απαίτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν σαν πούπουλα!


- Θαύμα, θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην εκκλησία. Κι εκεί, μπροστά στην εικόνα της Μεγαλόχαρης, ο σκληρός Γερμανός αναρίγησε. Γιατί αναγνώρισε στην ουράνια μορφή, τη γυναίκα που τους έκλεισε το δρόμο! Έπεσε στα γόνατα και φώναξε με θαυμασμό:

- Αυτή σας έσωσε! Να τη δοξάζετε.

Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την υπέρμαχο Στρατηγό.

Από τότε, η 10η Σεπτεμβρίου καθιερώθηκε ως γιορτή. Και μάλιστα, με την ακλόνητη ετήσια παρουσία του άλλοτε Γερμανού διοικητή, ο οποίος, χρηματοδότησε την πρώτη απεικόνιση του θαύματος κι αφιέρωσε ένα μεγάλο καντήλι: Σε Εκείνη που έσωσε την περιοχή, αλλά και την ψυχή του!..»

[Απόσπασμα από το άρθρο-αφιέρωμα της εφημερίδος "Απογευματινή", "Οι εικόνες των θαυμάτων", Σάββατο 15 – Κυριακή 16 Αυγούστου, 2009, φ. 1.297 (18.242), σελ. 12) ]



Και η ίδια η Εκκλησία μας όμως, δίπλα στους αγώνες του Έθνους πάντοτε, δεν θα μπορούσε να μην έχει τον ρόλο της και στα γεγονότα αυτά. Όπως για τον αγώνα του 1821, τα μοναστήρια μας εκποιούσαν όλα τα ιερά σκεύη, ώστε να βγουν χρήματα από τα μέταλλά τους, προκειμένου να αγοραστούν όπλα για την Επανάσταση, έτσι και τώρα, οι διάφοροι ναοί προσφέρουν αφιερώματα και συγκεντρωμένα χρήματα, προκειμένου να ενισχύσουν το Ελληνικό Κράτος στον αγώνα του κατά των εισβολέων.

Η αντίσταση των Ελλήνων στα βουνά της Ηπείρου, θαυμάστηκε από όλο τον κόσμο, ενώ ως γνωστόν, αποτέλεσε και την πρώτη συμμαχική νίκη κατά των δυνάμεων του άξονος, αναγκάζοντας μάλιστα τους Γερμανούς να κατέβουν στα Νότια, καθυστερώντας την επίθεσή τους στην Ρωσσία, με αποτέλεσμα να πέσουν στο βαρύ ρωσσικό χειμώνα, κάτι που απέβη μοιραίο για την όλη εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Χαρακτηριστική ως προς τα παραπάνω, είναι η παρακάτω μετάδοση του Ραδιοφωνικού σταθμού της Μόσχας: «Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον ενόπλων και ενικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατόν να γίνη αλλιώς γιατί είσθε Έλληνες. Ως Ρώσσοι και ως άνθρωποι, σας είμαστε ευγνώμονες, γιατί χάρη στις δικές σας θυσίες κερδίσαμε τον απαιτούμενο καιρό να προετοιμάσουμε την άμυνά μας. Έλληνες, σας ευγνωμονούμε.»

Τελικώς, υπό την πίεση της επιθέσεως τεσσάρων ουσιαστικώς Δυνάμεων (Ιταλία, Αλβανία, Γερμανία, Βουλγαρία), τον Απρίλιο του 1941 η ηρωική μικρά Ελλάς νικήθηκε. Εκεί, ρόλο στην διήγηση μας, έχει και η ηγετική μορφή του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, του Χρύσανθου, ο οποίος αρνήθηκε να ορκίσει την δωσίλογη κυβέρνηση του Γεωργίου Τσολάκογλου, με τα μεγαλειώδη λόγια: «Δεν μπορώ να ορκίσω Κυβέρνηση προβληθείσα από τον εχθρό, εμείς γνωρίζουμε ότι τις Κυβερνήσεις τις ορίζει ο λαός ή ο Βασιλεύς.» Για την στάση του αυτή, στις 2 Ιουνίου του 1941, με Συντακτική Πράξη της κατοχικής κυβερνήσεως, καθαιρέθηκε από το αξίωμά του.



Υπήρξαν ατελείωτα τα παραδείγματα ηρωισμών των ιερέων μας και γενικώτερα των Εκκλησιαστικών ανδρών μας, οι οποίοι συνέχισαν μια παράδοση θυσιών δύο χιλιάδων ετών. Διότι μπορεί ο Αριχιεπίσκοπος Χρύσανθος να έχασε μόνο το αξίωμά του από την υψηλόφρονα αυτή στάση του, μα αμέτρητοι άλλοι ιερωμένοι μας έχασαν την ίδια την ζωή τους! Βιβλία ολόκληρα έχουν γραφτεί, προκειμένου να συγκεντρώσουν όσες από αυτές τις θυσίες έγιναν ευρέως γνωστές και η μνήμη τους δεν χάθηκε. Όλως ενδεικτικώς, θα αναφέρουμε δύο εξ αυτών, μα στο μέλλον θα πρέπει να κάνουμε ένα γενικώτερο αφιέρωμα για τούτο το τόσο σημαντικό θέμα:

1. Ιερεύς Γεώργιος Σιούλης, από το χωριό Αγία Αναστασία Ιωαννίνων. Ήταν εντεταγμένος στην Εθνική Αντίσταση, γι’ αυτό οι Γερμανοί τον συνέλαβαν μαζί με άλλους αγωνιστές, προκειμένου να του αποσπάσουν πληροφορίες, μα τα βασανιστήρια που του έκαναν, δεν τον ελύγισαν. Τον μαχαίρωσαν στο πρόσωπο και στο σώμα και, στην συνέχεια, τον έκαψαν ζωντανό, μαζί με τους υπολοίπους. Δύο χωρικοί, τους βρήκαν. Στάχτη και καμένα κόκκαλα παντού. Κατά θαυμαστό τρόπο, μόνο το σώμα του παπά είχε μείνει ακέραιο. Το πρόσωπό του ήταν τρυπημένο με μαχαίρι. Στην τσέπη του βρέθηκε η Καινή Διαθήκη.

2. Πατέρες Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Ύστερα από τον θάνατο κάποιων Γερμανών Στρατιωτών από Αντάρτες, Γερμανοί πήγαν στο Μέγα Σπήλαιο και για αντίποινα συνέλαβαν τους μοναχούς του. Τους οδήγησαν σε μια κοντινή τοποθεσία, την «Κισσωτή». Τελευταίος στην σειρά λόγω της κούρασης, και ο πρώην ποιμένας τους, ο Γαβριήλ Κόσσυφας, ο γηραιότερος της Μονής, 96 χρονών. Τα πολυβόλα ήταν ήδη στημένα, όταν έφτασαν. Οι μελλοθάνατοι, δεν είχαν αμφιβολία για το τι τους περιμένει. Ο Γερμανός επί κεφαλής, διατάζει τους δεσμώτες του να ζητωκραυγάσουν υπέρ του Χίτλερ. «Όχι, παιδιά μου!», φωνάζει ο γέρος προεστώς της Μονής, «Εμείς, ας σηκώσουμε τα μάτια στον ουρανό κι ας φωνάξωμε ‘ζήτω η αιωνία Ελλάς’»! Ζητούν ο ένας από τον άλλον συγχώρεση και ξαφνικά η Κισσωτή αντιλαλεί από ψυχωμένες ζητωκραυγές: Ζήτω η Ελλάς! Ακολούθησε ο ήχος των πολυβόλων...

Τα σεπτά τους σώματα, οι Γερμανοί τα πέταξαν σε μια διπλανή χαράδρα.

Αιωνία τους η Μνήμη!

Ισως καποια μερα καταλαβουμε τι ηρωες εζησαν και εδωσαν την ζωη τους για την πατριδα μας και αποφασισουμε να τους ομοιασουμε.

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας, τον Απρίλιο του 1939, από τη φασιστική Ιταλία, η στρατηγική κατάσταση στον ελληνικό χώρο ανατράπηκε. Η στρατηγική ιδέα "Μόνοι εναντίον των Βουλγάρων μόνων με την πρωτοβουλία του πολέμου στους Βουλγάρους", που υπήρχε μέχρι τότε έπαψε να ισχύει.

Έτσι το Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο προβαίνει στην εκπόνηση του πολεμικού σχεδίου ΙΒ, για να αντιμετωπιστούν δύο πλέον αντίπαλοι (Ιταλία και Βουλγαρία),που ενδεχόμενα θα ενεργούσαν ταυτόχρονα κατά της Ελλάδας και στη σύνταξη των παραλλαγών του ΙΒα και ΙΒβ.

Λεπτομερέστερα:

Το σχέδιο ΙΒ κάλυπτε τον κορμό της
Ελλάδας με αμυντική τοποθεσία τη γραμμή Αλιάκμονας-
Βενέτικος - Ζυγός Μετσόβου - 'Άραχθος (γραμμή ΙΒ).
Το σχέδιο ΙΒα κάλυπτε όλο το εθνικό
έδαφος με αμυντική τοποθεσία τη γραμμή σχεδόν των
συνόρων (γραμμή ΙΒα).
Το σχέδιο ΙΒβ κάλυπτε το μεγαλύτερο
μέρος του εθνικού εδάφους με αμυντική τοποθεσία μια
ενδιάμεση γραμμή μεταξύ των δύο προηγούμενων τοποθεσιών (γραμμή ΙΒβ).
Με βάση τα σχέδια αυτά τα Δ και Ε' Σώματα Στρατού , που είχαν την έδρα τους στην Καβάλα και την Αλεξανδρούπολη αντίστοιχα, θα αντιμετώπιζαν τη _Βουλγάρικη απειλή ενώ την απειλή της Ιταλίας από την Αλβανία θα αντιμετώπιζε στο χώρο της Δυτικής Μακεδονίας το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ) που είχε έδρα την Κοζάνη με τα Β και Γ Σώματα Στρατού εδρεύοντα στη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη αντίστοιχα και στο χώρο της Ηπείρου η ενισχυμένη VIII Μεραρχία Πεζικού με έδρα τα Ιωάννινα, ενώ στον ενδιάμεσο χώρο της Πίνδου σαν σύνδεσμος των θεάτρων επιχειρήσεων Δυτικής Μακεδονίας και Ηπείρου ενεργούσε υπό το ΤΣΔΜ το Απόσπασμα Πίνδου με έδρα το Εφταχώρι

Η επίδοση του ιταλικού τελεσιγράφου έγινε την 03.00 της 28/10/1940.από το βιβλίο - ημερολόγιο το οποίο εξεδόθη μετά από τον πόλεμο, του Εμμανουέλλε Γκρατσι υπό τον τίτλο '' Μέρες Διπλωματίας '' , εις το κεφάλαιο περί Ελλάδος ,διαβάζουμε:

''Περίπου στις 02.50 της 28/10/1940,συνεπιβαινοντες σε οχήματος, που έφερε τα διακριτικά του ιταλικού διπλωματικού σώματος, ο επίσημος ιταλός διερμηνέας, ο στρατιωτικός ακόλουθος(οδηγός του οχήματος) και εγώ, πήραμε κατεύθυνση προς την εις Κηφισιά βρισκόμενη πρωθυπουργική κατοικία. αφού ο διερμηνέας και ο στρατιωτικός ακόλουθος είπαν προς τον χωροφύλακα-φρουρό τον λόγο της επισκέψεως, ότι δηλαδή είναι μεγάλη η ανάγκη ο πρέσβης της Ιταλίας να δει τον πρόεδρο της κυβερνήσεως, ο χωροφύλακας - φρουρός ειδοποίησε μέσα στο το σπίτι τον Ιωάννη Μεταξά.

Μετά από ένα περίπου δεκάλεπτο εμφανίστηκε ο πρόεδρος της κυβερνήσεως και κατόπιν των σχετικών τυπικών φιλοφρονήσεων, με οδήγησε σε ένα δωμάτιο το οποιο μάλλον χρησιμοποιουσε σαν γραφείο. Εκεί μιλώντας γαλλικά ( αν και είχε υποψιαστεί τι συνέβαινε) μου ζήτησε να του πω τον λόγο της ξαφνικής αυτής επισκέψεως στις 03.00 το πρωί.Χωρίς κανένα άλλο λόγο του έδωσα το πολυσέλιδο δακτυλογραφημένο έγγραφο. Ήταν το τελεσίγραφο.

- Κύριε Πρωθυπουργέ ! Από μέρους της Ιταλικής κυβερνήσεως.

Ο Ιωάννης Μεταξάς ελαβε, πληρης συγκινήσεως, το έγγραφο που προανέφερα και προέβη εις την αναγνωσιν του. Κατά την διάρκεια αυτής της ανάγνωσης είδα από τα μάτια του κάποια δάκρυα τα οποία με τρόπον κάλυψε. Τελειώνοντας την ανάγνωση μου είπε :

- Ποτέ εις την στρατιωτική η την πολιτική μου ζωή δεν διάβασα τέτοιου αισχιστου βαθμού έγγραφο, στερημένου αλήθειας, πλήρους εμπάθειας, που μόνον ένας ανιστόρητος θα μπορούσε να γράψει. λοιπόν ομιλούμε σχετικώς περί καταστάσεως πόλεμου. - Κύριε πρωθυπουργέ δεν είναι απαραιτήτως κατάσταση πολεμου. η κυβέρνησης της Ιταλίας πιστεύει ότι η Ελλάς θα προβεί εις την πλήρη αναγνωρισι των όρων και ότι θα παραδώσει τις θέσεις οι οποίες ζητούνται.
- Και ποια είναι αυτά τα στρατηγικά σημεία τα οποία ζητά η Ιταλία?
- Δεν βρίσκομαι σε θέση να σας ενημερώσω κ πρωθυπουργέ γιατί από την Ρώμη τίποτα δεν μου ανεφερθικε. Το μόνο που μου τονιστηκε είναι ότι ώρα λήξεως του παρόντος τελεσιγράφου η 06.00 ώρα της 28/10/1940.
- Εν πάση περιπτώσει η διακοινώσεις αυτή αποτελεί κήρυξης πολέμου.
- Όχι κύριε πρωθυπουργέ! είναι απλώς ένα τελεσίγραφο.
- Ισοδύναμο προς πόλεμο ως ειπον προς υμάς κ πρεσβευτα.
Τέλος σηκώθηκε από την θέση του και μου υπέδειξε με αυτόν τον τρόπο ότι η συνομιλία μας είχε λάβει τέλος.
- Αντίο σας κ πρέσβη. Aπό τις 06.00 πρωινής λοιπόν.

- Κ α λ ω ς .

Υποκλίθηκα με τον βαθύτερο σεβασμό ενώπιον του γέροντος στρατηγού- πρωθυπουργού που από την πρώτη στιγμή διαλεξεν τον δρόμο της θυσίας από τον δρόμο της ατίμωσης για τον λαό του.

Μετά την συνάντηση με τον Ιταλό πρέσβη ο πόλεμος ουσιαστικά είχε αρχίσει
Ο Ιωαν. Μεταξάς ενήργησε ως εξής:
Τηλεφωνεί στο Βασιλιά Γεώργιο β' και τον ενημερώνει σχετικά.
Ειδοποιείται το υπουργείο ναυτικού και αφού τίθεται εις πολεμικό συναγερμό, όλος ο στόλος βρίσκεται «υπ' ατμόν» για κάθε ενδεχόμενο.

Ειδοποιείται ο λόρδος Παλαιρετ, Βρετανός πρέσβης, περί των νυκτερινών εξελίξεων και αυτός από την μεριά του ενημερώνει την βρετανική κυβερνηση στο Λονδίνο.

Ειδοποιούνται και αφού ενημερώνονται οι Έλληνες πρέσβεις στην Άγκυρα και Βελιγράδι με την σειρά τους ενημερώνουν τις κυβερνήσεις Τουρκίας και Γιουγκοσλαβίας .

Ο Ιωάννης Μεταξάς θα ενημερώσει και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρύσανθο και θα τον παρακαλέσει να ευλογήσει '' όπλα τα ιερά'' εν όψει του τιτάνιου αγώνα που άρχιζε...
Την 04.30 πρωινή της 28/Οκτ/1940,συνερχεται παρουσία του Βασιλέως Γεωργίου β' και του διάδοχου πρίγκιπα Παύλου το πρώτο πολεμικό συμβούλιο. Στο ανωτέρω συμβούλιο λόγω της παρουσίας του εκεί, προήδρευσε ο Βασιλιάς. Ο Ιωαν. Μεταξάς αναφέρθηκε παρουσία όλων λεπτομερώς για τα δραματικά γεγονότα της νύκτας. Το συμβούλιο προέβη εις τις εξης αποφασεις:
Ψηφιζει, αποδεχεται και υπογραφει.

Τα διαταγματα γενικης επιστρατευσεως του κατα ξηρά, θάλασσα και αέρα ελληνικού στρατού.

Ευρισκόμενης της χώρας σε πολεμική πλέον περίοδο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων αναλάμβανε ο Βασιλιάς Γεώργιος β'.

Αρχιστράτηγος ανελάμβανε ο μέχρι τότε α/γ.ε.ς αντιστράτηγος Παπάγος Αλέξανδρος.

Ολόκληρος η ελληνική επικράτεια κηρύσσεται σε καταστασι πολιορκίας.

Αναβάλλονται επ' αόριστον οι πληρωμές χρεών και λοιπών άλλων πληρωμών.

Η Ελλάς δηλαδή εισηρχετε εις το δικαιοστάσιο της 28/10/1940.

Αναλόγως της περιφέρειας επιστρατεύτηκαν βάσει του ισχύοντος σχεδίου επιστρατεύσεως δέκα πέντε(15) έως είκοσι τρεις (23) ηλικίες. Η επιστράτευση έγινε με τέτοια τάξη ώστε την έκτη μέρα από την έναρξη του πόλεμου( 02/11/1940), να είναι έτοιμες:

Δέκα πέντε(15) μεραρχίες πεζικού,
Μια(1) μεραρχία ιππικού,
Τέσσερις(4) ταξιαρχίες ,πεζικού.
Συγκεκριμένα συγκροτήθηκαν και επιστρατεύθηκαν πλήρως:
Στην Αττική - Πελοπόννησο - Εύβοια οι II-III-IV μεραρχίες πεζικού και η 3η ταξιαρχία πεζικού Χαλκίδας.

Στην Κεντρική Μακεδονία επιστρατεύθηκαν οι VI-X-XI-XVII μεραρχίες πεζικού καθώς και η I μεραρχία ιππικού.

Στην Θεσσαλία και Δυτ. Μακεδονία επιστρατεύθηκαν οι I-IX μεραρχίες πεζικού καθώς και αι 4η-5η-15η ταξιαρχίες πεζικού.

Στην Ανατ. Μακεδονία και τον νομό Ξάνθης επιστρατεύθηκαν οι XVI-XIV μεραρχίες πεζικού.

Στην Δυτ. Θράκη επιστρατεύθηκαν οι XII και XII μεραρχίες πεζικού.

Στην Ήπειρο είχαν προεπιστρατευθει η VIII μεραρχία πεζικού και το απόσπασμα Πίνδου.

Στην Κρήτη επιστρατεύεται η V μεραρχία πεζικού η γνωστή μεραρχία Κρητών.

Το Ιταλικό πολεμικό σχέδιο προέβλεπε:

Σε πρώτο στάδιο, ισχυρή και «αιφνιδιαστική επιθετική» ενέργεια προς κατάληψη της Ηπείρου εκμηδένιση των εκεί ελληνικών δυνάμεων με ταυτόχρονες αποβατικές ενέργειες προς κατάληψη της Κέρκυρας και άλλων νησιών του Ιονίου.
Σε δεύτερο στάδιο συνέχιση των χερσαίων επιθετικών ενεργειών προς κατάληψη της Δυτικής Μακεδονίας.
Σε τρίτο στάδιο ταχεία προέλαση προς Θεσσαλονίκη και Αθήνα με νέες δυνάμεις που θα αποβιβάζονταν στα ηπειρωτικά παράλια και τα νησιά προς κατάληψη ολόκληρης της χώρας.
Το σχέδιο επιχειρήσεων της Ανώτατης Διοίκησης των Ιταλικών Δυνάμεων Αλβανίας πρόβλεπε:

Σε πρώτη περίοδο τήρηση αμυντικής στάσεως από το XXVIου Σώματος Στρατού στην περιοχή ανατολικά της Κορυτσάς και επιθετικές ενέργειες του XXVου Σώματος Στρατού και μητροπολιτικών ναυτικών δυνάμεων προς κατάληψη της Ηπείρου και της Κέρκυρας.
Σε δεύτερη περίοδο επιθετικές ενέργειες του XXVIου Σώματος Στρατού προς κατάληψη της κοιλάδας του Αλιάκμονα και της Θεσσαλονίκης και συνέχιση "της προσπάθείας του XXVου Σώματος Στρατού από Άρτα προς Αθήνα και απο Βετσόβου προς τη θεσσαλική πεδιάδα. Ειδικότερα το Χερσαίο Σχέδιο Επιχειρήσεων της πρώτης περιόδου κατά Ηπείρου και Πίνδου:
Προέβλεπε επιθετικές ενέργειες κατά της ελληνικής αμυντικής διατάξεως στην τοποθεσία ΠΙΝΔΟΣ ΕΛΑΙΑ -ΚΑΛΑΜΑΣ με κύρια προσπάθεια στον άξονα ελληνοαλβανικά σύνορα Ιωάννινα - Άρτα προς διάρρηξη της στενωπού της Ελαιας εντός των τεσσάρων πρώτων ημερών και εκμετάλλευση προς κατάληψη των Ιωαννίνων και Άρτας με ταυτόχρονο υπερκερωτικό ελιγμό "εν είδει λαβίδος κατά τα άκρα" και στις κατευθύνσεις ελληνοαλβανικά σύνορα-Μέτσοβο και ελληνοαλβανικά σύνορα - Φιλιππιάδα, ενώ από της καταλήψεως του κάτω ρου του Καλαμά, πιθανώς, και επί της συγκλινούσης κατευθύνσεως κάτω ρους Καλαμά-Ιωάννινα και με κάλυψη πλευρών του μεν βόρειου με ενεργητική αμυντική στάση των δυνάμεων Κορυτσάς του δε δυτικού με το στόλο και πιθανή κατάληψη της Κέρκυρας.
Στήριζε την επιτυχία του στην αιφνιδιαστική εισβολή με τα ταχυκίνητα μέσα πριν τελειώσει η επιστράτευση, συγκέντρωση και προώθηση του ελληνικού στρατού καθώς και στην ευρεία χρησιμοποίηση της αεροπορίας που θα βομβάρδιζε τόσο την αμυντική τοποθεσία όσο και τις κυριότερες πόλεις και κόμβους συγκοινωνιών προκειμένου να παραλύσει το σχέδιο συγκεντρώσεως των ελληνικών δυνάμεων.
Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου δόθηκαν οι ακόλουθες αποστολές:
Στην 3η Μεραρχία Αλπινιστών "Τζούλια", να εξασφαλίσει ευρεία κάλυψη του αριστερού της και να επιτεθεί κατά της τοποθεσίας της Πίνδου κινούμενη δια των δύο συγκροτημάτων της επί των ορεινών κατευθύνσεων Σταυρός Φούρκα Σαμαρίνα Βωβούσα - Μέτσοβο και Γκόλιο - δυτικός Σμόλικας Δίστρατο Βωβούσα - Μέτσοβο, να καταλάβει την περιοχή του Μετσόβου για να παρεμποδίσει τη διαφυγή των ελληνικών δυνάμεων της Ηπείρου προς τα Ανατολικά και να απαγορέψει ενδεχόμενη κίνηση ελληνικών ενισχύσεων από τη Δυτική Μακεδονία και τη Θεσσαλία προς την Ήπειρο.
Στην 23η Μεραρχία Πεζικού "Φερράρα" ενισχυμένη με τμήματα της 131 Τ/Θ Μεραρχίας «Κενταύρων» να κινηθεί επιθετικά δια των τεσσάρων φαλαγγών της επί των κατευθύνσεων Λεσκοβίκι - Μέρτζανη - Καλπάκι, Δρυμάδες Λαχανόκαστρο - Καλπάκι, Κακαβιά - Χάνι Δελβινάκι - Καλπάκι και Κακαβιά Κρυονέρι - Παλαιόκαστρο, προς διάρρηξη της στενωπού της Ελαίας και κατάληψη των Ιωαννίνων.
Στην 51η Μεραρχία Πεζικού "Σιέννα", να περάσει τη συνοριακή γραμμή μεταξύ των ορέων Τσαμαντά και Σαρακίνας, να προελάσει δια των δύο φαλαγγών της επί των κατευθύνσεων Πόβλα Κεραμίτσα - Βροσίνα και Κότσικα -Φιλιάτες - Παραπόταμος και αφού καταλάβει τον κάτω ρου του Καλαμά να προωθηθεί με όλες της τις δυνάμεις δια της αμαξιτής οδού προς Ιωάννινα
Στη Μεραρχία Ιππικού, να προελάσει στον παραλιακό άξονα Κονίσπολη Ηγουμενίτσα - Πρέβεζα για να καλύπτει από τα δυτικά το σώμα στρατού, ενεργούσα με την πρώτη φάλαγγα επί της κατευθύνσεως Κονίσπολη - Σαγιάδα Ηγουμενίτσα - Πάργα, με τη δεύτερη επί της κατευθύνσεως Καλαμάς Μαργαρίτη - Φιλιππιάδα και με την τρίτη επί της κατευθύνσεως Φιλιππιάδα - Άρτα.
Στην 131 Τεθωρακισμένη Μεραρχία "Κενταύρων" μείον, να συγκεντρωθεί στην περιοχή Τεπελένι αποτελούσα την εφεδρεία του XXVου Σώματος Στρατού Τσαμουριάς, υπό δέσμευση στην περιοχή του της Ανώτατης Ιταλικής Διοικήσεως στην Αλβανία

Σχέδια Γενικού Στρατηγείου
Για την περιοχή της Ηπείρου ίσχυαν στις 27-10-40 τα ακόλουθα σχέδια:
Το σχέδιο ΙΒα που πρόβλεπε την άμυνα από την VIIIη Μεραρχία Πεζικού στη γραμμή Καλαμάς Ελαία Γκαμήλα - Σμόλικας (τοποθεσία ΙΒα στη ζώνη της). Μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου ήταν η επιτυχία της επιστρατεύσεως, συγκεντρώσεως και έγκαιρης προωθήσεως των μονάδων στην τοποθεσία.
Το σχέδιο ΙΒ που πρόβλεπε την άμυνα από την VIII Μεραρχία Πεζικού στη γραμμή Ά ραχθος - Ζυγός Μετσόβου (τοποθεσία ΙΒ). Η εφαρμογή αυτού του σχεδίου θα ήταν υποχρεωτική αν δεν κατορθωνόταν η έγκαιρη προώθηση των μονάδων βορειότερα της τοποθεσίας ΙΒ.
Τόσο το σχέδιο ΙΒα όσο και το σχέδιο ΙΒ πρόβλεπε ως βασική υποχρέωση της VIIIης Μεραρχίας την κάλυψη "εν παντί" του θεάτρου επιχειρήσεων της Δυτικής Μακεδονίας από την κατεύθυνση Ιωάννινα - Μέτσοβο, γιαυτο το δεξιό της VIIIης Μεραρχίας έπρεπε να στηρίζεται είτε στο Σμόλικα, είτε στο Ζυγό Μετσόβου
Η πρωτοβουλία για το ποιο σχέδιο θα εφαρμοζόταν αφηνόταν στο Διοικητή της VIIIης Μεραρχίας Υποστράτηγο Κατσιμητρο).

Για την περιοχή της Πίνδου το σχέδιο επιχειρήσεων πρόβλεπε την εξασφάλιση από το Απόσπασμα Πίνδου είτε της τοποθεσίας ΙΒα στον τομέα του,είτε και νοτιοδυτικότερα, προς απαγόρευση των ορεινών διαβάσεων της Πίνδου και τήρηση συνδέσμου, δεξιά με την ΙΧη Μεραρχία Πεζικού στο Γράμμο και αριστερά με την VIIIη Μεραρχία Πεζικού είτε στο Σμόλικα είτε στο Ζυγό Μετσόβου.
Σε περίπτωση μη αναμίξεως της Βουλγαρίας στην ελληνοϊταλικη σύρραξη τα σχέδια πρόβλεπαν ανάληψη δυνάμεων για τον αγώνα προς Αλβανία. Επίσης προβλεπόταν η ανάληψη επιθετικών επιχειρήσεων προς Αλβανία όταν θα είχαν εξασφαλιστεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις.
Ειδικοτερα :

Για την περιοχή της Ηπείρου Μετά απο την προεπιστράτευση των δυνάμεων της Ηπείρου και την τμηματική προώθηση με διαταγές του Γενικού Στρατηγείου του όγκου των δυνάμεων τηςVIIIης Μεραρχίας κοντά στην τοποθεσία Καλαμάς - Ελαια το σχέδιο της VIIIης Μεραρχίας πρόβλεπε:
Επιβράδυνση του εχθρού από τα σύνορα μέχρι την τοποθεσία Καλαμάς-Ελαία από τα τμήματα προκαλύψεως χωρίς όμως να φθαρούν, γιατί στη συνεχεία θα αποτελούσαν σημαντικό μέρος των εφεδρειών με αντικειμενικό σκοπό το κέρδος χρόνου για το συναγερμό και την κατάληψη της τοποθεσίας.
Ισχυρή κατοχή με το μεγαλύτερο μέρος της ενισχυμένης μεραρχίας και ανυποχώρητη ενεργητική άμυνα στην οργανωμένη τοποθεσία Καλαμάς - Ελαια με το βάρος της άμυνας στην περιοχή της Ελαιας μπροστά στην οποία Θα επιδιωκόταν να παρασυρθεί με τον υποχωρητικό ελιγμό του κλιμακίου προκαλύψεως ο εχθρός για να καταστραφεί από τις δυνάμεις της αμυντικής τοποθεσίας.
Εξασφάλιση του Αμβρακικού κόλπου και του κόμβου της Φιλιππιάδας με τις απαραίτητες δυνάμεις που θα στάθμευαν εκεί από την αρχή.
Εξασφάλιση των κόμβων στον κάτω ρου του Καλαμά, των Ιωαννίνων και της Ελαιας με ισχυρές εφεδρείες, που η διάθεση τους θα εξαρτιόταν από την τακτική κατάσταση.
Για την περιοχή της Πίνδου Αμυντικές επιχειρήσεις με σκοπό την τήρηση συνδέσμου μεταξύ ΙΧης και VIIIης Μεραρχιών και απαγόρευση των ορεινών διαβάσεων της Πίνδου στο ύψος μιας από τις ακόλουθες τοποθεσίες:
Της γραμμής των υψωμάτων της ΙΒα από Τσομπάνη (Σμόλικα) μέχρι Καταφύκη (Γράμμου).
Της γραμμής των υψωμάτων Νταλιάπολη (Σμόλικα) Γύφτισα - Επάνω Αρένα - Κοζάκας (Γράμμου)
Της γραμμής των υψωμάτων Σμόλικας - Ταμπούρι - Κάτω Αρένα - Μυροβλύτης (Γράμμου).

Το έδαφος κι από τις δυο μεριές των ελληνοαλβανικών συνόρων είναι γενικώς πολύ ορεινό, με απότομες βουνοπλαγιές και στενές κοιλάδες. Ιδιαίτερα μέσα στο ελληνικό έδαφος.

Τα ορεινά συγκροτήματα που παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι:

Οι οροσειρές του Κουρβελέσι και του Τσαμαντά, των οποίων, οι μεν καταπτώσεις προς το Ιόνιο δημιουργούν υ ι α: παραλιακή ζώνη δια της οποίας διέρχεται η οδός Αυλώνα Φιλιάτες - Πρέβεζα, οι σε ανατολικές τους καταπτώσεις κατέρχονται στις στενές κοιλάδες του μέσου Αώου και του Δρίνου δια των οποίων διέρχεται η οδός Αυλώνα Τεπελένι - Αργυρόκαστρο-Κακαβιά Ελαία -Ιωάννινα
Τα ορεινά συγκροτήματα της Νεμέρσκας, του Ντέμπελιτ, του Δούσκου και της Τύμφης των οποίων οι ΒΑ καταπτώσεις κατέρχονται με πολύ απότομες κλίσεις προς τη στενή μέση κοιλάδα του Αώου την οποία διασχίζει η οδός Αυλώνα ή Βεράτι Κλεισούρα - Πρεμετή - Μέρτζανη - Ελαία - Ιωάννινα.
Τα όρη της Παραμυθιάς, του Τόμαρου και του Μιτσικέλι, των οποίων, οι βορειοδυτικές καταπτώσεις των δύο πρώτων και οι βόρειες του τρίτου, κατέρχονται προς τη στενή κοιλάδα του Καλαμά, κατά μήκος της οποίας διέρχεται η εγκάρσια οδός Ηγουμενίτσας Ιωαννίνων.
Η τριγωνική λοφώδης, ανώμαλη, με πολλές καταπτώσεις και με ημιονικές μόνο οδεύσεις περιοχή ή υψίπεδο της Κολωνίας, που βρίσκεται ΒΑ του μέσου Αώου. Κατά μήκος της μιας πλευράς του τριγώνου, προς το Γράμμο, εφάπτεται η οδός Κορυτσά Ερσέκα Λεσκοβικι Μέρτζανη Ελαια - Ιωάννινα.
Η ορεινή περιοχή των ορέων Γράμμου και Σμόλικα, που είναι γνωστή ως Βόρεια Πίνδος, και των οποίων ορέων οι Ν και Β καταπτώσεις αντίστοιχα κατέρχονται απότομα προς τη βαθιά στενή και μαιανδροειδή λεκάνη του Σαρανταπόρου, κατά μήκος ενός μεγάλου μέρους του οποίου διερχόταν η σκυρόστρωτη και δυσπρόσιτη τότε (και σήμερα ασφαλτοστρωμένη και καλής βατότητας) οδός Δυτική Μακεδονία - Πεντάλοφος - Επταχώρι - Ιωάννινα.
Η ορεινή περιοχή ταυ Λάκμου και Κουρουμούντζου ,δια του αυχένα των οποίων διέρχεται η οδός Θεσσαλία Μέτσοβο - Ιωάννινα καθώς και η ορεινή διάβαση από το υψίπεδο Κολωνίας Σαμαρίνα - Μέτσοβο.

Η αμυντική τοποθεσία Πίνδος Ελαία - Καλαμάς αρχίζει από το Ιόνιο Πέλαγος, όπου στηρίζει το ΝΔ πλευρό, ακολουθεί την υδάτινη γραμμή του Καλαμά από τις εκβολές του μέχρι τις πηγές του που βρίσκονται στην περιοχή της Ελαίας, με τα νώτα της στηριγμένα στις ΒΔ καταπτώσεις των ορέων της Παραμυθιάς, Κουρέντων και Μιτσικέλι, στη συνέχεια στηρίζεται στις ΒΔ καταπτώσεις της Τύμφης και του Σμόλικα για να καταλήξει στον επικρατέστερο ορεινό όγκο της Πίνδου, το Γράμμο, όπου στηρίζει το ΒΑ πλευρό της. Η αμυντική αυτή γραμμή που βρίσκεται από 5 ως 20 χιλιόμετρα μακριά από την ελληνοαλβανική μεθόριο, μέσα στο ελληνικό έδαφος, ήταν η γραμμή ΙΒα στο θέατρο επιχειρήσεων της Ηπείρου και έχει ανάπτυγμα 100 περίπου χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή.

Από τους δρόμους που υπάρχουν σε συνδυασμό με την ορεινή διαμερισματωση καθορίζουνται τρεις άξονες επιθέσεως από την Αλβανία:

Ο Κεντρικός: Ελληνοαλβανικά σύνορα - Ιωάννινα
Ο Δυτικός : Ελληνοαλβανικά σύνορα - Φιλιππιάδα
Ο Ανατολικός : Ελληνοαλβανικά σύνορα - Μέτσοβο

Τα Πεδία της Μάχης
Η γενική απόκλιση των αξόνων επιθέσεως η έντονη διαμερισμάτωση των ορεινών όγκων που παρεμβάλλονται μεταξύ των αξόνων που αναφέρθηκαν, είχαν δημιουργήσει τρία κύρια ξεχωριστά πεδία μαχών: Της Ελαίας, του Καλαμά και της Πίνδου, για τα οποία τονίζονται τα ακόλουθα:

Πεδίο μάχης Ελαίας Η γραμμή της αμυντικής τοποθεσίας άρχιζε από τον Κόζιακο του Μιτσικέλι, όπου η τοποθεσία άμυνας της Ελαίας στήριζε το δεξιό της και με τα υψώματα Γκραμπάλα Ασόνιτσα - Ανώνυμα Ελαίας Σουβιέτη - Παλαιόκαστρο - Αγ.Αθανάσιος και στη συνέχεια δυτικά του Καλαμά Ρεπέτιστα - Μονή Σωνινου - Γκορτσιές έφτανε στο ύψωμα Χαβός του Κασιδιάρη όπου στήριζε το αριστερό της (ΙΒα).Αυτή η σειρά των υψωμάτων περιβάλλει σαν πέταλο τη μικρή κοιλάδα του Γόρμπου και των πηγών του Καλαμά, επάνω στην οποία δεσπόζει. Μπροστά στη στενωπό της Ελαιας συγκλίνουν οι δρόμοι Αυλώνα-Αργυρόκαστρο - Κακαβιά και Βεράτι Κλεισούρα - Πρεμετή - Μέρτζανη αλλά και ο δρόμος Κορυτσά Ερσέκα - Λεσκοβικι - Μέρτζανη. Αυτός ο χώρος, μπροστά στη στενωπό, ήταν τότε ένα απέραντο έλος, από τα νερά του Καλαμά, αδιάβατο από το πεζικό και τα άρματα.

Πεδίο μάχης Καλαμά - Θεσπρωτίας Η γραμμή της αμυντικής τοποθεσίας άρχιζε από το αριστερό της τοποθεσίας Ελαιας και ακολουθούσε το ποτάμι του Καλαμά μέχρι τις εκβολές του. (ΙΒα) Αδύνατα σημεία για τον αμυνόμενο είναι η περιοχή Νεοχωριου και ιδιαίτερα του Παραποτάμου και των εκβολών του Καλαμά κοντά στο χωριό Δάφνη, εξαιτίας των υπαρχόντων πόρων και πορθμείων αλλά και εξαιτίας του γεγονότος ότι οι προσβάσεις του εδάφους από τα σύνορα μέχρι τον Καλαμά είναι ορεινές, με την εξαίρεση του παραλιακού τομέα που εξυπηρετούνται από το δρόμο Σύνορα - Φιλιάτες- Παραμυθιά - Πρέβεζα.
Πεδίο μάχης Πίνδου Η βασική γραμμή αντιστάσεως στην Πίνδο στοιχιζόταν στη σειρά των υψωμάτων Καταφύκη Σκάλα Φαρμάκη Κιάφα - Σταυρός - Λιόκου-Οξυά - Πυρσόγιαννης - Καστάνιανης - Μπολιάνα - Μόλιστα - Τσομπάνη (ΙΒα) στηρίζοντας τα πλευρά της στο Γράμμο και στο Σμόλικα. Το έδαφος τόσο μπροστά από την τοποθεσία όσο και πίσω της είναι γενικώς ορεινό και βατό μόνο σε ορεινούς σχηματισμούς.

Αμυντική Οργάνωση των Πεδίων της Μάχης
Η αμυντική ισχύς της τοποθεσίας Πίνδος Ελαία - Καλαμάς είχε αυξηθεί από τα έργα αμυντικής οργανώσεως του εδάφους που είχαν γίνει χάρη στις εργώδεις προσπάθειες του Διοικητή Πυροβολικού της VIII ης Μεραρχίας Συνταγματάρχη Μαυρογιάννη και στην εντατική εργασία των στρατιωτών και των κατοίκων της περιοχής. Έτσι με τα λίγα σχετικώς χρήματα, του 1.000.000 δραχμών που διατέθηκαν από το 1939,είχαν κατασκευαστεί" έργα εκστρατείας, χαρακώματα "ορθίως βάλλοντος" προστατευόμενα και με συρματοπλέγματα, αντιαρματικές τάφρους και αντιαρματικά φράγματα από σιδηροτροχιές, υπονομεύσεις γεφυρών και αμαξιτών οδών, αριστοτεχνικές θέσεις πυροβόλων, ενισχυμένα πολυβολεία ή τοποθέτηση πολυβολείων μέσα σε βράχους, σκέπαστρα πεζικού και πυροβολικού και άλλα έργα. Αυτή η αμυντική οργάνωση, είχε εκτελεστεί κατά πρώτο λόγο στην τοποθεσία Ελαίας, κατά δεύτερο στους άξονες ελιγμού από τα σύνορα, μέχρι την τοποθεσία και κατά τρίτο στις τοποθεσίες Καλαμά - Θεσπρωτίας και Πίνδου (Υπονόμευση Γεφυρών Σαρανταπόρου κ.λ.π).

Η ιταλική επίθεση άρχισε 05.30 ώρα της 28/10/1940. Εν τω μεταξύ από της 04.00, έχει από μέρους Α/ ΓΕΣ Παπάγου Αλεξ. και μετά από λίγο Αρχιστρατήγου έχει αποσταλεί προς τους διοικητές των μεγάλων σχηματισμών μας (VIII μεραρχία πεζικού: Υποσ/γος Χαραλ. Κατσιμήτρος, Τ.Σ.Δ.Μ : Αντιστ/γος Πίτσικας Ιωάννης, Β΄ ΣΣ': Αντιστ/γος Δ. Παπαδόπουλος, Γ' ΣΣ: Αντιστ/γος Γ . Τσολάκογλου καθώς και τα Δ' ΣΣ και Ε' ΣΣ )το παρακάτω μήνυμα-σήμα:

''από 06.00 πρωινής της σήμερον (28/10/1940) περιερχομεθα εις εμπόλεμο κατάστασιν προς Ιταλία. Η άμυνα του εθνικού εδάφους θα διεξαχθεί βάσει των διαταγών ως έχετε. Εφαρμόσατε σχέδιο γενικής επιστρατεύσεως''

Στις 28-10-40 ώρα 5:00 ο Αντ/γος Ι.ΠΑΤΣΙΚΑΣ, με έδρα την Κοζάνη, τηλεφωνεί στον ΔΑΒΑΚΗ και τον πληροφορεί για την κήρυξη τον πολέμου.

Στις 28-10-40 η Ημερήσια Διαταγή που γράφει ο ΔΑΒΑΚΗΣ και κοινοποιεί στα μαχόμενα τμήματα λέγει και τα εξής: " Προς τους αξιωματικούς και οπλίτες. Ο ύπουλος γείτων μας, αιφνιδιαστικώς μας επετέθη. Η ΕΜΑΣ αναμένει από ένα έκαστο ημών να προστατεύσωμεν τα σύνορά της και την τιμήν της, και να δώσωμεν ένα καλό μάθημα είς τον εισβολέα. Φανήτε ΕΛΛΗΝΕΣ και κρατήσατε γερά τα όπλα, με πίστιν είς τον Θεόν και εις τον εαυτόν σας και τους διοικητάς σας. Πειθαρχία, καρτερία και θάρρος. Ζήτω η `ΕΛΛΑΣ. '

Διοικητής "ΔΑΒΑΚΗΣ ".

Απέναντι όμως στον υπέρμετρο εισβολέα οι Ελληνικές δυνάμεις είναι αναγκασμένες να πραγματοποιούν συνεχείς συμπτύξεις, υποχωρήσεις και ελιγμούς, επιβραδύνοντας όμως την προέλασή του. Από τα μεσάνυχτα της 29 προς 30-10-40 η Ελληνική υποχώρηση θα επιταχυνθεί, διαδοχικά εγκαταλείπονται οι τρεις γραμμές άμυνας. Οι Ιταλικές δυνάμεις έχουν προωθηθεί πια στις βορινές πλαγιές του Σμόλικα. Εκείνες τις δύσκολες ώρες το Γενικό Στρατηγείο βλέποντας την τόσο ρευστή κατάσταση και μέχρι να φτάσουν οι ενισχύσεις που θα στηρίξουν το Απόσπασμα Πίνδου, ζητά από την VIII μεραρχία να υποχωρήσει και να δημιουργήσει γραμμή άμυνας στον άξονα Γιάννενα- Αυχένας Κατάρας-Χάνι Μουργκάνι ( Καλαμπάκα ), για εξασφάλιση αυτής της οδικής αρτηρίας.

Στις 30-10-40 η Ημερήσια Διαταγή της VIII Μερ/ρχίας κατέληγε ως εξής:

` ... Λήξαντος τον προκαλυπτικού αγώνος από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την τοποθεσίαν ( εννοούσε την ευρύτερη περιοχή ΚΑΛΠΑΚΙΟΥ ) δι' όλων των δυνάμεων της. `Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθεί ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο άγων θα διεξαχθεί μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα κρατερά επί των θέσεων μας μέχρις εσχάτων. Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχει περί υποχωρήσεως. Πάντες από τον Στρατηγού Διοικητού Μεραρχίας, μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου θα αγωνισθώμεν επί των Θέσεων μας και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι μαζί υπερασπιζόμενοι αυτάς.

ΧΑΡΑΛ. ΚΑΤΣΙΜΗΤΡΟΣ ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Στις 30-10-40 ο Ι. Μεταξάς σε συνέντευξη τύπου που έδινε στους ξένους ανταποκριτές έλεγε και τα εξής: " ... `Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει, έστω και χωρίς καμμίαν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθεί άλλο τι αυτήν την στιγμήν ".

Στις 30-10-40 φτάνει στο ΕΦΤΑΧΩΡΙ ο Υποστράτηγος ΒΡΑΧΝΟΣ, χωρίς ακόμη να έχουν αρχίσει να φθάνουν εκεί τμήματα, της Ι Μεραρχίας. Στην σύσκεψη που γίνεται μαζί με τον Κ.ΔΑΒΑΚΗ και αξιωματικούς αποφασίζεται η οργάνωση μιας, τέταρτης γραμμής άμυνας και ταυτόχρονα η από εκεί αντεπίθεση.

Η απόφαση που λαμβάνεται είναι κοινή και μία «....΄Άμυνα μέχρις εσχάτων ...», μέχρι να φτάσουν οι ενισχύσεις.

Παρά το ότι το ιταλικό τηλεσιγραφο που επιδόθηκε στον Έλληνα Πρωθυπουργό από τον Ιταλό πρεσβευτή στην Αθήνα στις 0300 της 28ης Οκτωβρίου του 1940, έθετε προθεσμία μέχρι τις 0600, τα ιταλικά τμήματα άρχισαν την προέλαση μισή ώρα νωρίτερα, δηλαδή στις 0530, μετά από σφοδρό βομβαρδισμό πυροβολικού κατά των φυλακίων προκαλύψεως, της στενωπού Χάνι Δελβινάκι και των Φιλιατών. Η προέλαση εκδηλώθηκε με πυκνές φάλαγγες που έδιναν την εντύπωση πορείας και όχι μάχης. Προφανώς οι Ιταλοί πίστευαν ότι δε θα συναντούσαν ελληνική αντίσταση ή τουλάχιστο ότι η αντίσταση που θα προβαλλόταν θα αποτελούσε μάλλον πρόσχημα, πλην όμως τα προκαλυπτικά τμήματα αφού αντιστάθηκαν στην αρχική επιθετική δράση, άρχισαν να συμπτύσσονται στα κατάλληλα ενδιάμεσα ερείσματα σύμφωνα με το σχέδιο, ενώ τα αποσπάσματα καταστροφών προβαίνουν στις προβλεπόμενες ανατινάξεις όπως της γέφυρας του Δρίνου στα Κτίσματα και του Γόρμπου καθώς και του Αώου κοντά στη Μεσογέφυρα, όπου καθηλώνεται μια φάλαγγα 5-6 αρμάτων με αποτέλεσμα 2 από αυτά να καταπέσουν στη γέφυρα και άλλα 2 να ανατιναχτούν στο πλαϊνό ναρκοπέδιο.

Κατά τη νύχτα 28/29 τα συμπτυσσόμενα τμήματα έφτασαν στη γραμμή, από τα δυτικά προς τα ανατολικά, νότια του ποταμού Καλαμά Τσιφλίκι - Υψώματα Παραποτάμου Μενίνα - Αμπέλια (δυτικά Βροσίνας) Γκρίμποβο Αετόπετρα Λάβδαν Σιταριά - Γόρμπος ποτ. - Γεροπλάτανος Βιγλα - Διάβαση Πεκλάρι (ΒΑ Κόνιτσας) - Κλέφτης.

Οι Ιταλοί τόσο την πρώτη ημέρα όσο και τη δεύτερη κινούνται με διστακτικότητα. Παρά το ότι από το απόγευμα περίπου της πρώτης ημέρας είχαν χάσει την επαφή με τα ελληνικά τμήματα, μόλις στις 10.00 της29ης Οκτωβρίου εκδηλώνουν κινήσεις μικρών φαλαγγών στις περιοχές Γεροπλάτανος, Βυσανη και Χάνι Δελβινάκι. Στις 16.00 μηχανοκίνητη φάλαγγα που κινήθηκε από το Χάνι Τζεραβίνας, βληθηκε από το ελληνικό πυροβολικό και καλύφτηκε προς το Χάνι Δελβινάκι.

Σε όλες τις κατευθύνσεις προελάσεως των Ιταλών η σύμπτυξη των ελληνικών προκαλυπτικών τμημάτων γίνεται κανονικά τις δύο πρώτες ημέρες εκτός από:

Την περιοχή των εκβολών του Καλαμά,όπου στις 29/10 μικρά τμήματα πεζικού και ιππικού κατόρθωσαν να διαβούν τον Καλαμά, τα οποία όμως εξαναγκάστηκαν από τοπική αντεπίθεση να συμτηχθούν και πάλι προς τα βόρεια του ποταμού.

Την περιοχή Σιταριά - Τζεραβίνα, όπου εκδηλώνεται προσβολή των νώτων του 11/42 Τάγματος από ιταλικά τμήματα που στο μεταξύ είχαν καταλάβει το ύψωμα Χαβός και παρατηρείται άτακτη σύμπτυξη μερικών τμημάτων που ταυτόχρονα προσβλήθηκαν από την εχθρική, αεροπορία και πυροβολικό. Η τάξη αποκαταστάθηκε με επέμβαση του τομέα Καλαμά, ο οποίος επαναπροώθησε άθικτα τμήματα στα ύψωμα Χαβός και με δρακόντεια μέτρα από τη Μεραρχία (λειτουργία στρατοδικείου ) .

η νύχτα 29/30 η VIIIη Μεραρχία, αφού πέτυχε να κερδίσει τις δύο μέρες με επιβράδυνση του εχθρού πολύ μπροστά από τη γραμμή της αμυντικής τοποθεσίας και επειδή έκρινε ότι η παραμονή και φθορά των τμημάτων προκαλύψεως μπροστά από την τοποθεσία αντιστάσεως ήταν άσκοπη, αποφάσισε και διέταξε όλα τα προκαλυπτικά τμήματα της να μπουν μέσα στην τοποθεσία στις προκαθορισμένες θέσεις τους, πράγμα που εκτελέστηκε με επιτυχία αφού όχι μόνο δεν υπήρξε εχθρική πίεση αλλά είχε σχεδόν επιτευχθεί πλήρης διακοπή της επαφής. Παράλληλα το Γενικό Στρατηγείο προωθεί από το Αγρίνιο στην Άρτα στη διάθεση της Μεραρχίας το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων (III ΜΠ)

Κατά τη διάρκεια 30, 31 Οκτ, 1 και 2 Νοε οι Ιταλοί στον κάτω ρου του Καλαμά ασχολούνται με τη διευθέτηση και αποκατάσταση των δρομολογίων κι ιδιαίτερα με την κατασκευή της οδού Κονίσπολη - Σαγιάδα, που περατώθηκε στις 2 Νοε 1940. Επίσης εκτελούν αναγνωρίσεις και προσπαθούν με τις ελαφρές τους δυνάμεις να λάβουν την επαφή με τα ελληνικά τμήματα του τομέα της Θεσπρωτίας χωρίς όμως και να το πετυχαίνουν εξαιτίας της δράσεως του ελληνικού πυροβολικού.

Το πυροβολικό του τομέα της Θεσπρωτίας παρενοχλεί τις κινούμενες φάλαγγες και τα συνεργεία κατασκευών και επισκευών οδών και γεφυρών επιφέροντας βαριές απώλειες. Ένα από τα θύματα του είναι και ο Διοικητής του 32 ΣΠ Συνταγματάρχης ΤΖΑΝΙΝΙ, που σκοτώθηκε από βλήμα πυροβολικού στο παρατηρητήριο Φιλιατών.

Από τις 2 ως τις 4 Νοε οι Ιταλοί χωρίς να πάψουν να σφυροκοπούν τον τομέα Θεσπρωτίας κι , ιδιαίτερα τις περιοχές Τσιφλίκι Βρυσέλά Παραπόταμος Ριζιανη - Νεοχώριο προβαίνουν στην προώθηση, από τη νεοκατασκευασθεισα οδό Κονίσπολι - Σαγιάδα του βαρεως πυροβολικού τους και γενικά προετοιμάζουν τη βίαιη διάβαση του Καλαμά.

Πράγματι στις 5 Νοε μετά από άγριο σφυροκόπημα από το πυροβολικό και την αεροπορία των Ιταλών κατορθώνεται κατά τις 10.00 η κατασκευή γέφυρας στη θέση Τσιφλίκι , από την οποία διαπεραιώνονται τμήματα της Μεραρχίας Ιππικού και κατά τις 1300 η γέφυρα στη θέση Βρυσέλλα για τη Μεραρχία Σιέννα. Οι Ιταλοί το βράδυ της 5ης Νοε κατέχουν τη γραμμή 2 χιλ βόρεια της Ηγουμενίτσας - Στενωπός Παραποτάμου.

Στις 6 Νοε τα προγεφυρώματα διευρύνονται παρά την ελληνική αντίδραση και κυριεύεται η Ηγουμενίτσα. Τα ελληνικά τμήματα του κάτω ρου του Καλαμά είναι ανεπαρκή για τη διεξαγωγή επιβραδυντικού αγώνα για αυτό και με διαταγή της VIIIης Μεραρχίας διακόπτουν την επαφή και αποσύρονται στην τοποθεσία Σουλίου - Αχέροντα, όπου προωθείται από τη Φιλιππιάδα το 39 Σύνταγμα Ευζώνων με δύο τάγματα, ενώ ο τομέας Θεσπρωτίας αναδιατάσσεται προς κάλυψη των οδεύσεων από Ελευθεροχώρι και Μενίνα προς Ιωάννινα, ενισχυθείς την επομένη από την VIIIη Μεραρχία με ένα τάγμα πεζικού.

Ωστόσο οι ιταλικές δυνάμεις δεν επιδίωξαν να παρενοχλήσουν τις ελληνικές δυνάμεις που συμπτύχτηκαν ούτε να εκμεταλλευτούν την επιτυχία τους. Αρκέστηκαν να προωθήσουν το ιππικό τους μέχρι Μαζαρακιά στις 8 Νοε και Μαργαρίτι στις 9 Νοε. Σημειώνεται πάντως ότι, εφόσον η τοποθεσία της Ελαίας άντεχε, οι Ιταλοί διέτρεχαν τον κίνδυνο της πλευροκοπήσεως της ενέργειας τους στη Θεσπρωτία και της αποκοπής τους από τις βάσεις τους.

Στον τομέα της Πίνδου επιτέθηκε η 3η Μεραρχία Αλπινιστών "Τζούλια" στις 05.30 της 28ης Οκτωβρίου. Πρέπει να σημειωθεί ότι κατά ορισμένων ελληνικών φυλακίων η επίθεση εκδηλώθηκε από τις 01.00, δηλαδή 2 ώρες πριν επιδοθεί το ιταλικό τηλεσίγραφο. Έτσι τα 2 συγκροτήματα συντάγματος πεζικού της Μεραρχίας "Τζούλια", συγκροτημένα σε 3 φάλαγγες δυνάμεως τάγματος πεζικού και πυροβολαρχία το ένα και 2 φάλαγγες της ίδιας δυνάμεως το άλλο, εισέβαλαν στην Πίνδο ακολουθώντας τις κατευθύνσεις που οδηγούν στα βόρεια και νότια αντίστοιχα του Σμόλικα.

Τα ελληνικά προκαλυπτικά τμήματα αφού πρόβαλαν αρχικά σθεναρή αντίσταση άρχισαν να συμπτύσσονται και τη νύχτα 28/29 Οκτ. βρίσκονταν στη γραμμή Καταφύκη - Σκάλα - Φαρμάκη - Κιάφα - Επάνω Αρένα - Μούκα - Πάτωμα - Κατάνιανη - Μόλιστα.

0 εχθρός, έχοντας μεγάλη υπεροχή στο πεζικό και στο πυροβολικό και υποστηριζόμενος από την επίσης συντριπτικά υπέρτερη αεροπορία του, συνέχισε δραστήρια την πίεση και αστραπιαία τις κινήσεις του με αποτέλεσμα:

Μέχρι το βράδυ της 31 Οκτ. να έχει απωθήσει τα προκαλυπτικά τμήματα διάσπαρτα στη γενική γραμμή Πρίασπος - Κούτσουρο - Γάβρος - Βούζιο - Κεράσοβο και από εκεί στη νότια πλευρά του άνω ρου του Αώου στο Βρυσοχώρι.
Μέχρι δε την 3η Νοε, αφού απώθησε τα ελληνικά τμήματα στο Βούζιο και απέκρουσε αντεπίθεση καταπονημένων και περιορισμένων τμημάτων του Αποσπάσματος Πίνδου υπό την Ιη Μεραρχία, αδιαφόρησε για την έλλειψη επαρκούς καλύψεως του αριστερού του πλευρού και προέλασε ταχύτατα μέχρι τη Σαμαρίνα (2 Νοε) και Βωβούσα (3 Νοε)
Έτσι δημιουργήθηκε μεταξύ Σμόλικα και Γράμμου, δηλαδή στο όριο μεταξύ της VIIIης Μεραρχίας που υπαγόταν στο Γενικό Στρατηγείο και του Αποσπάσματος Πίνδου που υπαγόταν στο Τ.Σ.Δ.Μ, ένας πολύ επικίνδυνος εχθρικός θύλακος για ολόκληρη την ελληνική αμυντική διάταξη. Το Απόσπασμα Πίνδου ουσιαστικά απέδωσε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό μέχρι το βράδυ της 29ης Οκτ., με τον άνισο και σκληρό αγώνα που πρόβαλε στη θυελλώδη πίεση της 3ης Μεραρχίας Αλπινιστών "Τζούλια" και συνεπώς η κατάσταση πια βρισκόταν στα χέρια και την ευθύνη των προϊστάμενων κλιμακίων.

Το Ελληνικό Γενικό Στρατηγείο που ανησύχησε από την εξέλιξη της δυσμενούς καταστάσεως αποφάσισε να φράξει πρώτα τις ορεινές διαβάσεις της Πίνδου προς τη Νεάπολη, τα Γρεβενά και το Μέτσοβο και στη συνέχεια να απωθήσει τον εισβολέα προς τα δυτικά. Έτσι σε πρώτη φάση διέταξε:

Τη Μεραρχία Ιππικού (Στρατηγείο με 2 τάγματα που την 1η Νοε. μόλις είχαν φτάσει στην περιοχή Μετσόβου) να φράξει την κατεύθυνση Βωβούσα - Μέτσοβο.
Δια του Τ.Σ.Δ.Μ και Β' ΣΣ την Ταξιαρχία Ιππικού (Στρατηγείο με 1 ίλη και 1 πυροβολαρχία που στις 31 Οκτ. μόλις είχαν φτάσει στο Δούτσικο) να φράξει την ορεινή κατεύθυνση Σαμαρινα - Γρεβενά.
Δια του Τ.Σ.Δ.Μ και Β' ΣΣ την Ιη Μεραρχία (Στρατηγείο που στις 30 Οκτ. μόλις είχε φτάσει στο Επταχώρι και αναλάβαινε τον τομέα του Αποσπάσματος Πίνδου του οποίου τα τμήματα ήταν μονάδες του 51 Συντάγματος Πεζικού, ενός από τα οργανικά συντάγματα της Ιης μεραρχίας), να συγκεντρώσει όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της περιοχής Επταχωριου και να φράξει την κατεύθυνση Επταχώρι-Νεάπολη .
Δια του Τ.Σ.Δ.Μ και Β' ΣΣ την Vη Ταξιαρχίας Πεζικού (3 τάγματα) να αποκαταστήσει το ρήγμα μεταξύ Κάτω Αρένας και Σούφλικα στο Γράμμο για να καλυφτεί έτσι το αριστερό πλευρό της ΙΧης Μεραρχίας Πεζικού.

Πράγματι στις 31 Οκτ. η Vη Ταξιαρχία με αντεπίθεση ανακτά τη γραμμή Σούφλικας - Επάνω Αρένα - Κάτω Αρένα και συνδέεται σταθερά με την ΙΧη Μεραρχία δεξιά. Η Ιη Μεραρχία όμως αριστερά που εκτόξευσε αντεπίθεση με περιορισμένες όμως δυνάμεις και πολύ καταπονημένες είχε σχετική μόνο επιτυχία. Κατέλαβε το Κάντσικο και τη Λυκορράχη και σταθεροποίησε τα χείλη του θύλακα που είχαν δημιουργήσει οι Ιταλοί. Τέλος η Ταξιαρχία Ιππικού με σύντονη κίνηση εγκαθίσταται με τις λίγες δυνάμεις της στη γραμμή των υψωμάτων Λυκοκρέμασμα Σκούρτζα - Αννίτσα και φράζει την κατεύθυνση Σαμαρίνα-Γρεβενά.

Στις 2 και 3 Νοε η Ιη Μεραρχία που ενισχύθηκε στο μεταξύ ανέκτησε το υψ. Ταμπούρι και το χωριό Φούρκα και απέκοψε έτσι από τα μετόπισθεν τους τα ιταλικά τμήματα που είχαν κινηθεί δια Κερασόβου προς Σαμαρίνα. Επίσης η Ταξιαρχία Ιππικού κατέλαβε, στις 3 Νοε τη Σαμαρίνα ενώ η Μεραρχία Ιππικού στις 4 Νοε κατέλαβε τη Βωβούσα. Έτσι τα χείλη το θύλακα που δημιούργησε η εισβολή της Μεραρχίας Αλπινιστών στην Πίνδο σταθεροποιήθηκαν και το ηθικό των ελληνικών τμημάτων αναπτερώθηκε.

Κατά την 5η και 6η Νοε. η ελληνική αντεπίθεση στην Πίνδο συνεχίζεται ορμητική σε όλες τις κατευθύνσεις και η Μεραρχία "Τζούλια" συμπιέζεται και αρχίζει να εγκαταλείπει συνεχώς τα ερείσματα της στα υψώματα Βασιλίτσα, Γομάρα και ΝΔ Σμόλικα.

Για να προλάβουν οι Ιταλοί την αιχμαλωσία της Μεραρχίας Αλπινιστών "Τζούλια" στην περιοχή του Σμόλικα, απέστειλαν βιαστικά προς ενίσχυση της το 149 Σύνταγμα Πεζικού της 47ης Μεραρχίας Πεζικού "Μπάρι" με αποστολή να καλύψει τις βόρειες διαβάσεις του Σμόλικα και την κοιλάδα του Σαρανταπόρου στο ύψος του χωρίου Πουρνιά. Η τύχη όμως της Μεραρχίας "Τζούλια" είχε κριθεί. Η Μεραρχία, από τις 6 Νοε, παραιτήθηκε από κάθε επιθετική προσπάθεια γιατί δεν έχει ελπίδα αποτελεσματικής ενισχύσεως της και βρίσκεται ήδη χωρίς εφόδια εκτός από αυτά τα ελάχιστα που ρίχνονται με αεροπλάνα. Έτσι αρχίζει να απαγκιστρώνεται και να συμπτύσσεται από το μοναδικό δρόμο διαφυγής που τις απόμεινε, την κοιλάδα του Αώου.

28η Οκτωβρίου σήμερα!

Γιά κάποιους δεν σημαίνει τίποτα, απλά μιά μέρα αργίας που δίνει την δυνατότητα γιά μιά βόλτα στο Ζάππειο, γιά ένα καφέ στην Αίγλη και το μεσημέρι γιά ένα κοψίδι στα Βλάχικα στην Βάρη!

Γιά κάποιους άλλους άλλους - ανάμεσα σε αυτούς και στον 46χρονο γράφοντα - είναι μιά μέρα συγκίνησης και προβληματισμού, μιά μέρα περηφάνειας, αλλά και μιά μέρα πίκρας!

Κάποιος θα μπορούσε να πει "Καλά βρε αδελφέ, καταλαβαίνω το μέρα περηφάνειας, αλλά το μέρα πίκρας γιατί;"

Αυτό θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω στις παρακάτω γραμμές του κειμένου μου, και ελπίζω να τις καταλάβετε (και εν τοιαύτη περιπτώσει, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!)
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τι γιορτάζουμε σήμερα;
Σημερα γιορτάζουμε την επέτειο του Ηρωικού "ΟΧΙ"

Ενός ΟΧΙ που είπε ένας δικτάκτορας σε μιά Υπερδύναμη εκείνης της εποχής, όταν αυτή ζήτησε την ταπείνωση της Ελλάδας και την μετατροπή των Ελλήνων από Ελεύθερους Ανθρώπους σε Σκλάβους!
"Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός!" θα μου αντιτείνει ο σύγχρονος μηδενιστής Αριστερός, ψευτοπροοδευτικός κουλτουριάρης, διαβάζοντας την Αυγή σε ένα "in" Cafe' του Κολωνακίου!
Εδώ το θέμα παίρνει πολύ συζήτηση και βέβαια γιά να είμαι πιό περιεκτικός και σύντομος σε αυτά που λέω, θα δώσω την δική μου άποψη σε αυτήν την ευκόλως και ελαφρά τη καρδία εκφραζόμενη πεποίθηση της Νεοταξικής Ελληνικής Αριστεράς!

Είτε το θέλουν κάποιοι λοιπόν είτε όχι, το "ΟΧΙ" το είπε όχι ο Λαός εκείνο το βράδυ της 27ης προς 28η Οκτωβρίου 1940, αλλά ένας δικτάτορας: ο Ιωάννης Μεταξάς!

Ο Ελληνικός Λαός το στήριξε, το μετουσίωσε σε πολεμική πράξη, το πήρε και το έκανε σημαία του και το μεταμόρφωσε σε μιά ηρωική πραγματικότητα στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας... Αλλά το "ΟΧΙ" το είπε ο Ι.Μεταξάς!
Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι!

Διότι αναλογισθείτε τι θα γινόταν αν εκείνο το βράδυ που τον επισκέφθηκε εκτάκτως και επειγόντως ο Ιταλός πρέσβης στην οικία του, γιά να του επιδώσει το ιταμό Τελεσίγραφο του Μουσολίνι, εκείνος δεν έκανε την υπέρβαση του να ξεπεράσει τις ιδεολογικές συγγένειες με την Ιταλία και το καθεστώς της, και δεν συναισθανόταν την Ιστορική Ευθύνη που έφερε στους γέρικους ώμους του εκείνη την στιγμή σαν γνήσιος Έλληνας και απαντούσε "ΝΑΙ" τι θα γινόταν;
Το πρωί ο Ελληνικός Λαός θα ξυπνούσε υπό Ιταλική Κατοχή, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο κομμάτι του Εθνικού γεωγραφικού κορμού!
Κάποιος θα μου απαντήσει "αν συνέβαινε αυτό, ο λαός θα αντιδρούσε, θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του κλπ κλπ κλπ"
Τίποτα από όλα αυτά δεν γινόταν τουλάχιστον τον πρώτο καιρό! Ο λαός, θα ένιωθε προδομένος, ναι πικραμένος ναι, ταπεινωμένος σίγουρα, αλλά θα έκανε πολύ καιρό να συνέλθει...
Όπως έκανε πολύ καιρό να συνέλθει όταν η Ελλάδα καταλήφθηκε από τους Γερμανούς το 1941, μέχρι την στιγμή που τα πρώτα τμήματα Ανταρτών εμφανίσθηκαν στα Ελληνικά βουνά, ξεκινώντας το Έπος της Εθνικής Αντίστασης!

Ακόμα και επιφανείς Αριστεροί της εποχής παραδέχθηκαν τότε ότι ο Ιωάννης Μεταξάς λειτούργησε τότε ως Εθνικός Κυβερνήτης, υπακούωντας στο Ελληνικό DNA και στο αρχαίο αίμα των Ελλήνων που έτρεχε στις φλέβες του!
Εκείνη την μέρα έπαψε να είναι ο "μισητός" (κατά πολλούς - δίκαια ή άδικα) δικτάτορας, που ιδεολογικά ήταν προσκείμενος στις αρχές του Εθνικο-Σοσιαλισμού, που είχε καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα και έγινε ο "μπροστάρης" και εμπνευστής του Εθνικού Αγώνα κατά των ιταμών Εισβολέων!
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΟΙ...

Και με τα "Το ΟΧΙ το είπε ο Λαός" που έτσι άκριτα, με καθαρά ιδεολογικά - αλλά μη ιστορικά τεκμηριωμένα - ελατήρια αναφωνείτε δεν αλοιώνετε την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και την προσφορά του καθενός!

Ομως όπως είπα στην αρχή του άρθρου μου, αυτήν την μέρα νιώθω πίκρα...
Πίκρα γιατί προσγειώνομαι στην σύγχρονη τραγική πραγματικότητα...
Την πραγματικότητα της Κύπρου, των Ιμίων, των Γκρίζων Ζωνών, της Συμφωνίας της Μαδρίτης!
Την πραγματικότητα του Πάγκαλου, του Σημίτη, του Γιωργάκη με τα ζειμπέκικα του, της Ντόρας και του Τσίπρα!

'Ε τι θέλατε να κάνουμε πόλεμο γιά μιά σημαία και δέκα κατσίκιες" είχε πει ο Πάγκαλος την επομένη των Ιμίων χωρίς να ντρέπεται και χωρίς να συναισθάνεται το βάρος του ηρωικού ονόματος του παππού του που έφερε στους ώμους του!
"Ευχαριστούμε την Κυβέρνηση των ΗΠΑ" είπε ο προοδευτικός σοσιαλιστής κ.Σημίτης όταν ακόμα ήταν νωπό το αίμα των τριών παλληκαριών που έπεσαν από τα τουρκικά πυρά, με το ελικόπτερο του "Ναυαρίνο"!
"Πιστεύω ότι ο Κυπριακός Λαός θα σκεφθεί ώριμα το συμφέρον του με βάση τα σημερινά τετελεσμένα που κυριαρχούν πλέον στην μεγαλόνησο και θα υπερψηφίσει το Σχέδιο του Γ.Γ. του Ο.Η.Ε. κ.Κόφι Ανάν" είπαν και ο Γιωργάκης αλλά και η Ντόρα σε άλλη μιά νέα πρόκληση της Νέας (πλέον) Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων....

Μα τι καταντήσαμε πιά;

Ασπόνδυλα ανθρωπάκια με μόνη προσδοκία τα ψίχουλα αυξήσεων της κάθε Κυβέρνησης, ενός καλού καφέ στους πεζόδρομους των Εξαρχείων ή σε κάποιο cafe στο Κολωνάκι, μιάς καλοψημένης μερίδας παϊδάκια στα Βλάχικα και ενός ξενέρωτου φιλμ στο DVD το βράδυ πριν κοιμηθούμε αποκαμωμένοι από την κούραση της άδειας ζωής μας στον καναπέ του διαμερίσματός μας που ακόμα χρωστάμε στην Τράπεζα;

Που πήγε αυτό το "Πνεύμα του Μετώπου" τότε που ΟΛΟΙ οι Έλληνες, άφησαν γυναίκα, μάνα, παιδιά, οικογένεια, περιουσία (ελάχιστη ή μεγάλη) και "με το χαμόγελο στα χείλη" απέδειξαν ότι "οι Ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες";

Που πήγε αυτός "εθνικός μας τσαμπουκάς" που δεν σηκώναμε "μίγα στο σπαθί μας" όταν κάποιος μας έθιγε τα "όσια και τα ιερά" μας;
Αναλώνεται καθημερινά στις πολιτικές συζητήσεις, στις θρασύδειλες επιθέσεις των ψευτο-επαναστατών κατά των πληρωμένων με 700 Ευρώ μηνιαίως αστυνομικών, στις μπουνιές κάθε Κυριακή στα γήπεδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϋ....

Και Εθνικά πλέον ευνουχισμένοι αναμένουμε βοήθεια από την "Εσπερία" στα δίκαια μας απέναντι στους γυφτο-Σκοπιανούς, στους αδηφάγους Τούρκους, όπως αλίμονο κάποτε περίμενε και ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας εκείνες τις τραγικές μέρες του Μαίου του 1453... Και όλοι ξέρουμε την κατάληξη!

Για αυτό πικραίνομαι... Γιατί ενώ έζησα ως έφεδρος δύο περιόδους παρολίγο πολεμικής σύγκρουσης (μία τον Νοέμβριο του 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους του Ντεκτάς στην κατεχόμενη Κύπρο υπηρετώντας στο Πύθειο Έβρου και μία ως επιστρατευμένος στην κρίση του Σισμίκ, γνωστή ως κρίση του Μάρτη), είδα ότι οι πολιτικοί ταγοί μας από τα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, δεν είναι πιά εθνικά-Έλληνες αλλά Ελληνο-Ευρωπαίοι, με ότι πιό αρνητικό έχει αυτή η ιδιότητα γιά τον σύγχρονο Έλληνα!

Πως θα αντιδρούσε ο Μεταξάς, ο Δαβάκης, ο Κατσιμήτρος, ο Ιατρίδης του "Παπανικολή" αν ζούσαν την νύχτα με την κρίση στα Ίμια;
Πως θα αντιδρούσε ο "Ανώνυμος Έλληνας Πολεμιστής" της Αλβανίας, του Ρούπελ και της Κρήτης, όταν καταλάβαινε ότι οι Τούρκοι κατέλαβαν Ελληνική Γη έστω γιά λίγη ώρα έστω σε χώρο έκτασης μιάς βραχονησίδας;

Αλλά τι ρωτάω....;

ΤΟΤΕ ΤΟ 194Ο, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧΙΔΙΑ!!!

Αυτό τα λέει όλα... Τίποτα άλλο... Χρόνια Πολλά Συνέλληνες!

αναρτήθηκε στο blog www.kostasmvroskoufis.blogspot.com