Εσυ τι μπορείς να κάνεις;
Σκέψου!
Ποια είναι τα όρια σου,τι θυσίες είσαι διατεθειμένος να κάνεις;

είμαι διατεθειμένος να προχωρήσω στο επόμενο βήμα. Και σε ρωτάω αν ξέρεις ποιο είναι το επόμενο βήμα;

Να περάσουμε απο τα λόγια στην πράξη.
Δεν το έχεις παρατηρήσει;
Εγω πάντως ναι,στις συζητήσεις με γνωστούς τα λέμε πολύ ωραία,αλλά όταν φτάνουμε στο θέμα της δράσης κολάμε.

Και κολάμε γιατι ο ένας φοβάται μην χάσει την δουλειά του,ο άλλος φοβάται για το πως θα τα βγάλουν τα παιδιά του ή ο ίδιος,ο άλλος που είναι άνεργος έχει φτάσει σε σημείο να λέει ,να βρω μια δουλειά,έστω και 400 ευρώ,ο άλλος που δουλεύει 10 ώρες και δεν του πληρώνουν τις υπερωρίες,άλλοι έχουν φτάσει σε σημεία απελπισίας με τάσεις αυτοκτονίας γιατί είναι καταχρεωμένοι.
Δεκτά όλα αυτά και κατανοητά,αλλά ως πότε;

Άρα επανέρχομαι και ερωτώ ,ποιες θυσίες είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε;
Τις αντιληφθήκαμε;
Προχωράμε σε πράξεις.

Για να σε βοηθήσω ,παίρνοντας το πιο απλό παράδειγμα.

Να πει ο καθένας μας,δεν θέλω ως γονιός το παιδί μου,να δουλεύει 10 ώρες για 400 ευρώ και να μην έχει την ελπίδα για τουλάχιστον 10 χρόνια να μην μπορεί καν να κάνει οικογένεια.
Αρα τι κάνω;
Μιλάω με πολλούς γονείς,συμφωνούμε ,πάμε τον νόμο στα δικαστήρια,κάνουμε οργανώσεις,διαμαρτυρόμαστε,απαιτούμε,μιλάμε με βουλευτές,πιέζουμε,κάνουμε(το πιο ευκολο πράγμα και όμως το πιο δύσκολο οπως φαίνεται)
συνεχόμενες ομαδικές απεργίες μέχρι να το αλλάξουν.

Τι από όλα αυτά έχουν γίνει;
Και αν έχουν γίνει,γίνονται σπασμωδικά.

Τώρα αν ο καθένας μας,πει τι πιστεύει οτι πρέπει να είναι το επόμενο βήμα εστω και μικρό και προσπαθήσει να το κάνει πράξη,έστω και στους γνωστούς τους,νομίζω οτι είναι μια καλή κίνηση για αρχή.