Βρέθηκα πάλι, μετά από καιρό, στην παρέα ενός γειτονικού της ενορίας μου ναού. Πολύ αξιόλογοι αδερφοί χριστιανοί, όλοι ιδιαιτέρως μορφωμένοι, με πολύ καλή θεολογική παιδεία και γνώση, άριστοι συζητητές, & επιχειρηματολόγοι.

Σήμερα θυμήθηκα πάλι γιατί είχα απουσιάσει από αυτήν την παρέα τόσο πολύ καιρό. Είχα να τους επισκεφτώ σχεδόν χρόνο ολόκληρο.

Όσες φορές στο παρελθόν είχα προσπαθήσει να «ακολουθήσω» την παρέα, πάντα έφευγα από κει, σίγουρα με περισσότερες θεολογικού τύπου πληροφορίες.

Όμως ψυχικά με μια αίσθηση φτώχειας, αξεδίψαστος, αποκαμωμένος, και πιο αποκομμένος απ’ αυτό που συνηθίζεται να ονομάζεται στην γλώσσα της εκκλησίας, «κοινότητα».

Το φτωχό μου μυαλό φαντάζεται μια κοινότητα που ο άνθρωποι ανοίγουν τις καρδιές τους αυθόρμητα, φέρνουν, με εμπιστοσύνη, παραδείγματα από την προσωπική τους ζωή, στοχεύουν εμπρόθετα να εκθέσουν τον εαυτό τους προς τα έξω για να ωφελήσουν και –κοινωνούμενοι- να ωφεληθούν.

Να αναδείξουν στιγμές της σχεσιακής τους μικρότητας, της ανάγκης τους, της ασθένειάς τους, των κρυφών τους πόθων & πληγών. Κάτι, να πούμε, σαν την –θαυμάσια για μένα- δημόσια εγκάρδια εξομολόγηση των πρώτων χριστιανικών χρόνων.

Δεν έχει για την δική μου στενομυαλιά -πες το- νόημα αυτό που διαπίστωσα πως συνεχώς γίνεται: κατά τ’ άλλα έγκριτοι χριστιανοί συζητούν -με την πολύτιμη βοήθεια του πνευματικού- πτυχές του πνεύματος της εκάστοτε ευαγγελικής περικοπής, αναζητώντας επιχειρήματα που στηρίζουν διανοητικά τις υπό συζήτηση πλευρές.

Πόσο απελπιστικά άδειο με αφήνουν αυτές οι διανοητικές, οι θεολογίζουσες συζητήσεις…
Όσες φορές δοκίμασα να στρέψω την συζήτηση στην διαπροσωπική πραγματικότητα –την μόνη για μένα πραγματικότητα που χρειάζεται να γίνει αντικείμενο επεξεργασίας σ’ αυτόν τον χώρο- εκθέτοντας ο ίδιος πτυχές της προσωπικής μου ζωής κι ανεπάρκειας, ένιωσα να με πνίγει η αμηχανία των «άμεμπτων» άλλων…
Σα να είπα κάτι απαγορευμένο κι αποπροσανατολιστικό για την «ιερά» στοχευμένη κουβέντα μας! Λες και στην θεολογική συζήτηση δεν χωράει ο τρόπος που ο καθένας μας χωριστά βιώνει την σχέση του με τον Θεό.

Λες και η αναζήτηση του Θεού είναι άσχετη με τον εάν και το πώς συναντώ αυτόν τον Θεό μέσα στις σχέσεις μου με τους άλλους! Μέσα στις προβληματικές πλευρές του εαυτού μου που αναπόφευκτα συναντώ στις καθημερινές μου σχέσεις.

Λες και το πνεύμα του ευαγγελίου μπορεί να διευκρινιστεί και να το κοινωνήσουμε όλοι εμείς σ’ ένα περιβάλλον συζήτησης στείρα γνωσιολογικό, αποστειρωμένα «θεολογικό».

Σ'ένα περιβάλλον που η ψυχολογία, ως οπτική που φωτίζει τους τρόπους με τους οποίους ο άνθρωπος εμπειρικά βιώνει τον εαυτό του στις ζωντανές του σχέσεις, περιθωριοποιείται ως περιττή και κίβδηλη, η –στην καλύτερη- περιοριστική θέαση του κόσμου.

Προσωπικά, έχω διαμετρικά αντίθετη θέση. Ο αυθεντικά ψυχολογικός και αυτό-αποκαλυπτικός λόγος είναι, κατ’ εμέ, εξαιρετικό εργαλείο σε μια συζήτηση με επίκεντρο τον άνθρωπο, όπως είναι στο βάθος της κάθε ουσιαστική θεολογική τέτοια.

Αυτός ο λόγος που έχει ως αντικείμενο και στόχο του την ανθρώπινη διάδραση, διευκρινίζει με ευθύτητα, ξεσκεπάζοντας εύστοχα τα μεγάλα «αγκάθια» κάθε αληθινού ανθρωπολογικού διαλόγου, δηλαδή την υποκρισία, την τακτική εξολόθρευσης κάθε ζωντανού, που λέγεται διανοητική επιχειρηματολογία, και την προαγωγή της γνώσης ως ανεξάρτητης από την βιωμένη κι εμπεριστατωμένη προσωπική διάδραση, σχέση κι εμπειρία.

Όταν ο παραπάνω λόγος αποκλείεται από μια συζήτηση που υποτίθεται ότι σκοπεύει να αναδείξει τον μεγαλύτερο υπαρξιακό «καημό» του ανθρώπου, την σχέση του με τον θεό, τότε, για μένα, η συζήτηση καταντάει ανιαρή, ρηχή, άστοχη. Κι εμείς που συνηγορούμε σε αυτό, φαιδροί και ιερόσυλοι.
https://www.facebook.com/p.andreas.kona ... 29465822:0