Γιατί ζηλεύω τους Τούρκους...

Του Α. Λυκαύγη

Θα το πω και ας παρεξηγηθώ:
Ναι, ζηλεύω τους Τούρκους! Γιατί -πέραν άλλων- διαθέτουν έναν Αχμέτ Νταούτογλου. Που αντί να καθεύδει αναλωνόμενος στην πολυθρόνα του Υπουργείου Εξωτερικών και αναμένοντας να διαχειρισθεί (με παθητική διπλωματία) εκείνα που εμφανίζονται, σπεύδει πριν από τα γεγονότα.
Και μετέχει ενεργά, όχι απλώς στη διαχείριση αλλά στη διαμόρφωσή τους.
Κάτι που στα καθ’ ημάς (και στη Λευκωσία και στην Αθήνα - κυρίως σ’ αυτήν) ποτέ δεν συνέβαινε. Ή τουλάχιστον σπανίως. Και συχνάκις ατυχώς. Η πικρή (εάν ευτόλμως αυτοσκοπηθούμε) αλήθεια.
Εάν συνοψίσει κάποιος το πρόγραμμα και τις ενέργειες του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών (ακόμη και αυτές του τελευταίου δεκαπενθημέρου) καταλαβαίνει καλύτερα τις από ελληνικής σκοπιάς πεσιμιστικές αυτές εκτιμήσεις. Και κυρίως ότι δεν διατυπώνονται (δυστυχώς) καθ’ υπερβολήν. Αντιθέτως. Και δεν πρόκειται ασφαλώς γι’ αποσπασματικές τουρκικές κινήσεις, αλλά για καλομελετημένες και κυρίως μεθοδικές πρωτοβουλίες.
Που οδηγούν στη δημιουργία προϋποθέσεων τουρκικής ποδηγεσίας σε καίρια ζητήματα και στρατηγικές περιχές. • Από τα Βαλκάνια (όπου μεθοδεύεται παλινόρθωση μιας εν πολλοίς νέοοθωμανικής επιρροής) μέχρι την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Τόσο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με όμορες χώρες, αλλά και σχετικά μ’ ένα νέο και ουσιαστικότερο τουρκικό ρόλο στην ευρύτερη γεωγραφία. Πετυχαίνοντας τελικά ν’ αποβεί στρατηγικός παίκτης. Και να υπεισέλθει ως δυναμικός συντελεστής, εκεί όπου οι μεγάλες δυνάμεις ανταγωνίζονται ή και διαγκωνίζονται.
Ν’ αναφέρουμε απλώς ενδεικτικά:
1) Το ιστορικό άνοιγμα προς την Αρμενία, που βρίσκεται σ’ εξέλιξη.
2) Την άτυπη διαμεσολάβηση μεταξύ ΣυρίαςΙράκ και μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτων.
3) Την ανατασσόμενη ενεργειακή συνεργασία με τη Μόσχα (Southstream Ι και πιθανότατα Southstream ΙΙ) και ταυτοχρόνως με την Ουάσιγκτων για τον Νabuco.
4) Τη σύναψη στρατηγικών συμφώνων με Αλβανία, Σκόπια και Βοσνία με ταυτόχρονο άνοιγμα προς το Βελιγράδι.
Ειδικότερα για τη βαλκανική διάσταση αυτών των ανοιγμάτων, η Άγκυρα έχει ουσιαστικά αναλάβει τα προγράμματα προαγωγής των ενόπλων δυνάμεων των Σκοπίων και της Αλβανίας, την ώρα που η Ουάσιγκτων θέλει επιμόνως την επείγουσα ένταξη των πρώτων στο ΝΑΤΟ. Κάτι που δίδει αναβαθμισμένο ρόλο στην Άγκυρα σ’ αυτό το συμμαχικό γίγνεσθαι, αφού αναδεικνύεται σε αυτόκλητο κηδεμόνα της περιοχής.
Αυτά δεν σημειώνονται για να προκαλέσουν πεσιμισμό. Η αλήθεια πρέπει και να λέγεται για ν’ αντιμετωπίζεται. Όσο και αν είναι καταθλιπτική. Και το μήνυμα είναι ακριβώς: Ο ελληνισμός να εγκαταλείψει επιτέλους τα πλέγματα εσωστρέφειας που τον καθηλώνουν. Και να υπερβεί τα σύνδρομα των ψευδαισθήσεων, τα οποία τον αποπροσανατολίζουν και τον παραπλανούν.
Υπό το φως δηλαδή αυτών των διαπιστώσεων, όσοι ποδηγετούν τις τύχες του ελληνισμού (και στους δύο κρατικούς του πόλους - σε Αθήνα και Λευκωσία) οφείλουν ν’ αφυπνισθούν, να κατανοήσουν και ν’ αναταχθούν. Για να μη απολήξομεν είτε παθητικοί αποδέκτες αδυσωπήτων διαμορφώσεων. Είτε και σε τροχιάν ατύπου κηδεμονίας. Χωρίς να το καταλάβουμε.
Γιατί αυτό θα συμβεί, εάν οι άλλοι καλπάζουν κι εμείς καθεύδομεν. Είτε μεμψιμοιρούντες. Είτε αγραυλούντες. Και απλώς αναμηρυκάζοντας κενολογίες…
Εφ. "Φιλελεύθερος"

Ναι, ζηλεύω τους Τούρκους!

Πάλι καλά που δεν ζηλευεις τους εβραίους!!!!

Δεν πρεπει να ζηλευουμε τους Τουρκους γιατι απλα κανουνα αυτο που πρεπεικαι ειναι καλο για την πατριδα τους ,ειναι σαν να λες μπραβο στον ζαχαροπλαστη επειδη εφτιαξε γλυκο..μα αυτη ειναι η δουλεια του,αντιθετα μαλλον βλεποντας αυτα απογοητευομαστε απο τους δικους μας.

Η πολλη ζηλια δεν βγαινει σε καλο.