ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΦΥΛΑΡΧΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


...Γιατί εκεί όπου πολλοί παίρνουν πολλά, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τίποτα στα χέρια τους. Δεν κατέχει ο καθένας τα κόλπα και τα μαγικά σημάδια για να αποκτήσει πολλά «δικό Μου», και χρειάζεται κανείς να έχει κάποιο ιδιαίτερο είδος ανδρείας, που δεν συμβιβάζεσαι πάντα με αυτό που εμείς ονομάζουμε τιμή...



Αποσπάσματα από το λόγο του φύλαρχου Τουιάβιι από το νησί Τιαβέα του Νότιου Ειρηνικού


Μια καταπληκτική μαρτυρία ενός «άγριου» φύλαρχου από το νησί Τιαβέα του Ειρηνικού. Ένας «απολίτιστος», ο φύλαρχος Τουιάβι, ήρθε στην Ευρώπη στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και κατέγραψε όσα είδε να συμβαίνουν, με σκοπό να τα πει στους υπηκόους του. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο, να δείξει πόσο ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχει αποβεί σε βάρος της ουσιαστικής υπόστασης του ανθρώπου πάνω τη γη, όσο αυτός, ο άνθρωπος απομακρύνεται από τις «πρωτόγονες» καταβολές του και να προειδοποιήσει του ιθαγενείς ότι ο λευκός αποικιοκράτης μπορεί να παρουσιάζεται σαν διαφωτιστής, ενώ στην πραγματικότητα είναι διαφθορέας των τελευταίων κατάλοιπων αθώας και γνήσιας ζωής. Τα λόγια του φύλαρχου μετέφερε και τύπωσε στην Ευρώπη ο Έριχ Σόερμαν, που είχε πάει εκεί σαν ιεραπόστολος. Ο Παπαλάνγκι λοιπόν, είναι ο ευρωπαίος, ο σύγχρονος άνθρωπος.

«Στην Ευρώπη λίγοι μόνο άνθρωποι υπάρχουν που πραγματικά έχουν χρόνο. Ίσως και κανένας. Γι' αυτό και οι περισσότεροι περνάν τη ζωή τους σαν μια πεταμένη πέτρα. Όλοι σχεδόν, όταν περπατούν, κοιτάζουν στο χώμα και τινάζουν τα χέρια τους προς τα εμπρός για να προχωρήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα. Αν τους σταματήσει κανείς λένε δυσαρεστημένοι: « Τι θέλεις και μ' ενοχλείς; Δεν έχω χρόνο, κοίτα πως θα εκμεταλλευτείς κι εσύ τον δικό σου». Συμπεριφέροντε στ' αλήθεια σαν να νομίζουν ότι ένας άνθρωπος που βαδίζει γρήγορα είναι πιο αξιόλογος και πιο γενναίος από αυτόν που βαδίζει αργά. έχω δει έναν άντρα που το κεφάλι του κόντευε να σπάσει, που στριφογύριζε τα μάτια του κι άνοιγε το στόμα του σαν ψάρι που πεθαίνει, που είχε γίνει κοκκινοπράσινος και χτυπιόταν με χέρια και με πόδια, μόνο και μόνο επειδή ο υπηρέτης του ήρθε μια ανάσα αργότερα απ' ότι είχε υποσχεθεί. Η ανάσα ήταν για αυτόν μεγάλη απώλεια, που δεν σήκωνε συγνώμη. Ο υπηρέτης εξαναγκάστηκε να φύγει από την καλύβα του, ο Παπαλάνγκι τον έδιωξε, φωνάζοντας «Αρκετό χρόνο μου χεις κλέψει. Ένας άνθρωπος που δε σέβεται το χρόνο δεν αξίζει τίποτα.»

«Ω αγαπητά αδέλφια, εμείς ποτέ δεν παραπονεθήκαμε για τον χρόνο, εμείς τον αγαπήσαμε όπως ήρθε, δεν τον κυνηγήσαμε ή να τον τεντώσουμε. Ποτέ αυτός δεν μας έγινε ανάγκη ή δυσαρέσκεια. Ας βγει εδώ μπροστά όποιος από μας δεν έχει χρόνο! Ο καθένας από εμάς έχει ένα σωρό χρόνο, αλλά εμείς αρκούμαστε σ' αυτόν δεν χρειαζόμαστε περισσότερο από αυτόν που έχουμε κι όμως έχουμε αρκετό. Ξέρουμε ότι πάντα θα φτάσουμε έγκαιρα στο στόχο μας και ότι το μεγάλο Πνεύμα θα μας καλέσει κοντά του όταν το ίδιο θα το θελήσει, έστω κι αν εμείς δεν ξέρουμε πόσα φεγγάρια έχουμε ζήσει. Εμείς πρέπει να απελευθερώσουμε τον φτωχό, τον παραπλανημένο Παπαλάνγκι από την τρέλα του, πρέπει να του ξαναδώσουμε το χρόνο του. Πρέπει να σπάσουμε τη μικρή στρογγυλή χρονομηχανή του και να του πούμε ότι από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου υπάρχει πολύ περισσότερος χρόνος από αυτόν που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας άνθρωπος.»

«Για να μην απλώνει ο ένας το χέρι στα πράγματα του άλλου, σ' αυτά που εκείνος έχει δηλώσει για δικά του, καθορίζεται ακριβώς τι ανήκει σε κάποιον και τι όχι με ιδιαίτερους νόμους. Και στην Ευρώπη υπάρχουν άνθρωποι που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσέχουν μήπως κάποιος παραβιάσει τους νόμους αυτούς, προσέχουν να μην πάρει κανείς από τον Παπαλάνγκι αυτό που ο ίδιος πήρε μόνος του για τον εαυτό του. Ο Παπαλάνγκι θέλει μ' αυτόν τον τρόπο να δώσει την εντύπωση ότι έχει εξασφαλίσει πράγματι ένα δικαίωμα, σαν να του έχει μεταβιβάσει πραγματικά ο θεός την περιουσία του για πάντα. Σαν να του ανήκει πραγματικά το φοινικόδεντρο, το δέντρο, το λουλούδι, η θάλασσα, ο ουρανός και τα σύννεφα εκεί πάνω. Ο Παπαλάνγκι πρέπει να κάνει τέτοιους νόμους και να έχει τέτοιους φύλακες για τα πολλά δικά Του, ώστε εκείνοι που έχουν λίγο ή καθόλου «δικό Μου» να μην του παίρνουν τίποτα από τα δικά του «δικό Μου». Γιατί εκεί όπου πολλοί παίρνουν πολλά, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν τίποτα στα χέρια τους. Δεν κατέχει ο καθένας τα κόλπα και τα μαγικά σημάδια για να αποκτήσει πολλά «δικό Μου», και χρειάζεται κανείς να έχει κάποιο ιδιαίτερο είδος ανδρείας, που δεν συμβιβάζεσαι πάντα με αυτό που εμείς ονομάζουμε τιμή. Κι ίσως οι καλύτεροι Παπαλάνγκι να είναι αυτοί που έχουν λίγα στα χέρια τους, επειδή δεν θέλουν να προσβάλλουν το θεό και δεν θέλουν να του πάρουν τίποτα. Σίγουρα όμως δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.»

«Αλλά ο Παπαλάνγκι δεν γνωρίζει ότι ο θεός μας έδωσε το φοινικόδεντρο, τη μπανάνα, το νόστιμο Τάρο, όλα τα πουλιά του δάσους κι όλα τα ψάρια της θάλασσας για να τα χαιρόμαστε και να είμαστε ευτυχισμένοι μ' αυτά. Όχι όμως μόνο για λίγους ανάμεσα μας, ενώ οι άλλοι να στερούνται και να υποφέρουν. Αυτός που ο θεός του έδωσε πολλά, πρέπει να δώσει απ' αυτά και στον αδελφό του για να μη σαπίζει ο καρπός στο χέρι του. Γιατί ο θεός απλώνει σ' όλους τους ανθρώπους τα πολλά του χέρια, δεν θέλει να έχει ο ένας ασύγκριτα περισσότερα από τον άλλον, ή να λέει κάποιος: εγώ στέκομαι στον ήλιο, η δική σου θέση είναι στη σκιά. Όλοι μας έχουμε μια θέση στον ήλιο.»

«Η μηχανή είναι το ισχυρότερο ρόπαλο του Παπαλανγκι. Το χέρι της είναι τόσο δυνατό και ποτέ κουρασμένο. Το μεγάλο Πνεύμα θέλει να ορίζει το ίδιο τις δυνάμεις τ' ουρανού και της γης και να τις μοιράζει κατά τη δική του κρίση. Αυτό το δικαίωμα ποτέ δεν το ΄χουν οι άνθρωποι. Ο λευκός δεν προσπαθεί ατιμώρητα να κάνει τον εαυτό του ψάρι και πουλί, άλογο και σκουλήκι. Και το κέρδος του είναι πολύ μικρότερο απ' ότι ο ίδιος τολμά να παραδεχτεί. Όταν περνώ μ' ένα άλογο από ένα χωριό, σίγουρα το περνώ γρηγορότερα, όταν όμως περπατώ, βλέπω περισσότερα κι οι φίλοι με καλούν στις καλύβες τους. Να φτάσεις γρηγορότερα σ' ένα στόχο, σπάνια είναι κέρδος. Ο Παπαλάνγκι θέλει πάντα να φτάσει γρήγορα στο στόχο. Οι περισσότερες μηχανές του έχουν σαν μοναδικό σκοπό να φτάσει κανείς γρηγορότερα σ' ένα στόχο. Μόλις όμως φτάσει στον έναν τον καλεί κιόλας κάποιος άλλος στόχος. Έτσι ο Παπαλάνγκι κυνηγά τη ζωή του χωρίς να ησυχάζει, ξεχνά όλο και περισσότερο να περπατά και να κινείται και να βαδίζει χαρούμενα προς το στόχο που έρχεται και μα βρίσκει, που εμείς δεν ψάχνουμε.»

Αναρτήθηκε από ΚΛΑΣΣΙΚΟΠΕΡΙΠΤΩΣΗ