Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Δεκεμβρίου 18, 2009
Ο κοινοβουλευτισμός, που ξεκίνησε από τη Βρετανία τον 13ο αιώνα και μορφοποιήθηκε κατά τη Γαλλική και την Αμερικάνικη Επανάσταση, έχει επικρατήσει απόλυτα, ως μορφή διακυβέρνησης, στο Δυτικό πολιτισμό, χρησιμοποιώντας το όνομα της δημοκρατίας. Η προσπάθεια της ταύτισης της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας με το πολίτευμα που θεμελιώθηκε στην Αθήνα με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, λίγο πριν από την έναρξη του 5ου π.Χ. αιώνα, είναι πολιτικά και ιστορικά αστήρικτη, καθώς το περιεχόμενο και η λειτουργία των δύο αυτών πολιτευμάτων είναι εντελώς διαφορετικά. Πέρα από τις διαφορές στους θεσμούς και στις λεπτομέρειες της οργάνωσης του κράτους, υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στις θεμελιακές ιδέες στις οποίες εδραιώθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία και δεν έχουν καμία σχέση, στην πράξη, με την αστικοδημοκρατική πραγματικότητα.
Στον Επιτάφιο Λόγο, που ο Θουκυδίδης αποδίδει στον Περικλή, οι δύο βασικές αρχές της Αθηναϊκής Δημοκρατίας αναφέρονται ως ισονομία και ελεύθερη συμμετοχή στη διαχείριση της πόλης (μόνο για όσους ανήκαν στην τάξη των πολιτών φυσικά). Για την ισονομία στην αστική δημοκρατία δεν θα αναφερθούμε, παραπέμποντας απλά τους αναγνώστες στις πολιτικές διώξεις εναντίον των Εθνικιστών.
Σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα συμμετοχής στα κοινά και τη διαδικασία επιλογής των αρχόντων στον κοινοβουλευτισμό, είναι κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του Συστήματος. Οι εκλογές, η ανά τετραετία γιορτή της δημοκρατίας, δεν είναι παρά μια αγοραπωλησία ψήφων για την επιλογή της διαχείρισης του κράτους από μια σταθερή μειοψηφία ειδικών και επαγγελματιών της διακυβέρνησης.
Πώς όμως να σπάσει η οικογενειοκρατία και να αποκλειστούν οι καριερίστες πολιτικοί τη στιγμή που η επιτυχία στις εκλογές βασίζεται σε μία επικοινωνιακή βιομηχανία με πελατολόγιο την κατευθυνόμενη μάζα των ψηφοφόρων – τηλεθεατών – καταναλωτών;
Τα όρια των εκλογικών δαπανών που επιτρέπονται σε κάθε βουλευτή, μετά από υπουργική απόφαση, ποικίλλουν ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια και αρχίζουν από τις 40.000 € στην επαρχία, φτάνοντας τις 110.000 € στη Β’ Αθηνών. Ακόμα και αυτά το ποσά όμως αποδεικνύονται μικρά αφού στην πράξη οι δαπάνες φτάνουν μέχρι και τις 250.000 €, στις μεγάλες περιφέρειες και κρύβονται με μειωμένα τιμολόγια.
Για μια ολοκληρωμένη προεκλογική καμπάνια, απαιτούνται καταρχάς μόνιμοι έμμισθοι συνεργάτες, σύμβουλοι επικοινωνίας και εκλογικά γραφεία. Το διαφημιστικό υλικό (φυλλάδια, αφίσες κτλ) χρεώνεται από 15 έως 20.000 € για 100.000 κομμάτια. Τα ταχυδρομικά και τα τηλεφωνήματα για κινητοποίηση ψηφοφόρων κοστίζουν από 60.000 € έως 100.000 € στις μεγάλες περιφέρειες. Οι ανοιχτές συγκεντρώσεις, τα γεύματα και τα πάρτυ έχουν απροσδιόριστο κόστος που εξαρτάται από τη συχνότητα με την οποία γίνονται, αλλά έτσι κι αλλιώς φτάνει σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Η διαφήμιση στα ηλεκτρονικά μέσα και οι «γκρίζες» καταχωρήσεις στον γραπτό τύπο, μια και υπάρχει σχετική απαγόρευση, ξεκινούν από 50.000 €. Τέλος, μια έρευνα κοινής γνώμης κοστίζει, ανάλογα με την περιφέρεια, από 3.500 € έως 20.000 €. (Το κοστολόγιο από τον Ελεύθερο Τύπο της 11/7/2007).
Αυτό το τεράστιο κόστος το αντιμετωπίζουν οι υποψήφιοι βουλευτές είτε με προσωπικούς πόρους, είτε με εισφορές φίλων σε χρήμα και είδος. Το σίγουρο είναι ότι δημιουργούν υποχρεώσεις τις οποίες αργότερα θα πρέπει να τις καλύψουν με κάποιο τρόπο.
Η θέση του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος
Σε αυτό το στημένο παιχνίδι που καταλήγει σε πλειοδοτικό διαγωνισμό για λίγους, οι Ιδέες φαντάζουν ανίσχυρες να βρουν ανταπόκριση, ιδιαίτερα όταν έχει επιβληθεί, από το κύκλωμα που αναφέρθηκε, μια συνομωσία σιωπής.
Εξάλλου, ολόκληρο το οικοδόμημα της αστικής δημοκρατίας είναι θεμελιωμένο σε υλιστικές σχέσεις μεταξύ αρχόντων και αρχομένων. Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα αγωνίζεται για μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, σε Εθνικό και Κοινωνικό επίπεδο, βασισμένη στις Αξίες και τα Ιδανικά της Φυλής. Οι Χρυσαυγίτες είναι πάνω απ’ όλα Αγωνιστές και όχι ψηφοφόροι.
Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα μετράει τη δύναμή του καθημερινά, στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στις πορείες και τις συγκεντρώσεις. Δεν περιμένει κάθε τέσσερα χρόνια να αποκτήσει ένα πεντάλεπτο δημοσιότητας στο προεκλογικό πανηγύρι. Άλλωστε ο στόχος μας είναι να είμαστε παρόντες πάντα και παντού και με ό,τι μέσα διαθέτουμε να κάνουμε τις θέσεις μας γνωστές.
“Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται. Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος”.
Μ. Καραγάτσης, 1956, Ο κίτρινος φάκελος
