Η ευρωπαϊκή και αμερικανική οικονομία και το φαινόμενο ντόμινο


Οι εργαζόμενοι, όπου και αν βρίσκονται, θα πρέπει να απαιτήσουν να πληρώσει η προνομιούχα τάξη των επιχειρηματιών για την κρίση που η ίδια προκάλεσε. Ένα παγκόσμιο σύνθημα άρχισε ήδη να ακούγεται: "Τους φόρους να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι εταιρείες!"

Του Shamus Cooke

Η προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος που δεν έχει λύση μπορεί να δημιουργήσει νέα προβλήματα. Γιατί άραγε το πρόβλημα της παγκόσμιας οικονομίας δεν επιδέχεται λύση στις παρούσες συνθήκες; Ένας λόγος είναι το γεγονός ότι η αιτία της ύφεσης δεν αναφέρεται ποτέ στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης. Και όταν γίνεται λάθος διάγνωση μιας ασθένειας, η φαρμακευτική αγωγή που συνιστάται οδηγεί σε νέες επιπλοκές.

Το τεράστιο και μη εξωφλήσιμο χρέος αναφέρεται συχνά ως αιτία για την παγκόσμια ύφεση, χωρίς ποτέ να συζητιέται ο λόγος για τον οποίο συσσωρεύτηκε ένα τόσο μεγάλο χρέος. Η απάντηση είναι απλή: το χρέος ήταν αναγκαίο για την αγορά των προϊόντων εταιριών που κάποτε καταναλώνονταν χάρη στους μισθούς των εργαζομένων. Σταδιακά, όμως, οι εταιρείες έριξαν τους μισθούς για να ανταγωνιστούν η μία την άλλη, ενώ τα κέρδη τους ολοένα αυξάνονταν, δημιουργώντας έτσι την παγκόσμια "ανάγκη" των καταναλωτών για δάνεια, τα οποία οι ίδιες τράπεζες τώρα απαιτούν να αποπληρωθούν.

Η απόπειρα να ξετυλίξει κανείς το κουβάρι με τα τρισεκατομμύρια δολάρια μη εξωφλήσιμου παγκόσμιου χρέους είναι πιθανό να οδηγήσει στην κατάρρευση του όλου συστήματος. Και όσα μέτρα "τόνωσης" και αν παρθούν, η κατάσταση δεν σώνεται. Οι πειραματισμοί με την αύξηση της διάθεσης κεφαλαίων επίσης δεν αποτελούν λύση. Τεράστιοι όγκοι "πλασματικού" πλούτου (χρέους) θα πρέπει να καταστραφούν, συμπαρασύροντας μαζί τους και τον αληθινό πλούτο, αφού τα προϊόντα (ο αληθινός πλούτος) είχαν παραχθεί με το σκεπτικό ότι ο πλασματικός πλούτος θα τα καταβρόχθιζε.

Καθώς ο πλούτος -αληθινός και πλασματικός- καταστρέφεται, διεξάγεται παράλληλα ένας πόλεμος, το τέλος του οποίου θα καθορίσει τίνος ο πλούτος θα αφανιστεί τελικά: ο πλούτος των προνομιούχων του επιχειρησιακού κόσμου ή ο πλούτος των υπολοίπων από εμάς.

Η αντιπαλότητα αυτή γίνεται προφανής όταν διαβάζει κανείς τακτικά οποιαδήποτε ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα, σε οποιδήποτε μέρος του κόσμου. Οι δαπάνες για τη "διάσωση" τραπεζών είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα, όπου έχουμε μετόχους τραπεζών να εισπράτουν τις εισφορές των φορολογουμένων για να αντισταθμίσουν τον δαπανημένο πλούτο τους (μη εξωφλήσιμο χρέος).

Τα τεράστια πακέτα "διάσωσης" της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι ευρωπαίοι τραπεζίτες και οι προνομιούχοι του επιχειρησιακού κόσμου θα υποχρεώσουν τις κυβερνήσεις να τους αποζημιώσουν ξεπληρώνοντας τα ανεξόφλητα χρέη τους, που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια. Εν τω μεταξύ, οι φορολογούμενοι εργαζόμενοι της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας κλπ, βλέπουν τους μισθούς τους να μειώνονται, τις συντάξεις τους να κουτσουρεύονται, την ηλικία συνταξιοδότησής τους να αυξάνεται, και όλα αυτά για να πληρώσουν για μια κρίση που οι ίδιοι δεν προκάλεσαν.

Είναι άγνωστο ακόμα αν η Ευρώπη θα μπορέσει να "τιμωρήσει" τους εργαζόμενούς της στον απαιτούμενο βαθμό ώστε να μπορέσει να φροντίσει τα κέρδη της να υψωθούν στα ανταγωνιστικά επίπεδα που ήταν παλιότερα. Ο δρόμος μοιάζει μακρύς και δύσβατος.

Η προνομιούχα τάξη των επιχειρήσεων των ΗΠΑ παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη, αφού τελικά και η ίδια θα εμπλακεί σε έναν παρόμοιο πόλεμο με την αμερικανική εργατική τάξη. Δεν περνά ούτε μέρα που να μην μιλήσει στα ΜΜΕ κάποιος πολιτικός ή δημοσιογραφίσκος-αναλυτής οικονομικών θεμάτων για την ανάγκη να συμβάλουν οι Αμερικανοί εργαζόμενοι στην εξώφληση του δημόσιου χρέους, που συσσωρεύτηκε με τα πακέτα "διάσωσης" τραπεζών, τους αλλεπάλληλους πολέμους και χρόνια ολόκληρα φοροαπαλλαγών για τις εύπορες τάξεις.

Για να δεχθούν να πληρώσουν για τις πολιτικές αυτές των εταιρειών, οι Αμερικανοί εργαζόμενοι πληροφορούνται ότι οι συντάξεις τους και οι δαπάνες για την υγεία τους θα πρέπει να μειωθούν, όπως θα μειωθούν επίσης και οι δαπάνες για άλλους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και για τη δημόσια παιδεία. Τα μέτρα βρίσκονται στη διαδικασία της σταδιακής εφαρμογής τους από τη μία πολιτεία στην άλλη, με αποτέλεσμα ήδη να δέχονται "επίθεση" οι μισθοί όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Όσο για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία που εφαρμόζει η κυβέρνηση Ομπάμα, είναι βέβαιο ότι αποδεκατίζουν το σύστημα των δημόσιων σχολείων σε ολόκληρη τη χώρα.

Και ενδέχεται να έπονται χειρότερα. 'Ενα σημαντικό προαπαιτούμενο για την "ανάρρωση" της οικονομίας όπως αυτή σχεδιάστηκε ήταν η αύξηση των εξαγωγών. Στόχος του Ομπάμα ήταν μια ποσοστιαία αύξηση των εξαγωγών της τάξης του 500%. Παρόλ' αυτά, η κατάρρευση της ευρωπαϊκής οικονομίας θα γίνει αιτία να παραταθεί το κώμα στο οποίο βρίσκονται οι εξαγωγές στην Αμερική. Το ευρώ έχει πάρει την κατιούσα, ζημιώνοντας έτσι τις αμερικανικές εξαγωγές. Οι διεθνείς επενδυτές στηρίζουν το δολάριο, ανεβάζοντας την τιμή του και προκαλώντας τη μείωση των αμερικανικών εξαγωγών, αφού τις κάνουν ακριβότερες. Όσο για την Κίνα, δεν αναμένεται να κάνει επανεκτίμηση του νομίσματός της μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα.

Στην παρούσα φάση βλέπουμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τα ανώτερα στελέχη των επιχειρήσεων να δίνουν μαθήματα οικονομικής πολιτικής στους Ευρωπαίους, ενώ μόλις πριν από μερικούς μήνες τα πεδία ήταν αντεστραμμένα. Στην πραγματικότητα η ύφεση θα παραταθεί, αγγίζοντας διάφορους τομείς της παγκόσμιας οικονομίας σε διαφορετικές φάσεις. Άλλωστε, και οι ΗΠΑ και η Ευρώπη ήταν βετεράνοι παίκτες στο παιχνίδι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς που μετέτρεψε εκατομμυριούχους σε δισεκατομμυριούχους.

Υπάρχουν πολλά ακόμα χρέη που θα πρέπει να εξωφληθούν, και οι εργαζόμενοι θα είναι αυτοί που θα κληθούν να "θυσιαστούν" για να πραγματοποιηθεί αυτό. Η λεπτότητα του όλου ζητήματος περιγράφεται σε ένα πρόσφατο έρθρο της εφημερίδας Washington Post με τον τίτλο "Μια λάθος κίνηση από την Ευρώπη ενδέχεται να προκαλέσει παγκόσμια αλυσιδωτή αντίδραση". Το άρθρο αναφέρει χαρακτηριστικά:
"Αν μια ή περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν σημειώσει την αναμενόμενη πρόοοδο στις περικοπές του προϋπολογισμού (μισθών, συντάξεων κλπ) και παράλληλα στην αναδιάρθρωση της οικονομίας και την ώθηση της ανάπτυξης, είναι πιθανό να χάσει την αξιοπιστία της, με παρατεταμένες και σοβαρές συνέπειες. Οι πιστωτικοί οργανισμοί διεθνώς ίσως να οδηγηθούν σε κλείσιμο, πράγμα που θα έχει ως αποτέλεσμα η παγκόσμια οικονομία να εισέλθει σε μια νέα ύφεση".

Τελικά, οι διεθνείς "επενδυτές", δηλ. οι κεφαλαιοκράτες, θα υποχρεώσουν τις κυβερνήσεις παντού να προστατεύσουν τα χρήματά τους (που ποτέ δεν κέρδισαν με τον ιδρώτα τους) με το να καταστρέψουν τον λιγοστό πλούτο της εργατικής τάξης της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Οι εργαζόμενοι, όπου και αν βρίσκονται, θα πρέπει να απαιτήσουν να πληρώσει η προνομιούχα τάξη των επιχειρηματιών για την κρίση που η ίδια προκάλεσε. Ένα παγκόσμιο σύνθημα άρχισε ήδη να ακούγεται: "Τους φόρους να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι εταιρείες!"


-http://kostasxan.blogspot.com/2010/06/b ... _6978.html