Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

10
Καλό θα ήταν εδώ να δούμε πως ακριβώς οι πολιτικές ιδεολογίες υπέσκαψαν το θρησκευτικό φρόνημα με σκοπό να δημιουργήσουν μία (αντίχριστη) μάζα "φιλελεύθερης" κοινωνίας που θα οδηγούσε στην παγκοσμιοποίηση όπως την γνωρίζουμε σήμερα.
ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασονία.

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

11
aetos64 έγραψε:
Καλό θα ήταν εδώ να δούμε πως ακριβώς οι πολιτικές ιδεολογίες υπέσκαψαν το θρησκευτικό φρόνημα με σκοπό να δημιουργήσουν μία (αντίχριστη) μάζα "φιλελεύθερης" κοινωνίας που θα οδηγούσε στην παγκοσμιοποίηση όπως την γνωρίζουμε σήμερα.
ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΕΧΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΙΠΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασονία.
Αν θυμάμαι καλά και ο ισόβιος πρόεδρος των Πεφωτισμένων ο Λάος εκτός από μασόνος και οικουμενιστής είναι και αναρχοκαπιταλιστής
Αναρχικός καπιταλισμός

Η συζήτησή μας με τον πεφωτισμένο ισόβιο πρόεδρο συνεχίζεται και μας αποκαλύπτει όσα του επιτρέπονται: «Το πολιτικό μας πρόταγμα είναι ο αναρχικός καπιταλισμός, αυτό που στην Αμερική ονομάζουν “ελευθεριακή πολιτική οικονομία” για να το αντιδιαστείλουν από τον φιλελευθερισμό. Η υφιστάμενη μορφή δημοκρατίας δεν μας αρκεί, διότι έχουμε πολύ πιο προχωρημένες αντιλήψεις περί ανθρωπισμού και ελευθερίας» δηλώνει ο κ. Λάος, ο οποίος ήδη συγγράφει το 16ο βιβλίο του με τίτλο «Το κοσμοείδωλο της ελευθερίας» και εκεί θα αναλύεται η ιδεολογία του αναρχικού καπιταλισμού.
http://www.logiosermis.net/2014/05/blog ... jK2GJelilM
γενικώς αυτά τα μορφώματα σχετίζονται μεταξύ τους. Ο Κομμουνισμός έχει εξελιχθεί από τότε που γεννήθηκε και έχει δημιουργήσει άλλες οντότητες.

Σε τι διαφέρει π.χ. ο Νεοφιλελευθερισμός από τον άναρχο καπιταλισμό ; κι αν ο σοσιαλισμός θεωρείται κάτι αντίχριστο τότε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τα σοσιαλιστικά κόμματα ; ; ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

12
Ας δούμε και κάτι που σχετίζεται με το δίπολο τάχα "φιλελεύθερου - συντηρητικού"

____________
http://oodegr.co/oode/grafi/genika/synthrhtikoi_1.htm

Οι χαρακτηρισμοί «συντηρητικός» η «φιλελεύθερος» χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στην Δύση σε σχέση με την Αγία Γραφή. Από την Δύση πέρασε αυτό και στη ρωσική θεολογία και έφθασε σε μας. Έτσι, συντηρητικός χαρακτηρίσθηκε εκείνος που δέχεται ότι ολόκληρη η Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη του Θεού, ενώ φιλελεύθερος εκείνος που αρνείται ότι όλη η Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη Θεού.

«Η συντηρητική γραμμή στην Ευρώπη και στη Ρωσία χαρακτηρίζεται από την αφοσίωση του θεολόγου στην ιδέα ότι η Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη. Σήμερα, στην Ευρώπη και στην Αμερική, ένας ο οποίος δέχεται ολόκληρη την Αγία Γραφή ως αποκάλυψη, από την αρχή μέχρι το τέλος, βαθμολογείται 100% συντηρητικός. Αυτός είναι ο 100% συντηρητικός. Ένας ο οποίος δέχεται ορισμένα πράγματα στην Αγία Γραφή ως αποκάλυψη, ανάλογα με το πόσα δέχεται, γίνεται 75% συντηρητικός, 50% συντηρητικός η φιλελεύθερος 60, 70, 100%. Ένας που απορρίπτει την Αγία Γραφή ως αποκάλυψη, είναι 100% φιλελεύθερος. Ένας που δέχεται κάτι μέσα στην Αγία Γραφή ως αποκάλυψη, αυτός μπορεί να είναι από 10% μέχρι 50%, 70% κλπ. ».

Ο συντηρητικός και ο φιλελεύθερος στην Δύση προσδιορίζονται σε σχέση και με την αποδοχή της θεοπνευστίας στην Αγία Γραφή.

«Ποιος είναι συντηρητικός και τι είναι συντηρητικός; Συντηρητικός είναι ένας προσδιορισμός που προέρχεται από τους Προτεστάντες και Καθολικούς. Εκείνος που πιστεύει την κατά γράμμα θεοπνευστία της Αγίας Γραφής και ότι η Αγία Γραφή είναι ένα επιστημονικό βιβλίο, δεν έχει κανένα λάθος μέσα, αυτός είναι ο συντηρητικός. Γίνεται κανείς φιλελεύθερος με την ποσότητα της εγκαταλείψεως αυτής της γραμμής, δηλαδή τόσες οκάδες ολιγότερο από αυτό είναι πιο φιλελεύθερος. Αν εγκατάλειψη πλήρως αυτήν την γραμμή, τότε είναι άκρα φιλελεύθερος στο θέμα της κατά γράμμα θεοπνευστίας της Αγίας Γραφής.

Αυτό, εξ επόψεως Ορθοδόξου, η «κατά γράμμα» θεοπνευστία της Αγίας Γραφής, ότι ο Θεός καθόταν στο στόμα των συγγραφέων και υπέγραφε, ο Θεός υπαγόρευε την συγγραφή της Αγίας Γραφής είναι αίρεση. Από πατερικής απόψεως αυτό είναι αίρεση. Οπότε, πώς μπορεί ένας Ορθόδοξος να είναι συντηρητικός απ’ αυτής της απόψεως;».

Γίνεται φανερό ότι οι όροι «συντηρητικός» και «φιλελεύθερος» ξεκίνησαν από την κριτική της Αγίας Γραφής και έφθασαν και σε άλλα θέματα, όπως στον βαθμό αποδοχής τών Οικουμενικών Συνόδων και τής όλης εκκλησιαστικής παραδόσεως.

«Το θέμα περί συντηρητικών και φιλελευθέρων προέκυψε στην Δύση με την κριτική τής Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Οπότε, όσο πιο πιστός είναι κανείς στην ιδέα περί θεοπνευστίας της Αγίας Γραφής, ως σύνολο, τόσο θεωρείται συντηρητικός. Εκείνος ο οποίος φεύγει από την ιδέα ότι η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη ή τουλάχιστον ορισμένα κομμάτια τής Αγίας Γραφής είναι θεόπνευστα, αυτός θεωρείται φιλελεύθερος. Οπότε, ο φιλελεύθερος και ο συντηρητικός στην Δύση, συνδυάζεται κυρίως, στους κόλπους των Προτεσταντών, με το πώς εκλαμβάνουν την Αγία Γραφή και την αυθεντία της Αγίας Γραφής.

Ένας συντηρητικός Προτεστάντης, ο πιο συντηρητικός, θα είναι εκείνος ο οποίος δέχεται από το πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, μέχρι το βιβλίο της αποκαλύψεως, ότι δεν μπορεί να υπάρχη κανένα λάθος σε όλο αυτό το κείμενο. Αυτός είναι ο πιο συντηρητικός. Και μετά φεύγει από την συντηρητικότητα κανείς, όσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτήν την ιδέα. Τότε μπορεί να είναι συντηρητικός σε ορισμένα βιβλία της Αγίας Γραφής, στα άλλα δεν είναι, διότι δεν τα δέχεται ως γνήσια κείμενα κλπ. Οπότε, συζητούν την γνησιότητα ή την μη γνησιότητα τους και μπορεί κανείς να είναι συντηρητικός από αυτής της απόψεως.

Πάντως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, το όλο θέμα της συντηρητικότητας έχει κατακομματιαστεί τα τελευταία χρόνια. Εάν πάρουμε την πανεπιστημιακή θεολογία, ας πούμε, ως ένδειξη, υπάρχουν εκείνοι που περιορίζουν την θεοπνευστία σε ορισμένα τεμάχια της Αγίας Γραφής, όχι σε όλη την Αγία Γραφή. Και αυτό, διότι σήμερα επεκράτησε και σε μας να μιλάμε για την θεολογία του Ιωάννου, θεολογία του Ματθαίου, θεολογία του Λουκά, του Μάρκου, θεολογία του Αποστόλου Παύλου, θεολογία των ποιμαντικών Επιστολών, ωσάν να διαφέρουν αυτές από τις άλλες Επιστολές του Αποστόλου Παύλου.

Μετά είναι η θεολογία των άλλων Επιστολών, ας πούμε, της Αγίας Γραφής, που δεν είναι του Παύλου, η θεολογία της αποκαλύψεως. Κι έχουμε συνηθίσει και εμείς να μιλάμε για θεολογίες των διαφόρων συγγραφέων της Αγίας Γραφής. Εάν είναι όλα θεόπνευστα ή δεν είναι θεόπνευστα, αυτό έχει καταντήσει να είναι πλέον ένα δευτερεύον θέμα.

Μετά, συντηρητικοί Ορθόδοξοι είναι εκείνοι που δέχονται την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής και των Οικουμενικών Συνόδων. Αυτό έχουμε κληρονομήσει και από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Έχει επικρατήσει αυτή η ιδέα. Έτσι, έχουμε την Αγία Γραφή, τις Οικουμενικές Συνόδους, μετά έχουμε και τους Κανόνες της Εκκλησίας. Οπότε, σήμερα ο πιο συντηρητικός θα συμπεριλάβη και τους Κανόνες ως θεοπνεύστους και τον Θεόπνευστο και το αλάθητο το «κολλάνε» και στους Κανόνες της Εκκλησίας.

Και το παράδοξο είναι ότι όλο το θέμα περί θεοπνευστίας Παλαιάς Διαθήκης Καινής Διαθήκης, Οικουμενικών Συνόδων, Τοπικών Συνόδων, Κανόνων κλπ, συζητείται κατά τρόπον παράξενο τουλάχιστον εξ απόψεως Παραδόσεως. Διότι, στην Παράδοση της Εκκλησίας, αν διαβάσετε και τους βίους των Αγίων και γενικά την ιστορία της Εκκλησίας, θα δήτε ότι η θεοπνευστία θεωρείται μια φυσιολογική κατάσταση των Χριστιανών, οι οποίοι ευρίσκονται σε μία ορισμένη κατάσταση».

Έτσι, στην Αγία Γραφή, στις Οικουμενικές Συνόδους και τους ιερούς Κανόνες πρέπει να βλέπουμε τον σκοπό στον οποίο αποβλέπουν.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

13
Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον,

Άνθρωπος και Θεάνθρωπος

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

14
aetos64 έγραψε:Όλοι οι ευρωπαϊκοί ουμανισμοί, από τους προ της Αναγεννήσεως, της Αναγεννήσεως και περαιτέρω, οι προτεσταντικοί, φιλοσοφικοί, θρησκευτικοί, κοινωνικοί, επιστημονικοί, πολιτιστικοί και πολιτικοί, επεδίωκον εν γνώσει ή εν αγνοία και αδιακόπως επιδιώκουν, ένα πράγμα: να αντικαταστήσουν την πίστιν εις τον Θεάνθρωπον με την πίστιν εις τον άνθρωπον, να αντικαταστήσουν το Ευαγγέλιον του Θεανθρώπου με το ευαγγέλιον κατ’ άνθρωπον,

Άνθρωπος και Θεάνθρωπος
Ναι γιατί δεν γίνεται να υπάρξει παγκοσμιοποίηση, ή πανθρησκεία... όταν ο κόσμος είναι πιστός στις παραδόσεις του, που στη περιπτωση μας είναι το Ευαγγέλειο. Γιαυτό το λόγο είναι απαραίτητο να υπάρξει μία ιδεολογία σε πολιτικό επίπεδο που θα επιδιώκει την δήθεν απελευθέρωση του ανθρώπου και την προαγωγή της "ατομικής ελευθερίας", η οποία όμως στην ουσία κάνει τον άνθρωπο έρμαιο στις νέες μορφές επιβολής εξουσίας που συμπαρασύρει η ιδεολογία του "νεοφιλελευθερισμού"....
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

15
Να αναφέρω κάπου εδώ ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι σε μία "διαμάχη" με τον φιλελευθερισμό - νεοφιλελευθερισμό , το ζήτημα από πλευράς Ορθοδόξου οπτικής παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ο Παΐσιος αναφέρει μεν τον κομουνισμό αλλά όχι τον νεοφιλελευθερισμό όμως ο Χριστιανός δεν μπορεί να ταυτιστεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο....ή μήπως μπορεί - λέτε ;

Ακολουθεί άρθρο από το σφυροδρέπανο το οποίο εξηγεί τις διαφωνίες των κομουνιστών απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό.

Από τον Κέυνς στον νεοφιλελευθερισμό και αντίστροφα ;

( Άρθρο συνεργάτη μας)

Η κε του μπλοκ φιλοξενεί άλλη μια δουλειά του Άναυδου. Αυτή τη φορά με θέμα επικαιρότητας. Καλή ανάγνωση και καλό σχολιασμό.

1. Εισαγωγή
Η πρόσφατη ομιλία του Α.Τσίπρα στη ΔΕΘ (15/9 το πλήρες κείμενο εδώ) αποτελεί ένα μνημείο σωτηριολογικού λόγου όπου ακόμη και οι τυφλοί θα βρουν το φως τους όταν ο Συριζα/ΕΚΜ θα γίνει κυβέρνηση. Αυτό που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στην οικονομική κρίση και η αναγωγή όλων των προβλημάτων στο μνημόνιο, τη διαφορά, στο άδικο φορολογικό σύστημα. Ακόμη περισσότερο εντυπωσιάζει ο τρόπος που κατά τον Συριζα θα επιτευχθεί η ‘αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση της πατρίδας’. Πολύ συνοπτικά ο Συριζα πιστεύει ότι θα (...) χρηματοδοτηθεί αποτελεσματικά η ανάκαμψη (...) με την αύξηση των δημόσιων εσόδων (...) καθώς και τη διαγραφή σημαντικού μέρους από το υπόλοιπο {του χρέους} και την αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης (...).
Με τον τρόπο αυτό θα επιτευχθεί το διπλό θαύμα της ενίσχυσης της οικονομικής δραστηριότητας από το κράτος αλλά και της αύξησης των κοινωνικών παροχών Με άλλα λόγια ο αρχηγός του Συριζα σαλπίζει μία επιστροφή στον κεϋνσιανισμό των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. Θα δούμε παρακάτω πόσο εφικτή είναι μια τέτοια επιστροφή.

2. Κεϋνσιανισμός και νεοφιλελευθερισμός
Η οικονομική κρίση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2008 και διαρκεί περίπου πέντε χρόνια τώρα Οι επιπτώσεις και η διάρκεια διαφέρουν από χώρα σε χώρα ανάλογα με τη θέση τους στο διεθνή καταμερισμό της εργασίας αλλά και την οικονομική και στρατιωτική τους δύναμη. Η κρίση έχει οδηγήσει τις κυβερνήσεις όλων σχεδόν των χωρών σε εκτεταμένες παρεμβάσεις για τη σωτηρία των επιμέρους καπιταλιστών αλλά και του συστήματος γενικότερα. Βέβαια η έξοδος από την κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού είναι εφικτή κάτω από δύο βασικές προϋποθέσεις:
- την αύξηση του ποσοστού εκμετάλλευσης της εργασίας
- την καταστροφή του λιγότερο παραγωγικού μέρους του κεφαλαίου

Με τον τρόπο αυτό αποκαθίσταται η κερδοφορία του κεφαλαίου και ένα νέος κύκλος συσσώρευσης ξεκινά. Συνεπώς ο ρόλος των διαφόρων πακέτων δισεκατομμυρίων ευρώ ή δολλαρίων είναι να μειώσουν το εύρος και τη διάρκεια της ύφεσης όχι όμως να αποτρέψουν την εκδήλωση της κρίσης ή το ξεπέρασμα της. Ο ρόλος αυτός του κράτους ερμηνεύεται από πολλούς κυρίως σοσιαλδημοκράτες σαν μία επιστροφή στην κεϋνσιανή ρύθμιση.

Είναι αλήθεια ότι στη διάρκεια των τριών πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών οι περισσότερες καπιταλιστικές χώρες της Δύσης γνώρισαν μία άνευ προηγούμενου οικονομική ανάπτυξη που συνοδεύτηκε από μία σημαντική βελτίωση του επίπεδου διαβίωσης της εργατικής τάξης γενικά. Βελτίωση από την οποία σε μεγάλο βαθμό εξαιρέθηκαν οι ανειδίκευτοι και οι μετανάστες. Η ‘χρυσή’ εικοσιπενταετία θεωρήθηκε σαν η επιβεβαίωση της ικανότητας του καπιταλισμού να παράγει κέρδη αλλά και να επιτυγχάνει μία αναδιανομή του εισοδήματος.

Παρόλα τα θρυλούμενα η μεταπολεμική μεγέθυνση δε βασίστηκε στην αύξηση των κρατικών δαπανών αλλά σε 2 θεμελιώδεις παράγοντες:
- την αυξημένη γενική παραγωγικότητα
- το σχετικά ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική τάξη

Η αύξηση της παραγωγικότητας βασίστηκε στην εξέλιξη της τεχνολογίας που απαιτούσε ο Β’ΠΠ καθώς και στην τεράστια καταστροφή του παγίου κεφαλαίου σαν αποτέλεσμα του πολέμου. Η ίδια η μεγέθυνση που ακολούθησε ανατροφοδότησε την περαιτέρω αύξηση της παραγωγικότητας.

Η αυξημένη παραγωγικότητα αυξάνοντας την παραγόμενη υπεραξία έκανε δυνατή την ταυτόχρονη αύξηση των κερδών, των μισθών και των κρατικών δαπανών. Η δυνατότητα αυτή μετατράπηκε σε πραγματικότητα λόγω του ευνοϊκού για την εργατική τάξη συσχετισμού των δυνάμεων. Οι λόγοι ήταν κυρίως δύο:
- η προσπάθεια ανάσχεσης του κομμουνισμού που υποχρέωσε την αστική τάξη να αναζητήσει συμμαχίες σε ευρύτερα στρώματα της εργατικής τάξης
- η καταρχήν έλλειψη εργατικού δυναμικού σαν αποτέλεσμα επίσης του Β’ΠΠ που αύξησε σημαντικά την διαπραγματευτική ισχύ των συνδικάτων.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι αντίθετα με την επικρατούσα άποψη η κεϋνσιανή ρύθμιση δεν ήταν η προϋπόθεση αλλά το αποτέλεσμα αυτής της συγκυρίας. Οι κρατικές δαπάνες προέρχονται είτε από τη φορολογία της σημερινής υπεραξίας είτε από το δανεισμό που και αυτός όμως θα πληρωθεί από τη φορολογία της μελλοντικής υπεραξίας.

Η μεγάλη κρίση του 1929-1932 δεν ξεπεράστηκε με το New Deal που θεωρείται η απαρχή του κεϋνσιανισμού αλλά μετά το τέλος του Β’ΠΠ. Η διευρυμένη αναπαραγωγή και συσσώρευση του κεφαλαίου φτάνει πάντα σε κάποια όρια που θέτει η εκάστοτε οικονομική κοινωνική πραγματικότητα και το επίπεδο της επιστήμης και της τεχνολογίας. Προγράμματα ενίσχυσης της απασχόλησης και αυξημένες κρατικές δαπάνες απαλύνουν τις επιπτώσεις της κρίσης αλλά δε μπορούν να βγάλουν το σύστημα από αυτή. Οπως γράψαμε και πιο πάνω για να ξεπεραστεί η κρίση πρέπει να καταστραφεί είτε αξιακά είτε ακόμη καλύτερα φυσικά μέρος του υπάρχοντος κεφαλαίου. Με αυτό τον τρόπο η δεδομένη υπεραξία αντιστοιχεί σε μικρότερο κεφάλαιο και σα συνέπεια αποκαθίσταται το ποσοστό κέρδους. Η αποκατάσταση αυτή οδηγεί σε νέες επενδύσεις και αυξανόμενο ρυθμό συσσώρευσης. Ο Β’ΠΠ ήταν ακριβώς αυτό. Χωρίς να υπονοείται ότι αυτή ήταν η πραγματική αιτία, το οικονομικό αποτέλεσμα του πολέμου ήταν μία άνευ προηγουμένου καταστροφή του πάγιου κεφαλαίου και η μεταπολεμική του ανανέωση ήταν η γενεσιουργός αιτία της μεταπολεμικής μεγέθυνσης.

Ωστόσο η συγκυρία αυτή έφτασε στο τέλος της περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και από τότε ο καπιταλισμός έχει εισέλθει σε μία μακροχρόνια δομική κρίση που δεν πρέπει να συγχέεται με τις συγκυριακές κρίσεις υπερπαραγωγής ή εναλλακτικά υπερσυσσώρευσης όπως η σημερινή. Η βασικότερη αιτία της δομικής κρίσης βρίσκεται στην κάμψη του ρυθμού αύξησης της παραγωγικότητας. Οι λόγοι για την κάμψη αυτή είναι πολλοί οι βασικότεροι όμως είναι οι παρακάτω:
- η χαμηλότερη παραγωγικότητα του τομέα των υπηρεσιών σε συνδυασμό με την αυξημένη συμμετοχή του στο συνολικό προϊόν
- η αντίσταση της εργατικής τάξης στη συνεχιζόμενη εντατικοποίηση της εργασίας
- η σχετική αδράνεια που επιδεικνύει το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην ανανέωση του πάγιου εξοπλισμού του
- η αργούσα παραγωγική δυναμικότητα του κεφαλαίου σαν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης.

Με δεδομένο το ύψος των κρατικών δαπανών και το βαθμό εκμετάλλευσης η χαμηλότερη αύξηση της παραγωγικότητας έχει σαν αποτέλεσμα την πτώση της κερδοφορίας και άρα θέτει σε κίνδυνο τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Η μόνη διέξοδος για το κεφάλαιο είναι ν΄ αυξήσει το μερίδιο του στην με βραδύτερους πλέον ρυθμούς αυξανόμενη συνολική αξία και υπεραξία. Αυτή είναι και η ουσία της περίφημης νεοφιλελεύθερης ρύθμισης που απαιτεί:
- Μείωση του εργατικού κόστους (άμεσου & έμμεσου όπως αυτό καθορίζεται από τις κρατικές παροχές)
- Άνοιγμα των αγορών όλων των χωρών για να ξεπεραστεί η αδυναμία της αύξησης της τοπικής ζήτησης αλλά και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός.
- Ιδιωτικοποιήσεις σαν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου αλλά και της πτώσης του ποσοστού κέρδους στις άλλες δραστηριότητες που μετατρέπει κάποιες δραστηριότητες του τομέα των υποδομών σε ελκυστικές.


Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων καθώς και η υποχώρηση της επιρροής, ειδικότερα από τη δεκαετία του ’90 και μετά, των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων στις καπιταλιστικές χώρες άλλαξε το συσχετισμό δύναμης σε βάρος της εργατικής τάξης και άνοιξε το δρόμο στο κεφάλαιο για μία εκ νέου επίθεση στο μερίδιο της εργατικής τάξης στην παραγόμενη αξία. Το ‘κοινωνικό’ κράτος και η μειωμένη αξία της εργατικής δύναμής αντικαταστάθηκε προσωρινά με την επέκταση της ιδιωτικής πίστης.

Η συσσώρευση του κεφαλαίου αν και αυξάνει το προλεταριάτο σε απόλυτο αριθμό από την άλλη μειώνει τη ζήτηση για εργασία αναλογικά με το αυξανόμενο κεφάλαιο. Συνεπώς η συσσώρευση του κεφαλαίου είναι ταυτόχρονα και συσσώρευση της μιζέριας και της φτώχειας για την εργατική τάξη. Σύμφωνα με τον Μαρξ αυτός είναι και ο απόλυτος νόμος της συσσώρευσης του κεφαλαίου.

Η ιστορία του καπιταλισμού αν τη δούμε παγκόσμια και ανά τους αιώνες και όχι μόνο σε ορισμένες οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες και για ορισμένο χρονικό διάστημα είναι μία σειρά επαναλαμβανόμενων κρίσεων, μακροχρόνιων περιόδων ύφεσης καθώς και μίας μακροχρόνιας τάσης οικονομικής καχεξίας. Οι περίοδοι δικαιότερης κατανομής της παραγόμενης υπεραξίας είναι απλώς σύντομα διαλείμματα και δεν χαρακτηρίζουν τον καπιταλισμό σαν σύστημα.

Η γρήγορη συσσώρευση του κεφαλαίου οδηγεί στη δημιουργία μονοπωλίων που με τη σειρά τους οδηγούν στη μονοπώληση της επιστήμης και της τεχνολογίας και την υποταγή τους στα συγκεκριμένα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτό εμποδίζει την αύξηση της παραγωγικότητας στον εναπομείναντα ανταγωνιστικό ή μη-μονοπωλιακό τομέα της οικονομίας. Εμποδίζει επίσης την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στις υπανάπτυκτες χώρες εκτός και αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των συγκεντρωμένων κεφαλαίων και των κυρίαρχων καπιταλιστικών χωρών. Τέλος η μονοπώληση της παγκόσμιας αγοράς βάζει το μεγαλύτερο μέρος της παγκοσμίως παραγόμενης υπεραξίας στα χέρια ενός ελάχιστου αριθμού πολυεθνικών κεφαλαίων με αντίτιμο την αυξημένη εξαθλίωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Η υπεραξία παράγεται παγκόσμια ιδιοποιείται όμως εθνικά. Έτσι σήμερα η παραγωγική δύναμη του κεφαλαίου μετατρέπεται σε δύναμη καταστροφής που απειλεί όχι μόνο με νέους πολέμους αλλά με την ίδια αυτή την καταστροφή του πλανήτη. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει προ πολλού πάψει να είναι ένα όχημα για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων είναι πλέον στο στάδιο όπου θα πρέπει να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής.

Η επιστροφή στην κεϋνσιανή ρύθμιση είναι απίθανη με βάση τη σημερινή κατάσταση. Η επανάληψη της προϋποθέτει ανάλογης έκτασης εκατόμβη τόσο σε ανθρώπους όσο και σε κεφάλαιο. Τόσο ο κεϋνσιανισμός όσο και νεοφιλελευθερισμός είναι οι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος δηλαδή της ρύθμισης που το συνολικό κεφάλαιο μέσω του κράτους και των διεθνών οργανισμών θέτει σε εφαρμογή με αποκλειστικό στόχο την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του συστήματος. Συνεπώς η εργατική τάξη δεν έχει κανένα όφελος να στοιχηθεί πίσω από τη μία ή την άλλη πλευρά. Όποιος πιστεύει ότι αυτό το σύστημα μεταρρυθμίζεται πλανάται πλάνη μεγάλη ή απλώς έχει συμφέρον στη συνέχιση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο με λίγο καλύτερους όρους. Η εργατική τάξη όμως έχει ένα και μόνο συμφέρον, συσπειρωμένη γύρω από το κόμμα της νέου τύπου να δώσει τη μάχη για την ανατροπή του συστήματος και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού.


http://sfyrodrepano.blogspot.gr/2012/09 ... st_19.html
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

16
LAPTONAS έγραψε:Να αναφέρω κάπου εδώ ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι σε μία "διαμάχη" με τον φιλελευθερισμό - νεοφιλελευθερισμό , το ζήτημα από πλευράς Ορθοδόξου οπτικής παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ο Παΐσιος αναφέρει μεν τον κομουνισμό αλλά όχι τον νεοφιλελευθερισμό όμως ο Χριστιανός δεν μπορεί να ταυτιστεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο....ή μήπως μπορεί - λέτε ;
Λέω πως ούτε έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει φιλελευθερισμός αλλά ούτε και μας ενδιαφέρει να μάθουμε γιατί πάψαμε να είμαστε πολίτες συμμετέχοντες στα κοινά λόγω του εγωκετρικού μας χαρακτήρα.

Φιλελευθερισμός σημαίνει το πολιτικό κίνημα πού αγωνίζεται με σκοπό την διαμόρφωση πολιτικών συνθηκών που επιτρέπουν στο άτομο να κατακτήσει οικονομική εξουσία πάνω σε όποιοδήποτε πολιτειακό θεσμό.

Υπό αυτήν την έννοια:

Φιλελεύθερος = Φίλος της απόλυτης ελευθερίας στην άσκηση ατομικής κυριαρχίας.

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

17
aetos64 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:Να αναφέρω κάπου εδώ ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι σε μία "διαμάχη" με τον φιλελευθερισμό - νεοφιλελευθερισμό , το ζήτημα από πλευράς Ορθοδόξου οπτικής παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ο Παΐσιος αναφέρει μεν τον κομουνισμό αλλά όχι τον νεοφιλελευθερισμό όμως ο Χριστιανός δεν μπορεί να ταυτιστεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο....ή μήπως μπορεί - λέτε ;
Λέω πως ούτε έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει φιλελευθερισμός αλλά ούτε και μας ενδιαφέρει να μάθουμε γιατί πάψαμε να είμαστε πολίτες συμμετέχοντες στα κοινά λόγω του εγωκετρικού μας χαρακτήρα.

Φιλελευθερισμός σημαίνει το πολιτικό κίνημα πού αγωνίζεται με σκοπό την διαμόρφωση πολιτικών συνθηκών που επιτρέπουν στο άτομο να κατακτήσει οικονομική εξουσία πάνω σε όποιοδήποτε πολιτειακό θεσμό.

Υπό αυτήν την έννοια:

Φιλελεύθερος = Φίλος της απόλυτης ελευθερίας στην άσκηση ατομικής κυριαρχίας.
Το προσεγγίζεις ετυμολογικά, ο ορισμός είναι σχετικά σωστός εδώ. Όμως σε τι διαφέρει ο φιλελευθερισμός από τον νεοφιλελευθερισμό λοιπόν ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η Επίσημη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης: «Νεοφιλελευθερισμός», Φιλελευθερισμός και Οικονομική Επιστήμη

18
LAPTONAS έγραψε:
aetos64 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:Να αναφέρω κάπου εδώ ότι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός είναι σε μία "διαμάχη" με τον φιλελευθερισμό - νεοφιλελευθερισμό , το ζήτημα από πλευράς Ορθοδόξου οπτικής παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί ο Παΐσιος αναφέρει μεν τον κομουνισμό αλλά όχι τον νεοφιλελευθερισμό όμως ο Χριστιανός δεν μπορεί να ταυτιστεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο....ή μήπως μπορεί - λέτε ;
Λέω πως ούτε έχουμε κατανοήσει τι σημαίνει φιλελευθερισμός αλλά ούτε και μας ενδιαφέρει να μάθουμε γιατί πάψαμε να είμαστε πολίτες συμμετέχοντες στα κοινά λόγω του εγωκετρικού μας χαρακτήρα.

Φιλελευθερισμός σημαίνει το πολιτικό κίνημα πού αγωνίζεται με σκοπό την διαμόρφωση πολιτικών συνθηκών που επιτρέπουν στο άτομο να κατακτήσει οικονομική εξουσία πάνω σε όποιοδήποτε πολιτειακό θεσμό.

Υπό αυτήν την έννοια:

Φιλελεύθερος = Φίλος της απόλυτης ελευθερίας στην άσκηση ατομικής κυριαρχίας.
Το προσεγγίζεις ετυμολογικά, ο ορισμός είναι σχετικά σωστός εδώ. Όμως σε τι διαφέρει ο φιλελευθερισμός από τον νεοφιλελευθερισμό λοιπόν ;
Σημαίνει τον τρίτο δρόμο μεταξύ Κομμουνισμού/Καπιταλισμού.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκόσμια - Ελληνική Οικονομία”

cron