Οι χώρες της κρίσης καί ο μύθος πως η Ελλάδα ..''δεν τα κατάφερε''
- 07/04/2015 από Βασίλης Βιλιάρδος
Όσον αφορά το ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος που δεν τα κατάφερε, αποκλειστικά και μόνο με δική της ευθύνη, πρόκειται για έναν κακοπροαίρετο μύθο – ο οποίος δεν τεκμηριώνεται ούτε από τα γεγονότα, ούτε από την οικονομική λογική
«Κατά την άποψη μας, η οποία δεν θεωρούμε φυσικά πως είναι υποχρεωτικά σωστή, το πρόβλημα της Ελλάδας πρέπει να λυθεί τώρα (
άρθρο) –
πριν ακόμη χαθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων και σε αυτήν την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να βυθιστεί η χώρα μας σε μία εντελώς καταστροφική πολιτική και κοινωνική κρίση, με τρομακτικά επακόλουθα ειδικά για εμάς (επίσης για την Ευρωζώνη, την ΕΕ και την παγκόσμια οικονομία).
Εάν βέβαια παρ’ ελπίδα δεν συμφωνήσει η Ευρώπη, επιμένοντας στη «σκληρή» γραμμή,
τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη χρεοκοπία εντός του ευρώ (
άρθρο) – η οποία θα ήταν μεν εξαιρετικά επώδυνη, αλλά η μοναδική μας έντιμη και ορθολογική εναλλακτική λύση, υπό τις παρούσες προϋποθέσεις.
Ευχόμαστε προφανώς να μην συμβεί, αφού θα ήταν υπερβολικά άδικο, μετά από τόσες προσπάθειες και θυσίες.
Οφείλουμε όμως να πάρουμε το ρίσκο, εάν δεν θέλουμε να παραμείνουμε αποικία των δανειστών και σκλάβοι χρέους του διεθνούς τοκογλυφικού κεφαλαίου» (
πηγή).
Ανάλυση
Ακούγεται συνεχώς, χωρίς να αντικρούεται ότι, ένοχοι για την κρίση της χώρας τους ήταν οι Έλληνες, επειδή ζούσαν επάνω από τα όρια των δυνατοτήτων τους – δαπανούσαν δηλαδή περισσότερα, από όσα εισέπρατταν. Εάν όμως πράγματι συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε
πώς είναι δυνατόν το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας να ήταν, πριν από την κρίση, το χαμηλότερο σχετικά με τα περισσότερα δυτικά κράτη, περίπου ίσο με αυτό της Γερμανίας;
Γιατί χώρες όπως η
Ολλανδία, η
Σουηδία, καθώς επίσης μία σειρά άλλες,
έχουν ιδιωτικά χρέη σχεδόν τριπλάσια από αυτά των Ελλήνων, όπως έχουμε τεκμηριώσει με ανάλογες αναλύσεις μας; Πως εξηγείται το γεγονός ότι, τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων ιδιωτών, πριν από την κρίση αφού μετά οι τιμές τους κατέρρευσαν (χάθηκε περί το 1 τρις €), ήταν κατά πολύ υψηλότερα των χρεών τους;
Με ποιά λογική οι τραπεζικές καταθέσεις τους ήταν υψηλότερες (περί τα 240 δις €) από αυτές της
Αυστρίας (187 δις €), για παράδειγμα, η οποία έχει σχεδόν το διπλάσιο ΑΕΠ; Όσον αφορά δε το ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών,
αποδεικνύει μεν πως στην Ελλάδα «εισάγονταν» λιγότερα χρήματα από όσα «εξάγονταν», αλλά όχι πως οι Έλληνες ήταν υπερχρεωμένοι.
Μήπως λοιπόν πρόκειται για έναν μύθο, όπως όλοι οι υπόλοιποι που κυκλοφορούν, αφού όλα τα γεγονότα, μεταξύ άλλων με βάση το γράφημα που ακολουθεί, τεκμηριώνουν το ακριβώς αντίθετο;
Οι ιδιώτες (62% του ΑΕΠ) και οι επιχειρήσεις (65% του ΑΕΠ) δεν είχαν χαμηλότερα χρέη, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες; Δεν ήταν μόνο το κράτος αυτό που ζούσε πολύ επάνω από τα όρια των δυνατοτήτων του, με τη σπατάλη, με τη διαπλοκή και με την πολιτική διαφθορά του, οδηγώντας ανεύθυνα την Ελλάδα στη χρεοκοπία;
Περαιτέρω, επειδή ακούγονται πάρα πολλά,
ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες που «κατάφεραν να ανακάμψουν», ενώ η χώρα μας παραμένει βυθισμένη στην κρίση, θεωρούμε σκόπιμη την παρουσίαση των οικονομικών μεγεθών όλων εκείνων των κρατών που υποχρεώθηκαν να ζητήσουν τη χρηματοδότηση τους, εκ μέρους της Ευρώπης.
Εν πρώτοις λοιπόν τον κατωτέρω πίνακα,
στον οποίο αναφέρονται τα πακέτα βοήθειας που εγκρίθηκαν για κάθε μία από τις πέντε χώρες της Ευρωζώνης – έτσι ώστε να έχει κανείς μία συνολική εικόνα.
Πίνακας I: Πακέτα έγκρισης βοήθειας σε δις €:
Ελλάδα 240,0
Ιρλανδία 85,0
Πορτογαλία 78,0
Ισπανία 100,0
Κύπρος 10,0
Συνεχίζοντας, όσον αφορά τις συνθήκες του κάθε κράτους,
πριν από την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας, καθώς επίσης τη χρονική περίοδο που εισήχθηκε το εκάστοτε «στην εντατική», τα εξής:
(α) Η Ελλάδα: Ήταν η πρώτη χώρα που τοποθετήθηκε σε ένα πρόγραμμα της Τρόικας – αποτελώντας εύλογα το πειραματόζωο, αφού δεν υπήρχε προηγούμενη εμπειρία. Ούτε καν εκ μέρους του ΔΝΤ το οποίο,
για πρώτη φορά, έπρεπε να «διασώσει» ένα κράτος εντός μίας νομισματικής ένωσης, μη έχοντας τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος του – δεν μπορούσε δηλαδή να εφαρμόσει τη βασική συνταγή που ανέκαθεν ακολουθούσε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας μας ήταν (συνεχίζει να είναι) η ανυπαρξία
λειτουργικών Θεσμών – σε συνδυασμό με ένα υπερδιογκωμένο, διεφθαρμένο κράτος, με έναν μη παραγωγικό δημόσιο τομέα, καθώς επίσης με μία προβληματική
ανταγωνιστικότητα.
Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ελλειμμάτων τόσο του προϋπολογισμού, όσο και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών –
με αποτέλεσμα να κλιμακωθεί το δημόσιο χρέος, καθώς επίσης να βρεθεί η χώρα σε μία στενότητα ρευστότητας, χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασης της στις αγορές με βιώσιμα επιτόκια.
Αντίθετα δε με όλες τις υπόλοιπες χώρες,
το ιδιωτικό χρέος της ήταν ελάχιστο (οπότε και το συνολικό), δεν είχε κρίση στην αγορά ακινήτων, ενώ οι τράπεζες της ήταν υγιείς – αφενός μεν επειδή δεν προηγήθηκε μία φούσκα στα ακίνητα (όπως στην Ιρλανδία ή στην Ισπανία), αφετέρου λόγω του ότι δεν ήταν εκτεθειμένες στην αμερικανική κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης.
(β) Η Ιρλανδία: Η χαμηλή φορολογία (12,5%), καθώς επίσης τα μειωμένα επιτόκια δανεισμού, προσέλκυσαν πολλές επιχειρήσεις στο νησί, το οποίο έγινε ο αγαπημένος φορολογικός παράδεισος των αμερικανικών ομίλων – με αποτέλεσμα
οι εισροές κεφαλαίων που ακολούθησαν να «εκθρέψουν« μία τεράστια φούσκα ακινήτων (
ανάλυση), διογκώνοντας παράλληλα υπερβολικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Στη συνέχεια, η χρηματαγορά της Ιρλανδίας έφτασε το 1.400% του ΑΕΠ της το 2009 – όπου η φούσκα ακινήτων έσπασε, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί (
εκβιαστεί) το κράτος από την ΕΚΤ να διασώσει τις ιδιωτικές τράπεζες. Έτσι εκτινάχθηκε το δημόσιο έλλειμμα στο 31% του ΑΕΠ – ενώ το δημόσιο χρέος έφτασε από 25% περίπου το 2007 στο 106% το 2011.
(γ) Η Πορτογαλία: Το δημόσιο χρέος της χώρας πριν από το ξέσπασμα της κρίσης δεν ήταν πολύ υψηλότερο, από αυτό που ορίζει η συνθήκη του Μάαστριχτ (60%). Εκτός αυτού,
το έλλειμμα του προϋπολογισμού της ήταν περί το 3% – αν και είχε πρόβλημα με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της.
Μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους όμως, με αφετηρία την Ελλάδα,
τα οικονομικά της μεγέθη επιδεινώθηκαν σημαντικά – οπότε υποχρεώθηκε με τη σειρά της να καταφύγει στο μηχανισμό στήριξης (
άρθρο).
(δ) Η Ισπανία: Το σπάσιμο της φούσκας ακινήτων, όπως στην Ιρλανδία, ήταν η βασική αιτία της κρίσης της χώρας – ενώ
η κατάρρευση των τιμών τους οδήγησε στη μαζική πώληση ακινήτων σε εξευτελιστικές τιμές, σε «κατά συρροή» κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, στις χρεοκοπίες κατασκευαστικών εταιρειών, στην κορύφωση της ανεργίας, καθώς επίσης σε μία τραπεζική κρίση.
Η χρηματαγορά της όμως δεν ήταν τόσο διογκωμένη, όσο αυτή της Ιρλανδίας,
γεγονός που δεν καθιστούσε απαραίτητη τη διάσωση τραπεζών – ενώ μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, με βιώσιμα επιτόκια.
Εν τούτοις, η
Ισπανία υπέγραψε μία συμφωνία με την Ευρώπη (μνημόνιο), για να της εγκριθεί ένα πρόγραμμα βοηθείας ύψους 100 δις € – υποβάλλοντας αίτημα στις 3 Δεκεμβρίου του 2012 για τη λήψη 40 δις €. Το ποσόν αυτό όμως δεν επιβάρυνε το δημόσιο χρέος ή το έλλειμμα της, όπως στις άλλες χώρες, αλλά απ’ ευθείας τις τράπεζες (μέσω ενός ισπανικού κεφαλαίου διάσωσης των τραπεζών, του FROB). Έναντι αυτού
η χώρα υποχρεώθηκε να μεταρρυθμίσει τον τραπεζικό της τομέα – ενώ είναι το πρώτο πρόγραμμα βοήθειας, το οποίο ελήφθη από το ESM.
(ε) Η Κύπρος: Το βασικότερο πρόβλημα του νησιού ήταν ο υπερβολικά διογκωμένος χρηματοπιστωτικός του τομέας –
όπου, απέναντι σε καταθέσεις ύψους 70 δις €, βρισκόταν ένα ΑΕΠ της τάξης των 18 δις € (
ανάλυση). Εκτός αυτού, το ότι πολλοί ξένοι Πολίτες είχαν τοποθετήσει εκεί τα χρήματα τους λόγω των υψηλών επιτοκίων, καθώς επίσης των χαμηλών φόρων – επί πλέον, η μεγάλη επέκταση των τραπεζών της στην Ελλάδα, η οποία κατέληξε στην υπεξαίρεση τους (
άρθρο).
Αργότερα
οι τράπεζες της ουσιαστικά χρεοκόπησαν, ζημιώνοντας κατά περίπου 13 δις € τους καταθέτες και επενδυτές τους, με αποτέλεσμα να αυξηθεί σημαντικά το δημόσιο χρέος της χώρας – ενώ τον Ιούνιο του 2012 αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Τρόικα, όπου εγκρίθηκε ένα πακέτο στήριξης της τάξης των 10 δις €, υπό την προϋπόθεση να συμβάλλει η ίδια με 13 δις €.
Η εξέλιξη των δημοσίων χρεών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Όπως φαίνεται από την παραπάνω μικρή παρουσίαση,
οι συνθήκες κάθε χώρας ήταν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους – οπότε πολύ δύσκολα μπορεί να κρίνει κανείς την εξέλιξη μετά την υπαγωγή τους στην Τρόικα, συγκρίνοντας τη μία με την άλλη. Η ειδοποιός διαφορά δε της Ελλάδας ήταν το μεγάλο δημόσιο χρέος της – το οποίο δεν χαρακτήριζε κανένα άλλο κράτος εκείνη την εποχή (εκτός της Ιταλίας και εν μέρει του Βελγίου).
Για να δώσουμε τώρα κάποια επόμενη εικόνα,
θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένους πίνακες – με πρώτο αυτόν που ακολουθεί, όπου αναφέρεται στο δημόσιο χρέος της κάθε χώρας, σε σχέση με το ΑΕΠ.
Πίνακας ΙI: Εξέλιξη δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, η Ελλάδα είχε ήδη από το 2003 το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, σχετικά με όλες τις άλλες χώρες – ενώ η Ιρλανδία το χαμηλότερο. Σήμερα,
το χρέος της είναι περίπου 80% υψηλότερο σε σχέση με το 2003, παρά το ότι το ΑΕΠ της κατέρρευσε όσο καμίας άλλης χώρας – ενώ της Ιρλανδίας είναι κατά 400% υψηλότερο, σε σχέση με το ίδιο έτος.
Επομένως, δύσκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι, η εξέλιξη της ήταν χειρότερη – ενώ όσοι τυχόν ισχυρισθούν πως το χαμηλό σχετικά χρέος της οφείλεται στο PSI,
θα πρέπει να γνωρίζουν πως, εκτός του ότι αποτέλεσε ένα μεγάλο έγκλημα εις βάρος της Ελλάδας (
άρθρο), δεν μείωσε ουσιαστικά το χρέος της.
Η αιτία είναι το ότι αφενός μεν επιβαρύνθηκε η ίδια με το 50% της διαγραφής (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κλπ.), αφετέρου
χρεοκόπησαν οι τράπεζες της, με αποτέλεσμα να αναγκασθεί το κράτος να τις διασώσει με περίπου 50 δις € – οπότε καταναλώθηκε σχεδόν εντελώς το «κέρδος» του PSI.
Εκτός αυτού,
η Ελλάδα καταδικάσθηκε στην απομόνωση της από τις αγορές, οπότε στην αέναη σκλαβιά της Τρόικας – η οποία δεν διόγκωσε τεχνητά μόνο το έλλειμμα του 2009. Επιβάρυνε επίσης το δημόσιο χρέος με ένα πολύ μεγάλο ποσόν της τάξης των 80 δις €, όπως έχει τεκμηριωθεί πρόσφατα (μεταξύ άλλων με χρέη των επιχειρήσεων του δημοσίου) – κάτι που δεν έκανε στις άλλες χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, εάν δεν είχε χαθεί ένα ΑΕΠ της τάξης των 60 δις € (
ανάλυση), το χρέος της Ελλάδας ως προς το ΑΕΠ της σήμερα, θα ήταν περί το 135% – ενώ
λόγω της απώλειας των 60 δις €, χάνονται ετήσια δημόσια έσοδα γύρω στα 18 δις € (60 δις € Χ 30% συντελεστής εσόδων), τα οποία καλούνται να αναπληρώσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι (με τις αυξήσεις των φόρων, με τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους κοκ.), αυξήθηκε κατακόρυφα η ανεργία (μία θέση εργασίας ανά 50.000 € ετήσιο ΑΕΠ) κοκ.
Η εξέλιξη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού ως προς το ΑΕΠ
Η επόμενη σύγκριση μας αφορά τα ελλείμματα των πέντε «χωρών της κρίσης», έτσι όπως εξελίχθηκαν μετά το 2003 – όπου
τα ελλείμματα για ένα κράτος είναι αντίστοιχα με τις ζημίες μίας επιχείρησης. Στον Πίνακα ΙΙΙ που ακολουθεί, φαίνεται πως ήδη από το 2003 οι Ελλάδα και η Κύπρος είχαν προβλήματα – πολύ λιγότερα η Πορτογαλία.
Πίνακας ΙΙI: Εξέλιξη ελλειμμάτων προϋπολογισμού, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Τα ελλείμματα αυτά
κορυφώθηκαν το 2009 και το 2010, σε όλες σχεδόν τις χώρες, λόγω της ευρύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης – αν και όσον αφορά την Ελλάδα, υπάρχουν πολλές απορίες, οι οποίες πρέπει να ερευνηθούν διεξοδικά από την επιτροπή που συστάθηκε.
Η Ιρλανδία βέβαια, η μόνη πλεονασματική έως το 2007,
επιβαρύνθηκε με τα χρέη των τραπεζών της, λόγω των οποίων διογκώθηκε το έλλειμμα της το 2010 – ενώ η Ελλάδα, το 2014, επιβαρύνθηκε από τη νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χωρίς την οποία είχε πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2%. Την καλύτερη πορεία την είχε η Πορτογαλία, η οποία τήρησε πιστά όλες τις δεσμεύσεις της, με τη συμφωνία όλων των πολιτικών της κομμάτων – αν και υποχρεώθηκε να ιδιωτικοποιήσει τα πάντα (
άρθρο).
Τα ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών
Από το συγκεκριμένο ισοζύγιο, μέρος του οποίου είναι το εμπορικό (εξαγωγές, εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών),
συμπεραίνεται η ανταγωνιστικότητα της εκάστοτε χώρας – η οποία ήταν σε όλες αρνητική, αν και πολύ λιγότερο στην Ιρλανδία
Η αιτία ήταν κυρίως οι ξένες επιχειρήσεις που είχαν εγκατασταθεί για φορολογικές αιτίες – το βασικότερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ιρλανδίας, το οποίο
διατηρήθηκε από το ΔΝΤ, πιθανότατα επειδή είναι ως επί το πλείστον αμερικανικές.
Όπως φαίνεται από τον Πίνακα IV, με εξαίρεση την Κύπρο
τα ισοζύγια όλων των χωρών είναι πια πλεονασματικά – αν και σε μικρό βαθμό, εκτός από την Ιρλανδία. Εν τούτοις, η αλλαγή αυτή δεν οφείλεται τόσο στην αύξηση των εξαγωγών, όσο στη μείωση των εισαγωγών, λόγω της πολιτικής λιτότητας – οπότε δεν φαίνεται ακόμη εάν θα συνεχιστεί στο μέλλον.
Πίνακας ΙV: Εξέλιξη ελλείμματος ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Ολοκληρώνοντας, επειδή
τα πλεονασματικά ισοζύγια στηρίζονται κυρίως στη μείωση των μισθών, όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα, η επίδραση τους στα άλλα μεγέθη της οικονομίας και ιδίως στο ΑΕΠ δεν είναι τόσο θετική – ενώ η πιθανότητα να αντιστραφεί ξανά η τάση, με εξαίρεση ίσως την Ιρλανδία, είναι αρκετά μεγάλη.
Η βιομηχανική παραγωγή
Από το γράφημα που ακολουθεί συμπεραίνεται ότι,
η βιομηχανική παραγωγή στην Ελλάδα ήταν ανοδική, έως το 2007 – ενώ ευρισκόταν μεταξύ της Ισπανίας (υψηλότερη) και της Πορτογαλίας (χαμηλότερη).
Παρά το ότι δε και στις τρεις χώρες μειώθηκε μετά την κρίση,
η ελληνική βιομηχανική παραγωγή έχασε την επαφή της με τις υπόλοιπες δύο το 2014 – γεγονός μάλλον φυσιολογικό, με κριτήριο όλα αυτά που συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα.
Ειδικότερα, με δεδομένη την τεράστια διάρκεια της ύφεσης,
κυρίως δε λόγω των σεναρίων περί εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη, εύλογα δεν διενεργούνται επενδύσεις στην ελληνική παραγωγική βιομηχανία – αφού έχουν συνήθως μακροπρόθεσμο προσανατολισμό, ενώ συμβαδίζουν με την αύξηση ή με τη μείωση της ζήτησης και των εξαγωγών.
Η χρηματιστηριακή εξέλιξη
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η πορεία των χρηματιστηρίων της Πορτογαλίας (ροζ), της Ελλάδας (πράσινο) της Ιρλανδίας (ανοιχτό καφέ) και της Ισπανίας (κόκκινο), από το 2010 έως σήμερα – όπου
διαπιστώνεται αφενός μεν πως η Ελλάδα είναι ουραγός, αφετέρου πως συνεχίζει να κινείται αρνητικά.
Σε κάθε περίπτωση,
έχουν χαθεί πάνω από 150 δις € από το ελληνικό χρηματιστήριο, όσον αφορά τις τιμές πώλησης των μετοχών – γεγονός που τεκμηριώνει το μέγεθος της ζημίας των μέτρων λιτότητας τα οποία, μαζί με την κατάρρευση των τιμών των παγίων (ακίνητα, οικόπεδα κλπ.), οδήγησαν τη χώρα μας πολλά χρόνια πίσω.
Ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας
Με κριτήριο τον Πίνακα V,
η ελληνική οικονομία, όπως επίσης η ιρλανδική, αναπτυσσόταν με πολύ υψηλούς ρυθμούς έως το 2007 – ενώ ήταν η μοναδική που κυριολεκτικά κατέρρευσε μετά το 2010, λόγω της απίστευτης αυστηρότητας των μνημονίων που της επιβλήθηκαν. Αν και κατέφερε δε να επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2014, πιθανότατα δεν θα συνεχιστεί η τάση το 2015, επειδή έχει «στραγγισθεί» όλη η ρευστότητα από την οικονομία της – κάτι που δεν έχει συμβεί σε καμία άλλη από τις χώρες της κρίσης.
Πίνακας V: Εξέλιξη ρυθμού ανάπτυξης, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ
Ο παραπάνω είναι ο βασικότερος δείκτης, λόγω του οποίου κατηγορείται η χώρα μας ως η μοναδική που δεν τα κατάφερε – παρά το ότι δεν οφείλεται στην ίδια αλλά,
αφενός μεν στα πολύ πιο αυστηρά μνημόνια που της επιβάλλονται, αφετέρου στις απίστευτες επιθέσεις που δέχεται από τη Γερμανία (
ανάλυση).
Οφείλεται επίσης στις αρνητικές αναφορές πολλών διεθνών ΜΜΕ, τα οποία την τοποθετούν συνεχώς στο στόχαστρο, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς από που πηγάζει η συνεχής επιθετικότητα τους, ειδικά απέναντι στην πατρίδα μας – μία επιθετικότητα εμπλουτισμένη με ένα αφύσικο μίσος, κάτι που δεν έχουμε συναντήσει ποτέ μέχρι σήμερα να συμβαίνει με άλλα κράτη.
Επίλογος
Δεν έχουμε σε καμία περίπτωση την πρόθεση να «υποτιμήσουμε» τις δικές μας ευθύνες, όσον αφορά τη συμβολή μας, τα λάθη και τις παραλείψεις μας, στη χρεοκοπία της πατρίδας μας –
αφού ακόμη και οι εκάστοτε επιλογές μας, όσον αφορά την πολιτική μας ηγεσία, δεν ήταν καθόλου υγιείς, έχοντας αναφερθεί ήδη από το 2010 στα λάθη μας (
ανάλυση).
Το πελατειακό κράτος που ανεχθήκαμε είναι γεγονός, οι διαβρωμένοι Θεσμοί με την ανοχή όλων μας επίσης – εκτός αυτού,
η ανεύθυνη εκμετάλλευση των παροχών του δημοσίου (συντάξεις κλπ.), οι χρηματισμοί, η μετάθεση των ευθυνών μας σε τρίτους, η μειωμένη φορολογική συνείδηση (αν και οφείλεται στη μη ανταποδοτικότητα των φόρων) και άλλα πολλά.
Εν τούτοις, η αντιμετώπιση της χώρας μας μετά το ξέσπασμα της κρίσης, οι επιθέσεις εναντίον της, ειδικά εκ μέρους της Γερμανίας, καθώς επίσης η απίστευτη καταστροφή που της προκάλεσαν
τα μέτρα της Τρόικας, δεν αιτιολογούνται με βάση την οικονομική λογική –
ούτε το ότι είναι έκτοτε σταθερά στο μάτι του κυκλώνα, θεωρούμενη ως η μοναδική υποψήφιος για την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Φυσικά δεν συμμεριζόμαστε, αλλά ούτε και υιοθετούμε θεωρίες συνωμοσίας – εκφράζουμε όμως την απορία μας για το τι ακριβώς συμβαίνει, αφού έχουμε αναλύσει όσο καλύτερα μπορούσαμε όλα τα οικονομικά μεγέθη, μερικά από τα οποία στο παραπάνω κείμενο. Όσον αφορά πάντως το ότι είμαστε η μοναδική χώρα που δεν τα κατάφερε, με δική της ευθύνη, πρόκειται για έναν κακοπροαίρετο μύθο – ο οποίος δεν τεκμηριώνεται καθόλου από τα γεγονότα.
http://www.analyst.gr/2015/04/07/oi-xores-tis-krisis/