Ας το παραδεχτούμε, δεν θέλουμε ειρήνη, θέλουμε παρεκτροπή, για να παραφράσουμε ένα Ισραηλινό ποπ τραγούδι από τη δεκαετία του '70. Μη μας απασχολείτε με τις νέες Συριακές προτάσεις όπως αυτή που δημοσιεύτηκε αυτήν την εβδομάδα στη Haaretz και καλεί σε μια κλιμακωτή απόσυρση και ειρήνη σε στάδια. Μη μας βομβαρδίζετε με συζητήσεις για την ειρήνη ως μέσου διάλυσης της επικίνδυνης σχέσης μεταξύ της Συρίας και του Ιράν. Μη μας λέτε ότι η ειρήνη με τη Συρία είναι το κλειδί για τη σφυρηλάτηση της ειρήνης με το Λίβανο και την αποδυνάμωση της Hezbollah. Η Τουρκία δεν είναι ένας "έντιμος" διαμεσολαβητής, οι Σύριοι αποτελούν μέρος του άξονα του κακού, όλα είναι ήσυχα στο Golan - ξέρετε πόσο αγαπάμε τον τόπο αυτό, τα μεταλλικά νερά του, τα κρασιά του – οπότε ποιος χρειάζεται όλη την αναστάτωση των διαδηλώσεων και της εκκένωσης των οικισμών, απλά και μόνο για την ειρήνη;
Δεν είναι μόνο η τωρινή ακροδεξιά Κυβέρνηση που δεν θέλει όλον αυτό τον πονοκέφαλο ή οι προκάτοχοί της - ορισμένοι εκ των οποίων ήταν έτοιμοι ν’ αποσυρθούν από το Golan και μόνο την ύστατη στιγμή άλλαξαν γνώμη. Είναι όλοι οι Ισραηλινοί - η μειονότητα που είναι πραγματικά εναντίον μιας ενδεχόμενης απόσυρσης και η πλειοψηφία που δεν δίνει δεκάρα. Όλοι προτιμούν να υποκρίνονται ότι δεν ακούν τους ενθαρρυντικούς ήχους που έρχονται τους τελευταίους μήνες από τη Δαμασκό και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τους θέσουν σε δοκιμασία.
Ο καθένας θα προτιμούσε ν’ αγνοήσει την απειλητική εικόνα του Bashar Assad δίπλα στους Hassan Nasrallah και Mahmoud Ahmadinejad, τους εταίρους του στον άξονα του κακού, με το χούμους και το πλιγούρι. Αυτή από μόνη της θα έπρεπε να κάνει το Ισραήλ να προσπαθήσει 10 φορές σκληρότερα για να πετύχει την ειρήνη. Αλλά στα μάτια των Ισραηλινών, η εικόνα του συμποσίου - όπως μία Ισραηλινή εφημερίδα αποκάλεσε το "λιτό γεύμα" - αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Μετά από αυτό, περιμένετε πραγματικά από εμάς να παραχωρήσουμε το Golan; Μη μας κάνετε να γελάμε. Θα κάνουμε ειρήνη με τη Μικρονησία, όχι με τη Συρία.
Όταν οι Σύριοι μιλούν για ειρήνη πρόκειται για "κούφια λόγια", "απάτη" και ένα δόλιο τρόπο για να έρθουν πιο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν όμως ο Assad ποζάρει με τον Πρόεδρο του Ιράν, αυτή είναι η αλήθεια, αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Συρίας. Ακόμη και όταν απλώς λέει, στην ίδια περίσταση, ότι η Συρία πρέπει να προετοιμαστεί για μια Ισραηλινή επίθεση, κατηγορείται αμέσως ότι "απειλεί" το Ισραήλ.
Θέλετε απόδειξη ότι πραγματικά δεν επιθυμούμε την ειρήνη με τη Συρία; Λοιπόν, δεν έχει υπάρξει ακόμη ούτε ένας Ισραηλινός Πρωθυπουργός που να είπε ότι το κάνουμε. Διότι, σε τελική ανάλυση, η απόφαση θα έπρεπε να είναι αντίθετη από το συνηθισμένο Ισραηλινό παζάρι. Ένας Πρωθυπουργός που θα ήθελε πραγματικά να πετύχει την ειρήνη θα έπρεπε να πει ένα τρομερά απλό πράγμα: Δεσμευόμαστε εκ των προτέρων - ναι, εκ των προτέρων - να επιστρέψουμε ολόκληρο το Golan με αντάλλαγμα την πλήρη ειρήνη. Αλλά όχι, κανένας Πρωθυπουργός δεν έχει δηλώσει έτοιμος να εγκαταλείψει το Golan - μέχρι τον τελευταίο κόκκο άμμου όπως κάναμε και στο Σινά - με αντάλλαγμα μια ειρήνη παρόμοια με αυτήν που έχουμε με την Αίγυπτο.
Γιατί πρέπει πάντα να κρατάμε αυτό το χαρτί στο τέλος; Και τι είδους χαρτί είναι αυτό, τέλος πάντων; Τι είδους σκοπό εξυπηρετεί; Σε τελική ανάλυση, εάν η Συριακή απάντηση είναι αρνητική, κανείς δεν θα μας αναγκάσει να εγκαταλείψουμε τα Υψίπεδα του Golan. Τι θα γίνει όμως αν η απάντηση είναι θετική; Γιατί να μην ξεκινήσουμε με μια πολλά υποσχόμενη αναζωογονητική δήλωση, κάποια που θα δώσει στους Σύριους ελπίδα και θα δοκιμάσει έτσι τις προθέσεις τους;
Όμως δεν είμαστε οι μόνοι που δεν θέλουμε την ειρήνη. Η Αμερική κατέληξε να είναι ένας πραγματικός φίλος που μας ξεπλέκει από κάθε κακοτοπιά. Δόξα τω Θεώ, ούτε αυτή θέλει αρκετά την ειρήνη. Είναι γεγονός: η Ουάσιγκτον δεν ασκεί πίεση. Έχουμε λοιπόν άλλο ένα θαυμάσιο άλλοθι για να μην κάνουμε τίποτα – η Αμερική δεν μας πιέζει και ο Λυτρωτής θα έρθει στη Σιών σύμφωνα με τα λόγια του Προφήτη Ησαΐα. Ωστόσο, εμείς είμαστε αυτοί που πρέπει να παραμείνουμε στην επικίνδυνη και απειλητική Μέση Ανατολή, όχι οι Αμερικανοί. Θα έπρεπε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο για την πρόληψη ενός πολέμου στο βορρά, για τη δημιουργία μιας νέας σχέσης με τη Συρία και στη συνέχεια με το Λίβανο, για την αποδυνάμωση της Ιρανικής επιρροής και για την προσπάθεια να ενσωματωθούμε, επιτέλους. Πρόκειται για ένα Ισραηλινό συμφέρον, έτσι δεν είναι; Και τι κάνουμε για να το προωθήσουμε; Σχεδόν τίποτα.
Οπότε, τι μένει να κάνουμε; Τουλάχιστον ας παραδεχτούμε την αλήθεια: Δεν επιθυμούμε την ειρήνη με τη Συρία. Αυτό είναι όλο.
Κώδικας: Επιλογή όλων
http://www.haaretz.com/hasen/spages/1153835.html