Του Αϊκούτ Καδήρ
Φοιτητής Νομικής ΔΠΘ
«Αυτοί που σήμερα είναι διατεθειμένοι να πάρουν χρήματα-δάνεια από ΔΝΤ και άλλους, στο μέλλον θα είναι διατεθειμένοι να πάρουν και πολιτικής – στρατηγικής φύσεως εντολές από τέτοια κέντρα» Καδήρ Αϊκούτ
Όραμα Davutoglu : παντουρκισμός και πανισλαμισμός
Ξέρω ότι ο τίτλος του άρθρου σας φαίνεται λίγο προβοκατόρικος. Αλλά οι εξελίξεις που συμβαίνουν τον τελευταία καιρό με την οικονομική κρίση, με τις ζώνες ελέγχου-επιρροής στην Ευρώπη (ΗΠΑ- Βρετανία/ Γερμανία, Γαλλία – Ρωσία/ Ολλανδία και άλλες χώρες οι οποίες σχηματίζουν ένα μπλοκ κρατών κατά της Τουρκίας/ και τέλος μπλοκ φιλο-Τουρκικών κρατών τα οποία κράτη δεν έχουν μεγάλη οικονομική δύναμη). Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ενιαία συμφέροντα για το μέλλον της Ε.Ε. Ο λόγος ύπαρξης αυτής της διχόνοιας μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών και σχηματισμού κυρίως δύο μεγάλων μπλοκ είναι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. : μπλοκ που υποστηρίζεται την Τουρκία και μπλοκ που μισεί την Τουρκία. Στο μπλοκ που θέλει η Τουρκία να γίνει μέλος στην Ε.Ε. περιλαμβάνεται η σημερινή Μ. Βρετανία που προσπαθεί να ξανα-οικοδομήσει τις σχέσεις που είχε με τις ΗΠΑ στα πλαίσια των σχεδίων Νέο-Οθωμανισμού, και τα Ευρωπαϊκά κράτη που βρίσκονται κυρίως σε Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, ενώ στο άλλο μπλοκ περιλαμβάνονται κράτη όπως Γαλλία και Γερμανία που λόγω της άνθησης του νέο-οθωμανισμού προσπαθούν να έρθουν σε επαφές σήμερα με την Ρωσία για αρχή μιας νέας εποχής.
Όπως όλοι ξέρουμε η Γαλλία και η Γερμανία (δύο χώρες που ήταν αντίπαλες κατά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο) επειδή δεν θέλουν να χάσουν την ηγετική θέση τους στην ένωση και για να μην αλλάξει το status quo προσπαθούν να βγάλουν εμπόδια στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. και επειδή ξέρουν πολύ καλά την δυναμική της προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με την Ρωσία. Μετά την αντικατάσταση του Ζακ Σιράκ από τον Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία και του Γκέρχαρντ Σρέντερ από την Ανγκελα Μέρκελ στη Γερμανία, η Ευρώπη απωθεί την Τουρκία. Οι Ευρωπαίοι στήριξαν επισήμως την απόφασή τους να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, αλλά έκαναν ελάχιστα για να τις προωθήσουν. Μόνο τώρα που γίνεται εμφανής η κατάρρευση των τουρκοευρωπαϊκών σχέσεων, η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει ξαφνικά διατεθειμένη να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στη διαδικασία. Και αυτό δείχνει ότι πίσω από το αδιέξοδο υπήρχαν πολιτικά κίνητρα. Η Δύση και κυρίως η Ευρώπη δεν έχουν την πολυτέλεια να αποξενώσουν την Τουρκία, διότι η Ευρώπη τον 21ο αιώνα θα εξαρτηθεί σημαντικά από τους γείτονές της στα νοτιοανατολικά.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει σήμερα η συμμαχία Αγγλίας – ΗΠΑ στην οποία οι Άγγλοι για να ανοικοδομήσουν τις σχέσεις τους με τους Αμερικανούς και να πάρουν την θέση τους στην Νέα Τάξη Πραγμάτων υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Πριν από την αλλαγή της κυβέρνησης όμως στην Αγγλία, οι σχέσεις ΗΠΑ – Αγγλίας δεν ήταν και τόσο καλές. Οι Άγγλοι πριν την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είχαν σχεδιάσει τον νέο χάρτη της περιοχής (Μ. Ανατολής) υπέρ των δικών τους συμφερόντων και δεν θα ήθελαν όπως είναι λογικό να αλλάξει το status quo στην Μ. Ανατολή. Σήμερα όμως επειδή η Αγγλία έχει χάσει την παλιά αυτοκρατορική της δύναμη και υπεροχή λόγω συνεχών πολέμων και ύπαρξης της οικονομικής κρίσης τα τελευταία χρόνια είναι υποχρεωμένη να ξανά-συμμαχήσει με τις ΗΠΑ. Για αυτό τον τελευταία καιρό όσοι από εσάς διαβάζεται ξένο τύπο θα έχετε δει δημοσιεύματα σε γνωστά περιοδικά και εφημερίδες σχετικά με την Τουρκία, ότι είναι η νέα ανερχόμενη δύναμη, ότι πρέπει να της δώσει η Ε.Ε. την θέση που της αξίζει κτλπ.
Πέρα από αυτά τα κράτη, πλήθος άλλων κρατών όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία που βιώνουν και αυτά την οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια και προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις γεωπολιτικές τους θέσεις να πάρουν μέρος στην Νέα Τάξη πραγμάτων. Παρόμοια στάση τηρεί σήμερα και η Μεσογειακή Ιταλία του Berlusconi που είναι στενός φίλος του πρωθυπουργού της Τουρκίας. Επίσης πολλά άλλα κράτη στα οποία υπάρχουν Τουρκικές μειονότητες όπως Ρουμανία, Πολωνία, βαλκανικά κράτη της Ευρώπης υποστηρίζουν την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. Επίσης και άλλες χώρες όπως Ολλανδία, Ελβετία κτλπ στις οποίες τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί η Ισλαμοφοβία δεν έχουν αποφασίσει ακόμα ποια θέση θα τηρήσουν αλλά όπως βλέπω θα πάρουν την θέση υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Καλό θα ήταν να αναφερθούμε και στην θέση της Ελλάδας, η οποία λόγω Θράκης, casus belli στο Αιγαίο και Κύπρου τηρεί θα έλεγα μια ουδέτερη στάση θέτοντας εμπόδια στην πορεία της Τουρκίας. Η χώρα μας είναι από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα για την θέση που θα πάρουν μαζί με Δανία, Βουλγαρία, Ιρλανδία και άλλες χώρες.
Οι Ευρωπαία έκαναν ένα μέγα – λάθος με το που έκαναν κάποια μικρά – ανίσχυρα κράτη μέλη της Ε.Ε. Αυτές οι χώρες που είπα παραπάνω στο τέλος θα καταφέρουν να αναγκάσουν την Γαλλία και Γερμανία να σταματήσουν την σημερινή τους στάση και να δώσουν το OK για την ένταξη της Τουρκίας σε αυτήν. Όπως έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα που έγραψα περί Νέο-Οθωμανισμού αν γίνει κάτι τέτοιο όλα θα γίνουν άνω κάτω στην Ε.Ε. Πλέον δεν θα υπάρχει ανταγωνισμός (κυρίως οικονομικός) με τις ΗΠΑ λόγω συμμαχίας ΗΠΑ – Τουρκίας (που θα έλεγα ότι παίρνει ακόμα την μορφή της ταύτισης συμφερόντων αυτών των δύο χωρών). O σκοπός της Τουρκίας είναι : άσκηση ισχυρής επιρροής στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στην Μ. Ανατολή και στην Αφρική μέσω ελέγχου της ενέργειας (δείτε τις τελευταίες εξελίξεις για πυρηνικό πρόγραμμα της), των υδάτων, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και τέλος να καταστεί κέντρο διεθνούς εμπορίου όπως ήταν η Κωνσταντινούπολη πριν από την διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας επί αρκετούς αιώνες.
Επομένως, η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το εξής δίλημμα: ή να υποστεί την διαφαινόμενη εξέλιξη, που θα σημάνει κατ’ουσίαν το ιστορικό της τέλος ή να αποχωρήσει από την Ενωμένη Ευρώπη, ώστε να αποφύγει τον μέσω Ευρώπης θεσμικό εκτουρκισμό της, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση να χρειαστεί να αντιμετωπίσει μόνη τον τουρκικό επεκτατισμό.
Η Ευρώπη κινδυνεύει να ξεμείνει από χρόνο ακόμη και στην ίδια της τη γειτονιά, διότι η έλλειψη αποφασιστικής ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής είναι οδυνηρά ορατή σε όλες αυτές τις χώρες. Ή, όπως το έθεσε ο μεγάλος πολιτικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, «η ζωή έχει τον τρόπο της να τιμωρεί όσους καθυστερούν».
