«Είμαστε ένας λαός που προσεύχεται!
Από την εποχή του Ομήρου μέχρι και αυτή τη στιγμή,δεν σταματήσαμε ούτε μια μέρα να θέλουμε να σχετιζόμαστε και να επικοινωνούμε με το θείο!
Από τότε που ο Οδυσσέας και ο Διομήδης συναναστρέφονται την Αθηνά,όσοι ξέρουν μας χαρακτηρίζουν ως «δεισιδαιμονέστερους».
Και μάλιστα,από τότε προσπαθούμε ν’ αποτελούμε μία Εκκλησία με τον Θεό και τους αγίους Του,και καταλάβαμε ότι όχι μόνο οι βασιλιάδες ή οι ήρωές μας,αλλά μέχρι και ο τελευταίος ζητιάνος από μας έχει την ίδια παρρησία και το ίδιο δικαίωμα σχέσης και κοινωνίας μαζί τους,οι άγιοι και η Παναγία κυριολεκτικά παρευρίσκονται ανάμεσά μας.
Αυτή η τάση – η ικανότητα αν θέλετε,ή και το θάρρος – να θέλουμε να σχετιζόμαστε με το θείο,στη χαρά ή στη λύπη μας,αποτελεί τον μεγάλο θησαυρό μας,ασύγκριτα πιο μεγάλο από τα θρυλούμενα πετρέλαια και τα ρουμπίνια και το όσμιο….
Και ίσως,διαχρονικός στόχος των κάθε λογής ξένων,που πάντα μας υπολογίζουν και μας φοβούνται μην τυχόν και ξαναποκτήσουμε τη «φυσική» μας αίγλη,να μην είναι ούτε τα πετρέλαιά μας ούτε οι καταχρεωμένες ΔΕΚΟ μας….
Ίσως στόχος τους να είναι κυρίως η ικανότητά μας να προσευχόμαστε…με το μοναδικό τρόπο που το κάνουμε,που έχει άπειρο σεβασμό,κατανόηση της μηδαμινότητάς μας και,μαζί,τεράστια οικειότητα!
Γιατί αυτή η προσευχή,απ’ότι φαίνεται,έχει ανταπόκριση!
Και αυτή η ανταπόκριση μπορεί ν’αλλάζει δραματικά την καθημερινότητα του κόσμου μας.Αρχίζω να πιστεύω πως αυτό που φοβούνται σε μας όσοι μας εχθρεύονται,αυτό που μπορεί να αντρέψει και τα πιο οργανωμένα σχέδιά τους,είναι αυτή η σχέση μας με το θείο».
Το παραπάνω αποτελεί μέρος από το κείμενο του Π. Βουδούρη :
«Ο μεγάλος μας θησαυρός και ο μεγάλος φόβος τους….»
(Περιοδικό ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ τεύχος 182)
Re: Αν από την Ελλάδα βγάλεις τον Θεό, τότε παύεις να έχεις Ελλάδα.
10ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…