Aρχαιοελληνικό πάμμαχον και οι ρίζες του Ζεν

1
Είναι κοινώς αποδεκτό σήμερα ότι ένα μεγάλο μέρος των πιο δημοφιλών πολεμικών τεχνών της Ανατολής (όπως το καράτε και τα περισσότερα στυλ του κουνγκ-φου) είναι εξέλιξη της πολεμικής τέχνης και των διαλογιστικών-βιοενεργειακών μεθόδων που δίδαξε ο Πατριάρχης του Ζεν Bodhidharma στους μοναχούς του Βουδιστικού ναού του Shaolin, στην επαρχία Χονάν της Κίνας, περίπου το 520 μ.Χ. Εξαίρεση αποτελούν οι Ταοϊστικές πολεμικές τέχνες της Κίνας και οι εγχώριες, λιγότερο διαδομένες, πολεμικές τέχνες της εκάστοτε χώρας της Ασίας. Το καράτε που διδάσκεται σήμερα, για παράδειγμα, και το ταεκβοντό, σίγουρα αποτελούν εξέλιξη του Βουδιστικού Σαολίν κουνγκ-φου, αν και έχουν διαδοθεί σαν αθλήματα.

Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει από ελληνοκεντρικούς κύκλους η ανυπόστατη θεωρία ότι το Σαολίν κουνγκ-φου είναι παράγωγο της ελληνικής πολεμικής τέχνης που οι αρθρογράφοι αυτοί έχουν αυθαίρετα ονομάσει «παγκράτιο.» Υπάρχει πια και η ανάλογη κρατική ομοσπονδία και οι αντίστοιχες διεθνείς, με ασαφή προσανατολισμό και εξίσου ασαφές θέσεις. Θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι η επίσημη και ενυπόγραφη θέση των περισσοτέρων που ασχολούνται πια διεθνώς με το παγκράτιο, είναι ότι το παγκράτιο σαν κατ’ εξοχή Ελληνικό δημιούργημα πέρασε μέσω του Αλεξάνδρου στους Ινδούς και από κει στους Κινέζους, δίνοντας το έναυσμα για τη δημιουργία των καράτε, κουνγκ-φου, τζούντο, κλπ. Όμως, όπως έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν, μια τέτοια προσέγγιση είναι αναληθής, αυθαίρετη, και φανερώνει πλήρη άγνοια των σχετικών ιστορικών γεγονότων και πολιτιστικών αλληλεπιδράσεων. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που προωθούν αυτή τη θεωρία δεν γνωρίζουν ότι ο ίδιος ο Αλέξανδρος περιφρονούσε το άθλημα του παγκρατίου (όπως μας λεει ο Πλούταρχος στο Αλέξανδρος 4) !

Έχει σχέση η αρχαιοελληνική πολεμική τέχνη του “παγκρατίου” με το Σαολίν κουνγκ-φου του Ζεν Πατριάρχη; Σ’ αυτό το παράτημα, θα απαντήσω: “ίσως,” και θα παρουσιάσω το μόνο μοντέλο μέσω του οποίου θα μπορούσε να είχε γίνει τέτοια πολιτιστική ανταλλαγή, στηριζόμενος σε ιστορικά γεγονότα και το αρχαιολογικό αρχείο. Δεδομένου των ως άνω, ας προχωρήσουμε στο θέμα:

1) Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός όταν χρησιμοποιεί τον όρο παγκράτιο αναφερόμενος στην αρχαία Ελληνική Πολεμική Τέχνη – το παγκράτιο ήταν Ολυμπιακό άθλημα. Οι πρόγονοι μας γνώριζαν βέβαια κάλλιστα την τέχνη της άοπλης μάχης, αλλά οι πολεμικές τέχνες δεν ήταν ούτε επινόηση ούτε προνόμιο των Ελλήνων. Όπως έχουμε δει πια, ήταν γενικό φαινόμενο, δημιούργημα της Εποχής του Χαλκού, και γνώρισμα της τάξης των Πολεμιστών, ασπαστών της Ιερής Μονομαχίας.

Τα πρώτα αρχαιολογικά τεκμήρια των πολεμικών τεχνών είναι από την Αίγυπτο και την Μεσοποταμία. Έχουμε εξετάσει ήδη τις τοιχογραφίες των Αιγυπτιακών τάφων, από το 2000 π.Χ., που επιδεικνύουν εκλεπτυσμένη τεχνική πολεμικής τέχνης. Επίσης είδαμε αντίστοιχα και ανάγλυφο σχέδιο από τη Μεσοποταμία, της ίδιας περίπου εποχής, που δείχνει απόκρουση σε γροθιά, μια κίνηση που θα αναγνώριζαν πολλοί αθλητές του καράτε σήμερα. Η ουσία είναι ότι, μέχρι το 1500 π.Χ., οι πολεμικές τέχνες είχαν διαδοθεί σε όλη τη γη, από την Κίνα μέχρι την Αγγλία.

Στην Κίνα καλλιεργήθηκαν έτσι ούτως ώστε μέχρι το 600 π.Χ. να έχουν δημιουργηθεί οι Ταοϊστικές πολεμικές τέχνες. Στην Ινδία έγιναν τα kalari payat, vajramushti, και ο χορός των nata. Στην επικράτεια της Μέσης Ανατολής και σε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου πήραν μορφή βάση των κλιματολογικών, ενδυματολογικών, και πολιτιστικών επιρροών της κάθε χώρας. Δεν διέφεραν σε τίποτα το 1000 π.Χ. οι πολεμικές τέχνες των Αιγυπτίων, Ασσυρίων, και των Ελλήνων. Εκεί που άρχισε να ξεχωρίζει η πολεμική τέχνη των Ελλήνων ήταν από τον 7ο π.Χ. αιώνα, λόγο της υιοθέτησης της πανοπλίας του οπλίτη της κλασσικής εποχής, η οποία για οπλολογικούς λόγους επέβαλλε ένα συγκεκριμένο είδος κίνησης.


Για να είναι ουσιώδης μια πολεμική τέχνη, πρέπει να χρησιμοποιεί το ίδιο είδος κίνησης είτε είναι ένοπλος είτε είναι άοπλος ο μαχητής. Στο άθλημα του παγκρατίου που γινόταν στους Ολυμπιακούς αγώνες, οι γυμνοί αθλητές κατέληγαν στο 99.9% των περιπτώσεων να κυλιούνται στο έδαφος (όπως γίνεται και σε παρόμοιους αγώνες σήμερα). Όμως, φορώντας πανοπλία δεν ήταν δυνατόν ο οπλίτης να μάχεται στο έδαφος, λόγο του βάρους της θωράκισης και της δυσκαμψίας του! Άρα, είναι εμφανές στους σοβαρούς οπλολόγους ότι άλλη η πραγματική πολεμική τέχνη των αρχαίων Ελλήνων και άλλο το άθλημα του παγκρατίου! (Θα ήταν σαν να συγκρίναμε το yoroi kumi uchi των μεσαιωνικών σαμουράι της Ιαπωνίας με το σπορ τζούντο σήμερα - μοιάζουν μόνο επιφανειακά.) Σ’ αυτό το παράρτημα λοιπόν, αναφερόμενος στο πάμμαχον, εννοώ την τέχνη της άοπλης μάχης που καλλιέργησαν και χρησιμοποίησαν οι Έλληνες από το 700-100 π.Χ. Και χρησιμοποιώ τον όρο πάμμαχον αποκλειστικά λόγο της μη θέσπισης άλλου - μέχρι στιγμής.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Aρχαιοελληνικό πάμμαχον και οι ρίζες του Ζεν

2
2) Η πραγματική πολεμική τέχνη των αρχαίων Ελλήνων (το πάμμαχον) ήταν αναμφίβολα και αδιάσειστα συνδεδεμένο με τη λατρεία του Δωδεκαθέου. Το γεγονός ότι τα ανάγλυφα του Παρθενώνα και αυτά του ναού του Απόλλωνος των Βασσών (αμφότερα στο Βρετανικό Μουσείο σήμερα) παριστάνουν σκηνές «παγκρατίου», αποδεικνύει κάλλιστα αυτό τον ισχυρισμό. Είναι εξ’ άλλου εμφανές. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν πολεμιστές. Δεν είναι τυχαίο που η πολεμική τους τέχνη συνδεόταν με τους θεούς τους. Προσέξτε και πάλι την πάνοπλη εμφάνιση της Αθηνάς, μια θεά που συνδυάζει την πολεμική αρετή με τη σοφία. Είναι σκόπιμο να αναφέρουμε ότι όλα τα αγωνίσματα πάλης, πυγμαχίας, και παγκρατίου γίνονταν σε αγώνες προς τιμή των θεών (Ολύμπια, Νέμεα, Ίσθμια) και ότι όλα τα κλασσικά αγωνίσματα εν γένει (στίβος, δίσκος, ακόντιο) είναι παράγωγα πολεμικής προετοιμασίας. Η σχέση θεών-πολεμιστών φαίνεται σε όλους τους μύθους, καθώς και στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

3) Η κύρια συνεισφορά του Μεγάλου Αλεξάνδρου μπορεί να συνοψισθεί σε μία πρόταση: κατεδάφισε με το έτσι θέλω το φράγμα μεταξύ των λαών, και ανάγκασε τους πολίτες διαφόρων κρατών να μιλήσουν κατά πρόσωπο. Οι Πέρσες άρχισαν να τα βρίσκουν με τους Έλληνες, οι Ινδοί να μιλούν στους Ετρούσκους, οι Πάρθοι με τους Αιγυπτίους. Με τον απόηχο της Ελληνιστικής εποχής και της έναρξη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας θεσπίζεται και ο Δρόμος του Μεταξιού, μέσω του οποίου διακινούνται προϊόντα από το Luoyang της Κίνας μέχρι την μακρινή Αγγλία και αντιστρόφως. Έλληνες ναυτικοί τότε πλέανε από την Ερυθρά Θάλασσα μέσω της Ινδονησίας μέχρι την παραλιακή Καντόνα! Ο Μεγαλέξανδρος ήταν το Ιντερνέτ της εποχής του.

Κανένας λαός δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τις φοβερές ζυμώσεις και αλληλεπιδράσεις της Ελληνιστικής εποχής. Ούτε καν οι ίδιοι οι Έλληνες. Μαζί με τις άλλες πολιτιστικές ανταλλαγές, έγινε τρομερή διασπορά θρησκευτικών και πνευματικών πεποιθήσεων. Οι Έλληνες γοητεύτηκαν από το μυστικισμό και τις βιοενεργειακές ασκήσεις των Ινδών. Παράδειγμα ο ίδιος ο Αλέξανδρος και η σχέση του με τον Ινδό γυμνοσοφιστή guru Κάλανο. Πολλοί Έλληνες γίνανε Βουδιστές, και ακριβώς εδώ έγκειται η κεντρική γραμμή αυτού του άρθρου.

Ο πρώτος Έλληνας Βουδιστής ήταν κάποιος μονάχος που πήρε το Ινδικό όνομα Yossa Dhammarakhita το 240 π.Χ. Εκατό χρόνια αργότερα, επί βασιλείας του Μενάνδρου, τα κείμενα μιλούν για 10,000 Έλληνες μοναχούς και αμέτρητους λαϊκούς. Το 150 π.Χ. το βασίλειο του Μενάνδρου κάλυπτε το νότιο Αφγανιστάν και όλο το Punjab μέχρι τον Γάγγη, συμπεριλαμβανομένης και της ερήμου του Rajastan. Ο Μένανδρος, πιστός Βουδιστής, γέμισε την Ινδία με Βουδιστικά μνημεία. Όταν πέθανε, ανακηρύχτηκε άγιος του Βουδισμού και οι στάχτες του θεωρήθηκαν ιερά κειμήλια.

Τα τελευταία Ελληνιστικά βασίλεια της Βακτριανής σβήσανε το 30 π.Χ., όχι όμως και η Ιντερνετική επίδραση του Αλεξάνδρου. Έτσι το 40 μ.Χ. ο Σκύθης βασιλιάς Kanishka γίνεται ο επόμενος Dharmaraja μετά από τον Ασόκα και τον Μένανδρο, προστατεύοντας και διαδίδοντας το Βουδισμό. Επίσης τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο Έλληνας Απολλώνιος ο Τυανέας, ταξίδεψε στην Ινδία όπου μαθήτευσε στα μυστικά της Ταντρικής γιόγκα.

Η Ιντερνετική επίδραση του Αλεξάνδρου συνέχισε για σχεδόν χίλια χρόνια. Έτσι το 166 μ.Χ. φθάνει στην Κίνα πρέσβης από το Ρωμαίο αυτοκράτορα Marcus Aurelius Antoninus. Και όταν άρχισε το 353 μ.Χ. το μεγάλο κυνήγι εναντίον των παγανιστικών θρησκειών από την υπό Ρωμαίους κατακτητές επιβαλλόμενη Χριστιανική Ορθοδοξία, οι πιο διαδομένες θρησκείες στην Ελλάδα ήταν, μετά το Δωδεκάθεο φυσικά, η λατρεία του Περσικού θεού Μίθρα και της Αιγύπτιας Ίσιδος.

Αν υπήρξαν Ανατολικές επιρροές στη Δύση, άλλο τόσο υπήρξαν Ελληνικές επιρροές στην Ανατολή. Ο ίδιος ο Βουδισμός Μαχαγιάνα είναι αποτέλεσμα της Ινδο-ελληνικής επαφής. Και δεν πρέπει να παραβλέπουμε τη σπoυδαιότητα της Περσίας σαν μεσάζων μεταξύ των δύο πόλων. Για παράδειγμα, όταν τον 7ο μ.Χ. αιώνα ο Βουδιστής βασιλιάς του Θιβέτ Srongtsan Gampo κάλεσε σε “μονομαχία” ιατρούς από όλο το κόσμο, νικητής ήταν ο Πέρσης ιατρός Γαληνός, που ασκούσε Ελληνική ιατρική (και ήταν, προφανώς, Έλλην της Περσίας). Η Περσική επιρροή ήταν σημαντικότατη μεταξύ του 1ου και του 7ου μ.Χ. αιώνα. Όταν ο κατακτητής-λατινόφωνος αυτοκράτορας Justinian έκλεισε το 529 οριστικά την Ακαδημία του Πλάτωνος, οι 7 σοφοί των Αθηνών κατέφυγαν στην αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη. Σε προγενέστερο άρθρο μου, έχω δώσει ενδείξεις ότι η Θιβετανική θρησκεία Μπον, που τόσο επηρέασε με τη σειρά της το Θιβετανικό Βουδισμό, πιθανότατα να είχε Περσικές ρίζες.[1]

Μια άλλη Περσική θρησκεία, ο Μανιχαιϊσμός, είναι σημαντική για τους σκοπούς αυτού του άρθρου. Υπάρχουν αρκετές ενδείξεις ότι επηρέασε σε βάθος (αφού πρώτα απορρόφησε στοιχεία απ’ αυτόν) το Βουδισμό Μαχαγιάνα και συντέλεσε στη δημιουργία της μεθόδου της Αιφνίδιας Φώτισης, που λέγεται στα Ινδικά dhyana, στα Κινέζικα Ch’an, στα Θιβετανικά dzogchen, στα Ιαπωνικά Zen, και είναι παιδί του Bodhidharma. Θα μακρηγορήσουμε αν εξετάσουμε θεολογικά το πως και γιατί. Φθάνει να πούμε ότι ο Μανιχαιϊσμός συνένωνε το Γνωστικό Χριστιανισμό με το Ζωροαστρισμό και το Βουδισμό, ότι είχε τρομερή και ξαφνική απήχηση, και ότι διεδόθη ραγδαία παγκοσμίως. Στη Δύση, λόγου χάρη, δημιούργησε τις αιρέσεις των Καθαρών και των Βογομίλων που τόσο πάλεψαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες να εξαλείψουν.

4) Από την αρχή της ιστορίας του, ο Βουδισμός ήταν συνδεδεμένος με τις πολεμικές τέχνες. Η κάστα των Πολεμιστών της Ινδίας, οι ksatriya, είχε δικές της πολεμικές τέχνες, το kalari payat και το vajramushti. Ο ίδιος ο Σακυαμούνι Βούδας ήταν πρίγκιπας της κάστας των ksatriya, και μαθήτευσε στις πολεμικές τέχνες από μικρός. Η τέχνη του vajramushti (σημαίνει “γροθιά του κεραυνού”) ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας των ksatriya, ενώ το kalari payat διδασκόταν ανοιχτά σε όλους τους πολεμιστές.

Όλες οι πολεμικές τέχνες στο υψηλότερο επίπεδο τους χαρακτηρίζονται από αναπνευστικές και κινησιολογικές ιδιαιτερότητες που έχουν απώτερο σκοπό τη διακίνηση της βιοενέργειας. Έτσι, οι Ταοϊστικές πολεμικές τέχνες χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένη αναπνοή και κίνηση, ενώ το kalari payat για παράδειγμα χρησιμοποιεί άλλη. Το δε vajramushti κάποια άλλη.

Φθάνουν λοιπόν οι Έλληνες στην Ινδία. Οι Ινδοί τους σέβονται και για τον πολιτισμό και για τη μαχητικότητα τους. Απόδειξη ότι από όλους τους λευκούς, μόνο οι Έλληνες θεωρούνται “άνθρωποι” από τους Βραχμάνους Ινδουιστές, οι οποίοι και κατατάσσουν τους Javanas στην κάστα των Πολεμιστών Ksatriya. Γνωρίζουμε ότι οι ζυμώσεις μεταξύ της Ελληνικής θρησκείας-φιλοσοφίας και του Βουδισμού απέδωσαν την Ελληνοβουδιστική τέχνη της Γανδαρίδας και το Βουδισμό Μαχαγιάνα. Είπαμε επίσης ότι το πάμμαχον ανέκαθεν συσχετιζόταν με τη λατρεία του Δωδεκαθέου. Και φθάνουμε στο εξής τολμηρό συμπέρασμα:

Μια από τις βασικότερες μεταβολές που επέβαλλε ο Βουδισμός στις αναπνευστικές-βιοενεργειακές ασκήσεις της Ινδουιστικής γιόγκα ήταν η μεταφορά της έμφασης από το σταδιακό άνοιγμα των 72 τσάκρα της ανθρώπινης υπόστασης στην αποκλειστική ενασχόληση με τα 7 βασικά και τα κεντρικά ενεργειακά κανάλια. Το πάμμαχον, λόγο της κινησιολογίας του, επιβαλλόμενης από την πανοπλία της κλασσικής Ελλάδας, ταίριαξε απόλυτα με τις ενεργειακές απαιτήσεις των αναπνευστικών ασκήσεων του Βουδισμού της εποχής. (Όταν φορά κανείς βαριά πανοπλία, το κέντρο βάρος του μεταφέρεται ψηλά, και αυτό επιβάλλει συγκεκριμένο είδος κίνησης και συγκεκριμένο είδος κοιλιακής αναπνοής από τη φύση των πραγμάτων. Μια πολεμική τέχνη, για να είναι μάχιμη, χρησιμοποιεί το ίδιο είδος της κίνησης είτε είναι ένοπλος ο μαχητής είτε όχι.) Έτσι, η τεχνική του πανμάχου υιοθετήθηκε από τους αριστοκράτες της κάστας των Ksatriya που ήταν Βουδιστές, οι οποίοι ασκούσαν παράλληλα και την τέχνη του vajramushti (και αυτό το λέω γιατί το vajramushti έχει μείνει στην ιστορία σαν καθαρά Βουδιστική πολεμική τέχνη). Συν το χρόνο, λόγο της φύσης του Ανθρώπου, που θέλει πάντοτε να χωρίζεται σε αντίπαλες ομάδες, έγινε και η διαχώριση: το kalari payat ταίριαξε περισσότερο με τις ενεργειακές-αναπνευστικές απαιτήσεις της Ινδουιστικής γιόγκα, και οι Ksatriya που το ασκούσαν ήταν αποκλειστικά οι Ινδουιστές. Αντιθέτως, μαζί με την Ελληνική γλυπτική και τη φιλοσοφία, οι Βουδιστές αφομοίωσαν και το πάμμαχον, που έγινε ένα και αδιαχώρητο με το δικό τους vajramushti. Συνοψίζοντας, το πάμμαχον πέρασε σε Βουδιστικούς κύκλους όχι επειδή “δώσανε τα φώτα οι Έλληνες,” αλλά επειδή οι Έλληνες της περιοχής γίνανε Βουδιστές.

5) Και έτσι φθάνουμε, εν μέσω φοβερών ζυμώσεων, πολέμων, και πολιτιστικών αλληλεπιδράσεων, στον 5ο μ.Χ. αιώνα και την περίπτωση του Bodhidharma. Από τον 1ο μ.Χ. αιώνα, έχουν εν το μεταξύ διαδοθεί διάφορα δόγματα του Βουδισμού στην Κίνα, και ο Βουδισμός είναι καλά εδραιωμένος σε όλη την επικράτεια της χώρας αυτής, παρά τις αντιδράσεις των ιερέων του εγχωρίου Ταοϊσμού. Ο Bodhidharma παρουσιάζει πολλές ιδιαιτερότητες:

Δεν είναι Ινδός, αλλά Πέρσης και γαλανομάτης. Γνωρίζουμε ότι το επίθετο του ήταν Sardili και ότι ήταν πρίγκιπας της μικρής φυλής των Kancipura στη νότια Ινδία. Η θέση μου είναι ότι αυτή η βασιλική οικογένεια ήταν γόνοι έκπτωτων Περσών που είχαν στο παρελθόν εκδιωχθεί από την Περσία για τα Μανιχαιϊστικά πιστεύω τους. (Μετά την εκτέλεση του Μανιχαίου το 274 μ.Χ. ο Μανιχαιϊσμός κυνηγήθηκε στην Περσία από την επίσημη κρατική θρησκεία του Ζωροαστρισμού). Η εποχή που έζησε ο Bodhidharma χαρακτηριζόταν από συνεχούς πολέμους, μια και οι Ούννοι είχαν εισχωρήσει στην Ινδία και λεηλατούσαν παντού. Έτσι, από μικρός ο Bodhidharma μαθήτευσε στις πολεμικές τέχνες. Στη συνέχεια διάφοροι ιστορικοί έχουν γράψει: “στο μέσον του πολέμου και της στρατηγικής βρήκε τη διδασκαλία του Βούδα.” Η θέση μου είναι ότι προσχώρησε στο Βουδισμό ακριβώς γιατί η πολεμική τέχνη που διδάχτηκε από τον άγνωστο δάσκαλο του ήταν αυτός ο συνδυασμός του vajramushti και του πανμάχου που προανέφερα. Ο καθεαυτού δάσκαλος του τού Βουδισμού δεν είχε σχέση με τις πολεμικές τέχνες ούτε με το δόγμα Ch’an. Λεγόταν Prajnatara και ήταν δάσκαλος του δόγματος Sarvastivada, μια από τις πρώτες Μαχαγιάνα σχολές. Η θέση μου είναι ότι το δόγμα Ch’an (dhyana, Zen) και ο συνδυασμός του με τις πολεμικές τέχνες ήταν καθαρή επινόηση του Bodhidharma, στηριζόμενος στο Μανιχαιϊστικό παρελθόν της οικογένειας του και στη μαθητεία του στο vajramushti/πάμμαχον. Όταν μετέβη στο ναό Σαολίν της Κίνας και έφθασε στη κορυφή της δύναμης του, θέσπισε και καθιέρωσε το σύστημα αυτό της Αιφνίδιας Φώτισης. Η θέση μου είναι ότι δεν υπάρχουν προγενέστεροι “Πατριάρχες του Ζεν”, αλλά ότι επινοήθηκαν για λόγους κύρους από τους οπαδούς του μετά το θάνατο του Bodhidharma. Έτσι, όπως και να το κάνουμε, το Ζεν είναι άμεσο αποτέλεσμα της Ιντερνετικής επίδρασης του Αλεξάνδρου.

Ζητώ συγγνώμη αν μακρηγόρησα, αλλά είναι απαραίτητος ο κάθε κρίκος στην αλυσίδα της λογικής για να βαδίσει κανείς βάση των ιστορικών και αρχαιολογικών τεκμηρίων. Μόνο αυτή η λογική εξηγεί γιατί τα ανάγλυφα του Παρθενώνα δείχνουν μια τέχνη που τόσο μοιάζει με το καράτε (το καράτε έχει Βουδιστική προέλευση), ή γιατί σε Ρωμαϊκή λάμπα του 30 μ.Χ. βρίσκουμε αναπαράσταση της γνωστής γροθιάς του καράτε (Φιγούρα).[2]

Γι’ αυτούς που εμμένουν στην ιδέα των “διαφωτιστών Ελλήνων” και των “φουκαράδων Ινδών και Κινέζων”, υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις Κινέζικων Ταοϊστικών πολεμικών τεχνών από το 250 π.Χ. (ενώ υπάρχουν έγγραφες από το 480 π.Χ.). Αν κάποιοι επιμένουν ακόμη ότι στα 77 χρόνια που μεσολάβησαν από το 327 π.Χ. που μπούκαρε ο Αλέξανδρος στην Ινδία μέχρι το 250 π.Χ. (εν μέσω αλλόφυλων επιδρομών, επεκτατικών πολέμων, εμφυλίων σπαραγμών, ξενοφοβίας και αναρχίας), κατάφεραν οι Έλληνες να “εκπολιτίσουν” τους Κινέζους (ενώ για παράδειγμα ο Ινδικός Βουδισμός χρειάστηκε 500 χρόνια να περάσει τα σύνορα της Κίνας), έ, ίσως θα ‘πρεπε να διαβάσουν και κανένα βιβλίο ιστορίας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1. Βερέττας, Μάριος, Η Ινδία των Ελλήνων, Γεωργιάδης, Αθήνα, 1996

2. Poliakoff, Michael, Combat Sports in the Ancient World, Yale University Press, New Haven, 1987

3. Funakoshi Gichin, Karate-Do Kyohan, Kodansha, Tokyo, 1973

4. Κούτουλας, Διαμαντής, Το Βυζάντιο έναντι των Ελλήνων Εθνικών, Δίον, Θεσσ/νίκη, 1998

All photos, drawings, and written material are copyright to Kostas Dervenis, © 1995, 2004, unless otherwise specified. Unauthorized reproduction for commercial purposes is prohibited. You may download material for personal use but it may not be used in electronic or hardcopy publications without express written permission.




[1] Βλέπετε περιοδικό Ατραπός τεύχος 1ο, Μάιος 1998, εκδόσεις Aldebaran, Αθήνα

[2] Υπάρχουν και δύο εναλλακτικές εξηγήσεις, τις οποίες και απορρίπτω:

1) Η παράλληλη εξέλιξη, και 2) ότι οι Έλληνες «έκλεψαν» την τέχνη από τους Ινδούς πριν από το 600 π.Χ. Αμφιβάλλω, γιατί οι Ινδοί δεν χρησιμοποιούσαν πανοπλία στη μάχη τότε.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκόσμιος Αρχαιοελληνικός πολιτισμός”

cron