Η άλλη διάσταση της σαπίλας ονομάζεται Πανθρησκεία. Η Νέα Τάξη έχει δικό της ιερατείο, με αρχιερείς τα αξιοθρήνητα αφεντικά της, και ιερείς και διακόνους τους προσκυνημένους πολιτικούς που ανακάλυψαν ότι τα πάθη τους καλύπτονται καλύτερα από τους Νεοταξίτες, παρά από την παλιά παραδοσιακή σχέση πολιτικής εξουσίας και λαού. Εδώ ο λαός είναι ζώα για σφάξιμο.



Τι θα γίνει όμως με το θρησκευτικό αίσθημα των λαών; Απλούστατα ενεργοποιήθηκε το μασονικό πρότυπο της "αδελφοσύνης" και "αγάπης" αλλά και της κοινής λατρείας (του τραγοπόδαρου) Μ.Α.Τ.Σ. (μεγάλου αρχιτέκτονα του σύμπαντος, κατά τους μασόνους), για να διαμορφωθεί το εσχατολογικό κατασκεύασμα της Πανθρησκείας.



Μαζί σχεδόν με τις διεργασίες για να αναφανεί στο προσκήνιο το πολιτικό - στρατιωτικό μέρος της Νέας Παγκόσμιας Τάξης πραγμάτων, μεθοδευόταν και η εμφάνιση στην επικαιρότητα του αντιστοίχου θρησκευτικού τέρατος, το οποίο προβάλλεται με διάφορα ονόματα από τις διάφορες ανά τον κόσμο θρησκευτικές ομάδες, ενώ από τους πολιτικούς συνήθως αποκαλείται σαν "Νέα Εποχή".



Τα πράγματα στη διεθνή πολιτική και οικονομική σκηνή, γνωρίζετε ότι χειροτέρεψαν με τα δόγματα Κίσσινγκερ, που κατέστρεψαν τελικά ολόκληρες περιοχές του πλανήτη (Λατινική Αμερική και Αφρική) γιατί σύμφωνα μ' αυτά μόνο οι Αμερικάνικες Πολυεθνικές θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τον πλούτο μιας χώρας, όταν αυτές ήθελαν, και όχι οι ενδιαφερόμενες χώρες που οδηγούντο στην εξαθλίωση. Από εκεί εύκολα φτάσαμε στους Νεοταξίτες, επιβοηθούσης και της κρίσης του δολαρίου, για την αντιμετώπιση της οποίας αυτοί πρότειναν επιθετική πολιτική, μια και η στρατιωτική ισχύς ήταν με το μέρος των Αμερικανών, και φαίνεται να είναι ακόμη.



Η πολιτική βουλιμία των Νεοταξιτών για παγκόσμια επικράτηση και αχαλίνωτη ισχύ, βρήκε μιμητή στο θρησκευτικό πεδίο το Βατικανό, που παίζοντας το ρόλο του αρχηγού, άρχισε να διοργανώνει Πανθρησκειακά συνέδρια χάριν της Ειρήνης, ή μάλλον των συμφερόντων του. Η επίταση όλων αυτών των φεστιβάλ, δόθηκε με το λανσάρισμα του project "τρομοκρατία". Τώρα φάνηκαν όλα πιο εύλογα, πιο αναγκαία. Και στην πολιτική σκηνή φάνηκε πιο αναγκαία η αστυνόμευση και η προετοιμασία του σφραγίσματος, αλλά και στα διαθρησκειακά συνέδρια, η ανάγκη κάποιου αρχηγού συντονιστή - ειρηνευτή, που λόγω θρησκευτικής - διπλωματικής πείρας και ισχύος ποιος θα ήταν καλύτερος από τον Πάπα;

Το ένα μετά το άλλο έρχονται σαν "φυσιολογικά" όλα αυτά!

Ο τρίτος εταίρος στο παιγνίδι, μια μερίδα των Εβραίων, οι αδιόρθωτοι Σιωνιστές. Γι' αυτούς ο Μεσσίας δεν ήρθε, αλλά όταν έρθει θα είναι βασιλιάς και μαζί θρησκευτικός ηγέτης του Ισραήλ. Η αντίληψη αυτή των Εβραίων, ότι ο Μεσσίας τους θα έχει γήϊνη βασιλεία είναι αρκετή για να τους γεμίζει με αίσθημα φυλετικής ανωτερότητας κατά των άλλων λαών, που μπορεί να φθάσει και σε μίσος για όσους τους αντιτίθενται. Στην Αμερική οι Σιωνιστές ενισχύουν το "Σχέδιο για την Νέα Αμερικανική Εκατονταετηρίδα" "Project for the New American Century," (PNAC). Προσπαθούν να πείσουν με ωραίους τίτλους τους Αμερικανούς ότι σκέπτονται για το καλό τους, και για το λόγο αυτό μαζί με τους Υπερσυντηρητικούς (NeoCons), θέλουν να διοργανώσουν μερικούς ακόμη φιλειρηνικούς πολέμους! Η Σιωνιστική ανωτερότητα ή Σιωνιστικός ρατσισμός, καλλιεργείται από τους ραβίνους τους, και από τα ιερά τους βιβλία, όπως το Talmud, διότι τα ενδιαφέροντά τους είναι γήϊνα. Κατ' αυτό οι ψυχές των Εβραίων έχουν το πλεονέκτημα να αποτελούν μέρος του ίδιου του Θεού (φοβερή βλασφημία, να υποβιβάζουν το Θεό σε κτίσμα). Οι ψυχές των άλλων ανθρώπων της Γης προέρχονται από τον διάβολο (άλλη βλασφημεία, ο διάβολος έγινε συνδημιουργός!) και είναι όμοιες με αυτές των ζώων... (και του πάπα;!)



Μ' αυτό το δεδομένο τι λέτε να πήγε να κάνει στη συναγωγή της Ρώμης ο πάπας (Βοϊτύλα); Αν δεν πήγε για παζάρεμα του ρόλου του Βατικανού μέσα στο διεθνές γεωπολιτικό σύστημα διοίκησης, όπου οι Σιωνιστές διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο, τότε μήπως πήγε για να τους μεταφέρει πνεύμα φιλίας και ειρήνης και να βρει κοινά πνευματικά σημεία συνεννόησης; Αλλά η εβραϊκή ορχήστρα έπαιζε φεύγοντας ο πάπας: "Πιστεύω με τέλεια πίστη στον ερχομό του Μεσσία! Και αν ακόμη πάρει ένα μεγάλο διάστημα για να έρθει, θα περιμένω κάθε μέρα μέχρι να έρθει!" Και επειδή το πρόγραμμα ήταν γνωστό πριν πάει εκεί ο πάπας, τότε δύο πράγματα προκύπτουν: αφ' ενός οι Εβραίοι επιμένουν να περιμένουν με όλες τους τις δυνάμεις τον Μεσσία τους δηλ. τον Αντίχριστο, ενώ από την άλλη ο πάπας δεν νοιάζεται γι' αυτό, διότι δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για τα εγκόσμια συμφέροντα του Βατικανού!

Και δεν ήταν μόνο αυτό το σημείο που οι Εβραίοι επιτέθηκαν στον πάπα σαν χριστιανό, με τον τρόπο τους. Διότι και μετά την ένδειξη καλής θέλησης, που έκανε ο πάπας κατά την ομιλία του απαγγέλοντας: "Ιδού δη τι καλόν η τί τερπνόν, αλλ? ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό (με τον ίδιο σκοπό);" (ψαλμός 132ος), ο αρχιραββίνος ανταπάντησε με τον 123ο ψαλμό: "Ει μη ότι Κύριος ην εν ημίν, ειπάτω δη Ισραήλ? ει μη ότι Κύριος ην εν ημίν εν τω επαναστήναι ανθρώπους εφ? ημάς, άρα ζώντας αν κατέπιον ημάς.., ...Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερρύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων? η παγίς συνετρίβη, και ημείς ερρύσθημεν. Η βοήθεια ημών εν ονόματι Κυρίου του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην.." Δηλ. ο αρχιραββίνος υποστήριξε έμμεσα πλην σαφώς, ότι οι Εβραίοι γλύτωσαν από την τυραννία και παγίδα των Χριστιανών, και μάλιστα η παγίδα τώρα των εχθρών συνετρίβη, επομένως ήδη πήραν το πάνω χέρι! ?ρα είναι αποδεκτό φαινόμενο να προσπίπτει ο πάπας στα πόδια τους! Αυτό συμβουλεύει και ο καρδινάλιος Μαρτίνι στους Καθολικούς! (δείτε αριστερά. Τα συναφή κείμενα πάρθηκαν από Καθολικά sites, και την ανάλυση για την επίσκεψη του πάπα στη συναγωγή της Ρώμης υπό Atila Sinke Guimaraes).


Ίσως νομίζετε ότι υπερβάλλαμε, όταν πχ μιλήσαμε πριν για εγκόσμια συμφέροντα του Βατικανού. Αυτά όμως που λέμε είναι λίγα μπροστά στην πραγματική πνευματική κατάσταση των διοικούντων την Καθολική "εκκλησία", απλά τα μαζικά μέσα ενημέρωσης μεταδίδουν επιλεκτικά ότι θέλουν. Όμως επιτρέπει ο Θεός να διαρρέει πότε πότε η αλήθεια, για να χτυπάει το καμπανάκι του συναγερμού, για όσους έχουν αυτιά που ακούνε, κατά το λόγο του Κυρίου. Έτσι έγινε και στο συνέδριο «Fatima 2000 Διεθνές Συνέδριο για την Παγκόσμια Ειρήνη» που έλαβε χώρα στη Ρώμη στις 18-23 Νοεμβρίου. Ο αρχιεπίσκοπος της καθολικής εκκλησίας Emmanuel Milingo, χαρακτηρισμένος επίσημα και σαν εξορκιστής, κατέπληξε το συνέδριο, εκφράζοντας δημόσια την αγανάκτησή του για την πολιτική του Βατικανού, διότι αυτή αντιστρατευόταν τη δουλειά του σαν εξορκιστού! Σύμφωνα με πρωτοσέλιδο άρθρο της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας της Ρώμης «Il Messaggero» είπε τα εξής στο συνέδριο:

"Ο Διάβολος στην καθολική εκκλησία είναι τόσο προστατευμένος, που είναι σαν ένα ζώο προστατευμένο από την Κυβέρνηση"!!

Τι να κάνει ο άνθρωπος, όταν προφανώς τα δαιμόνια που προσπαθούσε να βγάλει του έλεγαν, "εμάς τα αφεντικά σου μας προστατεύουν, και συ θέλεις να μας διώξεις";! Πάντως έγινε μεγάλο θέμα, και ο αρχιεπίσκοπος κλήθηκε σε press conference μετά από τρεις ημέρες, οπότε όχι μόνο δεν διέψευσε, αλλά αποσαφήνισε τις επισημάνσεις του. Στην ερώτηση: «Υπάρχουν άνθρωποι της Κουρίας που είναι οπαδοί του Σατανά»; Ο Milingo απάντησε: «Βεβαίως υπάρχουν ιερείς και επίσκοποι. Σταματώ σ? αυτό το επίπεδο της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, διότι είμαι ένας αρχιεπίσκοπος, υψηλότερα από αυτό δεν μπορώ να πάω»!! Όταν ρωτήθηκε για τις θέσεις του αρχιεπισκόπου ο Malachi Martin ο διάσημος ιστορικός και best-selling συγγραφέας απήντησε: «Ο αρχιεπ. Milingo είναι ένας καλός επίσκοπος, και η κατηγορία του ότι υπάρχουν Σατανιστές στην Ρώμη είναι απολύτως ορθή?»

Οι καθολικοί στα sites τους υποστηρίζουν ότι υπάρχουν προειδοποιήσεις από την Παναγία για την κατάσταση αυτή από παλιά... Κατά τους ίδιους, η Παναγία είπε στη La Sallete το 1846: "Η Ρώμη θα χάσει την πίστη της και θα γίνει η έδρα του Αντιχρίστου". Παρόμοια προειδοποίηση υπάρχει και από άλλους Καθολικούς. Φαίνεται ότι η απώλεια της πίστης δεν αναφέρεται μόνο στην εποχή του κατ' εξοχήν Αντιχρίστου, τότε που κατά τον Ιουστίνο Πόποβιτς ένας πάπας θα παίξει το ρόλο του "ψευδοπροφήτη" της Αποκαλύψεως. Αλλά κατά τον ?γιο Κοσμά τον Αιτωλό ένας Αντίχριστος πάπας θα είναι υπεύθυνος για την κήρυξη του 3ου Παγκοσμίου, ή Γενικού Πολέμου. Ο πόλεμος αυτός είναι πολύ κοντά μας, και θα προηγηθεί του ερχομού του Αντιχρίστου. (Θα βρείτε γι' αυτά περισσότερα στις "Προφητείες" και στον "Επίτομο").

Το κρυμμένο πρόσωπο του Βατικανού, πως κάποτε σχολιάζεται από την "Καθημερινή": Η άκρα μυστικότητα που περιβάλλει τα εφήμερα της Αγίας Εδρας διατηρείται χάρη στο ιδιότυπο καθεστώς μιας Εκκλησίας που είναι ταυτόχρονα και κράτος. Το Βατικανό δεν είναι υποχρεωμένο να ανοίξει την πόρτα σε κανενός είδους έλεγχο ή να δημοσιεύσει οιανδήποτε στοιχεία.

Συνειδητοποιώντας ότι η μυστικότητα αυτή τροφοδοτούσε οργιώδεις φήμες για νόμιμες και παράνομες δραστηριότητες, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β' αποφάσισε τη σύνταξη και τη δημοσιοποίηση ετήσιας αναφοράς. Όμως οι αριθμοί στην αναφορά μοιάζουν περισσότερο με προϋπολογισμό μεγάλου νοσοκομείου, παρά με ρεαλιστική αποτύπωση των εσόδων και εξόδων ενός οργανισμού σαν το Βατικανό.

Στον ?τλαντα της CIA για το 2000 διαβάζουμε: έσοδα 209,6 εκατ. δολάρια, έξοδα 198,5 εκατ. δολάρια. Τα στοιχεία αυτά περιλαμβάνουν μόνο τα διαμερίσματα του Πάπα, την Κουρία, τις επιτροπές των καρδιναλίων και την εφημερίδα, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση του Βατικανού. Με λίγα λόγια, ακόμη και τα στοιχεία για τα έσοδα από τις πωλήσεις αναμνηστικών στα μουσεία του Βατικανού είναι μυστικά, πόσο μάλλον οι ανά τον κόσμο επενδύσεις και πηγές εσόδων της Αγίας Εδρας.

Το ζήτημα είναι ταμπού για τους εκατομμύρια πιστούς που υποστηρίζουν οικονομικά με τις δωρεές τους την Εκκλησία, αλλά και για ολόκληρο τον ιταλικό Τύπο, περιλαμβανομένης ακόμη και της αριστερής Ουνιτά. Όποτε κάποιο σκάνδαλο βγήκε στην επιφάνεια, οι πρωταγωνιστές του είχαν κακό τέλος, ενώ η ουσία της ανάμιξης του Βατικανού παρέμεινε αδιευκρίνιστη. Οταν το 1982 η τράπεζα Αμπροσιάνο, μέλος του δικτύου των «καθολικών» τραπεζών χρεοκόπησε, ο διευθυντής της Ρομπέρτο Κάλβι βρέθηκε κρεμασμένος κάτω από τη γέφυρα Μπλακφρίαρς του Λονδίνου. Σε συνεργασία με την Τράπεζα του Βατικανού (επισήμως «Ινστιτούτο Θρησκευτικών Εργων»), η Αμπροσιάνο διοχέτευε κεφάλαια του Βατικανού εκτός Ιταλίας. Για ποιο σκοπό συνέβαινε αυτό και ποια ήταν η τελική κατάληξη των χρημάτων ουδείς γνωρίζει. Ο αρχιεπίσκοπος Μαρσίνκους, τότε επικεφαλής της Τράπεζας του Βατικανού, παρέμεινε επί επτά χρόνια κρυμμένος στο μικροσκοπικό κρατίδιο για να αποφύγει την ιταλική δικαιοσύνη, ενώ ο Μικέλε Σιντόνα, ο σύνδεσμος του νεκρού Κάλβι με το Βατικανό πέθανε πίνοντας δηλητηριασμένο καφέ στη φυλακή το 1986.

Μια νέα ευκαιρία για λίγο φως στα οικονομικά στοιχεία του Βατικανού δίνει η ομαδική αγωγή που κατέθεσαν το 1999 στις ΗΠΑ τα θύματα των Ουστάσι, των Κροατών ναζί. Οι ενάγοντες ζητούν από το Βατικανό να ανοίξει αρχεία της εποχής του πολέμου, ώστε να αποδειχθεί αν η Καθολική Εκκλησία ήταν πράγματι αποδέκτης του χρυσού των Κροατών ναζί σε συνεργασία με τις ελβετικές τράπεζες. Το Βατικανό αρνείται μετά βδελυγμίας τις κατηγορίες, αλλά εξακολουθεί να κρατά μυστικά τα αρχεία του. (Από το άρθρο της 29-4-2001, "Βατικανό: επίγειες και επουράνιες βλέψεις")




Αυτά όλα δεν θα μας αφορούσαν τόσο, αν δεν είχαμε σαν Ορθόδοξοι αρχίσει χαζοχαρούμενους διαλόγους, με τα κατάλοιπα της Εκκλησίας της Ρώμης. Όσο αναπτύσσουμε σχέσεις με το αληθινά σκοτεινό διευθυντήριο του Βατικανού, τόσο χάνομε δικό μας κόσμο καταστρέφοντάς του την ορθή πίστη, αλλά και τον Καθολικό κόσμο απομακρύνουμε, που μόνο σε μια σωστή Ορθοδοξία μπορεί να ελπίζει, μετά την φοβερή κρίση που περνάει ο Καθολικισμός παγκόσμια











Η ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»:

...Συνέπεια αυτής της λογικής (διότι κάποιες θρησκείες θεωρείται ότι έγιναν αφορμή συγκρούσεων), αποτελεί ο ισχυρισμός ότι πρέπει η θρησκευτικότητα να χειραγωγηθεί και να καταστεί παράγοντας κοινωνικής ευστάθειας.
Η προβληματική αυτή υιοθετήθηκε από τη «Νέα Εποχή» ή Εποχή του Υδροχόου. Πρόκειται περί ενός παγκόσμιου απειλητικού φαινομένου, αντίχριστου ως προς το χαρακτήρα, αποκρυφιστικού ως προς την προέλευση και πολυσύνθετου ως προς τη διάρθρωση...



...Όλες οι θρησκείες αλλά και αυτά τα παραθρησκευτικά μορφώματα σύμφωνα με τη νεοεποχίτικη αντίληψη είναι ισότιμοι τρόποι προσέγγισης και δρόμοι εναλλακτικής πρόσβασης προς το Θεό, πού βεβαίως δεν είναι ο Θεός της εν Χριστώ Ιησού θείας Αποκαλύψεως.

Για τη «Νέα Εποχή» κάθε αντίληψη περί μοναδικότητας του Ιερού Ευαγγελίου, κάθε αντίληψη, που δεν κατανοεί ισοπεδωτικά και εξισωτικά όλες τις πίστεις, θεωρείται φανατισμός, μισαλλοδοξία, παρωχημένη και διχαστική προσέγγιση. Αναφέρουν χαρακτηριστικά Έλληνες εκπρόσωποι της Νέας Εποχής «κατά την εποχή αυτή της σύγκλισης των πάντων επί Γης, το ζητούμενο οπό τους ανθρώπους του πνεύματος είναι ή απόρριψη κάθε ετικέτας και κάθε θεώρησης μιας θρησκείας ή πνευματικής αγωγής ως μοναδικής ή έστω ανώτερης.





Ο πάπας Ιω. Παύλος ΙΙ στην Ασίζη το 1986. Αριστερά του ο Δαλάϊ Λάμα, δεξιά του εκπρόσωπος των Ορθοδόξων. Επίσης γυναίκες θρησκευτικοί ηγέτες κλπ. Όλοι με μια γλαστρούλα με ελιά, για να έρθει ειρήνη, αλλά ήρθαν πόλεμοι!

Ασίζη, Ιανουάριος 2002.

Πάλι ελιά. Αυτή τη φορά μεγάλωσε σε δένδρο! Ο πάπας στο βάθος με τα άσπρα.....






Ασίζη,

Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου, κεντρική Ιταλία,

27 Οκτωβρίου 1986:

Ο πάπας και οι περί αυτόν "αρχηγοί" θρησκειών

ποζάρουν στο φακό, στην Ασίζη, το 1986



Άλλες αναμνηστικές φωτογραφίες

από την συνάθροιση της Ασίζης, το 1986






Και οι της μαύρης μαγείας και Βουντού, είναι καλοδεχούμενοι από τον πάπα Ιω. Παύλο ΙΙ στην Ασίζη!
Το νέο δόγμα του Βατικανού φανερώθηκε: Βάλτε μετάνοια στον πάπα, και ότι θέλετε πιστεύετε!!!






Θρησκευτική συνάντηση

για την ειρήνη, την ασφάλεια κλπ:
Καλό είναι οι Ορθόδοξοι να θυμούνται ότι οι Άγιοι θα κρίνουν τον κόσμο* ως λέγει ο μέγας Παύλος, και να συμμορφώνονται με τα παραδομένα από τους Αγίους, και να μην συσχηματίζονται** με τον κόσμο των αμαρτωλών επιθυμιών και ουτοπικών οραμάτων του αιώνος τούτου, των προερχομένων από τον Σατανά. Γιατί πρέπει να συμμετέχουμε στις υπό τον πάπα θεατρικές Πανθρησκειακές συναντήσεις, σαν να συναποτελούμε κι εμείς, οι Ορθόδοξοι, κομπάρσους και πιόνια του διεθνούς κατεστημένου;


Δεν γνωρίζουν οι Ορθόδοξοι, ότι δια των Πανθρησκειακών επαφών τους, εκπέμπουν προς τα έξω μήνυμα υπακοής στους άρχοντες του κόσμου τούτου, και μάλιστα επί θρησκευτικών ζητημάτων;;

Σε μια κοντινότερα εστιασμένη φωτογραφία, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και ο πάπας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η συνάντηση δεν έγινε σε ουδέτερο συνεδριακό χώρο.

Δεν ήταν απλή συνάντηση γνωριμίας ή ένας ουδέτερος διάλογος, για την "ειρήνη" του κόσμου. Σκοπό είχε την προσευχή για την ειρήνη, την ασφάλεια κλπ στον κόσμο.



Έγινε σε θρησκευτικό τόπο, με θρησκευτικό τρόπο, ιδιότυπο βέβαια, και με τιμή η οποία επικεντρωνόταν όχι στον Κύριο Ιησού Χριστό, αφού συμμετείχαν πολλές εχθρικές στον Χριστιανισμό θρησκείες, αλλά στον αρχηγό της συνάθροισης, δηλ. τον πάπα της Ρώμης!



Μόνο ο πάπας μπορούσε να σκεφτεί να φέρει δίπλα - δίπλα σε προσευχή, κάθε ανθρώπινα επινοημένη (ψευτο-)θρησκεία, με την μόνη αληθινή και κατά αποκάλυψη δοσμένη θρησκεία, δηλ την Χριστιανική. Αλλά από τότε που πήρε την απόφαση να γίνει Αλάθητος, ήξερε ότι κανείς δικός του δεν θα διαμαρτυρόταν. Γι' αυτό έκανε ένα επί πλέον βήμα: πήρε απόφαση να γίνει πλανητικός Ειρηνάρχης και Ασφαλίτης!

Οι Ορθόδοξοι κουράσθηκαν μάλλον να αντιδρούν σοβαρά στον παλιότερό του τίτλο, γιατί να αντιδράσουν στους καινούργιους; Παλιότερα, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, επιτρέπει στον εαυτό του να πει: «Σας ρωτά ποτέ η γυναίκα σας πόσο αλάτι πρέπει να βάλει στο φαγητό; Ασφαλώς όχι. Έχει το αλάθητο. Αφήστε τον Πάπα να το έχει επίσης, αν θέλει»


Λειτουργία παρουσία του Πάπα
Ιστορική στιγμή η επίσκεψη του Βενέδικτου ΙΣτ' στο Φανάρι

Ο πάπας Βενέδικτος XVI, εδώ με τους ξένους διπλωμάτες στην πρεσβεία του Βατικανού (είναι και κράτος!), στην ?γκυρα. (28-11-2006)






Ο πάπας Βενέδικτος 16ος στην συναγωγή της Κολωνίας, περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει (19-8-2005). "Έδωσε την εντύπωση ενός μαθητού που εισερχόταν στο γραφείο του διευθυντού του σχολείου", δήλωσε ο μετέχων στην εκδήλωση Chantal Reich, στο "European Jewish Press".


Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι οι ομάδες των ξεπεσμένων Χριστιανών της Δύσης "δεν έχουν Θεό" και ας ονομάζονται Χριστιανικές. Έχουν φτιάξει, η κάθε μία, ένα θεό στα μέτρα της...







Στο βήμα εκπρόσωπος του Δαλάϊ Λάμα

Πίσω Ορθόδοξοι κλπ

Μακράν της οδού των αγίων Πατέρων η συνάντησις Βαρθολομαίου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου
(Πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης)

Έπαυσαν οι άνθρωποι να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, μεταξύ αληθείας και πλάνης. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού, της νέας αυτής θρησκείας του Αντιχρίστου, της Παναιρέσεως αυτής κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατά μικρές δόσεις επί δεκαετίες και καλυμμένο με ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν την Ουνία, με παρερμηνευόμενα χωρία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει ναρκώσει τις συνειδήσεις των περισσοτέρων και μάλιστα πολλών κληρικών και θεολόγων. Έχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ατμόσφαιρα ειρήνης και ενότητος με τον δήθεν διάλογο της αγάπης, μέσα στην οποία αναπαύονται μακάρια τα πλήθη, που παίρνουν ανυποψίαστα και δωρεάν από τα μέσα ενημέρωσης το χαπάκι της οικουμενιστικής ηρωίνης.


1. Λύπη και πίκρα των Ορθοδόξων

Γεμάτο πίκρα και στενοχώρια παρακολούθησε το θεοσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, του Χριστού όσα συνέβησαν κατά την συνάντηση του πατριάρχου Βαρθολομαίου με τον πάπα Βενέδικτο στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στα πολλά τηλεφωνήματα που εδέχθη ο γράφων, εκφραστικά αυτής της πικρίας, από πολλές επαρχίες και μητροπόλεις και από το Άγιον Όρος, ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν δύο: Ευλαβέστατος πνευματικός της Θεσσαλονίκης με πλήθος πνευματικών τέκνων είπε ότι δεν μπορεί να ησυχάσει, λυπάται μέχρι θανάτου, διότι εβίασαν, ατίμασαν την μάννα μας, την Ορθοδοξία. Έγγαμος ιερεύς, πολύτεκνος, της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, αποφασισμένος να διακόψει το μνημόσυνο του συμφωνούντος με όλα αυτά επισκόπου του, όταν διακριτικά του υπενθύμισα τις πιθανές διώξεις και ποινές μου είπε: «Προτιμώ να καλλιεργώ τα χωράφια μου, ως απλός αγρότης, και να κρατήσω την πίστη μου, παρά να συνεργήσω στην κατεδάφισή της και να πάω στην κόλαση μαζί με τον πατριάρχη και τους επισκόπους».
Δεν ξέρω αν ο απλοϊκός αυτός και ολιγογράμματος ιερεύς είχε διαβάσει συγγράμματα Αγίων Πατέρων• αυτά που είπε όμως εκφράζουν την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας για την στάση όλων των πιστών και των λαϊκών απέναντι των επισκόπων και των πρεσβυτέρων σε περίπτωση που δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αλλά ενισχύουν την αίρεση και την πλάνη. Το πλήθος των σχετικών πατερικών μαρτυριών υπάρχει τώρα στο βιβλίο μας «Κακή Υπακοή και Αγία Ανυπακοή». Υπενθυμίζουμε απλώς εδώ ενδεικτικά την γνώμη του μεγάλου αγωνιστού της Ορθοδοξίας εναντίον της αιρέσεως του Αρειανισμού, του Μ. Αθανασίου. Γράφει ότι στην περίπτωση που ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι οφθαλμοί της Εκκλησίας, συμπεριφέρονται κακώς και σκανδαλίζουν τον λαό, πρέπει να εκδιώκονται, έστω και αν υπάρχει κίνδυνος να μείνουν οι πιστοί χωρίς ποιμένα. Είναι καλύτερα, συμφέρει, χωρίς επισκόπους και ιερείς να γίνονται οι συνάξεις στους ναούς, παρά να ριφθούν οι πιστοί μαζί με τον επίσκοπο και τους ιερείς στην κόλαση, όπου πήγαν οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού μαζί με τους αρχιερείς τους Άννα και Καϊάφα: «Συμφέρον γαρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις την γέενναν του πυρός»(1). Αυτό έπραξε στις ήμερες μας ο Αγιορείτης Ιερομόναχος Γαβριήλ και με μια ολιγόλογη και θαρραλέα Δήλωση και Ομολογία διέκοψε το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, μετά τις συμπροσευχές και τις κοινές δηλώσεις με τον προηγούμενο πάπα, που έγιναν πριν από δύο έτη κατά την θρονική εορτή της Ρώμης στις 29 Ιουνίου του 2004 και την τελετήν των θυρανοιξίων ορθοδόξου ιερού ναού την 1ην Ιουλίου του αυτού έτους. Στο εξής, γράφει, για να μη θεωρηθεί ότι με την σιωπή μου συμφωνώ με όσα γίνονται, δεν θα συμμετέχω στις ακολουθίες που μνημονεύεται το όνομα του οικουμενικού πατριάρχου, αλλά θα παραμένω εις το κελλάκι μου «κάμνων την κανονικήν και καθωρισμένην μοναχικήν ακολουθίαν μου κατά μόνας εις ένδειξιν διαμαρτυρίας και έως ότου λάβη σαφή και συγκεκριμένην θέσιν η Ι. Κοινότης του Αγίου Όρους περί των συμβάντων γεγονότων των ως άνω ημερών» (2).

2. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού και του Συγκρητισμού σε αυξημένες δόσεις

Υπάρχουν πολλές τέτοιες άγρυπνες και ευαίσθητες συνειδήσεις Ορθοδόξων, των οποίων όμως η φωνή και η στάση δεν φθάνουν στις ακοές και στα όμματα των πολλών και εν πολλοίς αδιαφόρων πιστών. Αντίθετα προβάλλονται και μεγαλύνονται όσοι κληρικοί και θεολόγοι υμνούν και προσκυνούν το θηρίο της Αποκαλύψεως, τον θρησκευτικό συγκρητισμό του Αντιχρίστου, την ισοπέδωση θρησκειών και ομολογιών, το πολυπολιτισμικό και πολυθρησκευτικό μοντέλο της δήθεν Νέας Εποχής, που επαναφέρει τον κόσμο στο σκοτάδι και στην διαφθορά της προ Χριστού εποχής, η οποία είχε γεράσει και φθαρή μέσα σε πάθη ατιμίας. Κατά το μέτρο που εκδιώκεται ο Χριστός και αποχριστιανίζεται ο κόσμος, και μάλιστα ο δυτικός και «πολιτισμένος», με ευθύνη του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, κατά το ίδιο μέτρο το κενό καλύπτει ο Διάβολος. Μεταλλάσσεται η αλήθεια του Θεού, η αληθινή θεογνωσία του Ευαγγελίου, με το ψεύδος της νέας ειδωλολατρίας του πολυπολιτισμού και του συγκρητισμού, με συνέπεια να ατονήσει η τήρηση των εντολών και να φθάσουν οι άνθρωποι εις «αδόκιμον νουν» «πεπληρωμένοι πάσης κακίας», ακόμη και στην διάπραξη της πιο απεχθούς ακαθαρσίας του Σοδομισμού, της επαινούμενης και ασκούμενης ακόμη και από κληρικούς ομοφυλοφιλίας, όπως ακριβώς παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος την προ Χριστού εποχή στο πρώτο κεφάλαιο της Προς Ρωμαίους Επιστολής, στην οποία θέλουν να μας επαναφέρουν ως δήθεν Νέα Εποχή οι του συγκρητισμού και της Πανθρησκείας. Όσες συναντήσεις και αν γίνουν του πάπα με ορθοδόξους πατριάρχες, η μόνη οδός επανευαγγελισμού των Χριστιανών είναι η εν μετανοία επάνοδος, η μίμηση του Αποστόλου Πέτρου στα δάκρυα που έχυσε για την άρνηση του Χριστού, του πάπα τώρα για την άρνηση της Αγίας Ορθοδοξίας των κοινών Πατέρων και Αγίων της πρώτης χιλιετηρίδος. Αν εξακολουθήσει να επιμένει εγωιστικά στο δήθεν αξίωμα του Πέτρου και στα κλειδιά της Βασιλείας, όπως έπραξε και αυτές τις ήμερες στην Κωνσταντινούπολη, σε κοσμικές φιλοδοξίες και πρωτεία, τότε δεν ισχύει το «ποίμαινε τα πρόβατά μου»(3), αλλά το «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων»(4).
Μέσα, λοιπόν, στο κλίμα αυτό της δήθεν Νέας Εποχής, που διαμορφώνουν ο παπικός και προτεσταντικός Οικουμενισμός, με απώτερο όραμα την πανθρησκεία του Αντιχρίστου, ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν κηρύσσονται ως το μοναδικό φως, η μόνη οδός σωτηρίας, συνεργούντων δυστυχώς και συμφωνούντων και των περισσοτέρων Ορθοδόξων πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων. Διαψεύδουμε στην πράξη αυτό που ψάλλουμε στο τέλος κάθε θείας Λειτουργίας, ότι δηλαδή «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον, εύρομεν πίστιν αληθή αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες». Δυστυχώς το φως που έδωσε η πατριαρχική θεία λειτουργία στο Φανάρι με την λειτουργική συμμετοχή του πάπα δεν ήταν το αληθινό Φως, η αληθινή πίστις, αλλά το σκότος και η πλάνη των αιρέσεων του filioque, του πρωτείου, των αζύμων, του καθαρτηρίου πυρός, της κτιστής Χάριτος, της κακοποιήσεως όλων των μυστηρίων, της κοσμικής εκκλησίας του Βατικανού που υπέκυψε στους πειρασμούς του Διαβόλου (5), για να αποκτήσει πλούτη και εξουσία, να γίνει κοσμικό κράτος και ουσιαστικά να παύσει να έχει σχέση με τον Χριστό και τον Χριστιανισμό κατά τον Ντοστογιέφσκυ. Και το σκότος αυτό μεταδόθηκε μέχρι εκεί που εργάζονται ορθόδοξοι ιεραπόστολοι, οι οποίοι διερωτήθηκαν πως τώρα μπορούν να πείσουν τους ανθρώπους να γίνουν Ορθόδοξοι και όχι Ρωμαιοκαθολικοί ή πως να ενισχύσουν πολλούς που έγιναν Ρωμαιοκαθολικοί να έλθουν στην Ορθοδοξία, και αυτοί είναι πάρα πολλοί στις χώρες της ιεραποστολής, όταν μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο η εικόνα των συμπροσευχομένων και εν πολλοίς συλλειτουργούντων δύο προκαθημένων, του πάπα και του πατριάρχου, αλληλοασπαζομένων και από κοινού ευλογούντων; Διερωτώμεθα και εμείς μετά του Αποστόλου Παύλου και μετά του 46ου αποστολικού κανόνος, ο οποίος απαγορεύει να δεχόμαστε το βάπτισμα και την Θ. Ευχαριστία των αιρετικών, τα οποία δυστυχώς και πάλι έχουν αναγνωρίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και άλλες ορθόδοξες εκκλησίες, που επιτρέπουν σιωπηρώς ακόμη και το κοινόν ποτήριον. «Τις γαρ κοινωνία φωτί προς σκότος; Τίς δε συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ ή τις μερίς πιστώ, μετά απίστου;»(6). Πώς θα τολμήσουμε σε λίγες ημέρες να απευθυνθούμε προς τον γεννώμενο Χριστό• και να ψάλλουμε ότι «Η Γέννησίς Σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως» και ότι όπως οι Μάγοι έτσι και εμείς τον προσκυνούμε «ως τον ήλιον της Δικαιοσύνης» και ευρίσκουμε την σωτηρία πιστεύοντες στη «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της Πίστεως, στην Ορθόδοξη δηλαδή Εκκλησία; Πόσες εκκλησίες υπάρχουν, και πόσες πίστες, και πόσα βαπτίσματα, μία, ένα ή πολλές και πολλά; Αν δεν είναι μία, η Ορθόδοξη, τότε κάνει λάθος ο Απόστολος Παύλος που λέγει «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα»(7):
Τα ερωτήματα όμως αυτά τώρα δεν προβληματίζουν, δεν γίνεται κατανοητή ακόμη και η έννοια της αιρέσεως. Έπαυσαν οι άνθρωποι να διακρίνουν μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, μεταξύ αληθείας και πλάνης. Το ναρκωτικό του Οικουμενισμού, της νέας αυτής θρησκείας του Αντιχρίστου, της Παναιρέσεως αυτής κατά τον Γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς, διδόμενο κατά μικρές δόσεις επί δεκαετίες και καλυμμένο με ορθοδοξοφανές περικάλυμμα σαν την Ουνία, με παρερμηνευόμενα χωρία της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, έχει ναρκώσει τις συνειδήσεις των περισσοτέρων και μάλιστα πολλών κληρικών και θεολόγων. Έχει δημιουργήσει μία φανταστική, ψεύτικη ατμόσφαιρα ειρήνης και ενότητος με τον δήθεν διάλογο της αγάπης, μέσα στην οποία αναπαύονται μακάρια τα πλήθη, που παίρνουν ανυποψίαστα και δωρεάν από τα μέσα ενημέρωσης το χαπάκι της οικουμενιστικής ηρωίνης. Οι δόσεις διαρκώς γίνονται ισχυρότερες• από την απλή συνεργασία σε πρακτικά και κοινωνικά θέματα, από τις δηλώσεις των Ορθοδόξων αντιπροσώπων στα οικουμενιστικά συνέδρια ότι μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η αληθής Εκκλησία, φθάσαμε στην πλήρη κατεδάφιση των ιερών κανόνων, με απροκάλυπτες και εμφανείς πλέον συμπροσευχές εις τα όμματα αγγέλων και ανθρώπων, εις την διακωμώδηση του φρικτού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, μυστηρίου απολύτου εν αληθεία ενότητος, με τους λειτουργικούς ασπασμούς των αιρετικών και τις υπέρ αυτών δεήσεις των διακόνων και τους πολυχρονισμούς των ιεροψαλτών.


3. Τα βήματα του Αθηναγόρα δεν είναι βήματα των Αποστόλων και των Πατέρων

Φαντάζεται κανείς τον Μ. Αθανάσιο να έχει απέναντί του τον Άρειο, στο αντίθρονο, να συμπροσεύχονται και να αλληλοασπάζονται στο «αγαπήσωμεν αλλήλους», και ο χορός των ψαλτών να εύχεται υπέρ της μακροημερεύσεως του Αρείου, για να συνεχίζει το αιρετικό καταστροφικό του έργο; Έχει καμμία σχέση η εικόνα, που παρουσιάζει τον Άγιο Νικόλαο να ραπίζει, να χαστουκίζει τον Άρειο, με την εικόνα του πατριάρχου να ασπάζεται τον παναιρετικό πάπα και να θεωρεί ευλογία την παρουσία του; Ποιος έχει δίκαιο, ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που καταράται τον πάπα, ή ο πατριάρχης που τον επαινεί και τον περιπτύσσεται ως αδελφόν; Οι μοναχοί της ερήμου της Παλαιστίνης με ηγέτη τον εορτάζοντα επίσης αυτές τις ημέρες Άγιο Σάββα, που εκράτησαν την Εκκλησία αμόλυντη από την αίρεση του Μονοθελητισμού, ή ο ταλαίπωρος και δυστυχής μοναχός του Αγίου Όρους που συνέθεσεν ύμνους και τροπάρια, για να τιμήσουν την επίσκεψη του αιρετικού πάπα στο Φανάρι; (ΣΗΜ. «ΆΛ. ΟΨ.»: Στην Ανακοίνωση της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους στις 30/12/2006, δηλ. κατόπιν της συγγραφής του παρόντος άρθρου, διαψεύδεται η πληροφορία ότι τα τροπάρια τα συνέθεσε Αγιορείτης μοναχός). Έχουν αυτοί οι Αγιορείτες καμμία σχέση με τους οσιομάρτυρες Αγιορείτες, που εμαρτύρησαν αντιδρώντες στον φιλοπαπισμό του πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου;



Είναι βέβαιο πως η Αγία Ευφημία, της οποίας το σκήνωμα ευρίσκεται στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου, και η οποία «λίαν ηύφρανε τους Ορθοδόξους και κατήσχυνε τους κακοδόξους» Μονοφυσίτες, δεν ευφραίνεται, αλλά λυπάται με όλα αυτά και συστέλλει την Χάρη της. Το ίδιο ισχύει και για τους Αγίους Γρηγόριο Θεολόγο και Ιωάννη Χρυσόστομο, των οποίων τα λείψανα ασπάσθηκαν ο πατριάρχης και ο πάπας• δεν ευφράνθηκαν, αλλά λυπήθηκαν. Η αποστολική διαδοχή δεν είναι μόνον χρονική διαδοχή στους θρόνους, αλλά είναι και διαδοχή στους τρόπους και στη διδασκαλία• «και τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος». Διακόπτεται, όταν διακοπεί η συνέχεια της αληθείας, της ορθοδόξου πίστεως. Το μόνο αληθές στις προσφωνήσεις και ομιλίες του πατριάρχου είναι ότι ακολουθεί τα βήματα των προκατόχων του Αθηναγόρου και Δημητρίου. Η ιστορία, όμως, της Εκκλησίας δεν αρχίζει από τον Αθηναγόρα, αλλά έχει οπίσω της δύο χιλιάδων ετών ιστορία αγώνων εναντίον των ετεροθρήσκων και ετεροδόξων και χιλίων διακοσίων περίπου ετών ιστορία αγωνιστών πατριαρχών και ομολογητών, αρχιερέων, ιερέων, μοναχών και λαϊκών εναντίον του Παπισμού, από του Μ. Φωτίου μέχρι σήμερα. Και ασφαλώς οι ορθόδοξοι ακολουθούμε τους αναγνωρισμένους από την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας Αγίους και Πατέρες και όχι τους αιρετίζοντας και λατινοφρονούντας συγχρόνους πατριάρχας, αρχιεπισκόπους και επισκόπους. Τα βήματα του Αθηναγόρου και του Δημητρίου δεν είναι βήματα των Αποστόλων και των Πατέρων.

4. Γκρεμίζεται ο φράκτης της Ορθοδοξίας. Ακοινώνητοι και αμνημόνευτοι οι επίσκοποι

Αυτά γράφονται εν πλήρει συνειδήσει των ιστορικών όντως στιγμών που ζούμε, από τις αρνητικές και καταστροφικές της Ορθοδοξίας ενέργειες και εκδηλώσεις. Εν πλήρει συνειδήσει επίσης των ευθυνών και των συνεπειών αυτής μας της στάσεως.
Προτιμούμε να διωκόμεθα και να συκοφαντούμεθα, παρά να μένουμε σιωπηλοί και αφωνότεροι ιχθύος μπροστά στην εμφανή κακοποίηση της Ορθοδόξου Πίστεως, να είμαστε με τους Αγίους, παρά να έχουμε την φιλία και την συμπάθεια των φιλοπαπικών και λατινοφρόνων. Περιμένουμε και προσευχόμεθα να ενισχυθεί και με επισκόπους η ορθόδοξη παράταξη, όπως και με δειλιώντες ακόμη και αμφιρρέποντες ιερείς και μοναχούς. Η αλήθεια, πάντως, δεν είναι συνάρτηση αριθμών και ποσών. Οι πολλοί πολλάκις έχουν κάνει ισχυρό το ψεύδος και την πλάνη. Επισημαίνουμε ότι η τηλεοπτική εικόνα της συναντήσεως πατριάρχου και πάπα, οι λειτουργικοί ασπασμοί και πολυχρονισμοί, αφύπνισαν τις συνειδήσεις πολλών οι οποίοι διαπιστώνουν ότι κινδυνεύει πλέον η ακεραιότητα της αλήθειας, ότι οι μνημονευόμενοι στη Θ. Λειτουργία επίσκοποι, ως εγγυητές της εν τη πίστει ενότητος δεν ορθοτομούν τον λόγον της αληθείας, δεν ευρίσκονται σε κοινωνία με τους προ αυτών Αγίους, αλλά ουσιαστικά είναι ακοινώνητοι, ως κοινωνούντες με τους ακοινωνήτους. Είναι μεγάλη η ευθύνη όσων σιωπούν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως.
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, επικρινόμενος από συμμοναστάς του, γιατί άφησε το αγιορειτικό του ησυχαστήριο, την προσευχή και την νήψη, και κατήλθε στη Θεσσαλονίκη, για να αναλάβει τον αγώνα εναντίον του παπικού Βαρλαάμ και των ομοφρόνων του, χαρακτηρίζει ως «ανευλαβή ευλάβεια» την παραίτηση από το να παρουσιάζουμε την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας και να ελέγχουμε την αίρεση και την πλάνη, όπως έπραξαν οι Άγιοι Πατέρες και για τις πιο μικρές κακοδοξίες. Αληθής ευσέβεια είναι να ακολουθούμε όχι αυτούς, που καταστρέφουν τους φράκτες, για να εισέλθουν οι αιρετικοί, αλλά τους θεοφόρους Πατέρας. Αν παραβλέψει κανείς και υποτιμήσει και ενός μόνο Πατρός την διδασκαλία, αδυνατίζει ο φράκτης σε εκείνο το σημείο και εισέρχεται από εκεί όλο το πλήθος των κακοδόξων αιρετικών. Θλίβεται κανείς και σπαράσσει μέχρι βαθέων, αναλογιζόμενος και μόνο την πατριαρχική ρήση, που θεωρεί τους Αγίους Πατέρες, οι οποίοι αγωνίσθηκαν εναντίον του πάπα ως θύματα του Διαβόλου και αξίους της συγχωρήσεως και του ελέους του Θεού (Cool . Αν όμως, ο Μ. Φώτιος, ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και πλείστοι άλλοι πολέμιοι των αιρέσεων του Παπισμού, είναι όργανα και θύματα του Διαβόλου, πρέπει να τους διαγράψουμε από τις δέλτους των Αγίων, να καταργήσουμε τις εορτές και τις ακολουθίες, και αντί να επικαλούμεθα τις πρεσβείες και την βοήθειά τους, να τους κάνουμε μνημόσυνα και τρισάγια, για να τους συγχωρήσει ο Θεός. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πάντως λέγει: «Τοιγαρούν, τούτ' έστιν αληθής ευσέβεια, το μη προς τους θεοφόρους πατέρας αμφισβητείν. Και γαρ των προειρημένων αγίων αι θεολογίαι όρος εισί θεοσεβείας αληθούς και χάραξ, ώσπερ εκάστη τον οιονεί φραγμόν και το περιτείχισμα της ευσεβείας συμπληρούσα, καν περιέλη τις μίαν γουν αυτών, εκείθεν ο της κακονοίας των αιρετικών εσμός εισρυήσεται πολύς»(9). Χαρακτηρίζει, μάλιστα, όσους σιωπούν και δεν αγωνίζονται εναντίον των αιρέσεων ως τρίτο είδος αθεΐας, ενώ στα δύο πρώτα είδη κατατάσσει τους απίστους και τους αιρετικούς (10). Είναι εύλογη αύτη η εκτίμηση, αν αναλογισθεί κανείς την αξιωματική ρήση, ότι σιωπή σημαίνει συγκατάθεση.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

5. Καταφρόνησις των Ιερών Κανόνων. «Ένοχος ένοχον ου ποιεί»

Δεν θα επεκταθούμε τώρα περισσότερο. Είχαμε αποφασίσει εν όψει των Χριστουγέννων να αναστείλουμε τους αγώνες και να περιμένουμε• τα γεγονότα όμως τρέχουν κατεδαφίζεται η ευσέβεια, ακυρώνεται το νόημα της θείας ενανθρωπήσεως, και παρεμποδίζεται το έργο της σωτηρίας. Χριστούγεννα χωρίς αληθινό Χριστό, χωρίς αληθινή πίστη, δεν έχουν κανένα νόημα• καταντούν κοσμική εορτή ευωχίας υλικής και σωματικών απολαύσεων. Σε λίγες ημέρες το σκηνικό θα επαναληφθεί και στη Ρώμη με την εκεί επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Στο επόμενο φύλλο του «Ορθοδόξου Τύπου» θα παρουσιάσουμε ένα συγκλονιστικό θαύμα του εορτάζοντος αυτές τις ημέρες Αγίου Σπυρίδωνος, πολιούχου Κερκύρας, με το οποίο απέβαλε και απομάκρυνε από τον ναό του, επομένως και από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τον πάπα, ως και τα επί του θαύματος σχόλια του Αγίου Αθανασίου του Παρίου. Στη συνέχεια δε με τη βοήθεια, του Θεού και τις πρεσβείες των εναντίον του πάπα αγωνισθέντων, ομολογησάντων και μαρτυρησάντων Αγίων, θα σχολιάσουμε θεολογικά και εκκλησιολογικά όσα έγιναν στο Φανάρι, «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσι» και όχι «τοις βήμασι» του Αθηναγόρου και του προκατόχου του Μελετίου Μεταξάκη. Θα δείξουμε ότι εκτός των συνηθισμένων ήδη συμπροσευχών, γίνονται και συλλείτουργα, συμμετοχές στο κοινό ποτήριο σε «οικουμενικές» λειτουργίες (11), και απλώς αυτό αποκρύπτεται δεν εμφανίζεται επισήμως, διότι η οικουμενιστική ηρωίνη δεν έχει ναρκώσει ακόμη όλες τις συνειδήσεις, υπάρχουν μερικοί «φανατικοί», που αρνούνται να μετάσχουν στη νάρκωση και αντιδρούν.
Είναι αδιανόητο να επιδιώκουμε την ενότητα με τους αιρετικούς και να αποσχιζόμαστε από τους αδελφούς μας Ορθοδόξους• εκείνους να τους αγκαλιάζουμε, και αυτούς να τους αφορίζουμε και να τους τιμωρούμε. Εμείς παραμένουμε ενωμένοι με την ανά τους αιώνας Εκκλησία των Αγίων, με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ως τρόφιμοι και τέκνα της. Αποδεχόμαστε όλα τα δόγματά της, όλους τους ιερούς κανόνες της, όλες τις οικουμενικές και τοπικές συνόδους και αποκρούουμε και αποκηρύσσουμε όλες τις αιρέσεις, παλαιές και νεώτερες, και μεταξύ αυτών τις πάμπολλες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού. Όσοι τις δικαιολογούν ως θεολογούμενα, όσοι αναγνωρίζουν τα μυστήρια και την Χάρη των δήθεν αδελφών εκκλησιών, όσοι εσμίκρυναν και εξευτέλισαν την Εκκλησία, συναριθμούντες αυτήν μεταξύ των αιρέσεων, των δήθεν εκκλησιών, αυτοί σχίζουν και διαιρούν τους Ορθοδόξους πιστούς και υπόκεινται στα σχετικά επιτίμια των ιερών κανόνων, που δεν έχουν παλιώσει, ούτε έχουν ακυρωθή, αλλά ίσχυαν, ισχύουν και θα ισχύουν πάντοτε. Η νέα εποχή, η καινή κτίση, άρχισε δια της ενανθρωπήσεως, δια της Γεννήσεως του Χριστού και συνεχίζεται δια των Αποστόλων και των Πατέρων. Δεν την αρχίζουν τώρα οι πατριάρχες και οι αρχιεπίσκοποι, που διακρίνουν τις εποχές και διαιρούν την Εκκλησία, για να αποφύγουν τις συνέπειες της συνεχείας και της ταυτότητος.
Όσοι τολμήσουν να χρησιμοποιήσουν κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον κάποιους κανόνες ως κανόνια εναντίον των αγωνιστών και ομολογητών της Ορθοδοξίας, ας σκεφθούν εν πρώτοις ότι είναι εμφανώς και καταφανώς με όσα δημοσίως λέγουν και πράττουν ένοχοι οι ίδιοι πλήθους κανονικών παραβάσεων, και ότι εκτός του ότι «ένοχος ένοχον ου ποιεί», ενεδρεύει σε περίπτωση αδίκων αποφάσεων ο κίνδυνος της ταυτοπαθείας είτε εν ζωή, είτε μετά θάνατον. Μνημονεύουμε ενδεικτικά μερικούς μόνον κανόνες που έχουν πλέον κουρελιασθή από τους παραβαίνοντες: «Επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος αιρετικοίς συνευξάμενος μόνον, αφοριζέσθω, ει δε επέτρεψεν αυτοίς ως κληρικοίς ενεργήσαί τι, καθαιρείσθω» (12). «Επίσκοπον ή πρεσβύτερον αιρετικών δεξαμένους Βάπτισμα ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν• τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαλ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου» (13). «Περί του μη συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις οίκον Θεού, επιμένοντας τη αιρέσει» (14). «Ότι ου δει αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αίτινές εισιν, αλογίαι μάλλον, ή ευλογίαι»(15). «Ότι ου δει αιρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι» (16). «Ασπασίως τους θείους κανόνας ενστερνιζόμεθα και ολόκληρον την αυτών διαταγήν και ασάλευτον κρατύνομεν, των εκτεθέντων υπό των σαλπίγγων του Πνεύματος πανευφήμων Αποστόλων, των τε εξ αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των τοπικών συναθροισθεισών επί εκδόσει τοιούτων διαταγμάτων και των Αγίων Πατέρων ημών εξ ενός γαρ άπαντες και του αυτού Πνεύματος αυγασθέντες, ώρισαν τα συμφέροντα• και ους μεν τω αναθέματι παραπέμπουσι αναθεματίζομεν, ους δε τη καθαιρέσει, και ημείς καθαιρούμεν, ους δε τω αφορισμώ, και ημείς αφορίζομεν, ους δε επιτιμίω παραδιδόασι και ημείς ωσαύτως υποβάλλομεν»(17).



Παραπομπαί:

1. Βλ. ΒΕΠΕΣ 33, 199.
2. Το πλήρες κείμενο της Δηλώσεως - Ομολογίας, βλ. στο περιοδικό «Άγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης», τεύχος 204, Ιούλιος - Αύγουστος 2004, σελ. 35 και στο περιοδικό «Θεοδρομία» 8 (2006) 387 - 388.
3. Ιω. 21, 16.
4. Ματθ. 16, 23.
5. Ματθ. 4, 1-11.
6. Β' Κορ. 6, 14. Κανών ΜΣΤ' Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπον ή πρεσβύτερον, αιρετικών δεξαμένους Βάπτισμα ή θυσίαν, καθαιρείσθαι προστάσσομεν. Τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου;».
7. Εφ. 4, 5.
8. Βλ. «Εκκλησιαστική Αλήθεια» (16-2-1998): «Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζήτησιν ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον αυτού, όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων». Η φρικτή αυτή δήλωση προκάλεσε δικαιολογημένα έγγραφη αντίδραση του Αγίου Όρους. Οι πατριαρχικές εξηγήσεις και ερμηνείες δεν είναι καθόλου πειστικές. Χρειαζόταν αναγνώριση του λάθους και αίτηση συγγνώμης από τους Αγίους και από το ορθόδοξο πλήρωμα.
9. Προς τον ευλαβέστατον εν μοναχοίς κυρ Διονύσιον 5, εν Π. Χρήστου, Γρηγορίου Παλαμά Συγγράμματα. Θεσσαλονίκη 1966, τόμ. 2, σελ. 486.
10. Αυτόθι, σελ. 482. Τα δύο άλλα είδη αθεΐας είναι η απιστία και η αίρεση, όπως αναπτύσσει στο εν λόγω έργο.
11. Είναι συγκλονιστική η περιγραφή «οικουμενικής» λειτουργίας στη Σύρο, από τον καθηγητή Κ. Μπέη, και τώρα κληρικό της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης, ο οποίος εν χαρά και καυχήσει περιγράφει αυτήν την καταλυτική των Ιερών Κανόνων και της Πατερικής Παραδόσεως εμπειρία. Βλ. Αθ. Σακαρέλλου, «Η Νέα Εποχή», εν «Ορθόδοξος Τύπος», φύλ. 1667, 1 Δεκεμβρίου 2006, σελ. 3: «Όταν ήλθε η στιγμή να απαγγελθεί το "Πιστεύω", ο καθολικός επίσκοπος κάλεσε όλους τους πιστούς, αδιάκριτα από δόγματα, να το απαγγείλουν κατά το αρχικό τυπικό της συνόδου της Νίκαιας, δίχως το φιλιόκβε. Και όταν ήλθε η ώρα της θείας κοινωνίας, εμβάπτιζε την όστια στο δισκοπότηρο με τον οίνο, έτσι ώστε κατά το λόγο του μεγάλου Αθηναγόρα να μπορούμε όλοι να κοινωνήσουμε από το ίδιο δισκοπότηρο. Και κοινωνήσαμε. Καθολικοί, ορθόδοξοι και διαμαρτυρόμενοι. Από το κοινό δισκοπότηρο της κοινής πίστης. Δίχως σύνορα και δίχως μισαλλόδοξες προκαταλήψεις». Δεν αμφιβάλλουμε για τις νομικές γνώσεις του καθηγητού, αν και θα περιμέναμε περισσότερη ευαισθησία απέναντι των κανόνων δικαίου της Εκκλησίας, για των οποίων την καταπάτηση καυχάται. Η άγνοια πάντως στοιχειωδών λειτουργικών όρων, που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτηταί της Θεολογικής Σχολής, όπως προκύπτει από αυτό και μόνο το απόσπασμα, συνηγορεί ότι πρέπει να μη είναι τόσο βέβαιος για τις θεολογικές θέσεις που εκφράζει (π.χ. τυπικό της συνόδου της Νίκαιας, δισκοπότηρο κ.ά.)
12. Κανών ΜΕ' Αγίων Αποστόλων.
13. Κανών ΜΣΤ΄ Αγίων Αποστόλων.
14. Κανών ΣΤ΄ εν Λαοδικεία Συνόδου.
15. Κανών ΛΒ' εν Λαοδικεία Συνόδου.
16. Κανών ΛΓ εν Λαοδικεία Συνόδου.
17. Κανών Α' της εν Νικαία Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.


Ορθόδοξος Τύπος, 22 ΔΕΚ 2006




Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ,

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΒΙΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, ΣΕ ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ.

Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΙΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΠΙΑΣΜΑΤΑ, ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΙΜΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ.

ΤΩΡΑ ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΛΛΩΠΙΣΘΕΙ, ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΤΕΙΝΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΕΙ ΟΛΟΥΣ, ΚΛΗΡΟ ΚΑΙ ΛΑΟ.

Είναι επομένως χρήσιμο να ανατρέξουμε στη Σοφία της Εκκλησίας, για να βρούμε τα σχετικά με το πρόβλημα, τις προειδοποιήσεις, τις απαντήσεις, αλλά και τη μελλοντική εξέλιξη, διότι ακόμη και αυτή μας έχει γίνει γνωστή από τον προφητικό λόγο!

Δυστυχώς το κατασκεύασμα του Οικουμενισμού προωθείται μέσα στο σχέδιο της πολτοποίησης όλων των θρησκειών, και της εγκαθίδρυσης της Πανθρησκείας, η οποία θα επινοήσει νέα λειτουργικά σύμβολα, όπως αστέρι αντί σταυρού, ψευτο-ευαγγέλια κλπ, και θα γίνει η επίσημη θρησκεία στα χρόνια του Αντιχρίστου.










Αυτά λένε οι προφητείες

Οι Απόστολοι: (Το τέλος δεν θα έρθει) ?«εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας?» (Απ. Παύλος Θεσ. Β΄β.3) δηλ. θα προηγηθεί η αποστασία από τον ερχομό του Αντιχρίστου, και μάλιστα αυτό είναι το κυριότερο εκκλησιαστικό σημάδι.

Ήδη στα 2000 χρόνια, η Εκκλησία αντιμετώπισε και παραμέρισε πάρα πολλές αιρετικές ομάδες που αποστάτησαν απ? αυτή. Από τους σύγχρονους αποστάτες, και επομένως προδρόμους κατά το παρόν εδάφιο του Αντιχρίστου, είναι οι αποκομμένοι από τους Πατέρες της Εκκλησίας Ρωμαιοκαθολικοί, οι υποταγμένοι στο αιρετικό διευθυντήριο του Βατικανού, τους οποίους ξεπέρασαν οι διάφορες προτεσταντικές ομάδες σε αυθαιρεσία, προσθέτοντας αναρίθμητες αιρέσεις, καταργώντας την Παράδοση της Εκκλησίας, τη διδασκαλία των Θεοφόρων Πατέρων, και τη λειτουργική τάξη, και αντικαθιστώντας την με δικά τους επινοήματα. Στην εποχή μας όμως, επειδή το θέλουν τα αφεντικά και οι εργολάβοι - πολιτικοί της Νέας Τάξης, πρέπει όλους αυτούς τους ηγέτες ?εκκλησιών? να τους αγκαλιάζουμε με «αγάπη».

Κρίμα που δεν το είχαν πάρει χαμπάρι το μυστικό οι προγενέστεροι Πατέρες, να λύσουν άνετα τα προβλήματα της εποχής των! Ούτε με τους αυτοκράτορες θα τα έβαζαν, ούτε με τους αιρετικούς, διότι θα τους έδειχναν ?αγάπη?!!!

«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (Απ. Παύλος Τίτ. Γ10). Οι Ορθόδοξοι όμως επιμένουμε να μετέχουμε συνεχώς σε συναθροίσεις αιρετικών? Και βέβαια υπάρχουν οι Αποστολικοί κανόνες που ορίζουν ότι επιβάλλεται να μην έχομε πνευματική επαφή μαζί τους, για όποιον τυχόν δεν κατάλαβε τα προηγούμενα αποσπάσματα των Γραφών? Πχ ο 10ος κανών αναφέρει ότι όποιος συμπροσευχηθεί ακόμα και στο σπίτι του, με άτομο που δεν έχει (Μυστηριακή) κοινωνία (διότι δεν ανήκει στην ίδια με μας Ορθόδοξη Εκκλησία), να επιτιμάται με αφορισμό: «εί τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται ούτος αφοριζέσθω». Και ο Απόστολος της αγάπης, ο ?γιος Ιωάννης ο Θεολόγος, διευκρινίζει πολύ απλά τι είναι (η κατά Θεόν) αγάπη:

«Και αύτη εστίν η αγάπη, ίνα περιπατώμεν κατά τας εντολάς αυτού». (Ιω. Β΄, Α-6)

Έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς;



«Οι Εβραίοι και οι Ισλαμικοί λαοί, και οι Χριστιανοί… αυτές οι τρεις εκφράσεις του ίδιου
μονοθεϊσμού, μιλούν με τις αυθεντικότερες και αρχαιότερες, κι ακόμα με τις τολμηρότερες και
πειστικότερες φωνές.
Γιατί να μην είναι δυνατό, το όνομα του ίδιου Θεού, αντί να προκαλεί αδιάλλακτη εναντιότητα,
να οδηγεί μάλλον σε αμοιβαίο σεβασμό, κατανόηση και ειρηνική συνύπαρξη: Δεν θα έπρεπε η
αναφορά στον ίδιο Θεό, στον ίδιο Πατέρα, χωρίς προκαταλήψεις στη θεολογική συζήτηση, να μας
οδηγήσει μάλλον να ανακαλύψουμε μια μέρα αυτό που είναι τόσο προφανές, αλλά και τόσο
δύσκολο – ότι είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου Πατέρα κι ότι γι’ αυτό είμαστε όλοι αδέλφια;»
Πάπας Παύλος ο 6ος, La Croix, 11 Αυγ. 1970
Την Πέμπτη 2 Απριλίου 1970, μια μεγάλη θρησκευτική εκδήλωση έλαβε χώρα στη Γενεύη.
Μέσα στο πλαίσιο εργασιών της δεύτερης Συνδιάσκεψης του «Συνδέσμου Ενωμένων Θρησκειών»,
οι αντιπρόσωποι δέκα μεγάλων θρησκειών είχαν προσκληθεί να συγκεντρωθούν στον καθεδρικό
ναό του αγίου Πέτρου. Αυτή η «κοινή προσευχή» βασιζόταν στο ακόλουθο κίνητρο: «Οι πιστοί
όλων αυτών των θρησκειών είχαν προσκληθεί να συνυπάρξουν στη λατρεία του ίδιου Θεού!» Ας
δούμε αν αυτός ο ισχυρισμός είναι έγκυρος στο φως της Αγίας Γραφής.
Με σκοπό να εξηγήσουμε καλύτερα το θέμα, θα περιοριστούμε στις θρησκείες που έχουν
ιστορικά ακολουθήσει η μια την άλλη με αυτή τη σειρά: Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλάμ. Αυτές
οι τρεις θρησκείες για την ακρίβεια, προβάλλουν αξιώσεις για κοινή καταγωγή: ως λάτρεις του
Θεού του Αβραάμ.
Έτσι είναι μια πολύ διαδεδομένη γνώμη και καθώς όλοι αξιώνουμε ότι είμαστε απόγονοι του
Αβραάμ (οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι κατά σάρκα και οι Χριστιανοί πνευματικά), έχουμε όλοι
ως Θεό το Θεό του Αβραάμ και λατρεύουμε και οι τρεις μας (ο καθένας με το δικό του τρόπο,
φυσικά) τον ίδιο Θεό. Και αυτός ο ίδιος Θεός συνιστά με κάποιο τρόπο το σημείο ενότητας και
«αμοιβαίας κατανόησης» κι αυτό μας προσκαλεί σε μια «αδελφική σχέση», όπως τόνισε ο
Μεγάλος Ραββίνος Δρ. Safran, παραφράζοντας τον Ψαλμό: «Ω, πόσο ωραίο είναι να βλέπεις
αδέλφια να κάθονται μαζί…»
Μ’ αυτήν την οπτική είναι φανερό ότι ο Ιησούς Χριστός, Θεός και άνθρωπος, ο Υιός ο
Αιώνιος και Συνάναρχος με τον Πατέρα, η ενσάρκωση Του, ο Σταυρός Του, η ένδοξη
Ανάστασή Του και η Δεύτερη και τρομερή Παρουσία Του – γίνονται δευτερεύουσες
λεπτομέρειες που δεν μπορούν να μας εμποδίσουν από το να «συναδελφωθούμε» με
αυτούς που τον θεωρούν ως «ένα απλό προφήτη» (σύμφωνα με το Κοράνι) ή ως «το γιο
μιας πόρνης» (σύμφωνα με συγκεκριμένες Ταλμουδικές παραδόσεις)! Έτσι θα βάζαμε τον
Ιησού το Ναζωραίο και τον Μωάμεθ στο ίδιο επίπεδο. Δεν ξέρω ποιος Χριστιανός άξιος του
ονόματος μπορεί να το δεχτεί αυτό στη συνείδησή του.
Κάποιος μπορεί να πει ότι σ’ αυτές τις τρεις θρησκείες, αν βάλουμε στην άκρη το παρελθόν,
μπορεί κανείς να συμφωνήσει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα εξαιρετικό πλάσμα κι ότι είχε σταλεί
από το Θεό. Όμως για μας τους Χριστιανούς, αν ο Ιησούς Χριστός δεν είναι Θεός, δεν
μπορούμε να τον θεωρήσουμε ούτε ως «προφήτη», ούτε ως «απεσταλμένο του Θεού»,
παρά μόνο ως ένα μεγάλο απατεώνα χωρίς σύγκριση, αφού διακήρυξε ότι ήταν «υιός του
Θεού», κάνοντας έτσι τον εαυτό Του ίσο με το Θεό (Μαρκ. 14:61-62).
Σύμφωνα με αυτή την οικουμενιστική λύση του υπέρ-ομολογιακού επιπέδου, ο Τριαδικός
Θεός των Χριστιανών θα ήταν το ίδιο με το μονοθεϊσμό του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ, του αρχαίου
αιρετικού Σαβελλίου, των συγχρόνων αντι-τριαδικών, και διαφόρων αιρέσεων τύπου
«Πεφωτισμένων». Δεν θα υπήρχαν Τρία Πρόσωπα σε Μία Θεότητα, αλλά ένα Πρόσωπο,
αμετάβλητο για κάποιους, ή που αλλάζει με επιτυχία «μάσκες» (Πατήρ – Υιός – Άγιο Πνεύμα) για
άλλους! Και εν τούτοις κάποιος θα μπορούσε να υποκριθεί ότι αυτός ήταν «ο ίδιος Θεός».
Να κάτι που κάποιος θα μπορούσε να προτείνει αφελώς: «Παρά ταύτα υπάρχει για τις τρεις
θρησκείες ένα κοινό σημείο: και οι τρεις ομολογούν Θεό Πατέρα!» Αλλά σύμφωνα με την αγία Ορθόδοξη πίστη, αυτό είναι παράλογο.

Πάντα ομολογούμε: «Δόξα στην Αγία, Ομοούσιο, Ζωοποιό
και Αδιαίρετο Τριάδα». Πως μπορούμε να χωρίσουμε τον Πατέρα από τον Υιό όταν ο Ιησούς
Χριστός διαβεβαιώνει ότι «Εγώ και ο Πατέρας ένα είμαστε»; (Ιω. 10:30) Και ο άγιος απόστολος και
ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ο απόστολος της αγάπης, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα: «Αυτός που
αρνείται τον Υιό, αυτός δεν έχει ούτε τον Πατέρα» (Α’ Ιω. 2:23).
Αλλά ακόμα κι αν και οι τρεις μας καλούμε το Θεό Πατέρα: τίνος είναι πραγματικά Πατέρας;
Για τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους είναι ο Πατέρας των ανθρώπων στο επίπεδο της
δημιουργίας· ενώ για μας τους Χριστιανούς είναι, πρώτα απ’ όλα, «πριν από τη θεμελίωση του
κόσμου» (Ιω. 17:24) «ο Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού» (Εφ. 1:3) και μέσω του Χριστού
είναι Πατέρας μας «κατ’ υιοθεσίαν» (Εφ. 1:4-5) στο επίπεδο της λύτρωσης. Τι ομοιότητα υπάρχει,
λοιπόν ανάμεσα στη Θεϊκή Πατρότητα στο Χριστιανισμό και στις άλλες θρησκείες;
Άλλοι μπορεί να πουν: «Αλλά ο Αβραάμ λάτρευε τον αληθινό Θεό· και οι Εβραίοι μέσω του
Ισαάκ και οι Μουσουλμάνοι μέσω της Άγαρ είναι οι απόγονοι αυτού του γνήσιου λάτρη του Θεού».
Εδώ κάποιος θα πρέπει να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα: ο Αβραάμ καθόλου δε λάτρευε το Θεό
στη μορφή του απρόσωπου μονοθεϊσμού που τον λάτρευαν οι άλλοι, αλλά στην μορφή της
Αγίας Τριάδας. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: «Και ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν στη βελανιδιά
του Μαμβρή… κι αυτός υποκλίθηκε μέχρι το έδαφος» (Γεν. 18:1-2). Υπό ποια μορφή λάτρευε ο
Αβραάμ το Θεό; Με την απρόσωπη μορφή, ή με τη μορφή της Θεϊκής Ενιαίας Τριάδας; Εμείς οι
Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούμε αυτή τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στην Παλαιά Διαθήκη κατά την
ημέρα της Πεντηκοστής, όταν στολίζουμε τους ναούς μας με κλαριά που συμβολίζουν τις αρχαίες
βελανιδιές, κι όταν τιμούμε στο μέσο τους την εικόνα των Τριών Αγγέλων, όπως την τίμησε ο
Πατέρας μας ο Αβραάμ!
Η κατά σάρκα καταγωγή από τον Αβραάμ μας είναι άχρηστη αν δεν είμαστε αναγεννημένοι
στο νερό του Βαπτίσματος, στην πίστη του Αβραάμ. Και η πίστη του Αβραάμ ήταν η πίστη στον
Ιησού Χριστό, όπως έχει πει ο ίδιος ο Κύριος: «Ο πατέρας σας ο Αβραάμ αισθάνθηκε αγαλλίαση
διότι έμελλε να δει την ημέρα μου· (Ιω. 8:56). Τέτοια ήταν επίσης η πίστη του προφητάνακτα Δαβίδ,
ο οποίος άκουσε τον Ουράνιο Πατέρα να λέει στον Ομοούσιο Υιό Του: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό
μου» (Ψαλμ. 109:1· Πράξ. 2:34). Τέτοια ήταν η πίστη των «τριών παίδων εν τη καμίνω», όταν
σώθηκαν από τον «Υιό του Θεού» (Δαν. 3:25)· τέτοια και η πίστη του αγίου προφήτη Δανιήλ, ο
οποίος είδε το όραμα των δύο φύσεων του Ιησού Χριστού στο μυστήριο της ενσάρκωσης, όταν ο
Υιός του ανθρώπου ήρθε στον Αρχαίο των Ημερών (Δαν. 7:13). Γι’ αυτό και ο Κύριος,
απευθυνόμενος στους (βιολογικά αδιαφιλονίκητους) απογόνους του Αβραάμ, είπε: «Αν ήσασταν τα
παιδιά του Αβραάμ, θα κάνετε τα έργα του Αβραάμ» (Ιω. 8:39), και τα έργα αυτά είναι «να
πιστέψουν σ’ Αυτόν που έστειλε ο Θεός»(Ιω. 6:29)
Ποιοι λοιπόν οι απόγονοι του Αβραάμ; Οι κατά σάρκα γιοι του Ισαάκ, ή οι γιοι της Άγαρ της
Αιγύπτιας; Είναι ο Ισαάκ ή ο Ισμαήλ οι απόγονοι του Αβραάμ; Τι διδάσκει η Αγία Γραφή με το
στόμα του θείου Αποστόλου; «Στην περίπτωση του Αβραάμ, οι υποσχέσεις δόθηκαν σ’ αυτόν και
στον απόγονό του. Δεν λέει, ‘’και στους απογόνους’’, σαν να επρόκειτο περί πολλών, αλλά περί
ενός· ‘’και στον απόγονό σου’’, ο οποίος είναι ο Χριστός» (Γαλ. 3:29). Είναι εκεί, στον Ιησού
Χριστό, που ο Αβραάμ έγινε πατέρας πολλών εθνών (Γεν. 17:5· Ρωμ 4:17).
Μετά από τέτοιες υποσχέσεις και τέτοιες διαβεβαιώσεις, τι νόημα έχει η σαρκική καταγωγή
από τον Αβραάμ; Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ο Ισαάκ θεωρείται ως το σπέρμα ή ο απόγονος,
αλλά μόνο ως εικόνα του Ιησού Χριστού. Αντίθετα με τον Ισμαήλ, (το γιο της Άγαρ. Γεν 16:1), ο
Ισαάκ γεννήθηκε στην θαυματουργική «ελευθερία» μιας στείρας μητέρας, σε μεγάλη ηλικία και
ενάντια στους νόμους της φύσης, παρόμοια με το Σωτήρα μας, ο οποίος γεννήθηκε από μια
Παρθένο. Ανέβηκε το λόφο του Μορία όπως ο Ιησούς ανέβηκε το Γολγοθά, κουβαλώντας στους
ώμους του τα ξύλα της θυσίας. Ένας άγγελος έσωσε τον Ισαάκ από το θάνατο, ακριβώς όπως ένας
άγγελος κύλισε την πέτρα του μνημείου για να μας δείξει ότι ο τάφος ήταν άδειος, ότι ο
αναστημένος δεν βρισκόταν πια εκεί. Την ώρα της προσευχής, ο Ισαάκ συνάντησε τη Ρεββέκα στο
λιβάδι και την οδήγησε στη σκηνή της μητέρας του Σάρας, όπως και ο Ιησούς θα συναντήσει την
Εκκλησία Του στα σύννεφα για να τη φέρει στα ουράνια σκηνώματα, τη Νέα Ιερουσαλήμ, την
πολυπόθητη πατρίδα.
Όχι! Δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με τους μη Χριστιανούς!Το απολύτως ουσιώδες – εκ των
ων ουκ άνευ – για να γνωρίσουμε τον Πατέρα, είναι ο Υιός: «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει τον
Πατέρα· κανείς δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μόνο μέσω εμού» (Ιω. 14:6,9). Ο Θεός μας είναι
- 3 -
ένας Θεός ενσαρκωμένος, τον οποίο «έχουμε δει με τα μάτια μας κι έχουμε αγγίξει με τα χέρια μας»
(Α’ Ιω. 1:1). Ο άυλος έγινε υλικός για τη σωτηρία μας, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, κι
έχει αποκαλυφθεί σε μας. Αλλά πότε αποκαλύφθηκε στους σημερινούς Εβραίους και
Μουσουλμάνους, έτσι ώστε να υποθέσουμε πως γνωρίζουν το Θεό; Αν έχουν μια πλήρη
κατανόηση του Θεού έξω από τον Ιησού Χριστό, τότε ο Χριστός ενσαρκώθηκε, πέθανε και
αναστήθηκε ματαίως!
Σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, δεν έχουν ακόμα έρθει πλήρως στον Πατέρα. Έχουν
κάποια ιδέα περί Θεού, αλλά αυτή η ιδέα δεν περιλαμβάνει την πλήρη αποκάλυψη του Θεού που
δόθηκε στον άνθρωπο δια του Ιησού Χριστού. Για μας τους Χριστιανούς, ο Θεός είναι
ασύλληπτος, ακατανόητος, απερίγραπτος και άυλος, όπως λέει ο Μέγας Βασίλειος. Για τη
σωτηρία μας έγινε (στο βαθμό που είμαστε ενωμένοι μαζί Του) συνειλλημένος, περιγραπτός και
υλικός, εξ αποκαλύψεως στο μυστήριο της ενσάρκωσης του Υιού Του. Σ’ Αυτόν ας είναι η δόξα
στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Και γι’ αυτό ο άγιος Κυπριανός της Καρχηδόνας λέει ότι
όποιος δεν έχει την Εκκλησία για Μητέρα, δεν έχει το Θεό για Πατέρα!
Μακάρι ο Θεός να μας διαφυλάξει από την αποστασία και από τον ερχομό του
Αντιχρίστου, τα προκαταρκτικά σημεία του οποίου πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα.
Μακάρι να μας προστατέψει από τη μεγάλη θλίψη, την οποία ούτε και οι εκλεκτοί δεν θα είναι σε
θέση να υπομείνουν δίχως τη χάρη Εκείνου που θα μικρύνει αυτές τις ημέρες. Και μακάρι να μας
προστατέψει διατηρώντας μας στο «μικρό ποίμνιο», το «υπολειπόμενο σύμφωνα με την εκλογή της
χάρης», έτσι ώστε σαν τον Αβραάμ να μπορέσουμε να αναγαλλιάσουμε στο φως του προσώπου
Του, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητέρας του Θεού και Αειπαρθένου Μαρίας, όλων των
κατοίκων του ουρανού, των νεφών των μαρτύρων, προφητών, ιεραρχών, ευαγγελιστών, και
ομολογητών που έμειναν πιστοί μέχρι θανάτου, που έχυσαν το αίμα τους για το Χριστό, που μας
απέκτησαν με το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού στα νερά του Βαπτίσματος.
Είμαστε τα παιδιά τους – οπωσδήποτε αδύναμα, αμαρτωλά και ανάξια· αλλά δεν θα
τείνουμε τα χέρια μας προς ένα ξένο θεό! Αμήν.

π. Βασίλειος Σακκάς
La Foi Transmise, 5 Απριλίου 1970


Υπόμνημα ΛΜΔ (2006):
Γιατί θα πρέπει να υπάρχει ενιαία θρησκεία στην προωθούμενη Παγκοσμιοποίηση; Ή αν
θέλετε γιατί δεν σταματά το θέμα, στην ειρηνική πολιτική συνύπαρξη των θρησκειών; Γιατί οι
πολιτικοί πιέζουν για διαθρησκειακούς διαλόγους και πανθρησκευτική συνείδηση που σημαίνει
υποσκέλιση των δογμάτων των θρησκειών, υποβιβασμό τους σε δεύτερο επίπεδο ή μάλλον πλήρη
κατάργησή τους, σε σχέση με την ωραιοποιημένη αλλά κούφια ιδέα της πανθρησκείας;