Σελίδα 1 από 1

Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 06 Απρ 2012, 17:45
από emman
Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!




Εικόνα


του κ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΑΚΑΡΕΛΛΟΥ
Θεολόγου – Επιτίμου Δικηγόρου


1. Για τον Πατριάρχη Αθηναγόρα έχουν γραφεί πολλά. Έχουν αποκαλυφθεί μέχρι σήμερα αρκετά στοιχεία, που δείχνουν πόσο αποστασιοποιήθηκε από την Ορθοδοξία. Δείχνουν ακόμα, πόσο δικαιολογημένες υπήρξαν για τις ενέργειές του οι αντιδράσεις των Ορθοδόξων. Το 1970 τρεις επίσκοποι, ο πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνος, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και ο Παραμυθίας Παύλος, ως και δεκάδα αγιορείτικων μοναστηριών, διέκοψαν το «μνημόσυνό» του, όπως προτρέπουν τους πιστούς οι Πατέρες της Εκκλησίας, όταν κάποιος επίσκοπος διδάσκει ή ακολουθεί κάποια αίρεση.
Ο Αθηναγόρας όχι μόνο ακολούθησε αίρεση, τον παπισμό, αλλά ενώθηκε μ’ αυτόν, και μαζί του ένωσε το 1965 ολόκληρη την Ορθόδοξη Εκκλησία στην οποία πέτυχε να είναι Πατριάρχης.

2. Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα. Τα κατάγγειλε ο προκάτοχός του Πατριάρχης, ο Μάξιμος Ε΄. Κατάγγειλε ότι ο Αθηναγόρας έχει εκθειάσει στο περιοδικό «Ορθοδοξία» τον Μωαμεθανισμό. Επίσης ότι θεάθηκε να προσεύχεται στην μεν Κωνσταντινούπολη στο τέμενος Εγιούπ, στα δε Ιεροσόλυμα στο τέμενος Ομάρ!

Αναφέρει ακόμα ο Μάξιμος Ε΄ τα λόγια που έλεγε ο ίδιος ο Αθηναγόρας και είναι:

«Εμείς εις το χωριό μας, εις το πατρικό μας σπίτι, είχομεν δύο, τον παπά και τον δερβίση, τον δερβίσ’ Κιαμήλ. Εξομολογούμεθα και ελέγομεν τα μυστικά μας εις τον δερβίσ’ Κιαμήλ, διότι εις τον παπά δεν είχομεν εμπιστοσύνη» !

Ο Αθηναγόρας δεν είχε προσχωρήσει μόνο στο παπισμό. Είχε προσχωρήσει και στον ισλαμισμό, αφού εξομολογείτο στο «δερβίσ’ Κιαμήλ» και προσευχόταν σαν μωαμεθανός στα ισλαμικά τεμένη! Ευτυχώς, δεν έγινε και χότζας, γιατί όπως έλεγαν οι παληοί αγιορείτες «ο καλόγερος όταν ασεβήσει, γίνεται ή παπάς, ή χότζας»! Κι’ ο Αθηναγόρας ασέβησε, αλλά χότζας δεν φαίνεται να έγινε.

3. Το κακό όμως με τον Αθηναγόρα δεν σταμάτησε ούτε εδώ. Προχώρησε ακόμα χειρότερα. Έγινε Ραββίνος! Ναι, έγινε Ραββίνος! Έγινε δηλ. θρησκευτικός λειτουργός των Εβραίων. Λειτουργούσε σε συναγωγές τους!

Το ότι ο Αθηναγόρας αλλαξοπίστησε και έγινε Ραββίνος, δεν είναι αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας. Είναι ξεδιάντροπη ομολογία του ίδιου του Αθηναγόρα! Απίστευτη και όμως αληθινή! Η ομολογία αυτή είναι συγκλονιστικό «ντοκουμέντο». Είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο 2006. Εμείς λάβαμε γνώση μόλις τώρα. Μας το έστειλε το «Ορθόδοξο Κέντρο Πατερικών Μελετών “O άγιος Μάρκος ο Ευγενικός”» (www. orthodoxosagon. gr), που βρίσκεται στη Μεθώνη Πιερίας και διευθύνει ο Μάριος Πηλαβάκης, τον οποίο και ευχαριστούμε.

Το «ντοκουμέντο» αυτό είναι η δήλωση του Αθηναγόρα, που έγινε σε εβραϊκή Συναγωγή της Νέας Υόρκης, στην οποία λέει:
« Στην «Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου»!!!

4. Αν το γεγονός αυτό το είχε καταγγείλει οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα το πιστεύαμε. Θα το θεωρούσαμε αδιανόητο και αδύνατο να γίνη, ακόμα και από τον Αθηναγόρα, για τον οποίο ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄ (Χατζησταύρου) έγραψε:

«Ο Αθηναγόρας ο Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω και κατά Ηρόστρατον δια της καταστροφής της Εκκλησίας» !

Το ότι ο Αθηναγόρας τόσο κατηγορηματικά ομολογεί και δηλώνει ο ίδιος ότι αρκετές φορές λειτούργησε στη Κέρκυρα ως Ραββίνος, πείθει τον καθένα, ότι αυτό είναι αλήθεια.

Ο Αθηναγόρας ήταν ακόμα νεαρός διάκονος, όταν το 1923 πραξικοπηματικά χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Κέρκυρας. Παρέμεινε στη θέση του αυτή μέχρι το 1930, όταν μετατέθηκε στην Αρχιεπισκοπή της Αμερικής. Επομένως, κατά το διάστημα από το 1923 μέχρι το 1930, λειτουργούσε στην Κέρκυρα, όπως λέει ο ίδιος, ως Ραββίνος.

Το 1940, όταν ξεκίνησε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος παρακολούθησε μιά «λειτουργία» στη Συναγωγή των Εβραίων της Νέας Υόρκης. Τη «λειτουργία» αυτή περιγράφει η εφημερίδα «New York Times» (25.11.1940). Μετάφραση στα ελληνικά του δημοσιεύματος αυτού, με σχετικό προλογικό σημείωμα, δημοσιεύει το περιοδικό «Χρονικά», ( Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006), που εκδίδουν οι Ισραηλίτες της Ελλάδος. Ιδού, λοιπόν, τι γράφουν τα «Χρονικά» στις σελίδες 3 και 4: « Λειτουργία από Έλληνες Εβραίους στη Συναγωγή της Νέας Υόρκης.
Η 28η Οκτωβρίου 1940 και ο ηρωϊκός πόλεμος που ακολούθησε, κινητοποίησε τις δυνάμεις του Ελληνισμού οπουδήποτε της Οικουμένης. Οι Έλληνες Εβραίοι πέρα από τη στράτευσή τους στις Ένοπλες Δυνάμεις, προσπάθησαν να βοηθήσουν υλικά, με κάθε μέσο στο εσωτερικό και κυρίως σε ξένες χώρες τον αγώνα.

Τα «Χρονικά» έχουν κατά καιρούς δημοσιεύσει ενέργειες που έγιναν από Εβραίους του εξωτερικού. Παρακάτω παρατίθεται μετάφραση δημοσιεύματος της «New York Times», της 25ης Νοεμβρίου 1940, για λειτουργία που έγινε στη Συναγωγή της Νέας Υόρκης:
Οι εδώ Έλληνες Εβραίοι προσεύχονται για τη νίκη
Η Ελλάδα μπορεί να ηττηθεί, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να κατακτηθεί, δήλωσε χθες ο Ραββίνος Δρ. Νταβίντ ντε σόλα Πουλ σε ειδική λειτουργία που έλαβε χώρα στην ισπανική και πορτογαλική Συναγωγή, στο Σέντραλ Παρκ Γουέστ, στην 70η οδό, για τον «υποφέροντα ελληνικό λαό».

Στη λειτουργία, που πραγματοποιήθηκε με τη χορηγία των Ελλήνων Εβραίων της Νέας Υόρκης, παρέστησαν 600 άτομα, μεταξύ των οποίων ο Αρχιεπίσκοπος της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Βορείου και Νοτίου Αμερικής Αθηναγόρας, ο εδώ Έλληνας γενικός Πρόξενος Ν. Λέλης κλπ....

Μετά τη λειτουργία παρατέθηκε δεξίωση προς τιμήν του Αρχιεπισκόπου Αθηναγόρα και των εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης. Ο Αρχιεπίσκοπος εξεδήλωσε τη χαρά του για την παρουσία του στις λειτουργίες, ενώ δήλωσε επίσης «ιδιαιτέρως ευχαριστημένος που η αποστολή των Ελλήνων Εβραίων είναι από την ιδιαίτερη πατρίδα μου τα Ιωάννινα. Είμαστε από την ίδια πόλη κι’ είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτούς» συμπλήρωσε. «Στην Κέρκυρα, όπου έζησα κάποτε, λειτούργησα αρκετές φορές ως Ραββίνος για τους Εβραίους φίλους μου».....

Κατά τα άλλα, οι Πατριάρχες Δημήτριος και Βαρθολομαίος, όπως έχουν δηλώσει, συνέχισαν και συνεχίζουν το έργο του! Το έργο του Ραββίνου Αθηναγόρα!

δημοσιεύθηκε στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ στις 20 Ιουλίου 2007
Ομολογία του ιδίου

http://forum.christian-orthodox.gr
http://orthodoxianthanatos.blogspot.com

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 03 Μάιος 2012, 21:44
από dominique
Η Πατριαρχία Αθηναγόρα.

Η οικουμενιστική τακτική του Οικουμενικού Πατριαρχείου κατά τον 20ό αιώνα (και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό του αιώνος) ανέτρεψε την εκκλησιολογική τάξη και παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Κορυφαίος θεμελιωτής αυτής της ανατροπής υπήρξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, τα οικουμενιστικά ανοίγματα του οποίου σημάδεψαν την μετέπειτα πορεία της οικουμενικής κινήσεως. Η πολιτική Αθηναγόρα ακολουθείται απαρέγκλιτα και σήμερα συνεχίζοντας την εκκλησιολογική εκτροπή από την ορθόδοξη παράδοση.
Εικόνα
Κορυφαία όσο και καθοριστική εκδήλωση του ενεργού ενδιαφέροντος και ενασχολήσεως της αμερικανικής πολιτικής με τις υποθέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι η επιλογή και επιβολή το 1948 στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως του μέχρι τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα. Είναι ο μοναδικός Πατριάρχης που εκλέγεται στον Οικουμενικό Θρόνο, χωρίς να έχει την τουρκική υπηκοότητα, όπως προβλέπεται από την Συνθήκη της Λωζάνης. Είχε προηγηθεί ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε καί η διαγραφή από την τουρκική κυβέρνηση όλων των Ιεραρχών της ενδημούσης συνόδου από τον κατάλογο υποψηφίων.

Η πολύχρονη πατριαρχία Αθηναγόρα στάθηκε κατά κοινή ομολογία παράτολμη και ανατρεπτική. Είτε την κρίνει κανείς με τα επιχειρήματα των επικριτών είτε με τα αντίστοιχα των υμνητών του καταλήγει στο ίδιο πάντα συμπέρασμα ότι οι τομές που επέφερε και οι πρωτοβουλίες που ανέλαβε, ιδιαίτερα στο θέμα του διαλόγου με τους ετεροδόξους, υπήρξαν εξαιρετικά καινοτόμες και ρηξικέλευθες.

Η αποδοχή, λοιπόν, των επιχειρημάτων της μίας η της άλλης πλευράς εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τα κριτήρια που θέτει κανείς για να αποτιμήσει την συνολική παρουσία του στον Οικουμενικό Θρόνο και την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αν ως κριτήριό μας θέτουμε την διεθνή ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική καταξίωση, την διπλωματική δεινότητα και ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα, τότε ναι ήταν μια «μεγαλειώδης πατριαρχία» αυτή του Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Εικόνα
Κάποιοι από τους βασικούς πρωτεργάτες της προσεγγίσεως Φαναρίου-Βατικανού. Από αριστερά προς τα δεξιά ο Ρωμαιοκαθολικός ιερομόναχος Πέτρος Ντυπρέ, ο πατριάρχης Αθηναγόρας, ο Καρδινάλιος Μπέα και ο Καρδινάλιος Βίλλεμπρανς.
Εικόνα




Ο Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας, με τον πρόεδρο των Η.Π.Α Χάρυ Τρούμαν.(δεξιά)

Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο η επιλογή ήταν δεδομένη και την είχε εκμυστηρευτεί αποκαλυπτικά στον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ιάκωβο ο ίδιος ο Πατριάρχης Αθηναγόρας: «Από αυτή την κατάθλιψη στην οποία ζούμε εδώ επί αιώνες δεν είναι δυνατόν να μας βγάλει κανείς. Πρέπει να βγάλουμε εμείς τον εαυτό μας, κοιτάζοντας προς την Δύση, προς την Ευρώπη γενικά και τις Εκκλησίες της Δύσεως».

Σε ο,τι αφορά, όμως, στα θέματα της πίστεως τότε τα παραπάνω κριτήρια δεν έχουν καμμία θέση στην αξιολόγηση των επιλογών. Τουναντίον μάλιστα αποτελούν τροχοπέδη για την διατήρηση της ακρίβειας και της αλήθειάς της.

Δυστυχώς η ταύτιση των συμφερόντων (των καλώς έστω νοουμένων) του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις επιλογές του σε ζητήματα πίστεως στάθηκε ολέθρια και δεν έπαψε μέχρι και σήμερα να μας αποπροσανατολίζει, να μας παραπλανά και να μας παγιδεύει στο διχαστικό, όσο και τεχνητό, δίλημμα: η τα οικουμενιστικά ανοίγματα η η παρακμή και η απώλεια του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.



Έτσι η υποστήριξη των εκάστοτε πρωτοβουλιών του Φαναρίου έγινε ταυτόσημη με την υποστήριξη του ίδιου του θεσμού του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Αλλά και αντίστροφα, κάθε κριτική προς τις ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκλαμβάνεται ως πολεμική και απαξίωση του ίδιου του θεσμού. Αυτός ο διχασμός έλαβε την μορφή και την ισχύ αξιώματος. Έγινε πάγια τακτική του Φαναρίου, δόγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, κοινός τόπος στην ακαδημαϊκή θεολογία, κατευθυντήρια γραμμή στον τύπο και όλα τα ΜΜΕ, μόνιμο σύνθημα όλων των οικουμενιστών.

phpBB [video]


(απόσπασμα από άρθρο στο περιοδικό για τον Οικουμενισμό από τα Μετέωρα ''Εν Συνειδήσει'')


http://paterikiorthodoxia.pblogs.gr

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 26 Δεκ 2012, 20:07
από dominique
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας


Στο άρθρο του κ. Γ. Λ. γίνεται λόγος εν πρώτοις για το πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρα, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως μέγας : «ενθυμούμαι…τον μεγάλο μας Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα», «με τις πρωτοβουλίες… του Μεγάλου Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα», «τον μεγάλο εκείνο ηγέτη…», «η ιστορία τον έχει καταγράψει μέγα…», κ.λπ. Ήταν, όμως, όντως μέγας; Πολλές και εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις διατυπώθησαν σχετικά με το πρόσωπο του, ανάλογα με τα κριτήρια, με τα οποία εξετίμησαν αυτόν και το έργο του. Πολλοί, κυρίως Οικουμενιστές, τον αξιολόγησαν με κοσμικά κριτήρια, δηλαδή αξιολόγησαν την διεθνή του ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική του καταξίωση, την διπλωματική του δεινότητα και ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα. Αν, όμως, αξιολογηθεί με πνευματικά κριτήρια, δηλαδή με γνώμονα την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, την Αγία Γραφή, το Ιερό Πηδάλιο και τους Αγίους Πατέρες, τότε όχι μόνον μέγας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλ’ ως μία αξιοθρήνητη προσωπικότητα, ως τον πρωτόπορο στον ολισθηρό κατήφορο του Οικουμενισμού, ως το πρόσωπο εκείνο που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με προδοσία της πίστεως. Την δε Πατριαρχείαν του ως κατ’ εξοχήν καταστρεπτική. Τον χαρακτηρισμό «μέγας» έδωσε η Εκκλησία σε ορισμένους αγίους (Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Αντώνιος, Μέγας Ευθύμιος, Μέγας Φώτιος, Μέγας Ιωαννίκιος, Μέγας Ιλαρίων κ.λπ.), όχι απλώς μόνον διότι ανέβηκαν την κλίμακα των αρετών και έφθασαν στην θέωση, όπως βέβαια όλοι οι άγιοι, αλλά επιπλέον για μια ιδιαίτερη προσφορά και διακονία τους μέσα στον χώρο της Εκκλησίας. Ο Μέγας Αθανάσιος, για παράδειγμα, χαρακτηρίστηκε Μέγας και στύλος Ορθοδοξίας, σύμφωνα με το απολυτίκιο του «Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας…», κυρίως για τους μεγάλους αγώνες του εναντίον της αιρέσεως του Αρειανισμού. Είναι μεγάλο εκκλησιολογικό λάθος να σπεύδουμε με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα να αποδώσουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, τον οποίον μόνον η Εκκλησία μπορεί να αποδώσει αλάνθαστα, βασιζομένη στην άνωθεν μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος, στην μαρτυρία δηλαδή που δίδει ο ίδιος ο Θεός για το πρόσωπο αυτό, με θαύματα, που ενεργεί διά μέσου αυτού, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον (διά του αγίου λειψάνου του). Θα προσπαθήσουμε στη συνέχεια να σκιαγραφήσουμε, με βάση τις υπάρχουσες πηγές, ορισμένες πτυχές από τη ζωή και τα έργα του κυρού Αθηναγόρου, αρχίζοντας από την εκλογή του στον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως.


α) Η εκλογή και η Πατριαρχεία του



Η εκλογή του κυρού Αθηναγόρου, όπως αποδεικνύεται από τις πηγές, υπήρξε αποτέλεσμα ωμής επεμβάσεως της αμερικανικής πολιτικής στα εσωτερικά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ως εκ τούτου αντιακανονική και παράνομη. Όπως μάς πληροφορεί σε σχετικό άρθρο του ο πανοσιολογιώτατος αρχιμ. Ιωάσαφ Μακρής, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, «κορυφαία όσο και καθοριστική εκδήλωση του ενεργού ενδιαφέροντος και ενασχολήσεως της αμερικανικής πολιτικής με τις υποθέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι η επιλογή και επιβολή το 1948 στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως του μέχρι τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρα. Είναι ο μοναδικός Πατριάρχης, που εκλέγεται στον Οικουμενικό Θρόνο, χωρίς να έχει την τουρκική υπηκοότητα, όπως προβλέπεται από την Συνθήκη της Λωζάνης. Είχε προηγηθεί ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄ καί η διαγραφή από την τουρκική κυβέρνηση όλων των Ιεραρχών της ενδημούσης συνόδου από τον κατάλογο υποψηφίων. Η αναγκαστική παραίτηση του Πατριάρχη Μαξίμου του Ε΄, που επισήμως αποδόθηκε σε λόγους υγείας, αποδίδεται σε αμερικανική απόφαση για αναχαίτιση των πρωτοβουλιών του Πατριαρχείου της Μόσχας και των Σοβιετικών με την θεωρούμενη ανοχή του Πατριάρχη. ‘Το 1945 το Πατριαρχείο Μόσχας συγκάλεσε μία Πανορθόδοξη Διάσκεψη, στην οποία συμμετείχαν και οι Πατριάρχες Αλεξανδρείας Χριστοφόρος και Αντιοχείας Αλέξανδρος. Εκεί τέθηκαν οι νέες βάσεις για την Πανορθόδοξη ενότητα και μαρτυρία. Όλα έγιναν εν αγνοία της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης και του Προκαθημένου της. Το γεγονός θορύβησε τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος βρισκόταν στην αρχή, και πολλοί έβλεπαν ότι οι Σοβιετικοί, τροπαιούχοι από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν το Πατριαρχείο στη προσπάθεια διείσδυσης σε νέες σφαίρες επιρροής. Οι απόψεις αυτές ενισχύθηκαν ένα χρόνο αργότερα όταν, κατά τη διάρκεια της ενθρόνισής του, ο Πατριάρχης Μάξιμος ο Ε΄ τίμησε με εξαιρετικό τρόπο τον Σοβιετικό πρέσβυ, τον οποίο υποδέχθηκε ως εκπρόσωπο της Τσαρικής Ρωσίας, ενώ υπάρχουν και πληροφορίες ότι κάποια στιγμή ταξίδεψε μαζί με τον Ρώσο διπλωμάτη στο αυτοκίνητό του. Έτσι, οι ΗΠΑ αποφάσισαν να λάβουν μέτρα. Η εκλογή του κυρού Αθηναγόρα, η άφιξή του με το αεροσκάφος του Αμερικανού Προέδρου Χάρι Τρούμαν, η παραχώρηση της τουρκικής υπηκοότητας με το σκεπτικό ότι, όταν γεννήθηκε, το χωριό του στην Ελλάδα αποτελούσε μέρος της Οθωμανικής επικράτειας, ήταν μερικές μόνον από τις κινήσεις, που δρομολόγησε η Ουάσιγκτον’ . Ένα δε επιπλέον στοιχείο, που επιβεβαιώνει τα παραπάνω είναι το γεγονός ότι, ενώ στην εκλογή Μαξίμου ο Νομάρχης Κωνσταντινουπόλεως είχε δηλώσει στην πατριαρχική αντιπροσωπεία, που τον επισκέφθηκε, ότι οι αρχιερείς του Φαναρίου μπορούσαν να εκλέξουν όποιον θέλουν, στην εκλογή του κυρού Αθηναγόρα έθεσε θέμα αποκλεισμού απ’ αυτήν όλων των αρχιερέων, λέγοντας το περίφημο ‘ουδείς εξ υμών’. Κι αυτό, γιατί, για την τουρκική κυβέρνηση, συμφωνούντων και της ελληνικής και της αμερικανικής, μοναδικός υποψήφιος ήταν ο Αμερικής κυρός Αθηναγόρας.
Η υποψηφιότητα του κυρού Αθηναγόρα προκάλεσε αντιδράσεις τόσο στην Σύνοδο του Πατριαρχείου, όσο και στην Ιεραρχία των Νέων Χωρών στην Ελλάδα. Τότε εκδηλώθηκε ανοικτή υποστήριξη προς τον υποψήφιο τόσο από την ελληνική, όσο και κυρίως από την τουρκική κυβέρνηση. Παράλληλα άρχισαν οι πιέσεις από τον Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως προς όσους αντιδρούσαν. Ακόμη η υποψηφιότητά του παραβίαζε τον Τεσκερέ του 1923, σύμφωνα με το οποίο οι Οικουμενικοί Πατριάρχες έπρεπε να είναι Τούρκοι πολίτες. Παρά ταύτα όχι μόνο έγινε δεκτός, αλλά, μετά την εκλογή του, τού δόθηκε η τουρκική υπηκοότητα και, όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, ο Νομάρχης τού παρέδωσε την ταυτότητα. Με τον τρόπο αυτό άρχισε η πατριαρχία του κυρού Αθηναγόρα, που κράτησε για 24 χρόνια. Μια μεγαλειώδης Πατριαρχία, (κρινομένη βέβαια με κοσμικά κριτήρια), που παρουσίασε τεράστιο έργο στο Διορθόδοξο και Διαχριστιανικό χώρο και ανέδειξε το Φανάρι διεθνώς. Χαρακτηριστικά για την πληθωρική προσωπικότητα του Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα είναι τα ανοίγματά του προς τις αιρέσεις του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, που μετέτρεψαν το απομονωμένο Πατριαρχείο σε κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος» . Από της ημέρας της αναδείξεώς του στον Πατριαρχικό θρόνο μέχρι της κοιμήσεώς του θα έχει πλέον το βλέμα της ψυχής του διαρκώς εστραμμένο προς την Δύση, η δε τραγωδία της διασπάσεως της Χριστιανοσύνης και η μέριμνα για την αποκατάσταση της χριστιανικής ενότητος θα αποτελέσει το κέντρο του ενδιαφέροντος του, την συνισταμένη όλων των ενεργειών του, την κατευθυντήρια γραμμή της εκκλησιαστικής του πολιτικής, σε συνδυασμό πάντοτε βέβαια με την πρόσδοση κύρους και διεθνούς ακτινοβολίας στον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. «Από αυτή την κατάθλιψη, στην οποία ζούμε εδώ επί αιώνες», έλεγε σε κάποια κατ’ ιδίαν συνάντηση και συνομιλία του με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κυρό Ιάκωβο, «δεν είναι δυνατόν να μας βγάλει κανείς. Πρέπει να βγάλουμε εμείς τον εαυτό μας, κοιτάζοντας προς την Δύση, προς την Ευρώπη γενικά και τις Εκκλησίες της Δύσεως» .
Πολύ ενδιαφέρουσες μαρτυρίες σχετικά με το πρόσωπο και την Πατριαρχεία του εκδημήσαντος Πατριάρχου μάς δίδει ο αείμνηστος Καθηγητής του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κων/νος Μουρατίδης στο περισπούδαστο έργο του «Οικουμενική Κίνησις˙ ο σύγχρονος μέγας πειρασμός της Ορθοδοξίας» : «Διά τον κοιμηθέντα Πατριάρχη η τραγωδία της διασπάσεως της Χριστιανοσύνης υπήρξε ο μέγας πειρασμός και η μεγάλη δοκιμασία, εν τη εννοία ότι την επίλυσιν ενός θέματος, το οποίον εντάσσεται εις το μέγα μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας και της προνοίας του Θεού διά την σωτηρίαν των ανθρώπων και συνυφαίνεται τόσον απόλυτα με την διαφθαρείσαν ανθρωπίνην φύσιν και τον συνεχή και αδιάκοπον αγώνα της εν τω κόσμω στρατευομένης Εκκλησίας κατά των μεθοδιών του ανθρωποκτόνου, κατέστησεν σχεδόν ατομικήν του υπόθεσιν, την επίλυσιν μάλιστα της οποίας δεν επεδίωξεν ως ώφειλεν εντός των πλαισίων της διακονίας του ως «υπηρέτου Χριστού και οικονόμου μυστηρίων Θεού», συμφώνως δηλονότι προς την Ιεράν Παράδοσιν, την Δογματικήν και Κανονικήν τάξιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. Συνεπαρμένος από το όραμα της ενώσεως των «Εκκλησιών», ενόμισεν ότι θα ηδύνατο να παρακάμψει τα μέχρι τούδε ανθρωπίνως ως ανυπέρβλητα εμφανιζόμενα εμπόδια και να καταλύσει τους φραγμούς, επικαλούμενος ως πανάκειαν την «αγάπην»! Μίαν αγάπην, την οποίαν εθεώρει ως δεδομένην και επί τη βάσει αυτής ωκοδόμει την προσπάθειάν του! Αλλά, βεβαίως, η αγάπη είναι εντός του μυστικού Σώματος του Χριστού το συνεχώς τελεσιουργούμενον και τελειούμενον εις τους κοινωνούς της θυσίας του Εσταυρωμένου Θεού της αγάπης. Είναι ο πολύτιμος έσχατος καρπός των οδοιπόρων της στενής πύλης και της τεθλιμμένης οδού του Κυρίου, η οποία διέρχεται μόνον διά των πλαισίων ασφαλείας της Εκκλησίας, τα δόγματα και τους Ιερούς Κανόνας, ουδέποτε δε διά της ενσυνειδήτου περιφρονήσεως αυτών εκτός ή αντιθέτους προς αυτούς! Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας υπεστήριξεν ότι η τραγωδία της διασπάσεως της Χριστιανοσύνης θα ηδύνατο δι’ ορισμένων παραχωρήσεων και υποχωρήσεων και συμβιβασμών εν πνεύματι αγάπης να υπερνικηθεί και να αποκατασταθεί η χριστιανική ενότης! Έτι μάλλον! Επίστευεν ότι αρκεί η συμμετοχή εις το κοινόν ποτήριον διά να αποκατασταθεί de facto η ένωσις των Εκκλησιών και να λησμονηθούν εν συνεχεία αι μεταξύ αυτών διαφοραί! Ο ίδιος, προτρέχων κατά πολύ των γεγονότων, δεν εδίσταζε να διακηρύττη, ότι ‘ανήκει εις όλας τας Εκκλησίας…’! Έβλεπε τον εαυτόν του ουχί τόσον ως τον κορυφαίον της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, αλλ’ ως την ζώσαν ενσάρκωσιν και συνισταμένην, ως τον φορέα και απόστολον πασών των χριστιανικών ομολογιών εν τω συνόλω αυτών. Και χάριν αυτής της ενώσεως ήτο πρόθυμος να προβή εις πάσαν υποχώρησιν, παραχώρησιν ή και παράκαμψιν της αληθείας (ως π.χ. εις την περίπτωσιν του Παπικού Πρωτείου). Η προβολή της Ορθοδοξίας εν άλλαις λέξεσιν, δεν ήτο το προέχον εις την σκέψιν και τας επιδιώξεις του Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου, αλλά η ένωσις των χριστιανικών ομολογιών, χάριν της οποίας επίστευεν ότι επιβάλλεται η παράκαμψις παντός φραγμού (ούτως εθεώρει και τους σχετικούς Ιερούς Κανόνας κ.λπ.), της Ιεράς Παραδόσεως της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας και πάσης θυσίας εκ μέρους της Ορθοδοξίας» !

συνεχίζεται...


Σελίδες 5-7 απο το βιβλίο κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ
«ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ
ΚΑΙ Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 30 Δεκ 2012, 20:36
από dominique
β) Η συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο Στ΄ στα Ιεροσόλυμα


Σχετικά με την συνάντηση αυτή, που παραγματοποιήθηκε τον Ιανουάριο του 1964, πολύτιμες όσο και αποκαλυπτικές πληροφορίες μάς δίδει ο ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβ. π. Γεώργιος Μεταλληνός στη μελέτη του «Οι διάλογοι χωρίς προσωπείον» : «Και ξαφνικά μία ημέρα του Δεκεμβρίου του 1963 ανέγνωσα εις τον Τύπον ότι ο Πάπας απεφάσισε να μεταβή εις τα Ιεροσόλυμα και χοροστατών εις μίαν Εκκλησίαν εδώ γειτονικήν ανεκοίνωσα ότι θα ζητήσω να τον συναντήσω. Ήλθα εδώ και εξέδωκα ανακοινωθέν διά του Associated Press να συναντηθώμεν.

Ο σταθμός του Βατικανού απήντησε και την 5ην Ιανουαρίου 1964 συνηντήθημεν εις τα Ιεροσόλυμα, την 9ην της νυκτός εις την κατοικίαν του Πάπα. Κι’ όταν είδε ο ένας τον άλλο, αι χείρες μας ήνοιξαν αυτομάτως. Ο ένας ερρίφθη εις την αγκάλη του άλλου. Όταν μάς ηρώτησαν πώς εφιληθήκαμεν, αδελφοί, ύστερα από 900 χρόνια; -Ερωτάς πως; Επήγαμε οι δυό μας χέρι με χέρι εις το δωμάτιό του και είχαμε μίαν μυστικήν ομιλίαν οι δυό μας. –Τι είπαμε; Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο ψυχές όταν ομιλούν! Ποιός ξέρει τι λέγουν δύο καρδίαι, όταν ανταλλάσσουν αισθήματα! –Τι είπαμε; Εκάμαμε κοινόν πρόγραμμα, με ισοτιμίαν απόλυτον, όχι με διαφοράν. Και έπειτα εκαλέσαμε τας συνοδείας ημών, ανεγνώσαμεν ένα κομμάτι από το ευαγγέλιον και είπαμε το «Πάτερ ημών» και προσεφώνησα εγώ πρώτος. Και είπαμε ότι ήδη ευρισκόμεθα εις την οδόν εις Εμμαούς και πηγαίνομεν να μας συναντήσει ο Κύριος εν τω κοινώ αγίω Ποτηρίω.

Ο Πάπας απαντών, μού προσέφερε Άγιον Ποτήριον. Δεν ήξευρεν ότι εγώ θα μιλούσα δι’ Άγιον Ποτήριον, ούτε ήξερα ότι θα μού προσέφερε Άγιον Ποτήριον! Τι είναι; Συμβολισμός του μέλοντος» . Το μυστικό περιεχόμενο, βεβαίως, της «συνομιλίας των ψυχών» Πάπα-Πατριάρχη και των αισθημάτων, που αντήλλαξαν, δεν ανακοινώθηκε ποτέ, ούτε στις Συνόδους των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, ούτε στο ορθόδοξο πλήρωμα. Το πληροφορούμαστε όμως, σταδιακά από τότε, καθώς παρακολουθούμε την προδιαγεγραμμένη και προαποφασισμένη από τότε οικουμενιστική πορεία προς την «ένωση». Αυτό το «κοινό πρόγραμμα», που καταρτίστηκε σε μιά μυστική συνάντηση δύο ανδρών, ήταν, όπως προκύπτει από τις αρχικές δηλώσεις και αναφορές, πολύ πιό προχωρημένο από αυτό, που τελικά παρουσιάστηκε. Επρόκειτο για σαφή συμφωνία για «ένωση στο κοινό ποτήριο», όπως τούτο φαίνεται σαφέστατα από όσα προσθέτει παρακάτω: «…και πηγαίνομεν να μας συναντήση ο Κύριος εν τω κοινώ αγίω Ποτηρίω».


Όπως επισημάνθηκε «επιθυμούσε δε (ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας) στην συνάντηση αυτή να συμμετάσχουν και οι ηγέτες του Προτεσταντισμού με σκοπό μια παγχριστιανική προσέγγιση, που θα οδηγούσε στην ένωση. ‘Δεν ηρκέσθη δε μόνον εις τούτο. Επρότεινε ταυτοχρόνως ίνα και οι Πατριάρχαι και Πρόεδροι των εκασταχού Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών πορευθώσιν όλοι ομού εις Ιεροσόλυμα, συναντηθώσι μετά του Πάπα και διεξαγάγωσι μετά τούτου συζήτησιν περί της ενώσεως των Εκκλησιών’ », σχολιάζει ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χρυσόστομος Β΄. «Πρόκειται για πρωτόγνωρες πραγματικά αποφάσεις, που ανέτρεψαν μέσα σε μια στιγμή κάθε δεδομένο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Ιερούς Κανόνες, Συνοδικότητα, Αγιοπατερική Παράδοση, δογματική και εκκλησιαστική συνείδηση και τόσα άλλα. Και να σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για αποφάσεις ενός και μόνον ανδρός, χωρίς καμμία προηγούμενη πανορθόδοξη απόφαση, ούτε καν ενημέρωση επ’ αυτών! ‘Αι άνω απόψεις του Οικουμενικού Πατριάρχου... εδημιούργησαν παρά τοις Ορθοδόξοις αλγεινήν εντύπωσιν... Τό αποφασιστικόν τούτο και απρόοπτον βήμα του Πατριαρχείου έδει να καταστή αντικείμενον κοινής συσκέψεως και αποφάσεως των κατά τόπους αγίων Ορθοδόξων Εκκλησιών’» , παρατηρεί με απογοήτευση ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χρυσόστομος Β΄.


«Η συνάντηση Πάπα-Πατριάρχη στάθηκε μία υποδειγματική εφαρμογή της προαποφασισμένης οικουμενιστικής τακτικής, που προαναφέραμε. Επένδυσε συστηματικά στην δύναμη της εικόνας, του συμβολισμού και των εντυπώσεων. Ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας, άλλωστε, εξόχως πληθωρική και χαρισματική προσωπικότητα, διέθετε ιδιαίτερη ευχέρεια στην επικοινωνιακή τακτική και με τις δηλώσεις του κέρδισε αμέσως τον δημοσιογραφικό κόσμο. ‘Τέτοιες κουβέντες ήθελαν οι δημοσιογράφοι κι έτρεξαν ποιός πρώτος θα προλάβει να στείλει το τηλεγράφημά του. Οι άλλοι, οι πολλοί, που ακολούθησαν τον Πάπα, που δεν ήταν καθόλου προσιτός και που δεν είπε ούτε λέξη, άρχισαν κι αυτοί να τρέχουν πίσω από τον Αθηναγόρα’» .


γ) Η καλλιέργεια σχέσεων με το Βατικανό και οι προσπάθειές του για την ένωση Ορθοδοξίας και Παπισμού



Μία από τις πρωταχρικές μέριμνες του Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ήταν η προώθηση της πανχριστιανικής ενότητος. Διακαής πόθος και επιθυμία του υπήρξε πάντοτε η αποκατάστασις της ενότητος μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού εν τω κοινώ Ποτηρίω παρά τις υπάρχουσες πάμπολλες δογματικές διαφορές με τον Παπισμό, δηλαδή σε μια ουνιτικού τύπου ένωση, σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Β΄ Βατικανής Συνόδου. Οι δογματικές διαφορές με τον Παπισμό ουσιαστικά ήταν ανύπαρκτες για τον κυρό Αθηναγόρα, διότι οφείλονται σε έλλειψη αγάπης. Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκλησιαστικής του πολιτικής εντάσσονται η μέριμνά του για την σύγκληση Πανορθοδόξων Διασκέψεων, οι συντονισμένες ενέργειές του για την άρση των αναθεμάτων (για την οποία θα γίνει λόγος εκτενέστερα παρακάτω), η καλλιέργεια στενών σχέσεων αγάπης και φιλίας με το Βατικανό, η επιδίωξή του να συναντηθεί με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα και να έχει τις πρώτες μυστικές επαφές μαζί του, η καθιέρωση του λεγομένου «Διαλόγου της Αγάπης» και της «καταλλαγής», δηλαδή μιάς μακράς περιόδου από το 1965 έως το 1980, που προηγήθηκε του Θεολογικού Διαλόγου και αποσκοπούσε στην κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία με την δημιουργία κλίματος καλών σχέσεων και φιλίας και τέλος ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος.

Μετά την πρώτη συνάντηση των δύο ηγετών στα Ιεροσόλυμα αρχίζουν οι ανταλλαγές επισκέψεων Ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου και Καρδιναλίων προς το Βατικανό και το Φανάρι αντίστοιχα. Μοιάζουν περισσότερο με διπλωματικές αποστολές πολιτικών εκπροσώπων δύο χωρών για την σύναψη διαπραγματεύσεων προς επίτευξιν ενός κοινού σκοπού. Όπως αναφέρουν οι πηγές : «Ο πρώτος επίσημος απεσταλμένος του Φαναρίου στο Βατικανό ήταν ο μόλις εκλεγμένος τότε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κυρός Ιάκωβος, ο πρώτος Ορθόδοξος Ιεράρχης, που συναντήθηκε με τον Πάπα μετά από αιώνες. Στην συνάντηση, που είχε με τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ κατά το έτος 1959, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής τού μεταφέρει προσωπικό μήνυμα του Πατριάρχη κυρού Αθηναγόρα :

‘Αγιώτατε. Η Α. Θ. Παναγιότης ο Πατριάρχης, μοι ανέθεσε την υψίστην τιμήν να επιδώσω προς την Υμετέραν Αγιότητα, όχι εν γράμμασιν αλλ’ εν τη ζώση, το εξής μήνυμα : ‘εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτώ Ιωάννης’. Διότι πιστεύει ότι Υμείς είσθε ο δεύτερος Πρόδρομος, ο επιφορτισμένος παρά του Θεού με την εντολήν ευθείας να ποιήσητε τας τρίβους Αυτού’ . Στην απάντησή του ο Πάπας αποκαλύπτει τις προθέσεις του Βατικανού εν όψει της Β΄ Βατικανής Συνόδου, που επρόκειτο να ξεκινήσει τις εργασίες της. ‘Σκοπός της νέας Συνόδου είναι η επανένωσις της Εκκλησίας’ δηλώνει στον Αρχιεπίσκοπο και συμφωνούν από κοινού ότι ‘η ένωση των εκκλησιών’ πρέπει να στηριχθεί στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως’ . ‘Εάν δεν επικρατήση το σύνθημα της Γαλλικής Επαναστάσεως : ελευθερία, ισότης, αδελφότης, ούτε ειρήνη θα υπάρξει μεταξύ των εθνών, ούτε ένωσις μεταξύ των Εκκλησιών’ . Τέλος, ο Πάπας ορίζει τις βασικές αρχές αυτής της ‘ενώσεως’ : ‘Η ένωσις θα είναι ένωσις καρδιών. Ένωσις προσευχής. Ένωσις – καρπός αναζητήσεως του ενός υπό του άλλου’ , δηλώνει στον Αρχιεπίσκοπο κυρό Ιάκωβο και σηματοδοτεί έτσι την νέα οικουμενιστική πολιτική του Βατικανού έναντι της Ορθοδοξίας. Στο παραπάνω απόσπασμα αποκαλύπτονται εμφανώς οι αρχές και τα κριτήρια επί τη βάσει των οποίων οραματίζονται οι δύο πλευρές να οικοδομήσουν την ένωση των «Εκκλησιών». Είναι δε αυτά «οι αρχές της Γαλλικής επαναστάσεως, ελευθερία, ισότης, αδελφότης». Δηλαδή κριτήρια κοσμικά, μη έχοντα καμμίαν σχέσιν με την αλήθειαν της Ορθοδόξου πίστεως και με την πρό του σχίσματος αρχαία κοινή Πίστη και Παράδοση Ανατολής και Δύσεως των επτά Οικουμενικών Συνόδων.

Η νέα οικουμενιστική πολιτική, που εγκαινιάζει το Βατικανό, θα λάβει την επίσημη μορφή της με τις αποφάσεις της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1963-1965) και το περίφημο ‘Διάταγμα περί Οικουμενισμού’, θα επιβληθεί δε στο εξής στον διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, αφού θα γίνει δεκτή και εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Πρόκειται για την γνωστή ουνιτικού τύπου ‘ενότητα’, με τον αμοιβαίο εμπλουτισμό των δύο παραδόσεων, την ενότητα εν τη ποικιλλία, η οποία προπαγανδίζεται κατά κόρον και στις μέρες μας. Ενότητα, όχι στην πίστη και την αλήθεια, αλλά μία συγκρητιστικού τύπου συγχώνευση, μία απορρόφηση ουσιαστικά, της Ορθοδοξίας στον παπισμό, χωρίς αυτός να αποβάλει καμμία από τις αιρετικές πλάνες του» . Εξ’ άλλου για μιά τέτοιου (ουνιτικού) τύπου ενότητα ομίλησε ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ στην ομιλία, που έδωσε κατά την επίσκεψή του στο Φανάρι τον Ιούλιο του 1967, την οποία μνημονεύει στο άρθρο του ο κ. Γ. Λ. και την οποία προφανώς αποδέχεται, αφού δεν κάνει τον κόπο να την ανατρέψει : «Ανακαλύπτουμε ολοένα και περισσότερον», λέγει ο Πάπας, «την βαθείαν ταυτότητα της ημετέρας πίστεως και οι υπάρχουσες διαφορές δεν πρέπει να εμποδίσωσιν ημάς, ίνα αντιληφθώμεν την βαθείαν ταύτην ενότητα» (σελ. 2).


Ο Καθηγητής Δ. Τσάκωνας, σύγχρονος του κυρού Αθηναγόρα, ένας από τους κορυφαίους θαυμαστές του Πατριάρχη, στο βιβλίο του «Αθηναγόρας ο Οικουμενικός των νέων ιδεών», παραθέτει κάποιον διάλογο του Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρα με τον Καρδινάλιο Willenbrans, πρόεδρο του Παπικού Συμβουλίου για την χριστιανική ενότητα, στο Φανάρι. Από τον διάλογο αυτόν αποκαλύπτεται όχι μόνον η πλήρης διαστροφή της εκκλησιαστικής ιστορίας υπό του εκδημήσαντος, αλλά και το τί κατά βάθος επίστευε σχετικά με τα αίτια του σχίσματος : «‘Από τί προήλθε το Σχίσμα’; ρώτησε ο Πατριάρχης τον Βίλενμπρανς. Ο Καρδινάλιος προσπάθησε μ’ ευγένεια ν’ αναφέρει τις δογματικές διαφορές των δύο Εκκλησιών. Ο κυρός Αθηναγόρας (όπως αργότερα μου διηγήθηκε) τόλμησε να πει ολόκληρη την αλήθεια στον έκπληκτο Ολλανδό Καρδινάλιο. ‘Άγιε Αδελφέ, το Σχίσμα δεν έγινε από τα ένζυμα και τα άζυμα. Αν το Άγιο Πνεύμα πνει στα ένζυμα κατά τον ίδιο τρόπο πνει και στα άζυμα. Η αντίθεσις δεν ήταν θεολογική, αλλά μόνο πολιτική. Ήταν η αντίθεσις της Ρώμης με την Αθήνα. Σεις εκπροσωπούσατε την Ρώμη κι εμείς τότε την Αθήνα’. Ο καρδινάλιος κοκκίνισε από ντροπή. Εναντίον του κατεστημένου, ο κυρός Αθηναγόρας δεν εδίστασε να διατυπώσει ολόκληρη την αλήθεια, αντίθετα με την επίσημη διδασκαλία και των δύο Εκκλησιών. Δεν του άρεσε να εξαπατά τα εκατομμύρια των πιστών του με ιστορικά ψεύδη... Θεωρούσε πιο τίμιο να μην αλλαξοπιστεί κανείς, αλλά μέσα στο κάστρο της Εκκλησίας του να πολεμά για οικουμενικότητα, αδελφοποιΐα και διεύρυνσι» .

Σελίδες 8-10
«ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ
ΚΑΙ Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 10 Ιαν 2013, 22:14
από dominique
Ο αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβ. π. Γεώργιος Μεταλληνός μάς δίδει ορισμένες ακόμη πλευρές του προσώπου και των ενωτικών προσπαθειών του κυρού Πατριάρχου : «Ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας συνέδραμε χωρίς αναστολές στην προώθηση των στόχων της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965), που δεν ήταν άλλοι από την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Παπισμό, υπό το πρόσχημα της ενώσεως…

Από τον Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, πεπεισμένο κήρυκα αυτής της πορείας, με τις Πανορθόδοξες Διασκέψεις της Ρόδου (1961 και 1963) και μιά σειρά προσωπικών του ενεργειών (όπως η περίφημη συνάντησή του με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα το 1964) και παρά τις αντιδράσεις κυρίως του Αθηνών κυρού Χρυσοστόμου Β΄, το καθορισμένο σε συνεργασία με το Βατικανό σχέδιο, προωθήθηκε και επεβλήθη, οδηγώντας στην κατάσταση των ημερών μας. Από τον ‘Διάλογο της Αγάπης, εφεύρημα παραπλανητικό της Β΄ Βατικανής Συνόδου και του οποίου ο μεγαλύτερος προπαγανδιστής υπήρξε ο κυρός Αθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στον Θεολογικό Διάλογο, χωρίς όμως να εκπληρωθεί ο βασικός όρος της Ορθοδοξίας, η άρση δηλαδή του Παπικού Πρωτείου και Αλαθήτου, δεδομένου ότι ο Παπικός Θεσμός συνιστά την τραγικότερη αλλοίωση του Ευαγγελίου του Χριστού και το σημαντικότερο εμπόδιο στην εν αληθεία συνάντηση Ρωμαιοκαθολικισμού και Ορθοδοξίας» .


Αποκαλυπτικό είναι επίσης και το «ντοκουμέντο», το οποίο παραθέτει ο π. Γεώργιος στο ίδιο έργο του, το οποίο μάλιστα έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (της 13.7.1979), και το οποίο κατά τον συγγραφέα εκφράζει όχι μόνον «τον ιδεολογικό κόσμο του κυρού Πατριάρχου και το πνευματικό υπόβαθρό του, των οικουμενιστικών ενεργειών του, αλλά και τις υποθήκες του, που ‘ευκαίρως ακαίρως’ άφηνε στους περί αυτόν, που αποδεικνύονται προγραμματικές και αμετάθετες» :

«… Εδώ την 15ην Ιουλίου του 1054 ένας Καρδινάλιος Ουμβέρτος κατέθηκεν εις την Αγίαν Τράπεζαν της Αγιάς Σοφιάς, που θα επισκεφθείτε αύριον ένα λίβελλο, κατά του Πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Και ο Κηρουλάριος απήντησε, δεν ηξεύρω καλά αν έκαμε να απαντήση ή όχι, αλλ’ εν πάση περιπτώσει απήντησε. Και αυτοί οι δύο λίβελλοι, αυτά τα δύο γράμματα, ονομάσθησαν σχίσμα. Σχίσμα ουδέποτε εκηρύχθη, μήτε από την Ρώμη, μήτε από την Ανατολή, αλλά το εζήσαμε 900 χρόνια! Χωρίς να έχης αδελφόν, να τού λές πόσο τον αγαπάς!... Το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ. Και τον Ιούλιον του ’67 ήλθεν ο Πάπας εδώ. Ευκολότερον να μετεκινείτο ένα βουνό από την Ιταλίαν, λόγου χάριν τα Απέννινα, και να έλθουν εδώ, παρά να έλθει ο Πάπας εδώ. Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν. Ήλθον και άλλοτε Πάπαι, αλλά αιχμάλωτοι. Εγένοντο τελεταί εις τον Πατριαρχικόν ναόν, τον υπεδέχθην επάνω εις το γραφείον μου, το οποίον θα το δείτε και εκεί είχαμεν άλλην ομιλίαν και συνεφωνήσαμεν να συναντηθώμεν μίαν ημέραν εκεί, όθεν εξέβημεν. Έως το 1054 είχαμε πολλάς διαφοράς. Και εις τούτο και εις το άλλο. Το φιλιόκβε. Η προσθήκη εις το ‘Πιστεύω’ έγινε τον 6ον αιώνα και το εδέχθημεν επί έξι αιώνας. Και τόσας άλλας διαφοράς. Αλλά, ηγαπώμεθα. Και όταν αγαπώνται οι άνθρωποι, διαφοραί δεν υπάρχουν. Αλλά το 1054, που επαύσαμε να αγαπώμεθα, ήλθαν όλες οι διαφορές. Ηγαπώμεθα και είχομεν το ίδιον μυστήριον. Το ίδιον βάπτισμα, τα ίδια μυστήρια και ιδιαιτέρως το ίδιο Άγιον Ποτήριον. Τώρα που ξαναγυρίσαμεν εις το 1054, διατί δεν ξαναγυρίζομεν και εις το Άγιον Ποτήριον; Υπάρχουν δύο δρόμοι : Ο Θεολογικός διάλογος. Και έχομεν τους Θεολόγους εκατέρωθεν, οι οποίοι μελετούν το ζήτημα της επανόδου εις τα παλαιά. Και επειδή δεν έχω πολλές ελπίδες από τον Θεολογικόν Διάλογον (να με συγχωρήσετε οι Θεολόγοι, είσθε κάμποσοι θεολόγοι εδώ μέσα), δι’ αυτό εγώ προτιμώ τον Διάλογο της Αγάπης. Να αγαπηθούμε! Και τί γίνεται σήμερα; Πνεύμα μέγα αγάπης εξαπλώνεται υπέρ τους Χριστιανούς Ανατολής και Δύσεως. Ήδη αγαπώμεθα. Ο Πάπας το είπε : απέκτησα έναν αδελφό και του λέγω σ’ αγαπώ! Το είπα και εγώ : Απέκτησα έναν αδελφό και του είπα σ’ αγαπώ! Πότε θα έλθει αυτό το πράγμα; Ο Κύριος το ξέρει. Δεν το ξέρουμε. Αλλά, εκείνο το οποίον ξεύρω είναι ότι θα έλθει. Πιστεύω ότι θα έλθει. Διότι, δεν είναι δυνατόν να μην έλθει, διότι ήδη έρχεται. Διότι, ήδη εις την Αμερικήν μεταλαμβάνετε πολλούς από το Άγιον Ποτήριον και καλά κάνετε! Και εγώ εδώ, όταν έρχονται Καθολικοί ή Προτεστάνται και ζητούν να μεταλάβουν, τούς προσφέρω το Άγιον Ποτήριον! Και εις την Ρώμην το ίδιο γίνεται και εις την Αγγλίαν και εις την Γαλλίαν. Ήδη έρχεται μοναχό του. Αλλά, δεν κάνει να έλθει από τους λαϊκούς και τους ιερείς. Πρέπει να είναι σύμφωνος και η Ιεραρχία και η Θεολογία. Γι’ αυτό λοιπόν προσπαθούμε να έχομεν και θεολόγους μαζί, διά να έλθη αυτό το μεγάλο γεγονός του Πανχριστιανισμού. Και μαζί με αυτό το μεγάλο γεγονός, θα έλθει μίαν ημέραν το όνειρόν μας, της Πανανθρωπότητος. Εγώ έζησα επτά πολέμους. Και είδα πολλάς καταστροφάς, πολύ αίμα να χυθεί. Και όλοι οι πόλεμοι είναι εμφύλιοι, αδελφικοί… Και η έλευσίς σας ενταύθα μού ενισχύει αυτήν την πίστιν ότι η μεγάλη ημέρα και επιφανης του Κυρίου, η συνάντησις εις το ίδιον Άγιον Ποτήριον θα έλθει…» . Σχολιάζοντας την παραπάνω προσλαλιά του κυρού Πατριάρχου ο π. Γεώργιος μεταξύ άλλων παρατηρεί :

«… Η ερμηνεία του σχίσματος του 1054 δεν αντέχει ασφαλώς σε σοβαρά κριτική και δείχνει άγνοια η παραποίηση της ιστορίας. Άλλωστε ο μακαριστός Πατριάρχης, όπως φαίνεται και στο κείμενο, δεν… συμπαθούσε πολύ τους διαλόγους, τα δε δόγματα όπως συχνά διεκήρυσσε, μπορούσαν να τεθούν στο ‘θησαυροφυλάκιο’ ή και το ‘μουσείο’… Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που και πρό της ενάρξεώς του ο Θεολογικός Διάλογος της πίστεως υποτάσσεται από τον μακαριστό Πατριάρχη στον Διάλογο της Αγάπης, των καλών δηλαδή σχέσεων και των συναισθηματισμών. Σ’ αυτή τη μορφή ‘Διαλόγου’ ο Πατριάρχης θεμελιώνει και το ‘κοινόν Ποτήριον’, την μυστηριακή διακοινωνία, η οποία κατά την ομολογία του, είχε γίνει πιά κατάσταση το 1971» .





δ) Τα αιρετικά Οικουμενιστικά του φρονήματα
Πέραν των όσων μέχρι τώρα ανεφέρθησαν, από τα οποία ο αναγνώστης με ευχέρεια μπορεί να διακρίνει τα αιρετικά οικουμενιστικά φρονήματα του εκλιπόντος Πατριάρχου και την πλήρη διαστροφή της ιστορίας, θα προσθέσουμε ορισμένες ακόμη μαρτυρίες, για να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα του ιδεολογικού του κόσμου : «Απατώμεθα και αμαρτάνωμεν (έλεγε), εάν νομίζομεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπον» . «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίσει προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας θεολογικάς διαφοράς» . «Ο αιών του δόγματος παρήλθε» . «Καλούμεθα ν’ απαλλαγώμεν του πλέγματος της πολεμικής και της αντιρρήσεως εν τη Θεολογία και να εφοδιάσωμεν αυτήν διά του πνεύματος της ζητήσεως και της διατυπώσεως της αληθείας εν τη αγάπη και τη υπομονή. Ο Χριστιανισμός έχει ανάγκη σήμερον μιάς Θεολογίας της καταλλαγής» . Από τις παραπάνω μαρτυρίες φαίνεται ξεκάθαρα πόσο εσφαλμένος είναι ο ισχυρισμός του κ. Γ. Λ. ότι δήθεν ο πρώην Πατριάρχης ήταν «πιστός τηρητής της Ορθοδόξου διδασκαλίας και παραδόσεως» (σελ.1).

















ε) Η άρση των αναθεμάτων
Το όραμα του Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρα και ο διακαής πόθος του για την ένωση στο κοινό Ποτήριο επιχειρήθηκε με την άρση των αναθεμάτων μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Η άρση των αναθεμάτων εσήμαινε και για τις δύο πλευρές την άρση του σχίσματος. Τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από όσα ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας απεκάλυψε τον Αύγουστο του 1971 : «το ’65 εσηκώσαμεν το σχίσμα, εις την Ρώμην και εδώ, με αντιπροσώπους μας εκεί και αντιπροσώπους εκείθεν εδώ…», αλλά και από την διαβεβαίωση του Πάπα Παύλου του ΣΤ΄, ο οποίος το 1972 εδήλωσε ότι «μετά της Ορθοδόξου Εκκλησίας ευρισκόμεθα σχεδόν εις τελείαν κοινωνίαν» . Το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο της συμφωνίας του 1965 αναφέρει ότι ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης κυρός Αθηναγόρας αίρουν την «ακοινωνησία» μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Συγκεκριμένα η σωστή μετάφραση της παραγράφου 4, εδάφιο β΄ της συμφωνίας, λέγει τα εξής : «αποδοκιμάζουσιν ωσαύτως και αίρουσιν από της μνήμης και εκ μέσου της Εκκλησίας τας αποφάσεις ακοινωνησίας (=les sentences d’ excommunication), ών η ανάμνησις επενεργεί μέχρι σήμερον ως κώλυμα εις την εν αγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δε αυτάς τη λήθη» ! Ο αείμνηστος καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει ότι «οι New York Times μετέδωσαν την από κοινού αγγελίαν του Βατικανού και του Φαναρίου της 7ης Δεκεμβρίου 1965 δια την άρσιν του excommunicatio (της ακοινωνησίας του Λατινικού κειμένου) εις την πρώτην σελίδα, ως το τέλος του σχίσματος του 1054 και ως την επανέναρξιν της μυστηριακής κοινωνίας, που είχε τότε δήθεν διακοπεί. Φαίνεται πλέον σαφώς ότι το Ελληνικόν κείμενον, που αναγγέλει την ‘άρσιν των αναθεμάτων’, ήτο τεχνηέντως παραπλανητικόν. Φαίνεται είχε σκοπόν να αμβλύνη ενδεχομένας αρνητικάς αντιδράσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών» . Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι τουλάχιστον για το Φανάρι (από Ορθοδόξου πλευράς), όπως και για το Βατικανό, «ακοινωνησία», «σχίσμα», πλέον δεν υφίσταται και η ένωση των Εκκλησιών ήδη έγινε, αλλά δεν είναι ακόμη ‘τελεία’. Αυτό θα γίνει όταν Πάπας και Πατριάρχης «κοινωνήσουν» από το «κοινό Ποτήριο», όπως ήδη κοινωνούν μετά το 1965, σε πολλές περιπτώσεις κληρικοί και λαϊκοί από τις δύο «Εκκλησίες» τους. Με αυτά τα δεδομένα οι λατινόφρονες Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι και λοιποί ποιμένες, παρουσιάζουν σταδιακά την ένωση, που αποφασίσθηκε το 1965. Πιστεύουν ότι έτσι θα αποφευχθούν ανεπιθύμητες σε βάρος τους αντιδράσεις, για την προδοσία τους αυτή από τον πιστό λαό του Θεού. Την ψευδοένωση αυτή, που απεφασίσθη και υπεγράφη μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου με την άρση των αναθεμάτων, αποκαλύπτουν και σχολιάζουν εκκλησιαστικές προσωπικότητες και ακαδημαϊκοί διδάσκαλοι, που ασχολήθηκαν και ερεύνησαν εις βάθος τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα ή ελαβαν μέρος στους μετά ταύτα γενομένους θεολογικούς διαλόγους. Ένας εξ’ αυτών ο μακαριστός καθηγητής Ιωάννης Καρμίρης παρατηρεί : «Ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ και οι περί αυτόν Ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι εξεπόνησαν εν καλώς μελετηθέν ευρύτατον πρόγραμμα ρωμαιοκεντρικού Οικουμενισμού, σύμφωνον προς την Λατινικήν Εκκλησιολογίαν» . Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αιδεσιμολογιώτατος πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήσης επιβεβαιώνει την ίδια πραγματικότητα : «Εκείνοι (οι Λατινόφρονες) εσχεδίασαν και εχάλκευσαν με κρυφές συμφωνίες την ένωση, χωρίς να ενημερώνουν όλα τα μέλη της αντιπροσωπείας, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δεν ενημερώνεται σήμερα ο πιστός λαός και δεν αντιλαμβάνεται γι’ αυτό, ότι η ένωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία εκκλησιαστική αναγνώριση, εις τρόπον ώστε το κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως να αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση της γενομένης ήδη ενώσεως» . Ο αγωνιστής και μαχητικός ιεράρχης αείμνηστος Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης επισημαίνει : «Η ένωσις, η ψευδοένωσις, έχει αποφασισθή. Έχει αποφασισθή εις μυστικά διαβούλια Ανατολής και Δύσεως, διαβούλια πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής φύσεως, ων εγκέφαλος ο Πάπας! Το σχέδιον προς πραγματοποίησιν του σκοπού εξελίσσεται κατά φύσεις και στάδια εν αγνοία του Ορθοδόξου λαού, ο οποίος έκπληκτος μίαν πρωΐαν θα ακούση ότι η ένωσις επετεύχθη! Δεν είναι υπερβολή εάν είπωμεν ότι ευρισκόμεθα εις το κύκλωμα φοβερών ημερών διά την Ορθόδοξον πίστιν. Συντελείται εις βάθος και έκταση προδοσία, την οποίαν δεν δυνάμεθα να φαντασθώμεν» ! Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους πανοσιολογιώτατος αρχιμ. π. Γεώργιος Καψάνης παρατηρεί : «Πάντα τα ανωτέρω δηλούν ότι το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν θεωρεί πλέον τον Πάπαν και την Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Εκκλησίαν ως αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους, εφ’ όσον δέχεται την Παπικήν Εκκλησίαν ως ‘αγίαν’, τον δε επικεφαλής αυτής ως ‘άγιον’, ‘μακαριστόν’, υπέρ ού τελεί και επιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν, επίσης, ότι η ένωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει η μεθόδευσις της τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς την οποίαν βαίνομεν ολοταχώς…» . Το γεγονός εξ’ άλλου ότι ο κυρός Αθηναγόρας εμνημόνευε τον Πάπα στην Αγία Πρόθεση και στη Θεία Λειτουργία, επιβεβαιώνει την επιχειρηθείσα με την άρση των αναθεματων ψευδοένωση. Σε επιστολή του προς τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ τον Δεκέμβριο του 1968 έγραφε : «Εν τη κοινωνία ταύτη ιερουργούντες μετά της χορείας των περί ημάς ιερωτάτων Μητροπολιτών και υπερτίμων, μνησθησόμεθα από των διπτύχων της καρδίας ημών του τιμίου ονόματός Σου, αδελφέ , Αγιώτατε της Πρεσβυτέρας Ρώμης Επίσκοπε, ενώπιον της αγίας αναφοράς αυτού τούτου του τιμίου Σώματος και αυτού τούτου του τιμίου Αίματος του Σωτήρος εν τη θεία του αγιωτάτου προκατόχου ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Και ερούμεν τη αγία ημέρα των Χριστουγέννων ενώπιον του αγίου θυσιαστηρίου και λέγομέν σοι : της Αρχιερωσύνης σου μνησθείη Κύριος ο Θεός, πάντοτε νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων» .
Περιττόν βέβαια να τονιστεί ότι η ενέργεια αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ήταν αντικανονική και παράνομη, διότι αποτελεί μονομερή ενέργεια ενός μόνον Πατριαρχείου, χωρίς δηλαδή να έχει προηγηθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος και ομόφωνη απόφαση όλων των Πατριαρχείων και των λοιπών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλης σημασίας θέμα. Στην αυθαιρεσία αυτή του Οικουμενικού Θρόνου άμεση υπήρξε η αντίδραση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία «με πολλήν δυσμένειαν επληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κυρού Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία» , καθώς εδήλωσε ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χρυσόστομος Β΄. Σε άλλη δήλωση του Αθηνών κυρού Χρυσοστόμου του Β΄, που έχει καταχωρηθεί στα «Πεπραγμένα» του, αναφερόμενος στον κυρό Αθηναγόρα λέγει: «Ο Αθηναγόρας Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, διά της καταστροφής της Εκκλησίας» .


Σελ.10-14

«ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ
ΚΑΙ Ο
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 25 Μάιος 2014, 22:48
από grecko
Άγνωστες πτυχές της δράσης του πατριάρχου Αθηναγόρα


Όταν στα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι "Σύμμαχοι" μοίρασαν τον κόσμο στη Μόσχα και στη Γιάλτα, η Αγγλία επισφράγισε για άλλη μια φορά την επιρροή της στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα μια άλλη νέα Μεγάλη Δύναμη, οι ΗΠΑ, έμπαιναν δυναμικά στο πεδίο διεκδίκησης μεριδίου στη χώρα μας και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Και ενώ τα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα της Αγγλίας τα προάσπιζε στην Ανατολή και η Αγγλικανική Εκκλησία, σύμμαχοι των ΗΠΑ υπήρξαν δύο τεράστια κέντρα εξουσίας, το Βατικανό και ο διεθνής Σιωνισμός. Μέσω του δούρειου ίππου της μασωνίας, όπου εβρίσκοντο επί το αυτό πολιτικές, οικονομικές, αλλά και εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όλων των κρατών και εκκλησιών, η Ορθόδοξος Εκκλησία, δεχόταν όλο και περισσότερα χτυπήματα, αφού στους επισκοπικούς της θρόνους ανέβαιναν άνθρωποι εξουσιομανείς, υπηρέτες πολιτικών συμφερόντων, οι οποίοι σε εντεταλμένη υπηρεσία όντες, φέραν μεν το σχήμα του Ορθοδόξου Επισκόπου, αλλά ήταν άγευστοι Ορθοδοξίας. Μέσα στα πλαίσια αυτών των παιχνιδιών εξουσίας εξηγείται και ο Οικουμενισμός, ο οποίος εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί, τόσο την παγκόσμια αγορά και την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, όσο και την ενότητα όλων των εκκλησιών και θρησκειών σε μία πανθρησκεία που θα προάγει την μεσσιανική ιδέα του Σιωνισμού, αφού ως γνωστόν οι Εβραίοι περιμένουν ακόμη τον "Μεσσία". Αυτά τα εισαγωγικά για τους αφελείς που πιστεύουν πως ξαφνικά η αγάπη πλημμύρισε τις καρδιές των προκαθημένων των εκκλησιών του 20ου και του 21ου αιώνος και αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους τους αιώνες της μισαλλοδοξίας...


ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ

Ήδη από τη θητεία του ως Διάκονος στη Μητρόπολη Πελαγωνείας ο Αθηναγόρας δείχνει την συμπάθειά του προς τους Εβραίους:
"Όταν το 1910 επήγα στο Μοναστήρι, το σημερινό Βίτολι της Σερβίας, ευρέθηκα αμέσως σε μια ατμόσφαιρα μίσους. Έλληνες, Τούρκοι, Αλβανοί, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Εβραίοι, όλες αυτές οι φυλές επάλευαν εκεί. Η μία να φάει την άλλη. Οι μόνοι πού είχαν αγάπη ήταν οι Έλληνες και οι Εβραίοι" (Αριστείδου Πανώτη, Παύλος ΣΤ΄ - Αθηναγόρας Α΄/ Ειρηνοποιοί, Αθήναι 1971, σελ. 45).
Μια συμπάθεια που εξελίχθηκε σε τέτοια... αγάπη, ώστε να φτάσει σε σημείο να λειτουργήσει και ως ραββίνος για τους Ιουδαίους φίλους του! Απίστευτο; Προβοκάτσια των αντιοικουμενιστών;
Δείτε τις δηλώσεις του ίδιου του Αθηναγόρα από άρθρο των New York Times (25 Νοεμβρίου 1940)
Εικόνα

και τις μετεφρασμένες πληροφορίες στο περιοδικό του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος "Χρονικά", τ. 205, Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2006, σελ.3-4. Χαρακτηριστικά ο Αθηναγόρας αναφέρει ότι την περίοδο που βρισκόταν στην Κέρκυρα λειτούργησε πολλές φορές ως ραββίνος για τους Εβραίους φίλους του!




Στα παραπάνω τα ήδη γνωστά να προσθέσουμε ένα ακόμη στοιχείο, που αναρτάται για πρώτη φορά στο διαδίκτυο. Πρόκειται για φωτογραφία που δημοσιεύθηκε στο σιωνιστικό περιοδικό "Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ".
Εικόνα
Το περιοδικό αυτό έβγαινε στην Ελλάδα και πάνω βλέπουμε τον πλήρη τίτλο του πρώτου τεύχους. Η φωτογραφία - έκπληξη με τον Αθηναγόρα που παραθέτουμε είναι από το τέταρτο τεύχος (Δεκέμβριος 1934):

Εικόνα

ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣΟΝΙΑ

Σύμφωνα με το τεκτονικό περιοδικό "Εταιρεία Φιλικών" (αρ. 12, Μάρτιος 1973):
"Εις την αιωνίαν Ανατολήν κατά το παρελθόν έτος 1972 καί τας αρχάς του τρέχοντος, μετέστησαν μία πλειάς εξεχόντων ανδρών, άτινες είχον θητεύσει εις τον τεκτονισμόν... Αθηναγόρας ο Α΄, Οικουμενικός Πατριάρχης της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας εν Κωνσταντινουπόλει. Κατήχε τον ανώτατον(33ον) βαθμόν του Αρχαίου και αποδεδειγμένου σκωτικού τύπου του Τεκτονισμού".
Τεκτονικές σελίδες φιλοξενούν αφιερώματα στον Αθηναγόρα, η δε φωτογραφία του κατέχει περίοπτη θέση στις μασονικές στοές κατά τη Μεγάλη Στοά της Ελλάδος:

Οι σχέσεις του με τους "αδελφούς" του μασώνους Πρόεδρους της Αμερικής Ρούσβελτ και Τρούμαν, κατά τη διάρκεια της αρχιερατείας του ως Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, υπήρξαν, όπως θα δούμε, παραπάνω από στενές. (Εδώ αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο του τεκτονικού περιοδικού "ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ", αρ.1, Ιανουάριος 1882, με τίτλο "ΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΑΔΕΛΦΟΣ" για να εννοήσουμε τί εννοούνε οι μασώνοι με την τρίτη λέξη του τριπτύχου "Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφότητα": "Είπομεν ότι φατρία εν τη Μασωνία, δεν πρέπει να υπάρχει, καθώς ουδέ θρησκεία. Υπό την καλύβην του ελευθέρου τέκτονος προσέρχονται πάσαι αι φατρίαι της χώρας, πάσαι αι θρησκείαι, πάσαι αι εθνικότηται. Ίδετε την Αγγλίαν: εκεί ο θανών Βήκονσφηλδ ήτο ελεύθερος τέκτων, αλλά και οι πλείστοι των φιλελευθέρων είναι τοιούτοι... Αρχηγέται αντιπάλων πολιτικών μερίδων, και όμως εν τη στοά πάντες εισίν αδελφοί και δίδουσι τον αδελφικόν ασπασμόν. Εν Γερμανία, ένθα ηυτύχησα να παρεβρεθώ εις πολλάς στοάς είδον καθολικούς ,διαμαρτυρομένους και ισραηλίτας εν μιά και τη αυτή στοά").
Εικόνα
Ο Ρούσβελτ εν μέσω τεκτόνων "αδελφών"


ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ


Ο Αθηναγόρας υπήρξε αποδεδειγμένα όργανο των Αμερικάνων. Ίσως να τον στήριξαν στο θρόνο του σε δύσκολες περιστάσεις της αρχιεπισκοπικής του θητείας, όταν ο λαός τον αποκήρυξε,


ίσως να τον γλύτωσαν από περιπέτειες με το νόμο,
ίσως για κάποιον άλλο λόγο, πάντως ο Αθηναγόρας τους υπηρέτησε πιστά.
Εικόνα


Στην κηδεία του "αδελφού" του Ρούσβελτ τον είχε χαρακτηρίσει "θεόπεμπτον" (εφημερίδα "ΕΜΠΡΟΣ" 15-4-1945)!
Εικόνα
Με τον επίσης "αδελφό" Τρούμαν οι σχέσεις ήταν ακόμη καλύτερες, αφού ήταν ο προεδρικός δάκτυλος που καθόρισε την εκλογή του ως Οικουμενικού Πατριάρχου (το προσωπικό αεροπλάνο του Αμερικάνου προέδρου ήταν αυτό που μετέφερε τον πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη όταν ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο της).
Εικόνα
Εικόνα
Οι προσπάθειες για την "παραίτηση" του Πατριάρχου Μαξίμου του Ε΄ και την αντικατάστασή του με τον Αθηναγόρα απέδωσαν καρπούς. Στον τύπο της εποχής διαβάζουμε για τις πλεκτάνες αυτές.
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 29-6-1947)
Εικόνα
Εντύπωση προκαλεί το εξής προφητικό σημείο: "Ο Αθηναγόρας θεωρείται σαν άνθρωπος χωρίς περιεχόμενο και χωρίς εκκλησιαστική συνείδηση, έτοιμος να δεχτεί ότι του πουν. Εκτός του ότι οι εκκλησιαστικοί κύκλοι δεν του έχουν καμμιά απολύτως εμπιστοσύνη, φοβούνται ότι αυτός είναι ικανός να οδηγήσει σε ένωση με την Καθολική Εκκλησία, ακόμη δε και σε υποταγή της Ανατολικής Εκκλησίας στον Πάπα, που είναι μία από τις βασικές επιδιώξεις της αμερικανικής πολιτικής".
Εικόνα
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 24-7-1947)

Σε αυτό το σημείο αξίζει να μεταφέρω μία μαρτυρία. Γνωστός πρωτοψάλτης της Κωνσταντινούπολης και ιερέας, ήδη κεκοιμημένος, κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στην Χάλκη εκείνη την περίοδο, διηγείται πως τα βράδια ο Πατριάρχης Μάξιμος δεχόταν επισκέψεις από διάφορους "αγνώστους" και μάλιστα πολλές φορές ακούγονταν οι φωνές του: "Σας είπα δεν είμαι τρελός!".
Εικόνα
(ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-7-1947)



ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΒΑΤΙΚΑΝΟ


Όπως είδαμε ο κύριος στόχος των Αμερικάνων με την τοποθέτηση του Aθηναγόρα στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν η ένωση (βλέπε υποταγή) της Ανατολικής Εκκλησίας με το Βατικανό.
Ήδη η παπική εκκλησία είχε δώσει σαφή δείγματα για το πως έβλεπε την ένωση των εκκλησιών:
Εικόνα
(ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 23-8-1958)

Ο Αθηναγόρας, ως Οικουμενικός Πατριάρχης πλέον, υπηρέτησε με φανατισμό τα οικουμενιστικά σχέδια. Το 1964 συναντήθηκε με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα. Από την ανταπόκριση της συνάντησης αυτής (βλέπε "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 7-1-1964) μαθαίνουμε πως ο Πάπας έβλεπε την οικουμενική κίνηση,
Εικόνα
πως οι Αμερικάνοι επέβλεπαν την επένδυσή τους,
Εικόνα
αλλά και δηλώσεις Αθηναγόρα του τύπου:
Εικόνα
Παράλληλα και ενώ ο Πάπας μιλούσε για άλλη μια φορά όχι για ένωση, αλλά για επιστροφή των "διαχωρισθέντων αδελφών" στην ποίμνη του, ο Πατριάρχης οργάνωνε την επόμενη συμβολική κίνησή του:
Εικόνα
Όσο για το θέμα του πρωτείου του Πάπα:
Εικόνα
Μα και για τις υπόλοιπες δογματικές διαφορές θαυμάστε την "ορθόδοξη" άποψη του Αθηναγόρα:
Εικόνα
Οι αμερικανικές εφημερίδες, αφού αποκάλυψαν ότι ο Αθηναγόρας ήδη από το 1949 είχε αποστείλει επιστολή προς τον τότε Πάπα Πίο τον ΙΒ΄, παράλληλα καυτηρίασαν τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως αντιδραστικής, για τον οικουμενικό διάλογο:
Εικόνα
Στην Ελλάδα αντέδρασαν ο Φώτης Κόντογλου,
Εικόνα
ο αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος,
Εικόνα
ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος,
Εικόνα
ο τότε αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Καντιώτης,
Εικόνα
ο νομικός σύμβουλος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Παναγιώτης Παναγιωτάκος,
Εικόνα
αλλά μόνο Αγιορείτες Μοναχοί και Ιερές Μονές του Άθω διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχου.
Εικόνα
Όσο δεν υπήρχε σωστή αντίδραση λοιπόν (δηλαδή διακοπή μνημοσύνου του Πατριάρχου), ο Αθηναγόρας συνέχιζε το έργο του. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. "Άρση των αναθεμάτων" με μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου (1965), συμπροσευχές στο Βατικανό και στο Φανάρι αντίστοιχα (1967) και προσπάθειες για πλήρη ένωση των εκκλησιών και κοινό Ποτήριο (πολλά στοιχεία υπάρχουν και εδώ: http://orthodoxia-pateriki.blogspot.gr/ ... st_24.html, αλλά και αλλού).

Στην "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" (19-11-1966) διαβάζουμε:
Εικόνα
Στο περιοδικό "ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ" (1977, τεύχος 1195, σελ. 496) σε άρθρο με τίτλο "Ανέκδοτα γράμματα του Πατριάρχη Αθηναγόρα Α΄" διαβάζουμε τα παρακάτω γραφόμενα υπό του Αθηναγόρα, με ημερομηνία γράμματος 21-12-1967 (εξαιρετικώς αφιερωμένα στους αφελείς που πιστεύουν πως η αλλαγή του εκκλησιαστικού ημερολογίου δεν αποσκοπούσε στον κοινό εορτασμό, αλλά έγινε δήθεν για επιστημονικούς λόγους):
"Τα ιστορικά ταύτα γεγονότα, αποτελούντα απόδειξιν και καταπληκτικήν του θριάμβου της αγάπης του Χριστού και της μεγαλοψυχίας της Α. Αγιότητος, του Πάπα Ρώμης Παύλου του Στ΄ και των λοιπών ως άνω αδελφών εν Χριστώ, ετοποθέτησαν τον Χριστιανικόν κόσμον οριστικώς εις σταθερότηταν πίστεως και ελπίδος εν τη ευλογημένη οδώ, τη οδηγούση εις την πραγματοποίησιν του θελήματος του Χριστού τ.ε. την εκ νέου συνάντησιν των Χριστιανών εντός του αυτού Αγίου Ποτηρίου του Αίματος και του Σώματος του Κυρίου.
Πεπληρωμένοι τοίνυν την καρδίαν εκ βαθείας ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν διά την ευλογίαν Αυτού ταύτην, προς την Α. Αγιότητα τον Πάπαν, τας Αυτών Μακαριότητας και το Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών διά την τιμήν ταύτην και προς πάντας τους Χριστιανούς διά τας προσευχάς αυτών, απευθύνομεν υμίντας θερμοτέρας των ευχαριστιών διά τας εκδηλώσεις υμών, διά την βαθείαν κατανόησιν και εκτίμησιν των γεγονότων τούτων και διά την συμμετοχήν υμών εις την πορείαν επί του σπουδαίου τούτου θέματος.
Και πράγματι, πώς θα ήτο δυνατόν να γίνη άλλως;
Είς και ο ίδιος Ιησούς Χριστός, η ιδία Παναγία Παρθένος, το ίδιον Ευαγγέλιον, το ίδιον Βάπτισμα, η ιδία Πίστις εν Χριστώ, το ίδιον Άγιον Ποτήριον, η ιδία Εκκλησία, η αυτή ζωή, ενταύθα και εν τη αιωνιότητι.
Ιδού ο ύμνος των Αγγέλων της Γεννήσεως του Χριστού, ΨΑΛΛΟΜΕΝΟΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗ ΑΝΑΤΟΛΗ. Ιδού η υψίστη Θεολογία.
Εάν δε αφ' ετέρου υφίστανται εισέτι και τινες Θεολογικαί διαφοραί, ο ήλιος της αγάπης αποχρωματίζει αυτάς και πλησιστίους φέρει ημάς εις την αρχαίαν πίστην, ότι ανήκομεν εις την αυτήν Θρησκείαν και Εκκλησίαν του Χριστού.
Χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσεως, καλούμεθα νυν να καλλιεργήσωμεν εν εαυτοίς, ημείς εις τους άλλους, τους φίλους ημών, τους γνωστούς και τους αγνώστους, την γλυκείαν ταύτην συνείδησιν, και όσω το δυνατόν ταχύτερον, ότι είμεθα αδελφοί, ΑΝΗΚΟΝΤΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΥΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ.
Εχωρίσθημεν ουχί διά Παπικών αποφάσεων, ή Συνοδικών τοιούτων, αλλ' εν τη πράξει (ντε φάκτο), και εν τη πράξει (ντε φάκτο) θα ενωθώμεν και πάλιν, υπό την δύναμιν μιάς γενικής εξεγέρσεως και απαιτήσεως των Χριστιανικών Λαών, λαμπράν τινα πρωΐαν του νέου έαρος της Χριστιανοσύνης, τόσον αναμενομένου από αιώνων.
Εις την κίνησιν δε ταύτην, προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίση προς την άλλην, αλλ' όλαι ομού προς τον κοινόν Χριστόν, ή η μία να υποταγή εις την άλλην, αλλ' ομού ΝΑ ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΜΙΑΝ, ΑΓΙΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας Θεολογικάς διαφοράς.
Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, ένωσις και αγάπη!
Η μεγάλη αύτη και επιφανής ημέρα του Κυρίου πρέπει να έλθη".

Τί πλημμύρα αγάπης; Τί μέλι και ζάχαρη; Και πόσο στριφνοί και φανατικοί μοιάζουν οι Άγιοι Πατέρες σαν τον Θεόδωρο Στουδίτη, σαν τον Μέγα Φώτιο, σαν τον Μάρκο τον Ευγενικό, μπροστά στον "ειρηνοποιό" Αθηναγόρα...

Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ "ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ"

Σε αυτό το βίντεο στο 16:00 βλέπουμε τον Αθηναγόρα να κάνει τον σταυρό του και κατά τον παπικό τρόπο (από τα αριστερά προς τα δεξιά)!

Όμως εκτός από τους παπικούς (και τους Εβραίους, τους μασόνους και τους Αμερικάνους που είδαμε πιο πάνω) έπρεπε να ικανοποιήσει και τους Τούρκους. Θαυμάστε δήλωση ("ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ", 26-3-1967):
Εικόνα

http://krufo-sxoleio.blogspot.gr

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 23 Ιουν 2016, 22:23
από dominique
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ



Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης


Ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της σύγχρονης εποχής είναι ο Αμερικανός Σεραφείμ Ρόουζ, (+1982) που ασχολήθηκε εκτενώς αλλά και προφήτεψε από την δεκαετία του εβδομήντα την σημερινή θρησκευτική αποστασία της Ορθοδοξίας.

Στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του που συνέγραψε ο σύντροφος του, ιερομόναχος Δαμασκηνός, κάνει εκτενή αναφορά για την εποχή εκείνη που ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές οι οικουμενιστικές παρεκτροπές και η θρησκευτική αποστασία με επίκεντρο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, που πρώτος άνοιξε τις πύλες της αποστασίας και όπως τονίζει ο Σεραφείμ Ρόουζ, τις πύλες για την εποχή του Αντίχριστου.



Όπως αναφέρει ο άγιος, η λέξη Οικουμένη είχε χρησιμοποιηθεί για να βεβαιώσει ότι η πληρότητα και η καθαρότητα της αλήθειας απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους. Όμως στην σύγχρονη εποχή η έννοια αυτή αντιστράφηκε και αλλοιώθηκε, (Οικουμενισμός), χάριν της φαινομενικής ένωσης με τους μη Ορθοδόξους. Αυτό στην πραγματικότητα, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ, αποτελεί την προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο, εξέλιξη για την οποία με σαφήνεια είχαν επισημάνει και κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου οι άγιοι Πατέρες.


Ο Σεραφείμ Ρόουζ κάνει εκτενή αφορά στον πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα, με τα γεγονότα του 1965 όταν ήρε το ανάθεμα του Πάπα και αναφέρει τις τότε σκανδαλώδεις δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα Κοκκινάκη, ότι, «το σχίσμα του 1054 το οποίο διαχώρισε την Ορθόδοξη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ισχύει πλέον. Σβήστηκε από την ιστορική πορεία και την ζωή των δυο εκκλησιών με την αμοιβαία συμφωνία και τις υπογραφές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα του Α και του Πατριάρχου της Δυτικής Εκκλησίας Πάπα Παύλου του Στ.» Τον Δεκέμβριο του 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακοίνωνε ότι έβαλε το όνομα του Πάπα Παύλου του Στ στα Δίπτυχα, που σημαίνει ότι ο Πάπας ήταν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε αυτό το σημείο ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επαινεί με θερμά λόγια τους πρώτους Ιεράρχες που αντιτάχτηκαν σε αυτή την διαβολική παρεκτροπή, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ελλάδας, Χρυσόστομο, τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, (που ακόμα περιμένει την αγιοποίηση του ) και το Σέρβο θεολόγο, Ιουστίνο Πόποβιτς.


Ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά ότι αυτή η κίνηση του Πατριάρχη ήταν η επίσημη έναρξη της έλευσης της Νέας Εποχής του Αντίχριστου και όλοι αυτοί, όπως γίνεται και σήμερα, υπηρετούν ακριβώς αυτήν την Νέα Εποχή, δηλαδή την εποχή του Αντίχριστου και της επικράτησης του Διαβόλου.

Σε ένα άλλο σημείο του δευτέρου τόμου ο Σεραφείμ αναφέρεται για τις εξελίξεις σαν να ζει στο σήμερα και στις θέσεις των Οικουμενιστών.

Η Ορθοδοξία, λέει ο άγιος, δεν αλλάζει από την μια μέρα στην άλλη ή από τον ένα αιώνα στον άλλο για να συμβαδίζει με τον εκσυγχρονισμό. Εξετάζοντας τον προτεσταντικό και τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο μπορούμε να δούμε ότι ορισμένα πνευματικά κείμενα γίνονται ανεπίκαιρα, (μη σύγχρονα). Μερικές φόρες επιστρέφουν πάλι στη επικαιρότητα, μερικές φόρες αποσύρονται. Είναι προφανές ότι συνδέονται με τα κοσμικά πράγματα, ότι απευθύνονται στους σύγχρονους ανθρώπους, ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής. Αυτό δεν συμβαίνει με τα ορθόδοξα κείμενα που είναι διαχρονικά και αιώνια θεόπνευστα. Μόλις αποκτήσουμε ολόκληρη την ορθόδοξη χριστιανική οπτική, την απλή χριστιανική οπτική που έχει παραδοθεί από τον Χριστό στους Αποστόλους, τότε όλα γίνονται σύγχρονα από μόνα τους.


Αν διαβάσετε αναφέρει ο άγιος, τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, θα δείτε ότι οι συνθήκες στις οποίες αναφέρεται είναι λίγο διαφορετικές από τις σημερινές αλλά μιλά με αμεσότητα σαν να ζει στο σήμερα, χρησιμοποιεί την ίδια σκέψη, έχει τους ίδιους πειρασμούς και τις ίδιες πτώσεις και δεν υπάρχει τίποτα το «ξένο» σε αυτόν από την σύγχρονη εποχή παρά του ότι έζησε αιώνες πριν. Το ίδιο ισχύει με τους άλλους Πατέρες. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, μια γλώσσα διαχρονική σαν να απευθύνονται στη εποχή μας

Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι ο άγιος παραθέτει τις παρακάτω δυο βιβλικές παραπομπές για να παρουσιάσει της σημερινή Οικουμενιστική παρεκτροπή :


Β Τιμ. 4,3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,

Β Τιμ. 4,3 Διότι θα έλθη καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχωνται την υγιά και αγίαν διδασκαλίαν, αλλά σύμφωνα με τας κλίσεις και τας επιθυμίας της αμαρτωλής καρδίας των θα επισωρεύουν στον εαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ώστε να ακούουν από αυτούς διάφορα και παράδοξα, που θα τέρπουν τα αυτιά των.

Ματθαινον 24 :24 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.



ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Re: Και Ραββίνος ο Αθηναγόρας!

Δημοσιεύτηκε: 26 Νοέμ 2016, 16:33
από asterias
δεν θα μου έκανε εντύπωση να έβγαζε τα ράσα και να έβαζε άλλα..