Πιστεύετε οτι πρέπει να γίνεται δωρεά οργάνων ή υπάρχει μεγάλο ηθικό ζήτημα;

Ναι πρέπει να γίνεται.
Σύνολο ψήφων: 2 (10%)
Ναι,αλλά κατόπιν πολλών επιφυλάξεων.
Σύνολο ψήφων: 6 (29%)
Οχι,πρόκειται για αφαίρεση ζωής
Σύνολο ψήφων: 13 (62%)
Σύνολο ψήφων: 21

Ελλάδα: Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών, τώρα και με νόμο!

19
Εικόνα

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών για όλο τον πλανήτη...


Εχθές κατ' εξαίρεση, άνοιξα τη τηλεόραση και τι είδαν τα μάτια μου;; Διαφήμιση για την δωρεά οργάνων και μάλιστα με δικά μας λεφτά. Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να κάνει το χρέος της και να ενημερώνει τον κόσμο για το καινούργιο σχετικό νόμο, έτσι όπως δεσμεύτηκε, κάνει τηλεοπτική εκστρατεία για να παραπλανήσει τους πάντες. Δείτε πιο κάτω τι εννοώ .

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη:

"Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ

…. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.

Βάσει του νόμου αυτού, από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών.

Γιατί;

Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :

- λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ή όταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση.
- Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς .

Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία.

Βάσει του καινούργιου νόμου:

α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης», που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια. Παραχωρείται έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.

β. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του.

Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’ αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του θανόντος (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς κανόνες ποιότητας και ασφάλειας.

γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από
01. 06. 2013 και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων.

Σχόλιο : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ) και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο.

Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων, με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο, τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για λόγους άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα …

Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα :

- η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς : καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό.

- η ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία, επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί τον βιολογικό θάνατό του.
Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους;

Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει, για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα, τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό.

Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth?

phpBB [video]

- ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες) δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων και άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά Σύνοδος), οι οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως τους κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα.
Οι διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω για το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ήμερα της ψηφοφορίας.

Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία, από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ.

Στις 17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά, επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των κομματικών φίλων τους.
Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα :
υπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50;

Ενδεικτικά, αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη του νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε και τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν και εγώ πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας τον Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;

Ψάχνοντας αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με τη δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.

Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;

Εάν λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Όλα αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου, όπως και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν.
......

Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ο νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας, περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας, αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους μας, με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με αυτά, άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι΄αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν.

Χριστίνα Σαλεμή
kostasxan
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείνΠλάτων

Re: Ελλάδα: Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών, τώρα και με νόμο!

20
Ε, ρε τι μας περιμένει και δεν το ξέρουμε....!!! :-(
«Όσο κι αν είναι λίγοι αυτοί όπου διατηρούν την ευσέβεια, αυτοί είναι η Εκκλησία» (Αγ.Νικηφόρος)\n\n«Μὴ φοβοῦ τὸ μικρὸν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατὴρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τὴν βασιλείαν.» (Λουκ.ιβʼ32)

Re: «Αυτόματα» δωρητής οργάνων κάθε έλληνας πολίτης

21
ΕΛΛΑΔΑ:Το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών, τώρα και με νόμο!



ΑΠΟ ΤΙΣ 01.06.2013 ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΔΟΤΕΣ ΟΡΓΑΝΩΝ (ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ)..



ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ..
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ (ΚΛΙΝΙΚΑ) ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ..
ΤΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΟΜΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΕΞΕΙΣ.???
ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΛΛΑ.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών για όλο τον πλανήτη...

Εχθές κατ' εξαίρεση, άνοιξα τη τηλεόραση και τι είδαν τα μάτια μου;;Διαφήμιση για την δωρεά οργάνων και μάλιστα με δικά μας λεφτά. Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να κάνει το χρέος της και να ενημερώνει τον κόσμο για το καινούργιο σχετικό νόμο, έτσι όπως δεσμεύτηκε, κάνει τηλεοπτική εκστρατεία για να παραπλανήσει τους πάντες. Δείτε πιο κάτω τι εννοώ.

Απόσπασμα από την καταγγελία μου στην Χάγη:
"Α4. ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ
…. Ο πρώτος νόμος που θέτω υπόψιν σας είναι ο νόμος 3984/ΦΕΚ 150/Α/27.06.2011 της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον οποίο ρυθμίζονται οι γενικές αρχές και οι προϋποθέσεις αφαίρεσης οργάνων από ζώντες και θανόντες ανθρώπους με σκοπό τη μεταμόσχευση στο ανθρώπινο σώμα.
Βάσει του νόμου αυτού, από το 2013 και εν αγνοία της πλειοψηφίας των πολιτών, η Ελλάδα μετατρέπεται ουσιαστικά σε τροφοδότη χώρα οργάνων και ανθρωπίνων ιστών για όλο τον πλανήτη. Θα είμαστε δηλαδή το παγκόσμιο φυτώριο ανθρωπίνων οργάνων και ιστών.
Γιατί;

Μέχρι τώρα, τα πράγματα είχαν ως εξής :
- λήψη οργάνων γινόταν από όσους είχαν εκφράσει γραπτώς την επιθυμία τους αυτή στον ΕΟΜ (Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων) ήόταν υπήρχε η συγκατάθεση των συγγενών για την αφαίρεση και δωρεά οργάνων προς µεταµόσχευση.
- Αποκλειστική αρμοδιότητα για την αφαίρεση οργάνων είχε ο ΕΟΜ, όπως συμβαίνει άλλωστε και διεθνώς.
Συνεπώς, όσοι επιθυμούσαν να είναι δωρητές οργάνων σώματος το έκαναν ελεύθερα με γραπτή δήλωση στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων. Αυτό διασφάλιζε άριστα την επιθυμία και την ελεύθερη βούληση τους, αλλά και τη διαδικασία.
Βάσει του καινούργιου νόμου:
α. Η αφαίρεση οργάνων πραγματοποιείται από «Οργανισμούς Αφαίρεσης», που είναι νοσοκομεία Ν.Π.Δ.Δ. ή Ν.Π.Ι.Δ. κοινωφελούς και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ή ιδιωτικές κλινικές, που έχουν λάβει τη σχετική άδεια. Παραχωρείται έτσι, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, δικαίωμα αφαίρεσης οργάνων σε τρίτους, οι οποίοι μάλιστα εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα. Όπως είπα πιο πάνω, η αφαίρεση οργάνων διεθνώς γίνεται από τις ομάδες των μεταμοσχευτικών κέντρων και όχι από ιδιώτες.


ΠΡΟΣΟΧΗ !!! ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΑΡΘΡΟ ….



β. Η αφαίρεση ενός ή περισσοτέρων οργάνων από ενήλικο θανόν πρόσωπο πραγµατοποιείται, εφόσον όσο ζούσε δεν είχε εκφράσει την αντίθεσή του. Γίνεται δηλαδή βάσει δικαζόμενης συναίνεσής του.
Σχόλιο: Με αυτό τον τρόπο, το ανθρώπινο σώμα μετατρέπεται με την έννοια του Εμπράγματου Δικαίου σε πράγμα, επειδή κάποιος (φυσικό ή νομικό πρόσωπο) ασκεί πια κυριότητα επ’ αυτών, έχοντας από το νόμο το δικαίωμα να αποφασίσει για τα όργανα του θανόντος (αυτός που αποφασίζει για τα πράγματα ασκεί κυριότητα επ’ αυτών). Και επειδή το σώμα γίνεται πράγμα, ο νόμος προβλέπει και τους σχετικούς κανόνες ποιότητας και ασφάλειας.
γ . Θανόν (πτώμα), θεωρείται πια και ο εγκεφαλικά νεκρός άνθρωπος και έτσι είναι υποχρεωτική από 01.06.2013 και η αφαίρεση οργάνων ενηλίκων – εγκεφαλικά νεκρών, εκτός εάν είχαν δηλώσει την αντίθεσή τους εγγράφως στον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, εάν υπάρχει πιστοποιητικό του γνήσιου της υπογραφής τους και αν αυτό φτάσει έγκαιρα στα χέρια όσων έχουν εξουσιοδότηση για την λήψη οργάνων.



Σχόλιο : Φανταστείτε παρακαλώ τον εαυτό σας να περιμένει στον διάδρομο ενός νοσοκομείου αγωνιώντας για τον άνθρωπό σας (μητέρα, πατέρα, σύζυγο κλπ) και την ίδια στιγμή, ένας γιατρός να του αφαιρέσει τα όργανα επειδή ο άνθρωπος σας κηρύχτηκε εγκεφαλικά νεκρός και ο γιατρός δεν έχει στα χέρια του γραπτή βεβαίωση με γνήσια υπογραφή του ασθενή, ότι δεν επιθυμεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Όσο για την σχετική δήλωση εναντίωσης στην λήψη οργάνων, με βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής, όχι μόνο ότι είναι μια διαδικασία που οδηγεί εκατομμύρια πολίτες σε μια περιττή γραφειοκρατική διαδικασία, η οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να ολοκληρωθεί στο σύνολο, τόσο από πλευράς πολιτών όσο και από πλευράς ΕΟΜ αλλά είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν πολλοί οι οποίοι δε θα προλάβουν ή δε θα μπορέσουν (για λόγους άγνοιας ή αδυναμίας ή αμέλειας κλπ) να καταχωρήσουν δήλωση στον ΕΟΜ. Έτσι θα μετατραπούν αυτόματα σε δότες και θα τους αφαιρεθούν τα όργανα χωρίς τη ρητή συγκατάθεσή τους. Εννοείται όμως ότι μια δήλωση μπορεί πάντα και να χαθεί ή να βρεθεί αφού πετσοκόψουν το σώμα του αιτούντα …

Σύμφωνα με όλα τα προαναφερόμενα:
- η διάταξη περί της "εικαζόμενης συναίνεσης" ανοίγει τους ασκούς του Αίολου καθώς:
- καταστρατηγεί την ελεύθερη βούλησή μας, υποβιβάζει τις ανθρώπινες αξίες, μετατρέπει σε πράγμα τον άνθρωπο και τα όργανά του, υποβιβάζει την έννοια του εθελοντισμού, δημιουργεί κινδύνους για τον πληθυσμό, βάζει σε δοκιμασία τη σχέση ασθενούς και ιατρού, αγνοεί τη θέση των συγγενών του θανόντος και την ιστορική και θρησκευτική παράδοση που αποδίδουν ιδιαίτερο σεβασμό στο νεκρό.
- η ταύτιση της εγκεφαλικής νέκρωσης με το βιολογικό θάνατο, εκτός των προαναφερόμενων, νομιμοποιεί εμμέσως πλην σαφώς και την ευθανασία, επειδή η λήψη ζωτικού μοσχεύματος από εγκεφαλικά νεκρό δότη, προκαλεί τον βιολογικό θάνατό του.
Για το λόγο αυτό όμως, και επειδή η σχετική πράξη μπορεί πια να γίνει χωρίς αίτημα και χωρίς καμία προϋπόθεση, νομιμοποιείται όχι μόνο η ευθανασία αλλά και ο φόνος. Αναρωτιέμαι κιόλας πόσοι ασθενείς από εδώ και πέρα κινδυνεύουν να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί από διάφορους ασυνείδητους;
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο στις μακάβριες συνέπειες που ο νόμος μπορεί να έχει, για να μην δώσω και ιδέες. Πάντως, σημασία έχει ότι τίποτα δεν πάει χαμένο από έναν άνθρωπο, μία που δεν είναι μόνο τα ζωτικά όργανα αλλά όλα τα όργανα (το μεγαλύτερο είναι το δέρμα…), οι ιστοί και τα κύτταρα, τα οποία ως μέρος του οργάνου ταυτίζονται με αυτό.
Δείτε εδώ τι περίπου εννοώ : How much is your dead body worth?
- ως συνήθως, ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του έφτιαξαν ένα νομιμοφανές πακέτο και το πέρασαν από τη Βουλή. Αυτή η έντεχνη παρουσίαση όμως (βάπτιση της αυθαίρετης λήψης οργάνων ως δωρεά, βάπτιση των αναγκαστικών δοτών ως δωρητές και βάπτιση των εγκεφαλικά νεκρών ανθρώπων ως θανόντες) δεν ξεγέλασε τους επιστήμονες του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων και άλλων επιστημόνων καθώς και την Εκκλησία της Ελλάδος (Ιερά Σύνοδος), οι οποίοι ήταν ενήμεροι για το σχέδιο νόμου, κατάλαβαν αμέσως τους κινδύνους που κρύβει και διαμαρτυρηθήκαν έντονα.
Οι διαμαρτυρίες τους δεν έφεραν όμως κανένα αποτέλεσμα και για άλλη μια φορά, με κυβερνητική απόφαση, οι διαφωνούντες απομακρύνθηκαν. Και μιλάω για το Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΟΜ, τα μέλη του οποίου απαλλαχτήκαν από τα καθήκοντά τους στις 15/06/2011, την ημέρα της συζήτησης του νομοσχεδίου στη Βουλή δηλαδή. Η καινούργια ηγεσία ανέλαβε καθήκοντα στις 16/06/2011, ημέρα της ψηφοφορίας.
Για την ιστορία αναφέρω ότι εντελώς "συμπτωματικά", ο νόμος αυτός ψηφίσθηκε στις 16/06/2011, χωρίς ονομαστική ψηφοφορία, από ένα Κοινοβούλιο πολιορκούμενο από πλήθος Ελλήνων πολιτών, που διαμαρτυρόταν για την πλήρη εξαθλίωση, στην οποία τους οδηγούσε το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και όλη η Ελλάδα ασχολιόταν με αυτά και με τα τερτίπια του κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε λανσάρει την φήμη ότι παραιτείται, αλλά τελικά στις 15 Ιουνίου αργά το βράδυ, με διάγγελμά του ανακοίνωσε ότι κάνει μόνο ανασχηματισμό. Τον έκανε στις 16 Ιουνίου ανήμερα των γενεθλίων του. Ήταν ο δεύτερος ανασχηματισμός σε 20 μήνες και μας έφερε την τρίτη κυβέρνηση και τη συνηθισμένη πια κατάργηση υπουργείων, ίδρυση καινούργιων κλπ.
Στις 17 Ιουνίου και χωρίς να χρειαστεί, ζήτησε και ψήφο εμπιστοσύνης. Την ίδια μέρα επικυρώθηκαν άτυπα και τα πρακτικά της προηγούμενης συνεδρίασης της Βουλής, όταν δηλαδή ψηφίστηκε ο νόμος μας (κανονικά, επικυρώνονται από την Ολομέλεια, όχι από τον πρόεδρο). Έτσι κανένας δεν πληροφορήθηκε το γεγονός και αμφιβάλλω αν οι ίδιοι οι βουλευτές ξέρουν τι ψήφισαν αφού η πλειοψηφία τους ήταν απασχολημένη με τα προαναφερόμενα, αλλά κυρίως με την ενδεχόμενη υπουργοποίηση τους ή των κομματικών φίλων τους.
Τίθεται όμως και άλλο ερώτημα :
Yπό αυτές τις συνθήκες πόσοι βουλευτές συμμετείχαν στην συνεδρίαση της 16ης Ιουνίου και πόσοι ψήφισαν τον νόμο αυτό; 20; 30 ; 50;
Ενδεικτικά, αναφέρω ότι ναι μεν ήμουν από τους λίγους που ήξεραν για την ύπαρξη του νομοσχεδίου, αλλά μόλις πρόσφατα έμαθα ότι ο νόμος τελικά ψηφίστηκε και τι ακριβώς λέει. Αυτό συμβαίνει επειδή εκείνη την περίοδο ήμουν και εγώ πολύ ταραγμένη όπως όλοι οι άλλοι, και επιπλέον, μαθαίνοντας τον Αύγουστο από τα ΜΜΕ, ότι ο Υπουργός Υγειάς κ. Λοβέρδος μοίρασε στους υπουργούς και στους συνεργάτες του αιτήσεις να γίνουν δωρητές οργάνων, πίστεψα ότι ο νόμος τελικά δεν ψηφίστηκε. Αλλιώς γιατί να μοιράσει τέτοιες αιτήσεις ο υπουργός;

Ψάχνοντας αργότερα το νομοσχέδιο για να το επικαλεστώ ως απόδειξη για τις προθέσεις της κυβέρνησης, με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι τελικά ο νόμος ψηφίστηκε. Τον διάβασα, βρήκα και όλα τα σχετικά, αλλά ακόμα δεν κατάλαβα τα δικαιώματά μου. Δηλαδή δεν κατάλαβα εάν μπορώ να στείλω τη σχετική δήλωση εναντίωσης μου από τώρα και αν υπάρχει ήδη η προβλεπόμενη από το νόμο απόφαση του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, η οποία καθορίζει τον τρόπο και την κάθε τεχνική λεπτομέρεια σχετικά με τη δήλωση του κάθε ατόμου και τον τρόπο συγκέντρωσης αυτών από τον ΕΟΜ.
Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν κατάλαβα. Θα εκδοθεί πιστοποιητικό θανάτου και θα γίνει λήψη οργάνων και από τους ευρωπαίους και άλλους αλλοδαπούς πολίτες, που τυχαίνει να κηρυχτούν εγκεφαλικά νεκροί στην Ελλάδα ή αυτό ισχύει μόνο για τους Έλληνες πολίτες; Και αν ναι, προς εφαρμογή της αρχής της ισότητας των πολιτών ενώπιον του νόμου, πώς θα εξασφαλιστεί η λήψη οργάνων όλων εκείνων των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό;
Εάν λάβουμε υπόψιν τα προαναφερόμενα, τις τακτικές που χρησιμοποίησε ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του στο παρελθόν, αλλά και τον τρόπο παρουσίασης του νόμου, είναι ξεκάθαρη η πρόθεση εξαπάτησης και παραπλάνησης της κοινής γνώμης.
Όλα αυτά αποδεικνύουν την υπουλότητα και την επικινδυνότητα του νόμου, όπως και ότι ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του, για ακόμα μια φορά, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν….

Τέλος, επειδή ο εμπνευστής του ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ο νόμος αυτός δεν αποτελεί μόνο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας λόγω μαζικής και απίστευτης παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας, περιλαμβανόμενων και των ουσιωδών δικαιωμάτων στη ζωή, στην ελευθερία και στον αυτοπροσδιορισμό (ατομικό και συλλογικό), αλλά και απόπειρα γενοκτονίας καθώς είναι ένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την εξάντληση και τον ευκολότερο αφανισμό μας, αλλά και για την αλλοίωση της θρησκευτικής ταυτότητάς μας. Ως γνωστό, η χριστιανική πίστη (η επίσημη θρησκεία της χώρας δηλαδή) δεν συμβαδίζει με την παραβίαση της ελεύθερης βούλησης, που ο Θεός χάρισε σε όλους μας, με την ευθανασία και τον φόνο. Καμία θρησκεία δεν συμβαδίζει με αυτά, άλλα εν προκειμένου η ορθοδοξία αποτέλεσε στόχο και γι αυτό αναφέρθηκα σε αυτήν.



Χριστίνα Σαλεμή από HellenicRevenge
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ «ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ»: ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΓΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣΕ ΕΓΓΡΑΦΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ

22
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ «ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ»: ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΓΙΑΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣΕ ΕΓΓΡΑΦΑ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ
Εικόνα
Μόλις λίγο χρονικό διάστημα αφότου εγκρίθηκε νόμος ο οποίος ενθαρρύνει τη δωρεά οργάνων, η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung του Μονάχου αποκάλυψε ότι ένας εκ των κορυφαίων χειρουργών της χώρας αντιμετωπίζει κατηγορίες συστηματικής πλαστογράφησης ιατρικών εγγράφων ώστε να προωθεί τους ασθενείς του στις λίστες αναμονής.
Η αστυνομία έχει ξεκινήσει ήδη εγκληματολογική έρευνα σχετικά με τις πρακτικές χειρουργού στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Göttingen.

Ο συγκεκριμένος ιατρός κατηγορείται ότι σε τουλάχιστον 25 υποθέσεις ασθενών, πλαστογραφούσε τις ιατρικές γνωματεύσεις ώστε να φαίνονται οι ασθενείς ότι βρίσκονται σε κρισιμότερη κατάσταση από ότι ίσχυε στη πραγματικότητα.

Η πιο κοινή μέθοδος, αποδείχθηκε ότι ήταν η ανακήρυξη ενός ασθενή με ασθένεια στο συκώτι ως ασθενή που αντιμετώπιζε πρόβλημα και στα νεφρά.

Η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung θεωρεί ότι αυτή αποτελεί μία από τις χειρότερες υποθέσεις διαφθοράς στο πεδίο των μεταμοσχεύσεων στην ιστορία της Γερμανίας.

Και αυτό χωρίς να υπάρχει επίσημη πληροφόρηση και καταγραφή για τους θανάτους ασθενών που είχαν περισσότερη ανάγκη από τις μεταμοσχεύσεις, που ουσιαστικά έμεναν πίσω στις λίστες αναμονής εξαιτίας του διεφθαρμένου συστήματος.

Η απάτη αποκαλύφθηκε όταν βγήκαν στο φώς έγγραφα που αποδείκνυαν ότι ο συγκεκριμένος χειρουργός είχε προβεί σε μεταμόσχευση ήπατος σε Ρώσο ασθενή ο οποίος δεν ήταν δικαιούχος, εξαιτίας του γεγονότος ότι η Ρωσία δεν αποτελεί μέλος του συστήματος Ευρωπαϊκών Μεταμοσχεύσεων – το οποίο αποτελείται από οκτώ χώρες.

Η αστυνομική έρευνα έδειξε ότι ο Γερμανός χειρουργός είχε πλαστογραφήσει ορισμένα επίσημα ιατρικά έγγραφα για να εγκριθεί η περίπτωση του Ρώσου ασθενή.

Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος γιατρός κατηγορείται ότι χειραγωγεί το Γερμανικό σύστημα υγείας.. Επτά χρόνια πριν, μόσχευμα ήπατος που είχε ως δικαιούχο πολίτη κράτους-μέλους του συστήματος Ευρωπαϊκών Μεταμοσχεύσεων κατέληξε σε ασθενή από την Ιορδανία…


pentapostagma.gr

.
Εικόνα
.\n.\n.\n\n
Εικόνα

Μεταμοσχεύσεις και εγκεφαλικός θάνατος: Γιατρός τιμωρείται επειδή έσωσε άνθρωπο!

23
Αγαπητοί αναγνώστες του άρθρου



Ελλάδα αποθήκη ανθρώπινων ανταλλακτικών

.

Είμαι γιατρός Εντατικολόγος και το 2008 η εκτελούσα χρέη Διευθυντή στη Μονάδα που εργάζομαι προσπάθησε να μας πείσει ότι ασθενής που νοσηλεύαμε σε κώμα ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Παρά τις αντιρρήσεις μου προχώρησε η ίδια σε δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου ενώ απαγορευόταν από το νόμο αφ’ ενός γιατί η ίδια ήταν εκπρόσωπος του ΕΟΜ και αφ’ ετέρου η ασθενής δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για έναρξη τέτοιων δοκιμασιών. Προσπάθησε να πείσει τους συγγενείς της ασθενούς να υπογράψουν συγκατάθεση και επειδή τους σταμάτησα μου έκανε επίθεση ενώπιον όλων. Παρ’ όλα αυτά έπεισα τους συγγενείς να μην υπογράψουν και αφαιρεθούν τα όργανα της ασθενούς και η ασθενής μετά από περίπου ένα μήνα εξήλθε του κώματος, στη συνέχεια ανένηψε και εξήλθε του νοσοκομείου. Πριν εξέλθη οι συγγενείς της κατέθεσαν καταγγελία στο πρωτόκολλο του νοσοκομείου αλλά δυστυχώς η Διοίκηση και τα αρμόδια όργανα εκώφευσαν. Στη συνέχεια η ασθενής παραχώρησε συνέντευξη σε εφημερίδα και πάλι δεν έγινε κάτι. Κατόπιν η γιατρός που ζητούσε τα όργανα της ασθενούς μου έκανε αγωγή και μήνυση για δήθεν συκοφαντική δυσφήμηση δια του τύπου για τη συνέντευξη της ασθενούς!!! Η μήνυση απορρίφθηκε τελεσίδικα αλλά δυστυχώς θα πρέπει να περάσω το μαρτύριο της αγωγής όπου μου ζητάει και 100.000 Ευρώ αποζημίωση για ηθική βλάβη. Στο νοσοκομείο μου έκανε αίτηση ότι δήθεν συκοφαντώ αυτή, το νοσοκομείο και τον ΕΟΜ και ζήτησε να με τιμωρήσουν και βεβαίως και με το νέο νόμο της τρόικας να με απολύσουν. Παρά του ότι τους κατέθεσα τα χαρτιά των Εισαγγελέων που με αθώωσαν η Διοίκηση του νοσοκομείου άφησε την υπόθεσή μου σε εκκρεμότητα για μη φέρνω προφανώς αντιρρήσεις σε παρόμοιες προσπάθειες αλλά και για παραδειγματισμό για τους άλλους τι πρόκειται να τους συμβεί αν φέρουν αντιρρήσεις σε παρόμοια περιστατικά. Γιατί αλλιώς τι να πω; Την υπόθεση διαβάστε τη στο http://www.ethnos.gr/article.asp?catid= ... id=9528877 αλλά και σε πολλά άλλα sites όπου υπάρχουν και σχόλια που αξίζει τον κόπο να διαβάσετε για να ξέρετε τι μας περιμένει. Για οτιδήποτε άλλο μη διστάσετε να μου γράψετε στο kofinasgeorge@yahoo.gr

[

Το παρόν κείμενο είχε εισαχθεί στα σχόλια του προαναφερόμενου άρθρου μας

(

εδώ

)

και λόγω ενδιαφέροντος που παρουσιάζει, το αναρτήσαμε και ξεχωριστά. ]

Σχόλιο : Η Πολιτεία αντί να ενημερώνει τους πολίτες ότι σύντομα θα γίνουν όλοι δότες ιστών και οργάνων, συνεχίζει να διαφημίζει την ανύπαρκτη πια “δωρεά” ιστών και οργάνων. Πέραν τουτού, μια που όλα τα νομικά είναι έτοιμα, για να μην πάνε χαμένα τα μάτια μας, έσπευσε και ίδρυσε Τράπεζα Οφθαλμών.

http://justiceforgreece.wordpress.com/
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Μεταμοσχεύσεις ΖΩΤΙΚΩΝ οργάνων - Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;

25
Σημείωση:Δεν μιλάμε για μεταμοσχεύσεις ζώντων ιστών ή οργάνων ,αλλά για αφαίρεση οργάνων απο ασθενείς με εγκεφαλικό θάνατο.

Συγκλονιστικές μαρτυρίες πρώην "εγκεφαλικά νεκρών"

21ΧΡΟΝΟΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΑΠΟ ΚΩΜΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙ Η ΔΩΡΕΑ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ .


Ο Sam Schmid, 21χρονος φοιτητής από την Αριζόνα, ενώ είχε διαγνωσθεί κλινικά νεκρός και λίγο πριν προετοιμαστεί για την αφαίρεση των προς μεταμόσχευση οργάνων του, ανένηψε με θαυμαστό τρόπο, λίγες μόνο ώρες πριν οι γιατροί τον αποσυνδέσουν από τη μηχανική υποστήριξη.
Ο νεαρός φοιτητής είχε τραυματισθεί σοβαρά σε
τροχαίο δυστύχημα στο Tuscon στις 18 Οκτωβρίου. Τα εγκεφαλικά τραύματα του 21χρονου ήσαν τόσο σοβαρά που δεν μπορούσαν να τον περιθάλψουν στο τοπικό νοσοκομείο.....
Μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Barrow Neurological Institute στο Phoenix όπου χειρουργήθηκε για ανεύρυσμα, το οποίο πιθανόν να του κόστιζε τη ζωή. Όταν οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι άρχισαν την παρηγορητική φροντίδα και έθιξαν το ζήτημα της δωρεάς οργάνωνστην οικογένεια του ασθενούς, ο νεαρός Schmid άρχισε ξαφνικά να επανέρχεται, κινώντας αρχικά δύο δάκτυλα. Σήμερα μπορεί και περπατάει υποστηριζόμενος και η ομιλία του αν και αργή, έχει βελτιωθεί. Οι γιατροί λένε ότι μάλλον θα έχει πλήρη αποκατάσταση της υγείας του. Ο νεαρός ελπίζει να λάβει εξιτήριο μιας ημέρας ώστε να κάνει Χριστούγεννα με την οικογένειά του....
egolpion.com



Επανήλθε πριν κλείσουν το μηχάνημα που τον κρατούσε στη ζωή


"...Τα ακριβή τους λόγια στους γονείς μου ήταν
“πρέπει να αρχίσετε να σκέφτεστε το ενδεχόμενο της δωρεάς οργάνων”
Ο πατέρας μου αυθόρμητα σκέφτηκε
“όχι, σε καμία περίπτωση” και ζήτησε δεύτερη γνώμη. Αν είχε συμφωνήσει, τα επόμενα δευτερόλεπτα θα με έβγαζαν από το μηχάνημα» είπε ο ίδιος..."


Ο 17χρονος Steven Thorpe που είχε διαγνωστεί εγκεφαλικά νεκρός από τέσσερις γιατρούς, επανήλθε σαν από θαύμα προτού απενεργοποιηθεί το μηχάνημα που τον κρατούσε στη ζωή, καθώς οι απελπισμένοι γονείς του ζήτησαν μια ακόμη ιατρική γνώμη για τελευταία φορά!
Οι γιατροί περιγράφουν την περίπτωσή του ως «πραγματικά μοναδική». Βρισκόταν σε κώμα για δύο εβδομάδες, ύστερα από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που στοίχησε τη ζωή σε έναν συμμαθητή του.
Μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο, όπου οι γιατροί τον έβαλαν σε τεχνητό κώμα, ενημερώνοντας τους γονείς του ότι δεν επρόκειτο να αναρρώσει ποτέ. Λίγη ώρα μετά τους έθεσαν το ερώτημα αν ενδιαφέρονταν να δωρίσουν τα όργανά του. Ο πατέρας του τους παρακάλεσε να του κάνουν κι άλλες εξετάσεις και προσέλαβε ιδιώτη γιατρό για να τον εξετάσει και εκείνη. Ένας νευρολόγος από το... πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Coventry εντόπισε αμυδρά κύματα στο εγκεφαλογράφημα, κάτι που έδειχνε ότι ο Steven είχε μια μικρή πιθανότητα να επανέλθει.

Τότε ο διοικητής του νοσοκομείου επέτρεψε να βγει από το τεχνητό κώμα, για να διαπιστωθεί αν ο οργανισμός του μπορεί να επιβιώσει από μόνος του και τελικά… τα κατάφερε, εκπλήσσοντας τους γιατρούς!

Πέντε εβδομάδες μετά ο Steven πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο.

«Ο πατέρας μου πίστευε βαθιά ότι ήμουν ακόμη “εκεί”. Πιστεύω ότι οι γιατροί ήθελαν να μου δώσουν τρεις ημέρες ζωής στο μηχάνημα και την επόμενη μέρα θα το έκλειναν.


http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/20 ... _5751.html

ΕΠΑΝΗΛΘΕ ΑΠΟ ΚΩΜΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΝΑ ΡΩΤΟΥΝ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΥΝΔΕΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ …ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ!



Ο Ρίτσαρντ Μαρς και η γυναίκα του Λίλι


…Ο Μαρς όμως είχε πλήρη επίγνωση. «Είχα πλήρη επίγνωση», δήλωσε. «Όμως είχαν παραλύσει σχεδόν όλοι οι γραμμωτοί μύες του σώματός μου. Μπορούσα μόνο να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Παραδόξως, δε θυμάμαι να αισθάνθηκα ποτέ φοβισμένος. Ήξερα ότι είχα το 100% των νοητικών μου ικανοτήτων. Μπορούσα να σκεφτώ, να ακούσω και να παρακολουθήσω συζητήσεις αλλά δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω ούτε να κινηθώ. Οι γιατροί μιλούσαν από πάνω μου σα να μην υπήρχα στο χώρο. Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω: “E! Είμαι κι εγώ εδώ!”, αλλά δεν μπορούσα»…

http://www.egolpion.com/mars_koma.el.aspx







«Kαθυστερούσα να συνέλθω και βιάστηκαν να με... τελειώσουν»

Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε... εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!


Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από... τον άλλο κόσμο!
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη...
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε! Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών...
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.

Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει: «Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».

Η διαδικασία... Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμόδια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνεχιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά.
Εξηγεί ότι «η παραμονή σε άπνοια -μέρος της διαδικασίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ

ethnos.gr
Ελληνικό ιστολόγιο
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/20 ... _5596.html


«Ούρλιαζα από μέσα μου, μα δεν με άκουγε κανείς»

- Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΤΩΝ "ΝΕΩΝ" ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΑΥΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ "ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟ" ΜΕ ΤΟΝ "ΑΛΗΘΙΝΑ ΝΕΚΡΟ"

Έχει χυθεί πολύ μελάνι γύρω απο το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων των "δωρητών σώματος" ,του "εγκεφαλικού" ή "κλινικού" κατ΄άλλους θανάτου καθώς και για τα ψευτοδιλήμματα που θέτουν κατά καιρούς οι διάφορες επιτροπές "βιοηθικής".
Δεν θα υπάρξει ούτε ένας που θα διαφωνήσει με το ηθικό μέγεθος της δωρεάς μοσχεύματος σε έναν ασθενή συνάνθρωπό μας.Αυτό βέβαια υπο την προϋπόθεση ότι δεν θα σκοτώσουμε τον "δότη" για να σώσουμε τον "δέκτη" του μοσχεύματος.Εκεί αρχίζει η διαφωνία μας με όλους εκείνους που θεωρούν νεκρό οποιονδήποτε έχει έλθει σε κατάσταση "εγκεφαλικού θανάτου" (όπως συνηθίζουν ευσχήμως να λένε όποιον έχει πέσει σε κώμα).Η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία είτε αφορά ένα υγιή και αρτιμελή ,είτε κάποιον που βρίσκεται σε κώμα ,είτε εκείνον που βρίσκεται στην άσχημη θέση του ασθενούς.
Το ανθρώπινο σώμα είναι νεκρό όταν αποχωρισθεί απο την ψυχή και αυτό συμβαίνει μόνο όταν σταματήσει να λειτουργεί η καρδιά.Δεν υπάρχουν πολλών ειδών θάνατοι όπως δεν υπάρχουν και πολλές "ζωές".Αυτό θα πρέπει να γίνει επιτέλους σαφές και να σταματήσει η ύποπτη (αν μη τι άλλο) "φιλολογία" γύρω απο τον "εγκεφαλικό θάνατο" και τον "κλινικά νεκρό".Ο μόνος "θάνατος" που διαχέεται μέσω αυτής της νεο-εποχίτικης προπαγάνδας είναι ο πνευματικός.
Δεν θα πούμε τίποτε άλλο αφού το άρθρο των σημερινών "Νέων " τα λέει όλα:
Επί 23 χρόνια νόμιζαν ότι ήταν σε κώμα· όμως εκείνος καταλάβαινε τα πάντα
http://digital.tanea.gr/
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νατάσα Μπαστέα
Επί 23 χρόνια ο Ρομ Χούμπεν ήταν παγιδευμένος μέσα στο σώμα του. Όλοι θεωρούσαν ότιβρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση έπειτα από αυτοκινητικό δυστύχημα το 1983. Κι όμως, όπως λέει, «ούρλιαζα από μέσα μου, αλλά δεν μπορούσε να με ακούσει κανείς».




Ρομ Χούμπεν. Ο άλλοτε πρωταθλητής πολεμικών τεχνών επικοινωνεί πλέον με τη σύζυγό του μετά το «ξύπνημά» του




O Χούμπεν ήταν ανίκανος να επικοινωνήσει με τους γιατρούς ή την οικογένειά του. «Ήταν σαν να ζούσα επί 23 χρόνια σε ένα όνειρο», λέει ο 46χρονος σήμερα Χούμπεν, η πραγματική κατάσταση του οποίου αποκαλύφθηκε πριν από 3 χρόνια- αλλά μόλις χθες έγινε γνωστή- όταν οι γιατροί τού έκαναν ειδικές εξετάσεις απεικόνισης του εγκεφάλου και διαπίστωσαν ότι λειτουργεί σχεδόν φυσιολογικά. Ο γιατρός που έσωσε τον Χούμπεν, ο οποίος ήταν πρωταθλητής πολεμικών τεχνών, είναι ο νευρολόγος Στέιβιν Λορέις, του βελγικού Πανεπιστημίου της Λιέγης. Χθες δημοσίευσε επιστημονική μελέτη στην οποία αναφέρει ότι ο Χούμπεν μπορεί να είναι μόνο ένας από τους πολλούς που έχουν διαγνωσθεί λανθασμένα σε κωματώδη κατάσταση σε όλο τον κόσμο.



Μέσω υπολογιστή
Ο Χούμπεν, ο οποίος βρίσκεται σε νοσοκομείο κοντά στις Βρυξέλλες, μπορεί να επικοινωνεί πλέον μέσω ενός κομπιούτερ με ειδικό πληκτρολόγιο που χρησιμοποιεί με το δεξί του χέρι, το οποίο κινείται λίγο. Διηγείται ότι το σώμα του ήταν εντελώς παράλυτο όταν συνήλθε μετά το ατύχημα. Παρ΄ ότι μπορούσε να ακούσει κάθε λέξη των γιατρών, δεν μπορούσε να τους μιλήσει ή να κουνήσει τα μάτια του. Όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι δεν βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση, λέει ο Χούμπεν, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκε. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που με ανακάλυψαν, ήταν σαν δεύτερη γέννα».

Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα ευρήματα του Λορέις θα πυροδοτήσουν τις συζητήσεις σχετικά με το πότε πρέπει να λαμβάνεται η απόφαση τερματισμού της ζωής όσων βρίσκονται σε κώμα, ανθρώπων δηλαδή που δείχνουν ότι δεν έχουν καμία συνείδηση αλλά ο εγκέφαλός τους μπορεί να λειτουργεί κανονικά.

Οι Βέλγοι γιατροί χρησιμοποίησαν μια διεθνώς αποδεκτή κλίματα για να παρακολουθήσουν την κατάσταση του Χούμπεν όλα αυτά τα χρόνια. Γνωστή ως Κλίμακα Κώματος της Γλασκώβης, προϋποθέτει αξιολόγηση των ματιών, των λεκτικών και μηχανικών κινήσεων. Όμως οι ειδικοί δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν την κατάστασή του σωστά και παρέβλεψαν όλα τα σημάδια που έδειχναν ότι ο εγκέφαλός του λειτουργούσε.

Λάθος διαγνώσεις
Ο Λορέις, επικεφαλής του Νευρολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου του Πανεπιστημίου της Λιέγης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι γίνονται «λάθος διαγνώσεις κωματώδους κατάστασης σε τόσο συχνούς ρυθμούς που προκαλούν ανησυχία». Στο περίπου 40% των ανθρώπων που η διάγνωση θέλει να βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, μια πιο προσεκτική εξέταση δείχνει ότι είχαν κάποιου είδους συνείδηση.



Ο Λορέις εξέτασε 44 ασθενείς που θεωρείτο ότι βρίσκονταν σε κώμα και διαπίστωσε ότι 18 εξ αυτών αντιδρούσαν στην επικοινωνία.
«Από τη στιγμή που κάποιος θεωρείται ότι δεν έχει κανέναν βαθμό συνείδησης, είναι πολύ δύσκολο να αντιστραφεί η γνώμη αυτή», δήλωσε ο Βέλγος επιστήμονας στο περιοδικό «Spiegel» ζητώντας μια συστηματική επανεξέταση των μεθόδων διάγνωσης, καθώς πολλοί από εκείνους που έχουν κάποια μορφή συνείδησης συχνά μπορεί με την κατάλληλη θεραπεία να σημειώσουν βελτίωση.

http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/20 ... _5113.html



ΑΠΟ ΕKΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕN ΜΠΟΡΩ NA ΚΛΕΙΣΩ ΜΑΤΙ ...





(Η φωτογραφία είναι της Κριστίν Νικόλ η οποία ανένηψε από εγκεφαλικό θάνατο.)
tideon: Πόσοι άραγε από τους δωρητές οργάνων γνωρίζουν ότι ο λεγόμενος "Εγκεφαλικός Θάνατος" δεν είναι πραγματικός θάνατος αλλά ότι ο δότης βρίσκεται μεν σε κατάσταση κώματος και άπνοιας, αλλά όλα τα άλλα όργανά μου δουλεύουν και ότι θα τον κομματιάζουν ενώ θα είναι ζεστός, και η καρδιά μου ακόμα θα χτυπά κανονικά και το αίμα μου θα κυκλοφορεί, και που θα του αφαιρείται η τυχόν ευκαιρία να ανανήψει; Δύο περιστατικά, που ευγενώς μας παρεχώρησε το εξαίρετο περιοδικό «Παρακαταθήκη», παραθέτουμε, προκειμένου να αντιληφθεί κανείς τον φρικτό κίνδυνο που θα τον απειλεί αν τυχόν βρεθεί πχ στην θέση του θύματος ενός τροχαίου δυστυχήματος, ή ενός αιφνιδίου εγκεφαλικού επεισοδίου ή κάποιου εμφράγματος;
'Αγαπητό περιοδικό,
Είμαι νοσηλεύτρια στο στρατιωτικό νοσοκομείο της 'Αεροπορίας και κάθε φορά πού διαβάζω τα άρθρα περί «δωρεάς και μεταμοσχεύσεως οργάνων» πού κατά καιρούς δημοσιεύονται στο περιοδικό σας, βρίσκομαι στον πειρασμό νά επιθυμώ νά καταθέσω τη δική μου μαρτυρία ως προσωπική εμπειρία πού τη βίωσα λόγω επαγγέλματος.


'Επιτρέψτε μου νά σας αφηγηθώ δύο πραγματικά περιστατικά πού βίωσα και πού σε μένα συνετέλεσαν στο νά εδραιωθεί μέσα μου ή άποψη πού από συνειδήσεως πάντοτε έφερα και πίστευα περί τού θέματος.

Κατά τα μέσα της δεκαετίας τού '90 δούλευα στήν Μονάδα 'Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.) τού εν λόγω νοσοκομείου, όταν μας έφεραν έναν σμηνίτη (φαντάρος πού υπηρετούσε τη θητεία του στήν Πολεμική 'Αεροπορία) 19 μόλις ετών, πολυτραυματία, με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις κατόπιν τροχαίου ατυχήματος.

"Ο κλινικός κι εργαστηριακός έλεγχος έδειξαν ότι το παλικάρι είχε υποστεί σοβαρή και μη αναστρέψιμη βλάβη στον μυελεγκέφαλο, όπου ή πρόσβαση ακόμη και χειρουργικός κα­θίστατο άκρως δυσχερής και δυνητικά θανατηφόρα. "Ο ασθενής είχε υποβληθεί σε όλα τα απαραίτητα τεστ, τα οποία αποτελούσαν την εποχή εκείνη τα «κριτήρια διάγνωσης εγκεφαλικού θανάτου» και ιατρικώς θεωρούνταν «κλινικά νεκρός»!
"Ένα πρωινό, κατά την ιατρική επίσκεψη, οι γιατροί της κλινικής (φαινόταν ότι το...
είχαν ήδη συζητήσει και αποφασίσει), συζητούσαν για το ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία νά θίξει στήν οικογένεια τού ασθενούς το θέμα της δωρεάς οργάνων, αφού ήταν ήδη ένα «χαμένο» περιστατικό. 'Εγώ συνόδευα την ιατρική ομάδα και κατέγραφα τις οδηγίες τους, όταν ξαφνικά, ο διευθυντής της κλινικής, αποσπάστηκε από την υπόλοιπη ιατρική ομάδα, σταύρωσε τα χέρια πίσω στη μέση και πήγε δίπλα στον ασθενή. Τον ατένιζε αρκετή ώρα. "Όταν επέστρεψε στους συναδέλφους, τούς είπε κουνώντας το κεφάλι του: «'Αφήστε το για κάνα-δυό μέρες ακόμα, μην βιαστούμε, ας το παλέψουμε φίφτυ-φίφτυ (50%-50% δηλαδή), επειδή είναι πολύ νέος και επανερχόμαστε».
'Εκείνη τη στιγμή, ή δική μου καρδιά σκίρτησε, αναρρίγησε. Δεν θυμάμαι τί συναίσθημα ακριβώς ένοιωσα, διαισθάνθηκα όμως ότι ή απόφαση αυτή τού διευθυντή ήτανε σαν φώτιση Θεού και χάρηκα μέσα μου για την αναβολή της απόφασής τους.

"Έτσι, αφού δώσανε τις απαραίτητες ιατρικές οδηγίες, φύγανε.
'Εκείνη την ημέρα εκτελούσα και νυχτερινή βάρδια. Το βράδυ λοιπόν πού επέστρεψα στήν Μ.Ε.Θ., βρήκα τον συγκεκριμένο ασθενή στήν ίδια, αλλά σταθερή κατάσταση πού τον άφησα το μεσημέρι. Συνήθιζα πάντοτε ακόμα και στους διασωληνωμένους ασθενείς και σε όλους όσους δεν επικοινωνούν γενικά με το περιβάλλον, νά τούς μιλάω, νά τούς χαιρετάω και νά τούς εξηγώ ποιά ακριβώς νοσηλευτική παρέμβαση θα τούς κάνω. Πάντοτε έβαζα στη θέση τους τον εαυτό μου και σκεπτόμουν πώς θα ήθελα νά με αντιμετωπίζουν οι άλλοι, έτσι κι εγώ τούς αντιμετώπιζα με δέος και σεβασμό, δεν τούς έβλεπα σαν άψυχα κορμιά, αλλά τούς περιποιόμουν με προσοχή, για νά μην πονέσουν και μού άρεσε νά τούς μιλάω, χωρίς νά γνωρίζω εάν με άκουγαν ή όχι. "Ήξερα δε ότι ή τελευταία αίσθηση πού εγκαταλείπει τούς ασθενείς, σύμφωνα με επιστημονική τεκμηρίωση, είναι ή ακοή!
Την ίδια λοιπόν στάση κράτησα κι εκείνο το βράδυ στον Λάμπρο (το όνομα τού παιδιού). Θυμάμαι μάλιστα ότι ήμουν ιδιαίτερα ευδιάθετη εκείνη τη νύχτα και όση ώρα περιποιόμουν τον ασθενή, σιγοτραγουδούσα έναν απαλό σκοπό. Κι ενώ μετακινιόμουν από την μία πλευρά τού κρεβατιού στήν άλλη για νά ελέγξω τις «γραμμές» (τα σωληνάκια), πού έφερε ο ασθενής, νά δε τούς ορούς και νά μετρήσω την αρτηριακή πίεση, πρόσεξα μία κίνηση τού προσώπου τού ασθενούς προς την πλευρά πού εγώ κινιόμουν, σαν νά ακολουθούσε τη φωνή μου! Ρίγος με διαπέρασε! "Ένοιωσα ότι με άκουγε κι όλο το βράδυ έκανα προσπάθειες νά επιβεβαιώσω την άποψή μου. "Έκανα «τεστ» στον άρρωστο. Τού μιλούσα γύρω-γύρω από το κρεβάτι και παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του. Κινητικότητα άκρων δεν είχε, όμως αυτή ή ανεπαίσθητη κίνηση στο πρόσωπο του μού άφησε την αίσθηση ότι με άκουγε, άρα υπήρχε ελπίδα ανάνηψης και θυμήθηκα αμέσως τη διστακτική στάση τού διευθυντή απέναντι στο θέμα της δωρεάς των οργάνων.
Το πρωί παρέδωσα τούς ασθενείς μου στήν πρωινή βάρδια και τούς εκμυστηρεύτηκα αυτό πού βίωσα και πίστευα, τούς παρακάλεσα δε νά έχουν το νου τους και νά το αναφέρουν στους γιατρούς, όμως γέλασαν μαζί μου, μού είπαν κάποια λόγια περιπαικτικά, όπως: «Δεν μας παρατάς, ρε Χριστίνα, με τούς συναισθηματισμούς σου; Καλά, καλά, πήγαινε εσύ και θα το πούμε εμείς».
'Επέστρεψα στη δουλειά μου μετά από δύο ήμερες -καθότι είχα ρεπό- και σε απογευματινή βάρδια. "Η πρώτη κίνηση πού έκανα μπαίνοντας στήν Μονάδα, ήταν νά στρέψω το κεφάλι μου προς το κρεβάτι τού Λάμπρου, νά δε εάν είναι εκεί. "Ένοιωσα σφίξιμο, όταν είδα τον ασθενή νά λείπει και την ώρα ακριβώς εκείνη, δύο άλλες συνάδελφοι νά στρώνουν με καθαρά κλινοσκεπάσματα το άδειο κρεβάτι. Αυθόρμητα μού ξέφυγε ένα:«ΠΕΘΑΝΕ;;;» για νά λάβω την ανέλπιστη απάντηση: «Τί πέθανε, Χριστίνα; ποιος πέθανε; ο Λάμπρος; ζει και βασιλεύει, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ! Μόλις τον διακομίσαμε στήν κλινική!».
Χρειάστηκαν κάποια δευτερόλεπτα για νά συνέλθω από την έκπληξη, και αμέσως ρώτησα νά μάθω λεπτομέρειες. «Σίγουρα ζει; δεν με κοροϊδεύετε;» τούς ρώτησα.
«"Όχι απλά ζει, αλλά ανέλαβε ξαφνικά τόσο γρήγορα και «ξύπνησε» (εννοούσαν ότι αποδεσμεύτηκε από την μηχανική υποστήριξη), πού όπως βλέπεις δεν χρειάστηκε καν νά τον κρατήσουμε άλλο στήν Μονάδα».
Συγκινήθηκα, έκλαψα κρυφά και δόξασα το Θεό για το θαύμα Του. Αναρωτήθηκα τί έγκλημα θα κάναμε και πόσο υπόλογοι θα ήμασταν απέναντι στον Θεό, εάν προχωρούσαμε στη διαδικασία της αφαίρεσης των οργάνων και παίρναμε εμείς οι άνθρωποι την απόφαση νά αφαιρέσουμε τη ζωή από αυτό το παιδί, διότι «επιστημονικώς» θεωρούσαμε ότι ήτανε κλινικά νεκρός!

Το δεύτερο περιστατικό έλαβε χώρα λίγα χρόνια αργότερα, όταν δούλευα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών τού ιδίου νοσοκομείου.
Είχα απογευματινή βάρδια, ήτανε ένα ήσυχο απόγευμα, δεν είχαμε πολλή κίνηση από διακίνηση έκτακτων περιστατικών. Καθόμασταν με τη συνάδελφο νοσηλεύτρια στο γραφείο της προϊσταμένης, όπου διέκρινα κάποια στενοχώρια στο πρόσωπο της συναδέλφου. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα: «Τί έχεις, Μαρία μου; δεν φαίνεσαι πολύ καλά σήμερα! είσαι στενοχωρημένη; μήπως κουρασμένη»; και πριν ολοκληρώσω, ή κοπέλα αναλύθηκε σε λυγμούς. Τρόμαξα, την πλησίασα και μού αποκάλυψε αυτό πού την απασχολούσε:

«Θυμάσαι», μού λέει, «τον ανιψιό μου πού νοσηλευόταν πριν λίγο καιρό στήν 'Εντατική»; (από τροχαίο ατύχημα, περίπου δύο μήνες πριν, εάν θυμάμαι καλά, νοσηλεύονταν ο γιός της αδελφής της σε κωματώδη κατάσταση).


«Ναι» της λέω, «τί συνέβη»;


«"Άσε τί έπαθα! Λόγω συγγενείας, πέ­σανε πάνω μου όλοι οι γιατροί και με πείσανε νά μεσολαβήσω στήν αδελφή μου και τον άντρα της νά τούς πείσω με τη σειρά μου νά δεχθούν νά δώσουν τα όργανα του παιδιού. "Ε, τί νά έκανα κι εγώ, σκεπτόμουν ότι ήτανε ήδη πεθαμένο το παιδί και με την πράξη αυτή θα βοηθούσα νά σωθούνε άλλα παιδιά πού είχανε ανάγκη, κι έτσι τούς έπεισα και τα δώσανε»!

«'Από εκείνη τη στιγμή όμως, δεν μπορώ νά κλείσω μάτι. Βλέπω κάθε βράδυ τον ανη­ψιό μου νά έρχεται στον ύπνο μου -δεν είναι ύπνος αυτός, σαν σε ξύπνιο βρίσκομαι- μέσα σε ημίφως, νά με πλησιάζει και νά μού λέει με τα μεγάλα καταγάλανα εκφραστικά του μάτια γεμάτα παράπονο: «Γιατί μού το έκανες αυτό;» "Έρχεται και φεύγει. Με πλησιάζει χωρίς νά με φτάνει και ξαναπομακρύνεται και πάλι από την αρχή. Αυτό γίνεται κάθε βράδυ εδώ και καιρό και δεν μπορώ νά βρω ησυχία»!
Δεν θυμάμαι ακριβώς τί «παρηγορητικά» λόγια της είπα, αυτό πού θυμάμαι όμως είναι ότι την συμβούλευσα νά πάει σε έναν πνευματικό νά εξομολογηθεί. Δεν ξέρω τί έκανε, ούτε γνωρίζω την έκβαση της κατάστασης.
Τα παραπάνω συγκλονιστικά περιστατικά με έκαναν νά είμαι αυστηρώς κατηγορηματική όσον αφορά στη δική μου τοποθέτηση επάνω στο θέμα της δωρεάς των οργάνων. Πίστευα πώς ίσως θα μπορούσαμε, εάν ήταν άκρως απαραίτητο, νά δώσουμε ένα από τα διπλά όργανα τού οργανισμού μας (π.χ. νεφροί ή οφθαλμοί), όχι όμως τα μονήρη πού αποτελούν ζωτικής φύσεως όργανα (καρδιά, ήπαρ) και καθορίζουν τη συνέχεια της ανθρώπινης ζωής. 'Ανέκαθεν επίσης πίστευα ότι σαν άνθρωποι δεν είμαστε εμείς οι αρμόδιοι νά αποφασίσουμε πότε θα δώσουμε τέλος στη ζωή ενός ανθρώπου.Βλέποντας και βιώνοντας την ταλαιπωρία πού υφίσταντο οι ασθενείς στο κρεβάτι τού πόνου, ακόμα κι εάν ανθρωπίνως δεν υπάρχει ελπίδα αποκατάστασης, πίστευα ότι μέσα από αυτήν τη δοκιμασία ο πάνσοφος Δημιουργός και Θεός μας κατεργάζεται τη σωτηρία της ψυχής τόσο τού ιδίου τού ασθενούς πού με τη δοκιμασία αυτή «εξαγνίζεται» και «σβήνει» αμαρτίες, όσο και των ανθρώπων πού τον διακονούν, των συγγενών του, πού με την υπομονή, την αγάπη και τον πόνο της ψυχής τους, χωρίς νά το καταλάβουν θεραπεύουν και τα δικά τους «τραύματα». "Άρα δεν θα έπρεπε εμείς οι αδύναμοι, γεμάτοι λάθη και πάθη άνθρωποι, νά αναλαμβάνουμε τέτοια επικίνδυνη «πρωτοβουλία» και νά παρεμβαίνουμε στο θέλημα τού δικαιοκρίτη Θεού, διότι υπάρχει κίνδυνος νά εμποδίσουμε τη σωτηρία της ψυχής αυτού τού ανθρώπου.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.
Με εκτίμηση Χριστίνα Δελη-Τζόλα, 'Αθήνα
Περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»
http://www.tideon.org
http://klassikoperiptosi.blogspot.gr/20 ... -n-na.html

Απόσπασμα από επιστολή...
...Πριν 22 περίπου χρόνια η αδελφή του συζύγου μου μπήκε στο Νοσοκομείο στην εντατική μονάδα με ριξη ανευρύσματος εγκεφάλου "κλινικά νεκρή" με μηχανική υποστήριξη και με τους γιατρούς να ζητούν τα όργανα γιατί όπως μας είπαν "μόνο ένα θαύμα θα τη σώσει".
Τότε πήρα τηλέφωνο στο Μήλεσι τον Άγιο γέροντα Πορφύριο και του είπα ότι η Ευαγγελία ήταν στην εντατική με νεκρωμένο τον εγκέφαλο, αλλά με ζωντανή καρδιά σε μηχανική υποστήριξη.
Με άκουγε προσεκτικά και μου έλεγε: "Εύχομαι...εύχομαι"".
Όταν του είπα ότι μας ζητούν τα όργανά της μου φώναξε:


"Οχι, να μη τα δώσετε...που ξέρεις(ίσως) η ψυχή μέχρι που να φύγει γυρίζει στα μέρη που αμάρτησε και μετανοεί"!



Τα συμπεράσματα δικά σας!

Πηγή

Πενταπόσταγμα
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Μεταμοσχεύσεις ΖΩΤΙΚΩΝ οργάνων - Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;

26
phpBB [video]
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Μεταμοσχεύσεις ΖΩΤΙΚΩΝ οργάνων - Δωρεά ή αφαίρεση ζωής;

27
Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥ

«ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»


Με αφορμή τον νόμο περί Μεταμοσχεύσεων (Ν. 2737/99)*

Χρίστου Βασιλειάδη

Θεολόγου - Φιλολόγου πρ. Εκπαιδευτικού



Μέχρι περίπου το 1960, η διάγνωση του θανάτου ήταν έργο εύκολο και απλό για το γιατρό, τα δε κριτήριά του ήσαν γε­νικώς αποδεκτά, αναμφισβήτητα και επαρκή: η παύση δη­λαδή, της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας, που μετά 4'-5' (πρώτα λεπτά της ώρας) επέφερε νέκρωση του εγκεφάλου, κλπ.

Άφ' ότου όμως, με την πρόοδο της επιστήμης επιτυγχάνεται η εκ της καρδιακής ανακοπής καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση, άρχισε να τίθεται εν αμφιβόλω και, στη συνέχεια, να αλλάζει η περί θανάτου, από αιώνων, ισχύουσα ιατρική αντίληψη.

Το διάστημα μεταξύ παύσης της καρδιάς και εγκεφαλικής «νέκρω­σης» ονομάζεται «κλινικός θάνατος». Σ' αυτή δε τη διάρκεια είναι ε­φικτή η καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση και η επάνοδος τού ατόμου στη ζωή. Όμως, άτομα, που έτσι επανέρχονται στη ζωή, εμ­φανίζουν συνήθως:

α) έλλειψη αυτόματης καρδιακής, ή αναπνευστικής λειτουργίας,

β) μη ανατάξιμες εγκεφαλικές βλάβες.

Για την ιστορία της εμφάνισης και εξέλιξης στην ιατρική της νέ­ας έννοιας, ονομασίας και κριτηρίου τού θανάτου, τού «εγκεφαλικού θανάτου», είναι χρήσιμο να δώσουμε τις εξής πληροφορίες:

Για πρώτη φοράν, το 1959, στη Γαλλία, δημοσιεύθηκε κλινική πε­ριγραφή μιας μορφής κώματος σε προχωρημένο στάδιο, που ονομά­σθηκε «Coma depasse» (= υπερόριο κώμα, υπερβαθέν κώμα), εκλαμβανόμενο ως απελπιστική μεν παθολογική κατάσταση, χωρίς ό­μως μ' αυτό να θεωρηθεί το πάσχον άτομο σαν ήδη νεκρό.

Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, για να λογίζεται και να είναι κά­ποιος νεκρός, πρέπει να είναι «νεκρός» όχι μόνον ο εγκέφαλος, αλλά και ο νωτιαίος μυελός. (Μ. Paget et L. Hartmann, «Les Comas. Etudes cliniques et biologiques. Expansion scientifique francaise, 1965 pp. 4-15).

Μετά δεκαετία περίπου, το 1968, σύμφωνα με δημοσιευθέν άρθρο από ομάδα επιστημόνων τού Πανεπιστημίου τού Harvard, όταν και μόνον ο εγκέφαλος είναι νεκρός, το άτομο είναι και πρέπει να θεω­ρείται νεκρό. Τέτοια άποψη διατυπώθηκε για πρώτη φοράν, όπως και για πρώτη φοράν τότε εμφανίστηκε, ο όρος «εγκεφαλικός θάνατος».

Η ελληνική νομοθεσία, μόλις το 1983, υιοθέτησε αυτήν τη θέση με το Ν. 1383/83, δια τού οποίου αναγνωρίζεται επίσημα ο «εγκεφα­λικός θάνατος», με τον εξής ορισμό: «Με την επέλευση τού θανάτου η αφαίρεση ιστών και οργάνων μπορεί να γίνει και όταν οι λειτουργίες ορισμένων οργάνων, εκτός από τον εγκέφαλο, διατηρούνται με τεχνη­τά μέσα (εγκεφαλικός θάνατος)», (άρθρ. 7, παρ. 4).

Έτσι, «τα κριτήρια τού θανάτου με τη λεοντή τού Νόμου και της «εγκυρότητας» της διεθνούς αναγνώρισης, φαίνεται να διεκδικούν το προνόμιο τού απυρόβλητου» (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, «Μεταμο­σχεύσεις, λύση η πρόβλημα;». Εκδ. Υπακοή 1995).

Στη συνέχεια, το 1971, μια άλλη αντίληψη για το θάνατον εκπορεύθηκε, τη φοράν αυτήν από τη Minnesota των ΗΠΑ, ότι, δηλαδή,: το σημείο του οριστικού θανάτου είναι η μη αναστρέψιμη βλάβη, όχι γενικότερα των εγκεφαλικών ημισφαιρίων, αλλ' ειδικά τού Εγκεφα­λικού Στελέχους και, ότι η διάγνωση αυτή μπορεί να γίνει κλινικά. Κι' αυτή η εξειδικευμένη άποψη ήταν, σαν τέτοια, πρωτοφανής.

Το ελληνικό «Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας» (ΚΕΣΥ) ακολούθησε ακριβώς τις οδηγίες της Minnesota, τού 1971, στο βιβλιαράκι του, που κυκλοφόρησε το 1987 με τίτλο: «Διάγνωση Εγκεφαλικού Θανάτου», όπου διατυπώνει όλη τη συλλογιστική του και φέρνει όλα τα επιχειρήματά του, γι' αυτό και θα τα εκθέσουμε, για να είμαστε δίκαιοι και, στη συνέχεια θα τα σχολιάσουμε.

«Η ανάπτυξη των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και γενικά η πρόοδος της ιατρικής τεχνολογίας στις τελευταίες δεκαετίες, είχαν σαν αποτέλεσμα την επιτυχή καρδιοαναπνευστική υποστήριξη, για μακρύ χρονικό διάστημα, ατόμων με βαρείες και ανεπανόρθωτες εγκεφαλικές βλάβες.

Αυτή όμως η μακροχρόνια συντήρηση «ατόμων» που η αναπνοή και η κυκλοφορία τους λειτουργούσαν μόνο με τη βοήθεια μηχανικών μέ­σων, δημιούργησε ένα μεγάλο πρόβλημα σχετικά με το εάν ένα τέτοιο «άτομο» είναι νεκρό ή όχι.

Μέχρι τότε η διάγνωση του θανάτου του ανθρώπινου σώματος δια­πιστωνόταν εύκολα με το σταμάτημα της λειτουργίας της καρδιάς και της αναπνοής. Η απώλεια αυτών των λειτουργιών που προκαλεί τελι­κά το θάνατο και του εγκεφάλου, αποτελούσε μια επαρκή και εύκολη πι­στοποίηση του θανάτου.

Η διατήρηση όμως της αναπνοής με μηχανικούς αναπνευστήρες και η υποστήριξη της κυκλοφορίας, ενώ είχαν καταργηθεί οι εγκεφαλικές λειτουργίες, δημιούργησε αμφιβολίες, για το εάν ο μέχρι τότε αποδε­κτός ορισμός του θανάτου, ήταν σαφής και ακριβής.

Οι αμφιβολίες αυτές προκάλεσαν την αναθεώρηση και επανεξέταση της έννοιας του θανάτου και οδήγησαν στη νέα αντίληψη του εγκεφαλι­κού θανάτου με προεκτάσεις όχι μόνο ιατρικές αλλά και πολιτιστικές, φιλοσοφικές, ηθικές, νομικές και θρησκευτικές.

Η αντίληψη αυτή που διαμορφώθηκε και επικρατεί τα τελευταία χρόνια, βασίζεται στον ορισμό του θανάτου: «σαν την ανεπανόρθωτη απώλεια της ικανότητας για συνείδηση, σε συνδυασμό με την ανεπα­νόρθωτη απώλεια της ικανότητας για αυτόματη αναπνοή», που αποτε­λεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διατήρηση αυτόνομης καρδιακής λειτουργίας.

Οι λειτουργίες της αναπνοής και της κυκλοφορίας που χαρακτηρί­ζουν μια ανθρώπινη ύπαρξη σαν αυτόνομη και ανεξάρτητη βιολογική μονάδα, είναι λειτουργίες που ξεκινούν από το εγκεφαλικό στέλεχος.

Εφόσον υπάρχει ανεπανόρθωτη βλάβη και νέκρωση του στελέχους, η δραστηριότητα των εγκεφαλικών ημισφαιρίων δεν μπορεί να ολοκλη­ρωθεί, με συνέπεια να μην είναι δυνατή γνωστική η συναισθηματική ζωή. Το άτομο του οποίου ο εγκέφαλος έχει χάσει τη δυνατότητα και ικανότητα αυτών των λειτουργιών είναι νεκρό.

Επομένως ο θάνατος του εγκεφαλικού στελέχους είναι συνθήκη επαρκής και αναγκαία για να χαρακτηρισθεί ολόκληρος ο εγκέφαλος νε­κρός. Κατ' ακολουθία η διάγνωση του θανάτου του ανθρώπινου σώμα­τος ταυτίζεται με τη διάγνωση του θανάτου του εγκεφαλικού στελέ­χους. Τα κριτήρια για τη διάγνωση αυτή είναι ιατρικά και καθορίζονται με μέχρι σήμερα αναγνωρισμένες ιατρικές τεχνικές.

Πρέπει να διευκρινισθεί, ότι ο θάνατος του εγκεφαλικού στελέχους δεν πρέπει να συγχέεται με την απώλεια «υψηλότερων εγκεφαλικών λειτουργιών», από μαζική καταστροφή των εγκεφαλικών ημισφαιρίων, που ονομάζεται «φυτική κατάσταση». Τα άτομα που βρίσκονται σ' αυ­τή την κατάσταση δεν θεωρούνται νεκρά γιατί το εγκεφαλικό τους στέ­λεχος λειτουργεί και συντηρεί την αναπνοή και κυκλοφορία.»


(ΚΕΣΥ, Διάγνωση Εγκεφαλικού Θανάτου, Αθήνα 1987 σελ. 7-8)

Έτσι, από το γαλλικό Coma depasse, το υπερβαθέν κώμα, που εθε­ωρείτο απλώς μία απελπιστική παθολογική κατάσταση, χωρίς ο ασθενής να εκλαμβάνεται ως νεκρός, περάσαμε στον «εγκεφαλικό θάνατον», όρο με ασαφές, αλλά και αντιφατικό περιεχόμενο, τού οποίου ο ορι­σμός αποτελεί, επί πλέον, όπως λέμε στη Λογική, «λήψη τού ζητου­μένου».

Όμως, άπ' την εποχή της παλιάς διατύπωσης τού Harvard, 1968, και της Minnesota, 1971, μέχρι σήμερα, 1999, τα πράγματα άλλαξαν στην Ιατρική. Μια νεώτερη αντίληψη για το θάνατο διατυπώθηκε από την «Επιτροπή τού Προέδρου των ΗΠΑ για τη μελέτη Προβλη­μάτων Ηθικής στην Ιατρική και Βιο-ιατρικήν και την Έρευνα Συμ­περιφοράς», τού Πανεπιστημίου τού Harvard, το 1981.

Κατ' αυτήν: «άτομο που έπαθε 1) μη αναστρέψιμη παύση καρδιο-αναπνευστικής λειτουργίας, 2) μη αναστρέψιμη παύση όλων των λει­τουργιών ολοκλήρου τού εγκεφάλου (δηλαδή: εγκεφαλικών ημισφαι­ρίων και εγκεφαλικού στελέχους), είναι νεκρόν.

Αυτός ο νέος ορισμός τού θανάτου είναι ένας «ομοειδής ορισμός» (Uniform Determination). Τώρα πια είναι δυνατόν να ορισθεί ιατρικώς ο θάνατος, είτε με καρδιο-αναπνευστικά, είτε με νευρολογικά κριτήρια. Αντιμετωπίζεται, έτσι, ο θάνατος όχι μόνο σαν στιγμιαίος, αλλά σαν διαδικασία με αρχή, διάφορες φάσεις, που άλλοτε προηγείται η μία, άλλοτε η άλλη, η δε ολοκλήρωσή των φέρνει τον τελικό, τελεσίδικο, οριστικό όσον και πλήρη βιολογικό θάνατον.

Η μόνη, αλλά μεγάλη δυσκολία, που αντιμετωπίζει πια ο γιατρός, με το νέον ορισμό, είναι αυτή ακριβώς η διάγνωση και διαπίστωση της μη αναστρεψιμότητας τού κώματος, δεδομένου, ότι είναι σύνηθες, την ιδίαν κλινική εικόνα να υποδύονται και άλλες παθολογικές καταστά­σεις, οφειλόμενες σε πολλά και διάφορα αίτια, οπότε, φυσικά, το θεωρούμενο ως μη ανατάξιμο κώμα ενδέχεται να αποδειχθεί, τελικά, αναστρέψιμο (Αθανασίου Αβραμίδη, επίκ. καθηγ. Ιατρικής Πανεπι­στημίου Αθηνών, «Ευθανασία», σελ. 40).

Επομένως, μετά και τα νέα αυτά δεδομένα, η Ελληνική Πολιτεία ή­ταν ανάγκη να αναθεωρήσει τον Ν. 1383/83, πράγμα, που, δυστυχώς, έγινε, αλλά επί το χείρον, την 27 Αυγούστου τού 1999, οπότε και εψηφίσθη ο νέος Νόμος περί Μεταμοσχεύσεων (Ν. 2737/99).

Αλλά και το Κεντρικό Συμβούλων Υγείας πρέπει να τοποθετηθεί εκ νέου, ώστε να απαλείψει εκείνο, που έγραφε το 1987, ότι δηλαδή «ο θά­νατος τού εγκεφαλικού στελέχους ταυτίζεται με το θάνατον τού ανθρω­πίνου σώματος» (ΚΕΣΥ, «Διάγνωση...», σελ. 11), αλλά και το άλλο εκείνο, ότι: «Έφ' όσον τεθεί η διάγνωση τού θανάτου τού εγκεφαλικού στελέχους, το άτομο πρέπει να θεωρείται νεκρό και η παραπέρα θερα­πευτική υποστήριξη είναι άσκοπη», (αυτόθι, σελ. 20), απόψεις οπισθο­δρομικές, που δυστυχώς παρέσυραν το Νομοθέτην, ώστε να ομιλεί σή­μερον περί «νέκρωσης τού εγκεφαλικού στελέχους» σαν επαρκούς, αναγ­καίου και ασφαλούς κριτηρίου θανάτου (Ν. 2737/99 αρθ. 12, παρ. 6).

Εν προκειμένω, το περίεργο είναι, ότι το ίδιο το ΚΕΣΥ, τέσσερα χρόνια μετά την ψήφιση τού Ν. 1383 /83 ανεγνώριζε, ότι: «ο ορισμός τού εγκεφαλικού θανάτου είναι θέμα, που πρέπει να ορίζεται με επι­στημονικά κριτήρια και όχι με νομικές διατάξεις». (ΚΕΣΥ, αυτόθι σελ. 5).

Σημειώνομε, έπ' ευκαιρία της διάκρισης, που κάνει το ΚΕΣΥ, με­ταξύ των ασθενών - νεκρών με «νεκρό» Εγκεφαλικό Στέλεχος και όσων βρίσκονται σε «φυτική κατάσταση» από «μαζική καταστροφή των εγκεφαλικών ημισφαιρίων», οι οποίοι ασθενείς και δεν θεωρούν­ται νεκροί, ότι, δυστυχώς, χειρουργοί επωνύμως προτείνουν να θεω­ρούνται, επίσης, πτώματα και οι ασθενείς - «φυτά» (περιοδ. «Ελλη­νική Χειρουργική», τεύχος Ιανουαρίου 1990). Τούτο το σύμπτωμα είναι ενδεικτικό ορισμένων υπαρχουσών τά­σεων και μαρτυρεί για το που μπορούν να φθάσουν άνθρωποι χωρίς ενδοιασμούς.

Ο καθηγητής κ. Αθανάσιος Β. Αβραμίδης, τού οποίου η διατριβή επί Διδακτορία είχε ως αντικείμενο την «Αναζωογόνηση εκ καρ­διακής ανακοπής», η δε επί Υφηγεσία διατριβή του έγινε επί τού θέ­ματος «Η επιμήκυνση των ορίων τού "κλινικού θανάτου" κατά την καρδιακή ανακοπή» και ο οποίος, επομένως, είναι «ο ειδικός» για το ζήτημα, που μας απασχολεί, έγραφε το 1995, ανυποψίαστος και χω­ρίς να φαντάζεται, ότι ήταν ποτέ δυνατόν να ψηφισθεί Νόμος σαν τον 2737/99, τα εξής:

«Τα ερωτήματα, πάντως, επανέρχονται εξαιτίας των προτάσεων προς χαλάρωση των κριτηρίων, με τα οποία ορίζεται ο "εγκεφαλικός θάνατος", με τις οποίες επιτείνονται οι ανησυχίες [εκ] πιθανότητας καταχρήσεως» («Ευθανασία», σελ. 42-43).

Και συνεχίζει, συνοψίζοντας τις τήδε κακείσε ακουόμενες φωνές κα­τά μερικών μορφών Μεταμοσχεύσεων, έπ' ευκαιρία της νέας περί εγκεφαλικού θανάτου αντίληψης.

«Η εισαγωγή τού "εγκεφαλικού θανάτου" ως "κριτηρίου παύσεως της ζωής" συνέπεσε χρονικώς με την ανάπτυξη των μεταμοσχεύσεων, ώστε υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι υποπτεύονται ότι... ήταν "επινόη­ση" προς διευκόλυνση εξευρέσεως οργάνων για τις μεταμοσχεύσεις, εφ’ όσον τα "πτωματικά" από τους " καρδιοαναπνευστικώς νεκρούς" απεδεικνύοντο ακατάλληλα.

Και επειδή ούτε αυτά επαρκούν πλέον, προς "γεφύρωση τού χάσμα­τος μεταξύ προσφοράς και ζητήσεως", υπεδείχθη κατά καιρούς, ότι θα έπρεπε να γίνουν πιο ελαστικά ή χαλαρά τα "κριτήρια" τού "εγκεφαλικού θανάτου", ή και να χαρακτηρίζεται ο "εγκεφαλικός νεκρός" ως "κτήμα της κοινωνίας" προς χρήση για μεταμοσχεύσεις.

Με τέτοιες τάσεις όμως, η διάγνωση τού εγκεφαλικού θανάτου γίνε­ται πιο επιλήψιμη, και διαβλητή "για σκόπιμη επίσπευση τού θανά­του", προκειμένου να ληφθούν από ένα "ιδανικό δότη" - όπως χαρακτη­ρίζεται ένα νέο άτομο, θύμα τροχαίου ατυχήματος - όργανα προς μετα­μόσχευση. Και... "θυσιάζεται πριν ξεψυχήσει"... "για να δοθεί ζωή" σε κάποιον άλλον, που εναγωνίως περιμένει - και γιατί τάχα όχι; - με τη λογική... "ο θάνατός σου, η ζωή μου". Από κάποιον που... "δεν έσβησε η ζωή μέσα του"... ακόμη, ούτε έχει υπογραφεί "πιστοποιητικό θανά­του" γι’ αυτόν, διότι δεν έχει γίνει ακόμη πτώμα· και τού προσφέρεται κάθε δυνατή βοήθεια, ώστε τα όργανά του να διατηρούν τη ζωτικότητά τους, μέχρι να ετοιμασθεί η διαδικασία λήψεώς τους, οπότε, τα ζωντα­νά ακόμη αυτά όργανα, χαρακτηρίζονται ως... "πτωματικά" πλέον.


Τέτοιες "πληροφορίες", όταν γίνονται γνωστές - και γίνονται με ποικίλους τρόπους - έχουν δημιουργήσει σε πολλούς αλτρουιστές ερω­τήματα, επιφυλάξεις και αμφιβολίες, αν θα πρέπει να γίνονται "δωρη­τές σώματος ή οργάνων", όταν ενδέχεται κάποιοι να τους "αποτελειώ­σουν" μια ώρα γρηγορότερα και πριν ξεψυχήσουν.

Έτσι, πολλοί και παντού στον κόσμο έχουν ανακαλέσει την προσφορά τους. Διότι για πολλούς δημιουργούνται τεράστια προβλήματα συ­νειδήσεως, είτε πρόκειται για το άτομο τους, είτε όταν καλούνται να αποφασίσουν για κάποιον δικό τους άνθρωπο. Και διερωτώνται αν δεν είναι παράλογο το να καθίσταται "υπέρτερος νόμος" ή ανάγκη "εξοικο­νομήσεως" οργάνων καθ’ οιονδήποτε τρόπο και από "... μη τελείως αποθανόντες", προκειμένου να εξυπηρετηθούν κάποιοι άλλοι που χρειά­ζονται τα όργανά τους» (Αθαν. Αβραμίδη, «Ευθανασία», σελ. 44-46).

Ο καθηγητής κ. Αβραμίδης δεν δείχνει βέβαια να υιοθετεί όλους αυτούς τους φόβους. Θέλομεν όμως να ελπίζομε, ότι μόλις διάβασε τον νέον Νόμο της 27ης Αυγούστου 1999 (Ν. 2737/99) και μάλιστα το άρθρο 12, παράγραφο 6 («μόνο αν πρόκειται να γίνει μετα­μόσχευση συνεχίζεται η τεχνητή υποστήριξη»), εν συνδυασμώ με τις ποινικές κυρώσεις, που προβλέπει ο Νόμος για τον γιατρό, ο οποίος, τυχόν, θελήσει να «συνεχίσει την τεχνητή υποστήριξη» και ο οποίος -άκουσον (!) άκουσον (!) - «τιμωρείται γι' αυτό με φυλάκιση μέχρι ένα (1) έτος και με χρηματική ποινή τουλάχιστον δύο εκατομμυρίων (2.000.000) δραχμών» (άρθρ. 20, παρ. 1), μετά από όλ' αυτά, ελπίζομε, ότι ο κ. καθηγητής δεν θα παραθέτει σαν ξένους, αλλά θα κάνει δικούς του τους φόβους πολλών για το σοβαρό κοινωνικό κίνδυνο αυτών των Μεταμοσχεύσεων, όπως σήμερα εφαρμόζονται.

Μπορεί ο κ. καθηγητής και σήμερα, δυο μήνες μετά την ψήφιση τού Ν. 2737/99, να εξακολουθεί να γράφει: «δεν είναι βεβαίως ορθόν αυ­τό, που υποστηρίχθηκε, ότι "επινοήθηκε ο εγκεφαλικός θάνατος για να διευκολυνθούν οι μεταμοσχεύσεις"»; (Ευθανασία, σελ. 46).

Εμείς οι «σκοταδιστές», κατά τους πρωτοκλασάτους «προοδευτι­κούς» τους εμπλεκόμενους στις τωρινές μεταμοσχεύσεις, έχομεν τη γνώμη, ότι οι τυχόν επιφυλάξεις τόσον της Εκκλησίας καθώς και σε­βαστής μερίδας εγκρίτων Ιατρών, θα δείξει το σωστό δρόμο: Θα δώ­σει, ακριβώς, το έναυσμα και το κίνητρο στο να προαχθούν, έτι πε­ραιτέρω, οι μεταμοσχευτικές έρευνες και δυνατότητες και να μη «λιμνάζουν», όπως γίνεται επί των ημερών μας.

Διότι, τι γίνεται σήμερον; Μερικοί μαθητευθέντες και μαθητευόμε­νοι σε όσα, ή μέχρι σήμερον έρευνα άλλων, πέτυχε, στραβά ή σωστά, παριστάνουν τους σπουδαίους καθηγητές, θέτουν εις εφαρμογή ο,τι ήδη κατεκτήθει από άλλους, το οποίο προς το παρόν είναι κυρίως Με­ταμοσχεύσεις από δολοφονουμένους ασθενείς. Μας κάνουν τους πρω­τοπόρους, αυτοί οι λίαν οπισθοδρομικοί!

Ας κάνουν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι σπουδαιοφανείς, έρευνες, ας πετύ­χουν, π.χ., τη διατήρηση μακροχρονιότερον των ευαίσθητων και ευ­γενών οργάνων, ώστε αυτά να λαμβάνονται από όντως νεκρούς, να εί­ναι δηλαδή όντως «πτωματικά όργανα», αφαιρεθέντα μετά την οριστική παύση της καρδιοαναπνευστικής λειτουργίας! Αν έχουν «κότσια», ας το πετύχουν!

Γιατί είναι γνωστόν πλέον, ότι εκριζώνουν ευγενή όργανα, όχι μόνον από «εγκεφαλικά νεκρούς», αλλά και από υγιέστατα άτομα και μάλι­στα παρά τη θέληση τους, από απαχθέντα και εξαφανισθέντα παιδιά, κ.λπ. προς τον σκοπό των Μεταμοσχεύσεων. Εμείς είμεθα υπέρ των Μεταμοσχεύσεων, όχι όμως αυτών που γίνονται σήμερον, που είναι εν ψυχρώ δολοφονίες εν ονόματι... της ζωής και εν ονόματι τού... «αλ­τρουισμού των άλλων», πάντα!!!

Το 1987, το ΚΕΣΥ έγραφε: «Όλες σχεδόν οι χώρες αποδέχονται σήμερα, ότι ο εγκεφαλικός θάνατος ταυτίζεται με το θάνατον τού ατόμου, παρά τη διάφορη τοποθέτησή τους ως προς την επίσημη ανα­γνώριση τού θανάτου τού εγκεφαλικού στελέχους. Το θέμα αυτό κα­λύπτεται, είτε με ιατρικούς κώδικες, είτε με σχετική νομοθεσία» (ΚΕΣΥ, «Διάγνωση...» σ. 10).

Ούτε όμως όλες οι χώρες ανεγνώρισαν επίσημα τον «Εγκεφαλικό Θάνατον», διότι, η Δανία, η Ιαπωνία και οι ισλαμικές χώρες είτε επι­φυλάσσονται, είτε τον απορρίπτουν διαρρήδην και αναφανδόν, άλλ' ούτε και στις λοιπές χώρες, όπου νομοθετικά αναγνωρίσθηκε ο «Εγ­κεφαλικός Θάνατος», έγινε αποδεκτός από όλη την ιατρική Κοινό­τητα.

Περιττό να επαναλάβουμε, ότι η νεοφανής αυτή αντίληψη, έννοια και ορολογία ευδοκίμησε, κυρίως, στους ιατρικούς κύκλους των εμ­πλεκομένων στις Μεταμοσχεύσεις, για λόγους ευνόητους, καθώς και στο μέγα πλήθος γιατρών ουραγών της Ιατρικής Επιστήμης και Έρευνας, που αναμασούν και αρέσκονται και αρκούνται σ' αυτό.

Αντιθέτως, σημαντικό μέρος εγκρίτων ιατρών και όπως θα δούμε κατωτέρω, και Πανεπιστημιακών Καθηγητών, θεώρησαν τον «εγκε­φαλικό θάνατον» ακόμη και σα νεόκοπο όρο, «νεολογισμόν παρηκμασμένης εποχής, κατά την οποίαν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους» (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, Μεταμοσχεύσεις.).

Παρατηρήσαμε ήδη, ότι η αναθεώρηση, στην εποχή μας, τού αιωνό­βιου στην ισχύ ιατρικού ορισμού τού θανάτου συμπίπτει με τη διάδοση των Μεταμοσχεύσεων.

Μέχρι δε προ τίνος, διαβάζοντας και στο ΚΕΣΥ, ότι: «Έφ' όσον τε­θεί η διάγνωση τού θανάτου τού εγκεφαλικού στελέχους, το άτομο πρέ­πει να θεωρείται νεκρό και η παραπέρα θεραπευτική υποστήριξη είναι άσκοπη, εκτός εάν πρόκειται να γίνει δωρεά οργάνων για μεταμόσχευ­ση» (ΚΕΣΥ, Διάγνωση... σελ. 20), μόνον πιστεύαμε, ότι ο «εγκεφαλι­κός θάνατος», όχι απλώς συμβαδίζει χρονικώς με τις Μεταμοσχεύσεις, αλλά προπαντός, επινοήθηκε εξ αιτίας των και χάριν αυτών, προκειμέ­νου να εξασφαλίζονται ανθρώπινα όργανα.

Με την ψήφιση όμως τού Νόμου 2737/99, δεν το πιστεύομε πλέον, αλλά το γνωρίζομε ήδη: ο νόμος αυτός ορίζει (αρθρ. 12, παρ. 6): «Μό­νον αν πρόκειται να γίνει μεταμόσχευση, συνεχίζεται η τεχνητή υποστή­ριξη» τού ασθενούς δηλαδή με «νέκρωση» τού «Εγκεφαλικού Στελέ­χους».

Απορούμε δε, πως και επίσημα εκκλησιαστικά χείλη, προτρέπουν το λαό να γίνει «δωρητής οργάνων μετά θάνατον», διότι πρέπει να γνωρί­ζουν, ότι στέλνουν, έτσι, τα πρόβατα στο στόμα των λύκων, αφού τα όρ­γανα αφαιρούνται από «δήθεν νεκρούς δότες».

Δηλαδή, είναι μεν «αλήθεια», ότι, π.χ., η αφαίρεση καρδίας από ένα δωρητή γίνεται, βέβαια, «μετά θάνατον», αλλά μετά «ποιόν θάνατον;» Αυτόν ακριβώς, που προκαλούν οι ίδιοι οι χειρουργοί πάνω στο χειρουργικό τραπέζι, ενώ δηλαδή ακόμη ο δωρητής έχει μεν «νεκρωμένο» τον εγκέφαλο, όμως οι λοιπές αντικειμενικές βιολογικές λειτουργίες του εί­ναι εν ενεργεία (: η καρδιακή λειτουργία, η νεφρική, η πεπτική και, εν τινι μέτρω, η αναπνευστική).

Και επειδή, αν σταματήσει η καρδιά μόνη της, αχρηστεύεται, καθώς επίσης και άλλα ευγενή όργανα, γι' αυτό την σταματάει ο χειρουργός με ειδικόν παγωμένον υγρό, που εισάγει στη ζωντανή ακόμη καρδιά, οπότε αυτή σταματάει πια, και αμέσως τότε εσπευσμένα ο χειρουργός την αφαιρεί. Έτσι, λοιπόν, είναι, βέβαια, «αλήθεια» αυτό που διαφημίζουν, ότι, δηλαδή, την αφαιρούν μετά θάνατον, άλλ' είναι η «μισή αλήθεια», επει­δή ακριβώς την παύση της καρδιάς την προκαλούν με φάρμακο, για να την ξερριζώσουν κατά την προγραμματισμένη και προαποφασισμένη άπ' τον χειρουργό στιγμή.


Έτσι, πετυχαίνεται, υπό τις ευλογίες τού Νόμου, η δολοφονία. Ποιο άλλο τελειομανές έγκλημα θα μπορούσε να φθάσει σε τελειότητα το «τέλειον έγκλημα των Μεταμοσχεύσεων»; Άλλ' αυτό, να εμφανίζεται και σαν ύψιστο δείγμα αλτρουισμού και αυτοθυσίας, επί πλέον, αποτελεί διαστροφή!

Αυτό που υπολείπεται στη Μεταμόσχευση είναι να την παρουσιά­σουν και από πλευράς Αισθητικής Φιλοσοφίας και σαν έργον Τέχνης. Το λέγω αυτό, γιατί ενθυμούμαι, προ αρκετών ετών, έπεσε το βλέμμα μου, σε προθήκην ευρωπαϊκού βιβλιοπωλείου, στον εξής τίτλο βιβλίου: «Η δολοφονία, ως μία των Καλών Τεχνών»! Και γιατί όχι, λοιπόν; Αφού φθάσαμε να ακούμε, επίσημα εκκλησιαστικά χείλη να θεωρούν αυτές τις Μεταμοσχεύσεις, που σήμερα γίνονται, σαν την «υψίστη Χριστιανικήν αρετή»;

Όσο για την Πολιτεία, αυτή νομιμοποιεί την δολοφονία υπό την προϋπόθεση: δολοφόνος να είναι ο χειρουργός. Και όχι μόνον αυτό: το ασυγκρίτως χειρότερο, το και ανήκουστο, είναι, όχι μόνον η Νομι­μοποίηση της δολοφονίας, αλλά, προπαντώς, η υποχρέωση τού γιατρού να δολοφονεί, επί ποινή μάλιστα φυλακίσεως, ενός έτους, εάν το αρνηθεί, και με χρηματική ποινή τουλάχιστον 2.000.000 δραχμών.

Έτσι, η δολοφονία δεν εΐναι μόνο νόμιμη, αλλά και υποχρεωτική για τους γιατρούς. Αυτά, εν μεταφράσει, λέγει ο νέος Νόμος της 27ης Αυγούστου 1999 (Ν. 2737 /99,άρθρ. 12, παρ. 6).

Οπωσδήποτε, πάντως, πρέπει να απαντηθούν τα επιχειρήματα των οπαδών τού «εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίοι τον ταυτίζουν με τον οριστικό βιολογικό θάνατον τού ανθρώπου: Ως βασικά δε επιχειρή­ματα συνήθως προβάλλονται τα εξής:

1) Η έλλειψη συνειδητότητας, γνωστικής και συναισθηματικής ζωής και η έλλειψη βιώματος στον «εγκεφαλικά νεκρόν».

2) Η απουσία αυτόνομης αναπνοής σ' αυτόν.

3) Η μη αναστρεψιμότητα τού «κώματός» του.

4) Η έλλειψη αντίδρασης σε έντονα ερεθίσματα, ακόμη και οδυνη­ρά και η ολοκληρωτική απουσία αντανακλαστικών, σ' αυτόν.

Γενική απάντηση: Και τα τέσσαρα αυτά σημεία, ή όλα μαζί, ή μερι­κά απ' αυτά, είναι δυνατόν να εμφανίζονται και σε άλλες, από όλους ομολογούμενες ως παθολογικές, καταστάσεις ζώντος οργανισμού, οι οποίες, δηλαδή, μπορούν να υποδύονται αυτήν την κλινική εικόνα, που μας δίνει ο «εγκεφαλικά νεκρός», ενώ δεν πρόκειται για νεκρό, άλλ' απλώς για ασθενή.

Απάντηση στο σημείο 1: Η έλλειψη συνειδητότητας και βιώμα­τος δεν ανήκουν στις αντικειμενικότητες των συμπτωμάτων τού «εγκεφαλικού θανάτου», τις οποίες και δικαιούται να απαιτεί η ιατρική σαν Επιστήμη.

Ο αντιλέγων στον ισχυρισμό μας ασφαλώς συγχέει δύο διακριτέα πράγματα, δηλαδή, την λειτουργία τού «συστήματος εγρήγορσης» (Arousal System), που έχει και αντικειμενικές, άρα δε επιστημονικώς διαπιστώσιμες εκδηλώσεις, με την συνειδητότητα και το βίωμα, τα οποία είναι υποκειμενικά.

Οι αντιφρονούντες πιστεύουν κακώς, ότι «κατά τον εγκεφαλικό θά­νατον έχομε απουσία συνειδητότητας, διότι έπαθε βλάβη ή ενεκρώθη το εγκεφαλικό Κέντρο Συνείδησης».

Άλλ' ούτε η Ανατομία, ούτε η Φυσιολογία, ούτε και κανείς εχέφρων και ισορροπημένος επιστήμονας ανακάλυψε ποτέ ή υπέδειξε το εγκεφαλικό Κέντρον της Συνείδησης. Ανατομία και Φυσιολογία τού ανθρωπου ομιλούν μόνο για Σύστημα Εγρήγορσης (Arousal System) «και αποτελεί αυθαιρεσία η ταύτιση Συνείδησης και Εγρήγορσης» (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, ένθα άνωτ., σελ. 50 και 60-61).

Εξ άλλου, και στους ασθενείς, που βρίσκονται σε «φυτική κατάστα­ση», έχομε, ως προς τη Συνειδητότητα, το ίδιον επίπεδο με αυτό των «εγκεφαλικά νεκρών». Μερικοί γιατροί εξαντλούν τη ζωή στην αντικει­μενικότητα, ενώ «η Συνείδηση ή, αν θέλετε, η αίσθηση τού εσωτερικού μονολόγου, που έχει κάθε άνθρωπος, είναι βίωμα υποκειμενικό και όχι αντικειμενικό» (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, ένθα άνωτ., σελ. 50). Στο σημείο αυτό παρατηρητέο, ότι ο Νόμος τού 1983 για τις Με­ταμοσχεύσεις ορίζει, ότι αφαίρεση οργάνων γίνεται, όταν «το πρόσω­πον είναι νεκρόν», αντί να λέγει το ορθόν: «όταν ο άνθρωπος είναι και λογίζεται πτώμα».

Οι υπέρμαχοι τού «εγκεφαλικού θανάτου» διατείνονται, ότι «σύμ­φωνα με τα επιστημονικά δεδομένα, η απουσία αισθητικής αντίδρασης μαρτυρεί την απώλεια της συνείδησης και τούτο υποδηλώνει ανυπαρ­ξία βιώματος». Πλην της απάντησης, που ήδη δώσαμεν ανωτέρω, ερωτώμεν: Ο έχων αυτά τα συμπτώματα («απώλεια Συνείδησης», «ανυπαρξία βιώματος») επιτρέπεται να ενταφιασθεί, ή, να αποτε­φρωθεί, ή, να καταψυχθεί ως νεκρός; Εν τοιαύτη περιπτώσει, πως, λοιπόν, τού αφαιρείτε τα ζωτικά όργανα; (Κυπριανού Χριστοδουλίδη, Μεταμοσχεύσεις.).

Απάντηση στο σημείο 2: Πράγματι, ο ασθενής, που τον χαρακτη­ρίζουν «νεκρό εγκεφαλικά», έχει μεγάλη δυσχέρεια στην αναπνοή και γι' αυτό υποβοηθείται με τεχνητό πνεύμονα. Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει, διότι: αυτή είναι η ασθένειά του, αυτό είναι και το σύμπτω­μα της: έντονη αναπνευστική δυσχέρεια. Αλλά αυτό σημαίνει, ότι έχομεν ήδη θάνατον;

Μήπως ο νεκρός μπορεί να θεωρηθεί, να ονομασθεί ή να είναι ασθε­νής; Αλλά και στους νεφρούς, όταν αυτοί παρουσιάσουν νεφρική ανε­πάρκεια, δεν γίνεται θεραπεία υποκατάστασης; Μήπως, λοιπόν, και οι νεφροπαθείς είναι νεκροί, θεωρούνται πτώματα; Αλλά και οι διαβητι­κοί, που παίρνουν ινσουλίνη για να ζήσουν, θεωρούνται νεκροί;

Είτε, λοιπόν, φαρμακευτική είτε μηχανική υποστήριξη, δεν σημαί­νει, ότι ο ασθενής είναι νεκρός. Αλλά και τα έμβρυα αναπνέουν; Κι' όμως κανείς δεν ισχυρίστηκε, ότι είναι γι' αυτό νεκρά.

Εξ άλλου, η Φυσιολογία διδάσκει, ότι ακόμη και μετά βλάβη τού ίδιου τού προμήκους, η αναπνοή δεν καταργείται εντελώς, διότι υπάρ­χουν και τα δευτερεύοντα αναπνευστικά κέντρα, που εξασφαλίζουν «εί­δος τι αυτοματίας» (Ι. Χατζημηνά, Φυσιολογία τού κεντρικού νευ­ρικού συστήματος, σελ. 207 και εξής, Αθήνα 1963).

Απάντηση στο σημείο 3: Όσον για τη μη αντιστρεψιμότητα τού κώματος, και μόνο λογικώς, δεν μπορεί να σημαίνει τον «ήδη θάνα­τον». Είναι μόνο μία πορεία προς το θάνατον. Η μη αντιστρεψιμότητα, εξ άλλου, εμφανίζεται και στα λεγόμενα «χρόνια κώματα», τα οποία, κατά κοινή παραδοχή, αποτελούν ασθένεια και όχι θάνατον, στα οποία, βέβαια, έχομε διατήρηση των «φυτικών λειτουργιών». Άλλ' αυτήν την «φυτική» λειτουργία της αναπνοής, σε προχωρημένα στάδια, δεν την έχουν ούτε οι ασθενείς - «φυτά».

Απάντηση στο σημείο 4: Ο ελληνικός Νόμος τού 1983 όριζε, ότι, για να θεωρηθεί κάποιος «εγκεφαλικά νεκρός», είναι ανάγκη να υπάρχει «απουσία όλων των αντανακλαστικών». Όμως, όταν παύ­σουν τα αντανακλαστικά τού Εγκεφαλικού Στελέχους, αναδύονται άλλα, όπως το αντανακλαστικό της τριπλής κάμψης, το αντανακλαστικό Babinski, κ.λπ., όπως π.χ. συμβαίνει στα νεογνά, ή, σε περί­πτωση βλάβης τού Εγκεφαλικού Στελέχους, που μαρτυρεί απλώς ύπαρξη νευρολογικής διαταραχής και όχι θάνατον. Λοιπόν, τα παθο­λογικά αυτά αντανακλαστικά εντάσσονται, ναι, ή, όχι, στις αντικειμενικότητες τού εγκεφαλικού θανάτου; (Κυπριανός Χριστοδουλίδης, Μεταμοσχεύσεις.).

Και το τελευταίο, ηχηρότερο και γι' αυτό εντυπωσιακότερο επι­χείρημα των θιασωτών τού «Εγκεφαλικού θανάτου»: Πάντως, με «εγκεφαλικό θάνατο», που διαρκεί ορισμένο χρόνο (ημερών ή και μηνών), ουδείς επανήλθε.

Απαντάμε: Αλλά και με καρδιακό θάνατο, μετά μόνον ορισμένη ώρα, επίσης ουδείς επανήλθε! Ότι δε δεν είναι τα πράγματα τό­σον απλά, φαίνεται και από πολλές περιπτώσεις επανόδου στη ζωή με­τά διάγνωση εγκεφαλικού θανάτου (Άθαν. Αβραμίδη, «Ευθανασία», σελ. 43).

Για το ερώτημα «Πότε αρχίζει ο θάνατος;» είναι ιδιαίτερα διαφω­τιστικά, όσα γράφει ο ιατρός κ. Κυπριανός Χριστοδουλίδης στο θαυμάσιο, αγωνιστικό και πρωτοποριακό βιβλίο του «Μετα­μοσχεύσεις: λύση ή πρόβλημα», Εκδ. Υπακοή 1995, και τα οποία κρίναμε, ότι είναι ορθό να μη τα στερηθεί ο αναγνώστης μας:

«Για το ερώτημα, πότε αρχίζει ο θάνατος, θα παρατηρούσα, ότι αν ετίθετο πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες θα αντιμετωπιζόταν το λιγότερο με συμπάθεια. Για να μην πω ότι θα θεωρείτο ανόητος εκείνος που θα είχε αυτού τού είδους την απορία, μάλιστα, καταθέτοντας γραπτώς τους προβληματισμούς του. Το ερώτημα ωστόσο είναι ήδη προς συζή­τηση στην... προοδευμένη εποχή μας.

Πριν από είκοσι με τριάντα χρόνια, όλοι δεχόμαστε ότι η οριστική διακοπή της καρδιακής λειτουργίας συνεπάγεται την αναπόφευκτη και αναπότρεπτη λύση τού συμβολαίου ζωής, που ο καθένας μας συνάπτει αμέσως με τη γονιμοποίηση - ένωση τού ωαρίου με το σπερματοζωάριο.

Στον ιατρικό κόσμο ήταν γνωστό ότι ο άνθρωπος μπορούσε να ζήσει μετά από σοβαρή κάκωση τού εγκέφαλου. Άρρωστοι που έπασχαν από τραυματικό εγκεφαλικό επεισόδιο ή εγκεφαλικό επεισόδιο άλλης αιτιο­λογίας, συνήθως από χρήση ναρκωτικών ουσιών, υφίσταντο άλλοι μεν βλάβη στο εγκεφαλικό στέλεχος, άλλοι δε παροδική στέρηση οξυγόνου με αποτέλεσμα να πέφτουν σε κώμα.

Μερικοί από αυτούς θεραπεύονταν και άλλοι όχι. Από εκείνους που δεν μπορούσαμε να θεραπεύσουμε άρχισαν να δημιουργούνται και οι πρώτες αμφισβητήσεις στο κατά πόσο η οριστική διακοπή της καρ­διακής λειτουργίας απέδιδε την πραγματικότητα τού θανάτου. Διότι οι άρρωστοι αυτοί, αν και ανέπνεαν με τη βοήθεια συσκευής παροχής μίγ­ματος οξυγόνου με πίεση και η καρδιά τους λειτουργούσε (φυσικά είχαν διούρηση και αφόδευση) δεν μπορούσαν «να βγουν από το κώμα». Δη­λαδή, να συνέλθουν.

Αλλά τα ερωτηματικά άρχισαν από το γεγονός ότι η τεχνολογία μας επέτρεψε να προβαίνουμε σε εγχειρήσεις, καθώς λέγονται, ανοικτής καρδίας. Είναι αυτό που λέμε «εξωσωματική κυκλοφορία» κατά την οποία η καρδιακή λειτουργία γίνεται με μηχανικά μέσα και μετά το τέ­λος της επέμβασης η καρδιά επανακτά πάλι το ρυθμό της.

Η παρέμβαση που είχε σαν αποτέλεσμα την πρόσκαιρη διακοπή τού φυσικού καρδιακού έργου έκανε μερικούς γιατρούς να σκεφθούν ως εξής: Αφού η καρδιά σταματά και ο ασθενής αναπνέει, τούτο σημαίνει ότι η αναπνοή είναι πρωταρχικής σημασίας για τον άνθρωπο. Όταν ο άν­θρωπος δεν αναπνέει τότε είναι νεκρός. Επειδή δε η αναπνευστική λει­τουργία εφορεύετε από τον εγκέφαλο και το πρωτεύον αναπνευστικό κέντρο εδράζεται στο εγκεφαλικό στέλεχος - όπου εκεί εντοπίζονται, σύμφωνα με τις απόψεις των νεωτεριστών, το ζωτικό κέντρο της κυ­κλοφορίας και η ικανότητα συνείδησης - συμπεραίνεται επιπόλαια ότι: «Ο θάνατος τού εγκεφαλικού στελέχους ταυτίζεται με το θάνατο τού ανθρώπινου σώματος γιατί καταργείται η αυτόματη αναπνοή και σε δεύτερο στάδιο η κυκλοφορία» (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας, Διά­γνωση Εγκεφαλικού Θανάτου, Αθήνα 1987).

Τα πράγματα, φυσικά, δεν είναι τόσο απλά όπως τα θέλουν η συντα­κτική επιτροπή τού Κεντρικού Συμβουλίου Υγείας και αρκετοί άλλοι. Είναι τόσο περίπλοκα όσο περίπλοκος είναι, παραδείγματος χάριν, και ο μηχανισμός της αναπνοής (οι ειδικοί ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ). Ας πιάσουμε λοιπόν την αρχή τού νήματος και ας προσπαθήσουμε να ξε­μπλέξουμε το κουβάρι τού εγκεφαλικού θανάτου με άξονα βέβαια το ερώτημα, «πότε αρχίζει ο θάνατος;»

Μία απάντηση απλή, εύκολη και χωρίς περιστροφές θα διδόταν με πολύ μεγάλη ευχέρεια αν διευκρινίζαμε την ερώτηση· και ζητούσαμε να μάθουμε πότε ακριβώς συμβαίνει ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.

Αλλά η επιστήμη και οι επιστήμονες ενδιαφέρονται για αντικειμενικότητες. Την ψυχή, που δεν τη βλέπουμε, δεν την ψηλαφούμε και δεν την κλείνουμε μέσα στα ερευνητικά μας κέντρα, δεν μπορούμε να την εντάξουμε στις αντικειμενικότητες. Γι' αυτό, με την καρδιά μας ελα­φριά, δεν διστάζουμε να προβαίνουμε στις... θεραπευτικές μας αποξέ­σεις. Ωστόσο, λέμε ότι ενδιαφερόμαστε για τη ζωή.

Έστω. Καταθέτοντας τις απόψεις μου θα ήθελα πρώτα να σταθώ στον προβληματισμό που προέκυψε από τις επεμβάσεις με εξωσωματι­κή κυκλοφορία, κατά τις οποίες σταματούμε την καρδιά προκειμένου να θεραπεύσουμε έναν άρρωστο με καρδιακό κατά κανόνα νόσημα. Σ' αυτές τις επεμβάσεις, επειδή βλέπουμε την καρδιά να μη δουλεύει και τον άρρωστο να ανασαίνει, ως νέοι Γαλιλαίοι (!) βιαστήκαμε να συμ­περάνουμε ότι η καρδιά περιστρέφεται γύρω από την αναπνοή και θεω­ρήσαμε λάθος αυτό που μέχρι τώρα ξέραμε, ότι η αναπνοή φέρεται γύ­ρω από την καρδιά.

Ο Γαλιλαίος βέβαια έκανε ο άνθρωπος σωστά τη δουλειά του. Ενώ, αντίθετα, οι ζηλωτές της δόξας τού Γαλιλαίου διαφέρουν πάρα πολύ από το δάσκαλο τους. Διαφέρουν διότι δεν κάνουν σωστές παρατηρή­σεις.

Το να λέμε, για παράδειγμα, ότι ο άνθρωπος δεν είναι νεκρός επειδή αναπνέει, αν και η καρδιά του έχει σταματήσει, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να προτάξουμε την αναπνευστική απέναντι στην καρδιακή λει­τουργία, είναι επιχείρημα αφελές. Διότι λησμονούμε, ενώ δεν έπρεπε, ότι για να αναπνέει ο άρρωστος πρέπει να υποκαταστήσουμε το έργο της καρδιάς με το μηχάνημα της εξωσωματικής κυκλοφορίας. Είναι ποτέ δυνατόν στις λεγόμενες επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς να διατηρη­θεί η αναπνευστική λειτουργία χωρίς την τεχνητή αντλία που κυκλοφο­ρεί το αίμα; Συνεπώς, ποιο είναι το πρωτεύον και ποιο το δευτερεύον, η κυκλοφορία τού αίματος ή η αναπνοή; Ο κοινός νους νομίζω ότι θα απαντούσε: αναμφισβήτητα η κυκλοφορία.

Αλλά και κάτι ακόμη. Θα τολμούσε ποτέ κανείς, πάνω στο χειρουρ­γικό τραπέζι, να υποβάλει τον άρρωστο που έχει εξωσωματική κυκλο­φορία σε δεκάλεπτη δοκιμασία «κυκλοφορικής (και τεχνητής) ανα­κοπής» καθώς κάνουμε στους ασθενείς με κρανιοεγκεφαλική κάκωση όταν τους βγάζουμε από το μηχάνημα τού τεχνητού πνεύμονα (λέω για τη δοκιμασία της άπνοιας) για να δούμε αν αναπνέουν;

Αυτό φυσικά κανείς δεν θα το επιχειρούσε. Άφ' ενός διότι ο ασθενής θα απεβίωνε και άφ' ετέρου, διότι θα απεδεικνύετο πόσο αναληθής είναι η ανακάλυψη των νεωτεριστών γιατρών, που κακοποιούν και το Γαλιλαίο.

Είναι ηλίου φαεινότερο και ταυτόχρονα μας οδηγεί στην επίλυση τού ερωτήματος: πότε αρχίζει ο θάνατος, το γεγονός ότι εκτός της διασω­λήνωσης (δηλ. χωρίς τη συσκευή τού τεχνητού πνεύμονα) η καρδιά λει­τουργεί από μόνη της ενώ η αναπνοή καταργείται, όταν θέσουμε εκτός λειτουργίας τη συσκευή της τεχνητής καρδιάς.

Οι καινοτόμοι επιστήμονες θα μου πουν ότι όλα αυτά ενισχύουν την άποψή τους, δοθέντος ότι η κατάργηση της αναπνοής - ας πούμε, λόγω αιφνίδιας βλάβης τού μηχανήματος της εξωσωματικής κυκλοφορίας -είναι οριστική και αμετάκλητη επειδή η βλάβη εντοπίζεται στο κέντρο της αναπνοής. Δηλαδή στο εγκεφαλικό στέλεχος. Αφού δε η αναπνοή καταργείται, θα πουν ακόμη, είναι αναπόφευκτο να καταργηθεί και η καρδιακή λειτουργία.

Λυπούμαι, αλλά πρέπει να παρατηρήσω ότι, αν με τα επιχειρήματα αυτά, που άλλωστε έχουν διατυπωθεί γραπτώς (Κεντρικό Συμβούλιο Υγείας, Διάγνωση Εγκεφαλικού Θανάτου, σ. II, Αθήνα 1987: «Ο θά­νατος τού εγκεφαλικού στελέχους ταυτίζεται με το θάνατο τού ανθρώ­πινου σώματος γιατί καταργείται η αυτόματη αναπνοή και σε δεύτερο στάδιο η κυκλοφορία»), προσπαθούμε να στηρίζουμε το αξίωμα: οποί­ος δεν αναπνέει είναι νεκρός, όχι μόνο δεν τιμούμε το Γαλιλαίο, όχι μό­νο είμαστε ανάξιοι των διεισδυτικών προγόνων μας, αλλά είναι αβέβαιο - τολμώ να πω - αν δικαιούμεθα να φέρουμε τον τίτλο τού επιστήμονα.

Διότι παραβλέπουμε ή αγνοούμε τη βασική προϋπόθεση - αίτιο ύπαρξης της ενιαίας ψυχοσωματικής οντότητας που λέγεται άνθρωπος. Είναι δε αίτιο και προϋπόθεση της ζωής (της οποίας ζωής, έστω και με τα συμπτώματα της κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης, έστω και με τα συ­μπτώματα της αναπνευστικής ανεπάρκειας που φθάνουν μέχρις άπνοι­ας και ακόμη, έστω και με το σύμπτωμα της ανικανότητας για συνεί­δηση) η καρδιά, αφού χωρίς καρδιά δεν ζούμε.

Αλλά δεν ζούμε ούτε χωρίς εγκέφαλο ούτε δίχως αναπνοή, θα μου απαντήσουν οι εκλεκτοί μου συνάδελφοι. Όμως τους διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα.

Αποδεδειγμένα, χωρίς εγκέφαλο έχουμε παθολογικές αντανακλά­σεις (αντανακλαστικά δεν έχουν τα πτώματα) ενώ μετά από δεκάλε­πτο αερισμό των πνευμόνων τού ασθενούς (τα πτώματα δεν αερίζο­νται ), μολονότι ο εγκεφαλικά νεκρός δεν αναπνέει, η καρδιά του δου­λεύει. Άραγε, μετά από δεκάλεπτη ανακοπή της καρδιάς υπάρχει αναπνοή; Και η εγκεφαλική λειτουργία υφίσταται; Οι νεφροί, το ήπαρ και το έντερο επανέρχονται στην «προ ανακοπής» κατάσταση; Και με τη συνείδηση τι γίνεται; Επανέρχεται ή χάνεται οριστικά αν δεν φρο­ντίσουμε να τη σώσουμε με το μηχάνημα της εξωσωματικής κυκλοφο­ρίας; Και τα έμβρυα είναι μήπως νεκρά επειδή δεν αναπνέουν;»

Ο πρόσφατος Νόμος (Ν. 2737/99) για τις «Μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων ιστών και οργάνων», της 27 Αυγούστου τού 1999 (Φ.Ε.Κ. 174), δεν ομιλεί γενικά για «εγκεφαλικό θάνατο», άλλ' ειδικά για «νέκρωση τού εγκεφαλικού στελέχους» (αρθρ. 12, παρ. 6), που σημαίνει, ότι εναρμονίζεται με τη θέση τού Κεντρικού Συμβουλίου Υγεί­ας (ΚΕΣΥ), το οποίον με τη σειράν του είχε υιοθετήσει, ήδη από το 1987, την άποψη της Minnesota, τού 1971 (Δες ανωτέρω σελ. 11 και ΚΕΣΥ, Διάγνωση..., σελ. 8). Ο ελληνικός, λοιπόν, Νόμος τού 1999 βρίσκεται 28 χρόνια πίσω, ως προς τις προόδους της Επιστήμης!

Αυτό προκάλεσε αντίδραση εκ μέρους σεβαστής μερίδας εγκρίτων Πανεπιστημιακών καθηγητών της Ιατρικής, οι οποίοι δημοσίευσαν επιστολές στον ημερήσιο Τύπο τοποθετούμενοι επιστημονικώς κατά τού νέου Νόμου.



* Πρόκειται για τον νόμο που ψηφίστηκε στις 27 Αυγούστου τού 1999




Από το βιβλίο:

ΠΟΙΕΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ;

Φάκελλος "Μεταμοσχεύσεις". Οι νόμιμες δολοφονίες εν ονόματι της ζωής ή η νομιμοποίηση της Ευθανασία

Read more: http://www.egolpion.com/epinohsh_egefal ... z2Qea1gYRQ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Yγεία”

cron