Πυργος Μακρυγιάννη Αθηνα

1
Εικόνα
Εικόνα

ΠΥΡΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ


Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

Hταν μία από εκείνες τις μέρες , που ο αέρας διαθέτει εκείνη τη σκοτεινή μυρωδιά που συνδυάζει τη μούχλα ενός παλιού υπόγειου με την αργή κίνηση της καθημερινότητας. Σε τούτες της στιγμές , το προσωπικό πλάνο της πραγματικότητας φαντάζει τόσο στενό και μικρό που νιώθεις πως σε πνίγει . Τότε είναι που μπορείς να καταλάβεις πως νιώθει ένας κατάδικος που περιμένει βασανιστικά λίγες ώρες πριν το εξιτήριο . Ναι, ο αέρας είχε ποτιστεί με το δηλητήριο της καθημερινότητας και εγώ έστεκα κρατώντας στα χέρια μια βιογραφία ενός παλιού ήρωα.

Οι άνθρωποι περπατούσαν βιαστικά στο καθημερινό πρόγραμμα, σαν εκείνα τα παιδικά αρκουδάκια , που τα κουρδίζεις ώστε να επαναλάβουν ξανά και ξανά τις ίδιες κινήσεις. Κοίταξα το ρολόι μου και οι δείχτες φάνταζαν σαν να μην κινούνταν . Διάβολε, τούτη η μέρα δεν θα περάσει , μονολόγησα σιγανά. Πως είπατε κύριε ? ακούστηκε μία φωνή ακριβώς πλάι μου. Γύρισα το κεφάλι ξαφνιασμένος και αντίκρισα ένα ψηλόλιγνο γεροντάκι να με κοιτά, περιμένοντας απάντηση! Δεν περνάει αυτή η μέρα απάντησα όλο απορία .

Εεε… ,λοιπόν δεν μπορώ να σας καταλάβω εσάς τους ανθρώπους, είστε νέοι, θέλετε να περάσει ο καιρός ,είστε γέροι, θέλετε παραπάνω χρόνο. Και πάλι δεν κατάλαβα απάντησα εγώ..Τότε σήκωσε το χέρι του και χτύπησε με δύναμη τι μαγκούρα του στη γη. Ζήσε το τώρα, τη στιγμή φίλε μου. Όλοι εσείς προσπερνάτε την στιγμή, πότε για να αναπολήσετε το χθες, που έτσι και αλλιώς έχει χαθεί και πότε για να σχεδιάσετε το αύριο, σε ένα χαοτικό σύμπαν με απρόβλεπτες παραμέτρους. Έστεκα παγωμένος απέναντι στα λόγια του γεράκου, που φάνταζαν τόσο σοφά ! Τότε έστρεψε το βλέμμα του κοιτάζοντας τους διαβάτες και μου είπε.

Και σύ φίλε ,διαβάζεις την βιογραφία ενός ήρωα, γιατί δεν πάς στον πύργο του που είναι δύο στενά παρακάτω? Ξαφνικά μου γεννήθηκε εκείνη η δίψα του νέου. Χαιρέτησα βιαστικά και άρχισα να κινούμαι προς την κατεύθυνση που μου είχε δείξει το γεροντάκι, αφήνοντας πίσω εκείνη την γέρικη μορφή, αλλά τώρα που κάθομαι και γράφω αυτές τις γραμμές δεν θυμάμαι πώς μου είχε συστηθεί , ως Χρόνης ή ως χρόνος…….

O ΠΥΡΓΟΣ

Τα λόγια του σοφού γέροντα γυρνούσαν στο κεφάλι μου, ενώ το βήμα μου είχε γίνει βιαστικό. Δίπλα μου περνούσαν οι διαβάτες , αλλά αυτή τη φορά αδιαφορούσα, γιατί εκείνη η δίψα με οδηγούσε και η πηγή που θα με ξεδιψούσε ήταν κοντά. Άλλωστε τα λόγια του γεράκου δεν είχαν καθόλου άδικο! Τούτη η στιγμή ήταν δική μου, γιατί να την σπαταλούσα με πράγματα και στιγμές άλλων ? κακά τα ψέματα, η αλήθεια είναι ότι πάντα γελούσα με εκείνους που ζούσαν μέσα από τους τρίτους , αλλά βαθιά μέσα μου τους θεωρούσα δυστυχισμένους και κενούς αφού ποτέ δεν ένιωσαν την στιγμή! Με αυτές τις σκέψεις στο νου και όλους αυτούς τους συλλογισμούς , είχα φτάσει έξω από τον πύργο που έμοιαζε ξεχασμένος από τον χρόνο.


Δυστυχώς η προσέγγιση στο εσωτερικό είναι αδύνατη και αυτό γιατί, ανήκει στην ευαγγελική εκκλησία . Κάπως έτσι αρκέστηκα στο να περιτριγυρίσω τον πύργο εξωτερικά. Μάταια έψαχνα να βρω κάποια ταμπέλα, που να αναφέρει έστω την ιστορικότητα του κτίσματος η κάτι σχετικό παρόλο που το κτίσμα αποτελεί, εκτός από ιστορικό χώρο και αρχιτεκτονικό μνημείο της πόλης των Αθηνών .Βλέπετε οικοδομήθηκε στα τέλη του 19 αιώνα και διαθέτει ρομαντικούς και γοτθικούς ρυθμούς .Το όλο οικοδόμημα, σχεδιάστηκε από τον στρατιωτικό μηχανικό Αγαμένωνα Πάλλη, ενώ πολλοί από τους παλαιούς κατοίκους, γνωρίζουν το κτίριο ως μικρό κάστρο .Το σούρουπο είχε αρχίσει να προβάλει στην σκηνή της πραγματικότητας . Εγώ έστεκα έξω από τον πύργο του Μακρυγιάννη, ενώ αναρωτιόμουν πόσα πράγματα και ιστορίες θα μπορούσε να μου πει ο πύργος αν είχε μιλιά . Ένας τόπος που ένας ήρωας της ελληνική ιστορίας έζησε μέσα εκεί.


http://enterstarhistoricareas.blogspot. ... st_17.html
Δεν είμαστε όσα πιστεύουμε, αλλά όσα πράττουμε.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Tόποι δύναμης”

cron