ΙΣΘΜΙΑ

1
Τα Ίσθμια, αποτελούν έναν από τους αρχαίους ιερούς τόπους, που η ιστορία τους συνδέεται άμεσα με μυθικούς ηγέτες που τόλμησαν να ξεγελάσουν ακόμα και τον θάνατο. Σ’ αυτόν τον τόπο νικήθηκε ο ιερός Ήλιος, ενώ εδώ λάμβανε χώρα μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της αρχαιότητας. Μέσα από αυτήν, βγήκαν νικητές γιοί Θεών καθώς και μεγάλοι μύστες. Σε τούτο τον τόπο, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μέσω των τελετών των Ισθμίων, η έννοια της ισότητας, αφού σε αυτά μπορούσαν να λαμβάνουν μέρος δούλοι και αφέντες, καθώς γυναίκες και παιδιά. Ο ιερός αυτός τόπος, ακόμα και σήμερα προσπαθεί να ψελλίσει τις μελωδίες του χθες. Ήχοι που ταξιδεύουν στα βασίλεια του χρόνου, ώστε να θυμίζουν στους σύγχρονους Έλληνες ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε. Ξέρω ότι κάποιες ελίτ, μέσα από διάφορες ιδεολογίες, προσπαθούν να θάψουν αυτό τον σπόρο. Όμως τόσο εγώ όσο και εκείνοι που με ακολουθούν σ’ αυτό το παράξενο ταξίδι, φροντίζουμε να ποτίσουμε με τον τρόπο που εμείς θεωρούμε σωστό, το δέντρο της γνώσης και να φέρουμε τις μελωδίες του χρόνου στο παρόν. Βλέπετε ο κόσμος της λησμονιάς, κρατάει κλειδωμένο στο κελάρι του το κρασί του χθες, ώστε να μην γευτούν οι άνθρωποι του σήμερα τη γεύση του διαφορετικού και των συμβολισμών του. Ωστόσο, εμείς τολμήσαμε να πιούμε από το ποτήρι του χθες και πάνω στην γλυκιά ζάλη της αλήθειας, βρεθήκαμε στον ιερό χώρο των Ισθμίων.
Ο ΙΕΡΟΣ ΘΕΣΜΟΣ
Ο θεσμός των Ισθμίων, αποτέλεσε μία σπουδαία γιορτή που ο μύθος θέλει να ήταν ιδρυτής της ο Θεός της θάλασσας Ποσειδώνας. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες αναφορές που θέλουν ως δημιουργό της γιορτής, τον Αθηναίο Ήρωα Θησέα. Οι πρώτες αναφορές αρχίζουν το 582 π. Χ και πραγματοποιούνταν κάθε δύο έτη. Σε αυτά έπαιρναν μέρος δούλοι και παιδιά, καθώς και οι γυναίκες. Ενώ ως νικητές των αγωνισμάτων, αναφέρονται ο μυθικός Ηρακλής, ο Πολυδεύκης, καθώς και ο μύστης Ορφέας. Οι αγώνες θεωρούνταν ταφικοί, αφού σύμφωνα με τον μύθο ο Βασιλιάς Σίσυφος αφιέρωσε τους αγώνες στον Παλαίμονα. Ο θεσμός, έκανε εκκίνηση με προσφορά θυσίας προς τον Θεό της θάλασσας Ποσειδώνα, ενώ προσφέρονταν γεύματα προς τους πιστούς. Έπειτα, ακολουθούσαν αγωνίσματα όπως πάλη και παγκράτιο, ενώ υπήρξαν και διαγωνισμοί που περιελάμβαναν μουσικούς και θεατρικούς αγώνες, καθώς και ρητορικής. Τους νικητές, τιμούσαν με κλαδιά από πεύκο. Ο θεσμός διήρκησε ως το 146 π. Χ , όπου εισέβαλλε στην Κόρινθο ο στρατηγός Μόμιος που κατέστρεψε τον Ναό και μετέφερε όλα τα αγάλματα στην Ρώμη, αφού θανάτωσε όλους τους άντρες της Κορίνθου. Αυτό το γεγονός ίσως αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα προς όλους τους υποστηρικτές της ιδέας, ότι η Ρωμαιοκρατία αποτέλεσε συνέχεια του Ελληνισμού.
Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ
Οι αρχαίοι Κορίνθιοι, αφιέρωσαν στον Θεό Ποσειδώνα έναν λευκό Ναό που το μήκος του έφτανε τα 55, 70 μ. και το πλάτος του 25, 4 μ. Κτίστηκε περίπου το 600 π. Χ, την εποχή που έδρευε η δυναστεία των Κυψελλίδων. Παρότι ότι καταστράφηκε από τους βάρβαρους αλλά και τους σεισμούς, φαίνεται πως συνεχίστηκε να υπάρχει ως την εποχή του Ιουστινιανού, που τον κατέστρεψε και από τα υλικά του, έφτιαξε το Ιουστινιανό τείχος. Στον Ναό, υπήρχαν δύο αγάλματα του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης, αλλά και άλλων Θεοτήτων που είχαν σχέση με την θάλασσα, όπως οι μορφές των Νηρηίδων, των παιδιών του Τυνδάρεως κ. λ. π. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε πως ο Ποσειδώνας, εκτός των ιδιοτήτων που είχε με το στοιχείο του νερού, συσχετιζόταν άμεσα και με τους σεισμούς, γι’ αυτό είχε και το προσωνύμιο ΣΕΙΣΙΧΘΙΟΣ. Οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες, πραγματοποιήθηκαν από την Γαλλική σχολή Αρχαιολογίας των Αθηνών και ακολούθησε το 1952 ο Οscar Broneer, όπου κατόρθωσε να εντοπίσει τα λείψανα από το ιερό του Ποσειδώνα, καθώς και του Μελικέρτη. Από ιστορικές πηγές γνωρίζουμε, πως όταν ο Ναός καταστράφηκε τον 5ο π. Χ αιώνα, ξανακτίστηκε ως δωρικό περίπτερο. Εβδομήντα έτη μετά, ξανακαταστρέφεται και θα επισκευαστεί το 390 π. Χ. Η συνέχεια θα έρθει από τον Μόμιο όπως αναφέραμε πιο πάνω, με το τελικό χτύπημα του Ιουστινιανού.
Ο ΜΥΘΙΚΟΣ ΣΙΣΥΦΟΣ
Η περιοχή όπως προαναφέραμε, συσχετίζεται άμεσα με τον Βασιλιά Σίσυφο, που κατόρθωσε να νικήσει τον θάνατο και να ξεγελάσει τους Θεούς. Η ιστορία του μύθου ξεκινάει, όταν αποκαλύπτει ο παμπόνηρος Βασιλιάς, στον ποταμό Ασωπό, ότι ο Δίας αποπλάνησε την κόρη του Αίγινα. Ο ποταμός καταδίωξε τον Θεό, αλλά εκείνος φρόντισε να τιμωρήσει τον προδότη στέλνοντας τον στον Άδη. Ωστόσο εκείνος με την πονηριά του, κατόρθωσε να φυλακίσει τον Βασιλιά του κάτω κόσμου και να δραπετεύσει στον κόσμο των ζωντανών. Οι Θεοί θορυβήθηκαν, αφού στην γη δεν πέθαινε καμία ύπαρξη και έστειλαν τον Άρη, να κατεβάσει τον Σίσυφο στον Άδη. Εκείνος έπεισε τον Θεό του κάτω κόσμου, να ανέβει στην γη για να θάψει το άταφο σώμα που είχε συνεννοηθεί με την γυναίκα του, να πράξει έτσι ώστε να έχει μία καλή δικαιολογία να ξεγελάσει ξανά τον Άδη. Για ακόμα μια φορά, ο θνητός Βασιλιάς βρέθηκε στον κόσμο των ζωντανών, παραβαίνοντας τις υποσχέσεις του. Ο Ερμής, τον ανάγκασε να κατέβει στον Άδη και εκεί οι κριτές των νεκρών, του έδωσαν την τιμωρία να σπρώχνει ως την κορυφή ενός βουνού μια μεγάλη πέτρα, που όταν έφτανε στην κορυφή κατρακυλούσε με αποτέλεσμα ο καταδικασμένος, να πράττει αυτή την διαδικασία αιώνια. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε, πως αναφέρεται ότι ο τάφος του Σίσυφου καθώς και του Νηλέα, βρίσκονταν κοντά στο ιερό του Μελικέρτη, αλλά και ότι ο μύθος θέλει να καθιέρωσε ο ίδιος τα Ίσθμια, τιμώντας τον Παλαίωνα.
ΤΟ ΠΑΛΑΙΜΟΝΕΙΟ
Στον γύρω περίβολο του Ναού του Ποσειδώνα, βρίσκονταν ο Ναός του Μελικέρτη όπου λατρεύτηκε ως ήρωας Θεός. Από τις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν κατά τις ανασκαφές, ανακαλύφθηκε ότι ανήκε στους Ρωμαϊκούς χρόνους. Εντός του Ναού, υπήρχε ένα άδυτο, με την μορφή της υπόγειας κρύπτης. Στο Ιερό αυτό, δίνονταν ιεροί όρκοι, που όποιος έκανε το λάθος να τους παραβεί, δεχόταν πολύ βαριές συνέπειες. Στον χώρο επίσης, βρέθηκαν δύο υπόγειες σπηλιές, που από τις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν, τους αποδόθηκε ο λατρευτικός χαρακτήρας. Ο αρχαίος μύθος του Μελικέρτη, άνθησε κυρίως τους Ρωμαϊκούς χρόνους και αυτό γιατί οι Ρωμαίοι, είχαν βρει κοινά στοιχεία λατρείας με δικές τους Θεότητες. Ουσιαστικά το όνομα Μελικέρτης, πρέπει να αποδίδεται στους Ρωμαίους, ενώ το όνομα Παλαίωνας, στους Ελληνικούς μύθους. Στις ανασκαφές, εντοπίστηκαν νομίσματα με την μορφή του ήρωα Θεού, ενώ θα πρέπει να τονίσουμε πως ήταν γιός της τροφού του Διόνυσου, Ινώς και του Αθάμα. Ο ίδιος, φαίνεται στον μύθο να καταδίωξε την Ινώ και τον γιό του, με αποτέλεσμα εκείνη να πηδήξει στην θάλασσα με αγκαλιά το παιδί. Σε μια παραλλαγή του μύθου, η Αφροδίτη μεταμορφώνει την Ινώ σε λευκοθεά και ο γιός της βγαίνει στην πλάτη ενός δελφινιού στην περιοχή των Ισθμίων, όπου λατρεύεται ως Θεός. Κλείνοντας, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν άπειρες παραλλαγές σε σχέση με την συγκεκριμένη ιστορία.
Δεν είμαστε όσα πιστεύουμε, αλλά όσα πράττουμε.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Tόποι δύναμης”