ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ,η πραγματική καταγωγή του Κομμουνισμού

1
Συνειρμικά ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει σε δεκάδες θέματα για όσους δεν είναι μυημένοι ή επιμορφωμένοι, ενήμεροι για τα σχέδια «σκοτεινών κύκλων» -όπως είθισται να τους ονομάζουμε αν και καθόλου σκοτεινοί δεν είναι τελικά- για την επιβολή της παγκόσμιας εξουσίας. Η «Επιχείρηση Κόκκινος Ιούδας» δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια των Εβραίων να διαλύσουν την μισητή σε αυτούς Ρωσική Αυτοκρατορία αρχικά και να επιβληθούν παγκοσμίως, χρησιμοποιώντας ως μέσο τον κομμουνισμό, εξολοκλήρου δικό τους δημιούργημα. Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει το βιβλίο παραθέτοντας όχι την άποψη ή την αυθαίρετη κρίση του συγγραφέα, αλλά τα ίδια τα ιστορικά γεγονότα που αποτελούν και τον αδιαμφισβήτητο μάρτυρα της αλήθειας. Μιας αλήθειας που σίγουρα ενοχλεί. Μιας αλήθειας που τεχνητά διατηρείται στη λήθη και την απόκρυψη. Και προς αυτή την κατεύθυνση έχει σταθεί αρωγός η ιστορική επιστήμη. Μια επιστήμη που ενώ ο σκοπός της είναι να μελετάει τη συγκεκριμένη πορεία ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας και τις νομοτέλειές της έχει διαφύγει του έργου της για συγκεκριμένους λόγους και έχει ταχθεί να υπηρετεί οτιδήποτε άλλο, παρά την ίδια την ιστορική αλήθεια. Aλλωστε αυτή ακριβώς την πτυχή την βιώνουμε ιδιαιτέρως έντονα στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, στην οποία αμφισβητούνται όσα αφορούν την Ιστορική μας συνέχεια ως Έθνος, αλλά αποσιωπούνται γεγονότα ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο, που άλλαξαν μάλιστα τον ρου της ιστορίας. Και διαστρεβλώνονται για να εξυπηρετήσουν τα ίδια συγκεκριμένα συμφέροντα.
Αυτό ακριβώς εξετάζει το πόνημα του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου, όπως ακριβώς

το χαρακτηρίζει και ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου.
Μέσα από τις σελίδες του παρακολουθούμε βήμα –βήμα την γέννηση του κομμουνισμού από τα σπάργανά του και την πορεία του μέχρι την στιγμή της επιβολής του, δια της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία. Μια πορεία άρρηκτα συνδεδεμένη με τις βλέψεις των Εβραίων για την επικράτησή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, μια πορεία με ποταμούς αίματος. Αντιλαμβανόμαστε σε όλο της το μεγαλείο την σύνδεση του ρόλου των Εβραίων στην κατάρρευση της Ρωσίας και στην μετατροπή της σε φέουδο των μπολσεβίκων, γεννήτορες των οποίων ήταν οι Εβραίοι. Για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως, κοινός παρανομαστής του χθες με το σήμερα, για τους ίδιους πάντα κύκλους των σιωνιστών, παραμένει η αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών.

Από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο του βιβλίου που ασχολείται με την γέννηση του Μαρξισμού και τα πρώτα του βήματα, ο αναγνώστης αρχίζει σταδιακά να μυείται στον τρόπο σκέψης και οργάνωσης των εβραϊκών σχεδίων –πάντα μέσα από διαδρόμους σκοτεινούς και πάντα με δολοπλοκίες- και να αντιλαμβάνεται την δράση τους ως συγκοινωνούντων δοχείων, καθώς διαπλέκονται εκατοντάδες ονόματα γνωστών εβραίων της εποχής, που καταλήγουν όμως στον ίδιο παρανομαστή. Την κυριαρχία τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναγωγή των μαρξιστικών αρχών και της δικτατορίας του προλεταριάτου στο σήμερα. Σύμφωνα με τον Εβραίο Καρλ Μαρδοχάι, τον πασίγνωστο Μαρξ, το καθεστώς που ονειρευόταν έπρεπε να καταστρέψει εξ ολοκλήρου τις δομές και τον κρατικό μηχανισμό του αστικού κράτους και τις προνομιούχες τάξεις και να επιβάλλει μια σκληρή δικτατορία, βασιζόμενη στην «λαϊκή βία». Να καταργήσει την ατομική ιδιοκτησία, γιατί αυτή προάγει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να την αντικαταστήσει με την κοινοκτημοσύνη. Να καταργήσει την μισθωτή εργασία, η οποία είναι «σκλαβιά». Να καταργήσει την οικογένεια, η οποία αποτελεί θεσμό του αστικού κράτους και να την αντικαταστήσει με την ελεύθερη συμβίωση των δυο φύλων. Να καταργήσει την έννοια του Έθνους, που είναι αποκύημα νοσηρών εγκεφάλων. Να καταργήσει τον θεσμό της θρησκείας που είναι το όπιο των λαών. Στηριζόμενοι σε αυτές τις αρχές και χρησιμοποιώντας τις ως Δούρειο Ίππο, οι Εβραίοι έθεσαν σε εφαρμογή τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους.

Και σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί το άκρων άωτον της παράνοιας που χαρακτηρίζει τους μέχρι και σήμερα πιστούς και φανατικούς θαυμαστές του Μαρξ και του φιλοσόφου στενού του φίλου και συνεργάτη Ένγκελς, στη χώρα μας. Ο Ένγκελς και ο Μαρξ ήταν φανατικοί ανθέλληνες και επίσης φανατικοί τουρκόφιλοι, φτάνοντας σε σημείο να συκοφαντούν την Επανάσταση του 1821 και να αμφισβητούν ακόμη και την ίδια την καταγωγή των Ελλήνων, διακηρύσσοντας πως είμαστε σλαβικής καταγωγής!

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η πορεία και οι σχέσεις που ανέπτυξε ο Μαρξ με επιφανείς εβραίους της εποχής, όπως η βαθύπλουτη οικογένεια των Ρότσιλντ (που διαδραματίζει ρόλο μέχρι και τις μέρες μας). Σελίδα με την σελίδα αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας το κοινό σημείο, ο συνδετικός κρίκος ονομάτων –που για αυτούς γράφτηκαν σελίδες στην παγκόσμια Ιστορία. Η καταγωγή τους. Και δημιουργείται στον αναγνώστη η ελπίδα πως κάποτε η Ιστορία οφείλει να κρίνει όσους σήμερα το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο κρατάει στο απυρόβλητο. Ο Μαρξ δε και η παρέα του, οι σκληροί επικριτές και αντίπαλοι του καπιταλισμού, προτιμούν πάντα τις καπιταλιστικές πόλεις για τα συνέδριά τους, για παράδειγμα την Νέα Υόρκη της… μισητής Αμερικής! Οι προσπάθειες των εβραίων να επικρατήσαν μέσω του κομμουνισμού πέρασαν δια πυρός και σιδήρου, τουλάχιστον προς αυτή την κατεύθυνση προσπαθούσαν οι «αγωνιστές» να πείσουν τον λαό. Γιατί οι εσωτερικές αντιπαλότητες, αντιδικίες και διασπάσεις λειτουργούσαν για τον ίδιο σκοπό. Και όταν ήρθε η ώρα, η περιβόητη «Οκτωβριανή Επανάσταση», όλοι οι έως τότε αντιφρονούντες ομονόησαν και τέθηκαν στο πλευρό όχι της Επανάστασης όπως αρέσκονται να την παρουσιάζουν, αλλά του στυγνού πραξικοπήματος, που στοίχισε τη ζωή εκατομμυρίων αθώων. «Παράπλευρες απώλειες» ονομάζονται σήμερα. Ο στόχος όμως είχε επιτευχθεί. Οι εβραίοι είχαν τότε καταλάβει και έλεγχαν πλήρως την Ρωσία.

Οι αιωνίως παρουσιαζόμενοι ως θύματα Εβραίοι, δέχτηκαν το πρώτο τους σοβαρό χτύπημα από την αυτοκρατορική Ρωσία, αμέσως μετά την δολοφονία του Τσάρου Αλεξάνδρου του Β’ Ρομανώφ. Η δολοφονία του Τσάρου που ήταν έργο των εβραιοσιωνιστών οδήγησε στο προγκρόμ κατά των Εβραίων. Μια κίνηση που έγινε δεκτή από τον ρωσικό λαό χωρίς αντιδράσεις, καθώς είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον ρόλο που έπαιζαν οι Εβραίοι στη Ρωσία, αλλά γιγάντωσε το μίσος των σιωνιστών εναντίον της Ρωσίας και των Τσάρων. Εκείνη την περίοδο εμφανίζεται και ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ, ο Λένιν, εβραίος στην καταγωγή από την πλευρά της μητέρας του. Ο Λένιν έβαλε μάλιστα τις βάσεις για τους «επαγγελματίες κομμουνιστές», τα στελέχη που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας και το είδος τους ανθεί μάλιστα στην Ελλάδα.

Μέχρι και τα μισά του βιβλίου «Επιχείρηση Κόκκινος Ιούδας» ο αναγνώστης έχει πάρει μια μόνο γεύση για όσα ακολουθούν μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Τα σχέδια των εβραίων έτυχαν της υποστήριξης ακόμη και των μεγάλων δυνάμεων, με τις οποίες άλλωστε οι «μπολσεβίκοι» συνεργάστηκαν, όταν είχαν κάτι να κερδίσουν. Ασύστολα ψεύδη αποδεικνύονται τα κούφια λόγια που αναπαράγουν και εν έτη 2007 περί «καπιταλιστών».

Η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας, στη χώρα όπου βρήκαν πρόσφορο έδαφος οι Εβραίοι να δράσουν, εκμεταλλευόμενοι και τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων της εποχής αλλά και τον μεγάλο αριθμό συμπατριωτών τους (μεγάλο ποσοστό μάλιστα εκ των οποίων είχε βαπτιστεί για να μην κινεί υποψίες), άρχισε έντονα από τις αρχές του 20ου αιώνα και μάλιστα τα πρώτα κιόλας χρόνια του. Οι επιτροπές αγώνα των εργατών, τα «Σοβιέτ» ενεργούμενα των Εβραίων, ανέλαβαν την αποστολή δημιουργίας μεγάλων απεργιών, συνοδευόμενες από ταραχές. Ακολουθήθηκε δηλαδή η γνωστή και αλάνθαστη μέθοδος. Η επανάσταση του 1905 αποτέλεσε τον προπομπό για την επικράτηση της «Οκτωβριανής Επανάστασης» και των θηριωδιών που διέπραξαν οι μπολσεβίκοι και συνέχισε επάξια ο Τζουγκασβίλι, ο Στάλιν, επίσης εβραϊκής καταγωγής. Η κοινωνική προσέγγιση ως προς τον χαρακτήρα του Στάλιν και την διαμόρφωσή του από την παιδική του ηλικία είναι ένα σημείο στο οποίο ο αναγνώστης πρέπει να επιστήσει την προσοχή του, για να κατανοήσει επακριβώς τον ρόλο που διαδραμάτισε ο «πατερούλης», όπως χαϊδευτικά τον ονομάζουν οι κομμουνιστές. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο στο βιβλίο που να μην μας οδηγεί στη σύγχρονη πραγματικότητα και δράση των συνεχιστών εκείνων των σχεδίων. Οι πρώτες… απαλλοτριώσεις- όπως χαρακτηριστικά χρησιμοποιούσε τον συγκεκριμένο όρο η τρομοκρατική οργάνωση 17Ν- έγιναν από συντρόφους της εποχής και η λεία τους πήγαινε υπέρ του αγώνα! Υπέρ δηλαδή της επιβολής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Για να επιτύχουν οι μπολσεβίκοι, οι εβραίοι, τον απώτερο σκοπό τους, δεν δίστασαν να συνεργαστούν και με τους Γερμανούς, από τους οποίους λάμβαναν γενναίες επιχορηγήσεις. Μια πτυχή που κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό, για να καταλήξουμε στην παγκόσμια αποδοχή του εβραϊκού ολοκαυτώματος όπως οι ίδιοι οι εβραίοι το παρουσιάζουν και στην καταδίκη οποιουδήποτε τολμήσει να έχει άλλη άποψη περί του θέματος.

Ο Τρότσκυ, ο διαβόητος καλόγερος Ρασπούτιν, ο Μπακούνιν, ο Γκέλφορντ (οικονομικός σύμβουλος μάλιστα από το 1910-15 της τουρκικής και βουλγαρικής κυβέρνησης) και δεκάδες άλλα ονόματα που εμπλέκονται στη δημιουργία του κομμουνισμού και την διάλυση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας είχαν αναλάβει συγκεκριμένη αποστολή ο καθένας, που την έφεραν εις πέρας. Συνετέλεσαν τα μέγιστα στην εγκαθίδρυση του πιο σκληρού, απάνθρωπου και κτηνώδους καθεστώτος που έζησε η Ευρώπη ολόκληρη, με τους κομισάριους και τα λαϊκά δικαστήρια να έχουν μετατραπεί σε μπολσεβίκικους δήμιους. Η τρομοκρατία βασίλευσε για πάνω από 60 χρόνια στη Ρωσία, ενώ οι κομμουνιστές είχαν δικαιώματα ζωής και θανάτου σε πάνω από 160 εκατομμύρια ανθρώπων. Καθόλου δε συμπτωματικά, ένας από τους πρώτους νόμους που ίσχυσαν στο κράτος που δημιούργησαν οι μπολσεβίκοι, ήταν ο νόμος «περί καταπολεμήσεως του αντισημιτισμού»! Καθόλου συμπτωματικά οι μπολσεβίκοι πολέμησαν την Ορθοδοξία και την Εκκλησία, επιβάλλοντας όχι μόνο τον διαχωρισμό Εκκλησίας- Κράτους, αλλά και την διδασκαλία της αθεΐας στα σχολεία, την κατάργηση του εορτασμού των θρησκευτικών εορτών, την κρατικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, ενώ χωρίς δεύτερη κουβέντα εκτελούσαν, αφού πρώτα τους διαπόμπευαν, όσους κληρικούς αντιδρούσαν. Η πιο αγαπημένη συνήθεια των ιερόσυλων εβραίων ήταν να βγάζουν τα μάτια των εικονιζόμενων αγίων, αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ο Δημήτρης ο Ζαφειρόπουλος (σας θυμίζει μήπως την συνήθεια και των σημερινών αυτοαποκαλούμενων «αγωνιστών»;).

Η επιβολή των εβραίων στη Ρωσία, μέσω του κομμουνισμού, ήταν αναμενόμενο να τους ανοίξει την όρεξη. Την προσπάθεια τους να επιβληθούν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες παρακολουθούμε στο 10ο κεφάλαιο του βιβλίου για να φτάσουμε στο τελευταίο, το 11ο, το οποίο και μας αφορά άμεσα, μιας και αναφέρεται στα πρώτα βήματα του κομμουνισμού στην Ελλάδα και την τυχαία εμπλοκή των εν Ελλάδι εβραίων. Προφανώς λόγω ατυχών συμπτώσεων οι εβραίοι ευθύνονται για τόσα εγκλήματα παγκοσμίως! Ο «εκλεκτός λαός» δεν έκρυψε ποτέ τα αισθήματά του για τον Ελληνικό λαό, όπως δεν έκρυψε ποτέ και τα όνειρά του για επικράτηση στην Ελλάδα, την οποία προσπάθησε να επιτύχει σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, χρησιμοποιώντας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας- άλλο ένα δημιούργημά του- και αποκαλώντας «Μικρή Ιερουσαλήμ» την Θεσσαλονίκη.

Φτάνοντας στην τελευταία σελίδα και κλείνοντας το βιβλίο «Επιχείρηση Κόκκινος Ιούδας» ο αναγνώστης ίσως νιώσει πως όσα διάβασε εντάσσονται σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας, που αν μάλιστα αναλάμβανε το Χόλυγουντ –το οποίο μια ίδια σύμπτωση με όλες τις παραπάνω έχει φέρει στα χέρια των Εβραίων- να το γυρίσει ταινία, θα έσπαγε όλα τα ταμεία με τις εισπράξεις του. Δυστυχώς όμως για εμάς μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν αποτελούν τα όσα παραθέτονται στις σχεδόν 300 σελίδες του βιβλίου. Αλλωστε οι εβραίοι πέτυχαν με το πείραμά τους στη Ρωσία και να κατακτήσουν την εξουσία και να πλουτίσουν και να εξαθλιώσουν ένα πολυπληθή λαό. Την ίδια φόρμουλα ακολούθησαν και σε όλες τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, με τα ίδια αποτελέσματα.

Σήμερα που οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί τα ίδια κέντρα ακολουθούν διαφορετική μέθοδο, χωρίς να έχουν αλλάξει την πορεία τους. Η επιβολή τους θα επιτευχθεί όχι μέσω του κομμουνισμού, αλλά αυτή τη φορά μέσω της Νέας Τάξης (της νέας ανακάλυψής τους) που διακαώς επιθυμούν να προωθήσουν σε παγκόσμιο επίπεδο, μιας και ο κομμουνισμός αποτελεί πλέον «καμένο χαρτί». Στο χέρι μας είναι να τους σταματήσουμε ως Έθνος και να διεκδικήσουμε τον ρόλο και την θέση που η ίδια η Ιστορία μας έχει τάξει.


www.tvxs.gr
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ,η πραγματική καταγωγή του Κομμουνισμού

2
Σε βιντεο το παραπάνω

phpBB [video]


phpBB [video]


Σχετικό θέμα

Μπολσεβικισμός
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ,η πραγματική καταγωγή του Κομμουνισμού

3
ΚΚΕ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΟΙ




Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το ΚΚΕ, πιστό στον διεθνισμό του εβραϊκού ιδεολογικού εμπνευστή του Μαρδοχαι Κεσιλι (Καρλ Μαρξ).
ΑΠΟ ΤΟ en.wikipedia.org/wiki/Communist_Party_of_Greece
Ιστορία
Ίδρυμα

Το ΚΚΕ ιδρύθηκε στις 4 Νοεμβρίου 1918, όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος (Ακρωνύμιο: SEKE, Greek: Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας, Sosialistiko Ergatiko Komma Ελλάδας) από Αβραάμ Benaroya, ένα εβραϊκό Σεφαραδίτικες καθηγητής και επικεφαλής του εργατικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη. Το μέρος διοικείται από πενταμελές μέλος της Κεντρικής Επιτροπής που περιλαμβάνονται Νίκος Δημητράτος, Δ. Ligdopoulos, Μ. Σιδέρης, Α. Αρβανίτη, Σ. Κόκκινος.

ΚΚΕ δεν ήταν βάσιμος νυκτί. Το φόντο είναι ριζωμένες σε περισσότερα από 60 χρόνια ύπαρξης του μικρού σοσιαλιστής, αναρχικός και κομμουνιστικών ομάδων, κυρίως σε βιομηχανικές περιοχές.

Αυτές οι ομάδες, ακολουθώντας το παράδειγμα του Παρισιού κοινότητα το 1892 στο Σικάγο και εργατικό κίνημα για 8 ώρες την ημέρα, είχε σε άμεση πολιτικούς στόχους την ενοποίηση του ελληνικού εργαζομένων στο εργοστάσιο Ενώσεις, τον αγώνα για τις 8 ώρες ανά ημέρα εργασίας στην Ελλάδα, αυξήσεις των μισθών, κτλ. Η μνήμη του Παρισιού κοινότητα και την

κομμουνιστική επαναστατική προσπάθειες στις ΗΠΑ, τη Γερμανία και τη Ρωσία στις αρχές του αιώνα, καθώς και την καταστροφή που σχεδόν 20 χρόνια πολέμων είχε φέρει από την ελληνική εργαζομένων, ενισχυθούν τα θεμέλια μιας ενωμένης Κοινωνικής-κομμουνιστικού κόμματος στην Ελλάδα. Η Οκτωβριανής Επανάστασης των Μπολσεβίκων στη Ρωσία το 1917 έδωσε το σήμα για την ίδρυση της κομμουνιστικής σχεδόν όλα τα μέρη σε όλη την υδρόγειο. [1].
Κατά το Δεύτερο Συνέδριο της SEKE, τον Απρίλιο του 1920, το κόμμα αποφάσισε να θυγατρικής εταιρείας με την Τρίτη Διεθνή. Επιπλέον, θα επεκταθεί και το όνομά της στο Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα της Ελλάδας-κομμουνιστική (SEKE-K). Μια νέα κεντρική επιτροπή εξελέγη, η οποία περιελάμβανε και Panaghis Νίκος Δημητράτος, ο Γιάννης Κορδάτος, Γ. Δούμας και Μ. Σιδέρης.
Κατά το τρίτο έκτακτο συνέδριο του SEKE-Κ το Νοέμβριο του 1924, το κόμμα μετονομάστηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και υιοθέτησε τις αρχές της μαρξισμός-λενινισμός. Παντελής Pouliopoulos εξελέγη ως γενικού γραμματέα. Έκτοτε, το κόμμα λειτουργεί με βάση το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.

Μια σειρά από νόμους που θα στοχεύουν ρητά στο τιμωρία κομμουνιστικό σκέψεις και πεποιθήσεις είχαν εφαρμοστεί σύντομα (Katochyrotikon το 1924, του 1929 Idionymon, κ.λπ.). [2] Το κόμμα απαγορεύτηκε το 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά “4ης Αυγούστου του καθεστώτος. Πολλά μέλη του ΚΚΕ είχαν φυλακιστεί ή εξορίστηκαν σε απομονωμένα νησιά.
———————————————————————————————————————————————-
ΣΧΟΛΙΟ
Ο ρόλος του ΚΚΕ και οι σκοποί της συστάσεως του, είχαν ήδη διαφανεί από το 1918, όταν οι γνήσιοι σοσιαλιστές (Ελληνες στη συνείδηση) είχαν καταγγείλει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (Σ.Ε.Κ.Ε.), σαν εβραϊκό δημιούργημα, αποχωρώντας ομαδικά από αυτό.
Το κόμμα αυτό έπειτα μετονομάσθηκε σε ΚΚΕ. Τη δημιουργία του ΚΚΕ από σιωνιστικούς κύκλους την παραδέχονται και οι ίδιοι οι Εβραίοι. Στο περιοδικό (Χρονικά) -επίσημο όργανο του Κ.Ι.Σ.- (τεύχος Σεπτ. – Οκτ. 1992, σελ. 13 – 14), διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων, και τα ακόλουθα αποκαλυπτικά: (…Ευθύς μετά τη νεοτουρκική επανάσταση, δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη, το σιωνιστικό κίνημα με την ίδρυση της Λέσχης (Μπενε Σιων) και του αθλητικού συλλόγου (Μακαμπη).

Ο σιωνισμός είχε πρωτοεμφανισθεί στην πόλη από το 1899, καλυπτόμενος αρχικά κάτω από τον μανδύα σωματείων όπως η (Καδιμα) που προέβαλε σαν κύριο σκοπό την διάδοση της εβραϊκής γλώσσας. Σχεδόν ταυτόχρονα, το 1909, μέσα από την πολυάριθμη εβραϊκή εργατική (…) τάξη της Θεσσαλονίκης, γεννιέται και η σοσιαλιστική εργατική ομοσπονδία, περισσότερο γνωστή με τον στην ισπανοεβραικη γλώσσα τίτλο της (Φεντερασσιον), που θα λειτουργήσει αυτόνομα μέχρι το 1918, όταν μαζί με άλλες ελληνικές αριστερές οργανώσεις έγινε συνιδρυτρια του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που αργότερα μετονομάσθηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ). Ιδρυτής και ηγέτης της Φεντερασιον ήταν ο Αβρααμ Μπεναρογια…
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το ΚΚΕ, πιστό στον διεθνισμό του εβραϊκού ιδεολογικού εμπνευστή του Μαρδοχαι Κεσιλι (Καρλ Μαρξ), όχι μόνο αντιτάχθηκε, άλλα και υπονόμευσε όλες ανεξαιρέτως τις Ελληνικές προσπάθειες που κατά καιρούς καταβλήθηκαν, αποσκοπώντας στην Εθνική Ἀναγεννηση και στην πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, επικαλούμενο πάντοτε ως πρόσχημα, την ιδεολογική του δήθεν αντίθεση προς τα αίτια διεξαγωγής των Εθνικών Αγώνων. Αυτή η υπονόμευση όμως, κατά την Εκστρατεία του 1922 έφθασε στο αποκορύφωμα της…
Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, τον εν Ελλάδι εβραϊκό στοιχείο, χρηματοδότησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Αποκαλυπτική των σχέσεων κομμουνιστών-Εβραίων, είναι το τηλεγράφημα που απηύθυνε αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο μέγας ραβίνος Ηλίας Μπαρτζιλαι, προς τον Γ. Παπανδρεου, στο οποίο αναφέρει μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: (η σωτηρία των -εννοείται των Εβραίων- οφείλεται στο ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την αλληλεγγυην του λαού).
Εξ άλλου το Ε.Α.Μ. κατά το 1945 έπλεκε το εγκώμιο των Εβραίων, διότι όπως τόνιζε σε ανακοίνωση του (Υπ. Αριθμ. Πρωτ. 356, 9ης Οκτωβρίου 1945) (…είναι γνωστόν ότι πολλοί Ισραηλίτες πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση όχι μόνον από τις τάξεις του Ε.Α.Μ. αλλα και του Ε.Λ.Α.Σ. δίνοντας παλικαρίσια το αίμα τους).


Πηγή

http://toksipnitiri.blogspot.com/2010/0 ... _8342.html
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ,η πραγματική καταγωγή του Κομμουνισμού

4
Ο ΣΤΑΛΙΝ ΚΑΙ Η
ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ


1. Το Μπλοκ των Τεσσάρων Τάξεων

Η πολιτική του Στάλιν για την Κίνα στηριζόταν στο μπλοκ των τεσσάρων τάξεων[8]. Να τι έγραφε για την πολιτική αυτή το όργανο των Μενσεβίκων[9] του Βερολίνου:

«Στις 10 του Απρίλη (1927), ο Μαρτίνοφ[10] απόδειξε στην “Πράβντα” (“Αλήθεια”)[11], πολύ λογικά και ...εντελώς μενσεβίκικα, την ορθότητα της επίσημης γραμμής που επέμενε στην αναγκαιότητα διατήρησης του “μπλοκ των τεσσάρων τάξεων”, που δεν έβλεπε την ανάγκη γρήγορης διάλυσης του κυβερνητικού συνασπισμού στον οποίο οι εργάτες συνεδριάζουν μαζί με τη μεγάλη αστική τάξη και δεν θεωρούσε σωστό να του αναθέσουμε πρόωρα “σοσιαλιστικά καθήκοντα”», («Σοσιαλιστικό Δελτίο», Νο 8, 23 του Απρίλη 1927, σελ. 4).

Τί μορφή έπαιρνε η πολιτική συνεργασία με την αστική τάξη; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό παραθέτουμε ένα απόσπασμα από το επίσημο όργανο της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το περιοδικό «Κομμουνιστική Διεθνή».

«Η Κυβέρνηση της Καντόνας δημοσίευσε στις 5 του Γενάρη 1927 ένα νέο νόμο για τις απεργίες. Με τον νόμο αυτό απαγορεύει στους εργάτες να οπλοφορούν στις διαδηλώσεις, να συλλαμβάνουν εμπόρους και βιομηχάνους και να κατάσχουν τα προϊόντα τους. Με τον καινούριο νόμο, εγκαθίσταται υποχρεωτική διαιτησία για μια σειρά συγκρούσεις. Στο νόμο αυτό υπάρχουν αρκετοί παράγραφοι που προστατεύουν τα δικαιώματα των εργατών... Όμως, παράλληλα με αυτές τις παραγράφους, υπάρχουν άλλες που περιορίζουν την ελευθερία των απεργιών περισσότερο απ’ ότι το απαιτούν τα συμφέροντα άμυνας κατά τη διάρκεια του επαναστατικού πολέμου», (όπ.π., σελ. 11, Νο 82, 1927).

Από το σκοινί με το οποίο η αστική τάξη έχει δέσει τους εργάτες, ξεφτούν νήματα (παράγραφοι) προς όφελος των εργατών. Το ελάττωμα της θηλιάς συνίσταται στο ότι αυτή είναι πιο σφιχτή από ότι το απαιτούν τα «αμυντικά συμφέροντα» (της κινέζικης μπουρζουαζίας). Αυτό γράφουν στο κεντρικό όργανο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ποιος το γράφει; Ο Μαρτίνοφ. Πότε το γράφει; Στις 5 του Φλεβάρη, έξι βδομάδες πριν το λουτρό αίματος στη Σαγκάη[12].

2. Οι Προοπτικές της Επανάστασης Σύμφωνα με τον Στάλιν

Πώς εκτιμούσε ο Στάλιν τις προοπτικές της επανάστασης που καθοδηγούσε ο σύμμαχός του Τσιαγκ Κάι-σεκ; Να οι λιγότερο σκανδαλώδεις από τις δηλώσεις του Στάλιν (οι πιο σκανδαλώδεις δηλώσεις του δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας):

«Ο επαναστατικός στρατός στην Κίνα (δηλαδή ο στρατός του Τσιαγκ Κάι-σεκ) είναι ο βασικότερος παράγοντας στην πάλη των κινέζων εργατών και αγροτών για την απελευθέρωσή τους. Κι αυτό γιατί η προώθηση των στρατευμάτων της Καντόνας σημαίνει ένα χτύπημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ένα χτύπημα στους πράκτορές του στην Κίνα, σημαίνει ελευθερία των συγκεντρώσεων, ελευθερία των απεργιών, ελευθερία του Τύπου, ελευθερία της οργάνωσης όλων των επαναστατικών στοιχείων στην Κίνα γενικά και ιδιαίτερα των εργατών», (Στάλιν: «Για τις Προοπτικές της Κινέζικης Επανάστασης», σελ. 46).

Ο στρατός του Τσιαγκ Κάι-σεκ είναι ο στρατός των εργατών και των αγροτών. Αυτός θα απελευθερώσει όλο το λαό και «ιδιαίτερα τους εργάτες»

Τί χρειάζεται για την επιτυχία της Επανάστασης; Ελάχιστα πράγματα:

«Η φοιτητική νεολαία (η επαναστατική νεολαία), η εργατική νεολαία, οι νέοι αγρότες –όλοι αυτοί αποτελούν μια τέτοια δύναμη που θα μπορούσε να προωθήσει την επανάσταση με γοργά βήματα, αν την υποτάξουμε στην ιδεολογική και πολιτική καθοδήγηση του Κουόμινταγκ», (όπ.π., σελ. 55).

Σύμφωνα με τα παραπάνω, το καθήκον της Κομμουνιστικής Διεθνούς συνίστατο όχι στην απελευθέρωση των εργατών από την επίδραση της μπουρζουαζίας, αλλά στην υποταγή τους σ’ αυτήν. Οι αράδες αυτές γράφονταν τις ημέρες εκείνες που ο Τσιαγκ Κάι-σεκ, εξοπλισμένος από τον Στάλιν, βάδιζε επικεφαλής των εργατών και αγροτών (των υποταγμένων σ’ αυτόν) «με γοργά βήματα» προς το... πραξικόπημα της Σαγκάης

3. Ο Στάλιν και ο Τσιαγκ Κάι-σεκ

Μετά το αποσιωπημένο από τον Τύπο μας πραξικόπημα του Τσιαγκ Κάι-σεκ στην Καντόνα, το Μάρτη του 1926, όταν οι κομμουνιστές υποβιβάστηκαν στον αξιοθρήνητο ρόλο ουράς του Κουόμινταγκ και μάλιστα υπόγραψαν την υποχρέωση να μην κριτικάρουν τον Σουνγιατσενισμό[13], ο Τσιαγκ Κάι-σεκ (μια αξιοσημείωτη πραγματικά λεπτομέρεια!) πίεζε να γίνει δεκτό το Κουόμινταγκ στους κόλπους της Κομμουνιστικής Διεθνούς: προετοιμαζόμενος για το ρόλο του δήμιου, ήθελε να έχει την κάλυψη του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Κάτι που σε τελική ανάλυση πέτυχε. Το Κουόμινταγκ, καθοδηγούμενο από τον Τσιαγκ Κάι-σεκ και τον Χου Χαν-μιν έγινε δεκτό στην Κομμουνιστική Διεθνή (σαν «συμπαθών» κόμμα). Ενώ προετοιμαζόταν για τις αποφασιστικές αντεπαναστατικές του ενέργειες του Απρίλη 1927, ο Τσιαγκ Κάι-σεκ φρόντισε ταυτόχρονα να ανταλλάξει πορτρέτα με τον Στάλιν. Η εδραίωση αυτή των δεσμών φιλίας είχε προετοιμαστεί με την επίσκεψη του Μπουμπνόφ[14], μέλους της Κεντρικής Επιτροπής και έμπιστου του Στάλιν, στον Τσιαγκ Κάι-σεκ. Και μια ακόμη «λεπτομέρεια»: το ταξίδι του Μπουμπνόφ στην Καντόνα συνέπεσε με το πραξικόπημα του Τσιαγκ Κάι-σεκ, το Μάρτη. Πώς αντέδρασε ο Μπουμπνόφ; Υποχρέωσε τους κινέζους κομμουνιστές να υποταχτούν και να σωπάσουν.

Μετά το πραξικόπημα της Σαγκάης, η γραμματεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με εντολή του Στάλιν, προσπάθησε να αρνηθεί ότι ο δήμιος Τσιαγκ Κάι-σεκ παράμενε ακόμα μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς. [Οι κύριοι αυτοί με πολύ ζέση δήλωναν ότι το Κουόμινταγκ δεν ανήκε ποτέ του στην Κομμουνιστική Διεθνή][15]. Ξέχασαν ότι στην ψηφοφορία του Πολιτικού Γραφείου όλοι τους ενάντια σε έναν (τον Τρότσκι) επικύρωσαν την είσοδο του Κουόμινταγκ στην Κομμουνιστική Διεθνή με συμβουλευτική ψήφο. Ξέχασαν ότι στην Έβδομη Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς που καταδίκασε την Αριστερή Αντιπολίτευση έλαβε μέρος ο αντιπρόσωπος του Κουόμινταγκ, ο «σύντροφος Σάο Λι-τσε», που μεταξύ άλλων είπε στην ομιλία του:

«Ο σύντροφος Τσιαγκ Κάι-σεκ, σε μια ομιλία του προς τα μέλη του Κουόμινταγκ, τόνισε ότι η Κινέζικη Επανάσταση δεν θα είχε νόημα αν δεν πετύχαινε να λύσει το αγροτικό πρόβλημα. Το Κουόμινταγκ αγωνίζεται ώστε μετά την εθνική επανάσταση στην Κίνα να μην κυριαρχήσει η αστική τάξη όπως στη Δύση, όπως σε όλες τις χώρες του κόσμου αν εξαιρέσουμε την ΕΣΣΔ... Είμαστε όλοι πεπεισμένοι, πως με την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς το Κουόμινταγκ θα φέρει σε πέρας την ιστορική του αποστολή», (Ρώσικα πρακτικά της Διευρυμένης Ολομέλειας της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τόμος 1ος, σελ. 459).

Έτσι είχαν τα πράγματα στην Έβδομη Ολομέλεια το Φθινόπωρο του 1926. Αφού το μέλος της Κομμουνιστικής Διεθνούς «σύντροφος Τσιαγκ Κάι-σεκ» δήλωσε πως κάτω από την καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς θα λύσει όλα τα προβλήματα της χώρας του, περιορίστηκε να λύσει μόνο ένα: έπνιξε στο αίμα την Επανάσταση. Μετά τη συντριβή της Επανάστασης, η Όγδοη Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το Μάη του 1927, τόνιζε στην απόφασή της σχετικά με το κινέζικο ζήτημα:

«Η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς διαπιστώνει πως η πορεία των γεγονότων δικαίωσε ολοκληρωτικά τις προβλέψεις της Έβδομης Διευρυμένης Ολομέλειας», (Ρώσικη Έκδοση, σελ. 219).

Δικαίωση, και μάλιστα ολοκληρωτική! Αν αυτό είναι αστείο, τότε πρόκειται για ένα πολύ άσχημο αστείο. Δεν μπορούμε, όμως, να ξεχάσουμε ότι το αστείο αυτό είναι βουτηγμένο στο πηχτό αίμα των εργατών της Σαγκάης.

4. Η Στρατηγική του Λένιν και η Στρατηγική του Στάλιν

Ποιά είναι τα καθήκοντα που έβαζε ο Λένιν[16] στην Κόμιντερν σε σχέση με τις καθυστερημένες χώρες;

«Είναι αναγκαίο να διεξαχθεί μια αποφασιστική πάλη ενάντια στην προσπάθεια των αστικοδημοκρατικών απελευθερωτικών κινημάτων στις καθυστερημένες χώρες να περιβληθούν τον μανδύα του κομμουνισμού».

Στο όνομα αυτής της οδηγίας, το Κουόμινταγκ, που υποσχέθηκε ότι θα εγκαθιδρύσει στην Κίνα ένα «μη αστικό καθεστώς», έγινε δεκτό στους κόλπους της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Ο Λένιν, εννοείται, αποδεχόταν την αναγκαιότητα προσωρινών συμμαχιών με το αστικοδημοκρατικό κίνημα, όμως κατανοούσε τη συμμαχία αυτή όχι ως συμμαχία με τα αστικά κόμματα, που εξαπατούν και προδίδουν την επαναστατική μικροαστική δημοκρατία (τους αγρότες και τους μικροαστούς των πόλεων), αλλά ως συμμαχία με τις οργανώσεις και τις ομάδες των ίδιων των μαζών ενάντια στην εθνική αστική τάξη. Με αυτήν την έννοια, πως έβλεπε ο Λένιν τη συμμαχία με τα αστικοδημοκρατικά κόμματα των αποικιών; Και σ’ αυτό το ερώτημα ο Λένιν απαντά στις Θέσεις που έγραψε για το Δεύτερο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς:

«Η Κομμουνιστική Διεθνής πρέπει να συνάπτει προσωρινές συμμαχίες με την αστική τάξη των αποικιών και των καθυστερημένων χωρών, δεν πρέπει, όμως, να συγχωνευτεί μαζί της, αλλά θα πρέπει χωρίς όρους να εξασφαλίζει τον ανεξάρτητο χαρακτήρα του εργατικού κινήματος ακόμα και στην πιο εμβρυακή του μορφή».

Είναι φανερό, λοιπόν, ότι στο όνομα αυτής της απόφασης του Δεύτερου Συνεδρίου το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας μπήκε στο Κουόμινταγκ και το Κουόμινταγκ έγινε δεκτό στην Κομμουνιστική Διεθνή. Και όλα αυτά, παρμένα στο σύνολό τους, ονομάζονται Λενινισμός!

5. Η Κυβέρνηση του Τσιαγκ Κάι-σεκ
σαν Ζωντανή Άρνηση της Ταξικής Θεωρίας του Κράτους

Το πώς έβλεπε η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης την κυβέρνηση του Τσιαγκ Κάι-σεκ ένα χρόνο μετά το πρώτο πραξικόπημα που αυτός έκανε στην Καντόνα (στις 20 του Μάρτη 1926), το δείχνουν οι δημόσιες ομιλίες των μελών του Πολιτικού Γραφείου του Κόμματος.

Ο Καλίνιν[17], μιλώντας το Μάρτη του 1927 στο εργοστάσιο Γκοσζνάκ της Μόσχας, έλεγε:

«Όλες οι τάξεις της Κίνας, από το προλεταριάτο μέχρι την μπουρζουαζία, μισούν σαν εγκάθετους του ξένου κεφαλαίου τους κινέζους στρατοκράτες. Όλες οι τάξεις της Κίνας θεωρούν την κυβέρνηση της Καντόνας σαν εθνική κυβέρνηση όλης της χώρας», [«Ιζβέστιγια» («Ειδήσεις»), 6 του Μάρτη 1927].

Ένα άλλο μέλος του Πολιτικού Γραφείου, ο Ρουτζουτάκ[18], μίλησε ύστερα από μερικές μέρες σε μια συνέλευση εργατών των τραμ. Η ανταπόκριση της «Πράβντα» γράφει:

«Σχολιάζοντας την κατάσταση στην Κίνα, ο σύντροφος Ρουτζουτάκ σημειώνει ότι η επαναστατική κυβέρνηση έχει την υποστήριξη όλων των τάξεων της χώρας», («Πράβντα», 9 του Μάρτη 1927).

Στο ίδιο μήκος κύματος μίλησε πολλές φορές ο Βοροσίλοφ[19].

Μα την αλήθεια, μάταια ο Λένιν ξέθαψε τη μαρξιστική Θεωρία του Κράτους από τα μικροαστικά σκουπίδια. Οι επίγονοι έτρεξαν, και πολύ σύντομα σκέπασαν ξανά τη Θεωρία με διπλάσια σκουπίδια.

Στις 5 του Απρίλη ο Στάλιν μίλησε στην Αίθουσα με τις Κολώνες, υπερασπίζοντας την παραμονή των κομμουνιστών στο κόμμα του Τσιαγκ Κάι-σεκ, και μάλιστα αρνούμενος τον κίνδυνο προδοσίας από την πλευρά του συμμάχου του: «Ο Μποροντίν[20] Αγρυπνεί!». Το πραξικόπημα έγινε ακριβώς μετά από μια βδομάδα.

6. Πώς Έγινε το Πραξικόπημα της Σαγκάης

Εδώ έχουμε την πολύτιμη μαρτυρία ενός αυτόπτη μάρτυρα, του Χιτάροβ, ενός σταλινικού υπάλληλου που έφτασε από την Κίνα στις παραμονές του Δέκατου Πέμπτου Συνεδρίου, και μάλιστα μίλησε στο Συνέδριο. Με τη σύμφωνη γνώμη του Χιτάροβ, ο Στάλιν αφαίρεσε τα πιο σημαντικά σημεία της εισήγησής του από τα πρακτικά. Απαγορεύεται να δημοσιευτεί η αλήθεια, αν η αλήθεια αυτή επιβεβαιώνει όλες τις κατηγορίες της Αντιπολίτευσης ενάντια στον Στάλιν.

Ας δώσουμε, όμως, το λόγο στον ίδιο τον Χιτάροβ (16η Συνεδρίαση του Δέκατου Πέμπτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, 11 του Δεκέμβρη 1927):

«Το πρώτο αιματηρό πλήγμα στην Κινέζικη Επανάσταση καταφέρθηκε στη Σαγκάη με την εκτέλεση των εργατών της Σαγκάης στις 11 και 12 του Απρίλη.

Θα ήθελα να διηγηθώ το πραξικόπημα της Σαγκάης με περισσότερες λεπτομέρειες, επειδή απ’ ότι ξέρω το Κόμμα δεν γνωρίζει πολλά γι’ αυτό.

Στη Σαγκάη υπήρχε για 21 μέρες η λεγόμενη Λαϊκή Κυβέρνηση, στην οποία οι κομμουνιστές είχαν την πλειοψηφία. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι στη Σαγκάη υπήρξε για 21 μέρες κομμουνιστική κυβέρνηση. Αυτή, όμως, η κομμουνιστική κυβέρνηση έδειξε πλήρη απραξία, παρά το γεγονός ότι το πραξικόπημα του Τσιαγκ Κάι-σεκ αναμενόταν από μέρα σε μέρα.

Πρώτα πρώτα, η κομμουνιστική κυβέρνηση για πολύ καιρό δεν άρχισε τις εργασίες της, προβάλλοντας σαν επιχείρημα, από τη μια μεριά, ότι η αστική πτέρυγα της κυβέρνησης θέλει να σαμποτάρει τη λειτουργία της, και, από την άλλη, ότι η Κυβέρνηση του Βουχάν[21] δεν επικύρωσε τη σύνθεση της κυβέρνησης της Σαγκάης. Από τη δράση της κυβέρνησης αυτής είναι γνωστά τρία διατάγματα που το ένα τους, ανάμεσα σ’ άλλα, αναφέρεται στην προετοιμασία της θριαμβευτικής υποδοχής του Τσιαγκ Κάι-σεκ, ο οποίος έπρεπε να μπει στη Σαγκάη.

Τον καιρό εκείνο, στη Σαγκάη οξύνθηκαν οι αντιθέσεις ανάμεσα στο στρατό και τους εργάτες. Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ο στρατός (δηλαδή οι αξιωματικοί του Τσιαγκ Κάι-σεκ –Λ.Τ.) οδηγούσε συνειδητά τους εργάτες στη σφαγή. Ο στρατός, για μια περίοδο αρκετών ημερών, είχε στρατοπεδεύσει στα προάστια της Σαγκάης και δεν ήθελε να μπει στην πόλη επειδή γνώριζε πως οι εργάτες αγωνίζονταν ενάντια στους σαντουνγκικούς[22] και περίμεναν να καταρρεύσουν σ’ αυτή τους την πάλη. Περίμεναν να μπουν αργότερα στη Σαγκάη, όπως και έγινε. Αλλά ανάμεσα σ’ αυτά τα στρατεύματα υπήρχε και μια μεραρχία που συμπαθούσε τους εργάτες. Ήταν η Πρώτη Μεραρχία του στρατού της Καντόνας, που ο διοικητής της, Σέι-Ο είχε πέσει σε δυσμένεια γιατί ο Τσιαγκ Κάι-σεκ ήξερε ότι ο Σέι-Ο συμπαθούσε το μαζικό κίνημα επειδή και ο ίδιος είχε βγει από τη φτωχολογιά και από διοικητής ενός λόχου έφθασε να διοικεί μια μεραρχία.

Ο Σέι-Ο πήγε στους συντρόφους στη Σαγκάη και είπε πως ετοιμάζεται στρατιωτικό πραξικόπημα και πως ο Τσιαγκ Κάι-σεκ τον κάλεσε στο Στρατηγείο του, όπου τον δέχτηκε πολύ ψυχρά, όμως ο ίδιος ο Σέι-Ο δεν θα ξαναπάει επειδή φοβάται μην πέσει σε παγίδα. Ο Τσιαγκ Κάι-σεκ πρότεινε στο Σέι-Ο να βγει με τη μεραρχία του από την πόλη και να πάει στο μέτωπο. Κι αυτός, ο Σέι-Ο, πρότεινε στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος να μην υπακούσει στις εντολές του Τσιαγκ Κάι-σεκ. Ο ίδιος ο Σέι-Ο ήταν πρόθυμος να μείνει στη Σαγκάη, και μαζί με τους εργάτες της πόλης να παλέψει ενάντια στο στρατιωτικό πραξικόπημα που προετοιμαζόταν. Στις προτάσεις του αυτές οι υπεύθυνοι ηγέτες του Κόμματος, κι ανάμεσά τους ο Τσεν Του-χσιου[23], του δήλωσαν ότι για το επικείμενο πραξικόπημα είναι ήδη πληροφορημένοι, όμως, δεν θέλουν μια πρόωρη σύγκρουση με τον Τσιαγκ Κάι-σεκ [και του πρότειναν να παραιτηθεί για να αποδείξει τη νομιμοφροσύνη του στον Τσιαγκ Κάι-σεκ][24]. Η πρώτη μεραρχία βγήκε από τη Σαγκάη, και στην πόλη μπήκε η δεύτερη μεραρχία με διοικητή τον Μπάι Σουγκ-τζι και ύστερα από δυο μέρες σφάχτηκαν οι εργάτες της Σαγκάης».

Γιατί το πραγματικά συνταρακτικό αυτό ντοκουμέντο αφαιρέθηκε (σελ. 32) από τα πρακτικά; Γιατί η όλη υπόθεση αφορά όχι τους κινέζους κομμουνιστές, αλλά το Πολιτικό Γραφείο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 24 του Μάη 1927 ο Στάλιν έλεγε στην Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς:

«Η Αντιπολίτευση δεν είναι ευχαριστημένη επειδή οι εργάτες της Σαγκάης δεν μπήκαν σε αποφασιστική μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστές και τους συνεργούς τους. Αλλά δεν καταλαβαίνει ότι η επανάσταση στην Κίνα δεν μπορεί να εξελιχθεί με γοργό ρυθμό. Δεν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να δώσει αποφασιστική μάχη κάτω από δυσμενείς συνθήκες. Η Αντιπολίτευση δεν καταλαβαίνει πως αν δεν αποφύγουμε την αποφασιστική μάχη (όταν αυτό μπορούμε να το κάνουμε) κάτω από δύσκολες για μας συνθήκες, σημαίνει ότι βοηθάμε το έργο των εχθρών της επανάστασης...».

Αυτό το απόσπασμα από το λόγο του Στάλιν έχει σαν τίτλο: «Τα Λάθη της Αντιπολίτευσης». Στην τραγωδία της Σαγκάης ο Στάλιν είδε λάθη της ...Αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα η Αντιπολίτευση δεν γνώριζε τον καιρό εκείνο τη συγκεκριμένη κατάσταση στη Σαγκάη. Δεν ήξερε δηλαδή πόσο ευνοϊκή ήταν η κατάσταση για τους εργάτες της πόλης το Μάρτη και στις αρχές του Απρίλη, παρά τα προηγούμενα λάθη και τα εγκλήματα της ηγεσίας της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ακόμα και από τη σκόπιμα παραποιημένη εξιστόρηση του Χιτάροβ, είναι φανερό πως η κατάσταση θα μπορούσε να σωθεί ακόμα και την τελευταία στιγμή. Οι εργάτες είχαν καταλάβει την εξουσία στη Σαγκάη. Ως ένα μέρος ήταν οπλισμένοι. Υπήρχε μεγάλη δυνατότητα να εξοπλιστούν πολύ καλύτερα. Τα στρατεύματα του Τσιαγκ Κάι-σεκ ταλαντεύονταν. Υπήρχαν ακόμα και στην ανώτερη διοίκηση τμήματα που ήταν στο πλευρό των εργατών. Αλλά τα πάντα είχαν παραλύσει στην κορυφή του Κόμματος. Έπρεπε να ετοιμαστούμε όχι για μια αποφασιστική μάχη με τον Τσιαγκ Κάι-σεκ, αλλά για τη θριαμβευτική υποδοχή του. Κι αυτό επειδή ο Στάλιν έδωσε κατηγορηματικές εντολές από τη Μόσχα: όχι μόνο να μην αντισταθούμε στο σύμμαχο Τσιαγκ Κάι-σεκ, αλλά, αντίθετα, να του αποδείξουμε τη νομιμοφροσύνη μας. Πώς; Πέφτοντας με την πλάτη κάτω και παριστάνοντας τους νεκρούς.

Στην Ολομέλεια του Μάη της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ο Στάλιν υπεράσπιζε ακόμα στα τεχνικά και τακτικά θεμέλια της τη φοβερή αυτή παράδοση χωρίς μάχη που οδηγούσε στη συντριβή του προλεταριάτου και της επανάστασης. Μισό χρόνο, όμως, μετά, στο Δέκατο Πέμπτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ο Στάλιν ήταν ήδη σιωπηλός. Οι αντιπρόσωποι του Συνεδρίου συγκλονισμένοι από τα λεγόμενα του Χιτάροβ, του έδωσαν επιπλέον χρόνο για να τελειώσει την εισήγησή του. Ο Στάλιν, όμως, βρήκε την πιο απλή λύση, διατάζοντας την αφαίρεση της εισήγησης του Χιτάροβ από τα πρακτικά του Συνεδρίου. Εμείς δημοσιεύουμε εδώ για πρώτη φορά το πραγματικά ιστορικό αυτό ντοκουμέντο.

Πρέπει να σημειώσουμε μια επιπλέον ενδιαφέρουσα περίπτωση: φτιασιδώνοντας όσο καλύτερα μπορούσε την πορεία των γεγονότων και καλύπτοντας τους πραγματικούς ενόχους, ο Χιτάροβ ρίχνει εξολοκλήρου την ευθύνη στον Τσεν Του-χσιου, τον οποίο οι σταλινικοί υπεράσπιζαν μέχρι τότε με κάθε τρόπο από την κριτική της Αντιπολίτευσης, γιατί μόνο αυτός εκτελούσε τις οδηγίες τους. Όμως, την εποχή αυτή είχε ήδη γίνει καθαρό πως ο σύντροφος Τσεν Του-χσιου δεν συμφωνούσε να παίξει το ρόλο του σιωπηλού αποδιοπομπαίου τράγου και πως ήθελε να αναλυθούν ανοιχτά οι αιτίες αυτής της καταστροφής. Όλα τα βέλη της Κομμουνιστικής Διεθνούς στράφηκαν τότε ενάντιά του, όχι για τα ολέθρια για την επανάσταση λάθη του, αλλά γιατί δεν συμφώνησε να εξαπατήσουν τους εργάτες και να καλύψουν τον Στάλιν.

7. Οι Οργανωτές της «Μετάγγισης Εργατικού και Αγροτικού Αίματος»

Το επίσημο όργανο της Κομμουνιστικής Διεθνούς έγραφε στις 18 του Μάρτη 1927, τρεις περίπου βδομάδες πριν από το πραξικόπημα στη Σαγκάη:

«Η ηγεσία του Κουομιντάγκ πάσχει από έλλειψη επαναστατικού εργατικού και αγροτικού αίματος. Το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να βοηθήσει με τη μετάγγιση αυτού του αίματος στο Κουόμινταγκ, και η κατάσταση τότε θα αλλάξει ριζικά».

Τι θανάσιμο παιχνίδι με τις λέξεις! Το Κουόμινταγκ «χρειάζεται επαναστατικό εργατικό και αγροτικό αίμα». Του δόθηκε, λοιπόν, ολόπλευρη «βοήθεια»: τον Απρίλη-Μάη ο Τσιαγκ Κάι-σεκ και ο Βαγκ Τσιν-βέι[25] δέχτηκαν μεγάλη «μετάγγιση εργατικού και αγροτικού αίματος» από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Σχετικά με το «κεφάλαιο» Τσιαγκ Κάι-σεκ της σταλινικής πολιτικής, η Όγδοη Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς δήλωνε το Μάη του 1927:

«Η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς θεωρεί ότι η τακτική του μπλοκ με την εθνική αστική τάξη στην ήδη παρακμάζουσα περίοδο της επανάστασης ήταν απόλυτα σωστή. Η Πορεία προς το Βορρά[26] και μόνο (!) χρησιμεύει ως μια ιστορική δικαίωση αυτής της τακτικής...».

Και πόσο χρησιμεύει!

Σε αυτά τα λόγια έχουμε ολόκληρο τον Στάλιν. Η Πορεία προς το Βορρά, που παρεμπιπτόντως αποδείχτηκε να είναι μια πορεία ενάντια στην εργατική τάξη, χρησιμεύει σαν μια δικαίωση της φιλίας με τον Τσιαγκ Κάι-σεκ. Η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς έκανε ότι μπορούσε για να μην διδαχθεί τίποτα από το αίμα των εργατών της Σαγκάης.

8. Ο Στάλιν Επαναλαμβάνει το Πείραμά του με το «Αριστερό» Κουόμινταγκ

Από την ομιλία του Χιτάροβ αφαιρέθηκε το παρακάτω θαυμάσιο απόσπασμα:

«Μετά το πραξικόπημα της Σαγκάης έγινε καθαρό στον καθένα, ότι αρχίζει μια νέα εποχή για την Κινέζικη Επανάσταση, πως η μπουρζουαζία απομακρύνεται από την επανάσταση. Το γεγονός αυτό αναγνωρίστηκε αμέσως και έγινε κοινώς αποδεκτό. Ένα πράγμα, όμως, παραλείφθηκε να σημειωθεί σε σχέση μ’ αυτό: αν η μπουρζουαζία απομακρύνεται από την επανάσταση, η κυβέρνηση του Βουχάν δεν σκέφτηκε να απομακρυνθεί από την μπουρζουαζία. Δυστυχώς η πλειοψηφία των συντρόφων μας δεν το κατάλαβε αυτό και είχε αυταπάτες σχετικά με την κυβέρνηση του Βουχάν. Την θεωρούσαν σχεδόν σαν την ενσάρκωση, σαν πρότυπο της δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς». (Εδώ υπάρχει ένα κενό –στη σελ. 33).

«Μετά το πραξικόπημα του Βουχάν έγινε καθαρό πως η μπουρζουαζία απομακρύνεται...».

Αυτό θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό. Όταν ο Τσιαγκ Κάι-σεκ έσφαξε την επανάσταση στο πρόσωπο των αφοπλισμένων από τον Στάλιν εργατών, τότε οι διορατικοί στρατηλάτες «κατάλαβαν» επιτέλους ότι η μπουρζουαζία «απομακρύνεται». Αναγνωρίζοντας, όμως, ότι ο φίλος Τσιαγκ Κάι-σεκ απομακρύνεται, ο Στάλιν έδωσε εντολή στους κινέζους κομμουνιστές να υποταχτούν σ’ αυτήν ακριβώς την κυβέρνηση του Βουχάν που, όπως ανακοίνωσε στο Δέκατο Πέμπτο Συνέδριο ο Χιτάροβ, «δεν σκέφτηκε να απομακρυνθεί από την μπουρζουαζία». Δυστυχώς «οι σύντροφοί μας δεν το κατάλαβαν αυτό». Ποιοί σύντροφοι; Ο Μποροντίν που ήταν αφοσιωμένος στον σταλινικό τηλέγραφο; Ο Χιτάροβ δεν τους ονομάζει. Αγαπά την Κινέζική Επανάσταση, όμως πιο πολύ αγαπά το τομάρι του.

Ας ακούσουμε, όμως, τον Στάλιν:

«Το πραξικόπημα του Τσιαγκ Κάι-σεκ σημαίνει ότι στη Νότια Κίνα από τώρα και στο εξής θα υπάρχουν δυο στρατόπεδα, δυο κυβερνήσεις, δυο στρατοί, δυο κέντρα: το επαναστατικό κέντρο του Βουχάν και το αντεπαναστατικό κέντρο στο Νάνκινγκ[27]».

Πού είναι, λοιπόν, το κέντρο της επανάστασης;

Μα ασφαλώς στο Βουχάν!

«Αυτό σημαίνει ότι το επαναστατικό Κουόμινταγκ στο Βουχάν, παλεύοντας αποφασιστικά ενάντια στη στρατοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, θα μετατραπεί στην πραγματικότητα σε όργανο της επαναστατικής δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς...».

Τώρα ξέρουμε επιτέλους πώς πρέπει να είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς!

«Από αυτά έπεται –συνεχίζει ο Στάλιν– πως η πολιτική στενής συνεργασίας Αριστερών και Κομμουνιστών μέσα στο Κουόμινταγκ αποκτά μια ιδιαίτερη δύναμη και μια ιδιαίτερη σημασία στη παρούσα φάση..., πως χωρίς αυτή τη συνεργασία η νίκη της επανάστασης είναι αδύνατη», (Στάλιν: «Ζητήματα της Κινέζικης Επανάστασης», σελ. 125-127).

Χωρίς τη συνεργασία με τους αντεπαναστάτες συμμορίτες του «αριστερού» Κουόμινταγκ είναι «αδύνατη η νίκη της επανάστασης». Να πώς ο Στάλιν, βήμα το βήμα –στην Καντόνα, στη Σαγκάη, στο Χανκόου[28]– εξασφάλιζε τη νίκη της Επανάστασης.

9. Ενάντια στην Αντιπολίτευση, Υπέρ του Κουόμινταγκ

Ποιές ήταν οι σχέσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς με το αριστερό Κουόμινταγκ; Η Όγδοη Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς στην πάλη της ενάντια στην Αριστερή Αντιπολίτευση απαντά καθαρά στην ερώτηση αυτή:

«Η Εκτελεστική Επιτροπή αποκρούει με αποφασιστικότητα το αίτημα για έξοδο από το Κουόμινταγκ...Το Κουόμινταγκ είναι στην Κίνα αυτή ακριβώς η ιδιαίτερη μορφή κινεζικής οργάνωσης όπου η εργατική τάξη συνεργάζεται άμεσα με τους μικροαστούς και την αγροτιά».

Έτσι, η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς έβλεπε στο Κουόμινταγκ την πλήρη ενσάρκωση της σταλινικής θεωρίας του «Εργατο-Αγροτικού Κόμματος».

Ο γνωστός μας Ραφέ[29] πρώην υπουργός του Πετλιούρα[30] και μετέπειτα εκτελεστής των εντολών του Στάλιν στην Κίνα, έγραφε το Μάη του 1927 στο θεωρητικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης:

«Όπως είναι γνωστό, η Αντιπολίτευση θεωρεί απαραίτητη την έξοδο των κομμουνιστών από το Κουόμινταγκ. Η υπεράσπιση αυτής της άποψης θα έπρεπε να οδηγήσει τους υποστηρικτές της εξόδου από το Κουόμινταγκ στο γνωστό σύνθημα του συντρόφου Τρότσκι το 1917: “Χωρίς Τσάρο, αλλά κυβέρνηση εργατική”[31], κάτι που για την Κίνα θα μπορούσε να πάρει τη μορφή: “Χωρίς στρατοκράτες, αλλά κυβέρνηση εργατών”. Τέτοιους συνεπείς υπερασπιστές της άποψης για έξοδο από το Κουόμινταγκ δεν χρειάζεται να τους ακούμε», («Προλεταριακή Επανάσταση», σελ. 54).

Τα συνθήματα των Στάλιν-Ραφέ ήταν: «Χωρίς εργάτες, αλλά με τον Τσιαγκ Κάι-σεκ!». «Χωρίς αγρότες, αλλά με τον Βαγκ Τσιν-βέι!». «Ενάντια στην Αντιπολίτευση, αλλά υπέρ του Κουόμινταγκ!».

10. Ο Στάλιν Αφοπλίζει ξανά τους Κινέζους Εργάτες και Αγρότες

Ποιά ήταν η πολιτική της ηγεσίας στην Κινέζικη Επανάσταση, κατά την περίοδο της συνεργασίας της με το «αριστερό» Κουόμινταγκ (Βουχάν); Ας ακούσουμε τον σταλινικό Χιτάροβ. Να τι διαβάζουμε στα πρακτικά του Δέκατου Πέμπτου Συνεδρίου:

«Ποιά ήταν η πολιτική της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος για όλη αυτή την περίοδο; Η πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος χαρασσόταν με κέντρο το σύνθημα της υποχώρησης...

.............................................................................................................................................................................

Κάτω από το σύνθημα της υποχώρησης –σε μια επαναστατική περίοδο, τη στιγμή της υψηλότερης έντασης της επαναστατικής πάλης– το Κομμουνιστικό Κόμμα συνεχίζει τη δουλειά του, και στη βάση αυτού του συνθήματος παραδίδει χωρίς μάχη τη μια θέση μετά την άλλη. Αυτή η παράδοση θέσεων σημαίνει: συμφωνία για υποταγή όλων των Συνδικάτων, όλων των Αγροτικών Ενώσεων και των άλλων επαναστατικών οργανώσεων στο Κουόμινταγκ. Την παραίτηση από κάθε ανεξάρτητη εκδήλωση χωρίς την άδεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κουόμινταγκ. Την απόφαση για εθελοντικό αφοπλισμό των εργατικών φρουρών στο Χανκόου. Τη διάλυση των οργανώσεων των Πιονιέρων[32] στο Βουχάν. Το πραγματικό τσάκισμα των Αγροτικών Ενώσεων σ’ όλη την περιοχή που κυριαρχεί η εθνική κυβέρνηση κτλ., κτλ.».

Εδώ με αρκετή ειλικρίνεια σκιαγραφείται η πολιτική του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος, που η ηγεσία του ουσιαστικά βοηθά την εθνική αστική τάξη να συντρίψει τη λαϊκή εξέγερση και να εξοντώσει τους καλύτερους αγωνιστές της εργατικής τάξης και της αγροτιάς.

Αλλά η ειλικρίνειά τους είναι ύπουλη: το παρακάτω απόσπασμα υπήρχε στα πρακτικά στο κενό που σημειώσαμε πιο πάνω με τελείες. Να τι γράφει η παράγραφος αυτή που αφαίρεσε ο Στάλιν:

«Αυτό τον καιρό μερικοί υπεύθυνοι σύντροφοι, κινέζοι και μη κινέζοι, σκέφτηκαν τη λεγόμενη θεωρία της υποχώρησης. Έλεγαν: απ’ όλες τις πλευρές μας επιτίθεται η αντίδραση. Πρέπει, λοιπόν, τώρα να υποχωρήσουμε για να εξασφαλίσουμε τη δυνατότητα της νόμιμης δουλειάς. Αν υποχωρήσουμε θα κατοχυρώσουμε τη νόμιμη δράση μας. Αν, όμως, αντισταθούμε ή αποπειραθούμε να επιτεθούμε τότε θα τα χάσουμε όλα».

Ακριβώς αυτές τις ημέρες (προς το τέλος του Μάη 1927), όταν η αντεπανάσταση στο Βουχάν άρχιζε, στο πρόσωπο του «αριστερού» Κουόμινταγκ, τη συντριβή των εργατών και αγροτών, ο Στάλιν δήλωνε στην Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (στις 24 του Μάη 1927):

«Η αγροτική επανάσταση είναι η βάση και το περιεχόμενο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης στην Κίνα. Το Κουόμινταγκ στο Βουχάν και η κυβέρνηση του Βουχάν αποτελούν το κέντρο του αστικοδημοκρατικού επαναστατικού κινήματος», (Ρώσικα πρακτικά, σελ. 154. Γερμανικά πρακτικά, σελ. 71).

Σε μια γραπτή ερώτηση κάποιου εργάτη, γιατί δεν συγκροτούνται Σοβιέτ στο Βουχάν, ο Στάλιν απάντησε:

«Είναι καθαρό ότι εκείνος που μιλάει τώρα για την άμεση συγκρότηση Σοβιέτ εργατικών αντιπροσώπων σε αυτή την περιοχή (στο Βουχάν), αυτός προσπαθεί να πηδήσει (!) πάνω από την Κουομινταγκική φάση της Κινέζικης Επανάστασης, και κινδυνεύει να φέρει την Κινέζικη Επανάσταση σε πολύ δύσκολη θέση».

Ακριβώς: «σε πολύ δύσκολη θέση».

Στης 13 του Μάη 1927 σε μια συζήτησή του με φοιτητές, ο Στάλιν δήλωνε:

«Σε γενικές γραμμές, χρειάζεται να συγκροτήσουμε Σοβιέτ εργατών και αγροτών αντιπροσώπων στην Κίνα; Ναι, οπωσδήποτε ναι. Η συγκρότησή τους θα καταστεί αναγκαία μετά την εδραίωση της επαναστατικής κυβέρνησης στο Βουχάν, μετά το ξεδίπλωμα της αγροτικής επανάστασης, στη διάρκεια της μεταμόρφωσης της αγροτικής επανάστασης, της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση του προλεταριάτου».

Με αυτό τον τρόπο, ο Στάλιν θεωρούσε απαράδεκτο το δυνάμωμα των θέσεων των εργατών και αγροτών διαμέσου των Σοβιέτ, όσο δεν έχουν εδραιωθεί οι θέσεις της αντεπαναστατικής μπουρζουαζίας στην κυβέρνηση του Βουχάν.

Όσον αφορά τις περίφημες Θέσεις του Στάλιν που αποτέλεσαν τη βάση της πολιτικής του στο Βουχάν, το όργανο των ρώσων μενσεβίκων έγραφε τότε:

«Δεν θα μπορούσαμε να φέρουμε πολλές αντιρρήσεις στη “γραμμή” έτσι όπως αυτή φαίνεται στις Θέσεις (στις Θέσεις του Στάλιν). Όσον αφορά τη δυνατότητα να μην φύγουμε από το Κουόμινταγκ, αλλά να πιαστούμε μέχρι τέλους από την αριστερή του πτέρυγα και από την κυβέρνηση του Βουχάν, “να αποφύγουμε την αποφασιστική μάχη σε δυσμενείς συνθήκες”, να μην προωθήσουμε το σύνθημα “Όλη η Εξουσία στα Σοβιέτ”, για να μην “δώσουμε στους εχθρούς του κινέζικου λαού νέα όπλα στην πάλη τους ενάντια στην επανάσταση, να μην τους επιτρέψουμε να σκαρώσουν νέους μύθους ότι στην Κίνα εξελίσσεται όχι μια εθνική επανάσταση, αλλά μια τεχνική εμφύτευση της Σοβιετοποίησης της Μόσχας” –αυτό μπορεί να είναι πολύ σημαντικό...», («Σοσιαλιστικό Δελτίο», 9/151, σελ. 1).

Από την πλευρά της, η Όγδοη Ολομέλεια της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που συνήρθε στο τέλος του Μάη 1927, τη στιγμή, δηλαδή, που είχε ήδη αρχίσει η συντριβή των εργατικών και αγροτικών οργανώσεων στο Βουχάν, υιοθέτησε την παρακάτω απόφαση:

«Η Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς καλεί το Κινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα να στρέψει με επιμονή την προσοχή του στην αναγκαιότητα της πολύπλευρης εδραίωσης και διεύρυνσης των κάθε είδους μαζικών οργανώσεων των εργατών και αγροτών... Σε όλες αυτές τις οργανώσεις είναι απαραίτητο να κάνουμε προπαγάνδα για να μπουν στο Κουόμινταγκ, μετατρέποντάς το σε ισχυρή μαζική οργάνωση της επαναστατικής μικροαστικής δημοκρατίας και της εργατικής τάξης».

«Το να μπεις στο Κουόμινταγκ», σήμαινε να βάλεις οικειοθελώς το κεφάλι σου κάτω από το μαχαίρι του σφάχτη. Η γεμάτη αίμα πείρα της Σαγκάης δεν τους έγινε μάθημα. Οι κομμουνιστές, όπως και πριν, μετατράπηκαν σε κοπάδι για το κόμμα των δημίων της μπουρζουαζίας, σε προμηθευτές «εργατο-αγροτικού αίματος» για τον Βαγκ Τσιν-βέι και Σία.

11. Η Σταλινική Εμπειρία του Μινιστεριαλισμού

Παρά τη ρωσική εμπειρία του κερενσκισμού[33] και τις διαμαρτυρίες της Αριστερής Αντιπολίτευσης, ο Στάλιν ολοκλήρωσε την Κουομινταγκική πολιτική του με ένα πείραμα μινιστεριαλισμού[34], παίρνοντας δυο υπουργεία: πιο συγκεκριμένα, δυο κομμουνιστές μπήκαν στην αστική κυβέρνηση σαν υπουργοί Εργασίας και Γεωργίας –κλασικά πόστα αιχμαλώτων!– με άμεση εντολή της Κομμουνιστικής Διεθνούς να παραλύσουμε την ταξική πάλη με στόχο την πάση θυσία διατήρηση του ενιαίου μετώπου. Τέτοιες εντολές δίδονταν διαρκώς από τη Μόσχα με τον τηλέγραφο μέχρι τον Αύγουστο του 1927.

Ας ακούσουμε πώς περιέγραψε ο Χιτάροβ τον κομμουνιστικό μινιστεριαλισμό μπροστά στους αντιπροσώπους του Δέκατου Πέμπτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης:

«Γνωρίζετε ότι δυο κομμουνιστές υπουργοί ήταν στην κυβέρνηση», λέει ο Χιτάροβ. Όλο το υπόλοιπο απόσπασμα που παραθέτουμε παρακάτω έχει αφαιρεθεί από τα πρακτικά του Συνεδρίου.

«Αργότερα, αυτοί (δηλαδή οι κομμουνιστές υπουργοί) σταμάτησαν να πηγαίνουν στα υπουργεία τους, δεν εμφανίζονταν οι ίδιοι, αλλά αντί γι’ αυτούς δούλευαν καμιά εκατοστή υπάλληλοι. Σε όλη τη διάρκεια της υπουργικής τους θητείας δεν ψηφίστηκε ούτε ένας νόμος που θα ανακούφιζε τη ζωή των εργατών και των αγροτών. Αυτή η άδοξη θητεία είχε ένα ακόμα πιο άδοξο τέλος. Ο ένας τους ανακοίνωσε ότι αρρώστησε και ο άλλος ότι θέλει να φύγει για το εξωτερικό, και επιθυμούσαν να απαλλαγούν από τα καθήκοντά τους. Δεν παραιτήθηκαν με μια πολιτική διακήρυξη στην οποία θα μπορούσαν να γράψουν: είστε αντεπαναστάτες, είστε προδότες και δεν θέλουμε να δουλέψουμε πια μαζί σας. Όχι. Ο ένας δήλωσε ότι είναι τάχα άρρωστος. Επιπρόσθετα, ο Ταγκ Πιγκ-σιαν έγραψε ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το τεράστιο αγροτικό κίνημα, γι’ αυτό θέλει να παραιτηθεί. Υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή απ’ αυτό; Αν ένας κομμουνιστής υπουργός δηλώνει ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το αγροτικό κίνημα, τότε ποιος μπορεί; Μα, φυσικά, ο στρατός, και κανείς άλλος. Αυτό ήταν μια ανοιχτή νομιμοποίηση της ωμής κατάπνιξης του αγροτικού κινήματος από την κυβέρνηση του Βουχάν».

Αυτή τη μορφή είχε πάρει η συμμετοχή των κομμουνιστών στη «δημοκρατική δικτατορία» των εργατών και των αγροτών. Το Δεκέμβρη του 1927, όταν όλοι θυμόντουσαν τους λόγους και τα άρθρα του Στάλιν, απαγορευόταν να τυπωθεί η ομιλία του Χιτάροβ, αν και ο τελευταίος, φροντίζοντας για τον εαυτούλη του, δεν είπε λέξη για τους πραγματικούς καθοδηγητές του Κινέζικου Κόμματος, για την ηγεσία, δηλαδή, της Κομμουνιστικής Διεθνούς[35].

Ο Ταγκ Πιγκ-σιαν διαμαρτυρόταν –τονίζει τάχα αγανακτισμένος ο Χιτάροβ– ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το αγροτικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Χιτάροβ, δεν μπορεί να μην γνωρίζει ότι ήταν ο Στάλιν εκείνος που καθοδηγούσε τον Ταγκ Πιγκ-σιαν. Στα τέλη του 1926 ο Ταγκ Πιγκ-σιαν, φτάνοντας στη Μόσχα για να πάρει οδηγίες, έδωσε ένα ραπόρτο στην Εκτελεστική Επιτροπή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, όπου ανέφερε με πόση επιτυχία πάλεψε ενάντια στους «τροτσκιστές», ενάντια, δηλαδή, στους κομμουνιστές εκείνους που ήθελαν να βγουν από το Κουόμινταγκ με στόχο να οργανώσουν τους εργάτες και τους αγρότες. Ο Στάλιν έδινε με τον τηλέγραφο εντολές στον Ταγκ Πιγκ-σιαν να συγκρατήσει το αγροτικό κίνημα για να μην εξαγριώσει τον Τσιαγκ Κάι-σεκ και τους αστούς επιτελικούς αξιωματικούς του. Την ίδια στιγμή, ο Στάλιν κατηγορούσε την Αντιπολίτευση ότι... υποτιμά την αγροτιά.

Η Όγδοη Ολομέλεια υιοθέτησε μάλιστα και μια ειδική «Απόφαση για τις Ομιλίες των Συντρόφων Τρότσκι και Βούγιοβιτς[36] κατά τη Διάρκεια της Συνεδρίασης της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς». Να τι έγραφε:

«Ο σύντροφος Τρότσκι... απαιτούσε στη διάρκεια της Ολομέλειας τη γρήγορη εγκαθίδρυση της δυαδικής εξουσίας με τη μορφή των Σοβιέτ και την άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για την ανατροπή της Κυβέρνησης του Αριστερού Κουόμινταγκ. Αυτή η φαινομενικά (!) υπέρ-αριστερή (!!), αλλά στην πραγματικότητα οπορτουνιστική (!!!) απαίτηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επανάληψη της παλιάς τροτσκιστικής θέσης για το πήδημα πάνω από το μικροαστικό-αγροτικό στάδιο της επανάστασης».

Εδώ βλέπουμε σε όλη της την καθαρότητα σε τι συνίσταται η ουσία της πάλης ενάντια στον τροτσκισμό: στην υπεράσπιση της μπουρζουαζίας ενάντια στην επανάσταση των εργατών και αγροτών.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΙΟΥΔΑΣ ,η πραγματική καταγωγή του Κομμουνισμού

5
Oi δεινόσαυροι πλέον έχουν εξαφανίστηκαν και ασχολούνται μονό οι παλαιοντολόγοι.
Εικόνα
Εικόνα
Νήφε και μέμνησα απιστήν\n(Να παραμένεις νηφάλιος\nκαι να θυμάσαι να δυσπιστείς)…\nκαι ιδίως απέναντι σε όσους σε θέλουν\nεφησυχασμνο\nΕπίμαχος φιλόσοφος από την Κω
Απάντηση

Επιστροφή στο “Το παγκόσμιο δίχτυ του Σιωνισμού”