7
από KostasL
Από τους "τω πνεύματι" Εβραίους χριστιανούς ιερείς έως τους "τω αίματι" Εβραίους, οι ταξικοί κλέφτες μέσα στην κάθε χριστιανική κοινωνία λειτουργούν με πανομοιότυπο τρόπο. Όπως ένας ιερέας θεωρεί τον προσωπικό του βασανισμό σαν καλή δικαιολογία για να πλουτίζει, έτσι θεωρούν και οι Εβραίοι τον δικό τους βασανισμό σαν μια καλή δικαιολογία για να πλουτίζουν. Οι πρώτοι είναι "κολλητοί" του Θεού και οι δεύτεροι είναι "κολλητοί" του ανθρώπινου πολιτισμού.
Αυτοί είναι τα πρότυπα των αστών και αυτοί τους "διδάσκουν" πώς να φέρονται μέσα στην κοινωνία. Αυτοί τους διδάσκουν πώς να δικαιολογούν τα "αδικαιολόγητα". Πώς να ασκούν τον ταξικό ιμπεριαλισμό τους εις βάρος των υπολοίπων τάξεων. Οι αστοί, ως καλοί μαθητές των Εβραίων, κλέβουν μόνιμα και πάντα εμφανίζονται σαν οι "καλοί" άνθρωποι της κοινωνίας. Οι μορφωμένοι, οι ανθρωπιστές, οι κοσμοπολίτες, οι ειρηνιστές κλπ..
Αρκούσε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Όπως και στην περίπτωση των Εβραίων απαιτείται κι ένας βασανισμός, που να "δικαιολογεί" τις απαιτήσεις τους. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες η μόρφωση δεν αφέθηκε ποτέ στην τύχη της. Από κοινού η Ρώμη, οι Εβραίοι και οι πατέρες των αστών σχεδίασαν τα βασανιστικά χριστιανικά συστήματα εκπαίδευσης. Τα σχεδίασαν με τέτοιον τρόπο, που να μπορούν να "υποστηρίξουν" τον επιθυμητό σχεδιασμό. Αποτέλεσμα; Ο κάθε μορφωμένος αστός, φερόμενος ως γνήσιος υποκριτής Εβραίος, θεωρεί δίκαιο το να πλουτίζει, γιατί βασανίστηκε επί χρόνια στα θρανία.
Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη και οι Εβραίοι δίνουν τον "ρυθμό", για να "χορεύουν" οι αστοί παγκοσμίως. Με τον τρόπο αυτόν τα "καρκινώματα" αρρωσταίνουν το "σώμα". Τα αποτελέσματα αυτής της "αρρώστιας" τα βιώνουμε καθημερινά. Παρ' όλη τη μόρφωση της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας, κανένα πρόβλημα δεν λύνεται και η μεσαιωνική Ρώμη εξακολουθεί να είναι καβάλα στο "άλογο".
Αυτοί που θεωρητικά έχουν λόγους να την απειλούν είναι αυτοί οι οποίοι γίνονται πλούσιοι εξαιτίας της. Αυτοί που έπιασαν "πόστα", επειδή κατήγγειλαν στους λαούς τη θεοκρατία, έγιναν πλούσιοι από τα προνόμια που τους πρόσφεραν οι "θεοκράτες" της Ρώμης. Αυτοί, που στα σαλόνια τους δηλώνουν άθεοι, πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Αυτοί, που γελούν με τους αγράμματους θρησκόληπτους και την αφέλειά τους, τρέχουν και φιλούν μπροστά στις κάμερες τα χέρια των παπάδων. Τα χέρια, που τους δίνουν τους μισθούς και τα προνόμια.
Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται λοιπόν γιατί οι Εβραίοι ήταν υπερπολύτιμοι για τη Ρώμη και βέβαια για το χριστιανικό σύστημα. Αντιλαμβάνεται γιατί γίνονταν πανεύκολα οι χαφιέδες τής Ρώμης μέσα στο κάθε κράτος. Ανταμοιβή τους ήταν ο παράνομος πλούτος που "αντλούσαν" σε ξένο κράτος και βέβαια η προστασία που απολάμβαναν από αυτήν. Η Ρώμη ανάγκαζε τα κράτη να τους δεχθούν, παρ' όλο που οι λαοί τους γνώριζαν τον παρασιτικό τους ρόλο κι αντιδρούσαν. Η Ρώμη τους προστάτευε με τους "ανθρωπιστικούς" της λόγους, κάθε φορά που οι λαοί ήθελαν να τους αρπάξουν με τις "κλωτσιές".
Όλα αυτά προφανώς δεν τα γνώριζαν οι ναζιστές όταν ξεκίνησαν να "σώσουν" τη Γερμανία από τη σιωνιστική "μάστιγα". Γι' αυτόν τον λόγο καταφύγαμε στα ιατρικά παραδείγματα. Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε εξαρχής τον διαχωρισμό μεταξύ της ήπιας μορφής μιας ασθένειας με το "καρκίνωμα" της ίδιας ασθένειας. Όταν δεν μπορείς να θεραπεύσεις την ήπια μορφή, είναι δυνατόν να ελπίζεις να νικήσεις τον "καρκίνο";
Όταν όλα τα προβλήματα της χριστιανικής κοινωνίας, είτε κοινωνικά είτε οικονομικά, οφείλονται στην παρασιτική λειτουργία της αστικής τάξης και δεν μπορείς να τα λύσεις, είναι δυνατόν να επιχειρείς να επιλύσεις τα δύσκολα; Όταν το σύνολο των κοινωνικών προβλημάτων προέρχεται από τον εσωτερικό ταξικό ιμπεριαλισμό των ασήμαντων αστών και δεν μπορείς να τους νικήσεις, είναι δυνατόν να στραφείς εναντίον των "αφεντικών" τους;
Όταν δεν μπορείς να περιορίσεις τις απαιτήσεις ενός εργοδηγού, που δήθεν "βασανίστηκε" δύο χρόνια στα ΤΕΙ, θα περιορίσεις αυτούς που εκφράζουν απαιτήσεις για πολύ πιο σοβαρούς λόγους; Θα περιορίσεις αυτόν που κατέστρεψε την προσωπική του ζωή για να γίνει ιερέας ή αυτόν που θρηνεί συγγενείς από διωγμούς και δηλώνει Εβραίος; Θα περιορίσεις αυτούς που επενδύουν σε πραγματικό "θρήνο", για να διασφαλίσουν το δικαίωμα της κλοπής;
Γι' αυτόν τον λόγο ήταν βέβαιον ότι θα αποτύγχαναν οι ναζιστές. Αυτοί δεν κατάφεραν να λύσουν τα αναλογικά μικρά κι ασήμαντα ταξικά προβλήματα της γερμανικής κοινωνίας, θα έλυναν τα προβλήματα που αποτελούσαν τις "ρίζες" των πανχριστιανικών προβλημάτων; Αυτός είναι κι ο λόγος που εξ αρχής μιλήσαμε για υποκρισία και κουτοπονηριά των ναζιστών. Ήταν δυνατόν να λύσουν οι ναζιστές τα πραγματικά προβλήματα, που έκαναν "άρρωστη" τη χριστιανική γερμανική κοινωνία; Άλλωστε τι ήταν οι περισσότεροι ναζιστές; Φουκαράδες και καιροσκόποι αστοί, που ανέβηκαν στο "άρμα" του ναζισμού, για να επωφεληθούν εις βάρος των ομοίων τους και εις βάρος των υπολοίπων. Ήταν η ευκαιρία της ζωής τους να "προσπεράσουν" στην κοινωνική ιεραρχία τα κλασικά "τζάκια" της παραδοσιακής γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης.
Άλλος έβαλε τη "μαύρη στολή" για να ανέλθει κοινωνικά, άλλος για να "κονομήσει" και άλλος για να πάρει λίγο εξουσία και να βγάλει τα κόμπλεξ του. Ήταν δυνατόν εκείνοι οι "άρρωστοι" άνθρωποι να "σώσουν" κανέναν; Ήταν δυνατόν εκείνοι οι άνθρωποι, που ονειρεύονταν μεγαλεία, εξαιτίας της παθολογίας του χριστιανισμού, να επιχειρήσουν να την αλλάξουν; Εκείνοι οι "άρρωστοι" άνθρωποι απλά βρήκαν απέναντι τους τούς "καρκινοπαθείς" Εβραίους κι άρχισαν να πουλάνε στους αγράμματους κι αφελείς Γερμανούς το ναζιστικό "γιατροσόφι".
Το θέμα είναι —για να συνεχίσουμε την ανάλυση— ότι τόσο το εβραϊκό "καρκίνωμα" όσο και η χριστιανική "αρρώστια" δεν "θεραπεύονται" χωρίς κάποια συγκεκριμένη προεργασία και στρατηγική. Είναι καταδικασμένος να αποτύχει κάποιος, που θα στραφεί απευθείας, είτε εναντίον των Εβραίων είτε εναντίον των ιερέων, χωρίς πρώτα να επιχειρήσει να επιλύσει τα εσωτερικά κοινωνικά προβλήματα της χριστιανικής κοινωνίας. Όποιος το έχει επιχειρήσει έχει καταστραφεί. Το επιχείρησαν πανίσχυροι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εναντίον των ιερέων του χριστιανισμού και όχι μόνον απέτυχαν να τους εξαφανίσουν, αλλά τους ισχυροποίησαν. Το επιχείρησαν πάμπολλοι εθνικοί ηγέτες εναντίον των Εβραίων και επίσης απέτυχαν και επίσης τους ενίσχυσαν.
Γιατί; Γιατί αν στραφείς απευθείας εναντίον τους, θα σε παγιδεύσουν μέσα σε τεράστια συλλογικά συμφέροντα. Γνωρίζουν να χειρίζονται "συμπλέοντα" συμφέροντα και με τον τρόπο αυτόν σε παγιδεύουν. Αν στραφείς απευθείας εναντίον των "μεγαλοκλεφτών" της χριστιανικής κοινωνίας, τούς δίνεις την ευκαιρία να συνάψουν συμμαχίες όχι μόνον με τους νυν μικροκλέφτες αστούς, αλλά και με όλους όσους θέλουν να κλέψουν με τον ίδιο τρόπο. Τους δίνεις την ευκαιρία να συνάψουν συμμαχία με όλους τους μορφωμένους —είτε πλούσιους είτε φτωχούς— που γρήγορα θ' αντιληφθούν κέρδος από αυτήν τη συμμαχία.
Επιπλέον, αυτοί οι "καρκίνοι" είναι τόσο δυστυχείς, που στην πραγματικότητα τους "ταΐζεις" με τους διωγμούς. Όχι μόνον δεν τους πτοείς, αλλά τους δίνεις δύναμη. Τους δίνεις νόημα σε μια ζωή, που από μόνη της δεν έχει κανένα. Τι νόημα έχει η ζωή για έναν άγαμο ιερέα; Τι νόημα έχει η ζωή για έναν πάμπλουτο Εβραίο, που όλη του η ύπαρξη περιστρέφεται γύρω από έναν εμπορικό πάγκο; Οι δυστυχείς παίρνουν δύναμη αν τους καταδιώκεις. Ακόμα και το να αποκτούν κάποιον εχθρό, που να τον μισούν, είναι κέρδος γι' αυτούς. Αποκτά "γεύση" και νόημα μια ζωή χωρίς την παραμικρή αξία. Αποκτά "άλλοθι" ένας "καμένος", όταν έχει κάπου να "φορτώσει" τη μιζέρια της προσωπικής του ζωής. Δεν είναι και μικρό κέρδος την προσωπική σου βλακεία κι αποτυχία να τη "φορτώσεις" σε κάποιον άλλον.
Γι' αυτόν τον λόγο ποτέ δεν καταδιώκεις απευθείας ούτε τους Εβραίους ούτε τους ιερείς. Καταδιώκεις μόνον αυτούς που έχει νόημα να πολεμήσεις εναντίον τους και όχι τους Εβραίους και τους χριστιανούς ιερείς. Αυτούς τους καταστρέφεις με έμμεσο τρόπο. Προσπαθείς ν' "αδειάσεις" ακόμα πιο πολύ την "άδεια" ζωή τους. Τους αφαιρείς όσα μπορείς από τα λίγα τα οποία απολαμβάνουν. Τους στερείς το κέρδος που απολαμβάνουν και το οποίο τους οδήγησε στην αθλιότητα.
Από τους πρώτους αρκεί να τους πάρεις τον πλούτο και τους κατέστρεψες. Αν καταστρέψεις και τις συνθήκες να τον ανακτήσουν, τους "σκότωσες". Τους δεύτερους αρκεί να τους ξεφτιλίσεις και τους κατέστρεψες. Αν επιπλέον τους πάρεις και τους λίγους αγράμματους φουκαράδες που τους ακούνε σαν "αγίους", τους "σκότωσες" επίσης. Από εκεί και πέρα είναι κατάχρηση και μάλλον εξυπηρέτηση γι' αυτούς να τους αφαιρέσεις τη ζωή.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης ότι όλη αυτή η πολυδιαφημισμένη "επιτυχία" των Εβραίων μέσα στους αιώνες στην πραγματικότητα ήταν "στημένη". Ήταν "στημένη" από τους ισχυρούς, για να αδικούν τους ανίσχυρους. Αυτός είναι κι ο λόγος που, όπως ισχυριστήκαμε πιο πάνω, δεν είναι στις προτεραιότητες των Εβραίων ν' αναζητούν τους έξυπνους και ευφυείς Εβραίους. Τους Εβραίους, που με τη στρατηγική τους θα τους οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη "επιτυχία".
Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ επί αιώνες εξασφάλιζαν την "επιτυχία" τους με τους κουτούς, την "πάτησαν" με τους έξυπνους. Μία φορά χρειάστηκε να σκεφτούν και έκαναν το σφάλμα που θα τους καταστρέψει. Οι Εβραίοι στο απόγειο της πορείας τους και σε μια στιγμή αμετροέπειας κατέστρεψαν τα πάντα. Αρνήθηκαν την παράδοσή τους κι έκαναν αυτό το οποίο απαγορευόταν να κάνουν. Έκαναν αυτό το οποίο τους εκβίαζε η Ρώμη ότι θα τους κάνει, για να τους καταστρέψει.
Τι έκαναν; Ίδρυσαν το κράτος του Ισραήλ. Παρασύρθηκαν από την απληστία τους κι έκαναν το μέγα σφάλμα. "Μέθυσαν" από την "επιτυχία" τους και "παράκουσαν" τις εντολές των "πατέρων" τους. Μία φορά χρησιμοποίησαν την ευφυΐα τους και οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή. Αυτοί που "πέτυχαν", ως οι καλύτεροι κάτοικοι της "ερήμου", "μέθυσαν" κι αποφάσισαν να φτιάξουν "καράβι", για ν' αποδείξουν ότι είναι καλοί "καπεταναίοι". Αυτοί που το "νερό" το γνώριζαν σε "σταγόνες", αποφάσισαν σε μια στιγμή τρέλας να βγουν στους "ωκεανούς".
Η καταστροφή τους είναι βέβαιη κι αναπόφευκτη και θα δούμε σε άλλο σημείο το γιατί. Αυτό που έχει σημασία ν' αντιληφθεί ο αναγνώστης είναι το πόσο άσχετοι ήταν οι ναζιστές, όταν αποφάσιζαν να επιλύσουν το "εβραϊκό ζήτημα". Να καταλάβει ότι το μόνο πράγμα που έκαναν μέσα στην άγνοιά τους ήταν να εκμεταλλευτούν το τρομερό αντιεβραϊκό μένος του γερμανικού λαού.
Όμως, αυτό το οποίο ακόμα δεν μπορεί ν' αντιληφθεί ο αναγνώστης είναι το πώς γεννήθηκε αυτό το μένος ή μίσος ενός λαού εις βάρος ενός άλλου. Δεν μπορεί να το αντιληφθεί, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει πώς ακριβώς λειτουργεί στο σύνολό του ο ύπουλος εβραϊκός ιμπεριαλισμός. Μέχρι αυτό το σημείο δηλαδή πήραμε μια συνολική εικόνα του από "απόσταση". Αυτά τα οποία περιγράψαμε μέχρι τώρα αποτελούν μια γενική επόπτευση των φαινομένων, η οποία όμως δεν είναι ικανή να μας δείξει την κοινωνική "ένταση" που συνήθως δημιουργεί ο σιωνιστικός ιμπεριαλισμός. Δεν μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης τους λόγους για τους οποίους μισούσε τους Εβραίους ο γερμανικός λαός.
Για ν' αντιληφθεί την κατάσταση που γεννούσε αυτό το μίσος, θ' αλλάξουμε "επίπεδο" και θα κινηθούμε στο εσωτερικό της. Θα προσπαθήσουμε να "μπούμε" στην "καρδιά" της κατάστασης, που γεννάει τα έντονα πάθη και τα μίση. Θα προσπαθήσουμε να "μπούμε" σε μια ανάλογη κατάσταση, που θα μπορούσε να τη βιώσει ο καθένας από εμάς και η οποία θα μπορούσε ακόμα και τον πιο αγαθό άνθρωπο να τον κάνει να μισεί συνανθρώπους του.
Αρκεί να καταλάβει ο αναγνώστης το παρακάτω παράδειγμα και θ' αντιληφθεί πλήρως τι ακριβώς εννοούμε. Έστω ότι μια οικογένεια, που κατέχει περιουσία, ζει μέσα στο ιδιόκτητο σπίτι της κι επιβιώνει εξαιτίας της περιουσίας της και του κόπου της. Το πρόγραμμα αυτής της οικογένειας είναι ένα φυσιολογικό πρόγραμμα, που το ακολουθούν εκατομμύρια οικογενειών σ' ολόκληρο τον κόσμο. Σηκώνονται όλοι κάθε πρωί, πηγαίνουν για δουλειά στα κτήματά τους κι επιβιώνουν από την παραγωγή τους.
Με τη δουλειά τους απολαμβάνουν όλα τα καλά του κόσμου. Έχουν ένα πλούσιο τραπέζι, όπου τρώνε όλοι μαζί κι απολαμβάνουν τα υλικά μέσα, τα οποία τους δίνουν τις ανέσεις που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος. Με τον κόπο τους, δηλαδή, όχι μόνον επιβιώνουν, αλλά απολαμβάνουν και πολυτέλειες. Εκτός από την τροφή αποκτάνε κρεβάτια, τηλεοράσεις, τηλέφωνα κλπ.. Ό,τι απολαμβάνουν το απολαμβάνουν τίμια και με την εργασία τους. Αυτό δηλαδή που πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι ότι όλοι αυτοί μηδενός εξαιρουμένου, ως μια τυπική οικογένεια, εργάζονται για να επιβιώνουν άνετα.
Όλοι μαζί δουλεύουν στα ιδιόκτητα κτήματά τους, όλοι μαζί αγωνίζονται, είτε για να τα προστατεύσουν είτε για να τ' αυξήσουν και όλοι μαζί απολαμβάνουν στο σπίτι τους τούς καρπούς των κόπων τους. Κοπιάζουν δηλαδή όλοι μαζί κι απολαμβάνουν επίσης όλοι μαζί. Μέσα στην οικογένεια αυτήν υπάρχει ένας απαράβατος νόμος που ισχύει για όλους και λέει ότι: Όποιος δεν δουλεύει δεν απολαμβάνει. Όποιος δεν δουλεύει δεν τρώει. Όμως, από αυτόν τον απαράβατο νόμο προκύπτει μια επίσης απαράβατη συνέπεια, που λέει ότι όποιος κλέβει τιμωρείται.
Το να δουλεύεις δηλαδή υποχρεωτικά δεν μπορεί να γίνει νόμος. Δικαίωμα του καθενός είναι να μην δουλεύει. Αν βρει κάποιος τρόπο να συντηρεί το σώμα του χωρίς τροφή, είναι μέσα στα δικαιώματά του να μην δουλεύει. Όμως, από τη στιγμή που δεν έχει βρει αυτόν τον τρόπο και ταυτόχρονα επιβιώνει, υπάρχει πρόβλημα. Όταν τρως, χωρίς να δουλεύεις, σημαίνει ότι κλέβεις και άρα ότι αδικείς αυτούς που δουλεύουν. Αυτοί δηλαδή που "μυστηριωδώς" τρώνε, χωρίς να δουλεύουν, παραβαίνουν τον απαράβατο νόμο κι αντιμετωπίζονται από την οικογένεια των εργαζομένων αξιωματικά ως κλέφτες.
Έστω ότι αυτή η τυπική οικογένεια νοικοκυραίων έρχεται κάποια στιγμή μπροστά σε ένα δίλημμα. Ένας ξένος, φαινομενικά φτωχός κι αδύναμος, έρχεται και της χτυπά την πόρτα. Ένας ξένος, που της διηγείται τα βάσανά του και ισχυρίζεται ότι κακοί άνθρωποι κατέστρεψαν το σπίτι του και τον πέταξαν στον δρόμο. Ποια θα είναι η αντιμετώπισή του από την πλευρά της οικογένειας;
Χωρίς η οικογένεια αυτή να παραβεί κανέναν ανθρώπινο νόμο, θα μπορούσε να τον διώξει από την πόρτα της. Κανένας νόμος δεν υποχρεώνει τον άνθρωπο να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Αυτό είναι καθαρά θέμα συνείδησης. Αν αυτή η οικογένεια είναι απλά καλή και η συνείδησή της φιλάνθρωπη, θα μπορούσε να τον ελεήσει και να τον στείλει στην ευχή του Θεού. Στην ιδανικότερη όμως περίπτωση τι θα έκανε; Θα του άνοιγε τις πόρτες και θα του φερόταν σαν να ήταν δικός της άνθρωπος. Θα του φερόταν σαν να ήταν ένα πραγματικό μέλος της.
Τι θα ήταν το λιγότερο που θα είχε ως υποχρέωση να κάνει αυτός ο άνθρωπος —αν είχε συναίσθηση της πραγματικότητας— μέσα στα πλαίσια της οικογένειας αυτής, που μόλις τον αποδέχθηκε σαν δικό της άνθρωπο; Το ελάχιστο, που θα μπορούσε να κάνει αυτός ο υπέρ του δέοντος ευνοημένος και τυχερός άνθρωπος, θα ήταν να μπει στο πρόγραμμα της οικογένειας. Θα ήταν να σεβαστεί τον απαράβατο νόμο, που όπως αναφέραμε πιο πάνω αφορά όλα της τα μέλη.
Δεν λέμε δηλαδή ότι, εξαιτίας της ευγνωμοσύνης, θα πρέπει να δουλεύει σαν δούλος, χωρίς να πληρώνεται και άρα χωρίς ν' απολαμβάνει. Δεν λέμε να κοιμάται στα υπόγεια και να μην τρώει στο ίδιο τραπέζι με τους ιδιοκτήτες. Λέμε απλά ότι το λιγότερο, που θα έπρεπε ως λογικός άνθρωπος να κάνει, θα ήταν να ευθυγραμμιστεί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, που είναι ιδιοκτήτες του σπιτιού και του κεφαλαίου.
Πόσο κάθαρμα, πόσο άθλιος μπορεί να είναι ένας τόσο τυχερός άνθρωπος, αν προσπαθήσει όχι μόνον να μην συμμετάσχει σε όλα αυτά που είναι υποχρεωτικά για τα φυσικά μέλη της οικογένειας, αλλά αντίθετα να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αυτούς που τον φιλοξενούν; Όταν, με βάση τα συμφέροντα του, άλλες φορές παριστάνει τον ξένο και άλλες φορές τον αδερφό; Τι άνθρωπος είναι αυτός, αν, όταν όλη η οικογένεια ξυπνάει για να πάει στα χωράφια, αυτός ξαπλώνει με το επιχείρημα ότι ο ίδιος είναι ξένος και ότι τα χωράφια τής οικογένειας δεν τον αφορούν; Οι υποχρεώσεις της οικογένειας δηλαδή δεν τον αφορούν, γιατί θεωρεί τον εαυτό του ξένο.
Την ίδια ώρα όμως απολαμβάνει χωρίς ενοχές ό,τι καρπό αποφέρουν τα "ξένα" χωράφια. Χρησιμοποιεί χωρίς αναστολές τα τηλέφωνα, τις τηλεοράσεις και όλες τις υποδομές του σπιτιού με το επιχείρημα ότι και ο ίδιος είναι συγκάτοικος στο σπίτι αυτό. Το ακόμα χειρότερο είναι αυτό το οποίο συμβαίνει με την τροφή. Αυτός, περιφερόμενος όλη μέρα μέσα στο σπίτι, τρώει, όταν οι άλλοι δουλεύουν. Όταν στρώνεται το τραπέζι, κάθεται πρώτος και σηκώνεται τελευταίος. Είναι πάντα ξεκούραστος κι απολαμβάνει τα πάντα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους υπόλοιπους, που φυσιολογικά γυρνούν κουρασμένοι στο σπίτι τους.
Αν είναι παντελώς άθλιος, όχι μόνον θ' απολαμβάνει περισσότερο από τα μέλη της οικογένειας, αλλά θα τους εκμεταλλεύεται κιόλας. Αν μπορεί και κλέβει στην κουζίνα, θα μπορεί να εκβιάζει και να αδικεί τους εργαζόμενους, που κινδυνεύουν να μείνουν νηστικοί. Θα τους δίνει τροφή, "υποθηκεύοντας" τα κρεβάτια τους. Στηριζόμενος στην άμεση προτεραιότητα της τροφής, θ' αρχίσει να γίνεται κυρίαρχος των δευτερευόντων αγαθών μέσα στο σπίτι. Μ' αυτήν την τακτική είναι θέμα χρόνου να καταφέρει να κάνει τα πιο αδύναμα μέλη της οικογένειας "ενοικιαστές" μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Υπάρχει ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ν' ανεχθεί μια τέτοια κατάσταση; Ακόμα και ο ίδιος σου ο αδερφός να είναι, ακόμα κι αν δεν μπορείς να τον πετάξεις με τις κλωτσιές από την κοινή ιδιοκτησία, θα επιχειρήσεις τουλάχιστον να τον παρατηρήσεις, για να συμμορφωθεί. Αν αποτύχεις να τον συμμορφώσεις με τις παρατηρήσεις, είναι βέβαιον ότι θα επιχειρήσεις να το κάνεις έστω και με τη βία. Η βία είναι σχεδόν αναπόφευκτη, γιατί δεν μπορείς ν' ανεχθείς έναν αμετανόητο, που με τις πράξεις του απειλεί το μέλλον των παιδιών σου. Αν δεν υπάρχει ούτε μ' αυτήν τη συμπεριφορά η περίπτωση συμμόρφωσης, τότε αλλάζουν τα θεμελιώδη που αφορούν την οικογένεια.
Όταν τα μέλη μιας οικογένειας με τα ίδια δικαιώματα δεν μπορούν να συνυπάρξουν, τότε αλλάζουν τα βασικά δεδομένα που την αφορούν. Δεν αλλάζουν οι νόμοι που διέπουν τη λειτουργία της, αλλά χωρίζεται η ίδια η οικογένεια. Από τη μία οικογένεια προκύπτουν δύο, που η κάθε μία από αυτές ακολουθεί τους νόμους που τα μέλη τους θα προτιμήσουν. Σε μια τέτοια περίπτωση μοιράζεις την κοινή περιουσία στους δικαιούχους και από εκεί και πέρα ο καθένας ζει με το δικό του κεφάλαιο και βέβαια με τον δικό του κόπο.
Το να ασκήσεις βία δηλαδή εις βάρος των παρασίτων, ως τελευταίο μέτρο πριν τον χωρισμό της οικογένειας, δεν είναι κάτι το παράλογο, εφόσον τα παράσιτα σε φέρνουν στα όρια και με τη δραστηριότητά τους απειλούν το σύνολο της οικογένειας και όχι μόνον την περιουσία της. Όταν αυτά τα άσχημα μπορείς να τα εφαρμόσεις εις βάρος δικών σου ανθρώπων, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι είναι πολύ ευκολότερο να εφαρμοστούν εις βάρος ξένων, τους οποίους μάλιστα τους έχεις ευεργετήσει.
Ανθρώπους που καταχράστηκαν τον ανθρωπισμό σου, ζουν εις βάρος των παιδιών σου και που μόνον που υπάρχουν και περιφέρονται μέσα στο σπίτι σου, σου υπενθυμίζουν το σφάλμα σου να δεχθείς να τους φιλοξενήσεις. Ένα σφάλμα που πληρώνει ολόκληρη η οικογένειά σου. Και καλά να έχεις τη δυνατότητα να συμμορφώσεις αυτόν που σε κλέβει. Τι γίνεται αν δεν έχεις αυτήν τη δυνατότητα; Υπάρχει τέτοια περίπτωση; Βεβαίως και υπάρχει.
Υπάρχει περίπτωση να μην είσαι απλά ένα θύμα μιας αχαριστίας, αλλά θύμα μιας πλεκτάνης με πολλές προεκτάσεις. Υπάρχει περίπτωση αυτός, που εμφανίστηκε σαν φτωχός και άστεγος ικέτης, να μην είναι μόνος του, αλλά να είναι μέλος μιας καλά οργανωμένης συμμορίας. Να είναι μέλος μιας συμμορίας, της οποίας τα μέλη κατ’ επάγγελμα παρουσιάζονται σαν άστεγοι και βασανισμένοι ικέτες και "τρυπώνουν" σε πολλά σπίτια νοικοκυραίων. Μέλη μιας συμμορίας, που έχει ως στόχο να ζει εις βάρος ανθρώπων οι οποίοι κοπιάζουν για την επιβίωσή τους.
Από τη στιγμή που υπάρχει τέτοια οργάνωση, εννοείται ότι υπάρχει και οργανωμένη συμπεριφορά. Τα μέλη μιας τέτοιας συμμορίας γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, για να προστατεύουν τη δραστηριότητά τους. Μεταξύ τους αυτά τα μέλη έχουν ως κοινό στοιχείο το ότι ζουν εις βάρος των μελών της οικογενείας που τους φιλοξενεί. Όμως, σ' ό,τι αφορά την ειδική συμπεριφορά τους μέσα στα σπίτια τα οποία τους φιλοξενούν, υπάρχει διαφοροποίηση. Μια διαφοροποίηση, που σχετίζεται άμεσα με την ισχύ της οικογένειας που τους φιλοξενεί.
Αυτό είναι πολύ λογικό, γιατί επηρεάζει τον ρόλο που θ' αναλάβουν να παίξουν μέσα στην οικογένεια που είναι θύμα τους. Αυτός ο ρόλος είναι που επιτρέπει σ' αυτούς την παρασιτική ζωή. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό: Αν τα παράσιτα ζουν σε ισχυρές οικογένειες, οι οποίες δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης, θέτουν ως στόχο τους να εκμεταλλεύονται τις φιλοδοξίες τους. Αν για παράδειγμα αντιληφθούν τη φιλοδοξία τους να εκμεταλλευτούν τους αδύναμους γείτονές τους, θα τους πουλάνε ιμπεριαλιστικές εκδουλεύσεις και θα δικαιολογούν με τον τρόπο αυτόν την παρασιτική τους παρουσία.
Αυτό είναι εύκολο να γίνει, γιατί μπορούν να εκμεταλλευτούν τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας τους. Έχουν αδέρφια μέσα σ' αυτές τις αδύναμες οικογένειες, οι οποίες αποτελούν φιλόδοξους "στόχους" των ισχυρών. Τα αδέρφια τους ξέρουν εκ των έσω τι κατάσταση επικρατεί μέσα στην οικογένεια που τους φιλοξενεί και η οποία αποτελεί στόχο του ισχυρού. Γνωρίζουν ποιος είναι μαλωμένος με ποιον, πόσα χρωστάνε, ποιον έχουν ανάγκη, τι φοβούνται κλπ..
Όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα στις οικογένειες των αδύναμων είναι εκμεταλλεύσιμα και ενδιαφέρουν τους ισχυρούς. Τα παράσιτα, δηλαδή, που θα φιλοξενούνται σε πλούσιες οικογένειες, θα εκμεταλλεύονται τις γνώσεις των αδερφών τους, που ζουν στις φτωχές. Με τον τρόπο αυτόν θα τους μετατρέπουν σε κατασκόπους, που θα υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών.
Αυτή η άνευ προηγουμένου πράξη αχαριστίας των παρασίτων απέναντι στους φτωχούς που τους φιλοξενούν είναι δεδομένη, γιατί φοβούνται. Επειδή γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τον παρασιτικό τους ρόλο, γνωρίζουν ότι σε κάποια στιγμή θα οδηγήσουν την οικογένεια στην αντίδραση. Εκ των δεδομένων δηλαδή θέλει ένα παράσιτο να κάνει εκδουλεύσεις στους ισχυρούς, προκειμένου να το προστατεύσουν τη δύσκολη ώρα.
Όταν θα πάει δηλαδή αυτός που τον φιλοξενεί να του "σπάσει" το κεφάλι για την αχαριστία του, θα επέμβουν οι γείτονες με δήθεν ανθρωπιστικά επιχειρήματα. Με ανθρωπιστικά επιχειρήματα θα υπερασπιστούν τα συγκεκριμένα "ζώα" κι αν μπορέσουν —πάνω στην αναμπουμπούλα— θ' αρπάξουν από την οικογένεια και κανένα χωράφι ή οτιδήποτε άλλο τους χρειάζεται.
Στο σημείο αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό πλήρως αυτό που αναφέραμε πιο πάνω περί του πονηρού "μαχαιριού" του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού. Οι λαοί, κάθε φορά που επιχειρούν να τιμωρήσουν τους Εβραίους, "αυτοτραυματίζονται". Επειδή οι ίδιοι αποτελούν τις πλειονότητες μέσα στα κράτη τους, υποτιμούν τόσο τους ίδιους τους Εβραίους όσο και το "μαχαίρι" τους. "Μαχαίρι" τους στην περίπτωση αυτήν είναι ο πλούτος τους και το "δίκιο" τους —σε νομικό μόνο επίπεδο και όχι σε ηθικό—.
Οι λαοί, υποτιμώντας τους Εβραίους, κάθε φορά που θυμώνουν νομίζουν ότι με λίγες "καρπαζιές" θα συμμορφώσουν τον κλέφτη. Υποτιμούν καί τον πλούτο τους αλλά καί τη φαινομενική "νομιμότητά" τους. Βλέπουν δηλαδή το "μαχαίρι", αλλά το υποτιμούν. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι αυτό το αστείο "μαχαιράκι" δεν είναι αυτό που φαίνεται. Αυτό το "μαχαιράκι", που κρατάει δήθεν φοβισμένα και άτεχνα η τοπική ψευδοειρηνική εβραϊκή κοινότητα, που διατείνεται τον κοσμοπολιτισμό και την κοινωνική ανοχή, είναι η "μύτη" του παγκόσμιου σιωνιστικού "δόρατος". Ενός "δόρατος" που ενεργοποιείται εις βάρος αυτού του οποίου θα επιχειρήσει να τιμωρήσει τους "φουκαράδες με το "μαχαιράκι".
Αυτό το "δόρυ" ενεργοποιείται κάθε φορά που κινδυνεύει μια εβραϊκή κοινότητα, εφόσον η παγκόσμια εβραϊκή δύναμη θα σπεύσει να επηρεάσει τους πάντες εις βάρος αυτού που επιχειρεί να την περιορίσει. Εκμεταλλεύονται τους διωγμούς για την προπαγάνδα τους, σε σημείο να κινδυνεύσει από τους Εβραίους ακόμα κι ένα πραγματικά ισχυρό κράτος. Ένα κράτος, που θ' αναγκαστεί από τους υπόλοιπους —ακόμα και με πόλεμο— να εξακολουθήσει να "φιλοξενεί" αυτούς που το κλέβουν.
Αν καταλάβει ο αναγνώστης το παράδειγμα με το φιλοξενούμενο "ρεμάλι", μπορεί να καταλάβει την ουσία του εβραϊκού προβλήματος. Όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι δεν ανέχονται τους ανθρώπους-"παράσιτα" μέσα στα σπίτια τους, έτσι και οι λαοί δεν ανέχονται τους λαούς-"παράσιτα" μέσα στα κράτη τους. Ο λαός, που έχει κάνει την παρασιτική διαβίωση πραγματική επιστήμη, είναι οι Εβραίοι. Μια πραγματική συμμορία, που έχει κατορθώσει να εγκαταστήσει κοινότητές της σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη του δυτικού κόσμου. Κοινότητες, που συστηματικά λειτουργούν υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών και εις βάρος των λαών που τους φιλοξενούν.
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι το εβραϊκό πρόβλημα δεν είναι μειονοτικό πρόβλημα κάποιων μεμονωμένων λαών, όπως είναι για παράδειγμα οι Παλαιστίνιοι για τους Ισραηλινούς ή οι Ιρλανδοί για τους Βρετανούς. Το εβραϊκό πρόβλημα είναι πρόβλημα της παγκόσμιας κοινωνίας. Οι Εβραίοι είναι μόνιμη απειλή για το σύνολο του κόσμου. Αυτό συμβαίνει, γιατί, προκειμένου να επιβιώσουν, "ανακατεύουν" τους λαούς, δημιουργώντας εντάσεις.
Για να λειτουργήσουν παρασιτικά στο σύνολο των χώρων, κάνουν εκδουλεύσεις στους εκάστοτε κυρίαρχους ιμπεριαλιστές. Τους τελευταίους αιώνες έχουν γίνει "δουλικά" των Αγγλοσαξόνων και με τις "πλάτες" τους εξακολουθούν να φέρονται ιμπεριαλιστικά εις βάρος των λαών που έχουν την ατυχία να τους φιλοξενούν. Εκμεταλλεύονται τις συγκρούσεις συμφερόντων των εθνικών κρατών κι εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Όχι μόνον κλέβουν τους λαούς μέσα στα ίδια τους τα κράτη, αλλά τους βάζουν σε περιπέτειες, προκειμένου να εξακολουθούν να τους κλέβουν.
Λειτουργούν όπως μια άστεγη παρασιτική οικογένεια, που μέλη της φιλοξενούνται σε όλα τα σπίτια μιας γειτονιάς. Λειτουργούν όπως ένας κουτσομπόλης-"ηθικολόγος", που με τις σπιουνιές του βάζει τους γείτονες να μαλώνουν, για να κλέβει με ασφάλεια στο διάστημα που αυτοί μαλώνουν μεταξύ τους. Ο χαφιές "γλείφει" και κατηγορεί με βάση τα συμφέροντά του. Συντηρεί την ένταση, για να περνάει απαρατήρητος και να μην προκαλεί με τη δραστηριότητά του.
Δημιουργεί εχθρότητες, που οι εντάσεις οι οποίες προκαλεί οδηγούν στην υποβάθμιση της σημασίας της δικής του παρασιτικής δραστηριότητας. Εξαιτίας του οι οικογένειες της γειτονιάς δεν λύνουν τα εσωτερικά τους προβλήματα —μεταξύ των οποίων είναι και η δική του περίπτωση—, παρά "μπλέκουν" σε περιπέτειες με εξωτερικούς εχθρούς. Αυτό συμφέρει τον σπιούνο, γιατί συνήθως είναι φιλοξενούμενος και άρα "εσωτερικό" πρόβλημα για τις οικογένειες αυτές.
Δεν ήταν δηλαδή οι Γερμανοί τρελοί ή ανεγκέφαλοι, που σε κάποια στιγμή μίσησαν τους Εβραίους και τους έστειλαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ως λαός τους φιλοξενούσαν και φυσιολογικό είναι να τους παρακολουθούν στις δραστηριότητές τους. Σε κάποια στιγμή έφτασαν στα όρια και οι ναζιστές αυτά τα όρια εκμεταλλεύτηκαν.
Οι ναζιστές, δηλαδή, δεν ήταν οι πονηροί, που κατάφεραν και έπεισαν τον "αφελή" γερμανικό λαό να μισεί τους Εβραίους. Οι ναζιστές απλά αυτό το υπάρχον μίσος εκμεταλλεύτηκαν. Ήταν οι "σκληροί" της γερμανικής οικογένειας, που ανέλαβαν να πλακώσουν στο ξύλο ή να πετάξουν έξω με τις κλωτσιές αυτόν που ολόκληρη η οικογένεια αντιλαμβανόταν ως παράσιτο.
Για ποιον λόγο υπήρχε αυτή η κοινή αντίληψη; Για τον λόγο που περιγράψαμε στο παράδειγμά μας. Οι Εβραίοι λειτουργούσαν μέσα στη Γερμανία όπως το ρεμάλι του παραδείγματός μας. Δεν σεβάστηκαν τον λαό που τους φιλοξενούσε. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τρώνε και να πίνουν εις βάρος του γερμανικού λαού.
Στη "δουλειά" δεν πήγαιναν, γιατί ήταν ξένοι. Τα "κρεβάτια" και τα "τηλέφωνα" της Γερμανίας τα χρησιμοποιούσαν, χωρίς να συμβάλουν στην ανάπτυξή τους και τέλος ήταν πρώτοι στο "τραπέζι". Εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες, έφτασαν σε σημείο να γίνουν ιδιοκτήτες αυτών των γερμανικών "τηλεφώνων" και των γερμανικών "κρεβατιών" και να αισχροκερδούν εις βάρος των Γερμανών.
Τι σημαίνουν στο πρακτικό επίπεδο όλα αυτά; Δουλειά, στο επίπεδο του λαού, είναι να "καλλιεργεί" το κεφάλαιό του. Δουλειά επίσης είναι να προστατεύει και ν' αναπτύσσει ο λαός το κεφάλαιο αυτό. Κάθε φορά που το γερμανικό κεφάλαιο απαιτούσε θυσία, είτε για την προστασία του είτε για την ανάπτυξή του, δεν είχε τη βοήθεια των Εβραίων.
Οι Γερμανοί ιδιοκτήτες θυσιάζονταν και οι φιλοξενούμενοι απείχαν, δηλώνοντας Εβραίοι. Δεν πολέμησαν ποτέ οι Εβραίοι υπέρ του γερμανικού κεφαλαίου που τους συντηρούσε. Στους αγώνες του γερμανικού λαού πάντα ήταν απόντες. Σε όλα τ' άλλα ήταν από τους πρώτους.
Τις υποδομές της Γερμανίας τις απολάμβαναν, αλλά δεν μοιράστηκαν ποτέ με τους Γερμανούς το κόστος που απαίτησαν οι υποδομές αυτές για ν' αναπτυχθούν. Όντας πονηροί και ασχολούμενοι με το εμπόριο, δεν πλήρωσαν ποτέ κόστος σε κεφάλαιο για την ανάπτυξη των υποδομών. Οι εκτάσεις που χρειάστηκαν οι δρόμοι της Γερμανίας, οι εγκαταστάσεις ενέργειας ή τηλεπικοινωνιών δεν ήταν "ορφανές". Σε κάποιους ανήκαν. Αυτοί οι ιδιοκτήτες ήταν Γερμανοί πολίτες, που, έστω κι αναγκαστικά, παραχώρησαν το κεφάλαιό τους και την περιουσία τους για το καλό του γερμανικού λαού.
Έτσι λειτουργούν όλα τα κράτη και έτσι λειτουργούσε και η Γερμανία. Αυτός είναι κι ο λόγος που, ενώ ένα συνηθισμένο αστικό σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, εντούτοις προβλέπει και τη δυνατότητα να υπάρχει αναγκαστική απαλλοτρίωση, όταν το κοινό συμφέρον το απαιτεί. Οι υποδομές της Γερμανίας πάνω σ' αυτούς τους νόμους βασίστηκαν για ν' αναπτυχθούν. Λίγοι ζημιώθηκαν για να ωφεληθούν οι πολλοί.
Σε κάθε τομέα δραστηριοποίησης του κράτους λίγοι πολίτες ζημιώνονται, για να ωφεληθούν οι πολλοί. Συνολικά όλοι ωφελούνται από αυτήν την πρακτική, εφόσον υπάρχει συνεχής εναλλαγή ρόλων και ο καθένας με τη σειρά του κάπου θα ζημιωθεί και κάπου θα κερδίσει από το κοινό καλό. Είναι μια πρακτική που έχει ως στόχο να βελτιώσει το επίπεδο ζωής ενός λαού. Ο καθένας, ανάλογα με τις δυνατότητές του, καταθέτει το μερίδιο του για τη γενική ευημερία.
Οι Εβραίοι της Γερμανίας δεν ήταν ποτέ ανάμεσα σ' αυτούς τους λίγους που ζημιώθηκαν για το κοινό γερμανικό καλό. Δεν ζημιώθηκαν για το κοινό καλό, ούτε με κεφάλαιο ούτε με πλούτο. Κεφάλαιο δεν διέθεταν και τον πλούτο τους τον απέκρυπταν και άρα απέφευγαν να πληρώσουν το πραγματικό μερίδιο που τους αντιστοιχούσε ως Γερμανούς πολίτες.
Τις περιουσίες τους οι κατά παράδοση φοροφυγάδες Εβραίοι τις δημιουργούσαν στη Γερμανία, αλλά τις φυγάδευαν στην Ελβετία σε μορφή χρυσού. Οι Εβραίοι ήταν μονίμως από τους πολλούς που μόνον απολάμβαναν τους καρπούς του γερμανικού κεφαλαίου. Ποτέ δεν ήταν από τους λίγους που είχαν ζημιά, εξαιτίας των απαιτήσεων του κεφαλαίου αυτού.
Το ίδιο γινόταν και στο γερμανικό "τραπέζι". Το "τραπέζι" του παραδείγματός μας στο επίπεδο αυτό είναι η αγορά ενός κράτους. "Κουζίνα" είναι η οικονομία και "τραπέζι" η αγορά. "Κουζίνα" είναι ο χώρος όπου υπάρχει πρόσβαση στο χρήμα που δίνει η παραγωγή. Οι αναλογίες είναι απόλυτες. Όπως σε ένα σπίτι όλοι μαζί καταθέτουν τα προϊόντα τους στο τραπέζι για να φάνε και άρα ν' απολαύσουν τον κόπο τους, έτσι γίνεται και στο επίπεδο του κράτους. Είτε παράγεις προϊόντα είτε απλά εργάζεσαι, η ανταμοιβή σου βρίσκεται πάνω στο "τραπέζι" όπου θα καθίσεις και θα φας.
Οι Εβραίοι, που δεν εργάζονταν πουθενά ως εργάτες και που δεν παρήγαγαν τίποτε ως κεφαλαιοκράτες, ήταν οι κυρίαρχοι της γερμανικής αγοράς. Ενώ δεν παρήγαγαν τίποτε και δεν εργάζονταν, περιφέρονταν διαρκώς στην "κουζίνα". Ασχολούνταν με το εμπόριο και άρα με το "φιλέτο" του "τραπεζιού". Όπως κάνουν οι έμποροι, αισχροκερδούσαν εις βάρος καί των παραγωγών καί των καταναλωτών.
Ο εργαζόμενος Γερμανός ήταν διπλά θύμα του Εβραίου έμπορου. Ως εργαζόμενος έπεφτε θύμα εκμετάλλευσης από τον Γερμανό κεφαλαιοκράτη, γιατί αυτόν τον "στρίμωχνε" ο Εβραίος έμπορος, που ήθελε τα προϊόντα του για "ψίχουλα". Από την άλλη, ως καταναλωτής, ήταν απευθείας θύμα επίσης του ιδίου εμπόρου, που εκμεταλλευόταν τις ανάγκες του. Ανάγκες, που πολλές φορές τον ωθούσαν στα άκρα, εφόσον, για να επιβιώσει, αναγκαζόταν να υποθηκεύσει την περιουσία του.
Έχοντας οι Εβραίοι αυτήν την υπεροχή στην αγορά, δεν άργησαν να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους. Έχοντας γνώση της κατάστασης, περιέστρεφαν τη δραστηριότητά τους γύρω από τις υπηρεσίες. Άρχισαν δηλαδή σιγά-σιγά ν' αγοράζουν και τα "κρεβάτια" των Γερμανών. Τα "κρεβάτια" στο επίπεδο αυτό είναι οι κατοικίες. Τα "κρεβάτια" αυτά στη δύσκολη προπολεμική εποχή η ανεργία και η φτώχεια τα πρόσφερε στην αγορά σε εξευτελιστικές τιμές. Οι κατασχέσεις των τραπεζών επιβάρυναν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση, δίνοντας το πλεονέκτημα στους Εβραίους. Γιατί; Γιατί εξαιτίας των δραστηριοτήτων τους, που δεν στηρίζονταν στην παραγωγή, διέθεταν τρομερή ρευστότητα.
Σιγά-σιγά δηλαδή οι παρασιτικοί Εβραίοι, που δεν πήγαιναν στα "χωράφια" και παρέμεναν διαρκώς μέσα στο "σπίτι", δεν περιφέρονταν μόνον μέσα στην "κουζίνα". Σιγά-σιγά άρχισαν να μπαίνουν και στα υπόλοιπα "δωμάτια" κι εκμεταλλεύονταν και τα "κρεβάτια" που είχαν ανάγκη οι εργαζόμενοι, οι οποίοι, πέφτοντας θύματα εκμετάλλευσης, δεν διέθεταν σχεδόν ποτέ τον πλούτο να τα εξασφαλίζουν. Οι Εβραίοι γι' αυτόν τον λόγο ασχολούνται πάντα με το εμπόριο "στέγης".
Η "στέγη" είναι το μοναδικό υλικό κεφάλαιο με το οποίο ασχολούνται οι Εβραίοι. Είναι το μοναδικό κεφάλαιο που δεν απαιτεί εργασία για να παράγει πλούτο κι επιπλέον επιτρέπει την αισχροκέρδεια. Είναι η μοναδική περίπτωση υλικού κεφαλαίου, που δεν ανήκει στη σφαίρα της παραγωγής, αλλά σ' αυτήν του εμπορίου. Οι Εβραίοι, ως ειδικοί στο εμπόριο, γνώριζαν τις ιδιότητες της "στέγης".
Γνώριζαν τις ανάγκες και τις αδυναμίες των εργαζομένων μέσα σε ένα αστικό περιβάλλον και τις εκμεταλλεύονταν σκληρά. Σε περιόδους κρίσης αγόραζαν συνέχεια ακίνητα σε εξευτελιστικές τιμές, τα οποία στη συνέχεια τα εκμεταλλεύονταν εις βάρος των Γερμανών. Αγόραζαν τα γερμανικά σπίτια των γερμανικών πόλεων, για να εκμεταλλεύονται τους Γερμανούς.
Τους τρόμαζαν, τους απειλούσαν και τους εκβίαζαν, κάθε φορά που δεν μπορούσαν ν' αντέξουν τη βαριά εκμετάλλευση. Η ειρωνεία ήταν ότι όλα αυτά τα κατάφερναν εις βάρος των Γερμανών με βάση τους γερμανικούς νόμους κι εμφανίζοντας ως φόβητρο τη γερμανική αστυνομία.
Γιατί λοιπόν να συμπαθήσει ο Γερμανός τους Εβραίους; Όταν η Γερμανία χρειαζόταν θυσία, οι "φιλοξενούμενοι" απείχαν, δηλώνοντας Εβραίοι. Όταν ήταν να μοιραστεί η "πίτα" της γερμανικής οικονομίας —που η ακμή της ήταν το αποτέλεσμα της προηγούμενης θυσίας των Γερμανών— οι απόντες Εβραίοι παρίσταναν τους Γερμανούς εβραϊκής καταγωγής.
Παντού τα ίδια κάνουν οι Εβραίοι και γι' αυτόν τον λόγο είναι μισητοί. Τα ίδια έκαναν και οι Εβραίοι της Γαλλίας, της Ελλάδας κλπ.. Ας ψάξει να βρει κάποιος τους Ελληνοεβραίους ήρωες που θυσιάστηκαν στους αγώνες της Ελλάδας για ελευθερία. Τους "Έλληνες" στο νομικό επίπεδο, που επί αιώνες κατοικούν στον ελλαδικό χώρο. Δεν υπήρξαν, γιατί δήλωναν Εβραίοι. Από την απελευθέρωση και μετά οι ίδιοι άνθρωποι μεγαλουργούν στην ελληνική αγορά, δηλώνοντας Έλληνες εβραϊκής καταγωγής.
Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή πλήρως την κατάσταση που υπήρχε στη Γερμανία της προπολεμικής κρίσης και των εκατομμυρίων ανέργων. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως το μίσος των εκατομμυρίων φτωχών και πεινασμένων Γερμανών, όταν έβλεπαν τους πλούσιους Εβραίους ν' απομυζούν τους "χυμούς" του γερμανικού και θεωρητικά δικού τους κεφαλαίου.
Οι δραστηριότητες των Εβραίων πάντα τους επιτρέπουν να "ρουφούν" τους "χυμούς" αυτούς. Όσο άσχημα και να πάει η οικονομία, δεν σταματούν οι ανάγκες των ανθρώπων. Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης ο άνθρωπος δεν παύει ούτε να θέλει να φάει αλλά ούτε και να θέλει να "στεγάσει" την οικογένειά του. Πάντα το εμπόριο θ' ανθεί και το ίδιο θ' ανθεί και η ανάγκη της "στέγης".
Γι' αυτόν τον λόγο η εβραϊκή κοινότητα παρέμενε πάντα "ακμαία" και δεν επηρεαζόταν από τη γενική κατάσταση της οικονομίας. Όταν η οικονομία δεν πήγαινε καλά, οι Εβραίοι δεν έπαυαν να βγάζουν κέρδη από τις δραστηριότητές τους κι αυτό προκαλούσε τους φτωχούς γηγενείς. Οι Εβραίοι, είτε ως σκληροί τραπεζίτες είτε ως σκληροί έμποροι είτε ως σκληροί σπιτονοικοκύρηδες, πάντα "κονομούσαν" κι αυτό το έβλεπαν οι Γερμανοί.
Είναι δυνατόν να σε συμπαθεί ένας άνεργος λαός, που σε βλέπει ως ξένο και βλέπει ότι στην ίδια του τη χώρα παριστάνεις τον σκληρό έμπορο ή τον σκληρό σπιτονοικοκύρη; Είναι δυνατόν να σε συμπαθεί, όταν ως κερδοσκόπος τραπεζίτης τον ωθείς στην κατάσχεση της περιουσίας του; Να σου πιει το αίμα δεν χορταίνει. Αυτό το μίσος εκμεταλλεύτηκαν οι ναζιστές. Απλά, όπως συμβαίνει πάντα με όσους πολεμούν τους Εβραίους, ακολούθησαν λανθασμένη τακτική.
Οι επιλογές που είχαν τότε ήταν τρεις. Η μία ήταν αναίμακτη και ήταν όμοια με την παρατήρηση που επιχειρεί ο αδερφός στον αδερφό, προκειμένου να τον νουθετήσει. Θα μπορούσαν οι Γερμανοί να αγνοήσουν το γεγονός ότι οι Εβραίοι είναι ξένοι και να τους παρατηρήσουν, όπως παρατηρεί κάποιος τον αδερφό του, όταν αυτός δεν συμπεριφέρεται καλά. Η παρατήρηση αυτή σε επίπεδο λαών αποτελεί μια θέσπιση νέων νόμων, οι οποίοι θα έχουν ως αντικείμενο τον περιορισμό της παρασιτικής δραστηριότητας κάποιας μειονότητας.
Τι είδους νόμοι θα ήταν αυτοί; Για παράδειγμα, θα μπορούσε το επίσημο γερμανικό κράτος να μην παρέχει άδειες λειτουργίας εμπορικών καταστημάτων σε Εβραίους. Θα μπορούσε να μην τους επιτρέπει ν' αγοράζουν τίτλους ιδιοκτησίας ακινήτων πέραν της προσωπικής τους κατοικίας. Θα μπορούσε μέσω των ΜΜΕ να προτείνει στους καταναλωτές να μην τους προτιμούν στις αγορές τους. Στόχος αυτών των μέτρων θα ήταν να δημιουργηθούν προβλήματα στην οικονομία της μειονότητας, ώστε να ωθήσει τα μέλη της μακριά από την εμπορική δραστηριότητα.
Όμως, η Γερμανία την εποχή εκείνη είχε πολλά προβλήματα και ήταν τρομερά "θυμωμένη". Δεν μπορούσαν οι Γερμανοί να αγνοήσουν ότι ξένοι άνθρωποι τους "δούλευαν". Ο λαός μισούσε τους Εβραίους και δεν υπήρχαν δουλειές, προκειμένου να θυσιάσει θέσεις εργασίας με σκοπό να τους νουθετήσει. Η δουλειά ήταν σπάνια για τον Γερμανό και θα ήταν πολυτέλεια να μιλάμε για τη δουλειά ως μέσον νουθεσίας των Εβραίων.
Η Γερμανία ήταν έτοιμη να περάσει στο στάδιο της βίαιης δράσης κατά του παρασίτου. Είχαν ήδη εμφανιστεί τα "σκληρά" παιδιά της οι ναζιστές και οι επιλογές που είχαν μπροστά τους ήταν δύο. Δυστυχώς για τους Γερμανούς ακολούθησαν τη λανθασμένη.
Είπαμε πιο πάνω ότι, όταν κάποιος ξένος ζει παρασιτικά μέσα στο σπίτι σου, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι, είτε να τον πετάξεις έξω με τις κλωτσιές είτε να τον αναγκάσεις με τη βία να είναι εντάξει με τις υποχρεώσεις του. Όμως, ό,τι και να επιλέξεις, πρέπει υποχρεωτικά να τον κάνεις να πληρώσει την προηγούμενη συμπεριφορά του. Άσχετα δηλαδή με το ποια θα είναι η τύχη του κλέφτη, πρέπει να του πάρεις τα κλοπιμαία.
Δεν είναι δηλαδή δυνατόν, είτε να τον διώξεις είτε να τον αναγκάσεις να δουλέψει με τη βία και να του αφήσεις στα χέρια του την περιουσία που απέκτησε με παρασιτικό τρόπο. Δεν δικαιολογείται ο πρώην άστεγος, ο πρώην ικέτης, να φύγει πλούσιος από ένα σπίτι, όπου οι ιδιοκτήτες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα.
Μόνον ο αδερφός, όταν έρχεσαι σε σύγκρουση μαζί του, φεύγει με κεφάλαιο και πλούτο από το σπίτι. Φεύγει με κεφάλαιο και πλούτο, γιατί, άσχετα με το πόσο άθλιος είναι, έχει νόμιμα δικαιώματα στο μερίδιό του. Αυτό όμως δεν ισχύει για τον ξένο. Όταν αυτός που διώκεται είναι ξένος, φεύγει μόνον με τα ρούχα που φοράει. Ό,τι έχει ως περιουσία θεωρείται κλεμμένο και κατάσχεται.
Η κατάσχεση δηλαδή των περιουσιών των Εβραίων από τους Γερμανούς ήταν απόλυτα λογική. Πού τα βρήκαν οι Εβραίοι της Γερμανίας τα πλούτη; Πού τα βρήκαν τα άπειρα ακίνητα μέσα στις γερμανικές μεγαλουπόλεις; Πλούτη και ακίνητα νόμιμα δικαιολογεί μόνον η κεφαλαιοκρατία. Σ' ό,τι αφορά το εμπόριο τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, γιατί σ’ αυτό εμπλέκεται και η πολιτική.
Είναι δεδομένο ότι στη δραστηριότητα που λέγεται "εμπόριο" τίθεται θέμα πολιτικής, εφόσον το εμπόριο εμπλέκεται με τα εθνικά συμφέροντα. Το εμπόριο ευνοεί, αλλά και απειλεί τα εθνικά συμφέροντα και ως εκ τούτου αποτελεί μια ιδιαίτερη δραστηριότητα στρατηγικής φύσεως. Από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι επίσης δεδομένο ότι το εμπόριο ως δραστηριότητα αφορά μόνον τον κυρίαρχο λαό και όχι μια φιλοξενούμενη μειονότητα.
Αφορά μόνον τον κυρίαρχο λαό, γιατί αυτός θα κληθεί να "πληρώσει" τυχόν "αστοχίες" του εμπορίου. "Αστοχίες", που μπορούν να καταστρέψουν το ίδιο του το κράτος. Πώς ήταν δυνατόν τα γερμανικά εθνικά συμφέροντα να βρίσκονται στα χέρια των εμπόρων Εβραίων; Πώς ήταν δυνατόν η γερμανική παραγωγή και άρα η απασχόληση του γερμανικού λαού να βρίσκεται στο έλεος και την ευαισθησία των Εβραίων εισαγωγέων; Οι Εβραίοι δηλαδή δεν δικαιολογούσαν τον πλούτο που κατείχαν στη Γερμανία με βάση την ιδιότητά τους ως φιλοξενούμενοι.
Ως "άστεγοι" ικέτες, που φιλοξενούνταν, δεν διέθεταν κεφάλαιο και ως ξένοι δεν είχαν δικαίωμα στο εμπόριο. Θεωρητικά δηλαδή μόνον ως κοινοί εργάτες μπορούσαν να εργαστούν. Όμως, αυτός ο οποίος εργάζεται ως κοινός εργάτης δεν μπορεί να συγκεντρώσει πλούτο. Το εμπόριο δεν ανήκει στις παραγωγικές δραστηριότητες και ως ενασχόληση δεν αποτελεί εργασία. Αυτό δεν είναι αποκλειστικά δικιά μας διαπίστωση. Οι ίδιοι οι Εβραίοι έχουν "εφεύρει" το περίφημο: …"αν δουλεύεις, πότε θα προλάβεις να γίνεις πλούσιος;"
Οι Εβραίοι δηλαδή έχουν πλήρη γνώση του τι ακριβώς είναι το εμπόριο. Το εμπόριο τις περισσότερες φορές είναι μια κλοπή, που απλά πρέπει να ψάξεις ποιος είναι αυτός ο οποίος πέφτει θύμα του. Είναι θύμα του εμπορίου κάποιος ομοεθνής ή αλλοδαπός παραγωγός; Είναι θύμα του ο καταναλωτής ή μήπως καί οι δύο; Όμως, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι το εμπόριο δεν είναι κλοπή, σίγουρα είναι μια δραστηριότητα που πρέπει ν' αποτελεί προνόμιο μόνον για τους ιδιοκτήτες του κράτους.
Γιατί; Γιατί στη δραστηριότητα που λέγεται "εμπόριο" —και που αν εκφυλιστεί μπορεί να καταστρέψει τα πάντα— η μόνη ασφαλιστική δικλείδα που υπάρχει είναι ότι θεωρητικά δεν είναι δυνατόν ο αδερφός να "πιει" το αίμα του αδερφού. Θεωρητικά δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, παρασυρμένος από την αισχροκέρδειά του, να καταστρέψει την ίδια του την πατρίδα.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνον με το εμπόριο υλικών αγαθών. Το ίδιο συμβαίνει και με το "εμπόριο" της πληροφορίας. Η ενασχόληση των πολιτών με τα ΜΜΕ αποτελεί ένα πολύ ευαίσθητο θέμα εθνικού ενδιαφέροντος. Επειδή το κάθε κράτος έχει ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό εθνικό μοντέλο, είναι επικίνδυνο να ελέγχουν ξένοι τα εθνικά ΜΜΕ. Αν αυτοί οι ξένοι είναι ταυτόχρονα και έμποροι, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν το κράτος στον όλεθρο.
Γιατί; Γιατί τα πρότυπα όλων των ειδών, που προβάλουν οι έμποροι, είναι σχεδόν πάντα εις βάρος των πραγματικών συμφερόντων του λαού. Οι έμποροι προβάλλουν πρότυπα υπερκαταναλωτικά και, αν είναι ταυτόχρονα και εισαγωγείς ξένων προϊόντων, απειλούν τα πάντα επάνω στην προσπάθειά τους να πουλήσουν τα προϊόντα τους.
Οι Εβραίοι, αν ήταν στοιχειωδώς άνθρωποι και αν σέβονταν στοιχειωδώς τον λαό που τους φιλοξενούσε, από τη στιγμή που αποφάσισαν να διατηρήσουν την εθνική τους ιδιότητα, δεν θα έπρεπε ούτε καν να πλησιάζουν την αγορά ως έμποροι. Πόσο μάλλον όταν ως έμποροι τείνουν, μέσω της ενασχόλησής τους με τα ΜΜΕ, να αλλοιώσουν τα εθνικά χαρακτηριστικά των πολιτών, που είναι ταυτόχρονα και καταναλωτές. Όταν στην αγορά συγκρούονται τ' αδέρφια μεταξύ τους σαν αιμοβόρα σκυλιά, ο ξένος, που πραγματικά σέβεται αυτούς τους οποίους τον φιλοξενούν, δεν πλησιάζει αυτήν την αρένα.
Όταν επιμένεις στην εθνική σου ταυτότητα και είσαι συνειδητά φιλοξενούμενος σε ένα σπίτι, δεν πλησιάζεις ποτέ την "κουζίνα" κι ούτε είσαι από εκείνους που "ψιθυρίζουν" μέσα σ' αυτήν για το τι πρέπει να φάει η οικογένεια, ευνοώντας συγκεκριμένους παραγωγούς εις βάρος κάποιων άλλων, για να πάρεις την εμπορική "μίζα" του τεμπέλη. Δεν ασχολείσαι με τα "κρεβάτια", αδικώντας τα πιο αδύναμα αδέρφια.
Είναι δηλαδή βασικό, όταν είσαι διακριτός ως ξένος, να μην εμπλέκεσαι στον πόλεμο συμφερόντων, που πάντα υπάρχει μέσα σε ένα σύστημα. Είναι βασικό να μην μπαίνεις στην "κουζίνα" και να μην αρπάζεις τα "κρεβάτια" αυτών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες. Είναι βασικό δηλαδή ως ξένος να μην υπερασπίζεσαι συμφέροντα αδερφών εις βάρος άλλων αδερφών και προπαντός να μην απειλείς εσύ ο ίδιος τα συμφέροντά τους.
Γιατί; Γιατί δεν σε συμφέρει. Είναι θέμα χρόνου να την "πατήσεις". Είναι θέμα χρόνου να στραφούν οι πάντες εναντίον σου. Τα αδέρφια παραμένουν πάντα αδέρφια. Όσο και να παρασύρονται από τα ιδιωτικά τους συμφέροντα, θα έρθει κάποια ώρα που θα τα "βρουν" μεταξύ τους, γιατί τους ενώνουν τα κοινά συμφέροντα, που είναι τεράστια. Ποια η θέση σου ως ξένος, αν επί μονίμου βάσεως παριστάνεις τον δικηγόρο των ισχυρών ή ως έμπορος κλέβεις τους αδύναμους;
Όταν έρθει η δύσκολη ώρα, που πάντα έρχεται, τι θα κάνεις; Εκείνη την ώρα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι οι πάντες θα στραφούν εναντίον σου. Καί αυτοί που αδίκησες, υποστηρίζοντας άλλους, καί αυτοί που αδίκησες για τα δικά σου συμφέροντα, αλλά καί οι ισχυροί που τους υπερασπίστηκες. Αυτοί οι ισχυροί είναι που θα σε προδώσουν στα σίγουρα. Θα σε προδώσουν, γιατί, είτε από αγάπη είτε από πονηριά, τους συμφέρει στα δύσκολα περισσότερο η συμπάθεια των πολλών αδερφών τους, παρά η συμπάθεια των λίγων ξένων, που είναι μισητοί στους πάντες.
Αν είσαι έξυπνος και όχι κουτοπόνηρος άνθρωπος, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν περιφέρεσαι στην "κουζίνα" και περιμένεις να φας μαζί με τους τελευταίους, γιατί στην αντίθετη περίπτωση μπορεί να "μπλέξεις" και μάλιστα πολύ άσχημα. Για όσο διάστημα είσαι διακριτός ως "ξένος", περιορίζεσαι πάντα στη βάση των δραστηριοτήτων της οικονομίας και αυτή είναι η εργατική τάξη.
Η μόνη περίπτωση να καθίσεις στα τραπέζια των ισχυρών είναι όταν θα ενσωματωθείς στην κοινωνία και θα πάψεις να είσαι διακριτός ως "ξένος". Όταν πλέον ως αδερφός θα γίνεις αυθεντικά ισχυρός. Όταν θα λειτουργείς ως ντόπιος κεφαλαιοκράτης και το ιδιωτικό σου συμφέρον θα ταυτίζεται με απόλυτο και αδιαμφισβήτητο τρόπο με το κοινό συμφέρον.
Αν δεν καταφέρεις να γίνεις ισχυρός στα "χωράφια", δεν μπαίνεις στην "κουζίνα" για κανέναν λόγο. Για την επιβίωση οι άνθρωποι σκοτώνουν και μέσα στην "κουζίνα" παίζεται η επιβίωση πολλών ανθρώπων. Είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει καυγάς μέσα στην "κουζίνα", γιατί άλλες φορές η τροφή δεν θα φτάνει για όλους και άλλες φορές θα συλληφθούν κλέφτες ν' αδικούν αυτούς που εργάζονται. Ακόμα δηλαδή κι αν σου προτείνουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ν' αναλάβεις τη διαχείριση της "κουζίνας" και να προτείνεις εσύ το "μενού", αν έχεις μυαλό και είσαι τίμιος, το αρνείσαι.
Οι Εβραίοι, ως γνήσια κι ανεπανάληπτα παράσιτα, κάνουν πάντα αυτό που η λογική απαγορεύει. Σε κάθε κράτος όπου φιλοξενούνται κάνουν πάντα το ίδιο. Μόνοι τους "διαφοροποιούνται" από τους γηγενείς και παραμένουν αιώνια "ξένοι". Πάντα λειτουργούν ως φιλοξενούμενες "μειονότητες". Αυτό δεν είναι πάντα κακό, αν αυτήν την ιδιότητα θέλεις να τη διατηρήσεις για κάποιους λόγους, που υπηρετούν τα εθνικά σου συμφέροντα.
Αυτό είναι πιθανό να συμβεί ως ενδεχόμενο, εφόσον είναι δυνατόν να συνυπάρξουν μέσα στον ίδιο χώρο διαφορετικοί λαοί με διαφορετικές ιδιότητες και διαφορετικά "δικαιώματα" σ' ό,τι αφορά την ιδιοκτησία του χώρου αυτού. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει για παράδειγμα με τους κατακτημένους λαούς, οι οποίοι μάχονται στην κυριολεξία να διατηρήσουν την ταυτότητά τους. Η μάχη είναι δεδομένη, γιατί ο κατακτητής έχει συμφέρον να χάσεις τα ειδικά εθνικά χαρακτηριστικά σου. Όταν ένας λαός σε κατακτήσει, τείνει να σε ενσωματώσει στη δική του κοινωνία υπό τους δικούς του όρους.
Αν ο κατακτητής αρπάξει το κεφάλαιό σου, έχει συμφέρον να σε εντάξει ως απλό εργαζόμενο μέσα στο σύστημα όπου ο ίδιος ως κατακτητής είναι ο κυρίαρχος. Στην περίπτωση αυτήν καλό είναι να διατηρεί ένας λαός τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, που τον διαφοροποιούν από τον λαό-εχθρό. Είναι η μόνη περίπτωση για να μπορεί να ελπίζει ότι κάποτε ως λαός θ' απελευθερωθεί και θ' ανακτήσει την περιουσία του.
Η γνώμη είναι σαν την κ*λ*τρυπίδα...Όλοι έχουν από μία! Κι οι εξουσιαστές...αυτοί που διαμορφώνουν τις απόψεις της μάζας...έχουν προωθήσει την ιδέα ότι "κάθε άποψη είναι σεβαστή"...Κι έπεισαν τον κάθε ηλίθιο στον πλανήτη, να ταμπουρωθεί πεισματικά και με φανατισμό...πίσω από την υποβολιμιαία..."προσωπική" του άποψη !