6
από dominique
Αναμφισβήτητα ο πλέον ισχυρός διαμορφωτής της κοινής γνώμης στον σημερινό κόσμο είναι τα αμερικανικά πλανητικά μέσα ενημέρωσης, και ειδικότερα η κινηματογραφική βιομηχανία του Χόλλυγουντ. Από τότε που οι σιωνιστές Εβραίοι ίδρυσαν δια της βίας το κράτος του Ισραήλ στη γη της αραβικής Παλαιστίνης, το 1948, το Χόλλυγουντ και τα υπόλοιπα μαζικά μέσα ενημέρωσης έχουν εξαπολύσει μια εκστρατεία που έχει ως στόχο να εξευτελίσει τους Άραβες και να αμαυρώσει την εικόνα τους. Ο αμερικανικός κινηματογράφος και η τηλεόραση –που προωθούν συστηματικά μια αρνητική εικόνα των μη καυκασιανών, συμπεριλαμβανομένων των Ινδιάνων, Αφροαμερικανών, Ισπανο-Αμερικανών και Ασιατο-Αμερικανών– από το 1950 επικεντρώνουν στους Άραβες και τους Μουσουλμάνους περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εθνο-θρησκευτική ομάδα, ως αντικείμενα μίσους, καταφρόνιας και χλευασμού. (Επειδή οι Άραβες είναι αριθμητικά η μεγαλύτερη σημιτική ομάδα, αυτή η εχθρότητα εναντίον τους συνιστά, στην κυριολεξία, αντι-σημιτισμό).
Ο συνήθης “κακός”
“Στην αμερικανική τηλεόραση”, γράφει ο καθηγητής Σαχήν (Shaheen), “ο συνήθης ‘κακός’ είναι σήμερα ο Άραβας. Το να είσαι Άραβας στην Αμερική σημαίνει αυτομάτως ότι μεταβάλλεσαι σε αντικείμενο περιφρόνησης και εξευτελισμού από την τηλεόραση υπό το ένδυμα της ψυχαγωγίας. Για μένα αυτή η αντι-αραβική εικόνα στον τομέα της ψυχαγωγίας εκφράζεται και μέσα από την πολιτική της Αμερικής”.
Η εβραϊκή επιρροή στο Χόλλυγουντ
Οι αρνητικές εικόνες που πλάθει το Χόλλυγουντ για τους Άραβες δεν εκπλήσσουν πλέον, εξαιτίας του κυρίαρχου ρόλου που παίζουν οι Εβραίοι και οι άλλοι υποστηρικτές του Σιωνιστικού κινήματος στο Χόλλυγουντ. Στην μελέτη του, του 1988, “Μια καθ’ όλα δική τους αυτοκρατορία: Πώς οι Εβραίοι εφηύραν το Χόλλυγουντ”, ο Εβραίος συγγραφέας Νηλ Γκάμπλερ (Neal Gabler) υποστηρίζει πως οι Εβραίοι ίδρυσαν όλα τα μεγάλα αμερικάνικα στούντιο ταινιών συμπεριλαμβανομένων των Columbia, Metro Goldwyn Mayer, Warner Brothers, Paramount, Universal και Twentieth Century Fox.
Η αμερικανική βιομηχανία ταινιών –γράφει ο Γκάμπλερ4– ιδρύθηκε… και λειτούργησε από Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης… Όταν δε οι ομιλούσες ταινίες κυριάρχησαν στη βιομηχανία, το Χόλλυγουντ δέχθηκε εισβολή από ένα πλήθος Εβραίων συγγραφέων, που προέρχονταν κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη. Τα πιο σημαντικά πρακτορεία ηθοποιών τα διαχειρίζονταν Εβραίοι. Εβραίοι δικηγόροι διαπραγματεύονταν τις περισσότερες υποθέσεις και Εβραίοι γιατροί πρόσφεραν βοήθεια στους ασθενείς του κλάδου.
Και πάνω απ’ όλα, παρήγαγαν τις ταινίες… Όλα αυτά, ώθησαν τον F. Scott Fitzgerald να χαρακτηρίσει το Χόλλυγουντ επικριτικά ως “ένα ξεφάντωμα για τους Εβραίους, και μια τραγωδία για τους μη Εβραίους”5. Μόλις οι Εβραίοι κυριάρχησαν στις “ταινίες”, αποκτήσαμε ένα πρόβλημα στον κινηματογράφο οι συνέπειες του οποίου δεν είναι ακόμα ορατές. Στην εξονυχιστική μελέτη του “Ιεροί δεσμοί: Μια ιστορία των Εβραίων”, το 1994, ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Νόρμαν Κάντορ (Norman F. Cantor), κατέδειξε ότι η παραγωγή και διακίνηση ταινιών του Χόλλυγουντ “κυριαρχούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από μετανάστες Εβραίους τα πρώτα πενήντα χρόνια και συνεχίζει ακόμα να κυριαρχείται από τους ίδιους στα ανώτατα κλιμάκια.
Ο τελευταίος μη εβραϊκός προμαχώνας του Χόλλυγουντ, το στούντιο της Disney, περιήλθε υπό τη διοίκησή τους στις αρχές της δεκαετίας του 1990”6. Ο Εβραίος ιστορικός και δημοσιογράφος Τζόναθαν Γκόλντμπεργκ (Jonathan J. Goldberg) γράφει το 1996, στην επισκόπησή του “Εβραϊκή ισχύς: Στο εσωτερικό του Αμερικανο-Εβραϊκού οικοδομήματος”: η αντιπροσώπευση των Εβραίων στα ΜΜΕ φτάνει σε πολύ υψηλά ποσοστά συγκριτικά με τη συμμετοχή τους στον πληθυσμό.7 [ ]
Το Χόλλυγουντ, στο τέλος του 20ού αιώνα, παραμένει πάντα μια βιομηχανία με σαφή εθνικό προσδιορισμό. Στην ουσία, όλοι οι διευθυντές στα μεγάλα στούντιο είναι εβραϊκής καταγωγής. Το ίδιο ισχύει για τους συγγραφείς, τους παραγωγούς, και, σε μικρότερο βαθμό, για τους σκηνοθέτες (σε μια πρόσφατη μελέτη για τις κορυφαίες εμπορικές ταινίες, το ποσοστό της συμμετοχής τους φτάνει το 59%). Η ισχύς τους σε μια από τις πιο κερδοφόρες και αποδοτικές βιομηχανίες της Αμερικής τους δίνει μεγάλη πολιτική δύναμη. Αποτελούν μια βασική πηγή χρημάτων για τους Δημοκρατικούς υποψηφίους. Ο άτυπος πατριάρχης της βιομηχανίας, ο πρόεδρος της MCA Λιου Βάισμαν (Lew Weisserman), διοχετεύει τα τεράστια αποθέματα του κύρους του στην πολιτειακή και την ομοσπονδιακή πολιτική.
Τα διευθυντικά στελέχη του Χόλλυγουντ χαιρέτησαν με ενθουσιασμό την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το Χόλλυγουντ προβάλλει συχνά μια ωμή και βάρβαρη εικόνα των Αράβων. Διαδηλώνοντας την υποστήριξή τους προς το Ισραήλ και την αντίθεσή τους προς τον Αραβικό και τον Μουσουλμανικό κόσμο που έχουν αντιταχθεί με σθένος στο επιθετικό σιωνιστικό κράτος, το Χόλλυγουντ ανέπτυξε ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό είδος που αφορά την Αραβο-ισραηλινή σύγκρουση. Σ’ αυτό το πνεύμα παρήχθησαν αναρίθμητες ταινίες “καλών-κακών” τα τελευταία 50 χρόνια, οι οποίες περιγράφουν με απλουστευτικό τρόπο τους Ισραηλινούς ως καλούς και δίκαιους ν’ αντιμετωπίζουν τους αναξιόπιστους και βάρβαρους Άραβες.
Μόνο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, παρήχθησαν τουλάχιστον 10 τέτοιες μεγάλες ταινίες.9 Σ’ αυτές τις ταινίες οι ισραηλίτες και οι αμερικανοί φίλοι τους συχνά αποδίδονται από δημοφιλείς και όμορφους αμερικανούς ηθοποιούς εβραϊκής καταγωγής, σαν τους Πωλ Νιούμαν, Τόνυ Κέρτις, Κερκ Ντάγκλας, όπως επίσης και από εμφανίσιμους μη Εβραίους ηθοποιούς όπως οι Γιούλ Μπρίνερ, Τζον Γουέιν, Τζέιν Φόντα, Φράνκ Σινάτρα, Τσάρλτον Ήστον, Τζωρτζ Πέπαρντ, Ροκ Χάτσον, Σαλ Μινέο και Άρνολτ Σβαρτσενέγκερ. Οι Άραβες, προφανώς, παρουσιάζονται, εκ μηχανικής συνηθείας, ωμοί, κυνικοί και άσχημοι.
Κατά τη διάρκεια μιας διαφημιστικής συνέντευξης για την ταινία της “Rollover” το 1981, στην οποία οι “Άραβες” καταστρέφουν το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, η ηθοποιός Τζέιν Φόντα, “η προοδευτική αριστερίστρια” του ’60, εξέφρασε αυθόρμητα τη δικιά της φανατική αντίληψη για τους Άραβες: “Το να μη φοβόμαστε τους Άραβες σημαίνει ότι πρέπει να κοιταχτούμε σε γιατρό. Έχουν μια στρατηγική ισχύ την οποία στρέφουν εναντίον μας. Είναι ασταθείς, φονταμενταλιστές, τύραννοι, μισογύνηδες και εχθροί της ελευθεροτυπίας.”10
Στην ταινία “Έξοδος” (1960), κτηνώδεις Άραβες σκοτώνουν μια όμορφη 15χρονη Εβραιοπούλα που υποδύεται η Jill Hayworth. Στο “Cast a giant shadow” (1966), Άραβες κοροϊδεύουν και γελούν, καθώς πυροβολούν μια ισραηλινή εγκλωβισμένη σ’ ένα φορτηγό. Στο “Δίκτυο” (1976), μια ταινία βραβευμένη με 4 Όσκαρ, παρουσιάζεται μια σταυροφόρος σχολιάστρια ειδήσεων να προειδοποιεί ότι οι Άραβες, “οι οπισθοδρομικοί φανατικοί”, ελέγχουν τις Η.Π.Α. Στην “Μαύρη Κυριακή” (1977), ο Ισραηλινός είναι ο ήρωας, ενώ οι Άραβες είναι οι κακούργοι και οι τρομοκράτες που θέλουν να σκοτώσουν τους θεατές της Υπερσφαίρας, συμπεριλαμβανομένου του πρόεδρου των Η.Π.Α. Στο “Δύναμη Δέλτα” (1986), τον “Ατσαλένιο Αετό” (1986) και το “Θάνατος πριν την Ατίμωση”, το Χόλλυγουντ δείχνει στους θεατές πώς να λειτουργήσουν αποφασιστικά ενάντια σε κοινούς, βρώμικους, υπάνθρωπους Άραβες τρομοκράτες. Στο “Αλλαντίν”, ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney(1992), το τραγούδι της ταινίας παρουσιάζει την Αραβία ως βαρβαρική. (“Είναι βάρβαρη αλλά είναι η πατρίδα”). Στ’ “Αληθινά Ψέμματα” (1994), ένας Άραβας τρομοκράτης με πυρηνικά όπλα πρέπει να εξοντωθεί. Στην “Executive Decision” (1996), και πάλι μια ομάδα Αράβων αγωνιστών πραγματοποιεί αεροπειρατεία σε αμερικανικό αεροπλάνο, ενώ στο “Kazaam” (1996) ένας Άραβας δολοφόνος κι ένα μαύρο τζίνι απολαμβάνουν μια “παραδοσιακή αραβική λιχουδιά”, ένα πιάτο από μάτια κατσικιών.
Πιο πρόσφατες ταινίες με αρνητικές εικόνες Αράβων ή μουσουλμάνων είναι οι: “Όχι χωρίς την κόρη μου” και το “Η Πολιορκία”. Στο “Η Πολιορκία” οι μουσουλμάνοι επιχειρούν μια βομβιστική εκστρατεία εναντίον αθώων Αμερικανών. Σαν απάντηση, οι ομοσπονδιακές αρχές κηρύσσουν στρατιωτικό νόμο και διενεργούν μαζικές συλλήψεις μουσουλμάνων και Αράβων σ’ όλες τις Η.Π.Α.
* Ο συγγραφέας του άρθρου κατάγεται από τη Σαουδική Αραβία και ζει στην Καλιφόρνια όπου εργάζεται ως πανεπιστημιακός. Το κείμενό του, που παραθέτουμε συντομευμένο, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Journal of Historical Review, τόμ. 17, αρ. 6, Σεπτέμβριος/Οκτώβριος 1998, σσ. 2-9.
Μετάφραση: Βαγγέλης Πατσός
Aπόσπασμα απο άρθρο του Αρδην τ.35.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !