Iσραηλινό λόμπυ : Χειραγωγώντας τα ΜΜΕ

1
Το λόμπι,βεβαίως,δεν θέλει εναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο,γιατί ενας τέτοιος διάλογος θα μπορούσε να δημιουργήσει στις συνειδήσεις των Αμερικάνων ερωτηματικά για το επίπεδο υποστήριξης που παρέχουν στο Ισραηλ.

Κατα συνέπεια,οι φιλοισραηλινές οργανώσεις εργάζονται σκληρά για να επηρεάσουν θεσμούς και φορείς που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη.

Η άποψη του λόμπι επικρατεί στα ΜΜΕ : ο δημοσιογράφος Ερικ Αλτερμαν γράφει οτι στις δημόσιες συζητήσεις μεταξύ ειδημόνων για την Μέση Ανατολή,"δεσπόζουν άνθρωποι που δεν μπορούν ούτε να φανταστούν οτι θα επικρίνουν το Ισραηλ".

Παραθέτει εναν κατάλογο 61 "δημοσιογράφων,αρθρογράφων και σχολιαστών απο τους οποίους μπορεί να περιμένει κανεις οτι θα υποστηρίξουν το Ισραηλ αυθόρμητα,ανεπιφύλακτα και κατα τρόπο αντανακλαστικό".

Αντίθετα βρήκε μόλις πέντε ονόματα ειδημόνων που συστηματικά ασκούν κριτική στις πράξεις των Ισραηλινών ή υποστηρίζουν Αραβικές θέσεις.Οι εφημερίδες κατα καιρούς φιλοξενούν άρθρα μη μονίμων συνεργατών που αμφισβητούν την ισραηλινή πολιτική, αλλά η ζυγαριά γέρνει σταθερά προς την άλλη μεριά. Είναι δύσκολο να φανταστούμε οποιοδήποτε αμερικάνικο ΜΜΕ ευρείας απήχησης,
να δημοσιεύει ενα κείμενο σαν το δικό μας.

"Είτε ο Σαμιρ,είτε ο Σαρον,είτε ο Μπιμπι(= Βενιαμιν Νετανιάχου)-οτι και αν θέλουν εμένα μου κάνει" δήλωσε κάποτε ο Ρόμπερτ Μπαρτλευ.
Φυσικά η εφημερίδα του Wall Street Journal,παράλληλα με άλλες γνωστές εφημερίδες,οπως η Chicago Sun -Times,τακτικά δημοσιεύει κεντρικά άρθρα που υποστηρίζουν σθεναρά το Ισραηλ.Περιοδικά όπως το Commenatry,το New Republic Και το Weekly Standard, υπερασπίζονται το Ισραηλ σε κάθε περίσταση.

Προκατάληψη υπάρχει στην συντακτική γραμμή ακόμη και αφημερίδων οπως οι Τimes της Νέας Υορκης που κατα καιρούς κριτικάρουν την ισραηλινή πολιτική και μερικές φορές παραδέχονται οτι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαιολογημένα σοβαρά παράπονα,αλλά δεν χειρίζεται το ζήτημα σε ισότιμη βάση.

Στα απομνημονεύματα του ,ο Μαξ Φρανκελ ,πρωην διευθυντής σύνταξης των Τimes της Νέας Υόρκης,παραδέχεται οτι η προσωπική του στάση καθόριζε τις αποφάσεις του ως συντάκτη :"Ημουν πολύ βαθιά αφοσιωμένος στο Ισραηλ απο ο,τι τολμούσα να παραδεχτώ.

Ενθαρρυμένος απο τις γνώσεις μου για το Ισραηλ και απο τις φιλίες που διατηρούσα εκεί,έγραφα εγω ο ίδιος τα περισσότερα άρθρα μας για το Μεσανατολικό.
Οπως αντιλαμβάνονταν περισσότερο οι Άραβες,παρά οι Εβραίοι αναγνώστες έγραφα απο φιλοισραηλινή σκοπιά."

Τα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ είναι πιο δίκαια,εν μέρει επειδή οι ρεπόρτερ προσπαθούν να είναι αντικειμενικοί και εν μέρει επειδή είναι δύσκολο να καλύψεις γεγονότα στα Κατεχόμενα αποσιωπώντας την δράση των Ισραηλινών.Για να αποθαρύνει τα δυσμενή ρεπορταζ το Λομπι οργανώνει εκστρατείες αποστολής επιστολών,συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και μπουκοτάζ των ειδησεογραφικών εντύπων των οποίων το περιεχόμενο θεωρείται εχθρικό προς το Ισραήλ.

Ενα διευθυντικό στέλεχος των CNN είχε πει οτι υπάρχουν φορές που δέχεται 6.000 ηλεκτρονικά μυνήματα μέσα σε μια μέρα με διαμαρτυρίες για κάποιο ρεπορταζ.Τον Μάιο του 2003,η φιλοισραηλινή Επιτροπή για την Ακριβή Ειδησεογραφική Κάλυψη της Μέσης Ανατολής στην Αμερική(C.A.M.E.R.A.) οργάνωσε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας εξω απο τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της NRB (Εθνικής Δημόσιας Ραδιοφωνίας),σε 33 πόλεις.

Επίσης προσπάθησε να πείσει τους συνδρομητές να σταματήσουν να υποστηρίζουν την NRB ,ώσπου να αρχίσει να καλύπτει τις ειδήσεις απο την Μέση Ανατολή κατα τρόπο πιο φιλικό προς το Ισραήλ.

Ο ραδιοσταθμός της NRB Βοστώνης ,αναφέρεται οτι έχασε πάνω απο ενα εκατομύριο δολάρια ως αποτέλεσμα αυτών των κινητοποιήσεων.
Ακόμη περισσότερο πίεση στο NRB ασκήθηκε απο φιλοισραηλινά μέλη του Κονγκρέσου,που ζήτησαν να γίνει λογιστικός έλεγχος και να υπάρξει μεγαλύτερη επιτήρηση της ειδησεογραφικής κάλυψης του Μεσανατολικού.

Ολα αυτά βοηθούν να εξηγηθεί το γιατί στα αμερικάνικα ΜΜΕ η κριτική της ισραηλινής πολιτικής είναι ισχνή, σπάνια αμφισβητείται η σχέση Ουάσινγκτον -Ισραήλ και μόνο περιστασιακά γίνεται λόγος για την επίδραση του Λόμπι στην πολιτική των ΗΠΑ.


Απο το βιβλίο Το Ισραηλινό Λόμπυ και η πολιτική των Η.Π.Α.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Iσραηλινό λόμπυ : Χειραγωγώντας τα ΜΜΕ

3
Πως το ισραηλ ελέγχει τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ
Εικόνα

Στο βίντεο φαίνεται η διαδικασία του ‘φιλτραρίσματος’ των ειδήσεων μέχρι αυτές να φτάσουν στους Αμερικανούς, μέσα από τα αμερικάνικα ΜΜΕ τα οποία υφίστανται μία ‘ιδεολογική κατοχή’ από το Ισραήλ. Αναφέρεται όλη στρατηγική, καθώς και οι διάφοροι ιδιοκτήτες media, οικονομικοί μεγιστάνες, πολιτικοί αλλά και διάφοροι οργανισμοί (ακόμα και χριστιανικοί φιλο-ισραηλινοί) που συνεργούν στο να δίδεται θετική εικόνα στους Αμερικανούς για το Ισραήλ και αρνητική για τους Παλαιστίνιους. Επίσης δίδονται παραδείγματα πως όταν το θύμα είναι Ισραηλίτης στρατιώτης υπάρχει αναλυτική περιγραφή για το ποιος ήταν, η φωτογραφία του, τι έγινε στην κηδεία του με τους συγγενείς να κλαίνε κλπ ενώ όταν τα θύματα είναι Παλαιστίνιοι, ακόμα και παιδιά υπάρχει τυπική αναφορά του τύπου «σκοτώθηκαν 10 άτομα ή 20» κλπ

phpBB [video]



Στην αρχή του βίντεο μιλάει ο καθηγητής δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου του Texas, Robert Jensen (γενν. 1958). Διδάσκει νομοθεσία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες. Ως υπέρμαχος του φεμινισμού, ο Jensen έχει εστιάσει μεγάλο μέρος της δουλειάς του σχετικά με την ριζοσπαστική φεμινιστική κριτική της πορνογραφίας. Επίσης, έχει γράψει για τον θεσμοθετημένο ρατσισμό. Εκτός από τη διδασκαλία και την έρευνα, ο Jensen γράφει σε δημοφιλή μέσα ενημέρωσης, τόσο εναλλακτικά όσο και mainstream. Ο Jensen αυτοχαρακτηρίζεται ως «ριζοσπαστικός χριστιανός». Είναι παντρεμένος με την τραγουδίστρια της φολκ Eliza Gilkyson και έχει ένα γιο. Ο Jensen είχε προκαλέσει θόρυβο όταν έγραψε ένα άρθρο λίγο μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν "κατακριτέες και ανεύθυνες", αλλά "όχι περισσότερο κατάπτυστες από τις μαζικές τρομοκρατικές πράξεις - την εκ προθέσεως θανάτωση αμάχων για πολιτικούς σκοπούς – που έχει διαπράξει η κυβέρνηση των ΗΠΑ στη διάρκεια της ζωής μου . " Το άρθρο αυτό του Jensen επαινέθηκε αλλά και επικρίθηκε. Κάποιοι απαίτησαν από το Πανεπιστήμιο του Τέξας να διώξει τον Jensen, ενώ και ο πρόεδρος του Πανεπιστημίου, Larry Faulkner, έγραψε σε μία επιστολή του που δημοσιεύθηκε στην ‘Houston Chronicle’ ότι ήταν "αηδιασμένος από το άρθρο του Jensen".

http://info-wars.org ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Iσραηλινό λόμπυ : Χειραγωγώντας τα ΜΜΕ

6
Α­ναμ­φι­σβή­τη­τα ο πλέ­ον ι­σχυ­ρός δια­μορ­φω­τής της κοι­νής γνώ­μης στον ση­με­ρι­νό κό­σμο εί­ναι τα α­με­ρι­κα­νι­κά πλα­νη­τι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης, και ει­δι­κό­τε­ρα η κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή βιο­μη­χα­νί­α του Χόλ­λυ­γου­ντ. Α­πό τό­τε που οι σιω­νι­στές Ε­βραί­οι ί­δρυ­σαν δια της βί­ας το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ στη γη της α­ρα­βι­κής Πα­λαι­στί­νης, το 1948, το Χόλ­λυ­γου­ντ και τα υ­πό­λοι­πα μα­ζι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης έ­χουν ε­ξα­πο­λύ­σει μια εκ­στρα­τεί­α που έ­χει ως στό­χο να ε­ξευ­τε­λί­σει τους Ά­ρα­βες και να α­μαυ­ρώ­σει την ει­κό­να τους. Ο α­με­ρι­κα­νι­κός κι­νη­μα­το­γρά­φος και η τη­λε­ό­ρα­ση –που προ­ω­θούν συ­στη­μα­τι­κά μια αρ­νη­τι­κή ει­κό­να των μη καυ­κα­σια­νών, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Ιν­διά­νων, Α­φρο­α­με­ρι­κα­νών, Ι­σπα­νο-Α­με­ρι­κα­νών και Α­σια­το-Α­με­ρι­κα­νών– α­πό το 1950 ε­πι­κε­ντρώ­νουν στους Ά­ρα­βες και τους Μου­σουλ­μά­νους πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη ε­θνο-θρη­σκευ­τι­κή ο­μά­δα, ως α­ντι­κεί­με­να μί­σους, κα­τα­φρό­νιας και χλευα­σμού. (Ε­πει­δή οι Ά­ρα­βες εί­ναι α­ριθ­μη­τι­κά η με­γα­λύ­τε­ρη ση­μι­τι­κή ο­μά­δα, αυ­τή η ε­χθρό­τη­τα ε­να­ντί­ον τους συ­νι­στά, στην κυ­ριο­λε­ξί­α, α­ντι-ση­μι­τι­σμό).


Ο συ­νή­θης “κα­κός”


“Στην α­με­ρι­κα­νι­κή τη­λε­ό­ρα­ση”, γρά­φει ο κα­θη­γη­τής Σα­χήν (Shaheen), “ο συ­νή­θης ‘κα­κός’ εί­ναι σή­με­ρα ο Ά­ρα­βας. Το να εί­σαι Ά­ρα­βας στην Α­με­ρι­κή ση­μαί­νει αυ­το­μά­τως ό­τι με­τα­βάλ­λε­σαι σε α­ντι­κεί­με­νο πε­ρι­φρό­νη­σης και ε­ξευ­τε­λι­σμού α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση υ­πό το έν­δυ­μα της ψυ­χα­γω­γί­ας. Για μέ­να αυ­τή η α­ντι-α­ρα­βι­κή ει­κό­να στον το­μέ­α της ψυ­χα­γω­γί­ας εκ­φρά­ζε­ται και μέ­σα α­πό την πο­λι­τι­κή της Α­με­ρι­κής”.

Η ε­βρα­ϊ­κή ε­πιρ­ρο­ή στο Χόλ­λυ­γου­ντ


Οι αρ­νη­τι­κές ει­κό­νες που πλά­θει το Χόλ­λυ­γου­ντ για τους Ά­ρα­βες δεν εκ­πλήσ­σουν πλέ­ον, ε­ξαι­τί­ας του κυ­ρί­αρ­χου ρό­λου που παί­ζουν οι Ε­βραί­οι και οι άλ­λοι υ­πο­στη­ρι­κτές του Σιω­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος στο Χόλ­λυ­γου­ντ. Στην με­λέ­τη του, του 1988, “Μια καθ’ ό­λα δι­κή τους αυ­το­κρα­το­ρί­α: Πώς οι Ε­βραί­οι ε­φη­ύ­ραν το Χόλ­λυ­γου­ντ”, ο Εβραί­ος συγ­γρα­φέ­ας Νηλ Γκά­μπλερ (Neal Gabler) υ­πο­στη­ρί­ζει πως οι Ε­βραί­οι ί­δρυ­σαν ό­λα τα με­γά­λα α­με­ρι­κά­νι­κα στού­ντιο ται­νιών συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των Columbia, Metro Goldwyn Mayer, Warner Brothers, Paramount, Universal και Twentieth Century Fox.


Η α­με­ρι­κα­νι­κή βιο­μη­χα­νί­α ται­νιών –γρά­φει ο Γκά­μπλερ4– ι­δρύ­θη­κε… και λει­τούρ­γη­σε α­πό Ε­βραί­ους της Α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης… Ό­ταν δε οι ο­μι­λού­σες ται­νί­ες κυ­ριάρ­χη­σαν στη βιο­μη­χα­νί­α, το Χόλ­λυ­γου­ντ δέ­χθη­κε ει­σβο­λή α­πό έ­να πλή­θος Ε­βραί­ων συγ­γρα­φέ­ων, που προ­έρ­χο­νταν κυ­ρί­ως α­πό την Α­να­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη. Τα πιο ση­μα­ντι­κά πρα­κτο­ρεί­α η­θο­ποιών τα δια­χει­ρί­ζο­νταν Ε­βραί­οι. Ε­βραί­οι δι­κη­γό­ροι δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νταν τις πε­ρισ­σό­τε­ρες υ­πο­θέ­σεις και Ε­βραί­οι για­τροί πρό­σφε­ραν βο­ή­θεια στους α­σθε­νείς του κλά­δου.


Και πά­νω απ’ ό­λα, πα­ρή­γα­γαν τις ται­νί­ες… Ό­λα αυ­τά, ώ­θη­σαν τον F. Scott Fitzgerald να χα­ρα­κτη­ρί­σει το Χόλ­λυ­γου­ντ ε­πι­κρι­τι­κά ως “έ­να ξε­φά­ντω­μα για τους Ε­βραί­ους, και μια τρα­γω­δί­α για τους μη Ε­βραί­ους”
5. Μό­λις οι Ε­βραί­οι κυ­ριάρ­χη­σαν στις “ται­νί­ες”, α­πο­κτή­σα­με έ­να πρό­βλη­μα στον κι­νη­μα­το­γρά­φο οι συ­νέ­πειες του ο­ποί­ου δεν εί­ναι α­κό­μα ο­ρα­τές. Στην ε­ξο­νυ­χι­στι­κή με­λέ­τη του “Ιε­ροί δε­σμοί: Μια ι­στο­ρί­α των Ε­βραί­ων”, το 1994, ο κα­θη­γη­τής του πα­νε­πι­στη­μί­ου της Νέ­ας Υόρ­κης, Νόρ­μαν Κά­ντορ (Norman F. Cantor), κα­τέ­δει­ξε ό­τι η πα­ρα­γω­γή και δια­κί­νη­ση ται­νιών του Χόλ­λυ­γου­ντ “κυ­ριαρ­χού­νταν σχε­δόν ο­λο­κλη­ρω­τι­κά α­πό με­τα­νά­στες Ε­βραί­ους τα πρώ­τα πε­νή­ντα χρό­νια και συ­νε­χί­ζει α­κό­μα να κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό τους ί­διους στα α­νώ­τα­τα κλι­μά­κια.


Ο τε­λευ­ταί­ος μη ε­βρα­ϊ­κός προ­μα­χώ­νας του Χόλ­λυ­γου­ντ, το στού­ντιο της Disney, πε­ρι­ήλ­θε υ­πό τη διοί­κη­σή τους στις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1990”6. Ο Ε­βραί­ος ι­στο­ρι­κός και δη­μο­σιο­γρά­φος Τζό­να­θαν Γκόλ­ντμπερ­γκ (Jonathan J. Goldberg) γρά­φει το 1996, στην ε­πι­σκό­πη­σή του “Ε­βρα­ϊ­κή ι­σχύς: Στο ε­σω­τε­ρι­κό του Α­με­ρι­κα­νο-Ε­βρα­ϊ­κού οι­κο­δο­μή­μα­τος”: η α­ντι­προ­σώ­πευ­ση των Ε­βραί­ων στα ΜΜΕ φτά­νει σε πο­λύ υ­ψη­λά πο­σο­στά συ­γκρι­τι­κά με τη συμ­με­το­χή τους στον πλη­θυ­σμό.7 [ ]


Το Χόλ­λυ­γου­ντ, στο τέ­λος του 20ού αιώ­να, πα­ρα­μέ­νει πά­ντα μια βιο­μη­χα­νί­α με σα­φή ε­θνι­κό προσ­διο­ρι­σμό. Στην ου­σί­α, ό­λοι οι διευ­θυ­ντές στα με­γά­λα στού­ντιο εί­ναι ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής. Το ί­διο ι­σχύ­ει για τους συγ­γρα­φείς, τους πα­ρα­γω­γούς, και, σε μι­κρό­τε­ρο βαθ­μό, για τους σκη­νο­θέ­τες (σε μια πρό­σφα­τη με­λέ­τη για τις κο­ρυ­φαί­ες ε­μπο­ρι­κές ται­νί­ες, το πο­σο­στό της συμ­με­το­χής τους φτά­νει το 59%). Η ι­σχύς τους σε μια α­πό τις πιο κερ­δο­φό­ρες και α­πο­δο­τι­κές βιο­μη­χα­νί­ες της Α­με­ρι­κής τους δί­νει με­γά­λη πο­λι­τι­κή δύ­να­μη. Α­πο­τε­λούν μια βα­σι­κή πη­γή χρη­μά­των για τους Δη­μο­κρα­τι­κούς υ­πο­ψη­φίους. Ο ά­τυ­πος πα­τριάρ­χης της βιο­μη­χα­νί­ας, ο πρό­ε­δρος της MCA Λιου Βά­ι­σμαν (Lew Weis­serman), διο­χε­τεύ­ει τα τε­ρά­στια α­πο­θέ­μα­τα του κύ­ρους του στην πο­λι­τεια­κή και την ο­μο­σπον­δια­κή πο­λι­τι­κή.


Τα διευ­θυ­ντι­κά στε­λέ­χη του Χόλ­λυ­γου­ντ χαι­ρέ­τη­σαν με εν­θου­σια­σμό την ί­δρυ­ση του Ισ­ρα­ήλ το 1948.
Στις δε­κα­ε­τί­ες που α­κο­λού­θη­σαν, το Χόλ­λυ­γου­ντ προ­βάλ­λει συ­χνά μια ω­μή και βάρ­βα­ρη ει­κό­να των Α­ρά­βων. Δια­δη­λώ­νο­ντας την υ­πο­στή­ρι­ξή τους προς το Ισ­ρα­ήλ και την α­ντί­θε­σή τους προς τον Α­ρα­βι­κό και τον Μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο που έ­χουν α­ντι­τα­χθεί με σθέ­νος στο ε­πι­θε­τι­κό σιω­νι­στι­κό κρά­τος, το Χόλ­λυ­γου­ντ α­νέ­πτυ­ξε έ­να ι­διαί­τε­ρο κι­νη­μα­το­γρα­φι­κό εί­δος που α­φο­ρά την Α­ρα­βο-ισ­ρα­η­λι­νή σύ­γκρου­ση. Σ’ αυ­τό το πνεύ­μα πα­ρή­χθη­σαν α­να­ρίθ­μη­τες ται­νί­ες “κα­λών-κα­κών” τα τε­λευ­ταί­α 50 χρό­νια, οι ο­ποί­ες πε­ρι­γρά­φουν με α­πλου­στευ­τι­κό τρό­πο τους Ισ­ρα­η­λι­νούς ως κα­λούς και δί­καιους ν’ α­ντι­με­τω­πί­ζουν τους α­να­ξιό­πι­στους και βάρ­βα­ρους Ά­ρα­βες.


Μό­νο κα­τά τη διάρ­κεια της δε­κα­ε­τί­ας του 1960, πα­ρή­χθη­σαν του­λά­χι­στον 10 τέ­τοιες με­γά­λες ται­νί­ες.9 Σ’ αυ­τές τις ται­νί­ες οι ισ­ρα­η­λί­τες και οι α­με­ρι­κα­νοί φί­λοι τους συ­χνά α­πο­δί­δο­νται α­πό δη­μο­φι­λείς και ό­μορ­φους α­με­ρι­κα­νούς η­θο­ποιούς ε­βρα­ϊ­κής κα­τα­γω­γής, σαν τους Πωλ Νιού­μαν, Τό­νυ Κέρ­τις, Κερ­κ Ντά­γκλας, ό­πως ε­πί­σης και α­πό εμ­φα­νί­σι­μους μη Ε­βραί­ους η­θο­ποιούς ό­πως οι Γιούλ Μπρί­νερ, Τζον Γουέ­ιν, Τζέ­ιν Φό­ντα, Φράν­κ Σι­νά­τρα, Τσάρ­λτον Ή­στον, Τζωρ­τζ Πέ­παρ­ντ, Ροκ Χά­τσον, Σαλ Μι­νέ­ο και Άρ­νολ­τ Σβαρ­τσε­νέ­γκερ. Οι Ά­ρα­βες, προ­φα­νώς, πα­ρου­σιά­ζο­νται, εκ μη­χα­νι­κής συ­νη­θεί­ας, ω­μοί, κυ­νι­κοί και ά­σχη­μοι.


Κα­τά τη διάρ­κεια μιας δια­φη­μι­στι­κής συ­νέ­ντευ­ξης για την ται­νί­α της “Rollover” το 1981, στην ο­ποί­α οι “Ά­ρα­βες” κα­τα­στρέ­φουν το πα­γκό­σμιο οι­κο­νο­μι­κό σύ­στη­μα, η η­θο­ποιός Τζέ­ιν Φό­ντα, “η προ­ο­δευ­τι­κή α­ρι­στε­ρί­στρια” του ’60, ε­ξέ­φρα­σε αυ­θόρ­μη­τα τη δι­κιά της φα­να­τι­κή α­ντί­λη­ψη για τους Ά­ρα­βες: “Το να μη φο­βό­μα­στε τους Ά­ρα­βες ση­μαί­νει ό­τι πρέ­πει να κοι­τα­χτού­με σε για­τρό. Έ­χουν μια στρα­τη­γι­κή ι­σχύ την ο­ποί­α στρέ­φουν ε­να­ντί­ον μας. Εί­ναι α­στα­θείς, φο­ντα­με­ντα­λι­στές, τύ­ραν­νοι, μι­σο­γύ­νη­δες και ε­χθροί της ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­ας.”10


Στην ται­νί­α “Έ­ξο­δος” (1960), κτη­νώ­δεις Ά­ρα­βες σκο­τώ­νουν μια ό­μορ­φη 15χρο­νη Ε­βραιο­πού­λα που υ­πο­δύ­ε­ται η Jill Hayworth. Στο “Cast a giant shadow” (1966), Ά­ρα­βες κο­ρο­ϊ­δεύ­ουν και γε­λούν, κα­θώς πυ­ρο­βο­λούν μια ισ­ρα­η­λι­νή ε­γκλω­βι­σμέ­νη σ’ έ­να φορ­τη­γό. Στο “Δί­κτυο” (1976), μια ται­νί­α βρα­βευ­μέ­νη με 4 Ό­σκαρ, πα­ρου­σιά­ζε­ται μια σταυ­ρο­φό­ρος σχο­λιά­στρια ει­δή­σε­ων να προ­ει­δο­ποιεί ό­τι οι Ά­ρα­βες, “οι ο­πι­σθο­δρο­μι­κοί φα­να­τι­κοί”, ε­λέγ­χουν τις Η.Π.Α. Στην “Μαύ­ρη Κυ­ρια­κή” (1977), ο Ισ­ρα­η­λι­νός εί­ναι ο ή­ρω­ας, ε­νώ οι Ά­ρα­βες εί­ναι οι κα­κούρ­γοι και οι τρο­μο­κρά­τες που θέ­λουν να σκο­τώ­σουν τους θε­α­τές της Υ­περ­σφαί­ρας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του πρό­ε­δρου των Η.Π.Α. Στο “Δύ­να­μη Δέλ­τα” (1986), τον “Α­τσα­λέ­νιο Α­ε­τό” (1986) και το “Θά­να­τος πριν την Α­τί­μω­ση”, το Χόλ­λυ­γου­ντ δεί­χνει στους θε­α­τές πώς να λει­τουρ­γή­σουν α­πο­φα­σι­στι­κά ε­νά­ντια σε κοι­νούς, βρώ­μι­κους, υ­πάν­θρω­πους Ά­ρα­βες τρο­μο­κρά­τες. Στο “Αλ­λα­ντίν”, ται­νί­α κι­νου­μέ­νων σχε­δί­ων της Disney(1992), το τρα­γού­δι της ται­νί­ας πα­ρου­σιά­ζει την Α­ρα­βί­α ως βαρ­βα­ρι­κή. (“Εί­ναι βάρ­βα­ρη αλ­λά εί­ναι η πα­τρί­δα”). Στ’ “Α­λη­θι­νά Ψέμ­μα­τα” (1994), έ­νας Ά­ρα­βας τρο­μο­κρά­της με πυ­ρη­νι­κά ό­πλα πρέ­πει να ε­ξο­ντω­θεί. Στην “Executive Decision” (1996), και πά­λι μια ο­μά­δα Α­ρά­βων α­γω­νι­στών πραγ­μα­το­ποιεί α­ε­ρο­πει­ρα­τεί­α σε α­με­ρι­κα­νι­κό α­ε­ρο­πλά­νο, ε­νώ στο “Kazaam” (1996) έ­νας Ά­ρα­βας δο­λο­φό­νος κι έ­να μαύ­ρο τζί­νι α­πο­λαμ­βά­νουν μια “πα­ρα­δο­σια­κή α­ρα­βι­κή λι­χου­διά”, έ­να πιά­το α­πό μά­τια κα­τσι­κιών.


Πιο πρό­σφα­τες ται­νί­ες με αρ­νη­τι­κές ει­κό­νες Α­ρά­βων ή μου­σουλ­μά­νων εί­ναι οι: “Ό­χι χω­ρίς την κό­ρη μου” και το “Η Πο­λιορ­κί­α”. Στο “Η Πο­λιορ­κί­α” οι μου­σουλ­μά­νοι ε­πι­χει­ρούν μια βομ­βι­στι­κή εκ­στρα­τεί­α ε­να­ντί­ον α­θώ­ων Α­με­ρι­κανών. Σαν α­πά­ντη­ση, οι ο­μο­σπον­δια­κές αρ­χές κη­ρύσ­σουν στρα­τιω­τι­κό νό­μο και διε­νερ­γούν μα­ζι­κές συλ­λή­ψεις μου­σουλ­μά­νων και Α­ρά­βων σ’ ό­λες τις Η.Π.Α.


* Ο συγ­γρα­φέ­ας του άρ­θρου κα­τά­γε­ται α­πό τη Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α και ζει στην Κα­λι­φόρ­νια ό­που ερ­γά­ζε­ται ως πα­νε­πι­στη­μια­κός. Το κεί­με­νό του, που πα­ρα­θέ­του­με συ­ντο­μευ­μέ­νο, δη­μο­σιεύ­τη­κε για πρώ­τη φο­ρά στο Journal of Historical Review, τόμ. 17, αρ. 6, Σε­πτέμ­βριος/Ο­κτώ­βριος 1998, σσ. 2-9.
Με­τά­φρα­ση: Βαγ­γέ­λης Πα­τσός


Aπόσπασμα απο άρθρο του Αρδην τ.35.
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !
Απάντηση

Επιστροφή στο “Το παγκόσμιο δίχτυ του Σιωνισμού”

cron