1. Πλίνιος (23-79)
2. Ιώσηπος (36-98 γράφει το 93)
3. Τάκιτος (50-120)
4. Πλίνιος Σεκούνδος (γράφει 111)
5. Τραϊανός αυτοκράτορας (γράφει 112)
6. Επίκτητος (120)
7. Αδριανός αυτοκράτορας (γράφει 121)
8. Σουητώνιος (γράφει 117-160)
9. Αντωνίνος Πίος αυτοκράτορας (137-161)
10. Απουλήιος (γράφει 137-161)
11. Μάρκος Αυρήλιος αυτοκράτορας
12. Λουκιανός (γράφει 165-167)
13. Κέλσος (γράφει 177-178)
14. Συστρατιώτης του Χριστιανού Αλεξαμενού (193-211)
15. Δίων Κάσσιος (γράφει 211-230)
16. Αΐλιος Σπαρτιανός (γράφει 284-305)
17. Aΐλιoς Λαμπρίδιος (γράφει 284-305)
18. Γαλλιηνός αυτοκράτορας (γράφει 260)
19. Αμέλιος (210-280)
20. Αυρηλιανός αυτοκράτορας (γράφει 273-275)
21. Φλάβιος Βοπίσκος (γράφει 284-305)
22. Διοκλητιανός αυτοκράτορας (γράφει 303)
23. Μαξιμιανός αυτοκράτορας (γράφει 303)
24. Πορφύριος (γράφει 300-310)
25. Γαλέριος αυτοκράτορας (γράφει 305-311)
26. Μαξιμίνος Δάια αυτοκράτορας (307-313)
27. Σαβίνος (307-311)
28. Πλαστογράφος επικρατείας Μαξιμίνου (311-313)
29. Λικίνιος αυτοκράτορας (308-323· γράφει 311· 313)
30. Κωνσταντίνος αυτοκράτορας (γράφει 311· 313)
31. Ιουλιανός αυτοκράτορας (361-363)
32. Λιβάνιος (314-393)
33. Αμμιανός Μαρκελλίνος (332-400)
34. Ευνάπιος (γράφει 400-414)
35. Ζώσιμος (γράφει 415-450)
36. Ανεπίγραφα ή ψευδεπίγραφα.
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
Πλίνιος
Ο Πλίνιος είχε σαν πηγές του 500 περίπου Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, των οποίων διάβασε συνολικώς 2.000 βιβλία, κι ο ίδιος υπολογίζει τα επί μέρους θέματα του έργου του σε 20.000. Στο βιβλίο 30, μιλώντας για ειδή της μαγείας, έχει και την περί Ιησού Χριστού μαρτυρία του, που είναι η αρχαιότερη από τις εξωχριστιανικές. Γράφει:
«Est et alίa magices factio a Mose et Ioanne et Iesu ac Iudaeis pendens, sed multis millibus annorum post Ζοroastrem»
Υπάρχει κι άλλη αίρεσι της μαγείας που κατάγεται από το Μωυσή και τον Ιωάννη και τον Ιησού και τους Ιουδαίους, αλλά πολλές χιλιάδες χρόνια μετά το Ζωροάστρη.
Ιώσηπος Ιουδαίος
Ο Εβραίος Ιώσηπος γεννήθηκε το 36 μΧ., όταν δηλαδή η Χριστιανική Εκκλησία μόλις είχε ιδρυθή άπό τους μαθητάς του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, και πέθανε το 98. Στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία του ο Ιώσηπος αναφέρεται μία φορά στον Ιωάννη βαπτιστή και μία στον Ιάκωβο τον αδελφό του Κυρίου, στα βιβλία 18 και 20 αντιστοίχως. Στην αναφορά του Ιακώβου κατονομάζει και το Χριστό παραθέτω και τα δυο χωρία.
Α
116. Μερικοί δε Ιουδαίοι πίστευαν ότι το στρατό του Ηρώδoυ τον κατέστρεψε ο Θεός, κι ότι πολύ δίκαια τον τιμωρούσε εξ αιτίας του Ιωάννου του λεγομένου βαπτιστού.
Β
200. …συγκαλεί λοιπόν συνέδριο κριτών και στήνει μπροστά τους τον αδελφότου Ιησού του λεγομένου Χριστού, Ιάκωβος τ' όνομά του, και μερικούς άλλους και με την κατηγορία ότι παρανόμησαν τους παρέδωσε να λιθοβοληθούν.
Τάκιτος
Ο Τάκιτος (Publίus Comelius Tacitus), που πέθανε ανάμεσα στα έτη 115 και 117, πρώτα ρήτορας κι έπειτα ιστορικός, σαν ιστορικός θεωρείται ο σπουδαιότερος των Ρωμαίων λέγεται ο Ρωμαίος Θουκυδίδης.
Γράφει:
a. Annales 15,44
Στην ιστορία του Νέρωνος, όταν ιστορεί πως ο αυτοκράτορας αυτός κατηγορούνταν από το Ρωμαϊκό λαό ότι αυτός έκαψε τη Ρώμη, κατονομάζει το Χριστό και τους Χριστιανούς γράφοντας τα εξής: Αλλ' ούτε με καμμιά ανθρώπινη δύναμι ούτε με τις γενναιοδωρίες του αυτοκράτορος ή τις εξιλαστήριες θυσίες στο θεό υποχωρούσε η δυσφήμησι, ώστε να μην πιστεύεται ότι ο εμπρησμός είχε διαταχθή. Για να σβήση λοιπόν ο Νέρων τη φήμη, διοχετεύει ύπουλα την ιδέα, ότι αίτιοι είναι αυτοί που ήταν μισητοί για τα αισχρά έργα τους και ο λαός τους αποκαλούσε Χριστιανούς και τους βασανίζει με σκληρότατα βασανιστήρια. Ο εισηγητής αυτής της ονομασίας Χριστόςκαταδικάστηκε σε θάνατο από τον προκουράτορα Πόντιο Πιλάτο επί της βασιλείας του Τιβερίου.
b. Historiae, 5 (frgm. 2)
Στην Ιστορία του Βεσπασιανού, όταν ιστορεί πως ο γιός και διάδοχος εκείνου στρατηγός Τίτος κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και το ναό της το 70 μ.χ., κατονομάζει τους Χριστιανούς γράφοντας τα εξής κατά την περιληπτική απόδοσι του Σουλπικίου Σεβήρου.
«…ο ίδιος ο Τίτος έκριναν ότι έπρεπε να γκρεμίση κυρίως ο ναός αυτός, με τον οποίο εξυψώνεται η θρησκεία των Ιουδαίων και των Χριστιανών διότι οι θρησκείες αυτές, αν και εχθρικές μεταξύ τους, εν τούτοις ξεκίνησαν από τους ίδιους αρχηγούς. οι Χριστιανοί βγήκαν από τους Ιουδαίους αν καταστραφή η ρίζα, εύκολα θ' αφανιστή το φυτό…».
Πλίνιος Σεκούνδος
Ο Πλίνιος Σεκούνδος (Gaίus Plinius Caecilius Secundus), ανεψιός του πρεσβυτέρου Πλινίου, φίλος του Τακίτου, κι ευνοούμενος του αυτοκράτορος Τραϊανού, χρημάτισε ανθύπατος της Βιθυνίας με έδρα την Προύσα κατά τα έτη 111-112. το 111 έγραψε από την Προύσα και την προς Τραϊανόν επιστολή του εκείνη, στην οποία γράφει πολλά κι ενδιαφέροντα για τους διωκομένους Χριστιανούς.
Γράφει:
Γάιος Πλίνιος προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό.
1. Έχω τη συνήθεια, κύριε, να σου αναφέρω όλα εκείνα, για τα οποία αμφιβάλλω. διότι ποιος άλλος μπορεί να με κατευθύvn καλλίτερα, όταν βρίσκωμαι σε αμηχανία, ή να με διδάξη καλλίτερα, όταν δεν ξέρω; ποτέ δεν παραβρέθηκα σε δίκες Χριστιανών γι' αυτό και δεν ξέρω πως και μέχρι ποιού σημείου τιμωρούνται συνήθως ή ανακρίνονται. 2. Και δεν ήταν μικρή η αμφιβολία μου, αν πρέπει να γίνεται καμμία διάκρισι ηλικιών, ή να μη διακρίνωνται καθόλου οι ανήλικοι από τους ώριμους αν πρέπει να τους χαρίζεται ευκαιρία μετανοίας, ή αν δεν πρέπει να γλιτώνη με την αποσκίρτησί του αυτός που οπωσδήποτε υπήρξε Χριστιανός αν το όνομα καθ' εαυτό δεν συνεπάγεται μομφή, ή αν οι μομφές που προσάπτονται στο όνομα συνεπάγονται ποινές….».
Τραϊανός
Ο αυτοκράτορας Τραϊανός (Marcus Ulpius Traianus) (98-117) κατά το έτος 112 απάντησε στην προηγούμενη επιστολή του Πλινίου Σεκούνδου με την εξής επιστολή.
Τραϊανός προς τον Πλίνιο.
1. Ακολούθησες, Σεκούνδε μου, τη μέθοδο που έπρεπε για τον έλεγχο των κατηγοριών εις βάρος αυτών που σου καταγγέλθηκαν ως Χριστιανοί, διότι γενικά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθή σαν κάτι εξιχνιασμένο….
Επίκτητος
Ο Επίκτητος γεννήθηκε στη Φρυγία από γονείς δούλους. επί Νέρωνος σαν απελεύθερος έγινε στωικός φιλόσοφος και δίδασκε στη Ρώμη. Στη ζωή του μιμούνταν τον Ξενοφώντα και γι' αυτό λεγόταν Ξενοφών νέος. Έγραψε όπως ο Ξενοφών έργα ιστορικά, φιλοσοφικά, και ποικίλα. Στο εκτεταμένο έργοΕπικτήτου διατριβαί, σ' ένα κεφάλαιο του Δ' βιβλίου μνημονεύει και τους Χριστιανούς, που δέχονται να πεθάνουν για την πίστι τους, αλλά τους λέει με το σκωπτικό όνομα Γαλιλαίοι πρώτος αυτός.
Αδριανός
Ο αυτοκράτορας Αδριανός (117-138), θετός γιός και διάδοχος του Τραϊανού, έλαβε μια επιστολή από τον ανθύπατο της Ασίας Σερήνιο Γρανιανό (Serenius Granianus), που έδρευε στην Έφεσο, με περιεχόμενο παραπλήσιο προς εκείνο της επιστολής του ανθυπάτου Πλινίου Σεκούνδου προς τον Τραϊανό, και το 121 απάντησε με την περί Χριστιανών επιστολή - διάταγμά του.
Γράφει:
Αδριανός προς το Μινούκιο Φουνδανό.
Πήρα μια επιστολή που έγραψε σ' εμένα ο προκάτοχός σου Σερήνιος Γρανιανός, άντρας λαμπρότατος και δεν κρίνω καλό να προσπεράσω την αναφορά (του) με σιγή, τόσο για να μην αναστατώνωνται οι αθώοι όσο και για να μη δίνεται στους συκοφάντες η ευχέρεια να κακουργούν. έτσι αν οι επαρχιώτες μπορούν να παρουσιάσουν σαφείς και συγκεκριμένες κατηγορίες κατά των Χριστιανών και να τις στηρίξουν μπροστά στο δικαστικό βήμα, δεν τους απαγορεύω να το κάνουν δεν τους επιτρέπω όμως πάνω σ' αυτό το θέμα να χρησιμοποιούν μόνο απαιτήσεις και φωνασκίες.
Σουητώνιος
Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquil1us Suetonius) ήταν αρχιγραμματεύς της αυτοκρατορικής γραμματείας του Αδριανού (magister epistularum) γύρω στο 120. Σαν ιστορικός είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Στο σωζόμενο ιστορικό έργο του Βίοι των Καισάρων σε δυο διαφορετικά χωρία, κατονομάζει μία φορά τοΧριστό και μία τους Χριστιανούς, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται ότι τα δυο έχουν μεταξύ τους κάποια σχέσι.
α'. Βίος Κλαυδίου
«Εξώρισε από τη Ρώμη τους Ιουδαίους, διότι έκαναν συνεχώς ταραχές με υποκινητή το Χρήστο».
β'. Βίος Νέρωνα
Στον βίο του Νέρωνος, ο Σουητώνιος κατονομάζει τους Χριστιανούς(Christiani), τους οποίους θεωρεί κακοποιούς. γράφει ότι ο Νέρων, ανάμεσα στα λίγα καλά έργα που έκανε, καθάρισε τη Ρώμη από τους Χριστιανούς εξοντώνοντάς τους. Τσάκισε τους Χριστιανούς με θανατικές καταδίκες, μια ράτσα ανθρώπων που άνηκαν σε μια νέα και κακοποιό δεισιδαιμονία.
Απουλήιος
Ο Απουλήιος (Lucius Apuleius) γεννήθηκε στη Νουμιδία (Αλγερία) της Αφρικής γύρω στο 120 και μετά από σπουδές γνώρισε καλά την ελληνική και τη λατινική γλώσσα, στην οποία και έγραψε λίγα έργα και μία Απολογία η οποία στα χειρόγραφα επιγράφεται και Περί μαγείας, διότι κυρίως προσπαθεί ν' αποδείξη ότι δεν είναι μάγος.
Γράφει:
«...Εγώ θα ήμουν ο Καρμέντας εκείνος ή ο Δαμιγέρων ή ο Ιησούς ή ο Mωυσής ή ο Ιωάννης ή ο Απολλόβηξ ή ο ίδιος ο Δάρδανος ή οποιοσδήποτε άλλος φημίστηκε ανάμεσα στους μάγους μετά το Ζοροάστρη …».
Μάρκος Αυρήλιος
Γράφει:
«…σεις δε, εκτός τού ότι όλο τον καιρό φαίνεστε βυθισμένοι στην άγνοια, παραμελείτε και τους άλλους θεούς και τη λατρεία του αθανάτου. και μάλιστα τους Χριστιανούς που τον λατρεύουν τους καταδιώκετε και τους τιμωρείτε μέχρι θανάτου...»
«… κι αν κάποιος επιμένη να ενοχλή έναν τέτοιο σαν τέτοιο (= σα Χριστιανό), εκείνος που υφίσταται την καταγγελία ν' απαλλάσσεται απ' αυτή, ακόμη κι αν αποδεικνύεται ότι είναι τέτοιος (=Χριστιανός), εκείνος δε που τον καταγγέλλει να προσάγεται σε δίκη σαν ένοχος…».
Ακολούθως παρουσιάζουμε αποσπάσματα από το μοναδικό έργο «ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ- Είναι άραγε αξιόπιστα;» του Καθηγητή Πανεπιστημίου F.F. Bruce (εκδόσεις ΠΕΡΓΑΜΟΣ) :
Ο πρώτος Εθνικός συγγραφέας που μας ενδιαφέρει είναι καθώς φαίνεται, ο Θαλλός, ο οποίος γύρω στο 52 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προσπαθώντας να περιγράψει την ιστορία της Ελλάδας και τις σχέσεις με την Ασία, απ' τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τις μέρες του [Τα εκτεταμένα αποσπάσματα αυτού του έργου συγκεντρώθηκαν στο έργο του C. Mueller, Fragmenta Historicum Graecorum III/517επ., και στο έργο του F. Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker, II, B(Βερολίνο, 1929), σελ. 256]. Ο ίδιος έχει ταυτισθεί μ' έναν Σαμαρείτη που είχε το ίδιο όνομα, κι ο οποίος αναφέρεται απ' τον Ιώσηπο (Αρχ. XVIII/6,4) σαν απελεύθερος του Αυτοκράτορα Τιβέριου.
Όμως, ο Ιούλιος ο Αφρικανός, ένας Χριστιανός συγγραφέας, που χρονολογείται γύρω στο 221 μ.Χ., ο οποίος γνώριζε τα έργα του Θαλλού, λέει, μιλώντας για το σκοτάδι που έπεσε επάνω στη γη, στη διάρκεια της Σταύρωσης του Χριστού: «Ο Θαλλός, στο τρίτο βιβλίο των ιστοριών του, εξηγεί το σκοτάδι σαν έκλειψη ηλίου - πράγμα παράλογο κατά τη γνώμη μου». (Φυσικά και ήταν παράλογο, γιατί δεν μπορεί να γίνει έκλειψη ηλίου σε περίοδο που το φεγγάρι είναι γεμάτο, πράγμα που συνέβαινε την εποχή του Πασχαλινού ολόγιομου φεγγαριού, όταν πέθανε ο Χριστός) [Στις «Πράξεις του Πιλάτου» (ΧΙ/12) του τέταρτου αιώνα, δίνεται απ' τους Ιουδαίους μια παρόμοια εξήγηση για το σκοτάδι].
Απ' αυτή την αναφορά του Ιούλιου του Αφρικανού συμπεραίνεται ότι: (α) Η παράδοση των Ευαγγελίων, ή τουλάχιστον η παραδοσιακή ιστορία του Πάθους, ήταν γνωστή στη Ρώμη, σε μη-Χριστιανικούς κύκλους περί τα μέσα του πρώτου αιώνα∙ και (β) ότι οι εχθροί του Χριστιανισμού προσπαθούσαν ν' αρνηθούν αυτή την Χριστιανική παράδοση, δίνοντας μια φυσιοκρατική ερμηνεία στα γεγονότα που αναφέρει[Συγκρ. M. Goguel, Life of Jesus, σελ. 63].
…Όμως, υπάρχει στο Βρεττανικό Μουσείο ένα ενδιαφέρον χειρόγραφο, το οποίο διασώζει το κείμενο μιας επιστολής που γράφτηκε μετά το 73 μ.Χ., αλλά δεν είναι σίγουρο, πόσο χρόνο μετά. Το γράμμα αυτό το έστειλε ένας Σύριος, ονόματι Μάρα Βαρ - Σεραπίων, στο γιο του Σεραπίωνα. Εκείνη την εποχή ο Μάρα Βαρ - Σεραπίων ήταν στη φυλακή, έγραψε όμως στο γιο του για να τον ενθαρρύνει να κυνηγάει τη σοφία, και τόνιζε πως εκείνοι που θανατώνουν σοφούς άνδρες δυστυχούν. Έφερνε σαν παραδείγματα το θάνατο του Σωκράτη, του Πυθαγόρα και του Χριστού:
«Τι κέρδισαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη; Η πείνα κι οι επιδημίες έπεσαν επάνω τους σαν κρίση για το έγκλημα. Τι κέρδισαν οι άνθρωποι της Σάμου καίγοντας τον Πυθαγόρα; Μονομιάς η χώρα τους καλύφθηκε από άμμο. Τι κέρδισαν οι Ιουδαίοι εκτελώντας το σοφό Βασιλιά τους; Αμέσως μετά, το βασίλειό τους αφανίστηκε. Ο Θεός δίκαια εκδικήθηκε το θάνατο των τριών αυτών σοφών ανθρώπων: Οι Αθηναίοι πέθαναν απ' την πείνα. Οι κάτοικοι της Σάμου αφανίστηκαν απ' τη θάλασσα. Οι Ιουδαίοι καταστράφηκαν κι οδηγήθηκαν μακρυά απ' τη γη τους για να ζήσουν διασπαρμένοι. Όμως, ο Σωκράτης δεν πέθανε. Έμεινε ζωντανός στη διδασκαλία του Πλάτωνα. Ούτε ο Πυθαγόρας πέθανε. Ζωντάνεψε στο άγαλμα της Ήρας. Ούτε ο σοφός Βασιλιάς πέθανε. Ζωντανεύει μες τη διδασκαλία Του».
Αυτός ο συγγραφέας δεν μπορεί να είναι Χριστιανός, αλλιώς θα έλεγε πως ο Χριστός είναι ζωντανός, επειδή αναστήθηκε απ' τους νεκρούς. Ήταν κατά πάσα πιθανότητα ένας Εθνικός φιλόσοφος, που πρώτος έκανε αυτό που έγινε αργότερα κοινός τόπος, τοποθέτησε δηλαδή τον Χριστό ανάμεσα στους μεγάλους δασκάλους της αρχαιότητας….
…Όταν η Χριστιανική επιρροή διαδόθηκε με γρήγορο ρυθμό στην Αυτοκρατορία, ένας απ' τους τελευταίους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, ο Μαξιμίνος, δυο χρόνια πριν το διάταγμα του Μιλάνου, προσπάθησε να δυσφημίσει τον Χριστιανισμό, δημοσιεύοντας τις πραγματικές, όπως υποστήριζε, «Πράξεις του Πιλάτου», παρουσιάζοντας τις αρχές του Χριστιανισμού μ' ένα βρώμικο ένδυμα. Αυτές τις «Πράξεις», που ήσαν γεμάτες από προσβλητικά σχόλια για τον Ιησού, έπρεπε να διαβαστούν και ν' απομνημονευθούν από τους μαθητές των σχολείων....
Η ιστορικότητα του Χριστού είναι για τον απροκατάληπτο ιστορικό το ίδιο αξιωματική, όπως και η ιστορικότητα του Ιούλιου Καίσαρα. Δεν είναι ιστορικοί όσοι προπαγανδίζουν τις θεωρίες του «Χριστού-μύθου» (F.F. Bruce Καθηγητής Πανεπιστημίου)
πηγή
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον
www.egolpion.com
ΠΗΓΗ:
http://www.pentapostagma.gr/2012/10/cae ... z2AXkQZhVU
