Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

37
Ο θρήνος των εμπόρων

Αποκ. ΙΗ΄11. Οι θλιβεροί και απαίσιοι έμποροι, οι σκληροί και ασυγκίνητοι, οι κτηνώδεις και απάνθρωποι, οι αδιάφοροι στον ανθρώπινο πόνο, οι τρομεροί αυτοί άνθρωποι με τις πέτρινες καρδιές, κλαίνε. Τί είναι εκείνο που τους συγκινεί; Οχι οι τύψεις συνειδήσεως γιά τα ανομήματά τους, αλλά κλαίνε διότι ο «γόμος», το φορτίο δηλαδή των εμπορευμάτων τους κινδυνεύει να μείνη απούλητο. Κλαίνε, διότι η ακόρεστη άβυσσος της πλεονεξίας τους κινδυνεύει να μείνη χωρίς νέα παράνομα έσοδα. Ο «γόμος», το φορτίο δηλαδή των μύρων, των αρωμάτων, των θυμιαμάτων, του κρασιού, του λαδιού, των ζώων, μένουν νεκρά κι'αζήτητα στην αγορά, χωρίς καμμιά διαπραγμάτευσι. Κανένας δεν αγοράζει δούλους και ιεροδούλους. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για «ρέδας» λέγει. Αι «ρέδαι» ήσαν είδος τετρατρόχων οχημάτων. Μιλώντας για το εμπόριο σωμάτων και ψυχών ανθρώπων, θέλει να τονίση, ότι με το δουλεμπόριο και την σωματεμπορία τους, καταντούσαν εμπόρευμα και τις ψυχές των θυμάτων τους, αφού με τα άνομα μέσα της βίας και της τυραννίας καταργούσαν κάθε έννοια ελευθερίας και ηθικής στους αδυνάτους, τους οποίους έβλεπον, βλέπουν και θα βλέπουν οι ασεβείς έμποροι, σαν πράγμα εμπορεύσιμο και μέσο πλουτισμού.

Αποκ ΙΗ΄14. Και τα οπωρικά που επιθυμούσε η ψυχή σου, της λέγει, χάθηκαν από σένα πλέον. Χάθηκαν πιά για σένα όλα τα πολυτελή, τα νόστιμα και τα πολυδάπανα. Έφυγαν από σένα όλα αυτά και δεν πρόκειται να τα βρής πλέον. Συγκλονίζονται οι έμποροι στον χαμό τόσου πλούτου. Πόνος οδυνηρός σφίγγει την καρδιά τους καθώς σκέφτονται ότι παρόμοια τιμωρία τους προσμένει κι'εκείνους. Η απόλυτη έννοια της καταστροφής ανταποκρίνεται στην καταστροφή της πόλεως του Αντιχρίστου περί το τέλος του κόσμου. Και ο θρήνος των εμπόρων, πιό πολύ ταιριάζει για τους εσχάτους καιρούς. Τότε οι έμποροι γεμάτοι αγωνία θα διαπιστώνουν, ότι ο πλούτος, που φαινόταν ισχυρός και λαμπρός, θα αποδεικνύεται φωτιά καταστροφής και τιμωρίας. Τότε το συνταρακτικό ερώτημα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού «Τί γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίση την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθ. Ιστ΄26) θα φέρη τρόμο στους βασιλείς και στους εμπόρους.

Αποκ. ΙΗ΄17. Ακολουθεί τώρα ο θρήνος των ναυτικών εκείνων που διενεργούσαν το διαμετακομιστικό εμπόριο μετά της κοσμοκράτειρας Ρώμης. Και ο θρήνος τούτος είναι θρήνος για απώλεια συμφερόντων. Κλαίνε λοιπόν τώρα με την σειρά τους και οι ναυτικοί, αλλά ποιοί είναι αυτοί οι ναυτικοί; Είναι κατ'αρχήν μια μεγάλη κατηγορία εφοπλιστών και οργανωτών εμπορίου προς την Βαβυλώνα --Ρώμη. Δεν είναι μόνο οι μεροκαματιάρηδες ναυτικοί, εκείνοι δηλαδή που εργάζονται σαν εργάτες στις θάλασσες, υπηρετώντας στα πλοία, αλλ'ειδικώτερα είναι κι'εκείνοι που έχουν ιδιοκτησία τα καράβια, είναι και οι έμποροι, οι εφοπλισταί, που ναυλώνουν τα εμπορικά σκάφη. Είναι εκείνοι που θησαυρίζουν από το εμπόριο των πολυτίμων υλικών αγαθών. Τώρα θρηνούν την οικονομική τους ζημία. Με το «Τίς ομοία τη πόλει» τονίζεται το μέγεθος της ζημίας τους και το μέγεθος της καταστροφής της πόλεως. «Τίς όμοιος τω θηρίω;» έλεγαν οι οπαδοί του Αντιχρίστου, θαυμάζοντες κάθε Αντίχριστο δύναμι. Τώρα οι θαυμασταί της Αντιχρίστου Ρώμης, που είναι τρόπον τινά και εικών του θηρίου, βλέπουν το ίνδαλμά τους αυτό να τσακίζεται και να καίγεται. Μέσα σε μιά ώρα, έγινε τόπος έρημος, τόπος μαρτυρικός, ανυπόφορος. Τόπος όπου αναδίδονται οσμές καιομένων σωμάτων και πραγμάτων. Πρέπει να προσθέσωμεν, ότι δια μέσου των αιώνων, η εικόνα της συντριβής αντιχρίστων πόλεων θα επαναλαμβάνεται, όπως θα επαναλαμβάνεται και ο θρήνος εκείνων που εξ'αιτίας της καταστροφής των θα έχουν οικονομικές ή άλλες απώλειες.
Αποκ. ΙΗ΄20. Ευφρανθήτε οι Άγιοι, που βρίσκεσθε στον ουρανό, οι απόστολοι και οι προφήτες, διότι δίκασε ο Θεός την αμαρτωλή πόλι και η τιμωρία της είναι απόδοσις δικαιοσύνης. Το «ευφραίνεσθε επ'αυτή» είναι συνέχεια της ουράνιας φωνής προς τους εν ουρανώ πιστούς πλέον. Διότι όλοι αυτοί, δεν συνθηκολόγησαν ούτε με την παλαιάν, ούτε με την νέαν Βαβυλώνα. Δεν γονάτισαν ούτε στον Βάαλ, ούτε στα πάσης φύσεως και ονόματος είδωλα, αλλά κήρυξαν την αληθινή πίστι. Λέγοντας, λοιπόν, «άγιοι» η ουράνια φωνή, εννοεί όλους τους ιερούς άνδρας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Και εκπρόσωποι αυτής, για μεν την Π. Διαθήκην είναι οι προφήτες για δε την Καινήν Διαθήκην οι Απόστολοι. Δεν τους καλεί σ'ευφροσύνη χαιρεκακίας για τις συμφορές αλλά τους καλεί με φλογερή επιθυμία να χαρούν στην διακοπή της αμαρτίας.


Αποκ. ΙΗ΄21. Και ένας δυνατός άγγελος, λέγει σήκωσε ένα μεγάλο βαρύ λιθάρι σαν μυλόπετρα και το έρριξε ορμητικά στην θάλασσα, λέγοντας, «νά, έτσι με τέτοια ορμή θα κτυπηθή η Βαβυλώνα --Ρώμη, αυτή η μεγάλη πόλις και δεν θα υπάρξη πλέον. Θα χαθή». Εδώ θέλει να φανερώση το ταχύ, το οριστικό και ανεπανόρθωτο της καταστροφής της πρωτευούσης της ειδωλολατρίας. Θέλει να υπογραμμίση τον καταποντισμό κάθε Βαβυλώνος και κυρίως της πρωτευούσης του Αντιχρίστου κατά τους εσχάτους καιρούς.
Αποκ. ΙΗ΄23. Και φώς λυχναριού δεν θα φανή στα χαλάσματά σου λέγει. Και χαρμόσυνη φωνή γαμπρού και νύφης δεν θ'ακουσθούν στον τόπο σου. Διότι οι αχόρταγοι έμποροί σου, οι αδίστακτοι εκμεταλλευτές, πλουτοκράτορες, ήταν δυνάστες της οικουμένης. Διότι με τα σατανικά μαγικά σου, με τα αμαρτωλά έργα της μαγείας και της γοητείας σου, πλανήθηκαν και παρασύρθηκαν στην εξαχρείωσι όλα τα έθνη. Και διότι μέσα σ'αυτήν την αμαρτωλή Βαβυλώνα, βρέθηκαν αίματα προφητών, αγίων και όλων των μαρτύρων, που σφάγηκαν στην γή για την πίστι του Αρνίου --Χριστού.


Τρείς λοιπόν είναι οι λόγοι της καταστροφής της πόλεως: 1) «Οτι οι έμποροί σου ήσαν οι μεγιστάνες της γής». Με την δύναμί τους την πλουτοκρατική, είχαν τους υποτελείς τους, κυριολεκτικά υποδούλους. Τους δυνάστευαν και τους διέφθειραν συγχρόνωνς. Στην έννοια του μεγιστάνος, υπάρχει η έννοια της οικονομικής εκμεταλλεύσεως γι'αυτό προηγείται το «οι έμποροί σου». 2) «Οτι εν τη φαρμακεία σου επλανήθησαν πάντα τα έθνη». Με τα μαγικά φάρμακα, τα έργα της μαγείας και της γοητείας, παρέσυρε όλο τον κόσμο στα σατανικά έργα και στον κατήφορο κάθε ασεβείας και ανηθικότητος. «Πόρνη καλή και επίχαρις ηγουμένη φαρμάκων, η πωλούσα έθνη εν τη πορνεία αυτής και λαούς εν τοις φαρμάκοις αυτοίς» (Ναούμ Γ,4). 3) Ο σπουδαιότερος λόγος της τρομερής καταστροφής της Βαβυλώνος είναι το γεγονός, ότι αυτή έβαψε τα χέρια της στο αίμα του εγκλήματος. Σφαγίασε τους Αγίους. Ήπιε μέχρι θηριωδίας αίμα μαρτύρων. Κατέσφαξε τους οπαδούς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Άφησε ελεύθερη την δολοφονική ρομφαία. Οι εσφαγμένοι εκ της γής είναι κυρίως χριστιανοί Μάρτυρες.
Όλα όσα αναφέραμε πιό πάνω, αναφέρονται στην Βαβυλώνα --Ρώμη. Έμμεσα όμως, αναφέρονται και σε κάθε άλλη αντίχριστο δύναμι και σε κάθε άλλη αντίχριστο πόλι, εξουσία και κοσμοκρατορία, οι οποίες με τα ίδια μέσα καταδυναστεύουν τον λαό, τον αποπλανούν ή τον οδηγούν σε μαρτύρια, όταν παραμένη σταθερός στην χριστιανική πίστι. Οι πόλεις αυτές, τα έθνη αυτά, γίνονται τότε Βαβυλώνες και πέφτει επάνω τους η οργή του Θεού. Τα έργα τους γίνονται μυλόπετρες, που δένονται στο λαιμό τους και καταποντίζονται μ'αυτές στην άβυσσο.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

38
Η Αγαλλίασις του Σύμπαντος Κόσμου από την Πτώσι της Βαβυλώνος

Ανοίγεται ύστερα από την πυρπόλησι, στον ουρανό για παρηγοριά των πιστών, μιά θαυμάσια λαμπρή σκηνή καθότι η καταστροφή αυτή της αμαρτωλής πόλεως αποτελεί, κατά κάποιον τρόπον προάγγελο, που φέρνει το ελπιδοφόρο μήνυμα του τελικού θριάμβου της βασιλείας του Χριστού και των δικαίων. (Αποκ. ΙΘ΄1). Έπειτα απ'αυτά, λέγει, άκουσα φωνή μεγάλη σαν φωνή που προερχόταν από όχλο πολύ. Ήταν φωνή από τον ουρανό των αγγέλων και αγίων, που έλεγαν αλληλούϊα, δηλαδή αινείτε τον Κύριον, δοξάστε τον Θεό. Αινείτε τον Κύριον, διότι η σωτηρία και η δόξα και η δύναμις είναι του Θεού και από εκείνον χορηγείται. Αινείτε τον Κύριον διότι έκρινε και κατεδίκασε την μεγάλη πόρνη, την Βαβυλώνα -- Ρώμη, η οποί διάφθειρε την γή με την φαυλότητά της. Κατεδίωκε εκείνη τους πιστούς και ο δίκαιος Θεός την εκδικήθηκε, για το αίμα των πιστών δούλων του, που χύθηκε απο το εγκληματικό χέρι της. Ποιός είναι ο όχλος ο πολύς; Ποιός είναι ο αναρίθμητος αυτός όχλος; Πρόκειται περί της εν ουρανοίς Εκκλησία του Χριστού Είναι η θριαμβεύουσα Εκκλησία. Είναι οι πιστοί και οι δίκαιοι όλων των αιώνων. Ο όχλος αυτός ξεσπάει χορωδιακά σ'ένα θαυμάσιο δοξολογικό ύμνο, που συγκεντρώνεται σε μιά λέξι «Αλληλούϊα», το οποίον σημαίνει αινείτε τον Κύριον.

Κάτω στον αμαρτωλό κόσμο ακούγονται οι θρήνοι των συμμάχων και φίλων της Βαβυλώνος. Πάνω στον ουρανό αντηχούν αρμονικά και χαρμόσυνα τα αλληλούϊα. Η αιτία της δοξολογίας και της χαράς, δεν είναι μόνο η σωτηρία και η δόξα των πιστών, που είναι βεβαίως έργο της δυνάμεως του Θεού, αλλά και άλλοι λόγοι. Διότι είναι αληθινές και δίκαιες οι κρίσεις του. Ό,τι προείπεν ο Θεός για την καταστροφή της Βαβυλώνος ήταν δίκαια και βγήκαν αληθινά. Η δικαιοσύνη του θεού, έγινε έτσι φανερή πραγματικότης.
Αποκ. ΙΘ΄3. Ο καπνός της καιομένης Ρώμης, της μεγάλης πόρνης, της αμαρτωλής ανθρωπότητος γενικώτερα και πλατύτερα, είναι ατελείωτος. Δεν είναι πρόσκαιρος αλλά ανεβαίνει «εις τους αιώνας των αιώνων». Η αιωνία αυτή τιμωρία του αμαρτωλού κόσμου είναι μιά ακόμη αιτία, που δοξολογεί ο ουράνιος κόσμος τον Δικαιοκρίτην Θεόν. (Αποκ ΙΘ΄4). Και ήκουσα φωνή πλήθους λαού που έλεγαν «αλληλούΪα» διότι εβασίλευσε Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ. Το τέταρτο αλληλούϊα είναι σαν απάντησι στην πρόσκλησι της αγγελικής φωνής που λέγει αινείτε τον Θεόν και είναι η χαρμόσυνη απάντησις των Αγίων. Εδώ δεν νοείται μόνον η θριαμβεύουσα εκκλισία στους ουρανούς, αλλά και η επί της γής στρατευομένη Εκκλησία και ειδικώτερα η στρατευομένη Εκκλησία των εσχάτων καιρών.
Αποκ ΙΘ΄7. Και δόθηκε σ'αυτήν από τον Θεό, να ντυθή με λαμπρό και όλο καθαρό βυσσινο ένδυμα. Το βύσσινο ένδυμα είναι οι αρετές των πιστών. Οι πιστοί αποτελούν το στόλισμα της θριαμβευούσης στον ουρανό Εκκλησίας. Ο γάμος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού που είναι ο Νυμφίος με την Εκκλησία, συμβολίζει την υπερτάτη ευτυχία των πιστών. Πολλά χωρία της Κ. Διαθήκης ομιλούν περί Νυμφίου και γάμων και συμβολίζουν ως Νυμφίον τον Ιησούν και Νυμφώνα τον Παράδεισον όπως (Ματθ. Θ΄1), (Ματθ. ΚΕ΄1), (Λουκά ΙΒ΄35-36) κ.α.
Το ένδυμα που θα φορέση η νύμφη του Χριστου Εκκλησία της εδόθη υπό του Θεού είναι δε ένδυμα βυσσινόχρωμο λαμπρό και καθαρό. Και το «βύσσινον λαμπρόν και καθαρόν» ένδυμα είναι οι αρετές των αγίων. Οι αρετές είναι έργον αγώνων προσπαθειών, αλλά και δύναμις και δωρεά του Θεού. Οι ψυχές των δοξολογούντων θα έχουν ασφαλώς προετοιμασθή επάξια για τους υπερφυείς γάμους. Με θαυμάσιο τρόπο εικονίζει το μεγαλείο του Νυμφώνος, αλλά και τον τρομακτικό κίνδυνο να μείνη κανείς εκτός του Νυμφώνος, το τροπάριον της Μ. Εβδομάδος: Τον Νυμφώνά Σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσόν με.!

Αποκ. ΙΘ΄9. Όπου «κεκλημένοι» ονομάζονται πάντες οι άγιοι πάντες οι σεσωσμένοι. Τι είναι ο δείπνος του Χριστού; «Δείπνον δε Χριστού, η των σωζωμένων εορτή και ευφροσύνη εναρμόνιος, ής μακάριοι οι τευξόμενοι και τω αγίω των καθαρών ψυχών νυμφίω εις τον αιώνιον νυμφώνα συνεισελευσόμενοι», λέγει ο Ανδρέας.

Αποκ. ΙΘ΄10. Συγκλονισμένος από το άρρητο μεγαλείο των αποκαλυπτομένων γεγονότων, ο Ευαγγελιστής, γονατίζει και προσκυνάει τιμητικά τον απεσταλμένο του Θεού, που του διαγγέλλει τις βουλές Του. Ο άγγελος όμως, που δεν είναι καρδιογνώστης, φοβάται μήπως ο Ιωάννης κάνει το λάθος να τον προσκυνάη λατρευτικά, πράγμα το οποίον πρέπει ν'απευθύνεται μόνον εις τον Θεόν. Γι'αυτό του λέγει: Πρόσεξε! Μή κάνεις κάτι τέτοιο. Είμαι κι'εγώ σύνδουλός σου, ένας από τους αδελφούς σου, που έλαβαν και κρατούν την ομολογία και μαρτυρία της πίστεώς των εις τον Ιησούν Χριστόν. Τον Θεόν, προσκύνησε, διότι η προαναγγελία που σου έκανα περί αυτών που θα γίνουν μελλοντικά, δεν προέρχεται από εμένα αλλά δίδεται σαν προφητικό χάρισμα σ'εκείνους που έχουν την ομολογία, την μαρτυρία της πίστεως προς τον Ιησούν. Η προσκύνησις του Συγγραφέως είναι όμως τιμητική, του δείχνει δηλαδή την εκτίμησίν του, και όχι λατρευτική. Τιμά τον άγγελον ως αποστολέα του Θεού. Διά του χωρίου τούτου αποκρούεται έμμεσα η Ιουδαϊζουσα αγγελολατρία, η οποία ελυμαίνετο ήδη μερικάς εκκλησίας της Μ. Ασίας και άλλων μερών. Συνδούλον χαρακτηρίζει εαυτόν τρυφερά και ταπεινόφρονα ο άγγελος, αφ'ενός μεν, ως ών και αυτός δημιούργημα του Θεού, αφ'ετέρου δε ως όργανον της εκτελέσεως των Βουλών Αυτού.

Μήν εκπλήττεσαι δι'όσα σου απεκαλύφθησαν, διότι ο κατέχων την ομολογίαν του Ιησού και πρόθυμος, ως και σύ, να μαρτυρήση υπέρ αυτής, είναι κάτοχος και του πνεύματος της προφητείας, της περιεχομένης εν τω βιβλίω τούτω, λέγει ο άγγελος. Η σκηνή του Αγγέλου και του Ιωάννου δεν έχει ασφαλώς σκοπό να ταπεινώση τους αγγέλους, αλλά να υψώση τους πιστούς ανθρώπους και να δηλώση, ότι οι λελυτρωμένοι πιστοί, δεν είναι κατώτεροι των αγγέλων, οι οποίοι ευρίσκονται ενώπιον του Θεού.



Η παρουσία του Χριστού και η Νίκη του κατά του Θηρίου και των Συμμάχων του.


Η αμαρτωλή είδαμε προηγουμένως και χριστιανομάχος Βαβυλώνα --Ρώμη κατεστράφη. Το θηρίον όμως ο ψευδοπροφήτης, κάθε αντίχριστος βία και πλάνη, εξακολουθούν να υπάρχουν. Παραμένουν υπό ποικίλα αντίχριστα θηρία, άθεα κοινωνικά συστήματα, αντίχριστες εξουσίες και αιρέσεις. Την δύναμίν τους αυτή, θα την συντρίψη ο Χριστός... Προχωρούμε λοιπόν, τώρα στο τέλος της δραματικής αυτής πάλης του Χριστού και της Βασιλείας του Θεού εναντίον της αθέου δυνάμεως.
Αποκ. ΙΘ΄11. Τί βλέπει πρώτα-πρώτα ο Συγγραφέας; Βλέπει να ανοίγεται διάπλατα ο ουρανός και να εμφανίζεται ο Μεσσίας Χριστός όχι σαν Αρνίο, αλλά σαν νικηφόρος στρατηλάτης, σαν θριαμβευτής βασιλιάς. Ο Λευκός ίππος και τα διαδήματα φανερώνουν την βασιλικήν ιδιότητα του καβαλάρη. Φανερώνουν την ιδιότητα του βασιλέως στο έργο του ως Κριτού. Ο καθήμενος στον λευκό ίππο ονομάζεται «πιστός και αληθινός» που σημαίνει ότι είναι πιστός στον Ουράνιο Πατέρα του και αληθινός βασιλιάς μας. Εδώ θέλει να τονίση την αντίθεσι προς το θηρίο, το οποίον έχει βλάσφημα ονόματα κατά του Θεού, που είναι γεμάτο πλάνη και βλασφημία κατά του Αγίου Θεού και είναι ψεύτικος βασιλιάς των ανθρώπων. Από την Αποκ. Α΄5 είδαμε ότι ο Χριστός ονομάζεται πιστός «Και από Ιησού Χριστού, ο μάρτυς ο πιστός, ο πρωτότοκος των νεκρών». Είδαμε επίσης και την ονομασία του σαν αληθινός εις το χωρίον Αποκ. Γ΄7 «και τω Αγγέλω της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας, γράψον, τάδε λέγει ο άγιος, ο αληθινός...». Επίσης στην Αποκ. Γ΄14 αναφέρει «και τω Αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός».
Ως πολεμιστής και δίκαιος Κριτής αναφέρεται σε πλείστα χωρία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης όπως (Σοφ. Σολ. ΙΗ΄15-16) όπου λέγει ότι αίφνης ο Παντοδύναμος λόγος σου επήδησεν από τους ουρανούς και από τους βασιλικούς θρόνους, ωσάν πολεμιστής, εις το μέσον της χώρας της προοριζομένης για όλεθρο. ..καθώς και (Ης. ΙΑ΄3-5) «Εμπλήσει αυτόν πνεύμα φόβου Θεού, ου κατά την δόξαν κρινεί ού δέ κατά την λαλιάν ελέγξει... Και έσται δικαιοσύνη εζωσμένος την οσφύν αυτού και αληθεία ειλημένος τας πλευράς».
Την εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού με μάτια σαν φλόγα φωτιάς την συναντήσαμε στα χωρία Αποκ. Α΄14 και Αποκ. Β΄18. Τώρα έρχεται να κατακάψη τους απίστους και να ρίξη φώς πανηγυρικό και θριάμβου για τους πιστούς. Τα πολλά διαδήματα επί της κεφαλής του καθημένου πάνω στον λευκό ίππο, εν αντιθέσει με τα επτά διαδήματα του θηρίου φανερώνουν την απόλυτο και τελική βασιλεία του Χριστού εν συγκρίσει προς την περιορισμένη δύναμη και εξουσία του διαβόλου. Το άγνωστο όνομα που φέρει γραμμένο και δεν γνωρίζει κανείς παρά μονάχα ο ίδιος, δεν είναι κάποια άγνωστη λέξις, αλλά η ακατάληπτος θεία ουσία του Χριστού. Και το όνομα αυτό δεν είναι κανένα άλλο παρά εκείνο, που αναφέρεται αμέσως μετά στο χωρίον Αποκ. ΙΘ΄13. «Και κέκληται το όνομα αυτού, ο λόγος του Θεού». Ποιός αλήθεια, θνητός μπορεί να καταλάβη τον Θεόν, όπως είναι; «Αύτη δε εστιν η αιώνιος ζωή ίνα γιγνώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν», είπεν ο Κύριος. Ο ίδιος ο Ευαγγελιστής στην πρώτη του επιστολή, στην αρχή ονομάζει τον σαρκωθέντα Χριστόν «Λόγον της ζωής».
Το ένδημα του στρατηλάτου Μεσσίου είναι κόκκινο πράγμα που πιθανώς να συμβολίζη και την ενανθρώπησι και την Σταύρωση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Με την ενανθρώπιση πήρε ο Κύριος σαν ιμάτιο πορφυρό, σαν βασιλική αλουργίδα, την πλήρη αίματος ανθρώπινη σάρκα, την οποία δια της σταυρώσεως αιμάτωσεν εξωτερικά με το Άγιόν του αίμα, δίνοντας έτσι σ'εμάς την Λύτρωσι και την σωτηρία. Πήρε δηλαδή την νίκη με το αίμα της Θυσίας Του!


Τα Στρατεύματα και η Μάχαιρα

Αποκ ΙΘ΄14. Εδώ τα στρατεύματα που ακολουθούν τον έφιππο Βασιλεά Χριστό νοούνται οι επουράνιες δυνάμεις των αγγέλων. Όλα αυτά μας παρέχονται εδώ με ανθρώπινες εικόνες, διότι διαφορετικά θα ήταν δύσκολη η κατανόησις τέτοιων εννοιών. Σε αντίθεσι με την πολεμική Του εμφάνισι το όπλο του Χριστού είναι ο Λόγος Του. Ο Λόγος του οποίου φέρει το όνομα: «ο Λογος του Θεού». Με τον λόγο του θα κρίνη τα έθνη. Το ετόνισε άλλωστε ό ίδιος, λέγων «Ο λόγος όν ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. ΙΒ΄48). Ο Λόγος του Χριστού δεν είναι απλό σχήμα λόγου, αλλά δύναμις πανίσχυρη και παντοδύναμη. «Τω λόγω Κυρίου, οι ουρανοί εστερεώθησαν» λέγει η Αγία Γραφή. Ο Ησαίας λέγει (Ης. Ια΄4) «Και πατάξει γήν τω λόγω του στόματος αυτού και εν πνεύματι δια χειλέων ανελεί ασεβή».
Ο λόγος αυτός γίνεται και όπλο σωτηρίας για τους πιστούς. Ο λόγος της μετανοίας, η δύναμις της προσευχής εξευμενίζει την δικαία τιμωρό οργή του Θεού. Η αποστασία όμως απο τον Θεόν, η καταπάτησις του σωτηρίου λόγου του Χριστού θα έχη σαν επακόλουθο την συντριπτική τιμωρία των ασεβών εθνών. Οι ασεβείς, οι αμετανόητοι παραβάτες του Λόγου του Χριστού, πατώνται σαν τα σταφύλια στο πατητήρι. Ο λόγος του Χριστού γίνεται γι'αυτούς σκληρή και οδυνηρή τιμωρία.
Η ονομασία «Βασιλεύς βασιλέων» στο μέρος της χλαμύδας, που αντιστοιχεί στο σημείο του μηρού, φαίνεται πως επηρέασε την Ορθόδοξη λατρεία, γι'αυτό στο επιγονάτιο άμφιο των Ιερέων και Αρχιερέων απεικονίζεται συχνά ο Χριστός ως Παντοκράτωρ.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

39
Η Μεσσιακή Μάχη

Αποκ. ΙΘ΄17. Ο άγγελος που στέκεται ψηλά στον ήλιο δεν αναγγέλλει την μάχη του Μεσσίου Χριστού εναντίον των Αντιχρίστων δυνάμεων. Δεν περιγράφει την συγκλονιστική σύγκρουσι. Δεν αφηγείται καν περιστατικά της μεγάλης μάχης αλλά αντιθέτως βλέπει, σαν τετελεσμένο γεγονός το αποτέλεσμα της μάχης. Βλέπει την στρατιά των αντιθέων όχι απλώς νικημένη αλλά συντετριμμένη. Η αλαζονική στρατιά του Αντιχρίστου έχει μεταβληθή σ'ένα απέραντο νεκροταφείο. Καλεί όλα τα όρνεα που πετούν μεσούρανα να μαζευτούν στο μεγάλο δείπνο της οργής του Θεού για να φάνε σάρκες ασεβών βασιλεών και σάρκες χιλίαρχων και όλων εκείνων που υποδουλώθηκαν και προσκύνησαν το θηρίο. Η πρόσκλησίς του σημαίνει το αναντίρρητο γεγονός της ήττας του Αντιχρίστου. Φανερώνει ακόμη, ότι η τιμωρία θα είναι τρομακτική. Η συντριβή των Αντιχρίστων δυνάμεων θα είναι όχι τοπικό και περιωρισμένο γεγονός, αλλά γεγονός παγκόσμιο, ορατό και ακουστό σ'ολόκληρο τον κόσμο.

Βλέπομε ωρισμένες ομοιότητες μεταξύ της καταστροφής της Βαβυλώνος-Ρώμης και της αναφερομένης εδώ συντριβής του Αντιχρίστου. Οπως εκεί δεν γίνεται περιγραφή της καταστροφής της Ρώμης, αλλά δίδεται η εικόνα της κατεστραμμένης Ρώμης σαν αποτέλεσμα έτσι κι εδώ, κατά παρόμοιο τρόπο, δεν περιγράφεται η μάχη, αλλά το αποτέλεσμα της μάχης. Γίνεται τούτο όμως για να φανερωθή το ταχύ και αστραπιαίο και αναντίρρητο της νίκης του Χριστού κατά του Αντιχρίστου.

Επιάσθη το Θηρίον και ο μετ'αυτού Ψευδορποφήτης.

Στα πτώματα δεν απαριθμείται ο διάβολος, το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης, στους οποίους επιφυλάσσεται αιώνια κόλασις στην λίμνη του πυρός και του θειαφιού όπως θα δούμε. (Αποκ. ΙΘ΄19). Και είδα, γράφει ο Ιωάννης, το θηρίο, τον Αντίχριστο και τους ασεβείς βασιλείς της γής και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένους, έτοιμους να εξαπολύσουν πόλεμον εναντίον του καθημένου πάνω στον λευκό ίππο στρατηλάτου Χριστού και εναντίον της ουρανίας στρατιάς του. Και πιάσθηκε αιχμάλωτο το θηρίο και μαζί μ'αυτό ο ψευδοπροφήτης, ο οποίος είχε κάνει τα παραπλανητικά σατανικά θαύματα μπροστά σ΄αυτό, με τα οποία εξηπάτησε και παραπλάνησε αυτούς, που δέχθηκαν να πάρουν το χάραγμα του θηρίου και προσκύνησαν σαν Θεό την εικόνα του. Ζωντανοί ρίχτηκαν και οι δύο --θηρίο και ψευδοπροφήτης-στην λίμνη της φωτιάς, που καίγεται συνεχώς και ακαταπαύστως θειάφι. Και οι υπόλοιποι φονεύθηκαν, σαν με κοφτερό μαχαίρι, από το παντοδύναμο πρόσταγμα που βγήκε από το στόμα του Χριστού του καθημένου πάνω στον ίππο. Και όλα τα όρνεα χόρτασαν από τις σάρκες των εξολοθρευθέντων εχθρών του Χριστού.

Στρατεύματα ονομάζει ο ιερός Συγγραφεύς τις πολεμικές δυνάμεις του θηρίου. Θέλει μ'αυτό να τονίση το πλήθος των στρατιωτικών του δυνάμεων, το πλήθος των οπαδών του και κυρίως να υπογραμμίση την ανομοιογένειά τους, την πανσπερμία τους. Όλες αυτές οι δυνάμεις δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο δεσμό και κοινό ιδανικό, παρά μονάχα το μίσος κατά του Χριστού. Αντιθέτως η πολεμική παράταξις του καθημένου επί του ίππου, που ονομάζεται εδω στράτευμα, έχει ενότητα, ομοιογένεια και αγάπη.

Η Τιμωρία του Αντιχρίστου και του Ψευδοπροφήτου

Αφού μας δίνει ο Ιωάννης με λιτότητα την εικόνα των αντιπαρατασσομένων δυνάμεων, αποφεύγει την περιγραφή της φοβερής συρράξεως. Αναγγέλλει κάτι άλλο. Την σύλληψι και την αυστηρή τιμωρία του θηρίου και του ψευδοπροφήτου. Η δύναμίς τους τελειώνει Η αλαζονεία τους συντρίβεται. Η ατέλειωτη τιμωρία φέρνει στον νού μας τα λόγια του προφήτου Ησαίου «ο θυμός Κυρίου ως φάραγξ υπό θείου καιομένη» (Ης. Α΄33). Η ρίψις στην λίμνη του πυρός σημαίνει την αιώνια τιμωρία όλων εκείνων, που ακολούθησαν την αντιχριστιανική βία και αίρεσι, την πλάνη μαζί με τους πνευματικούς της πατέρες, τον Αντίχριστο και τον ψευδοπροφήτη.

Τα συγκεκριμένα γεγονότα της μάχης αυτής τα παρασιωπά ο ιερός Συγγραφεύς. Τ'αφήνει να τα ιδούν οι πιστοί των τελευταίων ημερών του κόσμου. Συμβαίνει δηλαδή εδώ ό,τι και με τις προφητείες περί Χριστού της Π. Διαθήκης. Οι προφητείες εκείνες ελάχιστα στοιχεία περί του βίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού παρείχαν. Ήσαν γενικές γραμμές σκιές εν συγκρίσει προς το συγκεκριμένον βίον, τα θαύματα και την Σταυρική θυσίαν Του. Σκιές μπορούν να χαρακτηρισθούν κι εδώ στην Αποκάλυψι όσα με θαυμαστή λιτότητα αναφέρονται στην Μεσσιακή μάχη, στην προφητεία δηλαδή περί της μάχης του Χριστού και του Αντιχρίστου κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, εν συγκρίσει μ'εκείνα που θα συμβούν και θα ιδούν οι αυτόπτες πιστοί του μέλλοντος. Τώρα απομένει η σειρά της τιμωρίας του Σατανά, του διαβόλου, που είναι η πηγή και ο αρχηγός του κακού.

Η Χιλιετής Βασιλεία του Χριστού και η Οριστική καταδίκη του Σατανά

Στο κεφάλαιο αυτό θα δούμε την σχετική και την απόλυτο τιμωρία του Σατανά. Την προσωρινή καταδίκη του Διαβόλου και την οριστική συντριβή του. Θα δούμε επίσης τα χίλια έτη της βασιλείας του Χριστού. Είναι τούτο ένα δυσχερέστατο ερμηνευτικά τεμάχιο της Αποκαλύψεως και ένα σημείο, που εκμεταλλεύονται οι εχθροί της πίστεώς μας, οι Χιλιάσται, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και που παρερμηνεύουν, πλανώμενοι και πλανώντες, για να μας καλλιεργήσουν αμφιβολία και να δώσουν υλικό φρόνημα και επίγειο χαρακτήρα στην αναφερομένη εδώ χιλιετή Βασιλεία του Χριστού.

Αποκ. Κ1. Ο ΄Αγγελος έπιασε τον Σατανά που έχει σαν σκοπό του να συκοφαντή τον Θεό και να παρασέρνη στην πλάνη την οικουμένη και τον έδεσε, ώστε να μένη αιχμάλωτος και ανίκανος να βλάψη επί ωρισμένη χρονική περίοδο, που συμβολικά ονομάζεται εδώ χίλια χρόνια. Και όχι απλώς τον έδεσε, αλλά και τον έρριξε στην άβυσσο του Άδου και έκλεισε και σφράγισε καλά την σκοτεινή φυλακή από πάνω του. Ύστερα πρέπει, σύμφωνα με την βουλή του Θεού, να λυθή και ν'απολυθή εκείνος, για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Η εικόνα της δεσμεύσεως του Σατανά, είναι ολοζώντανη. Παρέχεται με τρόπο εντυπωσιακό και με μέσα, που είναι ευκολονόητα στους ανθρώπους. Η άβυσσος όμως αυτή, η Κόλασις επικοινωνεί τρόπον τινά με την γή, μ'ένα στόμιο φρέατος, μ'ένα άνοιγμα σαν στόμιο πηγαδιού, (ίδε κεφ. Θ΄1). Το στόμιο αυτό, το κλείνει, το κλειδώνει και το σφραγίζει ο ΄Αγγελος. Το χωρίον αυτό μας μεταφέρει στην περιγραφή του δράκοντος στο προηγούμενο κεφάλαιο ΙΒ΄9. Για να βοηθήση τον αναγνώστη ο Ευαγγελιστής, περιγράφει τον αρχιληστήν Διάβολον, όπως και στο ΙΒ΄κεφάλαιον, τον ονομάζει με τέσσερους συνώνυμους και συναφείς τίτλους, δράκων, όφις αρχαίος, διάβολος, σατανάς, που ανταποκρίνονται στο ολέθριο έργο του και ταιριάζουν στην μισανθρωπία του. «Εκράτησεν» τον δράκοντα και «έδησεν» αυτόν, σημαίνουν τον περιορισμό της δυνάμεως του Σατανά. Ο περιορισμός αυτός επετεύχθη με την έλευσι και την κοσμοσωτήρια θυσία του Χριστού. Ο περιορισμός αυτός δεν είναι απόλυτος, αλλά σχετικός. Είναι όμως περιορισμός πολύ σημαντικός, πολύ μεγάλος, εν συγκρίσει πρός την προχριστιανική εποχή, οπότε εθριάμβευε ο Σατανάς, έδενε και βασάνιζε τους ανθρώπους. Ο Διάβολος είναι τώρα σχετικά δεμένος. Παριστάνεται δεμένος. Ας δούμε σχετικά χωρία του Ευαγγελίου, που μιλάνε για το δέσιμο του Σατανά υπό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. (Ματθ. ΙΒ΄29) «Πώς δύναταί τις εισελθείν εις την οικίαν του ισχυρού και τα σκεύη αυτού αρπάσαι, εάν μη πρώτον δήση τον ισχυρόν; Και τότε την οικίαν αυτού διαρπάσει». Τούτο σημαίνει, ότι ο Κύριος κατενίκησε, έδεσε τον μέχρι τότε ανίκητον διάβολον, ερήμωσε την βασιλείαν του καί άρπαξε αυτούς, που κρατούσε αιχμαλώτους. Όταν οι εβδομήκοντα μαθηταί του Κυρίου, επέστρεψαν από κάποια θριαμβευτική περιοδεία τους, είπαν γεμάτοι ενθουσιασμό και χαρά ότι και τα δαιμόνια υποτάσσονται σε αυτούς εις τον Όνομά Του. Τότε ο Ιησούς τους απήντησε (Λουκ. Ι΄, 18), «....εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανου πεσόντα». Δηλαδή από τότε που άρχισε το έργο μου έβλεπα τον σατανά να απογυμνώνεται από την τυραννικήν εξουσία και να γκρεμίζεται με ταχύτητα αστραπής από τα ύψη της κυριαρχίας του. Επίσης εις το χωρίον (Λουκ. ΙΑ΄21-22). «Οταν ο ισχυρός καθωπλισμένος φυλάσση την εαυτού αυλήν, εν ειρήνη εστί τα υπάρχοντα αυτού. Επάν δε ο ισχυρότερος αυτού επελθών νικήση αυτόν, την πανοπλίαν αυτού αίρει, εφ'ή επεποίθει, και τα σκύλα αυτού διαδίδωσιν». Έτσι κι'ο Κύριος σαν απόλυτα δυνατώτερος από τον Σατανά τον νικάει και ελευθερώνει εκείνους, που σαν δικά του κτήματα τους κρατούσε φυλακισμένους στην αυλή του. Τον περιορισμό της δυνάμεως και της κυριαρχίας του Διαβόλου υπεγράμμισε ο Κύριος λίγο πρό της σταυρικής του θυσίας (Ιωάν ΙΒ΄31) όπου λέγει «τώρα, που θα σταυρωθώ, κρίνεται ο κόσμος και θα ξεχωρίσουν οι πιστοί από τους απίστους. Τώρα ο άρχοντας του αμαρτωλού τούτου κόσμου θα πέση από την εξουσίαν του, θα πάψη να είναι τύραννός του, θα πεταχτή και θα χάση την δύναμί του».

«΄Εδησαν αυτόν χίλια έτη», τί σημαίνει τούτο; Τα χίλια έτη είναι αριθμός αλληγορικός, εννοεί άγνωστη σε μας χρονική διάρκεια. Είναι η χρονική περίοδος από τότε, που ήλθεν ο Χριστός στην γή, ως το τέλος του κόσμου. Το γεγονός ότι τα χίλια έτη στην Αγία Γραφή σημαίνουν μεγάλη χρονική διάρκεια το επιβεβαιώνει ο ψαλμός 104ος όπου διαβάζουμε «Εμνήσθη εις τον αιώνα διαθήκης αυτού, λόγου ού ενετείλατο εις χιλίας γενεάς» (Ψαλ. Ρδ΄8). Οι χίλιες αυτές γενεές, δεν είναι ασφαλώς χίλιες ακριβώς αλλά πολλές γενεές. Την έννοια του χρόνου μπροστά στα μάτια του Θεού αποδίδει με θαυμαστό τρόπο και ο 99ος ψαλμός «Ότι χίλια έτη εν οφθαλμοίς σου ως η ημέρα η εχθές, ήτις διήλθε, και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. Πθ΄, 4).

Ο τόπος στον οποίο περιορίζεται ο Σατανάς είναι η Κόλασις. Η σφράγισις της αβύσσου φανερώνει την βεβαιότητα της φυλακίσεως του Σατανά. Η φυλάκισις όμως αυτή έχει προσωρινό χαρακτήρα, είναι προσωρινό μέτρο. Η οριστική καταδίκη, η πλήρης τιμωρία του Σατανά επιφυλάσσεται στην «λίμνην του πυρός», όπως θα δούμε στην συνέχεια (Αποκ. Κ΄10). Το σφράγισμα του Διαβόλου στην άβυσσο κατά τρόπο που κανένας να μπορή να την διαρρήξη φανερώνει την αμετάτρεπτον θείαν απόφασιν κατά του Διαβόλου, λέγει ο ερμηνευτής Βοσουέτος. «Ίνα μή πλανά έτι τα έθνη». Εννοείται, βέβαια, ότι λόγω ακριβώς του σχετικού και όχι του απολύτου χαρακτήρος της δεσμεύσεως του Σατανά και τα έθνη και τα άτομα είναι εκτεθειμένα στην αποπλάνησι. Εφόσον τα άτομα και οι κοινωνίες δεν αγωνίζονται να επωφεληθούν την δέσμευσι του Σατανά, που πραγματοποιήθηκε υπό του Χριστού, κινδυνεύουν από την πλάνη. Η νίκη του Χριστού είναι νίκη πραγματοποιηθείσα «εν δυνάμει». Εις τον Σταυρόν απεγύμνωσε τας πονηράς αρχάς και εξουσίας των δαιμόνων ο Κύριος. Εκεί εξηυτέλισε και διαπόμπευσε φανερά και έσυρε νικημένους τους δαίμονας (Κολας. Β΄15). Την νίκην αυτήν καλούνται άτομα και έθνη, να την μετατρέψουν για τον εαυτό τους σε νίκη «εν ενεργεία». Σε νίκη δηλαδή με αγώνες και προσπάθειες, με χριστιανική αρετή και αυταπάρνησι.

«Μετά ταύτα δεί αυτόν λυθήναι μικρόν χρόνον» λέγει. Αυτή η διάρκεια κατά την οποία πρέπει να λυθή ο Διάβολος είναι τα τρισήμισυ έτη της δράσεως του Αντιχρίστου. Λύεται για ν'αρχίση το τρομακτικό έργο της πλάνης του.

Αποκ. Κ΄4. Και είδα λέγει, θρόνους και κάθησαν πάνω σ'αυτούς οι Απόστολοι και οι Άγιοι. Και δόθηκε σ'αυτούς από τον Θεό δικαστική εξουσία. Και είδα τις ψυχές εκείνων που είχαν θανατωθή με βασανιστικό τρόπο για την ομολογία και την μαρτυρία της πίστεως εις τον Ιησούν και για τον λόγον του Θεού. Είδα τις ψυχές και εκείνων που δεν προσκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα του, δεν δέχθηκαν να πάρουν το χάραγμα της σατανικής του σφραγίδος, πάνω στα μέτωπά τους και στα χέρια τους. Και αυτοί, έζησαν και βασίλευσαν και δοξάσθηκαν μαζί με τον Χριστόν κατά το διάστημα που ονομάζεται συμβολικά «χίλια έτη». Οι δε υπόλοιποι από τους νεκρούς, οι ασεβείς και οι αμετανόητοι, δεν ανέζησαν κατά την περίοδο αυτήν, μέχρις ότου συμπληρωθή ο προκαθωρισμένος υπό του Κυρίου χρόνος, τα χίλια έτη. Αυτή η αναβίωσις των δικαίων δια τα χίλια αυτά έτη είναι η πρώτη ανάστασις.

«Και είδον θρόνους» λέγει. Μας υπενθυμίζει εδώ χωρία της Π. Διαθήκης όπως «Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν» (Δαν. Ζ΄9) και «έως ού ήλθεν ο παλαιός των ημερών και το κρίμα έδωκεν αγίοις Υψίστου»(Δαν. Ζ΄22). Δόθηκε δηλαδή νόμος κρίσεως, εξουσία απονομής θείας δικαιοσύνης. Εις δε την Καινήν Διαθήκην όταν ο Πέτρος ερώτησε τον Κύριον ποιά θα είναι η τύχη, η αμοιβή ημών, που εγκαταλείψαμε τα πάντα και σ'ακολουθήσαμε, Εκείνος απήντησε: (Ματθ. ΙΘ΄28) Σας βεβαιώνω ότι σείς που μ'έχετε ακολουθήσει εδώ στην γή, στην συντέλεια των αιώνων, που θα ξανακαινουργιωθή ο κόσμος και ο υιός του Θεού θα καθίση πάνω στον ένδοξο θρόνο του, τότε και σείς θα καθίσετε πάνω σε δώκεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Οι θρόνοι αυτοί δεν είναι γήϊνοι αλλά ουράνιοι. Ποιοί είναι οι καθήμενοι; Οι καθήμενοι όπως είπεν ο Κύριος στον Πέτρο, είναι οι Απόστολοι, οι πιστοί μάρτυρες και ομολογηταί. Είναι οι Άγιοι. Ο Απ. Παύλος μιλάει ρητώς στο σημείο αυτό και λέγει ότι «Ουκ οίδατε ότι οι Άγιοι τον κόσμον κρίνουσι» (Α΄Κορινθ. ΣΤ΄2) δηλαδή δεν ξέρετε οτι οι αληθινοί χριστιανοί θα κρίνουν τούς ανθρώπους, που βρίσκονται μακρυά από τον Χριστό; Εδόθη κρίμα σημαίνει την «εξουσίαν του κρίνειν» ερμηνεύει ο Ανδρέας. Εδόθη με άλλα λόγια, συνεξουσία ή συμβασιλεία, αν λάβωμε υπόψιν μας, ότι το κυριώτερον έργον των παλαιών βασιλέων ήταν το «κρίνειν», η απονομή δικαιοσύνης. «Εξουσία του κρίνειν» όπως θεμελιώνεται από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη (Δαν. Ζ΄22, Ματθ. ΚΒ΄30, Α΄Κορινθ. ΣΤ΄2 κλπ) έχουν οι Απόστολοι του Κυρίου και οι Άγιοι. «αι ψυχαί των πεπελεκισμένων» και το «οίτινες ου προσεκύνησαν το θηρίον» είναι οι ψυχές των ηρωϊκών μαρτύρων του Χριστού που υπέφεραν φρικτά βασανιστήρια για την χριστιανική πίστι. Είναι επίσης οι ομολογηταί που δεν λύγιζαν ούτε στην πλάνη ούτε στην βία του θηρίου.

Για μιά ακόμη φορά έρχεται το ιερό κείμενο της Αποκαλύψεως να ενισχύση τους πιστούς κάθε εποχής στο μαρτύριο. Προβάλλει την ασύγκριτα τιμητική θέσι των χριστιανών που μένουν σταθεροί στην πίστι τους και φλογεροί υπερασπισταί της, την θέσι κοντά στον «Βασιλέα των βασιλευόντων». Προαναγγέλλει την υπέρτατη εξουσία τους.

«Και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού χίλια έτη», τί σημαίνει τούτο; Προ του «εβασίλευσαν» έχει το ρήμα «έζησαν». Το «έζησαν» φαίνεται πως έχει εδώ διπλή έννοια, δηλαδή την έννοια του αναζή, αλλά και του απλώς ζήν. Με την διπλή αυτή έννοια το ρήμα «έζησαν» αναφέρεται και εις τους κεκοιμημένους και στους επιζώντες. Η ζωοποίησις και επιβίωσις αυτή των δικαίων χαρακτηρίζεται αμέσως πιό κάτω ( Κ΄5), σαν πρώτη ανάστασις. Κι'αυτό για να μήν γίνεται σύγχυσις προς την γενική ανάστασι των κεκοιμημένων, η οποία θα προηγηθή της τελικής Κρίσεως. Παράλληλα χωρία που αναφέρονται στην ζωοποίησι και επιβίωσι των δικαίων έχομε και του ιδίου του Ευαγγελιστού Ιωάννου στο Δ΄Ευαγγέλιο που υπογραμμίζει (Ιωάν. Ε΄24-29). Σας διαβεβαιώνω, λέγει ο Κύριος, ότι εκείνος που ακούει την διδασκαλία μου και πιστεύει στον Πατέρα που μ'έστειλε, αυτός έχει κερδίσει την αιώνια ζωή και δεν θα περάση από δίκη και κρίσι, αλλά έχει μεταβή ήδη από τον πνευματικό θάνατο της αμαρτίας στην αιώνια ζωή. Αλήθεια σας λέγω, συνεχίζει, ότι έρχεται ώρα, και η ώρα αυτή είναι τώρα, που οι νεκροί πνευματικώς άνθρωποι θα ακούσουν την διδασκαλία του Υιού του Θεού και όσοι την ακούσουν και την δεχθούν θα ζήσουν παντοτεινά κοντά στο Θεό...

(Ιωάν. ΙΑ΄25 και έξ.)....ο σωματικός θάνατος θα είναι γι'αυτόν (που πιστεύει σε μένα) η γέφυρα, που τον μεταφέρει στην αιωνιότητα. Γιά τους πιστούς Χριστιανούς λοιπόν δεν υπάρχει θάνατος. Τό «έζησαν» και «εβασίλευσαν» επομένως, παύει να είναι δυσερμήνευτον. Κατά τα χίλια έτη, ήτοι κατά την διάρκεια από της εποχής του Χριστού μέχρι τέλους του κόσμου, η ακτινοβολία των Αποστόλων και των Αγίων, των Μαρτύρων και των Ομολογητών θα ζή και θα βασιλευη και στη γή. Τα θαύματα των Αγίων, οι εορτές, οι τιμές και η συνεχής πνευματική επίδρασις των Αγίων στη ζωή μας θα αποβαίνουν σε δόξα και τιμή τους. Ποιός κοσμικός βασιλιάς διετήρησε τον σεβασμό, την δόξα, την ευλάβεια και το άρρητο μεγαλείο ενός Αγίου; Ποιός επίγειος βασιλιάς έχει σε τούτον τον κόσμον την συγκλονίζουσαν δόξαν και τιμήν που έχει ο Άγιος Σπυρίδων, ή ο Άγιος Νεκτάριος, ο Άγιος Νικόλαος ή ο Άγιος Γεώργιος; Εκείνοι από την ίδια στιγμή που πιστέψανε και βαπτισθήκανε στο Χριστό, ζούν, χωρίς διακοπή κοντά του. Αστράφτουν σαν βασιλείς κοντά στον Παμβασιλέα Κύριο. Όπως βλέπομε το κείμενο πουθενά δεν αναφέρει, ούτε κάνει υπαινιγμό για γήϊνη βασιλεία. Έτσι πουθενά δεν στηρίζεται η ερμηνεία των χιλιαστών, που μιλούν για επίγεια, υλική χιλιετή βασιλεία του Χριστού.

«Και οι λοιποί των νεκρών ουκ έζησαν έως τελεσθή τα χίλια έτη. Αύτη η ανάστασις η πρώτη», λέγει στη συνέχεια. Οι νεκροί τούτοι είναι οι πνευματικώς νεκροί. Είναι οι νεκροί κατά την ψυχήν. Θάνατος σημαίνει χωρισμός. Όταν χωρίζεται το σώμα από την ψυχή, λέγεται σωματικός θάνατος. Όταν χωρίζεται η ψυχή από τον Θεό λέγεται πνευματικός θάνατος. Εχομεν λοιπόν δύο θανάτους. Κατ'αναλογίαν έχομεν και δύο καταστάσεις ζωής, δύο ζωές η πρώτη ζωή λέγεται φυσική και είναι ένωσις ψυχής και σώματος. Η Δευτέρα ζωή είναι ένωσις ψυχής και Θεού. Οι λοιποί των νεκρών, που δεν έζησαν άχρι τελεσθώσι τα χίλια έτη, σημαίνει ότι εκείνοι ήταν πνευματικά νεκροί, χωρισμένοι από τον Θεό. Οι άπιστοι αυτοί δεν έζησαν. Δεν είχαν κανένα σύνδεσμο με τον Θεό από της αναστάσεως του Χριστού μέχρι της συντελείας των αιώνων. Τα «άχρι», «μέχρι» και «έως» είναι Εβραϊσμοί και σημαίνουν διάρκεια.

Πρώτη Ανάστασις


Ποιά είναι η πρώτη ανάστασις; Είναι εκείνη που αναφέρεται στην ζωοποίησι. Είναι η ανάστασις υπό την πνευματικήν έννοια. Είναι η ανάστασις που έρχεται μετά το ενεργόν παρόν μας στο προσκλητήριο της θεία χάριτος, που μας καλεί «έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ νεκρών» (Εφες. Ε΄14). Το Άγιο πνεύμα δηλαδή ελέγχει και φωνάζει κάθε αμαρτωλό να σηκωθή ανάμεσα από εκείνους που έχει νεκρώσει η αμαρτία και θα φωτισθούν από τον Χριστό! Την πρώτη ανάστασι την κερδίζει ο άνθρωπος όταν ακούει τον λόγον του Θεού και πιστεύει στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν. Τότε έχει συνδεθή με την αιώνια ζωή. «Έρχεται ώρα, και νύν εστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού, και ακούσαντες ζήσονται» (Ιωαν. Ε΄25). Ας προσέξωμε το «και νύν εστιν». Και πράγματι! Όσοι ακούνε τον λόγο του Θεού, του Ευαγγελίου και τον δέχονται ανασταίνονται πνευματικώς και ζουν πλέον ζωήν πνευματικήν. Αυτό γίνεται τώρα, όχι στην Δευτέρα Παρουσία, στην ανάστασι των νεκρών.

Μακάριος και Άγιος..

Αποκ Κ΄6. Και το πρώτο μέρους του 20ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως, που περιλαμβάνει το χωρίον 1-6 και αναφέρεται στα χίλια έτη της Βασιλείας του Χριστού και την καταδίκην του Διαβόλου, κλείνει με τον μακαρισμό: Ευτυχισμένος, λέγει, και άγιος είναι εκείνος, που θα έχη μέρος στην πνευματική αυτή ανάστασι, που ονομάζεται πρώτη. Πάνω σ'αυτούς δεν έχει καμμιά εξουσία ο δεύτερος θάνατος, ο πλήρης δηλαδή και αιώνιος χωρισμός από τον Θεόν. Ευτυχισμένος εκείνος που σπεύδει εις τον χορηγόν της ζωής και της αληθινής ευτυχίας Χριστόν! Γι'αυτόν θα έχη σημάνει η μεγάλη ημέρα της πρώτης αναστάσεώς του. Γιά κείνους δηλαδή που κατορθώνουν να εγκαταλείψουν τον κόσμον της αμαρτίας και ακολουθούν τον Χριστόν, η ευτυχία είναι άρρητη, απερίγραπτη. Σ'αυτούς ο δεύτερος θάνατος, η αιώνια τιμωρία και η Κόλασις δεν έχουν καμμιά εξουσία.

Ο Δεύτερος Θάνατος

Ποιός είναι ο δεύτερος θάνατος; Νοείται ο οριστικός και αιώνιος θάνατος, που θα είναι αποτέλεσμα της οριστικής καταδίκης. Το τί ακριβώς σημαίνει ο θάνατος αυτός ο δεύτερος μας το λέγει ο Ευαγγελιστής στο χωρίον (Αποκ. Κ΄14). Λέγει εκεί, ότι και ο θάνατος και ο Άδης πετάχθηκαν στην αιώνια λίμνη του πυρός και καταλήγει: «ούτος ο θάνατος ο δεύτερός εστιν». Δηλαδή ο νικητής στους πνευματικούς αγώνες δεν θα αδικηθή από τον πνευματικό και αιώνιο θάνατο, που σαν δεύτερος, αλλά ασύγκριτα φοβερώτερος, μετά τον σωματικό θάνατο, περιμένει τους αμαρτωλούς.

Ο Πρώτος Θάνατος

Αφού γίνεται λόγος για δεύτερο θάνατο προκύπτει αυτομάτως το ερώτημα ποιός είναι ο πρώτος θάνατος; Ο πρώτος θάνατος είναι ο πρόσκαιρος τον οποίον υφίστανται όλοι οι άνθρωποι, λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. «Ή δ'αν ημέρα φάγητε, θανάτω αποθανήσθε», είπεν ο Θεός στους πρωτόπλαστους, που παρήκουσαν την εντολήν του. Όπως όλοι οι άνθρωποι εξ'αιτίας της καταγωγής και της σχέσεώς τους με τον Αδάμ πεθαίνουν, έτσι και διά μέσου της χάριτος και της ενώσεως με τον Χριστόν όλοι θα ζωοποιηθούν. Δίδοντας σημασία ο Κύριος μεγάλη στον δεύτερον θάνατον όχι στον πρώτο, μας λέγει τι να προσέξωμε: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δεν ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι. Φοβηθήτε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεένη» (Ματθ. Ι΄28).

Ο άτρωτοι λοιπόν από τον δεύτερο θάνατο «έσονται ιερείς του Θεού και του Χριστού και βασιλεύσουσι μετ'αυτού χίλια έτη». Ονομάζονται «ιερείς» διότι είναι πλησίον του Θεού κοντά στο θυσιαστήριο, ονομάζονται «βασιλείς» διότι βασιλεύουν επί των παθών, τιθασεύουν τα πάθη, εφόσον ζούν στην γή. Μετα του Χριστού δε θα βασιλεύουν του κόσμου, όταν εγκαταλείψουν τον μάταιο τούτο κόσμο.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

40
Η Αποδέσμευσις του Σατανά και η Απόλυτος τιμωρία του

Θα δούμε τώρα την τελευταία απόπειρα του Σατανά εναντίον των πιστών. Ο τελευταίος γύρος του κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά την φάσι αυτή ο Σατανάς θα εμφανισθή λυμένος, με δυνάμεις πολλές και μένος μέγα. Τό λύσιμό του αυτό συνδυάζεται με την κορύφωσι του κακούργου και αντιχρίστου σχεδίου και σημαίνει έξαρσι της κακοποιού του δυνάμεως.

Αποκ. Κ΄7. Θα βγή τότε για να πλανήση τα έθνη, τα οποία ζούν μακρυά από τους πιστούς, στις τέσσαρες γωνίες της γής και τα οποία συμβολίζονται από τον Γώγ τον σκληρό βασιλιά και τον Μαγώγ, τον βάρβαρο και άγριο λαό του. Τους άγριους αυτούς, τους βαρβάρους και αιμοχαρείς, που είναι πλήθος μέγα σαν την άμμο της θαλάσσης, θα συγκεντρώση ο Σατανάς, για να πολεμήσουν εναντίον του Χριστού.

Όταν περάσουν τα 1000 χρόνια, δηλαδή όταν συμπληρωθή το υπό του θείου σχεδίου προβλεπόμενο χρονικό διάστημα, από της περιόδου της εμφανίσεως του Χριστού μέχρι το τέλος του κόσμου θα αποδεσμευθή ο Σατανάς.

Θα πλανήση, λέγει, τον Γώγ και τον Μαγώγ. Τί ήταν ο Γώγ; Ο Γώγ ήταν βάρβαρος άρχοντας και ο Μαγώγ ήταν ο άγριος λαός του, που τον διηύθυνε, όπως λέγει ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Θέλει να φανερώσει ο ιερός Συγγραφεύς ότι όπως ο Γώγ και ο Μαγώγ επετέθησαν με βαρβαρότητα εναντίον της Ιερουσαλήμ κατά τον 6ον πρό Χριστού αιώνα, έτσι και οι νέοι Γώγ και Μαγώγ, σύμμαχοι του Σατανά, θα ορμήσουν κατά της νέας Ιερουσαλήμ, που είναι η Εκκλησία του Χριστού. ΄Ολη εκείνη η στρατιά, Γώγ και Μαγώγ, του Σατανά, που είναι σύμβολο αντιχρίστου κακίας και βαρβαρότητος, αποτελεί την τελευταία φοβερή αντίθεο δύναμι, η οποία πρόκειται να προσβάλη την νέα Αγία Πόλι δηλαδή, την Εκκλησία. Είναι μιά στρατιά τρομακτική. Είναι ένα πλήθος απειράριθμο, που παρομοιάζεται με άμμο της θαλάσσης. Το πλήθος αυτό θα περιμαζέψη ο Διάβολος με τα έργα της πλάνης από τις τέσσερες γωνίες της γής. Παριστάνεται με τις λέξεις «εν ταις τέσσαρσι γωνίαις της γής» εκφραστικά η αποξένωσις των απίστων, από τους αληθινούς πιστούς. Ο Διάβολος με τους οπαδούς του Γώγ και Μαγώγ, προετοιμάζει τον ύστατο πόλεμό του κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Σχεδιάζει να περισφίξη την στρατευομένη Εκκλησία μ'ένα ασφυκτικό κλοιό συντριβής και θανάτου, όπως φαντάζεται. Θέτει, λοιπόν, σ'εφαρμογή το σχέδιό του και η επίθεσις αρχίζει.

Αποκ Κ΄9. Και ανέβησαν πράγματι οι λαοί αυτοί, το μέγα εκείνο αντίχριστο πλήθος, και περιεκύκλωσαν την παράταξιν των αγίων και την αγαπημένην πόλιν του Θεού, την νέαν Ιερουσαλήμ, την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού δηλαδή. Και κατέβηκε φωτιά από τον ουρανό και κατέφαγεν τους αντιπάλους λαούς. Και ο διάβολος, που τους παραπλανούσε στο ψεύδος και την κακία, πετάχθηκε από την θείαν δύναμι, στην λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού, όπου είχαν ριφθή, όπως είχαμε δή, το θηρίο, ο αντίχριστος δηλαδή και ο ψευδοπροφήτης, οι αιρετικοί.

Ας δούμε όμως εκτενέστερα την ερμηνεία. Η δύναμις του Σατανά, παριστάνεται εδώ ως ανηφορίζουσα. Το «ανέβησαν» προϋποθέτει ύψος φυσικό. Εννοεί όμως και ύψος ηθικό. Οι αντίχριστοι όχλοι είναι εκφραστικά τα κατακάθια της ανθρωπότητος. Οι πολεμοχαρείς λοιπόν, αυτοί όχλοι, επιτίθενται κατά του ηθικού ύψους της παρεμβολής των Αγίων και εναντίον της Αγίας Πόλεως. «Και ανέβησαν επί το πλάτος της γής», εννοεί την κυκλοτερή εξαπόλυση επιθέσεως σ'όλη την επιφάνεια της γής. Ανάλογα χωρία συναντούμε και στην Π. Διαθήκη όπως: «...Ιδού εξεγείρω εφ'υμάς τους Χαλδαίους τους μαχητάς, το έθνος το πικρόν και το ταχινόν, το πορευόμενον επί τα πλάτη της γής του κατακληρονομήσαι σκηνώματα ουκ αυτού» (Αββακούμ α΄6) . Επίσης «Και αναβήση επί τον λαόν μου Ισραήλ ως νεφέλη καλύψαι γήν, επ'εσχάτων των ημερών έσται, και ανάξω σε επί την γήν μου , ίνα γνώσι πάντα τα έθνη εμέ εν τω αγιασθήναί με εν σοί ενώπιον αυτών» (Ιεζ. ΑΗ΄16). «Και εκύκλωσαν την παρεμβολήν των Αγίων», όπου παρεμβολή στην Αγία Γραφή σημαίνει στράτευμα, σημαίνει στρατόπεδο. Το στρατόπεδο των Αγίων πολεμούν οι όχλοι του Σατανά. Πολεμούν την «πόλιν την ηγαπημένην», δηλαδή την αγία Πόλι, την στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, η οποία αποτελεί το καταφύγιο και την ακρόπολι των πιστών.

Στο ΙΔ΄ Κεφάλαιον της Αποκαλύψεως είδαμε ότι το Αρνίον-Χριστός προστάτευε τους οπαδούς του στο όρος Σιών, και μετ'αυτού εκατόν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, έχουσαι το όνομα αυτού και το όνομα του πατρός αυτού γεγραμμένον επί των μετώπων αυτών. Το όρος Σιών εκεί και η πόλις η Αγία εδώ σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Σημαίνουν ακρόπολι, καταφύγιο ασφαλές των πιστών. Εννοούν την Εκκλησίαν. Η απειλή που διογκούται όμως δεν μπορεί να πλήξη τους πιστούς. Η παρεμβολή των Αγίων νοείται σαν οχύρωσις, σαν ισχυρή άμυνα κυκλικά τοποθετημένη στην απειλουμένη πόλι. Οι Άγιοι υπερασπίζουν την πόλι αυτήν γενναιόφρονα. Σύμφωνα με τις προφητείες της Π. Διαθήκης, η πόλις αυτή, κατά γράμμα νοείται η Ιερουσαλήμ. Πνευματικά όμως ερμηνευομένη είναι η Εκκλησία. Είναι η κοινωνία των Αγίων της εποχής εκείνης, όπως ερμηνεύει και ο Ανδρέας και πολλοί νεώτεροι ερμηνευταί. Η λέξις «ηγαπημένη» φανερώνει ότι βρίσκεται αυτή κάτω από την προστασία του Θεού. Τούτο φέρει στο νού μας τα λόγια του Απ. Παύλου, όπου λέγει ότι... «ο Χριστός ηγάπησεν την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής» (Εφ. Ε΄25).

Δεν αναφέρει στην συνέχεια ο Ιωάννης, τίποτε συγκεκριμένο για πολεμική σύγκρουσι. Οι λυσσώδεις ορδές του Διαβόλου απειλούν κυκλικά την αγία πόλι, αλλά η επίθεσίς του, όπως φαίνεται από το κείμενο ματαιώνεται. Ο Παντοδύναμος Κύριος δεν τους αφήνει να πατήσουν το απόρθητο οχυρό των πιστών. Δεν αφήνει το μιαρό στράτευμα να εκτελέση το κακούργο σχέδιο του Σατανά, αλλά το αντιμετωπίζει εν δυνάμει. Ρίχνει φωτιά από τον ουρανό και τους εξοντώνει. Και ο προφήτης Ιεζεκιήλ αναφερόμενος στην τιμωρία του ιστορικού λαού Γώγ και Μαγώγ, αναφέρει παρόμοιο τρόπο περιγραφής της τιμωρίας «Και αποστελώ πύρ επί Γώγ...και γνώσονται, ότι εγώ ειμι Κύριος» (Ιεζ. ΛΘ΄6).Η ματαίωσις της επιθέσεως του στρατεύματος του Διαβόλου, πραγματοποιείται με θεία τιμωρία. Εκείνοι, που προετοίμαζαν να σπείρουν τον θάνατο, και να πνίξουν στο αίμα τους πιστούς, τους βλέπομε να κατακλύζωνται από φωτιά και θειάφι. Τους βλέπομε να γίνωνται τρομακτικό πυρανάλωμα.

Τώρα τίθεται ένα ερώτημα. Η επίθεσις του Διαβόλου και των συμμάχων του είναι μιά ωρισμένη επίθεσις, ή νοούνται διάφοροι έφοδοι εναντίον της Εκκλησίας, οι οποίες επαναλαμβάνονται διά μέσου των αιώνων; Η απάντησις δεν είναι εύκολη. Νομίζομε όμως, ότι η επίθεσις για την οποίαν γίνεται λόγος εδώ είναι η κορύφωσις της επιθετικής οργής του απολυθέντος Σατανά, εναντίον της Εκκλησίας. Ανάλογες επιθέσεις σε πιό περιωρισμένο όμως πλαίσιο. Θα ξεσπούν ασφαλώς, διά μέσου των αιώνων. Ο Δθιάβολος, που άλλοτε έδειχνε τον τάχα ισχυρότερο πάντων στους οπαδούς του, που έκαμνε σημεία και τέρατα, που πλανούσε παντοιοτρόπως τους δυστυχείς θνητούς, πέφτει τώρα οριστικά και τελεσίδικα στην αιώνια καταδίκη και τιμωρία. Ο Σατανάς, ο αρχηγός κάθε αντιθέου δυνάμεως, η αρχή του κακού, είχε κάποτε τα όργανά του: το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη. Είχε κάποτε στρατιές οπαδών, που βασάνιζαν και λεηλατούσαν παντοιοτρόπως την ανθρωπότητα. Τώρα τον παρουσιάζει η Αποκάλυψις γυμνό από εξουσίες. Ρίπτεται στην λίμνη της φωτιάς και του θειαφιού. Ρίχνεται στον τόπο της καταδίκης του, όπου θα τον συντροφεύουν τα όργανά του, ο Αντίχριστος και ο ψευδοπροφήτης. Εκεί θα συμβασανίζωνται εις το πύρ. Αυτή είναι η οριστική καταδίκη του Σατανά.

Η Αντίχριστος χιλιαστική πλάνη περί της χιλιετούς Βασιλείας


Οι αντίχριστοι χιλιασταί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που σαν κύριο έργο τους έχουν τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας του Χριστού, προσπαθούν να κλονίσουν την πίστιν των Χριστιανών. Διαστρέφουν σκοπίμως όσα διδάσκει η εκκλησία μας. Δεν τους ικανοποιεί η ερμηνεία που δίνουν οι εκκλησιαστικοί πατέρες περί της χιλιετούς Βασιλείας του Χριστού. Δεν θέλουν να φανή το υπερουράνιο μεγαλείο του Υιού του Θεού. Θέλουν να σείσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την ουράνια και άρρητη δόξα του και να τον παρουσιάσουν σαν επίγειο κοσμοκράτορα, σαν άρχοντα υλικού κόσμου. Προσπαθούν ν'αποβάλλουν την θεότητά Του. Για να κάνουν αληθοφανείς τις βλάσφημες κακοδοξίες τους προσποιούνται ότι ερμηνεύουν κατά γράμμα την Αποκάλυψι. Υποστηρίζουν λοιπόν, ότι μετά την πτώσι του Αντιχρίστου και των οπαδών του και προ της γενικής μελλούσης κρίσεως θα βασιλεύση ο Χριστός μετά των αναστάντων μαρτύρων της πίστεως. Στην εγκόσμια αυτή βασιλεία του Χριστού, λέγουν οι χιλιασταί, θα συμπεριληφθούν επίσης σαν αξιωματούχοι και μερικοί εκλεκτοί Του στη γή. (Ιδέ βιβλία ιδίου συγγραφέως (Αρχιμ. Χ. Βασιλόπουλου) «Ξεσκέπασμα των Χιλιαστών» και «Κατασκοπία των Ιεχωβάδων») Η διάρκεια αυτής της κοσμικής κυριαρχίας θα είναι χίλια έτη. Λέγουν λοιπόν οι χιλιασταί ότι κατά την διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στην γή, θα είναι δεμένος ο Σατανάς. Μετά ταύτα θ'απολυθή από την φυλακή του. Οταν απολυθή από τα δεσμά του, θα πολεμήση τον Χριστόν για τελευταία φορά. Ο πόλεμος αυτός όμως θα καταλήξη σε αποτυχία του Σατανά. Ύστερα από την αποτυχία του αυτή, θα γίνη ανάστασις των νεκρών, θα ακολουθήση η μέλλουσα κρίσις και η πέραν του τάφου ζωή και αιωνιότης.

Στην πραγματικότητα ούτε σ'αυτά πιστεύει ο Χιλιασμός. Υποστηρίζει όμως, πως πιστεύει και ερμηνεύει αυτά για να πλανήση τους Χριστιανούς. Ξεκινάει από την πίστιν των Χριστιανών, όχι να την στερεώση, αλλά να σείση. Πιστεύει πώς μονάχα έτσι μπορεί να πιάση διάλογο με τους Χριστιανούς. Ποιός θ'άκουγε διαφορετικά τα αντίχριστα κηρύγματά τους, ποιός θα τους πλησίαζεν αν δεν παρίσταναν τους σπουδαστάς της Γραφής; Ο Χιλιασμός είναι αίρεσις πολύ παλιά, την οποίαν αγκάλιασαν οι Εβραίοι, για να πολεμήσουν τον Χριστόν και την Εκκλησίαν Του. Εισηγητής του Ιουδαϊζοντος Χιλιασμού, υπήρξεν ο Κήρυνθος, που ήταν σύγχρονος του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Και πρώτοι θιασώτες του υπήρξαν οι Εβωνίτες και οι Ναζηραίοι αιρετικοί. Την πολέμησαν αμείλικτα, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αλεξανδρείας, ο Ευσέβιος κ.ἄ. Την πολέμησαν και την απεγύμνωσαν ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός. Την κατεδίκασε η Γ΄Οικουμενική Σύνοδος, που συνήλθε στην Έφεσσο, καθώς και ο Ιερώνυμος και Αυγουστίνος στην Δύσι. Ο Ιερός Αυγουστίνος είπεν ότι είναι πλάνη όσα υποστηρίζουν οι Χιλιασταί για την πραγματοποίησιν στην γή της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού καθότι ο Σατανάς δέθηκε ήδη κατά την πρώτη έλευσι του Κυρίου και ότι η Εκκλησία βασιλεύει μετά των αγίων. Ο Οικουμένιος είπεν ότι υπό τα χίλια έτη νοείται ο χρόνος της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Κατά τον Ανδρέα Καισαρείας τα «χίλια έτη» είναι: «Ο από της ενανθρωπήσεως, μέχρι της του Αντιχρίστου ελεύσεως χρόνος» ή «ο του Ευαγγελικού κηρύγματος χρόνος».

Ας δούμε όμως την Αντίχριστο και πονηρή πλάνη των Χιλιαστών λεπτομερέστερα και πώς έχουν τα πράγματα στην ορθή ερμηνεία: 1) Οι Χιλιασταί λένε ότι ο Χριστός θα βασιλεύση στην γή προ της μελλούσης κρίσεως χίλια έτη μαζί με τους μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι θ'αναστηθουν. Τούτο έρχεται σ'αντίθεσι με όσα ρητά και κατηγορηματικά είπεν ο Κύριος, ότι οι καλοί και οι κακοί θα συνυπάρχουν, μέχρι τέλους του κόσμου, όπως τούτο διατυπώνεται στις δύο παραβολές της σαγήνης και των ζιζανίων. «Ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος», λέγει, «Εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων» (Ματθ. ΙΓ΄49-50). Ο χωρισμός επομένως των δικαίων και αδίκων, θα γίνη στην συντέλεια του αιώνος, όπως λέγει ο Κύριος και όχι προ του τέλους της συντελείας, όπως λέγουν οι Χιλιασταί. Τώρα ποιός ξέρει καλλίτερα, ο Χριστός ή οι Χιλιασταί, οι Γιεχωβάδες; 2) Οι χιλιασταί, μας λένε, ότι θα έλθη ο Χριστός προ της Μελλούσης Κρίσεως, να βασιλεύση με τους εκλεκτούς Του επί χίλια έτη. Αι πράξεις όμως των Αποστόλων μας λένε ρητώς, ότι ο Χριστός, θα ευρίσκεται εις τον ουρανόν, μέχρις ότου θ'αποκατασταθούν όλα τα εν τη γή πράγματα για τα οποία ελάλησαν οι προφήται. «Χριστόν Ιησούν (λέγουν) όν δεί Ουρανόν μεν δέξασθαι άχρι χρόνων αποκαταστάσεως πάντων, ών ελάλησεν ο Θεός δια στόματος πάντων αγίων αυτού προφητών απ'αιώνος». (Πραξ. Γ΄21). Ποιά όμως είναι αυτά τα «πάντα», μετά την αποκατάστασιν των οποίων θα έλθη ο Χριστός; Είναι όσα μας λέγει η Αποκάλυψις μέχρι του στίχου 15 του Κ΄κεφαλαίου και όχι εκείνα μόνον που μάς λέγει προ του Κ΄ κεφαλαίου. Επομένως δεν θα έλθη ο Χριστός, όπως λένε οι Χιλιασταί, προ της αποκαταστάσεως του Ουρανού και της γής, αλλά κατόπιν. 3) Τα αντιχριστιανικά έθνη, που νοούνται με τα ονόματα Γώγ και Μαγώγ θα περικυκλώσουν την παρεμβολήν των Αγίων, την πόλιν την ηγαπημένην, δηλαδή τους μάρτυρας, που θ'αναστηθούν, και επάνω εις τους οποίους θα βασιλεύση ο Χριστός, λένε οι Χιλιασταί. Αλλά ο Άγιος Αυγουστίνος ερωτά: «Πώς είναι δυνατόν, εάν ερμηνεύσωμεν τους στίχους Κ9 --Κ10 κατά γράμμα, όπως κάνουν οι Χιλιασταί, να φαντασθούμε και να εννοήσωμεν, ότι τα αντιχριστιανικά αυτά έθνη θ'αποπειραθούν και θα τολμήσουν να πολεμήσουν ένα στράτευμα αθανάτων, στους οποίους θα βασιλεύη οφθαλμοφανώς ο Χριστός. Εκτός αυτού, λέγει ο ιερός Αυγουστίνος, με τον πόλεμον αυτόν των αντιχριστιανικών εθνών εναντίον της παρεμβολής της Αγίας, φαίνεται ότι δεν έπαυσαν κατά τα χίλια αυτά έτη της βασιλείας του Χριστού κάθε εχθρική επίθεσι και κάθε αγώνας των πιστών. Αλλά άνθρωποι αθάνατοι που θ'αναστηθούν εκ των νεκρών, μπορεί να υπόκεινται εις αγώνας και πειρασμούς; 4) Ο Ιωάννης λέγει, είδε τας ψυχάς των πεπελεκισμένων να κάθηνται επάνω εις τους θρόνους όπως τους είδε και κάτω από το θυσιαστήριον. Προσέξατε: τας ψυχάς. Επομένως δεν πρόκειται περί σωμάτων, που θ'αναστηθούν εκ νεκρών, αλλά περί ψυχών των μαρτύρων που θα ευρίσκωνται εν δόξη. Βλέπομεν λοιπόν καθαρά ότι η γραμματική ερμηνεία των Χιλιαστών είναι αντίθετος προς εκείνα που είπεν ρητώς ο Κύριος και αντίθετα επίσης προς άλλα συναφή χωρία της Αγίας Γραφής. Καθώς και εις την ομαλήν ερμηνείαν των δέκα αυτών στίχων. Οι δέκα αυτοί στίχοι του Κ΄Κεφαλαίου έχουν πνευματικην ερμηνείαν, βάσει πάλιν της Αγίας Γραφής, Επομένως είναι πλάνη, όπως το ερμηνεύουν οι Χιλιασταί. Ειναι διαστροφή της Αγία Γραφής. Ο οραματικός και συμβολικός χαρακτήρ του βιβλίου της Αποκαλύψεως εμποδίζει να ερμηνευθή κάθε χωρίο του κατά γράμμα. Πουθενά, ούτε κατά διάνοιαν, δεν μπορεί να νοηθή από το ιερό κείμενο της Αποκαλύψεως, ότι γίνεται κάποια προσπάθεια παρεκκλίσεως από τον κατηγορηματικό λόγο του Κυρίου, που λέγει ότι : «ουχ υμών εστι γνώναι χρόνους ή καιρούς, ούς ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία» (Πράξ. Α΄7), και που σημαίνει ότι είναι άγνωστοι οι χρονικοί προσδιορισμοί των μελλόντων να συμβούν και ειδικώτερα των εσχάτων καιρών. Οι Χιλιασταί λοιπόν δέχονται την χιλιετηρίδα σαν έννοια υλιστική, σαν πραγματική κοσμική κυριαρχία του Χριστού, που θα πραγματοποιηθή, όπως λέγουν κατά το τέλος των αιώνων, με μοναδικό σκοπό να θεμελιώσουν τον όνειρο της Σιωνιστικής κυριαρχίας του κόσμου και να πολεμήσουν την Ορθοδοξία, η οποία αντιστέκεται στο αντίχριστο σχέδιό τους. Προβάλλουν την πλάνην τους, για να διχάσουν την χριστιανοσύνη και να την οδηγήσουν με την πλάνην στην αίρεσι, στην απιστία και στον δεύτερο θάνατο. Πώς είναι δυνατόν οι άσπονδοι εχθροί της Εκκλησίας του Χριστού όπως είναι οι αντίχριστοι Χιλιασταί να μας διδάσκουν την χριστιανική αλήθεια και να ερμηνεύουν τα λόγια του Κυρίου;

Η Τελική Κρίσις του Κόσμου

Η συντριβή των αντιχρίστων δυνάμεων είναι απόλυτη. Σιγή θανάτου επικρατεί, τώρα, στο άλλοτε αλαζονικό και θορυβώδες στρατόπεδό του Σατανά. Ο πέλεκυς του Δικαιοκρίτου Θεού έπεσε βαρύς και ορμητικός. Το θηρίον και ο ψευδοπροφήτης έπαψαν να είναι δήμιοι της ανθρωπότητος και ρίχτηκαν στην αιώνια φωτιά της Κολάσεως. Οι αρχαιοκακούργοι της ανομίας βρίσκονται πλέον στην λίμνην του πυρός. Καίγονται μαζί με τον αρχηγό τους Διάβολο...Τώρα προχωρούμε στην περιγραφή της τελικής Κρίσεως η οποία είναι η κεντρική ιδέα του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως και αποτελεί την κάθαρσιν του μεγαλυτέρου και συγκλονιστικωτέρου δράματος της ανθρωπότητος. Η τελική Κρίσις του κόσμου, είναι το επιστέγασμα όλων των προφητειών της Π. και της Καινής Διαθήκης. Αποτελεί το τέλος της ιστορίας του κόσμου. Είναι η λύσις του δράματος. Την φοβερότητα του ιερού κειμένου την απαλύνει και την φωτίζει, η οριστική αποκατάστασις της ηθικής τάξεως του κόσμου και η τελική κατάργησις του θανάτου.

Αποκ. Κ΄11. Και είδα λέγει, θρόνο μεγάλο ολόλευκο και Εκείνον, που καθόταν πάνω σ'αυτόν, τον βασιλεά Χριστόν. Από την θεία παρουσία του προσώπου του, χάθηκε η φθαρτή ουσία και το προσωρινό σχήμα της γής και του ουρανού και δεν βρέθηκε τόπος και τρόπος για την παλαιά τους υπόστασι (αφού τώρα ο Κύριος θα αναδημιουργούσε νέους ουρανούς και νέα γή). Και είδα τους νεκρούς όλων των αιώνων τους μικρούς και τους μεγάλους να στέκωνται μπροστά στον θρόνο του Χριστού. Και ανοίχθησαν τα βιβλία, που είχαν γραμμένες τις πράξεις των ανθρώπων. Και άλλο βιβλίο ανοίχτηκε, ονομαζόμενο «βιβλίο της ζωής» επειδή σ'αυτό είναι γραμμένοι όσοι θα κληρονομήσουν την αιώνια ζωή. Και από εκείνα που είναι γραμμένα μέσα στα βιβλία, κρίθηκαν όλοι οι νεκροί, σύμφωνα με τα έργα τους. Κι'έδωσε η θάλασσα τους νεκρούς, που είχαν πνιγή σ'αυτήν. Έδωσαν επίσης, όλους τους νεκρούς και ο θάνατος και ο Άδης. Και κρίθηκε ο καθένας σύμφωνα με τις πράξεις της επιγείου ζωής του. Και ο θάνατος και ο Άδης ρίχτηκαν στην πύρινη λίμνη για να μή βγούν ποτέ πλέον από εκεί. Αυτός ο θάνατος, ο χωρισμός δηλαδή από τον Θεόν είναι ο δεύτερος θάνατος. Είναι η φρικτή και ατέλειωτη Κόλασις.

Ο ιερός συγγραφεύς βλέπει «θρόνον μέγαν, λευκόν». Ποιός είναι ο θρόνος αυτός; Είναι ο θρόνος του Θεού, του Μεγάλου Κριτού. Ο θρόνος είναι μέγας που φανερώνει το μεγαλείο του Θεού, και λευκός για να δείξη την καθαρότητα και την λαμπρότητα, ίσως ακόμη και την φιλανθρωπία του Θεού . Πάνω σε αυτόν τον θρόνον κάθεται ο Κριτής ο Δικαιοκρίτης κα απροσωπόληπτος. Κανένα από τα αναρίθμητα πλήθη της δια μέσου των αιώνων αναπτυχθείσης ανθρωπότητος θα αδικηθή. Αλλά και ουδείς θα ξεφύγη την τιμωρία, που του ταιριάζει.

Ο ιερός συγγραφεύς, αποφεύγει ν'αναφέρη περί του Καθήμενου, επειδή ο Θεός είναι άρρητος. Θεός όμως και ο Πατήρ και ο Υιός. Ποιός λοιπόν από τους δύο, είναι ο καθήμενος; Επί του μεγάλου και λευκού θρόνου κάθονται και οι δύο. Και ο πατήρ και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Παρίσταται ο Θεός στην Μέλλουσα Κρίσι, σαν Κριτής, αλλά η κρίσις θα γίνη δια του Ιησού Χριστού. Τούτο αναφέρεται ρητώς στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, όπου και υπογραμμίζεται ως εξής: «Ουδέ γάρ ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ» (Ιωάνν. Ε΄, 22). Την ερμηνευτική αυτή άποψι θεμελιώνουν και άλλα χωρία της Κ. Διαθήκης. Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε: «...Ο Θεός τα νύν προαναγγέλλει τοις ανθρώποις πάσι πανταχού μετανοείν, διότι έστησεν ημέραν εν ή μέλλει κρίνειν την οικουμένην εν δικαιοσύνη, εν ανδρί ώ ώρισε, πίστιν παρασχών πάσιν αναστήσας αυτόν εκ νεκρών» (Πράξ ΙΖ΄30-31). Το οποίον, χωρίον ερμηνεύεται ως εξής, τώρα ο Θεός παραγγέλλει σ'όλους τους ανθρώπους, σ'όλα τα σημεία της γής να μετανοήσουν. Διότι ώρισεν ημέρα, κατά την οποίαν πρόκειται να κρίνη όλην την οικουμένη με δικαιοσύνη δια μέσου ενός ανδρός, του Ιησού Χριστού, τον οποίον ο ίδιος ώρισεν κριτή και επρόβαλε με κύρος, διότι τον ανέστησεν εκ νεκρών. Ο Απόστολος Παύλος, μιλώντας για τους ειδωλολάτρας τηρητάς του εμφύτου ηθικού νόμου, λέγει, ότι θα κηρυχθούν δίκαιοι εκ μέρους του Θεού κατά την ημέραν της Κρίσεως: «...εν ημέρα ότε κρινεί ο Θεός τα κρυπτά των ανθρώπων κατά το Ευαγγέλιόν μου δια Ιησού Χριστού. (Ρωμ. Β΄, 16). Κι εδώ υπογραμμίζεται καθαρά, ότι ο δίκαιος Θεός θα κρίνη τας πράξεις των ανθρώπων διά Ιησού Χριστού.

Μιά ακόμη επιβεβαίωσι ότι στον μεγάλο θρόνο είναι καθήμενοι και ο Πατήρ και ο Υιός, μας παρέχει η Αποκάλυψις πιό κάτω στο 22ο κεφάλαιον, όπου λέγει : «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του αρνίου» (Αποκ. ΚΒ, 1).

«Έφυγεν η γή και ο ουρανός από του καθημένου επί του θρόνου και τόπος ουχ ευρέθη αυτοίς» που σημαίνει όχι την εξαφάνισι του κόσμου, αλλά μεταβολή. Ο φυσικός κόσμος, από φθαρτός θα μεταβληθή σε άφθαρτο. Ο Ειρηναίος εξ'άλλου παρατηρεί ότι: «ουχί η υπόστασις, ουδέ η ουσία της κτίσεως εξαφανίζεται αληθής γαρ και βέβαιος ο συστησάμενος αυτήν, αλλά το σχήμα παράγει του κόσμου τούτου, τ.ε. εν αί η παραβίασις εγένετο και επαλαιώθη ο άνθρωπος εν αυτοίς». Είναι επομένως μεταβολή ανακαίνησις. Είναι αυτό που λέγει ο Απόστολος Παύλος: «ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς» (Ρωμ. Η΄, 21). Ο Θεός λοιπόν θα ξανακαινουργιώση την κτίσι. Η κτίσις προετοιμάζεται για την παλιγγενεσία της και υποτάσσεται στο θείο θέλημα. Θαρθή βέβαια η μεγάλη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου ξαφνικά, μας λέγει ο Απ. Πέτρος (Β΄Πετρ. Γ΄, 10), σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα. Κατά την ημέρα αυτή, οι ουρανοί θα παρέλθουν με πάταγο. Τα υλικά στοιχεία θα καούν και θα διαλυθούν. Και η γή και τα ανθρώπινα έργα, που υπάρχουν πάνω σ'αυτήν θα καούν τελείως.

Εικόνες που αναφέρονται στην μεταβολή του φυσικού κόσμου συναντούμε και στην Παλαιά Διαθήκη. «Άρατε εις τον ουρανόν τους οφθαλμούς υμών και εμβλέψατε εις την γήν κάτω, ότι ο ουρανός ως καπνός εστερεώθη, η δε γή ως ιμάτιον παλαιωθήσεται, οι δε κατοικούντες την γήν ώσπερ ταύτα αποθανούνται, το δε σωτήριόν μου εις τον αιώνα έσται, η δε δικαιοσύνη μου ου μη εκλίπη» (Ης. ΝΑ΄, 6). «Εξαποστελείς το πνεύμά σου, και κτισθήσονται, και ανακαινιείς το πρόσωπον της γής» (Ψαλμ. ΡΓ, 30).

«Και είδον τους νεκρούς, τους μεγάλους και τους μικρούς, ενώπιον του θρόνου...» λέγει ο συγγραφεύς. Εννοεί την ακαριαίαν ανάστασιν όλων των νεκρών από κτίσεως κόσμου. Νεκροί και ζώντες θα γίνουν τότε άφθαρτοι, θα παύσουν να υπόκεινται στους φυσικούς νόμους. Ο Απ. Παύλος λέγει (Α΄Θες. Δ΄, 16-17). «Οτι αυτό ο Κυριος εν κελεύσματι, εν φωνή Αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ'ουρανού και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς, αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα». Το θεϊκό πρόσταγμα μεταβιβάζετι «εν φωνή Αρχαγγέλου» δια μέσου των Αρχιστρατήγων των άνω δυνάμεων στο ουράνιο στράτευμα εκφράζοντας έτσι την καθολικότητα του γεγονότος, υπογραμμίζοντας την τρομερότητα και τον πάταγο, τα οποία θα αντιληφθούν εξ'ίσου, ζώντες και νεκροί στην τελικήν Κρίσι. Και θ'αναστηθούν πρώτα, λέγει οι νεκροί που έχουν πεθάνει με την πίστιν στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν...Είναι η κοινή ανάστασις, που προηγείται της καθολικής και τελικής Κρίσεως, κατά την οποίαν όπως λέγει ο προφήτης Ησαϊας, «αναστήσονται οι νεκροί, και εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις, και ευφρανθήσονται οι εν τη γή», (Ης. ΚΣΤ΄ 19). Ονομάζει τους νεκρούς μεγάλους και μικρούς, για να τονίση ότι θα κριθούν όλοι ανεξαιρέτως τάξεως, ηλικίας, μορφώσεως, κοινωνικής θέσεως και οικονομικής δυνάμεως. Κανένας δεν ξεφεύγει το μέγα και δικαιότατο δικαστήριο της Μελλούσης Κρίσεως.

Οι νεκροί κρίνονται από τις πράξεις τους, οι οποίες με λιτό αλλά και παραστατικό τρόπο, παρουσιάζονται σαν γραμμένες σε βιβλία. Γι'αυτό λέγει «και βιβλία ηνοίχθησαν». Μιλάει εδώ για βιβλία, διότι με τις ανθρωποπαθείς αυτές εκφράσεις θέλει να τονίση ο Ευαγγελιστής την ακρίβεια και την αυστηρότητα της Κρίσεως. Βιβλία, λοιπόν, ανοιγμένα μπροστά στον Θεό είναι όλες οι πράξεις των ανθρώπων γυμνές ενώπιόν Του. Ο Πάνσοφος Θεός δεν έχει βέβαια ανάγκη ενημερώσεως περί των έργων μας από βιβλία, διότι με την άπειρη μνήμη του και Παντογνωσία του τα ξέρει όλα. «Εγώ Κύριος ετάζων καρδίας και δοκιμάζων νεφρούς του δούναι εκάστω κατά τας οδούς αυτού και κατά τους καρπούς των επιτηδευμάτων αυτού» (Ιερ. ΙΖ, 10) λέγει δια στόματος Ιερεμίου.

Το Βιβλίον της Ζωής

«Και άλλο βιβλίον ηνοίχθη ό εστι της ζωής». Βιβλίον της ζωής, είναι το βιβλίον του Θεού ή του Χριστού, στο οποίον είναι γραμμένοι οι προωρισμένοι για σωτηρία. Γίνεται γι'αυτό επανειλημμένως λόγος στην Αποκάλυψι (Γ΄5, ΙΓ΄8, ΙΖ΄8). Στο βιβλίο αυτό γραφόμεθα μόνοι μας. Η εγγραφή μας γίνεται με την πίστι μας, με τα έργα της πίστεως, με θυσίες και αγώνες. Ο Κύριος όμως, ως Παντογνώστης γνωρίζει εκ των προτέρων, ποιοί θα θελήσουν και θ'αγωνισθούν να γραφούν στο βιβλίο των σεσωσμένων. (Ιδέ Απ. Παύλου Επιστολή προς φιλιππησίους Φιλ. Δ, 3).

Βλέπομε ότι υπογραμμίζεται μ'έμφασι, το ότι οι πράξεις αποτελούν το κριτήριον της τρομεράς ημέρας της τελικής Κρίσεως. «Και εκρίθησαν κατά τα έργα αυτών», μας πληροφορεί ο Θεόπτης Συγγραφεύς. Επίσης στο χωρίον (Ματθ. ΙΣΤ΄, 27) «Μέλλει γαρ ο υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν την δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού». Πού είναι οι προτεστάνται που λένε πως δεν χρειάζονται τα έργα δια την σωτηρίαν παρά μόνον η πίστις; Δεν διαβάζουν τον Απ. Ιάκωβον, που λέγει ότι «πίστις άνευ έργων νεκρά εστι»;

Κατά την Δευτέρα Παρουσία, ο Υιός του ανθρώπου θα έλθη και θα καθίση σε θρόνο λαμπρό κι ένδοξο και θα συναχθούν μπροστά του όλα τα έθνη και όλες οι φυλές της γής. Θα συγκεντρωθούν όλοι οι απόγονοι του Αδάμ, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Όλο αυτό το μέγα πλήθος, θα το χωρίση ο Κύριος, όπως μ'ευκολία χωρίζει ο τσοπάνης τα πρόβατα από τα ερίφια. Και θα βάλη τα πρόβατα δεξιά Του και τα ερίφια αριστερά Του. Ας θυμώμαστε πάντα τα λόγια του Κυρίου, που αψευδώς βεβαιώνει ότι τους φτωχούς, τους ταπεινούς, τους περιφρονημένους που πάσχουν στην γή, τους αγαπάει σαν αδέλφια Του. Κι'ότι την προσφερομένη σ'αυτούς βοήθεια υλική και πνευματική, την θεωρεί σαν να προσφέρεται σ'Εκείνον...

Για να τονίση ακόμη πιό πολύ την καθολική ανάστασι των νεκρών ο Ευαγγελιστής προβαίνει σε εποπτική περιγραφή. Αναφέρεται η θάλασσα, διότι κρύβει ένα μυστήριο ξεχωριστό με την απεραντωσύνη της και την άβυσσόν της. Θέλει έτσι ο ιερός Συγγραφεύς να υπογραμμίση, ότι καμμιά φυσική ή υπερφυσική δύναμις δεν μπορεί ν'αντισταθή στην δύναμιν του Θεού. Και ο θάνατος και ο Άδης που είδαμε να προσωποποιούνται και να εμφανίζωνται με ζωντανό τρόπο, σαν μέτοχοι της τιμωρίας του αρχηγού του κακού, σαν σύμμαχοι των οργάνων του Σατανά, σαν πληγές της αμαρτωλής ανθρωπότητος, εκλείπουν τώρα. Δεν έχουν καμμιά εξουσία, καμμιά δύναμι. «Και ο θάνατος και ο Άδης, εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός». «Διά τούτου το μηκέτι έσεσθαι θάνατον ή φθοράν, αλλ'αφθαρσίαν και αθανασίαν βασιλεύειν σημαίνεται», ερμηνεύει ο Ανδρέας. Έτσι εκλείπουν και οι τελευταίοι εχθροί του Θεού και του ανθρώπου. «Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος» (Α΄Κορ. ΙΕ 26), όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Απ. Παύλος.

Η λίμνη του πυρός, η ατέλειωτη Κόλασις, περιμένει όλους όσους δεν είναι γραμμένοι στο βιβλίο της ζωής. Τους περιμένει το άγριο πηχτό σκοτάδι, το ακοίμητο σκουλήκι της βασανιστικής τιμωρίας. «Και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. Ε΄, 29). (Ιδέ βιβλίον του συγγραφέως Αρχιμ. Χ. Βασιλόπουλου «Πώς είναι η Κόλασις»). Τί κάνομε όμως εμείς, μπροστά σ'αυτήν την επικειμένη πραγματικότητα; Ο Κύριος μας προλέγει τις συνέπειες, μας νουθετεί, μας παρακαλεί στρογικά να ακολουθήσωμε τον σωτήριο νόμο του, δεν μας εξαναγκάζει όμως. Μας έπλασε με νου και με ελευθερία. Μας έδωσε μυαλό και σκέψι ν'αποφασίσωμε. Περιμένει μ'αγωνία την μετάνοιά μας! Την μεγάλη και φοβερή ημέρα ατενίζει και ο Υμνωδός της εκκλησίας μας και γεμάτος ιερό ίλιγγο ψάλλει: Εννοώ την ημέραν την φοβεράν και θρηνώ τας πράξεις μου τας ρυπαράς...Τί απολογήσομαι τω αθανάτω βασιλεί; Ποία δε παρρησία ατενίζω τω Κριτή; ο άσωτος εγώ...

Γιά τους Αγίους, τους οσίους, τους Ομολογητάς, τους Μάρτυρες και Μεγαλομάρτυρες η Δευτέρα Παρουσία είναι ώρα θριάμβου και δόξας. Θα είναι χρόνος άρρητης χαράς, στιγμή επιβραβεύσεως. Στο μέγα προσκλητήριο των νεκρών και την μεγάλη δίκη θα βρεθούν και όλοι οι χριστιανοδιώκτες, όλοι οι βασανιστές, όλοι οι άδικοι, οι αλαζόνες, οι τύραννοι, οι υβρισταί του Θεού. Θα βρεθούν όλοι οι οπαδοί και σύμμαχοι του Αντιχρίστου. Θα βρεθούν εκεί όλοι οι υπερφίαλοι, που καταδυνάστευαν τους πράους, τους ταπεινούς, τους μικρούς του κόσμου τούτου. Εκεί Νέρωνες και Διοκλητιανοί και Δέκιοι. Εκεί άθεοι, εκεί αιμοχαρείς στρατηλάται της ειδωλολατρίας. Εκεί βασανιστές δυνάστες, αιμοχαρείς και εγκληματίαι άρχοντες. Εκεί όλος ο σκοτεινός κόσμος της αρπαγής, της αδικίας, της ασωτείας και της αιματοχυσίας. Εκεί οι αιρετικοί. Όλοι παρόντες, γιά ν'ακούσουν την καταδίκην τους «πορεύεσθε απ'εμού εις το πύρ το αιώνιον...».

Και από την άλλη μεριά, ο πανευτυχής χριστιανικός κόσμος, η ματωμένη Μαρτυρική Χριστιανοσύνη. Η ηρωϊκή χριστιανοσύνη με τους ήρωές της, με τους γίγαντες της αρετής, της πίστεως και της αθλήσεως. Εκεί οι ταπεινοί, οι πραείς, οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης και του Ευαγγελίου. Εκεί η αφρόκρεμα της γής, οι μεγάλοι της Εκκλησίας: Μέγας Βασίλειος, Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Αντώνιος, Μάρκος ο Ευγενικός, Κοσμάς ο Αιτωλός...τα πελώρια αναστήματα της Εκκλησίας μας. Εκεί οι αγωνιστές, οι ευσεβείς, οι δίκαιοι, όσοι αγωνίσθηκαν εδώ στην γή για την πίστι, και την αρετή, θ'ακούσουν το «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν Βασιλείαν».

Τα πέραν του Παρόντος Κόσμου

Θα δούμε τώρα, περίλαμπρες εικόνες θείου μεγαλείου, που επακολουθούν μετά την κρίσι και τον θρίαμβο του Χριστού. Οι εικόνες αυτές ανήκουν σε μιά νέα εποχή που δεν έχει τέλος. Σε μιά νέα ζωή. Η κτίσις όλη ανακαινίζεται. Ξανακαινουργιώνεται το Σύμπαν. Μετά τον θρίαμβο του Χριστού, ακολουθεί η παλιγγενεσία του υλικού κόσμου. Επακολουθεί η νέα τάξις πραγμάτων. Ο καιρός των αγώνων και των θυσιών πέρασε. Πέρασε πλέον η εποχή, που οι ισχυροί του κόσμου τούτου πολεμούσαν τους Χριστιανούς και τους βασάνιζαν. Πέρασεν η τραγική εποχή, που οι άπιστοι προκαλούσαν φρίκη, σεισμό, ίλιγγο αγωνίας και τρόμο με τ'ατελείωτα μαρτύριά τους. Έφυγεν, χωρίς γυρισμό, ο αιμοχαρής κόσμος των αντιχρίστων δυνάμεων.

Αποκ. ΚΑ΄1. Αλλά ας δούμε τώρα τον θαυμάσιο οπτασιακό πίνακα του καινού ουρανού και της γής. Και λέγει ο Ευαγγελιστής, καινούργιο ουρανό και καινούργια γή, διότι ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γή, με την ουσία και την μορφή που είχαν , φθαρτοί και άστατοι, έφυγαν, άλλαξαν, μεταβλήθηκαν Και η χαώδης θάλασσα δεν υπάρχει πλέον. Και είδα επίσης την άγια πόλι, την Ιερουσαλήμ, την θριαμβεύουσα και ένδοξη Εκκλησία δηλαδή, νέαν και αυτήν, να κατεβαίνη από τον ουρανόν, από το Θεό ετοιμασμένη και στολισμένη σαν νύμφη για τον Νυμφίο της, τον Χριστόν. Και άκουσα φωνή μεγάλη από τον Ουρανό να λέγει: «Νά αυτή είναι η αιώνια και αληθινή σκηνή, όπου θα συγκατοική ο Θεός με τους δικαίους και εναρέτους ανθρώπους. Και θα κατοικήση μαζί μ'αυτούς, κι'αυτοί θα είναι λαός δικός του και ο ίδιος ο Θεός θά είναι μαζί τους. Και θα εξαφανίση ο Θεός από τα μάτια τους κάθε δάκρυ και ο θάνατος δεν θα υπάρχη πλέον, ούτε πένθος, ούτε θρηνώδης κραυγή, ούτε οποιοσδήποτε άλλος πόνος θα υπάρχη. Οι θλίψεις του παρελθόντος, τα βάσανα και οι κακοπάθειες πέρασαν πλέον οριστικά».

Η γή, που ταπεινώθηκε και υπέφερε από την κακία και τον βόρβορο της ανθρωπότητος, δεν μπορεί να μείνη ίδια, πρέπει κι'αυτή να καθαρισθή. Ν'αλλάξη σχήμα. «Οι ουρανοί ριζηδόν παρελεύσονται» λέγει ο Απ. Πέτρος. Η νέα ανθρωπότης, η νέα Ιερουσαλήμ, απαιτούν ένα καινούργιο Σύμπαν, σαν κατοικητήριον και περιβάλλον τους. Είναι ανάγκη, το καινούργιο περιβάλλον για την καινούργια ανθρωπότητα. Είναι ανάγκη επίσης η κάθαρσις της γής και η αποκατάστασίς της από την αμαρτία. Η μεταβολή αυτό ακριβώς σημαίνει και όχι καταστροφή, όπως εξήγησαν παλιοί και νέοι αιρετικοί. Τα υλικά στοιχεία του κόσμου τούτου θ'αναφλεγούν και θα διαλυθούν λέγει ο Απ. Πέτρος. Τά έργα του αμαρτωλού τούτου κόσμου θα κατακαούν. Βλέπομε εδώ μιά θαυμάσια αντιστοιχία του τέλους της Αγίας Γραφής με την αρχή της. Βλέπομε ότι ενώ η Π. Διαθήκη αρχίζει με την δημιουργία του ουρανού και της γής, η Καινή Διαθήκη τελειώνει με την Δημιουργία «καινού ουρανού, και καινής γής». Γίνεται λοιπόν «μετάστασις (αυτών) από της φθοράς εις την αφθαρσίαν», όπως ερμηνεύει ο Ανδρέας. Την ερμηνεία περί ολοσχερούς καταστροφής του ουρανού και της γής, εχαρακτήρισεν αιρετική και την απεδοκίμασε η Εκκλησία μας κατά την Ε΄Οικουμενική Σύνοδο. (Κανών ια΄). Λέγοντας λοιπόν εδώ ο ιερός Συγγραφεύς ότι «ο πρώτος ουρανός και η πρώτη γή απήλθον», εννοεί την ριζική μεταβολή και ανακαίνησι του παρόντος κόσμου. Η θάλασσα λοιπόν, από την οποίαν βγήκε το θηρίον και η ξηρά από την οποίαν βγήκε ο ψευδοπροφήτης, ήτοι σύμπασα η μολυσμένη γή εξαφανίζεται και ανακαινίζεται. Η επικοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων θα είναι τελεία. Η αιτία, το μεσότοιχο, η αμαρτία δηλαδή αφανίσθηκε.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

41
Η Καινή Ιερουσαλήμ


Η μέλουσα καινή συγκέντρωσις των σεσωσμένων, παρομοιάζεται με πόλι. Είναι η αληθινή Εκκλησία του Θεού, η «Αγία Ιερουσαλήμ».Την βλέπει να κατέρχεται από τον ουρανό απ'όπου δηλαδή έχει την έδρα και την προέλευσί της. (Γαλ. Δ΄, 26) «Η δε άνω Ιερουσαλήμ ελευθέρα εστίν, ήτις εστίν μήτηρ πάντων ημών». Η Χριστιανική προσδοκία της προσευχής των Χριστιανών «ελθέτω η βασιλεία του» γίνεται τώρα πραγματικότης. Τούτο όμως δεν σημαίνει, ότι η Βασιλεία αυτή, έχει εντελώς υπερκόσμιο χαρακτήρα και ότι δεν υπάρχει ήδη στην επίγεια στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού. Λέγεται αγία, διότι οι κάτοικοί της είναι άγιοι. Είναι οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι ασκηταί, οι ευσεβείς δίκαιοι. Κατέρχεται «ητοιμασμένη ως νύμφη κεκοσμημένη τω ανδρί αυτής». Η Εκκλησία είναι η στολισμένη νύμφη του Χριστού, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ. ΙΑ΄, 2). Αστράφτει από τους αγώνες και τις αρετές. Το αίμα της θυσίας των τετελειωμένων γίνεται λαμπροστόλιστο ένδυμα γάμου. Λέγει ότι «ως νύμφη» κατέρχεται, διότι πρόκειται να γίνουν οι υπερφυείς γάμοι αυτής και του Αρνίου. Η ετοιμασία αυτή δεν είναι μέριμνα της τελευταίας στιγμής. Είναι καρπός κόπων, αγώνων και θυσιών που πραγματοποιούνται στην επίγεια ζωή. Η Αγία Γραφή ονομάζει την Εκκλησία νύμφη και παρομοιάζει την Βασιλεία των Ουρανών με γάμους. Τέτοια παραβολή βασιλικών γάμων αναφέρει σε παραβολή Του ο ίδιος ο Κύριος λέγων ότι «Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω βασιλεί, όστις εποίησε γάμους τω υιώ αυτού» (Ματθ. ΚΒ΄, 2).
Νά το θείο κατοικητήριο όπου θα συγκατοική ο Θεός με τους εναρέτους τους δικαίους. Θα συγκατοικήση με αυτούς ο Θεός και αυτοί θα είναι λαός δικός του. Θα έχη τότε πλήρη εφαρμογή ο λόγος του Κυρίου, που προαναγγέλλει»: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. Ε΄, 8). Ο Θεός προαπεικόνισε στην Π. Διαθήκη την μέλλουσα πλήρη ένωσί Του με τους ευσεβείς ως εξής: «Και θήσω την σκηνήν μου εν υμίν...και εμπεριπατήσω εν υμίν, και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέ μοι λαός» (Λευϊτ. ΚΣΤ΄,, 11). Αποτέλεσμα της πλήρους ενώσεως του Θεού μετά των ανθρώπων, θα είναι η λήξις των κακών, που προήλθον από τον χωρισμό. Όταν ο άνθρωπος αμάρτησε, απεμακρύνθη από τον Θεόν, έφυγεν από τον Παράδεισον της τρυφής και μπήκε στα βάσανα, στους πόνους και στον θάνατο. Τώρα όμως, στην ένωσι Θεού και ανθρώπων βλέπει ο ιερός Συγγραφεύς, ν'αποκαθίστανται τα πράγματα, να επανέρχεται ποθητή γαλήνη και ισορροπία. Οι κακοπάθειες, οι στερήσεις, οι αδικίες, οι εμπαιγμοί, τα μαρτύρια, όλα τέλειωσαν. Το κράτος της αντιχρίστου τυραννίας καταλύθηκε. «Τα πρώτα απήλθον», λέγει ο ιερός Ευαγγελιστής.
Αποκ. ΚΑ΄5. Ο Ιωάννης τώρα ακούει τον μεγαλειώδη λόγο του Θεού, ο οποίος επισφραγίζει την οπτασία του καινού ουρανού και της καινής γής. Και είπε ο Θεός που κάθεται πάνω στον θρόνο του, τούτα τα λόγια: «Νά! Κάνω τα πάντα καινούργια». Και μου είπε: «Γράψε αυτά, που άκουσες, διότι οι λόγοι αυτοί είναι αξιόπιστοι και αληθινοί». Κι'ακόμη μου είπε : «Έχουν γίνει όλα νέα, όπως υπεσχέθηκα και διέταξα. Εγώ είμαι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος. Εγώ περικλείω στον εαυτό μου όλη την δημιουργία, την αιτία και τον σκοπό της. Εγώ σ'εκείνον, που διψάει την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αιώνια ζωή, θα του δώσω δωρεάν από το ύδωρ της πηγής της αιωνίας ζωής. Ο νικητής στον αγώνα της αρετής και της πίστεως θ'αποκτήση τ'αγαθά αυτά, και θα είμαι δι'αυτόν Θεός κι'αυτός θα είναι για μένα υιός.
Στους δε δειλούς, σ'εκείνους δηλαδή που υποδουλώθηκαν στον αντίχριστο και την αμαρτία, στους άπιστους, στους βδελυρούς και στους ακάθαρτους από την φαυλότητα, τους φονείς και τους πόρνους και τους μάγους και τους ειδωλολάτρες και σ'όλους που θεληματικά υποδουλώθηκαν στον ψεύδος και την κακία, επιφυλάσσεται αιώνιος τόπος ατέλειωτης τιμωρίας, μέσα στην λίμνη του πυρός. Κι'αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος, ο οριστικός δηλαδή και αμετάκλητος χωρισμός τους από το Θεό και η αιώνια καταδίκη τους στην Κόλασι.
Μέχρι τώρα οι ομιλούντες εκ του ουρανού ήσαν αντιπρόσωποι του Θεού. Ήσαν άγγελοι, ζώα και φωνές εξ ουρανού. Τώρα όμως τα πράγματα αλλάζουν. Τώρα μιλάει ο Θεός αυτοπροσώπως.
Μετά την καθολική ανάστασι και κρίσι, καταργείται ολοσχερώς η παλαιά τάξις πραγμάτων. Έρχεται πλέον νέα τάξις αναλλοίωτη και αιώνια. Ο φυσικός κόσμος αλλοιώνεται και μεταβάλλεται. Το βλέμμα του Θεού βλέπει σαν ήδη πραγματοποιουμένη την ανακαίνισι αυτή. Γι'αυτό χρησιμοποιεί το ρήμα ποιώ στον ενεστώτα χρόνο και όχι στον μέλλοντα «ποιήσω». Την βλέπει την ανακαίνισι σαν γεγονός την ίδια στιγμή, που ο Ιωάννης την βλέπει σαν οπτασία του μέλλοντος.
Ποιούς λόγους εννοεί η φωνή του Θεού, ότι εγγυάται, ότι είναι αληθινοί και πιστοί, όταν λέγη «ούτοι οι λόγοι»; Αναφέρεται πρωτίστως στην βαρυσήμαντη δήλωσι του Θεού «Ιδού καινά ποιώ πάντα». Αναφέρεται επίσης και σ'όλο το περιεχόμενο της Αποκαλύψεως και παρέχει έτσι θεία εγγύησι της πραγματοποιήσεως εκείνων, που γράφονται σ'αυτήν.
«ΓΕΓΟΝΕΝ»
Στο παρόν του Θεού, αρχή και τέλος είναι αχώριστα. Ο άναρχος και ατέρμων Θεός δεν λέγει επομένως θα γίνη αλλά έχει γίνει. Το «γέγονε» σημαίνει ότι γέγονεν η ανακαίνισις και αφανίσθηκαν το πένθος, η κραυγή, ο πόνος. Οτι αντί θανάτου κυριαρχεί πλέον η αιώνια ζωή, αντί του πένθους η χαρά, αντί της κραυγής του πόνου, η φωνή ευφροσύνης και αγαλλιάσεως, αντί του πόνου απάθεια, ευτυχία και σωτηρία στις σκηνές δικαίων...Βλέπομε, λοιπόν, ότι όπως με θεϊκή επιβεβαίωσι, με μαρτυρία Θεού, άρχισε η Αποκάλυψις, έτσι πάλι κατακλείεται το ιερό κείμενό της.
Η μεγάλη κληρονομιά θα είναι, όπως λέγει, αποτέλεσμα νίκης. Δεν είναι κληρονομιά παθητική, αλλά ενεργητική. Αποτέλεσμα αγώνος, αγώνος, σθεναρού και νικηφόρου.Την σπουδαία δε και υψηλή υπόσχεσι της υιοθεσίας, την βλέπομε σε πολλά χωρία της Π. Διαθήκης όπως: Γενες. ΙΖ 7, Ιερ. ΚΔ 7, Ψ. ΗΗ 27, Ζαχ. Η 8. Ενώ για τους άλλους τους δειλούς, τους άπιστους, τους βδελυμένους, τους μάγους, τους ψεύτες και γιά όλους εκείνους, που άφησαν την αλήθεια του Χριστού και βάδισαν στο ψεύδος του διαβόλου, επιφυλάσσεται τέλος τραγικό. Τόπος της οριστικής και μόνιμης κατοικίας τους είναι η λίμνη του πυρός. Ο Χριστιανισμός, η στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία δεν είναι θρησκεία των δειλών, ούτε των δούλων της αμαρτίας, αλλά των γενναίων και πραγματικών κυρίων, των σθεναρών αγωνιστών «Ου γάρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας» (Β΄Τιμ. Α΄7), λέγει ο Απ. Παύλος.
Και ποιοί είναι οι δειλοί; Δειλοί είναι εκείνοι, που θεληματικά καταντούν τον εαυτόν τους έρμαιον των αδυναμιών και των παθών τους, που παραδίνονται με χαυνότητα σαν άνευροι και άψυχοι στις παγίδες του Διαβόλου, εκείνοι που δεν τολμούν να παλαίψουν με τον Σατανά. Είναι εκείνοι ακόμη που στην απειλή προδίδουν την πίστι... Άπιστους, λέγοντας ακολούθως, εννοεί κυριολεκτικώς τους μή πιστεύοντας. Εβδελυγμένοι, νοούνται ίσως εκείνοι οι οποίοι έχουν σχέσεις με βδελύγματα, τα οποία στην Αγία Γραφή σημαίνουν τα είδωλα, που είναι μισαρά, απαίσια, βδελυρά, σιχαμένα. Φαρμακοί, είναι οι μάγοι και οι γόητες. Είναι οι διά πνευματικών κυρίως δηλητηρίων αποκτείνοντες τους ανθρώπους. Είναι τα όργανα του Διαβόλου, που προσπαθούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους με πλανερές μίξεις διδασκαλιών, στην λατρεία του Σατανά. Ψευδείς είναι εκείνοι οι οποίοι εγκατέλειψαν την αλήθεια του Χριστού και βάδισαν στο ψεύδος του Διαβόλου. Όλος αυτός ο συρφετός του κακού, της διαφθοράς και της απιστίας προορίζεται για την λίμνην του πυρός, την αιώνιαν Κόλασι. Αυτός το χωρισμός από τον Θεό είναι ο τρομακτικώτερος θάνατος. Είναι ο λεγόμενος «δεύτερος θάνατος».
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

42
Η Νέα Ιερουσαλήμ

Αποκ. ΚΑ΄9. Και ήλθε ένας από τους επτά αγγέλους που είχαν τις επτά φιάλες, τις γεμάτες από τις επτά τελευταίες πληγές και μίλησε μαζί με τον Ευαγγελιστήν και είπε: «Ελα να σου δείξω την νύμφην, την γυναίκα του Αρνίου, την θριαμβεύουσα στον Ουρανό Εκκλησία». Και μετεφέρθη πνευματικά σε κατάστασι εκστάσεως, επάνω σε όρος μεγάλο και υψηλό απόπου του έδειξε ο Άγγελος την αγία Ιερουσαλήμ, την Βασιλείαν των Ουρανών δηλαδή που έχει ετοιμάσει ο Θεός να κατεβαίνη από τον Ουρανό. Και είχεν η πόλις αυτή την απερίγραπτη δόξα του Θεού. Μας υπενθυμίζει τον Άγγελο οδηγό και εξηγητή που είδαμε στην εισαγωγή της εικόνας της τιμωρίας της πόρνης Βαβυλώνος. Και εκεί ο Άγγελος ήταν ένας εκ των επτά αγγέλων που κρατούσαν τις φιάλες του θυμού του Θεού. Υπάρχει όμως μιά τεράστια διαφορά. Εκεί ο Ερμηνευτής άγγελος δείχνει την τελική τιμωρία της κοσμοκράτειρας πόλεως, της ειδωλολατρικής Ρώμης, που την ονομάζει «πόρνη μεγάλην», ενώ εδώ δείχνει το μεγαλοπρεπές όνομα, το θείο θέαμα της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ. Η θριαμβεύουσα στον Ουρανό Εκκλησία, χαρακτηρίζεται νύμφη και γυναίκα του Αρνίου --Χριστού. Ο οδηγός Άγγελος πρέπει να είναι μάλλον ο ίδιος και στις δύο περιπτώσεις. Είναι λοιπόν σαν να λέγη τώρα ο Άγγελος στον Ιερό Συγγραφέα ότι: Σου έδειξα προηγουμένως την μεγάλη πόρνη του Σατανά, τώρα οφείλω να σου δείξω και την γυναίκα, που είναι η νύμφη του Αρνίου --Χριστού. Πρέπει να σου δείξω την «νύμφη (την) κεκοσμημένην τω ανδρί αυτής». Με την λέξη «νύμφη» θέλει να προσδιορίση σαφέστατα την συμβολκή συζυγική σχέσι της νύμφης Εκκλησίας, προς το Αρνίον --Χριστός. Θέλει να κάνη με συμβολικό τρόπο πιό φανερή την ευτυχία της νύμφης --Εκκλησίας. Δανείζεται όπως και άλλες φορές, ο Συγγραφεύς εικόνες από την παρούσα ζωή, για να μπορέση να μας δείξη συμβολικά την ευτυχία της Βασιλείας των Ουρανών. Και η νύμφη Εκκλησία, η μή φέρουσα σπίλον ή ρυτίδα, ενώνεται με τον Κύριον πανευφρόσυνα. Ο τόπος, στον οποίο μεταφέρεται ονομάζεται αόριστα μέγα και υψηλόν όρος. Ο τόπος αυτός είναι αντίθετος προς την έρημο, στην οποία είχεν μεταφερθή προηγουμένως για να ιδή την πόρνη την μεγάλη. Αλλά αυτή δεν είναι η μοναδικη αντίθεσις που υπάρχει στις δύο αυτές οπτασίες. Ενώ στην οπτασία της πόρνης είδε ότι εκάθητο πάνω σε κόκκινο θηρίο που έχη επτά κεφαλές και πολλά ονόματα βλασφημίας, την νύμφη του Αρνίου την βλέπει να κατεβαίνη από τον Ουρανό από τον Θεό, και έχη την δόξα του Θεού. Η πόρνη της ερήμου είναι έργο του Σατανά, αντιθέτως, η νύμφη του ουρανού, είναι έργον του Πανυπερτέλειου Θεού και φέρει την σφραγίδα της εικόνος και της ομοιώσεως προς τον Δημιουργό της. Ο «φωστήρ» της πόλεως είναι ο φωτισμός της που τον παρομοιάζει σ'εμάς ο Ιωάννης με τον πιό πολύτιμο στοιχείο του υλικού κόσμου, για να μας δώση έτσι μιά πενιχρή εικόνα της θείας οπτασίας. Ο πολύτιμος λίθος ίασπις, που είναι πιθανώς το διαμάντι, παριστάνεται εδώ ως κρυσταλλίζων. Τον ίασπι τον είδαμε ήδη στο κεφάλαιο Απ. Δ΄3 όταν ο Ιωάννης είδε «θύρα ανεωγμένη»στον ουρανό και τον θρόνο του Θεού, πάνω στον οποίο ο καθήμενος Θεός ήταν «όμοιος οράσει λίθω ιάσπιδι».
Η Νέα Ιερουσαλήμ περιβάλλεται και με τείχος μεγάλο και υψηλό που σημαίνει την αιώνια ασφάλεια της πόλεως. Είναι πόλις ισχυρή και άτρωτη. Είναι τελείως αντίθετη προς την ισχυροφανή αλαζόνα Βαβυλώνα, που όπως είδαμε κατεστράφη. Το τείχος ήτο παλαιά απαραίτητο αμυντικό έργο των αρχαίων πόλεων, που σκοπό είχε να προφυλάξη από τις επιθέσεις των εχθρών. Εις την Π. Διαθήκη βλέπομε παρόμοια περιγραφή στο (ΗΣ΄Κστ΄1) «Τη ημέρα εκείνη άσονται το άσμα τούτο επί γής Ιούδα, ιδού πόλις ισχυρά, και σωτήριον ημών θήσει τείχος και περίτειχος». Οι «δώδεκα πυλώνες» φανερώνουν την πλούσια επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Η περιγραφή δεν αφορά μόνον στην θριαμβεύουσα Εκκλησία, και μάλιστα στην «παλιγγενεσία της», αλλά και στον στενό σύνδεσμο, στην ενότητα και την επικοινωνία της θριαμβευούσης στον Ουρανό Εκκλησίας με την επί της γής Στρατευομένη. Ο αριθμός των πυλώνων και η ανάγκη να υπάρχουν πυλώνες, σημαίνει τους Αποστόλους μέσω των οποίων τα έθνη ωδηγήθηκαν στην Χριστιανική διδασκαλία της ζωής και της σωτηρίας. Οι δώδεκα άγγελοι φύλακες της πόλεως φαίνεται, πώς είναι εδώ άγγελοι υποδοχής παρά φύλακες. Σε κάθε δε πλευρά του τείχους είδε τρείς πύλες, τρείς στ'Ανατολικά, τρείς στο Βορρά, τρείς στο Νότο και τρείς Δυτικά. Τούτο σημαίνει ότι στην Βασιλεία του Θεού θα πηγαίνουν οι πιστοί απ'όλον τον κόσμο. Δηλαδή λέγει θα έλθουν πλήθος άνθρωποι από διάφορα σημεία της Οικουμένης και θα παρακαθήσουν ευτυχισμένοι, στο παμμέγιστο τραπέζι της Βασιλείας του Θεού. Οι δώδεκα θεμέλιοι λίθοι της αγίας πόλεως, οι οποίοι φέρουν τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων, σημαίνουν ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι οικοδομημένη στο θεμέλιο των δώδεκα Αποστόλων. Ο Απ. Παύλος, λέγει (Εφες. Β΄20) ότι οι πιστοί χριστιανοί δεν είναι ξένοι και πάροικοι, προσωρινοί δηλαδή πολίται της Εκκλησίας του Χριστού αλλά συμπολίται των Αγίων και οικείοι του Θεού, «εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίων των Αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού». Δίπλα την λέξι των Αποστόλων του παραπάνω χωρίου της Αποκαλύψεως (Απ. ΚΑ΄9) προστίθεται ο προσδιορισμός του Αρνίου. Τούτο αποδεικνύει την ταυτότητα του Ιησού του Ευαγγελίου μετά του Ιησού της Αποκαλύψεως.

Η Καταμέτρησις της Πόλεως

Αποκ. ΚΑ΄15. Και ο άγγελος που συνωμιλούσε με τον Ευαγγελιστή είχεν σαν μέτρο ένα χρυσό καλάμι, για να μετρήση την πόλιν, τις πύλες της πόλεως και το τείχος της. Η πόλις είναι τετράγωνη. Και μέτρησε ο άγγελος την πόλιν και την βρήκε να απλώνεται σε δώδεκα χιλιάδες στάδια, δηλαδή 1500 χιλιόμετρα. Το δε μήκος και το πλάτος και το ύψος της είναι ίσα. Το ύψος του τείχους της πόλεως είναι εκατόν σαράντα τέσσαρες πήχεις. Το μέτρημα το έκανε με το συνηθισμένο ανθρώπινο μέτρο...

Το καλάμι που χρησιμοποιεί ο άγγελος για το μέτρημα είναι χρυσό διότι είναι μεγάλη η αξία και του μετρούντος αγγέλου και της μετρουμένης πόλεως όπως ερμηνεύει ο ερμηνευτής Ανδρέας. Η μέτρησις της πόλεως σημαίνει την προστασίαν του Θεού επί της πόλεως αυτής. Φανερώνει επίσης το προαιώνιο χαρακτήρα της πόλεως και το αμετάβλητο σχέδιο του Θεού . Η καταμέτρησις αυτή, που έγινε προ αιώνων, σημαίνει την προστασίαν της άνω Ιερουσαλήμ και των πιστών. Το τετράγωνο σχήμα της πόλεως φανερώνει την ευστάθεια. Η πόλις είναι καλά στερεωμένη, πατάει σίγουρα. Το τετράγωνο σχήμα και στην αρχαιότητα ήταν σύμβολο τελειότητος. Συμβόλιζε επίσης το «εδραίον και πάγιον». Τετράγωνον σχήμα είχαν και τα ΄Αγια των Αγίων του ναού του Σολομώντος αλλά και η Αγία πόλις, η νέα Ιερουσαλή, που βλέπει ο Ιωάννης, είναι τα Άγια των Αγίων του Σύμπαντος. Και προχωρεί σε αριθμητικά στοιχεία του μεγέθους της πόλεως. Σε ευθεία γραμμή δηλαδή η κάθε πλευρά της είναι σαν από την Αθήνα μέχρι την Μόσχα. Τί σημαίνει ο μεγάλος αυτός αριθμός; Ο αριθμός αυτός είναι ασφαλώς συμβολικός και σημαίνει το τρισμέγιστο μέγεθος της Βασιλείας του Θεού Σημαίνει συνεπώς και το πλήθος των πιστών που θα κατοικήσουν στην Ουράνια αυτή πόλι. Οι αριθμοί που αναφέρονται στην καταμέτρησι είναι ασφαλώς σχηματικοί. Όπως και ο αριθμός 144 πήχεων, 70 περίπου μέτρων είναι δυσανάλογο με τον χαρακτηρισμό του. Το τείχος αυτό ωνομάσθηκε «μέγα και υψηλόν», πώς λοιπόν παριστάνεται τώρα με τον παραπάνω αριθμό; Ενδεχομένως το μέτρημα αυτό ν'αφορά μόνο το πάχος του τείχους, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα δυσαναλογίας. Ίσις όμως και να πρόκειται για αντιγραφική παραδρομή. Μπορεί στο 144 να παραλείφθηκε η λέξις χιλιάδων. Ο Ιωάννης λέγει εν συνεχεία ότι η μέτρησις γίνεται υπό αγγέλου με μέτρον ανθρώπινον: «μέτρον ανθρώπου, ό εστιν αγγέλου». Με αυτό θέλει να δείξη ότι η Νέα Ιερουσαλήμ που είναι κατοικία αγγέλων, μπορεί ν'αποκτηθή και από τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει με άλλα λόγια διάκρισις μεταξύ ουρανού και γής, αγγέλων και ανθρώπων. Η πίστις και η αγιότης της ζωής κάνει τους ανθρώπους αγγέλους.


Το υλικό της κατασκευής της Νέας Ιερουσαλήμ



Αποκ. ΚΑ΄18. Η ενδόμησις δηλαδή η οικοδομή του τείχους είναι από πολύτιμα υλικά. Εδώ φανερώνεται το εκπληκτικό μεγαλείο και η απερίγραπτη τελειότης της πόλεως. Φανερώνεται δηλαδή η τελειότης της Εκκλησίας. Η τελειότης της θριαμβευούσης στον ουρανό Εκκλησίας. Η πόλις είναι από αστραφτερό χρυσάφι, σύμβολο της καθαρότητος και της αξίας. Ο Ιωάννης εννοεί ότι οι ψυχές των σεσωσμένων, των ευτυχών κατοίκων της Νέας Ιερουσαλήμ είναι καθαρές, διαυγείς, λείες και απαστράπτουσες. Οι πολύτιμοι θεμέλιοι λίθοι είναι σύμβολα του ανεκτιμήτου ψυχικού πλούτου, σύμβολα της αρετής και της χάριτος των προσώπων, που συμβολίζουν. Όπως εξηγήσαμε ήδη οι δώδεκα θεμέλιοι λίθοι είναι οι δώδεκα Απόστολοι του Χριστού επομένως και οι δώδεκα λίθοι είναι σύμβολα της αρετής και της χάριτος των δώδεκα Αποστόλων.
Αποκ. ΚΑ΄21. Και οι δώδεκα πύλες της πόλεως, λέγει, ήσαν δώδεκα τεράστια μαργαριτάρια. Εδώ οι «μαργαρίται» συμβολίζουν την τιμιότητα και την αξία των πνευματικών «πυλώνων». Αληθές είναι ότι δεν μπορούμε να εννοήσωμε τα της άνω Ιερουσαλήμ. Είναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας. Γι'αυτό κι ο Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας Αρέθας ερμηνεύοντας λέγει σχετικώς: «Ταύτα πάντα ο άγιος τεθέαται, καθώς ηδύνατο, η δε ακραιφνής της άνω πόλεως κατανόησις υπερβαίνει και ακοήν και όρασιν και διάνοιαν». Επιβεβαιώνεται έτσι ο λόγος του Απ. Παύλου ο οποίος ανυψώθηκε μέχρι τρίτου Ουρανού και ήκουσε άρρητα ρήματα. Είδε τα θαυμάσια του ουρανού για τα οποία δεν μπόρεσε να δώση περιγραφή, αλλά αντιθέτως βλέπομε να έχη αδυναμία. Λέγει δε «ά οφθαλμός ουκ είδεν ούς ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη».


Περιεχόμενον και Χαρακτήρ της Πόλεως

Αποκ. ΚΑ΄22. Ο προφήτης Συγγραφεύς στρέφεται προς το περιεχόμενον της Πόλεως και μάλιστα στα πνευματικά αγαθά και τους ευτυχείς πολίτες της. Και ναό δεν είδε μέσα στην Πόλι αυτή. Και τούτο διότι ο Κύριος ο Θεός ο Παντοκράτωρ και το Αρνίον --Χριστός, είναι ζωντανός Ναός της πόλεως. Και η πόλις δεν έχει ανάγκη από τον ήλιο ούτε από την σελήνη για να την φωτίζουν. Και τα έθνη που ήταν άλλοτε ειδωλολατρικά, τώρα πολίτες της βασιλείας του Θεού, θα περιπατήσουν και θα ζήσουν στην Αγία Πόλι, φωτιζόμενοι από το θείο της φώς. Και οι βασιλείς της γής θα προσφέρουν στην πόλι την δόξα τους και το μεγαλείο τους. Ναός στην απερίγραπτη αυτή Πόλι δεν χρειάζεται είναι περιττός. Δεν χρειάζονται συμβολικά μέσα. Εκεί οι Άγιες ψυχές, εξαϋλωμένες, βρίσκονται κοντά στον Θεό. Ναός στην Νέα Ιερουσαλήμ είναι περιττός, διότι εκεί θα είναι διαρκώς παρών ο ίδιος ο Παντοκράτορας. Δίπλα στον Θεό τον Παντοκράτορα παραθέτει ο ιερός Συγγραφεύς και το Αρνιον. Η παράθεσις αυτή φανερώνει για πολλοστή φορά στην Αποκάλυψι, την ισοτιμία του Αρνίου-Χριστού προς τον Θεόν --Πατέρα. Υπενθυμίζουμε ακόμη, ότι την λέξι «αρνίον» την χρησιμοποιεί ο Θεόπτης Συγγραφεύς, όταν θέλη να υπογραμμίση την απολυτρωτική δύναμι του Χριστού. Στην Αγία Πόλι, θα περπατήσουν και θα ζήσουν, φωτιζόμενοι κάτω από το θείο φώς της και τα έθνη που ήταν άλλοτε ειδωλολατρικά, αλλά που τελικά γύρισαν στον Χριστό. «Τα έθνη», οι άπιστοι δηλαδή, που έγιναν λελυτρωμένοι Χριστιανοί. Οι άπιστοι, που εγκατέλειψαν ξαφνικά εδώ στη γή την πλάνη του θηρίου και ακολούθησαν με πίστι τον Λυτρωτή του κόσμου.
Ποιοί είναι οι λυτρωμένοι βασιλείς της γής που θα προσφέρουν την δόξα τους; Είναι οι μάρτυρες του Χριστού βασιλείς. Οι βασιλείς, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Εκείνοι που αντιτάχθηκαν στο θηρίο. Εκείνοι που πολέμησαν τον Αντίχριστο και δεν έγιναν σύμμαχοί του.
Μέσα σ'αυτήν την απερίγραπτη πλημμυρίδα του φωτός και την θεία μακαριότητα της Βασιλείας των Ουρανών, θα περιπατήσουν οι εθνικοί, που πρωτύτερα βρίσκονταν στο σκότος, αλλά και όλοι οι μάρτυρες του Χριστού που κυριάρχησαν εδώ στην γή πάνω στα πάθη τους, όλοι όσοι θ'αποδειχθούν «τέκνα φωτός» δια μέσου των αιώνων μέχρι της συντελείας. Όλοι αυτοί θα περάσουν από την Στρατευομένη επί γής Εκκλησία στην Θριαμβεύουσα στον ουρανό. Θα μπούνε στην απερίγραπτη μακαριότητα, φέροντες μαζί τους την δόξα των πνευματικών τους αγώνων, τις τιμές του αθλητικού βίου τους, την λάμψι του μαρτυρικού τους στεφάνου.
Αποκ ΚΑ΄25. Οι πύλες της Ιεράς Πόλεως δεν θα κλείσουν ποτέ. Εδώ στην γή το κλείσιμο των πυλών των τειχών κατά την νύχτα αποτελεί μέτρο προστασίας. Όμως εκεί δεν υπάρχει νύχτα. Το σκοτάδι της νύχτας και τις αφύλακτες πύλες χρησιμοποιούσαν οι επίβουλοι εχθροί, για να εισβάλουν στις οχυρωμένες με τείχη πόλεις και να τις καταστρέψουν. Τέτοιος φόβος όμως δεν υπάρχει για την Θεοφρούρητη πόλι. Η ασφάλεια των μακαρίων ψυχών είναι εκεί απόλυτη και παντοτεινή. Οι λυτρωμένοι χριστιανοί, που ήσαν πριν άπιστοι, θα προσφέρουν στην Πόλι αυτή, την δόξα και το μεγαλείον των εθνών. Την δόξα των Εθνών, που έχουν σωθή με την κοσμοσωτήριο θυσία του Χριστού. (Αποκ. ΚΑ΄26. ). Βλέπομε ότι οι πνευματικοί αγώνες των πιστών, που γίνονται σ'αυτόν τον υλιστικό κόσμο, οι αγώνες που στρέφονται κατά των οργάνων του Αντιχρίστου, κατά των δυνάμεων του διαβόλου, οι αγώνες κατά των παθών, οι θλίψεις, οι διωγμοί, τα μαρτύρια και ο μαρτυρικός θάνατος υπερ του Χριστού και της Εκκλησίας, ακολουθούν τους πιστούς στην επουράνια Πόλι, στην Βασιλεία των ουρανών. Τα έργα αυτά είναι η χρυσή ψυχοσωτήρια αποταμίευσις. Ένα «ελευθέρας» τιμητικό για την είσοδο στον Παράδεισο. Έρχονται τα έργα αυτά σαν συμβολική προσθήκη θησαυρού δόξας και τιμής στην ολόχρυση και ολοφώτεινη Πόλι των Ουρανών. Την κουβαλούν μαζί τους και την φέρουν την δόξα αυτή σαν δώρο οι πιστοί χριστιανοί. «Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ'αυτών», όπως λέγει η Αγία Γραφή.
Αποκ. ΚΑ΄27. Εδώ ο Συγγραφεύς δεν θέλει ν'αφήση σημείο αμφισβητίσιμο γύρω σε όσα είπε πιό πάνω περί βασιλεών και εθνών. Γι'αυτό ρητά αποσαφηνίζει και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Οι πυλώνες είναι ανοιχτοί μόνον για τους δικαίους. Κάθε πράγμα «κοινόν», δηλαδή κάθε βρωμερή ανθρώπινη ύπαρξις, δεν θα μπή στην Ιερή Πόλι. Κάθε άνθρωπος «ποιών βδέλυγμα» δηλαδή που είναι ειδωλολάτρης ή βδελυρός, ανήθικος «και δή παρά φύσιν», δεν πρόκειται να μπη στη Αγία Πόλι. Κάθε ένας, που θ'αφήση την ψυχοσωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου, που αστράφτει από θεϊκό κάλλος, από φώς και δύναμι, από σιγουριά αιωνίας ζωής, από μεταφυσική βεβαιότητα, και θα πέση στην πλάνη, στο ψεύδος, στην αίρεσι...δεν θα εισέλθη στην Βασιλεία των Ουρανών, «δεν θα ειδή πρόσωπο Θεού», όπως λέγει ο απλός χριστιανός. Το «παν κοινόν», που σημαίνει γενικώτερα το «πάς κοινός», κάθε δηλαδή ακαθαρσία με την θρησκευτική και ηθική έννοια, δεν θα μετάσχη της Αγίας εκείνης πόλεως.




Αιωνία και Αδιατάρακτος Μακαριότης των Δικαίων


Αποκ. ΚΒ΄1. Ο άγγελος δείχνει στον Ιωάννη μιά νέα εικόνα που αποτελεί την κορωνίδα, αλλά και την κατακλείδα της όλης περικοπής της Νέας Ιερουσαλήμ. Ο Ιωάννης μας την περιγράφει όπως μπορεί σε ανθρώπινα μέτρα. Είδα λέγει «ποταμόν ύδατος ζωής». Για να καταλάβωμε έστω και συνεσκιασμένα τί είναι αυτός ο ποταμός πρέπει να ανατρέξωμε σε αντίστοιχα χωρία της Αγίας Γραφής. (Γεν. Β΄10). «ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον Παράδεισον». Στον 45ο ψαλμό επίσης διαβάζομε: «του ποταμού τα ορμήματα ευφραίνουσι την πόλιν του Θεού» (Ψαλμ ΜΕ΄, 5). Στον προφήτη Ιερεμία ακούμε τον Κύριον να λέγη τούτα τα λόγια για τους Ιουδαίους : «...δύο και πονηρά εποίησεν ο λαός μου. Εμέ εγκατέλιπον πηγήν ύδατος ζωής, και ώριξαν εαυτοίς λάκκους» (Ιερεμ. Β΄13). Επίσης (Ζαχ. ΙΔ, 8) «και εν τη ημέρα εκείνη εξελεύσεται ύδωρ ζών εξ Ιερουσαλήμ». Επίσης στον διάλογο μεταξύ Ιησού και Σαμαρείτιδος ακούμε τον Κύριο να λέγη «Εάν γνώριζες την δωρεά, την οποίαν ο Θεός δίνει στους ανθρώπους, και ποιός είναι αυτός, που σού λέγει δός μου να πιώ νερό, σύ, θα ζητούσες απ'αυτόν και θα σού έδιδε πηγαίο, αστείρευτο νερό, που δίδει ζωή αιώνια και παντοτεινή». Θα σου έδιδε δηλαδή τις ανεκτίμητες δωρεές του Αγίου Πνεύματος, που δροσίζουν και ζωογονούν την ψυχή, που την κάνουν να καρποφορή πνευματικά έργα, που αρέσουν στον Θεό (Ιδέ σχετ χωρίο Ιωάνν. Δ΄, 10), καθώς και (ιωάνν. Ζ΄, 38), «Ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η Γραφή, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Και για να γίνη κατανοητός ο ίδιος ο Ευαγγελιστής, λέγει αμέσως εν συνεχεία: «Τούτο δε είπε περί του πνεύματος, ού έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν» (Ιωάνν. Ζ΄, 39). Με το ζών ύδωρ, δηλαδή, εννοούσε ο Κύριος το Άγιον Πνεύμα, το οποίον επρόκειτο να λάβουν, όσοι θα πίστευαν εις Αυτόν. Μιλούσε, λοιπόν, για το Άγιον Πνεύμα, τον Παράκλητον, που θα έστελνε την Πεντηκοστή. Με την εικόνα του ποταμού επομένως που πηγάζει από τον Θρόνο του Θεού, συμβολίζεται η Θεία Χάρις. Συμβολίζεται η χάρις του Παναγίου Πνεύματος. Θέλει να δείξη μ'αυτό ότι πηγή της ανακαινίσεως του κόσμου, είναι ο Δημιουργός --Πατήρ, ο Λυτρωτής Χριστός και το Άγιον Πνεύμα. Ολόκληρη δηλαδή η Αγία Τριάς. Γεμάτη είναι η Αγία αυτή Πόλις από την απερίγραπτη παρουσία του Θεού. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα είναι η εκεί καταυγάζουσα δόξα, η λαμπρότης, η χαρά, ο πλούτος, ο αστείρευτος ποταμός της ατέρμονος ζωής. Αποτέλεσμα του ρέοντος ποταμού, με το νερό που δίνει ζωή, είναι να ποτισθή η Αγία Πόλις πλουσιοπάροχα και να ευδοκιμήση το δένδρο, το ξύλον της ζωής, όπως το λέγει που βρίσκεται στο μέσον της χρυσής πλατείας, εκατέρωθεν από τις όχθες του ποταμού. Το δένδρο αυτό, κατά τον ερμηνευτή Ανδρέα και άλλους παλαιοτέρους και νεωτέρους ερμηνευτάς, φανερώνει, αυτόν τον ίδιον τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστό. Οι ίδιοι ερμηνευταί εξηγούν ότι με του δώδεκα καρπούς του ξύλου της ζωής, νοούνται οι δώδεκα Απόστολοι. Το ξύλον της ζωής, που βλέπει εδώ ο Ιωάννης, μας θυμίζει τον Παράδεισο των Πρωτοπλάστων, όπου οι Πρωτόπλαστοι αμάρτησαν και απεμακρύνθησαν του Παραδείσου, προτού φάνε από το δένδρο της ζωής. Στερήθηκαν δηλαδή προληπτικώς της Αθανασίας μετά την αμαρτία τους, ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται (Γεν. Γκ, 21 -23). Το ξύλον της ζωής στον επίγειο Παράδεισο έδινε Αθανασία. Στην Νέα Ιερουσαλήμ συμβολίζει τούτο την αιωνιότητα και την Αθανασία. Θα φάγουν εξ'αυτού οι πιστοί στην άνω Ιερουσαλήμ εις φανέρωσιν, ότι εκείνοι θα είναι αιώνιοι. «Και τα φύλλα του ξύλου, εις θεραπείαν των εθνών», όπως λέγει ο ίδιος ο Ιωάννης. Με αυτόν τον τροπο του ξύλου της ζωής, παριστάνεται όλη η μετανοημένη ανθρωπότης, που επιστρέφει στον Θεό και στον Παράδεισο, να μεταλαμβάνη, να γεύεται του καρπού του δένδρου της ζωής. Για να γίνωμε μέτοχοι αυτής της ασύλληπτης χαράς και μακαριότητος μας καλεί σε μετάνοια ο Απόστολος Πέτρος (Πραξ. Γ΄, 19,20) «Μετανοήσατε ούν και επιστρέψατε εις το εξαλειφθήναι υμών τας αμαρτίας, όπως αν έλθωσι καιροί αναψύξεως».
Αποκ. ΚΒ΄2. «Και πάν κατάθεμα ουκ έσται έτι». Η λέξις κατάθεμα, είναι συνώνυμος, αλλά και εντονώτερη σε έννοια της λέξεως ανάθεμα. Ανάθεμα σημαίνει ό,τι αφιερώνεται στον Σατανά. Ανάθημα αντιθέτων ονομάζεται ό,τι αφιερώνεται στον Θεό. Δι'αυτό και τα αφιερώματα των Ι. Ναών λέγονται και αναθήματα. Εδώ έχομε την πρώτη λέξη, την λέξη κατάθεμα δηλαδή κατάρα. Κάθε τι το καταραμένο, κάθε τι το απαίσιο που να θυμίζη πτώσι, παρακοή και έξωσι εκ του Παραδείσου, δεν θα υπάρχη εκεί πλέον. Με τον τρόπο αυτό μας υπενθυμίζει ο Ιωάννης την φοβερή και τρομερή εκείνη έξωσι των πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο. Τέτοιο θλιβερό και οδυνηρό ενδεχόμενο δεν ισχύει, δεν υπάρχει πλέον για τους ευτυχείς κατοίκους της άνω Ιερουσαλήμ. Δεν ισχύει ούτε σαν μεμονωμένο, ούτε σαν ομαδικό γεγονός. Εκεί οι λελυτρωμένοι θα είναι άπτωτοι.
Λέγοντας ο Συγγραφεύς «ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου» θέλει να μας διαβεβαιώση για την συνύπαρξι του θρόνου του Θεού και του Αρνίου στη επουράνια Πόλι, για την ισοτιμία του Θεού --Πατρός και του Αρνίου --Χριστού. Βλέπομε εδώ τον θαυμαστό τρόπο, με τον οποίον κλείνει ο ιερός Συγγραφεύς το κυρίως αποκαλυπτικό μέρος του προφητικού βιβλίου της Αποκαλύψεως. Άρχισε με την οπτασία του θρόνου του Θεού: «Και ευθέως εγενόμην εν πνεύματι και ιδού θρόνος έκειτο εν των ουρανώ», (Αποκ Δ΄, 2), και τώρα κλείνει, όπως άρχισε. Κλείνει με την εμφάνισι και ανάδειξι του θρόνου του Θεού. Οι σεσωσμένοι πιστοί θα βλέπουν τον Θεόν, όχι αόριστα, συνεσκιασμένα και αινιγματικά, «δι'εσόπτρου εν αινίγματι» όπως τώρα, αλλά «πρόσωπον, προς πρόσωπον» (Α΄Κορ. ΙΓ΄13). « ....ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστιν», (Α΄Ιωάνν. Γ΄2). Την απόλαυσι αυτή δεν μπορούμε να την συλλάβωμε και να την κατανοήσωμε εδώ στην γή εμείς οι πεπερασμένοι θνητοί. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει, ότι ο άπειρος Θεός στην αιωνιότητα θα αποκαλύπτη τον Εαυτό Του συνεχώς. Όλο και νέες πτυχές άγνωστες και ακατάληπτες θ'αντικρύζουν οι ευτυχείς κάτοικοι του Παραδείσου. Και θα τον δοξολογούν κατάπληκτοι συνεχώς, όπως οι Άγιοι Άγγελοι, που ακατάπαυστα αναφωνούν το : «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γή της δόξης Σου». Στον υλικό τούτο κόσμο θαυμάζομε το έργο του Θεού. Θαυμάζομε την Δημιουργία του, αν και δεν έχομε εξερευνήσει ούτε ένα πολλοστημόριό της. Ατέλειωτες μας φαίνονται οι εκπληκτικές εικόνες της Δημιουργίας. Σκεφτείτε, τι χαρά, τι ιερό πανηγύρι, τι μεγαλείο, τι απόλαυσις θα είναι εκείνη του Παραδείσου! «Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή ίνα γιγνώσκουσί Σε τον Μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν» είπεν ο ίδιος ο Χριστός.

Οι σεσωσμένοι, οι μακάριοι κάτοικοι της Αγίας Πόλεως θα έχουν και ένα ιδιαίτερο γνώρισμα. «Θά έχουν το όνομα Αυτού επί των μετώπων αυτών». Θα είναι το όνομα του Θεού γραμμένο στα μέτωπά τους. Τούτο φανερώνει ότι θα είναι δικοί Του πλέον. Θα έχουν την σφραγίδα της ιδιοκτησίας Του. Η ατέλειωτη ζωή, η ατέλειωτη χαρά και η ευτυχία, η Βασιλεία η αιώνιος, με τις οποίες αμείβει ο Θεός, είναι κάτι, που δεν μπορεί να διατυπωθή με λόγια.
Η ευτυχία και η μακαριότης βρίσκεται στη λατρεία του Θεού. Οι υλόφρονες άνθρωποι, με το βαρύ φορτίον της σάρκας και των παθών της, δεν μπορούν ούτε και συνεσκιασμένα να το εννοήσουν αυτό. Οι αγαπώντες όμως τον Θεόν, εκείνοι που ζούν σύμφωνα με το Άγιο θέλημά Του, εκείνοι που αξίως μεταλαβάνουν του Σώματος και του Αίματος του Σωτήρος Χριστού, αισθάνονται και από την παρούσα ζωή την χαρά την ανέκφραστη, διότι ζούν κοντά στο θεό. Αισθάνονται απερίγραπτη ευχαρίστησι, που ασχολούνται με την Λατρεία Του. Σκεφτήτε την ουράνια χαρά, το σκίρτημα της ψυχής ευλαβών Μοναχών, που με ευφροσύνη και αγαλλίασιν υμνολογούν, δέκα και δεκαπέντε ώρες την ημέρα, ακόμη και όλο το 24ωρο, τον Παντοδύναμο Κύριο του ουρανού και της γής.
Ας φουντώση και στις καρδιές μας ο θεός πόθος και έρωτας της αγάπης του Χριστού, ώστε να μπορέσωμε να έρθουμε σαν εθελοντές στρατιώτες Χριστού, πρόθυμοι στα μαρτύρια και στην θυσία αν χρειασθή υπέρ Εκείνου. Έτσι με βεβαιότητα θα συμβασιλεύσωμε μετά του Θεού στην αιωνιότητα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ούτοι οι λόγοι Πιστοί και Αληθινοί

Ο Ιωάννης περιέγραψε με λίγα λόγια το μέλλον της Εκκλησίας και της ανθρωπότητος. Τώρα έρχεται και πάλι με ζωντανή δύναμι λόγου, με χάρι και βεβαιότητα να μας πιστοποιήση, ότι οι αποκαλύψεις του έχουν αυθεντικό χαρακτήρα, έχουν θεία καταγωγή. Έρχεται να μας διακηρύξη την αξιοπιστία των αποκαλυφθέντων. Πονάει, υποφέρει, ταράζεται και συγκλονίζεται, σκεπτόμενος ότι πιθανόν να υπάρξουν άνθρωποι, που δεν θα δώσουν σοβαρή σημασία στα θεόπνευστα προφητικά λόγια του. Αγωνιά μήπως δεν διαβάσουν με την απαιτούμενη σοβαρότητα τα όσα γράφονται στην Αποκάλυψι και ακολουθήσουν δρόμους, που οδηγούν στην απώλεια.
Αποκ ΚΒ 6. Και ιδού νά! Λέγει ο Χριστός, έρχομαι γρήγορα. Μακάριος είναι εκείνος, ο οποίος τηρεί τις προφητείες, που είναι γραμμένες στο βιβλίο τούτο. «Και λέγει μοι»» . Πρόκειται για λόγια του Χριστού, ο οποίος πιστοποιεί δια μέσου του αγγέλου, την αλήθεια του περιεχομένου της Αποκαλύψεως Αυτού. Η πηγή της Αποκαλύψεως είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο κατά πάντα αληθής και αξιόπιστος. «Και Κύριος ο Θεός των πνευμάτων των προφητών απέστειλε τον άγγελον αυτού δείξαι τοις δούλοις αυτού ά δεί γενέσθαι εν τάχει». Τα πνεύματα των προφητών είναι το χάρισμα το προφητικό. Είναι το χάρισμα με το οποίον προικίζει ο Θεός αυτούς να προλέγουν τα μελλούμενα. Είναι «το Πνεύμα της προφητείας», όπως λέγει ο Αρέθας. Θεόπνευστο είναι το βιβλίο της Αποκαλύψεως. Εμπνευστής, εντολοδόχος του είναι ο Θεός. Αντικείμενό του είναι να φανερώση όσα θα συμβούν. Εκείνα που πρόκειται, που πρέπει να γίνουν σύντομα. «Δεί», λέγει, πρέπει να γίνουν, είναι ανάγκη να γίνουν διότι δεν σώζονται οι άνθρωποι, άν δεν πραγματοποιηθή το σχέδιο αυτό του Θεού. Δεν σώζονται οι άνθρωποι χωρίς θλίψεις. Οι θλίψεις που θα περάσουν εδώ στην μικρή τούτη ζωή για το Χριστό και το Ευαγγέλιο του, τη διάδοσι του Ευαγγελίου του, θα είναι το εισιτήριο με το οποίο θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού. «Ιδού έρχομαι ταχύ» λέγει το ιερό κείμενο. Με τις λέξεις αυτές υπογραμμίζεται η Παρουσία του Χριστού. Επιβεβαιώνεται όλο το περιεχόμενο, διότι η κυρίαρχος έννοια του προφητικού τούτου βιβλίου είναι ο ερχομός του Κυρίου, η Δευτέρα Παρουσία. Θα έλθη δε ο Κύριος. Οχι μονάχα κατά την Δευτέρα Παρουσία γιά όλους, που είναι χρόνος απροσδιόριστος στα ανθρώπινα μέτρα, αλλά θα έλθη και διά του θανάτου στον καθένα χωριστά, σε χρονικό όριο σύντομο. Σε όριο ταχύ περιωρισμένο.
Αποκ ΚΒ΄8. Το ποιός είναι ο Ιωάννης αποφεύγει να το πή ο ίδιος ο Συγγραφεύς, διότι υποτίθεται, πως το γνωρίζει τούτο ο Χριστιανός. Γνωρίζει ότι ο Ιωάννης είναι ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού. Είναι εκείνος που στάθηκε κάτω από τον Εσταυρωμένο Κύριο μαζί με την Παναγία. Γνωρίζει ο κάθε Χριστιανός, ότι ο Κύριος από του Σταυρού ανέθεσε την προστασία της Παναγίας στον Ιωάννη, λέγοντάς του «Ιδού η μήτηρ σου». Ο Ιωάννης είναι ο Συγγραφεύς του τετάρτου Ευαγγελίου, του «κατά Ιωάννην» και χαρακτηρίζεται ως «ο Μαθητής της Αγάπης», διότι πάντοτε στα κηρύγματά του μιλούσε και για την αγάπη...Βεβαιώνει, προσυπογράφει και επικυρώνει την αλήθεια των γραφομένων ο Ιωάννης με το κύρος του Αποστόλου και μαθητού του Χριστού. Προσυπογράφει με το κύρος του Ευαγγελιστού και του Συγγραφέως της Αποκαλύψεως.
Με τις λέξεις του αγγέλου : «σύνδουλός σου ειμι και των αδελφών σου των προφητών» αναδεικνύεται η προφητική ιδιότητα του Ιωάννου και επομένως η ανάγκη συμμορφώσεως των πιστών προς το περιεχόμενο του βιβλίου της Αποκαλύψεως. Φανερώνεται επίσης ισοτιμία αγγέλων και προφητών. Ο Ιωάννης γνωρίζει ότι στο Θεό ανήκει η λατρευτική προσκύνησις: «Προσκυνούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Στους αγγέλους και στους Αγίους η προσκύνησις είναι απλώς τιμητική.
Αποκ. ΚΒ΄10. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δίδει εν συνεχεία εντολή στον Ιωάννη, να μη σφραγίση τους λόγους της Αποκαλύψεως, αλλά να τους δημοσιεύση, να τους γνωστοποιήση, διότι ο καιρός της εκπληρώσεώς τους πλησιάζει. Το περιεχόμενο του βιβλίου να το αφήσει ανοιχτό γα να γίνουν γνωστά τα όσα είδε και άκουσε. Να τα ανακοινώση. Να τα γράψη, ώστε να μπορούν να τα διαβάσουν οι άνθρωποι. Με δύο λόγια να προετοιμάζωνται για την Δευτέρα του Χριστού Παρουσία. Ο,τι εξ άλλου ο Κύριος δεν επιθυμούσε ν'ανακοινωθή με την Αποκάλυψι, το είπε στον Ιωάννη. Κι'εκείνο ήταν, όσα του είπαν αι επτά βρονταί. Το επί μέρους όμως τούτο απαγορευτικό στοιχείο το επεξέτειναν, και το εφήρμοσαν πολλές φορές στην Εκκλησία, σ'όλο το περιεχόμενο του βιβλίου, λησμονώντας έτσι την ρητή παραγγελία του Χριστού, που λέγει «μη σφραγίσης...». «Ο γάρ καιρός εγγύς εστιν». Ναί, ο καιρός της επίγειας ζωής είναι περιωρισμένος. Ο καιρός της Κρίσεως είναι κοντινός.
Αποκ. ΚΒ΄11. Ο άδικος λέγει, ας συνεχίση να διαπράττη τις αδικίες και τις αμαρτίες. Ελεύθερος είναι. Το ίδιο και ο ακάθαρτος, από τα ρυπαρά έργα της ανηθικότητος και της ασεβείας, ας γίνη, αν το θέλη, περισσότερον βρωμερός. Αλλά και από την άλλη μεριά, ο δίκαιος, που έχει δοθή ολόψυχα στην δικαιοσύνη, την αρετή, ας γίνη ακόμη πιό τέλειος στην δικαιοσύνη και την αρετή. Επίσης και ο Άγιος ας επιδοθή ακόμη πιό πολύ στα έργα της αγιότητος. Εγώ, λέγει ο Κύριος, σας προειδοποιώ, ότι «ο καιρός εγγύς εστιν», ότι οι λόγοι της Αποκαλύψεως θα πραγματοποιηθούν σύντομα. Ο καθένας σας είναι ελεύθερος να τους δεχθή ή να τους αρνηθή. Το νόημα του χωρίου, που αναφέρεται στους αμαρτωλούς δεν είναι παρακίνησις για περισσότερη αμαρτία, αλλά υπόμνησις οτι πλησιάζει η ώρα της θείας δίκης και επομένως για λίγο μπορεί κάποιος να σωθή αν το θέλει, όπως μπορεί και να γίνη ακόμη χειρότερος. Είναι τούτο έμμεσος έλεγχος Είναι προτροπή προς επιστροφή στον δρόμο της σωτηρίας. Είναι σαν τον λόγο του πονεμένου πατέρα, προς το παραστρατημένο παιδί, που για να του ξυπνήση κάτι μέσα του, του λέει : Κάνε, λοιπόν ότι άλλο χειρότερο έχεις να κάνης. Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πώ.
Αποκ ΚΒ΄12. Με τα λόγια αυτά μας υπογραμμίζει ο Κύριος, τον γρήγορο ερχομό του, σαν δικαίου Κριτού και μισθαποδότου. Νά, λέγει έρχομαι γρήγορα κι'έχω μαζί μου τον μισθόν για ν'ανταμείψω τον καθένα από τους πιστούς και εναρέτους, σύμφωνα με τα έργα του και την ψυχή του.
Αποκ ΚΒ΄13. Ο Κύριος, για μιά ακόμη φορά, βεβαιώνει περί του κύρους των λόγων της Αποκαλύψεως, για τον ταχύ ερχομό του, ότι Αυτός ο ίδιος θα είναι ο ερχόμενος, για την μισθαποδοσία. Στερεώνει έτσι την πίστι μας και ζωντανεύει την προσδοκία μας για την μέλλουσα ευτυχία.
Αποκ. ΚΒ΄14. ΄Εξω! Λέγει, μακριά από τον Παράδεισο, όσοι στην παρούσα ζωή ζήσανε αναιδώς, αδιάντροπα, ξετσίπωτα, σαν τα σκυλιά. Έξω οι φαρμακοί, οι μάγοι δηλαδή και οι αιρετικοί γενικώς που τεμαχίζουν την Εκκλησία του Χριστού. Έξω οι πόρνοι, οι φονείς και οι ειδωλολάτρες και καθένας που αρνείται την αλήθεια και αγαπάει την αμαρτία, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ψέμα φρικτό, ψυχοκτόνο και παγίδα του διαβόλου. Οι κύνες είναι οι χωρίς ντροπή και φόβο Θεού πορευθέντες. Έξω σημαίνει μέσα στην οδύνη, στο πηχτό σκοτάδι, μέσα στην φρίκη. Μέσα στην λίμνη του πυρός την ατέλειωτη...
Αποκ. ΚΒ΄16. «Εγώ, ο Ιησούς έστειλα τον άγγελό μου να κηρύξη και να μαρτυρήση σε σας όλα αυτά, που περιέχονται στο βιβλίο τούτο, για να γίνουν γνωστά στις εκκλησίες. Εγώ είμαι η ρίζα του Δαυίδ, ο γνήσιος αυτού απόγονος και κληρονόμος των θείων επαγγελιών. Εγώ είμαι το λαμπρό άστρο της αυγής, ο ανέσπερος ήλιος της δικαιοσύνης, που χαρίζω την αιώνια ημέρα». Ναί, λέγει, όσα είδε, όσα έγραψε, όσα άκουσε ο Ιωάννης έχουν πηγή εμένα. Προβάλλεται ονομαστικά ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, Χρησιμοποιεί στον λόγο Του, την προσωπική αντωνυμία εγώ δύο φορές. Επισφραγίζει την γνησιότητα του Προφητικού βιβλίου, το οποίο δίκαια φέρει την επιγραφή: «Αποκάλυψις Ιησού Χριστού...».
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι το γένος Δαυίδ διότι ενανθρωπήθηκε μέσω της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία ήταν «εξ οίκου και πατριάς Δαυίδ». Γεννήθηκε από την Παναγία, που ήταν κατ'ευθείαν απόγονος του Δαυίδ. Στον Δαυίδ ως γνωστόν, δόθηκαν θείες επαγγελίες και υποσχέσεις, ότι απόγονός του θα είναι ο Βασιλεύς του Ισραήλ εις τον αιώνα. Αυτές τις επαγγελίες, σαν απόγονος του Δαυίδ, τις κληρονόμησε ο Κύριος Δηλαδή Αυτός είναι η πραγματοποίησις των προφητικών λόγων. Αυτός είναι ο Βασιλεύς που δεν έχει τέλος.
Αποκ. ΚΒ΄17. Το πνεύμα το οποίον φωνάζει προς τον Ιησούν «έρχου», είναι το «πνεύμα της αληθείας», το Άγιον Πνεύμα, «ο Παράκλητος» όπως το ονομάζει ο Ίδιος ο Κύριος, όπως μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής «όταν δε έλθη ο παράκλητος....» (Ιωάν. ΙΕ΄26). Είναι το Άγιον Πνεύμα, το οποίον έστειλε ο Κύριος εκ μέρους του Πατρός κατά την ημέραν της Πεντηκοστής στους Αποστόλους και το Οποίον, παραμένει από τότε στην Εκκλησία και την καθοδηγεί στην αλήθεια. Η Εκκλησία του Χριστού η στρατευομένη, μέσα στην οποία υπάρχει ο Παράκλητος, το Πανάγιο Πνεύμα που καταπολεμείται λυσσωδώς από τους αιρετικούς και αντιχρίστους, περιμένει με αγωνία την τελική κρίσι. Περιμένει την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Την νοσταλγία της ελεύσεως του Χριστού πρέπει να έχη, όχι μονάχα το Άγιον Πνεύμα και η Εκκλησία σαν σύνολον, αλλά και κάθε πιστός Χριστιανός σαν άτομο.
Αποκ. ΚΒ΄18. Εγώ, ο Ιωάννης ομολογώ και διαβεβαιώνω καθένα, που ακούει τα λόγια των προφητειών του βιβλίου τούτου, ότι εάν κανείς προσθέση εις αυτά, θα προσθέση ο Θεός επάνω του τις πληγές και τις τιμωρίες, που είναι γραμμένες στο βιβλίο τούτο. Και εάν κανείς αφαιρέση από τα προφητικά λόγια του βιβλίου τούτου, θα αφαιρέση από αυτόν ο Θεός την μερίδα και την συμμετοχή του από το δένδρο της αιώνιας ζωής και απο την αγία πόλι, που είναι γραμμένα (πόλις και δέντρον) στο βιβλίο τούτο. Είμαστε πλέον στους προτελευταίους στίχους του ιερού κειμένου της Αποκαλύψεως. Ο Ιωάννης έρχεται αφ'ενός μεν να επικυρώση κι'αυτός και να επιβεβαιώση τα όσα είναι γραμμένα στην Αποκάλυψι, αφ'ετέρου δε να προφυλάξη τα θεόπνευστα κείμενα από κάθε μελλοντική κακοποίησι του βιβλίου με προσθέσεις ή αφαιρέσεις. Πρέπει να προφυλαχθή η Αποκάλυψις από προσθήκες ή αφαιρέσεις. Θα ήταν τρομερό έγκλημα, πελώριο κακό για την ανθρωπότητα εάν νοθευόταν η Αποκάλυψις και έχαναν οι πιστοί την ελπίδα της αποκαταστάσεώς των στους πνευματικούς τους αγώνες. Με τις τρομερές πληγές της Αποκαλύψεως απειλείται ο νοθευτής του θεόπνευστου βιβλίου. Οι νοθευτές του βιβλίου αυτού δηλαδή, δεν θα εισέλθουν στην Αγία Πόλι, στην άνω Ιερουσαλήμ και δεν θα φάνε από τον καρπό του δέντρου της ζωής. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο και τρομερώτερο κακό από του να νοθεύση κανείς την πίστι και να κλονίση την ελπίδα των πιστών. Όχι ψευδεπίγραφα, όχι νόθα συγγράμματα. Με ανάθεμα απειλεί κείνους που νοθεύουν την ελπίδα η οποία περιέχεται με εκπληκτικό μεγαλείο στην Αποκάλυψι. Η ελπίδα εδώ είναι η ορθή παρηγοριά, το φώς της Εκκλησίας, όταν πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα του διωγμού και της θλίψεως. Το ιερό κείμενο της Αποκαλύψεως είναι γεμάτο ζωντανή ελπίδα, γεμάτο ενθουσιασμό παραμυθητικό, γεμάτο θεία προσδοκία απονομής της Δικαιοσύνης του Θεού. Στερεώνει τις καρδιές , θεμελιώνει τις σκέψεις, τονώνει το θάρρος, πυκνώνει την φλόγα της πίστεως, καλλιεργεί το φρόνημα το αγωνιστικό. Προετοιμάζει το δρόμο προς την γενναιότητα. Σφυρηλατεί τον Μάρτυρα. Πυξίδα της Εκκλησίας είναι το δόγμα και άγκυρα είναι η ελπίδα. Το πλοίο, που χάνει την πυξίδα και την άγκυρα καταποντίζεται. Αλλά και οι πιστοί, που θα χάσουν το δόγμα ή την ελπίδα, κινδυνεύουν να χαθούν μιά για πάντα.
Αποκ. ΚΒ΄20. Λέγει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος βεβαιώνει την απόλυτη αλήθεια των προφητειών του βιβλίου της Αποκαλύψεως. «Ναί, έρχομαι γρήγορα». Και ο Ιωάννης μαζί με όλη την Εκκλησία, μ'όλες τις έτοιμες νυφοστολισμένες ψυχές των πιστών που λαχταρούν τον Νυμφίο Χριστό, απαντούν. «Αμήν, ναί, γένοιτο, έλα Κύριε Ιησού».
Τί σημασία έχει ο προσωρινός πόλεμος του Αντιχρίστου κατά της Εκκλησίας; Τί αντιπροσωπεύει η ψεύτικη αίγλη της πόρνης; Ποιό είναι το τελικό αντίκρυσμα της αμαρτωλής αθέου εξουσίας; Ποιά είναι τα χρονικά περιθώρια του Αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτου; Πόσο θα ισχύση η πλάνη των εχθρών του Χριστού και της Εκκλησίας; Πόσους θα σφάξουν, πόσους θα βασανίσουν; Όλα αυτά είναι ενδιάμεσα γεγονότα, που τα αφανίζει η έλευσις του Κριτού. Όλα σβήνουν μπροστά στο παγκόσμιο και ουράνιο γεγονός της Κρίσεως. Με τον ερχομό Του ο κόσμος της αμαρτίας οδηγείται στην αιώνια καταδίκη. Τί σημαίνουν όμως οι πνευματικοί αγώνες, οι θυσίες, τα μαρτύρια, το αίμα, ο μαρτυρικός θάνατος, η σθεναρή πάλη των στρατιωτών του Χριστού κατά του θηρίου και του Αντιχρίστου; Αποτελούν προσωρινά γεγονότα, που εξασφαλίζουν την αιωνιότητα. «Ναί έρχου» λέγουν με διάπυρο πόθο οι αγωνιζόμενοι πιστοί. Το «ναί έρχου» βροντοφώναζαν οι Μάρτυρες της διωκομένης Χριστιανοσύνης και προχωρούσαν στο Μαρτύριο, για να ενωθούν με τον Χριστό. «Περιπόθητος γαρ τοις αγίοις η του Χριστού παρουσία» ερμηνεύει ο Ανδρέας.
Και το βιβλίο τούτο της Αποκαλύψεως κλείνει με την παρακάτω Αποστολική ευλογία, που δίνει ο Ιωάννης στους πιστούς όλων των αιώνων:
Αποκ. ΚΒ΄21. «Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων. Αμήν».
Άγιοι, ως γνωστόν, είναι οι πιστοί, οι χωρισμένοι από τους απίστους και τον αμαρτωλό κόσμο, δηλαδή εκείνοι, που ακολουθούν πιστά τον Χριστόν και αγωνίζονται ν'αρέσουν μόνον εις Αυτόν. Σ'αυτούς δίνει την ευλογίαν Του. Εύχεται δηλαδή να έλθη σ'αυτούς η παντοδύναμος χάρις του Χριστού «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα».


Σκέψεις και Συμπεράσματα του Συγγραφέως της Ερμηνείας

Τώρα που τελειώσαμε, με την δύναμι του Θεού, την ερμηνεία της Αποκαλύψεως, η ψυχή μας είναι γεμάτη από τις δραματικές εικόνες της. Ο νούς μας γυρίζει σ'όλο το μεγαλειώδες περιεχόμενό της. Βλέπομε μπροστά μας να ξετυλίγονται γεγονότα, που συνυπάρχουν και συγκλονίζουν. Μας έφερε ο ιερός Συγγραφεύς της Αποκαλύψεως σε τόπους ασύλληπτης γαλήνης και απερίγραπτης μακαριότητος. Μας έκανε κοινωνούς κι'εμάς του ουρανίου ταξιδιού του. Μας έφερε κοντά στην ανοικτή πύλη του ουρανού. Άφησε να ηχήση και στ'αυτιά μας η μεγαλόπρεπη φωνή «ανάβα ώδε», που τον καλούσε ν'ανεβή στον ουρανό και να πληροφορηθή τα μέλλοντα.
Μας μετέφερε επίσης σε εικόνες τρομακτικές. Μας μετέφερε στο εκρηκτικό ξέσπασμα της δικαίας οργής του Θεού εναντίον της προκλητικής σε ασέβεια ανθρωπότητος. Ο πολυεύσπλαγχνος Κύριος περιμένει να συνέλθη ο αμαρτωλός κόσμος. Δεν βιάζεται ποτέ στις αποφάσεις του. Αφήνει καιρό για μετάνοια, για επιστροφή στο δρόμο της σωτηρίας. Η αμαρτωλή ανθρωπότητα όμως με λίθινη καρδιά προχωράει στον ασύνετο δρόμο της. Έρχεται αντιμέτωπη στο θείο θέλημα...Πάνω στην κορύφωσι του κακού όμως, πάνω στην απερίγραπτη ασέβεια και αλαζονεία του αμαρτωλού κόσμου έρχεται η οργή του Θεού. Έρχεται με τις πληγές, με τις θείες τιμωρίες. Αφήνει ο θεός να ορμήση έφιππος ο δρεπανοφόρος θάνατος. Σείεται η γή και κλυδωνίζεται από τις αμαρτίες. Οι αμαρτίες γίνονται μαχαίρι και φωτιά. Η ανθρωπότητα με την αμαρτία της αυτοτιμωρείται.
Στην ιστορία της ανθρωπότητος βλέπομε και θα βλέπουν οι άνθρωποι δια μέσου των αιώνων περιόδους φοβερής απιστίας. Συναντούμε, και θα συναντούν δια μέσου των αιώνων περιόδους ηθικής καταπτώσεως. Σε τέτοιους καιρούς το κακό περισσεύει. Η ασέβεια γίνεται προκλητική. Οι άνθρωποι γίνονται στο έπακρο φιλήδονοι, βλάσφημοι, σκληροί και απάνθρωποι. Μετά την απερίγραπτη αυτή αποχαλίνωσι και ασέβεια, επιτρέπει ο Θεός να ξεσπάση η τιμωρία.
Οι ευσεβείς όταν βλέπουν τέτοια σημάδια απιστίας του αμαρτωλού κόσμου, πρέπει να προετοιμάζονται για να αναμένουν δεινά. Να προετοιμάζονται με πίστι και αισιοδοξία, διότι τα δεινά θα έρθουν και θα περάσουν. Τα δεινά αυτά, όσο κι'αν είναι οδυνηρά, δεν μπορούν να πλήξουν τις ψυχές, που είναι έτοιμες για τον Χριστό. Πέρασαν, έρχονται και θα έρχονται στιγμές που νομίζει κανείς πως τα πάντα τα σαρώνει ο Σατανάς. Ο αντίχριστος, με τα όργανά του φαίνονται σαν βασιλιάδες ισχυροί, σαν κυρίαρχοι ανίκητοι. Οι οπαδοί τους, τους ζητωκραυγάζουν, πέφτουν και τους προσκυνάνε. Γονατίζουν μπροστά τους. Τα πάντα στην κορύφωσι της εξουσίας του θηρίου και του Αντίχριστου συνταράσσονται. Οι ψυχές των πιστών όμως μένουν ακλόνητες. Δεν γονατίζουν στον Σατανά. Παλεύουν και νικούν. Το είδαμε στους Χριστιανούς της Ρωσίας. Εξήντα χρόνια, παρ'όλα τα σχέδια του αθέου Κουμμουνισμού δια την εξόντωσι του Χριστιανισμού, μένουν ακλόνητοι και μαρτυρούν. Το μαρτύριο είναι η μεγαλύτερη ευτυχία των πιστών και η λαμπρότερη δόξα της Εκκλησίας. Ο αγώνας αυτός εδώ στην γή με τους πόνους και τις θλίψεις δεν κρατάει πολύ. Η κυριαρχία του Αντιχρίστου εξ'άλλου είναι περιωρισμένη. Όλες τις δυνάμεις του κακού, όπως περιγράφει η Αποκάλυψις, τις περιμένει η αιώνια τιμωρία. Το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης και ο Διάβολος είναι υποψήφιοι της ατέλειωτης καταδίκης. Τους περιμένει το αιώνιον πύρ της Κολάσεως.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα έλθη με δόξα κατά την Δευτέρα Παρουσία Του. Τον ερχομό Του αυτόν πρέπει να διψούμε εμείς οι πιστοί, πρέπει να τον περιμένουμε. Δια τον ερχομό Του πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Να αναλογιζόμαστε πάντα τον θάνατο και να προετοιμαζόμαστε για την αιώνια ζωή. Ας γρηγορήσωμε όλοι χωρίς αναβολή. Πώς είναι δυνατόν να κλείσωμε τ'αυτιά μας στο λόγο του Χριστού, που μας βεβαιώνει για τον ερχομό Του; Ας γρηγορήσωμε σε παλμό πίστεως και χριστιανικής ζωής. Ας γρηγορήσωμε σε έργα αγάπης, αρετής, πάλης και αγώνος. Ας κάνωμε ό,τι ο Κύριος προστάζει, για να βρεθούμε στην μεγάλη ώρα της Κρίσεως στα δεξιά Του και ν'ακούσωμε το : «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν».
Αμήν.


ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΤΟΜΟΥ ΕΡΓΟΥ «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΕΞΗΓΗΜΕΝΗ (Το κατά δύναμιν)»
ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ


Επιμέλεια κειμένου : fotiniaspida
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

43
Το έχω το βιβλίο , πολύ καλό, αν και έχει μερικές πεζές απόψεις σε διάφορα, παρόλα αυτά το συνιστώ. :0607
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες και Αποκάλυψη”

cron