Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

19
Για την εξοργιστική αμετανοησία των ανθρώπων και προπαντός των ειδωλολατρικό τρόπο πίστεως μιλάει σε πολλά σημεία η Αγία Γραφή. Ο μεγαλοφωνότατος Προφ. Ησαΐας καταγγέλλει (Ης. Β΄8). Και γέμισε η γή αυτών από είδωλα και ελάτρευσαν εκείνα, που εδημιούργησαν τα χέρια τους και έκαναν τα δάκτυλά τους. Και σε άλλο σημείο τονίζει (Ης. Μ΄19). Με ποιό τρόπο θέλετε να παρομοιάσετε τον Θεόν; «Μή εικόνα εποίησε τέκτων, ή χρυσοχόος χωνεύσας χρυσίον περιεχρύσωσεν αυτόν, ομοίωμα κατεσκεύασεν αυτόν»; Μήπως με την εικόνα του τεχνίτου, ή του χρυσοχόου, που απλώνει το χρυσάφι και περιχρυσώνει τα κατασκευάσματά του; Ηχηρό ράπισμα εναντίον του ειδωλολάτρου και σατανολάτρου θνητού είναι η φωνή του Προφητάνακτος Δαυίδ (Ψαλμός ργ΄) αλλά και του Δανιήλ (Δανιήλ Ε΄23). Για την κατηγορία των ανθρώπων των απίστων, ασεβών, αμετανοήτων λέγει η Αποκάλυψις το τρομερό εκείνο χωρίον. «Ου μετενόησαν». Πρόκειται για την αμετανοησία των μη εσφραγισμένων, η οποία μοιάζει με την σκληρή ασέβεια του Φαραώ, που δεν συνετίσθη με τις δέκα πληγές που του έστειλε ο Θεός. (Εξ. Ια΄10).
Δεν ακούγεται στην συνέχεια το σάλπισμα της αναγγελίας νέων δεινών υπό του εβδόμου Αγγέλου αλλά βλέπει και περιγράφει ο Ευαγγελιστής έναν άλλον Άγγελον διαφορετικό, που σκοπό έχει να διεγείρη την προσοχή μας στο μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα της Θείας προστασίας των Χριστιανών. Υπενθυμίζει ο νέος Άγγελος ότι οι πιστοί βρίσκονται κάτω από την ασφαλή προστασία του Θεού και συνεπώς δεν πρέπει να κλονίζωνται ούτε από την προηγουμένη γενική αναστάτωσι, ούτε από τα αναμενόμενα και επιτεινόμενα δεινά. (Αποκ. Ι΄1). Ο Ιωάννης μας δίνει μια μεγαλοπρεπή περιγραφή του Αγγέλου που είναι θεοπρεπής και υπερκόσμια. Είναι δηλαδή αντάξια της αίγλης του Θεού. Πρόκειται για Άγγελο αντάξιο του ενδόξου Θεού και όχι περί του Ιδίου του Ιησού Χριστού, όπως ερμήνευσαν τούτον μερικοί εκ των ερμηνευτών, εξ'αιτίας της αίγλης της περιγραφής. Το κάθε ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα με τα οποία συνοδεύει την περιγραφήν του Αγγέλου ο Ευαγγελιστής έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους πστούς.

Τον ονομάζει ισχυρόν διότι φέρνει μηνύματα του Ισχυρού Θεού. Φέρνει τον λόγο της παρηγορίας και της δυνάμεως για τους πιστούς. Φέρνει την δύναμι της αδιαταράκτου και αμετακινήτου πίστεως. Δεν τους αφήνει να πέσουν στην λιποψυχία στην κάμψι και στην αμφιβολία. Διότι τότε υπάρχει φόβος στα βάσανά των επάνω και εις τας διώξεις των να καμφθούν και να τα χάσουν, να απογοητευθούν, να ολιγοπιστήσουν και στο τέλος να συνταχθούν και αυτοί με τους απίστους. Θα τους εμπαίζουν δε και οι άπιστοι δια να τους βγάλουν την πίστη τους. Όπως λέγει ο Απ. Πέτρος (Β΄Πετρ. Γ΄3). Πρέπει να τον προσέξουν τον Άγγελον και ν'ακούσουν αυτά που θα πή. Ονομάζεται «ισχυρός», δια να τους υπενθυμίση ότι δεν τους ξέχασεν ο Θεός αλλά είναι παντοδύναμος και θα τους προστατεύση. Καθότι οι οπαδοί του Χριστού είναι πάντα διωκόμενοι και οι άπιστοι ισχυροί και τους βασανίζουν έρχεται ο Άγγελος ως φωνή δυνάμεως και παρηγορίας. Είναι σαν να τους λέγει: Άνθρωποι, πιστοί μην τα χάνετε. Έρχομαι κοντά σας, για να σας προστατεύσω. Οι Άγγελοι ως γνωστόν είναι «λειτουργικά πνεύματα του Θεού εις διακονίαν αποστελλόμενα δια τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν». Και μέσα στα μεγάλα βάσανα ο Θεός θα προστατεύση τους ιδικούς Του σωματικα και ψυχικά. Θα τονώση την πίστι των πιστών και θα γίνωνται ισχυροί μέσα στην λαίλαπα των δεινών και θα διακηρύττουν «πάντα ισχύω εν των ενδυναμούντι με Χριστώ».

Ο Άγγελος δεν είναι ιστάμενος αλλά το βλέπει ο Ευαγγελιστής «καταβαίνονται εξ'ουρανού». Με αυτόν τον τρόπο δηλώνει τον τόπον της εκκινήσεώς του και συνεπώς την ουράνια εντολή δια να πάρουν θάρρος οι πιστοί. Διότι μη ξεχνάμε ότι «ημών (των πιστών Χριστιανών) το πολίτευμα εν Ουρανοίς υπάρχει» και από εκεί «απεκδεχόμεθα Σωτήρα». Δεν είμεθα καρυδότσουφλα και χνούδια στην διάθεσι των ανέμων και των απίστων διωκτών μας. Έχομεν συμμάχους ισχυρούς στον Ουρανό, που μπορούν όταν κριθή αναγκαίον, να επέμβουν και να μας προστατεύσουν. Θυμηθήτε τους λόγους του Κυρίου προς τον Πέτρον όταν εκείνος έβγαλε την μάχαιρα στον κήπο της Γεσθημανή. (Ματθ. ΚΣΤ΄53). «΄Η δοκείς ότι ου δύναμαι άρτι παρακαλέσαι τον Πατέρα μου και παραστήσει μοι πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων»; Εάν όμως δεν επεμβαίνει ο Θεός δεν το κάνει από αδυναμίαν ούτε από αδιαφορίαν για μάς. Το κάνει γιατί έτσι πρέπει να γίνη. Έτσι θα δείξουν οι πιστοί την υπομονήν τους και την πίστιν τους στο Θεό, για να έχουν μισθόν και να βραβευθούν εν ημέρα Κρίσεως για την πίστι τους αυτή.

Άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα του Αγγέλου είναι το επτάχρωμο φωτοστέφανο της ίριδος που έχει στο κεφάλι του. Η ίρις, το λεγόμενον ουράνιον τόξο είναι σύμβολο ειρήνης. Σύμβολο συνδιαλλαγής μεταξύ Θεού και ανθρώπων όπως γράψαμε και τον δεύτερο τόμο. Είναι σημάδι έκφρασις της ευσπλαχνίας του Θεού, ότι δεν θα γίνη πλέον κατακλυσμός, σαν εκείνον που έγινε επί Νώε. Οι πιστοί θα σωθούν σαν τον Νώε. Θα ενδυναμωθούν και θα προστατευθούν στα βασανιστήρια. Αλλά κατόπιν με την δύναμι του Θεού θα περάσουν στην αιώνια ευτυχία, θα ζήσουν χωρίς τέλος στην Βασιλεία Του. Η τελική Κρίσι δεν θα έχη επανάληψι. Δεν θα ξαναγίνη άλλη καταστροφή όπως μετά τον κατακλυσμό δεν έγινε άλλος τοιούτος. Γι'αυτό λοιπόν, παρουσιάζεται ο Άγγελος με το Ουράνιον τόξον στο κεφάλι του.
Διατί είναι περιβεβλημένος με νεφέλην; Διά να δείξη και πάλιν την προστασίαν των πιστών και την τιμωρίαν των απίστων. Για να καταλάβουμε ας δούμε τι έγινε στην Π. Διαθήκη όταν οι Ισραηλίται που ήταν ο λαός του Θεού (τώρα βέβαια είναι καταραμένοι, διότι δεν επίστεψαν στον Χριστόν), εβάδιζαν για να φθάσουν στη γή της Επαγγελίας, την Παλαιστίνην, και τους εδίωκεν ο θεομάχος Φαραώ με τα στρατεύματά του. Ο Θεός του επροστάτευσε με την νεφέλην. Η θεόσταλτη εκείνη νεφέλη την μεν ημέραν τους εσκέπαζε από τον καυστικό ήλιο, την δε νύκτα εγένετο στήλη πυρός, που προεπορεύετο, για να τους φωτίζει να περιπατούν. Οι ειδωλολάτραι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν εις την Ερυθράν Θάλασσαν πανστρατιά, αλλά όσοι από τους Εβραίους ολιγοπίστησαν δεν έφτασαν στην γή της Επαγγελίας. Βαδίζομεν και ημείς δια την Βασιλείαν του Θεού, την γήν της Επαγγελίας. Μας καταδιώκει και ημάς ο νοητός Φαραώ, ο διάβολος με τα όργανά του. Σ'αυτό τον πόλεμον, σ'αυτήν την πορείαν θα μας σκεπάζη η προστασία του Θεού όπως η νεφέλη εκείνους. Και πάντοτε, όποιος πίστεψε στον Θεό είτε άτομον ήτο, είτε Έθνος, ο Θεός το προστάτευσε. Είναι άπειρα τα θαύματα της παντοδυνάμου προστασίας του Θεού και θα είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα προστατευθέντων Χριστιανών θαυματουργικώς ή τα παραδείγμαα παρομοίας σωτηρίας του Έθνους μας δια της Θείας δυνάμεως. Το συμπέρασμα είναι ότι η νεφέλη συμβολίζει την προστασία την οποία θα έχουν οι πιστοί από τον Θεόν. Τονώνει δια της παρουσίας του αυτής ο Άγγελος τους πιστούς δια να μείνουν πιστοί στα επερχόμενα δεινά που θα αρχίσουν με το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου και θα διαρκέσουν μέχρι της συντελείας του αιώνος, της Παγκοσμίου Κρίσεως.

Διατί το πρόσωπόν αυτού ως ο ήλιος; Διότι ο ήλιος είναι ορατός από όλην την Οικουμένην επομένως πάντες θα λάβουν γνώσιν της αποστολής Του. Δια μεν τους πιστούς όπως ο ήλιος φωτίζει και θερμαίνει έτσι και η πίστις των θα φωτισθή και θα θερμανθή. Αλλά και οι άπιστοι και θεομάχοι θα νοιώσουν την τιμωρητική Του παρουσία διότι ο ήλιος έχει και άλλην ιδιότητα, μπορεί να καίη. Αλλοίμονον εις τους ασεβείς και αντιχρίστους θα πέση επάνω τους βαρύ το πέλμα του Θεού. Οι πόδες του Αγγέλου είναι ως «στύλος πυρός».
Διατί οι πόδες του ισχυρού Αγγέλου είναι σαν πύρινοι στύλοι; Όπως οι Ισραηλίτες, έφυγαν από την ειδωλολατρικήν Αίγυπτον και πήγαιναν διωκώμενοι από τον άπιστο Φαραώ για την γή της Επαγγελίας έχοντας ως οδηγόν την φωτεινήν νεφέλην κατά παρόμοιον τρόπον και οι πιστοί των τελευταίων ημερών του κόσμου θα βαδίζουν δια την γήν της Επαγγελίας και θα διώκωνται από τους θεομάχους. Αλλά θα προστατεύωνται από τον Θεόν και θα έχουν οδηγόν τον ισχυρόν Άγγελον με τους φωτεινούς πόδας, που είναι σαν στύλοι πυρός. Συγχρόνως όμως οι πόδες του πελωρίου Αγγέλου πατούν επί της ξηράς και της θαλάσσης. Αυτό δείχνει ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος και των απίστων. Επομένως κανένας δεν θα μπορέση να ξεφύγη την καυστικότητα των ποδιών Του. Δεν λογαριάζουν βέβαια τώρα τον Θεόν οι ασεβείς αλλά θα βρεθούν υπό το πέλμα Του οι δυστυχείς. Η καταστροφή τους θα είναι τρομακτική. Θα πεθάνουν αυτοί φρικτά αναπολόγητοι. Φρικαλέον και απαίσιον υπήρξε το τέλος των από του πρώτου διώκτου του Ηρώδου μέχρι του Στάλιν και του Χίτλερ κ.α.

Ο Ηρώδης, όπως αφηγούνται οι ιστορικοί, κλεισμένος στο φρούριο της Μαχαιρούντος τυραννείται από φθειρίασι, φλέγεται από πόνους, υποφέρει από σήψι και εγκαταλείπεται από όλους. Και επειδή εγνώριζε το ανοικτίρμον τέρας, ότι δεν θα έκλαιγε κανένας στο θάνατό του, έκλεισε όλους τους προύχοντας εις το στάδιον και διέταξε την ώρα που θα ξεψυχούσε να τους σφάξουν για να κλαίη αναγκαστικά όλος ο κόσμος. Εννοείται ότι δεν εκτελέσθηκε η διαταγή του αιμοδιψούς και παράφρονος αυτού τυράννου. Προηγουμένως όμως είχε θανατώσει όλους τους στενωτέρους του συγγενείς, παιδιά του και αδελφούς του και την γυναίκα του. Ο Βαλεριανός, επίσης, που εφήρμοσε το μαρτύριον να γδέρνουν ζωντανούς του Χριστιανούς συνελήφθη από τους εχθρούς του και εγδάρη απ'αυτούς ζωντανός! Ο Διοκλητιανός είχεν οικτρόν τέλος. Απέθανε ως παράφρων. Ο Βολταίρος, στο τέλος δεν έβγαινε η ψυχή του. Καλούσε τον Ιερέα να εξομολογηθή και πάλιν τον έδιωχνε. Και εν τέλει πομώθηκε με τις ακαθαρσίες του δοχείου της νυκτός και απέθανεν! Ο Τρότσκυ, εισήγαγε το τρομερό μαρτύριο να σκοτώνουν τους Χριστιανους με το σφυρί. Και αυτόν τον εσκότωσαν με σφυρί. Ο Στάλιν, που εφόνευσε περί τις δέκα χιλιάδες ιερείς και Αρχιερείς και είκοσι εκατομμύρια λαού, το οικτρό του τέλος είναι γνωστό. Το περιγράφει η κόρη του.
«Και έχων εν τη χειρί αυτού βιβλίον ανεωγμένον». Το βιβλίον δεν είναι εκείνο που πήρε ο Χριστός από το χέρι του καθημένου επί του Θρόνου διότι εκείνο ήτο «εσφραγισμένον» ενώ τούτο εδώ είναι ανεωγμένον. Τι περιείχε, τι έγραφε το βιβλιαράκι αυτό το ανοιγμένο; Οι παλαιοί ερμηνευταί και μάλιστα ο ερμηνευτής Ανδρέας ενόμιζαν ότι περιείχε τα ονόματα και τας πράξεις και τα έργα των ανθρώπων και μάλιστα των σφόδρα πονηροτάτων. Άλλοι λέγουν ότι περιείχε προφητείες για της τύχες του Ρωμαϊκού Κράτους εν σχέσει με την Εκκλησία. Φαίνεται μάλλον ότι περιείχε τα γεγονότα τα σχετικά με την Εκκλησίαν, που θα επακολουθήσουν μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Και πράγματι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης όταν έφαγε το βιβλίον επικράνθη η κοιλία του. Πράγματι, εκείνα που θα προφητεύση είς το εξής για τον κόσμο τον αμαρτωλό θα είναι όντως πικρά. (Αποκ. Ι΄3). Μετά την κραυγή του Αγγέλου ακολουθούν οι φωνές των επτά βροντών δηλαδή η φωνή του Θεού που προαναγγέλλει νέα δεινά για τον κόσμο της αποστασίας. Για τα δεινά αυτά παίρνει εντολή Θεού ο Ευαγγελιστής να μη τα γράψη. Οταν ο λέων μυκάται και βρυχάται αντηχεί όλη η έρημος. Τρέμουν και ζαρώνουν όλα τα ζώα που ακούουν τον μηκυθμόν του. Φόβος και τρόμος τα πιάνει. Μόνον οι λεοντιδείς, τα παιδιά του λέοντος είναι άφοβα, νοιώθουν σίγουρα και ασφαλισμένα. Και τούτο διότι γνωρίζουν ότι ο λέων τα αγαπά και τα προστατεύει. Έτσι μεταφέρεται τώρα η σκηνή του τρόμου στην αμαρτωλή ανθρωπότητα. Άγρια, φοβερή και τιμωρός είναι η φωνή του ισχυρού Αγγέλου διότι προαναγγέλλει την αρχή της κορυφώσεως των δεινών. Η θλίψις και ο τρόμος των ασεβών θα φθάσει είς το κατακόρυφον, καθώς επίσης και η εκ του Θεού προστασία των πιστών.

Ποιές ειναι οι φωνές των επτά βροντών; Είναι αυτή η ίδια η φωνή του Θεού διότι το επτά σημαίνει την πληρότητα, το πλήρες, εκείνο δηλαδή που δεν παίρνει άλλο. (Ιωάν. ΙΒ΄28-29) «Ηλθεν ούν φωνή εκ του Ουρανού, και εδόξασα και πάλιν δοξάσω. Ο ούν όχλος ο εστώς και ακούσας έλεγε βροντήν γεγονέναι άλλοι έλεγον άγγελος αυτού λελάληκε». Επίσης (Ψαλ. 28,3) «Φωνή Κυρίου επί των υδάτων. Ο Θεός της δόξης εβρόντησε. Κύριος επί υδάτων πολλών». Η φωνή του Κυρίου λοιπόν είπεν εις τον Ιωάννην τις μέλλουσες καταστροφές που θα υποστούν οι ασεβείς άνθρωποι. Φοβερά καί τρομακτικά είναι εκείνα που άκουσε ο Ιωάννης, τον σταμάτησε όμως ο Θεός ή κάποιος Άγγελος από το να τα γράψη διότι ήκουσεν φωνήν από τον Ουρανόν που του είπεν «Σφράγισον ά ελάλησαν αι επτά βρονταί και μη αυτά γράψης». Ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει ότι απαγορεύεται στον Ευαγγελιστή να γράψη τα όσα άκουσε. Κράτησέ τα καλά στο μυαλό σου, του είπε και μη τα διατυπώσης στο χαρτί γραπτώς καθόλου, διότι ίσως να μην είναι χρήσιμον να φανερωθούν προτού φθάσουν οι έσχατοι καιροί. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί άραγε απηγόρευσεν ο Θεός να τα γράψη; Το περιεχόμενο των επτά βροντών, της φωνής δηλαδή του Θεού είναι κατά πάσαν πιθανότητα φοβερά γεγονότα που θα ξεσπάσουν κατά των απίστων των τελευταίων ημερών του κόσμου. Ίσως δε να είναι τόσο φρικτά ώστε να μπορούν να προκαλούν τον τρόμον και τον πανικόν και στους ευσεβείς. Δια να μην τρομάξουν λοιπόν οι πιστοί από το μέγεθος των συμφορών που θα επακολουθήσουν είναι ίσως ο ένας από τους λόγους της απαγορεύσεως να τα γράψη. Είναι σαν εκείνα που είδεν ο Απόστολος των Εθνών Παύλος, ο οποίος όταν ανηρπάγη υπό του Θεού και ανέβηκε εως τρίτου Ουρανού και για τα οποία εξέφρασεν τον άρρηκτον θαυμασμό του μόνον λέγοντας : «ήκουσα ρήματα άρρητα ά ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι». Ποίον ήταν το περιεχόμενον λοιπόν των φωνών των επτά βροντών; Ενδεχομένως φανέρωναν στον Ευαγγελιστή το ξέσπασμα της Θείας οργής της δικαίας τιμωρίας του Θεού κατά της αμετανοήτου ανθρωπότητος που θα εκδηλωθή στις έσχατες ημέρες του κόσμου. Και δεν χρειάζεται να είναι γνωστό τούτο πλέον εις τον κόσμο, διότι η τιμωρία αυτών δεν θα έχη παιδαγωγικόν χαρακτήρα, αλλά καταδικαστικόν.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

20
Το Τετελεσμένον Μυστήριον


Ο Προφήτης Ιωάννης, είδε το μέλλον της Εκκλησίας και της ανθρωπότητος. Μας περιέγραψε τελευταίως την πρώτην και Δευτέραν «Ουαί», τον πεσόντα αστέρα, τας ακρίδας και το τεθωρακισμένον ιππικόν. Και τώρα πρόκειται ν'ακουσθή το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου. Πρόκειται ν'αναγγείλη τα δεινά, τα πριν της Δευτέρας Παρουσίας, τα οποία θα υποστή η αποστατήσασα από τον Θεόν ανθρωπότης. Διά τούτο ο Θεός, εξ'αγάπης προς τους πιστούς Του, παρουσιάζει τον ισχυρόν Άγγελον, δια να τους τονώση την πίστιν, ώστε να μη κλονισθούν, αλλά να μείνουν πιστοί σ'Αυτόν και να επιτύχουν την σωτηρίαν των, οπότε θα τελειώση το «Μυστήριο» του Θεού. Ποίον είναι το «μυστήριον»; Το «μυστήριον», περί του οποίου μας ομιλεί εδώ η Αποκάλυψις, είναι το σχέδιον του Θεού, διά την σωτηρίαν του ανθρώπου. Έχει μέγα και κοσμοσωτήριο σχέδιο ο Θεός. Σχέδιον, το οποίον ονομάζει η Αποκάλυψις «Μυστήριον». Το μυστηριώδες αυτό σχέδιον καταλαμβάνει ολόκληρο το χρονικόν διάστημα του παρόντος υλικού κόσμου, από την πτώσιν του ανθρώπου μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Ποίον όμως είναι το μυστηριώδες τούτο σχέδιο τού Θεού; Ο Παντοδύναμος και Αιώνιος Θεός, ο Βασιλεύς του Σύμπαντος κόσμου, του ορατού και του αοράτου, εδημιούργησε κάποτε και τον άνθρωπον. Ήθελε να καταστήση αυτόν ευτυχισμένον εις την Βασιλείαν Του, εις τον Παράδεισον της τρυφής. Και ήταν πράγματι ευτυχισμένος, προτού μπή στον πειρασμό. Δυστυχώς όμως δεν έμεινε εκεί, που τον ετοποθέτησεν ο Θεός. Δεν έμεινε στην υπακοή του Θεού και κοντά στο Θεό, αλλά άκουσε την συμβουλή του Εωσφόρου, ο οποίος είχεν εν τω μεταξύ αποστατήσει από τον Θεόν, είχε εκδιωχθή από την Βασιλείαν του Θεού και είχε καταδικασθή εις Κόλασιν αιώνιον. Επειδή όμως ο άνθρωπος παρεσύρθη έξωθεν και δεν το βρήκε μόνος του το κακόν ο Θεός εφρόντισε να τον σώση, να τον επαναφέρη εις την Βασιλείαν Του και να ζήση κατόπιν εκεί παντοτεινά κοντά Του τρισευτυχισμένος. Το σχέδιο αυτό βεβαίως για μάς ήταν «μυστήριον». Προέβλεπε να στείλη τον Υιόν Του, το Δεύτερον Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, στον πλανήτη αυτόν τον μικροσκοπικόν και να γίνη ο Θεός άνθρωπος, με την υπερφυσική Του Γέννησιν εκ της Αειπαρθένου Μαρίας. Έκρυπτε δε κατά την επί της γής παρουσίαν Του τον Εαυτόν Του ο Θεός, κάτω από το περίβλημα της σαρκός και έδιδε μόνον δείγματα της Θεότητός Του τόσα, ώστε οι βλέποντες να βλέπουσι και οι μή βλέποντες, οι άπιστοι, να μη βλέπουν, ήτε να καταλαβαίνουν. Μυστήριον λοιπόν η ενσάρκωσις του Χριστού αλλά μυστήριον και η πάλη Του με τον Σατανά. Έδωσε την κρατεράν μάχην με τον Σατανά επάνω εις τον Σταυρόν εις τον Γολγοθά και τον ενίκησε. Επήρεν ο Χριστός τους αιχμαλώτους του Σατανά και ίδρυσε την επί γής Εκκλησίαν Του, ένα δηλαδή παράρτημα της Βασιλείας των Ουρανών. Σ'αυτήν καταφεύγουν οι άνθρωποι και σώζονται. Σώζονται εν Αυτή, δια των Μυστηρίων. Πόλεμον δε σκληρόν και αδυσώπητον διεξάγει ο Σατανάς και τα όργανά του εναντίον της Εκκλησίας και των οπαδών του Χριστού. Ο πόλεμος αυτός θα έχη βεβαίως, πολλές φάσεις. Θα εξακολουθήση όμως μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου. Τότε θα γίνη η τελική Κρίσις και η ανταπόδοσις εκάστω κατά τα έργα αυτού. Τότε θα διαλευκανθή τελείως και εις όλους το μυστήριον, διότι θα έλθη ως Βασιλεύς Παντοδύναμος και Κυρίαρχος πάντων. Τρομερόν τούτο δια τους μηδέποτε μετανοήσαντας. Χαρά και αγαλλίασις δι'όσους υπομένουν και μένουν σταθεροί οπαδοί Του, στις διώξεις και τα μυστήρια και σε όσους Τον ακολουθούν πιστά στην παρούσα ζωή. Τελειώνουν γι'αυτούς τα βάσανα, τελειώνει το «Μυστήριον». Το Μυστήριον είναι πλέον τετελεσμένον «ετελέσθη». Αρχίζει τώρα νέα τάξις πραγμάτων. Ευτυχισμένοι αυτοί παντοτεινά θα ζούν κοντά στον Πατέρα τους τον Θεόν, μαζί με όλα τα ευτυχισμένα και μακάρια πνεύματα. Και ο ισχυρός Άγγελος κάνει λόγο δια την ολοκλήρωσι του Σχεδίου του Θεού. Σχεδίου που θα συμβή στις τελευταίες ημέρες του κόσμου και για να δηλώση την αμετάθετη βουλή του Θεού στο Σχέδιο τούτο, διαβεβαιώνει ενόρκως την λήξιν του. Η παρουσία του ισχυρού Αγγέλου και ο όρκος τον οποίον κάνει ο Άγγελος με λόγο και συμβολική κίνησι της χειρός, για την λήξι του μηστηριώδους και σωτηρίου Σχεδίου του Θεού είναι μία προκαταβολική διαβεβαίωσις δια την Εκκλησίαν. Θα γίνη δηλαδή ο οριστικός θρίαμβός της και θα ολοκληρωθή το Σχέδιον της σωτηρίας των πιστών. (Αποκ. Ι΄5). Τί ωρκίσθηκε ο άγγελος; «Χρόνος ουκέτι έσται». Δεν θα βραδύνουν τα προφητευόμενα. Θα εκπληρωθούν και θα τελειώσουν στις ημέρες, που θα σαλπίση ο έβδομος Άγγελος. Θα προηγηθούν, βεβαίως, λόγω της αποστασίας, πληγές τρομερές, κατά τις οποίες όμως θα προστατεύση ο Θεός τους δικούς Του. Το γεγονός ότι δια της υψώσεως της δεξιάς χειρός γίνεται συνήθως η ορκωμοσία, το βλέπουμε και στην Π. Διαθήκη (Γεν. ΙΔ΄22), (Εξ. Στ΄8). Η ένορκος διαβεβαίωσις του Αγγέλου έχει σκοπό να τονώση τους πιστούς. Κατευθύνει το βλέμμα των πιστών στο τέλος του Σχεδίου του Θεού, για να μένουν απτόητοι από τα δεινά και αδόνητοι από τους κλονισμούς των πληγών. Πρέπει εδώ βέβαια να τονισθή, ότι ο αληθινά πιστός Χριστιανός έχει σιγουριά και βεβαιότητα στη προηγγελμένη βουλή του Θεού, δι'αυτόν ακριβώς τον λόγον και στην Θ. Λειτουργία ευχαριστούν οι πιστοί τον Θεό δια τα μέλλοντα που τους χαρίζει λέγοντας: «ουκ απέστης πάντα ποιών, έως ημάς εις τον Ουρανόν ανήγαγες και την Βασιλείαν Σου εχαρίσω την μέλλουσαν».

Μα πώς ωρκίσθηκε ο Άγγελος; Επιτρέπεται ο όρκος; θα πήτε. Για να εννοήσωμεν αν επιτρέπεται ή όχι ο όρκος και πότε επιτρέπεται, ας δούμε τί είνα ο όρκος.Τον ορισμόν τον δίδει ο Απόστολος Παύλος (Εβρ. Στ΄16), όπου μας εξηγεί ότι με τον όρκον, λήγει κάθε συζήτησις και αμφιβολία. Τέρμα στις συζητήσεις και τις αντιλογίες. Γιατί λήγει και τερματίζεται κάθε αντιλογία; Διότι με τον όρκον επικαλούμεθα μάρτυρα, κάποιον μεγαλύτερον, ότι αυτά που βεβαιώνομεν ημείς είναι αληθή. Ο Θεός, λοιπόν, γνωρίζει την αλήθειαν, διότι είναι Παντογνώστης. Έχει και την δύναμιν --ο Μόνος που την έχει-να επιβάλη κυρώσεις και να τιμωρήση, εάν ημείς ψευσθώμεν και αθετήσωμεν τον όρκον που εδώσαμεν. Ετσι λοιπόν δεν δύναται να αποφύγη τας κυρώσεις ο επίορκος.
Ο όρκος επιτρέπεται λοιπόν μόνον εις εξαιρετικάς περιπτώσεις και μόνον, όταν διακινδυνεύωνται ύψιστα πνευματικά ζητήματα και σωτηρία ψυχών. Οχι για μικροπράγματα, εγκόσμιες επιδιώξεις και υλικά συμφέροντα. Για τα μικροπράγματα και τα υλικά συμφέρονται ισχύει το «μη ομόσαι όλως». Το ότι ο όρκος επιτρέπεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις, έχομεν παράδειγμα Αυτόν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Ο Κύριος δεν είπε το «μη ομόσαι όλως»; Και όμως, μετά από αυτό ωρκίσθηκε. Πότε όμως; Όταν βρέθηκε μπροστά στον Καϊάφα και εκείνος Τον υπέβαλε σε όρκο για να πή αν Αυτός είναι ο Υιός του Θεού, ο Χριστός ή όχι. Τότε ο Κύριος εδέχθη τον όρκο, και είπε «σύ είπας». Έτσι ωρκίζοντο τότε. Γιατί; Διότι ήτο τότε κρισιμωτάτη η στιγμή. Από τον όρκον αυτόν εξηρτάτο η σωτηρία του κόσμου όλου. Διότι η Θεότης του Χριστού είναι η βάσις και το θεμέλιον του Χριστιανισμού και φυσικά της σωτηρίας των ανθρώπων. Εάν ύπάρξη κλονισμός της Θεότητός Του, κλονίζεται ο Χριστιανισμός ολόκληρος. Εάν τότε ο Κύριος έλεγε: «δεν ορκίζομαι», θα το εξεμεταλλεύοντο οι ανά τους αιώνας άπιστοι και θα έλεγαν ότι ο Θεός, δεν ετόλμησε να το βεβαιώση με όρκον ότι είναι Θεός άρα δεν είναι. Αλλά εν τοιαύτη περιπτώσει δεν θα είχαμε Χριστιανισμό σήμερα και έτσι θα εχάνοντο εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ψυχών. Εξαιρετική λοιπόν η περίπτωσις. Αλλά και ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ωρκίσθηκε σε μιά τέτοια περίπτωση που την αναφέρει η Π. Διαθήκη και την υπενθυμίζει ο Απόστολος Παύλος. Τότε οταν επρόκειτο να δώση ο Θεός στον Αβραάμ την υπόσχεσιν ότι από αυτόν, τον Αβραάμ θα εγεννάτο ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. Η εκπλήρωσις αυτής της υπόσχεσις θα συνέβαινε έπειτα από πολλούς αιώνες. Πράγματι!

Εις τους ζοφερούς προ Χριστού εκείνους χρόνoυς αυτή η υπόσχεσις τους κρατούσε και τους εστήριζε. Ήταν βέβαιοι οι άνθρωποι ότι θα εκπληρωθή η υπόσχεσις διότι εμεσολάβησεν ο όρκος του Θεού. (Εβρ. Στ΄13) «Τω γαρ Αβραάμ, επαγγειλάμενος ο Θεός, επει κατ'ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε καθ'εαυτού». Εις όλως, λοιπόν, εξαιρετικάς και διά πνευματικά ζητήματα περιστάσεις, επιτρέπεται ο όρκος όπως και η αναφερομένη εδώ ορκωμοσία του Αγγέλου της Αποκαλύψεως.

Αποκ. Ι΄8. Ο Ιωάννης ακούει άλλη φωνή από τον Ουρανό που του ζητά στη συνέχεια να πάρη το βιβλιαρίδιον εκείνο και να το φάη. -- Θα σου γλυκανη το στόμα, αλλά θα σου πικράνη την κοιλία- του λέγει. Όπερ και εγέννετο. Εν συνεχεία η φωνή του Θεού λέγει στον Ιωάννη, ότι πρέπει όπως και μέχρι τότε, να συνεχίση να προφητεύη προς λαούς, γλώσσες και έθνη. Τί σημαίνει όμως να πάρη το ανοιχτό βιβλίο και να το φάγη. Σημαίνει την πλήρη κατανόησι του περιεχομένου του βιβλίου. Η γλυκειά γεύσις, την οποίαν νοιώθει ο Ευαγγελιστήν στην αρχή σχετίζεται με τη χαρά, με την ευχαρίστησι του ευφροσύνου αγγέλματος της προσεχούς ολοκληρώσεως του Σχεδίου του Θεού. Η πικρία, που ακολουθεί έχει περισσότερο σχέσι με την ιδιότητα του Ευαγγελιστού ως ανθρώπου, που λαμβάνει γνώσι των φοβερών δεινών, που συνεέονται με την εξέλιξι και ολοκλήρωση του Σχεδίου της απολυτρώσεως. Στο Β΄και Γ΄Κεφάλαιον του Προφήτου Ιεζεκιήλ διαβάζομε, παρόμοια χωρία όπου ο Προφήτης καλείται να ανοίξη το στόμα του και να φάγη τόμον βιβλίου. (Ιεζ. Β΄8,9). Το «δεί σε πάλιν προφητεύσαι» σημαίνει ότι δεν πρόκειται να κάνη ο Ιωάννης άλλου είδους προφητεία, άσχετη με το κείμενο της Αποκαλύψεως ή να ξανάρθη να προφητεύση όπως παρερμηνεύθη από μερικούς ερμηνευτάς αλλά είναι μιά επανάληψις της προφητικής εντολής με την διαφοράν ότι εις το εξής δίδεται έμφασις προβολής σε παγκόσμια κλίμακα, της εντολής της προφητείας της Αποκαλύψεως.

Αποκ. ΙΑ΄1. ¨Ένα ακόμη σπουδαίο συμβολικό και με εσχατολογική σημασία επεισόδιο που προηγείται του εβδόμου σαλπίσματος και το οποίον αποτελεί ίσως μιά συντομωτάτη περίληψι του γλυκύπικρου περιεχομένου του ανεωγμένου βιβλιαριδίου είναι η εντολή που παίρνει ο Ευαγγελιστής να καταμετρήση τον ναόν. Τα όσα αναφέρονται στο σημείο τούτο είναι συμβολικά γεγονότα. Είναι προανάκρουσμα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και αποτελούν διάψαλμα παρηγορίας και τονώσεως των πιστών. Ο κύριος και αποφασιστικός αγών της Εκκλησίας του Χριστού κατά του Αντιχρίστου αρχίζει με το έβδομον σάλπισμα, όπως θα ιδούμε στην συνέχεια. Πεδίον των συμβαινόντων υποτίθεται η Ιερουσαλήμ. Αλλά η Ιερουσαλήμ, η Αγία Πόλις και ο Ναός πρέπει να νοηθούν εδώ αλληγορικά και μεταφορικά.

Ζητήται από τον Ιωάννη να σηκωθή και να μετρήση τον Ναόν του θεού και το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας που ευρίσκοντο μέσα στον Ναόν, με ένα κάλαμο όμοιο με ράβδο. Πήρε εντολή δε να μη μετρήση την αυλή έξω του Ναού διότι αυτή παραδόθηκε στην ειδωλολατρία. Και την Αγία πόλι θα καταπατήσουν τα έθνη επί σαράντα δύο μήνες. Ο Ιωάννης είχε κατά κάποιο τρόπο μπροστά του την εικόνα της πόλεως Ιερουσαλήμ και του Ναού του Σολομώντος και για να καταλάβωμε το χωρίο τούτο πρέπει να γνωρίζωμε πώς ήτο ο Ναός τότε. Ο Ναός ήταν στο κέντρο της πόλεως επί του Λόφου Μωρία και απετελείτο από 1) Τον κυρίως Ναόν όπου υπήρχον δύο τμήματα τα Άγια και τα Άγια των Αγίων 2) Την εσωτερικήν αυλήν. Την αυλήν δηλαδή γύρω από τον Ναόν. Σ'αυτήν δε ευρίσκετο το Θυσιαστήριον των ολοκαυτωμάτων 3) Την εξωτερικήν αυλήν όπου έμπαιναν οι Εθνικοί.
Ο κάλαμος που χρησιμεύει εδώ για το μέτρημα είναι και ράβδος και βακτηρία για τους πιστούς. Είναι δηλαδή μέσον ενισχυτικό των πιστών στην πορεία τους μέσω των δεινών. Με το μέτρημα θα βοηθηθούν οι πιστοί να βαδίσουν τον δύσκολο δρόμο μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας. Θα παρηγορούνται στην θύελλα των δεινών, διότι θα ξέρουν ότι ανήκουν στους μετρημένους, στους προστατευομένους από πανίσχυρο χέρι του Θεού.

«Μέτρησον τον Ναόν του Θεού και το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας εν αυτώ». Δηλαδή να μετρήση τρία πράγματα: Τον κυρίως Ναόν, την εσωτερικήν αυλήν όπου είναι το Θυσιαστήριον, και τους πιστούς που βρίσκονται στα μέρη αυτά του Ναού δηλαδή στο Ναό και στο Θυσιαστήριο. Η μέτρησις είναι σαφώς προσδιωρισμένη. Η εντολή είναι ρητή και δεν αφήνει περιθώρια για παρεξηγήσεις και παρερμηνείες. Εν τούτοις όμως για να υπογραμμίση την σοβαρότητα του ζητήματος, κατονομάζει και εκείνα που δεν συμπεριλαμβάνονται στο μέτρημα. Εξαιρούνται του μετρήματος η εξωτερική αυλή, και ολόκληρη φυσικά η πόλις της Ιερουσαλήμ λέγων: «Την αυλήν την έξωθεν του Ναού έκβαλε έξω και μη αυτήν μετρήσης». Ας δούμε το μέτρημα, τα εξαιρούμενα της μετρήσεως κα την σημασία τους.

Η μέτρησις του Ναού εν πρώτοις σημαίνει προστασία του Θεού. Αυτό που μετράει ο Θεός το μετράει γιατί είναι δικό Του και ενδιαφέρεται γι'αυτό. Μετρά κανείς τα χρήματα τα δικά του και όχι τα ξένα διότι ενδιαφέρεται γι'αυτά, μετρά τα πρόβατά του, όχι τα πρόβατα των άλλων, διότι θέλει να τα φυλάξη και να μην τα χάση. Έτσι και ο Θεός μετράει το τμήμα του Ναού και τους πιστούς Του, που είναι μέσα και προσκυνούν σ'Αυτόν, διότι ενδιαφέρεται και θέλει να τους προστατεύση. Η μέτρησις εδώ μοιάζει με το σφράγισμα των πιστών που είδαμε στον Β' τόμον. Καί εκεί είδαμε ότι η σφράγισις δεν ήταν απεριόριστος. Οπως μας το βεβαιώνει ο Κύριος «υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. Ι΄30).

Ποιός είναι όμως ο προστατευόμενος ναός; Ασφαλώς δεν πρόκειται για τον ναό του Σολομώντος, ούτε για το Θυσιαστήριον του Ναού εκείνου. Άλλωστε ο Ναός του Σολομώντος κατεστράφη το 70 υπό του Τίτου του Ρωμαίου Στρατηγού. Επεχείρησαν και επιχειρούν βεβαίως να τον ξανακτίσουν οι Ισραηλίται εναντίον του θελήματος του Χριστού. Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης μάλιστα, που ήταν πανίσχυρος σαν μονοκράτωρ, ηθέλησε να διαψεύση την προφητείαν του Χριστού που είπεν ότι δεν θα μείνη λίθος επί λίθον και έστειλε για το σκοπό αυτό χρήματα και εργάτες από παντού. Συγκέντρωσαν άφθονα υλικά και άρχισαν να δουλεύουν στα θεμέλια του Ναού. Τότε ο Επίσκοπος Ιεροσολύμων Κύριλλος, που ήταν αυτόπτης, κήρυττε ενώπιον όλων την σχετική προφητεία του Δανιήλ και του Ιδίου του Σωτήρος Χριστού. Ήλεγχε την θεομάχον αυτή ενέργειαν καθώς και την ματαιοπονία τους. Αλλ'εις μάτην τους νουθετούσε ο αποστολικός εκείνος Πατήρ, αυτοί με του Ιουδαίους επέμειναν να τον ανοικοδομήσουν. Και πάνω στην υπεροπτική επιμονή τους ξέσπασε ένας φοβερός σεισμός που τους κατετρόμαξε. Έπειτα καθώς επιχειρούσαν επί τρείς φορές να καταθέσουν θεμέλια, πάντα ξεπηδούσαν από τη γή φλόγες, καυτερή άμμος, λιθάρια και διασκορπούσαν τους εργάτες πληγωμένους. Ο εθνικός συγγραφεύς Αμμιανός Μαρκελίνος που ήταν αυτόπτης μάρτυς του θαύματος το περιγράφει, αναφέροντας ότι τέλος κατέστησαν τον τόπον εκείνον απρόσιτον. Έπειτα από όλα αυτά τα θεϊκά σημεία αναγκάσθηκαν να σταματήσουν διότι ήταν αδύνατον να προχωρήσουν. Έκτοτε δεν επεχείρησαν να τον ξανακτίσουν, αλλά και άν ποτέ επιχειρήσουν τα ίδια θα πάθουν διότι δεν διαψεύδονται τα λόγια του Κυρίου. Αψευδής μάρτυς των λόγων του Κυρίου παραμένουν τα ερείπια του Ναού, το τείχος των θρήνων, όπου προσέρχονται και κλαίουν, οι Εβραίοι...Περί τίνος Ναού πρόκειται λοιπόν; Περί της Εκκλησίας του Χριστού της Στρατευομένης εδώ, και της Θριαμβευούσης εν Ουρανώ. Η Εκκλησία το Χριστού ευρίσκεται υπό την απόλλυτον προστασίαν του Θεού. Διότι, σαν στρατευομένη θα διαρκέση μέχρι το τέλος του κόσμου. Δεν θα την αφήση ο Θεός να νικηθή. Παρ'όλον τον πόλεμον, που θα Της κάνη ο Αντίχριστος με τα κατά καιρούς όργανά του. «Και πύλαι Άδου ου κατασχύσουσιν αυτής» (Ματθ. Ιστ΄18). Ως θριαμβεύουσα θα συνεχίση να υπάρχη και πέραν του τέλους του κόσμου. Αψευδή βεβαίωσι του γεγονότος οτι οι πιστοί Χριστιανοί είναι ο Ναός του Θεού μας δίδει η Καινή Διαθήκη δια στόματος των Αποστόλων. Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος κηρύττει: «Ουκ οίδατε, ότι ναός Θεού έστε και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» Επίσης (Εφες. Β΄19-21). «Αρα ουν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστου, εν ω πάσα η οικοδομή συναρμολογημένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω».Το Θυσιαστήριον όπου τελείται η μία θυσία, η θυσία του Χριστου η οποία τελείται σ'ολόκληρη την γή θα μετρηθή μαζί με τους πιστούς όπου οι πιστοί μετέχουν της θυσίας αυτής του Χριστού κοινωνόντας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Αυτούς λογαριάζει δικούς Του ο Θεός. Αυτούς μετρά και αυτούς φροντίζει.
Πρέπει να υπογραμμισθή ότι μόνον οι Ορθόδοξοι μετέχουν πραγματικά της θυσίας αυτής κα αποτελούν την πραγματικήν Εκκλησίαν του Χριστού, τον Ναόν του Θεού, διότι οι άλλοι, αλλόδοξοι, οι ετερόδοξοι και οι αιρετικοί γενικώς, δεν μετέχουν του Θυσιαστηρίου, και άρα είναι εκτός της Εκκλησίας άρα και της μετρήσεως. Οι Προτεστάνται πχ δεν κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Ούτε ιερείς έχουν να τελέσουν το Μυστήριον. Ούτε καν το παραδέχονται αυτοί. Απλώς στην συγκέντρωσί των σερβίρονται. Αλλά και οι Παπικοί, σαν αιρετικοί που είναι δεν έχουν σωτήρια Μυστήρια, είνι άκυρα τα Μυστήριά τους. Αφήνομε που έχουν παραμορφώσει το Μυστήριον, τελόντας το με άζυμα, και δίνουν στους παπικούς όστιες, όχι Αίμα Χριστού. Με το Αίμα κοινωνούν μόνον οι κληρικοί των, ενώ ο Ίδιος ο Κύριος είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες» και εννοεί φυσικά πάντας τους πιστούς Χριστιανούς και αξίους να μεταλαμβάνουν τα Άχραντα Μυστήρια.

«Και τους προσκυνούντας εν αυτώ». Εννοεί εκείνους που προσκυνούν και λατρεύουν την Αγίαν Τριάδα, την Τρισυπόστατον Θεότητα. Οι ετερόδοξοι, όχι μόνον της θυσίας του Χριστού δεν μετέχουν, αλλά και δεν προσκυνούν «εν αυτώ» εις το Θυσιαστήριον. Δεν λατρεύουν τον Θεόν. Οι Προτεστάνται δεν έχουν Θυσιαστήριο ούτε έχουν Μυστήρια, αλλά μια ψυχρή αίθουσα, με μιά έδρα για ένα ξερό κήρυγμα. Επομένως είναι εκτός του Θυσιαστηρίου. Εκτός της ζωής του Θείου βιώματος της Εκκλησίας ευρίσκονται εκτός του Ναού, στην εξωτερικήν αυλή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Παπικούς οι οποίοι ως αιρετικοί ξέφυγαν από την Εκκλησίαν και βγήκαν έξω. Έχει λοιπόν μεγάλην σημασία το «εν αυτώ», να είμαστε δηλαδή μέσα στην Εκκλησία, να είμαστε μέσα στο Ναό και κοντά στο Θυσιαστήριο, να είμαστε Ορθόδοξοι!

«Εκβαλε έξω», δηλαδή τους άλλους που μένουν στη πλάνη τους, δεν τους μετρά και δεν ενδιαφέρεται γι'αυτούς ο Θεός. Το λέγει καθαρά «την αυλήν την έξωθεν του Ναού έκβαλε έξω». Καίτοι φαίνεται να είναι μέσα στο Ναό η αυλή εκείνη, εν τούτοις την αφαιρεί, δεν την μετράει, άρα δεν την προστατεύει. Διατί; Υπάρχει ένα συντριπτικό αιτιολογικό στη βουλή του Θεού. Διότι προτίμησαν τα είδωλα, παραδόθησαν στην ειδωλολατρίαν «Εδόθη τοις έθνεσι». Εδώ φαίνεται καθαρά ότι πρόκειται περί αιρετικών οι οποίοι φαίνονται μεν ότι είναι «Χριστιανοί» και «άνθρωποι της Εκκλησίας», αλλά στην πραγματικότητα είναι ειδωλολάτραι και εθνικοί. Δεν έχουν Μυστήρια και επομένως δεν έχουν Χάριν. Έπεσαν στην πλάνην, στην αίρεσιν, στην θεοποίησι του ανθρώπου. Ανέβασαν στη θέσι του Χριστού τον Πάπα και τον είπαν αλάθητο. Λέγουν βεβαίως μερικοί ότι οι Προτεστάνται, οι Ευαγγελικοί κ.λ.π. γράφουν καλά πράγματα και κηρύττουν ωραία. Ναί, αλλά ας ψάξουν μέσα σε κείνα που γράφουν και λέγουν για να δούν αν λέγουν ποτέ για Μυστήρια,για εξομολόγησι, για Θεία Κοινωνία. Ποτέ! Όλοι αυτοί δεν έχουν μυστηριακή ζωή, δεν έχουν Χριστιανική ζωή και επομένως είναι εκτός της Εκκλησίας. Βρίσκονται στην αυλήν έξω του Ναού. Είναι σαν τους εθνικούς και τους ειδωλολάτρας. Κακώς αυτονομάζονται «Εκκλησία». Ένας ήτο ο Ναός και ένα το Θυσιαστήριον Μία η θυσία του Χριστού και για μιά Εκκλησία κάμνει λόγο το Ευαγγέλιο. Μία Εκκλησία ίδρυσε ο Χριστός. Όχι πολλές! Εις το «Πιστεύω» λέγομε «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Κακώς οικειοποιήθηκαν το θεοσύστατον όρον Εκκλησίαν οι Παπικοί και οι άλλοι αιρετικοί. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας είναι όπως μας την παρέδωσεν ο Κυριος. Οι άλλοι, οι αιρετικοί απεκόπησαν από τον κορμό της Εκκλησίας και τους έβγαλεν έξω από την προστασίαν Του ο Θεός. Αυτοί βεβαίως φαντάζονται ότι είναι μέσα στην Εκκλησία και κοντά στο Θεό. Φαίνονται σαν Χριστιανοί. Αλλά ο Χριστός δεν τους λογαριάζει, δεν τους έχει στο μέτρο Του. Με αυτούς λοιπόν πρέπει να μην έχουν οι πιστοί σχέσιν ουδεμίαν. Ο Θεός ξεχωρίζει με σαφήνεια, όπως τονίσαμε, τα όρια. Δεν αφήνει τόπο για παρεξηγήσεις.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

21
Οι έξω του ναού ομοιάζουν με τους Οικουμενιστάς

Οι ψευτοχριστιανοί που ζούν έξω από το Ναό στο προαύλιο μοιάζουν πολύ με τους σημερινούς οικουμενιστάς διότι οι οικουμενισταί παρουσιάζονται στην εποχή μας σαν Χριστιανοί και προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό είναι η Εκκλησία. Εν τούτοις όμως δεν έχουν καμμία σχέσι με την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Ευρίσκονται μακρυά από την Ορθοδοξία και μακρυά από την Παράδοσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο Οικουμενισμός είναι συγκρητισμός, είναι η αίρεσις των αιρέσεων. Είναι ένα άθροισμα ψευδών και πλανών. Ο Οικουμενισμός αγκαλιάζει όλες τις Χριστιανομάχες σκοτεινές δυνάμεις και στρέφεται εναντίον της Εκκλησίας. Ο σκοπός του σημερινού Οικουμενισμού είναι να μας βγάλη από την ζωντανή Πίστι μας, από το Ναό και το Θυσιαστήριο και να μας περιμαζέψη στο προαύλιο. Μας απομακρύνει από την προστασία του Θεού και την σωτηρία για να μας συμπεριλάβη στους εκβαλλομένους έξω από το μέτρημα. Για να μας κατατάξη σ'εκείνους που περιμένει η απώλεια, η αιώνια τιμωρία. Το μεγάλο και φοβερό λόγο του Θεού, «Μέτρησον» δεν τον ακούνε σήμερα και πολλοί Ορθόδοξοι και είναι έτοιμοι να βγούν από το Ναό του Θυσιασηρίου,ν'αρνηθούν δηλαδή την Αγία μας Πίστι, την Ορθοδοξία, για να γίνουν αρεστοί στο σατανικό κατασκεύασμα του Οικουμενισμού. Δεν είναι δυνατόν να μένουν Ορθόδοξοι όταν συμφωνούν με τις αιρετικές και Χριστιανομάχες δοξασίες του Οικουμενισμού. Δεν μπορούν να είναι Ορθόδοξοι, όταν συμπροσεύχωνται με ετερόδοξους, με αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντας, Μωαμεθανούς, Βουδδιστάς και Βραχμάνους.. Αφού γίνονται ένα με τις αιρέσεις και τις ειδωλολατρείες, με τα «έθνη», όπως τους ονομάζει όλους αυτούς η Αποκάλυψις, βγαίνουν από την πίστι τους κα συγκαταλέγονται εις «την αυλήν την έξωθεν του Ναού». Ο πυρετός του Οικουμενισμού κατακαίει σαν φοβερός λίβας και πολλές ψυχές Ορθοδόξων. Τα συνθήματα της ψυχοκτόνου αυτής πλάνης σερβίρονται με τέχνη και κερδίζουν έδαφος. Αν μάλιστα θελήσης να πής τίποτε ορθό για τα ολέθρια σχέδιά τους, να αντείπης και ν'αντιταχθής, σε παίρνουν για ξεμωραμένο και αναχρονιστικό.


Ομως άλλος ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Οικουμενισμός και άλλος ο κοσμικός, ο Σιωνιστικός Οικουμενισμός της σήμερον. Ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Οικουμενισμός σκοπόν έχει να επεκταθή η Εκκλησία μεταξύ των αλλοπίστων και να τους κάμη να λατρεύουν πραγματικά και ορθώς τον Θεόν. Ετούτοι θέλουν να ενοποιηθώμεν με όλους και να χάσωμεν και ημείς την ορθήν Πίστιν και την κανονικήν λατρείαν του Θεού. Θέλουν τους αλλοπίστους, τους μη προσκυνούντας τον Σωτήρα μας να βάλουν εις το Θυσιαστήριον. Και συμβαίνει τούτο καθ'ην στιγμήν παραμένουν εκείνοι ακόμη αλλόπιστοι, αλλόδοξοι, αλλόθρησκοι και άπιστοι! Αγωνίζονται να συγχύσουν τα ασύγχυτα! Με αυτόν τον σατανικόν Οικουμενισμόν και τας «Ενώσεις», που επιδιώκουν, θέλουν να πατήσουν οι βέβηλοι το Θυσιαστήριον του Χριστού και να το βεβηλώσουν. Προσπαθούν λοιπόν και στην εποχή μας να καταστήσουν την Εκκλησίαν μας αυλήν έξωθεν του Ναού, να βγάλουν από τον Ναό της σωτηρίας και της αιωνίου ζωής μερικούς ολιγοπίστους Ορθοδόξους. Δεν γνωρίζομεν δια μέσου των αιώνων ποιά εξέλιξι και ποιές ονομασίες θα πάρη ο Οικουμενισμός. Εκείνο όμως που θεωρείται βέβαιον είναι ότι εφόσον θα αντιστρατεύεται φανερά ή ύπουλα την Εκκλησίαν του Χριστού, εφόσον θα στρέφεται εναντίον του Δόγματος, της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν θα ανήκη στην σφαίρα της προστασίας του Θεού. Γιά να γίνουν οι Οικουμενισταί Ναός και Θυσιαστήριον πρέπει να προσχωρήσουν στην Αγία μας Εκκλησία, στην Ορθόδοξο Εκκλησία, όχι τυπικά, όπως συμβαίνει ενίοτε στις συμμαχίες αλλά ουσιαστικά! Να προσχωρήσουν αφού προηγουμένως θα έχουν καταστή φορείς του απαρασαλεύτου Δόγματος της Πίστεως όπως το τηρεί η Ορθοδοξία. Για να ακούσουν το όνομά τους στο «μέτρησον» πρέπει να έχουν απαρνηθή τις τρομερές Χριστιανομάχες πλάνες τους, να έχουν μετανοήσει ειλικρινά, να έχη λάμψη εντός τους το Φώς το ανέσπερον της Εκκλησίας του Χριστού με το Θείον βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως και Ζωής!
Τώρα ξέρετε ποιό είναι το σχέδιό τους; Να μας αποχρωματίσουν. Να μας βγάλουν την Πίστι, που έχουμε στον Σωτήρα Χριστόν. Να πιστεύσωμεν μόνον εις ένα Θεόν αόριστον, συγκεχυμένον (όχι τον Ιησούν Χριστόν) όπως πιστεύουν και εκείνοι οπότε φυσικά δεν θα σωθούμε. Και το χειρότερο, που είναι και ο τελικός των σκοπός, αφού μας βγάλουν την λατρεία του Θεού, θα μας την αντικαταστήσουν με την λατρεία των Εθνών του Σατανά! Αυτό είναι το λεγόμενο σχέδιον M.R.A., της πανθρησκείας και το οποίον σχέδιον συμπίπτει ακριβώς με το σχέδιον του Οικουμενισμού και το Οικουμενιστικό πνεύμα της σήμερον. Οι σκοποί είναι αντιχριστιανικοί και πολιτικοί. Πίσω του κρύβεται ο Διεθνής Σιωνισμός, που θέλει να ενοποιήση τα πάντα. Να ενοποιήση όλα τα Έθνη, για να αναλάβη την ηγεσίαν αυτός. Τώρα βεβαίως διαβιβρώσκει τα έθνη, με το να τοποθετή εις διαφόρους θέσεις επικαίρους και διεθνείς οργανισμούς δικούς του και μίαν πρωίαν να δημιουργηθή μία υπερκυβέρνησις από αυτούς.

Δεύτερο σύνθημα που πέταξε ο Οικουμενισμός για να κερδίση τον κόσμον και να ρίξη τους Χριστιανούς στην πλάνη την ειδωλολατρική βγάζοντάς τον απο την Εκκλησία είναι το σύνθημα της αγάπης! Αφήνομεν τα Δόγματα λέγουν οι Οικουμενισταί και παίρνουμε την αγάπη. Έπιασε δυστυχώς το δόλιο αυτό σύνθημα γιατί η λέξις ἁγάπη ηλεκτρίζει. Επειδή η αγάπη είναι μια από τις κυριώτερες αρετές των Χριστιανών, πιάνει το σύνθημα. Αλλά ο Θεός ενδιαφέρεται περισσότερο για την Πίστι. Η πίστις έχει περισσότερη αξία και λιγώτερη η αγάπη. Πρώτα η Πίστις και δεύτερον η αγάπη. «Πίστις δια αγάπης ενεργουμένη» (Γαλ. Ε΄6), λέγει η Γραφή. Η αγάπη είναι απλώς υπηρέτρια της Πίστεως. Αν φύγη η Πίστις δεν στέκεται η αγάπη. Και στην προκειμένη περίπτωσι του Οικουμενισμού η αγάπη χρησιμοποιείται ως μέσον προπαγάνδας, διά δολίους σκοπούς και δεν είναι αγάπη αυτή αλλά κακία. Λίγα πράγματα μοιράζουν οι αιρετικοί για να μας πάρουν την Πίστι; Λίγα εφόδια οι Παπικοί; Αλλά γιατί τα δίνουν; Οχι από αγάπη πραγματική αλλά για προπαγάνδα. Για να μας προσηλυτίσουν! Ιδού η πονηρία που δεν την θέλει ο Θεός! Ερωτούμε λοιπόν, έχουν περισσότερη αγάπη εκείνοι από τον Θεόν της Αγάπης, τον Χριστόν; Και όμως ο Κύριος τους ξεχωρίζει τους αιρετικούς και τους βγάζει έξω. Δεν είχε αγάπη ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος λέγει, ότι όποιος έλθη σε σας και κηρύττει όχι ορθά, μηδέ χαίρειν να λέγετε εις αυτόν και εις οικίαν μη λαμβάνετε τον τοιούτον; Δεν είχαν αγάπη οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας οι συγκροτήσαντες τας Οικουμενικάς Συνόδους; Προσέξατε «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΑΣ». Αι λοιπόν αυτοί όλους τους αιρετικούς τους εξεδίωξαν και εθέσπισαν να μην υπάρχη ουδεμία επικοινωνία με αυτούς, απηγόρευσαν μάλιστα και την «Συμπροσευχή». Όσοι λοιπόν αγωνίζονται για το Οικουμενικόν πνεύμα, τον σύγχρονον Οικουμενισμό, αμαρτάνουν θανάσιμα, διότι δεν βαδίζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο Θεός δεν ενδιαφέρεται για την ποσότητα αλλά δια την ποιότητα. «Κρείσσον είς ποιών το θέλημα Κυρίου ή μύριοι παράνομοι». Ενδιαφέρεται και τους έχει μετρημένους έναν-΄εναν εκείνους που βρίσκονται μέσα εις τον Ναόν και λατρεύουν πραγματικά τον Θεόν. Αυτούς τους ξέρει. Για τους άλλους προετοιμάζει την τιμωρίαν.
Θα πούν μερικοί ότι οι πολλοί αυτό θέλουν. Όλος ο κόσμος το θέλει. Είναι ρεύμα παγκόσμιον. Τι θα κάνετε εσείς οι ολίγοι; Η απάντησις είναι ότι ημείς θα κρατήσωμεν την Πίστιν του Χριστού μας. Ημείς θα μείνωμε μεσα εις τον Ναόν. Μήπως ο Ναός που μετρά ο Ιωάννης δεν ήτο ελάχιστος, μπροστά στην έκτασι της αυλής και ολοκλήρου της πόλεως Ιερουσαλήμ που μένει έξω; Η αμετακίνητος εμμονή μας εντός του Ναού και της Ορθοδοξίας θα μας στοιχίση ίσως και τη ζωή μας. Δεν έχει σημασίαν. Αρκεί να σώσωμε την ψυχή μας. Το είπεν εξ΄άλλου ο Κύριος «Τι γαρ ωφελήσει τον άνθρωπον εάν τον κόσμον όλον κερδήση και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;».
Μερικοί ερμηνευταί εξηγούν ότι Ναός του Θεού είμεθα ημείς οι πιστοί Ορθόδοξοι σύμφωνα με τα λόγια του Αποστόλου των Εθνών «ναός Θεού εστε». Εξ αυτού εξάγουν οτι εξωτερική αυλή είναι τα υλικά αγαθά των πιστών. Τα αγαθά αυτά συνεπώς, θα καταπατώνται, θα φθείρωνται και θα αφανίζωνται κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, ενώ ο Ναός η κυρίως αυλή, η ψυχή με άλλα λόγια θα προστατεύεται από τον Θεόν και θα μείνη άθικτη. Ημείς, πάντως πιστεύομεν, ότι εννοεί στο σημείο τούτο ο Ευαγγελιστής Ναόν και Θυσιαστήριον και προσκύνούντας εν αυτώ, την Εκκλησίαν και τους πιστούς, εξωτερικήν αυλήν τους ειδωλολάτρας, τους ολιγοπίστους, τους αμφιρρέποντας, τους αιρετικούς και καιροσκόπους, που είναι έτοιμοι να μεταπηδούν από πίστεως εις πίστιν.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

22
Η καταπάτησις της εξωτερικής αυλής και της πόλεως Ιερουσαλήμ

Κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου ο Αντίχριστος θα καταπατή την εξωτερική αυλή του Ναού και την πόλιν της Ιερουσαλήμ. Θα θλίβη δηλαδή ο Αντίχριστος τους αμφιρρέποντας πιστούς. Χωρίς προστασία πλέον οι άπιστοι, οι αιρετικοί, οι εχθροί του Χριστού θα συντρίβωνται. Το επιβεβαιώνει και ο Κύριος, «Ιερουσαλήμ έσται πατουμένη υπό Εθνών, άχρις ού πληρωθώσι καιροί εθνών» (Λουκ. κα΄24). Ας μη παρερμηνευθούν τούτα τα προφητικά λόγια του Κυρίου και νομισθή ότι σήμερον έπαψε η καταπάτησις αυτή υπό των «Εθνών», διότι η Ιερουσαλήμ περιήλθε εις χείρας των Εβραίων. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει, και σήμερον καταπατείται η Αγία Πόλις, διότι οι Εβραίοι, οι οποίοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 1967 υπολογίζονται εις τα «Έθνη». Είναι ειδωλολάτραι δηλαδή διότι δεν επίστεψαν εις τον ελθόντα Μεσσίαν, δεν μετενόησαν και δεν επέστρεψαν εις τον Χριστόν. Είναι δε σήμερον οι χειρότεροι διώκται του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας Του, την Οποίαν πολεμούν δια απεριγράπτων μέσων και μεθόδων. Συνεχίζεται λοιπόν, η καταπάτησίς της, υπό των Εθνών και μόνον ο Κύριος γνωρίζει πότε θα λήξη η καταπάτησις αυτή. Ο χρόνος ούτος των 3,5 ετών μπορούμε να τον πάρωμε κατά γράμμα ως τρισήμισυ χρόνια, αλλά και να τον εκλάβωμε και συμβολικώς ως σημαίνοντα πολύ περισσότερον χρόνον. Κατά την συμβολική έννοιαν ο αριθμός 3,5 έτη είναι το ήμισυ του αριθμού επτά. Το επτά σημαίνει την πληρότητα. Αλλά το 3,5 είναι μισό, περιωρισμένο και σημαίνει τον περιορισμόν, την κολόβωσιν των ημερών εκείνων που θα κάμη ο Θεός χάριν των πιστών, όπως είπεν. (Ματθ. ΚΔ΄22).

Ο Αντίχριστος θα θλίβη και τους πιστούς αλλά την ψυχήν των δεν δύναται να την κλονίση, διότι εκείνοι θα έχουν την προστασίαν του Χριστού. Οι καταστροφές που θα επιφέρη τελικώς εις αυτούς ο Αντίχριστος θα είναι ασήμαντες. Θα είναι τα υλικά πράγματα πιστών, ήτοι τα σώματά τους, οι περιουσίες των κλπ. Γι'αυτό άλλωστε προειδοποιεί ο Κύριος τους δικούς Του. «μή φοβηθήτε από των απεκτεινόντων το σώμα την δε ψυχήν μή δυναμένων αποκτείναι». Ο Ιωάννης γράφει πιό κάτω, δια την μεγάλην θλίψιν των πιστών κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, ομιλεί εκεί περί των δύο Μαρτύρων, πώς δηλαδή θα ανεβούν κατά το τέλος του κόσμου οι δύο Μάρτυρες και μαζί τους και οι άλλοι μάρτυρες στον Ουρανό, έπειτα από την μεγάλη θλίψι που θα υπομείνουν εδώ στη γή. Βλέπετε ότι μας περιμένουν δεινά. Μή πτοείσθε όμως όσοι είσθε μέσα στον Ναόν! Είμεθα ορθόδοξοι! Πρέπει όμως να είμεθα αληθινοί Ορθόδοξοι, ν'ανήκωμε δηλαδη στους μετρημένους του Χριστού!

Θα θλίβουν δηλαδή τους πιστούς και θα τους καταπιέζουν οι αντίχριστοι, τα «έθνη», όπως ονομάζει τας δυνάμεις του Αντιχρίστου ο ιερός Ευαγγελιστής. Όταν όμως λέγει «πόλιν αγίαν» δεν εννοεί μόνον την Ιερουσαλήμ αλλά και πάσαν πόλιν και χώραν, όλην την Οικουμένην διότι ο Θεός έπλασε τον κάθε τόπον καθαρόν και άγιον, και δεν εννοεί ασφαλώς την άψυχη ύλη της γής, αλλά το σύνολον των απανταχού της Οικουμένης πιστών του Χριστού στρατιωτών. Οι αποστάται και οι κακοί θα βάλλουν τότε, με όλα τα μέσα εναντίον της αγίας Πίστεώς μας και των ανθρώπων του Θεού. Θα τους καταπατούν και θα τους βασανίζουν. Θα επικρατήσουν τότε και θα κυριαρχήσουν τα έθνη, οι κακοί δηλαδή οι άθεοι και οι αντίχριστοι. Δεν θα πάψουν όμως και οι πιστοί να αντιδρούν και να εργάζωνται υπέρ του Ονόματος του Κυρίου και δια την διάδοσιν του Ευαγγελίου. Ο Θεός θα έχη και τότε τους δικούς Του, οι οποίοι σθεναρά και απτόητα θα μάχωνται . Δεν θα αφήση ο Κύριος την εκκλησίαν Του, χωρίς επιλέκτους υπερασπιστάς Της. Θα αναδειχθούν τότε ζηλωταί Χριστιανοί, φλογεροί εργάτες του Ευαγγελίου. Θα αγωνίζονται να τραβούν ψυχές από το στρατόπεδο του Αντιχρίστου στην μάνδρα του Χριστού.

Αποκ ΙΑ΄3. Ενώ μιλήσαμε πιό πάνω, ότι στον καιρό της λαίλαπας των αντιχρίστων δυνάμεων θα αντιπαραταχθούν οι γενναίοι στρατιώτες του Χριστού, τα επίλεκτα πιστά της Εκκλησίας τέκνα, βλέπομε εδω να μας μιλάει ο Ευαγγελιστής για δύο Μάρτυρας. Ποιοί είναι αυτοί οι δύο Μάρτυρες του Θεού; Εδώ διχάζονται ο γνώμες των ερμηνευτών. Μερικοί νομίζουν ότι είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ. Και οι δύο αυτοί μόνον εξ΄όλων των ανθρώπων δεν απέθανον, αλλά μετέστησαν. Ησαν κήρυκες της μετανοίας και της επιστροφής των ανθρώπων στο Θεό. Στηρίζουν ο ερμηνευταί την ερμηνεία τους αυτή σε χωρία της Αγίας Γραφής, όπως (Μαλαχ. Δ΄4-5). Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται περί του Ηλία και του Μωϋσέως. Την προσδοκία αυτή για τον Μωϋσή την στηρίζουν στο εξής χωρίο της Παλ. Διαθήκης (Δευτερ. Ιη΄15). Η Καινή Διαθήκη εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον Θ΄11-13, μας διαφωτίζει ότι ο Ίδιος ο Κύριος δίνει πλατύτερη ερμηνεία στο ερώτημα αν προηγήθηκε ο ερχομός του προφήτου Ηλία, πριν έλθη Εκείνος. Τους είπε δηλαδή ο Χριστός ότι ο Πρόδρομός Του δεν ονομάζεται μεν Ηλίας, αλλά είναι σαν τον Ηλία. Είναι δηλαδή άγιος, ζηλωτής, κήρυκας της μετανοίας, προπαρασκευαστής του δρόμου του Χριστού. Τούτο οδηγεί και ημάς στην ερμηνεία ότι οι αναφερόμενοι στην Αποκάλυψι δύο Μάρτυρες δεν είναι, ίσως συγκεκριμένα πρόσωπα της Ιερας Ιστορίας, αλλά τύποι ή προσωποποίησις του πνεύματος των αληθινών πιστών, των ζηλωτών που θα επικρατήση εις το μέλλον. Μεγάλοι όμως πατέρες, όπως ο ιερός Χρυσόστομος και άλλοι, παραδέχονται ότι οι δύο αυτοί μάρτυρες θα είναι ο Ηλίας και ο Ενώχ, οι μόνοι που δεν πέθαναν. Αυτοί θα επανέλθουν τότε, για να αγωνισθούν και να μαρτυρήσουν.
Τι σημαίνει μάρτυς; Σημαίνει εκείνος που μαρτυρεί, που λέγει κάτι , το οποίον ξέρει. Όπως ο μάρτυς καταθέτει στο Δικαστήριο ό,τι ξέρει, έτσι οι πιστοί θα βεβαιώνουν τον κόσμο περί του Ιησού, τον οποίον εγνώρισαν και επίστεψαν. Μαρτυρία σημαίνει λοιπόν, βεβαίωσιν δια λόγου και δι΄έργων των αληθειών του Χριστού. Σημαίνει κήρυξιν της αληθείας της πίστεως. Ο Ιωάννης την λέξιν αυτήν την μεταχειρίζεται πολύ συχνά, για να φανερώση τον λόγον του Θεού και την δράσιν υπέρ του λόγου του Θεού. Όταν όμως ακούμε Μάρτυρες το μυαλό μας αμέσως πηγαίνει στους Χριστιανούς που τελειώσαν την ζωή τους με μαρτύρια. Πράγματι αυτοί λέγονται Μάρτυρες διότι εβεβαίωσαν την πίστιν τους, όχι απλώς με λόγια αλλά και με την ζωήν τους. Επεσφράγισαν την μαρτυρία τους με το αίμα τους. Διατί αναφέρει δύο; Διότι ο Ιουδαϊκός Νόμος απαιτούσε δύο μάρτυρας για να βεβαιώσουν ένα γεγονός. Άλλωστε δεν λέμε και ημείς «θα είσαι μάρτυρας», δηλαδή θα βεβαιώσης αυτά που ξέρεις; Αυτήν την κοσμοσωτήρια μαρτυρία περί του Ιησού πρέπει να δίδωμε όλοι οι Χριστιανοί. Πόση θα είναι η διάρκεια της δραστηριότητος των Μαρτύρων; «Ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα». Καθ'όλον δηλαδή το διάστημα που θα πατήται η πόλις η αγία υπό των εθνών. Κατά το διάστημα αυτό της κυριαρχίας του Αντιχρίστου θα παρατηρήται από τους πιστούς και έντονη ζωηρή δράσις χριστιανική. Ο κόσμος τότε θα είναι χωρισμένος εις πιστούς και απίστους, εις ανθρώπους του Χριστού και οπαδούς του Σατανά.Δεν θα μπορούν τότε να πούν ότι δεν τα ακούσαμε. Διότι θα τους πη ο Θεός, «σας τα είπα. Σας είχα ανθρώπους Μου που σας τα έλεγαν». Πάντοτε και στις δυσκολώτερες στιγμές, έχει ο Θεός τους δικούς Του στον κόσμο.
Το έργον των δύο Μαρτύρων: Πρόκειται περί τύπων αποστολικών μαρτύρων που θα εμφανίζωνται στις διάφορες εποχές της Χριστιανικής Ιστορίας και οι οποίοι δεν θα λείψουν ούτε κατά την διάρκεια της εποχής του Αντιχρίστου. Η λέξις «προφήτης» όπως είπαμε δεν σημαίνει μόνον τον προλέγοντα τα μέλλοντα, αλλά κυρίως τον κηρύττοντα τον λόγον του Θεού, τον φέροντα την μαρτυρίαν του Ιησού. Θα είναι Μάρτυρες «περιβεβλημένοι σάκκους». Από το εξωτερικό αυτό γνώρισμα καταλαβαίνομε ποιό θα είναι το κήρυγμά τους. Θα είναι η μετάνοια και η επιστροφή εις τον Χριστόν. Ο σάκκος ήταν το ένδυμα της μετανοίας. Τοτε εκάθηντο μέσα σε λάκκον και φορούσαν σάκκον τρίχινον οι μετανοούντες, όπως ο Νινευίται. Και τούτο, δια να ιδή ο Θεός την ταλαιπωρίαν των και τους λυπηθή. ΄Ενδυμα δηλαδή ασκητικό, ένδυμα μετανοίας και κήρυγμα μετανοίας. Τα κηρύγματα που δεν έχουν μετάνοιαν μέσα, δεν είναι Χριστιανικά. Μπορεί βέβαια να παρουσιάζουν τον Χριστιανισμόν ως ωραίαν κοσμοθεωρίαν και υπέροχον φιλοσοφικόν σύστημα, αλλά δεν είναι κήρυγμα λυτρωτικόν. Δεν σώζει τον άνθρωπον. Δεν είναι κήρυγμα Χριστού!
Πολλοί θα επιστρέφουν εις την πίστιν του Χριστού, θά κάμνουν έργα και θα φέρνουν καρπούς και θα σώζωνται. Γι'αυτό ονομάζει ο Κύριος τους κήρυκάς Του, τους μάρτυρας «ελαίας». Τους ονομάζει ελαία, διότι η ελαία είναι δένδρο αντοχής κι έχει ευλογημένο καρπό.
Τί είναι οι λυχνίες; Είναι κανδήλες σαν αυτές που καίουν μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Διατί του παρομοιάζει με κανδήλες; Διότι η κανδήλα χρησιμεύει δια την λατρείαν. Και αυτοί οι τότε πιστοί θα είναι αφιερωμένοι εις τον Κύριον. Θα ζούν δια τον Κύριον. Θα υπηρετούν τον Κύριον. Θα λατρεύουν τον Κύριον, συνεχώς και αδιακόπτως.Το σπουδαιότερον έργον του ανθρώπου εδώ στη γή, είναι η λατρεία του πανυπερτελείου Όντος, του Θεού. Αυτό θα είναι και το έργον εις την άλλην ζωήν όλων των μακαρίων πνευμάτων. Αμυδρά εικών εκείνης της λατρείας είναι η παρούσα λατρεία των πιστών. Δισύνθετος είναι ο άνθρωπος. Έχει σώμα και ψυχή. Με το σώμα είναι επάνω στη γή, τρώγει, κοιμάται,αυξάνεται, πληθύνεται. Με το πνεύμα συγγενεύει με το Θεό. Μετέχει και του Ουρανίου κόσμου. Βεβαίως οι υλισταί, οι γεώδεις, οι υλόφρονες δεν τα καταλαβαίνουν αυτά! Ετσι λοιπόν, αυτοί οι μάρτυρες οι πιστοί τότε θα επιδίδωνται εις την λατρείαν του Θεού, θα το έχουν κύριον έργον. Κατά δεύτερον όπως η κανδήλα φωτίζει όσους ευρίσκονται στην Εκκλησία έτσι και οι Μάρτυρες αυτοί, οι πιστοί, εφόσον θα είναι μάρτυρες του Θεού και κοντά στο Θεό θα λάμπουν και θα φωτίζουν τους άλλους. Φωτίζουν με το παράδειγμά τους. Η κανδήλα ή το κερί καίεται, σώνεται στη λατρεία του Θεού και φωτίζει συγχρόνως τους άλλους. Έτσι και ο μάρτυρας, θα υποφέρη, θα κοπιάση, θα ιδρώση, θα λυώση, θα δώση όλο το είναι του και το αίμα του, αν παραστή ανάγκη όπως η κανδήλα δίδει όλο το λάδι της. Αυτό πρέπει να σημειώσωμεν είναι καθήκον παντός Χριστιανού. Ή εδώ ή εκεί θα περάσωμεν καλά. Δεν χωρεί συμβιβασμός.
«Ενώπιον του Κυρίου της γής» λέγει. Οι άπιστοι βεβαίως, δεν λογαριάζουν τον Θεόν. Νομίζουν οι ταλαίπωροι ότι αυτοί είναι κύριοι της γής. Δι'αυτό και διώκουν και τυραννούν τους πιστούς. Αλλά λέγει η Γραφή, «του Κυρίου η γή και το πλήρωμα αυτής».
Εν συνεχεία βλέπομε πώς περιγράφεται η υπεράνθρωπος εξουσία με την οποία οπλίζει ο Θεός τους δύο μάρτυρες. (Αποκ. ΙΑ΄5). Οι πιστοί τότε θα έχουν λάβει μεγάλην δύναμι από τον Θεόν. Οχι μόνον δύναμιν λόγου, ώστε να αποστομώνωνται οι εχθροί του Θεού και να μη μπορούν να τους αντιμετωπίσουν αλλά και θαυματουργική δύναμι ώστε να είναι «φοβεροί τοις υπεναντίοις». Τότε προς της Δευτέρας Παρουσίας θα επιτραπή το πνεύμα αυτό της Παλ. Διαθήκης, το πνεύμα Ηλιού του Θεσβίτου. Τότε οι πιστοί θα είναι φοβεροί εις τους εχθρούς και η προσευχή τους θα γίνεται κεραυνός διά τους απίστους. Θα τους ακούη ο Θεός. Θα είναι «ανοικτός ο Ουρανός» δι'αυτούς. Παράδειγμα έστω ο Άγιος Κοσμάς. Εργάσθηκε σε δύσκολη εποχή και δι'αυτό τον ώπλισε ο Θεός με τοιαύτην δύναμιν ώστε, οσάκις κατηράτο τους αμετανοήτους τους έπιανε η κατάρα του. Οχι μόνον τότε αλλά και σήμερον δίδεται η δύναμις αυτή εις τους πραγματικούς εργάτες του Ευαγγελίου. Θυμηθήτε τον σύγχρονο Άγιον Νεκτάριον που ήταν όντως άνθρωπος του Θεού. Παρεκάλεσε εις την Αίγινα να βρέξει για να σπείρουν οι γεωργοί καθότι είχε να βρέξει τρία χρόνια. Όντως μετά από νηστεία όλων και παράκλησι έβρεχε πολύ δύο μήνες καθημερινώς επί δύο ώρες. Έτσι οι δύο Μάρτυρες θα έχουν υπεράνθρωπη εξουσία με την οποίαν θα τους οπλίση ο Παντοδύναμος Θεός. Δίδει λοιπόν την θαυματουργική δύναμι στους πιστούς ο Θεός. Την παραχώρησιν της δυνάμεως αυτής υπο του Θεού στους πιστούς ζηλωτάς την θεωρεί βεβαίαν ο Απόστολος Ιάκωβος και γράφει: «Ηλίας άνθρωπος ήν ομοιοπαθής ημίν και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επό της γής ενιαυτούς τρείς και μήνας έξι (Ιακ. Ε΄17). Μπορεί ακόμοι οι δύο Μάρτυρες να συμβολίζουν α) τους ζηλωτάς Ορθοδόξους Κληρικούς και β) τους ζηλωτάς ευσεβείς Χριστιανούς.
Αποκ. ΙΑ΄7. Ο Κύριος έδωσε εντολή όχι μόνον εις τους Αποστόλους αλλά εις όλους τους πιστούς, να εργασθούμε για να γεμίση η γή, όσο το δυνατόν, από περισσοτέρους πιστούς. (Πραξ. Α΄8). Το έργον αυτό της διαδόσεως του Ευαγγελίου το ανέθεσεν ο Θεός στους πιστούς Του, δηλαδή σε μάς. Πολλοί Χριστιανοί περιορίζονται στον εαυτόν τους και δεν ενδιαφέρονται να μεταδώσουν την Πίστιν όπως συμβαίνει και με εκείνους τους εγωϊστάς που αποφεύγουν την τεκνογονία και τρέφουν σκυλιά και όχι παιδιά. Όμως ο Χριστιανοί που θα ζούν εις τους εσχάτους καιρούς θα αγωνίζονται δραστηρίως και θα εκτελέσουν τον προορισμό τους, την εντολή που επήραν από τον Κυριον. Κορύφωσις της αποστολής των θα είναι η μεγάλη μάχη που θα δώσουν με τον Αντίχριστο.
Ο Αντίχριστος, η ενσάρκωσις της αντιθέου δυνάμεως, εμφανίζεται εδώ σαν θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο, από την κατοικία του, από τον Άδη. Το τέρας αυτό θα πολεμήση τους ζηλωτάς. Και είναι ο Σατανάς. Και το περίεργον είναι ότι θα τους νικήση. Η Νίκη εκείνη θα είναι προσωρινή και κατά θείαν παραχώρησιν. Την προλέγει ο Κύριος ως εξής: «Τότε παραδώσουσιν υμάς εις θλίψιν και αποκτενούσιν υμάς, και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά το όνομά μου». (ματθ. ΚΔ΄9). Το θηρίον αυτό και ο πόλεμος που θα κάμη με τους πιστούς υπενθυμίζει το τέταρτον θηρίον, που αναφέρεται στον Προφήτη Δανιήλ στην Π.Δ. και όπου τονίζεται ότι «εποίησε πόλεμον μετά των αγίων και ίσχυσε προς αυτούς, έως ου ήλθεν ο Παλαιός των ημερών» δηλαδή έκαμε πόλεμον με τους πιστούς και τους νίκησε μέχρις ότου ήλθε ο Χριστός, ο Άναρχος. Ο πόλεμος αυτός του Αντιχρίστου με τους πιστούς θα επαναλαμβάνεται ασφαλώς πολλάκις στην Ιστορία, θα ενταθή και θα ζωηρέψη εις το τέλος των αιώνων. Θα καταλήξη δε εις τον θρίαμβον των πιστών και της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά θα έχουν προηγουμένως μιά φαινομενική νίκη, ψεύτικη και λιγόχρονη αι δυνάμεις του Αντιχρίστου. Η νίκη εκείνη θα υπολογίζεται στην ασήμαντη εξόντωσι της επιγείου ζωής των Μαρτύρων. Θα την βλέπει ο Σατανάς στα λείψανα, στα πτώματα. Γι'αυτό άλλωστε ονομάζεται Αντίχριστος και θηρίον. Ονομάζεται έτσι για την ωμότητά του, την σκληρότητά του, την απανθρωπιά του και την αιμοβορία του όπως λέγει και ο Αρέθας. Το άσπονδον μένος του Σατανά εναντίον των πιστών φαίνεται εκ του ότι όχι μόνον τους φονεύει αλλά και τους αφήνει άταφους, εκτεθειμένους εις την διάθεσιν των ορνέων.
Η πόλις η μεγάλη. Ποιά είναι η πόλις η μεγάλη, στην πλατεία της οποίας θα μείνουν άταφα τα πτώματα των Μαρτύρων. Φαίνεται ότι είναι ολόκληρος η Οικουμένη, διότι ο διωγμός θα είναι γενικός. Το επίκεντρο δε του διωγμού θα είναι τα Ιεροσόλυμα. Τα Ιεροσόλυμα δεν είναι βεβαίως μεγάλη πόλις σε πληθυσμό στις μέρες μας αλλά είναι μεγάλη σε ιστορία. Είναι πόλις των παμμεγίστων κοσμοϊστορικών γεγονότων, της Σταυρώσεως και της Αναστάσεως του Χριστού. Εκεί έγινε η κοσμοσωτήριος σύγκρουσις του Χριστού προς τον Σατανά, επί του Γολγοθά. Αι, λοιπόν εκεί φαίνεται θα γίνη και η τελική σύγκρουσις των οπαδών του Χριστού, της Εκκλησίας δηλαδή με τον Αντίχριστον. Άλλωστε κατά αρχαίαν παράδοσιν, την οποίαν αναφέρει ο Ωριγένης, ο Αντίχριστος θα είναι Εβραίος. Ο ερμηνευτής της Αποκαλύψεως Ανδρέας γράφει ότι εκεί δηλαδή στην Ιερουσαλήμ, θα εγκαθιδρύση την έδραν του, τα ανάκτορά του, σαν τον Δαβίδ τον βασιλέα. Και τούτο, για να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι αυτός είναι ο Χριστός. Οπως εξ'άλλου διαφαίνεται εκ της Ιστορίας, μέχρι σήμερον, οι Εβραίοι τρέφουν άσπονδον μίσος κατά των Χριστιανών, και προετοιμάζουν ποικιλοτρόπως το αντίχριστο σχέδιό τους. Επιβεβαιώνουν τούτο ολοκάθαρα τα όσα αναγράφονται στο Ταλμούδ. Διεξάγουν μυστικό και ακήρυκτο πόλεμο εναντίον της Εκκλησίας με τα διάφορα κατασκευάσματά τους, όπως με τον Χιλιασμό, τον Μασσωνισμό, το Ρόταρυ, την Θεοσοφία, την ΧΑΝ, την ΧΕΝ, τον Προσκοπισμό κλπ. Όνειρό τους είναι να εξαλείψουν τον Χριστιανισμόν και να φτιάξουν μίαν παγκόσμιον Εβραιοκρατίαν, με κέντρο τα Ιεροσόλυμα. Προς τον σκοπόν αυτόν εξαπολύουν στον κόσμο αιρέσεις, προπαγάνδες και αντιχριστιανικά συστήματα. Όλα τα εκμεταλλεύονται Εξαπολύουν υπούλως θεωρίες εναντίον του Δόγματος της Πίστεως και της ηθικής. Δεν αποκλείεται λοιπόν να είναι η Ιερουσαλήμ η πόλις η μεγάλη η οποία θα προετοιμάση τον πόλεμο, και θα είναι αφετηρία και επίκεντρο της μεγάλης επιθέσεως εναντίον των Μαρτύρων του Χριστού όλης της γής, κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου. Η πλατεία επομένως της πόλεως αυτής, που κατηγορήθηκε από τον Ίδιο τον Χριστό ως «αποκτείνουσα τους Προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους» Του, θα γεμίση από λείψανα Μαρτύρων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μόνον εκεί θα μαρτυρήσουν οι πιστοί αλλά εξηγεί το γεγονός ότι εκεί ο Αντίχριστος σαν χώρο της έδρας του, σαν στρατηγείο του, θα δείξη όλο το απύθμενο μίσος του και το τυραννικό όργιό του, κατά των Χριστιανών. «Ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος». Η Ιερουσαλήμ λοιπόν αλλά και όλος ο κόσμος των τελευταίων προ της Δευτέρας Παρουσίας ημερών ονομάζεται Σόδομα και Αίγυπτος από πνευματικής απόψεως. Θα καταστραφούν λοιπόν τα νέα Σόδομα, ο κόσμος όλος δηλαδή, που έγινε με τον εκφυλισμόν και την αποστασίαν, σαν μία απέραντη πόλις Σοδόμων. Η απιστία, η ασέβεια, η ανηθικότης, η ακολασία, και τα σοδομικά πάθη των κατοίκων των Σοδόμων παρώξυναν την δικαίαν οργήν του Θεού. Όταν επήγαν οι Άγγελοι να τα καταστρέψουν τα Σόδομα ήταν απόγευμα και βρήκαν τον μόνον ηθικόν και ενάρετον και δίκαιον Λώτ, έξω από τα τείχη της πόλεως να κάθηται μόνος διότι μέσα στην πόλι ένοιωθε σιχαμάρα, βδελυγμία. Οι κάτοικοι δε των Σοδόμων εστράφησαν και κατά των Αγγέλων. Δια τούτο οι Άγγελοι τους «επάταξαν αορασία», δηλαδή τους κτύπησαν με ολική τύφλωσι. Ως γνωστόν στα Σόδομα έβρεξε θειάφι που σκέπασε τα πάντα σαν χιόνι, έρριξε ο Θεός κατόπιν εξ ουρανού πύρ, φωτιά καταδίκης και αφανισμού. Εβούλιαξε ο τόπος εκείνος και εσχηματίσθη εκεί η Νεκρά Θάλασσα, στην οποίαν ως γνωστον δεν ζή τίποτε. Η Νεκρά Θάλασσα ευρίσκεται 365 μέτρα περίπου κάτω από την επιφάνειαν της θαλάσσης, μοναδικόν το φαινόμενον στην ιστορία του κόσμου. Αι, λοιπόν τον κόσμον εκείνον, τον προ της Δευτέρας Παρουσίας, που θα φθάση σε παρόμοια πτώσι, θα τον καταστρέψη ο Θεός. Σήμερα δυστυχώς τα σοδομικά πάθη είναι εις έξαρσιν. Η ομοφυλοφιλία και επισήμως εγκατεστάθη εις τας πόλεις. Και δια νόμου επιτρέπεται και καλύπτεται εις ωρισμένας χώρας!

Η πόλις όμως δεν ονομάζεται μόνον Σόδομα αλλά και Αίγυπτος. Τι σημασία έχει η ονομασία αυτή; Ονομάζεται Αίγυπτος, διότι η πόλις Ιερουσαλήμ και ολόκληρος η γή στις τελευταίες ημέρες του κόσμου θα διώκουν λυσσωδώς την Χριστιανοσύνην, όπως κατεδίωκε η αρχαία ειδωλολατρική Αίγυπτος τους παλαιούς Ισραηλίτας, που πίστευαν στον Αληθινό Θεό. Θα μοιάζη με την Αίγυπτο, που μισούσε και τυραννούσε παλαιά τον Λαόν του Θεού. Ολόκληρος ο κόσμος θα είναι προέκτασις της Χριστοκτόνου Ιερουσαλήμ και θα έχη την πώρωσι, την αμετανοησία και την σκληροκαρδία του Φαραώ. Αυτή λοιπόν η ανθρωπότης, αυτός ο κόσμος των Σοδόμων, ο μισόθεος και μισόχριστος, αυτός ο κόσμος της πλάνης, της κακίας, της τυραννίας, της αδικίας, της ανηθικότητος, του εγκλήματος και του αίματος θα είναι φανερός συνεργάτης του θηρίου, του Σατανά, κατά τους εσχάτους καιρούς. Οι ζηλωταί της Πίστεως θα πέσουν Μάρτυρες και θα γεμίση η γή και ειδικώτατα η πλατεία της πόλεως της μεγάλης, της Ιερουσαλήμ από το αίμα της θυσίας τους. Ο Ιωάννης περιγράφει κατόπιν την θηριωδία και το άσβεστο μίσος του Σατανά και των οπαδών του οι οποίοι δεν επιτρέπουν να ταφούν τα λείψανα των Μαρτύρων. Περιγράφει επίσης την άγρια δαιμονική χαρά των θεομάχων της γής, οι οποίοι νοιώθουν ευχαριστημένοι, διότι οι Μάρτυρες του Χριστού -- όπως φαντάζονται -- εξοντώθηκαν. (Αποκ. ΙΑ΄9). Δεν θα επιτρέπουν την ταφή τους επί τρισήμισυ ημέρας. Παρόμοια εικόνα ατάφων σωμάτων κατασφαγέντων δούλων του Θεού από ειδωλολάτρας μας δίδει ο Ψαλμωδός (Ψαλ. ΟΗ΄2-3). Θα πιστέψουν λοιπόν οι άπιστοι ότι οριστικώς ενικήθησαν οι πιστοί και ότι επεβλήθησαν οι αντίχριστες δυνάμεις. Γι'αυτό θα έχουν χαράν μεγάλην οι κάτοικοι της γής, οι άπιστοι λαοί διαφόρων φυλών, εθνών και γλωσσών. Θα πανηγυρίζουν την νίκην τους οι εχθροί του Χριστού τόσο ώστε και συγχαρητήρια δώρα θα ανταλάσσουν. Μακάβριος πανηγυρισμός!! Καί είναι τόσον ευφρόσυνον το γεγονός αυτό, το ότι ενικήθησαν οι πιστοί ώστε να πανηγυρίζουν και ν'ανταλλάσουν δώρα; Για τους απίστους ναι! Διότι «ούτοι οι δύο Προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γής», πώς τους εβασάνισαν; Αυτοί οι πιστοί δεν έκαμαν ποτέ σε κανέναν άνθρωπο κακό. Δεν έσφαξαν εκείνοι τους τυράννους των, αλλά αντιθέτως εσφάζοντο υπ'αυτών. Ως πρόβατα άκακα, ωδηγούντο επί σφαγήν. Και όμως τους εβασάνιζε τους ασεβείς η παρουσία των. Η παρουσία των πιστών ήταν έλεγχος, γι'αυτούς. Εμαστιγώνοντο υπό της συνειδήσεως και, για να απαλλαγούν, έπρεπε να τους βγάλουν από τη μέση. Ανέκαθεν η παρουσία των πιστών και ευσεβών είναι έλεγχος και βάσανο για τους απίστους. Εις την Π. Διαθήκη βλέπομε με πόσο μένος, οργή και κακία μιλούν οι ασεβείς για τον πιστόν, τον ευσεβή και δίκαιον: «Δευτε και αποκτείνομεν αυτόν και βάλωμεν ξύλον εις τον άρτον αυτού ότι ο δίκαιος δύσχρηστος ημίν εστι, βαρύς εστι και βλεπόμενος».
Εδώ όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα νοιώθουν ανενόχλητοι πλέον οι άπιστοι από τον καυστικό προφητικό έλεγχο, από τα συγκλονιστικά θαύματα των Μαρτύρων, από τις τιμωρίες των, τις δοκιμασίες, τις πληγές που μπορούσαν να επιβάλουν στον αμαρτωλό κόσμο, με την παραχώρησι του Θεού.
Ο θρίαμβος όμως των αντιχρίστων θα είναι προσωρινός, όπως και ο θρίαμβος των σταυρωσάντων τον Κύριον. Όπως τότε ο Κύριος μετά τρείς ημέρας ανέστη θριαμβευτικά συντρίψας τον θάνατον, έτσι και στους εσχάτους καιρούς, η μαρτυρική Εκκλησία μετά τρείς και ήμισυ ημέρας, έπειτα δηλαδή από μικρό χρονικό διάστημα φαινομενικής ήττης, θα αναζωογονηθή με το ζωοποιό Πνεύμα του Θεού. (Αποκ. ΙΑ΄11). Η χαρά των εχθρών του Χριστού για την νίκη τους, για τον θάνατον των Μαρτύρων και την σιγή της Εκκλησίας διακόπτεται απότομα προτού κορεσθή η αβυσσαλέα χαιρεκακία τους. Αυτοί προτήτερα τρομοκρατούσαν τους Χριστιανούς, αλλά τώρα τρομοκρατούνται οι ίδιοι, διότι η Εκκλησία του Χριστού ξαναζωντάνεψε. Ο Θεός τώρα την ζωογονεί και τη ζωοποιεί, της δίδει καινούργιο πνεύμα. Το πνεύμα που ενεφύσησε ο Θεός τον άνθρωπο κατά την Δημιουργίαν του, το ίδιο αυτό Ζωοποιό Πνεύμα θα αναστηλώση στα πόδια τους τους Μάρτυρας. Τα θαυμάσια του Θεού θα γίνουν αισθητά πλέον και η νίκη των αντιχρίστων θ'αποδειχθή σκιά, φενάκη και απάτη.
«Πνεύμα ζωής εκ Θεού εισήλθεν εις αυτούς». Δυο ερμηνείες υπάρχουν εις αυτό το χωρίον. Κατά την πρώτην θα γίνη πραγματική και ορατή ανάστασις των Μαρτύρων, και τούτο δια να αποδείξη ο Θεός τον ψευδοπροφήτην, ψευδόμενον. Ο ψευδοπροφήτης, όπως γνωρίζομεν και από άλλα βιβλιά της Αγίας Γραφής για να πλανήση τον κόσμον, θα κάμνη και θαύματα. Παρα κάτω θα δούμε, ότι θα «δώση πνεύμα τη εικόνι του θηρίου ίνα και λαλήση η εικών του θηρίου». Θα κάμη φαινομενικώς να ζωντανέψουν τα άψυχα αγάλματα των θεών. Τώρα, λοιπόν, ο Θεός κάμνει αληθινήν ανάστασιν των Μαρτύρων τούτων, δια να τον αποδείξη ψεύτην. Θα αναστήση πραγματικά δηλαδή τους Μάρτυρας της Πίστεως.
Η Δευτέρα ερμηνεία είναι αλληγορική. Δηλαδή οι πιστοί ενικήθησαν υπο του θηρίου και το κύρυγμα εσίγησε. Η Εκκλησία εσίγησε και ουδεμία δράσις των πιστών γίνεται. Αλλ'αίφνης ο Θεός θα Την αναζωογονήση, θα της δώση ζωντάνια και καινούργιο αίμα. Δεν θα επιτρέψη ο Θεός οριστική και πλήρη ήττα. Μεγαλειώδη εικόνα της θαυμαστής αναζωογονήσεως, της νεκραναστάσεως μας δίδει το συγκλονιστικό όραμα του Προφήτου Ιεζεκιήλ. Μετά την αιχμαλωσίαν της Βαβυλώνος επανήλθεν στην Παλαιστίνην ο παλαιός Ισραήλ Εφαίνετο τότε ότι δεν επρόκειτο να αναλάβη πλέον το Ιουδαϊκόν έθνος τας δυνάμεις του. Και τότε ο Θεός έδειξεν στον Ιεζεκιήλ ένα συμβολικό όραμα: Είδε, ο Προφήτης μία πεδιάδα γεμάτη κόκκαλα ανθρώπων. Ήταν κατάξερα και κατάλευκα από την πολυκαιρία. Ήταν σωρός οστών ανακατεμένων, λές και εκεί συνέβη πολύνεκρος και φονικωτάτη μάχη. Λέγει τότε ο Θεός στον Προφήτη Του; «Υιέ ανθρώπου ει ζήσεται τα οστέα ταύτα»; Άνθρωπε, του λέγει, μπορούν να ξαναζήσουν τα κόκκαλα αυτά; Κύριε, Εσύ γνωρίζεις, απαντάει ο Προφήτης. Ακούγεται τότε η φωνή του Θεού «Προφήτευσον επί τα οστέα ταύτα και ερείς αυτοίς τα οστά τα ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου. Τάδε λέγει Κύριος τοις οστέοις τούτοις. Ιδού εγώ φέρω εφ'υμάς πνεύμα ζωής...». Οταν προεφήτευσα, ωμίλησα, εκήρυξα. Λέγει ο Προφήτης, σ'αυτά τα οστά αμέσως εισήλθε πνεύμα Θεού και συναρμολογήθηκαν. Το κάθε ένα πήγε και βρήκε την θέσιν του και οι σκελετοί αυτοί στάθηκαν στα πόδια τους και κατόπιν φύτρωσαν επάνω σάρκες και νεύρα και άρχισαν να βαδίζουν πανστρατιά. «Και εισήλθεν εις αυτούς πνεύμα, και έζησαν και έστησαν επί των ποδών αυτών, συναγωγή πολλή σφόδρα». (Ιεζ. ΑΖ΄10). Το όραμα του Ιεζεκιήλ, μας ενισχύει και την εικόνα εκείνην της ζωοποιήσεως των Μαρτύρων που θα συμβή στο μέλλον, στις τελευταίες ημέρες του Κόσμου.
Αποκ ΙΑ΄12. Θα το βλέπουν αυτό οι αντίχριστοι και θα τους καταλάβη φόβος και τρόμος. Διότι δεν θα αναζωογονηθούν απλώς οι Μάρτυρες, οι πιστοί , ο Κλήρος και ευσεβής λαός, αλλά και θα θριαμβεύσουν και θα μεσουρανήσουν και θα ανέβουν θριαμβευτικά στον Ουρανό. Θα τους βλέπουν έντρομοι και θά μένουν άναυδοι οι εχθροί. Η θριαμβευτική ανάβασις των δύο Μαρτύρων στους Ουρανούς συμβολίζει τον θρίαμβο της Εκκλησίας του Χριστού. Αυτές είναι οι δύο ερμηνείες της Αναστάσεως των δύο Μαρτύρων. Η γραμματική και η πνευματική. Η κατά γράμμα και η αλληγορική. Είτε γραμματικώς είτε αλληγορικώς το ερμηνεύσωμε, το ίδιο δίδαγμα βγαίνει. Και το δίδαγμα είναι ο θρίαμβος της Εκκλησίας με την δύναμιν του Θεού.
Η προστασία του Θεού στους πιστούς φαίνεται δύο φορές. 1) Όταν καταμετρά τον Ναόν, το Θυσιαστήριον και τους προσκυνούντας και τους προστατεύει από τον θάνατον και 2) Όταν δια του θανάτου τους δοξάζει και τους φέρνει εις θρίαμβον μέγαν. Ανώτερον δεν υπάρχει από τον θρίαμβον του μαρτυρίου. Έπειτα από τον θρίαμβον αυτό θα έλθη το τέλος του κόσμου. Αυτό το προαναγγέλλει ο μέγας σεισμός που ακολουθεί.

Ο Μέγας Σεισμός. Προβλέπει στην συνέχεια ο θεόπτης Συγγραφεύς τον μεγάλο σεισμό που πρόκειται να συμβή στο μέλλον και που θα είναι προάγγελος του τέλους του κόσμου. Θα είναι ένα ακόμη σκληρό μαστίγωμα κατά των αντιχρίστων δυνάμεων που νόμισαν, όπως είδαμε ότι νίκησαν τάχα και συνέτριψαν την Εκκλησίαν του Χριστού. (Αποκ. ΙΑ΄13). Ο σεισμός αυτός ο μεγάλος θα είναι προάγγελος του τέλους του κόσμου. Επιβεβαιώνει τούτο το αψευδές στόμα του Κυρίου: «Οταν ακούσητε πολέμους και ακαταστασίας, μη πτοηθήτε, δεί γαρ ταύτα γενέσθαι πρώτον, αλλ'ουκ ευθέως το τέλος....εγερθήσεται έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν, σεισμοί τε μεγάλοι κατά τόπους..»(Λουκ. ΚΑ΄9-11). Πάντως ο σεισμός αυτός δεν θα είναι από τους συνηθισμένους αλλά έντονος και φοβερός. Θα είναι μεγάλος. Οι συνέπειές του θα είναι καταστροφικές. Θα κρημνίση το δέκατον της πόλεως. Όταν λέγει περί της πόλεως και της καταστροφής του ενός δεκάτου αυτής, δεν εννοεί μόνον, την Χριστοκτόνον Ιερουσαλήμ αλλά ολόκληρον την Οικουμένην. Και «χιλιάδες επτά» δεν είναι συγκεκριμένος και ακριβής αριθμός. Είπαμε ότι οι αριθμοί επτά, δέκα και χίλια στην Αγία Γραφή είναι σύμβολα του πλήθους και της δυνάμεως. Ο σεισμός λοιπόν ο μέγας αποτελεί εκδήλωσι της Θείας Δίκης, Και μας υπενθυμίζει συγχρόνως τους σεισμούς κατά την Σταύρωσιν και την Ανάστασιν του Χριστού που ήταν σεισμοί δυνάμεως και θείας Δίκης. Ο σεισμός εκείνος των τελευταίων ημερών του κόσμου φέρνει φόβο, ταραχή και κλονισμό στους απίστους. Τα γεγονότα είναι συνταρακτικά. Από φόβο λοιπόν, και όχι από μετάνοια αναγνωρίζουν την παντοδυναμία του Δικαίου Θεού. Θα αναγκαστούν από τον φόβον τους να δοξάσουν τον Θεόν του Ουρανού. Λέγει ο Απόστολος Παύλος «Πάν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός». (Φιλ. Β΄10). Χαρακτηριστική περίπτωσις αναγκαστικής αναγνωρίσεως της Θείας δυνάμεως του Θεού είναι κι 'εκείνη που συνέβη κατά την Σταύρωσι του Χριστού. (Ματθ. ΚΖ΄54).
Αποκ. ΙΑ΄14. Το δεύτερον «αλλοίμονο» για τους ανθρώπους, με όλες τις φοβερές τιμωρίες του πέρασε. Θα επακολουθήση όμως δυστυχώς και τρίτο. Είδαμε πιό επάνω, ότι σε ώρες φοβερές και συγκλονιστικές και οι ασεβείς και οι άπιστοι τρέμουν την οργή του Κυρίου και αναγνωρίζουν την παντοδυναμία Του. Η αναγνώρισις όμως αυτή, χωρίς πραγματική μετάνοια δεν φέρνει σωτήριο αποτέλεσμα. Αν ήταν αναγνώρισις ενδόμυχος, συντριβή και μετάνοια δεν θα χρειαζόταν ίσως να επακολουθήση και τη Τρίτη ουαί, το τρίτον ξέσπασμα της Θείας, δικαίας οργής. Τέτοια αναγκαστική αναγνώρισις της δυνάμεως του Θεού βλέπουμε σε μεγάλη έκτασι σέ όλες τις εποχές καθώς στη σημερινή. Οταν έρχωνται βάσανα, ξεσπούν σεισμοί και αρρώστειες και πληθύνονται αι θλίψεις, όταν συνταράζουν την γήν πόλεμοι και απειλές πολέμων, όταν έρχωνται φοβερές θεομηνίες, τότε καταφεύγουν προς στιγμήν οι άνθρωποι προς τον Θεόν. Αναγνωρίζουν την δύναμίν Του. Τον παρακαλούν και προσεύχονται. Αλλά μόλις περάση η οργή, επανέρχονται πάλιν στα ίδια, δια να επακολουθήσουν άλλες τιμωρίες. Κατά μίαν στατιστικήν από αυτούς που εξομολογούνται στα νοσοκομεία ως άρρωστοι, μόνον τα τέσσαρα τοις εκατόν (4%) εξακολουθούν την ζωήν την Χριστιανικήν, που άρχισαν δια της εξομολογήσεως. Οι άλλοι, όταν γίνουν καλά, επανέρχονται στον πρότερον αμαρτωλό βίο. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ο Θεός εξαποστέλλει την πληγήν του πολέμου. Όλοι τότε, γυναίκες, άνδρες, μικροί και μεγάλοι, εν όψει του κινδύνου καταφεύγουν εις τον Θεόν. Προσευχές, Παρακλήσεις, Λειτουργίες εις τα μετόπισθεν, αλλά και οι άνδρες στο μέτωπο, στην κόλασι του πυρός, ζούν σαν άγιοι. Άνθρωποι βλάσφημοι, που δεν έκαναν ποτέ την προσευχή τους βλέπεις εκεί να προσεύχωνται και να μετανοούν. Τι συμβαίνει όμως μετά το πέρας των τρομερών γεγονότων; Μήπως όλοι ακολουθούν έπειτα τον δρόμο του Θεού; Ασφαλώς όχι. Όλοι μηδενός εξαιρουμένου, όταν βρεθήκαμε μπροστά σε κινδύνους μέσα σε αρρώστιες και αντιμετωπίζαμε τρομερά δύσκολες περιστάσεις της ζωής μας, ασφαλώς σκεφθήκαμε τον Θεόν. Δώσαμε τότε δόξαν στο Όνομά Του και αποφασίσαμε και υποσχεθήκαμε να ζήσωμε του λοιπού εν μετανοία. Κρατήσαμε τον λόγον μας και την υπόσχεσίν μας εκείνη; Αλλά μη παίζομε «εν ού παικτοίς». Ο Κύριος ου μυκτηρίζεται. Θα έλθη καιρός, που δεν θα μας δοθή άλλος καιρός μετανοίας, διότι η αμαρτία, όταν επαναλαμβάνεται, φέρνει πώρωσιν και εγκατάλειψιν από τον Θεόν. Δεν αρκεί να αναγνωρίζωμε την παντοδυναμία του Θεού, διότι αυτό κάνουν και οι άπιστοι ακόμη, στις κρίσιμες στιγμές, αλλά πρέπει να μετανοούμε ειλικρινά και να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

23
Το Έβδομον Σάλπισμα
«Εγένετο η Βασιλεία..

Με το σάλπισμα του εβδόμου Αγγέλου, δεν αναγγέλλονται αμέσως δεινά τρομερά, ούτε επικρατεί σιγή, όπως είδαμε με το άνοιγμα της εβδόμης σφραγίδος. Αντιθέτως μάλιστα φαίνεται σ'αυτό η παρουσία του παντοδύναμου Θεού, που εκδηλώνεται ακουστικώς και θεαματικώς. Ακουστικώς μεν με τις μεγάλες και χαρμόσυνες φωνές, που ακούονται στον Ουρανό. Θεαματικώς δε με το άνοιγμα του Ναού του Θεού στον Ουρανό και με την επανεμφάνισι της Κιβωτού της Διαθήκης. Όλα αυτά τα παρεμβάλλει ο Προφήτης και τα φανερώνει ο Θεός, δια να παρηγορήση και ενθαρρύνη τους πιστούς που αγωνίζονται διότι επί τέλους βλέπουν ότι θα έλθη οριστικώς ο Κύριος, ότι θα τελειώσουν τα βάσανά τους και θ'αρχίση η αμοιβή των. Μας δίνει λοιπόν μιά εικόνα του θριάμβου, διότι πρόκειται πριν γίνη ο οριστικός θρίαμβος, να προηγηθή σκληρή πάλη της Εκκλησίας του Χριστού με τις δυνάμεις του Αντιχρίστου. (Αποκ. ΙΑ΄15). Τί είναι αυτές οι φωνές; Είναι αλαλαγμοί χαράς. Είναι φωνές αγαλλιάσεως των ουρανίων πνευμάτων, των μακαρίων κατοίκων του Ουρανού, των αγγελικών και αρχαγγελικών δυνάμεων. Πανηγυρίζουν, διότι πρόκειται για μεγάλο και χαρμόσυνο γεγονός. Πρόκειται για το μεγαλύτερο γεγονός του κόσμου. Το θριαμβευτικό τούτο διάγγελμα διασαλπίζεται προτού γίνη η μεγάλη σύγκρουσις της Εκκλησίας με τον Αντίχριστο. Προαναγγέλλεται σαν τελειωμένο γεγονός. Προαναγγέλλεται επομένως και η κατατρόπωσις και συντριβή του Αντίχριστου υπό του Χριστού. Βλέπομε ότι τα ρήματα είναι διατυπωμένα σε αόριστο χρόνο, σε χρόνο παρωχημένο περασμένο. Εγένοντο φωναί, εγένετο η Βασιλεία κλπ λέγει. Διατί το λέγει έτσι, αφού δεν έγιναν ακόμη, και αφού θα γίνουν εις το μέλλον; Διότι είναι τετελεσμένο πλέον το γεγονός. Είναι σαν να έγινε ήδη. Διότι θα γίνη οπωσδήποτε. Είναι με άλλα λόγια προφητικός αόριστος.
Πρέπει να επιμείνωμε λίγο στο θέμα της Βασιλείας του Θεού. Διότι λέμε συχνά «η Βασιλεία του Θεού», «η Βασιλεία των Ουρανών». Ακούμε στη Θ. Λειτουργία: «πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός, εν τη Βασιλεία Αυτού πάντοτε, νύν και αεί και στους αιώνας των αιώνων». Αλλά αφού είναι μέλλουσα πώς είναι και νύν; Και αφού είναι ουράνιος, πώς είναι και επίγειος; Είναι σοβαρώτατον το θέμα και το εκμετaλλεύονται οι αιρετικοί. Με τις αιρετικές διδασκαλίες τους, φέρουν σύγχυσι στο ζήτημα της Βασιλείας του Θεού. Βασιλεία του Θεού είναι η κυριαρχία του Θεού επί συμπάσης της δημιουργίας, της υλικής και της πνευματικής. Η δε Βασιλεία αυτή του Θεού έχει Βασιλέα και βασιλευομένους, όπως και κάθε βασιλεία κοσμική. Βασιλεύς αυτής είναι ο Τρισυπόστατος Θεός. «Ο Πατήρ ο Άναρχος, ο Υιός ο Συνάναρχος και το Άγιον Πνεύμα τό Ομοούσιον και Ομόθρονον». Αρχήν η Βασιλεία αυτή δεν έχει, όπως έχουν οι βασιλείες του κόσμου, διότι ο Βασιλεύς της, ο Θεός, δεν έχει αρχήν. Είναι Άναρχος. Ούτε και τέλος θα έχη η Βασιλεία αυτή του Θεού, διότι ο Θεός είναι αιώνιος Βασιλεύς. Η Βασιλεία του Θεού είναι το άκρως αντίθετο από τα αμαρτωλά βασίλεια της γής. Είναι το αντίθετον από τα βασίλεια που έδειξε ο διάβολος στον Χριστό όταν προσπάθησε να τον βάλη σε πειρασμό «δείκνυσιν αυτώ πάσας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών». Ο Παντοδύναμος και απερινόητος αυτός Βασιλεύς, ο Θεός, προ αμνημονεύτων χρόνων εδημιούργησε και άλλα ευτυχή όντα. Εδημιούργησε τον πνευματικόν και αγγελικόν κόσμον. Κατόπιν τον υλικόν κόσμον, το υλικό αυτό Σύμπαν, το οποίον τόσον θαυμάσιον, τεράστιον και μέγιστον εκτείνεται μπροστά στα μάτια μας. Τελευταία δε έπλασε τον άνθρωπον επάνω εις αυτόν τον μικροσκοπικόν πλανήτην, την γή. Τον έπλασε τον άνθρωπο ευτυχή και μακάριον. «Κατ'εικόνα και ομοίωσιν Αυτού εποίησεν αυτόν». Είναι όμως γνωστόν ότι εις την Βασιλείαν αυτήν του Θεού, παρενέπεσεν κάποτε και μιά παρένθεσις θλιβερή, η ανταρσία του Σατανά. Ήταν το κίνημα, το πραξικόπημα του Εωσφόρου, ο οποίος παρέσυρεν και τον δέκατον τάγμα του Αγγελικού κόσμου. Βεβαίως κατεστάλη, αμέσως το κίνημα αυτό και ο αποστάτης, ο επαναστάτης ετιμωρήθη, όπως του άξιζε «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπή εκ του Ουρανού πεσόντα» μας λέγει ο Χριστός (Λουκ. 10,18). Δυστυχώς όμως το κίνημα αυτό του Σατανά, επεξετάθη και στον ιδικόν μας πλανήτην και παρέσυρε εις ανταρσίαν και ανυπακοήν προς τον Θεόν και τον άνθρωπον. Τον εξεγέλασε τον άνθρωπο, τον εξηπάτησε. «Φθόνω δε διαβόλου, εισήλθεν η αμαρτία εις τον κόσμον και δια της αμαρτίας ο θάνατος». Ο άνθρωπος επόμενον ήτο να τιμωρηθή.Εν πρώτοις εξωρίστηκε, πετάχθηκε έξω από τον Παράδεισο. Η γή έκτοτε αγρίεψε, συστενάζει και συνωδύνει και αυτή μετά των τέκνων του Θεού. Από την πτώσιν του, από το πέσιμό του εκείνο, έπαθε σκοτοδίνην ο άνθρωπος, και διετήρησεν μόνον μία αμυδρή και ασαφή ανάμνησι της ευτυχούς εκείνης καταστάσεως. Αυτό βλέπομεν εις όλους τους λαούς. Όλα τα αρχαιότερα κείμενα, που υπάρχουν και όλες οι αρχαίες παραδόσεις των λαών ομιλούν για μιά ευτυχή κατάστασι του ανθρώπου στην αρχή, από την οποίαν δυστυχώς εξέπεσεν κατόπιν και της οποία του απέμεινε μόνον μιά αμυδρή ανάμνησις. Ο Θεός όμως ο Πανάγαθος, ο φιλεύσπλαχνος και Πολυέλεος, δεν θέλησε να τον αφήση διά παντός έξω της Βασιλείας Του. Έστειλε στον κόσμο τούτον της εφορίας τον Υιόν Του, το Β΄Πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, τον Σωτήρα --Χριστόν, για να λυτρώση τον άνθρωπον, για να ελευθερώση το ανθρώπινο γένος από τη σκλαβιά του Σατανά. Προς τούτο ιδρύει, ούτως ειπείν, ένα παράρτημα της Βασιλείας του Θεού και στη γή. Διά τούτο μάλιστα έλεγε και στην αρχή του κηρύγματός Του ο Πρόδρομος «Ήγγικεν η Βασιλεία του Θεού» (Ματθ. Γ΄2), και ο Ευαγγελιστής επίσης γράφει ότι ο Χριστός όταν ήλθε «Περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν κηρύσσων το Ευαγγέλιον της Βασιλείας» (Ματθ. Δ΄23), και στους Αποστόλους Του, όταν τους απέστειλε εις το κήρυγμα τους παρήγγειλεν «Πορευόμενοι δε κηρύσσετε λέγοντες, ότι ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. Ι΄7). Ποιά όμως είναι η Βασιλεία αυτή, το παράρτημα αυτό της Βασιλείας του Θεού; Είναι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, την Οποίαν ίδρυσε ο Κύριος κατά την ημέραν της Πεντηκοστής «εν δυνάμει». Δι'αυτήν ακριβώς την ίδρυσιν και εξάπλωσιν της Εκκλησίας ωμίλει ο Κύριος μετά την ανάστασίν Του εις τους Μαθητάς Του, ὁπτανόμενος δι'ημερών τεσσαράκονται και λέγων τα περί της Βασιλείας του Θεού» ( Πράξ. Α΄3). Η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας της επί γής Βασιλείας του Θεού.
Η Εκκλησία, η επί γής Βασιλεία Του, είναι ωργανωμένη. Έχει τους αξιωματικούς της, τους κληρικούς. Έχει τα όπλα της, τα πνευματικά. Λέγεται δε και «στρατευομένη», διότι μάχεται συνεχώς, δια να ελευθερώση τους ανθρώπους από την εξουσία του Σατανά και να τους κάνη μέλη της Βασιλείας του Χριστού Βασιλέως. Διαρκώς δε μέχρι σήμερον επεκτείνεται και συνεχώς εξαπλούται, παρ'όλας τας κατά καιρούς αντιξόους φάσεις του πολέμου, τον οποίον διεξάγει. Αυτόν τον διαρκή πόλεμον του Σατανά κατά της Εκκλησίας περιγράφει η Αποκάλυψις. Ο υψιπέτης Ιωάννης τώρα βλέπει την εποχήν εκείνην, που θα κλείση η παρένθεσις αυτή της ανταρσίας, που θα γίνη η συντέλεια του κόσμου και ο Κύριος θα νικήση οριστικά τους εχθρούς Του και θα βασιλεύση πλέον εις αιώνας αιώνων. Βλέπει προκαταβολικά τον θρίαμβο των πιστών και εναρέτων στον Ουρανό.
Η Προσκύνησις και Ευχαριστία των Πρεσβυτέρων. Αποκ. ΙΑ΄16. Υπενθυμίζομεν ότι όπως γράψαμε εκτενώς στον Β΄Τόμο της Ερμηνείας της Αποκαλύψεως, οι εικοσιτέσσαρες Πρεσβύτεροι συμβολίζουν την Ιερωσύνην, τον Κλήρον. Οι Πρεσβύτεροι εκείνοι, οι Κληρικοί, είναι οι εκπρόσωποι της θριαμβευούσης Εκκλησίας, και έχουν τιμητικωτάτην θέσιν πλησίον του Θεού. Οι Πρεσβύτεροι είναι τα πιό πλησιέστερα στον Θεό πρόσωπα. Είναι «οι ενώπιον του Θρόνου του Θεού». Διατί τόσον τιμητικήν θέσιν θα έχουν οι Ιερείς, οι Κληρικοί εκεί εις την Βασιλείαν του Θεού; Διότι 1) Η Ιερωσύνη την οποίαν επροτίμησαν εδώ δεν είναι επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Όλα τα άλλα επαγγέλματα και αξιώματα είναι μόνον δια την παρούσαν ζωήν και χρησιμεύουν μόνον μέχρι του τάφου. Η Ιερωσύνη όμως ξεπερνά και πέραν του τάφου και θα μένη εις τον αιώνα. Είναι ανεξίτηλον το χάρισμα. Οι Ιερείς θα λειτουργούν και θα ιερουργούν και εις το άνω Θυσιαστήριον. «Ωσπερ επί της γής πνευματική εξουσία εκόσμησαν αυτόν, ούτω και εις το επουράνιόν Σου Θυσιαστήριον λειτουργόν αυτόν ανάδειξον», εύχεται η Εκκλησία εις τους κεκοιμημένους Κληρικούς. 2) Είναι τιμητικωτάτη η θέσις των εκεί, διότι οι Πρεσβύτεροι, οι Κληρικοί είναι τα στελέχη του Χριστού, οι αξιωματικοί Του. Και σαν αξιωματικοί Του εδέχοντο εδώ στη γή τις περισσότερες μπόρες και επιθέσεις του εχθρού. Προσκυνούν, λοιπόν οι Πρεσβύτεροι τον Θεόν, διότι διακηρύχθηκε η ολοκλήρωσσις της Βασιλείας Του. Πανηγυρίζουν οι Άγγελοι την επικράτησι της Βασιλείας του Θεού και οι Πρεσβύτεροι, γονατιστοί στο Θρόνο του Θεού, ευχαριστούν τον Αιώνιο Βασιλέα και λέγουν: (Αποκ. ΙΑ΄17). Λένε δηλαδή «Σε ευχαριστούμεν Θεέ μας, Εσένα που είσαι ο Παντοκράτωρ, Εσένα που υπάρχεις, που υπήρχες στο παρελθόν και έρχεσαι πάλιν τώρα. Σε ευχαριστούμεν διότι τώρα ανέλαβες την δύναμίν Σου την μεγάλην και εβασίλευσες. Βεβαίως τα έθνη, οι άπιστοι ωργίσθησαν, αλλά ήλθεν τώρα και η δική Σου η οργή, η οργή της δικαιοσύνης. Θα κριθούν οι νεκροί και θα δώσης τον μισθόν εις τους δούλους Σου, που σε υπηρέτησαν, στους Προφήτες και διδασκάλους, που εργάσθηκαν για την διάδοσιν της Πίστεως. Στους πιστούς που φοβούνται το Όνομά Σου, είτε μικροί ήσαν αυτοί στη γή, είτε μεγάλοι. Ήλθε τώρα ο καιρός να συντρίψης εκείνους που διέστρεφαν και κατέστρεφαν την γήν». Ευχαριστούν τον Θεόν, διότι πήρε όλη την δύναμιν, όλη την εξουσία στα χέρια Του. Τον ευχαριστούν διότι αφαίρεσε από τον Αντίχριστο κάθε δύναμι και τον εξουθένωσε. Οι αμαρτωλοί, οι κακοί, οι αντίχριστοι, οι διώκται των πιστών ενόμιζαν την ευσπλαχνίαν αυτή του Θεού αδυναμία. Γι'αυτό και δεν λογάριαζαν τον Θεόν. Καταπατούσαν εδώ ασύστολα τις Εντολές Του και τα προστάγματά Του. Γίνονταν τύραννοι και δυνάστες των ευσεβών. Αντιθέτως οι πιστοί αγωνίζονταν με στραμμένο το βλέμμα στην Θεία Δικαιοσύνη. Και ο Θεός δεν τους άφηνε μόνους να αγωνίζωνται. Δεν Τον έβλεπαν βέβαια αλλά ένοιωθαν την προστατευτική παρουσία Του. Ο Μέγας Αντώνιος αγωνιζόταν δεκαέξη χρόνια στήθος προς στήθος με τον Σατανά. Είναι άλλωστε γνωστοί και παροιμιώδεις οι πειρασμοί του Μεγάλου αθλητού της ερήμου, Αντωνίου. Άντεξε όμως και νίκησε ο Άγιος, και τότε του παρουσιάσθηκε ο Χριστός. Και όταν ο Μέγας Αντώνιος τον ρώτησε που ήταν τόσα χρόνια, όταν τον έψηνε ο Σατανάς ο Χριστός με φωνή αγάπης τον διαβεβαίωσε «εδώ ήμουνα, κοντά σου και σε παρακολουθούσα». Παρακολουθεί, λοιπόν ο Κύριος αοράτως τους σκληρούς αγώνες των πιστών. Δεν επεμβαίνει όμως, πλήν σπανίων περιπτώσεων. Και τούτο, δια να πάρουν μισθόν οι πιστοί..
Τότε όμως, στους εσχάτους καιρούς θα πάρη στα χέρια Του την δύναμίν Του την μεγάλη. Θα συντρίψη το κράτος του Αντιχρίστου. Και έπειτα στην Δευτέρα Παρουσία θα κάμη την εκκαθάρισι των λογαριασμών «και θα πάη ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του», όπως λέγει ο Λαός.
Μέχρι την ημέραν αυτή τα έθνη, οι άπιστοι και άθεοι είχαν οργισθή εναντίον του Θεού και με μανία και λύσσα καταδιώκανε τους πιστούς, πολεμούσανε την Εκκλησία και τον Θεόν. Παρέβαιναν προκλητικά τις Εντολές Του. Τώρα όμως επληρώθη το ποτήριον και ήλθεν η σειρά της οργής του Κυρίου. (Ψαλμ. 98. 1) --Ο Κύριος ανέλαβε την Βασιλείαν, ας ορίζωνται και ας αφηνιάζουν οι λαοί. Δεν πρόκειται να πετύχουν τίποτε. Εβασίλευσε Εκείνος ο Οποίος κάθεται επί των Χερουβίμ, ας σαλευθή και ας ταραχθή η γή από τις αντιστασιακές αντιδράσεις της. Τίποτε δεν θα μπορέση να κάνη. «Ο Κυριος εβασίλευσεν οργιζέσθωσαν λαοί. Ο καθήμενος επί των Χερουβίμ, σαλευθήτω η γή». «Παρέστησαν οι βασιλείς της γής και οι άρχοντες συνήχθησαν επί το αυτό κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού» (Ψαλμ. Β΄2). Αλλά όλους αυτούς θα τους χλευάση και θα τους περιπαίξη ο Κύριος, όπως λέγει ο Ψαλμωδός. Και στην ώρα της Κρίσεως θα απονείμη την απροσωπόληπτη δικαιοσύνη Του. Οι νεκροί θα αναστηθούν για να κριθούν. Οι τα φαύλα πράξαντες δια να κριθούν και κατακριθούν. Οι δε δίκαιοι θα λάβουν τότε τον μισθόν των. Διά την μισθαποδοσίαν θα ληφθή υπ'όψιν μόνον, όχι αν ήσαν βασιλείς, στρατάρχαι, εργοστασιάρχαι, επιστήμονες, κυβερνήται και δορυκτήτορες, αλλά Μάρτυρες Χριστού. Αν εργάστηκαν δηλαδή στην παρούσα ζωή με αγιότητα, δια την διάδοσιν της Χριστιανικής Πίστεως καθώς επίσης και εάν εφοβούντο τον Θεόν, κατά τα ολίγα χρόνια της παρούσης ζωής και τηρούσαν τις Εντολές Του.
Ευχαριστούν ακόμοι οι πρεσβύτεροι τον Θεόν, διότι ήλθε η ώρα να διαφθείρη τους διαφθείροντας την γήν. Ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πέση επάνω σ'αυτούς που διέφθειραν την γήν και έσπερναν την συμφορά στον κόσμο με πρώτο τον Σατανάν και δεύτερον τά όργανά του, τους κακούς, τους αθέους, τους αμαρτωλούς. Ημείς λοιπόν να λάβωμε απόφασιν οριστική. Την Πίστιν που μας έδωσε ο Θεός, να Την αναθερμάνωμε και να εργασθούμε και ημείς σαν τους δύο Μάρτυρας της Αποκαλύψεως. Να εκτελέσωμεν την προφητείαν μας. Να διαδώσωμεν την Πίστιν μας, δια να φθάσωμεν και εις τον θρίαμβον εκείνον, που προλέγει η Αποκάλυψις.
Ο Θεός έδωσε εν πρώτοις τον νόμον επάνω εις το Ορός Σινά, τις Δέκα Εντολές γραμμένες στις λίθινες πλάκες, έδωσε κατόπιν τον τέλειον ηθικόν Νόμον στην επί του Όρους ομιλίαν. Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη ήταν η παλαιά και καινούργια συμφωνία που έκαμε ο Θεός με τους ανθρώπους.
Τί έλεγε η συμφωνία αυτή; Εσείς οι άνθρωποι να βαδίσετε με τον Νόμον Μου, τις εντολές Μου. Στη ζωή σας θα εκτελέσητε τις εντολές Μου, και εγώ θα σας κάνω μετόχους της Βασιλείας Μου, δια να ζήσητε ευτυχισμένοι για πάντα. Εάν όμως παραβήτε τον Νόμον Μου, τότε τιμωρία και Κόλασις σας περιμένει. Οι Πρεσβύτεροι αυτοί και οι πιστοί και οι ενάρετοι πιστέψανε στην υπόσχεσι του Θεού. Αγωνίστηκαν στη ζωή τους και τηρήσανε τον Νόμον Του. Και ο Θεός τώρα εκπληρώνει την υπόσχεσί Του. Την βλέπουν πλέον ότι έγινε πραγματικότητα. Γι'αυτό τον ευχαριστούν. Αυτός είναι ο λόγος που επανεμφανίζεται και η Κιβωτός της Διαθήκης.
Αποκ. ΙΑ΄19. Τί ήταν όμως η Κιβωτός της Διαθήκης; Ήταν ένα κιβώτιο που φυλάγανε οι Εβραίοι μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου και κατόπιν μέσα εις τα Άγια των Αγίων του Ναού του Σολομώντος. Το φυλάγανε δηλαδή στο πιό ιερό σημείο του κόσμου. Τί περιείχε η Κιβωτός εκείνη της Παλαιάς Διαθήκης; Περιείχε τρία πράγματα: 1) την ράβδον του Ααρών την βλαστήσασαν. Είναι γνωστόν ότι ο Μωϋσής προκειμένου να γνωρίση ποιόν θέλει ο Θεός ν'αναδείξη ιερέα και από ποιά φυλή θα ελαμβάνοντο ο ιερείς, έβαλε δώδεκα ράβδους, μιά από κάθε φυλήν. Η ράβδος του Ααρών, που ήτανε ξερή σαν τις άλλες, εβλάστησε και έβγαλε κλώνους. Αυτό το θαύμα ήταν ένδειξις ότι τον Ααρών ήθελε ο Θεός Αρχιερέα και την φυλήν του Λευί έξέλεξε δια τον Κλήρον. Η ράβδος, λοιπόν, αυτή η βλαστήσασα εφυλάσσετο μέσα στην Κιβωτόν. Και νά! Τώρα την ξαναβλέπουν στο τέλος του κόσμου. Ποίοι την βλέπουν; Οι Πρεσβύτεροι, οι ιερείς τόσον της Παλαιάς όσον και της Καινής Διαθήκης. Αυτοί που ετιμήθηκαν από τον Θεό, και έλαβαν το μέγα υπούργημα της Ιερωσύνης. 2) Υπήρχε μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης η στάμνος με το μάνα. Όταν επείνασαν οι Εβραίοι καταδιωκόμενοι από τα στρατεύματα του Φαραώ στην έρημο τους έθρεψε ο Θεός θαυματουργικώς. Τί ήταν το μάνα; Ήταν ουράνια τροφή που έπεφτε κάθε πρωί, όπως πέφτει η πάχνη ή το χαλάζι. Ήταν κάτι τι σπειρωτό που είχε την γεύσιν της τηγανίτας. Από αυτό μαζεύανε και τρώγανε όσο ήθελαν την ημέρα. Εάν όμως κρατούσαν δι'άλλη ημέρα, χαλούσε. Από αυτό, λοιπόν είχαν μαζέψει και το κρατούσανε μέσα σε μιά στάμνα επί αιώνες, μέχρι το 500 π.Χ. χωρίς να χαλάη και μετά εξηφανίσθηκε. Οι Πρεσβύτεροι τώρα στο τέλος του κόσμου ευχαριστούν τον Θεό διότι φεύγοντας κι'αυτοί τη σκλαβιά του νοητού Φαραώ, του Σατανά και περνώντας την έρημο της παρούσης ζωής, τους διεφύλαξε ο Θεός θαυματουργικά. Και τώρα φθάσανε θριαμβευτικά στη Γή της Επαγγελίας. 3) Υπήρχαν επίσης οι δύο πλάκες του Νόμου, στις οποίες είχε γράψει ο ίδιος ο Θεός τις Δέκα Εντολές επάνω εις το Σινά. Αυτόν τον Νόμον τον ετήρησαν οι Πρεσβύτεροι και η Εκκλησία και τώρα παίρνουν την αμοιβή τους και ευχαριστούνε τον Θεό.
«Και εγένοντο αστραπαί και βρονταί και χάλαζα μεγάλη». Διατί, έπειτα από την επανεμφάνισιν της Κιβωτού της Διαθήκης, έγιναν αστραπές και βροντές και χάλαζα μεγάλη; Διά να δείξη ότι κλείνει πλέον ο Νόμος όπως και ήρχισε. Οταν έδωσε τον Νόμον επί του Σινά, εγένοντο αστραπαί και βρονταί και ήχος σάλπιγγος ηαχούσης μέγα. Το δε Όρος εκαπνίζετο όλον δια το καταβεβηκέναι τον Θεόν». Έτσι και τώρα επαναλαμβάνεται το ίδιο. Τότε κατέβηκε ο Θεός στη γή, τώρα με την τήρησιν των εντολών Του ανέβηκαν οι άνθρωποι στον Ουρανό.
Προς την μόνιμον Πατρίδα. Βαδίζομεν για την μόνιμη πατρίδα μας, την Βασιλείαν του Θεού, τη γή της Επαγγελίας. Εις τον παρόντα κόσμο θα υποφέρωμε, θα συναντήσωμε φίδια φαρμακερά σαν τους Εβραίους τότε που επήγαιναν να συναντήσουν τη γή της Επαγγελίας. Θα βρούμε πίκρες όπως ήταν τα πικρά νερά της Μεράς, δίψες και πείνες και φαρμάκια πολλά. Αλλά ο Κύριος, που «ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω», και εφύλαξε εκείνους, θα φυλάξη και ημάς από τις οχιές και τα φίδια των κακών ανθρώπων, των οργάνων του Σατανά. Ο Κύριος, που δια του Μωϋσέως εγλύκανε τα νερά της Μεράς, ο Κύριος ο Οποίος δια του Μωϋσέως εκτύπησε τον βράχο και εξεπήδησαν τα νερά και εχόρτασε τον διψώντα λαόν, Αυτός θα δίδη και σε μας την χάριν του Αγίου Πνεύματος πλουσίαν. Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερον ανώτερον και πολυτιμότερον αγαθό από του να μπή κανείς στην Βασιλείαν του Θεού. Αλλά για να φθάση εκεί ο πιστός, πρέπει να περάση από την φοβερή, ξερή και άνυδρον έρημο της παρούσης ζωής. Πρέπει να συγκρουσθή και να παλέψη με τον Σατανά και να αναδειχθή ούτω Μάρτυρας Χριστού. Σ'αυτόν τον κόσμο θα υποφέρωμε, θα στερηθούμε και θα παραγκωνισθούμε δια τον Χριστόν. Θα διωχθούμε και θα μαρτυρήσωμε αλλά μας προειδοποιεί ο αψευδής λόγος του Κυρίου «Μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ'υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλιάσθε, ότι ο μισθός ημών πολύς εν τοις Ουρανοίς».
Τέλος τρίτου τόμου και Δόξα τω Θεώ!
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

24
Τομος 4ος -- ΑΙ ΕΠΤΑ ΦΙΑΛΑΙ
Πρόλογος


Η δραματική και συγκλονιστική πάλη της Εκκλησίας του Χριστού, κατά των σκοτεινών αντιθέων δυνάμεων, είναι το κέντρον και η ουσία του περιεχομένου του παρόντος Δ΄Τόμου. Πρόκειται για την πάλη που δεν έπαψε από την εγκαθίδρυσι της Εκκλησίας του Χριστού και που έκτοτε συνεχίζεται με ποικίλες φάσεις στις διάφορες εποχές και η οποία θα τελειώση με την οριστική συντριβή των αντιχρίστων δυνάμεων, κατά την Δευτέραν του Χριστού Παρουσίαν. Εδώ θα ιδούμε το κακό στην «ακμή»του. Θα ιδούμε την ενσάρκωσι και τον θρίαμβο του κακού στο πρόσωπο του θηρίου και του ψευδοπροφήτου...Θα ιδούμε εν συνεχεία την τρομακτική τιμωρία του κακού. Το κακό που σε κάθε εποχή το ενσαρκώνουν τα όργανα των αντιχρίστων δυνάμεων, φαίνεται κάποτε, στην θυελλώδη ορμή του, πως παρασέρνει και συντρίβει τα πάντα. Φαίνεται σαν να σέρνη πίσω του τον οριστικό όλεθρο της Εκκλησίας και των πιστών με δύναμι κυρίαρχο. Ξαφνικά όμως επεμβαίνει ο Θεός και συντρίβει την δύναμιν των υπερφιάλων σατανοκινήτων εχθρών της Εκκλησίας Του. Τιμωρούνται τότε οι κακοί. Πλήττεται ο Σατανάς, ο Αντίχριστος χτυπιέται θανάσιμα. Οι εχθροί του Χριστού, οι εχθροί της σωτηρίας των πιστών Του, συμβολίζονται στην Αποκάλυψι με μορφή δράκοντος. Ο δράκων είναι η προσωποποίησις του Σατανά. Ο δράκων επιτίθεται στην αρχή προσωπικώς εναντίον του Παιδίου -- Χριστού και κατά της Μητρός Του. Εν συνεχεία βλέπουμε να επεκτείνεται η επίθεσις αυτή εναντίον των οπαδών του Κυρίου με τα πολυώνυμα όργανα του Σατανά και να συνεχίζεται με διαφόρους φάσεις δια μέσου των αιώνων. Θα ιδούμε τέλος την κορύφωσι της Τιμωρίας της αμαρτωλής ανθρωπότητος με παραστατικές αλληγορικές εικόνες, όπως περιγράφονται στις επτά φιάλες.


Ο Δράκων --Σατανάς και ο πόλεμος αυτού κατά της Εκκλησίας
Η γυνή η περιβεβλημένη τον ήλιον



Ας παρακολουθήσωμε εναντίον ποίου συγκεκριμένου στόχου στρέφεται η οργή και η αιμοβορία του δράκοντος. (Αποκ. ΙΒ΄1). Τί σημαίνει η εικόνα της ηλιοντυμένης γυναικός; Καί πρώτα ποιά είναι η γυναίκα που αναφέρεται σαν σημείο, σαν θαυμαστό φαινόμενο, σαν μεγάλο υπερφυσικό γεγονός; Η περιγραφομένη εδώ, ως «περιβεβλημένη τον ήλιον», γυναίκα υπενθυμίζει την Προφητεία του Ησαίου περί της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού υπο της Παρθένου που λέγει: «Δια τούτο δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον ιδού η Παρθένος, εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ης. Ζ΄14). Πράγματι αυτήν την ερμηνείαν δίδουν στο σημείον αρκετοί εκ των ερμηνευτών της Αποκαλύψεως. Λέγουν δηλαδή ότι η περιγραφομένη γυνή είναι η Θεοτόκος. Και η λέξις σημείον, που περιγράφει στην συνέχεια ο Ιωάννης αναφέρεται στο Ευαγγέλιο, οσάκις πρόκειται να φανερωθούν θαύματα του Κυρίου και σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις χρησιμοποιείται για γεγονότα που έχουν εσχατολογική σημασία. Αναφέρεται για γεγονότα που συνδέονται με την Δευτέρα Παρουσία. «Τότε φανήσεται το σημείον του υιού του ανθρώπου». ..Η λέξις σημείον έχει επομένως ξεχωριστή σημασία. Μετά από την λέξι αυτή αναφέρεται το μέγα θαύμα της ενανθρωπήσεως του Κυρίου. Αναφέρεται η λαμπρότης της Πάναγνης Θεομήτορος. Άλλοι ερμηνευταί δίνουν στο χωρίο αυτό της Αποκαλύψεως περισσότερο πλάτος. Δεν είναι μόνον η Παναγία η περιγραφόμενη γυναίκα, λέγουν, αλλά είναι η Εκκλησία, μέσα στην οποίαν βρίσκεται και -- με ξεχωριστή μάλιστα θέσι, διότι εγέννησε τον Κύριον μας -- η Θεοτόκος. Η ερμηνευτική αυτή άποψις είναι η ορθοτέρα. Η λαμπροτάτη εμφάνισις της γυναικός «περιβεβλημένης τον ήλιον», θέλει να δείξη την ουράνια καταγωγή της Εκκλησίας. Θέλει να δείξη το υπερφυές μεγαλείο του παιδιού, που γεννιέται από την Υπεραγία Θεοτόκο και ιδρύει την Εκκλησία Του. Εκείνος που γεννιέται από την Αειπάρθενο είναι ο «αναβαλλόμενος φώς ως ιμάτιον εκτείνων τον ουρανόν ωσεί δέρριν». (Ψαλμ. ΡΓ΄2). Είναι δηλαδή Εκείνος που ρίχνει τριγύρω Του, σαν ένδυμα, το φώς και περιβάλλεται με αυτό, και ξαπλώνει τον έναστρο ουρανό, από το ένα άκρον του ορίζοντος έως το άλλο, σαν δερμάτινη σκηνή. Ταιριαστή είναι η περιγραφομένη οπτασία της Θεοτόκου στον ουρανό, όπως Την βλέπει ο Ιωάννης και όχι στη γή. Γιατί; Για την καθαρότητα του σώματος και της ψυχής, και για την εξίσου με Αγγέλους και κατοίκους του Ουρανού διαγωγή Της, λέγει ο Οικουμένιος. «Εικότως δε αυτήν (την Θεοτόκον) η οπτασία εν τω Ουρανώ και ουκ εν τη γή γράφει, ως καθαράν ψυχήν και σώματος, ως ισάγγελον, ως ουρανοπολίτιν» (Οικουμ.). Αφού όπως είπαμε η γυνή είναι γενικώτερον σε μεγάλο πλάτος, συμβολισμός της Εκκλησίας, οι δώδεκα αστέρες σημαίνουν τους δώδεκα Αποστόλους του Κυρίου, οι οποίοι εκήρυξαν και διέδωσαν την Χριστιανικήν Πίστιν και εργάσθηκαν μετά την επιφοίτησι του Αγ. Πνεύματος για την Εκκλησία που ίδρυσε ο Ίδιος ο Χριστός.
Με την γυναίκα που βρίσκεται σε οδύνη τοκετού, θέλει να φανερώση τα εξής: 1) Την αγωνίαν της προ Χριστού αναμονής του Λυτρωτού. Την αγωνία της προχριστιανικής ανθρωπότητος, που στέναζε κάτω από τη σκληρή και βάναυση κυριαρχία του Σατανά. Η προσδοκία του προχριστιανικού ανθρώπου για τον ερχομό ενός Λυτρωτού, ήταν καθολική και ηυξημένη. Εκτός από τους θεοφωτίστους Προφήτας και πολλά φωτεινά μυαλά μίλησαν με προφητικό τρόπο για την έλευσι του Σωτήρος. Μίλησαν για την ανάγκη ερχομού ενός αληθινού Λυτρωτού. Ενας από αυτούς ήταν ο Σωκράτης. Ο μέγας σοφός είδε πόσο θλιβερή ήταν η απάτη των ειδώλων και πόσο αναγκαία η παρουσία του Αληθινού Θεού και είπε: «Καθεύδοντες διατελείτε άν, ει μη τινα άλλον ο Θεός επιπέμψειε ημίν, κηδόμενος ημών». Την φοβερή αγωνία της ανθρωπότητος, που πρόσμενε τον Λυτρωτήν εκ των δεινών της, απεικονίζει και ο Προμηθεύς Δεσμώτης. Είναι δεμένος για το αμάρτημά του στον άγριο βράχο του Καυκάσου. Ένας αετός του τρώγει κάθε μέρα τα σωθικά του. Και περιμένει εναγωνίως τον Λυτρωτήν, που θα έλθη να τον απαλλάξη από τα βάσανά του..Καθολική ήταν η προσδοκία της γεννήσεως του Παιδίου αυτού. Γι'αυτό και η Σύγκλητος των Ρωμαίων είχε λάβει απόφασιν να φονεύση όλα τα παιδιά, που θα εγεννώντο το έτος εκείνο, που θα εγεννάτο ο Χριστός, πράγμα που εφήρμοσεν μόνον ο αιμοβόρος άρχων της Παλαιστίνης Ηρώδης. 2) Με τις ωδίνες του τοκετού, όπως υποστηρίζουν ο Μεθόδιος και ο Ανδρέας, εννοεί τις ωδίνες από την πάλη της Εκκλησίας με τις οποίες η Εκκλησία γεννάει στις ψυχές των πιστών τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν 3) Οι ωδίνες κατά τον Οικουμένιο είναι υπαινιγμός για τα δεινά, που έχουν σχέσιν με την Β΄Παρουσίαν του Κυρίου «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων» είπεν ο Κύριος (Ματθ. ΚΔ΄8).
Στο ερώτημα λοιπόν, ποία είναι η γυνή, η απάντησις είναι ότι αύτη συμβολίζει την Εκκλησίαν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, η Οποία ευρίσκεται εντός της Εκκλησίας με λάμψι θεία και ουράνια.
Αποκ. ΙΒ΄3. Πρέπει να δούμε τί είναι ο δράκων, ο πυρρός και μέγας, που είναι και η συνέχεια της εικόνος, που περιγράφει ο Ιωάννης μετά την γυναίκα. Ο δράκων σύμφωνα με την ερμηνεία της λέξεως είναι μεγάλο φίδι, φοβερό και τρομερό θηρίο. Ο δράκων, εδώ πάντως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο όφις ο αρχαίος, ο Σατανάς δηλαδή. Αυτός που παρουσιάστηκε και μίλησε στους πρωτοπλάστους για να τους εξωθήση στην παρακοή. Προτού γίνη μέσον του Σατανά το φίδι, στην παρακοή εκείνη, ήταν το πιό ήμερο και φρόνιμο απ'όλα τα ζώα. (Γεν. Γ΄1). Ο δράκων είναι ο Σατανάς, χωρίς αμφιβολία (Αποκ. ΙΒ΄9). Είναι πυρρός, κόκκινο δηλαδή είναι το χρώμα του. Με το χρώμα αυτό φανερώνεται το αιμοβόρο, το αιμοδιψές και αιμοχαρές του Σατανά. Είναι κοκκινωπός, γιατί συμβολικά είναι ένας τρομερός σφαγεύς, βουτηγμένος στο αίμα των θυμάτων του. Είναι φοβερός σφαγεύς και ανθρωποκτόνος. Ανθρωποκτόνος α) σωμάτων φθαρτών και β) ψυχών αθανάτων. Σωμάτων μεν διότι είναι εμπνευστής πολέμων και ερίδων, ψυχών δε αθανάτων διότι με την πλάνην σύρει εις την απώλειαν.
Μέγας ονομάζεται για την μεγάλην κακίαν του, για τα εγκλήματά του, τις πονηρίες του, τις φοβερές παγίδες του, τους δικτυωτούς πλοκάμους των ενεδρών του. Έχων κεφαλάς επτά. Το επτά σημαίνει απεριόριστο. Οι επτά κεφαλές του δράκοντος φανερώνουν την πολύ μεγάλη και τρομερή πονηρία του Σατανά. Με την πονηρία ενθαρρύνει τις πλάνες, υπεροξύνει τα πάθη, καλλιεργεί τις αιρέσεις, δημιουργεί έριδες και μάχες, εξωθεί σε εγκλήματα, οδηγεί στο έρεβος και στον θάνατο της ψυχής τους εκατομμύρια ανθρώπων. Αι επτά κεφαλαί του ουσιαστικά πολλαπλασιάζονται και γίνονται μυριάδες διότι διοχετεύει το ψυχοφθόρο δηλητήριό του σε πλήθος ανθρώπων μέγα, που υποτάσσονται στα δόλια κελεύσματά του και γίνονται υπηρέτες και συνεργάτες στο ψυχοκτόνο έργο του. Τις παγίδες της πονηρίας του είδε απλωμένες ο Μ. Αντώνιος και διερωτήθηκε με αγωνία, πως είναι δυνατόν να τις ξεπεράση κανείς. Και άκουσε τότε την απάντησι από αγγελικό στόμα, που του έλεγε, ότι ένα μόνο μέσον υπάρχει: η Ταπεινοφροσύνη!... Και κέρατα δέκα όπου δίδεται ιδιαίτερη έμφασι στην δύναμί του. Το επτά δε και το δέκα είναι αριθμοί που ανακυκλούνται. Ο κύκλος δεν έχει τέλος. Οταν βαδίζη κανείς επάνω στον κύκλο δεν βρίσκει ποτέ τέλος. Επίσης με τους δέκα αριθμούς, με τα δέκα ψηφία φτιάχνουμε οσουσδήποτε αριθμούς, χωρίς να τελειώνουν ποτέ. Δεν είναι επομένως ευκαταφρόνητος ο Σατανάς, αλλά ισχυρός αντίπαλος. Και μόνον με την δύναμιν του Παντοδυνάμου Θεού θα τον νικήσωμε.
Τα επτά διαδήματα τί σημαίνουν; Το διάδημα είναι η βασιλική κορών, η βασιλική εξουσία. Ο Ιωάννης βλέπει τον δράκοντα προτού γεννηθή ο Χριστός όπου είχε μεγάλην εξουσία. Ο Ευαγγελιστής δεν βλέπει μόνον όσα πρόκειται να γίνουν αλλά βλέπει και αναδρομικώς, γεγονότα που ήδη για την εποχήν του ήταν τετελεσμένα. Με την γέννησι του Κυρίου ο Σατανάς έχασε μέρος από την δύναμί του. Τα διαδήματα τα βασιλικά, υποδηλώνουν άρχοντας, βασιλείς και κυβερνήτας, οι οποίοι με τα έργα τους, επιβάλλουν και συντονίζουν το θέλημα του Σατανά. Και δια μέσου των αιώνων παρουσιάζονται τοιούτοι άρχοντες οι οποίοι γίνονται όργανα του Σατανά και διώκται της Εκκλησίας. Η ουρά του Σατανά λέγει ακολούθως ο Ιωάννης σύρει το τρίτον των αστέρων του Ουρανού και τους κρημνίζει στη γή. Αυτό έχει δύο εξηγήσεις. Πρώτη εξήγησις νοείται η πτώσις του Διαβόλου από τον ουρανό μαζί με τους άλλους αποστατήσαντας αγγέλους, η οποία προκλήθηκε από το κίνημα φθόνου εναντίον του Θεού και δεύτερη νοείται η πτώσις που προκαλεί σε αστηρίκτους, σε ταλαντευομένους της πίστεως, τώρα μετά την συντριβή που έπαθε με το κοσμοσωτήριο Πάθος και την Ανάστασιν του Χριστού. Αστέρες όπως εξηγήσαμε είναι ο Κληρικοί και ειδικώτερα οι Επίσκοποι. Ο Ευαγγελιστής λέγει ότι «οι επτά αστέρες άγγελοι των επτά εκκλησιών εισι» (Αποκ. Α΄20). Κτυπάει λοιπόν όλους τους Κληρικούς και με την πονηριά του, τους κλονίζει τα ουράνια φρονήματα, τους θολώνει την σκέψι και τους μεταβάλλει σε όργανά του, σε αστέρες συντριβομένους και αφεγγείς. Τους φορτώνει με οίησι και πείσμα και τους οδηγεί στην πλάνη, στην αυθαιρεσία και την αίρεσι. Αλήθεια! Η ουρά του Σατανά κινείται σήμερα και πολλούς αστέρας του Ουρανού, Κληρικούς τους ρίπτει στη γή, στον κόσμο, σε ένα κοσμικό Χριστιανισμό!
Ο δράκων δεν είναι απλώς εχθρός της Εκκλησίας του Χριστού αλλά και εχθρός βάναυσος και προκλητικός. Τον βλέπει ο Ευαγγελιστής να πηγαίνη και να κάθεται μπροστά στην επίτοκο, με σκοπό να καταφάγη το νεογέννητο. Η στάσις του δράκοντος εναντίον του μελλογεννήτου παιδιού είναι ίδια με την απειλητική στάσι του ειδεχθούς και αιμοβόρου Ηρώδου και ίσως μάλιστα, τον Ηρώδη να υπαινίσσεται αυτή η σκηνή. Την σφαγή και την εξόντωση του βρέφους-Χριστού ήθελε ο Ηρώδης και για την επιτυχία του σχεδίου του είχε παραπλανήσει τους Μάγους που πήγαιναν να Τον προσκυνήσουν. Αλλά τα σχέδια του Ηρώδη τα κατακερμάτισε η βουλή του Θεού. Ο Σατανάς δεν εγκατέλειψε ποτέ το μένος του εναντίον του Χριστού. Τον πολεμά με μίσος και δόλο με τους πειρασμούς στην έρημο, αλλά το σχέδιό του παραλύει. Κατά την Σταύρωσiν μάλιστα επίστεψε ότι ήταν νικητής αλλά ο Γολγοθάς ήταν αντιθέτως η συντριβή του Σατανά. Η εναντίον του Χριστού εχθρική διάθεσις του Σατανά δεν μειώθηκε ποτέ. Ο πόλεμος αυτός θα συνεχίζεται χωρίς ανάπαυλα και θα φθάση σε οξύτατο σημείο κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου.
Αποκ. ΙΒ΄5. Η γυναίκα γέννησε αρσενικό παιδί, το οποίον πρόκειται να κυβερνήση με ράβδο σιδερένια όλα τα έθνη. (Ψαλ. Β΄9). Θα συντρίψη δε με μεγάλη ευκολία, σαν να ήταν εύθραυστα πήλινα σκεύη όλους εκείνους που ανθίστανται στο σταθερό σχέδιό του. Κατόπιν ο Ευαγγελιστής περιγράφει με λακωνικό τρόπο το αποτέλεσμα της πάλης του παιδιού με τον Σατανά. Είναι ο θρίαμβος της Αναστάσεως. Του Παθόντος, Σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Είναι η συντριπτική ήττα του δράκοντος Σατανά. Ο Κύριος δεν κατεβροχθίσθη δια των παθημάτων και της Σταυρώσεως όπως ενέμενε ο αρχαίκακος Διάβολος, αλλά συνέτριψε αυτόν και μετά την Ανάστασίν Του, ανελήφθη στους Ουρανούς προς τον Θεόν και Πατέρα Του και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου της Μεγαλωσύνης Αυτού. Η συνέχεια είναι και η συγκυριαρχία Του μετά του Θεού --Πατρός επί του σύμπαντος κόσμου. Το γεννηθέν τέκνον συμβολίζει στην πλατύτερη έννοια και τους αληθινούς Χριστιανούς, οι οποίοι με την φλογερή πίστι και με την κατά Χριστόν ζωήν αγωνίζονται να μοιάσουν του Σωτήρος Χριστού. Είναι οι Χριστιανοί οι οποίοι θα δικάσουν τα έθνη, κατά την ρητή ομολογία του Ιησού, καθήμενοι μαζί με τους δώδεκα Αποστόλους, σαν διάδοχοι και συνεχισταί τους...Ο αδηφάγος δράκων λοιπόν, δεν στρέφει την μήνιν του μόνον εναντίον του παιδιού --Χριστού αλλά και εναντίον όλων των Χριστιανών, που με την αγιότητα της ζωής τους αποδεικνύονται πιστοί οπαδοί του Χριστού, Χριστιανοί με ψυχές αθώες, σαν ακάκων παιδίων, Χριστιανοί παιδιά της Μητέρας Εκκλησίας.
Η φυγή της γυναικός στην έρημο και η παρεχομένη εκεί διατροφή της συμβολίζει την διάσωσι της Μητέρας του Κυρίου αφ'ενός και αφ'ετέρου την προστασία της Εκκλησίας υπό του Θεού. Με την περιγραφομένη διάσωσι της Θεοτόκου νοείται, σε μυστική έννοια, η Εκκλησία, της Οποίας η Αειπάρθενος είναι τύπος. Οπως ο παλαιός Ισραήλ αποσπάσθηκε από την ειδωλολατρικήν Αίγυπτο και μέσω της ερήμου έφθασε στη Γή της Επαγγελίας, τροφοδοτούμενος από τον Θεό κατά παρόμοιο τρόπο οι Χριστιανοί κατά τους μεγάλους διωγμούς και ιδιαίτερα κατά το τέλος του κόσμου, που θα δρά ο Αντίχριστος, προτού φθάσουν στην Ουράνια Γή της Επαγγελίας, στον Παράδεισο, πρέπει να ζούν μακρυά από τον κόσμο. Πρέπει να βρίσκωνται μακρυά από τα εγκόσμια, δοσμένοι εξ'ολοκλήρου στην Λατρεία του Θεού. Πρέπει να ζούν όχι τοπικώς σε ερημικό σημείο, αλλά και με τον τρόπο να αποδεικνύωνται ερημίται, νηστευταί, εγκρατευταί, Χριστιανοί εφαρμόζοντες την αυστηρήν άσκησι. Η έρημος υπήρξε ευεργετικός και σωτήριος τόπος στις σκληρές ημέρες των διωγμών της Εκκλησίας. Κατά την καταστροφήν των Ιεροσολύμων οι πιστοί είχαν υπ'όψιν τους την προφητείαν του Χριστού, αλλά και την διέξοδο: «Τότε οι εν τη Ιουδαία φευγέτωσαν επί τα όρη» ( Ματθ. ΚΔ΄16). Γι'αυτό έφυγαν εις τα όρη και εσώθησαν από την μάχαιραν των αγρίων Ρωμαϊκών στρατευμάτων. Η ευεργετική επίδρασις της ερήμου και εμμέσως η πνευματική φυγή, από τα εγκόσμια, γιγαντώνουν την πίστι, της δίδουν ένθεο ζήλο, ζωηφόρο παλμό και αγιότητα ζωής. Στην έρημο κατέφευγαν και καταφεύγουν οι θεοφιλείς ψυχές. Από τα όρη, τα σπήλαια και τις κατακόμβες ξεκίνησε ο συγκλονιστικός θρίαμβος της Στρατευομένης Εκκλησίας. Στις κατακόμβες τράφηκε και ανδρώθηκε η Εκκλησία με την φλογερή πίστι. Και από εκεί ξεκίνησε δυνατή, κραταιά, για να δώση άφθονο το αίμα της θυσίας...Και όταν έλθη ο καιρός ο κρίσιμος, οι έσχατες ημέρες, που θα φανή σαν επικρατήσασα η κυριαρχία του Αντιχρίστου, κατά την διάρκειαν των 1260 ημερών, που είναι 3,5 έτη τότε πάλι η έρημος θα είναι ο τόπος της προσευχής, της ασκήσεως, της ενδυναμώσεως των πιστών. Η έρημος είναι εργαστήριον όπου οι Χριστιανοί, τα μέλη της Εκκλησίας γυμνάζονται σωματικά και ψυχικά για ν'αντικρούσουν και εξουδετερώσουν τις επιθέσεις του πονηρού. Εκεί με τον Μοναχισμό, τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, τηρείται απαραχάρακτη και ανόθευτη η Διδασκαλία του Χριστού. Εκεί μένει αμετακίνητο το Δόγμα της Εκκλησίας. Έτσι λοιπόν, ο Μοναχισμός τρέφει με αγιότητα και καθαρότητα την γραμμήν της Πίστεως. Η Εκκλησία τρέφεται με την καθαρότητα της ερήμου και όχι την νοθεία, που προσπαθεί να επιβάλη στην ζωή και την διδασκαλία της η κοσμική εξουσία. Η Εκκλησία ει δυνατόν με αυτόν τον τρόπο αποφεύγει τον κοσμικό χαρακτήρα, με τον οποίον της κηρύττει τεχνηέντως τον πόλεμον η εξουσία η κοσμική, η αποδεικνυομένη έτσι στενή βοηθός και συνεργάτις του δράκοντος...Μέγας τροφοδότης της Μητρός Εκκλησίας είναι ο αόρατος πνευματικός κόσμος, είναι αι ουράνιαι Δυνάμεις, είναι ο Κυριος ημών Ιησούς Χριστός!
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

25
Η πάλη μεταξύ Αρχαγγέλου Μιχαήλ και Δράκοντος

Εισέρχεται εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής στην περιγραφή μιάς νέας μεγάλης σκηνής. Της συγκρούσεως των Ουρανίων Αγγελικών Δυνάμεων με τον Σατανάν. Πρωταγωνισταί είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και ο δράκων.(Αποκ. ΙΒ΄7). Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και οι άγγελοί του πολέμησαν εναντίον του δράκοντος και των αγγέλων του δράκοντος, των οπαδών του. Στον πόλεμον αυτόν δεν μπόρεσε ο δράκων να νικήση κι'έτσι δεν έμεινε πλέον γι'αυτόν τόπος παραμονής στον ουρανό. Επιβεβαιωτικός είναι και ο λόγος του Κυρίου «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του Ουρανού πεσόντα» (Λουκ. Ι΄18). Ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ όχι μόνον δεν ακολούθησε την αποστασία του Σατανά, αλλά αντετάχθη στο σχέδιό του. Πολέμησε το σατανικό σχέδιο, δηλώνοντας υποταγή στο θέλημα του Θεού. Τον πολέμησε με την συντριπτικήν πλειοψηφίαν των αγγγέλων, οι οποίοι εδήλωσαν σεβασμόν στο θέλημα του Θεού. Όλοι δε οι Άγγελοι, που στην κρίσιμη αυτή στιγμή και δοκιμασία έμειναν πιστοί και αφωσιωμένοι εις τον Θεόν, απέβησαν πλέον άπτωτοι. Από τότε πλέον δεν έχουν φόβον να πέσουν, ν'αμαρτήσουν και να χάσουν την ευτυχία του Παραδείσου. Ας σημειωθεί ότι ο Θεός εις την αρχήν, όταν έκανε τους Αγγέλους, τους άφησεν εις την εξουσίαν τους.
Έτσι άπτωτοι θα γίνουν και εκείνοι οι άνθρωποι που με την βοήθειαν του Θεού, θα νικήσουν εδώ τον Σατανάν και θα μείνουν πιστοί εις τον Θεόν. Αυτοί θα είναι εξησφαλισμένοι εις την αιωνιότητα. Η νίκη των αγγέλων κατά του Σατανά είναι η νίκη που άρχισε από της πτώσεως των δαιμόνων προ της Δημιουργίας του ανθρώπου. (Αποκ. ΙΒ΄9). Εδὠ μάς δίδεται η ταυτότητα του δράκοντος δηλαδή του Σατανά. Είναι ο πονηρός Διάβολος που έργο του είναι να πλανάη όλη την οικουμένη. Είναι η αντίθεος δύναμις. Ο Διάβολος λοιπόν, ονομάζεται έτσι, επειδή διαβάλλει τον Θεόν στους ανθρώπους, προκειμένου εν συνεχεία να τους οδηγήση στην πλάνη και στην απώλεια. Ονομάζεται και Σατανάς, που σημαίνει αντικείμενος, αντίδικος και κατήγορος του Θεού. Ο ιλαστήριος θάνατος του Αναστάσαντος Χριστού του συνέτριψε την κεφαλήν. Η επανάληψις του ρήματος «εβλήθη ο δράκων», «εβλήθη εις την γήν» και «εβλήθησαν» οι μετ'αυτού, φανερώνει το μέγεθος της νίκης του Χριστού και την συμφορά του Διαβόλου, ο οποίος έπαψε να είναι άρχων του κόσμου τούτου ( Ιωάν. ιβ΄3). Είναι τετελεσμένον γεγονός πλέον η θραύσις της κοσμοκρατορίας του. Τον θρίαμβο της νίκης του Χριστου πανηγυρίζει ο Ουρανός. Νίκη η οποία σφραγίσθηκε με το Αίμα της Θυσίας του Κυρίου και των Μαρτύρων της Πίστεως. (Αποκ. ΙΒ΄10). Λέγει ο Ιωάννης : Άκουσα φωνή στον ουρανό μεγάλη, πανηγυρική, θριαμβευτική που έλεγε. Τώρα επραγματοποιήθη η σωτηρία του κόσμου. Τώρα που φανερώθηκε η δύναμις και η βασιλεία του Θεού. Τώρα που επεκράτησε η εξουσία του Χριστού. Τώρα, λέγει ο ουράνιος κόσμος νίκησαν και οι αδελφοί μας οι πιστοί στη γή τον Σατανά, έχοντες όπλο ακαταμάχητον την πίστι στον Εσταυρωμένο που έχυσε σαν Αρνί θυσίας, το Πανάγιον Αίμα του στον Γολγοθά. Τον νίκησαν, διότι πίστεψαν, όχι με λόγια αλλά με έργα. ΄Εδωσαν μαρτυρία για την Πίστι τους. Αγάπησαν την σωτηρία της ψυχής τους και εφάρμοσαν εκείνο που παρήγγειλε ο Κύριος. Δηλαδή όποιος θέλει να σώση την ψυχήν του δεν θα πρέπει να φοβηθή ή να διστάση να χάση την ζωήν του.
Ο Διάβολος που είχε ίσως μέχρι τότε είσοδο στον ουρανό εμφανιζόμενος ημέρα και νύχτα ως κατήγορος των πιστών πετάχτηκε έξω. Σχετικό χωρίο είναι και το αναφερόμενο στην Παλαιά Διαθήκη περί του Ιώβ, τον οποίον λέγει ότι προσήλθε μαζί με τους Αγγέλους στο Θεό και παραστάθηκε ενώπιον Αυτού και ο Σατανάς (Ιώβ α΄6). «Και εγένετο ως η ημέρα αύτη και ιδού ήλθον οι άγγελοι του Θεού παραστήναι ενώπιον το Κυρίου, και ο διάβολος ήλθε μετ'αυτών».
Η χαρά της Θριαμβευούσης Εκκλησίας είναι μεγάλη επειδή νίκησαν οι πιστοί της γής, οι αδελφοί των εν Ουρανοίς Μαρτύρων, Αγίων και Δικαίων. Πώς πέτυχαν αυτήν την μεγάλη και δύσκολη νίκη; 1) «Διά το Αίμα του Αρνίου». Η Σταυρική Θυσία του Κυρίου έγινε όπλο νικηφόρο στους πιστούς. «Ο Σταυρός Σου, Κύριε, ζωή και Ανάστασις υπάρχει τω λαώ Σου» ψάλλει ο Υμνωδός. Ναί, όπλο ακαταμάχητο στην μανία του Διαβόλου είναι ο Σταυρός. Κοινωνούντες το Αίμα του Κυρίου πετυχαίνουν οι πιστοί την νίκην. Εξέρχονται «ως λέοντες πύρ πνέοντες», όπως λέγει ο ιερός Χρισόστομος. 2) Πέτυχαν την νίκη με έργα, με εθελουσία μαρτυρία υπέρ της Χριστιανικής Πίστεως με πράξεις γενναίες, με πράξεις εφαρμογής του Λόγου του Ευαγγελίου με τις οποίες αποδεικνύεται η εμμονή απαραχάρακτη και ανόθευτη, της αγάπης προς το Χριστόν και την Εκκλησίαν. 3) Δεν δίστασαν να χάσουν και την ζωή τους ακόμη προκειμένου να διδάξουν έμπρακτα όσα κήρυξαν με λόγια, προκειμένου να υποστηρίξουν την διωκομένη και πολεμουμένη Πίστι τους. Ποιός είναι ο νικητής του κόσμου; Κανένας άλλος παρά εκείνος που πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄Επιστολή του, «.....Τίς έστιν ο νικών τον κόσμον ει μη ο πιστεύων ότι ο Ιησούς εστιν ο υιός του Θεού;» ( Α΄Ιωαν. Ε΄4,5). Ναί η Πίστις μας νικά τον κόσμον τούτον, στον οποίο πολεμάμε με τον Σατανά.
Ο Σατανάς εξωστρακισμένος πλέον είναι πλημμυρισμένος από οργή και θυμό απερίγραπτο. Η νίκη του αναστάντος Χριστού, που φεγγοβολεί και δίνει όπλα στους πιστούς Χριστιανούς, για να επιτεθούν εναντίον του, τον κατακαίει και τον συνταράζει. Ηφαίστειο κακίας τον κατακυριεύει. Βλέπει τον θηριώδη αυτό θυμό του η Θριαμβεύουσα Εκκλησία δια των Πρεσβυτέρων κ.λ.π. και προειδοποιεί: (Αποκ. ΙΒ΄12). «αλλοίμονο στην γή και στην θάλασσα», εννοόντας τους κατοίκους αυτών. Υπογραμμίζει τον κίνδυνο. Ο Σατανάς θα επιτεθή με όλες του τις δυνάμεις εναντίον του ανθρωπίνου γένους. Θα πολεμήση μ'όλο το αβυσσαλέο μίσος του την Εκκλησία, και αυτό διότι γνωρίζει πλέον αυτός την βραχύτητα της εξουσίας του «ειδώς ότι ολίγον καιρόν έχει». Αυτή είναι προειδοποίησις που συνδέεται με την σωτηρία μας τί κάμνομε ημείς σήμερα; Δυστυχώς αμελούμε. Αλλά η αμέλεια, η ακηδία, όπως την ονομάζουν οι Πατέρες, η αδιαφορία γενικώς είναι θανάσιμο αμάρτημα και ψυχοκτόνο.Με την αμέλειά μας και την χλιαρότητά μας στην πίστι, μένωμε ξαρμάτωτοι, ευάλωτα θύματα του οργισμένου Σατανά.
Η πτώσις και η ήττα του, αντί να τον συνετίσουν, τον κάνουν πιό άγριο, πιό επιθετικό. (Αποκ. ΙΒ΄13). «Εδίωξε την γυναίκα» λέγει ο Συγγραφεύς. Και η γυναίκα φαίνεται διαυγέστατα ότι είναι η Εκκλησία. Δεν είναι βέβαια η περιβεβλημένη τον Ήλιον Θριαμβεύουσα Εκκλησία αλλ΄η επί γής Στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία. Η περιγραφομένη πιό πάνω (ΙΒ, 1) γυνή, είναι στη γή, αλλά η περιγραφή δίδεται με έμφασι στον ουρανό δια να δείξη την ουράνια αίγλη της. Μέσα στις τρείς αυτές λέξεις, πόσα μεγάλα και θαυμαστά γεγονότα πίστεως δεν συμπεριλαμβάνονται! Πόσοι διωγμοί κατά την διαδρομή των αιώνων! Πόσον αίμα Αγίων Μαρτύρων, πόσα θαύματα συγκλονιστικά, πόσα απάνθρωπα βασανιστήρια, πόσα εκατομμύρια καρτερικών του Χριστού στρατιωτών «πιστών άχρι θανάτου»! Αλλά και πόση προστασία, δύναμις και ενίσχυσις του Παντοδυνάμου Θεού! Για την προστασία αυτή του Θεού προς την Εκκλησία μιλάει ευθύς αμέσως ο Ευαγγελιστής «και εδόθησαν τη γυναικί δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου». Ο μεγάλος αετός είναι αλληγορική εικόνα του Παντοδυνάμου Θεού. Δύναμιν πανίσχυρη, θεϊκή, λοιπόν έδωσεν ο Θεός στην Εκκλησία. Η μεταφορά της γυναικός με τις φτερούγες του αετού συμβολίζει όχι μόνον την ταχύτητα της προστασίας της Εκκλησίας εκ μέρους του Θεού, αλλά και την τρυφερότητα και την αγάπην προς Αυτήν. Αυτήν την εικόνα θα την εννοήσωμεν καλύτερα αν φέρωμε στο νου μας την προστασία που έδειξε ο Θεός στους Ισραηλίτας όταν τους ελευθέρωνε από την σκλαβιά του Φαραώ και τους έλεγε: (Εξοδ. ΙΘ΄4). «Αυτοί εωράκατε όσα πεποίηκα τοις Αιγυπτίοις και ανέλαβον υμάς ωσεί επί πτερύγων αετών και προηγαγόμην υμάς προς εμαυτόν». Δηλαδή, εσείς οι ίδιοι είδατε πόσα έκαμα εναντίον των θεομάχων Αιγυπτίων και σας πήρα υπο την προστασίαν μου, σας σήκωσα σαν πάνω σε πτέρυγες αετών και σας ωδήγησα κοντά μου, για να σας γλυτώσω..Την σωτήρια αυτή προστασία παρέχει πλέον ο Θεός, όχι στον παλαιόν Ισραήλ, που δεν πίστεψε στον ερχομό του Υιού Του, αλλά στον Νέον Ισραήλ, στην Εκκλησία του Χριστού, στους Χριστιανούς, εναντίον της Οποίας στρέφεται η απερίγραπτη μήνις του δράκοντος...Οι Χριστιανοί εκείνοι, που θα κονταροκτυπηθούν με τον δράκοντα, τον Σατανά και που θα παραμείνουν σταθεροί κι'ακλόνητοι στην πίστι τους, θα αποκτήσουν νέα δύναμι. «Οι δε υπομένοντες τον Θεόν αλλάξουσιν ισχύν, πτεροφυήσουσιν ως αετοί, δραμούνται και ου κοπιάσουσι, βαδιούνται και ού πεινάσουσιν» (Ησαϊας, μ΄31).
Ποιός είναι τώρα ο τόπος προς τον οποίον πετάει, καταφεύγει, ευρίσκει ως καταφύγιον η Εκκλησία; Η έρημος. Πήγε στην έρημο για να προστατευθή από την εξοντωτική μανία του δράκοντος και να ενδυναμωθή η Εκκλησία κατά τον χρόνον της κυριαρχίας του Αντιχρίστου. Πρέπει να υπογραμμίσωμεν και πάλιν, ότι η χρονική διάρκεια των 3.5 ετών της κυριαρχίας του Αντιχρίστου δεν είναι χρόνος, όπως τον υπολογίζομε ημεις στον προσωρινό αυτόν κόσμο, αλλά χρονική περίοδος ωρισμένη, διάστημα κρίσιμο των Χριστιανών, κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, κατά τον καιρό του Αντιχρίστου. Παρόμοιο τέλος τρόπο διατυπώσεως της χρονικής διαρκείας των 3.5 ετών με τον υπο του Ευαγγελιστού Ιωάννου βλέπουμε και στην Π.Διαθήκη, στην ερμηνεία του ονείρου του Βαλτάσαρ υπό του Δανιήλ: (Δαν. Ζ΄25 «Και λίγους προς τον Ύψιστον λαλήσει και τους αγίους Υψίστου παλαιώσει και υπονοήσει του αλλοιώσαι καιρούς και νόμον, και δοθήσεται εν χειρί αυτού έως καιρού και καιρών, και ήμισυ καιρού». Καί πάλιν (Δαν. ΙΒ΄7) «Και ήκουσα του ανδρός του ενδεδυμένου τα βαδδίν, ος ήν επάνω του ύδατος του ποταμού, και ύψωσε την δεξιάν αυτού και την αριστεράν αυτού εις τον ουρανόν και ώμοσεν εν τω ζώντι εις τον αιώνα, ότι εις καιρόν καιρών και ήμισυ καιρού εν τω συντελεσθήναι διασκορπισμόν γνώσονται πάντα ταύτα».
Ο δράκων, ο Σατανάς, παρομοιάζεται σαν υδάτινο τέρας που προσπαθεί να καταπνίξη όπως νομίζει την Εκκλησία. (Αποκ. ΙΒ΄15). Ο δράκων δεν εγκαταλείπει τον διωγμόν της Εκκλησίας ούτε όταν αυτή φεύγει στην έρημο, αλλά ρίχνει πίσω της σαν οργισμένο, θολό, ορμητικό ποτάμι τους πειρασμούς, τις παγίδες, τα όργανά του. Ίσως μάλιστα, εννοεί το πνίξιμο της Εκκλησίας στο αίμα, με το φοβερό αιματοκύλισμα των τρομακτικών διωγμών. Με την λέξι «ποταμός» νοούνται γενικώς οι τρομακτικοί διωγμοί κατά της Εκκλησίας από της ιδρύσεώς της και συνέχεια μέχρι της συντελείας των αιώνων. Εις την Π. Διαθήκη πολλές φορές χρησιμοποιείται η εικόνα του ολέθρου δια των υδάτων όπως εις (Ψαλ. ΙΖ΄17) όπου λέγει «έστειλε ο Κύριος από το μεγαλειώδες ύψος του Ουρανού τον άγγελό Του και με πήρε στοργικά, γλυτώνοντάς με από ύδατα πολλά, στα οποία κινδύνευα να πνιγώ. Επίσης στην Ερυθρά Θάλασσα όπου ώπλισε ο Θεός τα στοιχεία της φύσεως και κατέπνιξε τους διώκτας των Ισραηλιτών «Και ήνοιξε η γή το στόμα αυτής και κατέπιε τον ποταμόν όν ο δράκων έβαλεν εκ του στόματος αυτού». Την θαυματουργική προστασία της Εκκλησίας εκ του Σατανά διά των στοιχείων της φύσεως, επιβεβαιώνει ο σοφός Σόλομών λέγων, ότι ο Θεός «οπλοποιήσει την κτίσιν εις άμυναν εχθρών». Εδώ νοείται η διάσωσις της Εκκλησίας με θαυματουργικό τρόπο από την θύελλα επικινδύνων διωγμών. Όταν έρχεται η δύσκολη περίοδος και η Εκκλησία βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο, ο Θεός επεμβαίνει θαυματουργικώς και την σώζει. Αναφέρουμε εδώ το συγκεκριμένο και καταπληκτικό θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ εν Χώναις.

Στα μέρη της Μικράς Ασίας, συγκεκριμένα εις Κολοσσάς Φρυγίας, ανέβλυζε θαυματουργό αγίασμα με το οποίον θεραπεύονταν πολλοί ασθενείς. Ένας πλούσιος ειδωλολάτρης τότε εκ Λαοδικείας, που είχε κόρη άλαλη την επήγε εκεί, αυτή θεραπεύτηκε αυτός επίστεψε και έκτισε στο σημείο του Αγιάσματος Ι. Ναόν..Αρκετά χρόνια ύστερα έφτασε από την πόλι των Ιεραπολιτών ένας θεοσεβέστατος νεαρός ονόματι Άρχιππος, ο οποίος συγκλονισμένος από τα θαύματα του ιερού Αγιάσματος έμεινε εκεί νεωκόρος και έζησε μιά ζωή γεμάτη άσκησι. Όμως εκτός των πολλών που τον εσέβοντο και τον αγαπούσαν υπήρχαν και αρκετοί που τον μισούσαν και ήθελαν να τον αφανίσουν. Όταν λοιπόν ο ασκητής προσευχόταν, οι εχθροί του έστρεψαν την κοίτην δύο ποταμών που περνούσαν εκεί κοντά προς το Μοναστήρι για να το αφανίσουν και να πνιγή ο γέροντας. Και ενώ τα νερά ώρμησαν κατά του Μοναστηριού Αστραφτερός κατέβηκε από τον Ουρανό ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και κτύπησε την γή στο κοντινό σημείο που κύλαγε με ορμή το νερό «Χωνευθήτωσαν ενταύθα τα ύδατα»! έκραξε ο Αρχάγγελος. Και παρευθύς έγινε μέγας και φοβερός σεισμός και άνοιξε εκεί μιά βαθυτάτη φάργκα, μιά μεγάλη καταβόθρα που κατάπιε τα νερά. Η καταβόθρα σώζεται μέχρι σήμερα.
Βλέποντας ο Σατανάς, ότι δεν μπορούσε ο ξεχειλισμένος ποταμός των πανουργιών του και των λυσσωδών επιθέσεων να βλάψουν την Εκκλησία σαν σώμα, στρέφεται κατά των μελών Της. Ξεσπά την θύελλα των δεινών εναντίον των πιστών, για να καταποντίση στην άβυσσο της καταστροφής άτομα τουλάχιστον. (Αποκλ ΙΒ΄17). Πολεμάει τους οπαδούς του ιδρυτού της Εκκλησίας Χριστού. Πολεμάει εκείνους οι οποίοι με την πίστι τους στον Σωτήρα --Χριστον αποκτούν μ'Εκείνον πνευματική συγγένεια όπως λέγει ο Ευαγγελιστής. (Ιωάν α΄12). «Όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού». Την πνευματικήν αυτή συγγένεια των πιστών Χριστιανών με τον Ιησούν Χριστόν και τον Θεόν Πατέρα διετύπωσε ο Κύριος και προς την μυροφόρο Μαρία την Μαγδαληνή, μετά την Ανάστασίν Του. Λέγοντά της: «Πορεύου δε προς τους αδελφούς μου και ειπέ αυτοίς, αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών».
«Μαινέτω η θάλασσα, εγειρέσθω τα κύματα, του Ιησού το πλοιάριον καταποντίσαι ου δύναται» βροντοφωνάζει θριαμβευτικά ο Χρυσορρήμων Ιωάννης, αναφερόμενος στην σωτήριο λέμβο του Χριστού, την Εκκλησία. Προσπαθεί ωστόσο ο Σατανάς ν'αρπάξη από την λέμβο, απο το πλοιάριο τους πιστούς και να τους ρίξη στα κύματα της αμαρτίας και στη συμφορά. Πόλεμο άγριο, σατανικά οργανωμένο, και μεθοδευμένο, ξεσηκώνει εναντίον εκείνων, που έμπρακτα επιβεβαιώνουν την φλογερή Χριστιανική πίστι τους και αόκνως την διαδίδουν και την διδάσκουν.

Ο Θεός όπως βλέπουμε δεν υπόσχεται καλοπέρασιν εις την παρούσαν ζωήν. Μόνον οι πολιτικοί και οι άρχοντες των εθνών εξαγγέλουν προγράμματα με υποσχέσεις πολλάς και μεγάλας, δια να τους ακολουθήσουν οι άνθρωποι. Είναι ο Μόνος Αρχηγός, που προλέγει στους οπαδούς Του και υπόσχεται βάσανα και διώξεις και θάνατον σκληρόν. Λέγει την αλήθειαν και δεν τον ενδιαφέρει ποιοί και πόσοι θα Τον ακολουθήσουν. Τον ενδιαφέρει μόνον η ποιότης των οπαδών Του. Και τώρα εις την Αποκάλυψιν περιγράφει και προλέγει τους διωγμούς τους οποίους θα υποστούν κατά τους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί Του από τον Σατανάν και τα όργανά του. Δια να μήν απογοητευθούν όμως οι πιστοί, προείπε και την οριστική συντριβή του Σατανά, κατά την πάλην του Αρχαγγέλου Μιχαήλ με αυτόν. Καθώς και την χαράν και την πανήγυριν και τον θρίαμβον των σεσωσμένων μετά την νίκην αυτήν. Σκοπός τώρα της Αποκαλύψεως είναι να παρηγορήση και να ενισχύση τους πιστούς. Και ιδού πώς: 1. Από την πάλην που γίνεται στον Ουρανό βλέπομε ότι έχομε και ημείς συμμάχους τον Ουράνιον Πνευματικόν κόσμον και τας Αγγελικάς δυνάμεις, που είναι ικανές να συντρίψουν τον Σατανά. 2. Είδαμε την δόξαν της Θριαμβευούσης Εκκλησίας. Ποιός τώρα πιστός δεν παίρνει θάρρος στον αγώνα του όταν βλέπη την δόξαν που τον αναμένει στη Βασιλεία των Ουρανών. 3. Είδαμε ότι ο Ουρανός είναι ελεύθερος από τον Σατανά. Ποιός πιστός δεν ατενίζει εις αυτήν την ανοικτήν θύραν του Ουρανού όπου θα ησυχάση επί τέλους από τον Σατανάν. Ευφραίνονται οι πιστοί και ενδυναμώνονται βλέποντας ότι νικήθηκε ο αρχαίκακος Διάβολος και ότι και αυτοί σε λίγο θα είναι ουρανοπολίται. 4. Ποιός δεν ανακουφίζεται και δεν εντείνει τας δυνάμεις του στον αγώνα εναντίον του Σατανά όταν μανθάνη ότι αυτός θα κλεισθή κατόπιν εις την Κόλασιν, οπότε θα απαλλαγή και θα ησυχάση από αυτόν οριστικώς; 5. Ενώ ο Σατανάς χρησιμοποιεί την υλικήν φύσιν δια να παραπλανά τους πιστούς, ο Θεός προστατεύει τους πιστούς χρησιμοποιώντας την φύσιν σαν όπλο προς άμυνα των εχθρών. Ποιός τώρα πιστός δεν ενισχύεται βλέποντας αυτήν την σοφίαν του Θεού, με την οποίαν τον προστατεύη; 6. Ποιός πιστός δεν χαίρει διότι νικήθηκε ο Σατανάς και δεν πανηγυρίζει αφού σε λίγο θά’ναι και αυτός ουρανοπολίτης;
Έπειτα από αυτά αρχίζει να αποκαλύπτη ο Θεός εις τον Ιωάννην τα δραματικά και τρομακτικά γεγονότα των εσχάτων καιρών. Και πρώτον την δίωξιν υπό του δράκοντος και την φυγήν της γυναικός. Παρηγορούμεθα βλέποντες, ότι σύμμαχοί μας εις τον κατά του Διαβόλου πόλεμον είναι ο Ουράνιος Πνευματικός κόσμος, αι Αγγελικαί δυνάμεις. Βλέπομε να πέφτη ο Σατανάς από τον Ουρανό και να χάνη την εξουσίαν. Βλέπουμε ν'ανοίγη για τους πιστούς η θύρα των Ουρανών. Ευφραίνονται έτσι οι πιστοί και ενδυναμώνονται, οχι απλώς διότι νικήθηκε ο αρχαίκακος Διάβολος, αλλά και διότι λίγος καιρός του μένει να εκδηλώση την ψυχοκτόνο μανία του. Δεν είναι πάλη «προς σάρκα και αίμα αλλά προς τον κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου», τον Σατανά, όπως λέγει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Θα διαβάζουν δια μέσου των αιώνων οι πιστοί τήν Αποκάλυψι και θα βλέπουν γεμάτοι ελπίδα και παρηγοριά την σοφία και παντοδυναμία του Θεού που οπλίζει και την άψυχη φύσι ακόμη, προκειμένου να προστατεύση τους δικούς Του από την σατανική οργήν. Νά λοιπόν, γιατί από την εισαγωγή της κιόλας, η Αποκάλυψις ονομάζει μακαρίους, ευτυχισμένους εκείνους, που ακούνε τους προφητικούς της λόγους και τηρούν τα όσα σωτήρια γράφονται μέσα σ'αυτή.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

26
Τα Δύο Θηρία

Αυτό το κεφάλαιο είναι από τα πιό συγκλονιστικά της Αποκαλύψεως. Θέμα του είναι η φοβερή επίθεσις της αντιθέου δυνάμεως, του Αντιχρίστου εναντίον των πιστών, εναντίον των τέκνων της Εκκλησίας. Σε όλες τις κρίσιμες, τις μεγάλες και κοσμοϊστορικές στιγμές της Εκκλησιαστικής και Πολιτικής Ιστορίας, η προσοχή του κόσμου στράφηκε στο κεφάλαιο αυτό της Αποκαλύψεως. Ενόμιζαν οι άνθρωποι ότι εκδηλώνονται και εκπληρώνονται όσα είναι γραμμένα εκεί. Οι ερμηνείες που δόθηκαν κατά καιρούς ήταν ως επί το πλείστον επηρεασμένες από τα γεγονότα της εποχής τους. Στο κεφάλαιο αυτό αναζητήθηκαν από τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια μέχρι σήμερα, κοσμοϊστορικά γεγονότα και φυσιογνωμίες ολέθρου. Αναζητήθηκαν στις γραμμές του κειμένου του συγκεκριμένες πολιτικές και εκκλησιαστικές προσωπικότητες που συντάραξαν με την άγρια πολεμική τους την Εκκλησία. Γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο έχομε άφθονες παρερμηνείες στο κεφάλαιο αυτό. Οι εκάστοτε ερμηνευταί, προσπαθούν να βρούν, στα πρόσωπα που σείουν τον κόσμο και συγκλονίζουν την πίστι, επί των ημερών τους, τον Αντίχριστον. Απόπειρες να βρεθή, να εντοπισθή σε συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Αντίχριστος, μέσω των παρερμηνειών αυτών έχομε πολλές όπως π.χ. στο πρόσωπο των αιμοχαρών διωκτών της Χριστιανωσύνης, όπως στο πρόσωπο του Χριστιανομάχου Μωάμεθ, των αιρετικών Πάπα και Λουθήρου, στις πολιτικές προσωπικότητες του Μεγάλου Ναπολέοντος, του Κάϊζερ, του Γουλιέλμου του Β΄, του Λένιν, του Χίτλερ, του Στάλιν κλπ. Η παρερμηνεία αυτή ήταν καρπός κυρίως της έλλειψις της συλλήψεως της εννοίας και του πνεύματος του όλου κειμένου της Αποκαλύψεως. Προσπαθούν δηλαδή οι ερμηνευταί να δώσουν εξήγησι στο κεφάλαιο αυτό, απομονώνοντάς το από το ενιαίο κείμενο. Επί πλέον πρέπει να τονίσωμε ότι είναι αδύνατη η ερμηνεία λεπτομερειών...Το δέκατο τρίτον κεφάλαιον πραγματεύεται την σεισμικήν επίθεσιν της αντιθέου δυνάμεως, του Αντιχρίστου, υπό την μορφήν δύο θηρίων. Την τρομερή αυτή επίθεσι, που θα εξαπολύσουν το ένα θηρίον, που ανεβαίνει από την θάλασσα και το άλλο από την γην, θα ιδούμε και θα ερμηνεύσωμε, κατά δύναμιν, στη συνέχεια.

Το εκ Θαλάσσης Θηρίον
(Ο Αντίχριστος)

Το εκ θαλάσσης θηρίον έχει ξεκίνημα, αφετηρία την θάλασσα, έρχεται από την άβυσσο της θαλάσσης και είναι η ενσάρκωσις του κακού, αλλά και ο θρίαμβός του..Πρωτού προχωρήσωμε ας δούμε τι γνώμες έχουν διατυπωθή και επικρατούν γύρω από το πρώτο θηρίο. Βασικά οι γνώμες αυτές είναι δύο και η μία είναι αντίθετη της άλλης. Σύμφωνα με την πρώτη ερμηνεία με την οποία μάλιστα συμφωνούν ο Ειρηναίος, ο Ιππόλυτος, ο Μεθόδιος, ο Βικτωρίνος, ο Ανδρέας κ.α., το θηρίον αυτό είναι η προσωποποίησις της αντιθέου δυνάμεως του Ρωμαϊκού Κράτους. Κατά τη δευτέρα γνώμη, δεν αφορούν το Ρωμαϊκό Κράτος, αλλά πρόκειται για ενσάρκωσι του δαίμονος κατά τους εσχάτους καιρούς ή του Αντιχρίστου ο οποίος πρόκειται να εμφανισθή τότε. Και όταν λέγω, η ενσάρκωσις, βέβαια, αυτή δεν θα είναι ως η του Ιησού Χριστού, αλλά θα είναι κάποιο πρόσωπον που θα το έχη εξ'ολοκλήρου καταστήση όργανόν του ο Σατανάς. Διότι, όπως λέγει ο Κύριλλος ο Αλεξανδρείας «Ασύνετον δε οίεσθαι τους ασωμάτους δύνασθαι τα σωμάτων ενεργείν, και το παρά φύσιν ιδίαν επιτελείν». (P.G. 76, 1108, A). Σχετικά γράφει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Ουκ αυτός τοίνυν ο διάβολος γίνεται άνθρωπος κατά την του Κυρίου γέννησιν. Μή γένοιτο. Αλλ'άνθρωπος εκ πορνείας τίκτεται και υποδέχεται πάσαν την ενέργειαν του Σατανά. Προειδώς γαρ ο Θεός το άτοπον της μελλούσης αυτόν προαιρέσεως, παραχωρεί εν αυτώ τον διάβολον» (Ιω. Δαμ. P.G. 94, 1217 A). Αντίχριστον απεκάλεσε τον Σατανά πρώτος ο ίδιος ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (Α΄Ιωαν. Β΄18) «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται». Αλλού όχι απλώς κατονομάζει, αλλά δίνει και τον ορισμό του Αντιχρίστου (Α΄ Επιστ. Ιωάν. β΄22) «Ούτός εστιν ο αντίχριστος, ο αρνούμενος τον πατέρα και τον υιόν». Μεταξύ των δύο αυτών ερμηνειών υπάρχει και μιά Τρίτη, η οποία νομίζομε ότι συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες. Είναι δε αυτή, εκείνη η οποία συνδιάζει τις δύο προηγούμενες. Δηλαδή προσωποποιεί εδώ ο Προφήτης την αντίθεο δύναμι του Αντιχρίστου, που θα εκδηλωθή κατά το τέλος του κόσμου, αλλά συγχρόνως εννοεί το θηρίο και την εικόνα του ρωμαϊκού κράτους της εποχής του. Εις αυτή βλέπει συμβολικά την αντίθεον και την αντίχριστον δύναμιν να πέφτη με ορμή κεραυνού κατά της Μαρτυρικής Χριστιανοσύνης..
Το πρώτο θηρίο το εχαρακτήρισε ο ιερός Αυγουστίνος ως «πίθηκον του Χριστού», διότι όποια σχέσι έχει ο Χριστός με τον Θεόν Πατέρα έχει και το θηρίον με τον Σατανά. Το θηρίο αυτό είναι με άλλα λόγια, σαν υιός του Σατανά.
Αποκ. ΙΓ΄1. ..και ο δράκων έδωσε εις αυτό το θηρίον, που συμβολίζει τον αιμοχαρή αντίχριστο, την δύναμίν του και τον θρόνο του και την μεγάλη εξουσία του. Το θηρίον αυτό, σαν τύπος του Αντιχρίστου ήταν ενσαρκωμένο στην θεομάχο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο Αντίχριστος όμως των τελευταίων ημερών του κόσμου θα είναι διαφορετικός από τα αντίχριστα πρόσωπα, τα οποία υπήρχαν στην εποχή του Ιωάννου. Εκείνος δεν θα είναι τύπος του αντιχρίστου, αλλά το πρωτότυπον, ο ίδιος ο Αντίχριστος. Την διάκρισι του Αντιχρίστου που θα έλθη στο μέλλον, εν αντιθέσει με άλλα αντίχριστα πρόσωπα, κάνει ο ίδιος ο Συγγραφεύς στην Πρώτη του Επιστολή: «Ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νύν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν». (Α΄Ιωάν. Β΄18).
Στην εικόνα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επομένως βλέπομε τον τύπο του Αντιχρίστου. Τον τύπον αυτόν του Αντιχρίστου μπορούμε να τον ιδούμε και σε άλλες Χριστιανομάχες εξουσίες. Μπορούμε να τον εννοήσωμε και σε έθνη και σε αιρέσεις, που πολεμούν τον Χριστόν και την Εκκλησία και βασανίζουν εξοντωτικά τους πιστούς. Όταν λοιπόν λέμε τύπος του αντιχρίστου, ή Χριστιανομάχος Ρώμη, και πρωτότυπο ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών, να πηγαίνη το μυαλό μας στο γεγονός, ότι όλα αυτά είναι σαν σε μιά ενότητα παρούσα, για τον Παντοδύναμο Θεό. Αν έτσι συλλαμβάνομε το ζήτημα, δεν θα παραξενευώμεθα..Και ο θεόπνευστος Προφήτης Δανιήλ προφητεύοντας για τον ερχομό του ασεβούς βασιλέως Αντιόχου, που θα συνέβαινε ύστερα από τριακόσια χρόνια περίπου, από την εποχή που ζούσε ο ίδιος, παίρνει τον Αντίοχο σαν ιστορικό τύπο αντιθέου και προφητεύει για τον ερχομό του Αντιχρίστου κατά το τέλος του κόσμου. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός επίσης, προφητεύοντας για το τέλος του κόσμου, παίρνει σαν εικόνα, σαν συγκεκριμένο ιστορικό τύπο την καταστροφή της Ιερουσαλήμ.
Τόπος από τον οποίον ανεβαίνει το θηρίο είναι η θάλασσα, δηλαδή η άβυσσος, η οποία είναι ο αντίπους του Ουρανού, στον οποίον έχει τον θρόνον ο Θεός. Από την θάλασσα, λοιπόν, από την άβυσσο, από την Κόλασι έχει την αφετηρία τό θηρίον. Από εκεί άλλωστε αναβαίνει και ο πάτρωνάς του ο δράκων, ο Σατανάς. Οι δαίμονες εκεί κατοικούν υποχρεωτικά. Η θάλασσα είναι επί πλέον σύμβολο του ταραχώδους εθνικού κόσμου. Με την ανάβασι του θηρίου εκ της θαλάσσης, θέλει ακόμη να φανερώση την προέλευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, σαν κράτους θαλασσίου, Μεσογειακού. Μορφή θηρίου έχει η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είναι ο τύπος του Αντιχρίστου, καθώς επίσης και ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών. Τί σημαίνει τούτο; Ο Αντίχριστος --θηρίον, θα έχη τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά 1) Φονεύει τους Χριστιανούς 2) Θεοποιεί τον εαυτό του 3) Θα νικηθή από τον Χριστόν 4) Ο αριθμός του ονόματός του θα είναι 666 Χ.ξ.στ. Αυτά τα χαρακτηριστικά τα βρίσκουμε τόσο στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία όσον και στον Αντίχριστο των τελευταίων καιρών. Με την ονομασία «θηρίον» τονίζεται η απανθρωπιά και τα θηριώδη ένστικτά του. Θηριώδη πόλεμο κατά της Χριστιανωσύνης θα εξαπολύουν δια μέσου των αιώνων οι εκπρόσωποι του Αντιχρίστου. Με πύρινη οργή, με αιματοχυσίες και με θηριώδεις επιθέσεις θα κορυφώση τον πόλεμο κατά των Χριστιανών ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών του κόσμου.
Τα δέκα κέρατα του θηρίου, οι επτά κεφαλές και τα δέκα διαδήματα είναι η συνέχεια της περιγραφής του θηρίου. Τα κέρατα είναι σημείον της δυνάμεως, διότι όπως είπαμε τα ζώα στα κέρατα έχουν την δύναμιν και με τα κέρατα κτυπούν. Αι επτά κεφαλαί έχουν εδώ την έννοια της σοφίας αλλά και την έννοια της μεγάλης και σατανικής πονηρίας. Είναι ακόμη πολυκέφαλον το θηρίον για να δείξη ότι δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα πρόσωπα που διαχειρίζονται αυτήν την εξουσία και την δύναμιν του Σατανά. Τί είναι τα διαδήματα; Είναι βασιλικά σημάδια, σύμβολα της ισχύος και της εξουσίας. Θά εχη δηλαδή ο Αντίχριστος δύναμιν βασιλικήν, εξουσία κρατικήν. Θα χρησιμοποιή την δύναμιν του Κράτους. Τα δέκα διαδήματα επί των κεφαλών του είναι η πολυπρόσωπος σειρά χριστιανομάχων αυτοκρατόρων της Ρώμης, οι οποίοι έδρασαν σαν όργανα του θηρίου --δράκοντος --Σατανά. Διατί το θηρίον έχει ό,τι και ο δράκων; Απλούστατα διότι έχει συγγένειαν το θηρίον αυτό με τον Σατανάν. Το θηρίον είναι αντίγραφον και όργανον του Σατανά. Το θηρίον λοιπόν δρά με τα όργανά του. Όταν συνεπώς, Χριστιανέ, βλέπης ηγεμόνας, βασιλείς, άρχοντας, κυβερνήσεις και γενικώς ισχυρούς, οι οποίοι πολεμούν την Εκκλησία, να σκέπτεσαι ότι πίσω απ'αυτούς, οδηγός και υποβολέας είναι ο Σατανάς! Εκείνος τους πυρπολεί με «εμπνεύσεις» ζοφερές, εκείνος τους εξωθεί με την μέθην του εγωϊσμού. Γι'αυτό επί τας κεφαλάς αυτού, του θηρίου βλέπει ο Ευαγγελιστής «Ονόματα βλασφημίας». Οι άρχοντες αυτοί ποτίζονται κυριολεκτικώς στην οίησι και στην υπεροψία και μωραίνονται. Καταντούν τότε κεφάλια του επτακέφαλου θηρίου και θεοποιούν τους εαυτούς των. Η θεοποίησίς τους αυτή είναι φοβερή βλσφημία κατά του Θεού. Παριστάνουν, λοιπόν τον Θεόν, αυτοθεοποιούνται οι σατανοκίνητοι άρχοντες. Αυτοθεοποιούνται όπως το ίδιο θα πράξη και ο Αντίχριστος κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, καθώς επιβεβαιώνει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος (Β΄ Θες. Β΄4). Ο αντίπαλος δηλαδή του Θεού και της Αληθείας γεμάτος εγωϊσμό, θα βάζη παραπάνω τον εαυτόν του από κάθε τι, που ονομάζεται Θεός ή που τυγχάνει σεβασμού και λατρείας. Θα καταληφθή από τέτοιο μέγεθος αλαζονείας ώστε θα καθήση σαν Θεός στον Ναό του Θεού και με τεχνάσματα θα προσπαθή ν'αποδείξη τον εαυτό του ότι είναι Θεός. Πρέπει στο σημείον αυτό να τονίσωμε ότι δια μέσου των αιώνων υπάρχει και εκδηλώνεται και μία άλλη κατηγορία οργάνων του Σατανά που καταβλασφημεί το Όνομα του Παντοδυνάμου Κυρίου. Δεν ανήκουν τα όργανα αυτά στην πολιτική εξουσία, ούτε στους ισχυρούς αλλά στην κατηγορία των ψευτοαγίων, των οραματιστών, των πνευματιστών, των μέντιουμ κλπ..οι οποίοι δια μεθόδων σατανικής απάτης, προσπαθούν ν'αποσπάσουν προς το μέρος των την πίστιν, την λατρείαν και την εμπιστοσύνην των ανθρώπων. Χρησιμοποιεί τα άγρια και αιμοχαρή θηρία, για να φανερώση έτσι, πόσο μεγάλα και θηριώδη και απάνθρωπα θα είναι τα ένστικτα του σατανικού αυτού θηρίου εναντίον των Χριστιανών κάθε εποχής και ιδιαίτερα εναντίον των Χριστιανών των τελευταίων ημερών του κόσμου ότε θα είναι ο καιρός της σαρωτικής δράσεως του Αντιχρίστου. Η κακία θα είναι τότε συσπειρωμένη. Με μεγίστη δύναμη και τέτοια εξουσία του Σατανά θα δρά, ως ενσάρκωσις του Διαβόλου και ο Αντίχριστος των τελευταίων ημερών του κόσμου. Όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος (Β΄Θες. Β΄9), η παρουσία, η εμφάνισις του εκπροσώπου του Σατανά θα γίνεται τότε με κάθε δυναμι, με σημεία και τέρατα ψευδή και σατανικά, τα οποία θα ενεργή ο διάβολος χρησιμοποιώντας αυτόν σαν όργανό του.

Αποκ. ΙΓ΄3. Ποιά είναι η κεφαλή η εσφαγμένη; Είναι του επτακεφάλου θηρίου του Αντιχρίστου, του Σατανά. Είναι κατ'αρχάς μεν η κεφαλή του πληγέντος Σατανά, διά της Σταυρικής Θυσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Συμβολίζει επίσης το πλήγμα το οποίον υπέστη το θηρίον της Χριστιανομάχου ειδωλολατρικής Ρώμης από τον γίγαντα προστάτην της Χριστιανωσύνης Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο. Εννοεί ακόμη τα δυνατά πλήγματα τα οποία θα σημειώνονται δια μέσου των αιώνων κατά του θηρίου, υπό ισχυρών Ομολογητών της Ορθοδοξίας και Χριστιανών ηγεμόνων, υπό της Στρατευομένης Εκκλησίας γενικώτερον. Ο Σατανάς έπαθε μεγάλη συντριβή με την Σταυρική Θυσία του Κυρίου. Δεν εξέλιπε όμως τελείως, αλλά φάνηκε σαν να θεραπεύθηκε και σαν να ξαναθέριεψε, με την αντίχριστο Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επαθε κι'άλλη συντριβή με τον Μ. Κωνσταντίνο αλλά κατάφερε να παρουσιασθή σαν θεραπευμένη με την τρομακτική αίρεση του Παπισμού στη Δύσι και την αίρεσι του Αρείου στην Ανατολή. Κατάφερε και καταφέρνει να πλανά με τις σατανικές αιρέσεις. Αυτές είναι και η ψεύτικη αναζωογόνησί του. Με αυτές παρουσιάζεται το θηρίο σαν θεραπευμένο και κατορθώνει να το θαυμάζη και να το ακολουθή όλη η οικουμένη. Αλλά και με τον σημερινό οικουμενισμό, που θέλει να ενώσει όλες τις αιρέσεις και να τις κάνη πίστι κοινή όλων των ανθρώπων, αναζωογονείται το θηρίον και δρά θαυματουργικά ο Σατανάς. Εκεί στις αιρέσεις νοιώθει θεραπευμένο το θηρίον που είχε συντριβή. Σ'αυτό το Αντίχριστο κατασκεύασμα «εθεραπεύθη». Και πίσω απ'αυτό το ψυχοκτόνο θηρίο σέρνεται πλανεμένη με θαυμασμό όλη η οικουμένη.
«Ως εσφαγμένην εις θάνατον». Προσπαθεί το τέρας αυτό να μιμηθή το Αρνίον, το ἑστηκώς ως εσφαγμένον (Αποκκ. Ε΄6). Εκεί όμως στην θυσία του Κυρίου δεν έχομε θεραπεία αλλά θρίαμβο, ανάστασι αιωνία. Έχομε οριστική νίκη κατά του θανάτου.Εδώ η πληγή του θηρίου, του Αντιχρίστου, αντιθέτως είναι θανατηφόρος και θανάσιμος. «Πληγή θανάτου» την ονομάζει ο Ευαγγελιστής. Η αναφερομένη θεραπεία και αναζωογόνησις του Αντιχρίστου δεν είναι οριστική και νικηφόρος, αλλά παροδική. Είναι φενάκη και απάτη. Είναι τρομερή πλάνη η παροδική αυτή αναζωογόνησις, στην οποία παγιδεύεται και την οποίαν θαυμάζει και ακολουθεί η οικουμένη. Γιά τον κίνδυνο εκ της τρομερής αυτής πλάνης, ειδικώτερα κατά τον κρίσιμο καιρό των ημερών του Αντιχρίστου, μίλησε ο Ίδιος ο Κύριος και είπε: «Εγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι, και ψευδοπροφήται και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν και του εκλεκτούς» (Ματθ. ΚΔ΄24). Να σας τα προείπα, διεκήρυξε ο Ιησούς, για να τα γνωρίζετε και να λάβετε τα μέτρα σας...Η μεταξύ Χριστού και Αντιχρίστου ομοιότης επομένως είναι εντελώς φαινομενική. Λέγει ο ερμηνευτής Ανδρέας «Το εις τον Αντίχριστον φαινόμενον εν πλάνη θαύμα εις τον ενεργούντα εν αυτώ Διάβολον την αναφοράν έξει. Δι'εκείνου γάρ ο δράκων προσκυνηθήσεται».
Η εκδήλωσις του θαυμασμού των απίστων στο θηρίο και τον δράκονται είναι με λίγα λόγια α) η λατρεία των αυτοκρατόρων ως θεών, επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, β) η προσκύνησις κάθε αντιχρίστου δυνάμεως, κατά την διαδρομήν των αιώνων και γ) του πραγματικού Αντιχρίστου υπό των απίστων και πλανωμένων κατά το τέλος του κόσμου. (Αποκ. ΙΓ΄4). Η παροδική αναζωογόνησις αυτού έχει σαν αποτέλεσμα την απόδοσι προκαταβολικής τιμής στον Σατανά και το όργανό του εκ μέρους των απίστων εκείνων των οποίων το όνομα δεν είναι γραμμένο στο βιβλίο της Ζωής εκείνοι που δεν έχουν την σφραγίδα του Χριστού, την σφραγίδα της Χριστιανικής ζωής. Όλους αυτούς, όχι απλώς ως προσκυνούντας αλλά και ως θαυμάζοντας το θηρίον τους βλέπει ο Ιωάννης.Ποιός μπορεί να εξομοιωθή με το θηρίο; Ποιός μπορεί ν'ανοίξη πόλεμο με αυτό; ρωτούν γεμάτοι υπερηφάνεια, γεμάτοι κομπασμό και βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει όμοιος. Ούτε φυσικά ο Θεός. Αχ! Οι δυστυχείς προσκυνηταί του! Το «τις όμοιος τω θηρίω» υπενθυμίζει εξ άλλου και το λεγόμενον στην Π. Διαθήκη περί του Λεβιάθαν, ο οποίος αποτελεί τύπον του Αντιχρίστου: «Ουκ έστιν ουδέν επί της γής όμοιον αυτώ πεποιημένον εγκαταπαίζεσθαι υπό των αγγέλων μου» (Ιώβ μα΄25). Αυτό διαλαλούν όλοι εκείνοι οι οποίοι θα είναι οπαδοί της απωλείας, επειδή δεν δέχτηκαν ν'αγαπήσουν και να κάμουν κτήμα τους την Αλήθεια για να σωθούν. Δι'αυτούς θα παραχωρήση ο Θεός να εκδηλωθή εναντίον τους η πονηρή ενέργεια της πλάνης του Σατανά, για να πιστέψουν στο ψεύδος και θα τιμωρηθούν σκληρά , όπως λέγει ο Απ. Παύλος (Β΄Θες. Β΄11-12). Πρέπει να σημειώσωμε ότι αυτός ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός για το θηρίο, ο γεμάτος έπαρσι και οίησι, θα μεταβληθή πιό κάτω σε κλαυθμό.
Ο Θεός μπορεί να τον συντρίψη εν ριπή οφθαλμού βεβαίως, τον αφήνει όμως διατί; Δια την σωτηρία των πιστών. Περίεργον θα πής, ο σατανάς συντελεί στην σωτηρία μας; Μάλιστα διότι χωρίς τον Σατανά δεν σωζόμεθα. Εκείνος βέβαια πασχίζει να μας αποσπάση από τον Θεόν και να μας τραβήξη μαζί του εις Κόλασιν αιώνιον, αλλά ημείς με την αντίστασι και την πάλη και τον αγώνα μας, με την υπομονή και καρτερία μας μέχρι θανάτου, νικούμε με την βοήθεια του Κυρίου και κερδίζομε την Βασιλείαν του Θεού. Εκεί δοκιμάζεται η θέλησίς μας, με ποιόν δηλαδή θα πάμε. Με τον Χριστόν ή τον Διάβολον; Και πρέπει να υποφέρωμε τόσα πολλά; θα πή κανείς. Τί είναι αγαπητέ, τα βάσανα δια τον Χριστόν της παρούσης ζωής, όσο μεγάλα και πολλά και αν είναι, μπροστά στην Βασιλεία του Θεού την παντοτεινή και χωρίς τέλος; Γι'αυτό λέγει ο Κύριος, «Μακάριοί εστε, όταν ονειδίσωσι υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ'υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρεται και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις Ουρανοίς». Γι'αυτό και οι Σαράντα Μάρτυρες όταν τους είχαν πεταμένους γυμνούς επάνω στην παγωμένη λίμνη της Σεβαστείας, έλεγαν «Δριμύς ο χειμών, γλυκύς ο Παράδεισος».
Αποκ. ΙΓ΄5. Και άνοιξε το στόμα το θηρίο και άρχισε να βλασφημή το Πανάγιον Όνομα του Θεού, την ουράνια κατοικία Του και όλους τους Αγγέλους και τους Αγίους που πανευτυχείς κατοικούν μαζί Του. Όμως ο ψαλμωδός λέγει «Εξολοθρεύσει Κύριος πάντα τα χείλη τα δόλια και γλώσσαν μεγαλορρήμονα (Ψαλ. ΙΑ΄4). Με ανάλογο τρόπο περιγράφει την μεγαλαυχίαν του τετάρτου θηρίου ο προφήτης Δανιήλ (Δαν. Ζ΄8). «Και ιδού οφθαλμοί ωσεί οφθαλμοί ανθρώπου εν τω κέρατι τουτω και στόμα λαλούν μεγάλα». Με άδεια Θεού παίρνει εξουσία να κάνη πόλεμο το θηρίο, για να τιμωρηθούν οι άπιστοι και να δείξουν οι πιστοί την αγάπην τους προς τον Σωτήρα με έργα και θυσίες. Επιτρέπει ο Θεός την δράσι του θηρίου --Αντιχρίστου αλλά το κρατάει υπό τον έλεγχο Του και δεν του επιτρέπει να εκδηλώση όλο το φρικαλέο μίσος του. Την αλήθεια αυτή βεβαιώνει ο περιωρισμένος χρόνος της δράσεως του θηρίου. Η δραστηριότης του θηρίου, ως τύπου του Αντιχρίστου, εξεδηλώθη και θα εκδηλωθή και εις άλλας περιπτώσεις δια μέσου των αιώνων, με πρόσωπα πολιτικά και θρησκευτικά, αντιτιθέμενα εις το θέλημα του Θεού, καθώς και εις κοινωνίας και συστήματα χριστιανομάχα.

Το μίσος αυτό της αντιθέου δυνάμεως και εναντίον του ουρανίου πνευματικού κόσμου επεκτείνεται εναντίον του απροσίτου ουρανού κατά των Αγγέλων και των δικαίων. Αλλά αυτή την φρικτή λύσσα της βλασφημίας κατά του Παντοδυνάμου Θεού κατά του Ναού του Θεού και των Αγίων δεν την βλέπομε καθημερινώς στα πρόσωπα των θλιβερών βλασφήμων; Τί πράττουν ούτοι όταν βλασφημούν, τον Θεόν, την Παναγίαν, τους Αγίους, τον Τίμιον Σταυρόν και όλα τα ιερά και όσια; Συντάσσονται με τον Σατανάν. Κάνουν ό,τι κάνει και ο Αντίχριστος. Γίνονται έτσι οπαδοί του. Δεινόν η βλαφημία!
Τον πόλεμον αυτόν, ως τύπον του θηρίου, τον βλέπομε να διεξάγεται στην Ρωσία από την χριστανομάχο εξουσία της αθέου τυραννίας. (Κουμουνισμό). Εκεί οι Χριστιανοί κατεπολεμούντο, διώκοντο με μεθόδους αναλόγους της ειδωλολατρικής Ρώμης. Τον πόλεμον αυτόν εναντίον του Θεού διεξάγει και εις Αμερικήν η αναπτυσσομένη Σατανολατρεία στις ημέρες μας. Τύπος του θηρίου είναι και οι αιρέσεις όπως του Παπισμού και του Προτεσταντισμού που διεξάγουν πόλεμο κατά των δικαίων, των Αγίων και Μαρτύρων «των εν ουρανώ σκηνούντων. Πόλεμον διεξαγει ο Πάπας, όταν διαγράφη Αγίους και Μεγαλομάρτυρας της Εκκλησίας από το Αγιολόγιον και Μαρτυρολόγιον όπως τον Άγιο Γεώργιο, την Αγία Βαρβάρα κ.α. Τριάντα μεγάλους Αγίους και Μάρτυρας διέγραψε ο αθεόφοβος προ ολίγων ετών! Ο μεγάλος αυτός πόλεμος, πάντως, θα κορυφωθή στους εσχάτους καιρούς.
Αποκ. ΙΓ΄7. Το θηρίον --Αντίχριστος με παραχώρησι του Θεού δεν θα κάνη απλώς πόλεμο, αλλά θα σημειώση μιά εντυπωσιακή μεν αλλά πρόσκαιρη νίκη, επί των μελών της Στρατευομένης Εκκλησίας. Του εδόθηκε εξουσία να κυριαρχήση σε κάθε φυλή και λαό και γλώσσα και έθνος, λέγει ο ιερός Συγγραφεύς. Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας για τα όσα πρόκειται να προηγηθούν της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, και συγχρόνως ενθαρρύνοντας σχετικώς τους πιστούς λέγει, ότι ενεργείται ήδη το μυστήριον της ανομίας, δηλαδή ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Αλλά εμποδίζεται ο άνομος να εκδηλώση με όλην την θρασύτητα και την αναισχυντίαν του το έργον της ανομίας. Αυτό θα συμβή, όταν λείψη το εμπόδιο από το μέσον. (Β΄Θες. Β΄7). Η προσωρινότης της νίκης του θηρίου διαγράφεται με σαφήνεια. Διότι η οριστική και τελική νίκη ανήκει στον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εις τον Οποίον εδόθη «πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής» (Ματθ. ΚΗ΄18) και ο οποίος διεκήρυξε «νύν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωαν. ΙΒ΄31).
Οταν με παραχώρησιν Θεού θα επικρατήση το ορατό αυτό όργανο του Σατανά, το θηρίον, ο Αντίχριστος, θα παριστάνη τον Θεόν. Και όλοι οι κάτοικοι της γής, πλήν των πιστών του Αληθινού Θεού, θα του απονέμουν θείες τιμές. Οι πραγματικοί Χριστιανοί δεν θα προσκυνήσουν το θηρίον. (Αποκ. ΙΓ΄8.) Η αναγραφή των ονομάτων στο βιβλίο της Ζωής από καταβολής κόσμου φανερώνει την προαιώνια βουλή του Θεού, για την σωτηρία των πιστών, αλλά είναι συγχρόνως έκφρασις εγγυήσεως και βεβαιότητος, δια την αιωνιότητα της σωτηρίας. Είμεθα εγγεγραμμένοι εις το βιβλίον της Ζωής, από καταβολής κόσμου. Και μπορούμε αυτή την εγγραφή να την κάνωμε πραγματικότητα, αν ομολογήσωμε το Όνομα του Κυρίου ενώπιον του θηρίου και των οργάνων του, ανθρώπων. Τότε θα μας Ομολογήση και ο Χριστός ενώπιον του Πατρός του και των Αγγέλων αυτού εν ημέρα Κρίσεως.
Αποκ. ΙΓ΄9. Όποιος έχει ορθάνοικτα τα αυτιά της ψυχής του, ας ακούση. Όποιος κουβαλάει άλλους στην αιχμαλωσία, βαδίζει και ο ίδιος στην αιχμαλωσία. Όποιος φονεύει με μαχαίρι, πρέπει κι'αυτός, σύμφωνα με την θεία δικαιοσύνη, να φονευθή με μαχαίρι. Εδώ φαίνεται η υπομονή και η πίστις των Χριστιανών. Τον κίνδυνο των πιστών υπογραμμίζουν αι λέξεις αιχμαλωσία και μάχαιρα. Δεν πολεμάει ο πιστός με τα όπλα του Αντιχρίστου. Εδώ, στον πόλεμο, στον διωγμό του θηρίου θα φανή και θα εφαρμοσθή η υπομονή και η πίστις των αγίων. Αυτά είναι τα όπλα των πιστών και όχι η βία την οποία χρησιμοποιούν το θηρίον και τα όργανά του.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Σημειώσεις απο την Αποκάλυψη Εξηγημένη (το κατά δύναμιν) του Αρχιμ. Χαρ. Δ. Βασιλόπουλου

27
Το Εκ της Ξηράς Θηρίον
(Ο Ψευδοπροφήτης)


Πολλές ερμηνείες έχουν δοθεί για το εκ ξηράς θηρίο. Οι περισσότεροι πάντως των ερευνητών είδαν το πρόσωπο του θηρίου σ'ολόκληρο το ειδωλολατρικό ιερατείο. Είδαν τους ιερείς των ειδώλων γενικώς και ειδικώτερα το ιερατείο εκείνο, το οποίο ασκούσε στους ναούς των ειδώλων, ως εις τα Ασκληπιεία, «θεουργική» δράσι, σατανική. (Αποκ. ΙΓ΄11) . Το άλλο αυτό θηρίο βλέπει ο Ιωάννης, να υποτάσσεται στο πρώτο θηρίο και να εκτελή όλη την εξουσία του πρώτου θηρίου. Το εκ της γής θηρίο εργάζεται και εξαναγκάζει τους κατοίκους της γής να προσκυνήσουν το πρώτο θηρίο, του οποίου η θανάσιμος πληγή έχει θεραπευθή. Πραγματοποιεί ακόμη το δεύτερο θηρίο τερατώδη σημεία, ώστε και φωτιά να κατεβαίνη από τον ουρανό στην γή, μπροστά στα μάτια των ανθρώπων.
Τούτο το δεύτερο θηρίο, ανέβαινεν εκ της γής, ενώ το προηγούμενον ανέβαινε εκ της θαλάσσης. Τί σημαίνει τούτο;
Εννοεί την παγκόσμια κυριαρχία των δυνάμεων του κακού, την εφ'ολοκλήρου του κόσμου δράσι των αντιχρίστων δυνάμεων.Την κυριαρχία των δυνάμεων αυτών στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που υπήρξε τύπος του Αντιχρίστου, την κυριαρχία των δυνάμεων του κακού και είς άλλας περιπτώσεις αντιχριστιανικής βίας, διά μέσου των αιώνων και κυρίως την κυριαρχία επί των χρόνων του Αντιχρίστου εις το τέλος του κόσμου.
Τα δύο κέρατα του δευτέρου θηρίου είναι όμοια με κέρατα αρνίου. Είναι μονάχα δύο, ενώ του πρώτου θηρίου και του δράκοντος ήσαν δέκα. Το δεύτερο θηρίο δεν φανερώνει την σατανική δύναμί του. Κρύβει τη δύναμί του με απάτη. Παριστάνει το άκακο και ήμερο τετράποδο. Κρύβεται με αθώο και απατηλό ένδυμα. Αυτό μας φέρνει στο νού μας την εικόνα, την οποίαν μεταχειρίζεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για τους ψευδοπροφήτας, που παρουσιάζονται με το προβατίσιο ένδυμα για να μας παρασύρουν στην πλάνη (Ματθ. Ζ΄15). «Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες». Μιλούσε δε γεμάτο κακεντρέχεια και σατανική πονηρία, όπως ο δράκοντας-Σατανάς. Το θηρίο αυτό είναι όντως ο ψευδοπροφήτης. Είναι ο ψευδοπροφήτης, το όργανο δηλαδή του Αντιχρίστου. Είναι ο «υπασπιστής», του Αντιχρίστου, όπως λέγει ο Ειρηναίος. Το θηρίο μαζί με τον δράκοντα και τον Διάβολο, όπως αναφέρονται στα κεφάλαια ΙΣΤ΄13, ΙΘ΄20, και Κ΄10 συνθέτουν την «σατανική τριάδα» κατ'αντίθεσιν της Αγίας Τριάδος. Ο ψευδοπροφήτης είναι πρόδρομος του Αντιχρίστου. Πρέπει να σημειώσωμε εδώ, ότι η εμφάνισις ψευδοπροφητών και ψευδοχρίστων, σαν οργάνων του Αντιχρίστου, υπογραμμίζονται από τον Ίδιον τον Κύριον. Μερικά χωρία της Καινής Διαθήκης είναι (Ματθ. ΚΔ΄5), (Ματθ. ΚΔ΄24), (Μαρκ. ΙΓ΄22) και ((Β΄Θες. Β΄3-9) «Μή τις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον...».
Έργον του δευτέρου θηρίου είναι να κάνη το θέλημα του αφέντη του του πρώτου θηρίου, του Αντιχρίστου με άλλα λόγια. Να παρασύρη δηλαδή τους κατοίκους της γής στην προσκύνησι του Αντιχρίστου. Σατανικό έργο του δευτέρου θηρίου είναι να θέση σε εφαρμογή την εξουσία που έχει μεταδοθή από τον Δράκοντα --Σατανά στο πρώτο θηρίο. Είναι δηλαδή το δεύτερο θηρίο, το εκτελεστικό όργανο της εξουσίας του πρώτου θηρίου, και πιό συγκεκριμένα ο Σατανάς δίδει δύναμι και εξουσία στο πρώτο θηρίο και αυτό δίνει δύναμι και εξουσία στο δεύτερο θηρίο. Και αντιστρόφως, το δεύτερο θηρίο υπηρετεί το πρώτο και το πρώτο τον Σατανάν. Η εκτέλεσις της εξουσίας με την κακοποιό δράσι, την οποίαν αναλαμβάνει το δεύτερον θηρίον, ξετυλίγεται «ενώπιον αυτού», μπροστά δηλαδή στο πρώτο θηρίο. Αυτό σημαίνει την υποτέλεια του δευτέρου θηρίου στο πρώτο και συγχρόνως την προστασία του από το πρώτο. Για ενίσχυσι της κακοποιού δράσεως της πλάνης, κάνει το προβατόσχημο αυτό θηρίο, με την βοήθεια του διαβόλου, μεγάλα και τερατώδη σημεία. Κάνει προσωρινές ή ψεύτικες σατανικές θαυματουργίες, σε σημείο, που και φωτιά να κατεβαίνη από τον ουρανό στη γή, μπροστά στά μάτια των ανθρώπων. Αυτές τις ψεύτικες θαυματουργίες, ως το κατέβασμα του πυρός, τα όργανα του Αντιχρίστου τις κάνουν και σήμερον. Αναφέρομε ένα γεγονός. Κάποιος ναυτικός από περιέργεια ήθελε να γνωρίση τον αποκρυφισμό και τη μαγεία. Ήκουσεν ότι στη Βομβάη υπάρχουν μεγάλοι μάγοι. Τον επήγε, πράγματι κάποιος μεσάζων. Το πρώτο πράγμα που ρώτησε ο μάγος είναι εάν είχε επάνω του Σταυρό. Είπε ότι δεν είχε. Όταν τον εισήγαγαν μέσα ζήτησε να τον ψάξουν μήπως βρούν επάνω Σταυρό και τον έψαξαν αλλά δεν του βρήκαν Σταυρό. Βλέπεις, αναγνώστα, πόση δύναμι έχει ο Σταυρός! Τον τρέμει ο Σατανάς και τα όργανά του. Ο επισκέπτης του ζήτησε να του δώση ένα φυλαχτό. Του το έδωσε. --Πρόσεξε όμως του είπε ο μάγος, αν ποτέ το πετάξης, να μην κοιτάξεις κατά κεί που θα το πετάξης. Οταν ο ναυτικός γύρισε την νύχτα στο πλοίο του, μετάνοιωσε, διότι κρατούσε επάνω του αυτό το σατανικό φυλαχτό και επήγε κατ'ευθείαν στην πλώρη και το πέταξε στην θάλασσα. Βλέπει τότε, κατάπληκτος πως ξεπετάχτηκε από τη θάλασσα που έπεσε, μιά τεράστια φλόγα. Το θηρίο λοιπόν, ο ψευδοπροφήτηςς κάμνει με τη μαγεία και τον Πνευματισμό και σήμερα μπροστά στους ανθρώπους πολλές θαυματουργίες, πλανά τους αστηρίκτους και τους κάμνει να τον προσκυνούν.

Ποιό είναι, λοιπόν το δεύτερο θηρίο; Ποιός είναι ο ψευδοπροφήτης; Ο ψευδοπροφήτης ήταν η αντίχριστος απάτη του ειδωλολατρικού, και αντιχριστιανικού ιερατείου που θεοποιούσε την κοσμικήν εξουσίαν κατά την περίοδο της χριστιανομάχου Ρωμαϊκής Αυτοκρατορία. Το έργον του ψευδοπροφήτου, ως τύπος αυτού, υπηρέτησαν και οι χριστιανομάχες αιρέσεις, κατά την περίοδο που η Χριστιανοσύνη πάλευε εναντίον εχθρών, ειδωλολατρικών και αντιχρίστων. Τύπος ψευδοπροφήτου είναι η αίρεσις του Παπισμού, η οποία βεβαίως δεν υπηρετεί θέματα «απαραχαράκτου πίστεως», αλλά έχει τεθή στην υπηρεσία κοσμικών σχεδίων και επιδιώξεων. Αντίγραφα ψευδοπροφήτου μπορούν να χαρακτηρισθούν ο Υλισμός, η Μαγεία, ο Πνευματισμός, η Θεοσοφία, ο Κουμμουνισμός κλπ, τα οποία υπηρετούν το σχέδιο του Αντιχρίστου και τα οποία εργάζονται κατά τέτοιο αντιχριστιανικό τρόπο, ώστε να προσκυνηθή ο τύπος του Αντιχρίστου, τα αντίγραφα του Αντιχρίστου και ο ίδιος ο Αντίχριστος των εσχάτων καιρών.

Ψευδοπροφήτης σατανικός μπορεί να χαρακτηρισθή επίσης η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Το τερατώδες αυτό κατασκεύασμα είναι χαρακτηριστικός τύπος ψευδοπροφήτου της εποχής μας, διότι καταπολεμεί με πλάνη και δολιότητα την Αγίαν μας Πίστιν, την Αγίαν Ορθοδοξίαν και προσπαθεί να μας οδηγήση με σατανική δεξιοτεχνία και κατά στάδια στην προσκύνησι του Σατανά. Τύπος ψευδοπροφήτου, ψευδοπροφήτης φοβερός και απαίσιος είναι ο Χιλιασμός, η Μασωνία και άλλες σκοτεινές παραφυάδες αυτών, που πολεμούν με την πλάνη λυσσωδώς την Χριστιανική Πίστι, ώστε να στρέψουν την λατρεία και την προσκύνησι των πιστών στο αντίχριστο θηρίο, το Σιωνιστικό. Δεν γνωρίζομε με πόσους και με ποιούς τύπους ψευδοπροφήτου θα υπηρετηθή δια μέσου των αιώνων το κακούργο και ψυχοκτόνο σχέδιο του Διαβόλου. Γεγονός πάντως είναι ότι ο Σατανάς με τα όργανά του θα πολεμάη χωρίς ανάπαυλα τον κόσμο, ώστε να τον ρίχνη στην πλάνη. Πρέπει ακόμη να τονίσωμε ότι οι τύποι του ψευδοπροφήτου, όλες οι αιρέσεις και οι προπαγάνδες που πολεμούν τον Χριστό και την Εκκλησίαν Του εμφανίζονται αρχικά με προβατίσιο ένδυμα αλλά γρήγορα αποδεικνύεται, ότι κάτω από την ψεύτικη προβιά κρύβεται το θηρίο. Έργο λοιπόν του ψευδοπροφήτου είναι να πλανήση τον κόσμο. (Αποκ. ΙΓ΄14). Το έργο της πλάνης του δευτέρου θηρίου, δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους, εναντίον όλων στρέφεται. Οι ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται έχουν σκοπό να πλανήσουν όλους και «ει δυνατόν τους εκλεκτούς». Δεν θα μπορέση όμως να κερδίση τις ψυχές των εκλεκτών. Πλανά και παίρνει κοντά του εκείνους των οποίων οι καρδιές είναι προσκολλημένες στα φθαρτά και στα γήϊνα. Ο ψευδοπροφήτης προσπαθεί να επιβάλη έντεχνα την προσκύνησι του πρώτου θηρίου. Τούτο σημαίνει ότι την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, προσπάθησε να θεοποιήση τους Καίσαρας, επέβαλε την Καισαρολατρεία, η οποία έπαιξε πρώτο ρόλο στους διωγμούς εναντίον των Χριστιανών. Κατά τους μεταγενεστέρους χρόνους και μέχρι το τέλος του κόσμου αγωνίζεται και θα αγωνίζεται προς την ίδια κατεύθυνσι, να θεοποιή τους θεομάχους! Ορα και Στάλιν των προσφάτων καιρών. Περί το τέλος του κόσμου επιδίωξίς του και σκοπός του θα είναι η θεοποίησις του Αντιχρίστου!


Αποκ. ΙΓ΄15. Και παραχωρήθηκε στον ψευδοπροφήτη άδεια, εξουσία να δώση ζωή στο είδωλο του θηρίου ώστε να μπορή αυτό και να μιλήση. Του επετράπη ακόμη να ενεργήση με τρόπο τρομακτικό και φονικό, ώστε να εξοντωθούν όσοι θα έφερναν αντίρρησι και άρνησι να προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου. Ένα εντυπωσιακό σημάδι που θα δείξη για να πείση και πλανήση τους απίστους στο να λατρεύσουν το είδωλο του Αντιχρίστου είναι η φαινομενική ζωοποίησις της εικόνος του θηρίου --Αντιχρίστου. Το θαύμα της ζωοποιήσεως θα έχη επιτευχθή με την δύναμι των πονηρών Πνευμάτων που θα έχουν κρυφτή μέσα στο άγαλμα του θηρίου και που θα λαλούν. Ο ερμηνευτής Ανδρέας γράφει ότι είναι ιστορικά εξακριβωμένα, ότι πολλές φορές με γοητείας και σατανικές μαγείες ελάλησαν εικόνες και αγάλματα ..διά του Απολλωνίου και άλλων οργάνων του δαίμονος, νομίζω δε και δια νεκρών σωμάτων...Από τους βίους των Αγίων βλέπομε, ότι πολλάκις ο Σατανάς μιλούσε, διαμαρτυρόταν και κραύγαζε κρυμμένος στα είδωλα, όταν τον συνεκλόνιζε η πίστις των πιστών του Χριστού στρατιωτών που με την προσευχή των, τον ανάγκαζαν να εγκαταλείψη την στέγη του.
Ο ψευδοπροφήτης δεν σταματάει όμως μόνον στην πλάνη, αλλά προχωράει στον εξαναγκασμό, με επικρεμάμενη την απειλή του θανάτου. Απειλούνται με θάνατο εκείνοι, που δεν θα προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου. Η επιβολή της προσκυνήσεως της εικόνος του Αντιχρίστου μας φέρνει στο νού μας παρόμοιο γεγονός που συνέβη κατά την περίοδο της εξουσίας του βασιλέως των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορος. (Αποκ. ΙΓ΄16). Και αναγκάζει όλους, λέγει ο Ιωάννης, όλους να προσκυνήσουν το είδωλον και να υποταχθούν στο θηρίο με τρόπο ανεξάλειπτο, με χαραγμένη σφραγίδα στο δεξί τους χέρι ή στο μέτωπό τους. Και θα οργανώση έτσι τα πράγματα ο ψευδοπροφήτης, ώστε να μη μπορή κανείς ν'αγοράση ή να πωλήση, εκτός εκείνων οι οποίοι θα έχουν το χάραγμα και την σφραγίδα του θηρίου, η οποία είναι το όνομα του θηρίου ή ο αριθμός που συμβολίζουν τα γράμματα του ονόματός του. Μετά την απειλή και την απάτη βλέπομε ότι ο ψευδοπροφήτης προβάλλει νέον εξοντωτικό φόβητρο για τους πιστούς. Τους απειλεί με στέρησι των τροφίμων, δι'αποκλεισμού. Κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα, όσοι δεν προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου. Οι αποθήκες των τροφίμων θα είναι κλειστές για όσους δεν θα έχουν το χάραγμα, την σφραγίδα του θηρίου στο χέρι ή στο μέτωπο..Η σφραγίς είναι δείγμα υποταγής του σφραγιζομένου εις τον σφραγίζοντα. Είναι σημάδι κυρότητος. Εκφράζει ακόμη η σφράγισις την εθελοδουλεία, και την πλήρη υποτέλεια των απίστων και των πλανωμένων ολιγοπίστων, στο θηρίο.

Πότε θα συμβή τούτο και κατά ποιό ακριβώς τρόπο; Στην πλήρη εφαρμογή του το γεγονός αυτό θα συμβή κατά τις τελευταίες ημέρες του κόσμου, κατά τον καιρόν την δράσεως του Αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτου. Τότε ο Αντίχριστος, σαν άνθρωπος, σαν πρόσωπο και σαν αρχηγός αντιχριστιανικού αγώνος, θ'αφήση να εκδηλωθή εναντίον των Χριστιανών ο τρόμος, η απειλή του θανάτου,η πείνα και ο θάνατος από την έλλειψι των υλικών αγαθών. Και θα συμβούν όλα αυτά, για να δηλωθή υποταγή και προσκύνησις των ανθρώπων στην εικόνα του...Ο εξαναγκασμός αυτός προς υποταγήν του λαού στην εικόνα του Αντιχρίστου έχει συμβή κατά την περίοδον της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας με τον λαό να δηλώνη υποταγή στα αγάλματα των αυτοκρατόρων με την απειλή και την πλάνη του ειδωλολατρικού ιερατείου. Ο εξαναγκασμός αυτός θα συνεχίζεται έμμεσα ή άμεσα διά μέσου των αιώνων, με πολλούς τρόπους και μέσω πολλών «αντιγράφων» ψευδοπροφήτου. Το χάραγμα του θηρίου παίρνουν στις ημέρες μας όσοι υποτάσσονται στο Μασωνισμό, για ν 'αποκτήσουν μια μεγάλη θέσι και μιά υποστήριξι προωθήσεώς τους. Βγάζουν από το μέτωπό τους την Χριστιανική σφραγίδα και δέχονται την βέβηλη σφραγίδα χριστιανομάχων αιρέσεων και αντιχρίστων συστημάτων έναντι ανταλλαγμάτων. Υποτάσσονται στον σύγχρονο ψευδοπροφήτη της Μασωνίας από φόβο, μήπως εξοντωθούν κοινωνικά και χάσουν την ευκαιρία της επιβολής των δι'αθεμίτων μέσων.

Κράτη και έθνη ολόκληρα δηλώνουν υποταγή στον σημερινό ψευδοπροφήτη της «ενώσεως των Εκκλησιών» στον «Οικουμενισμό», και στην Κοινή Αγορά ΕΟΚ, για ν'αποφύγουν τον προβαλλόμενο κίνδυνο της εξοντώσεώς των εξ'αιτίας της απομονώσεως και του αποκλεισμού... Αλλά δεν σώζονται έτσι από τα νύχια ης Ε.Ο.Κ. Τουναντίον οι μικροί θα στίβωνται, εάν δεν συμφωνούν ιδεολογικώς. Ο τύπος του Αντιχρίστου δεν είναι πάντα φανερός. Κρύβεται ενίοτε πίσω από Διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι προσπαθούν δια των οργάνων των να δηλωθή υποταγή στον Αντίχριστο. Όπως στο προσκύνημα της εικόνος του Ναβουχοδονοσορος οι τρείς παίδες δεν έκλιναν γόνυ, αλλ'έμειναν πιστοί άχρι θανάτου στην Αληθινή Πίστι, πιστοί και δοξολογούντες τον Κύριο στο πυρακτωμένο καμίνι του μαρτυρίου τους, έτσι και οι πιστοί του Χριστού οπαδοί δεν θα δεχθούν την σφραγίδα του Διαβόλου.

Για τους εσφραγισμένους του Χριστού θα κηρύξη το θηρίο στους εσχάτους καιρούς αποκλεισμό. Θα προσπαθήση, με τρομακτική πείνα και αφανισμό των υλικών αγαθών, να γονατίση τους Χριστιανούς. Το σχέδιο του δευτέρου θηρίου είναι να οδηγήση τον κόσμο στη λατρεία του πρώτου θηρίου, του Αντίχριστου όπως είπαμε. Εκείνοι λοιπόν που θα προσκυνήσουν, αυτοί θα έχουν και το χάραγμα του θηρίου αυτού. Αυτοί θα είναι αυτοβούλως υποταγμένοι στον Αντίχριστο. Το χάραγμα έχει δέ διπλή αλλά ταυτόσημη έννοια. Εννοεί εκείνους που πνευματικώς ανήκουν στον Αντίχριστο εκείνους δηλαδή που άφησαν με την απιστία ή την ολιγοπιστία τους και τις βέβηλες πράξεις τους να τους σφραγίση ο Σατανάς. Τα έργα τους ήταν τέτοια, ώστε εκείνου και μόνον να θεωρούνται οπαδοί . Ίσως όμως εννοεί ακόμη ότι θα εφαρμοσθή κατά λέξιν το χάραγμα του ονόματος του θηρίου στα χέρια και στα μέτωπα των οπαδών του Αντιχρίστου προκειμένου μόνον μεταξύ αυτών να γίνεται κάθε αγορά και πώλησις τροφίμων στους εσχάτους καιρούς... Και στις ημέρες μας οι Χιλιασταί (Μάρτυρες του Γιεχωβά), που είναι όργανα του Σατανά, πολλούς που προσηλυτίζουν, τους σφραγίζουν το δεξί τους χέρι, για να μή ξανακάμουν μ'αυτό το σταυρό τους. Αυτοί φυσικά υπετάγησαν προηγουμένως σ'αυτά τα όργανα του θηρίου, δια να έχουν υλικά οφέλη.

Ο Αντίχριστος δεν είναι ανώνυμος. Έχει κάποιο όνομα. Τα γράμματα του ονόματός του συμβολίζουν έναν αριθμό (Αποκ. ΙΓ΄18) Το άθροισμα των αριθμών που συμβολίζουν τα γράμματα του ονόματος του θηρίου είναι χξς (εξακόσια εξήκοντα έξη) κατά το Ελληνικόν Αλφάβητο. Με την λέξη «νούς» δεν εννοεί την εξυπνάδα, την σοφία του ανθρώπινου νού, αλλά την Θεία Σοφία που επιτρέπει ο Θεός να φανερωθή σαν πνευματικό χάρισμα. Μόνον ο πιστός που διαθέτει αυτό το πνευματικό χάρισμα θα είναι δυνατόν να γνωρίση το όνομα του θηρίου. Μιλάει εδώ λοιπόν ο Ευαγγελιστής για την κατά Θεόν σοφίαν και όχι την προσωρινή σοφία των αμαρτωλών ανθρώπων και των ισχυρών που θα καταλυθή όπως λέγει και ο Απόστολος των Εθνών (Απ. Παύλος Α΄Κορ. Β΄6).

Το όνομα του θηρίου με την λέξι «Λατείνος» επιβεβαιώνεται με τον αριθμόν χξς. Με την λέξιν αυτήν επομένως δεν έχομε το όνομα του Αντιχρίστου καθότι η λέξις όπως είναι διατυπωμένη στον ενικό αριθμό φανερώνει έναν άνθρωπο. Έχουμε το όνομα και τον αριθμό της αντιχρίστου Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, η οποία είναι προαπεικόνισις του πρωτοτύπου του Αντιχρίστου. Το θηρίον αυτό εξακολουθεί και σήμερα να διώκη πολυτρόπως, ικανούς και αξίους ζηλωτάς Ορθοδόξους με το νεώτερο πρόσωπό του, το του Παπισμού. Η ανεύρεσις του ονόματος του Αντιχρίστου των τελευταίων καιρών θα είναι έργο των πιστών της εποχής των τελευταίων ημερών, όταν αυτός θα εμφανισθή προσωπικώς ,ενώ μας είναι σήμερα γνωστόν το όνομά του σαν τύπος του Αντιχρίστου μόνον. Και τοιούτος ήτο κατά ένα τρόπον ο Λατείνος Αυτοκράτωρ της χριστιανομάχου Ρώμης και μετέπειτα ο διάδοχός του ο αιρετικός Πάπας Γιατί δεν αναφέρει ο ιερός Συγγραφεύς το όνομα του θηρίου; Δεν το αναφέρει για λόγους συνέσεως. Δεν ήθελε να ξεσηκώση την οργή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων εναντίον των Χριστιανών ονομάζοντας την αυτοκρατορία τους «Λατείνος» -- θηρίο. Τότε τα αιμοχαρή αυτά θηρία θα ξεσπουσαν με όλην την βάναυσιν βαρβαρότητα εναντίον των καταδιωκομένων Χριστιανών, μέχρις αφανισμού. Δεν αναφέρει ούτε το όνομα του Αντιχρίστου των τελευταίων ημερών του κόσμου και διότι ίσως, δεν επιθυμεί ένα τόσο βδελυρό όνομα να είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή. Ο ερμηνευτής Ανδρέας λέγει ότι ο αριθμός και όλα τα άλλα που είναι γραμμένα γι'αυτό θα τα φανερώση ο χρόνος και η πείρα σ'εκείνους που θα προσέχουν. Διότι, αν ήταν ανάγκη να γίνη γνωστό το όνομα αυτό, ο Ιωάννης που το είδε στην Αποκάλυψι, θα μας το φανέρωνε. Αλλά δεν θέλησε η θεία Χάρις να γραφή στο Ιερό Βιβλίο της Αποκαλύψεως το όνομα του βδελυρού λυμεώνος. Σαν γύμνασμα με λέξεις, πολλά ονόματα υπάρχουν κύρια και προσηγορικά, που περιλαμβάνουν τον αριθμό αυτό.
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Προφητείες και Αποκάλυψη”

cron