Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει επιβολή νέων φόρων ;

1
Ο ρόλος του κράτους είναι ρυθμιστικός, όμως ανάλογα την άρχουσα τάξη και ανάλογα τις συνθήκες και το οικονομικό σύστημα η εξουσία του κράτους να παρεμβαίνει μπορεί να στραφεί εναντίον του δημοσίου συμφέροντος και να καταστρέψει την κοινωνική ευημερία του λαού. Είστε ικανοποιημένοι με την πολιτική του κρατικού παρεμβατισμού όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης ; Μήπως τελικά ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους (κρατικός παρεμβατισμός) στην Ελλάδα αντί να προστατεύει την κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα ανώμαλο σύστημα υπερφορολόγησης του πολίτη ;

_____________________
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Κρατικός Παρεμβατισμός στην Ελλάδα σημαίνει επιβολή νέων φόρων και προστιμων

2
Ας δούμε κάποια πράγματα εισαγωγικά ως προς τον ρυθμιστικό ρόλο και τον παρεμβατισμό του κράτους όπως λαμβάνει μορφή στις μέρες μας στην Ελλάδα

ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (KEYNES)
1294 αναγνώστες
Τετάρτη, 4 Ιανουαρίου 2012
19:26

Ιστορικά, η έννοια της αυτορύθμισης της αγοράς πρωτοδιατυπώθηκε από τους κλασικούς οικονομολόγους (Adam Smith, 1776), στο ευρύτερο πλαίσιο των ιδεών του Διαφωτισμού και της λογικής, σε αντίθεση με τις προκαταλήψεις του Μεσαίωνα. Η οικονομία θεωρήθηκε ως ένας βιολογικός οργανισμός, ο οποίος, για να λειτουργήσει σωστά, θα πρέπει να αφήνεται ελεύθερος από κρατικές παρεμβάσεις. Ηταν, όμως, το κραχ του 1929 στην Αμερική που ήρθε να δείξει με τον χειρότερο τρόπο πως η αγορά δεν αυτορυθμίζεται πάντα με τρόπο που να εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας.

Ηταν η εποχή που ξεκίνησε το ρεύμα του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, το οποίο στην οικονομική θεωρία διατυπώθηκε από τον J.M. Keynes. Με λίγα λόγια, ο Keynes υποστήριξε πως σε καμία περίπτωση δεν είναι δεδομένο πως η αγορά αυτορυθμίζεται με τρόπο που να εξασφαλίζει την πλήρη απασχόληση. Και αυτό γιατί πολύ απλά κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί πως ό,τι παραχθεί θα αγοραστεί απαραίτητα. Στην περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, το κράτος (σύμφωνα με τον Keynes) νομιμοποιείται να παρέμβει, απορροφώντας αυτό την πλεονάζουσα παραγωγή, ώστε οι επιχειρηματίες να μην χρειαστεί να μειώσουν την παραγωγή και να προβούν σε περικοπές προσωπικού. Συνεπώς, ο κρατικός παρεμβατισμός στη ζήτηση θα μπορούσε να σώσει την οικονομία από την κρίση.

Το συγκεκριμενο θεμα ειναι σαφως απο τα πιο αμφιλεγομενα αναμεσα στους οικονομολογους με επικρατεστερη τα τελευταια χρονια την αποψη οτι οι αγορες αυτορυθμιζονται και οτι το regulation (π.χ περιορισμοι στο short selling)προκαλει στρεβλωσεις!Προσωπικα συμφωνω με την τελευταια αποψη αλλα θεωρω πως πρεπει να υπαρχει κρατικη παρεμβαση οταν και οσο χρειαζεται σε προιοντα με ανελαστικη ζητηση οπως π.χ το πετρελαιο..(περισσοτερη αναλυση σε επομενα αρθρα)

http://economic-history.capitalblogs.gr ... 2&blid=539


Κρατικός Παρεμβατισμός (Government interventionism)

Κρατικός παρεμβατισμός είναι οι ενέργειες του κράτους οι οποίες επηρεάζουν την οικονομική δραστηριότητα ιδιωτών και επιχειρήσεων.

Αυτό επιτυγχάνεται με τη διαμόρφωση του νομικού και του θεσμικού πλαισίου μέσα στο οποίο εξασφαλίζεται η λειτουργία των νοικοκυριών / επιχειρήσεων και η ορθολογική συμπεριφορά των ατόμων, ώστε να δρουν δημιουργικά, να αποφεύγονται οι κοινωνικές συγκρούσεις και να διασφαλίζεται κοινωνική συνοχή.

Οι παρεμβάσεις αυτές θα πρέπει να μην είναι απεριόριστες αλλά να περιορίζονται στην προστασία των πολιτών (κράτος πρόνοιας) και την ομαλή λειτουργία των αγορών και γενικότερα της οικονομίας.

Διαφορετικά μπορεί οι παρεμβάσεις αυτές να περιορίσουν την ομαλή λειτουργία του μηχανισμού της αγοράς και να αποθαρρύνουν νέες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, ενώ παράλληλα να περιορίσουν την ελεύθερη επιλογή των πολιτών για κατανάλωση ή επένδυση (π.χ. υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, φορολόγηση και του εισοδήματος και της κατανάλωσης), με συνέπεια τη διόγκωση της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας.

Η κυριότερη παρεμβατική ενέργεια του κράτους στην οικονομία συνδέεται με την επιβολή των φόρων, την κατανομή των δαπανών και την επιβολή προστίμων.


Ο δημόσιος τομέας θα πρέπει να έχει το μέγεθος εκείνο που τον καθιστά αποδοτικό, ώστε να μην παρεμποδίζεται η ορθολογική κατανομή των διαθέσιμων πόρων της οικονομίας, η οποία είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

http://www.euretirio.com/kratikos-paremvatismos/

Πώς γίνεται μια κυβέρνηση διαπρύσιος κήρυκας των αποκρατικοποιήσεων, του ολοένα και λιγότερου κράτους, ταυτόχρονα να επιδίδεται σε ενέργειες κρατικής χειραγώγησης και κρατικού παρεμβατισμού; Αυτή η αντινομία πώς μπορεί να ερμηνευθεί; Στο πρόσωπο του Συνεργατισμού η Κυβέρνηση ξεχνά και τις πάγιες αρχές και θέσεις της και τις διαχρονικές διακηρύξεις και τα «πιστεύω» της.

Αυτό που συντελείται με τον Συνεργατισμό, από του κουρέματος και εντεύθεν, δεν έχει όμοιό του στην ιστορία. Αυτό συμβαίνει με τις απανωτές παραιτήσεις ανώτατων στελεχών, εθελούσιες και μη, αλλά και με τις συνεχείς παύσεις ανωτάτων στελεχών εκ μέρους του υπουργού Οικονομικών. Η ομάδα κρούσης, η ηγετική πυραμίδα του Συνεργατισμού, ξηλώθηκε ουκ ολίγες φορές πριν καν αρχίσει να αποδίδει καρπούς το έργο της. Ποιος είναι ο στόχος, να μην μπορέσει ποτέ ο Συνεργατισμός να επανακτήσει την προτεραία ισχυρή του θέση στο τραπεζικό σύστημα του τόπου;

Γιατί αν αυτός είναι ο στόχος, μια χαρά επιτυγχάνεται με τον κρατικό παρεμβατισμό που επιδεικνύεται σε βάρος του από πλευράς της παρούσας διακυβέρνησης.

Το τραπεζικό σύστημα του τόπου οφείλει να ανασυνταχθεί και να ανασυγκροτηθεί επί ίσοις όροις. Κανείς να μην ευνοείται και κανείς να μην υποσκάπτεται. Και η κυβέρνηση να μην υποκαθιστά την ούτως ή άλλως ανύπαρκτη Κεντρική Τράπεζα.

Γιώργος Φράγκος
- See more at: http://www.philenews.com/el-gr/oikonomi ... Bm5Sw.dpuf
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει επιβολή νέων φόρων ;

3
Σχόλιο : Όπως καταλαβαίνεται όλοι το κράτος έχει την εξουσία να ρυθμίζει τις ζωές μας. Όταν το κράτος ρυθμίζει σωστά τις ζωές μας τότε μπορούμε να ήμαστε ήσυχοι. Όταν όμως το κράτος χρησιμοποιεί τις εξουσίες που του δίνονται από τους πολίτες για να καταδυναστεύει τους ίδιους τους πολίτες μπορούμε να ήμαστε ήσυχοι ;

Η Θεωρία της Ρύθμισης

1. Εισαγωγή

Η κανονιστική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και αλλού, έθεσε ξανά το ζήτημα της ποιότητας της νομοθετικής διαδικασίας με όρους απο- τελεσματικότητας. Η αποτελεσματικότητα εδώ έχει διπλό περιεχόμενο: οι προτεινόμενες ρυθμίσεις δεν θα πρέπει απλώς να πετυχαίνουν τους σκοπούς του νομοθέτη αλλά θα πρέπει να τους πετυχαίνουν και με απο- τελεσματικό τρόπο (μεγιστοποίηση καθαρού οφέλους). Αυτός όμως είναι ένας στόχος της νομοθετικής πολιτικής από την αρχαιότητα. Η διαφορά με την σύγχ ρονη κανονιστική μεταρρύθμιση εί- ναι ότι μεγάλο μέρος της βασίζεται πλέον στα εργαλεία της οικονομικής επιστήμης και ιδιαίτερα της οικονομικής ανάλυσης του δικαίου. Η έννοια της ρύθμισης ( regulation ) βέβαια δεν χρη σιμοποιείται απο- κλειστικά από νομικούς, καθώς συναντάται τόσο σε νομικά και μη νομικά κείμενα. Όπως είναι φυσικό, η οπτική των οικονομολόγων είναι αρκετά διαφορετική από εκείνη των νομικών. Συνεπώς, δεν υπάρχει ενιαίος ορι- σμός στο τι θεωρείται ρύθμιση και τι όχι. Σύμφωνα με τον Ogus (1994: 1) η ρύθμιση είναι κυρίως μια πολιτικοοικονομική έννοια και έτσι μόνο μπο- ρεί να κατανοηθεί σε αναφορά με τα διαφορετικά συστήματα οικονομι- κής οργάνωσης και τις θεσμικές δομές εντός των οποίων συναντάται και διατηρείται. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ (Οργανισμός Οικονομικής Συνερ- γασίας & Ανάπτυξης), τον Οργανισμό που πρωτοστατεί τα τελευταία χρόνια στην προώθηση της κανονιστικής μεταρρύθμισης ( regulatory reform ), ο όρος ρύθμιση αφορά οποιοδήποτε εργαλείο χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις προκειμένου να επιβάλλουν υποχρεώσεις σε πολίτες και επι- χειρήσεις. Κατά συνέπεια, ο ευρύς ορισμός του ΟΟΣΑ περιλαμβάνει νό- μους, προεδρικά διατάγματα, κανονιστικές διοικητικές πράξεις, ατομικές διοικητικές πράξεις, εγκυκλίους καθώς και κανόνες που θεσπίζουν αυτο- διοικούμενοι οργα νισμοί με νομοθετική πρωτοβουλία. Ένας από τους κύριους στόχους της θεωρίας της ρύθμισης είναι να απαντήσει στην ερώτηση «γιατί υπάρχει η ρύθμιση;». Ο Sam Peltzman (1976) θε ωρεί ότι η οικονομική θεωρία της ρύθμισης πρωτοπαρουσιάστηκε στο περίφημο πλέον άρθρο του νομπελίστα George Stigler «Η Θεωρία της Οικο νομικής Ρύθμισης» το 1971. Σύμφωνα με τον Stigler (1971: 3) η θεωρία της ρύθμισης επιδ ιώκει να επεξηγήσει τα ακόλουθα: «ποιος θα λάβει τα οφέλη και ποιος θα υποστεί το κόστος της ρύθμισης, τι μορφή θα έχει η ρύθμιση και ποια θα είναι τα αποτελέσματα της ρύθμισης στην κατανομή των πόρων 1 ». Η πρωτοπόρος αυτή θεωρία για τη ρύθμιση, δηλαδή ουσιαστικά για την κρατική παρέμβαση στην οικονομία και την κοινωνία, απομακρύνεται από την επικρατούσα έως τότε, θεωρία στα οικονομικά ότι η ρύθμιση δι- καιολογείται και συναντάται μόνο στις περιπτώσεις αποτυχίας της αγοράς. Η οικονομική ανάλυση του δικαίου παίζει πρωταρχικό ρόλο στην προώθηση της κανονιστικής μεταρρύθμ ισης και της εξέτασης των συνε- πειών των ρυθμίσεων μέσω εργαλείων όπως η ανάλυση κόστους- οφέλους. Μια ρύθμιση δεν πρέπει να είναι μόνο σύννομη αλλά και απο- τελεσματική. Για να κατανοήσουμε τη συνεισφορά της οικονομικής θεω- ρίας της ρύθμισης αλλά και να εξεταστε ί η θεωρία πίσω από την ανάλυση επιπτώσεων των ρυθμίσεων, χρήσιμο είναι να εξεταστούν όλες οι θεωρίες που προσπάθησαν και προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα «γιατί υπάρχει η ρύθμιση;».

http://users.uoa.gr/~ahatzis/Nalpantidou_Hatzis2.pdf
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει επιβολή νέων φόρων ;

4
Σχόλιο : Παρακάτω θα δούμε ότι ο πραγματικός ρυθμιστικός ρόλος του κράτους είναι η κοινωνική ευημερία ...

_____
2. Η θεωρία του δημόσιου συμφέροντος

Η θεωρία του δημόσιου συμφέροντο ς συνδέει την ρύθμιση με την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Σύμ- φωνα με τη θεωρία αυτή η ρύθμιση αποτελεί ουσιαστικά αντίδραση στην λαϊκή απαίτηση να παρέμβει το κράτος για διορθώσει τις μη αποδοτικές και αθέμιτες πρακτικές της αγοράς. Συνεπώς, σύμφωνα με τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος, η ρύθμιση έχει διορθωτικό ρόλο απέναντι στις εγγενείς αποτυχίες της αγοράς ( market failures ), όπως η συγκέντρωση οικονομικής δύναμης (μονοπώλια και ολιγοπώλια), εξωτερικότητες, κό- στος συναλλαγών, ασύμμετρη πληροφόρηση, κ.λπ. Πρέπει να σημειωθεί ότι η κανονιστική ανάλυση της θεωρίας της ρύθμισης ήταν πολύ δημοφιλής στους κύκλους των οικονομολόγων έως τη δεκαετία του 1960. Η ουσία της θεωρία αυτής ήταν ότι η ρύθμιση έχει ως απόλυτο σκοπό τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας (Joskow & Noll 1981). Έτσι, το κράτος παρε μβαίνει μέσω των ρυθμίσεων προκει- μένου να διορθώσει προβλήματα που προκύπτουν από τις αποτυχίες της αγοράς με στόχο πάντα τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας. Η υπόθεση πίσω από αυτή τη ν θεωρία με άλλα λόγια είναι, ότι η ρύθμιση προωθείται όταν πρέπει να προωθείται επειδή η προσδοκώμενη καθαρή ωφέλεια σε όρους κοινωνικής ευημερίας δημιουργεί δημόσια ζήτηση για τη ρύθμιση που θα την επιτύχει. Σύμφωνα με την ίδια θεωρία, οι νομοθέτες αλλά και η γραφειοκρατία που θα κληθεί να εφαρμόσει τις ρυθμίσεις (και μέχρι ένα βαθμό να τις κα- θορίσει) έχουν καταρχήν τη διάθεση να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέ- ρον. Βέβαια, η έννοια του δημόσιου συμφέροντος είναι δύσκολο να απο- σαφηνισθεί. Στην ελληνική έννομη τάξη, ο ειδικότερος προσδιορισμός του δημόσιου συμφέροντος ανήκει κάθε φορά, μέσα στα γενικότερα πλαίσια που καθορίζει το Σύνταγμα, στα νομοθετικά όργανα (ΣτΕ 1975/1991, 3818/1997), τα οποία με τους κανόνες που θεσπίζουν, ρυθμί- ζουν την ιδιωτική και δημόσια ζωή. Οι στόχοι κάθε ρυθμιστικής παρέμ- βασης του κράτους άλλα και η έννοια του δημόσιου συμφέροντος δεν μπορεί να παραμένουν σταθεροί, δεδομένου ότι το δημόσιο συμφέρον μεταβάλλεται ανάλογα με το χρόνο, το χώρο και τις ιδιαίτερες αξίες της κάθε κοινωνίας (Ogus 1994). Βάσει του αντικειμενικού κριτηρίου, το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει αμέσως με το συμφέρον όλων των μελών μιας κρατικής οντότητας, διότι αφορά την ικανοποίηση βασικών αναγκών που μπορούν να έχουν όλα τα μέλη (πχ. εθνική άμυνα, υγεία και ασ φάλεια, παιδεία, συγκοινωνίες, οικο- νομική ανάπτυξη, κ.λπ). Σε ορισμένες περιπτώσεις το δημόσιο συμφέρον είναι αντίθετο προς ορισμένα άμεσα συμφέροντα ορισμών μελών της κοινωνίας (το παράδειγμα της αναγ καστικής απαλλοτρίωση ς είναι χαρα- κτηριστικό), καθοριζόμενα κατά το υποκειμενικό κριτήριο, ανεξάρτητα από το αν εξυπηρετεί ταυτόχρονα ή όχι συγκεκριμένα συμφέροντα άλ- λων μελών της κοινωνί ας (Σπηλιωτόπουλος 2000). Όπως είναι επόμενο η θεωρία του δημόσιου συμφέροντος έχει ουσια- στικό νόημα μόνο στο πλαίσιο δημοκρατικών πολιτευμάτων καθώς βασί- ζεται στην αρχή πως μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπηρετεί και υποστηρίζει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας και όχι μιας μικρής μειοψη- φίας σε βάρος της πλει οψηφίας (Θεοδωρόπουλος 2006: 36). Σύμφωνα με τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος, το γενικότερο δημόσιο συμφέρον υπερέχει και επικρατεί έναντι των συμφερόντων της μειοψηφίας. Έτσι σύμφωνα με τη θεωρία του δημόσιου συμφέροντος, οι ρυθμιστικές αρχές οφείλουν να αποτελούν εντολοδόχους του λαού και να δρουν με τέτοιο τρόπο ώστε να μεγιστοποιούν τα συμφέροντα του εντολέα τους, ειδικό- τερα τη μεγιστοποίηση του κοινωνικού πλεονάσματος (Βέττας & Κα- τσουλάκος 2004: 119). Έτσι, η θεωρία του δημόσιου συμφέροντος, όπως αναδιατυπώνεται από τον Posner (1974: 336) θεωρεί ότι οι ρυθμιστικές αρχές δημιουργού- νται καλή τη πίστη, για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον, στην πο- ρεία όμως, εξαιτίας κακής διαχείρισης δεν μπορούν να επιτύχουν τους στόχους τους. Βέβαια, αυτή η αναδιατύπωση δεν θεωρείται ικανοποιητι- κή για δύο λόγους: δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις αφενός ότι τα μη επιθυμητά αποτελέσματα μιας ρύθμισης για το κοινωνικό σύνολο οφεί- λονται στην επιρροή ομάδων πίεσης και αφετέρου ότι η κακοδιαχείριση των ρυθμιστικών αρχών αποτελεί τον κανόνα. Σε μια περαιτέρω αναδιατύπωση της θεωρίας του δημόσιου συμφέ- ροντος ο Posner (1974: 336) υποστηρίζει ότι η ρύθμιση είναι μια καλή αλλά συνήθως ανεπιτυχής προσπάθεια προώθησης του δημόσιου συμφέ- ροντος. Αυτό είναι εύλογο εάν λάβουμε υπόψη μας δύο παράγοντες: α-φενός την πολυπλοκότητα του αντικειμένου των ρυθμιστικών αρχών και αφετέρου το κόστος που έχει για τους νομοθέτες η εποπτεία των ρυθμι- στικών αρχών. Υπό την ίδια οπτική, το νομοθετικό σώμα θεωρείται ένα είδος εταιρείας όπου το κόστος παραγωγής είναι εξαιρετικά υψηλό και επιπλέον αυξάνεται αισθητά με την αύξηση της παραγωγής (Ehrlich & Posner 1974). Συναντάμε δηλαδή και στ ις δραστηριότητες του νομοθετι- κού σώματος το φαινόμενο της φθίνουσας οριακής απόδοσης ( law of diminishing marginal returns ). Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που απέτυχε η θεωρία του δημόσιου συμφέ- ροντος ως θεωρία της ρύθμισης. Κατ αρχήν η έννοια του δημόσιου συμ- φέροντος είναι δύσκολο να αποσαφηνισθεί. Η ύπαρξη συγκρουόμενων ερμηνειών και προσεγγίσεων που συνδέονται με διαφορετικές πολιτικές αλλά και ιδεολογίες, είναι συχνό φαινόμενο στην ανάγκη ανάλυσης της έννοιας του δημόσιου συμφέροντος (Θεοδωρόπουλος 2006: 36). Επιπλέ- ον υπάρχει μια σχέση αλληλεπίδρασης των ατομικών προτιμήσεων με τις ρυθμιστικές ενέργειες και τέλος οι πολιτικές μονάδες δρώντας ως οικο- νομικές μονάδες ανταποκρίνονται σε κίνητρα που έχουν δημιουργηθεί από πολιτικά κόμματα και την αυτονομημένη γραφειοκρατία. Ένα άλλο σοβαρό ζήτημα σε σχέση με τις ρυθμιστικές αρχές σχετίζεται με τον τρό- πο συγκρότησης, σύνθεσης και λειτουργίας τους ενώ το κατά πόσο οι αποφάσεις τους λαμβάνονται από ειδικούς τεχνοκράτες με εξειδικευμένες γνώσεις πάνω στο αντικείμενο, αμερόληπτους και ανθεκτικούς απέναντι στις πιέσεις από ομάδες συμφερόντων αποτελεί άλλο ένα προβληματικό σημείο (Θεοδωρόπουλος 2006: 37). Η κριτική στη θεωρ ία δημόσιου συμ- φέροντος, επιβεβαιώθηκε και από πολλές εμπειρικές μελέτες, οι οποίες έδειξαν ότι σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσαν αντικείμενο ρυθμίσεων κλάδοι που δεν ήταν φυσικά μονοπώλια αλλά και δεν υπέφεραν από κά- ποια άλλη αποτυχία της αγοράς 2 και συνεπώς δεν υπήρχε κάποιος λόγος δημόσιου συμφέροντος που επέβαλλε τη ρύθμισή τους.

http://users.uoa.gr/~ahatzis/Nalpantidou_Hatzis2.pdf
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει επιβολή νέων φόρων ;

5
Τι μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος όταν οι ρυθμιστικές αρχές πέσουν σε αιχμαλωσία ; Διαπιστώνουμε εδώ ένα είδος οικονομικής κατοχής ... όπου ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους εναντιώνεται στους πολίτες.

3. Η θεωρία της αιχμαλωσίας των ρυθμιστικών αρχών ( regulatory capture )

3 Καθώς οι εμπειρικές μελέτες απέδειξαν ότι πολλές φορές η ρυθμιστι- κή αρχή μπορεί να υποτάσσεται σε έναν κλάδο της βιομηχανίας για ένα διάστημα, οι οικονομολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες ανέπτυξαν τη θεωρία της αιχμαλωσίας των ρυθμιστικών αρχών. Η θεωρία της αιχμαλωσίας των ρυθμιστικών αρχών υποστηρίζει ότι η ρύθμιση προσφέρεται ως απάντηση στις απαιτήσεις των ομάδων πίεσης που παλεύουν είτε μεταξύ τους είτε με το κράτος, ώστε να μεγιστοποιή- σουν τα εισοδήματα των μελών τους μέσω της διαδικασίας που ονομά- στηκε «προσοδοθηρία» ( rent-seeking ). H ρύθμιση φαινομενικά έχει σαν στόχο την επίτευξη του δημόσιου συμφέροντος, στην πραγματικότητα όμως ωφελεί συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες – πολλές φορές ούτε καν εκείνες τις ομάδες για τις οποίες σχεδιάστηκε η ρύθμιση. Η πολιτική και η νομοπαρασκευαστική διαδικασία χρησιμοποιούνται έτσι συχνά από ομά- δες συμφερόντων για να εξασφαλίσουν ρυθμίσεις προς όφελος των συμ- φερόντων των μελών τους. Η ρύθμιση επομένως δεν γίνεται με σκοπό την προώθηση του δημόσιου συμφέροντος, αλλά αποτελεί διαδικασία προώθησης των ιδιοτελών συμφερόντων των ομάδων πίεσης. Ο Posner (1971) και ο Stig ler (1971) έδειξα ν, ήδη από τις αρχές της δε- καετίας του 1970, ότι ορισμένοι βιομηχανικοί κλάδοι αναζητούν την κυ- βερνητική παρέμβαση είτε μέσω επιδοτήσεων, προστατευτισμού, δασμών ή σε κάποια άλλη μορφή ρύθμισης, η οποία περιορίζει ή και απαγορεύει την είσοδο τρίτων στη συγκεκριμένη αγορά και έτσι αποτρέπει τον ανταγωνι- σμό στις τιμές. Ο Stigler έδωσε έμφαση στο ρόλο των επιχειρήσεων όσον αφορά στην επιρροή που ασκούν στις ρυθμιστικές αρχές υποστηρίζοντας ότι οι επιχειρήσεις που μπορούν να επηρεάσουν τις ρυθμιστικές αρχές, δεν είναι απαραίτητο να είναι μεγάλες. Αργότερα ο Peltzman (1976) διεύρυνε τον κύκλο των ομάδων συμφερόντων που μπορούν να επηρεάσουν τις ρυθμιστικές αποφάσεις και πέραν των επιχειρήσεων. Εάν η ρύθμιση είναι το αποτέλεσμα της ζήτησης για προστατευτική ρύθμιση από την πλευρά της βιομηχανίας μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ι νομοθέτες «αιχμαλωτίζονται» από τη βιομηχανία. Εάν η ρυθμιστική αρχή ελέγχεται για ένα διάστημα από τη βιομηχανία την οποία πρέπει να ρυθμίζει, τότε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η ρυθμιστική αρχή έχει «αιχμαλωτιστεί από τη βιομηχανία μέσω πιέσεων, επιρροής ή δωροδοκί- ας» (Bernstein 1955). Οι πιέσεις των πολιτικών και των ομάδων συμφε- ρόντων είναι τέτοιες ώστε σταδιακά τουλάχιστον η ρυθμιστική αρχή υ- ποτάσσεται σε αυτές και παύει να υπηρετεί τα συμφέροντα του κοινωνι- κού συνόλου. Δηλαδή, σύμφωνα μ’ αυτή τη θεωρία, οι ρυθμιστικές αρχές διανύουν ένα «κύκλο ζωής» που αλληλεπιδρά με το πολιτικό περιβάλλον. Αρχικά, όταν ιδρύεται μια ρυθμιστική αρχή, προσελκύει τη δημόσια προ- σοχή και δρα δυναμικά, με την πάροδο του χρόνου και όταν η προσοχή μεταφέρεται σε άλλα ζητήματα, η δημόσια στήριξη αρχίζει να ελλείπει και η ρυθμιστική αρχή γίνεται πιο ευάλωτη στις πιέσεις των συμφερόντων που έχει κληθεί να ρυθμίσει (Berns tein 1955). Σε ορισμ ένες περιπτώσεις, παρατηρήσεις απέδειξαν ότι εν τέλει οι ρυθμιστικές αρχές είχαν την τάση να υπηρετούν τα συμφέροντα του κλάδου των επιχειρήσεων που όφειλαν να ρυθμίσουν. Συγκεκριμένα, η δράση των ρυθμιστικών αρχών ευνοούσε τις επιχειρήσεις ενός κλάδου είτε μη μειώνοντας τις τιμές σε φυσικό μο- νοπώλιο και κατά συνέπεια επιτρέποντάς τους να έχουν υπερκανονικά κέρδη, είτε υψώνοντας εμπόδια στην είσοδο νέων επιχειρήσεων σε κλάδο όπου ο ανταγωνισμός θα μπορούσε τουλάχιστον εν μέρει να λειτουργή- σει (Βέττας & Κατσουλάκος 2004: 119). Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι η θεωρία της αιχμαλωσίας των ρυθμι- στικών αρχών προκάλεσε περισσότερα ερωτήματα από εκείνα που θέλη- σε να απαντήσει (Posner 1974: 335). H θεωρία αυτή δεν προσφέρει μια ικανοποιητική εξήγηση για τον τρόπο που η ρύθμιση μπορεί να ελεγχθεί από τη βιομηχανία. Εάν δεχτούμε ότι η ίδια ρύθμιση επηρεάζει μεγάλο κύκλο συμφερόντων (όπως ενώσεις καταναλωτών, εργατικά σωματεία, μεμονωμένες εταιρείες), γιατί να θεωρείται δεδομένο ότι υποτάσσεται στη βιομηχανία και όχι σε άλλα ενδιαφερόμενα μέρη; Επιπλέον υπάρχουν πολλά άλλα ερωτήματα, όπως: Γιατί οι ρυθμιστικές αρχές υποκύπτουν στην αιχμαλωσία; Εφόσον μια ομάδα πίεσης είναι τόσο ισχυρή ώστε να επηρεάζει μια ρυθμιστική αρχή, γιατί δεν χρησιμοποιεί την επιρροή της για να επηρεάσει τη ρύθμιση σε νο μοθετικό επίπεδο (Wilson 1980); Πρέπει με κάποιον τρόπο να εξηγηθεί γενικότερα η επιρροή των ιδιωτικών ομάδων στις δημόσιες πολιτικές. Πρέπει να σημειωθεί ότι παρά τα προβλήματα που ανακύπτουν, η απο- τελεσματικότητα των ρυθμιστικών αρχών θα πρέπει να κρίνεται πάντοτε στην πράξη. Εξάλλου πιθανές αδυναμίες που προκύπτουν κατά τη λειτουρ- γία τους, δεν μπορεί να είναι λόγος εκμηδένισης του ρόλου τους, που είναι η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος, με τελικό στόχο τη διόρθωση των αποτυχιών της αγοράς (Stigler 1971, Θεοδωρόπουλος 2006: 37).

http://users.uoa.gr/~ahatzis/Nalpantidou_Hatzis2.pdf
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους στην Ελλάδα πρέπει υποχρεωτικά να σημαίνει επιβολή νέων φόρων ;

6
LAPTONAS έγραψε:Ο ρόλος του κράτους είναι ρυθμιστικός, όμως ανάλογα την άρχουσα τάξη και ανάλογα τις συνθήκες και το οικονομικό σύστημα η εξουσία του κράτους να παρεμβαίνει μπορεί να στραφεί εναντίον του δημοσίου συμφέροντος και να καταστρέψει την κοινωνική ευημερία του λαού. Είστε ικανοποιημένοι με την πολιτική του κρατικού παρεμβατισμού όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια της κρίσης ; Μήπως τελικά ο ρυθμιστικός ρόλος του κράτους (κρατικός παρεμβατισμός) στην Ελλάδα αντί να προστατεύει την κοινωνία έχει μετατραπεί σε ένα ανώμαλο σύστημα υπερφορολόγησης του πολίτη ;

_____________________
:132
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκόσμια - Ελληνική Οικονομία”