Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ
Δημοσιεύτηκε: 29 Δεκ 2010, 21:55
Άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο, συναγωνιστές, ένα τραγούδι που για διαφορετικούς λόγους, φαντάζομαι, από τον στιχουργό με άγγιξε. Με έβαλε σε σκέψεις. Για την τρομοκρατία που εφαρμόζουν καθημερινά τα τηλεπτικοακουστικά και έντυπα τσιράκια της διεθνούς νέας τάξης πραγμάτων. Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ. Ο Θεός μαζί μας, ΥΓΕΙΑ και τίποτα άλλο.
Τι κι αν όσπρια τρώμε κάθε μέρα. Τι κιαν τα σπίτια μας πάρουνε. Μαριονέτες δε θα γίνουμε. Τις ηθικές - πατρικές μας αξίες δυναμώνουν, και το αγνωούν. Χάρισμα τους τα «χρυσά κουτάλια» που προφήτευσε ο Παππούλης. Χάρισμά τους η πολιτεία και ο πολιτισμός στον οποίο μας οδηγούσαν προ κρίσης.
Τα παιδικά μου χρόνια αναπόλησα. Φράγκα πολλά δεν είχαμε. Είχαμε γιορτές όμως, και αλάνες. Ευχαριστήθηκα παιχνίδι. Τι κι αν τη πορτοκαλάδα και το γλυκό τα φυλάγαμε για τον ξένο. Η μαμά δε δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και η αγκαλιά της ήταν εκεί.
Το θέμα είναι να διώξουμε τους προδότες. Το μασωνικοπολιτικό κατεστημένο και τα εργαλεία της ΝΤΠ, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Αν είναι να πεθάνει αυτό το Έθνος, ας πεθάνει μαχόμενο. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Ζω σε μεγαλούπολη, και προ ΔΝΤ σκλαβιά έννιωθα και τώρα το ίδιο νιώθω. Μόνο που τώρα ο εχθρός μοιάζει ορατότερος και στους υπόλοιπους συμπολίτες μας (πράγμα όχι απαραίτητα κακό).
Και κάτι ακόμα. Παλαιότερα θύμωνα με ορισμένες συνήθειες συανθρώπων μας. «κοίτα πως οδηγά αυτός», «μα ποιος νομίζει ότι είναι και δεν περιμένει στην ουρά» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Δεν τους παρεξηγώ πια. Νεύρα έχουν μα δε γνωρίζουν το λόγο. Μπορεί να φταίει η πεθερά, μπορεί η αρρώστεια του παιδιού τους. Μα μπορεί και η πόλη που κάθε μέρα τους ρουφά το αίμα. Η δουλειά που είναι η ίδια κάθε μέρα. Βλέπεις, και μιλώ για εμάς τους αστούς, χάσαμε την επαφή με τη φύση. Το αεράκι, τα αστέρια τις νυχτιές,τις παρέες που βρίσκονται δύο λεπτά μακριά με τα πόδια. Μας έφαγε και το χαζοκούτι. Τους αφήσαμε να καταστρέψουν την κοινωνική δομή της χώρας.
Η κρίση είναι η μεγάλη μας όμως ευκαιρία. Όχι όπως το αναφέρει ο ΓΑΠ, βέβαια. Είναι η κατάλληλη στιγμή ο λαός μας να συνειδητοποιήσει ποιος είναι, που βάδιζε, και κατά που θέλει να βαδίσει.
Να με συγχωρείτε για τις παραπάνω σκόρπιες και ακατάστατες σκέψεις μου. Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Τι κι αν όσπρια τρώμε κάθε μέρα. Τι κιαν τα σπίτια μας πάρουνε. Μαριονέτες δε θα γίνουμε. Τις ηθικές - πατρικές μας αξίες δυναμώνουν, και το αγνωούν. Χάρισμα τους τα «χρυσά κουτάλια» που προφήτευσε ο Παππούλης. Χάρισμά τους η πολιτεία και ο πολιτισμός στον οποίο μας οδηγούσαν προ κρίσης.
Τα παιδικά μου χρόνια αναπόλησα. Φράγκα πολλά δεν είχαμε. Είχαμε γιορτές όμως, και αλάνες. Ευχαριστήθηκα παιχνίδι. Τι κι αν τη πορτοκαλάδα και το γλυκό τα φυλάγαμε για τον ξένο. Η μαμά δε δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και η αγκαλιά της ήταν εκεί.
Το θέμα είναι να διώξουμε τους προδότες. Το μασωνικοπολιτικό κατεστημένο και τα εργαλεία της ΝΤΠ, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. Αν είναι να πεθάνει αυτό το Έθνος, ας πεθάνει μαχόμενο. Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Ζω σε μεγαλούπολη, και προ ΔΝΤ σκλαβιά έννιωθα και τώρα το ίδιο νιώθω. Μόνο που τώρα ο εχθρός μοιάζει ορατότερος και στους υπόλοιπους συμπολίτες μας (πράγμα όχι απαραίτητα κακό).
Και κάτι ακόμα. Παλαιότερα θύμωνα με ορισμένες συνήθειες συανθρώπων μας. «κοίτα πως οδηγά αυτός», «μα ποιος νομίζει ότι είναι και δεν περιμένει στην ουρά» κ.τ.λ. κ.τ.λ. Δεν τους παρεξηγώ πια. Νεύρα έχουν μα δε γνωρίζουν το λόγο. Μπορεί να φταίει η πεθερά, μπορεί η αρρώστεια του παιδιού τους. Μα μπορεί και η πόλη που κάθε μέρα τους ρουφά το αίμα. Η δουλειά που είναι η ίδια κάθε μέρα. Βλέπεις, και μιλώ για εμάς τους αστούς, χάσαμε την επαφή με τη φύση. Το αεράκι, τα αστέρια τις νυχτιές,τις παρέες που βρίσκονται δύο λεπτά μακριά με τα πόδια. Μας έφαγε και το χαζοκούτι. Τους αφήσαμε να καταστρέψουν την κοινωνική δομή της χώρας.
Η κρίση είναι η μεγάλη μας όμως ευκαιρία. Όχι όπως το αναφέρει ο ΓΑΠ, βέβαια. Είναι η κατάλληλη στιγμή ο λαός μας να συνειδητοποιήσει ποιος είναι, που βάδιζε, και κατά που θέλει να βαδίσει.
Να με συγχωρείτε για τις παραπάνω σκόρπιες και ακατάστατες σκέψεις μου. Ελπίζω να μη σας κούρασα.