Σύντομα βιογραφικά στοιχεία
Μια κορυφαία σύγχρονη εκκλησιαστική μορφή, που ενσάρκωσε το ιδεώδες του Ορθοδόξου κληρικού, ποιμένα και θεολόγου και λάμπρυνε με την ιδιότητα του μέλους την Ένωσή μας, ο μακαριστός Αρχ. π . Επιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος εκδήμησε εις Κύριον την 10 Νοεμβρίου 1989.
Χιλιάδες πενθούντος λαού κατέκλυσαν τον Ι. Ν. της Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσοσπηλαιωτίσσης και τον προ αυτού χώρο για να συμμετάσχουν στην νεκρώσιμη, ακολουθία και να κατευοδώσουν προς την Βασιλεία του Θεού τον πεφιλημένο και πολυσέβαστο πνευματικό τους Πατέρα και Γέροντα.
Το θλιβερό άγγελμα της εκδημίας του μακαριστού π. Επιφανίου είχε πανορθόδοξη απήχηση δεδομένου, ότι η φήμη του είχε υπερβεί ενώ ακόμα ζούσε, τα εθνικά μας σύνορα.
Το μέγεθος της απηχήσεως αύτης εκφράζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο στο δημοσιευόμενο στην συνέχεια κείμενο του Σεβ. Μητροπολίτου Βανάτου (Σερβίας κ . Α μ φ ι λ ο χ ίου Ράντοβιτς διακεκριμένου πνευματικού αναστήματος του αοιδίμου π. Ιουστίνου Πόποβιτς, κορυφαίου ορθοδόξου θεολόγου του 20ου αιώνος.

1.Κόσμημα συμπάσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το κείμενο του Σεβ. κ. Αμφιλοχίου έχει ως εξής:
«Μάθαμε και έξω από την Ελλάδα δια την εν Κυρίω κοίμηση του π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου, του ενάρετου αυτού άνδρα και κοσμήματος όχι μόνον της Εκκλησίας της Ελλάδος άλλα και συμπάσης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στον ίδιον χάρισε ο Κύριος την όντως ανάπαυση από πολλούς κόπους και πόνους του, εμείς όμως μείναμε χωρίς ένα απλανή της πίστεως διδάσκαλο, οδηγό πολλών ψυχών, άνδρα ένθεου ζήλου και μεγάλης φιλανθρωπίας. Οι Άνδρες τοιούτου είδους ανήκουν όχι εις ένα μόνον λαόν άλλ’ εις το «έθνος άγιον» του Κυρίου. Η ακτινοβολία των πάντοτε ξεπερνούσε τα στενά όρια του τόπου των πριν ή μετά τον θάνατον των. Τον πολυσέβαστό μας π. Επιφάνιον αξίωσε ο Κύριος της ακτινοβολίας αυτής και πριν ν’ αναχώρησει από τον αιώνα τούτον τον απατηλό. Τώρα που ο Κύριος τον καθάρισε διά των πολλών πόνων και αγώνων του και τον έκαμε συμμέτοχον του Σταυρού και του θανάτου, Του, άλλ’ όπως ακραδάντως πιστεύομε και της Αναστάσεως Του, η ακτινοβολία του θα είναι πιο ζωντανή και αισθητή.
Εκείνος ο οποίος ερχόταν τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα από άλλες ορθόδοξες χώρες, δεν μπορούσε να μην πάρει είδηση της δυναμικής και ιδιαζούσης παρουσίας του π. Επιφανίου στην εκκλησιαστική και θεολογική ζωή της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Καταθέτω την μαρτυρία ότι ο σεβαστός μας Γέροντας, είτε διά του γραπτού λόγου του είτε διά προσωπικής επαφής, πολλές φορές ανέλαβε επάνω του και τις θλίψεις της ψυχής μου διά της ιεράς εξομολογήσεως. Επάνω δε εις την ποιμαντική ράβδον, διά της οποίας ποιμαίνω τήν θεοσύστατη Μητρόπολη μου Βανάτου, γράφει- “ταπεινή προσφορά Α.Ε.Θ.”. Είθε ο πολυεύσπλαχνος Κύριος να είναι το αιώνιο στήριγμα εις τον τους πολλούς στηρίξαντα π. Επιφάνιον διά της βαθείας πίστεως του
και λόγου και φλογερού παραδείγματός του». Πηγή: Σύγχρονοι Γέροντες

Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ μέγας καὶ φοβερὸς καὶ ἔνδοξος, ὁ φυλάσσων τὸ ἔλεός Σου καὶ τὴν διαθήκην Σου τοῖς ἀγαπῶσι Σε καὶ φυλάσσουσι τὰ Σὰ προστάγματα, εὐχαριστοῦμεν Σοι ὑπὲρ τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν Σου εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων.
Δεόμεθά σου, Κύριε, ῥῦσαι ἡμᾶς καὶ λύτρωσαι, ὅτι πολλὰ τοῖς νόμοις Σου ἀφρόνως προσεπταίσαμεν καὶ ἐκολλήθη ἡ γαστὴρ ἡμῶν εἰς γῆν ἰλῦος.
Ἐγενήθημεν ὡσεὶ σκεύη ἀπολωλότα, καὶ ἠκούσαμεν ψόγον πολλῶν παροικούντων κυκλόθεν. Διὸ παρακαλοῦμέν Σε, φιλάνθρωπε Δέσποτα, ὕψωσον κέρας Χριστιανῶν Ὀρθοδόξων, καὶ κατάπεμψον ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ μέγα Σου ἔλεος.
Μὴ παραδῷς, Μονογενὲς Λόγε τοῦ Θεοῦ, τὴν Ἐκκλησίαν Σου, ἣν περιεποιήσω τῷ Τιμίῳ Αἵματι Σου, δέρεσθαι ὑπὸ ἀνέμων καὶ σαλεύεσθαι ὑπὸ κυμάτων.
Εἰπὲ οὖν, Κύριε, τῇ μαινομένῃ κατ᾿ αὐτῆς θαλάσσῃ τῶν παθῶν του κόσμου «σιώπα, πεφίμωσο»· ἐπιτίμησον δὲ τοῖς ἀνέμοις καὶ ποίησον γαλήνην, ἵνα γαληνῶς ποντοπορῇ καὶ ἀταράχως ἡ θεία Ὁλκάς Σου.
Δὸς δή, φιλεύσπλαγχνε Κύριε, καὶ τοῖς ἁγίοις Σου Ἀρχιερεῦσι καὶ Ἱερεῦσιν, οὓς Πνεῦμα τὸ Πανάγιον ποιμαίνειν ἔθετο τὴν ἐπὶ γῆς στρατευομένην Ἐκκλησίαν Σου, χάριν συνέσεως εἰς τὸ διανοεῖσθαι καὶ πράττειν τὰ εὐάρεστά Σοι καὶ τῷ μυστικῷ Σου Σώματι συμφέροντα. Σὺ τοίνυν, Ἰησοῦ Χριστέ, κυβέρνησον καὶ δίδαξον καὶ φώτισον αὐτοὺς τοῦ ἀγαπᾶν ὑπὲρ τὰ πρόσκαιρα τὴν δόξαν Σου τὴν ἄφθαρτον· ὑπὲρ τὰ ὅρια τῶν γεηρῶν Ἐπισκοπῶν καὶ Ἐνοριῶν αὐτῶν, ὁρᾶν τὴν ἀμετάθετόν Σου Βασιλείαν, ἣν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἡτοίμασας πᾶσι τοῖς ἀγαπῶσι Σε.
Δὸς αὐτοῖς, Κύριε, ἐν φίλτρου ἀγαπᾶν παροξυσμῷ τὸν τίμιον λαὸν Σου, ἀεὶ δ᾿ ἑτοίμους εἶναι καὶ τὴν κεφαλὴν ἀποτμηθῆναι ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου ἑαυτῶν, κατὰ τὸ Σὸν ὑπόδειγμα. Χρημάτων, Ἅγιε, καὶ δόξης, ποίησον αὐτοὺς ὑπερφρονεῖν καὶ φιλοπτώχους εἶναι, ἑλκύων ἅμα πρὸς τὸν Οὐρανὸν τὸ φρόνημα αὐτῶν.
Ἔτι δεόμεθά Σου, Κύριε, φώτισον αὐτῶν τὰ ὄμματα· συνέτισον τὴν διάνοιαν· ταπείνωσον τὴν καρδίαν· τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἅγνισον καὶ ἀπόστρεψον τοῦ μὴ βλέπειν τῶν ὑλαίων τὴν ματαιότητα· εὐόδωσον δὲ πάντας ἡμᾶς τοῦ διανύσαι τὴν στενὴν ὁδὸν καὶ τεθλιμμένην, ἵνα ἐν τοῖς Σκηνώμασι τοῖς Οὐρανίοις καταπαύσωμεν τῆς δόξης Σου, καὶ σὺν τοῖς Ἀγγέλοις Σου καὶ Ἀρχαγγέλοις ᾄδωμεν ᾆσμα καινὸν καὶ πανευφρόσυνόν Σοι τῷ Δεσπότῃ καὶ Ἁγίῳ Λυτρωτῇ ἡμῶν, σὺν τῷ Ἀνάρχῳ Σου Πατρὶ καὶ τῷ Ζωοποιῷ Σου Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς ἀτελευτήτους αἰῶνας. Ἀμήν.

http://oparadeisos.wordpress.com/2010/1 ... #more-3867

ΕΔΩ ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ....http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 76&t=10969

ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΠΟΛΥ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ... Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Μας λείπει πολύ ο Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος! Πραγματικά μας λείπει!
“Δεν είχε βαρύτητα μόνον ο ίδιος. Είχε και η σκιά του!”, κατά τη λαική έκφραση.
Πλείστες όσες ασχημίες που συμβαίνουν σήμερα, ούτε που θα απετολμούντο αν ήταν εν ζωή.
Ούτε ο Νεοβαρλααμισμός, ούτε οι αποτειχίσεις θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Θα αρκούσε ένα νεύμα του μακαριστού Γέροντα ή ακόμη και χωρίς αυτό θα περιστέλλονταν όσοι ήθελαν να ασχημονήσουν. Θα εφοβούντο “φόβον μέγαν”. Θα γνώριζαν ότι “η υπέρ ρομφαία πυρίνη” θεοκίνητη του κάλαμος θα κατέκαιε “σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά” τις κακοδοξίες τους. Θα συνέτριβε “ως σκεύη κεραμέως” κάθε αντιεκκλησιαστική τους...
κίνηση.

Τώρα; Τώρα λείπει η γάτα και τα ποντίκια βγήκαν για κυνήγι.

Τώρα; Τώρα ο κάθε κατεργαρέος σηκώθηκε από τον πάγκο του και ασχημονεί ανενόχλητος.

Πού το ηγετικό ανάστημα; Πού ο φάρος της αληθείας; Πού ο Διδάσκαλος της Εκκλησίας που μιλά “ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι”;

Ούτε κατά προσέγγιση δεν υπάρχει στις μέρες μας ανάστημα όπως αυτό του αείμνηστου Γέροντα Επιφάνιου! Ούτε κατά προσέγγιση δεν αντέχουν τη σύγκριση ακόμη και “οι δοκούντες στύλοι είναι” των ημερών μας με τον μακαριστό Γέροντα.

Γι’ αυτό και συμβαίνουν παντοειδείς ασχημίες.

Μιλώ γενικά. Δεν αναφέρομαι ειδικά στον κ. Σημάτη και σε όσους μας ανήγγειλαν ότι αποτειχίσθηκαν.

Φωνάζει κανείς πριν σπάσει η κανάτα με το γάλα. Οταν σπάσει και μετά προς τι οι φωνές;

Είχα κατ’ επανάληψη, με τον κ. Σημάτη, μακρές, άκαρπες συζητήσεις με το τηλέφωνο, με ηλεκτρονική αλληλογραφία και σε ιστολόγια στην απέλπιδα προσπάθειά μου να αποτρέψω το εγχείρημα.

Τώρα...

Τώρα τι να πω;

Ο Θεός να δώσει να μην καταλήξουν οι αποτειχισθέντες σε σχίσμα. Οσοι έχουν προσευχή ας εκτείνουν τα χέρια τους προς τον Αγιο Θεό. Τα δικά μου λόγια - πολλώ μάλλον οι αμαρτωλές προσευχές - “εις ουδέν ωφελούν αλλά μάλλον θόρυβος γίνεται”.

Αν ζούσε ο αέιμνηστος Γέροντας Επιφάνιος...

Αν δεν τον αγαπούσε τόσο ο καλός Θεός για να τον πάρει από κοντά μας τόσο πρόωρα, καμιά από τις σημερινές ασχημίες δεν θα πραγματοποιείτο ή αν κάποιοι τις αποτολμούσαν - εν τη αφροσύνη τους - θα έμεναν μετέωροι και εκτεθειμένοι.

Τώρα; Τώρα ας προσευχηθούμε: “Ασήκωσε Θεέ μου έναν άλλον Γέροντα Επιφάνιον...” για να έχουμε πυξίδα προσανατολισμού και φάρο τηλαυγή ορθής πλεύσης.

Τώρα ο λαός του Θεού “λιμώ απόλλυται”! Οι πιστοί πορεύονται “ως πρόβατα μη έχοντα ποιμέναν” χωρίς να ξέρουν πώς να ισορροπήσουν στο τεντωμένο σχοινί με τους εκατέρωθεν γκρεμούς.

“Αυχμός” ηγεσίας. Γη έρημος και άβατος και άνυδρος. Ακούς απόψεις. Διαβάζεις γνώμες. Εμμονές. Ιδιορρυθμίες. Ετσιθελισμούς. Μυωπικές προσεγγίσεις. Μικρόψυχες αναλύσεις. Ακούς ανθρώπους με ψηλαφητή θεολογική ανεπάρκεια να μιλούν για να αυτοπροβληθούν. Ακούς άλλους που σου πετούν τα γαλόνια τους ή την αυθεντία των εξ ουρανού ζώντων και τεθνεώτων τους Γεροντάδων που ευωδιάζουν και βρίσκονται στο θείο γνόφο να αποπειρώνται να μελωδήσουν εναρμόνιο μέλος θεολογίας. Γνωρίζεις ότι άνθρωποι, που τους πνίγει η προσωπική πικρία, προσπαθούν να μετατρέψουν τις προσωπικές τους πικρίες σε ιδεολογία και θεολογία. Η αλήθεια προσφέρεται αποσπασματικά. Της λείπει η καθολική ενόραση των πραγμάτων. Ούτε κατά διάνοιαν δεν υπάρχει ο στρατηγός νους για να καταστρώσει και να βάλει σε εφαρμογή επιτελικά σχέδια.

Ποιος τολμούσε να αναμετρηθεί με τον αείμνηστο Επιφάνιο; Και αν αφρόνως αποτολμούσε το εγχείρημα η έκβαση της μάχης είχε κριθεί πριν την έναρξη των επιχειρήσεων. Ο Αλέξανδρος θα περνούσε τον Γρανικό οπωσδήποτε, θα έλυνε το Γόρδιο δεσμό και θα κυνηγούσε τον Δαρείο στα Γαυγάμηλα και μέχρι τη χώρα των Βάκτρων.

Προσέξατε πώς κλείνουν οι συζητήσεις όταν αρχίσουν τώρα; Είτε συγκαταβατικά είτε με ύβρεις. Ποτέ με συναίσθηση της υπεροχής του στρατηλάτη που κονιορτοποιεί τις ιδέες του αντιπάλου. Χωρίς ύβρεις, χωρίς μικρότητες, ο αείμνηστος Γέροντας, γνώριζε να πλοηγεί την πορεία χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να πράξει τι που αντιτάσσεται στο συμφέρον και την αλήθεια της Εκκλησίας,

Δεν ακούς πια τη φωνή της Εκκλησίας, όπως την άκουες, πριν το στόμα της κατά Θεόν σοφίας σιγήσει στις 11 Νοεμβρίου του 1989. Εκείνη την ημέρα η Θριαμβεύουσα Εκκλησία κέρδισε ένα Αγιο, ενώ η Στρατευομένη ορφάνεψε από την επί γης παρουσία του.

Ευτυχώς όμως όχι από τις προσευχές του. Ούτε από τα σοφά του συγγράμματα. Οσοι αγωνίζονται τον καλόν αγώνα της πίστεως εναντίον του Οικουμενισμού ας μαθητεύσουν στην εν Χριστώ πείραν του όπως την κατέγραψε στο βιβλίο του “Τα δύο άκρα”, για να μην πέφτουν στα ασύγγνωστα παντοειδή λάθη, που έχουν ήδη διαπραχθεί, και τις συνέπειες των οποίων ακόμη δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε επαρκώς.

“Το σπουδαιότερο δόγμα της Εκκλησίας είναι τα δόγμα της ενότητας της Εκκλησίας”, έλεγε ο μακαριστός Γέροντας. Ο ίδιος τηρούσε απαρέγκλιτα τους Ιερούς Κανόνες αλλά ήταν ταυτόχρονα ο πιο εύγλωττος και διαπρύσιος κήρυκας του δόγματος της “οικονομίας”. “Να οικονομηθεί η σωτηρία του ανθρώπου”, έλεγε. “Σ’ αυτό αποσκοπεί ο νόμος του Ευαγγελίου και των Ιερών Κανόνων”.

Τον ακούν άραγε οι Οικουμενιστές; Κατανοούν τα όσα έγραψε οι αποτειχισθέντες και οι σχισματικοί;

Επαναλαμβάνω ότι μιλώ γενικά. Δεν αναφέρομαι ειδικά στον κ. Σημάτη και τους άλλους ομόφρονές του πατέρες και αδελφούς.

Ειδικά όμως τώρα για τους αποτειχισθέντες. Πολύ μας ανέπαυσε η γενναία κατάθεση διαμαρτυρίας εκ μέρους του “Ορθόδοξου Παρατηρηρίου”, η οποία ανεβάζει ακόμη πιο ψηλά στη συνείδησή μας τους καλούς πατέρες και αδελφούς που διαχειρίζονται το ιστολόγιο. Μίλησαν κατά συνείδηση παρόλον ότι ο κ. Σημάτης υπέγραψε την “ομολογίαν των αντιρρησιών συνειδήσεως” και παρόλον ότι αυτή την περίοδο δέχονται από παντού χτυπήματα.

Ετσι κάνουν οι έντιμοι άνθρωποι!

Να καταγράψουμε όμως και κάτι άλλο που αξίζει τον δίκαιο έπαινο όλων μας.

Δεν μας διέλαθε ασφαλώς η σχολιογραφία εγκρατούς περί τα θέματα αδελφού, ο οποίος προσπαθεί να συγκρατήσει τους αποτειχισθέντες από τον κατήφορο. Ευχαριστούμε, επαινούμε και τολμούμε να ψελλίσουμε λόγια προσευχής να συνεχίσει να καθοδηγεί σωστά. Ετσι όπως τον δίδαξε - όπως δίδαξε όλους μας - ο μεγάλος Γέροντας, που - δεν έχω αμφιβολία - τον παρακολουθεί αδιάλειπτα από τα θεωρεία της αιωνιότητας και ευλογεί τη μαρτυρία του.

Ελπίζω μέχρι τέλους... http://www.inews.gr/116/mas-leipei-poly ... poulos.htm

Αρχ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Ανοικτή επιστολή
Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


Παναγιώτατε, Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα , παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινών Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν έζωμεν εις τον Ε' μ.Χ. αιώνα. Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδιών προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσετε μετ' αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανοσύνης» και υμάς Αυτόν δεύτερον. Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ' αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επιβλήθεισαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητας και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δε εξέφραζον ει μη το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένη μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως.

Παναγιώτατε, Τι εκ των δύο συνέβη; Ο Πάπας προσεχώρησε εις την Ορθοδοξίαν ή Υμείς εις τον Παπισμόν; Εάν τοπρώτον, αναγγείλατε τούτο, ίνα πάντες φαιδρώς πανηγυρίσωμεν μετ' αλλήλων και χορεύσωμεν. Εάν το δεύτερον, ομιλήσατε μετ' ειλικρινείας και ευθύτητος, ίνα βεβαιωθώμεν ότι, μετά της παλαιάς, απώλετο και η νέα Ρώμη και κατεπόθη υπό της αιρέσεως. Εάν δε ουδέν εκ τούτων συνέβη, αλλά και Υμείς και ο Πάπας εμένετε εν τοις οικείοις έκαστος όροις, τότε πως ερμηνεύονται αι προεκτεθείσαι ενέργειαι Υμών; Πώς είναι δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είναι ο Πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανοσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; Πώς δ' ακόμη είναι δυνατόν να αίρωνται αι κανονικαί της Εκκλησίας ποιναί, όταν το αντικείμενον αυτών (η αίρεσις) ου μόνον εξακολουθή να υπάρχει, αλλά και αισίως αύξεται και μεγενθύνεται και γαυριά; Και εάν δεν υπήρχον αφορισμοί κατά των παπικών διά τας υπ' αυτών αποτολμηθείσας αλλοιώσεις εν τη Πίστει, θα έδει ούτοι να εκφωνηθώσι σήμερον από κοινής των Ορθοδόξων Εκκλησιών ψήφου, υπεικουσών εις ρητάς και σαφείς των Ιερών Κανόνων επιταγάς. Πώς λοιπόν και διατί, υπάρχοντες, αίρωνται;

Παναγιώτατε, Άδεται ότι ενεργείτε ως ενεργείτε, ινα, προσεταιριζόμενος το πανίσχυρον κοσμικώς Βατικανόν, αντιτάξητε την εκ της συμμαχίας αυτού αίγλην και δύναμην προς τους τουρκικούς βρυχηθμούς και δυνηθήτε ούτω να στηρίξετε τον δεινώς απειλούμενον και κλονιζόμενον Θρόνον της πάλαι ποτέ βασιλευούσης. Εάν ταύτα έχωνται αληθείας, και πλανάσθε και ματαιοπονείτε. Έχομεν την συμμαχίαν του Θεού, Παναγιώτατε, ή ου; Εάν ναι, τότε «εις διώξεται χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας», τότε καν κύματ διεγείρηται, καν πελάγη, καν τουρκικών θηρίων θυμός, αράχνης δι' ημάς έσονται ευτελέστερα, τότε «εξανθήσει και υλοχαρήσει και αγαλλιάσεται τα έρημα του Ιορδάνου» και «αλείται ως έλαφος χωλός, τρανή σε έσται γλώσσα μογιλάλων», τότε... ώ τότε, «γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ' ημών ο Θεός»!... Εάν όχι τότε προς τι «πεποίθαμεν επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ εστι σωτηρία»; Τότε, Παναγιώτατε, εφαρμόζονται πλέον εφ' ημών οι λόγοι του προφήτου: «Ουαί οι καταβαίνοντες εις Αίγυπτον επί βοήθειαν, οι εφ' ίππος πεποιθότες και εφ' άρμασιν, έστι γαρ πολλά, και εφ' ίππος πλήθος σφόδρα, και ουκ ήσαν πεποιθότες επί τον Άγιον του Ισραήλ και τον Κύριον ουκ εζήτησαν. Και αυτός σοφώς ήγεν επ' αυτούς κακά και ο λόγος αυτού ου μη αθετηθή και επαναστήσεται επ΄οίκους ανθρώπων πονηρών και επί την ελπίδαν αυτών την ματαίαν, Αιγύπτιον άνθρωπον και ου Θεόν, ίππων σάρκας και ουκ εστι βοήθεια. Ο δε Κύριος επάξει την χείραν αυτού επ' αυτούς και κοπιάσουσιν οι βοηθούντες και άμα πάντες απολούνται»(Ης. Λα,1-3)

Παναγιώτατε, Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις έρημον τινα νησίδα του πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκλισις από της χρυσής των πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως». Αι επτά λυχνίαι της αποκαλύψεως, διά τας αμαρτίας ημών, εσβέσθησαν προ πολλού. Αι επτά Εκκλησίαι αποστολικαί, Εκκλησίαι σχούσαι την υψίστην τιμήν να λάβωσιν, ειδικώς αύται, γράμματα εξ ουρανού μέσω του θεοπνεύστου της Πάτμου Οραματιστού, εξέλιπον εκ της επιφανείας της Γης και εκεί, ένθα άλλοτε ετελείτο η φρικωδεστάτη Θυσία και ο Τριαδικός ανεμέλπετο Ύμνος, σήμερον ίσως κρώζουσι νυκτικόρακες ή «ορχούνται ονοκένταυροι». Και όμως η Νύμφη του Κυρίου δεν απέθανεν. Η Εκκλησία του Χριστού δεν εξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη και καθημαγμένη ως ο Ιδρυτής αυτής, αλλ' αείζωος και ακατάβλητος, την δια μέσω των αιώνων πορείαν αυτής, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονούσα, σώζουσα. Δεν θα αποθάνη λοιπόν αύτη και άν μετακινηθή και άν αποθάνη ο Οικουμενικός Θρόνος. Ουδείς Ορθόδοξος εύχεται την μετακίνησην ή τον θάνατον του Οικουμενικού Θρόνου. Μη γένοιτο! Αλλά και ουδείς θα θυσιάση χάριν αυτού ιώτα έν ή μία κεραίαν εκ της Ορθοδόξου Πίστεως. Αγωνίσασθε υπέρ αυτού πάση δυνάμει. οχι απλώς έχετε δικαίωμα, αλλά οφείλετε να στηρίξητε αυτόν, το καθ' Υμάς. Θυσιάσατε χάριν αυτού οτιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Επισκόπους, ακόμη και τον Πατριάρχη Αθηναγόραν! Έν μόνον κρατήσατε, έν φυλάξατε, ενός φείσασθε, έν μη θυσιάσητε: την Ορθόδοξον Πίστιν! Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον όταν εκπέμπη παντού απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον της Ορθοδοξίας Φως. Οι φάροι είναι χρήσιμοι εάν και εφόσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκόπελους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είναι μόνον άχρηστοι αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονατι και αυτοί εις σκόπελους.

Παναγιώτατε, Προχωρήσατε ήδη πολύ. Οιπόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβικώνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, κληρικών και λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Διά την αγάπην του Κυρίου οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσετε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα ακι το μόνον όπερ κατορθώσητε, θα είναι να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε και συνέλθετε! Αλλά φευ! Διηνύσατε πολύν οδόν. Ήδη «προς εσπέραν εστι και κέκλικεν η ημέρα...». Πως θα ίδητε τας χαινούσας αβύσσους, αφ' ων θα διέλθη μετ' όλίγον η ατραπός ήν οδεύετε; Είθε, είθε ο πάλαι ποτέ «στήσας τον ήλιον κατά Γαβαών και την σελήνην κατά φάραγγαν Αιλών», να δευτερώση το θαύμα και να παρατείνη άπαξ έτι το μήκος της ημέρας, να ενισχύση έτι πλέον το φώς αυτής και να διανοίξη τους οφθαλμούς Υμών, ίνα ίδητε, κατανοήσητε, επιστρέψητε. Αμήν. http://www.impantokratoros.gr/0E59A0BF.el.aspx

ΑΡΧΙΜ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ

-Γέροντα, έχει διατυπωθεί η άποψις, ότι με την τεχνολογική ανάπτυξη και εξέλιξη θα λυθούν όλα τα προβλήματα. Τι λέτε;

-Το αντίθετο συμβαίνει. Επειδή βγάλαμε τον Χριστό από την ζωή μας, όσο αναπτυσσόμεθα και εξελισσόμεθα τεχνολογικώς, τόσο κατερχόμεθα και οπισθοχωρούμε ηθικώς. Και σήμερα η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν θεοποιηθεί. Και ίσως επιτρέπει ο Θεός αυτήν την κατάπτωση, για να αντιληφθούμε την υπερηφάνειά μας. «Πέπτωκεν ο άνθρωπος ισοθεΐαν φαντασθείς», λέγει ένα τροπάριο της Εκκλησίας. Επειδή φαντάσθηκε ο άνθρωπος ότι μπορεί να γίνει ίσος με τον Θεό, έφαγε το ράπισμα και σωριάστηκε κάτω. Ο Θεός επιτρέπει και σήμερα αυτά τα πράγματα και ίσως άλλα χειρότερα αύριο, ως τίμημα του μεγάλου τολμήματος το οποίο κάνουμε. Θέλουμε να θεοποιήσουμε τις ικανότητες μας, την επιστήμη και την τεχνολογία, να θεοποιήσουμε την διάνοια μας. Σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν έχουμε ανάγκη από σένα, μπορούμε μόνοι μας να φτιάξουμε την ζωή μας».


Αν διαβάσετε τους υλιστές επιστήμονες του δεκάτου ενάτου αιώνος, θα δείτε να λέγουν ότι στους επόμενους αιώνες, και μάλιστα στον αμέσως επόμενο, ο άνθρωπος με την επιστήμη θα λύσει όλα τα προβλήματά του. Τα πάντα! Και η ηθική ακόμη θα καθορίζεται από την επιστήμη. Δεν θα χρειάζεται μεταφυσική, εξωανθρώπινη ηθική, μία ηθική που την δίνει κάποια αυθεντία, που λέγεται Θεός. Η ίδια η επιστήμη θα διδάξει στον άνθρωπο τα καθήκοντα του!


Και είδαμε που φθάσαμε. Η επιστήμη και η τεχνολογία επραγματοποίησαν μεν ιλιγγιώδη άλματα, αλλά έχουμε φθάσει να τρέμουμε από στιγμή σε στιγμή κάποιο πυρηνικό όλεθρο. Όχι πλέον για μερικές χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, αλλά για ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι, επαναλαμβάνω, το τίμημα της ισοθεΐας.


Αν όλοι οι άνθρωποι ζούσαν όπως θέλει ο Κύριος, θα είχαν, βεβαίως, αναπτύξει τις δυνάμεις με τις οποίες τους προίκισε ο Θεός, αλλά συγχρόνως θα πρόσεχαν πολύ, επειδή και η ηθική συνείδησίς τους θα ήτο ανεπτυγμένη. Δεν θα προχωρούσαν ασυλλόγιστα πέραν του σημείου που μπορούν να ελέγξουν. «Κατά το πάπλωμά τους, όπως λέγει και η λαϊκή παροιμία, θα άπλωναν και τα πόδια τους». Σήμερα απλώσαμε πολύ περισσότερο τα πόδια μας έξω από το πάπλωμα, με αποτέλεσμα να κρυοπαγιάσουμε!

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα
Έκδοσις Ι. Ησυχαστηρίου Κεχαριστωμένης
Θεοτόκου Τροιζήνας

. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Ο ΛΟΓΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΛΟΣ



-Γέροντα, βλέποντας όσα συμβαίνουν γύρω μας, αναρωτιέμαι αν τελικά οι άνθρωποι είμαστε λογικοί.

-Θα απαντήσω με μία φράσι του Μ. Αντωνίου: Οι άνθρωποι καταχρηστικώς λέγονται λογικοί. «Ουκ εισί δε λογικοί οι τους λόγους και τα βιβλία των πάλαι σοφών εκμαθόντες». Δεν είναι λογικοί κάποιοι επειδή απλώς διάβασαν τα βιβλία των παλαιών σοφών και έχουν γνώσεις τεράστιες. «Αλλ’ οιλογικήν έχοντες ψυχήν … Και τα μεν πονηρά και ψυχοβλαβή φεύγοντες, τα δε αγαθά και ψυχωφελή σπουδαίως διά μελέτης έχοντες - και ταύτα πράττοντες μετά πολλής της προς θεόν ευχαριστίας» Λοιπόν, για τον Μ. Αντώνιο, λογικοί λεγόμεθα καταχρηστικώς. Κατά κυριολεξίαν λογικοί είναι εκείνοι οι όποιοι απέχουν από το κακό και εργάζονται το αγαθό.

Ο Μ. Αντώνιος λέγει πάλι ότι θα ελθη εποχή, κατά την όποια όλοι οι άνθρωποι θα τρελλαθούν. Και αν βρουν κάποιον να είναι σώφρων, θα του λένε: «Μαίνη», είσαι τρελλός. Επειδή όλοι οι άλλοι θα είναι τρελλοί, εάν βλέπουν ένα σώφρονα, θα είναι κάτι διάφορο από αυτούς και θα του λένε: «Τρελλάθηκες». Αι, πλησιάζουμε την εποχή αυτή, αν δεν τήν ζούμε ήδη.

Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου
Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα
Έκδοσις Ι. Ησυχαστηρίου Κεχαριστωμένης
Θεοτόκου Τροιζήνας

Finis Grecia!


Γέροντα, ακούγεται όλο και συχνότερα το επιχείρημα ότι λόγω της δυσκολίας της ελληνικής γλώσσης, οι μαθητές αφιερώνουν πολύ χρόνο και κόπο για την εκμάθησί της, ενώ θα μπορούσαν να διδάσκωνται τα αγγλικά και άλλες επίκαιρες γνώσεις πιο χρήσιμες για την επιβίωσί τους στην εποχή μας.

— Εάν αρνηθούμε και καταργήσουμε την ελληνική γλώσσα, κόβουμε κάθε γέφυρα με το παρελθόν μας. Αποσπώμεθα από τις ρίζες μας. Μετά από μερικές δεκαετίες θα εμφανιζώμεθα ως ένας λαός νομάδων, που απέκτησε κρατική υπόστασι και εθνική οντότητα το σωτήριον έτος 1976! Ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων ελληνισμού, κλασσικού και βυζαντινού, χριστιανικού, διαγράφεται με μία μονοκονδυλιά. Φαντάσου την κοινωνία μας μετά από 20 και 30 χρόνια, που τα παιδιά τα σημερινά θα είναι τότε η ιθύνουσα τάξις της κοινωνίας. Δεν θα μπορούν να διαβάσουν ούτε Παπαρρηγόπουλο.

Όλη η γραμματεία η μέχρι σήμερον γραφείσα, θα είναι για πολτοποίησι. Αι, τί μεγαλύτερη εθνική συμφορά μπορεί να γίνη απ’ αυτό; Η Μικρασιατική; Είναι μικρή μπροστά σ’ αυτό. Η Κυπριακή; Είναι μικρή επίσης. Το ότι μετά από δύο-τρεις γενεές θα εμφα­νιζώμεθα τελείως αποκομμένοι από το παρελθόν μας. το παρελθόν μας θα είναι ένα ερμητικά κλεισμένο ντουλάπι, το οποίο κανείς δεν θα μπορή ν’ ανοίξη και να πλησίαση. μία γραμματεία τριών χιλιάδων ετών θα είναι απρόσιτη. Αυτό είναι ασύλληπτα χειρότερο!

Μας πήραν την Μικρά Ασία. Εθνική τραγωδία! Ο ελληνισμός όμως, δόξα τω Θεώ, έμεινε. Θα έλεγα ότι και μεγαλούργησε το 1940-41. Καταλήφθηκε ένα μέρος της Κύπρου. Πονάμε βαθύτατα. Μας πνίγει η αδικία. Δεν χάθηκε όμως ο ελληνισμός. Ο ελληνισμός τείνει να χαθή μ’ αυτά που κάνουμε τώρα. Σ’ αυτή την χοάνη, που λέγεται Ε.Ε., σ’ αυτή την πανσπερμία των εθνών, μετά από λίγο θα μας αφομοιώσουν τελείως. Μετά από λίγο θα καθιερώσουν φωνητική ορθογραφία. Και το επόμενο βήμα θα είναι το λατινικό αλφάβητο. Οπότε, όπως έλεγαν και στο Ζάλογγο, θα ισχύση το «έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες». Finis Grecia!

Από το βιβλίο του μακαριστού αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου
Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα, έκδ. Ι. Ησυχ. Κεχαριτωμένης Τροιζήνος, 2003, σ. 149-150