Τακτική συμμαχία Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας: Στρατηγική αναμονή εμείς

1
Η Αθήνα αναμένει τις μελλοντικές εξελίξεις, καθώς ΗΠΑ και Ισραήλ φαίνεται ότι συμφώνησαν να επιτεθούν κατά του Ιράν, εξασφαλίζοντας προηγουμένως την «ενεργητική ουδετερότητα» ή και συνεργασία(;) της Τουρκίας. Στην ίδια χρονική συγκυρία το στρατηγικό ζεύγος Γερμανίας και Ρωσίας (σ.σ. ο γράφων από ετών προειδοποιεί για την εν ισχύ αναθεωρητική συμμαχία των μεγάλων χαμένων του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου, καθώς επίσης και του Ψυχρού Πολέμου) εξαπέλυσε με αιχμή την οικονομική στρατηγική-blitzkrieg του Βερολίνου, το δεύτερο πλήγμα κατά του άξονα Ελλάδας-Κύπρος-Ισραήλ (σ.σ. το πρώτο ήταν κατά της χώρας μας), με στόχο την αποσταθεροποίηση της νήσου και με απώτερο σκοπό τον έλεγχο ή την αναβολή/ακύρωση του σχεδίου εκμετάλλευσης των ενεργειακών κοιτασμάτων.

Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος/Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής
(Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ISDA)


Στο γεωπολιτικό κάδρο εισήλθαν εκόντες άκοντες και οι κουρδικοί πληθυσμοί, οι οποίοι θα κληθούν να παίξουν κεντρικό ρόλο στον σχεδιασμό αποσταθεροποίησης του καθεστώτος της Τεχεράνης. Συμπερασματικά μέχρις ότου τα γεωτρύπανα στην Ανατολική Μεσόγειο αρχίσουν να αντλούν φυσικό αέριο, το οποίο θα πωλούν στις αγορές της Δύσης, μειώνοντας σταδιακά και σταθερά την εξάρτηση από την Ρωσία, υπάρχει αρκετός χρόνος για να πληγεί και να εξουδετερωθεί η βαλλιστική απειλή του Ιράν. Όμως για να ολοκληρωθεί με επιτυχία το όποιο σχέδιο, οι Κούρδοι θα πρέπει να βοηθήσουν το δίδυμο ΗΠΑ-Ισραήλ, αφήνοντας προσωρινά στην άκρη τους Τούρκους, ενώ και οι Έλληνες (Ελλάδα και Κύπρος) θα συνεχίσουν κανονικά τα χρονοδιαγράμματά τους στην αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, χωρίς να έλθουν σε άμεση αντιπαράθεση με την Άγκυρα.
Μέχρι το πέρας της «Επιχείρησης Ιράν» η Τουρκία θα έχει εξασφαλίσει χρόνο και «υποσχέσεις» ώστε να μην δημιουργήσει εμπόδια – όπως συνέβη στον Β’ Πόλεμο του Κόλπου – με ανταλλάγματα την κατάπαυση του πολέμου ανατολικά. Εκτίμηση του γράφοντος είναι ότι μόλις ολοκληρωθεί η απενεργοποίηση του Ιράν, τότε θα ξανατεθεί σε εφαρμογή με άξονα τους Κούρδους η «γεωπολιτική του Προκρούστη», με τη διαφορά ότι στο κρεβάτι θα έχει ξαπλώσει μετά το Ιράν, η Τουρκία.

Η δυναμική των εξελίξεων σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές προτεραιότητες των Αγγλοσαξόνων δημιουργούν νέα τετελεσμένα, τα οποία οδηγούν την Αθήνα να τηρήσει στάση «στρατηγικής αναμονής». Οι ΗΠΑ προωθούν με διαφορετική ταχύτητα τρεις άξονες: α) Προετοιμασία στρατιωτικής αντιμετώπισης των επιχειρησιακών δυνατοτήτων του Ιράν (βαλλιστικοί πύραυλοι οι οποίοι πιθανώς να φέρουν κεφαλές μαζικής καταστροφής συν το πυρηνικό πρόγραμμα), β) Προσωρινή άμβλυνση της περιφερειακής αστάθειας στο ευπαθές τρίγωνο των «ετερόκλητων ανατολικών συμμάχων» (Τουρκία, Ισραήλ, Αίγυπτος) εν όψει της πολεμικής προετοιμασίας κατά της Τεχεράνης και γ) Αξιοποίηση χρόνου και συγκυριών προκειμένου να χρησιμοποιηθούν οι κουρδικοί πληθυσμοί σε Ιράν, Τουρκία και Συρία, προς όφελος των γεωστρατηγικών σχεδιασμών, αναβάλλοντας – προς το παρόν – την άσκηση αποσχιστικών πιέσεων προς την Τουρκία προς όφελος μιας «εναρμονισμένης» στρατηγικής έναντι της Τεχεράνης.

Το δόγμα των ΗΠΑ στην ενέργεια όχι μόνο δεν ευνοεί αλλά αντίθετα αποτρέπει την εμπλοκή στην αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, τα οποία βρίσκονται μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ, από κάθε παράγοντα ρωσικό, αραβικό ή μουσουλμανικό (βλ. τουρκικό). Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η συμφωνία μεταξύ Gazprom και ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία έτυχε της έγκρισης της Ουάσιγκτον καθώς αποτέλεσε τμήμα μιας ευρύτερης συμφωνίας, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την ρωσική διαμεσολάβηση προς τους «γείτονες» του εβραϊκού κράτους. Σε κάθε περίπτωση οι Αγγλοσάξονες αναμένουν την μεταφορά φυσικού αερίου προς την Ευρώπη και την έναρξη υλοποίησης του γεωπολιτικού άξονα Πολωνίας-Ελλάδας, προκαλώντας εκνευρισμό και αντιδράσεις σε Μόσχα και Βερολίνο.


Η κυπριακή κρίση οδηγεί στην αποκάλυψη και επιβεβαίωση μιας από ετών διαπιστωμένης άτυπης γεωπολιτικής συμμαχίας συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας, Ρωσίας αλλά και Τουρκίας, η οποία στοχεύει ευθέως στη μη αξιοποίηση (ή καθυστέρηση) του ενεργειακού διαδρόμου της Ανατολικής Μεσογείου, απόρροια της συνεργασίας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Ωστόσο, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τη στρατηγική διάσταση στην «κυπριακή εξίσωση», καθώς οι επιθετικές κινήσεις της γερμανικής πλευράς σκοπεύουν στην αποσταθεροποίηση της μεγαλονήσου, κάτι που επίσης προσπάθησαν ανεπιτυχώς (μέχρι σήμερα) να πράξουν και ενάντια στη χώρα μας.

Με απλά λόγια για κάθε κυβικό μέτρο φυσικού αερίου ή βαρελιού πετρελαίου που θα εξορυχτεί από τη λεκάνη μεταξύ Ελλάδος και Ισραήλ με προορισμό την ενεργειακή τροφοδοσία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας/οικονομίας, θα αφαιρεθεί από τα ρωσικά έσοδα (βλ. σχετικό άρθρο του γράφοντος «Σύγκρουση Ελλάδας-Ρωσίας λόγω ΑΟΖ;»). Σταδιακά και όσο θα αυξάνεται η απεξάρτηση από τις ρωσικές πηγές ενώ αντίστοιχα θα εξαρτάται περισσότερο από τις ελλαδο-κυπριακο-ισραηλινές, το Κρεμλίνο θα βρεθεί ενώπιον μιας νέας – μη επιθυμητής – γεωστρατηγικής πραγματικότητας. Δεν είναι μόνον η απώλεια εσόδων αλλά και η μεσομακροπρόθεσμη μείωση της επιρροής στα πρώην δορυφορικά κράτη της ΕΣΣΔ αλλά και στις ανεξάρτητες πλέον πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής και ειδικά την Ουκρανία.

Το Βερολίνο αποτελεί στρατηγικό εταίρο της Μόσχας στον τομέα της ενέργειας και μαζί εκπονούν σχεδιασμούς στη βάση των κοινών γεωπολιτικών συμφερόντων. Η γεωγραφική ενότητα που περικλείει τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, συν τις βαλτικές δημοκρατίες και προσδιορίζεται μεταξύ της Βαλτικής Θάλασσας και του Αιγαίου Πελάγους, συνιστά το μήλον της έριδος μεταξύ των Αγγλοσαξόνων (παραδοσιακών ναυτικών δυνάμεων) και του ηπειρωτικού διπόλου Γερμανίας-Ρωσίας. Μόνο που αυτήν τη φορά δεν υφίσταται ένα εμφανές Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (σ.σ. Σύμφωνο μη επίθεσης και διαμοίρασης σφαιρών επιρροής μεταξύ Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και ΕΣΣΔ).

Υπό αυτό το πρίσμα κάθε πράξη που πυροδοτεί την αστάθεια στο ασθενές τμήμα της αλυσίδας Αθηνών-Τελ Αβίβ δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτο – αν όχι επιθυμητό – από τους δύο δρώντες, καθώς θέτει σε κίνδυνο ή πρακτικά λειτουργεί ανασταλτικά, κατά του υλοποιούμενου νέου άξονα ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό που συνέβη στην Κύπρο συνιστά προσχεδιασμένη γερμανο-ρωσική άσκηση με πολύ συγκεκριμένη (όπως προαναφέραμε) στόχευση. Σε περίπτωση που οι οικονομικές πιέσεις δεν ευοδωθούν, τότε θα κληθεί ο τρίτος θιγόμενος εταίρος – η νέο-οθωμανική Τουρκία – να αντιδράσει δυναμικότερα χρησιμοποιώντας τις Ένοπλες Δυνάμεις της ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Η γνωστοποίηση του γεγονότος της τηλεφωνικής επαφής μεταξύ Τούρκου και ισραηλινού πρωθυπουργού με αμερικανική παρέμβαση, δεν μεταβάλλει την στρατηγική του Ισραήλ, όπως ούτε και της Τουρκίας. Ο νέο-οθωμανισμός αποτελεί εκπεφρασμένη και πολλαπλώς αναλυθείσα απειλή έναντι του εβραϊκού κράτους και ουδείς σώφρων στο Τελ Αβίβ (σ.σ. όπου η πλειοψηφία των εκάστοτε κυβερνώντων προέρχονται από το στράτευμα) επιθυμεί την ενίσχυση της Άγκυρας μέσω της παράδοσης κοιτασμάτων ή συμμετοχής στην εκμετάλλευσή τους.

Όμως όταν το ζητούμενο είναι η αντιμετώπιση του Ιράν, οι Ισραηλινοί – που ενισχύουν επί σειρά ετών φανερά και με σχέδιο τους Κούρδους Πεσμεργκά στο Ιράκ – είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν για το φυσικό αέριο περισσότερο μέσω ενός αγωγού που θα μεταφέρει δια του τουρκικού εδάφους τα προϊόντα εξόρυξης του κοιτάσματος στο οποίο μετέχει η Gazprom, παρά να ικανοποιήσουν άλλες τουρκικές ορέξεις. Μια τέτοια εξέλιξη θα έβρισκε απόλυτα σύμφωνες τις άλλες δύο ενδιαφερόμενες δυνάμεις (Ρωσία και Γερμανία).

Οι Κούρδοι που ανέμεναν μεγαλύτερη ενεργητικότητα στον τομέα της πίεσης της Τουρκίας μετά από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ομπάμα και τον διορισμό του νέου υπουργού των Εξωτερικών Τ. Κέρι, θα πρέπει να περιμένουν. Έχοντας επιτύχει σοβαρές νίκες τόσο εντός της Τουρκίας όσο και στην Συρία, έχουν αποκτήσει αυτοπεποίθηση για την πορεία των δικαιωμάτων τους και ελπίζουν στην αλλαγή των συνόρων της περιοχής, εμπιστευόμενοι τους Αγγλοσαξονικούς και εβραϊκούς σχεδιασμούς.

Το αναδυόμενο Κουρδιστάν θα αποτελέσει την ασπίδα του Ισραήλ και τον στρατηγικό αντίπαλο της νέο-οθωμανικής Τουρκίας, γεγονός που οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ως δυνητική εξέλιξη και επιχειρούν να αναχαιτίσουν με την πρόταση «ειρήνης και διπλωματικής επίλυσης» που προωθούν. Ωστόσο, για ευνόητους λόγους και με την προοπτική δραματικών εξελίξεων στο Ιράν, μπορούν να περιμένουν αξιοποιώντας την τουρκική πρόταση, την οποία μάλλον θα χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους μεσοπρόθεσμα, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Συμπερασματικά η Αθήνα κρατώντας στάση στρατηγικής αναμονής περιμένει:

Α) Τους Αγγλοσάξονες να συνεχίζουν να ευνοούν την ανάπτυξη του ενεργειακού διαδρόμου μέσω Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, καλύπτοντας τον χρόνο που απαιτείται για την ολοκλήρωσή του «εκκαθαρίζοντας» γεωστρατηγικά αγκάθια (βλ. Συρία και Ιράν). Ας μην λησμονούμε πως η νότια πλευρά του συγκεκριμένου διαδρόμου (Λιβύη-Αίγυπτος) τελεί ήδη υπό εκκαθάριση…

Β) Τους Αγγλοσάξονες να υποστηρίζουν τις ελληνικές θέσεις με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, καθώς η Αθήνα έχει ήδη προχωρήσει σε ρηματική διακήρυξη στον ΟΗΕ και υπό τις παρούσες συνθήκες και ανάγκες (Ιράν) φαίνεται αντιληπτό γιατί η Ουάσιγκτον συνιστούσε «υπομονή» στο ζήτημα της ανακήρυξης ΑΟΖ, με παράλληλη επιτάχυνση των διαδικασιών νοτίως της Κρήτης και στην πλευρά του Ιονίου.

Γ) Την Τουρκία να επανέρχεται στη διαπραγμάτευση με ΗΠΑ και Ισραήλ – αξιοποιώντας την υποστήριξη Γερμανίας και Ρωσίας – απαιτώντας περισσότερα και επιδιώκοντας να «ελέγξει» ακόμη και μέρος του μηχανισμού σχεδίασης και υλοποίησης της επίθεσης κατά του Ιράν.

Δ) Την ακόμη μεγαλύτερη εμπλοκή του γεωπολιτικού ζεύγους Ρωσίας-Γερμανίας στην περιοχή με στόχο τη διατήρηση της οικονομικής και ιδιαίτερα την επιτάχυνση της πολιτικής αποσταθεροποίησης Ελλάδας και Κύπρου. Σημειώνεται ότι η σχεδίαση και εκτέλεση «οικονομικών κτυπημάτων» κατά των δύο χωρών, δημιουργεί εκ των πραγμάτων σοβαρά προβλήματα σε όποιο σχέδιο επίθεσης κατά του Ιράν, καθώς το Ισραήλ που θα υποστεί άμεσα αντίποινα, πρέπει και χρειάζεται να έχει ανοικτό τον ζωτικής σημασίας αεροναυτικό διάδρομο Κύπρου-Κρήτης.

Ε) Το Ισραήλ να ομαλοποιεί σταδιακά τις σχέσεις με την Τουρκία χωρίς αυτές ωστόσο να επανέρχονται στα παλαιά δεδομένα και κυρίως να μην συνεχίζει την στρατιωτική συνεργασία, παρά σε πολύ χαμηλό και άκρως απαραίτητο επίπεδο.

ΣΤ) Τέλος δεν θα αποκλείαμε μια «θεαματική» ενέργεια από πλευράς Ρωσίας-Γερμανίας-Τουρκίας στην περιοχή μας, λαμβάνοντας υπόψη ότι το διακύβευμα απώλειας του Ιράν είναι συγκρίσιμο με εκείνο που συνιστά η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου από Αθήνα-Λευκωσία και Τελ Αβίβ.

Ζ) Επαναλαμβάνοντας τα όσα είπε πριν πεθάνει ο Μ. Α. Μπιράντ, η περιοχή έχει ήδη εισέλθει σε μια πολύ κρίσιμη δεκαετία κατά την οποία αναμένεται τουλάχιστον μια τοπική αναμέτρηση που θα μετατραπεί εκ των πραγμάτων σε περιφερειακή…




http://www.defence-point.gr/news/?p=71973
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Τακτική συμμαχία Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας: Στρατηγική αναμονή εμείς

2
"Δουλειά λοιπόν για την Εθνική Ισχύ"

Σχόλιο του Κλεάνθη

Λογικά, η αμερικανική πίεση στο Ισραήλ να κάνει πίσω προκειμένου να επανασυνδέσει τις σχέσεις του με την Τουρκία, υπήρχε στην ατζέντα του Ομπάμα από την αρχή της επίσκεψής του εκεί. Τέτοια μεγάλα θέματα δεν αποφασίζονται και υλοποιούνται εντός διημέρου, δεν υπήρχε λόγος βιασύνης και η επόμενη εβδομάδα μια χαρά θα ήταν. Ούτε και οι ισραηλινοί είχαν ιδιαίτερο λόγο να βιαστούν εντός διημέρου να ζητήσουν –ταπεινά;- συγγνώμη ενώ ηρνούντο 3 χρόνια κάτι τέτοιο. Τέτοια θέματα, πολύ πριν υλοποιηθούν, προετοιμάζονται με προσοχή από όλες τις πλευρές ώστε όλοι να θεωρηθούν κερδισμένοι.

Φαίνεται ότι τώρα ωρίμασαν οι συνθήκες να γίνει αυτό που ήθελαν οι Ισραηλινοί (επεναπροσέγγιση) με τον τρόπο όμως που ήθελαν οι Τούρκοι (ισραηλινή συγνώμη λόγω και έργω). Ο συνδυασμός αυτός προφανώς δεν ήταν καθόλου εύκολος και λογικά πήρε χρόνο.

Οι αιτίες για αυτή την επανασύνδεση είναι μάλλον η τουρκική ισχύς και η διάθεσή τους να την χρησιμοποιήσουν, ισχύ που λόγω Αραβικής Άνοιξης, Συρίας και κυρίως Ιράν, ουδείς εχέφρων παίκτης στην περιοχή θέλει να αγνοήσει. Επιπλέον οι Ισραηλινοί χαρίζουν κάτι σε ΗΠΑ και Τουρκία για να χτίσουν μέτωπο έναντι του Ιραν που τους καίει.

Γενικότερα τώρα: Η Ισραηλινή -έμπρακτη μάλιστα- συγγνώμη αποτελεί μια εντυπωσιακή διπλωματική νίκη για τους Τούρκους, αναρωτιέμαι σε πόσες χώρες έχουν ΄΄υποκλιθεί΄΄ έτσι οι ισραηλινοί. Η επακόλουθη αύξηση της τουρκικής αυτοπεποίθησης θα αυξήσει την πίεση σε εμάς.

Από την άλλη πλευρά η νέα τουρκοισραηλινή ΄΄συμμαχία΄΄ δεν θα ξαναγυρίσει το ρολόι του χρόνου. Η Τουρκία είναι διαφορετική και η Μέση Ανατολή της αραβικής άνοιξης το ίδιο. Η νέα Τουρκία του Ερτογάν ανταγωνίζεται το Ισραήλ στην Μέση Ανατολή, είναι συμμαχία μεταξύ λύκων που θα κρατήσουν πολλά μυστικά μεταξύ τους .

Όσο για την Ελλάδα ήμαστε ακόμα στο δημοτικό. Ακόμα να συνειδητοποιήσουμε ότι στο Διεθνές Σύστημα δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί αλλά μόνο συμφέροντα. Δεν είμαστε μόνο εμείς μόνοι μας, όλοι είναι μόνοι τους. Δεν είναι Γιουροβίζιον εδώ. Τις ΄΄φιλίες΄΄ δεν τις φέρνει η ιστορία, αλλά η Γεωγραφία, οι συσχετισμοί ισχύος και τα συμφέροντα. Υστερούμε έναντι της Τουρκίας και στα τρία. Δουλειά λοιπόν για την Εθνική Ισχύ.

Υ.Γ. Τώρα με την ευκαιρία της 25 Μαρτίου, καλό είναι να λέμε στα παιδιά μας ότι απαραίτητα είναι τα ΄΄ελευθερία ή θάνατος΄΄ αλλά δεν φτάνει το φρόνημα. Κουράστηκα σήμερα να ακούω μόνο για γενναιότητα και θυσία. Για τους Αγώνες και τα ΟΧΙ, χρειάζεται, απαιτείται, η κοπιαστική προετοιμασία και η συνακόλουθη ισχύς. (για το ΄21, Φιλική Εταιρία, εμπειρία κλεφταρματολών, Κολοκοτρώνηδες, ναυτικά νησιά κλπ ). Άς σταματήσουμε την συνεχή αναφορά μόνο στο συναίσθημα, έχουμε άφθονο, η λογική της ισχύος (και τι αυτή απαιτεί) μας λείπει.



http://www.enkripto.com/2013/03/blog-post_8083.html
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…

Re: Τακτική συμμαχία Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας: Στρατηγική αναμονή εμείς

3
Το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην Ανατολική Μεσόγειο


Κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι ο γρήγορος ενθουσιασμός αλλά και η εξίσου γρήγορη απογοήτευση. Σ’ αυτήν κατηγορία δεν διστάζω να τοποθετήσω και τον εαυτό μου. Μετά την κατάληξη στο ζήτημα της Κύπρου, όλοι θέλουν να τα βάψουν μαύρα. Αφορμή οι «αλλαγές» στην Ανατολική Μεσόγειο.
Θα το ξαναγράψω κι ας γίνω κουραστικός:Η πολιτική είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο και βασίζεται μόνο σε συμφέροντα. Είτε αρπάζει ένα κράτος την όποια ευκαιρία είτε παρακολουθεί αμέτοχο. Κανείς δεν τα «βρίσκει» ή τα «χάνει» με κανέναν, παρά μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένες εντολές ή αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.

Η τελευταία κρίση στην Κύπρο εμπλέκει την Βρετανία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Ρωσία, την Γερμανία, την Γαλλία και την Ελλάδα. Πριν ήταν διαφορετικά τα πράγματα; Οι ίδιες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στην περιοχή; Απλά τώρα «τα βρήκαν» Άγκυρα και Τελ Αβίβ και μερικοί τρομάζουν, λες και δεν το περίμεναν. Δεν συμφέρει το ΝΑΤΟ να έχει πολλές εστίες κρίσης, τώρα που ο νέος «ψυχρός» πόλεμος με την Ρωσία «φουντώνει». Ότι μπορεί να λυθεί, λύνεται με γοργές μάλιστα διαδικασίες. Εξάλλου εκκρεμεί ακόμα το Παλαιστινιακό! Βέβαια μετά την… «συγγνώμη» κυκλοφορεί το σενάριο, τα κοιτάσματα Ισραήλ (και Κύπρου;) να διοχετεύονται μέσω Τουρκίας στην παγκόσμια αγορά.
Ελλάδα και Κύπρος δεν «πληρώνουν» κάποια αλλαγή συγκυριών ούτε την εκ νέου ανάμειξη της Τουρκίας (μερικοί κάνουν λες και η γείτονα είχε εγκαταλείψει την περιοχή). Πληρώνουν την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού παρά την παρακαταθήκη που άφησε η παραδειγματική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου.Πληρώνουν την ανικανότητα ανάγνωσης των όποιων «μεγάλων» σχεδίων, προκειμένου μαζί να κινηθούν ανάλογα. Πληρώνουν την επανάπαυση σε μελλοντικά κέρδη από κοιτάσματα, δίχως να κοιτούν το παρόν. Ειδικά η Ελλάδα ουδέποτε προώθησε γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία με χαμηλή φορολογία και ενίσχυση των εξαγωγών. Ακόμα περιμένουμε την ανάπτυξη.
Τώρα: Όπως είχα γράψει, όλοι ετοιμάζονται για το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Εκεί οφείλεται η έντονη κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος αποτελεί την
πρώτη σοβαρή νέο-ψυχροπολεμική κόντρα Δύσης-Ρωσίας. Μόνο αίνιγμα αποτελεί η στάση του Βερολίνου, το οποίο προσπαθεί -μέχρι στιγμής ανεπιτυχώς- να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, με το βλέμμα στραμμένο στις δικές του επιδιώξεις. Αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Ενδεχόμενα γι’ αυτό τον λόγο η βιασύνη σε σχέση με τα κοιτάσματα Ελλάδας και Κύπρου. Ο σκοπός είναι να υπάρχει και από αλλού φυσικό αέριο σε περίπτωση σύγκρουσης και άρα ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας στον οικονομικό τομέα.
Συνεπώς, όσο κι αν το επιθυμούν οι «φίλοι» μας οι Δυτικοί, δεν μπορούν να «διαλύσουν» Ελλάδα και Κύπρο -τουλάχιστον στην παρούσα φάση-, επειδή πέραν των κοιτασμάτων, οι δυο χώρες αποτελούν τον μόνο προβλέψιμο παράγοντα στην «καυτή» Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό, αλλά μας κρατάει ακόμα ζωντανούς.
Η Τουρκία τέλος δεν απέκτησε ξαφνικά το πάνω χέρι και φοβερίζει την Κύπρο. Απλά την βάζει πάλι μπροστά το ΝΑΤΟ, διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την μετατροπή του παρόντος «ψυχρού» πολέμου σε «θερμό». Δεν εγκαταστάθηκαν τυχαία στην Τουρκία οι δυτικοί Patriot. Ήδη, πέραν της αβεβαιότητας σε Κύπρο και Συρία, οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ καταστρώνουν σχέδια για το Ιράν. Και οι τρεις περιοχές σχετίζονται με ρωσικά συμφέροντα. Ας δεχτούμε την επιφανειακή ανάλυση ότι το Κρεμλίνο παραιτείται από την Κύπρο για να μην χαλάσει την σχέση του με τις Βρυξέλλες. Με την Συρία και το Ιράν τι θα γίνει;Να θυμίσω πως σε περίπτωση που Συρία και Ιράν «πέσουν» στον έλεγχο των δυτικών συμφερόντων, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δυσχερή για την Ρωσία, διότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα είναι πολύ κοντά στα σύνορα της.
Πέραν τούτου οι Ρώσοι διατηρούν στην Συρία την μοναδική ναυτική βάση τους στην Μεσόγειο. Επομένως ο ρωσικός στρατός για να προλάβει καταστάσεις, θα κινηθεί προς τα κάτω οδικώς, χρησιμοποιώντας την γνωστή τακτική του human wave ή human sea attack (επίθεση ανθρώπινου κύματος). Αυτό γιατί το ρωσικό Ναυτικό δεν μπορεί να κοντράρει τις δυνατότητες του Αμερικανικού, το οποίο έχει καταστεί εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο στον κόσμο, μιας και οι Η.Π.Α. δεν έχουν απευθείας χερσαία πρόσβαση στην Ευρασία σε αντίθεση με την Ρωσία που πάντα πολεμούσε από και προς τα σύνορα της. Γεωγραφικά η Τουρκία είναι η πρώτη φιλοδυτική χώρα που φράζει τον δρόμο της Ρωσίας προς την Μέση Ανατολή. Στην Άγκυρα ελπίζουν πως οι σύμμαχοι δεν θα την αφήσουν αβοήθητη έναντι πιθανής ρωσικής εισβολής. Επομένως «δέχθηκαν την συγνώμη του Ισραήλ» αμέσως μετά την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
ΠΥΓΜΗ.gr
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]

Re: Τακτική συμμαχία Ρωσίας, Τουρκίας και Γερμανίας: Στρατηγική αναμονή εμείς

4
ΑΝΑΛΥΣΗ: Στρατηγική αποτροπής της περιθωριοποίησης, όχι αμηχανία

Η ελλαδική κυβέρνηση εξακολουθεί να επιλέγει την προσφιλή μέθοδο των «χαμηλών τόνων» σε μια συγκυρία όπου όλοι οι γεωπολιτικού δρώντες στην περιοχή έχουν «ξεσπαθώσει» και προβαίνουν σε τακτικούς ελιγμούς και στρατηγικές κινήσεις στη «σκακιέρα» της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, με στόχο να πλασαριστούν για το επόμενο «μεγάλο παιχνίδι», αυτό της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων, που απειλεί πλέον τον Ελληνισμό να εξελιχθεί σε εφιάλτη, εξαιτίας της τραγικής ανεπάρκειας των πολιτικών της ηγεσιών.

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Την ίδια στιγμή, ο χώρος των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα, συμπεριφερόμενος αυτιστικά, με έναν πρωτοφανούς γελοιότητας τρόπο, έχει διχαστεί, παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου, αδυνατώντας να απορροφήσει τα διδάγματα από τις πρόσφατες εμπειρίες, με κορυφαίο το ότι η κάθε χώρα συμπεριφέρεται με γνώμονα αυτό που θεωρεί ως το εθνικό της συμφέρον και όχι με συναισθηματικούς όρους.

Τη σύγχυση στην Ελλάδα λόγω της αποδόμησης των βολικών στερεοτύπων του καθενός, έχουν δημιουργήσει εξελίξεις σε δύο μέτωπα οι οποίες κάθε άλλο παρά αναπάντεχες θα έπρεπε να θεωρηθούν:

Η πρώτη είναι η στάση της Ρωσίας στο ζήτημα της Κύπρου, όπου η Μόσχα δεν έσπευσε όπως πίστευαν πολλοί να «αγοράσει» την Κύπρο και να εκτοπίσει τους υπόλοιπους. Όπως έχουμε εξηγήσει, τέτοια προσδοκία απλώς ήταν εξ αρχής απόλυτα ουτοπική για σειρά λόγων. Η Μόσχα έχει τεράστια συμφέροντα με τη Γερμανία, μέσω της οποία τροφοδοτεί την Ευρώπη με φυσικό αέριο. Επίσης, γνωρίζει πολύ καλά ποια είναι τα όρια της παρέμβασής της στη ΝΑ Μεσόγειο και συμπεριφερόμενη σοφά φροντίζει να μην τα παραβιάζει, αφού υπάρχουν κι άλλα μέτωπα ανοιχτά που άπτονται της ασφάλειάς της, οπότε η αλληλεπίδραση με άλλους γεωπολιτικούς δρώντες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα πρέπει να διαφυλαχθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Μόσχα αδιαφορεί για την Κύπρο, η οποία διατηρεί ακέραια τη σημασία της.

Επαναλαμβάνουμε, καθότι στο πλαίσιο της γνωστής αυτιστικής συμπεριφοράς πολλών, που είτε έχουν τους λόγους τους να συμπεριφέρονται ως… γραφείο Τύπου του Κρεμλίνου είτε απλά είναι περιορισμένης αντίληψης στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, η συμμαχία με τη Γερμανία είναι μεν στρατηγικής διάστασης, η έμμεση συνεργασία όμως – υπό τη μορφή αποφυγής ευθείας εμπλοκής – στη ΝΑ Μεσόγειο, κινείται στο τακτικό επίπεδο.

Προφανώς πρόκειται για τακτική αναδίπλωση και προφανώς δεν πρόκειται να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα, όταν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών με την καθοδήγηση του Βερολίνου «απαλλοτριώνουν» με κυνισμό χρήματα που ανήκουν σε Ρώσους πολίτες, ασχέτως των σχέσεων που αυτοί διατηρούν με το Κρεμλίνο. Ακόμη κι αν η Μόσχα δεν ενδιαφερόταν για την τύχη τους και να ήθελε να τους καταστρέψει, πάλι θα ήταν αφελές να μην αξιοποιήσει τη συγκυρία και να διαμαρτυρηθεί έντονα προβαίνοντας ακόμα και σε αντίποινα, αφού με τον τρόπο αυτό εμπλουτίζει τη διπλωματική της «φαρέτρα» με επιχειρήματα – μοχλούς πίεσης.

Κατά συνέπεια, η Μόσχα δεν αποχώρησε ηττημένη από τη ΝΑ Μεσόγειο και όσα διαπιστώσαμε στο ζήτημα της Κύπρου αποτέλεσε έναν τακτικό ελιγμό. Απώτερος στόχος είναι να εξασφαλίσει το δικό της μερίδιο όταν θα έρθει η ώρα για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων που θα τροφοδοτήσουν την Ευρώπη για αρκετές δεκαετίες τουλάχιστον, καθώς η ενεργοποίηση αυτών των κοιτασμάτων θα συνεπάγεται αντίστοιχο ποσοστό απωλειών για τη ρωσική οικονομία που σχεδόν μονοπωλεί μέχρι στιγμής την ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης.

Η δεύτερη εξέλιξη είναι το περιβόητο τηλέφωνο Νετανιάχου-Ερντογάν, με παρέμβαση Ομπάμα, το οποίο φαινομενικά οδηγεί σε εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας, οπότε θα επηρεαστεί εκ των πραγμάτων και η ενεργειακή εξίσωση στη ΝΑ Μεσόγειο.

Το «defence-point.gr» έχει κατ’ επανάληψη προειδοποιήσει ότι τα δεδομένα στη Μέση Ανατολή επιβάλλουν μεγάλο κόστος στο εβραϊκό κράτος όταν οι σχέσεις με την Τουρκία δεν είναι τουλάχιστον ελεγχόμενες. Προφανώς, αυτές τις σχέσεις αλλιώς τις βλέπει το Τελ-Αβίβ και αλλιώς η Ουάσιγκτον, άρα διαφορές υπάρχουν και στο πως αντιμετωπίζουν την κατάσταση με τους υδρογονάνθρακες στην περιοχή. Δεν είναι μυστικό ότι τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις αυτές δοκιμάστηκαν έντονα. Παρά τις όποιες διαφορές όμως και οι δυο πλευρές γνωρίζουν ότι θα πορευτούν μαζί.

Και η κατάσταση στην Ελλάδα μας…

Ας δούμε όμως ποια είναι η διάθεση που επικρατεί στην Ελλάδα απέναντι σε αυτές τις δυο εξαιρετικής σημασίας εξελίξεις.

Όσον αφορά στη Ρωσία, για μια ακόμη φορά οι πάντες διχάστηκαν, ξεχνώντας – άραγε το είχαν συνειδητοποιήσει ποτέ; – ότι κανείς δεν χαράσσει την πολιτική του με βάση τα ελληνικά συμφέροντα αλλά με τα δικά του. Η προστασία των ελληνικών συμφερόντων είναι δουλειά των ηγεσιών στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίες κινούνται όμως «στο περίπου» χωρίς να έχουν ξεκάθαρη εικόνα της σημασίας των εξελίξεων και του τι πρέπει να γίνει.

Από τη μία έχουμε τους φωνασκούντες, ότι η Ρωσία εγκατέλειψε και «πρόδωσε» την Κύπρο και από την άλλη τους «απολογητές» που αναζητούν κάποια άλλη τακτική ενέργεια της Μόσχας εναντίον του Βερολίνου για να πανηγυρίσουν, σε ένα αφόρητης ελαφρότητας επικοινωνιακό παιχνίδι επιρροής που κάνει τις πρεσβείες στην Αθήνα να γελάνε με το επίπεδο.

Όσον αφορά τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, έχουμε αυτούς που λένε «σας τα λέγαμε εμείς ο Εβραίος δεν είναι φίλος και μας πούλησε στην πρώτη ευκαιρία» και βρήκαν την ευκαιρία να επιτεθούν στη στρατηγική συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, η απόρριψη της οποίας, εάν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, αποτελούσε ανέκαθεν προϊόν ενός υφέρποντος «ιδεολογικού αντισημιτισμού» εξαιτίας της παραδοσιακής προσκόλλησης της Ελλάδας στον αραβικό παράγοντα.

Προφανώς και στις δύο περιπτώσεις φροντίζουμε να αναδείξουμε το έλλειμμα «κουλτούρας» στα θέματα των διεθνών σχέσεων με τις απίστευτης ελαφρότητας «αναλύσεις» που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας.

Πάμε στη Ρωσία πρώτα. Η χώρα του Βλαντιμίρ Πούτιν ΔΕΝ σκοπεύει να εγκαταλείψει την περιοχή και έχει ήδη σημειώσει μια μεγάλη νίκη κατορθώνοντας να παρεμβληθεί στο «αγγλοσαξονικό μπλοκ» με την υπογραφή συμφωνίας για την εμπορία σημαντικού μέρους των κοιτασμάτων του Ισραήλ.

Ας αναλογιστούμε ότι εάν οι Ρώσοι ήταν φορείς των δικών μας αρνητικών στερεοτυπικών πεποιθήσεων και ήταν προσκολλημένοι στις δεδομένες σχέσεις τους με τους Άραβες, δεν θα είχαν ποτέ καταφέρει να υπογράψουν τέτοια συμφωνία. Άρα, η Μόσχα αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για την Αθήνα και μόνο από αυτό.

Η υπογραφή της συμφωνίας δεν ενθουσίασε την Ουάσιγκτον, αυτό θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Το Ισραήλ όμως δεν ασχολήθηκε και πολύ με το τι θεωρούν οι ΗΠΑ ως συμφέρον τους (τι προτιμούν) και προχώρησε, δημιουργώντας ένα ωραιότατο τετελεσμένο προς το οποίο οι Αμερικανοί θα υποχρεωθούν να προσαρμοστούν. Άρα κι εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό παράδειγμα – μάθημα που η Αθήνα φαίνεται πως αρνείται να διδαχθεί.

Στο ζήτημα των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας τώρα. Έχουμε εδώ και πολύ καιρό γράψει ότι για το προβλέψιμο μέλλον οι σχέσεις αυτές, ασχέτως της εξομάλυνσης την οποία θεωρούσαμε νομοτελειακή έχοντας γράψει σχετικά σε πλήθος δημοσιευμάτων, δεν θα γίνουν ξανά ότι ήταν στο παρελθόν. Όσοι έχουν καλή γνώση του παρασκηνίου, γνωρίζουν ότι ακόμα και την περίοδο κορύφωσης των διμερών σχέσεων Τούρκων και Ισραηλινών, στο Τελ Αβίβ υπήρχαν πλήθος αξιωματούχων και υπηρεσιών που προειδοποιούσαν για τους κινδύνους και η χώρα διέθετε «Σχέδιο Β’», το οποίο συγκέντρωσε την προσοχή της ηγεσίας όταν στην εξουσία βρέθηκαν οι ισλαμιστές του AKP.

Δεν έχει νόημα να εμβαθύνουμε περισσότερο. Θα περάσουμε στο τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα. Δυστυχώς, η χώρα μας έχει μάθει μόνο να μεμψιμοιρεί και όχι να κινητοποιείται. Αντί λοιπόν να «κλαίμε τη μοίρα μας», οφείλουμε ως κράτος να ανασυνταχθούμε ταχύτατα και να ξεκινήσει ο όποιος πρωθυπουργός σειρά επαφών, αλλά και τον ορισμό μιας μικρής και ευέλικτης ομάδας ειδικών (διπλωμάτες, καθηγητές ενδεχομένως, πολιτικοί κ.λπ.) που θα αναλάβει να εμπλακεί σε στρατηγικές διαβουλεύσεις με όλους τους εμπλεκόμενους, στο πλαίσιο της αναζήτησης των ενεργειών αυτών που θα αποτρέψουν την περιθωριοποίηση της Ελλάδας από τον γεωπολιτικό της χώρο.

Θα κληθούν να βρουν τους τρόπους που θα δέσουν τα ελληνικά συμφέροντα με τα αμερικανικά, τα ρωσικά και τα ισραηλινά, αντί να χαριεντίζονται στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, αφού πλέον και οι εντελώς αφελείς έχουν κατανοήσει ποιες είναι οι τουρκικές προτεραιότητες και ποιοι οι στόχοι. Και να είναι βέβαιοι ότι όλοι είναι διατεθειμένοι να ακούσουν με ενδιαφέρον όταν αυτός που τους προσεγγίζει λαμβάνει υπόψη τα δικά τους συμφέροντα και έχει να προτείνει λύση αμοιβαία επωφελή, ακριβώς δηλαδή αυτό που κάνει συστηματικά η Τουρκία κι εμείς προτιμούμε να ακούμε όσα ταιριάζουν στα στερεότυπά μας.

Η Ελλάδα μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός της εάν κινηθεί ενεργά, τη ρωσική επιθυμία για συμμετοχή στην περιοχή και επιβολής αυτής της παρουσίας στις ΗΠΑ, στη δεδομένη καχυποψία των Ισραηλινών απέναντι στους Τούρκους, την πίεση που ασκείται στους Γερμανούς να εμφανιστούν ότι δεν αδιαφορούν ως ηγέτες της ΕΕ για την ευρωπαϊκή περιφέρεια (τον νότο), την αμερικανική επιθυμία για τον απόλυτο έλεγχο του παιγνίου και ασφαλώς τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που φοβούνται εύλογα ότι η καταιγίδα πλησιάζει…

Αυτό που δεν μπορεί να φέρει αποτελέσματα, είναι η σημερινή μας τακτική, το να μην φαινόμαστε και να μην ακουγόμαστε πουθενά, μην τυχόν και ενοχληθεί ο κάθε Ερντογάν, τον οποίο έχουμε αφήσει ανεξέλεγκτο να βυσσοδομεί εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, περνώντας λόγω της αδράνειας και της φοβίας μας την εικόνα ότι αυτός είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην περιοχή, οπότε εκ των πραγμάτων όλοι φροντίζουν να συζητούν μαζί του. Και φυσικά, για να πετύχει όσα επιδιώκει, προσφέρει απλόχερα ανταλλάγματα προς κάθε κατεύθυνση… Κι εμείς καθόμαστε και τον κοιτάμε παραμυθιαζόμενοι ότι θα βρούμε «λύση» με τον Νταβούτογλου η οποία δεν θα υπονομεύει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα…



http://www.defence-point.gr/news/?p=72171
ΙΔΙΑ ΦΥΛΛΑΤΤΕ-ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ-ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ\n\n-Δάσκαλε γιατί με διδάσκεις πολεμικές τέχνες και παράλληλα μου μιλάς για ειρήνη; \n-Γιατί καλύτερα να είσαι μαχητής σε κήπο παρά κηπουρός σε μάχη…
Απάντηση

Επιστροφή στο “Παγκοσμιοποίηση και γεωπολιτική”

cron