« (...) αν γνωρίζουμε ότι κάποιο πραγματικό ον υπάρχει, και ότι το μη ον δε θα μπορούσε να παραγάγει κανένα ον, είναι με μαθηματική εμφάνεια σαφές ότι κάτι έχει υπάρξει για όλη την αιωνιότητα, αφού αυτό που δεν είναι για όλη την αιωνιότητα, έχει μια αρχή, και ότι αυτό που έχει μια αρχή πρέπει να έχει δημιουργηθεί από κάτι άλλο».

J. LOCKE







Σύμφωνα με μία γνωστή άποψη, η άγνοια του ανθρώπου για τα πράγματα και τις σχέσεις τους, σε συνδυασμό με την έλλειψη της δυνατότητάς του να κυριαρχήσει ο ίδιος σαν Θεός μέσα σ’ ένα περιβάλλον, το οποίο εναντιώνεται συχνά στους σκοπούς του και του δημιουργεί ανασφάλεια, φόβο και απόγνωση, αυτές οι ελλείψεις του γεννούν τη διάθεση να θεοποιήσει ορισμένα φυσικά φαινόμενα και τις αόρατες αιτίες τους. Έτσι παρασυρμένος, αρχίζει να διαμορφώνει μία έννοια για την ύπαρξη του Θεού και να δίνει κενές εξηγήσεις, ελκυστικές και αβάσιμες θεωρίες, συνήθως με σκοπό κάποια εκμετάλλευση.

Πραγματικά, στην εμπειρία μας θα διαπιστώσουμε ότι αυτοί είναι οι πιο συνηθισμένοι λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρξή του, επηρεάζονται από τις θρησκείες και εκμεταλλεύονται τη σπουδαιότητα τέτοιων ζητημάτων. Ειδικά όταν κάποιος αγνοεί τι είναι ο λόγος, ότι υπάρχουν ορισμένοι κανόνες για να διαβεβαιώνουμε, όταν αγνοεί την υλική αλληλεξάρτηση των πραγμάτων, όπως περιγράφεται από τις φυσικές επιστήμες και φορτίζεται με διαθέσεις εξαιτίας της άγνοιάς του για βασικά κοσμολογικά ζητήματα, τότε είναι πολύ εύκολο να πιστέψει, παρά ν’ αναζητήσει ή ν’ αμφισβητήσει.

Όμως, θα ήταν ανεπίτρεπτο να παρασυρθούμε από τη γνώση μας για τις αιτίες, που μπορούν να μας οδηγήσουν να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Θεού ή να διαμορφώσουμε μία άποψη γι’ αυτόν και έτσι να την αρνηθούμε. Είναι δυνατό να μας πείθουν λόγοι σκοτεινοί, ανεπαρκείς έως και αντίθετοι, αλλά εκείνος να υπάρχει πραγματικά και με την ονομασία του να εννοούμε ακόμα ό,τι μας αρέσει, όσο δεν έχουμε γνωρίσει αρκετά την κοινή πραγματικότητα και τις κοσμολογικές απαντήσεις. Επομένως, εάν είναι εύκολη η αμφισβήτηση και η ανατροπή των απόψεων που υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός παρεννοημένου Θεού, είναι το ίδιο εύκολο να γίνει και για τις απόψεις εκείνες, οι οποίες αρνούνται γενικά την ύπαρξή του.



Το Σύμπαν δεν είναι απλώς ένα ποσοτικό σύνολο πραγμάτων συνθεμένων από μερικές ουσίες, οι οποίες αλληλοσυνδέονται μόνο έμμεσα, εξωτερικά και εκ των υστέρων, χωρίς να υπάρχει συνοχή και μία κοινή αιτία. Ένα τέτοιο Σύμπαν, το οποίο δε θα ήταν με ενιαία ποιότητα και συνολική-άμεση αιτία θα ήταν αυθύπαρκτο, ωστόσο όχι αυτοτελές με όλη την έννοια του όρου, γιατί όλα θα ήταν δημιουργημένα μόνο από έξω τους. Δε θα υπήρχε σαν ένα μόνο πράγμα, για να μπορούμε να πούμε πως υπάρχει από μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από κανένα άλλο. Τίποτε άλλο δεν μπορεί να είναι αυτοτελές, εκτός από τη Συμπαντική Ποιότητα με την έννοια του τελειωμένου Χρόνου και από αυτόν εδώ το συλλογισμό συμπεραίνουμε την ύπαρξη του Θεού, χωρίς να το έχουμε καταλάβει!

Η έννοια είναι κοινό ή σταθερό γνώρισμα πολλών διαφορετικών αντιλήψεων. Η Συμπαντική Ποιότητα είναι η κοινή Ουσία-Χρόνος, με την οποία υπάρχουν και γίνονται σαν εξωτερικά όλα τα λεγόμενα πράγματα, όσο και αν διαφέρουν. Είναι η επαρκής-άμεση αιτία των πραγμάτων, η πάντοτε προηγούμενη αρχή της ενότητας, της ποιότητας και της συνθετότητας στις έμμεσες αλληλεπιδράσεις των υλικών φορέων. Τα λεγόμενα πράγματα είναι αυτή η ίδια σχετικά εκ των υστέρων-έμμεσα, ενώ η ίδια υπάρχει ανέκαθεν (εκ των προτέρων) τελειωμένη σαν ουσία με το βασικό γνώρισμα της έννοιας. Με άλλα λόγια, υπάρχει μία κοινή πραγματικότητα, η οποία δεν είναι εξωτερική ή έμμεση και σχετική, αλλά εσωτερική ή άμεση.



Εάν λέγαμε ότι υπάρχει σαν έννοια στη διάνοια ενός άλλου, τότε θα επιστρέφαμε στην αρχή της θεωρίας και στις απορίες που έχουμε απαντήσει. Ακόμα και τότε θα βρίσκαμε ξανά τις ίδιες αλήθειες, γιατί η ύπαρξη του άλλου θα ήταν μία πραγματικότητα, η οποία θ’ αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου... Η Συμπαντική Ποιότητα δεν υπάρχει σαν έννοια σε μία άλλη εξωτερική διάνοια και συνεπώς, αυτή η ίδια υπάρχει σαν έννοια του εαυτού της, η οποία πραγματοποιείται μέσα στο σχετικό εξωτερικό χρόνο, με τη δραστηριότητα και τις σχέσεις των έμμεσων μερών της, προκαθορίζοντας έτσι σαν κοινή ουσία τις δυνατότητές τους. Τα πράγματα συνδέονται άμεσα και ταυτόχρονα με αυτήν, γιατί είναι αυτή η ίδια σαν ουσία τους, με μερικούς από τους τρόπους (με τους οποίους εκείνη ήταν ανέκαθεν). Ο τελειωμένος Χρόνος είναι μία Έννοια, η οποία υπάρχει πραγματικά σαν ουσία, σαν κοινή αρχή των πραγμάτων μέσα στις μικρότερες στιγμές τους.

Με την πιο αφηρημένη έννοιά της η διανοητικότητα και η εμβιότητα είναι αμεσότητα, εσωτερικότητα, σταθερότητα στη δραστηριότητα και αυτο-προσδιορισμός. Η Συμπαντική Ποιότητα είναι άμεσα και διανοητικά αυτενεργός, μία αυτο-καθορισμένη (με Έννοια) Εσωτερική Ύπαρξη, μία ανεπηρέαστη, ουδέτερη και σταθερή-βέβαιη αυτο-θεώρηση. Η αμεσότητα προς τον εαυτό της, ο ταυτόχρονος αυτο-προσδιορισμός της, η σταθερότητα στη δραστηριότητά της, η αυτοτέλεια της ποιότητάς της είναι η διανοητικότητά της και υπό την έννοια αυτή συμπεραίνουμε την ταυτότητά της με το Θεό. Όταν αποσαφηνιστεί η σχέση της αμεσότητας και του σταθερού προσδιορισμού με τη διανοητικότητα, τότε θα καταλάβουμε τον παραπάνω ορισμό του Θεού και ποια είναι η σχέση του με τη σχετική εξωτερικότητα και με την αστάθεια.

http://www.kosmologia.gr/philosophy_his ... OSFIL2.htm