ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΝ





Θα αναρωτιέται κάποιος λογικά με ποια εξέλιξη απέκτησε το σύμπαν -το σύμπαν όπως το υποθέτουμε- τη νοημοσύνη του. Τι αναπαριστάται στη νόηση του Σύμπαντος και μέσω ποιων διεργασιών, αφού το Σύμπαν σαν αυτοτελές δεν βρίσκεται σε κανένα περιβάλλον.




Δε νομίζω να είναι παράλογο να ισχυριστεί κανείς, ότι κάτι που ξεκίνησε να υπάρχει και να εξελίσσεται (όπως η νοημοσύνη) υπήρχε και πριν ξεκινήσει! Αν κάτι ξεκίνησε και άρχισε να εξελίσσεται, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε ξεκινήσει ποτέ άλλη φορά στο παρελθόν ή ότι η ίδια εξέλιξη δεν έχει γίνει πιο προχωρημένα κάπου αλλού μέσα στο σύμπαν. Εκεί που ήμουν είσαι και εκεί που είμαι θα έρθεις λέει μία παιχνιδιάρα ρήση. Έπειτα, συνηθίζουν να παίρνουν σαν αφετηρία ότι η νοημοσύνη δημιουργείται από το εξωτερικό περιβάλλον και υποβαθμίζουν το γεγονός ότι η ίδια η νοημοσύνη και η οργανωμένη βιολογικά ύλη συμμετέχει (αυτο-ερεθιζόμενη) στην εξέλιξη και στη δημιουργία του εαυτού της.



Στα λογικά ερωτήματα που θα θέσει κανείς για τη νοημοσύνη του Σύμπαντος θα τονίσω μία θεωρητική παρατήρηση, η οποία ίσως οδηγεί στη λογική και επιστημονική απάντηση αυτών των ερωτημάτων. Το Σύμπαν είναι αμετάβλητο και αυτοτελές στο σύνολο ενός μέγιστου χρόνου, όμως δεν είναι σε σχέση με τα περιορισμένα πράγματα που βρίσκονται σαν μέρη μέσα στο χρόνο. Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, όπως το έχουν πει με παραπλήσιες διατυπώσεις στο χώρο της Φιλοσοφίας (π.χ. Σέλλινγκ), το Σύμπαν περιέχει τις στιγμές της εξέλιξής του και γίνεται από τον εαυτό του. Το Σύμπαν είναι σαν τελειωμένο, αλλά μέσα στο σχετικό χρόνο των σχετικά εξωτερικών πραγμάτων (τα οποία είναι το ίδιο το σύμπαν σαν περιορισμένο) το κοινό σύνολο των πραγμάτων γίνεται και διατηρείται όπως είναι (στα όρια ενός μέγιστου χρόνου). Διατηρείται όπως είναι σαν τελειωμένο ακριβώς γιατί δεν επηρεάζεται από τίποτε -σε αντίθεση με εμάς που βρισκόμαστε μέσα σε περιβάλλον- και εκείνο γίνεται μόνο με τους τρόπους που του εξασφαλίζουν τη συνολική ευστάθεια. Αντιστρόφως, το Σύμπαν γίνεται με τους τρόπους που του εξασφαλίζουν την συνολική ευστάθεια, διότι στο σύνολό του δεν επηρεάζεται από τίποτε το καινούργιο ή το διαφορετικό. Υπάρχει λοιπόν εξέλιξη του Σύμπαντος, η μεταβολή στα πράγματα δεν είναι οφθαλμαπάτη, όμως η εξέλιξη συμβαίνει για τα περιορισμένα πράγματα που υπάρχουν σε μέρος του χρόνου και σαν εξωτερικά προς τα άλλα, με τα οποία κάπως συνδέονται.



Έχω γράψει ότι όταν πάρουμε την έννοια του Σύμπαντος κόσμου και την περιεργαστούμε επιπόλαια συναντάμε λογικές σκέψεις και χαρακτηριστικά που δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σε κανένα από τα επί μέρους υλικά πράγματα. Δεν πρέπει να μεταχειριζόμαστε την έννοια του Σύμπαντος “ισότιμα” με τα άλλα πράγματα, έγραψα με μία δόση υπερβολής. Συμπληρώνω εδώ και λέω, μην περιμένουμε ότι η εξήγηση για την ύπαρξη του Σύμπαντος σαν ολότητα θα δώσει τις απαντήσεις που δίνουμε για τα περιορισμένα υλικά πράγματα της εμπειρίας μας.




Θυμήθηκα και βρήκα ένα συλλογισμό τον οποίο είχα καταγράψει σε ένα τετράδιο, όταν νεαρός κοντά στα 19, μόλις είχα “ανακαλύψει” τη φιλοσοφία και είχα ελάχιστες επιρροές από συγγραφικά έργα και ελάχιστη γνώση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας. Νομίζω εδώ ταιριάζει να τον αναφέρω, όπως τον βρήκα σημειωμένο:

«Πέραν του Θεού, τίποτα άλλο δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει κανένα περιβάλλον. Όμως αυτός υπάρχει! Τι του χρειάζονται λοιπόν οι αισθήσεις; Τα μάτια, τ’ αυτιά, η γεύση, η ακοή; Η όσφρηση; Αφού δεν υπάρχει μέσα σε κανένα περιβάλλον, δεν έχει και αισθήσεις, διότι οι αισθήσεις υπάρχουν για να στέλνουν πληροφορίες από το εξωτερικό περιβάλλον, χρήσιμες, για την αυτοσυντήρηση και την επικοινωνία ενός όντος με άλλα όντα, αλλά και γενικότερα με το περιβάλλον.

Μέσω των αισθήσεων, ένα ον ειδοποιήται, όταν κινδυνεύει από έναν κίνδυνο που είναι ορατός ή από έναν κίνδυνο που ήδη ενεργεί πάνω στο ον.
Ο Θεός όμως δεν διατρέχει απολύτως κανένα κίνδυνο, που να προέρχεται έξω από αυτόν, διότι έξω από αυτόν, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Κανένα περιβάλλον, καμμιά διάσταση, κανένας χώρος, καμμιά κίνηση. Απόλυτη ανυπαρξία. Έξω από αυτόν… Ούτε «έξω» υπάρχει. Μονάχα, μέσα του υπάρχουν.

Ο Θεός ενημερώνεται για όσα συμβαίνουν μέσα του, μέσω των υλικών μεταβολών που συμβαίνουν. Αν ο Θεός είχε μάτια, αυτιά, μύτη… τα όργανα αυτά, θα ήταν μέσα, στο σώμα του. Όμως η αρχή λειτουργείας αυτών των οργάνων, είναι τέτοια ώστε να λαμβάνουν «σήματα» από το εξωτερικό περιβάλλον, για να υπάρχει σύνδεση όπως είπα και πριν, μεταξύ του όντος και του περιβάλλοντος»



Μπορούμε να αντικαταστήσουμε τη λέξη “Θεός” με τη Συμπαντική Διάνοια. Για το Σύμπαν σαν αυτοτελές και σταθεροποιημένο σύνολο, όλες οι εξελίξεις και οι μεταβολές έχουν γίνει και πιθανόν να αποτελούν “αποθηκευμένες” εμπειρίες. Έχετε σκεφτεί, ότι οι αισθήσεις της Συμπαντικής Διάνοιας μπορεί να είναι οι βιολογικοί οργανισμοί και εμείς οι ίδιοι; Δεν μου ακούγεται παράλογο και δεν θα με εξέπληττε, εάν μου έλεγαν, ότι οι γαλαξίες είναι “αποθήκες” μνήμης και πληροφοριών προς υλοποίηση. Βέβαια, τέτοιο συμπέρασμα δεν προκύπτει από τη κοσμολογική Θεωρία του Ταυτόχρονου Σύμπαντος. Οι μεγάλες διαστάσεις του γαλαξία δεν είναι σοβαρός λόγος να απορρίψουμε ότι αυτός είναι ή επιτελεί κάτι περισσότερο από τη συγκέντρωση των υλικών μαζών. Δεν μπορούμε ακόμα να αποκλείσουμε αυτή την περίπτωση. Έχετε σκεφτεί αυτή την περίπτωση και η αστροφυσική κατέχει τη γνώση των λεπτομερειών της δομής του γαλαξία για να μπορέσει να καταστήσει απίθανη μία τέτοια περίπτωση;

Με τα παραπάνω ερωτήματα και με τις "φαντασιώσεις" θέλω να δείξω, ότι υπάρχουν λογικές απαντήσεις εκεί που φαίνεται σαν αδιέξοδο, όταν θέτουμε τα αρχικά ερωτήματα. Ϊσως είναι φαντασιόπληκτες απόψεις και υποθέσεις, εντυπωσιακές για σενάριο επιστημονικής φαντασίας, πάντως δεν είναι βέβαιο και αναπόφευκτο το αδιέξοδο που κάποιοι ειδικευμένοι θα προσπαθούσαν να βάλουν στη σκέψη μας, με τα ερωτήματα που θα τους γεννούσε η άποψη για ένα Σύμπαν έξω από περιβάλλον αλλά με διανοητική ιδιότητα

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η δυνατότητα της αυτοαντιγραφής των οργανικών μορίων και της επανάληψης είναι ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να ειπωθεί και για το Σύμπαν. Αν το Σύμπαν παραμένει πάντοτε το ίδιο, ενώ σχετικά γίνεται με τους τρόπους που επιτυγχάνεται η ισορροπία και η συνολική σταθερότητα, τότε η επανάληψη πολλών φαινομένων και η κυκλικότητα εξυπηρετούν τη διατήρηση του ά-μεσου Σύμπαντος και είναι πολύ πιθανό να “αντιγράφονται” ολόκληροι γαλαξίες και να δημιουργούνται άλλοι παρόμοιοι για τον ίδιο λόγο.

Εξάλλου, είναι μία μονόπλευρη και αποσπασματική παρατήρηση, ότι η νοημοσύνη χρειάζεται μόνο για να αναπαριστά τα εξωτερικά πράγματα και για να λειτουργεί με τα εξωτερικά ερεθίσματα. Η ανόργανη ύλη “δεν είχε καμία ανάγκη” και δεν χρειαζόταν να αποκτήσει νοημοσύνη για να διατηρηθεί, να προσαρμοστεί και να συνδυαστεί πιο πολύπλοκα. Η άποψη αυτή περιέχει και μία μονόπλευρη εκτίμηση του ρόλου της νόησης και της ψυχής μέσα στον κόσμο. Στο χώρο της επιστήμης παραβλέπουν -όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι παρασυρμένοι από τις επιδιώξεις τους- ότι η νόηση και η ψυχή από μόνα τους είναι άμεσα δοσμένα στον εαυτό τους -όπως το Σύμπαν- απολαμβάνουν ευχάριστα τη σταθερότητά τους, την επιδιώκουν και συμπεριφέρονται σαν το επίκεντρο του περιβάλλοντος, το οποίο χρειάζονται όχι για την εξέλιξή τους, αλλά για τη διατήρησή τους και για την απόλαυσή τους. Για τους χωροχρονικά περιορισμένους οργανισμούς το περιβάλλον είναι αυτό που ερεθίζει τις αισθήσεις τους και προκαλεί άμεσες αντιδράσεις στη συμπεριφορά τους. Το υπόλοιπο σύμπαν είναι ανύπαρκτο σε σχέση με το βιολογικό οργανισμό τους και έχει “αντικατασταθεί” από τη δική τους παρουσία. Σε σημείο όπου ο άνθρωπος επιδιώκει να προσαρμόσει το περιβάλλον -υλικό και βιολογικό- στις απαιτήσεις και στις επιδιώξεις του, “ερεθισμένος” μονίμως από τις διανοητικές πράξεις του. Πρόκειται για πραγματική αφαίρεση ενός μεγάλου μέρους της πραγματικότητας που οδηγεί στη δυνατότητα να υπάρξει η συνολική πραγματικότητα σαν εξωτερική προς τον εαυτό της.

"Τόλμησα" και μεταχειρίστηκα την έκφραση “διανοητική αυτενέργεια” για να προσδιορίσω ακριβέστερα τι εννοώ με την “εσωτερικότητα” του Σύμπαντος. Όπως είπα, παρατηρώ σχέσεις ανάμεσα σε ιδέες όπως της ά-μεσης ύπαρξης του Σύμπαντος, της αυτοτέλειας, της ά-μεσης παρουσίας που αποκτάει η οργανωμένη ύλη προς τον εαυτό της και μία σχέση ταυτότητας μεταξύ της εσωτερικότητας (ή ψυχής) και της νόησης. Από την άλλη πλευρά, το ά-μεσο και σταθεροποιημένο -στο σύνολο- Σύμπαν είναι εξωτερικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο προς εμάς τα επιμέρους πράγματα. Δηλαδή μία παράδοξη σύμπτωση της υλικής δραστηριότητας με τη συνολική ακινησία, όπως στη φυσική όταν μιλάνε για στάσιμα κύματα και για δυνάμεις που μπορούν να έχουν συνισταμένη δύναμη ίση με μηδέν. Να θεωρήσουμε το Σύμπαν ενεργό και δραστήριο ή ακίνητο και αμετάβλητο; Πρέπει να κατανοήσουμε ότι είναι αληθινές και οι δύο εκδοχές. Εάν λοιπόν χαρακτηρίσουμε το Σύμπαν ενεργό επειδή τα επιμέρους πράγματα μεταβάλλονται και υπάρχει επιμέρους υλική δραστηριότητα με διάφορους τρόπους, τότε είναι λογική η υποψία ότι αυτή η δραστηριότητα προκαλείται με τη συμμετοχή της ά-μεσης και νοητικής ύπαρξης του Σύμπαντος. Δηλαδή, η εσωτερικότητα του Σύμπαντος, η άμεση παρουσία προς τον Εαυτό του μάλλον δεν είναι μία απλή αίσθηση της ύπαρξης, αλλά πιθανότερα μία γνώση και σκέψη της ύπαρξής του, που επηρεάζει και συντηρεί τις επιμέρους υλικές εξελίξεις.

Μέσα στο σύμπαν γίνονται πολύπλοκες, ακατανόητες και όχι τυχαίες διεργασίες σε τεράστια έκταση και δεν πρέπει να ακούγεται τόσο απίθανο ότι στο σύνολο του υλικού κόσμου μπορεί να υπάρχει κάτι σαν ένα αίσθημα, αν όχι νοημοσύνη.



http://www.kosmologia.gr/theologia_new/ ... _new_3.htm

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ (ΠΛΗΡΕΣ) ΣΥΜΠΑΝ





Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ (Μέρος από απάντηση (στις 9 Απριλίου 2010) σε ερώτημα που έκανε ένας αναγνώστης)












Από τα πιο δύσκολα ζητήματα στην ανθρώπινη έρευνα αποδείχτηκε το ζήτημα της σχέσης των δομικών στοιχείων (ύλης) με το φαινόμενο της ζωής και με τα ψυχικά φαινόμενα. Σχεδόν κανένας όμως, δεν σκέφτηκε ότι αυτή η δυσκολία δεν προέρχεται από ένα αγεφύρωτο διαχωρισμό της φύσης και από την παρουσία μιας άλλης τελείως διαφορετικής πραγματικότητας, που η επιστήμη δεν έχει τα μέσα να παρατηρήσει. Μέχρι τώρα, η ανθρώπινη σκέψη είναι δεμένη σαν το σκύλο που περιμένει το αφεντικό του, σε μερικές λέξεις, όπως τις παραδόθηκαν από τα άγνωστα βάθη της αρχαιότητας. Χρειάστηκαν μερικές λέξεις για να μας θυμίζουν ότι ο άνθρωπος σκέφτεται, πονάει, επιθυμεί, συγκινείται και ενεργεί δημιουργικά σύμφωνα με ορισμένες ιδέες. Χρειάστηκαν μερικές λέξεις για να μας θυμίζουν ότι ζούμε σε μια απέραντη φύση με πολλές αδυναμίες και την ανάγκη να ρυθμίζουμε τη ζωή μας με ορισμένους κανόνες. Διαμορφώθηκαν οι λέξεις για αυτές τις παρατηρήσεις, στις οποίες συμφωνούν όλοι οι άνθρωποι (όπως ψυχή, πνεύμα, νους, θεός) και από τότε αυτές οι λέξεις αποτελούν το καταστάλαγμα της εμπειρίας μας για το φαινόμενο της ζωής, χωρίς να χρειάζονται περισσότερες σκέψεις για να καταλάβουμε. Αυτές τις λέξεις βρήκαν και χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι για να συμπληρώσουν την ερμηνεία τους για τη δημιουργία του κόσμου και για να περιγράψουν πως λίγα δομικά στοιχεία επιτυγχάνουν να διαμορφώνονται και να συγκροτούν τα πιο σύνθετα πράγματα. Με αυτές τις ίδιες λέξεις, σήμερα, 2500 χρόνια μετά τους Προσωκρατικούς φιλόσοφους, οι σύγχρονοι ερευνητές απορρίπτουν και δεν φαντάζονται τη συμμετοχή του φαινομένου της ζωής για την ύπαρξη και τη ρύθμιση των δομικών στοιχείων της φύσης.


Μία από τις πιο μεγάλες ανατροπές που φέρνει η κοσμολογική θεωρία του "ολοκληρωμένου και σταθεροποιημένου - εντός μιας μεγάλης περιόδου- Σύμπαντος" είναι, ότι για πρώτη φορά, το φαινόμενο της ζωής συνδέεται με τους γνωστούς φυσικούς νόμους και δεν μένει "ξεκρέμαστο" και σαν ένα αγεφύρωτο άλμα μίας διχασμένης (υλικής-πνευματικής) φύσης. Για πρώτη φορά και ακόμα σε αρχικό στάδιο, η παρουσία της ζωής ερμηνεύεται και βασίζεται σε ερμηνεία για τη δημιουργία της ύλης και του Σύμπαντος (κόσμου). Μέχρι τώρα, ο κόσμος φαινόταν να ξεκινάει από σχετικά λίγα δομικά στοιχεία και τα πράγματα να συνδέονται μεταξύ τους μόνο από το εξωτερικό τους. Σχεδόν όλοι (και ιδιαίτερα όσοι είναι επιστημονικά καταρτισμένοι) έχουν την ιδέα, ότι τα πράγματα γίνονται το ένα από το άλλο και όλα από μερικά δομικά στοιχεία. Πολλοί εξακολουθούν και αντιστέκονται σε αυτή την επιστημονική αντίληψη και φαντάζονται, ότι μαζί με τα υλικά πράγματα συνυπάρχουν ένας άλλος αόρατος πνευματικός κόσμος και άϋλες ζωντανές δυνάμεις. Η επιστημονική (και υλιστική) αντίληψη δεν είναι λανθασμένη, όμως περιέχει τη μισή αλήθεια. Η άλλη άποψη που αναμιγνύει στον υλικό κόσμο αόρατες ζωντανές υπάρξεις και οι άνθρωποι τις ονομάζουν όπως τις φαντάζονται (είτε σαν υπερφυσικό θεό, είτε σαν άϋλες ψυχές, είτε σαν πνεύματα, είτε σαν ζωικές δυνάμεις, είτε σαν αόρατες ουσίες που συνδέουν μεταξύ τους απ' ευθείας τα πνεύματα και τις ψυχές και λοιπά), δυστυχώς αυτή είναι μία πρωτόγονη άποψη και τελείως λανθασμένη. Ούτε οι μεν (με την υλιστική θεωρία) ούτε οι δε (με τις φανταστικές απόψεις) έχουν μία σοβαρή άποψη και με δυνατότητα ελέγχου για το πως εμφανίζεται η ζωή στον υλικό κόσμο. Μια απάντηση σε αυτό το ζήτημα (για την εμφάνιση της ζωής στον υλικό κόσμο) δεν αποτελεί μόνο ερμηνεία του φαινομένου της ζωής αλλά οδηγεί και σε καλύτερη κατανόηση του ρόλου της ζωής στον κόσμο.


Στις ιστοσελίδες θέτω το παρακάτω ερώτημα για να μην ξεχνάμε ένα τεράστιο κενό που υπάρχει ακόμα στις πιο σύγχρονες θεωρίες που περιγράφουν το Σύμπαν:

Αναρωτήθηκαν στο χώρο της σύγχρονης κοσμολογίας, πόσο ολοκληρωμένη μπορεί να είναι μία φυσική ερμηνεία του Σύμπαντος, όπως αυτή που ονειρεύονται, όταν δεν προσφέρει την ελάχιστη γνώση για να εξηγηθεί η παρουσία της ζωής μέσα στο Σύμπαν; Οι κοσμολογικές θεωρίες που έχουν διατυπωθεί με μαθηματικά και θεωρούνται οι επικρατέστερες δεν ανοίγουν κανένα δρόμο προς αυτή τη κατεύθυνση της φύσης και αυτό έπρεπε να τους προβληματίσει περισσότερο σαν φυσικούς, αντί να αφήνουν το πρόβλημα άλυτο ή προς απάντηση από τη θεολογία. Αναρωτήθηκαν γιατί η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικροσκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών σωμάτων; Η ζωή και η ψυχή ξεκινάνε από τις μικροσκοπικές διαστάσεις και όχι με το συνδυασμό χονδροειδών υλικών σωμάτων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι !


Για τις απόψεις που "αναμιγνύουν" φαντασιώσεις στα υλικά πράγματα κοίταξε ακόμα τι έχω γράψει στις παρακάτω σελίδες:

http://www.kosmologia.gr/philosophy_his ... OSOPH1.htm

http://www.kosmologia.gr/the_complete_t ... ripsis.htm

http://www.kosmologia.gr/the_complete_t ... psis_b.htm

http://www.kosmologia.gr/religion-truth ... RISKIA.htm

Λοιπόν, για πρώτη φορά διατυπώνεται μία ορθολογική άποψη που βασίζεται σε μία κοσμολογική θεωρία και στην περιγραφή του υλικού κόσμου. Η κοσμολογική θεωρία εξηγεί πως η απλή ύλη για να υπάρχει χρειάζεται ένα σύνολο κόσμου, αυτό που αποκαλούμε "Σύμπαν" και επιπλέον πως όχι μόνο χρειάζεται ένα σύνολο πραγματικότητας, αλλά και αξιώνει ότι το Σύμπαν πρέπει να είναι πλήρες 100% και ταυτόχρονο ! Αυτή η τρελή άποψη τελικά είναι η πιο λογική άποψη, αφού όχι μόνο οδηγεί σε ερμηνεία του φαινομένου της ζωής, αλλά πρώτα από όλα ερμηνεύει πολλά φαινόμενα της φυσικής και ρίχνει φως σε μεγάλες απορίες των φυσικών. (...)

Εδώ δεν θα επεκταθώ όσο χρειάζεται στη φυσική ερμηνεία του κόσμου και σε ζητήματα της φυσικής. Δεν θέλω να πείσω για την αξιοπιστία αυτής της φυσικής ερμηνείας για τη δομή της ύλης και την αρχή του Σύμπαντος ούτε να γίνω κουραστικός. Θα σας πω σύντομα, αυτό που ποτέ δεν είπε κανένας και είναι η αρχή του τέλους για την εξιχνίαση της αρχής της ζωής και για τον ρόλο της. Σας λέω, λοιπόν, ότι το Σύμπαν είναι ολοκληρωμένο 100% και ταυτόχρονο τη στιγμή που για εμάς είναι άδειο και ατελείωτο στο χρόνο και στο χώρο. Αυτό αποδεικνύεται μαθηματικώς1 και κυρίως με το "δέσιμο" που επιτυγχάνεται σε πλήθος φαινομένων, τα οποία στη φυσική τα έχουν παρατηρήσει τυχαία, σαν ασύνδετα μεταξύ τους και σαν ανεξήγητα. Επειδή, όμως, εσείς δεν είστε αυτή τη στιγμή σε θέση να κρίνετε αυτή την περίπτωση, έχετε δίκιο να αμφιβάλλετε και μάλιστα πολύ. Ας δεχτούμε (υποθετικά ή προσωρινά) ότι το Σύμπαν είναι 100% πλήρες και ταυτόχρονο και λόγω του τρόπου που αυτό λειτουργεί, εμείς αντιλαμβανόμαστε ένα τεράστιο κενό χώρο, που μέσα του έχει τον ορατό μας υλικό κόσμο. Η επιστημονική απάντηση στο μεγάλο αίνιγμα για την εμφάνιση της ζωής βρίσκεται κρυμμένη σε αυτές τις λίγες και συνηθισμένες εκφράσεις: Σύνολο, Πλήρες Σύμπαν, Αυτοτελές Σύμπαν, ταυτόχρονο και σταθεροποιημένο Σύμπαν, Σύμπαν Ά-μεσο, Σύμπαν που δεν είναι υλικό, που δεν έχει δημιουργηθεί ποτέ και είναι πάντοτε το ίδιο, με τους ίδιους νόμους, Σύνολο που συμμετέχει μόνιμα σε κάθε επιμέρους υλική (και έμ-μεση) εξέλιξη, ενώ αυτό είναι χωρίς καμία εξωτερική μεσολάβηση, ενώ αυτό είναι Ά-μεσα. Και αυτό το 100% Σύμπαν ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΜΟΝΙΜΑ ΣΑΝ ΑΠΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ (ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ) "ΚΕΝΟΥ" ΧΩΡΟΥ.

Ο κενός χώρος υπάρχει; Ναι. Είναι κενός; Όχι ακριβώς. Είναι άδειο και ανούσιο δοχείο ή είναι καθοριστικός για την δομή και την αρχή της ύλης με τρόπο δυναμικό; Ο χώρος δεν είναι ένα φανταστικό φαινόμενο, είναι αντικείμενο μελέτης της Επιστήμης και συνδέεται με πλήθος φαινομένων και ιδιαίτερα με τη δομή της ύλης, για την οποία τόσες απροσδόκητες ανακαλύψεις έχουν γίνει. Εάν λοιπόν, ο λεγόμενος "κενός" χώρος είναι το υπόλοιπο Σύμπαν που φαίνεται να απουσιάζει και το σύνολο του κόσμου δεν είναι υλικό, αλλά υπάρχει ά-μεσα και σαν εσωτερικό φαινόμενο, τότε υπάρχει καλύτερη επιστημονική ερμηνεία για το τι είναι Θεός και τι είναι η Ζωή; Αυτό το οποίο υπάρχει Ά-μεσα, Α-δημιούργητο και με την ταυτόχρονη παρουσία του γίνονται όλα τα επιμέρους πράγματα, αυτό το οποίο φαίνεται κενός χώρος και τον χρειάζονται όλα τα πράγματα για να υπάρχουν και τα δομικά υλικά στοιχεία συνδέονται ά-μεσα με την ενέργειά του, αυτό δεν είναι κάτι άλλο από αυτό, που χωρίς να ξέρουμε το αποκαλούμε Θεό και Ψυχή. Κατά συνέπεια, τα δομικά στοιχεία της λεγόμενης ύλης όταν βρεθούν σε ευνοϊκές συνθήκες μπορούν να ανταλλάσσουν μεταξύ τους ποσά ενέργειας απίστευτα γρήγορα (χρόνοι 10-20 - 10-42 sec), σε απίστευτα μικρές διαστάσεις (10-12 - 10-34 m) και να συγχρονίζονται μεταξύ τους για να δημιουργήσουν μεγαλύτερα και ευρύτερα πράγματα. Μπορούν να συγχρονίζονται και να συγκροτούν πιο πολύπλοκες μορφές διότι τα δομικά στοιχεία είναι κυμάνσεις (ταλαντώσεις, αυξομειώσεις), που γίνονται στην (ταυτόχρονη) ενέργεια του απέραντου "κενού" χώρου και όχι (δεν γίνονται) σαν μπαλίτσες που κινούνται γρήγορα και συναντιούνται. Τα δομικά στοιχεία του υλικού κόσμου δεν είναι κατά τύχη με σταθερή και ίδια δομή παντού στο Σύμπαν. Τα δομικά στοιχεία με τα οποία όλα τα πράγματα γίνονται (ανάμεσα στα οποία κι εμείς τα έμβια) δεν γίνονται συμπτωματικά με τους ίδιους νόμους παντού στο Σύμπαν και στην πορεία του χρόνου. Οι νόμοι που ρυθμίζουν την ύπαρξη και τη δομή των υλικών στοιχείων δεν είναι μηνύματα που έρχονται από έξω τους, εξ' αποστάσεως και σαν εικονικοί. Οι νόμοι αυτοί ξεκινούν από το κοινό "σύνδεσμο" που έχουν όλα τα δομικά στοιχεία με έναν και τον ίδιο "κενό" χώρο, με μία και την ίδια ολοκληρωμένη πραγματικότητα, με την ίδια "κοινόχρηστη" ποσότητα ενέργειας, τελικά από την ίδια τους την (αόρατη) ουσία.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Υπάρχει θεωρία η οποία να εξηγεί λογικά, επιστημονικά και με αναφορά σε παρατηρήσιμα φαινόμενα την άσκηση δυνάμεων εξ' αποστάσεως με τους ίδιους νόμους σε όλη την έκταση του Σύμπαντος και στο πέρασμα του χρόνου; Η ύλη, είτε εδώ κοντά είτε μακριά μας, συνδέεται με κάτι κοινό, με μία κοινή πραγματικότητα και μάλιστα έτσι, που η ύλη διατηρεί παντού την ίδια δομή. Ο σχηματισμός και η δομή των υλικών στοιχείων δεν εξαρτάται από τα αντικείμενα και τις διαφορετικές καταστάσεις του περιβάλλοντος και δεν είναι τόσο πολύ ευμετάβλητη από τις εξωτερικές δυνάμεις. Τι άλλο μπορεί να βρίσκεται παντού στο Σύμπαν και να ρυθμίζει τη δομή της ύλης, να συνδέεται πάντοτε μαζί της και να συνεργεί για να είναι η δομή της παντού η ίδια και με τους ίδιους νόμους; Τι άλλο μπορούμε να βρούμε, το οποίο να μην είναι φανταστικό και να συνδέεται διαρκώς με κάθε πραγματικότητα, εκτός από τον αποκαλούμενο "κενό" χώρο; Τι άλλο μπορεί να βρίσκεται παντού στο Σύμπαν και να ρυθμίζει τη δομή της ύλης με πραγματική παρουσία και όχι με θεωρητικούς νόμους; Καμία θεωρία που περιγράφει τη δημιουργία των πραγμάτων από πρωταρχικά υλικά στοιχεία ή από μικροσκοπικά σωματίδια δεν μπορεί να δώσει σοβαρή, λογική και εμπειρικά θεμελιωμένη ερμηνεία για την παρουσία των ίδιων δυνάμεων και ορίων παντού στο Σύμπαν.

Η αρχή της ζωής και του συγχρονισμού στην αλληλεπίδραση πολλών σωματιδίων επιτυγχάνονται με τους πιο γρήγορους τρόπους αλληλεπίδρασης και οι τρόποι αυτοί προϋποθέτουν την ταυτόχρονη παρουσία του 100% ολοκληρωμένου Σύμπαντος, το οποίο σε εμάς φαίνεται σαν απουσία του κενού χώρου... Όταν λοιπόν οι συνθήκες γίνουν ευνοϊκές για το συγχρονισμό μεταξύ των δομικών στοιχείων (τα οποία διαρκώς αλληλεπιδρούν και ανταλλάσσουν ενέργεια με απίστευτα υψηλές συχνότητες), τότε αυτά μπορούν να συγκροτούν πιο σύνθετα πράγματα, των οποίων τα μέρη μπορούν να ανταλλάσσουν "πληροφορία" σχεδόν ταυτόχρονα και να αποτελούν ενιαίο και ισορροπημένο σύνολο, όπως είναι το 100% Σύμπαν. Συμβαίνει κάτι παρόμοιο όπως το έχουν εκφράσει με τη δική τους ορολογία ορισμένοι πανθεϊστές Φιλόσοφοι (π.χ. ο Σέλλινγκ): Η ύλη με τις μορφές που σχηματίζει εμφανίζει την εσωτερική και ά-μεση παρουσία του Θεού. Στην πραγματικότητα, τα υλικά πράγματα είναι το ίδιο το Ά-μεσο Σύμπαν υπό περιορισμό στο χρόνο και στο χώρο. Τα υλικά πράγματα δεν είναι αυτά που είναι από μόνα τους ούτε επειδή έγιναν από κάποια άλλα εξωτερικά τους. Τα υλικά πράγματα είναι αυτά που είναι ΜΑΖΙ με την ενέργεια του "κενού" χώρου που ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στη δομή της ύλης τους, ενώ ο "κενός" χώρος είναι το Σύμπαν ολόκληρο, που δεν αλληλεπιδρά εξωτερικά με την ύλη μας και γι' αυτό το Σύμπαν μας φαίνεται απών. Οι μεγάλες διαστάσεις του φυσικού κόσμου, δηλαδή τα μεγάλα όρια μήκους, χρόνου και μεταβολής στην κίνηση, εξυπηρετούν την ποικιλία των φαινομένων, τον πολύπλοκο σχηματισμό των πραγμάτων και δημιουργούν με σχετική καθυστέρηση, όσα ήταν ανέκαθεν στο πλήρες Σύμπαν. Τίποτε άλλο δεν επιτυγχάνεται από αυτά τα μεγάλα όρια του εξωτερικού κόσμου !



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ.

Η ύλη, χωρίς την προηγούμενη ύπαρξη μίας σύνθετης πραγματικότητας δεν θα μπορούσε να έχει κάποια δομή και σχετικά σταθεροποιημένη παρουσία. Οι υλικοί φορείς σαν τα απλούστερα πράγματα του Σύμπαντος, σαν τα ελάχιστα μέρη από τη διαίρεση των πραγμάτων, δεν θα μπορούσαν να είχαν άλλες ιδιότητες εκτός από αυτές που προκύπτουν από τη μεταβολή της θέσης τους, από τη διάρκεια της αλληλεπίδρασής τους και από τη διάρκεια που ανταλλάσσουν μεταξύ τους ενέργεια. Θα υπήρχαν για πάντα τυχαία και ποσοτικά σαν τα μόρια ενός αερίου, εάν ο “κενός” χώρος και η παρουσία του συνόλου δεν έβαζαν τις προϋποθέσεις που τους εσαναγκάζουν να “συνάψουν” σχέσεις. Ακόμα και η λέξη “ατμόσφαιρα” περιέχει την έννοια της σφαίρας, της καμπυλότητας και της περιβάλλουσας ιδιότητας και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εύστοχα για να δειχτεί η χαοτική κίνηση, που θα υπήρχε με όλη τη σημασία του χάους. Για τη δυνατότητα να γίνει ρυθμική και συγχρονισμένη μεταβολή στα μικροσκοπικά υλικά στοιχεία και για να μπορούν κατ' επέκταση να υπάρξουν σταθερά σύνθετα πράγματα, τα μικροσκοπικά υλικά στοιχεία χρειάζονται να έχουν μία σταθερή δομή και να διατηρούνται με ορισμένους νόμους. Πως επιτυγχάνεται αυτή η δομή και η σταθερότητα μέσα στη μεταβολή τους; Επιτυγχάνεται, διότι τα μικροσκοπικά υλικά στοιχεία αποτελούν στιγμιαίες, γρήγορες και επαναλαμβανόμενες αυξομειώσεις στην κοινή και σταθερή ενέργεια του "κενού" χώρου. Εάν, επομένως, τα μικροσκοπικά στοιχεία και οι μικροσκοπικές κινήσεις δεν μπορούσαν να γίνουν με τρόπο που ισορροπούν, δηλαδή με τρόπους κίνησης που επιτυγχάνουν μία σταθεροποιημένη κατάσταση, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν πιο σύνθετα και πιο μεγάλα πράγματα. Για να υπάρχουν τα πιο μεγάλα πράγματα, για να υπάρχουν σύνθετα πράγματα, για να υπάρχουν τα τεράστια σώματα που συγκροτούν τον απέραντο υλικό κόσμο μας και για να μεταβάλλονται πρέπει πρώτα να υπάρχουν οι συνθήκες που τα διατηρούν σαν σταθεροποιημένα. Με την πλήρη αστάθεια των συστατικών στοιχείων τίποτα δεν μπορεί να παραμένει το ίδιο (για πολύ χρόνο), δηλαδή να παραμένει με σταθερή μορφή και με κάποια δομή, και άρα δεν μπορεί να υπάρχει. Το ό,τι υπάρχουν πράγματα που αλλάζουν και εξελίσσονται, αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει κάποια σχετική σταθερότητα, ισορροπία, εξισορρόπηση, αντιστάθμιση και επανάληψη που επιτυγχάνεται από τις κινήσεις... Για να μπορούμε να πούμε "να ένα πράγμα" πρέπει αυτό να έχει μια σχετική σταθερότητα στη σύσταση, στη μορφή και στη δομή του. Αφού, όμως, όλα τα πράγματα προϋποθέτουν και γίνονται με τα δομικά στοιχεία που ονομάζονται "ύλη", και η δομή της ύλης προϋποθέτει ά-μεσα την κοινή και ταυτόχρονη παρουσία του "κενού" χώρου, και ο "κενός" χώρος με την ενέργειά του προϋποθέτει ένα Σύμπαν 100% πλήρες και σταθεροποιημένο, τώρα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλα τα πράγματα χρειάζονται ένα Σύμπαν, το οποίο να είναι 100% πλήρες, ά-μεσα παρών και πάντοτε το ίδιο, ώστε να μπορούν αυτά να υπάρχουν, να γίνονται και να συνδυάζονται με κάπως σταθερούς τρόπους...για περισσότερο χρονικό διάστημα (για περισσότερο από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου).



http://www.kosmologia.gr/theologia_new/ ... _new_4.htm