Alea jacta est

1
Έτρεξα να ανέβω στον απέναντι λόφο.
Τα στρατεύματα
είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν.
Είχαν μαζευτεί ήρωες απ’ όλη τη χώρα.
Ο καθένας βαστούσε το λάβαρό του...
και την κληρονομιά των προγόνων του.
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη.
Λες κι ο Θεός ετοιμαζόταν να κλάψει
για το χαμό των παιδιών Του.
Λίγο πριν αρχίσει η μάχη ...σιωπή.
Μπορούσες να ακούσεις
τα βλέφαρά σου να ανοιγοκλείνουν.
Που και που μια λάμψη στον ουρανό
και στη συνέχεια
η βοή της βροντής από μακριά.
Σιγά-σιγά άρχιζαν να τρέχουν οι στρατιές
πλησιάζοντας η μία την άλλη.
Μπορούσα να ακούσω
το μεταλλικό ήχο των σπαθιών,
καθώς έβγαιναν
από τις θήκες τους ...για τελευταία φορά.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ευχόμουν
να ήμουν κι εγώ εκεί.
Να μπορούσα να υπερασπιστώ
το χώμα που μεγάλωσα,
να μοιραστώ τη δόξα
και τον ηρωισμό των προγόνων μου.
Μέχρι τη στιγμή που το πρώτο σπαθί
διαπέρασε μια ζωή...
Ώσπου μια κόκκινη κηλίδα έβαψε για πάντα
το πεδίο της μάχης.
Τότε έπεσε το πρώτο δάκρυ του Θεού.
Τότε ακούστηκε η βροντή
του πόνου Του από πάνω μου.
Κι εγώ έπεσα στα γόνατα
να προσευχηθώ ...για τις ψυχές
που χάνονταν...


ΕΡΧΕΤΑΙ,ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΣΤΑΘΗΝΑΙ
Εικόνα
Απάντηση

Επιστροφή στο “Σημεία των Καιρών”

cron