Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

1
Όπως μας λέγει ο Πρόκλος, στο έργο του «Σχόλια εις τον Κρατύλο του Πλάτωνος εκλογαί χρήσιμοι, 128. 1 – 40», μετά από τους θεούς τα γένη που αιωνίως έπονται αυτών και συμβάλουν στις κοντινές προς τον Κόσμο δημιουργίες, από τα ανώτερα έως τα έσχατα, άλλα αποκαλύπτουν τη γένεση, άλλα μεταβιβάζουν την ένωση, άλλα μεταβιβάζουν την δύναμη και άλλα προκαλούν τη γνώση των θεών και τη νοητική ουσία. Από αυτά άλλα χαρακτηρίζουν αγγελικά οι ικανοί περί τα θεία, αυτά που βρίσκονται σε συμφωνία με την ύπαρξη των θεών καθαυτή και δίνουν στο ενιαίο της φύσεως χαρακτήρα σύμμετρο προς τα δεύτερα. Για τούτο και το αγγελικό φύλο είναι αγαθόμορφο σαν να αποκαλύπτει την απόκρυφη αγαθότητα των θεών. Άλλα πάλι γένη τα αποκαλούν δαιμονικά, βάσει του ότι συνδέουν τη μεσότητα των όλων και επιμερίζουν τη θεϊκή δύναμη οδηγώντας τη μέχρι και τα τελευταία, καθώς το Ομηρικό «δαῖσαι – δαίω» σημαίνει «επιμερίζω, μερίζω, χωρίζω, καίω». Το γένος τούτο μάλιστα έχει πολλές δυνάμεις και πολλά μέρη. Και οι υλικοί δαίμονες, αυτοί που οδηγούν τις ψυχές προς τα κάτω, έλαβαν υπόσταση ως έσχατοι, και συνδέονται με το κατεξοχήν μερικό και συναφές προς την ύλη είδος της ενέργειας. Άλλα τέλος τα αποκαλούν ηρωικά, αυτά αίρουν στα ύψη τις ανθρώπινες ψυχές και τις ανυψώνουν μέσω του έρωτα, χορηγούν τη νοητική ζωή που συνδέεται με τις μεγάλες πράξεις και εμφορείται από υψηλό φρόνημα και λαβαίνουν μια απολύτως επιστρεπτική τάξη και πρόνοια μαζί με τη συγγένειά τους προς τον θεϊκό Νου[12], προς τον οποίο και δημιουργούν τη στροφή των κατώτερων. Για τούτο τους έλαχε και η προσωνυμία αυτή, επειδή μπορούν να «αίρουν» και να σηκώνουν τις ψυχές προς τους θεούς. Τα τρία αυτά μετά τους θεούς γένη είναι, αφενός, εξαρτημένα αιώνια από αυτούς και, αφετέρου, είναι χωρισμένα μεταξύ τους. Και άλλα από αυτά είναι νοητικά κατά την ουσία τους, άλλα αποκτούν ουσία στις λογικές ψυχές, άλλα όμως υποστασιοποιούνται ακόμα και σε άλογες και «φανταστικές ζωές», και είναι φανερό ότι στα μεν νοητικά έλαχε η φρόνηση που υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση, στην αιώνια συναφή της προς τα νοούμενα, ενώ τα λογικά ενεργούν διεξοδικώς κατά φρόνηση, κι αυτό διότι οικούν στην ύλη και στα σκοτεινότερα σημεία του σύμπαντος, συνδέουν τις ψυχές με τους ειδωλοποιούς κόλπους και θλίβουν όσες υποβιβάστηκαν στην τόπο εκείνο, μέχρι να ξεπληρώσουν με την τιμωρία που τους αρμόζει. Τα τρία λοιπόν ανώτερα από εμάς γένη ο

Σωκράτης, στον Πλατωνικό «Κρατύλο», τα αποκαλεί «Δαίμονες».
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

2
Να προσθέσω εδώ ότι σύμφωνα με του Αρχαίους (ουσιαστικά τους Πυθαγόρειους που έλαβαν τη γνώση από τους Ορφικούς), οι Θεοί δημιουργήθηκαν από το Δημιουργό , και τα γένη που αναφέρει εδώ ο Πρόκλος είναι τα "όντα" που μεσολαβούν ανάμεσα στον άνθρωπο και στους Θεούς.

Δηλαδή έχουμε
1) το Δημιουργό
2) τους "θεούς"
3) τα ενδιάμεσα όντα που είναι
3.α.) αγγελικό φύλο
3.β.) δαιμονικά φύλα στα οποία διακρίνουμε πολλά μέρη. Ένας από αυτά είναι τα υλικά (οι υλικοί δαίμονες, αυτοί που οδηγούν τις ψυχές προς τα κάτω, έλαβαν υπόσταση ως έσχατοι, και συνδέονται με το κατεξοχήν μερικό και συναφές προς την ύλη είδος της ενέργειας)
3.γ.) τα ηρωικά
4) Ανθρώπινο γένος

Τα τρία αυτά μετά τους θεούς γένη είναι, αφενός, εξαρτημένα αιώνια από αυτούς και, αφετέρου, είναι χωρισμένα μεταξύ τους.

:hmmm Ενδιαφέρον ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

3
Ο Πρόκλος νεοπλατωνικός δεν είναι;

Πάντως ο Κρατύλος είναι ενδιαφέρον βιβλίο για το πως βγαίνουν τα ονόματα.

Αρχαιο κειμενο εδω http://el.wikisource.org/wiki/%CE%9A%CF ... E%BF%CF%82
Μεταφραση εδω http://archive.org/stream/pgcommunityte ... 4879-0.txt
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

4
dominique έγραψε: Ο Πρόκλος νεοπλατωνικός δεν είναι;

Πάντως ο Κρατύλος είναι ενδιαφέρον βιβλίο για το πως βγαίνουν τα ονόματα.

Αρχαιο κειμενο εδω http://el.wikisource.org/wiki/%CE%9A%CF ... E%BF%CF%82
Μεταφραση εδω http://archive.org/stream/pgcommunityte ... 4879-0.txt
 
Ξέρεις νομίζω πως θα συμφωνήσω όχι μόνο για το Κρατύλο, αλλά για όλα τα έργα του Πλάτωνος.

Σε αντίθεση με τον Πρόκλο που ερμηνεύει σύμφωνα και με άλλες πηγές όσα λέει.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF% ... E%BF%CF%82

Ο Πρόκλος ο Διάδοχος (Κωνσταντινούπολη, 8 Φεβρουαρίου 412 – Αθήνα, 17 Απριλίου 485) ήταν Νεοπλατωνικός φιλόσοφος που όρισε ένα από τα πιο περίτεχνα και πλήρους ανάπτυξης συστήματα νεοπλατωνισμού κοντά στο τέλος της κλασικής περιόδου της φιλοσοφίας που άσκησε μεγάλη επιρροή στη δυτική μεσαιωνική φιλοσοφία και στην ισλαμική σκέψη.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

5
Τα υπόλοιπα δεν τα εβαλες;

Δεν πειράζει τα προσθέτω εγω(πηγη->http://www.hellinon.net/NeesSelides/NEO ... oklos2.htm)
Πέρα , όμως, από το θεωρητικό υπόβαθρο , ο Πρόκλος πιστεύει στη θρησκευτική πρακτική . Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις θεουργικές ιεροτελεστίες , την αστρολογία και την ανάκληση θεών. Στο έργο του "Θεολογούμενα Πλάτωνος " ορίζει τη θεουργία ως δύναμη υψηλότερη από κάθε ανθρώπινη σοφία , που περιέχει όλα τα αγαθά της μαντικής , τις καθαρτήριες δυνάμεις της μύησης , και γενικά τις λειτουργίες κάθε κατοχής . Σύμφωνα με τον Πρόκλο , η θεουργία βοηθά τους πιστούς να ξεφύγο υν από την ειμαρμένη, να ανέλθουν μέχρι το νοητό πυρ και να εξασφαλίσουν την αθανασία της ψυχής . Στη θεουργία γινόταν , ακόμα , χρήση μαγικών αγαλματιδίων . Είχαν προέλευση στην πρωτόγονη πίστη ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση , μια φυσική συμπάθεια που ενώνει μυστικά το πρωτότυπο με την εικόνα , δηλαδή το Θεό με την υλική αναπαράστασή του .

Στη θεουργία ο Πρόκλος μυήθηκε από την Ασκληπιγένεια , την κόρη του Πλούταρχου του Αθηναίου , που ήταν επικεφαλής της Ακαδημίας Αθηνών, και είχε μυήσει σε βάθος την κόρη του στα μυστικά της θεουργίας . Η Ασκληπιγένεια τού αποκάλυψε τις παλαιές μυστηριακές τελετές (τα ιερά "όργια") και τη χαλδαϊκή μαγεία . Μόνο αυτή είχε αυτές τις γνώσεις από τότε που πέθανε ο πατέρας της . Μετά τη μαθητεία κοντά της , ο Πρόκλος απέκτησε την ικανότητα να βλέπει θεία οράματα , να προκαλεί βροχή, ακόμη και να θεραπεύει ανία τες ασθένειες . Η Ασκληπιγένεια συνέχισε να διδάσκει ακόμη και όταν ο φιλόσοφος Μαρίνος διαδέχθηκε τον Πρόκλο.
 
 
 
Caer está permitido, levantarse es obligatorio....."Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς"
Xαμένη μάχη,είναι αυτή που φοβήθηκες να δώσεις
Πριν γράψεις σκέψου! Πριν κατακρίνεις περίμενε! Πριν προσευχηθείς συγχώρα! Πριν παραιτηθείς προσπάθησε!
Καλό είναι το να υπάρχεις …μα το να ζεις εν Χριστώ είναι άλλο πράγμα !

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

6
Το θέμα είναι πως διαπιστώνει κανείς πως αυτοί οι "δαίμονες" είναι του Πρόκλου ως υπομνηματιστής του Πλάτωνα, και όχι του ίδιου του Πλάτωνα, , καθώς στο Κρατύλο δε κάνει λόγο για τάξεις - εκτός αν δε θυμάμαι καλά ή μου διέφυγε ... διότι τους δαίμονες ο Σωκράτης δεν τους ορίζει σε τάξεις αλλά τους ορίζει ως σοφούς "δαήμονες"
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ''ΚΡΑΤΥΛΟΣ''

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αλήθεια,Ερμογένη.Τι να σημαίνει άραγε το όνομα «δαίμονες»;Πρόσεξε αν σου φανώ ότι λέω κάτι σπουδαίο.

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Λέγε.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Γνωρίζεις ποιοι κατά τον Ησίοδο,είναι οι δαίμονες;

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Δεν γνωρίζω.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ:Δεν γνωρίζεις ούτε για το χρυσό γένος των ανθρώπων,πού λέει ότι υπήρξε πρώτο;

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Αυτό το ξέρω.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λέει λοιπόν γι' αυτό: Μόλις το γένος τούτο χωρίστηκε σε μέρη,οι δαίμονες αγνοί καΐ γήινοι ονομάζονται,λαμπροί,προστάτες από το κακό,φύλακες των ανθρώπων!

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Δηλαδή τι εννοείς;

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Νομίζω πώς λέγοντας χρυσό γένος δεν εννοεί φτιαγμένο από χρυσάφι,άλλα καλό και ωραίο.Απόδειξη θεωρώ το γεγονός,ότι για μας λέει πώς είμαστε σιδερένιο γένος.

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Έχεις δίκιο.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Πιστεύεις λοιπόν ότι και αν κάποιος από τους σύγχρονους μας είναι καλός,θα μπορούσε να πει πώς ανήκει στο χρυσό γένος;

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Βέβαια.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Οι καλοί όμως είναι συνετοί ή τίποτε άλλο;

ΕΡΜΟΓΕΝΗΣ: Συνετοί.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Κατά τη γνώμη μου,αυτό περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο χαρακτηρίζει τους δαίμονες.Επειδή ήταν συνετοί και δαήμονες (σοφοί),τους ονόμασε ο Ησίοδος δαίμονες.Και στην αρχαία γλώσσα μας το όνομα αυτό αντιστοιχεί στο ίδιο.Σωστά λοιπόν και αυτός και άλλοι ποιητές λένε ότι,αν πεθάνει κάποιος ενάρετος,μεγάλη τύχη και τιμές αποκτάει και γίνεται δαίμονας,σύμφωνα με την ονομασία της φρόνησης.Έτσι και εγώ λοιπόν αντιλαμβάνομαι τον δαήμονα,δηλαδή κάθε άνθρωπο,θεϊκό όσο ζει και αφότου πεθάνει,και νομίζω ότι σωστά ονομάζεται δαήμων.
 
επομένως οι τάξεις- κατηγορίες του Πρόκλου δεν προκύπτουν από τον Σωκράτη στο έργο του Πλάτωνος Κρατύλος αλλά είναι εξ ολοκλήρου ερμηνεία του Πρόκλου...ο οποίος είχε γνωστικιστικές επιρροές και προφανώς αντλούσε τις γνώσεις του πάνω στο θέμα των τάξεων των δαιμόνων από άλλες πηγές. Αλλά από ποιες ;
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Οι δαίμονες του Πρόκλου (Νεοπλατωνικός)

7
Από τον Πλούταρχο και τον Συριανό ο Πρόκλος μυήθηκε στην και πείστηκε για την εσωτερική συμφωνία της διδασκαλίας του Ορφέα, του Πυθαγόρα και των Χαλδαϊκών λογίων με την φιλοσοφία του Πλάτωνα. Μετά τον θάνατο του Συριανού το 437, ο Πρόκλος έγινε, σε ηλικία μόλις είκοσι πέντε ετών, ο επικεφαλής της σχολής: εξ ου και το προσωνύμιο διάδοχος (ενν. του Πλάτωνα) που συνοδεύει το όνομά του στα χειρόγραφα των έργων του.
Μελετώντας τον Πρόκλο, μπαίνει κανείς σε ένα εντελώς σκοτεινό μονοπάτι θα έλεγα, που ουδεμία σχέση έχει με την Ορθοδοξία αφού συνδέεται με τους Χαλδαίους.....
Εκλεκτικές συγγένειες με άλλα φιλοσοφικο-θρησκευτικά ρεύματα
Τα Χαλδαϊκά λόγια (= ‘χρησμοί των Χαλδαίων’) είναι μια συλλογή χρησμών γραμμένων σε δακτυλικό εξάμετρο (το μέτρο των δελφικών χρησμών και της θεόπνευστης ποίησης του Ομήρου, του Ησιόδου και του Ορφέα) που υποτίθεται ότι υπαγορεύθηκαν από τους θεούς ή/και την ασώματη ψυχή του ίδιου του Πλάτωνα σε δύο ομώνυμους άνδρες που συνδέονταν με δεσμό αίματος και έδρασαν επί Μάρκου Αυρήλιου (161-180): τον Ιουλιανού τον Χαλδαίο (πατέρα) και τον Ιουλιανό τον Θεουργό (γιο). Το προσωνύμιο του πρώτου δηλώνει μάλλον ειδική γνώση μαγικών πρακτικών παρά καταγωγή από την Βαβυλώνα, γεγονός που συνάδει με τη μαρτυρία της Σούδας (Ι 434 Adler) ότι έγραψε έργο Περί δαιμόνων (σε 4 βιβλία). Το προσωνύμιο του γιου, αν του αποδόθηκε όσο ζούσε, αποτελεί την παλαιότερη μνεία του όρου θεουργός (όθεν ). Για τον τρόπο σύνθεσης και καταγραφής των χρησμών γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα. Πιθανότερη φαίνεται η εκδοχή σύμφωνα με την οποία ο γιος Ιουλιανός, που φέρεται να έχει γράψει επίσης Θεουργικά και Τελεστικά (Σούδα Ι 435 Adler), λειτουργούσε ως ενδιάμεσο (medium) και εκφωνούσε, σε κατάσταση αλλοιωμένης συνείδησης, έμμετρους χρησμούς τους οποίους ο πατέρας του, παρών στη συνεδρία, κατέγραφε. Η μέθοδος βρίσκεται σε αντιστοιχία με τη μαρτυρημένη μαγική και θεουργική πρακτική της . Η εθνική προέλευση των Ιουλιανών δεν είναι γνωστή αλλά δεν είναι απίθανο να κατάγονταν από τη Συρία.
http://n1.intelibility.com/ime/lyceum/? ... 256&lang=1
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”