Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

1
Ιουλιανός o Παραβάτης:

Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμ
ού



© Ιωάννης Κ. Τσέντος




ΕΠΙΜΕΤΡΟ


Ενώ οι κατά καιρούς υμνητές του Ιουλιανού και πολέμιοι του ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού θέλουν να βλέπουν στο πρόσωπο του Παραβάτη αυτοκράτορα μία απτή απόδειξη του αγεφύρωτου χάσματος που κατ' αυτούς υπάρχει μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού, είδαμε ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο· τόσο το πρόσωπο όσο και το μετέωρο εγχείρημα του Ιουλιανού όχι μόνο δεν πιστοποιούν κανένα απολύτως χάσμα μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού, αλλά τουναντίον αποδεικνύουν περιφανώς τη γόνιμη σύνθεση και την τελεία σύμπνοια των δύο. Όπως δηλαδή είδαμε, ο ψευδώνυμος «ελληνισμός» του Παραβάτη αυτοκράτορα, το συνονθύλευμα αυτό της δεισιδαιμονίας, του σκοταδισμού και του αποκρυφισμού, δεν είναι ξένος μόνο προς τον χριστιανισμό, αλλά ακριβώς εξίσου και προς τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η απλή αλήθεια, την οποία διακρίνει εύκολα ο κάθε νουνεχής άνθρωπος, απεδείχθη συν τοις άλλοις και στην πράξη· διότι, όπως είδαμε, στην προσπάθεια του να δώσει ζωή στον ψευδώνυμο «ελληνισμό» που είχε στο μυαλό του, ο Ιουλιανός δεν βρήκε απέναντι του μόνο τους χριστιανούς, αλλά και τους Έλληνες, οι οποίοι έβλεπαν τον χριστιανισμό να ταιριάζει στον ελληνισμό τους πολύ περισσότερο από τον αρρωστημένο μυστικισμό και τη δεισιδαιμονία του Παραβάτη αυτοκράτορα. Έτσι, ο Ιουλιανός πέτυχε τελικά όχι να κλονίσει, άλλα να εδραιώσει τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό.

Ο Ιουλιανός γοητευόταν από το αρχαίο μεγαλείο, αλλά δεν μπόρεσε να διακρίνει ότι πραγματικός κληρονόμος και συνεχιστής αυτού του μεγαλείου ήταν ο ελληνο-χριστιανικός πολιτισμός, και όχι ο αρρωστημένος παγανισμός και ο εκφυλιστικός μυστικισμός της ύστερης αρχαιότητας. Στα μάτια του, ο χριστιανισμός ήταν μία ανατρεπτική δύναμη, η οποία υπέσκαπτε τα θεμέλια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και οδηγούσε τον κόσμο στη βαρβαρότητα. Όπως γράφει πολύ ωραία ο Robert Browning, αυτό που ο Ιουλιανός και κάποιοι σύγχρονοι του δεν μπόρεσαν να διακρίνουν είναι ότι στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός όχι μόνο δεν αντιπροσώπευε μία ανατρεπτική δύναμη, αλλά τουναντίον θα αποδεικνυόταν μία από τις κύριες πηγές ισχύος, και θα έδιδε στην αυτοκρατορία το αίσθημα της ενότητας, του κοινού σκοπού και της θεϊκής προστασίας, το οποίο θα της επέτρεπε να επιβιώσει για περισσότερα από χίλια χρόνια, με τους στρατιώτες μιας χριστιανικής πλέον ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (του Βυζαντίου) να φυλάσσουν με επιτυχία τα σύνορα της, ενώ οι αντιγραφείς και οι λόγιοι της θα αντέγραφαν και θα εξηγούσαν τα κείμενα της ελληνικής γραμματείας και σκέψης, συμπεριλαμβανομένων και των κειμένων του ιδίου του Ιουλιανού. [603] Με λίγα λόγια, ο Ιουλιανός δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να διακρίνει το μεγαλείο του ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού, ο οποίος τότε έκανε τα πρώτα του βήματα.

Αν υπάρχει κάτι πραγματικά κοινό ανάμεσα στον Ιουλιανό και τους σύγχρονους υμνητές του, αυτό είναι αυτή η τελεία αδυναμία αμφοτέρων να διακρίνουν το μεγαλείο του ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού. Αλλά ο Ιουλιανός, συγκρινόμενος με τους σύγχρονους υμνητές του, έχει τουλάχιστον ένα ελαφρυντικό: ότι έζησε σε μία εποχή κατά την οποία ο ελληνο-χριστιανικός πολιτισμός έκανε μόλις τα πρώτα του βήματα. Από αυτή την άποψη, υπάρχουν πράγματα που ο μεν Ιουλιανός δεν μπορούσε να γνωρίζει, ενώ οι σύγχρονοι υμνητές του δεν δικαιούνται να τα αγνοούν. Αν λοιπόν το μετέωρο εγχείρημα του Ιουλιανού τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. Δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ως αναχρονιστικό, τότε ειλικρινά δυσκολευόμαστε να βρούμε τη λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την απροσμέτρητη ανοησία των σύγχρονων υμνητών του σήμερα, δεκαεξήμισυ αιώνες αργότερα.

Υπάρχουν, είναι αλήθεια, κάποιοι νεώτεροι και σύγχρονοι ιστορικοί που προσπαθούν να «αποκαταστήσουν» τον Ιουλιανό και να εξαλείψουν τον συκοφαντικό —κατ' αυτούς— χαρακτηρισμό «ο Παραβάτης», με τον οποίο ο Ιουλιανός έμεινε στιγματισμένος στην ιστορία. Όπως όμως δείξαμε παραπάνω, ο Ιουλιανός υπήρξε πραγματικά Παραβάτης, και αυτό τον χαρακτηρίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο· και το σημαντικότερο, δεν υπήρξε Παραβάτης μόνο για τον λόγο για τον οποίο συνήθως ονομάζεται έτσι, επειδή δηλαδή παρέβη τον χριστιανισμό· ο Ιουλιανός παρέβη εξίσου και τον ελληνισμό, τον οποίο διέστρεψε και κακοποίησε, προσπαθώντας να τον μετατρέψει σε ένα συνονθύλευμα δεισιδαιμονίας, σκοταδισμού και αποκρυφισμού. Ο Ιουλιανός υπήρξε εχθρός του χριστιανισμού, αλλά υπήρξε εξίσου και εχθρός του ελληνισμού. Οι παλαιότεροι και σύγχρονοι υμνητές του Ιουλιανού μπορούν να αγνοούν την ιστορία, μπορούν επίσης και να τη διαστρέφουν, αλλά πάντως δεν μπορούν να την αλλάξουν.

Σημειώσεις
[603] Robert Browning, The emperor Julian, σελ. 223-224.http://www.oodegr.com/neopaganismos/fil ... imetro.htm
<<ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΔΕΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΟΥΔΕΝ ΑΠΟ ΣΟΥ ΚΑΙ Η ΝΥΞ ΛΑΜΠΕΙ ΩΣ Η ΗΜΕΡΑ ΕΙΣ ΣΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΦΩΣ>>

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

2
Ας δούμε την άποψη σύγχρονων ιστορικών,

Ο Σαράντος Ι. Καργάκος στην "Ιστορία της Κωνσταντινουπόλεως" δεν τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Ιουλιανό, αναγκάζεται όμως (ως ιστορικός) να παραδεχτεί πως έγκριτοι ιστορικοί όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Durant, κλπ. πλέκουν το εγκώμιο του Ιουλιανού και τον παρουσιάζουν ως άνθρωπο ο οποίος ήταν ιδιαίτερα αγαπητός απο στράτευμα και λαό.
Ήταν ο πρώτος αυτοκράτορας "γέννημα θρέμα" της Κωνσταντινούπολης.
Είχε διοικητικά και στρατιωτικά χαρίσματα. Αναδιοργάνωσε τον στρατό και πήρε μέτρα φοροελάφρυνσης των αδυνάτων της αυτοκρατορίας.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του, η εργογραφία του δείχνει ότι είχε μεγάλη πνευματική καλλιέργεια.

Στα αρνητικά, του καταλογίζονται η απαγόρευση της διδασκαλείας των αρχαίων ελληνικών σε χριστιανούς ιερείς,
ήθελε να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε......... σταύλο,
και είχε εχθρική στάση απέναντι στη νέα θρησκεία.

Κατά την Βικιπαιδεια:
Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (τομ.3, σελ.532,535,537,539-545) δίνει μεγάλη σημασία στα δύσκολα παιδικά χρόνια του Ιουλιανού. Με σπουδή και διάθεση κατανόησης, αποδίδει την εχθρική στάση του Ιουλιανού απέναντι στη νέα θρησκεία όχι μόνο σε ψυχολογικούς και προσωπικούς λόγους αλλά και στην επίδραση που άσκησε σ’ αυτόν το λαμπρό κάλλος των -έστω παρηκμασμένων- Αθηνών, η δεινότητα των εθνικών ρητόρων της εποχής του και μεγάλη επίδραση από τις νεοπλατωνικές ιδέες των ανθρώπων οι οποίοι τον είχαν περιστοιχίσει. Αναφερόμενος ο ιστορικός στον χαρακτήρα και τις ικανότητες του Ιουλιανού, γράφει εγκωμιαστικά λόγια αν και χαρακτηρίζει ως αδικαιολόγητες κάποιες ενέργειές του κατά των Χριστιανών. Βλέπει επίσης ως άδικο να αποδίδεται στον Ιουλιανό μόνο η κατάργηση των προνομίων του χριστιανικού κλήρου, αφού και οι μετέπειτα χριστιανοί αυτοκράτορες τα επανέφεραν εξ ολοκλήρου. Αναφέρει επίσης την καθοριστική στιγμή που ο Ιουλιανός απέβαλε επίσημα την πίστη του και, εξ αιτίας αυτής του της πράξης, Ιστορία και Εκκλησία δεν έπαψαν να τον χαρακτηρίζουν αποστάτη και παραβάτη, παρά το ότι η πολιτική του θα μπορούσε να παρομοιαστεί σχεδόν με την πολιτική ανεξιθρησκίας του Μ. Κωνσταντίνου. Πλέκει το εγκώμιο του ανθρώπου που θα μπορούσε να αναδειχθεί "ενάμιλλος ενός Ξενοφώντος ή Αγησιλάου" και ο οποίος, επειδή γεννήθηκε σε λάθος εποχή, έπραξε έτσι που σαφώς η ιστορία δεν θα τον χαρακτηρίσει μέγα -αφού δεν ωφέλησε το έθνος του η την ανθρωπότητα- ο οποίος όμως "μοχθηρός άνθρωπος, όπως παρεστάθη υπό των Χριστιανών, βεβαίως δεν ήτο".

Ο A. Vasiliev αναφέρει τον Ιουλιανό με το γνωστό χαρακτηρισμό "Παραβάτης" και τον παρουσιάζει ως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ωστόσο δεν αποφεύγει-στο ξεχωριστό τμήμα του έργου του που αναφέρεται στη Φιλολογία, την Επιστήμη, την Αγωγή και την Τέχνη- να ονομάσει τον Ιουλιανό "εξαιρετικά λαμπρή φυσιογνωμία του κόσμου των γραμμάτων του τετάρτου αιώνα".

Ο ιστορικός Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, στον πρώτο τόμο της Ιστορίας του Βυζαντινού κράτους, παρουσιάζει τον Ιουλιανό στο στρατιωτικό τομέα ως ταχύ, θαρραλέο και συνετό με μεγάλες επιτυχίες, ειδικά στα σύνορα του Ρήνου, οι οποίες τον κατέστησαν αγαπητό στα στρατεύματά του. Στον πολιτικό τομέα και ειδικά στη διαμάχη του με τον Κωνστάντιο ο Ιουλιανός παρουσιάζεται κατεχόμενος από ανησυχία και φόβο, έναν σχεδόν προληπτικό φόβο, προϊόντα όμως των συνθηκών. Ως άνθρωπος παρουσιάζεται ψυχικά υπερευαίσθητος και ασταθής, ευγενικός και προσηνής, αγαπητός στο περιβάλλον του και τον απλό κόσμο, φιλομαθής και με λαμπρή παιδεία. Η θρησκευτική του πολιτική χαρακτηρίζεται "ανεδαφική" και ο ίδιος "ρομαντικός" αυτοκράτωρ. Αναλύονται διεξοδικά και με έντονη διάθεση κατανόησης τα υποκειμενικά και αντικειμενικά αίτια της πολιτικής του υπέρ του παγανισμού και το περιεχόμενο της θρησκευτικής του πίστης. Ο Καραγιαννόπουλος αποδίδει τις περισσότερες από τις πράξεις βίας εναντίον των Χριστιανών στους φανατισμένους Εθνικούς αρχικά και αργότερα στο προσωπικό ολίσθημα του Ιουλιανού εξ αιτίας της αποτυχίας των προσπαθειών του να οργανώσει επί τη βάσει του Χριστιανισμού την αρχαία θρησκεία. Οι προσπάθειές του στην οικονομική πολιτική και τη βελτίωση της διοίκησης του κράτους, χαρακτηρίζονται "ειλικρινείς και σοβαρές".

Στο συλλογικό έργο της Εκδοτικής Αθηνών, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τα αφορώντα στον Ιουλιανό γράφει η Πολύμνια Αθανασιάδου, Διδάκτωρ ιστορικός. Η ιστορικός τον χαρακτηρίζει ως "ασυνήθιστα προικισμένο" παιδί και κάνει εκτενή αναφορά στις επιδράσεις -θετικές και αρνητικές- που άσκησαν πάνω του οι δάσκαλοί του καθώς και στο φόβο που επιβάρυνε τον ψυχισμό του και καθόρισε τη συμπεριφορά του. Πλάι στη θετική μορφή του Μαρδόνιου αναφέρεται αυτή του Γεωργίου Καππαδοκίας, στον οποίον οφείλει την εκπληκτική γνώση των Γραφών, και του οποίου η ποταπή φύση είχε αποφασιστική επίδραση στη θρησκευτική εκλογή του Ιουλιανού. Η δεκαεξάμηνη βασιλεία του Ιουλιανού, του οποίου το όνομα συνοδεύεται από το, εντός εισαγωγικών, επίθετο «Ο Μέγας», παρουσιάζεται θετική ως προς την πολιτική υπέρ της ανάπτυξης των πόλεων, ως προς το μεταρρυθμιστικό του έργο και τις αλλαγές που αφορούσαν στο στράτευμα και τη δικαιοσύνη. Ο αυτοκράτωρ Ιουλιανός χαρακτηρίζεται ως μία από τις πιο προικισμένες, ευγενείς και αξιολάτρευτες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας.

Άλο θρησκευτικός φανατισμός = παραχάραξη και άλλο Ιστορία.

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

4
Δεν θα σχολιάσω τίποτα απο την δημοσίευση που με παρέπεμψες......
Το μόνο που έχω να πω, είναι πως ευτυχώς υπάρχουν αντικειμενικοί σοβαροί σύγχρονοι ιστορικοί - φιλόλογοι όπως ο Σαράντος Καργάκος

Ο Ιουλιανός στην κοινωνική του ζωή, ήταν απο πλέον λιτοδίαιτους ρωμαίους αυτοκράτορες. Απεχθανόταν την πολυτέλεια......
(Σαράντος Ι. Καργάκος, "Ιστορία της Κωσταντινουπόλεως")

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

5
giannisanastasia έγραψε:Δεν θα σχολιάσω τίποτα απο την δημοσίευση που με παρέπεμψες......
Το μόνο που έχω να πω, είναι πως ευτυχώς υπάρχουν αντικειμενικοί σοβαροί σύγχρονοι ιστορικοί - φιλόλογοι όπως ο Σαράντος Καργάκος

Ο Ιουλιανός στην κοινωνική του ζωή, ήταν απο πλέον λιτοδίαιτους ρωμαίους αυτοκράτορες. Απεχθανόταν την πολυτέλεια......
(Σαράντος Ι. Καργάκος, "Ιστορία της Κωσταντινουπόλεως")
Την απολυτότητα την εκφράζει μόνον το πρόσωπο του Ιησού Χριστού Του Ζώντος
και Αυτός αποφάνθηκε ο Άγιος Μερκούριος να φονεύσει τον ασεβή αυτοκράτορα Ιουλιανό τον Παραβάτη.
Η ασέβεια στον Ιησού Χριστό πληρώνεται ακριβά..
Εικόνα

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

7
Ιωάννου Μαλάλα, Χρονογραφία, ed. L. Dindorf, 333.18-334.10: «Εν αυτή δε τη νυκτί είδεν εν οράματι και ο οσιώτατος επίσκοπος Βασίλειος ο Καισαρείας Καππαδοκίας τους ουρανούς ηνεωγμένους και τον σωτήρα Χριστόν επί θρόνου καθήμενον και ειπόντα κραυγή, Μερκούριε, απελθών φόνευσον Ιουλιανόν τον βασιλέα τον κατά των χριστιανών. Ο δε άγιος Μερκούριος εστώς έμπροσθεν τον Κυρίου εφόρει θώρακα σιδηρούν Αποστίλβοντα· και ακούσας την κέλευσιν αφανής εγένετο. Και πάλιν ευρέθη εστώς έμπροσθεν του Κυρίου και έκραξεν, Ιουλιανός ο βασιλεύς σφαγείς απέθανεν, ως εκέλευσας, Κύριε. Και πτοηθείς εκ της κραυγής ο επίσκοπος Βασίλειος διυπνίσθη τεταραγμένος. Ετίμα γαρ αυτόν Ιουλιανός ο βασιλεύς και ως ελλόγιμον και ως συμπράκτορα αυτού, και έγραφεν αυτώ συχνώς. Και κατελθών ο άγιος Βασίλειος δια τα εωθινά εις την εκκλησίαν, καλέσας πάντα τον κλήρον αυτού είπεν αυτοίς το του οράματος μυστήριον, και ότι εσφάγη Ιουλιανός ο βασιλεύς και τελευτά εν τη νυκτί ταύτη. Και πάντες παρεκάλουν αυτόν σιγάν και μηδενί λέγειν τι τοιούτον».
Εικόνα

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

8
Κατ' εντολή Αγίου Βασιλείου ή Θεού σηκώθηκε το ακόντιο του Αγίου Μερκούριου και σκότωσε τον άπιστο Ιουλιανό
και κατ' εντολή θεού αποκεφαλίζουν και οι μουσουλμάνοι τους άπιστους "Ιουλιανούς"....
Το ίδιο λέμε.....
Να υποθέσω ότι επιτέλους συφωνήσαμε?

Re: Ιουλιανός o Παραβάτης: Παραβάτης του Χριστιανισμού, Παραβάτης του Ελληνισμού

9
giannisanastasia έγραψε:Κατ' εντολή Αγίου Βασιλείου ή Θεού σηκώθηκε το ακόντιο του Αγίου Μερκούριου και σκότωσε τον άπιστο Ιουλιανό
και κατ' εντολή θεού αποκεφαλίζουν και οι μουσουλμάνοι τους άπιστους "Ιουλιανούς"....
Το ίδιο λέμε.....
Να υποθέσω ότι επιτέλους συφωνήσαμε?
Όχι αγαπητέ δεν συμφωνήσαμε...
πως θα ήτο δυνατόν.
όλοι τούτοι οι δαιμονοκίνητοι οι οποίοι έχυσαν αίμα πολλών μαρτύρων( άγιος Αρτέμιος,πρεσβύτερος Θεοδώρητος,μάρτυρας Δομέτιος,Ιοβεντίνος και Μαξιμίνος κ.α)
ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΘΕΣΑΝ ΕΑΥΤΟΝ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Τί συγχέεις τώρα τα παραπάνω ώστε να δώσεις άφεση αμαρτιών;
Τί σχέση έχουν οι δαίμονες με τους μάρτυρες;

Ημείς οι Χριστιανοί πιστεύουμε πως δεν υπάρχει μόνον τούτη η ζωή
μα, και η προεκτασή της η βασιλεία των ουρανών ή η κόλαση.
Έτσι ο μαρτυρικός (για εμάς) θάνατος απο χέρι ΄΄δαίμονα΄΄δεν είναι τιμωρία
μά
στεφάνι.Διότι ημείς θεληματικώς οδηγούμεθα στον θάνατο,ίνα απολαύσωμεν την γλυκύτητα του Προσώπου του Υιού του Θεού.

Ο θάνατος του αποστάτου Ιουλιανού δηλοί, πως την ισχύ στα πάντα
την έχει μόνον ο Ιησούς Χριστός.
Το κατάλαβε στο τέλος και ο ίδιος όταν αναφωνεί
΄΄Νίκησες, Χριστέ! Χόρτασε, Γαλιλαίε΄΄.

Αλλο πράγμα ο μαρτυρικός θάνατος και άλλο ο παραδειγματικός.
Εικόνα
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”

cron