Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

217
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ (17-3-2014)

17-03-2014
Categorized in: 2014, Πνευματικά Κείμενα

Ρένος Κωνσταντίνου, Θεολόγος

1) Εισαγωγή

Θα πρέπει κατ’ αρχήν, προτού προσεγγίσουμε αναλυτικά το θέμα μας, να ορίσουμε τι είναι ελληνισμός και τι είναι χριστιανισμός.

Ο Ηρόδοτος (περ. 480-430 π.Χ.) αναφέρει τέσσερα στοιχεία που προβάλλουν ως χαρακτηριστικά της ενότητας των Ελλήνων: α) το αίμα, δηλαδή η κοινή καταγωγή, β) η γλώσσα, γ) η θρησκεία και δ) τα ήθη. Σε τελική ανάλυση ο ελληνισμός είναι κατά τον Ηρόδοτο πρωτίστως και κυρίως ένα γεγονός πολιτιστικό[1]. Από τον 3ο αιώνα π.Χ. εως τον 4ο αιώνα μ.Χ. η έννοια του ελληνισμού δεν αναφερόταν σε μια συγκεκριμένη φυλή, αλλά στην παιδεία και τον πολιτισμό που χαρακτήριζε τη ζωή όλων σχεδόν των λαών της Μεσογείου[2]. Ο ελληνισμός για την εποχή αυτή είναι τελικά ένας τρόπος ζωής, μια ιδέα πολιτισμού. Όσοι είναι κάτοχοι της ελληνικής παιδείας είναι Έλληνες.

Ο ελληνισμός είναι επίσης μια κοσμοθεωρία, η οποία στηρίζεται στη φύση. Για τον λόγο αυτό ο ελληνισμός είναι πολυθεϊστικός και ενδοκοσμικός. Στον ελληνισμό κοσμογονία και θεογονία ταυτίζονται.

Ερχόμαστε τώρα στο χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός είναι μια κοσμοθεωρία, που βασίζεται στη χάρη του ενός και μοναδικού Θεού, που δημιουργεί τον κόσμο και έτσι τον υπερβαίνει[3]. Άρα ο Θεός στο χριστιανισμό είναι υπερβατικός. Ο χριστιανισμός επιχειρεί και πετυχαίνει να δώσει λύση σε πολλά προβλήματα του ανθρώπου, κυρίως υπαρξιακά και να δώσει νόημα στη ζωή του. Εκείνο το οποίο υπόσχεται ο χριστιανισμός είναι λύτρωση από τα δεσμά της φθοράς και του θανάτου.

Φυσικά ο χριστιανισμός, σε αντίθεση με τον ελληνισμό, είναι μια θρησκεία και μάλιστα μονοθεϊστική. Μια θρησκεία που έχει δημιουργηθεί εξ’ αποκαλύψεως. Ο χριστιανισμός ανήκει στις λεγόμενες «θρησκείες του βιβλίου»[4]. Και τούτο διότι έχει ιερές γραφές, θεόπνευστες, οι οποίες αποκαλύπτουν το αληθινό νόημα του κόσμου, την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου (δημιουργία κατ’ εικόνα Θεού, ανοδική πορεία προς το καθ’ ομοίωση, δηλαδή τη θέωση) κ.α. Είναι μια θρησκεία επίσης του επέκεινα, δηλαδή της υπέρβασης της φύσης.

2) Τα προβλήματα και οι δυσκολίες στη συνάντηση του χριστιανισμού με τον ελληνισμό

Η πορεία συνάντησης χριστιανισμού και ελληνισμού η οποία είχε σαν συνέπεια την αλληλοεπίδραση μεταξύ τους, υπήρξε δύσκολη, μακρά και επίπονη. Ο όρος «έλλην» ιδιαίτερα στους πρώτους χριστιανικούς συγγραφείς, είχε την έννοια του ειδωλολάτρη. Δεν ήταν λίγες οι συγκρούσεις χριστιανών με την ειδωλολατρία και την εθνική γνώση που κορυφώνονταν σε περιόδους κρίσης με διωγμούς. Επίσης έχουμε και προσωπικές συνειδησιακές περιπέτειες ανθρώπων, όπως ο Ωριγένης ή ο αυτοκράτορας Ιουλιανός που κινούνται συχνά μεταξύ ελληνισμού και χριστιανισμού[5]. Υπήρχαν αρκετά στοιχεία στην κοσμοθεωρία του ελληνισμού και του χριστιανισμού τα οποία δημιουργούσαν αντίθεση μεταξύ των δύο κόσμων, καθιστώντας τη συνάντηση του δύσκολη.

Ένα πρώτο στοιχείο του ελληνισμού που έκλεινε το δρόμο συνάντησης με τον χριστιανισμό είναι ο πολυθεϊσμός. Ο ελληνικός πολιτισμός είναι πολυθεϊστικός. Παρ’ όλο που ο ελληνισμός χαρακτηρίζεται από έλλειψη θρησκευτικής μισσαλοδοξίας και ανεκτικότητα, εν τούτοις το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι ο χριστιανισμός είναι αυστηρά μονοθεϊστική θρησκεία.

Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και να σημειώσουμε ότι καίτοι πολυθεϊστικός, ο ελληνισμός, είχε και μονοθεϊστικές τάσεις. Ήδη από ο Όμηρος ονομάζει το Δία «πατήρ θεών τε ανδρων τε». Είναι σαφής η τάση εξύψωσης ενός θεού υπεράνω των άλλων. Παρατηρείται δηλαδή πέρασμα από τον αδιαβάθμητο πολυθεϊσμό στον ιεραρχημένο πολυθεϊσμό και τέλος στο μονοθεϊσμό, κάτι που με το χρόνο εντάθηκε[6]. Ο ελληνισμός λοιπόν αν και πολυθεϊστική, αλλά και πανθεϊστική θρησκεία, άρχισε να παρουσιάζει τάσεις και στοιχεία μονοθεϊσμού και ενωθεϊσμού[7].

Ένα δεύτερο πρόβλημα ήταν η εμμονή του ελληνισμού στον παρόντα κόσμο και την αξία του. Με άλλα λόγια η επίμονη έμφαση στο «ενθάδε και νύν» της ζωής. Όταν ο απόστολος Παύλος μίλησε από τους βράχους της Ακροπόλεως για την ανάσταση των νεκρών, οι Έλληνες ακροατές του τον κοροΐδευαν, δείχνοντας τα οστά των νεκρών στους τάφους. Ο χριστιανισμός ως γνωστό, χωρίς να περιφρονεί την παρούσα ζωή και τη σημασία της, τονίζει περισσότερο την αξία της μεταθανάτιας μακαριότητας και πολύ περισσότερο την ανάσταση των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Αυτό άλλωστε αποτελεί θεμελιώδη αλήθεια και θεωρία του χριστιανισμού και αναφέρεται μεταγενέστερα στο Σύμβολο της Πίστεως Νικαίας -Κωνσταντινουπόλεως.

Προχωρώντας, συναντάμε ένα ακόμη εμπόδιο που καθιστά τη προσέγγιση ελληνισμού και χριστιανισμού δύσκολη. Ο Χριστιανισμός, έχοντας τις ιστορικές καταβολές του στον Ιουδαϊσμό, έφερε μαζί του μια θεώρηση του κόσμου που επικράτησε να την λέμε βιβλική. Σύμφωνα με τη θεώρηση, αυτή ο κόσμος δεν είναι αυθυπόστατος, ούτε αυτεξήγητος. Για να τον κατανοήσεις και να ζήσης σωστά σ' αυτόν, πρέπει να πας πίσω από αυτόν, να προϋποθέτεις ένα ον εντελώς ελεύθερο από τον κόσμο, τον Θεό, ο οποίος δεν ερμηνεύεται από τον κόσμο, αλλά ερμηνεύει αυτός ως προϋπόθεση τον κόσμο[8]. Ο Θεός λοιπόν στο χριστιανισμό είναι εξωκοσμικός και υπερβατικός. Βρίσκεται έξω από τον κόσμο και τους νόμους του. Ο κόσμος είναι δημιούργημα της αγαθότητας και της αγάπης του Θεού και δημιουργήθηκε «εκ του μή όντος».

Από την άλλη στον ελληνισμό κοσμογονία και θεογονία ταυτίζονται. Οι θεοί ζουν και δρούν μέσα στον κόσμο. Άρα εδώ μιλάμε για ενδοκοσμικότητα των θεών . Ο θεός των Ελλήνων ήταν πάντοτε δεμένος με τον κόσμο. Και όταν ακόμη ο θεός δημιουργεί τον κόσμο από τη θέλησή του, όπως στον "Τίμαιο" του Πλάτωνος, τον δημιουργεί από ύλη πού προϋπάρχει.

Θα ήταν ίσως παράλειψη να μην αναφερθούμε εδώ και σε ένα άλλο σημαντικό γεγονός που καθιστούσε ακόμη πιο δύσκολη την προσέγγιση χριστιανισμού και ελληνισμού. Ο ελληνισμός είναι ένας τρόπος ζωής, μια ιδέα πολιτισμού όπως αναφέραμε. Από τον 3ο με 4ο αιώνα όμως, ο ελληνισμός άρχισε να αποκτά εθνική, φυλετική και γεωγραφική έννοια. Από την άλλη ο χριστιανισμός είναι κάτι πέρα από τον εθνοφυλετισμό. Καταλαβαίνουμε λοιπόν το χάσμα μεταξύ των δύο.

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή της συνάντησης ο ελληνισμός βρίσκεται σε γενική παρακμή, ώσπου τελικά η φλόγα του αρχαίου ελληνισμού έσβησε. Ακόμη και ο απόστολος των εθνών Παύλος βρήκε τον ελληνισμό σε θρησκευτική παρακμή.

3) Ο εκχριστιανισμός του ελληνισμού και ο εξελληνισμός του χριστιανισμού

Όταν μιλάμε για εκχριστιανισμό του ελληνισμού, εννοούμε τον εκχριστιανισμό ανθρώπων με ελληνική παιδεία. Αυτό είχε σωτήριες συνέπειες για την εδραίωση και εξάπλωση του χριστιανισμού. Και τούτο διότι οι άνθρωποι με ελληνική παιδεία, φορείς του ελληνικού πολιτισμού, είχαν την κατάρτιση και τις προϋποθέσεις για να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα του χριστιανικού κηρύγματος.

Από την άλλη, ο εκχριστιανισμός του ελληνισμού, είχε σαν φυσική συνέπεια τον εξελληνισμό του χριστιανισμού. Αυτό σημαίνει κυρίως μια τάση απόδοσης νοήματος της παρούσας ζωής. Μάλιστα ο καθαρά εσχατολογικός χαρακτήρας του αρχέγονου χριστιανισμού σταδιακά εξέπιπτε. Όμως ουδέποτε έπαψε το ευαγγελικό μήνυμα του χριστιανισμού να έχει εσχατολογικό χαρακτήρα[9].

Επίσης όταν αναφερόμαστε στον εξελληνισμό του χριστιανισμού, αναμφίβολα εννοούμε και τη χρήση της ελληνικής παιδείας και φιλοσοφίας από τον χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός έκανε πλήρη χρήση του ελληνικού πολιτισμού στα μέσα της εκφράσεώς του. Πήρε από τον ελληνισμό τη γλώσσα και τις μορφές εκφράσεως, όπως όλοι οι κάτοικοι της ελληνορωμαϊκής οικουμένης στα χρόνια αυτά, χωρίς όμως να επιδοθεί στην καλλιέργεια των ελληνικών γραμμάτων. Η Ομιλητική και το κήρυγμα μόνο προς το τέλος του 2ου αι. μ.Χ. και αυτό πολύ δειλά, αρχίζουν να καλλιεργούνται με βάση τα ελληνικά πρότυπα. Εκείνο όμως που έχει καίρια σημασία στη σχέση ελληνισμού και χριστιανισμού στα χρόνια αυτά είναι η συνάντηση δύο κοσμοθεωριών και η γέννηση από τη συνάντηση αυτή ενός νέου κόσμου[10].

4) Επίλογος - Συμπεράσματα

Η συνάντηση χριστιανισμού και ελληνισμού αποτελεί ένα γεγονός υψίστης σημασίας, τόσο για το χριστιανισμό, όσο και για τον ελληνισμό. Η συνάντηση των δύο κόσμων δημιούργησε αναπόφευκτά κάποιος συγκρούσεις. Και τούτο διότι πρόκειται για δύο κοσμοθεωρίες με αρκετές αποκλίσεις. Δημιούργησε όμως και ιστορικής σημασίας αλληλεπιδράσεις μεταμορφώσεις, τόσο στο χριστιανισμό, όσο και στον ελληνισμό[11].

Οι Έλληνες, δηλαδή οι κάτοχοι της ελληνικής παιδείας, γνώρισαν το χριστιανισμό και τη σωτηρία και λύτρωση που αυτός προσφέρει. Κάτι που όπως αναφέραμε, δεν μπορούσε να τους προσφέρει η ελληνική ειδωλολατρική - πολυθεϊστική θρησκεία. Διότι πρόκειται για μια θρησκεία που στηριζόταν αποκλειστικά στη φύση και αδυνατούσε να προσφέρει σωτηρία και αθανασία σε προσωπικό επίπεδο. Αδυνατούσε να προσφέρει λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο.

Ο χριστιανισμός από την άλλη πλευρά ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη συνάντηση του με τον ελληνισμό. Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία εύχρηστο εργαλείο για τη μετάδοση των αληθειών της χριστιανικής πίστης και την απόκρουση των αιρετικών δοξασιών. Ο χριστιανισμός πηρέ από τον ελληνισμό τη γλώσσα και τις μορφές εκφράσεως του. Με άλλα λόγια έκανε πλήρη χρήση του ελληνικού πολιτισμού στα μέσα της εκφράσεως του[12]. Γεγονός που συνέβαλε, πέραν των όσων σημειώσαμε πιο πάνω και στη διάδοση και εξάπλωση της χριστιανικής θρησκείας.

Τέλος επιβάλλεται να τονίσουμε ότι η συνάντηση των δύο κόσμων, χριστιανισμού και ελληνισμού, υπήρξε και γεγονός τεράστιας ιστορικής σημασίας για την πορεία της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Υπήρξε θα λέγαμε, ένα κοσμοσωτήριο λυτρωτικό γεγονός.

Βιβλιογραφία:

- Ράγκος, Σπ. Η συνάντηση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό από τον πρώτο ως τον τέταρτο αιώνα. Στο Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά τ. Α΄. Πάτρα: ΕΑΠ, 2002.

- Δρίτσα Δ., Μόσχου Δ., Παπαλεξανδρόπουλου Σ. Χριστιανισμός και Θρησκεύματα, Αθήνα 2006.

- Ιωάννη Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, «Ελληνισμός και χριστιανισμός. Η συνάντηση των δύο κόσμων», Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τ. Στ΄.

- Ιωάννου Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Η συνάντηση των δύο κόσμων, Αθήνα 2003.

[1] Σπ. Ράγκος Σπ. Η συνάντηση του ελληνισμού με τον χριστιανισμό από τον πρώτο ως τον τέταρτο αιώνα. Στο Η Ορθοδοξία ως κληρονομιά τ. Α΄. Πάτρα: ΕΑΠ, 2002, σ. 31.

[2] Δ. Δρίτσα, Δ. Μόσχου, Σ. Παπαλεξανδρόπουλου, Χριστιανισμός και Θρησκεύματα, Αθήνα 2006, σ. 205.

[3]Σπ. Ράγκος, Ο.π. σ. 52.

[4] Σπ. Ράγκος, Ο.π. σ. 38.

[5]Σπ. Ράγκος, Ο.π. σ. 46.

[6] Σπ. Ράγκος, Ο.π. σ. 48.

[7] Ενωθεϊσμός: είναι η συνένωση πολλών θεών, αλλά και θρησκειών σε μία.

[8] Ιωάννη Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, «Ελληνισμός και χριστιανισμός. Η συνάντηση των δύο κόσμων», Ιστορία του Ελληνικού έθνους, τ. Στ΄.

[9] Σπ. Ράγκος, Ο.π., σ. 46.

[10] Ιωάννη Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, Ο.π., τ. Στ΄

[11] Ιωάννου Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, Ελληνισμός και Χριστιανισμός. Η συνάντηση των δύο κόσμων, Αθήνα 2003, σ. 194.

[12] Ιωάννου Ζηζιούλα, Μητρ. Περγάμου, Στο ίδιο. σ. 193.

http://www.imconstantias.org.cy/1433.html
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

218
http://www.imconstantias.org.cy/1433.html
...Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία...
Φυσικά, όταν ελληνική φιλοσοφία περιελήφθη στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησίας, και αφού την επεξεργάστηκαν, έβγαλαν το εξής πόρισμα:
http://www.i-m-patron.gr/i-m-patron-old ... imeno1.htm
Σπουδαιότης της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
Επειδή όμως ο χριστιανισμός είναι σοφία εξ αποκαλύψεως, δεν αποβαίνει δε καταληπτή καθ' όλου τοις μέτρω φιλοσοφικώς μετρούσιν αυτήν, διά τούτο δεν εγίνετο ασπαστός καθ' όλου, αλλά κατά μέρος. Επειδή όμως το μέρος δεν ηδύνατο να ικανοποιήση τας απαιτήσεις του φιλοσοφικού νοός, ούτος εμόρφου ίδιον σύστημα, εν ω εφρόνει ότι ευρίσκετο η όλη αλήθεια.
Το σύστημα τούτο υπό της Εκκλησίας αποδοκιμαζόμενον εκαλείτο αίρεσις τοιούτω τρόπω εμoρφώθησαν αι διάφοροι αιρέσεις, αίτινες ουδέν άλλο ήσαν η φιλοσοφικά συστήματα… Η χριστιανική άρα διδασκαλία, φανείσα εν εποχή πλήρει φιλοσοφικής ζωής και πνευματικού οργασμού και υφ' απάντων πολεμουμένη, εξ άπαντος τελείως θα διεστρέφετo και θα ηλλοιούτο, εάν μη ευθύς εξ αρχής θείαι και ιεραί συνεκροτούντο Σύνοδοι και τας ετεροδιδασκαλίας αποτελεσματικώς μη απέκλειον της ορθοδόξου διδασκαλίας της Εκκλησίας, και Σύμβολα, και Δόγματα, και Κανόνας, και Διατάξεις μη συνέταττον προς φρούρησιν και διατήρησιν της καθαρότητος και αγιότητος αυτής.
Συμπέρασμα: Πράγματι μεγάλη η συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έδρασε έγκαιρα. Δια της συγκρότησης Οικουμενικών Συνόδων περιφρούρησε την καθαρότητα και αγιότητα της Ορθοδόξου διδασκαλίας, διαφυλάττοντας αυτήν, από τη διαστροφή και την αλλοίωση του πλανεμένου φιλοσοφικού νου (που έβλεπε την αλήθεια όπως αυτός ήθελε), αποδοκιμάζοντας και χαρακτηρίζοντας τις πλάνες του, αίρεση.

Ποιος λοιπόν μπορεί να αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα των Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι μας απάλλαξαν από τις αιρετικές σαπίλες της ελληνικής φιλοσοφίας;

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

219
Είναι διαφορετικό πράγμα να μην καταλαβαίνεις επειδή δεν γνωρίζεις και διαφορετικό να αλλοιώνεις το περιεχόμενο των Αγίων Πατέρων τοποθετώντας τα δικά σου νοήματα πάνω στα δικά τους λόγια. Πάμε λοιπόν να δούμε τι λες προς χάρην της αλήθειας.
Vassilis_1 έγραψε:http://www.imconstantias.org.cy/1433.html
...Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία...
Φυσικά, όταν ελληνική φιλοσοφία περιελήφθη στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησίας, και αφού την επεξεργάστηκαν, έβγαλαν το εξής πόρισμα:
Για σε παρακαλώ πολύ κόψε τις σαχλαμάρες. Ορίστε τι λέει το πρώτο κείμενο :

Ο χριστιανισμός από την άλλη πλευρά ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη συνάντηση του με τον ελληνισμό. Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία εύχρηστο εργαλείο για τη μετάδοση των αληθειών της χριστιανικής πίστης και την απόκρουση των αιρετικών δοξασιών.

http://www.imconstantias.org.cy/1433.ht ... SpsIQ.dpuf

τι δεν καταλαβαίνεις ;
Vassilis_1 έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε: Σπουδαιότης της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
Επειδή όμως ο χριστιανισμός είναι σοφία εξ αποκαλύψεως, δεν αποβαίνει δε καταληπτή καθ' όλου τοις μέτρω φιλοσοφικώς μετρούσιν αυτήν, διά τούτο δεν εγίνετο ασπαστός καθ' όλου, αλλά κατά μέρος. Επειδή όμως το μέρος δεν ηδύνατο να ικανοποιήση τας απαιτήσεις του φιλοσοφικού νοός, ούτος εμόρφου ίδιον σύστημα, εν ω εφρόνει ότι ευρίσκετο η όλη αλήθεια.
Το σύστημα τούτο υπό της Εκκλησίας αποδοκιμαζόμενον εκαλείτο αίρεσις τοιούτω τρόπω εμoρφώθησαν αι διάφοροι αιρέσεις, αίτινες ουδέν άλλο ήσαν η φιλοσοφικά συστήματα… Η χριστιανική άρα διδασκαλία, φανείσα εν εποχή πλήρει φιλοσοφικής ζωής και πνευματικού οργασμού και υφ' απάντων πολεμουμένη, εξ άπαντος τελείως θα διεστρέφετo και θα ηλλοιούτο, εάν μη ευθύς εξ αρχής θείαι και ιεραί συνεκροτούντο Σύνοδοι και τας ετεροδιδασκαλίας αποτελεσματικώς μη απέκλειον της ορθοδόξου διδασκαλίας της Εκκλησίας, και Σύμβολα, και Δόγματα, και Κανόνας, και Διατάξεις μη συνέταττον προς φρούρησιν και διατήρησιν της καθαρότητος και αγιότητος αυτής.
Συμπέρασμα: Πράγματι μεγάλη η συμβολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Έδρασε έγκαιρα. Δια της συγκρότησης Οικουμενικών Συνόδων περιφρούρησε την καθαρότητα και αγιότητα της Ορθοδόξου διδασκαλίας, διαφυλάττοντας αυτήν, από τη διαστροφή και την αλλοίωση του πλανεμένου φιλοσοφικού νου (που έβλεπε την αλήθεια όπως αυτός ήθελε), αποδοκιμάζοντας και χαρακτηρίζοντας τις πλάνες του, αίρεση.
Βάλε το όλο να βγει ολοκληρωμένο συμπέρασμα και όχι ότι βολεύει.

Σπουδαιότης της Α' Οικουμενικής Συνόδου.

Ίνα κατανοηθή δε η σπουδαιότης αυτής της Συνόδου, πρέπει να εκτεθή ενταύθα διά βραχέων ο φιλοσοφικός οργασμός των πνευμάτων της εποχής εκείνης, όστις έτεινε να καθυποτάξη το δόγμα εις την γνώσιν, ήτις εζήτει τρόπον τινά να άψηται τη χειρί και, ει δυνατόν ψηλαφήση παν ό, τι ο Χριστιανισμός παρέδιδεν ως μυστήριον και ως δόγμα πίστεως. Τον Χριστιανισμόν αναφανέντα σκάνδαλον μεν τοις Ιουδαίοις, μωρίαν δε τοις Έλλησιν, εζήτουν αμφότεροι, Ιουδαίοι τε και 'Ελληνες, διά των φιλοσοφικών χωνευτηρίων να αναδείξωσιν από θρησκείαν εξ' αποκαλύψεως, σύστημά τι φιλοσοφικόν μάλλον ικανοποιούν τας απαιτήσεις της υπερηφάνου του ανθρώπου φιλοσοφίας, η επαναπαύον το θρησκευτικόν αίσθημα του ανθρώπου. Οι φιλόσoφοι περιφρoνήσαντες τας απαιτήσεις της καρδίας της τερπομένης εν τω μυστηρίω της θρησκείας εζήτουν να ικανοποιήσωσι τον νουν δι' απολύτου τρόπoυ, υποτάσσοντες αυτώ πάσαν αλήθειαν. Αλλ' ηγνόουν ότι υπάρχουσι και αλήθειαι, ανώτεραι, της νοητικής ημών αντιλήψεως, μη γινόμεναι καταληπταί υπό του πεπερασμένου νοός του ανθρώπου, ήτις λαμβάνει γνώσιν αυτών, πείθεταi δε περί της πραγματικότητος αυτών, και μαρτυρεί περί της υπερφυσικής υπάρξεως αυτών. Ηγνόουν ότι ο άνθρωπος δεν εγεννήθη, ίνα αποβή μόνον φιλόσοφος, αλλά και ον θρησκευτικόν. Καίτοι φιλοσοφούντες εδείκνυντο το αφιλοσόφως προς τον άνθρωπον έχοντες, διότι ο άνθρωπος δεν είναι, μόνον νους, αλλά και καρδία αι δυνάμεις των δύο τούτων κέντρων αμοιβαίως βοηθούμεναι αναδεικνύουσι τον άνθρωπον τέλειον και διδάσκουσιν αυτώ όσα ουδέποτε δια μέσου του νοός να διδαχθή ηδύνατο. Εάν ο νους ήνε ο διδάσκαλος του φυσικού κόσμου, η καρδία είναι διδάσκαλος του υπερφυσικού κόσμου, του οποίου ίσως καθ' ομοίωσιν εγένετο ο αισθητός κόσμος, ούτινος τότε μανθάνομεν τα καθ' έκαστα ακριβώς, όταν δια της καρδίας διδαχθώμεν τα του υπερφυσικού κόσμου, φιλόσοφος άνευ καρδίας, ήτοι άνευ θρησκευτικού αισθήματος, είναι αφιλοσόφητος διότι δεν είδε το καθ' όλου, αλλά το κατά μέρος. Ενόσω δε δεν αναχθή εις το καθ' όλου, ήτοι εις την καθ' όλου περί του κόσμου έννοιαν, εν η περιέχεται ό,τε αισθητός και ο υπέρ αίσθησιν κόσμος (διότι ο κατ' αίσθησιν κόσμος είναι το κατά μέρος), ουδέποτε θέλει φθάσει εις το καθ' όλου άνευ θρησκευτικού αισθήματος διδάσκοντος την εν τω υπερφυσικώ κόσμω ύπαρξιν του καθ' όλου. Υπό την μίαν ταύτην όψιν εξήτασεν ανέκαθεν τον χριστιανισμόν ό,τε Ιουδαϊσμός και η Ελληνική φιλοσοφία. Ο Ιουδαϊσμός και η Ελληνική φιλοσοφία συναντηθέντα εν Αιγύπτω εν κοινώ σταδίω και επωφεληθέντα άλληλα εμόρφωσαν διαφόρους θεωρίας και φιλοσοφικά συστήματα. Η Αλεξάνδρεια εν μεταιχμίω τριών Ηπείρων, Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής κτισθείσα εν τω κέντρω ούτως ειπείν του αρχαίου κόσμου, υπήρξεν η εστία ζώσης των ιδεών επικοινωνίας και το γόνιμον έδαφος νέων συστημάτων. Η Πυθαγόρειος φιλοσοφία, η προ ικανών χρόνων εν ταις δε τοις των εκλιπόντων φιλοσοφικών συστημάτων εγγραφείσα, ανεφάνη μετά τας αρχάς της τελευταίας προ Χριστού εκατονταετηρίδος υπό την μορφήν της Νεοπυθαγορείου φιλοσοφίας. Οι εν' Αλεξανδρεία Ιουδαίοι φρονούντες ότι δια της μελέτης της Ελληνικής φιλοσοφίας ενεβάθυνον πλειότερον εις την μυστηριώδη του Μωυσέως σοφίαν, επεδόθησαν εις αυτήν, παρήγαγε δε η επίδοσις αύτη τοιαύτην τινά πνευματικήν κίνησιν, ην συνήθως Αλεξανδρινήν θεοσοφίαν καλούσι, και ης ο χαρακτήρ συνίστατο εις σύγκρασίν τινα Μωσαϊκής θεολογίας και Ελληνικής φιλοσοφίας, ιδία δε Πλατωνικών και Στωίκων ιδεών τούτο δείκνυται, προδήλως εν τω ωριμωτάτω της Αλεξανδρινής θεοσοφίας προϊόντι, τω του Φίλωνος συγγράμματι, εις ου την μόρφωσιν συνετέλεσεν εξ ίσου η τε Μωσαϊκή θεολογία και η Ελληνική φιλοσοφία. Τα φιλοσοφικά συστήματα του Πλάτωνος, του Αριστοτέλους, και το της Στοάς, ευρόντα εν Αλεξανδρεία διαπύρους θιασώτας, εμβριθώς ηρευνώντο το φιλοσοφικόν πνεύμα μη δυνάμενον να αναπαυθή εν τη αποδοχή της διδασκαλίας του Μονοθεϊσμού, του απολύτως υπερβατικώς προς τον κόσμον ευρισκομένου και εν ουδεμιά σχέσει προς τον κόσμον ερχομένου, μηδ' εν τη Πανθεϊστική θεωρία, καθ' ην το θείον απόλλυται εν τη φύσει, και τείνον μεσαίαν τινά να ανακαλύψη αρχήν συμβιβάζουσαν εκατέρωθεν την αλήθειαν, ευρίσκετο εν ζωηρώ φιλοσοφικώ οργασμώ. Εν τω χρόνω τούτω ενεφανίσθη ο χριστιανισμός επαγγελλόμενος την πλήρη των απαιτήσεων ικανοποίησιν. Οι οπαδοί των διαφόρων συστημάτων ευρόντες εν αυτώ τον σύνδεσμον των μονομερών αληθειών των εν τε τω Ιουδαϊσμώ και Εθνισμώ ευρισκομένων προσωκειώθησαν αυτόν. Επειδή όμως ο χριστιανισμός είναι σοφία εξ αποκαλύψεως, δεν αποβαίνει δε καταληπτή καθ' όλου τοις μέτρω φιλοσοφικώς μετρούσιν αυτήν, διά τούτο δεν εγίνετο ασπαστός καθ' όλου, αλλά κατά μέρος. Επειδή όμως το μέρος δεν ηδύνατο να ικανοποιήση τας απαιτήσεις του φιλοσοφικού νοός, ούτος εμόρφου ίδιον σύστημα, εν ω εφρόνει ότι ευρίσκετο η όλη αλήθεια. Το σύστημα τούτο υπό της Εκκλησίας αποδοκιμαζόμενον εκαλείτο αίρεσις τοιούτω τρόπω εμoρφώθησαν αι διάφοροι αιρέσεις, αίτινες ουδέν άλλο ήσαν η φιλοσοφικά συστήματα φέροντα αντί του φιλοσoφικoύ τρίβωνος την χριστιανικήν αλουργίδα. Ο χριστιανικός αυτών χαρακτήρ ην απλώς η εξωτερική αυτών χροιά ουσιαστικώς όμως ήσαν καθαρά προϊόντα της Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας. Η ανάπτυξις της διδασκαλίας του Αρείου ικανώς απέδειξε τον φιλοσοφικόν χαρακτήρα της διδασκαλίας των. Η χριστιανική άρα διδασκαλία, φανείσα εν εποχή πλήρει φιλοσοφικής ζωής και πνευματικού οργασμού και υφ' απάντων πολεμουμένη, εξ άπαντος τελείως θα διεστρέφετo και θα ηλλοιούτο, εάν μη ευθύς εξ αρχής θείαι και ιεραί συνεκροτούντο Σύνοδοι και τας ετεροδιδασκαλίας αποτελεσματικώς μη απέκλειον της ορθοδόξου διδασκαλίας της Εκκλησίας, και Σύμβολα, και Δόγματα, και Κανόνας, και Διατάξεις μη συνέταττον προς φρούρησιν και διατήρησιν της καθαρότητος και αγιότητος αυτής.

Συμπέρασμα : Η φιλοσοφία ως μέτρο της αλήθειας δια του νοός και η Ορθοδοξία ως μέτρο της αποκαλυφθήσας αλήθειας εντός της καρδίας "αμοιβαίως βοηθούμεναι αναδεικνύουσι τον άνθρωπον τέλειον"
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

220
LAPTONAS έγραψε:
Ορίστε τι λέει το πρώτο κείμενο :

Ο χριστιανισμός από την άλλη πλευρά ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη συνάντηση του με τον ελληνισμό. Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία εύχρηστο εργαλείο για τη μετάδοση των αληθειών της χριστιανικής πίστης και την απόκρουση των αιρετικών δοξασιών.

http://www.imconstantias.org.cy/1433.ht ... SpsIQ.dpuf
Αγαπητέ LAPTONAS, αυτό το κείμενο είναι παράγωγο κάποιου…
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως, ΔΕΝ ανήκουν σε κάποιο. Ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Με φυσική συνέπεια να τους ενδιαφέρουν ΜΟΝΟ τα κείμενα εκείνα που εμπεριέχουν τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία και ΜΟΝΟ, παίρνουν κατευθύνσεις.
Ένα τέτοιο κείμενο λοιπόν, που διατυπώνει τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι το ακόλουθο, το οποίο παραθέτω μαζί με το σχολιασμό μου.

http://www.i-m-patron.gr/i-m-patron-old ... imeno1.htm
Σπουδαιότης της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
Επειδή όμως ο χριστιανισμός είναι σοφία εξ αποκαλύψεως, δεν αποβαίνει δε καταληπτή καθ' όλου τοις μέτρω φιλοσοφικώς μετρούσιν αυτήν, διά τούτο δεν εγίνετο ασπαστός καθ' όλου, αλλά κατά μέρος. Επειδή όμως το μέρος δεν ηδύνατο να ικανοποιήση τας απαιτήσεις του φιλοσοφικού νοός, ούτος εμόρφου ίδιον σύστημα, εν ω εφρόνει ότι ευρίσκετο η όλη αλήθεια.
Το σύστημα τούτο υπό της Εκκλησίας αποδοκιμαζόμενον εκαλείτο αίρεσις τοιούτω τρόπω εμoρφώθησαν αι διάφοροι αιρέσεις, αίτινες ουδέν άλλο ήσαν η φιλοσοφικά συστήματα
Συμπέρασμα:
Ο φιλοσοφικός νους, είχε το εξής σύστημα: Έβλεπε την αλήθεια, όπως αυτός ήθελε. Το σύστημα όμως αυτό αποδοκιμάστηκε από την Εκκλησία ως αίρεση. Και για να λέει το κείμενο ότι με αυτόν τρόπο δημιουργήθηκαν οι διάφορες αιρέσεις, σημαίνει ότι εξ’ αιτίας της διδασκαλίας των φιλοσόφων παρασύρθηκαν στην αίρεση και μεγάλοι άνθρωποι που ανήκαν στο χώρο της Εκκλησίας.
Όπως αντιλαμβάνεσαι ο σχολιασμός μου ανταποκρίνεται απόλυτα στο κείμενο που παρέθεσα, από το οποίο ο καθένας μπορεί να βγάλει ολοκληρωμένο συμπέρασμα, για το πώς λειτούργησε η Ορθόδοξη Εκκλησία, έναντι των πλανών των φιλοσόφων. Το συμπέρασμα αυτό είναι απαραίτητο για τους ανθρώπους, ώστε να αποφεύγουν τις βίβλους της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και όχι μόνο, που εμπεριέχουν σωρεία πλανών που φυσικά οδηγούν στην αίρεση.

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

221
Επειδή μάλλον είσαι φιλολογικώς όχι και τόσο πολύ εξοικειωμένος με αυτά τα κείμενα θα μπορούσαμε να προσπαθήσουμε να δούμε μαζί αν έχεις δίκιο ή όχι όπως το θέτεις το ζήτημα. Θέλεις ; Αν θες κάνουμε το εγχείρημα. Η επιμένεις ότι έχεις δίκιο ; Διότι αν επιμένεις τότε δεν υπάρχει λόγος να καταναλώσω πολύτιμο χρόνο να ανατρέψω ένα τραγίσιο πείσμα οπότε κλείνει και η συζήτηση. Η επιλογή είναι δική σου, ξεκάθαρα πράγματα.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

222
Vassilis_1 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:
Ορίστε τι λέει το πρώτο κείμενο :

Ο χριστιανισμός από την άλλη πλευρά ωφελήθηκε τα μέγιστα από τη συνάντηση του με τον ελληνισμό. Η ελληνική φιλοσοφία έγινε στα χέρια των Πατέρων της Εκκλησία εύχρηστο εργαλείο για τη μετάδοση των αληθειών της χριστιανικής πίστης και την απόκρουση των αιρετικών δοξασιών.

http://www.imconstantias.org.cy/1433.ht ... SpsIQ.dpuf
Αγαπητέ LAPTONAS, αυτό το κείμενο είναι παράγωγο κάποιου…
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως, ΔΕΝ ανήκουν σε κάποιο. Ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Με φυσική συνέπεια να τους ενδιαφέρουν ΜΟΝΟ τα κείμενα εκείνα που εμπεριέχουν τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία και ΜΟΝΟ, παίρνουν κατευθύνσεις.
Ένα τέτοιο κείμενο λοιπόν, που διατυπώνει τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι το ακόλουθο, το οποίο παραθέτω μαζί με το σχολιασμό μου.

http://www.i-m-patron.gr/i-m-patron-old ... imeno1.htm
Σπουδαιότης της Α' Οικουμενικής Συνόδου.
Επειδή όμως ο χριστιανισμός είναι σοφία εξ αποκαλύψεως, δεν αποβαίνει δε καταληπτή καθ' όλου τοις μέτρω φιλοσοφικώς μετρούσιν αυτήν, διά τούτο δεν εγίνετο ασπαστός καθ' όλου, αλλά κατά μέρος. Επειδή όμως το μέρος δεν ηδύνατο να ικανοποιήση τας απαιτήσεις του φιλοσοφικού νοός, ούτος εμόρφου ίδιον σύστημα, εν ω εφρόνει ότι ευρίσκετο η όλη αλήθεια.
Το σύστημα τούτο υπό της Εκκλησίας αποδοκιμαζόμενον εκαλείτο αίρεσις τοιούτω τρόπω εμoρφώθησαν αι διάφοροι αιρέσεις, αίτινες ουδέν άλλο ήσαν η φιλοσοφικά συστήματα
Συμπέρασμα:
Ο φιλοσοφικός νους, είχε το εξής σύστημα: Έβλεπε την αλήθεια, όπως αυτός ήθελε. Το σύστημα όμως αυτό αποδοκιμάστηκε από την Εκκλησία ως αίρεση. Και για να λέει το κείμενο ότι με αυτόν τρόπο δημιουργήθηκαν οι διάφορες αιρέσεις, σημαίνει ότι εξ’ αιτίας της διδασκαλίας των φιλοσόφων παρασύρθηκαν στην αίρεση και μεγάλοι άνθρωποι που ανήκαν στο χώρο της Εκκλησίας.
Όπως αντιλαμβάνεσαι ο σχολιασμός μου ανταποκρίνεται απόλυτα στο κείμενο που παρέθεσα, από το οποίο ο καθένας μπορεί να βγάλει ολοκληρωμένο συμπέρασμα, για το πώς λειτούργησε η Ορθόδοξη Εκκλησία, έναντι των πλανών των φιλοσόφων. Το συμπέρασμα αυτό είναι απαραίτητο για τους ανθρώπους, ώστε να αποφεύγουν τις βίβλους της αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και όχι μόνο, που εμπεριέχουν σωρεία πλανών που φυσικά οδηγούν στην αίρεση.
LAPTONAS έγραψε:
…επιμένεις ότι έχεις δίκιο ;…
Αγαπητέ LAPTONAS, το πιο πάνω κείμενο που εμπεριέχει τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία και ΜΟΝΟ, παίρνουμε κατευθύνσεις, είναι σαφέστατο. Και τα σχόλιά μου απηχούν με ακρίβεια το παραγόμενο συμπέρασμα από το κείμενο αυτό.

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

223
Vassilis_1 έγραψε: Αγαπητέ LAPTONAS, το πιο πάνω κείμενο που εμπεριέχει τη δραστηριότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία και ΜΟΝΟ, παίρνουμε κατευθύνσεις, είναι σαφέστατο. Και τα σχόλιά μου απηχούν με ακρίβεια το παραγόμενο συμπέρασμα από το κείμενο αυτό.
Αν παίρνεις κατευθύνσεις μόνο από την Ορθόδοξη Εκκλησία αργά η γρήγορα θα πέσεις στην πλάνη γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία λόγω του κοσμικού χαρακτήρα της είναι προφητευμένο ότι αυτή και οι λειτουργοί της θα χάσουν το δρόμο της αρετής:
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Οι κληρικοί θα γίνουν οι χειρότεροι και οι ασεβέστεροι των όλων»

Αν παίρνεις κατευθύνσεις από τον Ιησού Χριστό τότε δεν θα πέσεις ποτέ καθώς λέει και ο απόστολος Πέτρος : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 74&p=58548

10 Διὰ τοῦτο, ἀδελφοί, δείξατε μεγαλύτερον ζῆλον εἰς τὸ νὰ κάνετε βεβαίαν τὴν κλῆσίν σας καὶ τὴν ἐκλογήν· ἐὰν τὸ κάνετε αὐτό, ποτὲ δὲν θὰ πέσετε.
11 Ἔτσι θὰ σᾶς χορηγηθῇ πλουσίως ἡ εἴσοδος εἰς τὴν αἰωνίαν βασιλείαν τοῦ Κυρίου μας καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.
1.Σοφία πάντων κάλλιστον, η δε αμάθεια πάντων κάκιστον
2. ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν

Re: Η ΕΛΛΗΝΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ

224
Ξεφύγαμε απο το θέμα,οπότε συνεχίζω εδω.
Άν πράγματι τα πιστεύεις αυτά φίλε grecko γιατί πέρασες την ακόλουθη ανάρτηση στο ''ντούκου'' :blue :blue :blue

viewtopic.php?p=74692#p74692




Ωραία, τώρα που σου την επισήμανα, ελπίζω να την λαμβάνεις υπόψην σου σε τοποθετήσεις που κάνεις!
Τι να λάβω υπόψη αδελφέ;
Αν θες εξήγησε μου.

Re: Η ΕΛΛΗΝΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ

225
grecko έγραψε:Ξεφύγαμε απο το θέμα,οπότε συνεχίζω εδω.
Άν πράγματι τα πιστεύεις αυτά φίλε grecko γιατί πέρασες την ακόλουθη ανάρτηση στο ''ντούκου'' :blue :blue :blue

viewtopic.php?p=74692#p74692




Ωραία, τώρα που σου την επισήμανα, ελπίζω να την λαμβάνεις υπόψην σου σε τοποθετήσεις που κάνεις!
Τι να λάβω υπόψη αδελφέ;
Αν θες εξήγησε μου.
Είπες στο άλλο νήμα πως αυτοί οι χριστιανοί που ξέφυγαν δογματικά είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Άν πράγματι είναι έτσι, πως εφόσον είναι πράγματι ορθόδοξοι δεν κατάλαβαν πως το νεοελληνικό κράτος ιδρύθηκε και ελέγχεται πλήρως απο του Διαφωτηστές μασόνους και δεν υφίστατε πλέον και είναι μιά παραλλαγή ώστε να μην αντιδρά το ελληνοχριστιανικό στοιχείο;
Απάντηση

Επιστροφή στο “Eλληνισμός-Χριστιανισμός”