Σελίδα 23 από 30

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 17 Νοέμ 2014, 15:02
από LAPTONAS
grecko έγραψε: Αυτό το είπα για τους Σιβυλλικούς χρησμούς,όπως υπάρχουν σήμερα ψευδοπροφητείες ,έτσι υπήρχαν και ψευδοχρησμοί,όπως είπες προηγουμένως τα λαμόγια έχουν πολλά όπλα στην φαρέτρα τους και μιας και οι προφητείες και οι χρησμοί ευκόλως διαδίδονται είναι πιο εύκολη και η δημιουργία τους.

Φυσικά δεν ισχύει για όλα τα αρχαία ελληνικά κείμενα.
Ο σπάρταν μπορεί να μη θέτει παραπάνω με απόλυτη φιλολογική ακρίβεια τη θέση του αλλά όταν λέει το ακόλουθο το πιστεύει με την ψυχή του και ευστοχότατα :
Το θέμα είναι να δούμε από πιο βαθιά σκόπευση το θέμα Ελληνισμού-Χριστιανισμού και την άρρηκτη ζεύξη τους που δημιουργεί μέσα μας πανίσχυρο "εκρηκτικό μείγμα" όταν την καταλάβουμε.
Όσο αναφορά τους χρησμούς που δηλώνουν την έλευση του Χριστού από Έλληνες έχω ζητήσει εδώ και καιρό να γίνει μία συνοπτική μελέτη από εμάς τους ίδιους με Σιβυλλικά χειρόγραφα, Έλληνες φιλόσοφους και αρχαίους συγγραφείς γιατί υπάρχει πολλή διαστρέβλωση και από χριστιανούς και από νεοπαγανιστές. Μπορούμε να την κάνουμε αλλά κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.

http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 49&start=9

Από εκεί ξεκινούν όλα.

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 17 Νοέμ 2014, 16:12
από Vassilis_1
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε:
LAPTONAS έγραψε:
Vassilis_1 έγραψε:
Ο Ηρακλής δεν αναστήθηκε, ανέβηκε στον ουρανό καιόμενος.
grecko έγραψε:
Με συγχωρείς φίλε Spartan, αλλά αυτά τα κείμενα για μένα είναι επικίνδυνα.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου φίλε grecko.
Ο Ηρακλής, ο Δίας, και γενικά οι 12 «θεοί» του Ολύμπου, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά δαιμόνια (= πονηρά πνεύματα) που ενέπνευσαν τους αρχαίους Έλληνες να φτιάξουν και τα αντίστοιχα είδωλά τους, και να τα λατρεύουν ως «θεούς».
Τους Ιουδαίους ποια δαιμόνια άραγε τους ενέπνευσαν να φτιάξουν αγάλματα και να τα λατρεύουν ως «θεούς»...;
Δεν έχω γράψει πουθενά ότι οι Ιουδαίοι και γενικά οι Εβραίοι δεν αμάρτησαν.
Γεγονός όμως είναι, ότι οι Εβραίοι έγραψαν την Θεόπνευστη Αγία Γραφή, από την οποία και μόνο, πρέπει να παίρνουμε κατευθύνσεις.
...Κατευθύνσεις πρέπει να παίρνουμε ΜΟΝΟ από το Άγιο Πνεύμα...
Συμφωνούμε απόλυτα. Άρα, κατευθύνσεις πρέπει να παίρνουμε ΜΟΝΟ από τις περιγραφές της Θεόπνευστης Αγίας Γραφής, όπως αυτές ερμηνεύτηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Και γενικά κατευθύνσεις πρέπει να παίρνουμε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτή ΜΟΝΟ, είναι ο “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.”
(Α Τιμ. 3,15).

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 17 Νοέμ 2014, 20:18
από Spartan
Vassilis_1 έγραψε:
Και γενικά κατευθύνσεις πρέπει να παίρνουμε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτή ΜΟΝΟ, είναι ο “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.”
(Α Τιμ. 3,15).
Ορίστε λοιπόν πως μας κατευθύνει ο άγιος Νεκτάριος.
Διαβάστε τι αναγράφει ο Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης σε ένα περισπούδαστο σύγγραμμά του, το οποίο φέρει τον τίτλο: «Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας ως Προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν»!..


Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανισμός!..
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
ΩΣ ΠΡΟΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

«Άνθρωπος ευσεβής εν σοφία μένει ως ο ήλιος»
Αγ. Νεκταρίου «γνώθι σαυτόν»

Εισαγωγή
Ο Άγιος Νεκτάριος κατέκτησε τον στέφανον της αγιότητος, όχι μόνον με τον ενάρετον βίον και τις εν ζωή πράξεις του, αλλά και με τα θαύματα, τα οποία δυνάμει θεία πραγματοποίησε πριν και μετά την κοίμησή του. Το πλούσιο συγγραφικό του έργο, εξ άλλου, παράλληλο προς την αγιότητα της ζωής του, τον καθιστά ένα από τους σπουδαιότερους ιερούς Πατέρες της Ορθοδοξίας στην εποχή μας. Οι λόγοι του είναι πάντοτε επίκαιροι και ευπρόσδεκτοι, ιδίως, όσοι αναφέρονται στην Ελληνική Φιλοσοφία και στο Ελληνικό Έθνος, καθώς διανύομε μια τόσο δύσκολη για τον Ελληνισμό και για τη νεότητα περίοδο.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι το παρουσιαζόμενο έργο αποτελεί τμήμα εκτενεστέρου συγγράμματος του Αγίου Νεκταρίου, στο οποίο αναφέρεται και ο πρόλογός του, και όπου περιλαμβάνονται αποφθέγματα και φιλοσοφικοί λόγοι από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της εποχής του. Όλα αυτά άρχισε να τα συγκεντρώνει από της παιδικής του ήδη ηλικίας και είναι προφανές, ότι υπήρξαν και για τον ίδιον παιδαγωγοί προς Κύριον.
Κατά την απόδοση στην σημερινή ομιλουμένη ελληνική έγινε προσπάθεια να διατηρηθεί, κατά το δυνατόν, ο λόγος πλησιέστερος προς το αρχικό κείμενο, εφόσον είναι κατανοητός. Πολλές φορές διατηρήθηκε η λέξη του κειμένου, όπως έχει επιλεγεί από τον Άγιο, με την προσθήκη μιας λεκτικής αποχρώσεως, ώστε να γίνει η απόδοση περισσότερο κατανοητή.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι και σ’ αυτό το κείμενο διακρίνονται οι αρετές της γραφής του Αγίου Νεκταρίου. Ο λόγος του είναι πηγαίος και ειλικρινής, ώστε να είναι βέβαιος ο αναγνώστης ότι περιγράφει τα αληθή βαθύτερά του συναισθήματα. Εξ άλλου ο Άγιος διακρίνεται ως ρήτωρ μελίρρυτος, φιλόσοφος πλήρης Πνεύματος Θείου και Πνευματικός Πατέρας πάντοτε επίκαιρος και σύγχρονος.


Πρόλογος

Αξιότιμοι Κύριοι
Το θέμα της μελέτης μου αυτής προήλθε από γενικότερες μελέτες, με τις οποίες ασχολούμαι από πολλά έτη. Θέμα των μελετών μου αυτών υπήρξαν οι Έλληνες συγγραφείς. Εξεκίνησα κυρίως από ένα φλογερό πόθο να συγκεντρώσω ο,τιδήποτε σωστό έχουν παρουσιάσει σχετικά με το Θεό, την ψυχή και την αρετή και να αποταμιεύσω σε ένα τόμο όλες τις σοφές γνώμες όλων των σοφών Ελλήνων, ώστε να διδάσκονται από αυτές οι μελετητές. Από τη μελέτη αυτή και από την τακτοποίηση της ύλης επείσθηκα ότι οι Έλληνες σοφοί, είτε εξ ολοκλήρου, είτε εν μέρει, υπήρξαν διδάσκαλοι της αληθείας, ότι την αγάπησαν και την αναζήτησαν με πάθος και ότι τους οδηγούσε προς την αληθινή φιλοσοφία μια ερωτική αγάπη για τη γνώση της αληθείας. Αυτή η αγάπη οδήγησε σταδιακά το Ελληνικό Έθνος στην καθαρότερη και σαφέστερη γνώση της αληθείας και εν τέλει στην αλήθεια εξ αποκαλύψεως, τον Χριστιανισμό.
Η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε για την Ελληνική φυλή ο παιδαγωγός για την κατανόηση της εξ αποκαλύψεως αληθείας. Ο έρως προς την φιλοσοφία έγινε έρως προς τον χριστιανισμό και η φιλοσοφία έγινε πίστη προς τον Χριστό. Άρα ο έρως προς την αλήθεια υπήρξε ο λόγος, για τον οποίο η Ελληνική Φυλή έγινε λάτρης και οπαδός της εξ αποκαλύψεως αληθείας, του Χριστιανισμού, ευθύς ως εμφανίστηκε επί της γης. Έκτοτε, τον αποδέχθηκε με θέρμη, τον αγκάλιασε και έδωσε με προθυμία το αίμα της γι’ αυτόν. Επειδή, λοιπόν η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε τόσο σπουδαία και εξ αιτίας της πρώτη η Ελληνική φυλή ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, επέλεξα ως θέμα μελέτης... «την Ελληνικήν Φιλοσοφίαν ως προπαιδείαν εις τον Χριστιανισμόν» επειδή είναι θέμα εξαιρετικά σπουδαίο για τους Έλληνες.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΩΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΝ

Ελληνική Φιλοσοφία: Δύο απλές λέξεις. Αλλά λέξεις γεμάτες από τον πλούτο μεγάλων και υψηλών νοημάτων. Μέσα σ’ αυτές περιέχεται η τέλεια έννοια του ανθρώπου. Αυτές οι ίδιες λέξεις περιέχουν εντός τους το σύνολο των επιστημονικών αρχών. Σ’ αυτές εκφράζεται το πνεύμα μιας τελείως ανεπτυγμένης πνευματικά ανθρωπότητος. Μ’ αυτές αποδίδεται χαρακτηριστικά η τέλεια εικόνα του ανθρώπου. Σ’ αυτές αναγνωρίζεται το μέγεθος του ανθρωπίνου Νου, το ύψος της ανθρωπίνης διανοίας, το βαθύτερο νόημα των εννοιών, η δύναμη, το κάλλος και η ομορφιά του λόγου, η λεπτότητα των διανοημάτων, η ευκρίνεια, η καθαρότητα και η σαφήνειά τους, η δύναμη και η χάρη τους και, τέλος, η θεία προέλευση και καταγωγή του ανθρώπου.
Η Ελληνική φιλοσοφία είναι η θεμελιώδης αρχή, η βάση και το θεμέλιο για μία αληθινή ανάπτυξη και μόρφωση. Είναι ο παιδαγωγός του ανθρώπου. Αυτή οδηγεί τα βήματά του προς την ευσέβεια. Αυτή υπήρξε ο διδάσκαλος της αληθείας. Αυτή εδίδαξε τον άνθρωπο ποιος είναι, ποια είναι η αποστολή του στον κόσμο και ποιες πρέπει να είναι οι πράξεις του. Αυτή τον εδίδαξε την ύπαρξη του Θεού, την σχέση του ανθρώπου προς τον Θεό και την σχέση του Θεού προς τον άνθρωπο. Τον εδίδαξε τις ιδιότητες του θείου (Θεού) και την συγγένεια του ανθρώπου προς Αυτό. Η Ελληνική φιλοσοφία εδίδαξε την πρόνοια του Θεού για την ανθρωπότητα και με τις ορθές από τις θεωρίες της χειραγώγησε ως παιδαγωγός την ανθρωπότητα προς τον Χριστό.
Η φιλοσοφία υπήρξε και είναι κτήμα των Ελλήνων και κανένας δεν είναι δυνατόν να την αφαιρέσει απ’ αυτούς. Με την διάδοσή της ανάμεσα στα έθνη τα προσελκύει και τους προσφέρει Ελληνικότητα, χωρίς η ίδια να χάνει ποτέ την ελληνικότητά της. Όσοι γίνονται οπαδοί της, όσοι ομιλούν την ελληνική γλώσσα, δεν είναι πια ξένοι, αποβάλλουν κάθε βαρβαρότητα και αποκτούν ελληνικότητα και ευγένεια. Ο προορισμός της Ελληνικής φιλοσοφίας είναι η διάπλαση όλων κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να γίνονται Έλληνες.
Η Ελληνική φιλοσοφία εγεννήθηκε χάριν του Χριστιανισμού και εταυτίσθηκε με αυτόν για να εργασθεί για τη σωτηρία της ανθρωπότητος. Έλληνες και Φιλοσοφία είναι έννοιες αξεχώριστες. Αυτό μαρτυρεί και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος όταν αναφέρει: «Οι Έλληνες αναζητούν με πάθος τη σοφία». Γιατί ο Έλληνας είναι πραγματικά γεννημένος για να διδάσκει την ανθρωπότητα.
Αλλά, αν η ταυτόσημη με τον Έλληνα φιλοσοφία είναι ο παιδαγωγός, ο οδηγός προς τον Χριστιανισμό, πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι ο Έλληνας, πλασμένος φιλόσοφος, είναι και πλασμένος Χριστιανός. Είναι πλασμένος να γνωρίσει την αλήθεια και να την διαδίδει στα άλλα έθνη.
Ναι, ο Έλληνας εγεννήθηκε από θέληση της Θείας Πρόνοιας διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αυτό το έργο είναι η πνευματική κληρονομιά του, αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του ανάμεσα από τα έθνη. Αυτό το μαρτυρεί η εθνική του ιστορία, το μαρτυρούν οι κλίσεις και οι τάσεις του χαρακτήρος του, το μαρτυρούν και οι ευγενικές του διαθέσεις, το μαρτυρεί η ίδια η μακροβιότητα του Ελληνισμού, από όπου συμπεραίνεται και η αιωνιότητά του. Και αυτό συμβαίνει επειδή είναι προορισμένος για το έργο του Χριστιανισμού και συνδεδεμένος με αυτό. Και ο Χριστιανισμός είναι αιώνιος. Από την άλλη πλευρά, πάλι, ενώ όλα τα έθνη εμφανίσθηκαν στην παγκόσμια σκηνή και υπήρξαν παροδικά, το Ελληνικό Έθνος παρέμεινε δραστήριο στο προσκήνιο παγκοσμίως σε όλους τους αιώνες. Και αυτό έγινε, επειδή η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από διδασκάλους. Αυτό φαίνεται και από την επιλογή της Ελληνικής φυλής από την Θεία Πρόνοια για να της εμπιστευθεί, σαν ιερή παρακαταθήκη, την Αγία Πίστη, την Θρησκεία της Αποκαλύψεως και το θείο αποστολικό έργο της. Δηλαδή, το αιώνιο έργο της σωτηρίας με τη διάπλαση της ανθρωπότητος, κατά τις αρχές της από θεία Αποκάλυψη Θρησκείας, του Χριστιανισμού. Και είναι αλήθεια, ότι αυτό το έργο έχει ανατεθεί στην Ελληνική φυλή. Αυτό αποδεικνύεται από την ιστορία. Με ένα μόνο βλέμμα στην ιστορία του Χριστιανιμού διαπιστώνουμε αυτήν την αλήθεια, επειδή εκεί, από την πρώτη της σελίδα, φαίνεται η δράση της Ελληνικής φυλής μέσα στο Χριστιανισμό και η κλήση της να αναλάβει την μεγάλη αποστολή του Χριστιανικού έργου. Οι Θείοι λόγοι του Σωτήρος, όταν του ανήγγειλαν ότι εζήτησαν να Τον ιδούν Έλληνες, τώρα εδοξάσθη ο Υιός του Ανθρώπου, είχαν ένα βαθύ νόημα. Ήταν λόγοι προφητικοί, πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων. Οι Έλληνες αυτοί ενώπιον του Χριστού ήταν οι αντιπρόσωποι ολοκλήρου του Ελληνικού Έθνους. Στην παρουσία τους διέκρινε και ανεγνώρισε ο Ιησούς το Έθνος, στο οποίο επρόκειτο να δοθεί η ιερή παρακαταθήκη για να την διαφυλάξει χάριν της ανθρωπότητος. Από τον πόθο των Ελλήνων να Τον αναζητήσουν, διέκρινε ότι ήταν πρόθυμοι να δεχθούν την διδασκαλία Του, προέβλεψε ότι θα δοξασθεί από την πίστη των εθνών και ανεγνώρισε το από καταβολής του κόσμου προετοιμασμένο έθνος για να φέρει εις πέρας την αποστολή και να ολοκληρώσει τον ύψιστο Σκοπό.
Γιατί, πραγματικά, από καταβολής κόσμου είχε κληθεί το Ελληνικό Έθνος να πραγματοποιήσει αυτόν το σκοπό και ήταν γι’ αυτόν πλασμένο. Ο Θεός μέσα στα πλαίσια της Θείας Του Προνοίας διέπλασε το Ελληνικό Έθνος σαν οφθαλμό στο σώμα της ανθρωπότητος και από αυτή τη θέση το εκάλεσε να εργασθεί για την αναγέννησή της.
Το Ελληνικό Έθνος, με αυτή τη φυσική ιδιότητα, κατόρθωσε να εξετάζει σαν αληθινός οφθαλμός και όσα είναι εμφανή και όσα είναι κρυμμένα κάτω από πέπλο μυστηρίου. Παρετήρησε έκθαμβο το εκπληκτικό κάλλος, την ομορφιά της αρμονίας της δημιουργίας και ανεζήτησε τον Θείο Δημιουργό. Αφοσιώθηκε με λατρεία στην έρευνα και ανεκάλυψε τον Θείο Δημιουργό μέσα στα δημιουργήματά Του. Η εικόνα του Θείου Δημιουργού, γραμμένη με θεϊκό δάκτυλο επάνω στα δημιουργήματα, προσέλκυσε την προσοχή των Ελλήνων και τους συνεπήρε. Αναγνώρισαν σε βάθος την εικόνα του Θεού σε μικρογραφία μέσα στην καλλιτεχνική κατασκευή των όντων και μέσα στη θαυμαστή δομή του μικρότερου ζωηρού πανέμορφου αγριολούλουδου, αλλά και μέσα στην πολύπλοκη κατασκευή των μεγαλυτέρων δημιουργημάτων. Η απέραντη ποικιλία των ειδών, τόσο σοφά διαμορφωμένη, ώστε να ξεκινάει από τα απειροελάχιστα για να αναπτυχθεί και να καταλήξει στα μέγιστα, γίνεται για τον φιλόσοφο μία κλίμακα με απειράριθμες βαθμίδες, η οποία έχει την κορυφή της στον ουρανό. Ο φιλόσοφος ανεβαίνει με θαρραλέο βήμα τα σκαλοπάτια της ατενίζοντας μόνο προς τον Ουρανό. Αποσπάται όλο και περισσότερο από τη γη, πετάει από επάνω του το περιττό άχρηστο γήινο φορτίο και ζητάει να γίνει πνεύμα, για να πλησιάσει το Θείο Πνεύμα, του οποίου τον θρόνο τοποθετεί στον Ουρανό. Κατανοεί ότι μία Αρχή, μία Δύναμη, μία απέραντη Σοφία, ένα αγαθό θείο Ον υπήρξε ο Δημιουργός της θαυμαστής αυτής δημιουργίας. Αυτή η κατανόηση του Θείου από τις θεϊκές του ιδιότητες, του γεννά, την ίδια στιγμή, το συναίσθημα της αγάπης και της λατρείας. Η καρδιά του φιλοσόφου γεμίζει από θείον έρωτα και θερμαίνεται από θεία δύναμη και αυτή η δύναμη τον έλκει και τον κατευθύνει προς τον Θεό. Η ισχύς της είναι ακατανόητη, αλλά και ισχυρή, σαν Θεία δύναμη. Αυτή τον κατακυριεύει και αυτή διευθύνει τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις κατά την θέλησή της. Έχει διαφορετική θέληση από τον σωματικό άνθρωπο. Αυτή επικρατεί στον εσωτερικό του κόσμο και κατευθύνει τα πάντα. Είναι περίεργο αυτό το φαινόμενο. Και τότε διερωτάται. Τι γίνεται εντός μου; Ποια είναι η σχέση μου προς το θείο, προς το οποίο αυτή η εσωτερική δύναμη κατευθύνεται ακατάσχετη, ζητεί να Το πλησιάσει και έχει την τάση να αφομοιωθεί προς αυτό; Πώς είναι δυνατό να έχει υποταγεί σ’ αυτή την υπερφυσική δύναμη η φυσική μου κατάσταση και πώς εγώ ο φυσικός άνθρωπος δέχομαι να υποταχθώ σ’ αυτήν; Και μάλιστα, αισθάνομαι μεγαλύτερη χαρά για μία τέτοια υποταγή, παρά για την ακατάσχετη φυσική ελευθερία των ορμών μου; Ποιος είμαι εγώ και ενώ έχω προέλθει από τη γη επιζητώ τον Ουρανό; Ποια είναι η σχέση της γης προς τον Ουρανό; Των αισθητών προς τα υπεραισθητά; Ποια η σχέση μου με το Θείο; Γιατί το αγαπώ; Γιατί Το ποθώ τόσο πολύ; Γιατί θέλω να γίνω όμοιος μ’ Αυτό; Είμαι λοιπόν Πνεύμα; Είμαι κάποια υπερφυσική δύναμη; Αλλά, από την άλλη πλευρά, πεθαίνω και ο τάφος καλύπτει το νεκρό και χωρίς πνοή σώμα μου. Πώς, όμως, ο θάνατος αδυνατεί να με πείσει ότι πεθαίνω για πάντα; Πώς ελπίζω, ακόμη, ότι μου επιφυλάσσεται αιώνια ζωή; Από πού έρχεται αυτή η πληροφορία για αιώνια ζωή; Βλέπω ότι πεθαίνω, και όμως, είμαι βέβαιος, πιστεύω ότι θα ζήσω για πάντα, στην αιωνιότητα. Ολόκληρος ο βίος του ανθρώπου μαρτυρεί αυτό. Οι άνθρωποι ζουν για την αιωνιότητα. Άρα ο άνθρωπος έχει από κοινού την πληροφορία για την αιωνιότητά του. Και αυτό, για την αθανασία και την αιωνιότητά του, το έχει διδαχθεί από την εσωτερική του Θεία Δύναμη, η οποία τον έλκει και προς το Θείο. Η Δύναμη αυτή και τον πληροφορεί και τον πείθει. Γι’ αυτό πιστεύει στην αθανασία. Είναι, λοιπόν, ο άνθρωπος μία ύπαρξη, ένα ον αθάνατο, επειδή κατανοεί το Θείο, επειδή έλκεται από το Θείο, επειδή λατρεύει το Θείο, επειδή, ακριβώς, μέσω της εσωτερικής του μυστηριώδους δυνάμεως, παίρνει πληροφορίες από τον ίδιο τον Θεό.

Ο Έλληνας, λοιπόν, με τη βοήθεια της φιλοσοφίας, εγνώρισε πρώτα την ύπαρξη του θείου και στη συνέχεια τον εαυτό του και το ποιος ακριβώς είναι. Με τη γνώση του Θεού απέκτησε και την τέλεια γνώση του εαυτού του και με αυτόν τον τρόπο κατενόησε την σχέση του προς το θείο, την ευγένειά του, δηλαδή την ανωτερότητα της καταγωγής του και έμαθε ότι η αφοσίωση προς το θείο είναι το πρώτο από τα καθήκοντά του. Εγνώρισε, εξ άλλου, ότι η αποστολή του στον κόσμο είναι να προσπαθεί να γίνει τέλειος και να ανυψωθεί από τον υλικό κόσμο προς τον πνευματικό. Έμαθε, ότι ο πνευματικός κόσμος πρέπει να δίνει ζωή στον υλικό κόσμο, ότι το πνεύμα πρέπει να επικρατεί στην ύλη, ότι οι εσωτερικοί πνευματικοί νόμοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τους εντός του φυσικούς νόμους και ότι μέσα του πρέπει να επικρατούν αυτοί οι λογικοί νόμοι. Έμαθε ότι ο άνθρωπος γίνεται τέλειος όταν αφομοιωθεί με τον Θεό και ότι αφομοιώνεται με το Θείο, όταν στολίζεται με ευσέβεια, δικαιοσύνη, αλήθεια και επιστήμη, δηλαδή, με την πλήρη γνώση της αληθείας. Γιατί είναι αλήθεια, ότι αυτές οι αρετές έχουν τη δύναμη να τελειοποιούν τον άνθρωπο. Και αυτό, επειδή η ευσέβεια αποτελεί για τον άνθρωπο το δρόμο για να πλησιάσει το Θείο, ενώ η δικαιοσύνη, η αλήθεια και η επιστήμη τον οδηγούν στο να επιτύχει την μετατροπή του σε εικόνα και ομοίωση του Θείου.
Ο Έλληνας, αφού έμαθε ποιος είναι και ποιος πρέπει να γίνει, έβαλε ως στόχο του την τελειοποίησή του. Ελάτρευσε το πνεύμα και εδημιούργησε ένα πνευματικό κόσμο, μέσα στον οποίον ήθελε να ζει. Η γνώση του καλού, του αγαθού και του αληθινού, καθώς και η έμφυτη αγάπη προς τον πλησίον ανέπτυξε στην καρδιά του τον πόθο της μεταδόσεως και με αυτόν τον τρόπο έγινε διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Εζήτησε να εξομοιώσει όλους προς τον εαυτό του. Δεν εγεννήθηκε, όμως, κατακτητής του σώματος, αλλά του πνεύματος. Δεν ανεζήτησε δούλους, αλλά ελευθέρους. Αυτό αγάπησε. Και αυτή η θεία αγάπη έγινε το κίνητρο όλων των ορμών του. Αυτή η αγάπη διεμόρφωσε τον εθνικό του χαρακτήρα, ο οποίος και έμεινε αναλλοίωτος. Με αυτόν τον τρόπο επλάσθηκε ο Έλληνας και με αυτόν τον τρόπο διαμορφώθηκε το ήθος του και ο ηθικός χαρακτήρας του. Και ένας τέτοιος χαρακτήρας δεν ήταν δυνατόν παρά να ενθουσιασθεί από τις αρχές του Χριστιανισμού.
Ο Χριστιανισμός ήταν αγάπη, έδινε υπόσχεση να διδάξη στους ανθρώπους την αλήθεια στην τελειότερη και πληρέστερη μορφή της, να ενισχύσει και να ανυψώσει την φιλοσοφία στην πιο υψηλή της μορφή, να αποκαλύψει σ’ αυτήν όσα μυστήρια της έμεναν κρυμμένα, να διαλύσει το σκοτάδι από τα μάτια της ανθρωπίνης διανοίας, να ξυπνήσει τον κοιμισμένο, να απαλλάξει από τις δεισιδαιμονίες, να συνδέσει όλους τους ανθρώπους με δεσμούς αδελφικής αγάπης, να οδηγήσει στον Θεό και να σώσει από την κυριαρχία του διαβόλου, χαρίζοντας στον πρόσκαιρο σημερινό κόσμο την αληθινή ευτυχία και στο μελλοντικό την αιώνια μακαριότητα. Ο Έλληνας, εφόσον ευρήκε στον Χριστιανισμό τις ίδιες τις αρχές του, την εικόνα του τέλειου και του ιδανικού του και, κυρίως, το μόνο Διδάσκαλο ικανό να τον διδάξει όλα όσα ήθελε να μάθει και να γνωρίσει και ό,τι εποθούσε και επιζητούσε και εφόσον ευρήκε, ότι ο Χριστιανισμός εξέφραζε τα αισθήματά του, τον αγκάλιασε και τον προστάτεψε θερμά. Και ο Χριστιανισμός του εχάρισε ως πρώτο δώρο νέα ζωή. Σε αντάλλαγμα, ο Ελληνισμός τον υπεστήριξε με τους αγώνες και το αίμα του.
Η Ελληνική φιλοσοφία οδηγούσε το Ελληνικό Έθνος προς τον Χριστιανισμό. Το ότι η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε τέτοιος καθοδηγητής μαρτυρεί ο Ιερός Πατέρας Κλήμης ο Αλεξανδρινός, όταν αναφέρει:
«Η φιλοσοφία ήταν αναγκαία για τους Έλληνες προ της παρουσίας του Κυρίου για να υπάρξει δικαιοσύνη. Τώρα πάλι είναι χρήσιμη για να επιτύχει κανείς την ευσέβεια προς τον Θεό, επειδή θεωρείται ως προπαίδεια για όσους αποκτούν την πίστη με αποδείξεις. Διότι, όπως λέγεται (στις Παροιμίες στην Π. Διαθήκη), δεν θα στραβοπατήσεις αν φροντίζεις και προνοείς για όσα είναι ορθά, είτε προέρχονται από τους Έλληνες, είτε είναι δικά μας (των Εβραίων). Διότι, ο Θεός είναι η αιτία όλων των καλών και των ορθών. Και ενώ στους Εβραίους εδόθησαν ορθά από πριν, δηλαδή, η Παλαιά Διαθήκη προ της Καινής, στους Έλληνες όσα σωστά επέτυχαν ήταν επακολούθημα της φιλοσοφίας. Μήπως, όμως, και στους Έλληνες δεν είχε δοθεί πριν ο Κύριος καλέσει και αυτούς; Διότι η φιλοσοφία παιδαγωγούσε και οδηγούσε και το Ελληνικό Έθνος, προς τον Χριστό, όπως τους Εβραίους ο Νόμος.
Επομένως, η φιλοσοφία προπαρασκευάζει ετοιμάζοντας τον δρόμο όσων πρόκειται να φθάσουν στην τελειοποίηση διά του Χριστού και με την βοήθειά Του. Γιατί ένας είναι ο δρόμος προς την αλήθεια και σ’ αυτόν, όπως σ’ ένα ασταμάτητο ποταμό, συγκεντρώνονται όλα τα υδάτινα ρεύματα, αν και έρχονται από διαφορετικές κατευθύνσεις».
Και πάλι ο ίδιος Ιερός Πατέρας, αναφέρει για την Ελληνική φιλοσοφία: «Αλλά, και αν ακόμη δεν αντιλαμβάνεται η ελληνική φιλοσοφία ολόκληρο το μέγεθος της αληθείας και επί πλέον δεν έχει το σθένος να εφαρμόζει, τις εντολές του Κυρίου, όμως, προετοιμάζει τον δρόμο για την βασίλισσα όλων των διδασκαλιών (τον Χριστιανισμό), ενώ συγχρόνως, δίνει (στους ανθρώπους) σωφροσύνη, προσδιορίζοντας και προσαρμόζοντας τον ηθικό τους χαρακτήρα, ώστε να τους προετοιμάζει να παραδεχθούν την Αλήθεια».
Ο Κλήμης δέχεται ότι ο,τιδήποτε ορθό έχει λεχθεί από τους φιλοσόφους ήταν έργο της θείας μέριμνας για τον κόσμο. Και να τι ακριβώς αναφέρει: «Και αν ακόμη ισχυρίζονται ότι από τυχαία σύμπτωση οι Έλληνες εξέφρασαν κάποιες αλήθειες της σωστής φιλοσοφίας, η σύμπτωση οφείλεται στη θεία μέριμνα• και βεβαίως δεν θα εκθειάσει κάποιος ένα τυχαίο γεγονός, με το να το θεωρεί έργο Θεού, για να φανεί φιλότιμος απέναντί μας. Και γι’ αυτό στην πραγματικότητα, είτε λεχθεί ότι έγινε από σύμπτωση –αφού καμμία σύμπτωση δεν γίνεται χωρίς πρόνοια- είτε ότι οι Έλληνες είχαν έμφυτη από την ίδια τη φύση τους τη νόηση είναι το ίδιο, αφού εμείς γνωρίζουμε ότι ένας είναι ο Δημιουργός της φύσεως, γι’ αυτό και λέγομε ότι και η δικαιοσύνη είναι φυσική κ.λπ.».
Ο Κλήμης, αναφερόμενος στο έργο της Ελληνικής φιλοσοφίας, δείχνει με ποιον τρόπο η φιλοσοφία καθοδηγούσε προς την αλήθεια και ότι έργο της υπήρξε ο πόλεμος κατά του ψεύδους. «Η συμπαράσταση της ελληνικής φιλοσοφίας δεν ενισχύει απλώς την αλήθεια, αλλά, αφ’ ενός κάνει αδύνατη κάθε επίθεση με απατηλά σοφίσματα εναντίον της, ενώ από την άλλη πλευρά αποκρούει τα εναντίον της δόλια και απατηλά σχέδια, ώστε σωστά να λέγεται, ότι η Ελληνική φιλοσοφία αποτελεί το φραγμό και το επιστέγασμα του αμπελώνος (δηλαδή της Εκκλησίας)».
Ότι κάθε αληθινή σοφία, και ιδιαιτέρως η Ελληνική, προέρχεται από τον Θεό μαρτυρεί και η Γραφή όταν αναφέρει: «Απέστειλε η σοφία τους δούλους της για να καλέσουν με δυνατή φωνή σε συμπόσιο λέγοντας, όποιος είναι ανόητος ας αλλάξει την πορεία του και ας έλθει προς εμέ».
Ότι η ελληνική φιλοσοφία είναι δώρο Θεού και κάθε σοφία προέρχεται από τον Θεό αναφέρεται και στις Παροιμίες και στον Εκκλησιαστή και στη Σοφία Σειράχ. Στις Παροιμίες (κεφ. β’ 3-9) αναφέρονται τα εξής: «Γιατί αν επικαλεστείς τη σοφία και φωνάξεις τη σύνεση και αν αναζητήσεις με ισχυρή κραυγή την εμπειρία και η αναζήτησή σου είναι τόσο πρόθυμη, σαν να αναζητάς μετρητά χρήματα ή σαν να ψάχνεις θησαυρούς, θα ανακαλύψεις συνυφασμένο τον φόβο του Κυρίου και θα αποκτήσεις την γνώση του Θεού, επειδή ο Κύριος δίνει τη σοφία και από το Πρόσωπό Του πηγάζει η γνώση και η σύνεση και αυτός αποταμιεύει σωτηρία για όσους έχουν σωστή κρίση και θα τους υπερασπισθεί στην πορεία τους και θα προστατεύσει το δρόμο των δικαίων και των ευλαβών».
Ο Κλήμης παραβάλλει την σοφία προς την βροχή και όσους φιλοσοφούν με την ποικιλία των βοτάνων, τα οποία, αν και ποτίζονται όλα με τα ίδια ύδατα, το καθένα μεταβάλλει τους χυμούς σύμφωνα με την ιδιαίτερη φύση του. Και να οι λόγοι του: «Είναι προφανές ότι η ελληνική προπαιδεία, καθώς και η φιλοσοφία η ίδια, έχουν έλθει στους ανθρώπους από το Θεό, όχι κατά σειρά προτεραιότητος, αλλά όπως ακριβώς οι βροχές κατακλύζουν την καλή γη και στην κοπριά και στα δώματα και έτσι με τον ίδιο τρόπο βλασταίνει και το γρασίδι και το σιτάρι και η άγρια συκιά επάνω στα μνήματα και τα άγρια δέντρα. Και το καθένα από όσα φυτρώνουν είναι πανομοιότυπο του φυτού από το οποίο προέρχεται».
Από όσα προαναφέρθηκαν φαίνεται ότι ο Κλήμης παραδέχεται ως φιλοσοφία μόνον την ορθή. Δηλαδή, παραδέχεται μόνο τις υγιείς ιδέες της φιλοσοφίας. Αυτό φαίνεται και από τα εξής: «Ασφαλώς και δεν αποδεχόμαστε κάθε είδους φιλοσοφία, αλλά μόνον εκείνη, στην οποία αναφέρεται και ο Σωκράτης στους Πλατωνικούς διαλόγους. Επειδή, όπως λέγει, στις τελετές πολλοί κρατούν βακχικά καλάμια, αλλά λίγοι είναι όσοι εκστασιάζονται. Με την έννοια, ότι πολλοί είναι οι κλητοί (προσκεκλημένοι), αλλά λίγοι οι εκλεκτοί». «Με αυτά τα λόγια εκφράζει επομένως καθαρά τη γνώμη του ο Σωκράτης. Κατά τη δική μου γνώμη (του Κλήμεντος) οι αναφερόμενοι δεν είναι άλλοι από όσους φιλοσοφούν σωστά, ανάμεσα στους οποίους και εγώ (ο Κλήμης), δεν παρέλειψα τίποτε στη ζωή μου, αλλά έδειξα κάθε προθυμία, ώστε να έχομε επιτύχει κάτι μέχρι σήμερα και να ελπίζομε ότι, αν θέλει ο Θεός, θα γνωρίσωμε στο μέλλον και ολόκληρη την καθαρή αλήθεια, όταν φθάσουμε εκεί (στον άλλο κόσμο)».
Εικόνα
http://www.sakketosaggelos.gr/Article/5898/

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 17 Νοέμ 2014, 23:26
από LAPTONAS
Αυτή η μελέτη του Αγίου Νεκταρίου είναι ο λόγος που ξεκίνησα το θέμα εδώ με τον ανάλογο τίτλο : http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 90&t=16306

ο Φίλος Βασίλης τόσο καιρό διαφωνεί με τον Άγιο Νεκτάριο, όχι με εμένα, απλά δεν το ξέρει..

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 18 Νοέμ 2014, 11:33
από Spartan
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Κι εμένα με συγχωρείς φίλε grecko αλλά παρέθεσα το αρθράκι επειδή κάποια σημεία του τα βρήκα ενδιαφέροντα. Δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ασπάζομαι όλα όσα λέει, και πιστεύω ότι δεν κινδυνεύω να παραπλανηθώ από το προσωπικό σκεπτικό και τα πιστεύω κάποιου ανώνυμου αρθρογράφου του διαδικτύου. Τώρα αν υπάρχουν ανάμεσα στους χρήστες του ίντερνετ άτομα που δεν χρησιμοποιούν στοιχειώδη κριτική ικανότητα και λογική ώστε να μην "παρασύρονται" από διάφορα αναπόδεικτα άρθρα και απόψεις σε βαθμό που να "κινδυνεύουν", ε αυτοί θα το τρώγανε το κεφάλι τους ούτως ή άλλως. Δεν θα φταίει κανένα αρθράκι γι αυτό, να είσαι σίγουρος.
Πολύ ωραία αδερφέ.Αλλά για να κατανοήσεις το σκεπτικό μου,εφόσον δεν συμφωνείς με όλο το άρθρο πιο σωστό δεν θα ήταν να το ανέφερες;Αν εγω για παράδειγμα παρουσιάζα ένα άρθρο ενός μασώνου επειδή έχει κάποια στοιχεία,ενώ διαφωνούσα με το υπόλοιπο και δεν το ανέφερα,δεν θα σκεφτόσουνα εσυ οτι προπαγανδίζω υπερ της μασωνίας;Δεν θα είχα την ευθύνη της μη αναφοράς της διαφωνίας μου;
Eντάξει φίλε μου, το καλύτερο θα ήταν να το είχα διευκρινίσει, σαφώς. Καμιά φορά δεν υπάρχει χρόνος όμως να γράψει κανείς. Όμως σωστό είναι αυτό που είπες, άλλη φορά θα φροντίζω καλύτερα.
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Καταπίνουμε την κάμηλον όμως, και διϋλίζουμε τον κώνωπα.
Δεν είναι θέμα διύλησης του κώνωπος,είναι θέμα παραπληροφόρησης του άρθρου.Νομίζω πως παρεξήγησες.Το άρθρο αναφέρει για τις Σίβυλλες.Ο συγκεκριμένος χρησμός δεν αφορά τις Σίβυλλες.

Ο συγκεκριμένος χρησμός περιλαμβάνεται ΚΑΙ αυτός στο έργο του Μ.Αθανασίου
Έτερος χρησμός Απόλλωνος εν Δελφοίς, εν ω και ερώτησίς τις βασιλέως Ιάσωνος, ότε εκτίζετο ο ναός του Απόλλωνος εις το Πύθιον εις το Άργος Είς με βιάζεται ουράνιος φως και ο παθών θεός εστιν και ου θεότης έπαθεν άμφω γαρ βροτός ομώς και άβροτος, ο αυτός θεός ή και ανήρ , πάντα φέρων παρά πατρός, έχων δε της μητρός άπαντα, πατρός δε ζώων αλκήν, μητρός δε θνητής σταυρόν, τάφον, ύβριν αλίτην του και από βλεφάρων ποτέ χεύατο δάκρυα θερμά. Ος πέντε χιλιάδας εκ πέντε πυρών κορέσατο, θελητήν άβροτος αλκήν. Χριστός ομώς θεός εστιν, εν ξύλω τανύσθη, ος θάνεν, ος ετάφη, εις πόλον ώρτο.
Βίβλος αύτη τετέλεσθαι.».
Κοίτα φίλε μου, νομίζω ότι το σημαντικό είναι ότι έχουμε να κάνουμε με χρησμό που δόθηκε στους Δελφούς από τον Απόλλωνα.
Δεν δίνει ο...Άγιος Αθανάσιος τους χρησμούς, έτσι δεν είναι; Απλά τους καταγράφει στο έργο του. Τώρα αν δεν είναι των Σιβυλλών, μικρή σημασία έχει κατά τη γνώμη μου. Στους Δελφούς πάντως χρησμούς δίνανε οι ιέρειες του Απόλλωνα, δεν είναι έτσι;
Επίσης πρόσεξε πως παραφράσεις και παραπληροφόρηση υπάρχει και σ αυτά που παρέθεσες: Το έχω σημειώσει με κόκκινο στο κείμενό σου. Το σωστό είναι "εμός" (ο δικός μου) όχι "ομώς" (που δεν βγάζει νόημα).
Άρα η παραπληροφόρηση ελοχεύει παντού, και πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε πάντα προσεκτικοί και να διασταυρώνουμε τα στοιχεία που βρίσκουμε.

grecko έγραψε:Το αν είναι αυθεντικοί οι χρησμοί,δεν είναι κάτι που μπορώ να πώ εγω,αλλά αν είναι αυθεντικοί ο Θεός είχε τους λόγους Του να κάνει Αυτός και οχι ο "θεός" Απολλών αυτές τις αποκαλύψεις για να προετοιμάσει τα έθνη για την παρουσία Του.
Το μείζον είναι ότι ο Άγιος Αθανάσιος αναφέρει χρησμούς των Δελφών. Αυτό δεν είναι τυχαίο πιστεύω. Η λογική λέει ότι εάν ο Άγιος πίστευε ότι όλοι οι αρχαίοι χρησμοί και γενικώς το αρχαίο ιερατείο προέρχονταν και κατευθύνονταν από δαιμόνια, (δηλαδή το διάβολο ουσιαστικά) όπως πιστεύουν σήμερα οι περισσότεροι, δε θα τα έγραφε αυτά στο έργο του. Ή τουλάχιστον θα ανέφερε κάτι επ' αυτού ώστε να προφυλάξει το ποίμνιο.
Φυσικά και ο Θεός πιστώνεται τις αποκαλύψεις. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Μήπως όμως κάποιες φορές "χρησιμοποιούσε" και κάποιους "θεούς" (προφήτες κατά κάποιον τρόπο) των αρχαίων Ελλήνων ως αγγελιοφόρους Του; Μήπως κάποιες φορές ο Απόλλων (όπως και οι ιέρειες) είναι ένα τέτοιο παράδειγμα;
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Αυτά λέει, τα είπε ο Απόλλωνας στους Σοφούς! Και το λέει ποιος; Ο Μέγας Αθανάσιος! Δε λέει πουθενά για Σίβυλλες βέβαια, αλλά αυτό είναι το θέμα; Λέει για τον ίδιο των Απόλλωνα! Ο Άγιος!
Τα συμπεράσματα εκάστου, δικά του.
Οχι ο "θεος" Απολλών στους σοφούς, κάποιος σοφός εν ονόματι Απόλλων τα είπε στους σοφούς Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.

Για να κατανοήσεις πλήρως το σκεπτικό μου και να τα πώ ξεκάθαρα.Ο συγγραφέας κατά την γνώμη μου παραπληροφορεί υπερ των Σιβύλλων με λάθος στοιχεία.Μπορεί για άλλους να είναι επουσιώδες ,αλλά για μένα είναι σημαντικό να στεκόμαστε στην έρευνα σε στέρεη βάση για μην βγαίνουν και συμπεράσματα όπως λέει ο συγγραφέας γιατί τα βιβλία των Σιβύλλων δεν διαβάζονται απο τους Χριστιανούς ως ιερά βιβλία!!!
Πιθανότατα έχεις δίκιο εδώ. Ο αρθρογράφος συμφωνώ ότι υπερβάλει και όπως λες μάλλον παραπληροφορεί κιόλας στο συγκεκριμένο. Αλλά αυτό είναι συχνό φαινόμενο στο διαδίκτυο, είπαμε θέλει προσοχή.
grecko έγραψε:Παραδείγματος χάρη λέει ο συγγραφεύς
Ο επόμενος χρησμός του Απόλλωνος απηγγέλθη στους επτά Έλληνες σοφούς που συγκεντρώθηκαν στον ναό του Αγνώστου Θεού των Αθηνών.
απο αυτό κάποιος βγάζει το συμπέρασμα οτι τον χρησμό τον έδωσε ο "θεος" Απόλλων,όπως άλλωστε φυσιολογικώς έκανες και εσυ,αν κατάλαβα σωστά.

Όμως η αλήθεια είναι οτι δεν έδωσε χρησμό ο "θεος" Απόλλων,αλλά

Και γαρ προ πολλών χρόνων της Χριστού επιδημίας σοφός τις ονόματι Απόλλων θεόθεν, ως είμαι, κινηθείς έκτισε τον εν Αθήναις ναών, γράψας εν αυτώ βωμώ Αγνώστω Θεώ. Εν τούτω τοίνυν συνήχθησαν οι πρώτοι των Ελλήνων φιλόσοφοι ερωτήσοντες αυτόν περί του ναού ων και τα ονόματα εισιν αυτά Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Εδώ τώρα μισό λεπτό. Οι αρχαίοι δεν δίνανε ποτέ ονόματα θεών σε θνητούς. Κατά τη γνώμη μου εδώ έχουμε μια περιγραφή μιας ουτοπικής σκηνής όπου όλοι οι σοφοί της αρχαιότητας συναντάνε το θεό Απόλλων με μορφή σοφού ανθρώπου, όπως αρέσκονταν οι θεοί να κάνουν. Πάλι η ουσία για μένα δεν είναι οι πραγματολογικές συνθήκες, αλλά το γεγονός ότι η σκηνή περιγράφεται από τον άγιο Αθανάσιο χωρίς επιπλέον σχόλια από μέρους του. Άρα πάλι το περιεχόμενο του χρησμού μετράει, αφού έλαβε χώρα στην αρχαία Ελλάδα, πολύ πριν την έλευση του Χριστού.
grecko έγραψε:Σχετικά με την αυθεντικότητα ή οχι του κειμένου και πάλι δεν μπορώ να εκφέρω άποψη ,αλλά διαβάζοντας τα ονόματα των σοφών που αναφέρει βγαίνει το συμπέρασμα πως ΟΛΟΙ αυτοί οι σοφοί δεν ήταν δυνατόν να ρωτήσουν τον σοφό να τους προφητεύσει καθώς δεν ζούσαν την ίδια εποχή.

Ενδεικτικά αναφέρω :
Πλάτων (427 π.Χ.–347 π.Χ.)
Σόλων ( 639 - 559 π.Χ.)
Μένανδρος ( 342-292 π.Χ.)
Χίλων (600-520 π.Χ)
Άρα μάλλον συμβολική είναι η σκηνή που περιγράφεται. Υπονοεί ίσως πως ο Απόλλων επικοινώνησε και πληροφόρησε όλους τους Σοφούς σε κάθε εποχή της αρχαιότητας. Πιθανολογώ βεβαίως, αλλά είναι πιο λογικό από το να πούμε ότι ο Άγιος δεν γνώριζε τα βασικά περί της αρχαίας φιλοσοφίας και τους εκπροσώπους της.
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Το θέμα είναι να δούμε από πιο βαθιά σκόπευση το θέμα Ελληνισμού-Χριστιανισμού και την άρρηκτη ζεύξη τους
Mα,αδερφέ μου η ζεύξη που αναφέρεις ισχύει ακόμα και αν την αρνιούνται κάποιοι και την πολεμούν ή προσπαθούν να την διαβἀλλουν δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε προφητείες και χρησμούς που ενδέχεται κάποιοι να μην ισχύουν.Την ζεύξη αυτήν την έχει μέσα του ο Έλληνας χιλιετίες,όποιοι την πολεμούν πολεμούν τον ευατό τους.
Πολύ σωστά μιλάς, όμως γιατί να μην εξετάζουμε τα πάντα; Υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα που μένουν στην αφάνεια επειδή κάποιοι δεν θέλουν να ασχολούμαστε με συγκεκριμένα θέματα.
Ο Έλλην όμως είναι φύσει αναζητητής της αλήθειας, περίεργος και "δαιμόνιος"...
Σκέψου πόσοι (καλοπροαίρετοι) νεοπαγανιστές αρχαιολάτρες ας πούμε, που έχουν πέσει σε πλάνη λόγω άγνοιας και παραπληροφόρησης (αλλά και υπερηφάνειας βεβαίως) επειδή δεν μπορούν να δεχτούν όπως λένε τη διαγραφή της δικής τους ιστορίας και να ενστερνιστούν αυτή των εβραίων, θα ωφελούνταν βλέποντας ότι ο ελληνισμός έχει άμεση σχέση με το Χριστιανισμό, ο οποίος δεν είναι εβραϊκό κατασκεύασμα αλλά Θεϊκή αποκάλυψη.
Πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι πλανεμένοι θα αποκτούσαν πρόσβαση στη σωτηρία εάν έβλεπαν τα πράγματα με την αληθινή τους βάση. Τελικά τα λαμόγια που σπέρνουν το μίσος εκατέρωθεν θα έμεναν μόνα τους και θα ξεγυμνώνονταν μπροστά μας.
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Όλοι αποτελούμε μέρος του Θεού! Ο Θεός είναι το Όλον, και μέσα στο Όλον είμαστε κι εμείς. Πόσο μάλλον όντα πνευματικά ανώτερα από μας όπως άγγελοι ή "δαίμονες" όπως πιστεύεις εσύ και πολλοί άλλοι για τους αρχαίους "θεούς". Μάλλον δεν ήταν όμως ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά τα όντα αυτά ονομάζονται στη Γέννεση στο βιβλίο του Ενώχ και αλλού ως "Νεφελίμ" που προέκυψαν από τη σαρκική ένωση αγγέλων και γυναικών- τα στοιχεία τα έχω παραθέσει, όποιος θέλει το ερευνεί.
Oχι,αδερφέ μου δεν είμαστε μέρος του Θεού,είμαστε τα παιδιά Του,αν είμασταν μέρος Του,ο Θεός θα σήμαινε οτι μερίζεται σε μέρη,άρα δεν είναι τέλειος.Αν εσύ δημιουργήσεις ενα αυτοκίνητο ,που είναι άλλη ουσία απο σένα,δεν αποτελεί μέρος δικό σου,αλλά κτίσμα σου.
Είμαστε μέρη του κόσμου που δημιούργησε ο Θεός,ο κόσμος όμως υφίσταται φθορά.Πως μπορεί ένα μέρος του Θεού να υφίσταται φθορά;

Στα περί ενώσεως,στα οποία διαφωνώ θα κρατήσω το μάλλον που αναφέρεις και ελπίζω σύντομα να καταλάβεις οτι αυτό δεν ισχύει.
Το θεωρώ μια απο τις παραπληροφορήσεις του συγγραφέως.
Αυτή είναι μια φιλολογική συζήτηση. Το αυτοκίνητο δεν έχει την ίδια ουσία με τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δημιουργήθηκε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν", άρα μπορούμε να πούμε ότι έχει Θεϊκή ουσία. Το ότι είναι φθαρτά τα δημιουργήματα ισχύει στον υλικό κόσμο, αλλά σύμφωνα με την Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας τίποτε δεν χάνεται στο Σύμπαν, απλά αλλάζει μορφή. Έτσι δεν φθείρεται λοιπόν το "όλον" απλά μεταβάλλεται.
Όπως και να έχει εδώ ο χρησμός λέει διά στόματος Απόλλωνα: "ΜΙΚΡΗ ΔΕ ΜΕΡΙΣ ΘΕΟΥ ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΜΕΙΣ".
Αυτό μεταφράζεται ότι "από τους Αγγέλους του Θεού, εμείς είμαστε μικρή μερίδα" δηλαδή δηλώνει εδώ ότι κάποιοι άγγελοι ( σημ: άγγελος=αυτός που φέρει αγγελία, αγγελιοφόρος) αποτελούν μια ιδιαίτερη "μερίδα" ανάμεσα στους άλλους αγγέλους του Θεού. (Βλ. Ελοχίμ - από αυτή την ιδιαίτερη κάστα αγγέλων που έστειλε ο Θεός στο απώτατο παρελθόν με αποστολή να νουθετήσουν τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποκτούν κατά βούληση υλικό σώμα, προέκυψαν οι Νεφελίμ, που οι περισσότεροι υπηρέτησαν το διάβολο, κάποιοι όμως διάλεξαν να υπηρετήσουν το Θεό, όντες φιλάνθρωποι. Αυτοί ονομάστηκαν Ελ. Τέτοιος ήταν και ο Απόλλωνας σύμφωνα με αυτή τη θεωρία.)
Υπάρχει λοιπόν και αυτή η εκδοχή. Όχι βέβαια πως τη δεχόμαστε ανεπιφύλακτα, αλλά γιατί να μη την λάβουμε υπ' όψη μας;
Τι να κάνω. Εγώ φταίω που ταιριάζουν πολλά κομμάτια του παζλ με αυτή τη θεωρία και εξηγούνται όλα (μα όλα) αν αποδειχτεί αληθινή;
grecko έγραψε:
Spartan έγραψε:Αυτό όμως δεν ισχύει τότε για ΌΛΑ τα αρχαία κείμενα; Μόνο για τα Ελληνικά; Ο νοών νοείτω.
Αυτό το είπα για τους Σιβυλλικούς χρησμούς,όπως υπάρχουν σήμερα ψευδοπροφητείες ,έτσι υπήρχαν και ψευδοχρησμοί,όπως είπες προηγουμένως τα λαμόγια έχουν πολλά όπλα στην φαρέτρα τους και μιας και οι προφητείες και οι χρησμοί ευκόλως διαδίδονται είναι πιο εύκολη και η δημιουργία τους.

Φυσικά δεν ισχύει για όλα τα αρχαία ελληνικά κείμενα.
Σωστός. :friends:

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 19 Νοέμ 2014, 13:52
από Vassilis_1
Vassilis_1 έγραψε: Και γενικά κατευθύνσεις πρέπει να παίρνουμε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτή ΜΟΝΟ, είναι ο “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.” (Α Τιμ. 3,15).
Ήμουν απόλυτα σαφής φίλε Spartan, κατευθύνσεις παίρνουμε ΜΟΝΟ από την Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι αυτή ΜΟΝΟ, είναι ο “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.”

Αλλά για τας λεγομένας «Ελληνοxριστιανικάς συνθέσεις», καλό είναι να αναφερθούν οι απόψεις και άλλων Αγίων. Θα μεταφερθούν αποσπάσματα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Επιφάνιου Ι. Θεοδωρόπουλου «Άρθρα – Μελέται Επιστολαί. Τόμος Α'.»

Μέγας Βασίλειος:
«Εγώ πολύν χρόνον προσαναλώσας τη ματαιότητι και πάσαν σχεδόν την εμαυτού νεότητα εναφανίσας τη ματαιοπονία, ην είχον προσδιατρίβων τη αναλήψει των μαθημάτων της παρά του Θεού μωρανθείσης σοφίας, επειδή ποτε ώσπερ εξ ύπνου βαθέος διαναστάς, απέβλεψα μεν προς το θαυμαστόν φως της αληθείας του ευαγγελίου, κατείδον δε το άχρηστον της σοφίας των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων, πολλά την ελεεινήν μου ζωήν αποκλαύσας, ηυχόμην δοθήναί μοι χειραγωγίαν προς την εισαγωγήν των δογμάτων της ευσέβειας. Και προ γε πάντων επιμελές ην μοι διόρθωσίν τινα του ήθους ποιήσασθαι, πολύν χρόνον εκ της προς τους φαύλους ομιλίας διαστραφέντος» (Ε. Π. Migne 32,824).
Άγιος Γρηγόριος:
Εν δε τη ια' Επιστολή αυτού προς Γρήγοριον τον Νύσσης αποκαλεί τας της θύραθεν σοφίας βίβλους «αλμυράς και απότους» και ελέγχει τον ομώνυμον φίλον, διότι ασχολείται περί αυτάς και αφήκε τας «ιεράς και ποτίμους βίβλους», δηλαδή τας Αγίας Γραφάς. Καλεί δ’ αυτόν όπως «εκνήψη οψέ γουν και προς εαυτόν επανέλθη» (Migne 37,41), όπερ και εποίησεν ούτος.
Άγιος Ι. Δαμασκηνός:
«Περί Αιρέσεων» βιβλίου αυτού (Migne 94, 680 κ. ε.) κατατάσσει εις τας αιρέσεις τα Ελληνικά φιλοσοφήματα, αλλά και εν τω Β΄ Λόγω αυτού περί ιερών Εικόνων, λέγει, ότι περιπτυσσόμεθα και ασπαζόμεθα «πάσαν την Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην, τους τε λόγους των Αγίων και εγκρίτων Πατέρων. Την δε αισχράν και μυσαράν και ακάθαρτον γραφήν την καταράτων Μανιχαίων τε και Ελλήνων και των λοιπών αιρέσεων, ως ψευδή και μάταια περιέχουσαν και προς δόξαν του διαβόλου και των δαιμόνων αυτού και χαράν αυτών εφευρεθείσαν, αποπτύομεν και αποβαλλόμεθα, καίτοι γε και όνομα Θεού περιέχουσαν» (Migne 94, 1293).
Άγιος Ι. Χρυσόστομος:
«Και καθάπερ εκ παιδικού στόματος πολύς αποβλύζων σίελος πολλάκις και σιτίον και ποτόν εμόλυνεν ούτω και τα από του στόματος των Ελλήνων απορρέοντα ρήματα μάταια και ακάθαρτα·»
«Α και λαλούμεν, ουκ εν διδακτοίς ανθρώπινης σοφίας λόγοις· αλλ’ εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου, πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες». Οράς που ημάς ανήγαγεν από της αξίας του διδασκάλου; Τοσούτον γαρ ημείς εκείνων σοφότεροι, όσον το μέσον Πλάτωνος τε και Πνεύματος Αγίου. Οι μεν γαρ τους έξωθεν ρήτορας έχουσι διδασκάλους, ημείς δε το Πνεύμα το Άγιον… Ούτω πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνω, και ουδαμού χρείαν έχω της έξωθεν σοφίας…»
«τις δε Πλάτων;…Ούτος μεν ουν πάντα τον χρόνον ανήλωσε περί δόγματα στρεφόμενος ανόνητα και περιττά. Τι γαρ όφελος εκ του μαθείν ότι μυΐα η ψυχή του φιλοσόφου γίνεται; Όντως μυΐα, ουκ εις μυΐαν μετέπιπτεν, αλλ’ επέβαινε τη εν Πλάτωνι οικούσι ψυχή. Ποίας ταύτα ου ματαιολογίας; πόθεν δη τοιαύτα ληρείν επεβάλλετο; Ειρωνείας μεστός ην ο ανήρ και ζηλοτύπως προς άπαντας διακείμενος. Ώσπερ ουν φιλονεικών, μήτε οίκοθεν, μήτε παρ' ετέρου χρήσιμόν τι εισαγαγείν ούτω παρά μεν ετέρου την μετεμψύχωσιν εδέξατο, παρά δε εαυτού την πολιτείαν εισήγαγεν, ένθα τα πολλής αισχρότητος γέμοντα ενομοθέτησε.»

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 29 Νοέμ 2014, 18:19
από Vassilis_1
Spartan έγραψε:
grecko έγραψε:Με συγχωρείς φίλε Spartan,αλλά αυτά τα κείμενα για μένα είναι επικίνδυνα.
Κι εμένα με συγχωρείς φίλε grecko αλλά παρέθεσα το αρθράκι επειδή κάποια σημεία του τα βρήκα ενδιαφέροντα... και πιστεύω ότι δεν κινδυνεύω να παραπλανηθώ...
Για να αποφευχθεί φίλε Spartan κάθε κίνδυνος παραπλάνησης, απαραίτητο είναι να ακουστεί η φωνή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από την οποία και ΜΟΝΟ, πρέπει να παίρνουμε κατευθύνσεις διότι αυτή ΜΟΝΟ, είναι ο “στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας.” (Α Τιμ. 3,15).

(«Συνοδικόν» της Αγίας Ζ' Οικ. Συνόδου).
«Τοις ευσεβείν μεν επαγγελομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη Ορθοδόξω και Καθολική Εκκλησία, περί τε ψυχών ανθρωπίνων και ουρανού και γης και των άλλων κτισμάτων, αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν, ανάθεμα.

Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις… (και πιστεύουσι μετεμψυχώσεις ή μη δεχομένοις ανάστασιν και ανταπόδοσιν), ανάθεμα.

Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε και ετέρους ποτέ μεν λάθρα ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως, ανάθεμα.

Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφεαυτών και την καθ’ ημάς πλάσιν μεταπλάττουσι και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις………. . , ανάθεμα.

Τοις δεχομένοις και παραδιδούσι τα μάταια και Ελληνικά ρήματα… (περί προϋπάρξεως ψυχών, αϊδιότητος του κόσμου κ.τ.λ. ), δια δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι και ετέροις αιωνίας καταδίκης προξένους γινομένοις, ανάθεμα»
Βεβαίως το σχόλιο του Επιφάνιου Ι. Θεοδωρόπουλου Αρχιμανδρίτου, στο βιβλίο του «Άρθρα – Μελέται Επιστολαί. Τόμος Α'.», εκφράζει πλήρως το πάνω κείμενο της Αγίας Ζ' Οικ. Συνόδου:
…Ο Έλλην έχει βεβαίως την θέσιν αυτού (ως και πας λαός) εν τω Χριστιανισμώ. Η θέσις όμως αυτή είναι θέσις οπαδού και μαθητού και ταπεινού υπηρέτου και ουχί θέσις συνεταίρου!...
Κατάλαβες φίλε Spartan; Μετά από αυτά τα αναθέματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι λεγόμενες "Ελληνοχριστιανικές συνθέσεις" ΔΕΝ ισχύουν.

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 30 Νοέμ 2014, 19:24
από grecko
Aδερφέ Βασίλη θα διαφωνήσω μαζί σου στο εξής,τα αναθέματα του συνοδικού αφορούν συγκεκριμένες αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων που είναι λάθος για την Ορθοδοξία,όπως προύπαρξη των ψυχών ,μετεμψύχωση κ.τ.λ. ΟΧΙ το σύνολο της Ελληνικής παιδείας.

Φυσικά ,κανείς Χριστιανός δεν πρέπει να θεωρεί ανώτερα και καλύτερα τα συγγράμματα ανθρώπων,όσο σημαντικά και αν είναι απο αυτά που δόθηκαν απο τον ίδιο τον Θεό.

Αλλἀ συμφωνώ με την άποψη του αγίου Γρηγορίου,όσον αφορά την θέση του Χριστιανού απέναντι στην ελληνική παιδεία.

http://www.filoumenos.com/forum/viewtop ... 180#p73180

Re: ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Δημοσιεύτηκε: 01 Δεκ 2014, 20:55
από Vassilis_1
grecko έγραψε:Aδερφέ Βασίλη... τα αναθέματα του συνοδικού αφορούν συγκεκριμένες αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων που είναι λάθος για την Ορθοδοξία,όπως προύπαρξη των ψυχών ,μετεμψύχωση κ.τ.λ....
Αγαπητέ grecko όταν γράφεις «κ.τ.λ.», φυσικά θα εννοείς ότι τα αναθέματα του συνοδικού αφορούν και τη δαιμονολατρία των αρχαίων Ελλήνων, όπως του Ηρακλή, Απόλλωνα, και γενικά τους λεγόμενους «θεούς» του Ολύμπου κλπ.
grecko έγραψε:
Αλλἀ συμφωνώ με την άποψη του αγίου Γρηγορίου,όσον αφορά την θέση του Χριστιανού απέναντι στην ελληνική παιδεία...
Ας διαβάσουμε και άλλες απόψεις του αγίου Γρηγορίου όσον αφορά την θέση του Χριστιανού απέναντι στην ελληνική παιδεία.

Μεταφορά αποσπάσματος από το βιβλίο του Επιφάνιου Ι. Θεοδωρόπουλου Αρχιμανδρίτου, «Άρθρα – Μελέται Επιστολαί. Τόμος Α'.
Εάν ο Ι. Γρηγόριος αποδοκιμάζει εν τω εις Μ. Βασίλειον επιταφίω αυτού την υπό τίνων ολοκληρωτικήν καταδίκην της θύραθεν παιδείας, ουχ ήττον όμως είναι γνωστόν πόσον διακωμωδεί τους Έλληνας φιλοσόφους εν τω Α΄ λόγω αυτού (κατά Ιουλιανού) και ιδία εν παραγράφοις μγ' μδ' (Migne 35, 568) και νθ' (αυτόθι, 581) και οβ', ένθα φθέγγεται:
«Ταύτα (τα των Χριστιανών) πολλώ τιμιότερα της Σόλωνος απληστίας, του σοφού και νομοθέτου, ην Κροίσος ήλεγξε τω Λυδίω χρυσώ· και της Σωκράτους φιλοκαλίας· αιδούμαι γαρ ειπείν παιδεραστίας, καν σεμνοποιείται ταις επινοίαις· και της Πλάτωνος λιχνείας της Σικελικής, δι’ ην και πιπράσκεται και ουδ' υπό τίνος εξωνείται των αυτού μαθητών ή όλως Έλληνος·… Και της Επικούρου φιλοσοφίας, ουδέν υπέρ την ηδονήν αγαθόν οριζόμενης… » (Migne 35, 593 κ. ε. ).
Εν δε τω Εγκωμιαστικώ Λόγω αυτού εις Μ. Αθανάσιον, λέγει, ότι ο Αθανάσιος «ετράφη μεν ευθύς εν τοις θείοις ήθεσι και παιδεύμασιν, ολίγα των εγκυκλίων φιλοσοφήσας, του μη δοκείν παντάπασι των τοιούτων απείρως έχειν, μηδέ αγνοείν ων υπεριδείν εδοκίμασεν. Ουδέ γαρ ηνέσχετο το της ψυχής ευγενές και φιλότιμον εν τοις ματαίοις ασχοληθήναι, ουδέ ταυτόν παθείν των αθλητών τοις απείροις, οι, τον αέρα πλείω παίοντες ή τα σώματα, των άθλων αποτυγχάνουσιν» (Migne 35, 1088). Εν τω κε΄ πάλιν λόγω αυτού, πολλά της «έξω φυλοσοφίας» κατηγορεί και εν παρ. δ΄ χαρακτηρίζει αυτήν ως «παίζουσαν τας της αληθείας σκιάς εν τω της φιλοσοφίας σχήματι και προβλήματι» (αυτόθι, 1204). Εν δε τη ια' Επιστολή αυτού προς Γρήγοριον τον Νύσσης αποκαλεί τας της θύραθεν σοφίας βίβλους «αλμυράς και απότους» και ελέγχει τον ομώνυμον φίλον, διότι ασχολείται περί αυτάς και αφήκε τας «ιεράς και ποτίμους βίβλους», δηλαδή τας Αγίας Γραφάς. Καλεί δ’ αυτόν όπως «εκνήψη οψέ γουν και προς εαυτόν επανέλθη» (Migne 37,41), όπερ και εποίησεν ούτος.
Ικανά λοιπόν τα πάνω για να έχουμε μια ολοκληρωμένη άποψη του αγίου Γρηγορίου όσον αφορά την θέση του Χριστιανού απέναντι στην ελληνική παιδεία.
grecko έγραψε:
Φυσικά ,κανείς Χριστιανός δεν πρέπει να θεωρεί ανώτερα και καλύτερα τα συγγράμματα ανθρώπων,όσο σημαντικά και αν είναι απο αυτά που δόθηκαν απο τον ίδιο τον Θεό.
Χαίρομαι που συμφωνούμε. Άρα τα συγγράμματα που δόθηκαν από τον ίδιο τον Θεό = τα εμπεριέχοντα στην Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, είναι σε άπειρο βαθμό ανώτερα από τα συγγράμματα των ανθρώπων, άρα και των αρχαίων Ελλήνων.
Για αυτό ακριβώς δεν ισχύουν οι λεγόμενες “Ελληνοχριστιανικές συνθέσεις”.
Το θέμα αυτό το ξεκαθαρίζει σαφέστατα και εύστοχα, ο Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος:
…Ο Έλλην έχει βεβαίως την θέσιν αυτού (ως και πας λαός) εν τω Χριστιανισμώ. Η θέσις όμως αυτή είναι θέσις οπαδού και μαθητού και ταπεινού υπηρέτου και ουχί θέσις συνεταίρου!...