Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι εκτός των Πρωτοπλάστων έξω απ’ τον Παράδεισο; Απάντηση σε ερώτημα φίλης της Ιστοσελίδας μας αν υπήρχαν άνθρωποι εκτός Εδέμ, όπου αποδεικνύεται ότι όχι απλώς υπήρχαν άνθρωποι έξω από τον Παράδεισο, αλλά έκτιζαν κιόλας ολόκληρες πόλεις! Διαβάστε πώς η ίδια η Αγία Γραφή -και μάλιστα η Παλαιά Διαθήκη- δικαιώνει πλήρως τον Άρη Πουλιανό και άλλους ανθρωπολόγους που μιλούν για Αρχανθρώπους πάνω στη γη!...



Ο αδελφοκτόνος Κάϊν την ώρα της δολοφονίας του αδελφού του Άβελ.

ΕΡΩΤΗΣΗ:

Κύριε Σακκέτο, είμαι μια από τις αναγνώστριές σας και έχω όλα τα βιβλία σας (…).

Σε μια συζήτηση που είχα με τις φίλες μου στην Κρήτη, όπου είχα πάει για διακοπές το Πάσχα, μου είπαν πως είχατε γράψει σε άρθρο σας ότι τον καιρό του Αδάμ και της Εύας υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι εκτός της Εδέμ. Αν είναι αλήθεια, πώς το αποδεικνύετε; Θα χαρώ πολύ αν μού απαντήσετε.

Με τιμή
Ε. Χριστοπούλου, φοιτήτρια.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Αξιότιμη κυρία Χριστοπούλου,

Επειδή τα τελευταία χρόνια η Βίβλος «βάλλεται πανταχόθεν» ως μη ιστορικό και επιστημονικό βιβλίο, είναι μια ευκαιρία να αποδείξουμε γιατί πολλοί χρησιμοποιούν την Αγία Γραφή κατά το δοκούν και άλλοι αναλόγως των σκοπιμοτήτων που τους εξυπηρετεί η Γραφή.
Ένα από τα παραδείγματα, που χρησιμοποιούν είναι η ηλικία των Πρωτοπλάστων, που ορισμένοι χρησιμοποιούν τους υπολογισμούς, που κάνουν διάφοροι μελετητές της Βίβλου (περίπου 6000 χρόνια), ενώ η Επιστήμη της Ανθρωπολογίας και της Παλαιοντολογίας προσθέτει πολλές χιλιάδες χρόνια περισσότερα στον πρώτο άνθρωπο της γης!
Κι όμως!... Η Βίβλος έχει δίκιο!... Και έχει δίκιο διότι ή ίδια επιβεβαιώνει την ύπαρξη ανθρώπων εκτός Εδέμ και μάλιστα γιγάντων και τιτάνων πολλούς αιώνες πριν την εμφάνιση ανθρωπίνων υπάρξεων στην Μεσοποταμία.
Θα ξεκινήσουμε, λοιπόν, το σημερινό μας άρθρο με ένα δημοσίευμα που είδε το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα «Χώρα της Κυριακής» (9 Οκτωβρίου 2005) με τίτλο: «Η Παλαιά Διαθήκη βάλλεται από καθολικούς επισκόπους»:

«Ποιος θα το περίμενε ότι η κεφαλή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Βρετανία θα αμφισβητούσε την Αγία Γραφή! Και όμως, επίσκοποι της Αγγλίας, της Ουαλίας και της Σκωτίας προειδοποιούν τα πέντε εκατομμύρια πιστούς τους και όσους άλλους ασχολούνται με τις Γραφές ότι δεν θα πρέπει να περιμένουν «απόλυτη ακρίβεια» από τη Βίβλο και από εδάφια όπως το παρακάτω που αναφέρεται στη δημιουργία της Εύας. «Και τότε ο Κύριος έριξε τον άνθρωπο σε βαθύ ύπνο και ενώ εκείνος κοιμόταν, αφαίρεσε ένα πλευρό του και του έκλεισε εκείνο το κενό με σάρκα. Και από το πλευρό που του πήρε δημιούργησε τη γυνή και την πήγε σε εκείνον». (Γένεσις Β΄, 21-22).
«Δεν πρέπει να περιμένουμε να βρούμε στις Γραφές πλήρη επιστημονική ή ιστορική ακρίβεια», αναφέρουν στο «Δώρο της Γραφής».
Το παραπάνω ντοκουμέντο είναι επίκαιρο, καθώς έρχεται στην επιφάνεια την ώρα που ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες παρατηρείται αύξηση της επιρροής της θρησκευτικής Δεξιάς. Οι παραπάνω ζητούν να διδάσκεται στα σχολεία η ακριβής ερμηνεία της ιστορίας της δημιουργίας όπως ειπώθηκε στη Γένεση μαζί με τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου.
Ωστόσο, τα πρώτα έντεκα κεφάλαια της Γενέσεως, στα οποία αναφέρονται δύο διαφορετικές και αντικρουόμενες εκδοχές της δημιουργίας, συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνα που οι Βρετανοί καθολικοί επίσκοποι επιμένουν ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν «ιστορικά». Το πολύ, λένε, να περιέχουν «ίχνη ιστορίας»…»

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ…

Μου κάνει εξαιρετική εντύπωση το γεγονός, ότι η επιστημονική άγνοια ορισμένων θεολόγων πάει να γίνει κανόνας μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο. Κι όλα αυτά επειδή ορισμένοι «θεολόγοι», αγνοούν ή δεν έχουν επαρκή γνώση των βιβλικών κειμένων.
Πάντα ταύτα υπό την έννοια, ότι ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές των θεολογικών σχολών τουλάχιστον γνωρίζουν ότι σε πολλά σημεία η Βίβλος, πέραν των θεολογικών στοιχείων, περιέχει ιστορικά, επιστημονικά, αλλά και συμβολικά θέματα με προφητικές ή μελλοντολογικές παραστάσεις, που χρήζουν ερμηνείας ή αναλύσεως από πολλούς επαΐοντες και ειδικούς.
Στην προκειμένη περίπτωση του Αδάμ, που ο Θεός τον ύπνωσε και του αφαίρεσε σάρκα απ’ το πλευρό του για να δημιουργήσει την Εύα, η λεγομένη «Δευτέρα Πλάσις» του ανθρώπου, ασφαλώς και είναι μία ενέργεια που ο Θεός, δια του τρόπου Του, ενδεχομένως να δεικνύει τα απώτερο μέλλον του ανθρώπου με όλες τις επιστημονικές ανακαλύψεις του.
Για να καταλάβει περισσότερο ο αναγνώστης τι εννοούμε, θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό γεγονός:
Την 14ην Φεβρουαρίου 2002, ο γράφων είχε λάβει την τιμητική πρόσκληση από τον γνωστόν Εκδότη της Βεροίας κ Στέφανον Βαφείδην να παρουσιάσουμε το βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», παρουσία πολλών εκλεκτών τοπικών παραγόντων, όπως της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, δημάρχων, αντιδημάρχων κλπ.
Κάποια στιγμή, δείχνοντας την εικόνα της «Δευτέρας Πλάσεως», που δημοσιεύουμε στο προηγούμενο άρθρο: «Η «Δευτερα Πλάσις» της Δημιουργίας και η … «κλωνοποίησις της Εύας», ο κοσμαγάπητος Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ανέφερε ότι η εικόνα αυτή δεικνύει την κλωνοποίηση του ανθρώπου! Η χαρακτηριστική αυτή σκηνή δεν μπορεί να διαψευστεί διότι υπάρχει το σχετικό βίντεο.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΔΕΜ

Βεβαίως, για όλα αυτά, δίνουμε τις απαντήσεις μας σε δύο ογκωδέστατες εργασίες μας υπό των τίτλων: α) «Οι ιστορικές αποδείξεις της Αγίας Γραφής» και β) «Οι επιστημονικές αποδείξεις της Αγίας Γραφής», που όταν ολοκληρωθούν θα τεθούν υπ’ όψιν των καλοπροαίρετων αναγνωστών και επισκεπτών της ιστοσελίδας μας.
Ωστόσο, για να αποδείξουμε την ιστορική αλήθεια της Βίβλου, θα έλθουμε τώρα σε ένα συγκλονιστικό εδάφιο της Αγίας Γραφής, που είναι ν’ απορεί κανείς πώς ορισμένοι θεολόγοι το είχαν αποσιωπήσει, ενώ από μόνο του το κείμενο αυτό αποκαλύπτει την μεγάλη αλήθεια, που θέλει να λέει ότι η Ιστορία και η Επιστήμη επαληθεύουν την Βίβλο!
Είναι η στιγμή κατά την οποίαν ο Κάϊν έχει σκοτώσει τον Άβελ και ο Θεός ελέγχει τον αδελφοκτόνο Κάϊν. Ας παρακολουθήσουμε με ιδιαίτερη προσοχή τον σχετικό διάλογο:
«Ο Κύριος ρώτησε τον Κάιν: «Πού είναι ο αδερφός σου ο Άβελ;» Εκείνος απάντησε: «Δεν ξέρω. Μήπως φύλακας του αδερφού μου είμαι εγώ;» Είπε τότε ο Κύριος: «Τι πήγες κι έκανες; Άκου! Το αίμα του αδερφού σου μου φωνάζει γοερά από τη γη! Από 'δω και πέρα θα σε καταριέται η ίδια η γη, που άνοιξε για να δεχτεί το αίμα του αδερφού σου, που εσύ τον σκότωσες. Όταν θα την καλλιεργείς, δεν θα σου δίνει πια τους καρπούς της. Φυγάς θα είσαι και περιπλανώμενος για πάντα πάνω στη γη».
Τότε ο Κάιν είπε στον Κύριο: «Βαριά είναι η τιμωρία μου! Δεν μπορώ να την αντέξω! Σήμερα με διώχνεις από τη χώρα, και πρέπει να χαθώ από μπροστά σου και να γίνω φυγάς, περιπλανώμενος στη γη. Όποιος με βρει θα με σκοτώσει». Κι ο Κύριος του αποκρίθηκε: «Δε θα συμβεί αυτό, γιατί οποιοσδήποτε σκοτώσει τον Κάιν, θα αντιμετωπίσει επταπλάσια εκδίκηση». Κι έβαλε σημάδι στον Κάιν, ώστε όποιος θα τον συναντούσε να μην τον σκοτώσει. Έτσι ο Κάιν έφυγε από τον τόπο όπου του είχε μιλήσει ο Κύριος και πήγε να ζήσει στη χώρα Νωδ, ανατολικά της Εδέμ» (Γεν. 4, 9-16)
Όπως πρόσεξε ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, υπογραμμίσαμε από μόνοι μας όχι μία, αλλά τρεις φορές το κείμενο όπου γίνεται έμμεση, αλλά σαφέστατη αναφορά, ότι έξω απ’ την Εδέμ κυκλοφορούσαν άνθρωποι, σύγχρονοι του Κάϊν, αφού ο ίδιος ο Θεός έβαλε σημάδι στον Κάϊν για να μην τον σκοτώσουν οι άνθρωποι !
Και μη μου πει κανείς, ότι η Αγία Γραφή ενδεχομένως να αναφέρεται σε κάποιο περιφερόμενο ζώο και όχι άνθρωπο διότι τότε θα χρησιμοποιούσε ουδέτερο και όχι αρσενικό γένος! Η Γένεσις αναφέρεται στον όρο «όποιος», δεικνύοντας άνθρωπο και όχι στον όρο «όποιο», που αναφέρεται σε κάποιο ζώο ή αντικείμενο. (Εξυπακούεται ότι ο Θεός δεν θα εννοούσε ως δολοφόνους του Κάϊν τον Αδάμ και την Εύα).

ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΟΛΗ!..

ΑΛΛΑ το θέμα δεν σταματάει εκεί… Το ότι υπήρχαν σύγχρονοι άνθρωποι του Κάϊν, πολύ πριν συνευρεθούν ο Αδάμ με την Εύα και αποκτήσουν και άλλα τέκνα, αποδεικνύεται σαφέστατα από την αμέσως επόμενη παράγραφο της Γενέσεως όπου διαβάζουμε, ότι ο Κάϊν όχι μόνον βρήκε γυναίκα εκτός Παραδείσου, για να κάνει οικογένεια, αλλά και ανθρώπους πολλούς για να κτίσει ολόκληρη πόλη!
Ας διαβάσουμε το σχετικό απόσπασμα της Γραφής:
«Ο Κάιν συνευρέθηκε με τη γυναίκα του κι εκείνη έμεινε έγκυος και γέννησε τον Ενώχ. Έπειτα έχτισε μια πόλη και την ονόμασε με το όνομα του γιου του, Ενώχ. Από τον Ενώχ γεννήθηκε ο Ιράδ και ο Ιράδ απέκτησε το Μεχουϊαήλ ο Μεχουϊαήλ απέκτησε το Μαθουσάλα κι ο Μαθουσάλα απέκτησε το Λάμεχ.
Ο Λάμεχ πήρε δύο γυναίκες. Το όνομα της μιας ήταν Αδά και της άλλης Σιλλά. Η Αδά γέννησε τον Ιαβάλ. Αυτός έγινε ο γενάρχης των σκηνιτών και των κτηνοτρόφων. Το όνομα του αδερφού του ήταν Ιουβάλ. Αυτός έγινε γενάρχης εκείνων που παίζουν κιθάρα και αυλό. Η Σιλλά γέννησε κι αυτή τον Τουβάλ-Κάιν, το γενάρχη εκείνων που επεξεργάζονται το χαλκό και το σίδερο. Αδερφή του Τουβάλ-Κάιν ήταν ή Νααμά. Τότε είπε ο Λάμεχ στις γυναίκες του, την Αδά και τη Σιλλά:
«Ακούστε με, γυναίκες του Λάμεχ, στα λόγια μου δώστε προσοχή: Άνθρωπο σκότωσα γιατί με πλήγωσε, έναν νέο γιατί με χτύπησε. Αν στην περίπτωση του Κάιν προβλεπόταν επταπλάσια εκδίκηση, στην περίπτωση του Λάμεχ προβλέπεται εβδομήντα εφτά φορές μεγαλύτερη» (Γεν. 4, 17-24).

ΚΑΜΙΑ ΑΙΜΟΜΙΞΙΑ!..

Αντιλαμβάνομαι κανείς την έκπληξη του αναγνώστη με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις που κάνουμε σήμερα, αλλά το θέμα μας δεν σταματάει εκεί. Προχωράει και παραπέρα, αφού αποδεικνύεται ότι ο Αδάμ και η Εύα συνευρίσκονται και αποκτούν τον Σηθ, για να πολλαπλασιασθεί το γένος των ανθρώπων, μετά τα γεγονότα, που περιγράψαμε προηγουμένως! Και ιδού το κείμενο:

«Ο Αδάμ συνευρέθηκε πάλι με τη γυναίκα του κι εκείνη γέννησε γιο. «Ο Θεός μού έδωσε άλλον απόγονο», είπε, «αντί για τον Άβελ, που τον σκότωσε ο Κάιν». Και τον ονόμασε Σηθ. Ο Σηθ απέκτησε κι εκείνος γιο και τον ονόμασε Ενώς. Τότε ήταν που οι άνθρωποι άρχισαν να προσεύχονται στο Θεό ονομάζοντάς τον «Κύριο». (Γεν. 4, 25-26).

Τι αποδεικνύεται εδώ, αγαπητέ αναγνώστη ή αγαπητή αναγνώστρια; Χρειάζεται πολύ σκέψη ή αρκετή «φαιά ουσία» για να καταλάβει κανείς, ότι ουδεμία αιμομιξία υπήρξε μεταξύ των τέκνων του Αδάμ και της Εύας για να πολλαπλασιαστεί το γένος των ανθρώπων, που με τόση άγνοια ή χαιρεκακία ομιλούν οι εχθροί της Παλαιάς Διαθήκης;
Μήπως ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξαναδιαβάσουμε τα εδάφια της Αγίας Γραφής, που διάφοροι ανθρωπολόγοι, παλαιοντολόγοι, αρχαιολόγοι, ιστορικοί ή άλλοι καταξιωμένοι επιστήμονες και ερευνητές επιβεβαιώνουν με τα ευρήματά τους; Ακόμη περισσότερο όταν η ίδια η Βίβλος επιβεβαιώνει το γεγονός, ότι την εποχή εκείνη όχι μόνον υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι, που εμφανίσθηκαν σε διάφορα σημεία της γης, αλλά και γίγαντες, όπως δηλώνει με κατηγορηματική έμφαση η ίδια η Αγία Γραφή; (Γεν. 6, 4 13, 33 Δευτ. 2, 11 2, 20 κλπ) και αποδεικνύουμε εμείς μέσα στο τελευταίο μας βιβλίο: "Αγία Γραφή και Εξωγήινα Όντα: Η Αλήθεια και τα Παραμύθια"!
Κι όταν διαβάζουμε την ίδια την Αγία Γραφή, που αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίζει ο μεγάλος Έλληνας Ανθρωπολόγος κ Άρης Πουλιανός, αλλά και πολλοί άλλοι επιστήμονες, τι χρείαν έτι έχομεν μαρτύρων;
Η Αγία Γραφή μήπως δικαιώνεται, λοιπόν;http://www.sakketosaggelos.gr/Article/470/

Η πτώση των πρωτοπλάστων από τη θεία κατάπαυση


1. Σε ποια ημέρα δημιουργήθηκε ο άνθρωπος;

2. Η κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν δημιουργία

3. Είσοδος στην κατάπαυση του Θεού

4. Γραμμικός και Σταυρικός χρόνος

Ένα θέμα που έχει προβληματίσει πολλούς ερμηνευτές της Γενέσεως, είναι η σύγχιση που φαίνεται να υπάρχει σχετικά με τη δημιουργική ημέρα κατά την οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος.

1. Σε ποια ημέρα δημιουργήθηκε ο άνθρωπος;

Η πρώτη ανθρωπολογική αφήγηση της Γενέσεως, (1/α΄ 27 - 36), μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε στο τέλος της 6ης δημιουργικής ημέρας, και ήταν το τελευταίο δημιούργημα του Θεού. Η δεύτερη αφήγηση όμως, στο Γένεσις 2/β΄ 1 - 3, γράφει τα εξής:
"Και συνετελέσθησαν ο ουρανός και η γη και πας ο κόσμος αυτών. Και συνετέλεσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη έκτη τα έργα αυτού, α εποίησε, και κατέπαυσε τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού, ων εποίησε. Και ευλόγησεν ο Θεός την ημέραν την εβδόμην και ηγίασεν αυτήν( ότι εν αυτή κατέπαυσεν από πάντων των έργων αυτού, ων ήρξατο ο Θεός ποιήσαι".

Το πρόβλημα που δημιουργείται εδώ, μας το τοποθετεί ο αρχιμανδρίτης Ιερεμίας Φούντας, στο βιβλίο του "Γένεσις", έκδοσις 1985, σελ. 68: "Ως έχει ο στίχος 2 εις το εβραϊκόν κείμενον παρουσιάζει δυσκολίας, διότι λέγει: "Την εβδόμην ημέραν ετελείωσεν ο Θεός το έργον του το οποίον έκαμε. Και ανεπαύθη την εβδόμην ημέραν..." Γνωρίζομεν δε ότι το δημιουργικόν έργον του Θεού ετελείωσε την έκτην και όχι την εβδόμην ημέραν. Προς συμβιβασμόν της αντιθέσεως, εγένοντο διάφοροι ερμηνευτικαί προσπάθειαι και προετάθησαν διορθώσεις."
Στη συνέχεια ο π. Ιερεμίας Φούντας αναφέρει διάφορες προσπάθειες που έγιναν για τη "διόρθωση" του κειμένου της Αγίας Γραφής, που εδώ φαίνεται τόσο αντιφατικό.

Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχει καμμία αντίφαση. Η αντίφαση υπάρχει στον τρόπο που έχουμε εμείς συνηθίσει να αντιλαμβανόμαστε το χρόνο, και να ερμηνεύουμε τις δύο αφηγήσεις για τη δημιουργία του ανθρώπου. Ας γίνουμε όμως σαφέστεροι

2. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν δημιουργία

Ο άνθρωπος πλάσθηκε πράγματι κατά την 6η δημιουργική ημέρα, μαζί με την υπόλοιπη υλική δημιουργία. Αν και το υλικό έργο του Θεού τελείωσε, ο σκοπός Του δεν είχε ολοκληρωθεί! Η πρόθεσή του ήταν να "κάνει" άνθρωπο "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν" Του. Όταν όμως έφτιαξε τον άνθρωπο στην 6η δημιουργική ημέρα, τον έκανε μόνο "κατ' εικόνα" Του. Το "καθ' ομοίωσιν" ήταν ακόμα μελλοντικό, όπως φαίνεται στο Γένεσις 1/α΄ 26,27.
Εκεί, στην 6η δημιουργική ημέρα, τελειώνει η πρώτη ανθρωπολογική διήγηση. Η δεύτερη όμως, προχωράει πιο πέρα.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Γένεσις 2/β΄ 7, μόλις ο Θεός δίνει στον άνθρωπο το "εμφύσημα" του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος γίνεται από "νεκρή" (χωρίς Άγιο Πνεύμα) ψυχή,"ζωντανή ψυχή", "καθ' ομοίωσιν" του Θεού. ["Τοιούτου δε μη όντος (τού Αγίου Πνεύματος), τού σκηνώματος προύχει τών θηρίων ο άνθρωπος κατά την έναρθρον φωνήν μόνον, τα δε λοιπά τής αυτής εκείνοις διαίτης εστίν, ουκ ων ομοίωσις τού Θεού". (Τατιανού προς Έλληνας XV)].

Δεν είναι ακόμα τέλειος, μπαίνει όμως σε πορεία τελείωσης. Τότε ο Θεός τον τοποθετεί στον "Παράδεισο". Ο ΑΔΑΜ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΚΕΙΝΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!



3. Είσοδος στην κατάπαυση του Θεού

Ας δούμε όμως για λίγο, τι είναι η "κατάπαυση" του Θεού.
O απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του, αναπτύσσει το θέμα της καταπαύσεως, εξηγώντας το χωρίο Ψαλμοί 94 (95 Μασωρ.): 7 - 11. Εκεί το Πνεύμα το Άγιο, (μεταξύ άλλων) λέει για τους Ισραηλίτες που αμάρτησαν και ως αποτέλεσμα γύριζαν επί 40 χρόνια στην έρημο ως το θάνατό τους:
"...σήμερον, εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ... επείρασαν οι πατέρες υμών ...ως ώμοσα εν τη οργή μου ει εισελεύονται εις την κατάπαυσίν μου".

Ο απόστολος λοιπόν, στην προς Εβραίους επιστολή, 3/γ: 7 - 4/δ: 11, εξηγεί ότι η "κατάπαυση", δεν ήταν απλώς το να κληρονομήσουν τη γη της Επαγγελίας οι Ισραηλίτες, αλλά ότι η γη της Επαγγελίας ήταν τύπος της αληθινής "κατάπαυσης" του Θεού. Συγκεκριμμένα στο 4/δ: 3 - 11 λέει:

"3. Εισερχόμεθα γαρ εις την κατάπαυσιν οι πιστεύσαντες, καθώς είρηκεν: "Ως ώμοσα εν τη οργή μου, ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου" καίτοι των έργων από καταβολής κόσμου γενηθέντων. 4. Είρηκε γαρ που περί της εβδόμης ούτω: "και κατέπαυσεν ο Θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού" 5. και τούτω πάλιν: "Ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσίν μου". 6. Επεί ουν απολείπεταί τινας εισελθείν εις αυτήν, και οι πρότερον ευαγγελισθέντες ουκ εισήλθον δι' απείθειαν, 7. πάλιν τινά ορίζει ημέραν, σήμερον, εν Δαβίδ λέγων, μετά τοσούτον χρόνον, καθώς είρηται: "σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών". 8. Ει γαρ αυτούς ο Ιησούς (του Ναυή) κατέπαυσεν, ουκ αν περί άλλης ελάλει μετά ταύτα ημέρας. 9. άρα απολείπεται σαββατισμός τω λαώ του Θεού.
10. Ο γαρ εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού και αυτός κατέπαυσεν
από των έργων αυτού, ώσπερ από των ιδίων ο Θεός. 11. Σπουδάσωμεν ουν εισελθείν εις εκείνην την κατάπαυσιν..."

O απόστολος λοιπόν, αφού εξηγεί ότι κάποιοι θα έπρεπε να εισέλθουν στην κατάπαυση του Θεού, μια και οι Ισραηλίτες εκείνοι δεν εισήλθαν, και αφού εξηγεί ότι η γη της Επαγγελίας δεν ήταν η σπουδαιότερη κατάπαυση, στο εδάφιο 7 μιλάει για τον Δαβίδ. Λέει, ότι αν η κατάπαυση ήταν εκείνη στην οποία εισήγαγε τους Ισραηλίτες ο Ιησούς του Ναυή, δεν θα έγραφε μετά από τόσα χρόνια στον καιρό του Δαβίδ, τη λέξη: "σήμερον". Συνεπώς, εφ' όσον ο Δαυίδ μιλούσε περί άλλης "καταπαύσεως", "απομένει σαββατισμός για το λαό του Θεού". Και στο εδάφιο 11, παροτρύνει τους Χριστιανούς, να προσπαθήσουν να εισέλθουν στην κατάπαυση του Θεού.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της προς Εβραίους επιστολής λοιπόν, η "κατάπαυση" του Θεού, δεν είναι κάτι που τελείωσε, ούτε κάτι που αφορά μόνο το Θεό. Αφορά όλους τους Χριστιανους, σύμφωνα και με το χωρίο Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13: "...μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ' άρτι. Ναι, λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαήσονται εκ των κόπων αυτών, τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών".

Ήδη λοιπόν από τον 1ο αιώνα που γράφτηκαν αυτά τα λόγια, οι κεκοιμημένοι εν Κυρίω (Χριστιανοί), εισέρχονται στην "κατάπαυση" του Θεού, και αναπαύονται από τα έργα τους, όπως ο Θεός αναπαύθηκε από τα δικά Του.

Ας γυρίσουμε για λίγο στον Αδάμ, να θυμηθούμε τι του είπε ο Θεός μετά την αμαρτία του:
"...επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου εν λύπαις φάγη αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι, και φάγη τον χόρτον του αγρού εν ιδρώτι του προσώπου σου φάγη τον άρτον σου έως του αποστρέψαι σε εις την γην, εξ ής ελήμφθης..." (Γένεσις 3/γ΄ 17 - 19).

Σύμφωνα με τα λόγια αυτά, ο Αδάμ όταν ήταν στον παράδεισο βρισκόταν στην "κατάπαυση του Θεού". Η "κατάπαυση του Θεού", ήταν η "ανάπαυσή Του" από πάντων των έργων του, στην οποία συμμετείχε ο Αδάμ. Τι ήταν λοιπόν η εργασία με τον ιδρώτα του Αδάμ; Μα φυσικά ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ της κατάπαυσης του Θεού από τα έργα του! Ο Αδάμ εργαζόμενος σκληρά, θα ελάμβανε το αντίθετο απ' αυτό που απολαμβάνουν "οι αποθανόντες από τώρα", καθώς "αναπαύονται από των έργων τους. (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13). Πρόκειται για την έξοδο του Αδάμ από την κατάπαυση του Θεού, την οποία απολάμβανε όσο βρισκόταν στο "καθ' ομοίωσιν". Πρόκειται για την πτώση του από την 7η δημιουργική ημέρα.

Είναι η ίδια κατάπαυση στην οποία ήλπιζε ο Λάμεχ, όταν προφητικά ονόμασε το γιο του: "Νώε":
"και επωνόμασεν το όνομα αυτού Νωε λέγων: "Ούτος διαναπαύσει ημάς από των έργων ημών και από των λυπών των χειρών ημών και από της γης, ης κατηράσατο Κύριος ο Θεός"". (Γένεσις 5/ε΄ 29).

Ο Λάμεχ γνώριζε ότι παρά την κατάρα του Θεού επί της γης, υπήρχε ακόμα κατάπαυση! Προεφήτευσε λοιπόν, ότι ο Νώε θα είχε το ρόλο του σ' αυτό το Θεϊκό σχέδιο να εισέλθουν οι δίκαιοι στην "κατάπαυση του Θεού".

Εδώ τίθεται το σημαντικο στοιχείο του χρόνου και της σχέσεως μεταξύ των δημιουργικών ημερών. Αν ο Αδάμ με την αμαρτία του ξέπεσε από την 7η δημιουργική ημέρα, σε ποια ημέρα βρέθηκε;

Είναι σπουδαίο το ότι από τις 7 δημιουργικές ημέρες που αναφέρει η Γένεσις, η μόνη που δεν τελείωσε, είναι η 7η! Για όλες τις προηγούμενες, αναφέρεται: "και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωί, ημέρα τάδε". (Γένεσις 1/α΄ 5, 8, 13, 19, 23, 31). Για την εβδόμη αντιθέτως, (αλλά κυρίως για την ογδόη, την πρώτη ημέρα τής καινής κτίσης), ισχύει το χωρίο του Ζαχαρία 14/ιδ΄ 6,7, που αναφέρει ότι δεν τελειώνουν ποτέ, ότι είναι η αιώνια ανέσπερη ημέρα του Κυρίου: "εν εκείνη τη ημέρα ουκ έσται φως και ψύχος και πάγος (έσται μίαν ημέραν, και η ημέρα εκείνη γνωστή τω Κυρίω, και ουχ ημέρα και ου νυξ, και προς εσπέραν έσται φως".

Η έμεση παραπομπή του χωρίου στις δημιουργικες ημέρες της Γενέσεως είναι σαφής. Σκοπίμως το χωρίο αντιτίθεται στις έξι πρώτες δημιουργικές ημέρες, οι οποίες έχουν "εσπέρα και πρωί". Εδώ όμως, "και προς εσπέραν έσται φως". Αυτή είναι η ημέρα του Κυρίου και των αγίων Του, όπως φαίνεται στο προηγούμενο χωρίο, το Ζαχαρίας 14/ιδ΄ 5: "και ήξει Κύριος ο Θεός μου και πάντες οι άγιοι μετ' αυτού".

Πώς γνωρίζουμε όμως, ότι εδώ μιλάει και για την 7η και όχι μόνο για την 8η δημιουργική ημέρα, στην οποία αναφέρονται κάποιοι πατέρες;
Η απάντηση είναι ότι μιλάει και για τις δύο αυτές ημέρες ταυτόχρονα, γιατί η 7η και η 8η ημέρα σχετίζονται! Αυτό όμως θα πρέπει να το εξηγήσουμε:

Ας πάρουμε ως παράδειγμα την εβδομάδα. Οι Ισραηλίτες ξεκινούσαν από την 1η ημέρα, και έφθαναν στην 7η, που ήταν το Σάββατο. Τότε δεν εργάζονταν, επειδή αυτή η ημέρα ήταν τύπος της 7ης δημουργικής ημέρας του Θεού, κατά την οποία Εκείνος "ανεπαύθη" και "την αγίασε". (Έξοδος 20/κ΄ 8 - 11).
Στη Χριστιανική εποχή, χρησιμοποιούμε ως ημέρα αναπαύσεως κυρίως την Κυριακή, επειδή σ' αυτήν αναστήθηκε ο Κύριος και έτσι αυτή απέκτησε την αξία της ημέρας σωτηρίας ("καταπαύσεως") του ανθρώπου, και προεικόνισε την πρώτη ημέρα τού μέλλοντος αιώνα. Έτσι η Κυριακή εκτός από 1η ημέρα της εβδομάδος, είναι και η ημέρα καταπαύσεως των Χριστιανών, δηλαδή ημέρα Σαββατισμού (αναπαύσεως)! Είναι όμως ταυτόχρονα και η επομένη του Σαββάτου, που κορυφώνει την εβδομάδα, δηλαδή 8η! Εξαρτάται δηλαδή πώς θα τη μετρήσει κάποιος. Μπορεί να θεωρηθεί 1η, Σάββατο, ή 8η ημέρα της εβδομάδος. Μάλιστα στην Αγία Γραφή αναφέρεται και ως "μία τών Σαββάτων" (Πράξεις 20/κ΄ 7).

Πώς θα μπορούσε αυτό να συμβεί με την 7η δημιουργική ημέρα;
Αυτό έχει σχέση με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το χρόνο. Και στο δημιουργικό σχέδιο του Θεού, ο χρόνος μπορεί να γίνει αντιληπτός με δύο διαφορετικούς τρόπους: 1. Γραμμικός χρόνος, και 2. (και Χριστιανικότερον) Σταυρικός χρόνος.



4. Γραμμικός και Σταυρικός χρόνος

Ο Γραμμικός χρόνος, είναι η αντίληψη των γεγονότων κατά σειράν, κατά ακολουθία γεγονότων. Σύμφωνα με το Γραμμικό χρόνο, μετά από τις 6 δημιουργικές ημέρες, ακολουθεί η 7η ημέρα καταπαύσεως, από την οποία όμως ο Αδάμ ξεπέφτει. Έτσι όμως η 7η δημιουργική ημέρα, είναι ένα γεγονός ανεπανάληπτο, καθώς ο χρόνος κινείται γραμμικά. Τα μάτια των ανθρώπων αποβλέπουν πλέον στον "μέλλοντα αιώνα", σε μια άλλη καινούρια ημέρα καταπαύσεως, που θα αντικαταστήσει την 7η, όπως η Κυριακή αντικατέστησε το Σάββατο των Ιουδαίων. Την ημέρα αυτή, κάποιοι πατέρες την ονομάζουν: 8η, και την ταυτίζουν με την ημέρα του Κυρίου.
Δεν είναι λάθος αυτή η αντίληψη. Είναι η συνήθης αντίληψη του χρόνου, όπως τον αντιλαμβανόμαστε ανθρώπινα. Υπάρχει όμως και ένας περισσότερο ακριβής τρόπος αντίληψης:

Ο Σταυρικός χρόνος. Πρόκειται για τον Χριστιανικά ακριβέστερο τρόπο αντίληψης του θείου σχεδίου. Κατ' αυτόν, τα γεγονότα δεν κινούνται κατ' ανάγκην γραμμικά, αλλά οι δημιουργικές ημέρες μπορούν να συμπορεύονται, και να εναλάσσονται στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι δε ο πιο ταιριαστός τρόπος αντίληψης του θείου σχεδίου, όχι μόνο επειδή συγγενεύει με την άχρονη κατάσταση του Θεού, αλλά και επειδή έτσι δεν χρειάζεται η λήξη τής 6ης ημέρας για την αποδοχή τής 7ης ημέρας, ούτε η λήξη τής 7ης ημέρας για την αποδοχή μιας 8ης ημέρας. Γιατί μπορούν οι ημέρες αυτές να συμπορεύονται. Δεν πρόκειται δηλαδή για κατ' ανάγκην χρονική διαδοχή, καθώς από την 7η ημέρα και μετά ο χρόνος καταλύεται, αλλά για "τροπική" διαδοχή. Πρόκειται για διαδοχή τρόπου υπάρξεως τών όντων.

Πώς θα εξηγούσαμε λοιπόν τη δημιουργική εβδομάδα του Θεού με βάση τη Σταυρική αντίληψη του χρόνου;

Σύμφωνα μ' αυτήν, η ανέσπερη και αγιασμένη 7η ημέρα του Κυρίου, δεν αλλοιώνεται, παρά τη δική μας γραμμική αντίληψη του χρόνου. Θεωρούμε σημαντικό το ότι στο χωρίο Γένεσις 2/β΄ 4, αμμέσως μετά από την ανάπτυξη, των περί της 7ης ημέρας καταπαύσεως του Κυρίου, συνοψίζονται οι 6 προηγούμενες ημέρες σε μία, καθώς λέει: "Αύτη η βίβλος γενέσεως ουρανού και γης, ότε εγένετο, ή ημέρα εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην..." Και ενώ στα προηγούμενα περιγράφονται 6 ημέρες για τη δημιουργία, ξαφνικά αυτές ενοποιούνται, και θεωρούνται μία ενιαία περίοδος, και ξεχωρίζονται από την 7η.

Αυτό καθ' ημας συμβαίνει, επειδή η 7η (όπως και η 8η) ημέρα, τέμνει (σταυρικά) τις υπόλοιπες δημιουργικές ημέρες, και δεν τις αντικαθιστά χρονικά, επειδή εδώ πρόκειται για ένα "ανώτερο" είδος χρόνου, που προσιδιάζει στους αγίους.

Ενώ όλα τα ως τότε κτίσματα ζούσαν το γραμμικό χρόνο, ξαφνικά ο Αδάμ "γεύτηκε" κάτι ανώτερο. Με τη λήψη του Αγίου Πνεύματος, ανυψώθηκε σ' ένα άλλο είδος χρόνου: στην "κατάπαυση του Θεού".
Μετά την πτώση του, κατέπεσε και πάλι στο γραμμικό χρόνο, όπου συνέχισαν να ζουν οι άνθρωποι ως τον καιρό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Τότε, η πόρτα της κατάπαυσης του Θεού άνοιξε και πάλι.

Αυτό σκιαγραφείται όμορφα, από το Ματθαίο στην αρχή του Ευαγγελίου του. Εκεί ο Ματθαίος, στα εδάφια 1/α΄ 1 - 17, χωρίζει τα ονόματα των προπατόρων του Κυρίου Ιησού Χριστού σε τρεις ομάδες των 14ων ονομάτων. Οι τρεις αυτές ομάδες όμως, αποτελούνται από 6 επτάδες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν έξι (γραμμικές) δημιουργικές εβδομάδες, σε αντιστοιχία με τις 6 δημιουργικές ημέρες. Και τότε, στο τέλος των 6 αυτών δημιουργικών εβδομάδων, προβάλλει το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό συμβαίνει επειδή ΤΟΤΕ, η ανθρώπινη φύση θεώνεται, και ανυψώνεται δια Ιησού Χριστού στην 7η δημιουργική περίοδο της καταπαύσεως του Θεού.
Από τότε, "...μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες... ίνα αναπαήσονται εκ των κόπων αυτών, τα γαρ έργα αυτών ακολουθεί μετ' αυτών". (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 13). Οι σεσωσμένοι αυτοί άγιοι, μετέχουν του παραδείσου από τον οποίο έπεσε ο Αδάμ στο γραμμικό χρόνο. Και ενώ για τους απλούς ανθρώπους ο χρόνος κινείται γραμμικά, σε μια ανώτερη διάσταση χρόνου οι άγιοι μετέχουν της αιωνίου αναπαύσεως του Θεού.

Η παράλληλη αυτή "διάσταση" χρόνου, φαίνεται σε διάφορες διατυπώσεις της Αγίας Γραφής, όπως στο χωρίο Εφεσίους 1/α΄ 4: "καθώς εξελέξατο ημάς εν αυτώ προ καταβολής κόσμου είναι ημάς αγίους και αμώμους κατενώπιον αυτού εν αγάπη".

Τα παραπάνω, πιστεύουμε ότι αποδίδονται με τον καλύτερο τρόπο στο Ορθόδοξο άρθρο του καθηγητού Β. Μπακούρου με θέμα: "Χριστούγεννα: Η εορτή του προσώπου", που φιλοξενήθηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι Νο 66, σελ. 22,23, όπου μεταξύ άλλων έγραψε τα εξής:

"...ο Παράδεισος... στην πραγματικότητα ήταν ένας άλλος "Χρόνος", αν μπορούν οι λέξεις αυτές να προσδιορίσουν ιδιότητες που θραύουν τις δυνατότητες της διανοίας. Για να συλλάβουμε ακριβέστερα την αναστάτωση που έφερε στη Δημιουργία η ανθρώπινη επιλογή της Πτώσης, αρκεί ένα μόνο παράδειγμα: Η δημιουργία του Κόσμου έλαβε χώρα σε έξι "ημέρες" συντελεσμένες και αλληλοδιάδοχες. Ο Άνθρωπος πλάστηκε την τελευταία. Ωστόσο η παραδείσια επικοινωνία του με το Θεό δεν συντελέστηκε κυρίως την έκτη μέρα, αλλά την έβδομη. Αυτή τη ρητά ευλογημένη μέρα όμως διατάραξε η Προπατορική πτώση και θα λέγαμε - αρκετά τολμηρά - άφησε μετέωρη, χωρίς διαδοχή! Η ανθρώπινη βούληση, εξιοποιώντας την ελευθερία ως αυτονομία, διατάραξε τις διαστάσεις της Δημιουργίας και εισήγαγε στο Χρόνο της Δημιουργίας Αυτής τον ανθρώπινο Χρόνο, ως γραμμική διαδοχή πράξεων δηλαδή Ιστορία! Επειδή ακριβώς ο Θεός σεβάστηκε την ελεύθερη αυτή επιλογή των ανθρώπων, δεν θα ήταν δυνατό να εγκαινιάσει άλλο τρόπο προσέγγισης του πλάσματός του, παρά μόνο ένα: να εισέλθει στον ανθρώπινο Χρόνο ως συμβάν.


Ο άνθρωπος απουσιάζει από τη θεία Δημιουργία και ζει σε μια δική του!


Βεβαίως αυτή η είσοδος αυτονόητα διατάρασσε το ιστορικό γίγνεσθαι και ενοφθάλμιζε στον ανθρώπινο χρόνο μια νέα εντελέχεια: να κατατείνει σε μια τροχιά που θα τον οδηγούσε στην αρχική "κοιτίδα" του, τη Δημιουργία, από την οποία ουσιαστικά μετά την πτώση απουσιάζει, όπως θα δούμε παρακάτω. Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση ήταν, ο άνθρωπος αυτού του "εκπεσόντος" Χρόνου να επιλέξει ελεύθερα αυτή τη νέα πρόταση ζωής και να επιδιώξει να ενοποιήσει την επαναστατημένη βούλησή του με την Πρόνοια του Θεού. Τότε σκοπός της Ιστορίας θα ξαναγίνει ο αρχικός σκοπός της Δημιουργίας, από τον οποίο ο Άνθρωπος συνειδητά απομακρύνθηκε, αν και προειδοποιήθηκε ρητά από το Θεό... Επομένως η ενανθρώπιση του Θεού δεν είναι μεταφυσικό γεγονός. Είναι "φυσικό" στο βαθμό που επαναφέρει τον Κόσμο σε εκείνη την κατάσταση που αποτελεί και τη "φυσική" του διάσταση, πριν η επέμβαση του Ανθρώπου δημιουργήσει μια "παρά φύση" πραγματικότητα. Αυτή βέβαια την πραγματικότητα, λόγω της πεπερασμένης μας διάνοιας, βιώνουμε ως μόνιμη. Η γέννηση του Θεού δίνει ουσιαστικό (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) περιεχόμενο στην Ιστορία, δηλαδή την ανθρώπινη δημιουργία η οποία δεν έχει "ουσία", αφού δε συγκροτήθηκε θεουργικά, αλλά είναι στη βάση της επιφαινόμενο, παραίσθηση μιας "εν κρυπτώ" πραγματικότητας...". (Οι υπογραμμίσεις διατηρήθηκαν όπως στο άρθρο, τμήμα του οποίου παραθέσαμε με την ευγενή άδεια του κ. καθηγητού και του περιοδικού).

Τελειώνοντας, θα πρέπει να ξανατονίσουμε ότι το "καθ' ομοίωσιν" του Αδάμ, ήταν πορεία, και όχι (στάσιμη) κατάσταση. Δεν ήταν το τέρμα, αλλά η αρχή της πορείας του.
http://www.oodegr.com/oode/genesis/adam2.htm

O Αδάμ και η Εύα είναι προπάτορες ολόκληρου του ανθρώπινου γένους αποτελεί θεμέλιον
1) Δογματικόν της Χριστιανικής διδασκαλίας, διότι επί της βάσης ταυτής στηρίζονται τα 2 μεγάλα χριστιανικά δόγματα, της μεταδόσεως του προπατορικού αμαρτήματος και της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους δια του Ιησού Χριστού και 2) Ηθικόν, διότι επί της κοινής προελεύσεως πάντων ημών ευρίσκουν βαθείαν έννοιαν η ισότης και φιλαδελφεία πάντων ημών.


Επομένως λοιπόν δεν μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη άλλων ανθρώπων πλήν του Αδάμ και της Εύας, εκ των οποίων και μόνο εκ των οποίων, προήλθε όλο το ανθρώπινο γένος.

Ο ιστορικός τόπος και χρόνος τού Παραδείσου

Η Γεωλογία επιβεβαιώνει τη Γένεση!Ο ιστορικός τόπος και χρόνος τού Παραδείσου

Η Γεωλογία επιβεβαιώνει τη Γένεση!

Η μελέτη αυτή, έχει σκοπό να δείξει σε όσους δεν εμπιστεύονται τη Χριστιανική πίστη, ότι η Αγία Γραφή παραμένει διαχρονικά μία πολύτιμη και ακριβής καταγραφή της πραγματικότητας, σύμφωνη πάντοτε με την επιστήμη. Αυτό που μας τυφλώνει, είναι μόνο οι δικές μας ερμηνείες και προκαταλήψεις...

Θέματα
Τα 4 ποτάμια τής Εδέμ

Ο Γιών και οι Κασίτες

Ο χαμένος Φισών

Η τοποθεσία τού Παραδείσου

Ο χρόνος τού Αδάμ





Πολλοί υποστηρίζουν ότι η αφήγηση τής Γενέσεως για έναν επίγειο Παράδεισο, είναι ένας αλληγορικός μύθος. Όμως τα ιστορικο-γεωγραφικά στοιχεία που μας δίνει η Αγία Γραφή, όχι μόνο αποδεικνύονται αληθινά, αλλά μπορούν να αποτελέσουν μια σπουδαία ιστορική πηγή για το απώτερο παρελθόν τής Μεσοποταμίας, τού 5500 π.Χ.

Η μελέτη αυτή, εξερευνά τον τόπο και το χρόνο τού Αδάμ με τη βοήθεια κάποιων στοιχείων που μας δίνει η Γένεση για το λίκνο τού λαού τών Αδάμ.



Τα 4 ποτάμια τής Εδέμ

Για την εύρεση τής τοποθεσίας τού Παραδείσου, βρίσκουμε στην Αγία Γραφή κάποιο σημαντικό γεωγραφικό στοιχείο, που περιγράφεται στη Γένεση 2/β΄ 10-14:

"Ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον. εκείθεν αφορίζεται εις τέσσαρας αρχάς.

Όνομα τω ενί Φισών. ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Ευϊλάτ, εκεί ού εστι το χρυσίον. Το δε χρυσίον της γης εκείνης καλόν. και εκεί εστιν ο άνθραξ και ο λίθος ο πράσινος.

Και το όνομα τω ποταμώ τω δευτέρω Γεών (Γιών κατά το Εβραϊκό). ούτος ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας ("Χους" κατά το Εβραϊκό).

Και ο ποταμός ο τρίτος Τίγρης. ούτος ο προπορευόμενος κατέναντι Ασσυρίων.

Ο δε ποταμός ο τέταρτος Ευφράτης".

Ο Τίγρης και ο Ευφράτης είναι τα γνωστά ποτάμια που πηγάζουν από τα ορεινά τής Αρμενίας και χύνονται στον Περσικό Κόλπο. Γνωρίζουμε λοιπόν ότι ο Παράδεισος βρισκόταν κάπου γύρω στη Μεσοποταμία. Σε ποιο σημείο της όμως;

Πολλοί προσπάθησαν να τον ανακαλύψουν στα ορεινά τής Αρμενίας, απ' όπου πηγάζουν ο Τίγρης και ο Ευφράτης. Ο λόγος γι' αυτό είναι, τα παραπάνω λόγια τής Γένεσης: "Ποταμός δε εκπορεύεται εξ Εδέμ ποτίζειν τον παράδεισον". Έτσι τον αναζήτησαν στα ορεινά απ' όπου εκπορεύονται ο Τίγρης και ο Ευφράτης. Με μια προσεκτικότερη ματιά όμως, το χωρίο λέει κάτι άλλο.

Το χωρίο δεν λέει ότι ο ποταμός εκπορευόταν από τον Παράδεισο, ώστε να αναζητήσουμε τον Παράδεισο στις πηγές τών ποταμών. Λέει ότι ο ποταμός εκπορευόταν από την Εδέμ, που ήταν η ευρύτερη περιοχή γύρω από τον Παράδεισο. Έτσι, δεν είναι δυνατόν να αναζητήσουμε τον Παράδεισο στις πηγές τών ποταμών, αλλά εκεί που 4 αρχαίοι ποταμοί δια-σταυρώνονται. Και η περιοχή από την οποία περνούν τέσσερεις ποταμοί, πρέπει να είναι μια εξαιρετικά εύφορη και υγρή περιοχή, ένας παράδεισος, κάτι που δύσκολα μπορεί να συμβαίνει στις ορεινές πηγές κάποιου ποταμού.



Ο Γιών και οι Κασίτες

Αν και ο Τίγρης και ο Ευφράτης ήταν γνωστοί, ο Γιών (ή Γεών) αποτελούσε πρόβλημα, καθώς η Γένεση γράφει ότι αυτός είναι "ο κυκλών πάσαν την γην Αιθιοπίας" ("Χους" κατά το Εβραϊκό).

Βεβαίως, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για την Αιθιοπία. Εδώ το Εβραϊκό κείμενο αποδεικνύεται ορθότερο, καθώς αντί για "Αιθιοπία" αναφέρει τη γη "Χους", τη γη τών Χουσιτών, ή Κασιτών.

Κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους, οι Κασσίτες και η τοποθεσία τής χώρας τους δεν ήταν γνωστή, και η προσπάθεια τών ερμηνευτών να συμβιβάσουν την ιστορία τής Γένεσης για την Εδέμ με τη γεωγραφία τού κόσμου που ήταν γνωστή σ' αυτούς, οδήγησε σε σφάλματα. Έτσι ο Γιών αναπόδειχτα ταυτίστηκε με το Νείλο και η χώρα τού Χούς με τη χώρα τής Νουβίας από την οποία ρέει ο Νείλος, στον οποίο οι Ελληνιστές Ιουδαίοι απένειμαν το όνομα Χούς.

Οι Κασσίτες επανευρέθησαν μόνο κατά τον τελευταίο αιώνα σε αναφορές γι' αυτούς που βρίσκονταν σε αρχαία σφηνοειδή γραφή.

Στους χρόνους τού Μωυσή αυτό ήταν ένα ποτάμι που συναντούσε τον Ευφράτη λίγα μίλια Νότια από εκεί που συνδέεται ο Τίγρης , κοντά στο Αμπαντάν.

Σήμερα το ποτάμι αυτό ονομάζεται Καρούν, και πηγάζει από τα βουνά τού Ιράν, Ανατολικά τού Περσικού Κόλπου όπου αδειάζουν τα νερά τους, ο Τίγρης, ο Ευφράτης και ο Καρούν. Ο Γιών έρεε από τη χώρα τού Χους, δηλαδή έξω από τη χώρα τών αρχαίων Κασσιτών οι οποίοι ήταν μεταξύ τών βουνών τού Ιράν και τής χώρας τής Ασσυρίας (μεταξύ τού Τίγρη και τού Ευφράτη), ακριβώς όπως το λέει η Γένεσις.

Οι Κασσίτες ήταν αρχικά ένας ποιμενικός νομαδικός λαός που ξεκίνησε στην Εγγύς Ανατολή ως μέρος τής επέκτασης τών Ινδο-Ευρωπαϊκών λαών έξω από την Τουρκία, μέσα στην Περσία, και τελικά στην Ινδία. Κατά την πτώση τής Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας, αυτοί εγκατέστησαν για 4 αιώνες μια δική τους αυτοκρατορία. Μετά το τέλος τής Κασσιτικής περιόδου, το όνομά τους ξεχάστηκε.



Ο χαμένος Φισών

Ο Φισών δε ρέει πλέον για τα τελευταία 4000 χρόνια. Σήμερα, είναι απλά μια ξερή κοίτη που ονομάζεται Βάντι Αλ-Μπατίν, τής οποίας η αρχή βρίσκεται μέσα στην πιο χρυσοφόρα πρεριοχή τής Σαουδικής Αραβίας, μόλις Βόρεια τής Μεδίνα. Αλλά κατά τη διάρκεια τού υγρού κλίματος, προ τού 3500 π.Χ. πήγαζε από την Αραβική Peninsula κι ενώνετο με τον Ευφράτη στο ίδιο περίπου μέρος όπως έκανε κι ο Γιών (Καρούν). Λίγο χρόνο μετά απ' αυτό, ίσως περίπου το 2000 π.Χ., ξεράθηκε.

Αν και η μνήμη του διετηρήθη, η τοποθεσία του δεν ήταν πλέον γνωστή όταν κατεγράφει η διήγηση τής Γενέσεως.

Πρόσφατα όμως, η κοίτη αυτή βρέθηκε από δορυφορική φωτογραφία, από τον Φαρούκ Ελ-Μπαζ τού Πανεπιστημίου τής Βοστώνης. Ο τελευταίος συμπέρανε, ότι ο ποταμός αρχικά επήγαζε για πλέον τών 650 μιλίων από τα βουνά Χιζάζ (στη Σαουδική Αραβία) προς το Κουβέιτ, όπου ενώνετο με τον Ευφράτη. Η ιστορία αυτής τής αποκαλύψεως δημοσιεύθηκε από τον Τζέιμς Σάουρ (1996: 52-57,64) στο Περιοδικό τής Βιβλικής Αρχαιολογίας.

Το σημείο όπου κάποτε ο ποταμός αυτός διοχέτευε τα νερά του, ήταν γνωστός στον αρχαιολόγο Λέοναρντ Γούλεϋ, που στο βιβλίο του "Οι ανασκαφές στην Ουρ", περιέγραψε πώς ο ποταμός αυτός μαζί με τους άλλους τρεις, δημιούργησαν με τις προσχώσεις τους την κοιλάδα τής Μεσοποταμίας.



Η τοποθεσία τού Παραδείσου

Από αυτήν την περιγραφή των τεσσάρων ποταμών της Γένεσης, εξάγεται ότι η Βιβλική τοποθεσία τού Παραδείσου τής Εδέμ, αντιστοιχεί με την περιοχή της αρχαίας Σουμερίας. Έτσι μπορεί να αναγνωρισθεί ως η μεγάλη πλημμυρισμένη πεδιάδα τού Ευφράτη νοτίως τών αρχαίων πόλεων τής Σουμερίας

Σύμφωνα με τη Σουμεριακή παράδοση, η παλαιότερη απ' όλες τις Σουμεριακές πόλεις-κράτη, και η παραδοσιακή πατρίδα τού Αδάπα (Αδάμ), ήταν η πόλη τής Εριδού (ή Εριντού), η οποία βρέθηκε, όπως οι κατοπινές Σουμεριακές πόλεις τής Ουρ και Ερέχ, στις όχθες τού ποταμού Ευφράτη. (Τα ερείπια τών πόλεων αυτών, βρίσκονται περίπου 400 μίλια από όπου ο Ευφράτης εισέρχεται στον Περσικό Κόλπο). Ήταν η πρώτη περιοχή που σχηματίστηκε στη Μεσοποταμία από τις προσχώσεις τών τεσσάρων ποταμών. Η Εριντού, ξεκινώντας από απλός οικισμός, χτίστηκε από τους πρώτους κατοίκους, κατά το 5400 π.Χ., και κατοικείτο τουλάχιστον ως το 3600 π.Χ.

Στην αρχή η περιοχή ήταν πλημμυρισμένη με νερό. Σταδιακά όμως, άρχισε να ανυψώνεται. Η Εριντού όπου εγκαταστάθηκε ο Αδάμ και οι απόγονοί του, μετά από την πτώση του από τον Παράδεισο, ήταν προφανώς από τις πρώτες περιοχές.

Σταδιακά η προοδευτική αύξηση τής λάσπης τών ποταμών, μετακίνησε την ακτή αρκετά μακριά στο Νότο. Έτσι το σημείο που οι ποταμοί έχυναν τα νερά τους άλλαξε, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η μετέπειτα σύγχυση για τη θέση τού Παραδείσου.



Ο χρόνος τού Αδάμ

Η παραπάνω χρονολόγηση τής Εριντού είναι πολύ σημαντική για την επιβεβαίωση τής αφήγησης τής Γενέσεως, και την επιλογή τού κειμένου που θα αποδεχθούμε.

Ως γνωστόν, τα εγκυρότερα κείμενα τής Παλαιάς Διαθήκης σήμερα, είναι το Εβραϊκό, και η μετάφραση τών Εβδομήκοντα (Ο΄), που είναι αρχαιότερη από το Εβραϊκό. Στο θέμα τών χρονολογιών τής Γενέσεως όμως, οι ημερομηνίες που μας δίνουν διαφέρουν μεταξύ τους κατά 1500 έτη. Έτσι, το Εβραϊκό τοποθετεί τον Αδάμ στο 4000 π.Χ., ενώ η μετάφραση Ο΄ τον τοποθετεί στο 5500 π.Χ.!

Το 5500 π.Χ. όπως είδαμε, είναι εξαιρετικά κοντινή ημερομηνία στη χρονολόγηση τών αρχαιολόγων για την αρχή κατοίκησης τής πρώτης πόλης τής Σουμερίας, τής Εριντού (5400 π.Χ.). Ενώ λοιπόν ο Αδάμ τοποθετήθηκε στον Παράδεισο το 5500, ο πρώτος οικισμός τών απογόνων του, χρονολογείται από το 5400 π.Χ., δηλαδή 100 χρόνια αγότερα. Αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη για την ορθότητα τών χρονολογικών πινάκων τής Γενέσεως! Εδώ θα μπορούσαμε βέβαια να πούμε και άλλα στοιχεία, όπως το ότι ο Κάιν ήταν γεωργός και ο Άβελ ήταν βοσκός, πράγμα που αποδεικνύεται από τις ανασκαφές τών αρχαιολόγων για τις δραστηριότητες τών πρώτων κατοίκων τής περιοχής.

Έτσι, αν και το Εβραϊκό συχνά αποδεικνύεται εγκυρότερο στην απόδοση κάποιων λέξεων, στις ημερομηνίες αποδεικνύεται λιγότερο αξιόπιστο από τών Ο΄. (Άλλη απόδειξη για την εγκυρότητα τών Ο΄ έναντι τού Εβραϊκού, μπορεί να βρεθεί στη χρονολόγηση τού Κατακλυσμού τού Νώε, κλπ).

Από τα παραπάνω, φαίνεται ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε την Αγία Γραφή, όχι ως μια αλληγορική καταγραφή, αλλά ως μια πιστή αναπαράσταση ιστορικών γεγονότων, που ως σήμερα μπορούν να επιρρεάσουν την πίστη μας και το αιώνιο μέλλον μας.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Souer, James A. 1996 ΄΄The River Runs Dry΄΄ Περιοδικό Βιβλικής Αρχαιολογίας, τόμ. 22, Νο 4 (Ιούλιος/Αύγουστος) σελ. 52-57,64.
http://www.oodegr.com/oode/genesis/adam4.htm

GLADIATOR έγραψε:O Αδάμ και η Εύα είναι προπάτορες ολόκληρου του ανθρώπινου γένους αποτελεί θεμέλιον
1) Δογματικόν της Χριστιανικής διδασκαλίας, διότι επί της βάσης ταυτής στηρίζονται τα 2 μεγάλα χριστιανικά δόγματα, της μεταδόσεως του προπατορικού αμαρτήματος και της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους δια του Ιησού Χριστού και 2) Ηθικόν, διότι επί της κοινής προελεύσεως πάντων ημών ευρίσκουν βαθείαν έννοιαν η ισότης και φιλαδελφεία πάντων ημών.


Επομένως λοιπόν δεν μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη άλλων ανθρώπων πλήν του Αδάμ και της Εύας, εκ των οποίων και μόνο εκ των οποίων, προήλθε όλο το ανθρώπινο γένος.

Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση.

Από την μία η βίβλος (σύμφωνα με το άνω άρθρο) λέει για πόλη ολόκληρη έξω από την Εδέμ, και από την άλλη αυτό αντιφάσκει με το δόγμα της απολύτρωσης από το "προπατορικό αμάρτημα".........

τελικά οι "άλλοι άνθρωποι" ποιοι ήταν ;

GLADIATOR έγραψε:O Αδάμ και η Εύα είναι προπάτορες ολόκληρου του ανθρώπινου γένους αποτελεί θεμέλιον
1) Δογματικόν της Χριστιανικής διδασκαλίας, διότι επί της βάσης ταυτής στηρίζονται τα 2 μεγάλα χριστιανικά δόγματα, της μεταδόσεως του προπατορικού αμαρτήματος και της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους δια του Ιησού Χριστού και 2) Ηθικόν, διότι επί της κοινής προελεύσεως πάντων ημών ευρίσκουν βαθείαν έννοιαν η ισότης και φιλαδελφεία πάντων ημών.


Επομένως λοιπόν δεν μπορούμε να δεχτούμε την ύπαρξη άλλων ανθρώπων πλήν του Αδάμ και της Εύας, εκ των οποίων και μόνο εκ των οποίων, προήλθε όλο το ανθρώπινο γένος.

Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω όμως η ίδια Π.Δ. σε διαψεύδει.Ο Αδάμ και η Εύα κατά τις Γραφές υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι.Δεν ήταν άλλοι, μόνο αυτοί.Έκαναν 2 παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ…2 αρσενικά… Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ. Μένει ένα αρσενικό. Ο Αδάμ και η Εύα δεν κάνουν άλλα παιδιά θηλυκά τουλάχιστον παρά μόνον έναν αρσενικό τον Σηθ(και σε αυτό οι Γραφές είναι σαφέστατες), οπότε μένει ο Κάιν.Ο Κάιν τιμωρείται για τον φόνο του αδελφού του με εξορία.Περιπλανιέται μόνος αρκετό καιρό, μέχρι που συναντά έναν άγριο και βίαιο πολιτισμό ανθρώπων!!!Από πού;!

ΓΕΝΕΣΙΣ 4
ΑΔΑΜ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Κάϊν καὶ εἶπεν· ἐκτησάμην ἄνθρωπον διά τοῦ Θεοῦ. 2 καὶ προσέθηκε τεκεῖν τὸ ἀδελφὸν αὐτοῦ, τὸν ῎Αβελ. καὶ ἐγένετο ῎Αβελ ποιμὴν προβάτων, Κάϊν δὲ ἦν ἐργαζόμενος τὴν γῆν. 3 καὶ ἐγένετο μεθ᾿ ἡμέρας ἤνεγκε Κάϊν ἀπὸ τῶν καρπῶν τῆς γῆς θυσίαν τῷ Κυρίῳ, 4 καὶ ῎Αβελ ἤνεγκε καὶ αὐτὸς ἀπὸ τῶν πρωτοτόκων τῶν προβάτων αὐτοῦ καὶ ἀπὸ τῶν στεάτων αὐτῶν. καὶ ἐπεῖδεν ὁ Θεὸς ἐπί ῎Αβελ καὶ ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ, 5 ἐπὶ δὲ Κάϊν καὶ ἐπὶ ταῖς θυσίαις αὐτοῦ οὐ προσέσχε. καὶ ἐλυπήθη Κάϊν λίαν, καὶ συνέπεσε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ. 6 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς τῷ Κάϊν· ἵνα τί περίλυπος ἐγένου, καὶ ἵνα τί συνέπεσε τὸ πρόσωπόν σου; 7 οὐκ ἐὰν ὀρθῶς προσενέγκῃς, ὀρθῶς δὲ μὴ διέλῃς, ἥμαρτες; ἡσύχασον· πρὸς σὲ ἡ ἀποστροφὴ αὐτοῦ, καὶ σὺ ἄρξεις αὐτοῦ. 8 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς ῎Αβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· διέλθωμεν εἰς τὸ πεδίον. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐν τῷ πεδίῳ, ἀνέστη Κάϊν ἐπὶ ῎Αβελ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ καὶ ἀπέκτεινεν αὐτόν. 9 καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεὸς πρὸς Κάϊν· ποῦ ἔστιν ῎Αβελ ὁ ἀδελφός σου; καὶ εἶπεν· οὐ γινώσκω· μὴ φύλαξ τοῦ ἀδελφοῦ μου εἰμὶ ἐγώ; 10 καί εἶπε Κύριος· τί πεποίηκας; φωνὴ αἵματος τοῦ ἀδελφοῦ σου βοᾷ πρός με ἐκ τῆς γῆς. 11 καὶ νῦν ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ τῆς γῆς, ἣ ἔχανε τὸ στόμα αὐτῆς δέξασθαι τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου ἐκ τῆς χειρός σου· 12 ὅτε ἐργᾷ τὴν γῆν, καὶ οὐ προσθήσει τὴν ἰσχὺν αὐτῆς δοῦναί σοι· στένων καὶ τρέμων ἔσῃ ἐπὶ τῆς γῆς. 13 καὶ εἶπε Κάϊν πρὸς Κύριον τὸν Θεόν· μείζων ἡ αἰτία μου τοῦ ἀφεθῆναί με· 14 εἰ ἐκβάλλεις με σήμερον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου κρυβήσομαι, καὶ ἔσομαι στένων καὶ τρέμων ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἔσται πᾶς ὁ εὑρίσκων με, ἀποκτενεῖ με. 15 καὶ εἶπεν αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός· οὐχ οὕτως, πᾶς ὁ ἀποκτείνας Κάϊν ἑπτὰ ἐκδικούμενα παραλύσει. καὶ ἔθετο Κύριος ὁ Θεὸς σημεῖον τῷ Κάϊν τοῦ μὴ ἀνελεῖν αὐτὸν πάντα τὸν εὑρίσκοντα αὐτόν. 16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ. 17 Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν ᾿Ενώχ. καὶ ἦν οἰκοδομῶν πόλιν καὶ ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ᾿Ενώχ. 18 ἐγεννήθη δὲ τῷ ᾿Ενὼχ Γαϊδάδ, καὶ Γαϊδὰδ ἐγέννησε τὸν Μαλελεήλ, καὶ Μαλελεὴλ ἐγέννησε τὸν Μαθουσάλα, καὶ Μαθουσάλα ἐγέννησε τὸν Λάμεχ. 19 καὶ ἔλαβεν ἑαυτῷ Λάμεχ δύο γυναῖκας, ὄνομα τῇ μιᾷ ᾿Αδά, καὶ ὄνομα τῇ δευτέρᾳ Σελλά. 20 καὶ ἔτεκεν ᾿Αδὰ τὸν ᾿Ιωβήλ· οὗτος ἦν πατὴρ οἰκούντων ἐν σκηναῖς κτηνοτρο‘φων. 21 καὶ ὄνομα τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ᾿Ιουβάλ· οὗτος ἦν ὁ καταδείξας ψαλτήριον καὶ κιθάραν. 22 Σελλὰ δὲ καὶ αὐτὴ ἔτεκε τὸν Θόβελ, καὶ ἦν σφυροκόπος χαλκεὺς χαλκοῦ καὶ σιδήρου· ἀδελφὴ δὲ Θόβελ Νοεμά. 23 εἶπε δὲ Λάμεχ ταῖς ἑαυτοῦ γυναιξίν· ᾿Αδὰ καὶ Σελλά, ἀκούσατέ μου τῆς φωνῆς, γυναῖκες Λάμεχ, ἐνωτίσασθέ μου τοὺς λόγους, ὅτι ἄνδρα ἀπέκτεινα εἰς τραῦμα ἐμοὶ καὶ νεανίσκον εἰς μώλωπα ἐμοί· 24 ὅτι ἑπτάκις ἐκδεδίκηται ἐκ Κάϊν, ἐκ δὲ Λάμεχ ἑβδομηκοντάκις ἑπτά. 25 ῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. 26 καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ενώς· οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθα τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ.

Μακεδνός έγραψε: Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω όμως η ίδια Π.Δ. σε διαψεύδει.Ο Αδάμ και η Εύα κατά τις Γραφές υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι.Δεν ήταν άλλοι, μόνο αυτοί.Έκαναν 2 παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ…2 αρσενικά…

Δεν γνωρίζω αν σε στενοχωρήσω
ή
αν χαρείς μά...
ο Αδάμ και η Εύα έκαναν και άλλα παιδιά και έτσι επληθύνθη το ανθρώπινον γένος..
αν διαβάσεις τον στιχο 25(῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. 26 καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ενώς· οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθα τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ.)

Ο Αδάμ ήλθεν εις ένωσιν μετά της γυναικός του Ευας η οποία καταστάσα έγκυος εγέννησε υιόν και τον ονόμασε Σήθ λέγουσα.Ο Θεός μου έδωκεν άλλον υιόν αντί του Άβελ,τον οποίον εφόνευσεν ο Κάιν.

Και παρακάτω στο 5ο κεφ.μας λέγει πως ο Αδαμ εγέννησε και άλλους υιούς και θυγατέρες

ἔζησε δὲ ᾿Αδὰμ τριάκοντα καὶ διακόσια ἔτη, καὶ ἐγέννησε κατὰ τὴν ἰδέαν αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ. 4 ἐγένοντο δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ ᾿Αδάμ, ἃς ἔζησε μετά τὸ γεννῆσαι αὐτὸν τὸν Σήθ, ἔτη ἑπτακόσια, καὶ ἐγέννησεν υἱοὺς καὶ θυγατέρας.


Πιστεύω να διόρθωσες την θέση σου.....

GLADIATOR έγραψε:

Μακεδνός έγραψε: Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω όμως η ίδια Π.Δ. σε διαψεύδει.Ο Αδάμ και η Εύα κατά τις Γραφές υπήρξαν οι πρώτοι άνθρωποι.Δεν ήταν άλλοι, μόνο αυτοί.Έκαναν 2 παιδιά: τον Κάιν και τον Άβελ…2 αρσενικά…

Δεν γνωρίζω αν σε στενοχωρήσω
ή
αν χαρείς μά...
ο Αδάμ και η Εύα έκαναν και άλλα παιδιά και έτσι επληθύνθη το ανθρώπινον γένος..
αν διαβάσεις τον στιχο 25(῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. 26 καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ενώς· οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθα τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ.)

Ο Αδάμ ήλθεν εις ένωσιν μετά της γυναικός του Ευας η οποία καταστάσα έγκυος εγέννησε υιόν και τον ονόμασε Σήθ λέγουσα.Ο Θεός μου έδωκεν άλλον υιόν αντί του Άβελ,τον οποίον εφόνευσεν ο Κάιν.

Και παρακάτω στο 5ο κεφ.μας λέγει πως ο Αδαμ εγέννησε και άλλους υιούς και θυγατέρες

ἔζησε δὲ ᾿Αδὰμ τριάκοντα καὶ διακόσια ἔτη, καὶ ἐγέννησε κατὰ τὴν ἰδέαν αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν εἰκόνα αὐτοῦ καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ. 4 ἐγένοντο δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ ᾿Αδάμ, ἃς ἔζησε μετά τὸ γεννῆσαι αὐτὸν τὸν Σήθ, ἔτη ἑπτακόσια, καὶ ἐγέννησεν υἱοὺς καὶ θυγατέρας.


Πιστεύω να διόρθωσες την θέση σου.....

Αυτό που λες έγινε πιο μετά.Πρίν από αυτό στον στίχο 16-17 μας λέει 16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ. 17 Καὶ ἔγνω Κάϊν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν ᾿Ενώχ. καὶ ἦν οἰκοδομῶν πόλιν καὶ ἐπωνόμασε τὴν πόλιν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, ᾿Ενώχ.
Μέχρι τότε δεν αναφέρεται πουθενά να έχουν κάνει άλλα παιδιά πλήν των 2 γνωστών.

Επομένως Ο Σήθ γεννιέται αργότερα μετά από αυτό το περιστατικό και ο Αδάμ και η Εύα κάνουν παιδιά μετά την γέννηση του Σήθ!!!

Έχουμε λοιπόν 2 γενεαλογικά δέντρα από Αδάμ και ένα άγνωστο. Το ένα γενεαλογικό δέντρο είναι του Κάιν, το άλλο του Σηθ (που προέρχονται από τον Αδάμ) . Και τέλος έχουμε και τους ανθρώπους της Ναίδ (κατέναντι Εδέμ) που φαίνεται πως είναι ξεχωριστό γένος και όχι από τον Αδάμ. Επομένως το "προπατορικό αμάρτημα" βαραίνει τους απόγονους του Αδάμ (επομένως ο Χριστός λυτρώνει αυτούς και όχι τους άλλους). Έχει σημασία να δούμε ποιοι ήταν λοιπόν αυτοί οι "άλλοι άνθρωποι εκτός της Εδέμ" ......

Ποια ήταν η Ναίδ δηλαδή ;