Απομαγνητοφωνημένη ραδιοφωνική εκπομπή του μακαριστού

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη



Σε ετούτη την ομιλία μας θα δούμε από τους μεγάλους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης κάποια χωρία τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον στον αντιαιρετικό αγώνα.

Ξεκινάμε από τον μεγαλοφωνότατο προφήτη Ησαΐα.

Στην περικοπή με' 22 έως 23, διαβάζουμε τα εξής: «ἐπιστράφητε ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ σωθήσεσθε, οἱ ἀπ᾿ ἐσχάτου τῆς γῆς· ἐγώ εἰμι ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἔστιν ἄλλος κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὀμνύω, ἦ μὴν ἐξελεύσεται ἐκ τοῦ στόματός μου δικαιοσύνη, οἱ λόγοι μου οὐκ ἀποστραφήσονται, ὅτι ἐμοὶ κάμψει πᾶν γόνυ καὶ ἐξομολογήσεται πᾶσα γλῶσσα τῷ Θεῷ»

Εδώ προφητεύεται ότι θα έρθει κάποια χρονική στιγμή στο μέλλον, κατά την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα θα γονατίσει και θα προσκυνήσει τον Γιαχβέ τον αληθινό τον μοναδικό Θεό. Πρόκειται για την ημέρα της Β' Παρουσίας που όλη η ανθρωπότητα θα κλίνει το γόνυ μπροστά στον Κριτή δηλαδή τον Ιησού Χριστό ο απόστολος Παύλος σε δυο χωρία των επιστολών του Ρωμ. ιδ' 11 και Φιλ. β' 10 εξηγεί ότι η εν λόγω προφητεία του Ησαΐα αφορά το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ας δούμε λίγο το πρώτο χωρίο Ρωμ ιδ' 11, αφού προηγουμένως συνιστά να μην κρίνουμε τους αδελφούς μας διότι την κρίση θα την κάνει ο Χριστός και όλοι θα σταθούμε μπροστά στο δικαστικό του βήμα, κατόπιν γράφει, ὅτι ἐμοὶ κάμψει πᾶν γόνυ καὶ ἐξομολογήσεται πᾶσα γλῶσσα τῷ Θεῷ ο απόστολος Παύλος μας διευκρινίζει ότι αυτό που έγραψε ο Ησαΐας στο 45ο κεφάλαιο θα βρει την εκπλήρωσή του στον Χριστό.

Δηλαδή ο Γιαχβέ στον οποίο θα κάμψει παν γόνυ είναι ο Ιησούς Χριστός, έτσι η Γραφή με αυτό το χωρίο έρχεται να προσυπογράψει τις θέσεις των Χριστιανών που δέχονται ότι όχι μόνο ο Πατήρ, αλλά και ο Υιός είναι Γιαχβέ. Γιαχβέ ο Πατήρ, Γιαχβέ ο Υιός, Γιαχβέ το Άγιον Πνεύμα.

Έτσι οι απόψεις των μαρτύρων του Ιεχωβά αποδεικνύονται λανθασμένες, διότι αυτοί υποστηρίζουν ότι μόνον ο Πατήρ είναι Γιαχβέ.

Αλλά ο απόστολος Παύλος, που προφανώς μπορούσε να κατανοεί καλύτερα τον Προφήτη Ησαΐα από τους μάρτυρες του Ιεχωβά, μας βεβαιώνει ότι και ο Υιός είναι Γιαχβέ, ότι σε αυτόν κάμψει παν γόνυ και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται και ότι εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων Φιλ. β' 10.

Ας πάμε τώρα στον Προφήτη Ιερεμία. Στο 17ο κεφάλαιο μεταξύ άλλων ομιλεί για το βάθος της ανθρώπινης καρδιάς, τονίζει ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στην καρδιά του «βαθεία η καρδία παρά πάντα και άνθρωπος εστι και τις γνώσεται αυτόν».
Η καρδιά του ανθρώπου είναι βαθιά και ανεξερεύνητη περισσότερο από όλα τα άλλα πράγματα αυτός είναι ο άνθρωπος και ποιος μπορεί να τον γνωρίσει κατά βάθος; αυτά στο χωρίο Ιερ. ιζ' 9 και στο ιζ' 10 διαβάζουμε τα εξής: ἐγὼ Κύριος ἐτάζων καρδίας καὶ δοκιμάζων νεφροὺς τοῦ δοῦναι ἑκάστῳ κατὰ τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ καὶ κατὰ τοὺς καρποὺς τῶν ἐπιτηδευμάτων αὐτοῦ˙ δηλαδή εγώ είμαι ο Κύριος και Θεός ο οποίος εξετάζω τις καρδιές και ερευνώ τους νεφρούς για να δίνω στον κάθε ένα σύμφωνα με τους δρόμους που βαδίζει και σύμφωνα με τους καρπούς των έργων του η Εβραϊκή φράσις ερευνώ τα νεφρά ισοδυναμεί με την δική μας, ερευνώ τα σωθικά.

Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι κρύβει ο διπλανός τους στην καρδιά και στα σωθικά του αλλά ο Γιαχβέ, ο Θεός γνωρίζει αυτός είναι ο ετάζων καρδίας και νεφρούς. Αφήνουμε το 17 του προφήτη Ιερεμία και πηγαίνουμε στο 2ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, εκεί μεταξύ άλλων ομιλεί ο αναστημένος και ένδοξος Χριστός στον επίσκοπο της Μικρασιατικής Εκκλησίας των Θυατείρων ο οποίος είχε και τα καλά του, αλλά και τις ελλείψεις του.

Στον 23ο στίχο, ο Χριστός λέει τα επόμενα λόγια, ἐγώ εἰμι ὁ ἐρευνῶν νεφροὺς καὶ καρδίας, καὶ δώσω ὑμῖν ἑκάστῳ κατὰ τὰ ἔργα ὑμῶν όσα δηλαδή ο Ιερεμίας αποδίδει στον Γιαχβέ, στον αληθινό Θεό, τον χαρακτηρίζει ως πλήρη γνώστη των ανθρωπίνων καρδιών και ως εκείνον που θα κρίνει και θα ανταποδώσει στον κάθε ένα σύμφωνα με τα έργα του, η Αποκάλυψις τα αποδίδει στον Ιησού Χριστό. Και εδώ ο Υιός του Θεού είναι στο ίδιο Θεϊκό επίπεδο με τον Πατέρα Του ότι κάνει ο Πατήρ κάνει και ο Υιός, ο Πατήρ διακρίνει τι κρύβεται στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, το ίδιο και ο Υιός, ο Πατήρ γνωρίζει να αποδίδει δικαιοσύνη κατά τα έργα των ανθρώπων, το ίδιο και ο Υιός.

Εάν ο Πατήρ έχει 50, 100, θεϊκές δυνατότητες, ενέργειες, δυνάμεις, τις ίδιες ακριβώς έχει και ο Υιός, διότι όπως έχει διατυπωθεί στο σύμβολο της Πίστεως, ο Υιός είναι ομοούσιος προς τον Πατέρα, την ίδια θεϊκή ουσία που έχει ο Πατήρ την ίδια έχει και ο Υιός. Ενώ οι μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι ο Πατήρ έχει θεϊκή ουσία ενώ ο Υιός αγγελική, αρχαγγελική ουσία.

Προφήτης Δανιήλ 12ο κεφάλαιο: «και εν τω καιρώ εκείνο θα εγερθεί Μιχαήλ ο Άρχων ο Μέγας και θα είναι καιρός θλίψεως η οποία ποτέ δεν έγινε αφού υπήρξε έθνος μέχρι σε εκείνου του καιρού και εν τω καιρώ εκείνω θα διασωθεί ο λαός Σου, πας όστις ευρεθεί γεγραμμένος εν τω βιβλίω» ιβ'1.

Αυτό το χωρίο το παρερμηνεύουν οι διάφοροι αιρετικοί, πρέπει να παρουσιάσουμε την ορθή ερμηνεία του.

Για να ερμηνευθεί σωστά θα χρειαστεί κατ αρχήν να επισημάνουμε μια ιδιαιτερότητα που έχει ο προφητικός λόγος στην Αγία Γραφή, είναι κάτι που το αγνοούν οι αιρετικοί και γι' αυτό καταλήγουν σε λανθασμένες καθώς και σε εξωφρενικές ερμηνείες.

Ορισμένες φορές ένα προφητικό λόγο συμπλέκονται σε μια προφητική εικόνα δυο ξεχωριστά πράγματα, αυτά τα δυο πράγματα δεν είναι άσχετα μεταξύ του, έχουν πολλά κοινά σημεία το πρώτο προτυπώνει και προεικονίζει το δεύτερο, καθώς ρέει ο προφητικός λόγος, άλλοτε ανοίγει η προφητεία και γίνεται λόγος για το 2ο και αλλωτε κλείνει η προφητεία και γίνεται λόγος για το πρώτο.


Ένα παράδειγμα για να γίνουμε σαφείς, πάμε στον 71ο ψαλμό κατά το Εβραϊκό 72ο , εκεί έχουμε προφητείες για τον Σολομώντα, συγχρόνως και για τον Σολομώντα της Καινής Διαθήκης δηλαδή τον Χριστό.

Σοφός βασιλεύς ο Σολομών, σοφός βασιλεύς και ο Χριστός. Σολομών σημαίνει ειρηνικός, στα έτη της βασιλείας του Σολομώντος δεν υπήρξε πόλεμος. Βασιλεύς ειρήνης και ο Χριστός. Ο 71ος Ψαλμός έχει 19 στίχους, άλλοι αναφέρονται στον Σολομώντα, άλλοι στον Μεσσία, και άλλοι συγχρόνως και στους δυο.

Πρώτος και δεύτερος στίχος αναφέρονται στον Σολομώντα, Θεέ δώσε την κρίση σου στον βασιλέα, και την δικαιοσύνη σου στον υιό του βασιλέως δια να κρίνει τον λαόν σου εν δικαιοσύνη και τους πτωχούς εν κρίσει.

Εύχεται ο Δαυίδ να αποκτήσει ο γιος του ικανότητα δικαιοκρισίας, ώστε ο νεαρός βασιλεύς σαν ανώτατος δικαστής να μην αδικήσει κανένα. Ο 11ος στίχος αναφέρεται στον Μεσσία, και θα τον προσκυνήσουν όλοι οι βασιλείς, όλα τα έθνη θα δουλέψουν σε αυτόν.

Ο 10ος στίχος αναφέρεται και στον Σολομώντα και στον Χριστό οι βασιλείς της Ταρσής και των Νήσων θα προσφέρουν προσφοράς οι βασιλείς της Αραβίας και του Σαββά θα προσφέρουν δώρα, μετά από αυτά τα εισαγωγικά ας ιδούμε το χωρίο Δανιήλ ιβ'1.

Εδώ συμπλέκονται δυο καιροί, ο καιρός που οι Εβραίοι δεινοπαθούσαν από τον Βασιλέα των Σελευκιδών Αντίοχο 4ο τον Επιφανή 169-167 πΧ και ο έσχατος καιρός που οι Χριστιανοί θα δεινοπαθήσουν από τον Αντίχριστο, τα πρώτα προτυπώνουν τα δεύτερα.

Ο Αντίοχος προσπαθεί να εξοντώσει τον λαό της Παλαιάς Διαθήκης, ο Αντίχριστος θα πράξει το ίδιο για τον λαό της Καινής Διαθήκης. Η θλίψις που δοκίμασαν οι Εβραίοι από τον Αντίοχο, προεικονίζει την πρωτοφανή θλίψη των εσχάτων ημερών στα χρόνια του Αντιχρίστου.

Πριν προχωρήσουμε στην ερμηνεία του χωρίου, πρέπει να σημειώσουμε και κάτι άλλο, σύμφωνα με την διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, κάθε έθνος βρίσκεται υπό την προστασία ενός άρχοντος, δηλαδή ενός μεγάλου Αγγέλου ενός Αρχαγγέλου.

Στο χωρίο Δανιήλ ι'13 αναγράφονται τα εξής: ο Άρχων του βασιλείου των Περσών στεκόταν εναντίον μου είκοσι μια ημέρες, και να, ένας από τους άρχοντες τους πρώτους ο Μιχαήλ, ήρθε να με βοηθήσει και αυτόν τον άφησα εκεί να μάχεται με τον άρχοντα του Βασιλείου των Περσών, επίσης στο χωρίο ι'20 γίνεται λόγος για άρχοντα που προστατεύει το έθνος των Ελλήνων και στο χωρίο Δευτερονόμιον λβ' 8 γίνεται λόγος για όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού.

Ποιος πρώτος άρχων ήταν προστάτης του λάου των Ισραηλιτών; Ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Αυτό φαίνεται καθαρά στο βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Επίσης στην επιστολή του Ιούδα στίχος 8ος , επισημαίνετε η φροντίδα του Μιχαήλ για το σώμα του ηγέτου του Ισραηλιτικού λαού Μωυσή, Και εν τω καιρώ εκείνω αναστήσεται Μιχαήλ ο άρχων ο μέγας, ο εστηκώς επι τους υιούς του λαού σου·.

Στις όχθες του ποταμού Τίγρη εμφανίζεται στον Δανιήλ κάποιο ουράνιο πρόσωπο με όψη αστραφτερή, μάλλον ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, και του αποκαλύπτει τι θα συμβεί στο μέλλον στον Ισραηλιτικό λαό, επιμένει στα δεινά που θα υποστεί ο Ισραηλιτικός λαός από κάποιο αντίθεο τύραννο, που αποκαλείτε βασιλεύς του Βορρά.
Πρόκειται για τον Αντίοχο 4ο τον Επιφανή αυτός θα αποφασίσει να ξεριζώσει ολοσχερώς την πίστη του Εβραϊκού λαού και να επιβάλλει βιαίως την ειδωλολατρεία.
Εδώ όμως με το χωρίο ιβ'1 δίνεται το παρήγορο μήνυμα ότι στην κρίσιμη αυτή ώρα, θα επέμβει ο φύλακας άγγελος του Ισραηλιτικού έθνους, ο Μιχαήλ, ο Άρχων Μέγας, για να θέσει τέρμα στους διωγμούς του Αντιόχου.

Και πράγματι ο Αντίοχος πέθανε από τρομερή νόσο, το σώμα του γέμισε σκουλήκια οι σάρκες έπεφταν και αναδιδόταν ανυπόφορη δυσοσμία, και ο Ισραηλιτικός λαός διέσωσε την υπόσταση του και την πίστη του.

Οι προφητείες του Δανιήλ έγιναν στις αρχές του 6ου π.Χ αιώνος και τα γεγονότα με τον Αντίοχο συνέβησαν έπειτα από 4 αιώνες, αποσκοπούσαν να προετοιμάσουν τον Εβραϊκό λαό όταν θα ξεσπούσε η οργή του Αντιόχου.

Και τι δεν έκανε ο Αντίοχος ο 4ος ο Επιφανής για να ξεριζώσει την Μωσαϊκή θρησκεία, εκύρηξε απηνή διωγμό εναντίον της, απαγόρευσε τις θυσίες και την περιτομή, κατάργησε την αργία του Σαββάτου και τις εορτές, έκαψε τα θρησκευτικά βιβλία ενώ παράλληλα επέβαλε βίαια την ειδωλολατρεία στήνοντας στον ναό των Ιεροσολύμων και στο όρος Γαριζείν αγάλματα του Δια. Και τον χειμώνα του 167 π.Χ έθεσε την Ιουδαϊκή θρησκεία εκτός νόμου.

Όλα έδειχναν ότι οι Ισραηλιτική εθνότητα και θρησκεία θα έσβηνε...

Οι Εβραίοι στα χρόνια αυτά τα τρομερά έπαιρναν παρηγοριά από την προφητεία του Δανιήλ, από τον στίχο ιβ'1 Και εν τω καιρώ εκείνω αναστήσεται Μιχαήλ ο άρχων ο μέγας, ο εστηκώς επί τους υιούς του λαού σου· κατά τον κρίσιμο αυτό καιρό θα εγερθεί ο υπερασπιστής ο μέγας Αρχάγγελος Μιχαήλ αυτός που προστατεύει τους ανθρώπους του λαού σου.

Η διατύπωσις αυτή, η προφητική αυτή γλώσσα, δηλώνει ότι τελικά ο Αντίοχος ο 4ος ο Επιφανής που θα εμφανιστεί μετά από 4 αιώνες δεν θα κατορθώσει να δει τελειωμένο το αντίθεο σχέδιό του, διότι τότε θα ενεργοποιηθεί ο Αρχαγγελικός Άρχων που προστατεύει τον Εβραϊκό λαό ο Μιχαήλ.

Τότε αναστήσεται Μιχαήλ, στην προφητική γλώσσα αυτή η φράση σημαίνει ότι ο Εβραϊκός λαός θα σωθεί, αν σε άλλο σημείο έλεγε ότι αναστήσεται ο Άρχων των Περσών αυτό θα σήμαινε ότι το Περσικό έθνος θα σωζόταν από κίνδυνο.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η δράσις του Αρχαγγέλου Μιχαήλ σχετίζεται με την δοκιμασία του Ιουδαϊκού λαού στα χρόνια του Αντιόχου, την τοποθετούν σε πολύ μακρινούς χρόνους σε εσχατολογική περίοδο και ξεκινώντας από αυτήν την λανθασμένη ερμηνεία, προσθέτοντας και κάποια άλλη μπερδεμένη επιχειρηματολογία, αποδεικνύουν, εντός εισαγωγικών, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ....

Σε αυτήν την ιδέα φαίνεται ότι τους ενισχύει το γεγονός ότι στην εν λόγω προφητεία δίνεται η εντύπωσις ότι η δράσις του Μιχαήλ συνδέεται με τον καιρό της μεγάλης θλίψεως, θα είναι τότε εποχή μεγάλης θλίψεως τοιαύτη όμοια της οποίας δεν έγινε αφότου υπήρξαν άνθρωποι επί της Γης μέχρι της εποχής εκείνης, κατά τον καιρό εκείνο θα σωθούν εκ του λαού σου όλοι οι εγγεγραμμένοι στο βιβλία της ζωής. Δανιήλ ιβ'1.

Αλλά εδώ όπως είπαμε, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαιτερότητα του προφητικού λόγου, ενώ αναφέρεται σε γεγονός που συμβαίνει στα χρόνια του Αντιόχου, αμέσως μεταπηδά σε άλλο γεγονός, που θα συμβεί στις έσχατες ημέρες, όταν η παρουσία του Αντιχρίστου θα φέρει πάνω στην Γη τρομακτική θλίψη και οδύνη.

Βέβαια όπως είπαμε τα δυο γεγονότα δεν είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους, η θλίψις των Εβραίων από τον Αντίοχο προεικονίζει την μεγάλη θλίψη στα χρόνια του θηρίου της Αποκαλύψεως.

Όταν ερμηνευθεί έτσι η περικοπή δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα να βρεθούν επιχειρήματα ώστε ο Ιησούς Χριστός να ταυτίζεται όπως θέλουν οι μάρτυρες του Ιεχωβά με τον αρχάγγελο Μιχαήλ.

Μα θα πουν οι αιρετικοί στο ίδιο προφητικό κείμενο φαίνονται συνδυασμένα το ένα με το άλλο, ναι φαίνονται συνδυασμένα, αλλά πρόκειται για 2 διαφορετικά γεγονότα που το ένα γίνεται σήμερα και το άλλο μετά από πολλούς αιώνες, ας θυμηθούμε πάλι τον 71ο Ψαλμό ο ένας στίχος λέει θα κρίνει τους πτωχούς του λαού θα σώσει τους υιούς των πενήτων, πρόκειται για τον Σολομώντα, του οποίου η ακεραιότητα σαν δικαστού υπήρξε παροιμιώδης, και ο άλλος στίχος λέει, θα τον προσκυνήσουν όλοι οι βασιλείς όλα τα έθνη θα δουλέψουν σε αυτόν, εδώ πρόκειται για τον Σολομώντα της Καινής Διαθήκης τον σοφό βασιλέα Ιησού Χριστό.

Αυτός ίδρυσε το βασίλειο του Χριστιανισμού και τον προσκυνούν όλα τα έθνη. Εκεί που ομιλεί για τον Σολομώντα, στην επόμενη φράση κάνει ένα άλμα και ομιλεί για τον Χριστό.

Εμείς με καθοδηγητές τους Αγίους Πατέρες, διακρίνουμε το άλμα και ερμηνεύουμε σωστά.

Αν ερμηνεύαμε σαν του μάρτυρες του Ιεχωβά τότε θα καταλήγαμε σε κάποιο εξωφρενικό συμπέρασμα, δηλαδή θα πιστεύαμε ότι όλα τα έθνη της Γης σύμφωνα με αυτό το προφητικό κείμενο θα προσκυνούν τον Σολομώντα! Και θα πείθαμε τους οπαδούς μας περί αυτού, διότι θα τους λέγαμε, να, κοιτάχτε, εδώ το λέει η Αγία Γραφή !

Το να πιστέψω ότι ο Σολομών θα λατρευτεί από όλα τα έθνη ή ότι ο αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο Χριστός, σε αυτό δεν φταίει η Γραφή, αλλά εκείνοι που την ερμηνεύουν στραβά.

Και την ερμηνεύουν στραβά όσοι δεν ακολουθούν τις ερμηνείες των σοφών διδασκάλων της Εκκλησίας. Οι σοφοί αυτοί διδάσκαλοι αποτελούν τα όργανα του Αγίου Πνεύματος σε κάθε γενεά.

Το Άγιο Πνεύμα από την ημέρα της Πεντηκοστής βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία και ερμηνεύει σωστά στους χριστιανούς την Αγία Γραφή.

Τον 1ο αιώνα την ερμήνευε μέσω του απόστολου Πέτρου αποστόλου Παύλου αποστόλου Ιωάννου και των λοιπών. Τον 2ο αιώνα την ερμηνεύει μέσω του Αγίου Κλήμεντος Ρώμης Αγίου Ιγνάτιου Αντιοχείας αγίου Πολυκάρπου Σμύρνης και των λοιπών Αποστολικών και μεταποστολικών Πατέρων.

Τον 3ο αιώνα την ερμηνεύει μέσω του Αγίου Ιππολύτου Ρώμης, του Αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας, του Αγίου Κυπριανού Καρχηδώνος, του θαυμαστού Γρηγορίου Νεοκαισαρείας και των λοιπών.

Τον 4ο αιώνα μέσω του Μεγάλου Αθανασίου, των καταπληκτικών 3 Καππαδοκών Πατέρων, μέσω του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και των λοιπών φωστήρων αυτού του χρυσού αιώνος.

Δεν κοιμάται το Άγιο Πνεύμα. Από την ημέρα της Πεντηκοστής που ήρθε εδώ κάτω στην Εκκλησία, εργάζεται μέσω των Αγίων Πατέρων και κηρύττει Ορθόδοξα δόγματα.

Τον 5ο αιώνα ερμηνεύει την Αγία Γραφή μέσω του Αγίου Αυγουστίνου του σοφού Ιερωνύμου του μεγάλου πατρός Κυρίλλου Αλεξανδρείας, ο οποίος μας έχει αφήσει και ένα αξιολογότατο ερμηνευτικό έργο στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο που καλό ήταν να μεταφραστεί και να γίνει προσιτό στο λαό.

Τον 6ο αιώνα εμφανίζεται ο Λεόντιος ο Βυζάντιος, που το Άγιο Πνεύμα τον ανέδειξε μεγάλο δογματικό θεολόγο ενώ τον επόμενο αιώνα η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στην εκκλησία μας έχρισε μια θαυμάσια θεολογική δρυ, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον διαπρεπέστερο θεολόγο του 7ου αιώνος.

Να μην προχωρήσουμε περισσότερο για να μην κουράσουμε..

Πλανώνται πλάνην οικτράν οι Προτεστάντες, που νομίζουν ότι το Άγιο Πνεύμα κοιμόταν και ξύπνησε τον 16ο αιώνα. Το ίδιο και οι μάρτυρες του Ιεχωβά, που κατ' αυτούς ξύπνησε στα τέλη του 19ου αιώνος, αν και οι αιρετικοί αυτοί δεν δέχονται ότι το Άγιο Πνεύμα υπάρχει ως ιδιαίτερο πρόσωπο. Πλανώνται και οι Πεντηκοστιανοί, που νομίζουν ότι το Άγιο Πνεύμα κοιμόταν τόσους αιώνες και ξύπνησε όταν εμφανίστηκε ο Τόμλινσον, στις αρχές του 20ου αιώνος.

Ιεζεκιήλ λβ' 31, ο Φαραώ θα ιδεί αυτούς και θα παρηγορηθεί δια άπαν το πλήθος αυτού, ο Φαραώ και άπαν το στράτευμα αυτού, οι τεθανατωμένοι εν μάχαιρα, λέγει Κύριος ο Θεός.

Σε αυτό το κεφάλαιο το 32ο , προφητεύεται η ήττα του Φαραώ από τον Ναβουχοδονόσορα γύρω στο 570 πΧ.

Ο Φαραώ με τα στρατεύματα όπου φονεύονται τα σώματα του μένουν στην Γη, οι ψυχές τους πηγαίνουν στον Άδη, εκεί ο Φαραώ βλέπει και άλλους δυνάστες με τα στρατεύματα τους, Ασσυρίους, Ελλαμίτες, Ιδουμαίους, Σιδωνίους, και λοιπά οπότε νιώθει κάποια ανακούφιση, αισθάνεται παρηγοριά, διότι δεν ήταν ο μόνος βασιλεύς που με τον στρατό του ηττήθηκε και θανατώθηκε.

Αυτά δείχνουν ότι οι άνθρωποι μετά θάνατον σαν αθάνατες ψυχές υπάρχουν, καταλαβαίνουν, αισθάνονται. Στα πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, το δόγμα της αθανασίας της ψυχής δεν λάμπει πολύ καθαρά, αργότερα με τους προφήτες, όπως και σε άλλα θέματα, έτσι και σε αυτό ρίχνεται περισσότερο φως.
Εδώ στο 32ο κεφάλαιο του προφήτου Ιεζεκιήλ αυτή η αλήθεια φαίνεται ξεκάθαρη.

Ο Φαραώ στον Άδη καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, διακρίνει αυτούς που υπάρχουν, νιώθει παρηγορημένος διότι και άλλοι υπέστησαν τα ίδια με αυτόν.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι διάφοροι αιρετικοί όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν ότι μόλις πεθάνει ο άνθρωπος εκμηδενίζεται, δεν δέχονται αθανασία ψυχής. Η Αγία Γραφή είναι αντίθετη σε αυτήν την διδασκαλία τους όπως φαίνεται και από το εν λόγο κεφάλαιο του προφήτη Ιεζεκιήλ.

Read more: http://www.egolpion.com/peridiavazontas ... z48Z8Ta216