Χέρμαν Βαν Ρομπέι – Εκλεκτός της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου


Εκλεκτός της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ ο νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. «Άχρωμοι», «άοσμοι», «άγευστοι», «άγνωστοι» και «χρυσές μετριότητες», είναι μερικοί μόνον από τους χαρακτηρισμούς που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης απέδωσαν στον Βέλγο Χέρμαν Βαν Ρομπέι[1] που επελέγη ως –πρώτος μόνιμος- πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και στη Βρετανίδα βαρόνη Κάθριν Μάργκαρετ Άστον που επελέγη ως Ύπατη Εκπρόσωπος Εξωτερικών Υποθέσεων και Πολιτικής Ασφάλειας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Βαν Ρομπέι και η Κ. Άστον ανέλαβαν τα καθήκοντά τους την 1η Δεκεμβρίου 2009, ημέρα κατά την οποία τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη της Λισαβόνας, που αποτελεί ουσιαστικά το Σύνταγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και ο όρος αυτός θεωρείται politically uncorrect στους επίσημους ευρωπαϊκούς κύκλους. Ποιος, όμως, εξέλεξε τους δύο πολιτικούς στα ύπατα αξιώματα της Ένωσης; Κανείς!

Η επιλογή τους υπήρξε προϊόν συμφωνίας των 27 ηγετών των χωρών-μελών της Ένωσης, που συνήλθαν γι’ αυτό τον σκοπό στις Βρυξέλες στις 19 Νοεμβρίου. Η επιλογή του Βαν Ρομπέι και της Κ. Άστον υπήρξε προϊόν συμβιβασμού, αφού οι Βρετανοί επέμεναν να επιλεγεί ως πρόεδρος του Συμβουλίου ο τέως Βρετανός πρωθυπουργός Τόνυ Μπλαιρ, γεγονός στο οποίο αντετίθεντο η Γαλλία και η Γερμανία. Τελικά, μετά από πρόταση της σουηδικής πλευράς, επελέγη ο Βαν Ρομπέι, πρωθυπουργός του Βελγίου τον τελευταίο σχεδόν χρόνο, και η Κ. Άστον – χρυσώνοντας έτσι το χάπι για το Ηνωμένο Βασίλειο. Η θητεία τους θα είναι διάρκειας δυόμισι ετών, και ο μεν πρώτος θα προεδρεύει μονίμως του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (του οργάνου, δηλαδή, στο οποίο μετέχουν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων των χωρών-μελών – θέση που μέχρι σήμερα κατείχαν εναλλάξ για έξι μήνες οι αρχηγοί των χωρών που ασκούσαν την προεδρία της ΕΕ), η δε δεύτερη αντικαθιστά τον Χαβιέ Σολάνα, στη θέση της αναβαθμισμένης θέσης του «υπουργού Εξωτερικών» της ΕΕ.
Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι ο Βαν Ρομπέι θα είναι ο «πρόεδρος» της ΕΕ και ο Ζοζέ Μπαρόζο, που επανεξελέγη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (προΐσταται των 27 Επιτρόπων της Ένωσης) ο «πρωθυπουργός» της.


Η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ προωθεί την υποψηφιότητα Βαν Ρομπέι


Υποτίθεται ότι οι ηγέτες της Ένωσης επέλεξαν τον Βαν Ρομπέι ως πρόεδρο του Συμβουλίου στις 19 Νοεμβρίου. Είναι γεγονός ότι το όνομά του «ακουγόταν» για τη θέση, όμως, φαίνεται, πως ένα άλλο γεγονός έπαιξε καθοριστικό ρόλο στον διορισμό του: το βράδυ της 12ης Νοεμβρίου, ο Βαν Ρομπέι παρακάθισε σε δείπνο που οργάνωσε στο Βέλγιο ο Ετιέν Νταβινιόν – πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ – ουσιαστικά, δηλαδή, ο «νούμερο 2» της Λέσχης μετά τον Ντέιβιντ Ροκφέλλερ, πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ένθερμος υποστηρικτής του ομοσπονδιακού χαρακτήρα της Ένωσης. Στο δείπνο συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες από τον επιχειρηματικό, οικονομικό και πολιτικό κόσμο με στόχο την προώθηση της υποψηφιότητας Βαν Ρομπέι[2]. Εκεί, ο πρωθυπουργός του Βελγίου εκφώνησε και ομιλία, το περιεχόμενο της οποίας, όπως συνηθίζεται και στις ετήσιες συναντήσεις της Λέσχης, ήταν «μη-ανακοινώσιμο». Οι απόψεις του Βαν Ρομπέι, ωστόσο, προκάλεσαν τις αντιδράσεις κάποιων συνδαιτυμόνων του, με αποτέλεσμα να «διαρρεύσει» το περιεχόμενο της συνομιλίας στον βελγικό τύπο.


Το δείπνο έγινε στο Κάστρο της Κοιλάδας της Δούκισας, που ανήκει σε ίδρυμα της βασιλικής οικογενείας του Βελγίου[3]. Στο δείπνο παρακάθισε, μεταξύ άλλων, και ο Χένρυ Κίσσινγκερ, πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, στενός συνεργάτης επί σειρά ετών του Ντ. Ροκφέλλερ και μόνιμος θαμώνας τόσο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ όσο και της Τριμερούς Επιτροπής. Λέγεται, μάλιστα, ότι οι εξελίξεις όσον αφορά το «ευρωσύνταγμα» και τον μόνιμο πρόεδρο της Ένωσης δρομολογήθηκαν πριν από χρόνια, όταν ο Χ. Κίσσινγκερ είχε θέσει σε Ευρωπαίους συνομιλητές του το ερώτημα, «σε ποιον τηλεφωνώ αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη;»…


Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του εκείνο το βράδυ, ο Βαν Ρομπέι ανέπτυξε αναλυτικά τις απόψεις του σχετικά με την άμεση χρηματοδότηση του μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζοντας ότι θα έπρεπε να επιβληθεί στην Ένωση φόρος στις οικονομικές συναλλαγές (παρόμοιος με τον φόρο Τόμπιν). Μετά την ομιλία, κάποιος από τους συνδαιτυμόνες –οι πληροφορίες κάνουν λόγο για έναν Ιταλό, το όνομα του οποίου δεν έγινε γνωστό- εξέφρασε τις διαφωνίες του σχετικά με την πρόταση του Βαν Ρομπέι, με αποτέλεσμα τον εκνευρισμό του τελευταίου. Φαίνεται πως οι τόνοι της συζήτησης ανέβηκαν και ο Βαν Ρομπέι, αντιλαμβανόμενος ότι κάποιοι συνδαιτυμόνες του, που δεν επιθυμούσαν την εκλογή του στην προεδρία της Ένωσης, θα διέρρεαν τις απόψεις του για τον φόρο ώστε να «κάψουν» την υποψηφιότητά του, διέρρευσε ο ίδιος μέρος της ομιλίας του, ώστε να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη ζημιά[4].


Tine - η μαοϊκή αδελφή


Επειδή μάλιστα δημοσιεύτηκαν και πληροφορίες ότι με την ομιλία του ο Βαν Ρομπέι τάχθηκε και υπέρ των «πράσινων» (περιβαλλοντικών) φόρων, εκπρόσωπός του διέψευσε αυτή την πληροφορία («Ο πρωθυπουργός δεν έχει ποτέ υποστηρίξει την εισαγωγή ενός πράσινου φόρου σε ευρωπαϊκό επίπεδο”), δίνοντας στη δημοσιότητα και το σχετικό απόσπασμα της ομιλίας, στο οποίο ο Βαν Ρομπέι θεωρεί τους πράσινους φόρους ως μία εναλλακτική λύση, πλην όμως αμφιλεγόμενη και χωρίς μακροπρόθεσμη προοπτική[5].
Και με αυτές τις… διαφανείς διαδικασίες, επελέγη ο πρώτος μόνιμος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Για τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στην Ένωση, εξαιρετικά διαφωτιστικά είναι τα όσα μας λέει ένας άλλος γνωστός Ευρωπαίος πολιτικός, μέλος κι αυτός της ευρωπαϊκής ελίτ.
Σε μια σπάνια επίδειξη ειλικρίνειας (ή, μήπως, κυνισμού;) ο Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ[6] είχε δηλώσει σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Αποφασίζουμε για κάτι, το αφήνουμε να αιωρείται, και περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί. Αν δεν προκληθεί κανενός είδους φασαρία, αφού οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς αποφασίστηκε, συνεχίζουμε βήμα προς βήμα μέχρις ότου δεν υπάρχει πλέον επιστροφή»[7].


Η Βελγοποίηση της Ευρώπης


Και κάπως έτσι, η Αυτού Χρυσή Μετριότης, ο 62χρονος Βέλγος πολιτικός επελέγη για το ύπατο αξίωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Βαν Ρομπέι διετέλεσε πρωθυπουργός του Βελγίου τον τελευταίο χρόνο, τυγχάνοντας μάλιστα γενικής αποδοχής, αφού κατάφερε να ηγηθεί μιας πολυκομματικής κυβέρνησης στην οποία συμμετείχαν κόμματα τόσο της φλαμανδικής πλειονότητας του πληθυσμού όσο και της γαλλόφωνης μειονότητας. Αυτή η επιτυχημένη πρωθυπουργική θητεία του στο Βέλγιο ίσως έπαιξε κάποιον ρόλο στην επιλογή του ως προέδρου της Ένωσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι αναλυτές[8] θεωρούν ότι ο Βαν Ρομπέι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, αφού το Βέλγιο αποτελεί πρότυπο για την μορφή που κάποιοι θα ήθελαν να πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση στο μέλλον. Οι Βέλγοι, σύμφωνα με τους αναλυτές, δεν υπάρχουν ως έθνος και πως το Βέλγιο είναι ένα τεχνητό κράτος, κατασκεύασμα των Μεγάλων Δυνάμεων το 1830, αποτέλεσμα πολιτικών συμβιβασμών και πειραματισμών. Σήμερα, η χώρα κατοικείται από έξι εκατομμύρια Ολλανδούς, που ζουν στη Φλάνδρα, στο βόρειο τμήμα της χώρας, και τέσσερα εκατομμύρια Γάλλους, που ζουν στη Βαλωνία. Οι Βέλγοι-Ολλανδοί (Φλαμανδοί) και οι Βέλγοι-Γάλλοι (Βαλώνοι) θα προτιμούσαν φυσικά να ζουν στην Ολλανδία ή στη Γαλλία, υποχρεώθηκαν όμως να ζήσουν μαζί σε ένα ενιαίο κράτος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να στερούνται της όποιας βελγικής εθνικής συνείδησης, να απεχθάνονται το κράτος τους και να είναι παντελώς αντίθετοι στην ιδέα να αγωνιστούν για κάποια «πατρίδα». Η πεμπτουσία της πολυπολιτισμικότητας, δηλαδή. Και επειδή ακριβώς το Βέλγιο δεν αντιπροσωπεύει τίποτα, οι ιδεολόγοι της πολυπολιτισμικότητας το λατρεύουν[9].
Και ο Βαν Ρομπέι, που χειρίστηκε περίφημα τα της διακυβερνήσεως του Βελγίου με την χρόνια ακυβερνησία της χώρας λόγω των αντιθέσεων Φλαμανδών και Βαλώνων θεωρείται το κατάλληλο άτομο για να χειριστεί την πολυπολιτισμική «τους» Ευρώπη.


Οι απόψεις του Βαν Ρομπέι



Για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία σχετικά με την πολιτική ατζέντα του, ο Βαν Ρομπέι φρόντισε να αποσαφηνίσει πλήρως τις απόψεις του, στις δηλώσεις που έκανε αμέσως μετά την επιλογή του, στις 19 Νοεμβρίου[10]:
«[…] Το 2009 είναι το πρώτο έτος παγκόσμιας διακυβέρνησης με την ίδρυση του G20, στο μέσο της οικονομικής κρίσης.» Και πρόσθεσε αμέσως μετά:
«Η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη αποτελεί ακόμη ένα βήμα προς την παγκόσμια διοίκηση (management) του πλανήτη.»
Διαπιστώνουμε ότι ο Βαν Ρομπέι ως συνεπής Ευρωπαίος φεντεραλιστής[11] (εξού και οι «φορολογικές» προτάσεις του που θα καταστήσουν τον μηχανισμό της ΕΕ οικονομικά αυτοτελή από τις εθνικές κυβερνήσεις), δεν μπορεί παρά να τάσσεται και υπέρ ενός «ομοσπονδοποιημένου πλανήτη». Προσοχή όμως: ο όρος «παγκόσμια διακυβέρνηση» δεν αναφέρεται απαραίτητα και σε κάποια μορφή «παγκόσμιας ομοσπονδιακής κυβέρνησης», αλλά, μάλλον σε μια σειρά υπερεθνικών οργανισμών, στελεχωμένων από μη εκλεγόμενα άτομα που θα εξυπηρετούν απλώς τα συμφέροντα των υπερεθνικών ελίτ και θα επιβάλλουν τη θέλησή τους στους λαούς.
Η αναφορά στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης αναμενόμενη. Όπως αναφέρει και το άρθρο 191 (παράγραφος 1) της Συνθήκης, η πολιτική της Ένωσης στον τομέα του περιβάλλοντος συμβάλλει στην «προώθηση, σε διεθνές επίπεδο, μέτρων για την αντιμετώπιση των περιφερειακών ή παγκόσμιων περιβαλλοντικών προβλημάτων, και ιδίως την καταπολέμηση της αλλαγής του κλίματος»[12].


Επιστροφή στο μέλλον


Ο Χέρμαν Βαν Ρομπέι δεν κομίζει γλαύκαν εις Αθήνας με τις απόψεις του περί φεντεραλισμού και προστασίας του περιβάλλοντος…Τον Ιανουάριο του 1989, αντιπροσωπεία της Τριμερούς Επιτροπής[13], αποτελούμενη από τους Ντέιβιντ Ροκφέλλερ, Χένρυ Κίσσινγκερ, Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, τέως πρόεδρο της Γαλλίας και τον Γιασουχίρο Νακασόνε, πρώην πρωθυπουργό της Ιαπωνίας, επισκέφθηκε την τότε Σοβιετική Ένωση και είχε συνομιλίες με τον ηγέτη της Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Μεταξύ άλλων, τα μέλη της αντιπροσωπείας κάλεσαν τη Σοβιετική Ένωση να ενσωματωθεί στους υπερεθνικούς –παγκόσμιους- οργανισμούς όπως η G7, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, η GATT, και βολιδοσκόπησαν τον τελευταίο σοβιετικό ηγέτη για τις προθέσεις του σχετικά με το ενδεχόμενο σύνδεσης κάποιων χωρών του ανατολικού μπλοκ με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.
Στις 21 Ιανουαρίου 1989, ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ενημέρωσε τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης για το περιεχόμενο των συνομιλιών του με την αντιπροσωπεία της Τριμερούς[14], και μεταξύ άλλων είπε: «Πιστεύουν ότι σε 10-20 χρόνια θα έχουμε να κάνουμε με μία ομοσπονδία κρατών υπό το όνομα Ευρώπη. Ο Κίσα [Κίσσινγκερ – σ.τ.μετ.] απλά ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους ακούγοντας αυτή τη δήλωση του Ζισκάρ, και με ρώτησε ευθέως: Πώς θα αντιδράσετε αν η Ανατολική Ευρώπη θελήσει να ενωθεί με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα;» Εκείνος που είχε μιλήσει για την «ομοσπονδία» ήταν ο Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν.
Παρατηρούμε ότι τα μέλη της Τριμερούς «βρίσκονταν» είκοσι χρόνια «μπροστά από την εποχή τους». Στα τέλη εκείνης της χρονιάς, οι Κίσσινγκερ – Ντ’Εσταίν και Νακασόνε συνεπέγραφαν μία αναφορά της Τριμερούς για την κατάσταση στη Σοβιετική Ένωση –και όχι μόνον- όπου τόνιζαν πως «η ευρωπαϊκή μας πολιτική θα έπρεπε να διακρίνει τρεις διαφορετικές ευρωπαϊκές πραγματικότητες: (1) τη Δυτική Ευρώπη, αποτελούμενη από τις 12 χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που ολοένα και περισσότερο ενσωματώνονται σε μία και μοναδική Ευρωπαϊκή Κοινότητα με το δικό της σύστημα εξωτερικών σχέσεων, μαζί με τις χώρες της EFTA[15]. (2) Την Σοβιετική Ένωση που εκτείνεται βαθιά στην Ασία και συνεπώς δεν είναι μια απολύτως ευρωπαϊκή χώρα. (3) Τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Είναι μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας και ως εκ τούτου συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ανατολής και Δύσης για τον έλεγχο των συμβατικών όπλων. Ταυτόχρονα, από ιστορικής πλευράς, αποτελούν μέρος της Ευρώπης και επιθυμούν ολοένα και περισσότερο να συμμετάσχουν, τουλάχιστον σε κάποιους τομείς, στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, όπως και να ελέγξουν περισσότερο το πολιτικό εθνικό πεπρωμένο τους.». [16]
Φυσικά, θα πρέπει να θεωρήσουμε τελείως «συμπτωματικό» το γεγονός ότι το μακρινό 1989 η Συνθήκη του Μάαστριχτ βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, όπως και το γεγονός ότι ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν ήταν επικεφαλής της ομάδας που το 2002-2003 συνέταξαν το «ευρωσύνταγμα», που τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009 ως Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης…


Ύπατος Εκπρόσωπος…
Η ίδια Συνθήκη προέβλεπε και τη δημιουργία της θέσης του Ύπατου Εκπροσώπου της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, και του αντίστοιχου μηχανισμού ενός «υπουργείου Εξωτερικών» της Ένωσης, αφού η «μία και μοναδική Ευρωπαϊκή Κοινότητα» θα έπρεπε να αποκτήσει «το δικό της σύστημα εξωτερικών σχέσεων».
Για τη θέση της πρώτης Υπάτου Εκπροσώπου Εξωτερικών, επελέγη η βρετανίδα βαρόνη Κάθριν Άστον. Άχρωμη, άγνωστη και χρυσή μετριότητα, όπως και ο πρόεδρος της Ένωσης, η κυρία βαρόνη δεν έχει εκλεγεί ποτέ με τη λαϊκή ψήφο σε κάποιο αξίωμα. Μέχρι τον διορισμό της, προϊόν συμβιβασμού μετά την αποτυχία εκλογής ως προέδρου της Ένωσης του Τ. Μπλαιρ, ήταν Επίτροπος Εμπορίου. Το μόνο μελανό σημείο της άχρωμης Κ. Άστον είναι το γεγονός ότι την περίοδο 1977-1983 ήταν επαγγελματικό στέλεχος της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό (Campaign for Nuclear Disarmament[17]). Την περίοδο μάλιστα 1982-3 ήταν ταμίας της οργάνωσης, ουσιαστικά δεύτερη στην ιεραρχία της. Οι φήμες περί χρηματοδότησης της οργάνωσης από τη Σοβιετική Ένωση έρχονται και επανέρχονται, διαψεύδονται από την Κ. Άστον και την CND, και ουδέποτε έχει επιβεβαιωθεί κάτι εις βάρος τους[18].
Γεγονός που δεν προκαλεί καμία έκπληξη… Η αφοσίωση και η υποταγή σε ένα αφεντικό αποτελούν τις καλύτερες συστάσεις και για το επόμενο… Ας μην ξεχνάμε ότι και ο προκάτοχός της, Χαβιέ Σολάνα, είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ένα φυλλάδιο με τίτλο «50 Λόγοι για να πούμε όχι στο ΝΑΤΟ». Αργότερα, βέβαια, η Ισπανία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, οι σοσιαλιστές ανήλθαν στην εξουσία και μεταμορφώθηκαν, εν μια νυκτί, σε φιλοατλαντιστές. Αυτό το «νεανικό ατόπημα» δεν εμπόδισε, ωστόσο, τον Ισπανό σοσιαλιστή από το να χρηματίσει Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ (1995-1999) και «υπουργός Εξωτερικών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1999-2009). Και μία «άσχετη» λεπτομέρεια: ο αδελφός του Χ. Σολάνα, Λουίς, υπήρξε από τους πρώτους σοσιαλιστές που έγιναν μέλη της Τριμερούς Επιτροπής[19].




Υπερεθνική ελίτ και οικολογία
Connie Hedegaard
Γνωστές οι οικολογικές… ευαισθησίες της υπερεθνικής ελίτ[20]. Και ο Χαβιέ Σολάνα είναι μέλος του ισπανικού τμήματος της Λέσχης της Ρώμης. Οι πρόσφατες αλλαγές των επιτρόπων της ΕΕ (27, ένας από κάθε χώρα-μέλος) έφεραν και μερικές ανακατατάξεις. Επιδεικνύοντας το ενδιαφέρον της υπερεθνικής ελίτ της Ευρώπης για τις κλιματικές αλλαγές, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο όρισε για πρώτη φορά και κάποιον Επίτροπο για τις κλιματικές αλλαγές. Τη θέση κατέλαβε η επίτροπος της Δανίας Connie Hedegaard. Η κυρία Hedegaard ήταν μέχρι πρόσφατα υπουργός της Δανίας, υπεύθυνη (πρόεδρος) για τη Διάσκεψη του ΟΗΕ για τις Κλιματικές Αλλαγές που έγινε στην Κοπεγχάγη από τις 7 ως τις 18 Δεκεμβρίου. Μετά τη μετακίνησή της στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Hedegaard αντικαταστάθηκε στο υπουργικό συμβούλιο από την Lykke Friis, η οποία και προήδρευσε των εργασιών της Διάσκεψης της Κοπεγχάγης.


Lykke Friis
Μικρές λεπτομέρειες: Η Connie Hedegaard είχε λάβει μέρος στη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 2005[21], ενώ η Lykke Friis, την ίδια χρονιά, είχε συμμετάσχει στη συνάντηση της Τριμερούς Επιτροπής[22]…Ομοσπονδιακές Ενώσεις, ευρωσυντάγματα, κλειστές λέσχες, υπερεθνικές ελίτ, οικολογικές πρωτοβουλίες…Και για να παραφράσουμε τον Μπ. Μπρεχτ: Ήξερα πως χτίζονταν υπερεθνικοί μηχανισμοί, μα δεν πήγα. Τι αξίζουν τα οικοδομήματα δίχως τη συμμετοχή του λαού;


Σημειώσεις
[1] Είναι χαρακτηριστικό ότι η Καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ δήλωσε: «Το μόνο που θα ευχηθώ είναι να μη λένε τίποτα βλακείες» (Ελευθεροτυπία, 27-11-2009). «Χιούμορ» υψηλού επιπέδου…
[2] Όπως κατήγγειλε στις 12 Νοεμβρίου, ο Ιταλός ευρωβουλευτής Μάριο Μποργκέζιο (Λίγκα του Βορρά), και οι τρεις υποψήφιοι για το ύπατο αξίωμα της ΕΕ (Balkenende, Miliband και Βαν Ρομπέι) είναι θαμώνες της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και/ή της Τριμερούς Επιτροπής. (Σχετικό φιλμ: http://www.youtube.com/watch?v=0gZ7gDBs5WY)
Η υπερεθνική ελίτ εφαρμόζει, δηλαδή, σύστημα… πολλαπλών επιλογών. Όποιος και να εκλεγεί θα είναι δικός της. «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει».

[3] Το 1956 στο ίδιο κάστρο είχε συνέλθει η Διακυβερνητική Συνδιάσκεψη για την Κοινή Αγορά, που προετοίμασε τη Συμφωνία της Ρώμης, με την οποία ιδρύθηκε η Κοινή Αγορά. Συμπτώσεις…
[4] Η βελγική εφημερίδα DeTijd (http://www.tijd.be/nieuws/binnenland/Va ... 03-438.art) ήταν η πρώτη που «αποκάλυψε» τα του «μυστικού δείπνου» στις 14-11. Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, δημοσιεύματα της βελγικής εφημερίδας De Standaard (http://www.standaard.be/artikel/detail. ... 091114_001 και http://www.standaard.be/artikel/detail. ... d=TB2I1MLL στις 14 και 16-11).
[5] http://www.telegraph.co.uk/ (16-11-2009).
[6] Ο Ζ.-Κ. Γιούνκερ δεν είναι φυσικά κάποιος παρείσακτος. «Ισόβιος» πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου (κατέχει το αξίωμα διαρκώς από το 1995), «ισόβιος» υπουργός Οικονομικών του Λουξεμβούργου (κατέχει τον υπουργικό θώκο συνεχώς από το 1989 μέχρι σήμερα!), εκ των αρχιτεκτόνων της Συνθήκης του Μάαστριχτ, κατέχει σήμερα και τη θέση του προέδρου του Eurogroup, της ομάδας δηλαδή των υπουργών οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης.
[7] Συνέντευξη στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, τ. 52/1999, 27-12-1999, σ. 136.


[8] Ο Βέλγος δημοσιογράφος Paul Belien, στο βιβλίο του A Throne in Brussels – Britain, the Saxe-Coburgs and the Belgianisation of Europe, που εκδόθηκε το 2005, αναλύει αυτή την παράλληλη(;) πορεία Βελγίου και Ευρωπαϊκής Ένωσης.
[9] Κατά μία περίεργη ιστορική σύμπτωση, ο πρώτος βασιλιάς του Βελγίου Λεοπόλδος του οίκου Σαξ-Κόμπουργκ Γκότα, που ανέβηκε στο θρόνο το 1831, έναν χρόνο πριν είχε αρνηθεί την πρόταση να γίνει βασιλεύς των Ελλήνων. Χ. Μόρφος, «Πλανήτης Γη Α.Ε. – Μια Καλή(;) Οικογενειακή Επιχείρηση», Τρίτο Μάτι, τ. 102, Μάρτιος 2002.)
[10] Δείτε το σχετικό βίντεο στο BBC.
[11] Ο όρος χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει εκείνους που ευνοούν μια κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με εξουσίες κατανεμημένες σε τοπικό, εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο. Ο πρώτος που μίλησε για την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης ήταν ο Ουίνστων Τσώρτσιλ το 1946 (http://www.europa-web.de/europa/02wwsww ... urchil.htm). Η Συνθήκη της Λισαβόνας («ευρωσύνταγμα») αποτελεί ένα τεράστιο άλμα προς την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
[12] Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
[13] Η Τριμερής Επιτροπή (Trilateral) δημιουργήθηκε το 1973 από τον αμερικανό τραπεζίτη Ντ. Ροκφέλλερ για την προώθηση της στενότερης συνεργασίας μεταξύ Βορείου Αμερικής, Ευρώπης και Ιαπωνίας.
[14] Anatoly Chernyav, “Mikhail Gorbachev reports on the Trilateral Commission.” Making the History of 1989, #138 (περίληψη). Το πλήρες κείμενο των σημειώσεων του Chernyav (pdf). Ο Chernyav ήταν στενός συνεργάτης του Γκορμπατσώφ και είχε κρατήσει σημειώσεις για τα όσα ελέχθησαν στη συνεδρίαση του Π.Γ. Αργότερα, οι σημειώσεις αποχαρακτηρίστηκαν και δημοσιοποιήθηκαν.
[15] European Free Trade Association. Οργανισμός ελευθέρου εμπορίου στον οποίο συμμετέχουν διάφορες ευρωπαϊκές χώρες και λειτουργεί παράλληλα και σε σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ιδρύθηκε το 1960 και σήμερα συμμετέχουν σ’ αυτόν οι Ισλανδία, Λιχτενστάιν, Νορβηγία και Ελβετία
[16] Valéry Giscard d’Estaing, Yasuhiro Nakasone and Henry A. Kissinger, East-West Relations, A Report to the Trilateral Commission: 36, εκδ. The Trilateral Commission, 1989, σελ. 12-13.
[17] Για να πάρουμε μια ιδέα για την μαζικότητα της CND, αρκεί να αναφέρουμε ότι μεταξύ 1979 και 1984 τα μέλη της αυξήθηκαν από 4.000 σε 100.000!
[18] Δείτε τα πρόσφατα άρθρα της Daily Telegraph (“Baroness Ashton questioned over CND and Soviet money”, 25-11-2009) και των Times (Questions over funds from Lady Ashton’s past, 26-11-2009).
[19] http://en.wikipedia.org/wiki/Javier_Solana
[20] Χ. Μόρφος, «Το “Πρασίνισμα” του Πλανήτη: Υπερεθνική Ελίτ και Οικολογία», Hellenic Nexus, τ. 9, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2005.
[21] http://www.fosar-bludorf.com/bilderberger/Liste.htm
[22] http://en.wikipedia.org/wiki/Trilateral ... en_members

theamapati

ANΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ http://greeknation.blogspot.com/2010/04 ... .html#more