Οι Έλληνες Σαμάνοι

1
Οι Έλληνες Σαμάνοι











Η Ψυχή είναι πιο ενεργητική όταν το σώμα κοιμάται, ή καθώς πρόσθεσε ο Αριστοτέλης όταν βρίσκεται στο σημείο του θανάτου. Μια τέτοια όμως πίστη αποτελεί ένα ουσιαστικό στοιχείο του σαμανιστικού πολιτισμού που υπάρχει ακόμα και σήμερα στη Σιβηρία, κι έχει αφήσει τα ίχνη της παλιάς του ύπαρξης πάνω σε μια μεγάλη περιοχή, που εκτείνεται σ’ ένα πελώριο τόξο, από τη Σκανδιναβία κατά μήκος του Ευρασιανού χώρου, ίσαμε την Ινδονησία. Η μεγάλη έκταση στην οποία διαδόθηκε δείχνει πόσο παλιό ήταν το πρότυπο αυτό.





Μπορούμε να περιγράψουμε ένα σαμάνο, ως ένα άτομο ψυχικά ασταθές που δέχτηκε το κάλεσμα για θρησκευτική ζωή. Αποτέλεσμα αυτού του καλέσματος είναι πως ο σαμάνος περνά μια περίοδο αυστηρής εξάσκησης, που συνεπάγεται απομόνωση ή νηστεία, όπως επίσης μια ψυχολογική αλλαγή του φύλου. Από το θρησκευτικό αυτό «αναχωρητήριο», ο σαμάνος αναδύεται με μια δύναμη πραγματική ή υποθετική, ώστε να περνά με τη θέλησή του σε μια κατάσταση ψυχικού διχασμού της προσωπικότητας. Στην κατάσταση αυτή δε θεωρείται πως κατέχεται από ένα ξένο πνεύμα, όπως η Πυθία ή ένα σύγχρονο μέντιουμ. Πιστεύουν όμως πως η ψυχή του εγκαταλείπει το σώμα και ταξιδεύει σε μακρινά μέρη, πολύ συχνότερα στον κόσμο των πνευμάτων. Στην πραγματικότητα έναςσαμάνος μπορεί να παρουσιαστεί ταυτόχρονα σε διαφορετικά μέρη. Έχει τη δύναμη της δυπαρουσίας. Από τις εμπειρίες αυτές, που τις διηγείται σε ποιήματα εκ του προχείρου, ο σαμάνoς αποκτά την επιδεξιότητά του στη μαντεία, στη θρησκευτική ποίηση και στη μαγική ιατρική και γίνεται κοινωνικά σημαντικός παράγοντας. Γίνεται το ταμείο μιας σοφίας υπερφυσικής.





Στη Σκυθία όμως, και πιθανόν στη Θράκη, οι Έλληνες είχαν έλθει σε επαφή με λαούς, που, όπως έδειξε ο Ελβετός μελετητής είχαν επηρεαστεί από αυτόν το σαμανιστικό πολιτισμό. Στο σημείο αυτό, αναφερόμαστε στο σημαντικό του άρθρο στον HERMES 1935. Ο Meuli υπαινίχθηκε εκεί, πώς θα πρέπει να δούμε τους καρπούς της επαφής αυτής στην μετέπειτα εμφάνιση, στην αρχαϊκή εποχή, μιας σειράς ιατρομάντεων, δηλαδή μάντεων μαγικώνθεραπευτών και θρησκευτικών διδασκαλιών, πού πολλοί απ’ αυτούς είναι συνδεδεμένοι στην ελληνική παράδοση με τον Βορά και όλοι τους εμφανίζουνσαμανιστικά χαρακτηριστικά. Πέρα από το Βορρά, έλεγαν, ήρθε ο Άβαρης καβαλάρης, πάνω σε ένα βέλος, καθώς, όπως φαίνεται, γίνεται ακόμη με τις ψυχές στη Σιβηρία. Ήταν τόσο προχωρημένος στην τέχνη της νηστείας ώστε είχε μάθει να ζει δίχως καθόλου ανθρώπινη τροφή. Εξαφάνισε τους λοιμούς, προέβλεψε σεισμούς, συνέθεσε θρησκευτικά ποιήματα και δίδαξε την λατρεία του βόρειου θεού του, που οι έλληνες τον αποκαλούσαν υπερβόρειο Απόλλωνα. Με εντολή του ίδιου αυτού Απόλλωνα, ο Αριστέας, ένας Έλληνας από τη θάλασσα του Μαρμαρά, πήγε μέσα στο Βορρά και επέστρεψε για να διηγηθεί τις περίεργες εμπειρίες του μ’ ένα ποίημα που πολύ πιθανόν είχε πρότυπό τους ψυχικούς περιπάτους των βόρειων σαμάνων. Αν το ταξίδι τουΑριστέα έγινε σωματικά ή πνευματικά, δεν είναι εντελώς ξεκαθαρισμένο. Επιπλέον η παράδοσητου έχει αποδώσει σαμανιστικές δυνάμεις καταληψίας και δυπαρουσίας. Η ψυχή του με τη μορφή πουλιού, μπορούσε, όποτε ήθελε, να εγκαταλείπει το σώμα του. Πέθανε ή έπεσε σε νάρκη στην πατρίδα του, κι όμως φάνηκε στην Κύζικο. Ύστερα από πολλά χρόνια εμφανίστηκε ξανά στη μακρινή Δύση.





Το ίδιο χάρισμα είχε και ένας άλλος Ασιάτης Έλληνας, ο Ερμότιμος ο Κλαζομένιος, που η ψυχή του ταξίδευε από το ένα μέρος στο άλλο και παρατηρούσε γεγονότα σε μακρινούς τόπους, ενόσω το σώμα του βρισκόταν άψυχο στο σπίτι του.





Το πρότυπο αυτό επαναλαμβάνεται σε μερικές ιστορίες, σχετικά με τον Επιμενίδη, τον κρητικό μάντη, που καθάρισε την Αθήνα από το επικίνδυνο μίασμα, που προκάλεσε η παραβίαση του ιερού του ασύλου. Ο Επιμενίδης καταγόταν από την Κνωσσό, και ίσως αυτό να συντέλεσε στο μεγάλο του κύρος. Ένας άνδρας που μεγάλωσε κάτω από τη σκιά του μινωικού παλατιού, θα είχε τη δυνατότητα να διεκδικήσει μια αρχαιότερη σοφία, ειδικά αφού είχε κοιμηθεί 57 χρόνια στο σπήλαιο του κρητικού μυστηριακού θεού. Ωστόσο η παράδοση τον έχει παρομοιάσει με τον τύπο του βαρετού σαμάνα. Ο ίδιος είχε επίσης εμπειρία, των ψυχικών περιπάτων όπως έλεγε ο Άβαρης, ήταν μεγάλος νηστευτής, που ζούσε αποκλειστικά μεμια παρασκευή λαχανικών (τη μυστική συνταγή την είχε πάρει από τις νύμφες). Το άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της παράδοσης του, είναι πως μετά το θάνατο του, οι άνθρωποι είδαν το κορμί του να σκεπάζεται με δερματοστιξία. Αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό επειδή οι έλληνες χρησιμοποιούσαν τη βελόνη της δερματοστιξίας μονάχα για να μαρκάρουν τους δούλους. Αυτό το γεγονός θα θύμιζε σε ένα έλληνα αρχαϊκής εποχής τη Θράκη, όπου οι σπουδαιότεροι άνθρωποι είχαν δερματοστιξία, και συγκεκριμένα οι σαμάνες. Η θέση όμως του ύπνου στην αρχή της ιστορίας του Επιμενίδη, υποδηλώνει ότι οι έλληνες είχαν υπόψη τους το μακροχρόνιο «αναχωρητήριο» που αποτελεί μαθητεία του σαμάνα, ο οποίος περνά κατά μεγάλο μέρος σε κατάσταση ύπνου και καταληψίας. Το θρησκευτικό βίωμα του σαμανιστικού τύπου είναι ατομικό και όχι συλλογικό. Όμως απευθύνθηκε στον αυξανόμενο ατομικισμό μιας εποχής, για την οποία οι συλλογικές εκστάσεις του Διόνυσου δεν επαρκούσαν εντελώς. Υπάρχει όμως ένας άλλος μεγαλύτερος σαμάνας που αναμφισβήτητα κατέληγε σε θεωρητικά συμπεράσματα και αναμφισβήτητα πίστευε στην αναγέννηση.
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Θρησκείες

2
Ο Πυθαγόρας





Ο Πυθαγόρας είναι ένας άνθρωπος στον οποίο ο Εμπεδοκλής απέδιδε μια σοφία που μαζεύτηκε σε δέκα ή είκοσι ανθρώπινες ζωές. Αυτός όπως κι ο Επιμενίδης προηγουμένως είχε ακούσει για τη βόρεια δοξασία, πως η «ψυχή» ή το «πνεύμα φρουρός» ενός πρώην σαμάνα, μπορεί να εισέλθει σε ένα ζωντανό σαμάνα για να του ενισχύσει τη δύναμη και τη γνώση. Με τον ίδιο τρόπο παρουσιάζεται κι ο Πυθαγόρας να ισχυρίζεται πως ταυτίζεται με τον πρώην σαμάνα Ερμότιμο. Φαίνεται όμως ότι ο Πυθαγόρας επεξέτεινε τη θεωρία αρκετά πέρα από τα αρχικά στενά της όρια. Γνωρίζουμε πάντως ότι ο Πυθαγόρας εγκαθίδρυσε ένα είδος θρησκευτικής τάξης, μια κοινότητα ανδρών ή γυναικών, που ο κανόνας της ζωής τους, καθοριζόταν από την προσδοκία της μέλλουσας ζωής.





Το γεγονός ότι υπήρχε κάποια αναλογία ανάμεσα στο Ζάλμοξη ή στον Πυθαγόρα, θα πρέπει να είχε εντυπωσιάσει τους έλληνες αποίκους της θράκης, από όπου άκουσε ο Ηρόδοτος την ιστορία ,επειδή θεωρούσαν τον Ζάλμοξη υπηρέτη του Πυθαγόρα. Αυτό ήταν παράλογο, όπως το είδε ο Ηρόδοτος: ο πραγματικός Ζάλμοξης ήταν ένας δαίμονας, ίσως ένας ηρωποιημένος σαμάνας του μακρινού παρελθόντος. Η αναλογία όμως δεν ήταν τόσο περίεργη: ο ίδιος ο Πυθαγόρας είχε υποσχεθεί στους οπαδούς του πως θα ζήσουν πάλι, ή θα γίνουν τουλάχιστον δαίμονες ή ακόμα και θεοί. Μετέπειτα παράδοση συσχέτισε τον Πυθαγόρα με κάποιον άλλο βόρειο, τον Άβαρη. Του απέδωσε τις συνηθισμένες σαμανιστικές δυνάμεις της προφητείας, δυπαρουσίας και μαγικής θεραπείας. Μας λέει επίσης πως μυήθηκε στην Πιερία, επισκέφτηκε τον κόσμο των πνευμάτων, και πως ταυτίστηκε με τρόπο μυστηριώδη με τον «υπερβόρειο Απόλλωνα».





Έναν αιώνα περίπου μετά το θάνατο του, κυκλοφορούσαν ιστορίες που έλεγαν με ποιο τρόπο είχε σταματήσει τους ανέμους με τα μαγικά του, πως επανέφερε στη ζωή μια γυναίκα που δεν ανέπνεε και πως ο ίδιος εξαφανίστηκε σωματικά από τούτο τον κόσμο των θνητών ή έγινε θεός. Θεωρώντας έτσι τα πράγματα βλέπουμε πως τα αποσπάσματα του Εμπεδοκλή αποτελούν την μοναδική άμεση πηγή από την οποία μπορούμε να διαμορφώσουμε κάποια αντίληψη για το πως ήταν πράγματι ένας έλληνας σαμάνας. Αυτό αποτελεί το τελευταίο δείγμα ενός είδους, που με το θάνατο του εξαλείφθηκε από τον ελληνικό κόσμο, μολονότι ανθεί σε άλλα μέρη.





Αλλά υπάρχει και ο Ορφέας. Πατρίδα του Ορφέα είναι η Θράκη, και εκεί στη Θράκη λατρεύει ή συνόδευε ένα θεό, που οι έλληνες ταύτιζαν με τον Απόλλωνα. Συνδυάζει τα επαγγέλματα του ποιητή, του μάγου, του θρησκευτικού δασκάλου ή χρησμοδότη. Όπως μερικοί μυθικοί σαμάνες της Σηβηρίας, μπορεί με τη μουσική του να μαζεύει τα πουλιά ή τα άγρια ζώα, για να τον ακούσουν. Όπως κάνουν παντού οι σαμάνες, επισκέπτεται τον κάτω κόσμο, και το κίνητρο του είναι πολύ κοινό για τους σαμάνες - να ξανακερδίσει μια κλεμμένη ψυχή.





Τελικά το μαγικό του εγώ επιζεί, ως ένα ωδικό κεφάλι, που συνεχίζει να δίνει χρησμούςπολλά χρόνια μετά το θάνατό του. Τούτο επίσης θυμίζει Βορρά, τέτοια μαντικά κεφάλια εμφανίζονται στη Νορβηγική μυθολογία και στην Ιρλανδέζικη παράδοση.Ο Ορφέας είναι μιαΘρακική μορφή, που μοιάζει πολύ με το Ζάλμοξη - ένας μυθικός σαμάνας ή πρότυπο των σαμάνων.





Βλέπουμε λοιπόν με ποιόν τρόπο, η επαφή με σαμανιστικές δοξασίες και πρακτικές, μπορούσε να υποβάλει σ΄ ένα λαό τόσο στοχαστικό, όπως οι Έλληνες, τα βασικά στοιχεία μιας τέτοιαςψυχολογίας, πόσο η αντίληψη τηςψυχικής εκδρομής κατά τον ύπνο ή την καταληψία να οξύνει την αντίθεση ψυχής - σώματος, πώς το σαμανιστικό"αναχωρητήριο" μπορούσε ναπαράσχει το πρότυπο μιας εσκεμμένης ασκήσεως, μιας συνειδητής εξάσκησης των ψυχικών δυνάμεων με την αποχή και την πνευματική δοκιμασία, πώς οι ιστορίες της εξαφάνισης και της επανεμφάνισης των σαμάνων, μπορούσαννα ενισχύουν την πίστη σ΄ ένα ακατάλυτο μαγικό ή δαιμονικό εγώ, και πώς η μετακίνηση της μαγικής δύναμης ή πνεύματος απ΄ τους νεκρούς σαμάνες προς τους ζωντανούς, μπορούσε να γενικευθεί σε μια θεωρία μετενσάρκωσης.





Ηέννοια της κάθαρσης δεν ήταν καινοτομία όπως είδαμε προηγουμένως, ήταν μια βασική απασχόληση των θρησκευτικών πνευμάτων κατά την αρχαϊκήεποχή. Όμως μέσα στονέο πρότυπο της πίστης, η κάθαρσηαπέκτησε ένα νέο περιεχόμενο και νέα πιεστικότητα. Ο άνθρωπος πρέπει, όχι μόνο νακαθαριστεί από ειδικές μολύνσεις, αλλά, όσο θα ήταν δυνατόν, απ΄ όλο το μίασμα που έδινε η σάρκα- τούτο αποτελούσεόρο της μετάνοιας του.







"Έρχομαιεκ καθαρών χθονίων βασίλεια" λέει μια ψυχή στην Περσεφόνη στο ποίημα των χρυσών πινακίδων των Θουρίων. Το πρώτο μέσο για τη σωτηρία έχει γίνει μάλλον η αγνότητα παρά η δικαιοσύνη. Και αφού αυτό που πρέπει να καθαριστείείναι ένα μαγικό και όχι ένα λογικό εγώ, οι τεχνικές της κάθαρσης δεν είναι λογικές αλλά μαγικές. Οι τεχνικές αυτές ίσως να συνίστανται ολοκληρωτικά από τελετουργίες, όπως φαίνεται στα Ορφικά βιβλία, που ο Πλάτωνας επικρίνει για τις ανήθικες επιπτώσειςτους. ΄Ίσως πάλι να χρησιμοποιούντη μαγευτική δύναμητης μουσικής, όπως συνέβαινε στην κάθαρση που απέδιδαν στους Πυθαγόρειους, η οποία φαίνεται ότι προήλθε από πρωτόγονες επωδές. Ίσως τέλος, να χρησιμοποιούσαν μιαν «άσκησιν», την πρακτική ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής.
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Θρησκείες

3
Οι ουρανοί διαιρούνταν σε επτά σφαίρες όπου η κάθε μία συνδεόταν με ένα πλανήτη. Αποτελούσαν ένα είδος κλίμακας όπου η κάθε μια είχε μια πύλη που ήταν φτιαγμένα από διαφορετικό μέταλλο. Η κάθε πύλη φυλασσόταν από ένα άγγελο του Ορμαζντ όπου μόνο οι μυημένοι που είχαν διδαχτεί τις κατάλληλες φόρμουλες μπορούσαν να εξευμενίσουν τα πνεύματα αυτά και να περάσουν την πύλη. Καθώς η ψυχή διέσχιζε τις διαφορετικές ζώνες άφηνε πίσω της, σαν «ρούχα», τα πάθη τις ιδέες και τις επιδεξιότητες που είχε αποκτήσει κατά την κάθοδό της. Ο Μίθρας σαν προστάτης της αλήθειας ήταν παρόν στην κρίση της ψυχής, σαν μεσολαβητής οδηγούσε τους πιστούς στη θαρραλέα άνοδο τους μέχρι που οι ψυχές έφταναν στον όγδοο ουρανό και σαν ουράνιος πατέρας τους δεχόταν στο ανάκτορο του σαν τα παιδιά που γύρισαν έπειτα από ένα μακρινό ταξίδι. Ο αγώνας ανάμεσα στις αρχές του καλού και του κακού δεν επρόκειτο να κρατήσει αιώνια όταν μια ορισμένη εποχή οι μάστιγες που θα στέλνονταν από τον Αριμάν θα πετύχαιναν την καταστροφή του κόσμου.



Τότε στη γη θα εμφανίζονταν ένας παρόμοιος με τον αρχέγονο ταύρο και ο Μίθρας θα κατέβαινε ξανά. Θα αφύπνιζε τους ανθρώπους στη ζωή όλοι θα εξέρχονταν από τους τάφους και παίρνοντας την αρχική τους μορφή ο ένας θα αναγνώριζε τον άλλο. Ολη η ανθρωπότητα θα ενώνονταν σε μια μεγάλη συνέλευση και ο Θεός θα χώριζε τους καλούς από ους κακούς. Σε μια θυσία θα θυσίαζε τον ταύρο, θα αναμίγνυε το λίπος του με κρασί όπου θα το έδινε στους καλούς και δίκαιους ενώ με ένα καυστικό πυρ θα έκαιγε τους φαύλους μαζί με το πνεύμα του κακού, τον Αριμάν και τους δαίμονές του.




Για το μιθραικό λειτουργικό και τις τελετές ειδικά για το άδυτο είναι γνωστά πολύ λίγα πράγματα. Από άλλες πληροφορίες γνωρίζουμε ότι υπήρχαν επτά βαθμίδες μύησης και ότι ο μυημένος έπαιρνε διαδοχικά τα εξής ονόματα: Κόραξ, Κρυφίος, Στρατιώτης, Λέων, Πέρσης, Ηλιόδρομος και Πατήρ. Αυτές οι ονομασίες δεν ήταν σκέτα επίθετα αλλά αντιστοιχούσαν σε πρακτικές ή άλλες λειτουργίες. Από παραστάσεις που βρέθηκαν γνωρίζουμε ότι οι ιερουργοί φορούσαν ενδύματα κατάλληλα με τους τίτλους που τους είχαν απονεμηθεί, άλλες φορές φορούσαν ψεύτικες μάσκες και προβιές ζώων μιμούμενοι αυτά τα ζώα, με αποτέλεσμα πολλοί στην Ρώμη να τους αποκαλούν περιφρονητικά «γελωτοποιούς» ενώ αυτό μπορεί να είναι η αρχή του μετέπειτα καρναβαλιού.




Η λήψη των τριών πρώτων βαθμών ήταν κάτι ανάλογο με τους χριστιανούς κατηχούμενους που ονομάζονταν υπηρετούντες, δεν σήμαινε συμμετοχή στα μυστήρια και λήψη του βαθμού γινόταν μέσω του νερού είτε με ένα απλό ράντισμα αγιασμού είτε με ένα βάπτισμα. Από τη βαθμίδα του λέοντα και μετά ήταν οι μετέχοντες , αυτό το ζώο επειδή ήταν έμβλημα της αρχής του πυρός δεν γινόταν χρήση ύδατος , επειδή ήταν αντίθετο, αλλά χρησιμοποιούσαν μέλι όπου χυνόταν στις παλάμες του μυημένου και το δοκίμαζε με τη γλώσσα του. Στην κορυφή της ιεραρχίας ήταν οι πατέρες οι οποίοι επόπτευαν τις ιερές τελετές, τη γενική εποπτεία της πατρίδας και διοικούσαν τις άλλες τάξεις των πιστών. Υπήρχε και κάποιος αρχηγός των πατέρων, η ανώτατη αρχή όπου έφερε τον τίτλο πατήρ πατέρων ( pater patrum ή pater patratus). Υπήρχε γενικός σεβασμός και θαυμασμός γι αυτούς τους ιεράρχες, οι μαθητές που ήταν κάτω από την εξουσία τους, ονομάζονταν μεταξύ τους αδερφοί και σαν εταίροι – μυημένοι έπρεπε να καλλιεργούν μεταξύ τους την αμοιβαία συμπάθεια.



Στην μαζνταική λειτουργία ο ιερουργός αγίαζε τον άρτο και το ύδωρ τα οποία αναμίγνυε με τον μεθυστικό χυμό του Χαομα, που αργότερα επειδή δεν υπήρχε στη Δύση αντικαταστάθηκε από το κρασί. Ένας άρτος κι ένα δισκοπότηρο ύδατος τοποθετούνταν μπροστά στο μυημένο πάνω από τα οποία ο ιερέας εκφωνούσε μια ιερή φόρμουλα. Αυτό το μυστήριο της ευχρηστίας με τον άρτο και το ύδωρ στα οποία μετέπειτα αναμίχθηκε και ο οίνος συγκρινόταν από τους απολογητές με το χριστιανικό μυστήριο του δείπνου του Κυρίου.




Είναι αξιοσημείωτο να αναφέρουμε εδώ μια παράσταση που βρέθηκε όπου απεικονίζει ένα ιερό δείπνο. Μπροστά σε δυο άτομα που είναι ξαπλωμένα σε ένα καναπέ με μαξιλάρια είναι τοποθετημένος ένας τρίποδας πάνω στον οποίο βρίσκονται τέσσερις άρτοι όπου ο καθένας φέρει το σημάδι του σταυρού. Γύρω τους βρίσκονται μυημένοι διαφορετικών τάξεων κι ένας από αυτούς ο «Πέρσης» προσφέρει στους δυο ένα κέρας που περιέχει ποτό, ενώ σε ένα δεύτερο αγγείο κρατάει κάποιος άλλος από τους «συμμετέχοντες». Αυτές οι γιορτές αγάπης ήταν αναμνηστική γιορτή του συμποσίου που έκανε ο Μίθρας με τον ήλιο πριν ανέβει στον ουρανό. Τέτοια συμπόσια δεν προσδοκούσαν μόνο σε σωματική και υλική ευημερία αλλά δύναμη και υπερφυσικά αποτελέσματα επειδή μετά το μυστηριώδες δείπνο ακολουθούσαν τελετές ποικίλου χαρακτήρα. Ο ιερέας στα θρησκευτικά λειτουργήματά του ήταν πολύ ακριβής, επέβλεπε ώστε το άσβεστο πυρ να καίει στους βωμούς, ενώ τρεις φορές την ημέρα, την αυγή, το μεσημέρι και το δειλινό, απεύθυνε προσευχή προς τον ήλιο στρεφόμενος αντίστοιχα προς την ανατολή, το νότο και τη δύση. Κάθε μέρα της εβδομάδας ο ιερέας επικαλείτο ένα συγκεκριμένο σημείο της κρύπτης, τον πλανήτη στον οποίο ήταν αφιερωμένη η μέρα ενώ η Κυριακή πάνω στην οποία προίστατο ο ήλιος ήταν ιδιαίτερα αγία. Για το λειτουργικό ημερολόγιο γνωρίζουμε πολύ λίγα όσον αφορά τις ημερομηνίες με γιορτές πλην της 16ης μέρας που ήταν αφιερωμένη στο Μίθρα. Στη δύση δεν γίνεται καθόλου λόγος για τη δημοφιλέστερη γιορτή τα «Μιθρακανια» όπου πιθανότατα συγχωνεύτηκε με την γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου. Επίσης πιθανότατα γιορταζόταν τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες ενώ οι μυήσεις λαμβάναν χώρα κατά προτίμηση στην αρχή της άνοιξης, Μάρτιο ή Απρίλιο κατά την περίοδο του Πάσχα.



Οι Μιθραικές κοινότητες δεν ήταν μόνο αδερφότητες αλλά και νόμιμες εταιρίες με δικαίωμα κατοχής της ιδιοκτησίας. Για να διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους εξέλεγαν αξιωματούχους που δεν είχαν καμιά σχέση με τους μυημένους ή τους ιερείς. Οι πληροφορίες μας μιλούν για έμπιστα γραφεία και εργαζόμενα κολέγια που βασιζόταν στον καταστατικό χάρτη των πόλεων ή κοινοτήτων όπου βρίσκονταν. Αυτές οι εταιρίες δημοσίευαν ένα κατάλογο των μελών τους ένα «ιερό λεύκωμα» στο οποίο ταξινομούνταν τα μέλη σύμφωνα με τη σπουδαιότητα του αξιώματος που κατείχαν. Είχαν στην αρχή ένα συμβούλιο δεκαρχών , μια διοικούσα επιτροπή που εκλεγόταν κατά πάσα πιθανότητα από μια γενική συνέλευση ένα είδος μικρής συγκλήτου της οποίας οι δέκα πρώτοι (decem primi) κατείχαν ειδικά προνόμια, είχαν επίσης τους δασκάλους (magistri) ή προέδρους που εκλέγονταν ετησίως, τους επιμελητές (coratores) που είχαν τη διαχείρηση των οικονομικών, τους δικηγόρους (defensores) που παρουσίαζαν τις υποθέσεις τους μπροστά στα δικαστήρια ή δημόσια γραφεία και τελικά τους προστάτες (patroni) πρόσωπα κύρους από τους οποίους προσδοκούσαν μόνο επαρκή προστασία αλλά και οικονομική βοήθεια εφόσον δεν υπήρχε κρατική επιχορήγηση και βασιζόταν στην ατομική γενναιοδωρία και στις εκούσιες συνεισφορές. Όπως βλέπουμε ο Μιθραισμός ήξερε να προσαρμόζεται με δεξιοτεχνία στο περιβάλλον το οποίο ζούσε.
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»

Re: Θρησκείες

4
Ο Μιθραισμός πολύ απομακρυσμένος από τις αρχαικές του δοξασίες αναπτύχθηκε ταχύτατα και ταυτόχρονα με τον χριστιανισμό. Οι πληροφορίες μιλάνε για σχεδόν ισάριθμους οπαδούς και μύστες και στα δυο θρησκευτικά συστήματα. Ο Μιθραισμός του 4ου αι είχε σαν σκοπό την σύνθεση όλων των Θεών και όλων των Μύθων που θα έκαναν μια νέα θρησκεία. Ο κόσμος για μια στιγμή φάνηκε ότι θα γινόταν μιθραικός αν δεν γινόταν οι εισβολές των βαρβάρων (Δακια το 275μ.Χ.), που σήμαινε την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μιθραισμός μαζί με άλλες θρησκείες διώχθηκε σκληρά από την εκκλησία και εξαφανίστηκε μέχρι το μεσαίωνα, όπου και γύρισε με μια νέα μορφή. Οι μυστικιστές αυτής της εποχής ενθουσιάστηκαν με τις ομοιότητες των δυο θρησκειών και συγκινήθηκαν με την έννοια του μεσολαβητή επειδή ο Χριστός ήταν και αυτός ένας μεσάζων για την σωτηρία των ανθρώπων. Ετσι δημιουργήθηκε μια συμφιλιωτική πίστη στην οποία ο Ζωροάστρης και ο χριστός λατρευόταν μαζί.






Τέλος ταιριαστό είναι να κλείσουμε με ένα απόσπασμα από τις μεταμορφώσεις του Απουλήιου:

«Ξεπέρασα τα όρια του θανάτου,
δρασκέλισα το κατώφλι της Περσεφόνης
κι έχοντας περάσει από όλα τα στοιχεία,
επέστρεψα στη γη.
Στο μέσο της νύχτας
είδα τον ήλιο
να λαμπυρίζει με ένα αγνό φως.
Προσέγγισα τους θεούς ψηλά και
τους θεούς χαμηλά και
τους λάτρευσα πρόσωπο με πρόσωπο.»
«Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»
Απάντηση

Επιστροφή στο “Άλλες θρησκείες & αιρέσεις,σἐκτες & παραθρησκείες,”