Re: ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

29
ο εν λογω καταλογος ειναι του 1995!μπορειτε να φανταστειτε ποσες αλλες εχουν εμφανιστει στην ελλαδα?να αναφερω οτι στην κυπρο απο οσο γνωριζω εχουμε 1.μασονια.2ελευσις που ειναι κατα καποιο τροπο νεοπαγανιστες.μαλιστα αριστεροι καποιοι ηγητορες. 3.μαρτυρες του ιεχωβα. 4εκκλησια του θεου της προφητειας. 5 εκκλησια αντβενιστων εβδομης ημερας 6 ελληνικη ευαγγελικη εκκλησια 7. σατανιστες.8 μπραχμα κουμαρις.συμφωνα με την παγκυπρια ενωση γονεων αυτο με αφορμη την εμπλοκη της σεκτας στην προδημοτικη εκπαιδευση. υπαρχουν και αλλα αλλα το θεμα ειναι οτι υπαρχουν οργανωσεις που προσφερουν μαθηματα αυτογνωσιας κλπ οι οποιες δεν εχουν διερευνηθει απο το κρατος και ισως η εκκλησια αγνοει την υπαρξη τους.στο φεισμπουκ μου εστελναν αιτηση για καποια σχολη με προσωπικη αναπτυξη κατι τετοιο.δεν εκαναν δεκτο το αιτημα διοτι μου το εστειλε καποια κοπελα γυρω στα 30 αθεη.μου εστειλε δυο φορες αιτηση και την απεριψα.μετα απο λιγο καιρο εξαφανιστηκε απο τους φιλους μου.πιστευω οτι το εκανε για να μαζεψει κοσμο.κατι αλλο που προσεξα εναι η υπαρξη βουδιστικων κεντρων για γιογκα τα οποια αμφιβαλλω αν εχουν αδεια.αποτελεσμα της καθοδου κινεζων και στην κυπρο φυσικα.πραγματικα ομως χρειαζεται μια πανορθοδοξη συνοδος για να αντιμετωπιστουν οι σεκτες αυτες.πεθαινει κοσμος!

Re: Αιρέσεις - Σέχτες: Έμποροι πίστεως

30

Η Χριστιανική Ένωση Νέων (Χ.Ε.Ν) και τα Χριστιανικά Φοιτητικά Κινήματα.


Ο πρώτος πρόγονος της σημερινής Οικουμενικής Κίνησης εμφανίστηκε περί τα μέσα του παρελθόντος αιώνος. Το 1844 στο Λονδίνο κάποιος Γεώργιος Ουίλιαμς ίδρυσε την Y.M.C.A δηλαδή την «Χριστιανική Αδελφότητα Νέων», την γνωστή Χ.Α.Ν.


Η Οργάνωση αυτή, για τους νέους, κατόρθωσε να εξαπλωθεί πολύ σύντομα σ’ όλο τον κόσμο. Το 1952 αριθμούσε 10.000 παραρτήματα και 4.000.000 μέλη. Το 1894 ιδρύθηκε η «Χριστιανική Ενωση Νεανίδων» δηλ η Χ.Ε.Ν. Η Χ.Α.Ν και η Χ.Ε.Ν δεν είχαν κανενός είδους δικό τους δόγμα . Είχανε όμως μια ασαφή, ανακριβή και ημιχριστιανική ιδεολογία. Μια κοσμοθεωρία ουμανιστική. Μια κοσμοθεωρία στην οποία δεν γινόταν λόγος για το προπατορικό αμάρτημα, ούτε για σωτηρία ψυχής.
Το πρώτο από την δράση της Y.M.C.A. στο Σικάγο της Αμερικής όπου εξαπέλυσε δυναμική καμπάνια για την νομιμοποίηση της χρήσης της μαριχουάνας, των εκτρώσεων κλπ.! Το δεύτερο από το Τορόντο του Καναδά, όπου η εκεί οργάνωση, συμφώνησε να μην αναφέρεται πουθενά το όνομα του Ιησού Χριστού!
Στο βιβλίο «Διακόσια χρόνια Ελληνικού Τεκτονισμού» του Μαρίνου Πολλάτου, σημαίνοντος στελέχους της Στοάς «Προμηθεύς» Αθηνών, που εξεδόθη το 1951, γράφει (σελ 168) για την επίσκεψη Αμερικανών το 1923 στην Ελλάδα και την υποδοχή, που τους έκανε η εδώ Στοά.

«Οι όμιλοι αυτοί ανήκαν εις τας ανεγνωρισμένας Οργανώσεις του Ερυθρού Σταυρού, της Χ.Α.Ν και της Παραμυθίας της Εγγύς Ανατολής. Εις τα επιτελεία των Οργανώσεων αυτών ο Ελληνικός Τεκτονισμός (σ.σ δηλ η Μασονία) απένειμε τα δέουσας τιμάς, ως αποτελούμενα κατά τα 9/10 από Τέκτονας»!

Το 1939 ο τότε πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς διέλυσε όλες τις Χ.Α.Ν και κάτεσχε τις περιουσίες τους. Ο Μεταξάς υπήρξε μέχρι το 1921 μασόνος. Επειδή όμως εκεί μέσα γνώρισε για την φθοροποιό δραστηριότητά της, απεμακρύνθηκε το ίδιο έτος. Και πολέμησε έπειτα την Χ.Α.Ν με την διάλυσή της. Μετά την διάλυσή της όμως, διαμαρτυρήθηκε έντονα η ιδρύτριά της και χρηματοδότης της Y.M.C.A. της Αμερικής. Ο Μεταξάς απάντησε ότι η Χ.Α.Ν εξαπάτησε το Έθνος. Διότι ενώ ιδρύθηκε σαν σωματείο ελληνικό, χωρίς εξάρτηση από έξω, εν τούτοις τώρα επενέβαινε η ξένη Y.M.C.A.

Αρχιμ. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου
Α’ Έκδοση 1972 Εκδόσεις Ορθόδοξου Τύπου
(Από το βιβλίο «Ο Οικουμενισμός χωρίς μάσκα», έκδοσις Ε΄, Αθήναι 1988)



Περί τα τέλη του 19ου αιώνα(33) εμφανίστηκαν δυο κινήματα, τα οποία «περισσότερο από κάθε άλλο επακόλουθο της Ευαγγελικής Αφύπνισης έμελλαν να προετοιμάσουν και να επηρεάσουν την πορεία της σύγχρονης οικουμενικής κίνησης». Αυτά τα κινήματα ήταν η Χριστιανική Ένωση Νέων (Χ.Ε.Ν.) (34) και το Φοιτητικό Χριστιανικό Κίνημα. Είναι προφανής ο κεντρικός ρόλος που έπαιξαν οι οργανώσεις αυτές στην ανάπτυξη του Οικουμενισμού, αν λάβει κανείς υπ' όψιν ότι τα 4/5 αυτών που συγκεντρώθηκαν στην ιδρυτική συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) χρωστούσαν την «οικουμενική έμπνευσή» τους στη Χ.Ε.Ν. και στο Χριστιανικό Φοιτητικό Κίνημα(35).
Οι περισσότεροι ηγέτες των φοιτητικών κινημάτων, αν και ήταν αδιάφοροι για τα εκκλησιαστικά ζητήματα και για τις σχέσεις των εκκλησιών, ήταν ευαγγελικόφρονες, ιεραποστολικοί και συνειδητοί διεθνιστές. Προήγαγαν τα κινήματά τους σε διεθνείς οργανώσεις. Στράφηκαν προς την Ανατολή και την Αφρική και σκόπιμα ανεζήτησαν και εξεπαίδευσαν στελέχη με ανατολική καταγωγή. Αντελήφθησαν την στρατηγική σημασία του φοιτητικού κινήματος και το κατέστησαν ικανό να υπηρετήσει το οικουμενικό όραμα.
Το 1895, τα χριστιανικά φοιτητικά κινήματα πολλών χωρών είχαν ήδη ενωθεί στην Παγκόσμια Φοιτητική Χριστιανική Ομοσπονδία. Ο John Mott, το «σύμβολο και ο προφήτης» της μετάβασης από τον Ευαγγελισμό στον Οικουμενισμό και ο μέντωρ της Ομοσπονδίας, λίγες ημέρες μετά την ίδρυσή της, έγραφε τα ακόλουθα: «Η Ομοσπονδία θα... ενώσει το πνεύμα των φοιτητών του κόσμου [και] με αυτό θα επιτύχει ένα ακόμη πιο σημαντικό αποτέλεσμα: την επίσπευση της εκπλήρωσης της προσευχής του Κυρίου, ‘ίνα πάντες εν ώσιν'. Ασφαλώς δεν έχει εμφανισθεί πιο ελπιδοφόρα εξέλιξη προς μια πραγματική πνευματική ένωση της Χριστιανοσύνης από την Ομοσπονδία, που ενώνει σε ένα κοινό σκοπό και έργο τους μελλοντικούς αρχηγούς της Εκκλησίας και της Πολιτείας σε όλες τις χώρες»(36).
Ο John Mott ήταν αυτός που εν συνεχεία θα έπαιζε κεντρικό και καίριο ρόλο στο να εισέλθει η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Οικουμενική Κίνηση(37). Λόγω της επιμονής και της μαεστρίας του, δεκαέξι χρόνια αργότερα, το 1911 οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη το Συνέδριο της Παγκόσμιας Φοιτητικής Χριστιανικής Ομοσπονδίας, με την «κοσμοϊστορική εκπροσώπηση των Ανατολικών Εκκλησιών»(38). Ο Mott εργάσθηκε πυρετωδώς για να φέρει τους Ορθοδόξους στο Φοιτητικό Κίνημα, ταξιδεύοντας εκτενώς στα Βαλκάνια και την Ρωσία(39), τόσο που μέχρι το 1911 είχε πεισθεί ότι η συνεργασία με τους Ορθοδόξους ήταν δυνατή. Προς επίρρωσιν μάλιστα της αισιοδοξίας του χρησιμοποιούσε τα λόγια του Γερμανού Στρηνόπουλου, Μητροπολίτη Θυατείρων και Εξάρχου Δυτικής Ευρώπης του Οικουμενικού Πατριαρχείου (πρώιμου φίλου και υποστηρικτή του Mott και του Φοιτητικού Κινήματος): «Όπου οι καρδιές είναι ενωμένες, η αντίσταση του μυαλού θα μειωθεί. Η χαλάρωση των δεσμών της αγάπης ήταν αυτό που έφερε τις διαιρέσεις στον Χριστιανισμό»(40)
Η Routh Rouse, συνεργάτις του Mott και ιστορικός του Οικουμενισμού, γράφει για το Χριστιανικό Φοιτητικό Κίνημα «Ήταν η ιδέα ενός νέου τύπου χριστιανικής οργάνωσης, μια νέα αντίληψη της βάσης πάνω στην οποία οι Χριστιανοί διαφορετικών εκκλησιών θα μπορούσαν να ενωθούν για να κερδήσουν τον κόσμο για τον Χριστό σε βάση περισσότερο διομολογιακή ‘παρά μη ομολογιακή'»(41). Ήταν ένα κίνημα, το οποίο «ξεκίνησε με την πεποίθηση όλων ότι μοιράζονται την ίδια εν Χριστώ ζωή με τους πιστεύοντες συναδέλφους τους» και παράλληλα ανεγνώριζε την προσκόλληση των πιστών στα διάφορα Χριστιανική Σώματα, στα οποία» όπως εκείνοι πίστευαν, «διαιρείται το ένα Σώμα του Χριστού»(42).Τα Χριστιανικά Φοιτητικά Κινήματα έγιναν ο συνδετικός κρίκος που θα μετέφερε την Ευαγγελική Εκκλησιολογία πέρα από τα στενά όρια του Ευαγγελισμού. Τα φοιτητικά κινήματα μη-δογματικά, μη-εκκλησιαστικά, μη-μυστηριακά- ειρωνικά σηματοδότησαν ταυτόχρονα την αποσύνθεσητων Δυτικών ομολογιών και την επανασύνθεσή τους, αλλά κατά μη-εκκλησιαστικό τρόπο. Αναζητούσαν καθολικότητα, αλλά μόνο οριζόντια, όχι κάθετα, όχι διαχρονικά.
Μέσα λοιπόν από τέτοιες εμπειρίες, τις παραμονές του Συνεδρίου του Εδιμβούργου το 1910, οι Ορθόδοξοι οικουμενικοί ζηλωτές όπως ο Μητροπολίτης Θυατείρων Γερμανός Στρηνόπουλος, ετοιμάζονταν να λάβουν θέση στο τραπέζι της σύγχρονης οικουμενικής Κίνησης (43).
Πάρα ταύτα, η θέση του Στρηνόπουλου δεν ήταν η μόνη δυνατή. Υπήρχαν άλλοι Χριστιανοί που απέρριψαν το κάλεσμα του Mott για ενότητα και κοινωνία ακριβώς με την αιτιολογία ότι αυτοί που το εξέδωσαν αγνοούσαν την αιωνίως παρούσα ενότητα και κοινωνία της Εκκλησίας. Ένας τέτοιος διακεκριμένος Ορθόδοξος θεολόγος και ιεράρχης ήταν ο νεομάρτυρας Ιλαρίων (Τρόιτσκι). Μετά από μια επίσκεψη του John Mott στην Ρωσία, έγραψε τα ακόλουθα: «Οι άνθρωποι που αρνούνται σταθερά την Εκκλησία ομιλούν για «ευαγγελικές αρχές» και «ευαγγελική διδασκαλία», αλλά ο Χριστιανισμός ως ζωή είναι τελείως ξένος σ' αυτούς... Ο Προτεσταντισμός έχει σκοτώσει την εν γένει Εκκλησιαστική ζωή, για την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσευχήθηκε στην ιερή του προσευχή».
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας έπειτα απευθύνθηκε ειδικότερα στο Φοιτητικό Κίνημα: «Ενώ άκουγα την διάλεξη για τη «Διεθνή Χριστιανική Φοιτητική Ένωση», η καρδιά μου γέμισε από λύπη και θλίψη. Πόσοι ειλικρινείς άνθρωποι που διψούν για τον Θεό, διψούν για την ζωή, λιώνουν από την πείνα και τρέφονται με το θήλαστρο από κάποια υπερπόντια φοιτητική ένωση. Είναι μήπως ότι δεν γνωρίζουν πως να χρησιμοποιούν τον άρτο στο σπίτι του Ουράνιου Πατέρα τους, την Ορθόδοξη Εκκλησία; Αρκεί μόνο να ξεχασθούν οι ‘ομοσπονδιακές βάσεις', να δώσουν ελεύθερα τον εαυτό τους στην πλήρη υπακοή προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και να προσκολληθούν στην πληρότητα της Εκκλησιαστικής ζωής, στην ζωή του Σώματος του Χριστού (προκειμένου να χρησιμοποιήσουν τους άφθονους άρτους)»(44).
Η κρίση του Αγίου Ιλαρίωνα δεν υιοθετήθηκε από εκείνους τους Ορθοδόξους, που έσπευσαν να συναδελφωθούν με τους ετεροδόξους χωρίς οι τελευταίοι προηγουμένως να ενωθούν με την αλήθεια και ην Εκκλησία. Υπάρχει όμως ακόμη ένα βήμα, που ο Προτεσταντικός κόσμος έπρεπε να κάνει πριν να συμμετέχουν οι Ορθόδοξοι στην αναζήτηση της ενότητας: το Εδιμβούργο το 1910.


http://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.el.aspx
''...δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις''\n[/align]
Απάντηση

Επιστροφή στο “Άλλες θρησκείες & αιρέσεις,σἐκτες & παραθρησκείες,”